Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
07-03-2010
EEN LACH EN EEN KNIPOOG
Toen ik 4 was - sweet sweet memories. Vader moest voor zijn baas een zaak afhandelen in Luxemburg. "Papa, breng je mij een zwart popje mee van Luxemburg?" Onze pa tegen ons ma : "Waar ga ik dat vinden,..." "Papa, ik wil niets anders, alleen een zwart popje..." Hij kwam na één week terug ipv na drie dagen maar wel mét een zwart popje. Oogverblindend mooi. Ik dolgelukkig.
Op de dag van zijn begrafenis moest ik zijn kleinzoon (mijn zoon) wakker bellen. Hij was bij vrienden blijven slapen en nog naar een fuif geweest de nacht voordien. Hij heeft wel hele goede punten op een zeer moeilijk examen. Hij heeft een aardje naar zijn grootvaartje. Een lach en een traan. Ach, iedereen verwerkt de rouw op zijn manier.
De begrafenis was mooi. De muziek innemend. De pastoor sprak de juiste woorden. Mijn partner (moslim) verwonderde zich over het bewieroken en het kussen van de pateen waarbij men iets in de schaal kon werpen en een kaartje kreeg. Mensen die we zo lang niet meer hadden gezien, zagen we plots terug. Nadien ging het richting kerkhof gelegen naast het natuurreservaat. Op het moment dat de kist in de aarde neerplofte, begon ik hardop te snikken. Mijn zoon en mijn oudste dochter hielden me vast en ik voelde veel steun. Kraaien schreeuwden, het was bitterkoud maar gelukkig bleef het droog. De koffietafel was een goede afsluiter want ik zag hele vriendelijke mensen terug die ik al gans mijn leven ken. Weet je nog... Sweet sweet memories...
Ons ma herpakt zich. Ik gaf haar de raad zijn schoenen nog niet meteen weg te doen. "Make, neem de tijd om op te ruimen... Laat het een beetje een overgang zijn. Daarboven zal alles ook wel op het gemakske gebeuren..."
Via het internet vond ik het adres van een kozijn (langs vaderskant) terug, meer bepaald het adres van zijn firma. Ik belde naar de firma en de receptioniste gaf me het gsm-nummer en het adres door. Uiteraard had ik duidelijk vermeld dat het over een overlijden ging. Mijn kozijn was aangedaan door het nieuws. "Ik zal gans de dag weemoedig zijn," zei hij nog. Voor hem was zijn jonge nonkel (hij was 4 jaren jonger dan zijn moeder, de zus van mijn vader) een flamboyante vrijgezel. Zeer intelligent op het geniale af. "Hij had tot het topkader van X kunnen behoren indien hij zich niet bij het syndicaat had aangesloten." "Of een toppoliticus kunnen worden indien hij beter omkaderd was." "Hij had al zijn examens voor de rechten voor de middenjury moeten doen." Mijn kozijn herinnerde zich de prachtige tekeningen in zijn poëzie. De manier waarop mijn vader soms kon articuleren. Hij was zeer taalvaardig - zei hij. "Weet je dat jouw vader ooit een zweefvliegtuigje kocht?" "Weet je dat jouw vader - toen hij nog niet getrouwd was - met een décapotable rondreed." (Het merk ongaat me maar mijn kozijn kende het wel) Mijn kozijn was zeer aangedaan door het sterfgeval.
Ik herinnerde me deze morgen de dag waarop mijn vader me inschreef aan de VUB. "Zou je echt geen rechten gaan studeren?" "Neen, ik wil Romaanse doen..." (Ik was vastbesloten).
Hij was zeer Vlaamsgezind. Op de doodsbrief prijken de iets vreemder klinkende namen van mijn kinderen tussen de Vlaamse en Duitse (1 broer woont in Duitsland) namen van de neefjes en de nichtjes.
Mijn vader is vannacht overleden. In tegenstelling met vele andere mensen die een goede band hebben met hun vader was onze band nooit zo goed. Ik zal nooit vergeten hoe ik de deur gewezen werd met slechts 1000 frank op de rekening. Maar goed, met ons ma is de band altijd goed gebleven. Nu is hij dood. Gestorven omstreeks drie uur in de morgen. Een harde klap voor ons ma die hem altijd nabij was, hij was ouder dan haar en zij heeft hem altijd geholpen, toen de aftakeling begon. Hij was vooral een afwezige vader. Maar ook een vader die de poort opende naar de buitenwereld, hij ruilde een provinciestad in voor een hoofdstad, hij nam ons mee naar internationale tentoonstellingen. Hij was ook bekend in literaire kringen als liefhebber van de taal en literatuur en kende van nabij Jeroen Brouwers. Het deed raar aan. Een sterk intens droevig moment. Het groeten van het lijk in de slaapkamer van mijn ouders. De aalmoezenier, het bidden... Moeder brak. De broers (ouder dan mij) organiseerden alles. 1 broer uit Duitsland zal nog overkomen met zijn familie. Ik voelde sterk de steun van mijn overleden zuster Els die drie jaren jonger was dan mij. Ergens is het goed dat hij niet te vèr is moeten aftakelen. Maar ik heb al zolang afscheid van hem genomen. Het was op de duur meer een formele relatie die we hadden en al hield hij van zijn nageslacht, misschien waren mijn kinderen afkomstig uit mijn relatie met Mo, een "allochtoon" die verdomd meer Brusselaar is dan mezelf, een beetje een nieuwigheid op zijn gedachtengoed. Multicultureel was niet echt zijn ding, ook al hield hij van hen,... Met mijn zoon ging hij graag naar het natuurhistorisch museum. Toen mijn zoon nog jonger was. Straks moet ik het aan mijn kroost vertellen. Ik heb hier een ontzettend dubbel gevoel bij, weet niet hoe ik me moet houden. Op het einde van de week is het begrafenis... Hopelijk houden ze het simpel. Al hield hij veel van zware muziek.
