Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
26-01-2010
IEMAND SLOEG DE HAND AAN ZICHZELF
- zei mijn collega tegen mij. En hij had alles, geld, een carrière, een vrouw... Toch sloeg hij de hand aan zichzelf. "Wette wadakik zou doen?" zei ik tegen mijn collega op een ontieglijk vroeg uur. "Neje..." "Oitgaan, mij amuseren, geld opdoen, veul geld opdoen, alles doen wa 'k wil, alles wa'k ooit nog zou willen doen in een keujt (kort) moment doen." Ik blies hem even van zijn sokkel. Neen, de eerstvolgende periode is dit nog niet aan de orde.
De zigeunerjongen komt al dagen niet naar school. Hier zijn diplomatische poezenstapjes vereist. Het onderwijs zou meer open moeten staan voor dergelijke mensen. Maar dat is een persoonlijke opvatting. Sommigen (leren) leven zonder de boeken, leren het leven kennen zonder boeken. Maar zitten er ten volle in. Vanwege het overleven. Hoe jong ze ook zijn. Er zijn weer wat schellen van mijn ogen gevallen. Op tocht doorheen Etterbeek kijken twee jonge studenten ons aan. Ik moet onverwijld aan mijn zoon denken. Die nog een paar examens moet afleggen. Ik geloof in hem, nu nog meer dan vroeger. Hij geraakt er wel, vroeg of laat. Ooit kende ik een jongen die geneeskunde studeerde, hij deed er jaren over en is toch ook dokter geworden. Het volstaat vertrouwen te hebben. Zoals mijn jongste dochter die uitgekozen werd (samen met nog een paar anderen) om ergens te lande te gaan spreken. Ze kan niet alleen goed om met taal, ze heeft de uitstraling (vooral zelfvertrouwen) erbij. Ik was altijd eerder een chaosmens. Vandaar mijn romaneske avonturen als draad doorheen mijn leven. Waarvan ik jullie graag deelgenoot maak.
Ons gesprek dwaalt af naar de vijf fietsen die bij hem gestolen werden alsook naar de auto die gestolen werd en waarmee een hold-up werd gepleegd. "'t Is wejal ne vreumde," zegt hij nog. Ik zeg dat ik niets tegen die mensen heb of ze nu blank, rood, wit of zwart zijn. "A ge ni bestolen werd, kunde da ni wejte..." klinkt het eerlijk en verongelijkt. Ik antwoord dat mijn ouders ook bestolen werden, nu ja, door een tiep in een wit maatpak en van onbestemde afkomst. Overigens werden al de gepensioneerden in die straat bestolen. "Ik heb niks tegen die mensen," antwoord ik nog. "Maar, ze mogen iedereen in België van gelijk welke afkomst wel op gelijke voet behandelen..." vervolg ik. Denkend aan het feit dat de ene gestalkt wordt door RVA en consoorten, zich telkens de benen van het lijf klust, terwijl anderen profiteren. Er fier over zijn dat ze kunnen profiteren en er nog mee uitpakken ook. Maar dat is een discours sans fin, daar waag ik me niet meer aan,... op het gevaar af als een verzuurde madam te klinken. Eigenlijk kan het mij allemaal geen reet meer schelen. De ganse politiek. Wat ik vaststel op mijn tochten doorheen de Brusselse gemeenten, is dat Brussel overwegend franstalig is, gekleurd (allochtoon) en voor een groot deel arm in sommige wijken. Niet te verwonderen dat de Parti Socialiste hier de plak zwaait. Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. Ik zwem daar overal tussenin. Begrijp alle situaties maar geef me niet helemaal. Ik geef me maar voor de helft. Je moet altijd een deeltje voor jezelf bewaren en dat is beter ook. Niemand is gebaat met leeggezogen mensen. Het is als een spektakel waarvan ik deel uitmaak, waarin ik een niet onverdienstelijke rol speel. Hij weet nog altijd niet dat mijn partner Moke heet en ik weet niet of ik hem dat wel wil zeggen. Hij weet wel dat ik niet getrouwd ben. "Mjaa, ik heb het niet zo met papiertjes, feesten en al die toestanden," zeg ik nog. Diep in mij weet ik dat Moke de zegen had van die van hierboven. Dat we moesten samenkomen... Het was al heel lang beslist. Pour le meilleur et pour le pire.
