Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
15-06-2008
LIFE IS FULL OF SURPRISES
Gisteren heb ik een heel mooie tekst gebaard en ik ben er fier op. Over romantiek, de kabouters uit mijn kindertijd, "fleur bleue" als rode draad doorheen mijn liefdesleven. "Mama, eigenlijk ben je een beetje een "fantast," zegt mijn jongste van veertien, toen ik haar over de kaboutertjes vertelde. Ik vind het een mooie flatterende benaming. "Ja, dat zal dan wel zo zijn, schat..." Maar ik ken mijn grenzen. Zoals nu. De situatie op het werk is niet gemakkelijk, het is niet zeker dat ik de job zal kunnen blijven doen, vanwege tijdelijk te weinig werk. Aangezien ik halftijds werk en dus het meest "kwetsbaar" ben (ik begin in de namiddag te werken), moet ik dus uitkijken naar iets anders. Vort met de hort. Vanaf morgen. Op werkvlak ben ik immers heel nuchter en praktisch. Gelukkig maar... Morgen begint mijn zoektocht naar een nieuwe job. In de voormiddag. Want in de namiddag werk ik voorlopig nog. Vermoedelijk zal ik weer voltijds moeten werken, vanwege de privésector. Tijdens die ene week dop zat de dop me al op de hielen met uitnodigingen voor jobs. Hoe mensen in Brussel jaren kunnen stempelen, is me een raadsel. Mij vatten ze na één week al bij de kraag. Sjonge, sjonge, ik krijg er nog grootheidswaanzin van, zo populair zijn... Het is alsof de halve wereld me nodig heeft. Het is alsof ik pril afgestudeerd ben. Ergens halverwege de twintig of zo. Terwijl ik al twee decades hard gewerkt heb om van de studentenjobs maar te zwijgen. Om maar te zeggen dat ik het superdruk krijg in de komende periode. Solliciteren, rennen van hot naar der, wachten tot het manna uit de hemel valt. Hopelijk valt de omgeving wat mee. Mijn zoon vroeg me een Engelse tekst samen te vatten. Zo mooi, er gleed een traan over mijn wangen. Over mijnheer Barack Obama. Potentiële president. Hoe hij geboren is in 1961 als kind van een Kenyaanse vader die een studiebeurs voor Amerika had gekregen en van een heel blanke Amerikaanse moeder. De ouders hadden elkaars als studenten in 1959 leren kennen en waren gehuwd in 1960. Hoe het huwelijk niet standhield. Zijn ouders scheidden toen hij twee was, in 1963, mijn geboortejaar nota bene. Hoe hij na het tweede huwelijk van zijn moeder met een Indonesische man in Indonesië ging wonen. Zijn moeder kreeg nog een dochter Maya. Achteraf keerde hij terug naar Hawaii bij zijn grootouders, waar hij even wat racisme meemaakte op school of op straat vanwege een andere jongen. De moeder scheidde ook van haar tweede man en het gezin keerde terug naar de VS. Hoe zijn vader met kerst 71 op bezoek kwam, toen hij 10 was, om hem en zijn mama te bezoeken. De vader was inmiddels hertrouwd in Afrika en Barack Obama kreeg er meteen heel wat zussen en broers bij. Hoe hij part-time jobs uitoefende in hamburgertenten, leerde autorijden, tegen acné vocht. Hoe zijn vriend Pablo in het laatste jaar van de humaniora gearresteerd werd voor drugsbezit en zijn mama hem een preek gaf tegen "coke" en tegen "marihuana". Hierbij slikte ik een traan weg, zo herkenbaar voor vele ouders, misschien maakt het ook wat deel uit van de opvoeding. Lach hier niet mee, want een nichtje van een vrouw die ik leerde kennen, is een plant geworden door het gebruik van "coke". Ze kon vroeger zo mooi piano spelen - zei de vrouw - maar nu is ze een plant. Barack slaagde door zijn studies, kon op verschillende universiteiten verder studeren en belandde uiteindelijk in Harvard, waar hij rechten studeerde. Toen hij 21 was, in 1982, belde zijn tante hem op vanuit Kenya : "Zijn vader was gestorven." Hij huisde toen op een piepklein, weinig comfortabel appartement. Een jaar later - in 1983 - kreeg hij een droom over zijn vader die hem zei "altijd van hem gehouden te hebben." In 1995 stierf zijn moeder aan eierstokkanker. Het afwezige sterke vadersbeeld en de ongelooflijk warme en lieftallige moederlijke aanwezigheid maakten hem tot wie hij is.
ROMANTISM FROM THE CRADLE (romantisme vanin de wieg)
Rijmenamse bossen : een jonge moeder zoekt haar jongste telg van vier pinken (jaren) in het grote bos en vraagt haar om te komen eten. "Mama, kijk de kaboutertjes bestaan echt. Kijk, ze leven met z'n allen onder de bomen, onder de paddestoelen, onder het mos. Mama, je moet heel stil zijn, anders hoor je ze niet... je moet ook voorzichtig zijn, anders worden ze bang." "Schatje, je weet toch dat kabouters niet bestaan. Alleen in de sprookjes. Kom nu eten, de broers zitten aan tafel te wachten." "Mama, zeg dat niet. Ze moeten bestaan, anders is het leven véél te saai." Vanaf toen koos ze voluit voor een leven met véél "fleur bleue". Lekker romantisch.
