Ik kots de ziel uit mijn lijf, 's morgens tijdens de maandelijkse migrainedag.
Ik heb een soort griep die zich ingenesteld heeft in mijn lichaam en doorkomt op de maandelijkse migrainedag.
"Chéri, peut-être ai-je la grippe mexicaine..."
Het is niet om mee te lachen, noch de Mexicaanse griep, noch mijn mottige toestand van deze ochtend.
Ik drink niet en als ik drink, word ik er nooit zo ziek van.
Maar het is de migraine en de aspirine op mijn nuchtere maag die hiervoor zorgden.
Ik ben een zeer fysiek iemand met duizend tentakels.
Als ik ziek ben, ben ik ff wreed ziek...
Moke denkt dan dat ik komedie speel, maar gelukkig heb ik een sterke tikker.
De postbode bracht een dreigbrief mee van de bank om mijn negatief saldo aan te zuiveren.
Zoniet zou dit gemeld worden aan de Nationale Bank.
Alsjeblieft, zeg, laat dit me geen tweemaal overkomen.
Maar het zijn vrij dure maanden geweest, studiereizen van de kinderen, orthodontieapparaat voor de jongste, niet
geconventioneerde orthodontist, Moke die wèl belastingen moest betalen, onregelmatig loon...
Gelukkig werd het tegoed van de belastingen gestort hetgeen me weer uit de penarie haalde.
Dat is mijn leven, beste mensen, hoogtes en laagtes.
Maak kennis met een ervaringsdeskundige in de "survivaltechnieken".
Morgen is het één mei, ik kreeg een uitnodiging om vanavond naar Vitalski te gaan op zijn evenement, maar zoonlief nodigt
iemand uit en zijn kamer moet opgeruimd worden.
Op zijn bureau een parfum Diesel fuel for life.
Hij heeft een vriendin uit een tamelijk sjiek milieu.
Soms zeg ik tegen hem : de geitewollensokkenwereld ontmoet de betere middenklasse of burgerij of wat dan ook;
"Je verstaat dit nog niet," zeg ik tegen hem.
"Jawel, ik versta het heel goed."
Die fijngevoeligheid heeft hij van mij geërfd.
Maar goed, als er liefde is.
Hij is wel vrij jong, vind ik, ik was meer een flierefluiter en deed en doe er vrij lang over om de ware te vinden.
Wie is de ware?
Zijn er meerdere wares?
Tot nu toe is het Moke.
Blijft Moke dit altijd?
Vermoedelijk wel, want wie wil er nu een kotsend vrouwtje (1 dag per maand) die door het leven dwarrelt als een brave maar
zotte doos met evenwel goede manieren op de koop toe.
Toch één ontdekking:
vast werk is niet mijn ding, ik lig slecht in de markt momenteel;
het zullen dus interims blijven.
Als dit lang weekend achter de rug is, ga ik opnieuw op zoek,
naar anders en beter (voor mij).
Hopelijk ben ik ditmaal wel gewenst.

