Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
20-03-2009
ONVERWACHTS
moest de electriciteit worden stilgelegd en mocht ik - bij toeval - vroeger naar huis. Het was een bizarre week, want ik moest her en der inspringen om zieken en afvalligen die ander werk gevonden hebben, te vervangen. Van flexibiliteit gesproken... ik kan ervan meesprengen. Ondanks alles gaat alles zeer goed met mij. Moke ging naar de garage en moet slechts 317 euro bijbetalen. De auto geraakte vlot door de keuring. Mijn fiets heeft nog geen kapotgesprongen banden van de vele gaten in het Molenbeekse wegdek. Het enige wat ik kwijt ben is mijn portemonnee van Nici met wat losse centen maar dat zal wel aan mij liggen zeker... het kan ook liggen aan het jumpen met mijn fietske... vanwege het wegdek. Pascalleke (Pascal S. minister van de Brusselse mobiliteit) wo bist du blieben??? Ik heb tegenwoordig een zeer druk leven en sta onder electriciteit. Heb eindelijk een badge gekregen maar die bleek niet volledig te werken en zo was ik opgesloten. Gelukkig maar voor 5 minuten. Heb wel hard op de deur moeten bonken. Enfin, ik werk in een voormalige cinema of bioscoop en heb deze week wel mijn filmpje gedraaid of erin meegespeeld. Ik tuimelde vlot van het ene in het andere project. U ziet het, ik heb het in jaren niet meer zo druk gehad. Hopelijk mag ik er nog een weken blijven werken. Hamdoelilah... zeggen mijn collega's met Marokkaanse roots. Mijn jongste zaagt om een bestelling bij La Redoute uit te voeren (kleedje of t-shirt), mijn zoon is op stap, hoewel ik zo lief was om hem het geld voor nieuwe schoenen te geven, mijn oudste dochter viert mee een verjaardag van één van haar vriendinnen. Zo stond ik gisterenavond nog muffins te bakken in de keuken. 's Avonds val ik wel als een blok in slaap. Moke is af en toe weduwenaar. Prioriteit aan de carrière op dit moment en het heeft ook wel zijn voordelen want de centjes stromen toch ietske vlotter binnen al gaat er heel veel (te veel) naar de belastingen. De tijd van de 11 procent bedrijfsvoorheffing bij interims is lang vervlogen tijd. Jammer, want het hielp wel. Hoe had ik anders voor het dak boven mijn hoofd kunnen zorgen? Goed, het is nu crisis, ik begrijp het wel. Gisteren heeft mijn zoon de juiste headset uit Engeland ontvangen. Een verkeerd geleverde bestelling die dan toch eindelijk juist is terechtgekomen. De headset met de juiste kleur. Ik ben niet zo tuk op internationale bestellingen. Maar de jeugd, hee...
Over mezelf : ik heb het momenteel aangenaam druk in mijn leven, ik werk terug, behoor niet meer tot de statistieken der werkzoekenden, moet zeer flexibel zijn in mijn job ( kreeg een nieuwe opdracht), beschouw dit als een soort opleiding. Bijleren... Hoelang deze job zal duren, weet ik ook niet. Feit is dat ik al blij ben dat ik terug aan het werk ben. Zovele jobs liggen er nu ook niet voor het rapen. De kinderen lieten me een druk weekend beleven. Per auto heb ik het ganse Pajottenland gezien, al die kleine en minder kleine dorpjes. Vanwege de schoolfuif en het feit dat de kinderen allemaal ergens bij iemand bleven slapen. Meise, Ternat, ... Even had ik een flash-back : als zeventienjarige moest ik ook een fuif organiseren samen met mijn klasgenoten... We droegen Griekse toga's en ik mocht serveren. Pintje hier, pintje daar... Niets liet vermoeden dat ik ooit op een man zou vallen die nooit drinkt, maar wel rookt als een schoorsteen en die wel toelaat dat ik af en toe eens iets drink. Voorbeeld : sangria in de zomer of zo. Maar ik drink eigenlijk niet zo vaak. Een collega met Marokkaanse roots gaf me de naam van Cat Stevens die zich tot de Islam heeft bekeerd. Yusuf Islam. Hij heeft een mooi liedje geschreven : A is for Allah enzovoort... Zelf ben ik niet bepaald religiegebonden maar goede muziek kan ik altijd wel pruimen. Ik heb ergens nog platen liggen van die man. Waarschijnlijk interesseert mijn overtuiging geen kat maar ik geloof sterk in een hoger iets, als een soort muziekstuk waarin iedereen meespeelt op zijn of haar eigen toon. Dat ligt nog het dichtst bij hetgeen ik geloof. Maar ik geloof dus wel en vibreer op een bepaald niveau. Iedereen vibreert op zijn of haar niveau. Ik geloof in muziek, in wiskunde??? BTW : ik haalde mijn lentejas uit de kast. Ging met de fiets ipv met de auto naar het werk. Voel hoe de lente in de lucht hangt. Komaan mensen, de winter ligt bijna achter ons...
