Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
12-05-2009
LEVEN IN HUIS
Zeer veel leven in huis. De vader van een vriendin van mijn dochter belt op. Of hij de fiets van zijn dochter bij ons mag plaatsen zodat ze samen naar de school kunnen fietsen in het kader van de sportdag. No prob. Er is altijd wel iemand thuis in dit bezige bijgezin. Af en toe is er een bijtje ziek Mijn zoon. Veel te licht gekleed voor het seizoen. Of is het liefdesverdriet nu zijn schone een weekje op studiereis is in het kader van de school. Hij is snipverkouden. Morgen heb ik de test voor de nieuwe job. Zoals eerder vermeld - niet naast de deur. Maar het lijkt me wel iets interessant. Ik wil me laten verrassen door wat er gebeurt. Niet verassen. Misschien beantwoord ik niet aan het profiel, misschien wel. Alles is mogelijk. Hoewel, het is weer een "specialleke", de nieuwe opdracht. Speciallekes en ikzelf, we kennen elkaar. Weird. Raar. Echo's van een barbecue. "Ik zou een glas wijn mogen meedrinken bij die mensen," zegt ze nog. Andere echo's van een concert. Gratis. Bij het Atomium. Moke liet een kapotte fiets repareren bij een fietsenhandelaar bij de vaart. Kan een paar dagen duren. Banden oppompen en vervangen gaat goed, maar als er iets met de versnellingen is, wordt het meteen een stukje moeilijker. De meisjes gaan morgen samen op stap. In de stad. Schoolspullen en een dvd kopen. Ach, als de resultaten maar behoorlijk zijn. "Ik wil een echt maatpak voor het eindejaar," zegt de oudste. Voorlopig droeg hij een H en M-kostuum. Plots stond het achterstallige geld van de interim op mijn rekening. Als je maar geduld hebt, komt alles in orde. Ooit.
Mensen vragen zich misschien af : "Wat doet ze nu?" Wel, een nieuwe job kondigt zich weer aan aan de horizon en ik kan u verzekeren, het ligt niet naast de deur. Mensen vragen zich af : "Waar blijft ze de drive halen om steeds te (her)beginnen. Als interim (her)begin je vaak." Wel, de reden is "aards". Mijn drie grotere kinderen kosten handenvol geld en het geld moet van ergens komen. Dat is niet de enige drive, want zo lucratief is interimwerk ook niet. Het is ook de zin om af te wisselen en nieuwe horizonten te verkennen. Een zekere zin in avontuur, niet in avontuurtjes (hihi...). Lig ik goed in de markt? Ik zou het begot niet weten. Ik ben efficiënt en daarmee is zowat alles gezegd. De concurrentie is zeer groot en dat is normaal in tijden van economische crisis. Maar goed, men moet zichzelf niet altijd wegcijferen of neerhalen. So be it. Zelf zijn ding doen, dat is waar het om gaat. Ondertussen is mijn leven gevuld als een pralinendoos. "Mama, ik wil met jou naar de film van Coco Chanel gaan kijken..." "Wil je dat eens gaan halen voor mij???" "Of ik voor zijn vriendin ook een cadeautje wil kopen." Ze verjaart. "Haar ouders zouden dit ook doen voor mij..." Zelf maakte hij iets heel origineels van een bestaand geschenk. Ergens ontdekte ik spuitbussen met verf.
Binnenkort, voor mezelf dan, de trein of meest waarschijnlijk de lijnbus (als ze niet staken tenminste!!!!!) op en werken. Pendelen heet dat dan.Ik verheug me op de gezellige momenten met mezelf, als ik boeken kan lezen, terwijl ik geniet van een lekkere versnapering. Dit weekend zag ik de "Da Vinci Code". Smaakt naar meer... Het hielp wel dat ik het boek in het Nederlands gelezen had. Zo goed is mijn Engels nu ook weer niet.
Noot : de "bougiekes" hebben precies hun werk gedaan???
Omdat hij niet in het verleden en in de toekomst leeft... Omdat hij heel aanwezig is in het heden... Omdat hij een krans bloemen met een kussentje bestelt voor de begrafenis van de moeder van de vriend van mijn zoon... "Chéri, tu sais ce que tu as en commun avec Barack Obama??? Vous êtes tous les deux présents dans la vie, vous êtes très présents dans le moment actuel..."
"Mama, de mama van x is overleden..." Even slikken. "Toch niet waar zeker..." "Jawel, aan kanker." Veel te jong. Een paar jaar jonger dan mezelf, ik schat zo'n drie, vier aan de stem te horen. "Of haar zoon mocht blijven slapen..." "Natuurlijk, het is zo'n fijne, vriendelijke, (mooie) jongen, altijd zo beleefd..." Ze zal het niet meer moeten vragen aan de telefoon. De laatste keer vroeg ik haar of alles goed was met haar... "Alles ging goed..." Wat weten mensen eigenlijk van elkaar. Haar kende ik alleen over de telefoon. Wat ons bond waren de kinderen. Het feit dat we ons leven deelden met iemand van allochtone afkomst. Ik weet vaag iets over een huwelijk met iemand van Pakistan of India of daar tussenin. Evenveel kinderen als ikzelf. Later een scheiding. Ze leek me een warme mama en ze kon goed koken. De papa is terug naar zijn geboortestreek, ver van hier. Ze waren vorig jaar gescheiden. Wie weet wat deze "universitair geschoolde" mens hier allemaal heeft meegemaakt. Tijdelijke werkloosheid? Daarna dan toch een job in een bedrijf. Het wordt vlug gezegd : "Allochtoon". Maar wat schuilt er allemaal achter de levens en de gevels. What the hell do we know about other people... Ieder geval is apart. Iemand van hun familie zal nu de voogdij uitoefenen. Hier blijft hij altijd welkom, ook al is het vier uur in de morgen, als de jongemannen weer eens op stap gaan. En zij... haar warme stem blijft altijd in mijn hart. Ze zal haar kinderen alle liefde schenken van aan de overkant.