30-04-2009 om 14:49 geschreven door tosca  

Voor mij werd het een weekend in het teken van de kunst.
Op verschillende niveaus.
Kunst van lichtelijk andersvaliden, kunst van echte ambachtelijke kunstenaars, kunst van mensen die hun leven hieraan wijden,
kunst van mensen. Ik laat per opzet het woord "gewone" mensen vallen omdat niemand echt gewoon is en sommige mensen in hun
creaties heel origineel en eigenwijs uit de hoek komen. Zoals die dame van het parochiecentrum die een schilderij maakte dat men
evengoed vanboven als vanonder kon bekijken met Gaston Lagaffe als rode draad doorheen het werk.
Ik bezocht zelfs gratis het Magrittemuseum in Jette net als zoveel andere geïnteresseerden maar ik kocht wel prentkaarten om
het museum toch wat te sponsoren  en vooral omdat de stijl van die man me erg aanspreekt.
Ook zijn huis verraste me en ons oude inmiddels gerenoveerde huisje vertoont wat gelijkenissen vanbinnen omdat het uit dezelfde
tijd stamt. We moesten hier ook een badkamer aan bijbouwen omdat in de jaren 20, 30 van vorige eeuw de huizen geen
badkamers hadden zoals nu. We komen van ver, niet... Zelfs de oude blokken sunlight zeep zoals ze in het museum in de keuken
worden getoond, vonden we terug toen we dit huis op lijfrente kochten van een oude mijnheer.
Magritte ontmoette op 16 de liefde van zijn leven, een schoon, lief kind, Georgette genaamd;
Zij zou zijn muze worden.
Toen hij twaalf was, had zijn moeder zelfmoord gepleegd en bleef zijn vader met drie zonen achter.
Ze woonden in Lessines, in de streek van Charleroi.
Magritte heeft ook nog in Schaarbeek gewoond en natuurlijk in Jette.
De tuin was niet bijzonder groot, noch het atelier.
Mijn sympathie voor deze sublieme artiest is alleen maar groter geworden.
Vooral ook zijn tedere liefde voor zijn vrouw vind ik hét van hét.
Ze hadden geen kinderen, maar heel veel vrienden en ook, een prachtige witte hond.
Magritte realiseerde ook affiches, onder andere voor Sabena, namelijk een duif met een wolkenlucht.
Officiële benaming : "L'oiseau du ciel."
Alles opnoemen wat ik tijdens dit weekend gezien heb, zou teveel van het goede zijn.
Wat blijft bij :
een schilderij van het Centraal station waar de mensen haastig doorlopen (urine?, vuil? enfin vroeger toch in 1998
toen ik in de buurt bij Belgacom werkte en ik verzeker u, in de late uren heeft men maar één verlangen, hier zo snel
mogelijk doorlopen). Dit was een schilderij van iemand die in het gemeentehuis tentoonstelde;
Een schilderij van een Texaanse schilderes over land en zee en zout met zeer mooi kleurengebruik, in de bib.
Een man die in het gemeentehuis tentoonstelde en schilderijen maakt zoals ik mijn leven leid, namelijk anywhere the wind blows.
Die man gebruikt verf, doet het blad onder de kraan, de verf loopt uit en dan begint hij met de afwerking.
Pareltjes, vooral de gezichten.
Luguber ook, de skeletten, beenderen, organen...
Het kantklossen van Brugse kant vond ik ook wel mooi.
Zeer fijn afgewerkt.
Op den duur begon ik zelfs het verschil te merken met machinale kant, in sommige toeristenwinkeltjes.
Mijn groottante was dokter emeritus in de kant, bij wijze van spreken, ze goochelde met kant.
Wat ik ook mooi vond waren de kleuren en tapijtjes gemaakt door een groepje mensen die andersvalide zijn.
Ze gingen op in hun ding en waren even "andersvalide" af op een bepaalde manier.
Er was ook een man met een hele mooie tuin die in zijn eigen tuin tentoonstelde.
Hij had ook een mooie rosse poes.
Vooral zijn grote schilderijen vond ik mooi.
Heel mooi ook waren de foto's van een 17-jarige kunstenaar (van de generatie van mijn kinderen).
Vooral de foto's met de Vans (schoenen) en de Converse schoenen op het strand vond ik fantastisch als een knipoog
naar zijn eigen generatie. Meer van dat graag...
Dan waren er ergens ook nog keramieken beeldjes waarvan ik een paar had willen meenemen om mijn woonst te verfraaien.
Een man (in de oorlog of zo) met een ijzeren gordel en slechts één laars en een normale piemel. Heel mooi in de soberheid.
Wat ook nog indruk maakte op mij waren de foto's "acht dagen in Servië" (door een fotograaf). Het wel en wee van Romazigeuners onder een brug in Belgrado.
Ginder verdienen sommigen maar driehonderd euro per maand, apatride mensen kuisen trappen om niet overgeleverd te worden aan de politie,
Sommige mensen hebben niets, alleen zichzelf. De dag voordien had ik de foto's van een andere fotograaf bewonderd, namelijk over zijn Chinareis in 1990.
Een wereld die nu al zelfs niet meer bestaat, zo is dat land sindsdien geëvolueerd.
Zoals alles trouwens evolueert.
Maar sommige dingen blijven.
Zoals de mens die nood voelt om zich af en toe uit te drukken op één of andere manier.
Nu wachten we vol ongeduld de komst van onze oudste af die uit Polenland terugkomt.