héhé, eindelijk weekend... Zuurverdiende centjes uitgeven, kleren kopen, kinderen naar schoolfuif voeren ergens te lande en een paar vriendinnetjes oppikken en mee vervoeren, boodschappen doen, huis opruimen, de wekelijkse was doen... De gewone routine. Achterstallige rekeningen werden eindelijk betaald. Volgende week wordt het contract verlengd, hetgeen betekent dat we voorlopig mogen blijven werken. Op zoveel geluk had ik niet meer durven hopen. Einde 2008 begin 2009 was nochtans in een sukkelstraatje begonnen. Blijkbaar zijn de planeten me nu gunstiger gezind. Naar het schijnt is de gemeente Jette verkozen tot tweede mooiste gemeente van Brussel. Waarschijnlijk is Jette een stemmenkanon. Niet dat het geen mooie gemeente is maar of het nu de tweede mooiste gemeente van Brussel is... Er zijn wel mooie groene kanten. Mijn collega heeft een paar paranormale vermogens en is erop uit gekomen dat ik in een vorig leven "Jerome" heette. Best griezelig, stel je voor dat dat waar is, één van de voorvaderen of groot-grootnonkels heette zo. Wat nog meer freaky is, mijn collega is 4 dagen voor mij geboren weliswaar in een ander geboortejaar. Hij is een pakske jonger. Maar we zijn van hetzelfde sterrenteken, enkel de ascendant verschilt. Zijn ascendant is boogschutter en zoals u wel weet heb ik ascendant steenbok (op de grens met waterman). Misschien zijn we (en de andere collega's) rechten die elkaar ergens in het heelal kruisen en dan weer uiteen zullen gaan. Wat nog meer freaky is, is dat er een andere collega een echt zesde zintuig heeft en dingen aanvoelt. Hij heeft dit waarschijnlijk geërfd van zijn pa. Zelf hou ik het graag aards. In tegenstelling tot wat sommige mensen denken, ben ik down-to-earth. Tactiel... En ik ben er blij om, ik zou het niet anders willen. Ooit vond één of ander lief (uit een ver verleden) me een beetje saai maar ongelooflijk charmant. Ik voel wel dat de zin in avontuur -geen avontuurtjes- weer in me bovenkomt. Misschien trek ik deze zomer wel (uiteraard low cost) naar Zuid-Frankrijk. La douce France...
Michel Sardou Les lacs du Connemara (zou ergens in Ierland liggen...)
Het is heel stilletjes in mijn bloghut, waarmee ik bedoel dat ik maar weinig tijd heb om te schrijven. Maar ik "timmer" aan mijn carrière, met andere woorden, ik moet ervoor zorgen dat er zaad in het bakje komt en ik ben dus heel actief in het actieve leven van betaalde buitenhuisarbeid. Het valt best wel mee, moet ik toegeven, de collega's zijn allemaal bijzonder sympathiek, we zien wel hoe het verder verloopt. Ik sla dus weer een heleboel ervaringen op op mijn dvdeeke. Welk dvdeeke? Het dvdeeke van het leven. Ik zou ik niet zijn als ik niet blij zou zijn me 's avonds in mijn gezellige warme training te wurmen. Renifler l'écurie. Ik verlang ernaar na een dag buitenhuiswerken...
Ik gaf aan een collega het adres van mijn blog. Doe ik anders nooit... Het is leuk om ook eens de mening van iemand nieuw te horen, al verwacht ik niet onmiddellijk een reactie of zo. Momenteel zit ik weer gezellig in een internetcafé. In de gemeente waar ik werk, zijn ze er goed op voorzien. Er zijn veel low cost internetcafés en de drukte valt best mee. Binnen een paar jaren wil ik graag op het platteland wonen, maar op dit moment bevalt de stad me uitstekend. Mijn zoon bestelde een hoofdtelefoon in het verre Engeland en nu moet ik de verkeerd ontvangen hoofdtelefoon (voor de computer enzovoort) per postpack terugsturen. De kleur was verkeerd. Mijnheer Rorie beloofde een nieuwe en ditmaal de juiste op te sturen. We'll see.... Black is good for me maar jonge mensen zijn soms veeleisender en willen de hoofdtelefoon in de juiste kleur. Met de juiste details... Het zal een druk en busy weekend worden.
