Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
11-02-2010
VINTAGE CANADA'S
Moke diept uit één of andere kast warme sneeuwboots op van eeuwen geleden. "Schatje, hiermee zullen je poezewoefkes (voeten) warm hebben..." Mijn eerste gedacht : zijn ze nog in... zijn ze niet teveel passé??? Maar neen hoor, ze ogen prachtig. Witte stevige zool (niet al te plat made in ...), flashy paars met een klein groen flashy lijntje en een groene lijn bovenaan. Binnenin echte warme wol. De kwaliteit is ook uitstekend. Niemand keek me vreemd aan op straat... en in een spiegel zag ik een sportieve reflectie van mezelf. Ze zijn 20 jaar oud maar in prima staat. Op de zool onderaan staat Canada's Vacationlands. Plus : made in Italy nota bene. Aandeelhouders, kapitalisten, massaconsumptie, lageloontoestanden, ik protesteer... Ik wil terug kwaliteit voor 1200 Belgische franken. Net zoals vroeger. Nu 30 euro maar die euro's zijn zoveel minder waard. Zeggen dat ik vertalingen heb gemaakt (lees mijn brood verdiend) door mee te doen aan die evolutie. Enfin, ik zal het een klein beetje goed maken door appel- en abrikozengozetten te maken. L'artisanat, het betere handwerk, textielwerk... Mijn collega vraagt of ik zijn huisje aan zee wil huren voor een redelijk lage prijs. "Neen, zelfs dat kan er niet af," zeg ik koppig, denkend aan de berg facturen die we net betaald hebben, de studiereizen van de kinderen, de belastingen, het kadaster dat weer de hoogte in zal schieten. Eigenlijk wil ik het volgende week (1 week vakantie jochei) vooral rustig houden en niet te vroeg opstaan. Ik moet mijn zoon wel wakker maken voor zijn cursussen aan de univ maar daarna kruip ik wellicht terug onder de wol. Kwestie van mijn batterijen op te laden om daarna terug om 4 uur (maandag) en 5 uur (andere dagen) op te staan. Toch een leuke tip : ik zag het Musée Magritte van buiten af en het oogt prachtig. De houten krattentuin op het Poelaertplein wordt afgebroken. Een kind vraagt me waar het naartoe gaat... "Waarschijnlijk naar een andere stad... Kunst wordt dan in een andere stad opgezet en zo blijft kunst beweeglijk." Aan de oudste jongen toon ik het monument van de gesneuvelden 1914-1918 en 1940-1945. "Jongens van jouw leeftijd stierven aan het front... Miljoenen Europeanen (men gaf hen cocaïne om de zaak aan te kunnen?)." Zijn interesse is opgewakkerd. Vredelievend als hij is denkt hij een minuut later aan "romance" in zijn leven. "Dat zal wel komen," zeg ik, "als je een leuke meid (het is een Hollander) ontmoet..." "Verliefd, kriebels in de buik, en nog zoveel meer..." Het moet gezegd - ik deel graag wat wijsheid met de jeugd. Wijsheid? Veeleer ervaring. Jonge mensen zijn als rozen waarvan de blaadjes nog moeten openspringen.
Moke en ik wandelen naar de winkel waar de cursussen voor het tweede semester verkocht worden. Kwestie van zoonlief wat te helpen. Een dame en heer wandelen ons voorbij. "Ken ik u? O nee, ik heb me vergist..." zegt de dame tegen mij. "In welke sector bent u dan actief?" vraag ik immer nieuwsgierig als ik ben. "Derde jaar psychologie..." "Neen, dat volg ik niet..." Ik knik vriendelijk goedendag en we stappen voort. De vorige dag was ik ook al eens langsgeweest. Mijn dochter wil volgend jaar op kot en mijn zoon ook. Hoe ik de ganse zaak financieel zal beredderen, weet ik nog niet maar vooral mijn dochter hunkert ernaar om wat op eigen benen te staan. "Mama, je krijgt tranen in je ogen... mama, je wil me niet loslaten..." Moke en ik komen veel jong volk tegen op de campus maar ook oudere mensen die cursussen volgen op de universiteit. Het is nooit te laat om te leren, nietwaar? Hoe mijn zoon het gefikst heeft, weet ik niet, maar hij is op een heel moeilijk vak geslaagd. Ondanks de ongevalperikelen. Op het werk worden mijn zenuwen wat op de proef gesteld. Onenigheid tussen twee mensen. Ik als buffer ertussen. Wikken, wegen, diplomatisch handelen. Het weekend is een bevrijding voor mij. La libération. Mijn gedachten dwalen af naar Gainsbourg die plots weer hot is. En Jane Birkin natuurlijk. Fantaseren over een blote bast aan een piano en netkousen. Het zou een mooie tekening opleveren. Vannacht wil de jeugd weer op stap. Hier in huis. Ik herken mezelf in hen. Toen ik jong was. Het meisje van toen op de campus, is een vrouw geworden met heel wat levenservaring.