27-04-2009 om 00:00 geschreven door tosca  

Mijn eerste coach houdt een plaatsje vrij mocht er zich een nieuwe opdracht aandienen.
Sjonge, toch iemand die "compassie" met mij heeft.
Eigenlijk werkten we graag samen de eerste coach en ik.
Met de tweede coach (chef) was het een heel ander scenario.
Maar ik leef momenteel in een soort roes.
Ik droom van een goede nieuwe opdracht. In een sjieke doos. Met vriendelijke mensen.
Toch een beetje opportunist dus,...
Ditmaal hoop ik dat de opdracht wat langer zal duren.
Er is nog geen nieuws aan de horizon, maar dat komt wel.
Alles op zijn tijd.
Eerst de grote kuis beëindigen, de kinderen verwelkomen na hun gwp.
Ik wil niets forceren, ik heb alle tijd.
Volgende maand verjaar ik en misschien brengt dat wat geluk mee.
We shall see.
Maar ik ben heel gelukkig nu.
Wel een beetje oppassen met de financiën maar voor de rest is alles peis en vree.
Volgende week ga ik heel goedkoop naar de film voor 5 euro 10, ergens op het Brouckèreplein, de middagséance die om 11 uur 30 begint.
Soeur Sourire of een andere film.
Een documentaire film die ik graag eens zou zien is de film Katanga Business van de regisseur Thierry Michel, ook
bekend van Mobutu, roi du Zaïre en Congo River.
Een film (politiek-economische thriller) die weergeeft wat zich afspeelt in Katanga, de Zuid-Oostelijke provincie van de Democratische Republiek Congo, overigens
één van de rijkste streken ter wereld inzake grondstoffen. Ironie van het lot : de bevolking is er straatarm. Multinationals concurreren er met het rijke China.
What about them?
Zij moeten waarschijnlijk slaafke spelen om hun familie te onderhouden en zijn straatarm.
Er zijn er genoeg, mijnheer, madame...

23-04-2009 om 20:28 geschreven door tosca  

Het huis kreeg een poetsbeurt en de vloeren glimmen.
Het interimkantoor gaf mijn C4 en had reeds een nieuwe job in de aanbieding voor anderhalve week, maar ik
ben nog in de running voor een vaste job, hoewel ik niet denk dat ik deze job zal krijgen.
Maar wat positief is, het interimkantoor staat achter mij en ik voel dat ik niet alleen sta en er binnenkort iets nieuws op de
proppen zal komen. Ik bereid me mentaal voor (neen, ik steek geen chipje in mijn hoofd), gewoon hoofd leegmaken en positief
denken aan al het goeds dat er zal komen. Ik flaneerde naast een grote verzekeringsfirma en beelde me in dat ik door de grote
deur ging en vriendelijke mensen mij naar mijn nieuwe opdracht loodsten. Dromen mag. Maar het blijven natuurlijk wel interims
en sjonge, je zou niet zeggen dat het crisis is. Zoveel opdrachten zoeken kandidaten. Zoveel interimjobs. Het lijkt me alsof het
vorig jaar meer crisis was dan nu.
Mijn eerste coach van acht weken geleden op de voorbije job stuurde me een vriendelijke mail en dat deed deugd.
We kunnen elk hart onder de riem gebruiken.
Hoewel, ik geniet met volle teugen van de zon, van de nu kinderloze dagen (ze zijn op GWP), van het samenzijn met Moke.
We hebben ons al goed gejeund (geamuseerd).
De avond kan niet stuk, dakterrasweer, poivrons avec du hâché,...
Even thuiskomen tussen de drukte door.
Geluk is simpel.
En groeit als onkruid tussen spleten van witte rotsen, waar men het niet verwacht.