Rechtover het werk is een internetcafé. Handig als de computer thuis altijd bezet is. Mijn zoon nodigde vrienden uit en ze moesten een wetenschappelijk werk afmaken. Ze hebben heel laat doorgewerkt en ze bleven slapen. Gelukkig zorg ik altijd voor voldoende inktcartouches voor de printer. Je zal het maar meemaken dat je een dringend werk moet afmaken en je geen inktcartouche meer hebt. In een telefooncabine hoor ik het gekrijs van een jonge baby . De moeder telefoneert waarschijnlijk naar familie in het buitenland. Deze buurt (waar ik nu werk) leeft echt en is de laatste tien jaren zeer aangenaam veranderd. Op het werk zijn ze zeer tevreden. Ik goochel met de computer en behaal goede resultaten. Dat ligt grotendeels aan de ervaring en de aanpak. Het is als een diamant. Die geslepen werd. Al die ervaring heeft toch ergens toe geleid. Uit een auto klinkt Noordafrikaanse muziek. Het voelt hier echt alsof ik op vakantie ben. Er zijn hier ook mooie klerenwinkels in de buurt. Misschien van Turkse of Noordafrikaanse ontwerpers, wie weet... Mijn artistieke collega heeft een tas gemaakt waar ik jaloers op ben. Hij volgde een breicursus bij de VDAB, kan stikken en knutselde een trendy tas in elkaar. Dan denk ik, tiens, de VDAB is toch ergens goed voor. Vandaag kregen we twee uren opleiding en morgen eveneens. It's a virtual world. Naar het schijnt werk ik op een plaats waar vroeger een cinéma of bioscoop was. Soort zoekt soort zullen we maar zeggen. De artiest-fantaziest heeft haar stekje gevonden. Mijn financiële troubles zijn bijna achter de rug. Maar ik heb gekoorddanst en geswitcht tussen rekeningen. Mijn eerste interimloon wordt morgen gestort. Het contract heb ik wel nog niet gekregen vanwege de poststaking. Tsjuus...
is voor mij geen verplichting, ik doe het enkel wanneer ik er zin in heb. Ik doe enkel dingen die ik graag doe, overigens. Niet meer afhangen van anderen, wat zij erover vinden. Terug - eindelijk - de band met mezelf terugvinden. Waar was die zo lang gebleven? Heel gelukkig zijn met mezelf en de paar dierbaren die mij omringen. Af en toe een vriend helpen. Voorbeeld : bussen met het oog op ... Nu ja, de verkiezingen van juni. Zelf geloof ik er geen sikkepit meer in, je helpt jezelf nog altijd het meeste, maar mijn goed hart is nooit verlegen om een goede daad of een handje toe te steken. Teveel mensen leven in mizerie en daar heb ik het moeilijk mee... Dus, de politiek is niet echt mijn ding meer... Wat wel mijn ding is, is mensen helpen bij het "overleven" in deze structurele crisis. 2 van mijn kroost hadden een voedselvergiftiging. Soep, pompoensoep,... Nochtans staat Colr. garant voor kwaliteit. Het zal een ongelukje zijn. C. D. is goede soep beweert ons ma... Toch maar liever verse soep in het vervolg... Zelf had ik niets. Increvable. Boodschappen doen in de stad. Het kanaal over per fiets. Best een lenteachtige ervaring. Water dat flikkert en glinstert. Overal lang aanschuiven. Verjaardagscadeaus voor vriendinnen van mijn dochter. Bibi doet dat allemaal. Bibi of Tosca. Wat maakt het uit. "Mama, kan je me helpen met een manifest in het Frans???" WTF.... Even googelen, want mijn inspiratie is dood als een pier. Omgekeerd evenredig met mijn staat van gelukkig zijn.