Mijn zoon zei niet veel. Boys don't cry. Hij heeft het boek dat hij moest uitlezen voor de lessen Nederlands uitgelezen. Deze morgen : "Mama, kun je deo en scheergel kopen voor mij..."
Bijgeloof? Nope. Energieën. Het liep weeral uit de hand. Daarom is er een klein duwtje in de rug nodig. Van hogerhand.
Vroegtijdige gelukwensen voor mijn verjaardag. Een tante. Oudere zus van ons ma. Of ik het nummer van mijn rekening wil doorgeven. Iedereen : "Yes". Ik denk dat ik even naar het kleine kamertje moet. Denkend aan de brief van de bank van vorige week. Een saldo dat ik dankzij de belastingweergave kon aanzuiveren. Let me be a goat, for heaven sake. Just be a goat... In een grasgroene wei. B'cause money wasn't there when I needed it.
We brachten onze oudste dochter weg vanwege een fuif ergens buiten Brussel. We verdwaalden, wat wil je, zonder GPS en zonder een kaartje van google maps. De printer liet verstek en er was geen tijd meer om het euvel te verhelpen, dus bekeek ik in de gauwte het plan van de streek. Ik wist het zeker, we moesten die straat volgen en dan kwamen we daar uit en dan... Op het platteland kan een straatje ver leiden. Mijn dochter vroeg per gsm raad aan haar vriendin maar die gaf de gsm aan de papa vanwege enige onwetendheid betreffende de stratengeografie. Mijn dochter gaf mij de gsm over. "Ja, excuus mijnheer, maar we zijn een beetje verdwaald, we zijn hier een beetje in de middle of nowhere... Een straat leidt omhoog en er is ook een wei." Om toch niet helemaal onwerelds te klinken, bracht ik het gesprek op het centrum. Het is misschien dicht bij het centrum... "Ja, het is vlakbij..." Volgde een ietwat moeilijkere uitleg. Gelukkig kwam een fietser aanfietsen. Hij toonde me in een wip en een zwaai de weg naar het centrum. Vandaar wist ik het wel. Google maps heeft toch wat voordelen. De mensen wonen in een heel mooie moderne grote woning. Een innovatie op het gebied van architectuur. "Sjieke dinges..." "Amaai, da's groot..." De weg terug was eenvoudiger, we lieten ons niet meer leiden door plannetjes maar namen een weg die ons naar de grote Ninoofse steenweg leidde. 's Morgens bij het ontbijt : "Chérie, toi tu t'en fous...Tu ne te fais jamais des soucis quand les enfants sortent." De vogels zijn allemaal uitgevlogen maar zoon en jongste dochter hadden vervoer. Zoon met de fiets en dochter met de papa van een vriendin en haar vriendin. De papa die onlangs een heel goede nieuwe job vond. Ik bekijk Moke en lach hem toe. "Oui, chéri, je m'en fous... Tout rentre toujours en ordre dans la vie. C'est ma conviction. Je crois dans la nature et aussi un tout petit peu dans le bon dieu." Mijn schatjes zullen heus niet met een bolle buik thuiskomen, ze weten dat hun studies belangrijk zijn, zijn goed voorgelicht. Het is ook goed dat ze wat van de wereld proeven. Moke zou hen willen bijhouden, maar moet hen loslaten. Hij leert dit wel. In ons gezin is het de papa die moeite heeft met hen los te laten. Ik weet het, ik ben soms een beetje "m'en foutist", maar dat helpt in het leven om er altijd tegenaan te kunnen gaan. Ik vertrouw erop dat ik binnenkort weer ergens aan de slag geraak, als het geval zich voordoet. Ik neem wat komt. Goede en slechte ervaringen, het hoort erbij en aangezien ik vorig jaar wat slechte ervaringen had en ook begin dit jaar, zal het goede er wel aankomen. Dat is mijn overtuiging. Mensen vullen elkaar aan. De één wil de zaken controleren, de ander wil de zaken wat laten gaan, zien waar ze uitkomen als verf onder een kraan. Deze week zoek ik al kuierend een nieuwe job. Ik ga er iets ludiek van maken en tussendoor een filmpje op het middaguur (minder duur) meepikken. Zien waar de verf uitkomt. Ik zal nooit zo rijk worden als vele anderen, ook nooit zo arm als sommige anderen. Ik leef van wat het leven me schenkt als een vogeltje dat fluit, als een welriekende bloem op de keukentafel. Daarom maak ik me geen zorgen meer.