heeft me momenteel verjaagd naar een witte kartonnen doos waarin ik me het liefst verschans om van al de deining af te zijn. De dame van de verzekeringen aan de lijn ivm het ongeval van mijn zoon. Ik stuur alles op. Zeg ik. Gelaten. Kopijtjes en nog eens kopijtjes. Gelukkig zijn er voorlopig geen blijvende letsels voor hem. Hoop ik samen met de dame aan de lijn. Mijn zoon blokt en bezoekt tussendoor zijn zwaargewonde vriend en legt tussendoor examens af. Sommige examens wellicht opnieuw in tweede zit. Mentaal heeft hij de draad goed heropgenomen. En ik samen met hem; We moeten er allen samen door. Een juridische kwestie van vroeger sleept aan bij advocaten en het vredegerecht. Ik moet weer eens 200 euro ophoesten. De rekening kan niet volgen en de kredietkaarten worden weer opgesoupeerd. Mijn leven baadt in mist. De job vraagt veel energie en moest ik geen goede actrice zijn (of ben ik schizofreen?), ik zou het bijltje al lang hebben neergelegd. Maar ik kan mezelf goed opdelen : een stukje hier geven, een stukje daar geven. Onbezorgd leven is momenteel veraf. Toch één lichtpuntje : een fantastisch fresco dat mijn morgenden opvrolijkt. Een fresco van meer dan waarschijnlijk Judith Van Istendael (dochter van de welbekende schrijver en Europese hoogheid Geert Van Istendael) in vermoedelijk Sint-Joost-ten-Noode. Een stripachtig fresco. Zuiders mooi. Of kunst aan het Justitiepaleis. Een soort kistentuin. Ik maak mijn collega warm voor beweeglijke kunst. Den Albert. Not the king, of course.
Een nieuwe jobinvulling. 1 van de jonge mensen woont in een woonwagen samen met zijn familie met nog andere families op een woonwagenterrein. Zigeuners? Gens du voyage? Ik heb er het raden naar. 1 ding is zeker, de opa heeft er heel veel te zeggen. De band tussen de familieleden is sterk en de jongen gaat niet graag naar school. Maar zijn leven is al zo vol,... hij helpt thuis mee. Het woonwagenterrein is prachtig in de witte sneeuw. Heel landelijk, heel anders, heel "plekje ver-weg". Het staat me toe wat afstand te nemen van het voorbije "ongeval". "Die mensen zijn op hun eigen," zegt iemand. "Als ze maar gelukkig zijn,..." repliceer ik en dat zijn ze, zeker weten.
Op persoonlijk vlak betekende het ongeval het derde trauma in mijn leven. Trauma 1 : als achtjarige kreeg mijn moeder meningitis, zweefde tussen leven en dood, coma, klinisch dood, enfin, uiteindelijk toch op wonderbare wijze uit de dood verrezen. Mirakels, ze bestaan. Ze kwam terug in orde behalve het feit dat ze 3/4 doof is aan één kant.
Trauma 2 : mijn jongste was net drie maanden, toen mijn partner een geperforeerde maagzweer kreeg, bijna 4 liter bloed verloor, bijna dood was en er toch is doorgekomen. Heb toen heel snel moeten handelen voor een ziekenwagen.
Trauma 3 : oudejaarsnacht - nieuwjaarsnacht. 5 jonge mensen, niets gedronken, weinig verkeer op de baan, het is nog heel vroeg, rond middernacht, aangereden in een draaiing op een slecht verlichte weg. Mijn zoon zit vooraan naast de chauffeur, de slag gebeurt vlak achter zijn rug, de auto rijdt in in de rechterzijde achteraan, mijn zoon moet gelukkig zijn hoofd gedraaid hebben zodat de airbag bescherming bood en hij niet zwaargewond werd. Komt ervan af met een gekneusde nier, een hersenschudding, oorsuizingen vanwege de knal van de airbag. Ontsnapt aan de dood. Achterin : 3 passagiers waaronder 2 zeer zwaargewonden. Heavy op mentaal vlak. Maar goed, ze hadden ook dood kunnen zijn. Ik brand kaarsen (elke dag) voor een positieve afloop ondanks de zware omstandigheden. Zal dit blijven doen, zolang het nodig is.
Voortaan leef ik elke dag alsof het de laatste is. Meer intens.
Korte nachten. Vanwege het ziekenhuisverhaal. Gisterenavond. Toch één gerustelling : geen ernstige trauma's aan de organen. Wel, hetgeen ik al vermoedde (foei, betweter!!!), blauwe plekken op nier. Soort nierkneuzing dus. Hij zal moeten rusten. Voldoende drinken. Deze morgen de uroloog aan de lijn. Zal enige tijd nog antibiotica moeten nemen. Ook geen sport op dit moment. Voldoende rust. Liggen hoeft niet, zitten is ook ok. Vanwege de blok zal hij het sowieso rustig houden. Gisteren defileerde er veel jeugd in zijn kamer. Allemaal jonge mensen. Deelt de kamer met een andere mijnheer. Uiteraard, we zijn niet "rijk" zoals u al weet. Was een hele vriendelijke mijnheer. Het stoorde hem niet dat er zoveel mensen langskwamen. Moke en ik verontschuldigden ons voor het lawaai. De man zei ons vriendelijk goedendag 's avonds. Moderne kamers. Mijn zoon had zijn eten maar half opgegeten maar de sandwiches van zijn zussen smaakten wel. Vlug naar de balie voor een login en password. Zodat hij zijn laptop kon gebruiken. In de gang huilde een madammeke : 'K wil nor ois, (ik wil naar huis), 'k wil nor ois... Een kreet die niet te stuiten viel. Straks mag hij naar huis. Ik zal mijn "gast" eens goed soigneren. Ben zo blij dat hij leeft. Anders zou hij voorgoed 18 gebleven zijn.
