Ik was niet alleen met mezelf, maar omringd door heel veel mensen die dezelfde keuze als ik hadden gemaakt.
Ik kwam onder andere de mama van een schoolkameraadje van mijn zoon van uit de lagere school tegen, met haar hond, temidden van de velden naast het bos. Haar vriendin had ook een hond bij.
Het bos was mooi, goudkleurig, een mals warm tapijt van bladeren.
Ik sprak met de bomen (ik ben bomenfluisteraar, wisten jullie dat niet) en ben weer helemaal opgeladen.
Ongelofelijk dat er op een boogscheut van Brussel nog zoveel groen is.
Gisterenavond had ik een man aan de lijn die een Halloweenwandeling maakte met zijn vrouwke en een groep doorheen de velden.
Ik voelde hun gezelligheid, de koudere avondlucht, de donkerte, de sfeer en ik stopte het gesprek en excuseerde mij dat ik even in hun gezellig wereldje had binnengedrongen. Alleen al voor de empathie is dit werk goud waard. Ik ben geen voyeur maar kan me goed inleven in anderen.
Men noemt me soms een cactus omdat ik kan prikken als ik me onrechtvaardig bejegend voel. Het sterrenteken schorpioen ligt me wel.
Ik had ooit een hele lieve charmante groottante (schoonzus van mijn oma) die een heel sexy stem à la Piaf had en me een pop cadeau deed waar ik op slag verliefd op was als kind. Een grote pop met donkere krulletjes en grote bruine ogen. Van uit de lucht keek mijn drie jaar jonger en doodgeboren zusje mee en ze zag dat het goed was en andere lieve kindjes keken ook mee. Ik kon de hemel zien. Mijn mama dacht dat ik teveel verbeelding had, die had ik ook, maar ik kon toch de hemel zien. Ook wat engelen en witte gedaantes.
Nu die lieve charmante groottante was schorpioen van sterrenteken en kocht veel op krediet, al verdiende haar man goed zijn brood als bakker.
Waar is de tijd?
In een wereld zonder referenties ga ik voortaan mijn eigen gang.
Misschien is dat een oplossing voor de crisis, iedereen doet zijn eigen ding, meer kleinschaligheid en minder grootschaligheid, door het internet zijn we toch allemaal verbonden.
Engelen zie ik niet zoveel meer, alleen één grote entiteit, misschien mijn uebergids in het leven.
Deze morgen kreeg ik wel een extra knuffel van mijn doodgeboren zus die inmiddels al 45 aardejaren heeft (sinds september) en aan de andere kant verdergeleefd heeft. Sommige mensen zouden dit creepy vinden, ik stond er eerst niet voor open maar nu wel en voel haar vaak met mijn hart. Mijn zoon en zijn vriend werden eens aangevallen door een bende en net op het goede moment kwam de bendeleider van de bende ertussen en konden ze ontsnappen. Ik weet dat mijn zus mijn kinderen beschermt. Moet je meer vragen?
Toch is ze niet continu bij me, ik moet ook mijn lessen leren en mijn plan trekken. Vaak is mijn leven superdruk.
Hij neemt me stilletjes vast bij mijn schouders en kust me op mijn mond. Het is donker bij de ingang van het bos en iedereen is stil en ingetogen. "Wanneer laat je mij jouw hart zien? Ik begrijp je soms niet helemaal. Maar ik voel je aan en wil ervoor gaan, ik wil de wereld doorkruisen om jou te begrijpen, ik wil op je wachten."
"Shttttt," antwoord ik, "maak het nu niet moeilijk, ik heb tijd nodig, maar ik wil je iets tonen wat je nog nooit gevoeld hebt."
Beiden verdwenen in het donkere bos.
De sterren en de bomen bezegelden hun liefde, ze voelden de koude niet, alleen elkaar en bleven voor eeuwig met elkaar verbonden.
Wat de natuur heeft bijeengebracht, kan niet meer gescheiden worden, zelfs niet door mensen.
Hij nam haar en de ganse romantiek en fantazie en shit en marollenperikelen erbij.
Voor eeuwig.
01-11-2011 om 21:16
geschreven door tosca 
|