Pachelbel Canon in D Major
Verdomd, nu moet ik alweer janken. Soms een afwezige vader, soms een extravagante vader, onze band was eigenlijk nooit zo goed. Maar zonder hem was ik nooit geworden wie ik nu ben... Een vader zal altijd een vader blijven...
Slaap wel Nonkel Bob. Een zwart-wit herinnering uit mijn allervroegste kindertijd. Lees : kleutertijd, zo oud zijn we nu ook weer niet. Heerlijk gitaargetokkel en we zijn allemaal vrolijke vrienden en van crisis is er nog geen sprake. De vetpot van Egypte of was het Babylon? Hoe dan ook, de man heeft heel wat mensen op een zeer aangename manier vermaakt in hun jongemensenleven. Dat alleen al verdient ons aller respect. Ondertussen denk ik ook terug aan mijn opa en oma in een kleine provinciestad. De "bouillonsoep" die ik nooit meer zo lekker heb gegeten. De obligate kip met kroketjes en abrikozen. De "Saint-Honorétaart" als dessert. Een kindje vangt indrukken op aan een grote tafel. De schilderijen kijken van alle kanten op haar neer. Mijn huishouden is er één van Jan Steen. Ik weet nooit wie hier exact onder mijn dak zal slapen. Jonge mensen houden er andere standaarden op na. Maar goed, volgend jaar zijn er twee op kot. Loslaten was nog nooit zo gemakkelijk. Aan het hekken van de GB staan stakerspiketten. Ze staken tot maandag : strakke lijn volgen. Mijn medeleven krijgen ze alvast. Als ze ergens herbeginnen, is het meestal tegen een minimumloon. Wie stopt de crisis? Ik begin er mee... Dus, lieve mensen, denk aan hele goede dingen. Alsof we in luilekkerland leven. De min 200 op mijn rekening wordt + 20000. Efkes dromen mag effenaf... De norse blikken worden leuke blikken. Iedereen lacht, iedereen is blij, want Nonkel Bob is er nog steeds bij....
Noot : ik heb de blog ondergebracht in de categorie filosofie. Spinnen en spinsels is ook wat filosoferen.
Latente griep onder de leden. Toch gaan werken ondanks het misselijkheidsgevoel. Net alsof ik zwanger ben van mijn eerste kind nu 19 jaar geleden of net zoals ik wagenziekte had als kind. Een hoogsensitief kind - toen bestond die term nog niet. Misschien maar goed ook, want wie weet waar ik dan beland zou zijn... Het economisch klimaat in België is even troosteloos als het weer, ronduit slecht dus, zeker nu ze de hakbijl zetten in Carrefour, een winkel die altijd nog wat luxueus oogde en toch wat deed dromen van dit of dat. Ik herinner me dat ik interims deed en met de sinterklaascheques van mijn gulle werkgever de goede heilige Sint betaalde om cadeautjes te brengen voor de kinderen. Het zal nostalgie worden naar betere tijden. Zelf kan ik, beste mensen, de boel niet oplossen, want ik trek welgeteld 33 euro netto per dag en heb geen gemakkelijke job voor een halftime. In de boekjes klinkt het altijd zo mooi... "Kan jij zingen?" vraagt een jongen mij. Ik antwoord : "Niet goed genoeg..." "Je moet limoen drinken, dat is goed voor de stem..." "Met mijn stem is er niets mis, ik heb een heldere stem, maar ik heb moeite met het vinden van de juiste frequentie, als ik zing. Ik kan niet alle gevoelens uitdrukken die ik zou willen uitdrukken, als ik zing breng ik een ruwe blauwdruk voort van hetgeen ik zou willen voortbrengen, geen verfijnd resultaat, kortom, it's not my cup of tea gelijk tekenen. Met tekenen heb ik dat probleem niet..." Hij is blij met mijn antwoord en laat me beetje bij beetje toe in zijn wereld en ik ontdek een zeer verstandig persoon die in sommige zaken wat zonderling uit de hoek komt. Schuiven opentrekken. Sommige mensen zitten niet op hun juiste plek in het onderwijs maar wie ben ik? Een minimumloontrekster. Het is dat of het gestalk van rva en consoorten. Van die laatste categorie ben ik - voorlopig - verlost. "Begrijp je de tekst van mijn Spaanse song?" zegt hij nog. Ik vang hier en daar woorden op maar vertalen gaat me beter af want dan heb ik greep op de context en de tekst. "Worde gij ni gaga van altijd dazelfste lieke te horen?" zegt mijn collega tegen de jongen. Maar de jongen vindt het een leuk liedje en het helpt hem waarschijnlijk door de mindere dagmomenten heen. Als een soort susser, een constante. De coca van den aldi hielp me boven mijn misselijkheid heen. Lang leve de Maya's.