Vrijdagnacht had ik een wonderlijke droom. Ik droomde dat ik mijn zus terugzag die bij de geboorte overleden is. Ze is drie aardse jaren jonger dan mij, dus nu 43 in aardse taal. Vraag me niet hoe, maar ik herkende haar meteen. Ze vroeg om aan mama te melden dat ze haar graag ziet. Heel vreemd. Het klikt ontzettend goed tussen ons. Waar ze ook is,... sommigen noemen het de hemel, anderen een parallelle wereld, ze stelt het heel goed. Ze woont in een zelfingericht boerderijtje met 4 landschappen aan elke hoek van de boerderij. Een strand met zicht op zee, bergen, weiden, een dorp. Het leek allemaal echt maar uiteraard woont ze wèl in een andere dimensie dan de mijne. Ze houdt zielsveel van mij èn van de kinderen. Op een soort flinterdun tv-scherm kan ze ons volgen. Nu weet ik waar ik steeds de kracht vandaan haalde wanneer ik het héél druk had met de kinderen. Ze heeft me altijd goed geholpen en ik was me er niet van bewust. Het is niet zo dat ik haar hier bijvoorbeeld kan zien. Ik ben dus niet schizofreen. Ik zie geen dingen die er niet zijn wanneer ik wakker ben. Ik zie haar vanuit het hart en wanneer ik slaap. Ze is rustiger dan mij, zeker geen chaoot. Ze houdt van haar spring-in-'t-veldzusje. Van haar neef, van haar nichtjes. Ze vindt Moke ook best ok. In tegenstelling tot mij (die lange haren draag, zo van lang, langer, langst maar nu niet meer al tè lang vanwege het feit dat ik niet piep meer ben), draagt ze kortere haren. Ze heeft ook geen sluikhaar zoals mij. Haar ogen zijn helder met héél véél licht in. Ze zegt dat ik hypersensitief ben en het is zo dat ik de dingen haarfijn aanvoel. Het heeft echter lang geduurd eer ik haar tot mijn leven heb toegelaten. Hoewel ze er steeds was. Ik heb de boodschap aan mijn moeder overgebracht en die was er heel blij mee. Zeg aan mama dat ik haar graag zie. Bij de geboorte had ze een hartafwijking of zoiets. Ze is gestorven bij de geboorte. Voortaan krijgt E L S een plaats in mijn leven. Een ereplaats. Ik ben ook van plan meer met haar te spreken. Vanuit het hart uiteraard. Het is niet zo dat ik in mezelf zou beginnen praten of zo. 's Nachts - als ik slaap - komen we elkaar tegen. Love you, dear sister of mine. You saved our lives many times... Zie ook trauma 1, trauma 2 en trauma 3 (blog van 7/1/2010) en ook 2 ongelukken met de fiets waarbij ik op het nippertje aan de dood ontsnapte. BTW : ik moet dringend een fietshelm kopen in de Carnavalvakantie.
en veel, heel veel regen gezien. Carnavalwinkels bezocht voor mijn oudste dochter, wat noodzakelijke spullen gekocht. Uiteraard, met de knip op het budget. Zelfs het ongeval liet zijn sporen na, sommige dingen worden niet vergoed door de mutualiteit en verzekeringen kunnen lang, heel lang duren. Maar goed, hij was niet zwaargewond, dus de kosten vielen nog mee. In de bus wil iemand me aanspreken. Een man waaraan je ziet dat hij veel te lang alleen geweest is. "Die betogingen halen toch niks uit," zegt hij. Ik heb geen zin om een gesprek aan te knopen, beaam zijn woorden voluit, knik ja en stap vliegensvlug af. Vanavond met mijn zoon gebeld. "Hoe was het examen?" "Erover," denk ik. Geslaagd dus, althans wat dit ene examen betreft want het ongeval heeft zo zijn gevolgen gehad op het verloop van de examens. ( zie ongeval van 31/12/2009... Hallo, ma, we hebben een serieus auto-ongeluk gehad. We zijn nu in de kliniek. Spoed Antwerpen. De bestuurder en ikzelf zijn lichtgewond, twee achteraan zwaargewond, één gewond. Achteraf had mijn zoon wel een nierkneuzing, bloed in de urine, een lichte hersenschudding, pijn in de onderrug, oorsuizingen. Voorlopig heeft hij enkel nog geruis in het oor op sommige momenten.) Hij was op weg naar zijn vriend (de zwaargewonde jongen wiens ruggenmerg door de nekbreuk beschadigd is), die inmiddels in een soort revalidatiecentrum verblijft. Heavy- denk ik dan - maar ook mooi dat hij zijn vriend opzoekt. Maar ze waren vroeger al vrienden, ze zullen wellicht altijd vrienden blijven. Een vriend blijft een vriend, een echte vriend toch, ook al wijzigen de omstandigheden. Bij deze schieten de tranen me weer in de ogen. Gevoel overheerst. Binnen 100 jaren kan men misschien via stamcelonderzoek het ruggenmerg regenereren. Voorlopig is de wetenschap nog niet ver genoeg gevorderd. Al hoop ik altijd op een mirakel. Blijven vertrouwen is de boodschap. FUCKING 31/12/2009!
- zei mijn collega tegen mij. En hij had alles, geld, een carrière, een vrouw... Toch sloeg hij de hand aan zichzelf. "Wette wadakik zou doen?" zei ik tegen mijn collega op een ontieglijk vroeg uur. "Neje..." "Oitgaan, mij amuseren, geld opdoen, veul geld opdoen, alles doen wa 'k wil, alles wa'k ooit nog zou willen doen in een keujt (kort) moment doen." Ik blies hem even van zijn sokkel. Neen, de eerstvolgende periode is dit nog niet aan de orde.