And kicking... Een loft als werkplaats... Een job waarbij ik de adrenaline door het lichaam voel gieren (sales, you know)... Originele collega's... De buurt waar ik werk is als een hip Marokkaans stadje... De combinatie fiets-benenfiets maakt dat ik fit door de week trappel... Kortom, ik heb het meer dan druk, maar stel het superwel... Ik drink veel expressochocolade in kartonnen bekertjes... Mijn dochter is met gezwollen kaakjes uit het ziekenhuis gekomen (wegnemen van de wijsheidstanden). Na de operatie moest ze continu overgeven en was ze tot de dag nadien van de kaart. Ze overnachtte in het ziekenhuis. Het ziekenhuis is als een burcht by night waar men niet binnengeraakt. Vandaag ziet ze er al veel beter uit maar ze moet volgende week terug naar het ziekenhuis om de draadjes weg te nemen. Ik ontmoet veel interessant volk en last but not least ontdekte de naam van een oude studiecollega in de lijst van de ouders van de laatstejaarshumaniorastudenten. Enfin, het e-mailadres. It's a small world where we live in. Misschien kom ik één van jullie één dezer wel tegen aan de telefoon. Zonder dat jullie mij herkennen of dat ik jullie herken. Could be... So be nice... Noot : ik promoot wel serieuze dingen dezer dagen.
Nosocomiale ziektes... Zou dat komen doordat er zo overdreven veel gekuist wordt in ziekenhuizen en aldus misschien de meest agressieve en sterkste bacteries vrij spel krijgen? Het is maar een gedacht, het zou toch kunnen... Ach, ik ben lang geen dokter. Enkel een toubibke met veel buikgevoel. Ziekenhuisluchtjes. Net niet hyperventileren van het wachten en de geur. Alles in orde met mijn dochter. Woensdag mag ze even voor schone slaapster spelen. Haar wijsheidstanden worden verwijderd. Ze wordt gans verdoofd. Dan grijpt de operatie plaats. Dan mag ze ontwaken. Ijs aan de kaakjes. Als ik niet ontwaak... Stel je voor zeg... Er zijn kinderen die nooit meer zullen ontwaken in oorlogen. Ze hebben ook een papa en een mama.
nog het zomerfestival Plazey waarover ik sprak. Wel, de kassa werd gestolen en vandaag greep er een benefiet plaats in Anderlecht. Kruim van verschillende Vlaamse zangers, onder andere Guy Swinnen, Raymond, Lalalover. Ook een pianist-virtuoos Jef Neve. Een verwennerijtje voor de thuisblijvers, zij die niet vertrokken zijn naar andere oorden op deze aardbol. Dit jaar zijn we niet naar de carnavalstoet in Aalst getrokken. Maar het zal wel leutig geweest zijn. Morgen teken ik mijn contract... Vroeg opstaan tijdens het verlof van de kinderen. De stad in. Hopelijk kan ik in de namiddag mijn dochter vergezellen voor de pre-operatieve onderzoeken. Woensdag worden haar wijsheidstanden verwijderd. Dinsdag begin ik dan te werken. Het zal varen... Werken, wat was dat ook weer... Iemand?
Ik heb een vrij donkere periode achter de rug. Dat hoop ik althans. Dat het achter de rug is. Ik krijg een nieuwe kans waardoor ik tenminste financieel rond zal komen, zonder meer. Misschien wordt de opdracht van één maand verlengd en anders is het een goede kans om er weer in te geraken. Tegenwoordig moet je niet meer moeilijk doen. Eerlijk gezegd durfde ik het niet meer hopen. Maar nu is het vakantie. Mijn oudste dochter wordt woensdag operatief van haar wijsheidstanden verlost en heeft maandagnamiddag pre-operatieve onderzoeken. Ik zal woensdag niet aanwezig kunnen zijn op de operatie. Ze is een beetje bang, maar ik probeer haar gerust te stellen. Haar papa (Moke) zal haar sowieso vergezellen. Met de auto. Waar ik zal werken, kan ik per fiets of per openbaar vervoer gaan. Zelfs te voet (ongeveer één uur maximum). Ik heb er zin in, ook vanwege de onderdompeling in een nieuwe omgeving.