"Mevrouw, wilde gij geen bloempotje kopen, 't is voor Haïti..." "'k Heb al gegeven via 't school. En anders graag maar mijn inkomen is nogal beperkt momenteel..." "Ah, ja, 'k zie het..." Ze is een flinke dame die op een strandstoel neerzit in de gang van de bib. Heel sympathiek. Een paar zinnen werden een babbel. Ze moet rondkomen met 750 euro invaliditeit en haar man trekt 950 euro voor een halftime. Ik zeg dat ik nog minder verdien, mijn partner wel iets meer en dat ik een systeem heb uitgedokterd. Ja, ik ben niet voor niets de mama van een toekomstige ingenieur. Het systeem is als volgt : je verdient weinig, zoniet de helft van een deftig loon. Wel, je moet je levensstijl aanpassen. 1 dag op 2 douchen, 1 dag op 2 wassen aan de lavabo, 1 dag op 2 warm eten, 1 dag op 2 boterhammetjes. Ze moet lachen en ik ook. "Ach, we kunnen zagen zoveel we willen, de situatie is wat ze is..." zeg ik nog ten afscheid. Weliswaar kocht ik geen bloempotje. Bij de lokale Leonidaswinkel wissel ik een briefje van 10 euro tegen 2 briefjes van 5 euro. De verkoopsters - overigens charmant zonder kapsones - doen het zonder morren. Ik wacht even mijn beurt af, er is trouwens niemand in de winkel behalve een Fransman en ikzelf. Heerlijke, heerlijke Fransmannen. Een vleugje Parijs. Zijn dochter woonde in de buurt La Salpêtrière en verplaatste zich per scooter. De metro is zó gevaarlijk 's avonds. Ze studeerde "ortophonie". Hij vindt Parijs druk, druk, druk en woont nu in Bretagne. "C'est une si belle ville..." Ik zie mijn jongste dochter voor het raam van de winkel staan. Ik noem haar mijn "Parisienne..." Ze dweept met mode en met Chanel. Ze wil nu leren naaien. Voor mij is mode "kunst", mama... De dag eindigt in de stoel van de orthodontiste... waar mijn jongste dochter zich lang uitstrekt. De behandeling is bijna ten einde. "Comme cela, vous ne devez plus payer trop longtemps," zegt de orthodontiste. Ik ben wel 50 euro armer. Gelukkig is mijn huisdokter goedkoper. Morgen derde boost vaccin baarmoederhalskanker voor de oudste dochter. Mijn zoon is ver-weg. Hij heeft het er nog goed van afgebracht met zijn examens. Hij heeft een nieuwe vriendschap. Ze kan koken, ze kan vanalles... Ik laat hem doen. Ben blij dat hij een toffe vriendin heeft bij wie hij soms op kot kan logeren. Hij doet zijn studie graag en heeft veel ruimtelijk inzicht in de leerstof. Ik zie hem als kleuter nog piratenboten ineenflansen. Vlugge vingertjes. Bij Paris... koop ik parfum met 40% korting. Eén of andere actie van een krant. Mijn oudste dochter betaalt. Ze houdt van luxe. Ik houd van gratis parfums uitproberen bij Yves R.
Moke diept uit één of andere kast warme sneeuwboots op van eeuwen geleden. "Schatje, hiermee zullen je poezewoefkes (voeten) warm hebben..." Mijn eerste gedacht : zijn ze nog in... zijn ze niet teveel passé??? Maar neen hoor, ze ogen prachtig. Witte stevige zool (niet al te plat made in ...), flashy paars met een klein groen flashy lijntje en een groene lijn bovenaan. Binnenin echte warme wol. De kwaliteit is ook uitstekend. Niemand keek me vreemd aan op straat... en in een spiegel zag ik een sportieve reflectie van mezelf. Ze zijn 20 jaar oud maar in prima staat. Op de zool onderaan staat Canada's Vacationlands. Plus : made in Italy nota bene. Aandeelhouders, kapitalisten, massaconsumptie, lageloontoestanden, ik protesteer... Ik wil terug kwaliteit voor 1200 Belgische franken. Net zoals vroeger. Nu 30 euro maar die euro's zijn zoveel minder waard. Zeggen dat ik vertalingen heb gemaakt (lees mijn brood verdiend) door mee te doen aan die evolutie. Enfin, ik zal het een klein beetje goed maken door appel- en abrikozengozetten te maken. L'artisanat, het betere handwerk, textielwerk... Mijn collega vraagt of ik zijn huisje aan zee wil huren voor een redelijk lage prijs. "Neen, zelfs dat kan er niet af," zeg ik koppig, denkend aan de berg facturen die we net betaald hebben, de studiereizen van de kinderen, de belastingen, het kadaster dat weer de hoogte in zal schieten. Eigenlijk wil ik het volgende week (1 week vakantie jochei) vooral rustig houden en niet te vroeg opstaan. Ik moet mijn zoon wel wakker maken voor zijn cursussen aan de univ maar daarna kruip ik wellicht terug onder de wol. Kwestie van mijn batterijen op te laden om daarna terug om 4 uur (maandag) en 5 uur (andere dagen) op te staan. Toch een leuke tip : ik zag het Musée Magritte van buiten af en het oogt prachtig. De houten krattentuin op het Poelaertplein wordt afgebroken. Een kind vraagt me waar het naartoe gaat... "Waarschijnlijk naar een andere stad... Kunst wordt dan in een andere stad opgezet en zo blijft kunst beweeglijk." Aan de oudste jongen toon ik het monument van de gesneuvelden 1914-1918 en 1940-1945. "Jongens van jouw leeftijd stierven aan het front... Miljoenen Europeanen (men gaf hen cocaïne om de zaak aan te kunnen?)." Zijn interesse is opgewakkerd. Vredelievend als hij is denkt hij een minuut later aan "romance" in zijn leven. "Dat zal wel komen," zeg ik, "als je een leuke meid (het is een Hollander) ontmoet..." "Verliefd, kriebels in de buik, en nog zoveel meer..." Het moet gezegd - ik deel graag wat wijsheid met de jeugd. Wijsheid? Veeleer ervaring. Jonge mensen zijn als rozen waarvan de blaadjes nog moeten openspringen.