22-04-2009 om 19:07 geschreven door tosca  

20-04-2009 om 21:49 geschreven door tosca  

Djeez, wat zal ik je missen...
Gelukkig heb ik jou ooit ergens in dit universum leren kennen en kon ik me wat opwarmen aan de grappige manier
waarop je uit de hoek kon komen.
Zonder bijbedoelingen.
Ik wens je heel veel zonneschijn toe in de komende weken.
Lol.
Gelukkig ben je goed omringd, in de buurt van S (de vrouw met de naam uit de bijbel), een fantastische toffe vrouw zoals
die van hierboven er wat meer van had mogen maken.
En in de buurt van de gitarenman.
Zelf pak ik mijn biezen om de redenen die ik reeds vermeld heb.
Jij vond trouwens ook dat ik niet in de meest gunstige omstandigheden mijn debuut heb gemaakt in het nieuwe project
omdat ik eerst de opvolging moest verzekeren van een ander project.
Weet je nog dat je dit raar vond in het begin.
"Het is precies dat ze je hier wegwillen..."
Bovendien kreeg ik één van de slechtste plaatsen toegewezen.
Hoewel, ik begon net anti-allergisch te worden aan de ventilatie, maar soit...
De country billenkletsende madam kon me niet zo goed hebben en aangezien zij de plak zwaait...
Enfin, een boel redenen om er vandoor te gaan, op zoek naar andere horizonten.
Is het elders beter?
Misschien wel, voor mij.
Maar genoeg over mij gesproken, ik wil je bedanken voor de heel leuke periode die we samen hebben doorgebracht op
de floor en al wandelend naar een postkantoor of bank terwijl we onze zelfgemaakte bookes verorberden.
Ik voelde me echt wel wat begrepen en dat was fijn.
Inside jokes, tenslotte verjaren we allebei einde mei.
Ik ben van plan eerst wat te chillen alvorens me in een ander avontuur te storten.
Thuis was alles weer peis en vree, met Moke.
Hij was ansjovisvissen gaan kopen en had ze bereid met saffraan en een lekker slaatje.
Zonder muntthee, jipiee! want ik had er echt geen zin in.
Maar met lekker coca cola en stokbrood.
En dat ga ik nu ook doen, me een lekker glas soda uitschenken...
Proost...

16-04-2009 om 22:44 geschreven door tosca  

zegt mijn jongste als we samen in de woonkamer zitten.
Ik spin.
Spinnen is voor mij nadenken, dromen, wat chillen op de zetel.
Ik heb net een berg wasgoed geplooid.
De dag werd drukker dan druk.
Veel bezoek.
Veel gepraat.
Veel rondgereden.
Of we hen naar Pajotika kunnen voeren.
Sleepover.
Toe, er is maar één lijnbus per uur.
Ze zijn jong.
Hun vriendin is jong.
Ze zijn allemaal jonger dan jong.
Ik bestel een bickyburger in een lokale frituur op een dorpsplein.
Zoon heeft altijd wel honger en is zo mager als een riet.
Jij bent blank, mama. Jij kunt dat beter bestellen.
Welke onzin kraam jij nu uit, witte zoon met een vreemde naam?
Ik ben hier in het Pajottenland ook één die niet van hier komt.
Men keurt me van top tot teen.
Je bent ook geen gewoon, hee, zei er iemand tegen mij.
Krijg de kliere...
Krijg de kliere van clichés en al de rest...
Mjaa, altijd wel eigenwijs geweest, net als de poezen...
Er waren vreemde geluiden in het huis, beweert de jongste.
Rare geluiden, toen jullie weg waren met de auto.
Ze bleef alleen thuis.
Ze plant een sleepover op woensdag met een hele groep vriendinnen.
Ma durft niet vragen hoe het gaat...
Het is toch altijd iets met u, met het werk en dan word je nog niet betaald ook...
Tja, make, wat moet ik daarop zeggen.
Ze heeft natuurlijk wel een punt.
Maar goed, ik ben en blijf een gelukkig ongelukje.
(Mijn geboorte was niet voorzien)
Met veel chaos.
Altijd ontbreekt er wel een stukje in de puzzel.
Hoewel, ik breng orde in het leven van anderen.
Moke wacht op mijn warme ik.
Poesje wil nog even spinnen.
Heel even.
De dingen op een rijtje zetten.
Quand est-ce que tu viens, chérie...
Attends...
Ik moet nog een sms'je versturen.
Hoe laat de bus op het plein langskomt, wanneer ze morgen naar huis terugkeren.