NIEUWJAARSNACHT 2010 SLECHTSTE NACHT VAN ONS LEVEN
Een telefoontje rond drie uur. Hallo, ma, we hebben een serieus auto-ongeluk gehad. We zijn nu in de kliniek. Spoed Antwerpen. De bestuurder en ikzelf zijn lichtgewond, twee achteraan zwaargewond, één gewond. Even slikken... Beseffen dat hij dood had kunnen zijn, dat ze dood hadden kunnen zijn. Ze hadden niets gedronken en het was nog vroeg. Uit respect voor de slachtoffers en hun familie verzwijg ik de details. Ze zijn er allemaal psychologisch van onder door. De auto werd aan de rechterkant geraakt. Sindsdien... is ons leven volledig veranderd. Niets is nog zoals het was. De nacht van nieuwjaar of wat er nog van overbleef, zag ik het leven van mijn zoon tien keer defileren. Van zwangerschap tot nu. Ik heb de laatste dagen heel wat meegevoeld met anderen. Hun pijn, hun verdriet, het besef dat mijn zoon daar nu ook had kunnen liggen. Het was een fameuze klap vanwege een zware auto die op hen inramde. Fucking shit, dit, lieve lezers, had ik liever nooit meegemaakt. Kon ik de klok maar terugdraaien. Ik had nog gezegd : Kom met de trein terug, feest door en wacht op de eerste trein. Maar hij wou nog blokken. Vandaar de autorit. Waarom gebeurt zoiets? In één klap is mijn zoon volwassen geworden. Ik huil mee om de pijn die hij voelt om zijn vrienden. Over mijn leven hangt een waas. In-triest. In de douche hoor ik de kraaien buiten. Ik slik. Het wordt me allemaal wat teveel. Was het maar nooit gebeurd. De klok terugdraaien gaat niet. Schuldgevoelens ook bij mij. Ik had hem moeten waarschuwen. Las twee weken geleden het boek van Luc Beaucourt. Zie blog... Djeez, als dat geen aanwijzing was... Ik ben te soft geweest. Nu brand ik kaarsen omdat hij nog leeft. Nu brand ik kaarsen voor de anderen, dat ze mogen genezen in de mate van het mogelijke. Hopend op de meest positief mogelijke afloop, als daar nog van kan gesproken worden tenminste. Maar ze leven nog... Ik werd op nieuwjaarsnacht voor de tweede keer moeder van mijn zoon. Nu stop ik want het wordt me te zwaar. Te moeilijk. Dit kon er - na een moeilijk jaar - niet meer bij. Eén ding heb ik geleerd. De jeugd steunt elkaar door dik en dun. Ze zijn vrienden en hangen aan elkaar en geven echt om elkaar. Dit is liefde.