Moke en ik wandelen naar de winkel waar de cursussen voor het tweede semester verkocht worden. Kwestie van zoonlief wat te helpen. Een dame en heer wandelen ons voorbij. "Ken ik u? O nee, ik heb me vergist..." zegt de dame tegen mij. "In welke sector bent u dan actief?" vraag ik immer nieuwsgierig als ik ben. "Derde jaar psychologie..." "Neen, dat volg ik niet..." Ik knik vriendelijk goedendag en we stappen voort. De vorige dag was ik ook al eens langsgeweest. Mijn dochter wil volgend jaar op kot en mijn zoon ook. Hoe ik de ganse zaak financieel zal beredderen, weet ik nog niet maar vooral mijn dochter hunkert ernaar om wat op eigen benen te staan. "Mama, je krijgt tranen in je ogen... mama, je wil me niet loslaten..." Moke en ik komen veel jong volk tegen op de campus maar ook oudere mensen die cursussen volgen op de universiteit. Het is nooit te laat om te leren, nietwaar? Hoe mijn zoon het gefikst heeft, weet ik niet, maar hij is op een heel moeilijk vak geslaagd. Ondanks de ongevalperikelen. Op het werk worden mijn zenuwen wat op de proef gesteld. Onenigheid tussen twee mensen. Ik als buffer ertussen. Wikken, wegen, diplomatisch handelen. Het weekend is een bevrijding voor mij. La libération. Mijn gedachten dwalen af naar Gainsbourg die plots weer hot is. En Jane Birkin natuurlijk. Fantaseren over een blote bast aan een piano en netkousen. Het zou een mooie tekening opleveren. Vannacht wil de jeugd weer op stap. Hier in huis. Ik herken mezelf in hen. Toen ik jong was. Het meisje van toen op de campus, is een vrouw geworden met heel wat levenservaring.
Vrijdagnacht had ik een wonderlijke droom. Ik droomde dat ik mijn zus terugzag die bij de geboorte overleden is. Ze is drie aardse jaren jonger dan mij, dus nu 43 in aardse taal. Vraag me niet hoe, maar ik herkende haar meteen. Ze vroeg om aan mama te melden dat ze haar graag ziet. Heel vreemd. Het klikt ontzettend goed tussen ons. Waar ze ook is,... sommigen noemen het de hemel, anderen een parallelle wereld, ze stelt het heel goed. Ze woont in een zelfingericht boerderijtje met 4 landschappen aan elke hoek van de boerderij. Een strand met zicht op zee, bergen, weiden, een dorp. Het leek allemaal echt maar uiteraard woont ze wèl in een andere dimensie dan de mijne. Ze houdt zielsveel van mij èn van de kinderen. Op een soort flinterdun tv-scherm kan ze ons volgen. Nu weet ik waar ik steeds de kracht vandaan haalde wanneer ik het héél druk had met de kinderen. Ze heeft me altijd goed geholpen en ik was me er niet van bewust. Het is niet zo dat ik haar hier bijvoorbeeld kan zien. Ik ben dus niet schizofreen. Ik zie geen dingen die er niet zijn wanneer ik wakker ben. Ik zie haar vanuit het hart en wanneer ik slaap. Ze is rustiger dan mij, zeker geen chaoot. Ze houdt van haar spring-in-'t-veldzusje. Van haar neef, van haar nichtjes. Ze vindt Moke ook best ok. In tegenstelling tot mij (die lange haren draag, zo van lang, langer, langst maar nu niet meer al tè lang vanwege het feit dat ik niet piep meer ben), draagt ze kortere haren. Ze heeft ook geen sluikhaar zoals mij. Haar ogen zijn helder met héél véél licht in. Ze zegt dat ik hypersensitief ben en het is zo dat ik de dingen haarfijn aanvoel. Het heeft echter lang geduurd eer ik haar tot mijn leven heb toegelaten. Hoewel ze er steeds was. Ik heb de boodschap aan mijn moeder overgebracht en die was er heel blij mee. Zeg aan mama dat ik haar graag zie. Bij de geboorte had ze een hartafwijking of zoiets. Ze is gestorven bij de geboorte. Voortaan krijgt E L S een plaats in mijn leven. Een ereplaats. Ik ben ook van plan meer met haar te spreken. Vanuit het hart uiteraard. Het is niet zo dat ik in mezelf zou beginnen praten of zo. 's Nachts - als ik slaap - komen we elkaar tegen. Love you, dear sister of mine. You saved our lives many times... Zie ook trauma 1, trauma 2 en trauma 3 (blog van 7/1/2010) en ook 2 ongelukken met de fiets waarbij ik op het nippertje aan de dood ontsnapte. BTW : ik moet dringend een fietshelm kopen in de Carnavalvakantie.