De zigeunerjongen komt al dagen niet naar school. Hier zijn diplomatische poezenstapjes vereist. Het onderwijs zou meer open moeten staan voor dergelijke mensen. Maar dat is een persoonlijke opvatting. Sommigen (leren) leven zonder de boeken, leren het leven kennen zonder boeken. Maar zitten er ten volle in. Vanwege het overleven. Hoe jong ze ook zijn. Er zijn weer wat schellen van mijn ogen gevallen. Op tocht doorheen Etterbeek kijken twee jonge studenten ons aan. Ik moet onverwijld aan mijn zoon denken. Die nog een paar examens moet afleggen. Ik geloof in hem, nu nog meer dan vroeger. Hij geraakt er wel, vroeg of laat. Ooit kende ik een jongen die geneeskunde studeerde, hij deed er jaren over en is toch ook dokter geworden. Het volstaat vertrouwen te hebben. Zoals mijn jongste dochter die uitgekozen werd (samen met nog een paar anderen) om ergens te lande te gaan spreken. Ze kan niet alleen goed om met taal, ze heeft de uitstraling (vooral zelfvertrouwen) erbij. Ik was altijd eerder een chaosmens. Vandaar mijn romaneske avonturen als draad doorheen mijn leven. Waarvan ik jullie graag deelgenoot maak.
Ons gesprek dwaalt af naar de vijf fietsen die bij hem gestolen werden alsook naar de auto die gestolen werd en waarmee een hold-up werd gepleegd. "'t Is wejal ne vreumde," zegt hij nog. Ik zeg dat ik niets tegen die mensen heb of ze nu blank, rood, wit of zwart zijn. "A ge ni bestolen werd, kunde da ni wejte..." klinkt het eerlijk en verongelijkt. Ik antwoord dat mijn ouders ook bestolen werden, nu ja, door een tiep in een wit maatpak en van onbestemde afkomst. Overigens werden al de gepensioneerden in die straat bestolen. "Ik heb niks tegen die mensen," antwoord ik nog. "Maar, ze mogen iedereen in België van gelijk welke afkomst wel op gelijke voet behandelen..." vervolg ik. Denkend aan het feit dat de ene gestalkt wordt door RVA en consoorten, zich telkens de benen van het lijf klust, terwijl anderen profiteren. Er fier over zijn dat ze kunnen profiteren en er nog mee uitpakken ook. Maar dat is een discours sans fin, daar waag ik me niet meer aan,... op het gevaar af als een verzuurde madam te klinken. Eigenlijk kan het mij allemaal geen reet meer schelen. De ganse politiek. Wat ik vaststel op mijn tochten doorheen de Brusselse gemeenten, is dat Brussel overwegend franstalig is, gekleurd (allochtoon) en voor een groot deel arm in sommige wijken. Niet te verwonderen dat de Parti Socialiste hier de plak zwaait. Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. Ik zwem daar overal tussenin. Begrijp alle situaties maar geef me niet helemaal. Ik geef me maar voor de helft. Je moet altijd een deeltje voor jezelf bewaren en dat is beter ook. Niemand is gebaat met leeggezogen mensen. Het is als een spektakel waarvan ik deel uitmaak, waarin ik een niet onverdienstelijke rol speel. Hij weet nog altijd niet dat mijn partner Moke heet en ik weet niet of ik hem dat wel wil zeggen. Hij weet wel dat ik niet getrouwd ben. "Mjaa, ik heb het niet zo met papiertjes, feesten en al die toestanden," zeg ik nog. Diep in mij weet ik dat Moke de zegen had van die van hierboven. Dat we moesten samenkomen... Het was al heel lang beslist. Pour le meilleur et pour le pire.
heeft me momenteel verjaagd naar een witte kartonnen doos waarin ik me het liefst verschans om van al de deining af te zijn. De dame van de verzekeringen aan de lijn ivm het ongeval van mijn zoon. Ik stuur alles op. Zeg ik. Gelaten. Kopijtjes en nog eens kopijtjes. Gelukkig zijn er voorlopig geen blijvende letsels voor hem. Hoop ik samen met de dame aan de lijn. Mijn zoon blokt en bezoekt tussendoor zijn zwaargewonde vriend en legt tussendoor examens af. Sommige examens wellicht opnieuw in tweede zit. Mentaal heeft hij de draad goed heropgenomen. En ik samen met hem; We moeten er allen samen door. Een juridische kwestie van vroeger sleept aan bij advocaten en het vredegerecht. Ik moet weer eens 200 euro ophoesten. De rekening kan niet volgen en de kredietkaarten worden weer opgesoupeerd. Mijn leven baadt in mist. De job vraagt veel energie en moest ik geen goede actrice zijn (of ben ik schizofreen?), ik zou het bijltje al lang hebben neergelegd. Maar ik kan mezelf goed opdelen : een stukje hier geven, een stukje daar geven. Onbezorgd leven is momenteel veraf. Toch één lichtpuntje : een fantastisch fresco dat mijn morgenden opvrolijkt. Een fresco van meer dan waarschijnlijk Judith Van Istendael (dochter van de welbekende schrijver en Europese hoogheid Geert Van Istendael) in vermoedelijk Sint-Joost-ten-Noode. Een stripachtig fresco. Zuiders mooi. Of kunst aan het Justitiepaleis. Een soort kistentuin. Ik maak mijn collega warm voor beweeglijke kunst. Den Albert. Not the king, of course.