Moke maakt er een punt van om steeds meiklokjes mee te brengen op 1 mei. Feest van de arbeid? Nope, feest van de meiklokjes. "Tu sais, chou, chez le Pakistanais, on les vend à 4 euros..." Ik was al vroeg uit de veren op deze heuglijke morgen. Het ging richting bakker om koeken te halen voor de kinderen en de vriend van mijn zoon die was blijven slapen. Achten, chocoladekoeken, koeken met amandelen... Heerlijk om even niet meer in negatief te staan. Maar ik blijf natuurlijk voorzichtig en zet af en toe wat geld opzij voor een laptop voor mijn oudste die in oktober naar de univ gaat, voor zijn boeken, voor zijn kot (?)... Hijzelf zal ook wat werken onder het studentenstatuut. Vandaag kondigt zich een rustige dag aan. Na het ontbijt vlogen de kinderen uit. Mijn zoon ging mee met zijn vriend om een groepswerk voor de school af te maken. Mijn dochters werden opgehaald door de pa van hun vriendinnen die hen samen met de vriendinnen op resp. plaatsen afzette om groepswerken af te maken. De school hecht blijkbaar veel belang aan groepswerk. Wat dan met mensen met moeilijkere sociale contacten - vraag ik me af. Is er voor hen nog plaats? Wat met mensen die een lichte vorm van autisme hebben? Gisteren had ik met de tandarts een geanimeerd gesprek over stress. Naar het schijnt stijgt haar bloeddruk volgens haar collega als ze met de consultaties begint. "C'est une grande responsabilité," beweert ze. Ik haal er Mother Nature bij. Die zorgt er toch voor voor dat alles op zijn pootjes terechtkomt, vertrouwen, ja toch... "Oui, mais il faut pousser la nature dans un sens. C'est une grande responsabilité." Ze zegt ook dat ze het superdruk heeft en zelfs geen tijd heeft om haar mails open te klikken. Er is veel stress in het huidige leven, beweert ze. Om halfnegen komt ze thuis en moet ze soms nog beginnen koken. "C'est un choix..." antwoord ik. Ik vertel er nog bij dat ik enkel stressvolle jobs heb gehad, tot nu toe, maar dat dit een keuze was. Men kiest zijn leven. Men kiest ervoor een gezin te stichten. Men kiest dit alles. Enige verduidelijking : een paar jaren geleden wou ik alles omwentelen en low-impact leven, leven van recyclage enzo... Helaas werd ik niet ten volle gesteund door mijn omgeving, maar toch, ik heb er veel uit geleerd. Consumptie maakt afhankelijk. Natuurlijk, als er geen consumptie is, valt de economie stil. Het is echter goed een evenwicht te zoeken tussen consumptie en matige consumptie. Zich niet volledig afhankelijk te maken. Daar wordt niemand beter van, zeker de maatschappij niet die opdraait voor diegenen die hun schulden niet kunnen afbetalen. Mijn tandarts zoekt nu een interessante offerte met het oog op het krediet voor een wagen. Van lease wil ze niets weten, ook niet van cambio (huursysteem per dag). "J'ai trop de matériel à prendre et puis, je veux que la voiture soit ma propriété..." Tja, wat kan je daarop inbrengen? Vandaag heeft ze het weer druk, ze moet koken voor gasten. "Et le traiteur..." "Oh, je n'ai pas les moyens pour cela et puis on aime bien les petits plats que je prépare..." Ik denk dan : "Leve de microgolfoven." Vandaag ga ik bloemen toveren op gerecycleerd glanspapier.
Ik kots de ziel uit mijn lijf, 's morgens tijdens de maandelijkse migrainedag. Ik heb een soort griep die zich ingenesteld heeft in mijn lichaam en doorkomt op de maandelijkse migrainedag. "Chéri, peut-être ai-je la grippe mexicaine..." Het is niet om mee te lachen, noch de Mexicaanse griep, noch mijn mottige toestand van deze ochtend. Ik drink niet en als ik drink, word ik er nooit zo ziek van. Maar het is de migraine en de aspirine op mijn nuchtere maag die hiervoor zorgden. Ik ben een zeer fysiek iemand met duizend tentakels. Als ik ziek ben, ben ik ff wreed ziek... Moke denkt dan dat ik komedie speel, maar gelukkig heb ik een sterke tikker. De postbode bracht een dreigbrief mee van de bank om mijn negatief saldo aan te zuiveren. Zoniet zou dit gemeld worden aan de Nationale Bank. Alsjeblieft, zeg, laat dit me geen tweemaal overkomen. Maar het zijn vrij dure maanden geweest, studiereizen van de kinderen, orthodontieapparaat voor de jongste, niet geconventioneerde orthodontist, Moke die wèl belastingen moest betalen, onregelmatig loon... Gelukkig werd het tegoed van de belastingen gestort hetgeen me weer uit de penarie haalde. Dat is mijn leven, beste mensen, hoogtes en laagtes. Maak kennis met een ervaringsdeskundige in de "survivaltechnieken". Morgen is het één mei, ik kreeg een uitnodiging om vanavond naar Vitalski te gaan op zijn evenement, maar zoonlief nodigt iemand uit en zijn kamer moet opgeruimd worden. Op zijn bureau een parfum Diesel fuel for life. Hij heeft een vriendin uit een tamelijk sjiek milieu. Soms zeg ik tegen hem : de geitewollensokkenwereld ontmoet de betere middenklasse of burgerij of wat dan ook; "Je verstaat dit nog niet," zeg ik tegen hem. "Jawel, ik versta het heel goed." Die fijngevoeligheid heeft hij van mij geërfd. Maar goed, als er liefde is. Hij is wel vrij jong, vind ik, ik was meer een flierefluiter en deed en doe er vrij lang over om de ware te vinden. Wie is de ware? Zijn er meerdere wares? Tot nu toe is het Moke. Blijft Moke dit altijd? Vermoedelijk wel, want wie wil er nu een kotsend vrouwtje (1 dag per maand) die door het leven dwarrelt als een brave maar zotte doos met evenwel goede manieren op de koop toe. Toch één ontdekking: vast werk is niet mijn ding, ik lig slecht in de markt momenteel; het zullen dus interims blijven. Als dit lang weekend achter de rug is, ga ik opnieuw op zoek, naar anders en beter (voor mij). Hopelijk ben ik ditmaal wel gewenst.