en veel, heel veel regen gezien. Carnavalwinkels bezocht voor mijn oudste dochter, wat noodzakelijke spullen gekocht. Uiteraard, met de knip op het budget. Zelfs het ongeval liet zijn sporen na, sommige dingen worden niet vergoed door de mutualiteit en verzekeringen kunnen lang, heel lang duren. Maar goed, hij was niet zwaargewond, dus de kosten vielen nog mee. In de bus wil iemand me aanspreken. Een man waaraan je ziet dat hij veel te lang alleen geweest is. "Die betogingen halen toch niks uit," zegt hij. Ik heb geen zin om een gesprek aan te knopen, beaam zijn woorden voluit, knik ja en stap vliegensvlug af. Vanavond met mijn zoon gebeld. "Hoe was het examen?" "Erover," denk ik. Geslaagd dus, althans wat dit ene examen betreft want het ongeval heeft zo zijn gevolgen gehad op het verloop van de examens. ( zie ongeval van 31/12/2009... Hallo, ma, we hebben een serieus auto-ongeluk gehad. We zijn nu in de kliniek. Spoed Antwerpen. De bestuurder en ikzelf zijn lichtgewond, twee achteraan zwaargewond, één gewond. Achteraf had mijn zoon wel een nierkneuzing, bloed in de urine, een lichte hersenschudding, pijn in de onderrug, oorsuizingen. Voorlopig heeft hij enkel nog geruis in het oor op sommige momenten.) Hij was op weg naar zijn vriend (de zwaargewonde jongen wiens ruggenmerg door de nekbreuk beschadigd is), die inmiddels in een soort revalidatiecentrum verblijft. Heavy- denk ik dan - maar ook mooi dat hij zijn vriend opzoekt. Maar ze waren vroeger al vrienden, ze zullen wellicht altijd vrienden blijven. Een vriend blijft een vriend, een echte vriend toch, ook al wijzigen de omstandigheden. Bij deze schieten de tranen me weer in de ogen. Gevoel overheerst. Binnen 100 jaren kan men misschien via stamcelonderzoek het ruggenmerg regenereren. Voorlopig is de wetenschap nog niet ver genoeg gevorderd. Al hoop ik altijd op een mirakel. Blijven vertrouwen is de boodschap. FUCKING 31/12/2009!
- zei mijn collega tegen mij. En hij had alles, geld, een carrière, een vrouw... Toch sloeg hij de hand aan zichzelf. "Wette wadakik zou doen?" zei ik tegen mijn collega op een ontieglijk vroeg uur. "Neje..." "Oitgaan, mij amuseren, geld opdoen, veul geld opdoen, alles doen wa 'k wil, alles wa'k ooit nog zou willen doen in een keujt (kort) moment doen." Ik blies hem even van zijn sokkel. Neen, de eerstvolgende periode is dit nog niet aan de orde.
De zigeunerjongen komt al dagen niet naar school. Hier zijn diplomatische poezenstapjes vereist. Het onderwijs zou meer open moeten staan voor dergelijke mensen. Maar dat is een persoonlijke opvatting. Sommigen (leren) leven zonder de boeken, leren het leven kennen zonder boeken. Maar zitten er ten volle in. Vanwege het overleven. Hoe jong ze ook zijn. Er zijn weer wat schellen van mijn ogen gevallen. Op tocht doorheen Etterbeek kijken twee jonge studenten ons aan. Ik moet onverwijld aan mijn zoon denken. Die nog een paar examens moet afleggen. Ik geloof in hem, nu nog meer dan vroeger. Hij geraakt er wel, vroeg of laat. Ooit kende ik een jongen die geneeskunde studeerde, hij deed er jaren over en is toch ook dokter geworden. Het volstaat vertrouwen te hebben. Zoals mijn jongste dochter die uitgekozen werd (samen met nog een paar anderen) om ergens te lande te gaan spreken. Ze kan niet alleen goed om met taal, ze heeft de uitstraling (vooral zelfvertrouwen) erbij. Ik was altijd eerder een chaosmens. Vandaar mijn romaneske avonturen als draad doorheen mijn leven. Waarvan ik jullie graag deelgenoot maak.
Ons gesprek dwaalt af naar de vijf fietsen die bij hem gestolen werden alsook naar de auto die gestolen werd en waarmee een hold-up werd gepleegd. "'t Is wejal ne vreumde," zegt hij nog. Ik zeg dat ik niets tegen die mensen heb of ze nu blank, rood, wit of zwart zijn. "A ge ni bestolen werd, kunde da ni wejte..." klinkt het eerlijk en verongelijkt. Ik antwoord dat mijn ouders ook bestolen werden, nu ja, door een tiep in een wit maatpak en van onbestemde afkomst. Overigens werden al de gepensioneerden in die straat bestolen. "Ik heb niks tegen die mensen," antwoord ik nog. "Maar, ze mogen iedereen in België van gelijk welke afkomst wel op gelijke voet behandelen..." vervolg ik. Denkend aan het feit dat de ene gestalkt wordt door RVA en consoorten, zich telkens de benen van het lijf klust, terwijl anderen profiteren. Er fier over zijn dat ze kunnen profiteren en er nog mee uitpakken ook. Maar dat is een discours sans fin, daar waag ik me niet meer aan,... op het gevaar af als een verzuurde madam te klinken. Eigenlijk kan het mij allemaal geen reet meer schelen. De ganse politiek. Wat ik vaststel op mijn tochten doorheen de Brusselse gemeenten, is dat Brussel overwegend franstalig is, gekleurd (allochtoon) en voor een groot deel arm in sommige wijken. Niet te verwonderen dat de Parti Socialiste hier de plak zwaait. Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. Ik zwem daar overal tussenin. Begrijp alle situaties maar geef me niet helemaal. Ik geef me maar voor de helft. Je moet altijd een deeltje voor jezelf bewaren en dat is beter ook. Niemand is gebaat met leeggezogen mensen. Het is als een spektakel waarvan ik deel uitmaak, waarin ik een niet onverdienstelijke rol speel. Hij weet nog altijd niet dat mijn partner Moke heet en ik weet niet of ik hem dat wel wil zeggen. Hij weet wel dat ik niet getrouwd ben. "Mjaa, ik heb het niet zo met papiertjes, feesten en al die toestanden," zeg ik nog. Diep in mij weet ik dat Moke de zegen had van die van hierboven. Dat we moesten samenkomen... Het was al heel lang beslist. Pour le meilleur et pour le pire.