Een nieuwe jobinvulling. 1 van de jonge mensen woont in een woonwagen samen met zijn familie met nog andere families op een woonwagenterrein. Zigeuners? Gens du voyage? Ik heb er het raden naar. 1 ding is zeker, de opa heeft er heel veel te zeggen. De band tussen de familieleden is sterk en de jongen gaat niet graag naar school. Maar zijn leven is al zo vol,... hij helpt thuis mee. Het woonwagenterrein is prachtig in de witte sneeuw. Heel landelijk, heel anders, heel "plekje ver-weg". Het staat me toe wat afstand te nemen van het voorbije "ongeval". "Die mensen zijn op hun eigen," zegt iemand. "Als ze maar gelukkig zijn,..." repliceer ik en dat zijn ze, zeker weten.
Op persoonlijk vlak betekende het ongeval het derde trauma in mijn leven. Trauma 1 : als achtjarige kreeg mijn moeder meningitis, zweefde tussen leven en dood, coma, klinisch dood, enfin, uiteindelijk toch op wonderbare wijze uit de dood verrezen. Mirakels, ze bestaan. Ze kwam terug in orde behalve het feit dat ze 3/4 doof is aan één kant.
Trauma 2 : mijn jongste was net drie maanden, toen mijn partner een geperforeerde maagzweer kreeg, bijna 4 liter bloed verloor, bijna dood was en er toch is doorgekomen. Heb toen heel snel moeten handelen voor een ziekenwagen.
Trauma 3 : oudejaarsnacht - nieuwjaarsnacht. 5 jonge mensen, niets gedronken, weinig verkeer op de baan, het is nog heel vroeg, rond middernacht, aangereden in een draaiing op een slecht verlichte weg. Mijn zoon zit vooraan naast de chauffeur, de slag gebeurt vlak achter zijn rug, de auto rijdt in in de rechterzijde achteraan, mijn zoon moet gelukkig zijn hoofd gedraaid hebben zodat de airbag bescherming bood en hij niet zwaargewond werd. Komt ervan af met een gekneusde nier, een hersenschudding, oorsuizingen vanwege de knal van de airbag. Ontsnapt aan de dood. Achterin : 3 passagiers waaronder 2 zeer zwaargewonden. Heavy op mentaal vlak. Maar goed, ze hadden ook dood kunnen zijn. Ik brand kaarsen (elke dag) voor een positieve afloop ondanks de zware omstandigheden. Zal dit blijven doen, zolang het nodig is.
Voortaan leef ik elke dag alsof het de laatste is. Meer intens.
Korte nachten. Vanwege het ziekenhuisverhaal. Gisterenavond. Toch één gerustelling : geen ernstige trauma's aan de organen. Wel, hetgeen ik al vermoedde (foei, betweter!!!), blauwe plekken op nier. Soort nierkneuzing dus. Hij zal moeten rusten. Voldoende drinken. Deze morgen de uroloog aan de lijn. Zal enige tijd nog antibiotica moeten nemen. Ook geen sport op dit moment. Voldoende rust. Liggen hoeft niet, zitten is ook ok. Vanwege de blok zal hij het sowieso rustig houden. Gisteren defileerde er veel jeugd in zijn kamer. Allemaal jonge mensen. Deelt de kamer met een andere mijnheer. Uiteraard, we zijn niet "rijk" zoals u al weet. Was een hele vriendelijke mijnheer. Het stoorde hem niet dat er zoveel mensen langskwamen. Moke en ik verontschuldigden ons voor het lawaai. De man zei ons vriendelijk goedendag 's avonds. Moderne kamers. Mijn zoon had zijn eten maar half opgegeten maar de sandwiches van zijn zussen smaakten wel. Vlug naar de balie voor een login en password. Zodat hij zijn laptop kon gebruiken. In de gang huilde een madammeke : 'K wil nor ois, (ik wil naar huis), 'k wil nor ois... Een kreet die niet te stuiten viel. Straks mag hij naar huis. Ik zal mijn "gast" eens goed soigneren. Ben zo blij dat hij leeft. Anders zou hij voorgoed 18 gebleven zijn.