Voor mij werd het een weekend in het teken van de kunst. Op verschillende niveaus. Kunst van lichtelijk andersvaliden, kunst van echte ambachtelijke kunstenaars, kunst van mensen die hun leven hieraan wijden, kunst van mensen. Ik laat per opzet het woord "gewone" mensen vallen omdat niemand echt gewoon is en sommige mensen in hun creaties heel origineel en eigenwijs uit de hoek komen. Zoals die dame van het parochiecentrum die een schilderij maakte dat men evengoed vanboven als vanonder kon bekijken met Gaston Lagaffe als rode draad doorheen het werk. Ik bezocht zelfs gratis het Magrittemuseum in Jette net als zoveel andere geïnteresseerden maar ik kocht wel prentkaarten om het museum toch wat te sponsoren en vooral omdat de stijl van die man me erg aanspreekt. Ook zijn huis verraste me en ons oude inmiddels gerenoveerde huisje vertoont wat gelijkenissen vanbinnen omdat het uit dezelfde tijd stamt. We moesten hier ook een badkamer aan bijbouwen omdat in de jaren 20, 30 van vorige eeuw de huizen geen badkamers hadden zoals nu. We komen van ver, niet... Zelfs de oude blokken sunlight zeep zoals ze in het museum in de keuken worden getoond, vonden we terug toen we dit huis op lijfrente kochten van een oude mijnheer. Magritte ontmoette op 16 de liefde van zijn leven, een schoon, lief kind, Georgette genaamd; Zij zou zijn muze worden. Toen hij twaalf was, had zijn moeder zelfmoord gepleegd en bleef zijn vader met drie zonen achter. Ze woonden in Lessines, in de streek van Charleroi. Magritte heeft ook nog in Schaarbeek gewoond en natuurlijk in Jette. De tuin was niet bijzonder groot, noch het atelier. Mijn sympathie voor deze sublieme artiest is alleen maar groter geworden. Vooral ook zijn tedere liefde voor zijn vrouw vind ik hét van hét. Ze hadden geen kinderen, maar heel veel vrienden en ook, een prachtige witte hond. Magritte realiseerde ook affiches, onder andere voor Sabena, namelijk een duif met een wolkenlucht. Officiële benaming : "L'oiseau du ciel." Alles opnoemen wat ik tijdens dit weekend gezien heb, zou teveel van het goede zijn. Wat blijft bij : een schilderij van het Centraal station waar de mensen haastig doorlopen (urine?, vuil? enfin vroeger toch in 1998 toen ik in de buurt bij Belgacom werkte en ik verzeker u, in de late uren heeft men maar één verlangen, hier zo snel mogelijk doorlopen). Dit was een schilderij van iemand die in het gemeentehuis tentoonstelde; Een schilderij van een Texaanse schilderes over land en zee en zout met zeer mooi kleurengebruik, in de bib. Een man die in het gemeentehuis tentoonstelde en schilderijen maakt zoals ik mijn leven leid, namelijk anywhere the wind blows. Die man gebruikt verf, doet het blad onder de kraan, de verf loopt uit en dan begint hij met de afwerking. Pareltjes, vooral de gezichten. Luguber ook, de skeletten, beenderen, organen... Het kantklossen van Brugse kant vond ik ook wel mooi. Zeer fijn afgewerkt. Op den duur begon ik zelfs het verschil te merken met machinale kant, in sommige toeristenwinkeltjes. Mijn groottante was dokter emeritus in de kant, bij wijze van spreken, ze goochelde met kant. Wat ik ook mooi vond waren de kleuren en tapijtjes gemaakt door een groepje mensen die andersvalide zijn. Ze gingen op in hun ding en waren even "andersvalide" af op een bepaalde manier. Er was ook een man met een hele mooie tuin die in zijn eigen tuin tentoonstelde. Hij had ook een mooie rosse poes. Vooral zijn grote schilderijen vond ik mooi. Heel mooi ook waren de foto's van een 17-jarige kunstenaar (van de generatie van mijn kinderen). Vooral de foto's met de Vans (schoenen) en de Converse schoenen op het strand vond ik fantastisch als een knipoog naar zijn eigen generatie. Meer van dat graag... Dan waren er ergens ook nog keramieken beeldjes waarvan ik een paar had willen meenemen om mijn woonst te verfraaien. Een man (in de oorlog of zo) met een ijzeren gordel en slechts één laars en een normale piemel. Heel mooi in de soberheid. Wat ook nog indruk maakte op mij waren de foto's "acht dagen in Servië" (door een fotograaf). Het wel en wee van Romazigeuners onder een brug in Belgrado. Ginder verdienen sommigen maar driehonderd euro per maand, apatride mensen kuisen trappen om niet overgeleverd te worden aan de politie, Sommige mensen hebben niets, alleen zichzelf. De dag voordien had ik de foto's van een andere fotograaf bewonderd, namelijk over zijn Chinareis in 1990. Een wereld die nu al zelfs niet meer bestaat, zo is dat land sindsdien geëvolueerd. Zoals alles trouwens evolueert. Maar sommige dingen blijven. Zoals de mens die nood voelt om zich af en toe uit te drukken op één of andere manier. Nu wachten we vol ongeduld de komst van onze oudste af die uit Polenland terugkomt.
Mijn eerste coach houdt een plaatsje vrij mocht er zich een nieuwe opdracht aandienen. Sjonge, toch iemand die "compassie" met mij heeft. Eigenlijk werkten we graag samen de eerste coach en ik. Met de tweede coach (chef) was het een heel ander scenario. Maar ik leef momenteel in een soort roes. Ik droom van een goede nieuwe opdracht. In een sjieke doos. Met vriendelijke mensen. Toch een beetje opportunist dus,... Ditmaal hoop ik dat de opdracht wat langer zal duren. Er is nog geen nieuws aan de horizon, maar dat komt wel. Alles op zijn tijd. Eerst de grote kuis beëindigen, de kinderen verwelkomen na hun gwp. Ik wil niets forceren, ik heb alle tijd. Volgende maand verjaar ik en misschien brengt dat wat geluk mee. We shall see. Maar ik ben heel gelukkig nu. Wel een beetje oppassen met de financiën maar voor de rest is alles peis en vree. Volgende week ga ik heel goedkoop naar de film voor 5 euro 10, ergens op het Brouckèreplein, de middagséance die om 11 uur 30 begint. Soeur Sourire of een andere film. Een documentaire film die ik graag eens zou zien is de film Katanga Business van de regisseur Thierry Michel, ook bekend van Mobutu, roi du Zaïre en Congo River. Een film (politiek-economische thriller) die weergeeft wat zich afspeelt in Katanga, de Zuid-Oostelijke provincie van de Democratische Republiek Congo, overigens één van de rijkste streken ter wereld inzake grondstoffen. Ironie van het lot : de bevolking is er straatarm. Multinationals concurreren er met het rijke China. What about them? Zij moeten waarschijnlijk slaafke spelen om hun familie te onderhouden en zijn straatarm. Er zijn er genoeg, mijnheer, madame...