heeft me momenteel verjaagd naar een witte kartonnen doos waarin ik me het liefst verschans om van al de deining af te zijn. De dame van de verzekeringen aan de lijn ivm het ongeval van mijn zoon. Ik stuur alles op. Zeg ik. Gelaten. Kopijtjes en nog eens kopijtjes. Gelukkig zijn er voorlopig geen blijvende letsels voor hem. Hoop ik samen met de dame aan de lijn. Mijn zoon blokt en bezoekt tussendoor zijn zwaargewonde vriend en legt tussendoor examens af. Sommige examens wellicht opnieuw in tweede zit. Mentaal heeft hij de draad goed heropgenomen. En ik samen met hem; We moeten er allen samen door. Een juridische kwestie van vroeger sleept aan bij advocaten en het vredegerecht. Ik moet weer eens 200 euro ophoesten. De rekening kan niet volgen en de kredietkaarten worden weer opgesoupeerd. Mijn leven baadt in mist. De job vraagt veel energie en moest ik geen goede actrice zijn (of ben ik schizofreen?), ik zou het bijltje al lang hebben neergelegd. Maar ik kan mezelf goed opdelen : een stukje hier geven, een stukje daar geven. Onbezorgd leven is momenteel veraf. Toch één lichtpuntje : een fantastisch fresco dat mijn morgenden opvrolijkt. Een fresco van meer dan waarschijnlijk Judith Van Istendael (dochter van de welbekende schrijver en Europese hoogheid Geert Van Istendael) in vermoedelijk Sint-Joost-ten-Noode. Een stripachtig fresco. Zuiders mooi. Of kunst aan het Justitiepaleis. Een soort kistentuin. Ik maak mijn collega warm voor beweeglijke kunst. Den Albert. Not the king, of course.
Een nieuwe jobinvulling. 1 van de jonge mensen woont in een woonwagen samen met zijn familie met nog andere families op een woonwagenterrein. Zigeuners? Gens du voyage? Ik heb er het raden naar. 1 ding is zeker, de opa heeft er heel veel te zeggen. De band tussen de familieleden is sterk en de jongen gaat niet graag naar school. Maar zijn leven is al zo vol,... hij helpt thuis mee. Het woonwagenterrein is prachtig in de witte sneeuw. Heel landelijk, heel anders, heel "plekje ver-weg". Het staat me toe wat afstand te nemen van het voorbije "ongeval". "Die mensen zijn op hun eigen," zegt iemand. "Als ze maar gelukkig zijn,..." repliceer ik en dat zijn ze, zeker weten.
Op persoonlijk vlak betekende het ongeval het derde trauma in mijn leven. Trauma 1 : als achtjarige kreeg mijn moeder meningitis, zweefde tussen leven en dood, coma, klinisch dood, enfin, uiteindelijk toch op wonderbare wijze uit de dood verrezen. Mirakels, ze bestaan. Ze kwam terug in orde behalve het feit dat ze 3/4 doof is aan één kant.
Trauma 2 : mijn jongste was net drie maanden, toen mijn partner een geperforeerde maagzweer kreeg, bijna 4 liter bloed verloor, bijna dood was en er toch is doorgekomen. Heb toen heel snel moeten handelen voor een ziekenwagen.
Trauma 3 : oudejaarsnacht - nieuwjaarsnacht. 5 jonge mensen, niets gedronken, weinig verkeer op de baan, het is nog heel vroeg, rond middernacht, aangereden in een draaiing op een slecht verlichte weg. Mijn zoon zit vooraan naast de chauffeur, de slag gebeurt vlak achter zijn rug, de auto rijdt in in de rechterzijde achteraan, mijn zoon moet gelukkig zijn hoofd gedraaid hebben zodat de airbag bescherming bood en hij niet zwaargewond werd. Komt ervan af met een gekneusde nier, een hersenschudding, oorsuizingen vanwege de knal van de airbag. Ontsnapt aan de dood. Achterin : 3 passagiers waaronder 2 zeer zwaargewonden. Heavy op mentaal vlak. Maar goed, ze hadden ook dood kunnen zijn. Ik brand kaarsen (elke dag) voor een positieve afloop ondanks de zware omstandigheden. Zal dit blijven doen, zolang het nodig is.
Voortaan leef ik elke dag alsof het de laatste is. Meer intens.
