Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
10-01-2009
FOCUS
Zich inleven in een moment en dat zo goed mogelijk proberen weer te geven. Moet kunnen. Af en toe. Je kan het moment ook in één zin samenvatten. Poffertjes bakken in een pan en vele monden gelukkig maken tijdens een film. Een dochter hebben die morgen zestien wordt en me even weer zestien voelen. Al mimeer ik het gevoel want bij mijn zoon die nu 17 is, had ik dat meer. Vraag me niet waarom. Misschien omdat hij meer een aardje naar zijn moertje heeft. Mijn oudste dochter is te verschillend maar ik zie haar natuurlijk supergraag. Honderden kousen plooien bij de wekelijkse was. Af en toe ontbreekt een kous. Bij een autorit speuren naar ons ma die naar de kerk gaat en haar toch niet zien. Ik ga al jaren niet meer naar kerkdiensten, tenzij voor begrafenissen, huwelijken of dopen. Af en toe ga ik wel een kerk binnen, dan drop ik een muntstuk in een houten toestel en laat ik een kaars branden voor mensen op de wereld die er nood aan hebben. Ergens komt mijn goede intentie dan terecht. Misschien een kind dat op het nippertje aan de dood ontsnapt. Mijn budget overschrijden vanwege de aankoop van lekkers voor de verjaardag. Moet kunnen. Daarna span ik de buikriem van het budget weer aan. Het is zoals mensen die op dieet zijn. Af en toe moet je eens uit de band springen. Mijn partner die vindt dat ik vermagerd ben aan mijn billen. Net als in de beginperiode van onze relatie. Het balkon daarentegen vermagert niet. Soms zegt iemand dat ik er goed uitzie en dan riposteert iemand dat ik een beetje te zwaar ben, een ietsepietsie maar ik voel me goed zoals ik ben. In dit omhulsel. Mijn persoonlijkheid daarentegen vind ik een beetje te serieus, maar dat ligt aan mijn ascendant steenbok- waterman (op de grens).
Wees gerust, I'm still alive and kicking... Gisteren weer een administratieve tegenvaller, enfin, een geluk weer bij een ongeluk, dankzij mijn intuïtie. De orthodontiste had een verkeerde nomenclatuur gebruikt op de mutualiteitsfiche na de plaatsing van het apparaat. Gelukkig dropte ik het groene papiertje nog niet in de brievenbus van de mutualiteit (mijn engelbewaarder draait overuren) en thuis aangekomen, keek ik de code na en de code was niet de code voor het apparaat maar de code voor een gewone consultatie. Vandaar dat ik volgende donderdag terug moet gaan om het euvel te laten rechtzetten door de orthodontiste. Dit gebeurde niet in het UZ VUB maar in een lokale polykliniek. Sorry voor het milieu maar we zullen toch maar weer verder opnieuw naar het UZ VUB gaan in de toekomst, al moeten we daarvoor een bus of auto gebruiken. Voor mijn jongste dochter zal ik de orthodontische behandeling wel in de lokale polykliniek laten afwerken. Moraal van het verhaal : reken vooral op jezelf en zie dat je administratief wat onderlegd bent door codes op het internet te checken. Zonder daarom inspecteur te moeten worden, hoewel het heeft er veel van weg. Op wie kan men nog vertrouwen? Anderzijds kreeg ik vandaag het contract van de vorige werkgever terug. Het was een document dat ik op de RVA vergeten was of misschien had de beambte het mij vergeten terug te geven. Ik weet nog dat ik er niet achter durfde te vragen. Soms is zwijgen goud waard. Nu ga ik vlug het huis een poetsbeurt geven, want mijn oudste dochter wordt zestien op zondag en plant vriendinnen uit te nodigen. In de liefde wil ik haar behoeden voor fouten die ik zelf maakte, maar ik doe het niet meer want ik mag en wil me niet moeien. We leren allemaal onze lessen. Ze is knap en verdient het allerbeste, naar ik hoop, maar ach, je weet hoe dat gaat... In alle geval probeer ik me niet meer te moeien. Op het internet speur ik naar een job en het is zoeken naar een speld in een hooiberg, maar volgende maand hoop ik dat er iets uit de bus valt. Ik moet eerst wat op mijn positieven komen, 2008 was really tough, you know. 2009 belooft beterschap, vanaf februari vermoed ik. 36 jaren terug in de tijd : Ik was negen en mijn mama lag in coma. Mijn breistukje vlotte niet gemakkelijk omdat ik thuis geen hulp had. "Kom, ik zal je een handje helpen," zei de juf, en ze vroeg hoelang mijn mama nog in het ziekenhuis zou blijven. "Zolang ze in coma is, juf." Geen tranen of toch wel een enkele in mijn grijsblauwe kijkers. Sterk kind. "Wie zorgt er voor jullie?" "Een gezinshelpster, juf." Een ongetrouwde respectabele vrouw die me wel bestookte met haar zorgen betreffende de betaling van gas en electriciteit. "Wanneer gaat jullie pa dat betalen?" "Oh, ik zal het hem zeggen..." antwoordde ik op mijn eigen, diplomatische manier. Het kind was plots geen kind meer, veel te vroeg volwassen in een grotemensenwereld. Maar de vieruurtjes van de gezinshelpster waren zeer lekker en ze was mijn grote kameraad.