De sollicitatie is goed verlopen maar nam wel de ganse voormiddag in beslag. Er waren zéér veel kandidaten en toch maak ik een grote kans, I feel it. Alles begint terug op zijn plooi te geraken, ik heb er alvast veel zin in, al zou de opdracht maar over een kleine maand gaan. Maar goed, de locatie vind ik best wel leuk. Brussel vibreert. Sommige mensen, onder andere een Hollandse jongen met Afrikaanse roots afkomstig uit het cleane en nette Rotterdam, vindt Brussel een vuile stad. Maar eens je de stad kent, is het hier super. Je maakt bij wijze van spreken een wereldreis op een zeer economische en ecologische manier. De beste manier om de stad te leren kennen is te voet. Na mijn ontmoeting met een jonge dertiger actief in de artistieke wereld, schoten de ideeën me weer eens door het hoofd. Een toneelstuk schrijven over een sollicitatie. Een witte wachtkamer waar de sollicitanten rond een tafel zitten of op stoelen in hoeken vanwege het grote aantal sollicitanten. De wachtkamer in een Brusselse polykliniek eind jaren zeventig, Kartuizerstraat. Verbanden tussen de twee. Maar kunst is overal. Waar je het niet gaat zoeken. Voorbeeld : een schilderij van Breughel (Pajottenland, glooiingen). Mijn dochter moest een groepswerk maken met een camera. Het lot bracht ons in Ulriks-Kapelle bij een vriendin, ergens ver weg, tussen de glooiingen en de weiden, pure plattelandszichten, paarden, veel glooiingen. Ofwel Breughel anno 2009. Ik hou evenzeer van de stad. Van kettingen en kralen van Noordafrikaanse kunstenaars in niet gebroken vitrines van winkels. Voor huwelijken waarschijnlijk. Een huwelijk dat ik nooit officieel maar altijd officieus zal beleven. Voor mij hebben de klokken enkel in bed geluid. Mijn koffie met koekske heb ik niet op de sollicitatie gekregen maar ik maak wel een grote kans. Alvast 3 weken verzekerd van een deftiger inkomen. Daarna... Dan zien we wel.
Qua locatie is het goed gelegen, ik zou er te voet naartoe kunnen. Maar ik overweeg een combinatie van fiets en benenfiets. 10 minuten fietsen en 15 minuten te voet. Onverwachts kreeg ik een nieuw aanbod. Maar de buit is niet binnen want er volgen tests. Toch moet het haalbaar zijn als de planeten me wat gunstiger gezind zijn dan de voorbije maanden. Laat ons zeggen dat het "script" me wel aanstaat deze keer. Ik werkte reeds op dezelfde locatie bij een andere werkgever. Ditmaal heb ik mijn lesje geleerd. Kon ik de klok terugdraaien, ik zou niet meer weggegaan zijn bij die andere werkgever. Maar ik was jong en had succes in mijn toenmalige carrière. Nu liggen de kaarten anders. Ik ben blij als men me (nog) wil. Mijn levels zijn verlaagd.
Vóór het elitaire Sint-Jan Berchmanscollege doen ouders de file in tentjes en mobilhomes om hun kind in te schrijven op 2 maart. Dat vernam ik zonet op het radionieuws. De mijne zijn "gecaseerd" in een democratische school. De toekomst zal uitwijzen of dit een goede keuze was. Ach, het hangt van zovele factoren af. Elk leven is verschillend. Zelf genoot ik uitstekend onderwijs in een katholieke school. Maar de echte wereld leerde ik daarbuiten kennen. Al geven zulke scholen een uitstekende basis voor de rest van het leven. Niet te verwaarlozen, zeker niet. Ik heb wel mijn kinderen veel meer moeten helpen dan mijn ouders mij moesten helpen. Was ik een plantrekker? Werd het onderwijs meer ingelepeld? Het voordeel als men verschillende kinderen heeft, is dat de oudsten de jongste kunnen helpen. Zij hebben het ooit en nog niet zo heel lang geleden vaak geleerd. Zij staan er dichter bij.
Ik ben mij er ten volle van bewust dat mijn blog echt ongefilterd is en ik de dingen op papier neerschrijf zoals ze me overkomen. Daarom is het juist interessant, vind ik. Ik schrijf niet om deze of gene een plezier te doen maar vind wel plezier in het schrijven. Wordt vervolgd...