Het huis kreeg een poetsbeurt en de vloeren glimmen. Het interimkantoor gaf mijn C4 en had reeds een nieuwe job in de aanbieding voor anderhalve week, maar ik ben nog in de running voor een vaste job, hoewel ik niet denk dat ik deze job zal krijgen. Maar wat positief is, het interimkantoor staat achter mij en ik voel dat ik niet alleen sta en er binnenkort iets nieuws op de proppen zal komen. Ik bereid me mentaal voor (neen, ik steek geen chipje in mijn hoofd), gewoon hoofd leegmaken en positief denken aan al het goeds dat er zal komen. Ik flaneerde naast een grote verzekeringsfirma en beelde me in dat ik door de grote deur ging en vriendelijke mensen mij naar mijn nieuwe opdracht loodsten. Dromen mag. Maar het blijven natuurlijk wel interims en sjonge, je zou niet zeggen dat het crisis is. Zoveel opdrachten zoeken kandidaten. Zoveel interimjobs. Het lijkt me alsof het vorig jaar meer crisis was dan nu. Mijn eerste coach van acht weken geleden op de voorbije job stuurde me een vriendelijke mail en dat deed deugd. We kunnen elk hart onder de riem gebruiken. Hoewel, ik geniet met volle teugen van de zon, van de nu kinderloze dagen (ze zijn op GWP), van het samenzijn met Moke. We hebben ons al goed gejeund (geamuseerd). De avond kan niet stuk, dakterrasweer, poivrons avec du hâché,... Even thuiskomen tussen de drukte door. Geluk is simpel. En groeit als onkruid tussen spleten van witte rotsen, waar men het niet verwacht.
Terug naar vanwaar ik kwam. Waar ik volgende keer weer beland... Vraagteken. Er is nog niets concreets, dus alles ligt nog open. In het syndicaat zag ik mensen kibbelen om een plaats. Zen, zen, zen... - denk ik in mezelf - en als ik tegen de mensen zeg dat we het nog heel lang moeten volhouden op de arbeidsmarkt en ons niet moeten enerveren - beginnen er een paar mensen te lachen. Humor breekt het ijs. Daarna wipte ik terug op mijn fietske en vlamde ik naar een andere Brusselse gemeente om me bij de lokale actiris-antenne in te schrijven. Daar was opvallend weinig volk. Thuis zag ik nog net mijn zoon alvorens hij naar Polen op studiereis vertrok. Hij nam ditmaal heel wat proviand mee. Daar zijn ook supermarkten - zei ik hem - maar hij scheen er niet zoveel vertrouwen in te hebben. Vanwege de zloty's, tja, waarom is er daar eigenlijk geen euro? Zelf had ik zoiets van treinen naar Polen Auswitschz mensen zonder proviand in die tijd tickets tot de dood, la vita è bella, maar hee, ze gaan gelukkig met de bus. Auswitschz (Ozwiecim) zal natuurlijk indruk op hen maken, op wie niet... Maar ze verblijven ook in Krakau (Krakow)... Mijn jongste vertrok naar Parijs voor een kleine week en moest al heel vroeg (halfzes) opstaan. Ze schoof het programma onder mijn neus en mijn ogen werden vochtig. Ze gaan ook heel wat mooie gebouwen bezichtigen. Ze gaan een boottocht houden in Paris by night, eigenlijk evening. Gelukkig heeft ze een nieuwe warme sweater. Mijn tweede valt er dit jaar wat tussenuit. Een beetje een low-budget groene werkweek op school maar ze blijven toch twee nachten elders ten lande overnachten. Jammer dat het niet meer op de Waalse camping is waar de oudste zich vorig jaar erg vermaakt heeft. Ik gooi me nog niet onmiddellijk in het werk, eerst wat nadenken welke koers ik wil varen. Het is nooit goed om zich onmiddellijk van het ene in het andere te werpen. Niet voor werk, niet voor relaties. Eerst wat afstand houden en dan de geest vrijmaken en terug aan de slag. Nu moet ik een gereserveerd boek ophalen in een bibliotheek. Niet voor mezelf maar voor mijn tweede. Les chevaliers du subjonctif van Erik Orsenna. Ik heb al heel wat fietskilometertjes in de benen vandaag en er zullen er nog bijkomen. Fietsen is leuk en goedkoop. Mijn neus trilt wel onder het fijne stof van de vervuiling. Maar buiten een niesbui in de vroege morgen heb ik er voor de rest weinig last van.
VAARWEL BESTE COLLEGA, YOU WERE AND YOU ARE THE MAX
Djeez, wat zal ik je missen... Gelukkig heb ik jou ooit ergens in dit universum leren kennen en kon ik me wat opwarmen aan de grappige manier waarop je uit de hoek kon komen. Zonder bijbedoelingen. Ik wens je heel veel zonneschijn toe in de komende weken. Lol. Gelukkig ben je goed omringd, in de buurt van S (de vrouw met de naam uit de bijbel), een fantastische toffe vrouw zoals die van hierboven er wat meer van had mogen maken. En in de buurt van de gitarenman. Zelf pak ik mijn biezen om de redenen die ik reeds vermeld heb. Jij vond trouwens ook dat ik niet in de meest gunstige omstandigheden mijn debuut heb gemaakt in het nieuwe project omdat ik eerst de opvolging moest verzekeren van een ander project. Weet je nog dat je dit raar vond in het begin. "Het is precies dat ze je hier wegwillen..." Bovendien kreeg ik één van de slechtste plaatsen toegewezen. Hoewel, ik begon net anti-allergisch te worden aan de ventilatie, maar soit... De country billenkletsende madam kon me niet zo goed hebben en aangezien zij de plak zwaait... Enfin, een boel redenen om er vandoor te gaan, op zoek naar andere horizonten. Is het elders beter? Misschien wel, voor mij. Maar genoeg over mij gesproken, ik wil je bedanken voor de heel leuke periode die we samen hebben doorgebracht op de floor en al wandelend naar een postkantoor of bank terwijl we onze zelfgemaakte bookes verorberden. Ik voelde me echt wel wat begrepen en dat was fijn. Inside jokes, tenslotte verjaren we allebei einde mei. Ik ben van plan eerst wat te chillen alvorens me in een ander avontuur te storten. Thuis was alles weer peis en vree, met Moke. Hij was ansjovisvissen gaan kopen en had ze bereid met saffraan en een lekker slaatje. Zonder muntthee, jipiee! want ik had er echt geen zin in. Maar met lekker coca cola en stokbrood. En dat ga ik nu ook doen, me een lekker glas soda uitschenken... Proost...