 

12-04-2009 om 00:00 geschreven door tosca  

Enkel op zeldzame momenten kom ik er nog toe om iets neer te pennen.
Nochtans, de moraal zit goed maar ik heb het veel te druk.
In de derde dimensie.
Ik opereer in een firma die in onderaanbesteding werkt voor een andere firma.
Meestal zit ik goed in mijn rol maar niet altijd.
Het volstaat dat ik "aarde aan Hilde" zeg en dan is alles weer okee.
Tijdens een vluchtig moment bekeek ik mijn blog van één jaar geleden.
Mijn buddy Mich was toen net dood.
Het appartement waar hij woonde is nog niet verhuurd, het huis is nog niet verkocht.
Het is alsof hij in mijn hoofd kruipt als ik er voorbij wandel.
Ik mis hem voor de babbels.
Al heb ik het superdruk met mijn kroost.
3 nu al grotere kinderen die elk hun horizonten opzoeken en mij daar soms in meetrekken.
Of Moke die als chauffeur fungeert om ze van a naar z te brengen.
Zelf zit ik al zeven weken vast op de nieuwe werkplek.
Het voelt als een nieuwe rol die ik moet uitspelen tot het weer gedaan is.
Toch even gekoorddanst deze maand met de betaling van mijn kredieten.
Ik stond zelfs zo laag op de rekening dat één krediet hangende is op dit moment.
Hout vasthouden dat ik morgen het geld van de interim krijg zodat de betaling toch kan doorgaan.
Voor de geïnteresseerden : dergelijke betalingen blijven vier dagen hangende.
Gelukkig heb ik een neus voor zaken en geraak ik nooit in te grote problemen.
Gelukkig heb ik ook ergens een lucky star die me altijd in de diepste nood uit de problemen haalt.
De belastingen zullen eindelijk het geld op de rekening storten, allelujah...
Wel nog drie weken wachten.
Allelujah ook voor Pasen.
Paaseieren.
Nat gras in de lente.
Voorjaarsverkoudheden.
Ik geef wat liefdesadvies mee aan een Italiaan en zeg hem dat vrouwen niet enkel seks willen, maar ook aandacht, lieve woordjes,
wat tederheid...
Ik word haast verliefd op mijn eigen woorden.
Ik vraag nog wat zijn type is.
Penelope Cruz.
Sublieme Penelope...
Hij wil een vrouwke met een flink stel borsten, een dunne kont...
Eigenlijk vind ik het leuk te horen hoe mannen soms over vrouwen dromen en denken.
Hij vindt Belgische vrouwen heel mooi maar valt er niet op.
Moke wel.
Moke valt wel op Belgische vrouwen.
Vanwege hun eigenzinnigheid.
De wereld zit soms raar in elkaar.
Eigenlijk versta ik me goed met Italianen.
Niets gaat boven een lekkere pasta en lekkere aromatische Italiaanse wijn.
En dan de koffie.
Ik drink cappucino graag met een flinke klod slagroom.
Wel ik eet de slagroom op en drink dan de cappucino.
Totaal fout.
Echte Italianen mengen de slagroom met de cappucino.
Koffie is goud voor de Italianen.
Het is natuurlijk sneu dat er weer een aardbeving plaatsgreep.
Ditmaal in Italië.
De lijn ligt wel dicht bij een heleboel breuklijnen of aardplooien.
Vele mensen zijn hun huisje kwijt.
Huisje want niet iedereen is een grootgrondbezitter.
Ik vraag me af of de Italiaanse buren van mijn ouders ook familie hebben in de streek waar de aardbeving plaatsgreep.
Zondag is het Pasen.
Urbi et orbi.
Voor de stad en voor de wereld.
Maandag verlof en lekker lang weekend in het vooruitzicht.