blijven er hier in dit land enkel Ministeries over en ambtenarijen. Met heel veel ministers, politiekers en noem maar op. Bedrijven danken af. Mensen komen op straat terecht. Vroeger alleen diegenen die de goede orde wat verstoorden vanwege een non-conform karakter. Nu ook de serieuzere mensen, zij die verdienstelijk meedraaiden. Sommigen komen er nog goed van af met één of andere uitkering. Zij mogen zich tot de happy few rekenen. Des te beter voor hen. Het is hen van harte gegund. Anderen daarentegen - zoals ikzelf - krijgen kruimels in afwachting van niets meer. Een leefloon is in mijn geval uitgesloten. Mijn lage inkomen komt door het feit dat ik samenwonende ben en niet aan één stuk door heb gewerkt. Bij de verschillende werkgevers heb ik wel heel wat deelnames in allerhande pensioenspaarfondsen. Jammer dat ik er nog niet aankan. Binnen 25 jaren wordt zoiets vanzelf wel opgeslorpt. Want dat de gouden tijden achter ons zijn, is een feit. Uiteindelijk zal de rijkdom rechtvaardiger verdeeld worden in de wereld al zullen sommigen altijd de neiging hebben om het laken naar zich toe te trekken. Ik werkte reeds zeer veel in een toch wel bizarre carrière. Bizar vanwege de diversiteit. Vaak neemt men nu continu mensen - veelal jongeren vanwege de kostprijs - aan voor een aantal maanden. Men vindt dat dan al fantastisch. Fantastisch hoezo? Vorig jaar werkte ik 8 op de 12 maanden plus enkele kleine interims. 1 maand trok ik niets vanwege vooraf betaald vakantiegeld. Nochtans word ik gestalkt door RVA en consoorten. Ik vraag me af wat ik die mensen misdaan heb. Ach, wat kan het me ook allemaal schelen. Waarom zich druk maken als men toch bijna niets krijgt? Overleven is in mijn geval sowieso de boodschap en hiervoor kan ik hoofdzakelijk op mezelf rekenen. Gisteren had ik bijna een job gevonden als busbegeleidster van lichtelijk andersvalide kinderen. Ik had het graag gedaan, maar de plaats was al ingenomen. Ondertussen verkocht ik een aantal pockets die toch wat opbrachten. Overleven vereist creativiteit. Inventiviteit. Straks speel ik weer voor kapster en budgetboodschappenspecialiste, alles zorgvuldig getimed en uitgerekend. Voortaan profiteer ik ook dubbel van de gratis degustaties in sommige winkels. Na de nachtelijke seks droomt mijn schatje over seks (met mij) en ik droom over boodschappen bij den Aldi of de Colruyt. Maar er is beterschap in zicht. Ik broed op een recyclagecollage. Lijm, inspiratie en knipsels uit de 3D-wereld. Meer is er niet nodig.
1. Ik heb verdomd veel zin om het nummer van mijn bankrekening op te geven want ik heb DRINGEND geld nodig. 400 euro dopgeld zijn te laag en PWA kan daar maar weinig verandering in brengen met maximum 180 euro. Bovendien hebben anderen meer hulp nodig dan mij, oordelen ze. 2. Ik zou mezelf niet zijn als ik het nummer van mijn bankrekening zou opgeven, dus komt het erop neer asap geld te toveren.
Hoe? Dingen verkopen. Maar welke dingen en wat brengen ze op? Ik heb wat pockets die verkocht kunnen worden tegen een appel en een ei. Enfin, als ik toch eens in de stad langskom... Misschien vandaag.
Werk zoeken. Deftig werk. Ik viel op een e-mailadres van een vriendelijke franstalige dame met wie ik vaag internetcontact had in betere tijden. Zij kan het verschil betekenen momenteel. Interims? Niet zo evident. Soms bieden er zich twintig mensen aan voor één plaats en dan weet je het wel.
Voordeel : gelukkig ben ik kerngezond. Ik zou bij wijze van spreken nog een kind kunnen baren maar wees gerust, ik bewaar mijn resterende moedergevoelens (heb al lang 3 kinderen) voor mijn kleinkinderen binnen een tiental jaren. Gelukkig ben ik dapper. Ik zal me echt moeten herpakken op werkvlak. Asap weliswaar. De kinderen kosten de laatste weken stukken van mensen : honderden euro's vliegen de deur uit, voor de schoolreizen, activiteiten en dergelijke. Volgende week (vakantie) kan mijn portemonnee wat "rusten". "Iedereen gaat op wintersportvakantie met de school," zegt mijn oudste dochter. "Ja, liefje, maar papa en mama wonen samen, zijn niet gescheiden, dus alles moet van ons gezamenlijke potje komen... Bovendien moet je je wijsheidstanden laten verwijderen in het ziekenhuis en betaal ik de halvelings verplichte studiereizen voor de school (wintersportvakantie is niet verplicht, de rest wordt zeer aangeraden al gaan er sommigen niet mee)." Ik heb nu even geen zin om aan doemdenken te doen. Ik wil het ook niet hebben over veredelde kinderarbeid waarbij prinsesjes gebruikt worden om de gevoelige snaar van de mensen te raken. Men kan toch niet over alles blijven zagen. Overigens heb ik niets tegen het koningshuis en nog minder tegen dat lieve kleine prinsesje. "Je vous souhaite beaucoup de succès." "Ik wens u veel geluk." - Dank je wel, lieve prinses, ik wil het graag geloven. By the way : het zal nodig zijn. Om mezelf moed te geven, deze van Gorki...