Ze had hem voor het eerst op tv gezien. Ze moet toen zo'n jaar of 12 geweest zijn. Jonge puber. Ze werd verliefd... heel erg verliefd op hem. Ze schreef hem brieven die ze later in een dagboek bundelde, die door haar boezemvriendin als fantastische literatuur betiteld werden en die ze in een bui van melancholie in een Koekelbergse goot kieperde. Hij heette Gregg Henry of ook wel Wesley uit de serie "de Jordaches". Wesley was haar eerste grote liefde. Wat een bink! Wat een stuk! Hoogblonde Wesley. Als vroeg-uitgaanster leerde ze vanaf haar vijftiende ook nog andere jongens kennen die voor kortere of langere tijd een rol speelden in haar leven én in haar hoofd. Een ambiance "très fleur bleue". Telkens weer.
2008 : Hij begrijpt haar of net niet, zet haar af op het werk. Klare taal moet je met haar spreken - denkt hij - a is a en b is b en c is c. Zij droomt tussen zijn woorden in. Hij schept weer wat orde in haar chaos. Zij droomt van zijn "beeld" en heel soms wordt hij een "imaginary" man. Hij ziet haar dan weer als het beeld van zijn droom, het lieve huiselijke vrouwtje met kuren die hij kan bijsturen. Raakvlakken? Nihil of alles? Ruimte? Energie? Muziek? En altijd weer verandert hij in een droombeeld. Alsof hij wil zeggen : "Mag ik nog heel lang in je hoofdje spoken, schat?" Aan elke mens is wel iets raars, alleen de meesten weten het niet van zichzelf. Ze denken dat ze zo "gek" niet zijn. Ach, was ik jou en was jij mij, dan was ik de partituur en jij het lied en droeg jij in je hart het stil en blij verdriet van "vergeet-me-niet". Maar nu ben ik ik en jij jij en zal ik nog heel lang doorgaan met het bewijzen van kabouters die leven - zij het dat je ze niet altijd kunt zien - je moet er in de stemming voor zijn - je moet er ook open voor willen staan...
Hier zijn de "dode" goden mee gemoeid... Het kan niet anders. Geen gefake, geen gedoe, recht voor de raap. Ik klaag niet. Deze vriendschap zit echt goed. Zo goed dat het misschien met "hierboven" te maken heeft. Ik toon me van mijn no-nonsensekant, een beetje nuchter en hyperrealistisch ook. Het lijkt niet af te schrikken, integendeel. Na een jaar met toevallige contacten met mensen die totaal niet bij mij pasten en een lepra-achtige periode waarbij één na één mensen uit mijn leven verdwenen (reeks sterfgevallen enzo) is dit als een Pajotse herberg tijdens de bedevaart naar één of ander pelgrimsoord zoals Compostella, als een zweem dansende engelen op een ziektebed, als een soulmoment. Zo zie je maar, aan slechte momenten komt een einde. Ditmaal heb ik niet echt een eindegevoel, ook geen begingevoel. Djeezes, het klikt. Ja, ik was de jongste thuis. Ja, ik ging vroeg uit. Ja, ik ben nooit de braafste geweest. Ik liet ooit de hosties vallen, ik was amper zeven, en dacht bij mezelf " Wat een gedoe, waarom zijn ze boos? Binnen een aantal jaren is er misschien maar weinig volk in de kerk". Als een soort premonitie. Begrijp me niet verkeerd, ik heb veel respect voor de mensen die hun godsdienst beleiden, heb ook katholieke roots enzovoort maar het zijn tenslotte toch allemaal dingen die de mensen gecreëerd hebben. Om zin te geven. Wat op zich heel goed is natuurlijk. Alleen, het blijft des mensen's creatie. Als het mensen dichter bij elkaar brengt, prima. Jezus was ongetwijfeld een fantastische figuur. Mijn ogen dwalen af naar de mooie jonge Jezus die in het eerste leerjaar op de muur hing. Ik ben ook maar een mens, hoor... Ik denk even aan mijn pa met wie ik het eigenlijk nooit goed heb kunnen vinden. Wat zagen/zien zijn veel jongere vrienden in hem? Wat zien anderen in mij? Vriendschap is een mysterie.
Helemaal out of the blue, uit het niets dook een nieuwe vriendschap op. Totaal onverwacht. Het leven kan rare bochten nemen maar heeft toch wel verrassingen in petto. Meestal op een manier die men niet verwacht. Men moet er alleen open voor staan, zich niet krampachtig vasthouden aan wat is... Vriendschap. Geven en nemen.