Yes is a pleasant country...

yes is a pleasant country:
if's wintry
(my lovely)
let's open the year

both is the very weather
(not either)
my treasure,
when violets appear

love is a deeper season
than reason;
my sweet one
(and april's where we're)

E.E. Cummings

08-04-2009 om 22:12 geschreven door tosca  

Geen terrasje kunnen doen..
Ik was nochtans uitgenodigd door een paar collega's bij wie ik begin deze week een opleiding on the floor genoot.
De gitarenman en een een vriendelijke dame die luistert naar de naam S en voor de rest is het een naam uit de bijbel.
Het zou wel leuk geweest zijn maar er zullen wellicht nog momenten komen.
Ik was deze morgen heel ziek.
Hoofdpijn, braakneigingen, de ganse rammeteut...
Wat slokjes coca hielpen.
Bij de Maya's was coca een geneesmiddel en dat is het ook wel een beetje.
Naar de interim en het werk gebeld.
De wachtzaal van de dokter.
1,5 uur wachten.
Hij gaf meteen alle medicamenten en een pilvoorschrift op één papiertje mee.
Plus het attest voor de werkgever in casu het interimkantoor.
Ik betaalde ook voor het globaal medisch dossier.
Ik moest een storting uitvoeren want ik had niet genoeg geld op zak.
Gelukkig is het een geconventioneerde arts.
Of alles goed is met me...
Chillen, chillen, chillen.
De paasvakantie (niet voor mij) ligt in het verschiet.
Ik maak plannen.
Blijf zolang mogelijk op deze interimplek tot het gedaan is of tot ze me buitenzwieren.
Ik ken mezelf en weet dat ik wel weer op mijn tippen zal moeten lopen.
Is het gedaan, dan zoek ik wel weer een andere plek.
Niet teveel ineens.
Cool, cool, we moeten het nog een hele poos volhouden.
Ik ben blij dat ik de gitarenman en S. leerde kennen.
Noot : de gratis muntthee van Moke met thijm hielpen me weer op de been.
Ik voel me al veel beter.
Mijn zoon is de halve nacht uitgeweest want vandaag zijn het de laatste 100 dagen van de humaniora.
Hij is laatstejaars.
Gisterenavond naaide ik als een gekkin stukjes van kleren ineen.
Hij is slank en alles moet altijd "smaller" worden gemaakt.
Mijn dochter gaat deze avond uit en blijft in het Pajottenland slapen, in het huis met zicht op een geactualiseerd Breughelschilderij.
De jongste wil morgen shoppen in Antwerpen.
Urban Outfitters.
Dat belooft.
Ik verzwijg erbij dat ik deze week minder pree trok vanwege het uitvallen van de electriciteit op het werk en dus minder werkuren.
Dat wordt weer een evenwicht zoeken tussen willen en kunnen.
Maar ach, ik geniet ook wat vakantie door het feit dat ik mee in de vakantiesfeer dwarrel.
Morning has broken.
Morning has broken.
Ik had het lieke zo graag op de gitaar horen spelen.
Gelukkig is er tinternet met die schitterende getalenteerde Aziatische man die het zo mooi kan spelen.