Korte nachten. Vanwege het ziekenhuisverhaal. Gisterenavond. Toch één gerustelling : geen ernstige trauma's aan de organen. Wel, hetgeen ik al vermoedde (foei, betweter!!!), blauwe plekken op nier. Soort nierkneuzing dus. Hij zal moeten rusten. Voldoende drinken. Deze morgen de uroloog aan de lijn. Zal enige tijd nog antibiotica moeten nemen. Ook geen sport op dit moment. Voldoende rust. Liggen hoeft niet, zitten is ook ok. Vanwege de blok zal hij het sowieso rustig houden. Gisteren defileerde er veel jeugd in zijn kamer. Allemaal jonge mensen. Deelt de kamer met een andere mijnheer. Uiteraard, we zijn niet "rijk" zoals u al weet. Was een hele vriendelijke mijnheer. Het stoorde hem niet dat er zoveel mensen langskwamen. Moke en ik verontschuldigden ons voor het lawaai. De man zei ons vriendelijk goedendag 's avonds. Moderne kamers. Mijn zoon had zijn eten maar half opgegeten maar de sandwiches van zijn zussen smaakten wel. Vlug naar de balie voor een login en password. Zodat hij zijn laptop kon gebruiken. In de gang huilde een madammeke : 'K wil nor ois, (ik wil naar huis), 'k wil nor ois... Een kreet die niet te stuiten viel. Straks mag hij naar huis. Ik zal mijn "gast" eens goed soigneren. Ben zo blij dat hij leeft. Anders zou hij voorgoed 18 gebleven zijn.
NIEUWJAARSNACHT 2010 SLECHTSTE NACHT VAN ONS LEVEN
Een telefoontje rond drie uur. Hallo, ma, we hebben een serieus auto-ongeluk gehad. We zijn nu in de kliniek. Spoed Antwerpen. De bestuurder en ikzelf zijn lichtgewond, twee achteraan zwaargewond, één gewond. Even slikken... Beseffen dat hij dood had kunnen zijn, dat ze dood hadden kunnen zijn. Ze hadden niets gedronken en het was nog vroeg. Uit respect voor de slachtoffers en hun familie verzwijg ik de details. Ze zijn er allemaal psychologisch van onder door. De auto werd aan de rechterkant geraakt. Sindsdien... is ons leven volledig veranderd. Niets is nog zoals het was. De nacht van nieuwjaar of wat er nog van overbleef, zag ik het leven van mijn zoon tien keer defileren. Van zwangerschap tot nu. Ik heb de laatste dagen heel wat meegevoeld met anderen. Hun pijn, hun verdriet, het besef dat mijn zoon daar nu ook had kunnen liggen. Het was een fameuze klap vanwege een zware auto die op hen inramde. Fucking shit, dit, lieve lezers, had ik liever nooit meegemaakt. Kon ik de klok maar terugdraaien. Ik had nog gezegd : Kom met de trein terug, feest door en wacht op de eerste trein. Maar hij wou nog blokken. Vandaar de autorit. Waarom gebeurt zoiets? In één klap is mijn zoon volwassen geworden. Ik huil mee om de pijn die hij voelt om zijn vrienden. Over mijn leven hangt een waas. In-triest. In de douche hoor ik de kraaien buiten. Ik slik. Het wordt me allemaal wat teveel. Was het maar nooit gebeurd. De klok terugdraaien gaat niet. Schuldgevoelens ook bij mij. Ik had hem moeten waarschuwen. Las twee weken geleden het boek van Luc Beaucourt. Zie blog... Djeez, als dat geen aanwijzing was... Ik ben te soft geweest. Nu brand ik kaarsen omdat hij nog leeft. Nu brand ik kaarsen voor de anderen, dat ze mogen genezen in de mate van het mogelijke. Hopend op de meest positief mogelijke afloop, als daar nog van kan gesproken worden tenminste. Maar ze leven nog... Ik werd op nieuwjaarsnacht voor de tweede keer moeder van mijn zoon. Nu stop ik want het wordt me te zwaar. Te moeilijk. Dit kon er - na een moeilijk jaar - niet meer bij. Eén ding heb ik geleerd. De jeugd steunt elkaar door dik en dun. Ze zijn vrienden en hangen aan elkaar en geven echt om elkaar. Dit is liefde.
hing op aan een kerstboom naast één van de twee stallen in de Basiliek van Koekelberg. Een zelfgemaakt kaartje aan een lelijk touwtje. Que les sans-abri ait une maison... Het moet uiteraard aient une maison zijn maar dat zal de schrijver of schrijfster van dit kaartje worst wezen. Ik moest denken aan de luxe-wensboom van de kinderen van Barack Obama en hun vriendjes, vriendinnetjes in het Witte Huis. De ene mens leeft in de goot bij wijze van spreken, de andere in een paleis of een kasteel. Het stemt tot nadenken. Ik gun in elk geval elke burger van planeet aarde op zijn minst een tent om de nacht in door te brengen. Maar wie ben ik? Mijn zoon zwoegt over massa's leerstof,... Ik coach hem af en toe, ben hier vreselijk slecht in - denk ik - maar stel vast dat het me goed afgaat. Iemand moet het doen al ben ik wel een harde... Maar ik kan 24 jaren interim- en andere werkervaring zomaar niet van me afschudden. Misschien ben ik gehard. So be it. Ondertussen las ik het kersverse boek van urgentie-arts Luc Beaucourt uit. Dokter 100 %. Een man die al mijn respect verdient en waarom ook niet, dat van anderen. Een schitterend boek over een doe-dokter die actie boven theorie verkiest om overal in rampgebieden mensen ter hulp te schieten. Ook sijpelen overal in het boek de problemen in verband met de klimaatverandering door. Mensen, het is vijf voor twaalf, wie zet de eerste stap, maar het is al veel te laat, vrees ik. Ben ik een doe-mens? Wel ja, eigenlijk wel maar in combinatie met een droom-mens. Ik droom en spin (mediteer) elke dag over belangrijke en minder essentiële zaken. Dank je Dokter 100 %, ik heb veel aan het boek gehad. Bijvoorbeeld : "Hoe geraakt mijn oudste (zoon) - pleziermaker eerste klas - door zijn blok? Hoe moet het verder? Dit is een vraag die ik me vaak stel. Fragment uit het boek van Luc Beaucourt : Tijdens mijn eerste jaar geneeskunde in Gent, was ik als leider nog steeds erg actief bij de scouts. Ik stak daar met plezier veel tijd in, maar moest op het einde van het jaar vaststellen dat zo'n hobby onverenigbaar was met mijn studies. Er was gewoon te weinig tijd om te studeren. Ik had bovendien een zeer feilbaar systeem. Had ik een cursus van 800 bladzijden, dan deelde ik dat getal door 10 en 80 uur voor mijn examen begon ik te blokken. Ik buisde dus in 1ste zit. Uiteraard geraakte deze dokter achteraf glansrijk door zijn studieperiode, ditmaal vervolgde hij zijn studieparcours aan de universiteit van Antwerpen. Gelukkig want hij heeft massa's mensen waar ook ter wereld achteraf geholpen.