500 euro orthodontist. 210 euro reizen kinderen (studie- of schoolreizen fractioneel betaald) 99 euro printer en scanner (all in one) 155 euro water (zesmaandelijks) et cela me pompe, cela me pompe... Net rondkomen. Allemaal de schuld van het Min van Financiën dat mijn belastingen niet terugbetaalt. Nochtans had ik de brief heel snel ingediend. Ze lachen in hun vuistje. Gisteren een jaaroverzicht van het nieuws gevolgd. Samen met de kinderen. Opdracht in functie van de lessen geschiedenis. De mens is wreed. Zeker weten. Oorlog. Naijver. Men zou meer geëerd worden na de dood dan tijdens het leven. Dixit een verwante of kennis van Hugo Claus. Terreur. Aardbevingen. Mensen die na jaren uit een kast komen en op één, twee, drie een oplossing toveren voor dit land. Surrealisme troef. Anderen worden opzij geschoven. Laten zich als het ware opeten door anderen. Yep, ik spreek uit ervaring. Mensen gaan failliet vanwege verloren spaargeld. Anderen - proleten zoals mezelf - hadden het geluk bij het ongeluk op voorhand wegens omstandigheden acties te moeten verkopen en niet in het diepste slop te geraken. Obama is de nieuwe president. Zo'n vlotte spreker. Je moet hem haast geloven. Vele gezichten verschijnen op het scherm. Beslissen over het leven van anderen. Ma belt aan. Klaagt over de buikgriep van ons pa. Ik lees een boek in bed om mijn telomeren te beschermen, ontspanning. De verloofde van Sado. Amélie Nothomb. Spiksplinternieuw uit de bib. Geeft me de illusie dat ik het zelf gekocht heb. It's all in the mind.
Gezien mijn geleverde inspanningen op de arbeidsmarkt, blijf ik voorlopig nog in het systeem. Doch niet ad aeternam (voor altijd). Tenzij ik een heel langdurige job vind, maar dat is quasi onwaarschijnlijk. Hopelijk kan ik de boel nog een paar jaren rekken. Zo'n vijftal jaren bijvoorbeeld. Voor PWA kom ik niet in aanmerking vanwege teveel diploma's en prioriteit voor mensen met minder diploma's. De openbare sector lijkt me ook niet waarschijnlijk vanwege gebrek aan lange arm en wantrouwen tegenover mij vanwege mijn grote ervaring in de privésector. Blijft over : de privéjobs en hun tijdelijk af en toe ondankbaar statuut. Vandaag koning, morgen in de goot. Enfin, we slaan er ons wel door mede dankzij een uiterst gemillimeterde en gebudgeteerde levenswijze. Ik heb een dak boven mijn hoofd, kan lekker eten dankzij de kookkunsten van mijn partner en ook wat van mezelf, heb flinke intelligente kinderen. We zien wel... Het is flink koud geweest. Ja zeg, de poolkappen glijden naar beneden en ergens zal dat ook wat invloed hebben. Er is een gaatje in de ozonlaag, weliswaar gestabiliseerd maar toch... De ontbossing maakt de bodem kwetsbaar. Geen filter. Ofwel heel koud, ofwel heel warm. Ook veel natte regens. Zo wens ik ook mijn blog te houden, zonder filter. Sorry voor mensen die dit vervelend vinden, wel, die moeten maar zappen. Authenticiteit is altijd belangrijk voor mij. Gisteren stelde ik vast bij de RVA dat een groot gedeelte van de bevolking het veel moeilijker heeft dan mezelf. Mensen die een huur moeten betalen met dop en geschorst worden en moeten wachten op steun. Ook buitenlanders, zoals een Iraniër die een interim van 6 maanden kreeg maar gezien zijn leeftijd (49) na zes maanden de bons kreeg op zijn job en geen recht heeft op dop. Hij zou twee jaar moeten kunnen werken, hetgeen onmogelijk is in de privésector op die leeftijd of in een gemeente in de openbare sector zonder politieke hulp. Hij heeft ook geen recht op ocmw want zijn vrouw is gezinshoofd aan de dop na een precaire job van twee jaren. Mensen die in 2000 geen flauw vermoeden hadden hoe het hier ging evolueren. Die het verschil kennen tussen 200 BEF en 5 euro. Wat