Ik maak de bedden op en ontdek een roos onder het bed van mijn oudste. De blaadjes zijn eraf, misschien heeft hij ze in een omslag gestoken. Hij zal het me niet vertellen. Ik weet nu dat hij iemand anders op de eerste plaats stelt. Mama heeft ... nu ja, niet afgedaan, maar toch,... Mama is mama. Ik ben zowaar de mama van een romanticus. Hoofse liefde, wat was dat ook alweer... Ik hou me respectvol op afstand.
Soms, als de kinderen (grote pubers) het te bont maken, zegt mijn partner dat hij naar zijn geboorteland terug zal gaan. Maar hij ziet me zo graag dat hij dat toch nooit zal doen, beweert hij even later. "Toi et moi, c'est jusqu'à ce que la mort nous sépare..." Ik krijg het er benauwd van. La mort, la mort... In de bib nam ik een boek over Chinese astrologie mee. Er komt heel wat bij kijken qua berekeningen. Ik ben geboren in het jaar van het konijn, maand van de slang. De slang zal het hyperrealistische sissende stemmetje in mezelf zijn. Mijn stamdag is "schaap" met als nummer 8. Volgens berekeningen (en ja, de inhoud klopt, want ik ben vriendelijk en kerngezond ondanks ups en downs van het lot).
De stamdag die in verband staat met het Schaap als nummer 8 is fortuinlijk (in al het ongeluk heb ik veel geluk), vriendelijk (zeer vriendelijk) en gezond. Door zijn vriendelijke instelling trekt hij de juiste mensen aan en zullen als vanzelf de juiste personen op zijn pad verschijnen. (Mjaa, ik ben nu ook niet veeleisend...) Wie goed doet, goed ontmoet. Hij zal zich bij deze levenshouding zo goed voelen dat ziekte hem haast niet kan treffen, zoveel positieve energie bezit dit Schaap. Wanneer je je vriendelijk en behulpzaam opstelt naar anderen, komt dit uiteindelijk altijd weer bij je terug, uit welke hoek dan ook. (Nooit uit dezelfde hoek...) Blijf ook de kleine dingen in het leven waarderen (ik doe niets anders... want ik ben low impactpersoon), want wie het kleine niet eert is het grote niet weerd, en het grote is absoluut al in aantocht! (fragment uit Chinese astrologie van Nathalie Kriek).
Sommige mensen vragen zich af hoe men zoveel kredieten kan opstapelen, als men al eigenaar is. Het antwoord is vrij simpel. Ten eerste heb ik meestal pech bij terugbetalingen van het één of het ander. Het is alsof ze het erom doen. Neem nu het orthodontisch apparaat van de jongste, plaatsing onderkant van het apparaat. Achteraf zal ze mooie rechte tanden hebben, zoals de meeste jonge mensen - het wordt trouwens aangeraden op scholen, maar dat is een andere zaak - ... Maar ondertussen betaalde ik wel 500 euro waarvan ik ocharme slechts 100 euro moet terugtrekken en dan na veel omzwervingen. Soms vraag ik me af in wat voor land we leven en of het geoorloofd is nog meer mizerie binnen te halen als men zelfs niet de rechten van de bevolking kan respecteren... Ten eerste voerde de orthodontiste een verkeerde nomenclatuur in. Mijn zesde zintuig merkte dit op maar aangezien ze twee weken afwezig was, duurde het twee weken eer de juiste nomenclatuur werd ingevuld. Ten tweede is het plaatselijk mutualiteitskantoor vaak dicht en stak ik het voorschrift in de brievenbus met duidelijke referentie van naam en voornaam en al de rest. Ooit behaalde ik een prijs voor kalligrafie, so what's the problem.. Nu blijkt dat het voorschrift niet is toegekomen, het is "lost". Dus opnieuw een duplicaat aanvragen, morgen, als de orthodontiste tenminste aanwezig is. Ze is niet geaccrediteerd en dus betalen we sowieso elke keer 50 euro. Maar wel bereikbaar op voetafstand. Ik rekende op de 100 euro terugbetaling voor mijn budget van de laatstejaarsreis van de oudste. Weer zal ik het elders tevoorschijn moeten halen. Ik en de administratie, het is een slechte combinatie. Ik heb er veel problemen mee. Nochtans ben ik niet kansarm. Wel glijd ik momenteel in de armoede, beetje bij beetje. Momenteel bevind ik me nog op de koord ertussen. Zelf heb ik altijd al rechte tanden, niet perfect maar toch... Stel dat ik ooit kanker krijg (misschien heb ik het al), ik zou me niet eens laten verzorgen. Voor mijn kinderen zou ik een uitzondering maken. Hun gezondheid gaat voor alles. Om maar te zeggen dat dit voor mij een klotejaar is in alle opzichten. Teveel shit. Ik zoek dus oplossingen. Die komen er niet van vandaag op morgen. Er zal gezocht moeten worden. Er zal gewerkt moeten worden. Er zal geklust moeten worden. Het enige dat nog lukt is seks met mijn Valentijn. Seks. Nu weet ik waarom die van hierboven dat heeft uitgevonden. Sorry voor de gevoelige lezers. Ik wil jullie niet met mijn problemen overladen. Na regen kwam toch zonneschijn, of niet soms...