hing op aan een kerstboom naast één van de twee stallen in de Basiliek van Koekelberg. Een zelfgemaakt kaartje aan een lelijk touwtje. Que les sans-abri ait une maison... Het moet uiteraard aient une maison zijn maar dat zal de schrijver of schrijfster van dit kaartje worst wezen. Ik moest denken aan de luxe-wensboom van de kinderen van Barack Obama en hun vriendjes, vriendinnetjes in het Witte Huis. De ene mens leeft in de goot bij wijze van spreken, de andere in een paleis of een kasteel. Het stemt tot nadenken. Ik gun in elk geval elke burger van planeet aarde op zijn minst een tent om de nacht in door te brengen. Maar wie ben ik? Mijn zoon zwoegt over massa's leerstof,... Ik coach hem af en toe, ben hier vreselijk slecht in - denk ik - maar stel vast dat het me goed afgaat. Iemand moet het doen al ben ik wel een harde... Maar ik kan 24 jaren interim- en andere werkervaring zomaar niet van me afschudden. Misschien ben ik gehard. So be it. Ondertussen las ik het kersverse boek van urgentie-arts Luc Beaucourt uit. Dokter 100 %. Een man die al mijn respect verdient en waarom ook niet, dat van anderen. Een schitterend boek over een doe-dokter die actie boven theorie verkiest om overal in rampgebieden mensen ter hulp te schieten. Ook sijpelen overal in het boek de problemen in verband met de klimaatverandering door. Mensen, het is vijf voor twaalf, wie zet de eerste stap, maar het is al veel te laat, vrees ik. Ben ik een doe-mens? Wel ja, eigenlijk wel maar in combinatie met een droom-mens. Ik droom en spin (mediteer) elke dag over belangrijke en minder essentiële zaken. Dank je Dokter 100 %, ik heb veel aan het boek gehad. Bijvoorbeeld : "Hoe geraakt mijn oudste (zoon) - pleziermaker eerste klas - door zijn blok? Hoe moet het verder? Dit is een vraag die ik me vaak stel. Fragment uit het boek van Luc Beaucourt : Tijdens mijn eerste jaar geneeskunde in Gent, was ik als leider nog steeds erg actief bij de scouts. Ik stak daar met plezier veel tijd in, maar moest op het einde van het jaar vaststellen dat zo'n hobby onverenigbaar was met mijn studies. Er was gewoon te weinig tijd om te studeren. Ik had bovendien een zeer feilbaar systeem. Had ik een cursus van 800 bladzijden, dan deelde ik dat getal door 10 en 80 uur voor mijn examen begon ik te blokken. Ik buisde dus in 1ste zit. Uiteraard geraakte deze dokter achteraf glansrijk door zijn studieperiode, ditmaal vervolgde hij zijn studieparcours aan de universiteit van Antwerpen. Gelukkig want hij heeft massa's mensen waar ook ter wereld achteraf geholpen.
Het is niet omdat ik dol ben op dat liedje, dat ze dat hierboven letterlijk moeten nemen. En of we sneeuw kregen, in het binnenland,... Decimeters sneeuw. Het is anders wel mooi, Brussel, de Basiliek en omgeving in de sneeuw. Vooral als je niet moet werken tijdens het weekend. Hoe ik vorige donderdag - de dag van de sneeuwstorm - op mijn werk ben geraakt, wil wel niemand weten. Ik deed autostop. Vingertje omhoog. Mijn bevallige (nog niet helemaal vervallen, oef...) charme deed de rest. Ik moet het van mijn glimlach hebben. Enfin, bouwvakkers namen me mee in hun wagen tot een kilometer verderop. Ik dacht dat het Polen waren, maar het waren Vlamingen. In alle geval, leve de bouwsector. Omdat ze niet verder moesten en ergens in eens straat opzij moesten zijn (time is money), werd ik halverwege gedropt. Thanks en weer wandelen door een maagdelijk wit sneeuwlandschap. Nergens - in geen honderd jaar - bussen of trams te bespeuren. Bij de kerk op het plein zag ik een man en een jongen van plusminus zeven jaar in een wagen. Alle hens aan dek. Overtuigingskracht 100 procent. De lieve man nam me mee in de wagen en gelukkig toeval, zijn vrouw werkt in het franstalige gedeelte van de school waar ik vlakbij moest zijn. Hij zette me af en ik bedankte hem met "mille fois, merci...." Er is hoop voor deze wereld, mensen worden minder egoïstisch de laatste tijd, heb ik de indruk. Mijn zoon studeert de pannen van het dak voor zijn examens in januari op d'univ. Mijn oudste dochter is er overal door in de eerste examensessie van het laatste jaar humaniora. Ze wil kost wat kost op kot, raakt in de clinch met Moke maar "ce que femme veut Dieu le veut" en ze zal uiteindelijk haar zin krijgen. Ze zal wel mee moeten betalen want we zijn "working poor." Maar dat wist u al, lieve lezer... De jongste is er overal glansrijk door, behalve voor fysica en wiskunde en er wordt haar aangeraden een talenrichting te kiezen. Ze is wel keigoed in economie. Ik probeer haar te overtuigen de raad van haar titularis op te volgen maar zij wil baas worden later en in de modesector werken. Ze vraagt me nu te surfen ivm avondonderwijs moderealisatie en dergelijke. "Ce que femme veut Dieu le veut..." Eén ding is zeker, de niet zichtbare dingen tussen de moleculen van mijn zesenveertig jaar jonge lijf hebben meer dan overuren gedraaid. Het zijn toverdraden, niet zichtbare, niet materiële dingen die zweven tussen de moleculen en magie teweegbrengen. Mijn jongste en ik, we zijn twee handen op één buik en ik zal haar altijd steunen en ondersteunen en helpen en alles wat erbij komt. Haar tranen van vrijdag waren nergens voor nodig. Gelukkig ben ik niet in een huilperiode... Soms is Moke de grillen van mijn oudste dochter beu en dan wil hij verhuizen, ver weg van hier... Ik heb hem al gezegd dat ondanks mijn liefde en zijn liefde voor mij, ik hem laat gaan als hij dat wil. Ik kan goed mijn plan trekken, ik zou in het slechtste geval mijn huis moeten verkopen maar - als ik ooit geld heb - zou ik een nieuwe stek kopen. Ik ben een sterke vrouw. Moke kan niet om met de grillen van mijn oudste dochter, maar ik vermoed dat ze een beetje zoals hem is en hij ook ooit zijn land en familie heeft verlaten in een impuls. Gelukkig weet mijn oudste dochter dat ik haar altijd zal steunen, ook al woont ze vanaf september niet meer thuis. Kinderen zijn als de pijlen van een boog. Ooit schieten ze weg, de ene al wat vlugger dan de andere. Mensen, lieve mensen, ik wens jullie allemaal een heel gezellige kerst- en sneeuwperiode toe. Als iemand ongegeneerd onder de donsdeken wil liggen met zijn of haar favoriete literatuur, doen... Ciaoo....