NIEUWJAARSNACHT 2010 SLECHTSTE NACHT VAN ONS LEVEN
Een telefoontje rond drie uur. Hallo, ma, we hebben een serieus auto-ongeluk gehad. We zijn nu in de kliniek. Spoed Antwerpen. De bestuurder en ikzelf zijn lichtgewond, twee achteraan zwaargewond, één gewond. Even slikken... Beseffen dat hij dood had kunnen zijn, dat ze dood hadden kunnen zijn. Ze hadden niets gedronken en het was nog vroeg. Uit respect voor de slachtoffers en hun familie verzwijg ik de details. Ze zijn er allemaal psychologisch van onder door. De auto werd aan de rechterkant geraakt. Sindsdien... is ons leven volledig veranderd. Niets is nog zoals het was. De nacht van nieuwjaar of wat er nog van overbleef, zag ik het leven van mijn zoon tien keer defileren. Van zwangerschap tot nu. Ik heb de laatste dagen heel wat meegevoeld met anderen. Hun pijn, hun verdriet, het besef dat mijn zoon daar nu ook had kunnen liggen. Het was een fameuze klap vanwege een zware auto die op hen inramde. Fucking shit, dit, lieve lezers, had ik liever nooit meegemaakt. Kon ik de klok maar terugdraaien. Ik had nog gezegd : Kom met de trein terug, feest door en wacht op de eerste trein. Maar hij wou nog blokken. Vandaar de autorit. Waarom gebeurt zoiets? In één klap is mijn zoon volwassen geworden. Ik huil mee om de pijn die hij voelt om zijn vrienden. Over mijn leven hangt een waas. In-triest. In de douche hoor ik de kraaien buiten. Ik slik. Het wordt me allemaal wat teveel. Was het maar nooit gebeurd. De klok terugdraaien gaat niet. Schuldgevoelens ook bij mij. Ik had hem moeten waarschuwen. Las twee weken geleden het boek van Luc Beaucourt. Zie blog... Djeez, als dat geen aanwijzing was... Ik ben te soft geweest. Nu brand ik kaarsen omdat hij nog leeft. Nu brand ik kaarsen voor de anderen, dat ze mogen genezen in de mate van het mogelijke. Hopend op de meest positief mogelijke afloop, als daar nog van kan gesproken worden tenminste. Maar ze leven nog... Ik werd op nieuwjaarsnacht voor de tweede keer moeder van mijn zoon. Nu stop ik want het wordt me te zwaar. Te moeilijk. Dit kon er - na een moeilijk jaar - niet meer bij. Eén ding heb ik geleerd. De jeugd steunt elkaar door dik en dun. Ze zijn vrienden en hangen aan elkaar en geven echt om elkaar. Dit is liefde.
hing op aan een kerstboom naast één van de twee stallen in de Basiliek van Koekelberg. Een zelfgemaakt kaartje aan een lelijk touwtje. Que les sans-abri ait une maison... Het moet uiteraard aient une maison zijn maar dat zal de schrijver of schrijfster van dit kaartje worst wezen. Ik moest denken aan de luxe-wensboom van de kinderen van Barack Obama en hun vriendjes, vriendinnetjes in het Witte Huis. De ene mens leeft in de goot bij wijze van spreken, de andere in een paleis of een kasteel. Het stemt tot nadenken. Ik gun in elk geval elke burger van planeet aarde op zijn minst een tent om de nacht in door te brengen. Maar wie ben ik? Mijn zoon zwoegt over massa's leerstof,... Ik coach hem af en toe, ben hier vreselijk slecht in - denk ik - maar stel vast dat het me goed afgaat. Iemand moet het doen al ben ik wel een harde... Maar ik kan 24 jaren interim- en andere werkervaring zomaar niet van me afschudden. Misschien ben ik gehard. So be it. Ondertussen las ik het kersverse boek van urgentie-arts Luc Beaucourt uit. Dokter 100 %. Een man die al mijn respect verdient en waarom ook niet, dat van anderen. Een schitterend boek over een doe-dokter die actie boven theorie verkiest om overal in rampgebieden mensen ter hulp te schieten. Ook sijpelen overal in het boek de problemen in verband met de klimaatverandering door. Mensen, het is vijf voor twaalf, wie zet de eerste stap, maar het is al veel te laat, vrees ik. Ben ik een doe-mens? Wel ja, eigenlijk wel maar in combinatie met een droom-mens. Ik droom en spin (mediteer) elke dag over belangrijke en minder essentiële zaken. Dank je Dokter 100 %, ik heb veel aan het boek gehad. Bijvoorbeeld : "Hoe geraakt mijn oudste (zoon) - pleziermaker eerste klas - door zijn blok? Hoe moet het verder? Dit is een vraag die ik me vaak stel. Fragment uit het boek van Luc Beaucourt : Tijdens mijn eerste jaar geneeskunde in Gent, was ik als leider nog steeds erg actief bij de scouts. Ik stak daar met plezier veel tijd in, maar moest op het einde van het jaar vaststellen dat zo'n hobby onverenigbaar was met mijn studies. Er was gewoon te weinig tijd om te studeren. Ik had bovendien een zeer feilbaar systeem. Had ik een cursus van 800 bladzijden, dan deelde ik dat getal door 10 en 80 uur voor mijn examen begon ik te blokken. Ik buisde dus in 1ste zit. Uiteraard geraakte deze dokter achteraf glansrijk door zijn studieperiode, ditmaal vervolgde hij zijn studieparcours aan de universiteit van Antwerpen. Gelukkig want hij heeft massa's mensen waar ook ter wereld achteraf geholpen.