zegt mijn jongste als we samen in de woonkamer zitten. Ik spin. Spinnen is voor mij nadenken, dromen, wat chillen op de zetel. Ik heb net een berg wasgoed geplooid. De dag werd drukker dan druk. Veel bezoek. Veel gepraat. Veel rondgereden. Of we hen naar Pajotika kunnen voeren. Sleepover. Toe, er is maar één lijnbus per uur. Ze zijn jong. Hun vriendin is jong. Ze zijn allemaal jonger dan jong. Ik bestel een bickyburger in een lokale frituur op een dorpsplein. Zoon heeft altijd wel honger en is zo mager als een riet. Jij bent blank, mama. Jij kunt dat beter bestellen. Welke onzin kraam jij nu uit, witte zoon met een vreemde naam? Ik ben hier in het Pajottenland ook één die niet van hier komt. Men keurt me van top tot teen. Je bent ook geen gewoon, hee, zei er iemand tegen mij. Krijg de kliere... Krijg de kliere van clichés en al de rest... Mjaa, altijd wel eigenwijs geweest, net als de poezen... Er waren vreemde geluiden in het huis, beweert de jongste. Rare geluiden, toen jullie weg waren met de auto. Ze bleef alleen thuis. Ze plant een sleepover op woensdag met een hele groep vriendinnen. Ma durft niet vragen hoe het gaat... Het is toch altijd iets met u, met het werk en dan word je nog niet betaald ook... Tja, make, wat moet ik daarop zeggen. Ze heeft natuurlijk wel een punt. Maar goed, ik ben en blijf een gelukkig ongelukje. (Mijn geboorte was niet voorzien) Met veel chaos. Altijd ontbreekt er wel een stukje in de puzzel. Hoewel, ik breng orde in het leven van anderen. Moke wacht op mijn warme ik. Poesje wil nog even spinnen. Heel even. De dingen op een rijtje zetten. Quand est-ce que tu viens, chérie... Attends... Ik moet nog een sms'je versturen. Hoe laat de bus op het plein langskomt, wanneer ze morgen naar huis terugkeren.
Enkel op zeldzame momenten kom ik er nog toe om iets neer te pennen. Nochtans, de moraal zit goed maar ik heb het veel te druk. In de derde dimensie. Ik opereer in een firma die in onderaanbesteding werkt voor een andere firma. Meestal zit ik goed in mijn rol maar niet altijd. Het volstaat dat ik "aarde aan Hilde" zeg en dan is alles weer okee. Tijdens een vluchtig moment bekeek ik mijn blog van één jaar geleden. Mijn buddy Mich was toen net dood. Het appartement waar hij woonde is nog niet verhuurd, het huis is nog niet verkocht. Het is alsof hij in mijn hoofd kruipt als ik er voorbij wandel. Ik mis hem voor de babbels. Al heb ik het superdruk met mijn kroost. 3 nu al grotere kinderen die elk hun horizonten opzoeken en mij daar soms in meetrekken. Of Moke die als chauffeur fungeert om ze van a naar z te brengen. Zelf zit ik al zeven weken vast op de nieuwe werkplek. Het voelt als een nieuwe rol die ik moet uitspelen tot het weer gedaan is. Toch even gekoorddanst deze maand met de betaling van mijn kredieten. Ik stond zelfs zo laag op de rekening dat één krediet hangende is op dit moment. Hout vasthouden dat ik morgen het geld van de interim krijg zodat de betaling toch kan doorgaan. Voor de geïnteresseerden : dergelijke betalingen blijven vier dagen hangende. Gelukkig heb ik een neus voor zaken en geraak ik nooit in te grote problemen. Gelukkig heb ik ook ergens een lucky star die me altijd in de diepste nood uit de problemen haalt. De belastingen zullen eindelijk het geld op de rekening storten, allelujah... Wel nog drie weken wachten. Allelujah ook voor Pasen. Paaseieren. Nat gras in de lente. Voorjaarsverkoudheden. Ik geef wat liefdesadvies mee aan een Italiaan en zeg hem dat vrouwen niet enkel seks willen, maar ook aandacht, lieve woordjes, wat tederheid... Ik word haast verliefd op mijn eigen woorden. Ik vraag nog wat zijn type is. Penelope Cruz. Sublieme Penelope... Hij wil een vrouwke met een flink stel borsten, een dunne kont... Eigenlijk vind ik het leuk te horen hoe mannen soms over vrouwen dromen en denken. Hij vindt Belgische vrouwen heel mooi maar valt er niet op. Moke wel. Moke valt wel op Belgische vrouwen. Vanwege hun eigenzinnigheid. De wereld zit soms raar in elkaar. Eigenlijk versta ik me goed met Italianen. Niets gaat boven een lekkere pasta en lekkere aromatische Italiaanse wijn. En dan de koffie. Ik drink cappucino graag met een flinke klod slagroom. Wel ik eet de slagroom op en drink dan de cappucino. Totaal fout. Echte Italianen mengen de slagroom met de cappucino. Koffie is goud voor de Italianen. Het is natuurlijk sneu dat er weer een aardbeving plaatsgreep. Ditmaal in Italië. De lijn ligt wel dicht bij een heleboel breuklijnen of aardplooien. Vele mensen zijn hun huisje kwijt. Huisje want niet iedereen is een grootgrondbezitter. Ik vraag me af of de Italiaanse buren van mijn ouders ook familie hebben in de streek waar de aardbeving plaatsgreep. Zondag is het Pasen. Urbi et orbi. Voor de stad en voor de wereld. Maandag verlof en lekker lang weekend in het vooruitzicht.