een devaluatie van het geld! Kortom, mensen leven in onzekere omstandigheden, hetgeen hun gezondheid niet ten goede zal komen en de gezondheidszorg nog de hoogte in zal drijven. Als ik dat allemaal zie en hoor, vind ik mezelf een behoorlijke gelukzak ook al moet ik letten op mijn centen maar wie niet. Dan krijg ik veel goesting mijn gedachten enkel op leuke zaken vast te pinnen. Sorry, maar mizerie is toch echt niet mijn ding en ik zoek dan mooiere omgevingen op, het moet niet veel kosten, een fiets of lijnbus volstaat, ik concentreer me op de witte sneeuw in mooie groene landschappen, ik geef mijn ogen de kost en krijg dan leuke ideeën. In plaats van schoensmeermiddelen of sprays smeerde ik de laarzen in met wat bodymilkcrème, hetgeen de laarzen aardig beschermde en de kleur eveneens. Op die manier was het heerlijk dartelen in de sneeuw, al bevroren mijn voeten wel na enige tijd. Het is overigens warme sokkentijd, nu meer dan ooit.
heb ik afspraak in de RVA. Of de ONEM. Mastodont. Bewijzen dat ik naarstig op zoek ben naar werk. Heb een ganse zak mee met mijn contracten van 2008. Plus diploma's. Plus sollicitaties. Ja, mijnheer, mevrouw, ik heb op verschillende plaatsen gewerkt. En wat dan nog? Beter dan te parasiteren. Ja, mijnheer, mevrouw, ik woon samen met een man en trek slechts een minimum uitkering (als ik ze dan nog trek want voor vooraf betaald en belast vakantiegeld wordt de uitkering ingetrokken). Zoveel mizerie voor 400 euro per maand of om in het "systeem" te blijven. Of ik nog werk zoek? Zeker weten, al begint de discriminatie door te wegen vanwege mijn leeftijd. Ik mag er dynamisch en kwiek uitzien, de id-kaart telt. Toch voel ik me nog piepjong en heb ik soms zin de wijde wereld in te trekken, enkel te doen waar ik zin in heb en de ganse boel achter mij te laten. Maar mijn lieve kindertjes (groot intussen) laat ik niet graag achter. Ik koester ze. Ach, ik zal er maar weer naartoe trekken. Volgende maand ben ik wellicht weeral elders aan de slag. Via interim solliciteerde ik ergens waar ik 1) het verwijt kreeg aan jobhopping te hebben gedaan en dat terwijl ze slechts een halftime voor 4 maanden aanboden. Toen ik dat antwoordde, keken ze raar maar achteraf werd ik wel "negatief" beoordeeld. Van contradicties gesproken in de huidige wereld. Tenslotte zal degene die de halftime zal doen later ook het potentiële verwijt van jobhopping kunnen krijgen. 2) het verwijt kreeg dat ik me toch maar eens moest "stabiliseren" gezien mijn leeftijd. Kortom, een hoop dingen die geen steek houden. Misschien zal ik dan toch vlugger mijn carrière over een andere boeg gooien, iets "totaal nieuw" doen. Toen ik bij de mutualiteit langsging, zei de man : "Heb je nu nog geen vast werk, je hebt toch een goed voorkomen... Dat ze iemand als u niet aannemen, begrijp ik niet." Ja, mijnheer, mevrouw, maar ze "willen" me niet. Misschien dat ik stoor... Stoorzender in een geordend wereldje, het is ook weer iets anders. Never mind. Mijn leven ligt open. Ik boer rustig verder zonder spinrag, frustraties van deze of gene, met veel sneeuw, liefde, warmte... Veel kunnen ze me niet meer afnemen, zeker weten... Als ze mij nu willen excuseren, want ik heb nog heel veel te doen. Sober leven vereist creativiteit.
Het lot (benenfiets) brengt me naar een sneeuwlandschap, een wit sneeuwen vlokkentapijt. De bomen wedijveren om schoonheid. Een mens daartussen. Zachtjes voortglijdend. Passen in de sneeuw. Een warm gesprek. Lekker bakje koffie. Wintersport voor de thuisblijvers. Goh, wat is er mooier dan sneeuw? Zelfs koning auto houdt even halt voor mij. Zo heb ik de winter het liefst. In de sneeuw.
 "Sad"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