Het is niet omdat ik dol ben op dat liedje, dat ze dat hierboven letterlijk moeten nemen. En of we sneeuw kregen, in het binnenland,... Decimeters sneeuw. Het is anders wel mooi, Brussel, de Basiliek en omgeving in de sneeuw. Vooral als je niet moet werken tijdens het weekend. Hoe ik vorige donderdag - de dag van de sneeuwstorm - op mijn werk ben geraakt, wil wel niemand weten. Ik deed autostop. Vingertje omhoog. Mijn bevallige (nog niet helemaal vervallen, oef...) charme deed de rest. Ik moet het van mijn glimlach hebben. Enfin, bouwvakkers namen me mee in hun wagen tot een kilometer verderop. Ik dacht dat het Polen waren, maar het waren Vlamingen. In alle geval, leve de bouwsector. Omdat ze niet verder moesten en ergens in eens straat opzij moesten zijn (time is money), werd ik halverwege gedropt. Thanks en weer wandelen door een maagdelijk wit sneeuwlandschap. Nergens - in geen honderd jaar - bussen of trams te bespeuren. Bij de kerk op het plein zag ik een man en een jongen van plusminus zeven jaar in een wagen. Alle hens aan dek. Overtuigingskracht 100 procent. De lieve man nam me mee in de wagen en gelukkig toeval, zijn vrouw werkt in het franstalige gedeelte van de school waar ik vlakbij moest zijn. Hij zette me af en ik bedankte hem met "mille fois, merci...." Er is hoop voor deze wereld, mensen worden minder egoïstisch de laatste tijd, heb ik de indruk. Mijn zoon studeert de pannen van het dak voor zijn examens in januari op d'univ. Mijn oudste dochter is er overal door in de eerste examensessie van het laatste jaar humaniora. Ze wil kost wat kost op kot, raakt in de clinch met Moke maar "ce que femme veut Dieu le veut" en ze zal uiteindelijk haar zin krijgen. Ze zal wel mee moeten betalen want we zijn "working poor." Maar dat wist u al, lieve lezer... De jongste is er overal glansrijk door, behalve voor fysica en wiskunde en er wordt haar aangeraden een talenrichting te kiezen. Ze is wel keigoed in economie. Ik probeer haar te overtuigen de raad van haar titularis op te volgen maar zij wil baas worden later en in de modesector werken. Ze vraagt me nu te surfen ivm avondonderwijs moderealisatie en dergelijke. "Ce que femme veut Dieu le veut..." Eén ding is zeker, de niet zichtbare dingen tussen de moleculen van mijn zesenveertig jaar jonge lijf hebben meer dan overuren gedraaid. Het zijn toverdraden, niet zichtbare, niet materiële dingen die zweven tussen de moleculen en magie teweegbrengen. Mijn jongste en ik, we zijn twee handen op één buik en ik zal haar altijd steunen en ondersteunen en helpen en alles wat erbij komt. Haar tranen van vrijdag waren nergens voor nodig. Gelukkig ben ik niet in een huilperiode... Soms is Moke de grillen van mijn oudste dochter beu en dan wil hij verhuizen, ver weg van hier... Ik heb hem al gezegd dat ondanks mijn liefde en zijn liefde voor mij, ik hem laat gaan als hij dat wil. Ik kan goed mijn plan trekken, ik zou in het slechtste geval mijn huis moeten verkopen maar - als ik ooit geld heb - zou ik een nieuwe stek kopen. Ik ben een sterke vrouw. Moke kan niet om met de grillen van mijn oudste dochter, maar ik vermoed dat ze een beetje zoals hem is en hij ook ooit zijn land en familie heeft verlaten in een impuls. Gelukkig weet mijn oudste dochter dat ik haar altijd zal steunen, ook al woont ze vanaf september niet meer thuis. Kinderen zijn als de pijlen van een boog. Ooit schieten ze weg, de ene al wat vlugger dan de andere. Mensen, lieve mensen, ik wens jullie allemaal een heel gezellige kerst- en sneeuwperiode toe. Als iemand ongegeneerd onder de donsdeken wil liggen met zijn of haar favoriete literatuur, doen... Ciaoo....
Ik (eeuwige optimist tot in de kist) zie het door werkomstandigheden even allemaal niet zo goed meer zitten. Hoe moet het verder? Sauve qui peut. Dit is een brug te ver. Folks, ik denk dat ik weeral andere horizonten moet opzoeken. Toch is het hartverwarmend te beseffen dat er toch nog een enthousiast lezerspubliek is van deze blog. Alvast één constante. Ik heb hele fijne kinderen, wat eigenzinnig maar toch fantastisch. Originele en warme persoonlijkheden. Een hele lieve lieve man wiens verliefdheid op mij ik nooit zal kunnen evenaren. Hij weet dit maar ik verwen hem op de manier die ik het beste kan en hij is zo toch niet ontevreden. Meer kan ik niet doen, ik heb mezelf ook niet gemaakt. So far, alles peis en vree maar de job.... Waarom val ik altijd op de slechtste jobs? Mijn psychiatrische kennis is weerom wat groter geworden. Koppel een excentrieke persoonlijkheid aan een koppige trouwe persoonlijkheid en aan een zeer idealistische persoonlijkheid en je hebt mij. Ik zal nooit buigen voor iemand. Zeker weten. Dus, hop op zoek naar betere horizonten. Dit jaar ben ik vele keren opgegeten. Als een lief onschuldig schaapje. Het is tijd dat ik weer tot leven kom. Schulden of niet, ik weet niet of ik nog "sous-métiers" wil doen. Ik heb mijn trots, see.... Maar, lieve lezers, deze madam is superstrong. Ze voelt zich wel wat alleen. Ondanks al de lieve zielen om haar heen. Zo tof, zo zwartharig en zo alleen... Maar ik kan het aan, hoor, want ik weet dat weinigen mij daarin kunnen volgen. Eli zou het misschien begrijpen. Een ex uit lang vervlogen tijden. Moke wil het niet zien en ik wil het hem niet aandoen. Hij wil alleen maar knuffels en die gun ik hem. Hij geeft me al zo veel. Et puis, la simplicité, cela rassure... Die vind ik bij Moke.