Yes is a pleasant country...
yes is a pleasant country: if's wintry (my lovely) let's open the year
both is the very weather (not either) my treasure, when violets appear
love is a deeper season than reason; my sweet one (and april's where we're)
Geen terrasje kunnen doen.. Ik was nochtans uitgenodigd door een paar collega's bij wie ik begin deze week een opleiding on the floor genoot. De gitarenman en een een vriendelijke dame die luistert naar de naam S en voor de rest is het een naam uit de bijbel. Het zou wel leuk geweest zijn maar er zullen wellicht nog momenten komen. Ik was deze morgen heel ziek. Hoofdpijn, braakneigingen, de ganse rammeteut... Wat slokjes coca hielpen. Bij de Maya's was coca een geneesmiddel en dat is het ook wel een beetje. Naar de interim en het werk gebeld. De wachtzaal van de dokter. 1,5 uur wachten. Hij gaf meteen alle medicamenten en een pilvoorschrift op één papiertje mee. Plus het attest voor de werkgever in casu het interimkantoor. Ik betaalde ook voor het globaal medisch dossier. Ik moest een storting uitvoeren want ik had niet genoeg geld op zak. Gelukkig is het een geconventioneerde arts. Of alles goed is met me... Chillen, chillen, chillen. De paasvakantie (niet voor mij) ligt in het verschiet. Ik maak plannen. Blijf zolang mogelijk op deze interimplek tot het gedaan is of tot ze me buitenzwieren. Ik ken mezelf en weet dat ik wel weer op mijn tippen zal moeten lopen. Is het gedaan, dan zoek ik wel weer een andere plek. Niet teveel ineens. Cool, cool, we moeten het nog een hele poos volhouden. Ik ben blij dat ik de gitarenman en S. leerde kennen. Noot : de gratis muntthee van Moke met thijm hielpen me weer op de been. Ik voel me al veel beter. Mijn zoon is de halve nacht uitgeweest want vandaag zijn het de laatste 100 dagen van de humaniora. Hij is laatstejaars. Gisterenavond naaide ik als een gekkin stukjes van kleren ineen. Hij is slank en alles moet altijd "smaller" worden gemaakt. Mijn dochter gaat deze avond uit en blijft in het Pajottenland slapen, in het huis met zicht op een geactualiseerd Breughelschilderij. De jongste wil morgen shoppen in Antwerpen. Urban Outfitters. Dat belooft. Ik verzwijg erbij dat ik deze week minder pree trok vanwege het uitvallen van de electriciteit op het werk en dus minder werkuren. Dat wordt weer een evenwicht zoeken tussen willen en kunnen. Maar ach, ik geniet ook wat vakantie door het feit dat ik mee in de vakantiesfeer dwarrel. Morning has broken. Morning has broken. Ik had het lieke zo graag op de gitaar horen spelen. Gelukkig is er tinternet met die schitterende getalenteerde Aziatische man die het zo mooi kan spelen.
Het is warm... Mensen hokken buiten samen. Ik heb keelpijn, doe alsof, voel me niet zo lekker... Hooikoorts? Maybe... Vanavond gaat hij muziek spelen, zegt hij. Ik slik even en allerlei dingen spoken door mijn hoofd. Wegvluchten... Flash-back... Wie speelde er nog muziek? Ik verman of vervrouw me... Kun je electrische gitaar spelen? Ja dus... Ik vloek om mijn eigen stoutmoedigheid, maar kan er niets aan doen. Of hij Cat Stevens wil spelen. Morning has broken... Soms is het beter dat verhaaltjes mooi eindigen. Vandaar dit kortverhaal. Het probleem in het leven is dat mensen teveel willen voortborduren op een leuk moment. Carpe diem. Koester leuke momenten en that's it. Niet teveel willen. Niet teveel erachter zoeken. Gewoon, enjoy... Het leven zou veel simpeler zijn als we ons meer op dergelijke momenten zouden focussen. The honour is all yours but you don't know it...
Classical guitar Oh Seung Kook plays Morning has broken
en er weer bij... Heb een superdrukke week achter de rug. Veel klanten bezocht... in de geest... vanachter een bureau. Veel over mezelf geleerd. In die getransformeerde bioscoop van vroeger omgetoverd tot een rustig werkkader kreeg ik een beter inzicht in mezelf. Wie ben ik? Iemand die niet lang gestudeerd heeft. Slechts tot 22 jaar. Iemand die altijd genomen heeft wat het leven haar bood. Carpe diem met een low impactgehalte. Iemand die veel geduld heeft en altijd meestal vriendelijk blijft. Iemand die zonder problemen steeds van nul kan herbeginnen. Iemand die zeer werkzaam is. Iemand die moeilijke klussen kan opknappen en daarvoor niet terugdeinst. Iemand die positief blijft onder alle poespas. Moke wachtte me steeds op met de wagen. In de gietende regen. Hoe was je dag? Heb je veel verkocht? Ik moet niets verkopen, schattie, ik moet de interesse wekken. Toch bij dit project dat ik nu achter de rug heb. Gisteren stond mijn tikker even stil. De telefoonrekening liep hoog (te hoog) op. Thuis. Verliefde kinderen. Drastische oplossing. De telefoon beneden wegdoen. Gedaan met urenlang bellen. Alles voortaan via het internet of hun gsm. Ik betaal je dat wel terug, ma... Ik zal ervoor werken... Allee, het is al goed, voor één keer, laat dit een les zijn. Ik zou natuurlijk graag op een tropisch eiland liggen zonnen. Maar dat kan er nu weer niet af. Door de telefoonrekening. Mijn zoon zal zijn lesje wel geleerd hebben. Hopelijk. Iemand is lief voor me aan de telefoon. Of ik madame of mademoiselle ben. Ik begin zowaar bijna te flirten, maar herwin direct mijn professionalisme. Het is zo goedkoop allemaal. Neen, we houden het stijlvol. Ik mocht deze week muntthee drinken op het werk. Toch heb ik liever de muntthee van Moke; Met zeer heet water. Hoewel, we maken hier thuis niet vaak muntthee. Het is al een hele toer als de muntblaren niet verrotten in de koelkast. Lack of time, gebrek aan tijd. Heeft iemand het wel zo druk als ons? Een tandje bijsteken. Werken, werken, arbeiten, travailler... Daarna telt de boer zijn centen. Of zit zij aan de computer. Wat na te mediteren na een drukke week. Een oudere collega op het werk zei dat ik een toverkol was. Wicca. Ik vond het een hele eer. Of ik muntthee in Leffe kan veranderen? Neen. Of ik een fles water in wijn kan veranderen? Neen. Maar dat is mijn taak niet... Ik verspreid stuif en parels. Parelstuif. Voortaan gebruik ik opnieuw de comic sans ms. Past beter bij mezelf.