Ik (eeuwige optimist tot in de kist) zie het door werkomstandigheden even allemaal niet zo goed meer zitten. Hoe moet het verder? Sauve qui peut. Dit is een brug te ver. Folks, ik denk dat ik weeral andere horizonten moet opzoeken. Toch is het hartverwarmend te beseffen dat er toch nog een enthousiast lezerspubliek is van deze blog. Alvast één constante. Ik heb hele fijne kinderen, wat eigenzinnig maar toch fantastisch. Originele en warme persoonlijkheden. Een hele lieve lieve man wiens verliefdheid op mij ik nooit zal kunnen evenaren. Hij weet dit maar ik verwen hem op de manier die ik het beste kan en hij is zo toch niet ontevreden. Meer kan ik niet doen, ik heb mezelf ook niet gemaakt. So far, alles peis en vree maar de job.... Waarom val ik altijd op de slechtste jobs? Mijn psychiatrische kennis is weerom wat groter geworden. Koppel een excentrieke persoonlijkheid aan een koppige trouwe persoonlijkheid en aan een zeer idealistische persoonlijkheid en je hebt mij. Ik zal nooit buigen voor iemand. Zeker weten. Dus, hop op zoek naar betere horizonten. Dit jaar ben ik vele keren opgegeten. Als een lief onschuldig schaapje. Het is tijd dat ik weer tot leven kom. Schulden of niet, ik weet niet of ik nog "sous-métiers" wil doen. Ik heb mijn trots, see.... Maar, lieve lezers, deze madam is superstrong. Ze voelt zich wel wat alleen. Ondanks al de lieve zielen om haar heen. Zo tof, zo zwartharig en zo alleen... Maar ik kan het aan, hoor, want ik weet dat weinigen mij daarin kunnen volgen. Eli zou het misschien begrijpen. Een ex uit lang vervlogen tijden. Moke wil het niet zien en ik wil het hem niet aandoen. Hij wil alleen maar knuffels en die gun ik hem. Hij geeft me al zo veel. Et puis, la simplicité, cela rassure... Die vind ik bij Moke.
belt me op mijn gsm. Mijn dochter (in volle examentijd) zei me dat er gebeld was. Ik was in de keuken een kopje brandnetelthee aan het drinken. Hele straffe brandnetelthee. Ik bel terug naar het nummer. "Ja, goeiedag mevrouw Tosca, ooit werd u ondervraagd over het thema "armoede". Zou jij daar nog eens over kunnen spreken, ervaringen, bevindingen enzo... en hoe je het momenteel stelt." Ik voel me als een Griekse mythologische figuur die een marmeren bal aan haar enkel meesleept. "Dat wil ik zeker..." Volgt een gans gesprek waarin ik mijn financiële situatie uit de doeken doe. Momenteel kom ik net rond. Concludeer ik zelf. Het zou leuk zijn om niet te moeten rekenen maar kom, er zijn ook leuke verrassingen. Zoals de kleine eindejaarspremie van mijn interim in 2008. Eigenlijk kom ik net rond, al is het soms trekken en krabbelen. Zonder creditcards zou ik wel niet kunnen leven, wegens laattijdige uitbetaling van loon en dergelijke. Maar goed, het jaar is bijna gedaan en het rad draait en misschien, heel misschien ben ik volgend jaar bij de gelukkigen. Zelf kom ik rond met twee keer niets maar ik wil mijn kinderen alles gunnen zonder te overdrijven. Lees : laten studeren. Sommige mensen hebben zelfs hier de middelen niet voor en dat is toch godgeklaagd. Minou (witte gootkat) kijkt me aan met haar mysterieuze blik. Ze weet altijd alles beter. Altijd.
en voorlopig zal ik mijn ervaringen en bevindingen nog niet uit de doeken moeten doen want de andere spreker had verlet, dus waarschijnlijk gaat het voorlopig nog niet door.