De oudste studeert urenlang op zijn examen wiskunde, algebra et ruimtemeetkunde. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het mijn petje te boven gaat. Ik heb geen ervaring met deze materie. Hij trekt goed zijn plan, moet ik zeggen, want ook Dageraad kan hem niet bijstaan. Dageraad speelt voor chauffeur om de kroost 's morgens naar school te voeren, ik speel voor kokkin met eten op vaste tijdstippen. Als ik er niet ben, maak ik het eten op voorhand klaar. Overal formules, oefeningen, bewijzen, vergelijkingen, het is net "Chinees" voor mij. De cursus zelf weegt een half ton. "Kijk, mama, dat is een oefening voor het ingangsexamen ingenieur..." Ik slik en denk misschien moet hij dan geen voorbereidend jaar doen. Ach, laat komen wat komt. De tweede heeft een examen scheikunde. Iets met redox. Het laatste deel werd hen in een wip uitgelegd en ze had het even moeilijk - gisterenavond - om het erin te stampen. Ik probeer haar wat moed in te pompen, maak een schoteltje aardbeien klaar, sleur de ether in dat scheikunde veel met ox te maken heeft. Zuurstof enzo... Ze moet erom lachen. De jongste studeert in de namiddag bij haar opa en oma die hier maar een paar straten vandaan wonen. "Ik heb zelfs in de tuin geleerd bij opa-oma, het was zo'n goed weer..." Ik ondervraag haar biologiecursus, leer wat bij over fibrinogeen en de stremstof in het bloed, over de werking van de nieren enzovoort... "Ze denken dat ik dokter wil worden,... Wat zal ik daarvan nog onthouden volgend jaar?" "Ach," steun ik haar, "in de humaniora moet je dikwijls zaken leren die je achteraf niet helemaal onthoudt... Dat is nu eenmaal zo." Mijn lakonieke bewering heeft succes. Ze kan ermee leven. We houden het dus muisstil in huis. "On dirait qu'on vit dans une prison," zeurt Dageraad. "Ecoute, chou, ce ne sont que deux semaines, deux semaines, cela ne veut pas beaucoup dire dans une année. Et s'ils réussissent, tant mieux après..." Op het werk zijn er verschuivingen aan de gang. De "causeur" verlaat het schip, heeft een werkplek dichterbij huis gevonden. Blijkbaar stak de file hem dan toch tegen. Ik wens hem veel geluk toe en hij moet lachen. Hij moet altijd lachen als hij mij ziet. We hadden af en toe wel goede babbels. Ik zal hem missen... Er duikt anders wel veel nieuw volk op. Een vrouw die ik nog als heel jonge vrouw gekend heb in 1998 (ze was toen 26), toen ik bij een grote telecomprovider werkte. "Ze ziet er streng uit," zegt een collega. Ik zeg dat ik haar ken van vroeger. Ik vond dat ze er toen erg sexy uitzag. Een piercing, naveltruitjes, we schrijven 1998. Dit alles heeft plaats gemaakt voor een mantelpak met lange broek. Mensen veranderen. Worden serieuzer. Ze heeft nog steeds haar donkere lange haren. Ze ziet er best mooi uit. "Streng" volgens een jongere collega. Jonge mensen zijn soms kritisch. Hoe dan ook, bij mij is ze allang goedgekeurd en ik gun haar haar verantwoordelijke positie. Ik ben nogal mild in sommige zaken. Wegens het uitblijven van synchronisering op een ander project, werkt een andere collega op "mijn" project. Ze houdt - naar mijn zin - een veel te hels tempo aan. "Wat heeft die ingeslikt vandaag. Ai, dat wordt doppen, als het werk afgehandeld is," schiet het door me heen. Ik vind het eigenlijk niet eerlijk dat ze niet naar huis is gegaan, zoals de andere collega van haar project en zoals ikzelf, een week geleden toen er geen werk was op mijn project. Maar ik ben geen chef. Vanaf september kijk ik wel uit naar iets nieuws. Want als ik werk, wil ik er ook voor gaan en en niet af en toe thuisblijven wegens dop. Buiten is het schitterend weer en het is heerlijk om met de fiets te gaan werken. Meer dan met het openbaar vervoer, kan men een "break" maken tussen werk en thuis. Met de "auto" evenzeer, vermoed ik. Met de "auto" kan men evenzeer een "break" maken. Soms vraag ik me af "honey, wat kwak je toch allemaal op het internet", maar ik vind het zalig. Vertellen is mijn lange leven en misschien heeft er iemand toch iets aan.
De sfeer was "hot". Ideaal om mijn persoonlijke "troep" wat aan de kant te zetten. Ik was in goed gezelschap, een bevriend koppel en hun mama. Italianen. Vroeger grepen de Spaanse feesten in het Elisabethpark plaats, op een boogscheut van ons huis, maar momenteel huizen ze aan de voet van het atomium. De bollen blonken als nooit tevoren en Spaanse en Zuidamerikaanse muziek knalde door de boxen. Ik sloeg een paar drankjes achterover (mojito) en proefde wat van de calamares de la Romana en de gambas. Toen ik thuiskwam wachtte Dageraad mij al op. "Tu sais bien que je t'aime chérie, toi et les enfants, sinon je ne resterais pas ici..." Ik probeerde zijn standpunt ook eens te bekijken. Ik bekeek alles vanuit zijn ogen en daar gingen we weer... Love or weakness??? Time will tell...