Alweer een sterfgeval in onze buurt. De vader van mijn overleden schoolvriendin. Een brok in de keel. Ze sterft een tweede keer. Maar toch ook, fijne herinneringen aan een vriendelijke mijnheer die als arbeider in een bank werkte. Vader van een gezin van vier, steeds aan de zijde van zijn vrouw. Als kind was ik gefascineerd door het aquarium dat haar papa in hun appartement geïnstalleerd had. Vol mooie tropische vissen. Een stukje exotisme in het Brussel van 1976. Of was het 1975?
DODE VRIENDIN
Het kind in mij kreeg rake klappen toen ik jouw snelle dood vernam. Ik omarm de dagen dat ik je kende. We waren elf of twaalf jaar oud. Je vroeg wat ik die dag ging eten en of ik ook een schuimbad nam. Je plukte elke dag alsof het de laatste was. Toen ik als tiener de waarheid zocht in wijze boeken, vond jij nog steeds de sleutel tot mijn hart. We spraken toen weer over duizend en één dingen. Jouw liefde voor het leven. Eindeloos. Nu zie ik je enkel nog in mijn dromen, op een eiland onder een roze lucht. Je glimlacht even en wuift naar mij tot je verdwijnt achter de horizon. Soms krijg ik een wee gevoel vanbinnen in mijn hart. Er was er dan ook maar één als jij.
Ze liet een man achter maar geen kinderen.
Dan is er het leven, mijn kinderen. Dit weekend superdruk. De tweede wou naar een fuif, ergens tussen Aalst en Brussel. Ze bleef slapen bij een vriendin, ergens in een héél groene omgeving. Toen Mo en ik haar gingen ophalen, hadden we koffiekoeken in een zak gestoken. Koffiekoeken van bij de Marokkaanse bakkersfamilie die nog koeken maakt zoals in de jaren zeventig toen ik kind was. Artisanaal bereid. Mijn jongste dochter wou naar een outlet van merkkleren. Pépé Jeans en andere bekende namen. Dan moest ze nog vlug een spreekbeurt maken over een museum in Parijs. Vanwege de studievakantie. Sommige kinderen gaan niet mee vanwege te duur of omdat de ouders het niet willen. Religieuze overtuiging? Ik ben blij dat ze mee kan gaan, ook al moet ik er voor sparen. Mijn zoon is ... Verliefd? Een vriendin, mama... Maar hij hangt wel uren aan de telefoon en gaat vaak buiten... Hij is voorzichtig en romantisch... De levensles die ik mijn kinderen meegeef. Liefde is goed, liefde is mooi, ik wil dat jullie heel, heel gelukkig worden, nog gelukkiger dan mij, maar vergeet nooit dat je ook aan jezelf moet denken en aan wat je zelf wil in het leven. Geen carrière vergooien bijvoorbeeld. Volgt dan het cynische : Plenty of fish in the sea. "Dat is "schmett", mama," zegt mijn oudste dochter "en dat weet je ook..." Plenty of fish in the sea? Speld in de hooiberg? Ach, we moeten allemaal onze lessen leren en komen mannen en vrouwen tegen op hoeken van straten in ons leven die ons dingen leren over onszelf. Een paar keer in ons leven blijven we staan. "Tu veux boire un café avec moi..."
 "Wink"){kind=icon}
 "Crying or Very sad"){kind=icon}