In een wassalon wacht ik op mijn lijnbus die me naar het werk moet brengen. Het regent bakken. Kyoto, het is misschien al te laat... What a fucking weather!!!! Leuke muziekjes alom waaronder stir it up van Bob Marley. Rondom mij enkel jeugd die ook op de lijnbus wacht. Buiten wacht een man die ik heb leren kennen doordat hij in de namiddag dezelfde lijnbus neemt en een dame. Af en toe knopen we een gesprek aan maar zeker niet altijd. Hangt af van het moment. Op het werk stort een ouder zijn hart uit bij mij. Hij is een alleenstaande vader. Heeft al een paar tromboses achter de rug. Luisteren en chapeau. Sommige mensen verdienen een medaille. Make belt aan met slecht nieuws. Ze is bestolen. Een dief of dieven houden huis in de buurt. Belangrijk is om de deur goed op slot te houden. Ze kwam terug van de Colruyt. Met heel veel zakken. De deur niet goed dichtgedaan. Een man, volledig in wit kostuum, liep rond in de gang. "Mon chat, mon chat..." Ons ma - eventjes te naïef - ging in de tuin kijken of de kat er was. Geen kat te bespeuren. Ondertussen moet hij toch de weg gevonden hebben naar de jaszak van ons pa en met grijpgrage handen stal hij geld en kaarten. Ons ma had dat niet gezien. Pas een halve dag later had ze het gemerkt. De kater viel zeker niet mee. De man stamelde nog iets van : "Excusez-moi madame du dérangement", schudde haar de hand en liep vlug weg in de straat. Voor hen wordt dit dus een maand zonder pensioen. Een schamel jaareinde als het ware. Gelukkig hebben ze vroeger nog kunnen sparen. Ze zijn niet alleen. Vele oudere mensen zijn bestolen in hun buurt. Politiebezoek en achteraf een eventuele dader aanpikken tussen dertig misdadigershoofden die op een scherm defileren. Ach, ons land is zeker niet veilig meer. De politie vindt dat ze er nog goed van af is gekomen, ze is niet neergeslagen of zo. Djeez... Ooit merkte ik een wagen op in de buurt. Het was alsof die prospectie deed. Zo van : die wonen daar en die wonen daar. Georganiseerde misdaad. Er zijn er die hier van leven. Als het heel even misgaat, lopen ze tegen de lamp. Anders vrijuit.
Vorige week was het winderig en regenachtig op de koop toe. Ik verloor 2 paraplu's en kocht een nieuwe bij Wibra voor een prikje. Op de trappen van het Noordstation speelde een jongbejaarde man balkanmuziek. Een vrouw vertelde me haar leven : ze is alleen, weduwe en won een reis van Sunjet. Of ze naar Turkije, Marokko, Tunesië zou gaan... Il faut faire attention aux suppléments de prix... Leuk dat ze op vakantie kan gaan. Eén en al empathie. Vakantie zit er volgend jaar voor mij niet in vanwege mijn precaire financiële situatie. Misschien doe ik wel een fietstocht of een lange ellenlange voettocht kwestie van mijn veeleisende carrière wat te verteren bij gebrek aan feedback en een coach. Maar een wellness zie ik wel zitten. Naast de deur. In Sint-Agatha-Berchem. Een vrouw steekt me een folder toe op de Kerstmarkt in de buurt. Schwett, schwett... (chouette,chouette!!!) I hope I'm not that looking bad,... Ondertussen is mijn oudste achttien geworden. Liefhebben en loslaten. Is het pendelen beu en wil kost wat kost op kot. Ergens op de campus. Zijn lessen beginnen al om acht uur 's morgens. Het Chinese jaar van de Buffel loopt ten einde. Als persoon geboren met stamdag Schaap ben ik dit jaar meermaals opgegeten geweest. Geestelijk dan. Volgend jaar is het Chinese jaar van de Tijger, iets vriendelijker al voor personen geboren met stamdag Schaap. Ik kan haast niet wachten. Dit jaar werd er veel van mij gevraagd. Ik kreeg ook voor de allereerste keer gezondheidsproblemen onder de vorm van een tenniselleboog. Begrijpe wie kan. Toch flits ik nog over de Brusselse wegen per fiets. Ik plaatste een bakje op mijn dakterras zodat de engeltjes er centjes in kunnen gooien. Ze zijn me daarboven toch niet helemaal vergeten want einde december trek ik mijn belastingen terug. Er wordt altijd teveel afgehouden zodat ik wel terug moet trekken. Niet zoveel want ik zette de kinderen ten laste van mijn partner op de fiscale brief. Anders moet hij zovéél bijbetalen. Nu trekt hij een peulschil, maar goed, hij moet al niets betalen en dat is ook meegenomen. Een afbetalingsplan bekomen, is nooit leuk. Elke dag bedelaars, waar ik ga of sta. Van alle rassen. Van alle leeftijden. Gelukkig wil ik er nog niet tegen schoppen, ik ben een vrij vredelievend persoon. Geen geweld. Peace and love. Ze willen geen appels enkel centjes. Dan maar niets.