moest de electriciteit worden stilgelegd en mocht ik - bij toeval - vroeger naar huis. Het was een bizarre week, want ik moest her en der inspringen om zieken en afvalligen die ander werk gevonden hebben, te vervangen. Van flexibiliteit gesproken... ik kan ervan meesprengen. Ondanks alles gaat alles zeer goed met mij. Moke ging naar de garage en moet slechts 317 euro bijbetalen. De auto geraakte vlot door de keuring. Mijn fiets heeft nog geen kapotgesprongen banden van de vele gaten in het Molenbeekse wegdek. Het enige wat ik kwijt ben is mijn portemonnee van Nici met wat losse centen maar dat zal wel aan mij liggen zeker... het kan ook liggen aan het jumpen met mijn fietske... vanwege het wegdek. Pascalleke (Pascal S. minister van de Brusselse mobiliteit) wo bist du blieben??? Ik heb tegenwoordig een zeer druk leven en sta onder electriciteit. Heb eindelijk een badge gekregen maar die bleek niet volledig te werken en zo was ik opgesloten. Gelukkig maar voor 5 minuten. Heb wel hard op de deur moeten bonken. Enfin, ik werk in een voormalige cinema of bioscoop en heb deze week wel mijn filmpje gedraaid of erin meegespeeld. Ik tuimelde vlot van het ene in het andere project. U ziet het, ik heb het in jaren niet meer zo druk gehad. Hopelijk mag ik er nog een weken blijven werken. Hamdoelilah... zeggen mijn collega's met Marokkaanse roots. Mijn jongste zaagt om een bestelling bij La Redoute uit te voeren (kleedje of t-shirt), mijn zoon is op stap, hoewel ik zo lief was om hem het geld voor nieuwe schoenen te geven, mijn oudste dochter viert mee een verjaardag van één van haar vriendinnen. Zo stond ik gisterenavond nog muffins te bakken in de keuken. 's Avonds val ik wel als een blok in slaap. Moke is af en toe weduwenaar. Prioriteit aan de carrière op dit moment en het heeft ook wel zijn voordelen want de centjes stromen toch ietske vlotter binnen al gaat er heel veel (te veel) naar de belastingen. De tijd van de 11 procent bedrijfsvoorheffing bij interims is lang vervlogen tijd. Jammer, want het hielp wel. Hoe had ik anders voor het dak boven mijn hoofd kunnen zorgen? Goed, het is nu crisis, ik begrijp het wel. Gisteren heeft mijn zoon de juiste headset uit Engeland ontvangen. Een verkeerd geleverde bestelling die dan toch eindelijk juist is terechtgekomen. De headset met de juiste kleur. Ik ben niet zo tuk op internationale bestellingen. Maar de jeugd, hee...
Over mezelf : ik heb het momenteel aangenaam druk in mijn leven, ik werk terug, behoor niet meer tot de statistieken der werkzoekenden, moet zeer flexibel zijn in mijn job ( kreeg een nieuwe opdracht), beschouw dit als een soort opleiding. Bijleren... Hoelang deze job zal duren, weet ik ook niet. Feit is dat ik al blij ben dat ik terug aan het werk ben. Zovele jobs liggen er nu ook niet voor het rapen. De kinderen lieten me een druk weekend beleven. Per auto heb ik het ganse Pajottenland gezien, al die kleine en minder kleine dorpjes. Vanwege de schoolfuif en het feit dat de kinderen allemaal ergens bij iemand bleven slapen. Meise, Ternat, ... Even had ik een flash-back : als zeventienjarige moest ik ook een fuif organiseren samen met mijn klasgenoten... We droegen Griekse toga's en ik mocht serveren. Pintje hier, pintje daar... Niets liet vermoeden dat ik ooit op een man zou vallen die nooit drinkt, maar wel rookt als een schoorsteen en die wel toelaat dat ik af en toe eens iets drink. Voorbeeld : sangria in de zomer of zo. Maar ik drink eigenlijk niet zo vaak. Een collega met Marokkaanse roots gaf me de naam van Cat Stevens die zich tot de Islam heeft bekeerd. Yusuf Islam. Hij heeft een mooi liedje geschreven : A is for Allah enzovoort... Zelf ben ik niet bepaald religiegebonden maar goede muziek kan ik altijd wel pruimen. Ik heb ergens nog platen liggen van die man. Waarschijnlijk interesseert mijn overtuiging geen kat maar ik geloof sterk in een hoger iets, als een soort muziekstuk waarin iedereen meespeelt op zijn of haar eigen toon. Dat ligt nog het dichtst bij hetgeen ik geloof. Maar ik geloof dus wel en vibreer op een bepaald niveau. Iedereen vibreert op zijn of haar niveau. Ik geloof in muziek, in wiskunde??? BTW : ik haalde mijn lentejas uit de kast. Ging met de fiets ipv met de auto naar het werk. Voel hoe de lente in de lucht hangt. Komaan mensen, de winter ligt bijna achter ons...