belt me op mijn gsm. Mijn dochter (in volle examentijd) zei me dat er gebeld was. Ik was in de keuken een kopje brandnetelthee aan het drinken. Hele straffe brandnetelthee. Ik bel terug naar het nummer. "Ja, goeiedag mevrouw Tosca, ooit werd u ondervraagd over het thema "armoede". Zou jij daar nog eens over kunnen spreken, ervaringen, bevindingen enzo... en hoe je het momenteel stelt." Ik voel me als een Griekse mythologische figuur die een marmeren bal aan haar enkel meesleept. "Dat wil ik zeker..." Volgt een gans gesprek waarin ik mijn financiële situatie uit de doeken doe. Momenteel kom ik net rond. Concludeer ik zelf. Het zou leuk zijn om niet te moeten rekenen maar kom, er zijn ook leuke verrassingen. Zoals de kleine eindejaarspremie van mijn interim in 2008. Eigenlijk kom ik net rond, al is het soms trekken en krabbelen. Zonder creditcards zou ik wel niet kunnen leven, wegens laattijdige uitbetaling van loon en dergelijke. Maar goed, het jaar is bijna gedaan en het rad draait en misschien, heel misschien ben ik volgend jaar bij de gelukkigen. Zelf kom ik rond met twee keer niets maar ik wil mijn kinderen alles gunnen zonder te overdrijven. Lees : laten studeren. Sommige mensen hebben zelfs hier de middelen niet voor en dat is toch godgeklaagd. Minou (witte gootkat) kijkt me aan met haar mysterieuze blik. Ze weet altijd alles beter. Altijd.
en voorlopig zal ik mijn ervaringen en bevindingen nog niet uit de doeken moeten doen want de andere spreker had verlet, dus waarschijnlijk gaat het voorlopig nog niet door.
In een wassalon wacht ik op mijn lijnbus die me naar het werk moet brengen. Het regent bakken. Kyoto, het is misschien al te laat... What a fucking weather!!!! Leuke muziekjes alom waaronder stir it up van Bob Marley. Rondom mij enkel jeugd die ook op de lijnbus wacht. Buiten wacht een man die ik heb leren kennen doordat hij in de namiddag dezelfde lijnbus neemt en een dame. Af en toe knopen we een gesprek aan maar zeker niet altijd. Hangt af van het moment. Op het werk stort een ouder zijn hart uit bij mij. Hij is een alleenstaande vader. Heeft al een paar tromboses achter de rug. Luisteren en chapeau. Sommige mensen verdienen een medaille. Make belt aan met slecht nieuws. Ze is bestolen. Een dief of dieven houden huis in de buurt. Belangrijk is om de deur goed op slot te houden. Ze kwam terug van de Colruyt. Met heel veel zakken. De deur niet goed dichtgedaan. Een man, volledig in wit kostuum, liep rond in de gang. "Mon chat, mon chat..." Ons ma - eventjes te naïef - ging in de tuin kijken of de kat er was. Geen kat te bespeuren. Ondertussen moet hij toch de weg gevonden hebben naar de jaszak van ons pa en met grijpgrage handen stal hij geld en kaarten. Ons ma had dat niet gezien. Pas een halve dag later had ze het gemerkt. De kater viel zeker niet mee. De man stamelde nog iets van : "Excusez-moi madame du dérangement", schudde haar de hand en liep vlug weg in de straat. Voor hen wordt dit dus een maand zonder pensioen. Een schamel jaareinde als het ware. Gelukkig hebben ze vroeger nog kunnen sparen. Ze zijn niet alleen. Vele oudere mensen zijn bestolen in hun buurt. Politiebezoek en achteraf een eventuele dader aanpikken tussen dertig misdadigershoofden die op een scherm defileren. Ach, ons land is zeker niet veilig meer. De politie vindt dat ze er nog goed van af is gekomen, ze is niet neergeslagen of zo. Djeez... Ooit merkte ik een wagen op in de buurt. Het was alsof die prospectie deed. Zo van : die wonen daar en die wonen daar. Georganiseerde misdaad. Er zijn er die hier van leven. Als het heel even misgaat, lopen ze tegen de lamp. Anders vrijuit.