Gisteren kwam ik tot de volgende bedenking. Het feit dat ik niets heb tegen hoofddoeken en mensen die dit dragen, ligt wellicht aan mijn katholieke roots. Dankzij deze roots heb ik het ook niet moeilijk met de tradities van moslimmensen zoals morgen "het Offerfeest". Ik bedoel maar dat ik het veel beter kan begrijpen vanuit mijn katholieke opvoeding. Morgen gaan er vele kindjes niet naar school vanwege het Offerfeest. In Brussel zag ik van jongsaf aan mensen met hoofddoeken. Toch leefde ik grotendeels in een hoofddoekvrije omgeving. Misschien is het een optie. Mensen toleranter maken voor andere tradities door bepaalde zaken vanuit hun eigen traditie te beschouwen. Moke weet dat ik dol ben op kerstmarkten. Ik plaats ook elk jaar een stalletje en een kerstboom. Hij stoort zich hier ook niet aan. Het is maar hoe men het bekijkt. 1 ding is zeker : ik kan de moslims beter begrijpen als ik teruggrijp naar mijn katholieke roots, dan als ik hier niet naar teruggrijp. Toen de kinderen jong waren, bezocht ik de kerstalletjes met hen en zij vonden dit vreemd, als een soort theater, maar wel mooi. Ook het Offerfeest is hen een beetje vreemd. Maar ze kennen wel beide tradities. Belangrijk is om alles in zijn kader te plaatsen.
Een aanradertje. De film "Iris" waarin het leven beschreven wordt van Iris Murdoch, een Ierse schrijfster. De jonge Iris, de oudere Iris die spijtig genoeg tijdens haar laatste jaren dokter Alzheimer op bezoek kreeg. Maar goed, het is een mooie film. Die ik gratis en voor niks in de bib kon uitlenen. Samen met het nieuwe boek over advocate Michelle Obama. "C'est un menteur," zegt een veertienjarige Molenbeekse jongen tegen mij. Begint een ganse uitleg over politiek... "In politiek gaat alles traag. Men moet ook rekening houden met anderen. Hij heeft al wat positief gedaan (teweeggebracht) tot nu toe. Ooit - ooit komt er nog vrede in Afrika. Een soort pan-Afrikaanse staat. Obama heeft hier misschien nog een rol in te spelen," orakel ik. De jongen is misschien nog niet helemaal van gedachten veranderd, maar ergens is zijn nieuwsgierigheid geprikkeld. Er zouden meer intergenerationele gesprekken moeten zijn. Interculturele gesprekken. "Il faut parler Arab," zegt een klein meisje tegen mij. "Nu spreek ik Nederlands," zeg ik gewoon. Mijn taak is om met die kinderen Nederlands te spreken. De Nederlandse taal sijpelt met mondjesmaat binnen. Een moeilijke bevalling vooral bij de voltooid deelwoorden die ik voortdurend verbeter, maar het gaat wel.
Wat gebeurt er als je 's avonds nog naar de supermarkt moet. Dan vang je "rare" gesprekken op aan de kassa. Tussen de kassiersters. Mensen worden moe en beginnen hun leven te vertellen. Ze zijn al veertien keer uiteen gegaan, hij is een beetje een gewelddadig type. Vrouwen met een zwak kantje. Mannen met een destructief kantje. "Trekken die elkaar dan aan?" schiet het door mijn hoofd. Ik bekijk haar, ze ziet er nog jong uit, nog net geen dertig, maar inderdaad nogal soft en zacht. Haar uiterlijk is anders meer dan ok. De andere kassiersters spuien raad. "Niet bij blijven enz..." Liefde is een raar ding, het doet wat met mensen. Je moet er liefst niet teveel tussen komen. Ik slik eventuele commentaar in. Doe ik meermaals bij dergelijke zaken. Het zit allemaal nogal complex in elkaar. Mijn zoon en zijn lief zijn uit elkaar. Nu werpt hij zich met volle teugen in het studentenleven. Gelijk heeft hij. "Je hebt nog een gans leven voor jou, je moet het ervan nemen als je jong bent." Dat is mijn filosofie. Trouwens, je moet het er altijd van nemen, jong of niet meer zo jong. Zonder anderen pijn te doen natuurlijk,... Hij wil niet onmiddellijk een ander lief, hoewel een schattig blond meisje gisteren aanbelde en met hem in gesprek was. Een losse babbel. "Wat is de jeugd toch schoon," schiet het andermaal door mij heen. Mijn jongste dochter palmt mijn avond in. Ze moet wiskunde studeren (2 hoofdstukken alsjeblieft!) en dan is er nog die taak voor Frans. Gelukkig heb ik een academische vorming en vlotte pen en ligt er na een kwartier een verse tekst klaar. Mijn oudste dochter helpt haar met wiskunde. Ik weet nog dat een cirkel 360 graden heeft maar voor de rest,... Inmiddels is de goede Heilige Man aangekomen in Brussel. By the way : het Kanaal ligt er zo vuil bij, hoe kan dat...