Het is niet omdat ik dol ben op dat liedje, dat ze dat hierboven letterlijk moeten nemen. En of we sneeuw kregen, in het binnenland,... Decimeters sneeuw. Het is anders wel mooi, Brussel, de Basiliek en omgeving in de sneeuw. Vooral als je niet moet werken tijdens het weekend. Hoe ik vorige donderdag - de dag van de sneeuwstorm - op mijn werk ben geraakt, wil wel niemand weten. Ik deed autostop. Vingertje omhoog. Mijn bevallige (nog niet helemaal vervallen, oef...) charme deed de rest. Ik moet het van mijn glimlach hebben. Enfin, bouwvakkers namen me mee in hun wagen tot een kilometer verderop. Ik dacht dat het Polen waren, maar het waren Vlamingen. In alle geval, leve de bouwsector. Omdat ze niet verder moesten en ergens in eens straat opzij moesten zijn (time is money), werd ik halverwege gedropt. Thanks en weer wandelen door een maagdelijk wit sneeuwlandschap. Nergens - in geen honderd jaar - bussen of trams te bespeuren. Bij de kerk op het plein zag ik een man en een jongen van plusminus zeven jaar in een wagen. Alle hens aan dek. Overtuigingskracht 100 procent. De lieve man nam me mee in de wagen en gelukkig toeval, zijn vrouw werkt in het franstalige gedeelte van de school waar ik vlakbij moest zijn. Hij zette me af en ik bedankte hem met "mille fois, merci...." Er is hoop voor deze wereld, mensen worden minder egoïstisch de laatste tijd, heb ik de indruk. Mijn zoon studeert de pannen van het dak voor zijn examens in januari op d'univ. Mijn oudste dochter is er overal door in de eerste examensessie van het laatste jaar humaniora. Ze wil kost wat kost op kot, raakt in de clinch met Moke maar "ce que femme veut Dieu le veut" en ze zal uiteindelijk haar zin krijgen. Ze zal wel mee moeten betalen want we zijn "working poor." Maar dat wist u al, lieve lezer... De jongste is er overal glansrijk door, behalve voor fysica en wiskunde en er wordt haar aangeraden een talenrichting te kiezen. Ze is wel keigoed in economie. Ik probeer haar te overtuigen de raad van haar titularis op te volgen maar zij wil baas worden later en in de modesector werken. Ze vraagt me nu te surfen ivm avondonderwijs moderealisatie en dergelijke. "Ce que femme veut Dieu le veut..." Eén ding is zeker, de niet zichtbare dingen tussen de moleculen van mijn zesenveertig jaar jonge lijf hebben meer dan overuren gedraaid. Het zijn toverdraden, niet zichtbare, niet materiële dingen die zweven tussen de moleculen en magie teweegbrengen. Mijn jongste en ik, we zijn twee handen op één buik en ik zal haar altijd steunen en ondersteunen en helpen en alles wat erbij komt. Haar tranen van vrijdag waren nergens voor nodig. Gelukkig ben ik niet in een huilperiode... Soms is Moke de grillen van mijn oudste dochter beu en dan wil hij verhuizen, ver weg van hier... Ik heb hem al gezegd dat ondanks mijn liefde en zijn liefde voor mij, ik hem laat gaan als hij dat wil. Ik kan goed mijn plan trekken, ik zou in het slechtste geval mijn huis moeten verkopen maar - als ik ooit geld heb - zou ik een nieuwe stek kopen. Ik ben een sterke vrouw. Moke kan niet om met de grillen van mijn oudste dochter, maar ik vermoed dat ze een beetje zoals hem is en hij ook ooit zijn land en familie heeft verlaten in een impuls. Gelukkig weet mijn oudste dochter dat ik haar altijd zal steunen, ook al woont ze vanaf september niet meer thuis. Kinderen zijn als de pijlen van een boog. Ooit schieten ze weg, de ene al wat vlugger dan de andere. Mensen, lieve mensen, ik wens jullie allemaal een heel gezellige kerst- en sneeuwperiode toe. Als iemand ongegeneerd onder de donsdeken wil liggen met zijn of haar favoriete literatuur, doen... Ciaoo....