Vorige week was het winderig en regenachtig op de koop toe. Ik verloor 2 paraplu's en kocht een nieuwe bij Wibra voor een prikje. Op de trappen van het Noordstation speelde een jongbejaarde man balkanmuziek. Een vrouw vertelde me haar leven : ze is alleen, weduwe en won een reis van Sunjet. Of ze naar Turkije, Marokko, Tunesië zou gaan... Il faut faire attention aux suppléments de prix... Leuk dat ze op vakantie kan gaan. Eén en al empathie. Vakantie zit er volgend jaar voor mij niet in vanwege mijn precaire financiële situatie. Misschien doe ik wel een fietstocht of een lange ellenlange voettocht kwestie van mijn veeleisende carrière wat te verteren bij gebrek aan feedback en een coach. Maar een wellness zie ik wel zitten. Naast de deur. In Sint-Agatha-Berchem. Een vrouw steekt me een folder toe op de Kerstmarkt in de buurt. Schwett, schwett... (chouette,chouette!!!) I hope I'm not that looking bad,... Ondertussen is mijn oudste achttien geworden. Liefhebben en loslaten. Is het pendelen beu en wil kost wat kost op kot. Ergens op de campus. Zijn lessen beginnen al om acht uur 's morgens. Het Chinese jaar van de Buffel loopt ten einde. Als persoon geboren met stamdag Schaap ben ik dit jaar meermaals opgegeten geweest. Geestelijk dan. Volgend jaar is het Chinese jaar van de Tijger, iets vriendelijker al voor personen geboren met stamdag Schaap. Ik kan haast niet wachten. Dit jaar werd er veel van mij gevraagd. Ik kreeg ook voor de allereerste keer gezondheidsproblemen onder de vorm van een tenniselleboog. Begrijpe wie kan. Toch flits ik nog over de Brusselse wegen per fiets. Ik plaatste een bakje op mijn dakterras zodat de engeltjes er centjes in kunnen gooien. Ze zijn me daarboven toch niet helemaal vergeten want einde december trek ik mijn belastingen terug. Er wordt altijd teveel afgehouden zodat ik wel terug moet trekken. Niet zoveel want ik zette de kinderen ten laste van mijn partner op de fiscale brief. Anders moet hij zovéél bijbetalen. Nu trekt hij een peulschil, maar goed, hij moet al niets betalen en dat is ook meegenomen. Een afbetalingsplan bekomen, is nooit leuk. Elke dag bedelaars, waar ik ga of sta. Van alle rassen. Van alle leeftijden. Gelukkig wil ik er nog niet tegen schoppen, ik ben een vrij vredelievend persoon. Geen geweld. Peace and love. Ze willen geen appels enkel centjes. Dan maar niets.
Gisteren kwam ik tot de volgende bedenking. Het feit dat ik niets heb tegen hoofddoeken en mensen die dit dragen, ligt wellicht aan mijn katholieke roots. Dankzij deze roots heb ik het ook niet moeilijk met de tradities van moslimmensen zoals morgen "het Offerfeest". Ik bedoel maar dat ik het veel beter kan begrijpen vanuit mijn katholieke opvoeding. Morgen gaan er vele kindjes niet naar school vanwege het Offerfeest. In Brussel zag ik van jongsaf aan mensen met hoofddoeken. Toch leefde ik grotendeels in een hoofddoekvrije omgeving. Misschien is het een optie. Mensen toleranter maken voor andere tradities door bepaalde zaken vanuit hun eigen traditie te beschouwen. Moke weet dat ik dol ben op kerstmarkten. Ik plaats ook elk jaar een stalletje en een kerstboom. Hij stoort zich hier ook niet aan. Het is maar hoe men het bekijkt. 1 ding is zeker : ik kan de moslims beter begrijpen als ik teruggrijp naar mijn katholieke roots, dan als ik hier niet naar teruggrijp. Toen de kinderen jong waren, bezocht ik de kerstalletjes met hen en zij vonden dit vreemd, als een soort theater, maar wel mooi. Ook het Offerfeest is hen een beetje vreemd. Maar ze kennen wel beide tradities. Belangrijk is om alles in zijn kader te plaatsen.
Een aanradertje. De film "Iris" waarin het leven beschreven wordt van Iris Murdoch, een Ierse schrijfster. De jonge Iris, de oudere Iris die spijtig genoeg tijdens haar laatste jaren dokter Alzheimer op bezoek kreeg. Maar goed, het is een mooie film. Die ik gratis en voor niks in de bib kon uitlenen. Samen met het nieuwe boek over advocate Michelle Obama. "C'est un menteur," zegt een veertienjarige Molenbeekse jongen tegen mij. Begint een ganse uitleg over politiek... "In politiek gaat alles traag. Men moet ook rekening houden met anderen. Hij heeft al wat positief gedaan (teweeggebracht) tot nu toe. Ooit - ooit komt er nog vrede in Afrika. Een soort pan-Afrikaanse staat. Obama heeft hier misschien nog een rol in te spelen," orakel ik. De jongen is misschien nog niet helemaal van gedachten veranderd, maar ergens is zijn nieuwsgierigheid geprikkeld. Er zouden meer intergenerationele gesprekken moeten zijn. Interculturele gesprekken. "Il faut parler Arab," zegt een klein meisje tegen mij. "Nu spreek ik Nederlands," zeg ik gewoon. Mijn taak is om met die kinderen Nederlands te spreken. De Nederlandse taal sijpelt met mondjesmaat binnen. Een moeilijke bevalling vooral bij de voltooid deelwoorden die ik voortdurend verbeter, maar het gaat wel.