Hier is mijn verlanglijstje... Dat de mensen wat bewuster zouden omspringen met het klimaat. Meer de fiets of de benenwagen zouden nemen in de plaats van de heilige koe, de wagen. Van het openbaar vervoer spreek ik niet, want dat is niet altijd zeker en wat je zelf doet, doe je beter, nietwaar... Want als we zo voort blijven vervuilen, woon ik binnenkort aan zee. Jette-sur-mer. Jette-aan-zee. Stel je voor. Het zou wel leuk zijn, Sint, om aan zee te wonen, maar het is toch ook wel een beetje angstaanjagend dat al die stukken land (boven Jette) plaats moeten ruimen voor de zee, opgeslokt worden door de zee. Daarna Jette misschien ook. Dus, lieve Sint, zorg voor fietspaden, ruimere wegen, meer begripvolle werkgevers. Mag ik u ook vragen, lieve Sint, om de fietsendieven in de gaten te houden. Het krioelt ervan. Iedereen moet leven, natuurlijk, maar leven van diefstal is toch ook geen leven, nietwaar. Ziezo, dat was het, lieve Sint. Doe ook de groetjes aan Zwarte Piet.
van Jeweetwel....
Volgens mijn oudste dochter die altijd zegt zoveel slimmer te zijn dan mij - toch in scheikunde en fysica - is men momenteel bezig oplossingen te zoeken voor bovengenoemde problemen. Niet voor de diefstal van de fietsen, maar voor het klimaat. Hoewel, deze morgen (18/11) was de wind ijselijk koud, er waren al te hevige windstoten, het klimaat maakt rare sprongen. Zeker weten. Ik bespaar jullie de wetenschappelijke uitleg van de oplossing. Maar er wordt aan gewerkt. Oefff.... Meanwhile, geniet van het leven, geef jullie liefsten, poezen, honden, vogels, cavia's en kippen een warme knuffel. Vergeet ook niet naar de klimaatmanifestatie van 5 december te komen. Ik zal er zijn, met de fiets. Jullie komen toch ook???
Soms is 't hier de zoeten inval. Een recordaantal muffins gebakken. Dochterlief zorgt voor mee voor de desserts op een schooletentje. In huis resideren eveneens een chocoladetaart alsook cookies van andere bakkers, lees leerlingen. Morgen worden de desserts naar school gebracht. Mijn zoon is weer op de lappen gegaan vanavond. "We zijn maar één keer jong...." "Hoe was de doop?" "Later, ma.... later vertel ik u alle details". Wil ik dat allemaal wel horen, godtenhere.... Zijn vriend is eveneens gedoopt, zij het dat hij een andere opleiding volgt. Dus waarschijnlijk bij een andere kring. Maar vanavond ging hij samen met zijn vriend uit, in de stad. "Hé, touriste, quand est-ce que tu reviens?" dixit Moke. "Oh, vandaag nog..." Toen ik zijn leeftijd had, ging ik ook vaak uit.
Ik stuur heel veel warme groetjes toe aan al de kinderen en jongeren waarmee ik me dagelijks bezighoud. Geen sms, geen echte postkaart, een geteleporteerde postkaart. Als ik de krant opensla, zie ik het gezichtje van Y., het jongetje wiens lijkje kortelings ontdekt werd, en dan denk ik aan haar en ben ik blij haar gezichtje 's morgens terug te zien en wens ik haar een lang leven toe uit de grond van mijn hart. Mijn zoon is gisteren gedoopt en bleef bij een vriend op de campus slapen. Wat er allemaal gebeurd is, zal ik wellicht achteraf bij mondjesmaat vernemen. Zijn doopmeester is een hele toffe gast - zei hij - en dat stemde me wat gerust. Ik moest een prei meegeven, een maïskorrel, 5 kilo bloem, 30 eieren, een teentje knoflook. Ik heb nog niets van mijn student vernomen, maar ik voel vanop afstand dat hij op zijn pootjes is terechtgekomen. Het is maar goed dat je als ouder niet alles weet en dat hoeft ook niet. Soms................LET GO..................................................