03-04-2009 om 16:13 geschreven door tosca  

Het is warm...
Mensen hokken buiten samen.
Ik heb keelpijn, doe alsof, voel me niet zo lekker...
Hooikoorts?
Maybe...
Vanavond gaat hij muziek spelen, zegt hij.
Ik slik even en allerlei dingen spoken door mijn hoofd.
Wegvluchten...
Flash-back...
Wie speelde er nog muziek?
Ik verman of vervrouw me...
Kun je electrische gitaar spelen?
Ja dus...
Ik vloek om mijn eigen stoutmoedigheid, maar kan er niets aan doen.
Of hij Cat Stevens wil spelen.
Morning has broken...
Soms is het beter dat verhaaltjes mooi eindigen.
Vandaar dit kortverhaal.
Het probleem in het leven is dat mensen teveel willen voortborduren op een leuk moment.
Carpe diem.
Koester leuke momenten en that's it.
Niet teveel willen.
Niet teveel erachter zoeken.
Gewoon, enjoy...
Het leven zou veel simpeler zijn als we ons meer op dergelijke momenten zouden focussen.
The honour is all yours but you don't know it...

02-04-2009 om 22:22 geschreven door tosca  

en er weer bij...
Heb een superdrukke week achter de rug.
Veel klanten bezocht... in de geest... vanachter een bureau.
Veel over mezelf geleerd.
In die getransformeerde bioscoop van vroeger omgetoverd tot een rustig werkkader kreeg ik een beter inzicht in mezelf.
Wie ben ik?
Iemand die niet lang gestudeerd heeft.
Slechts tot 22 jaar.
Iemand die altijd genomen heeft wat het leven haar bood.
Carpe diem met een low impactgehalte.
Iemand die veel geduld heeft en altijd meestal vriendelijk blijft.
Iemand die zonder problemen steeds van nul kan herbeginnen.
Iemand die zeer werkzaam is.
Iemand die moeilijke klussen kan opknappen en daarvoor niet terugdeinst.
Iemand die positief blijft onder alle poespas.
Moke wachtte me steeds op met de wagen.
In de gietende regen.
Hoe was je dag?
Heb je veel verkocht?
Ik moet niets verkopen, schattie, ik moet de interesse wekken.
Toch bij dit project dat ik nu achter de rug heb.
Gisteren stond mijn tikker even stil.
De telefoonrekening liep hoog (te hoog) op.
Thuis.
Verliefde kinderen.
Drastische oplossing.
De telefoon beneden wegdoen.
Gedaan met urenlang bellen.
Alles voortaan via het internet of hun gsm.
Ik betaal je dat wel terug, ma...
Ik zal ervoor werken...
Allee, het is al goed, voor één keer, laat dit een les zijn.
Ik zou natuurlijk graag op een tropisch eiland liggen zonnen.
Maar dat kan er nu weer niet af.
Door de telefoonrekening.
Mijn zoon zal zijn lesje wel geleerd hebben.
Hopelijk.
Iemand is lief voor me aan de telefoon.
Of ik madame of mademoiselle ben.
Ik begin zowaar bijna te flirten, maar herwin direct mijn professionalisme.
Het is zo goedkoop allemaal.
Neen, we houden het stijlvol.
Ik mocht deze week muntthee drinken op het werk.
Toch heb ik liever de muntthee van Moke;
Met zeer heet water.
Hoewel, we maken hier thuis niet vaak muntthee.
Het is al een hele toer als de muntblaren niet verrotten in de koelkast.
Lack of time, gebrek aan tijd.
Heeft iemand het wel zo druk als ons?
Een tandje bijsteken.
Werken, werken, arbeiten, travailler...
Daarna telt de boer zijn centen.
Of zit zij aan de computer.
Wat na te mediteren na een drukke week.
Een oudere collega op het werk zei dat ik een toverkol was.
Wicca.
Ik vond het een hele eer.
Of ik muntthee in Leffe kan veranderen?
Neen.
Of ik een fles  water in wijn kan veranderen?
Neen.
Maar dat is mijn taak niet...
Ik verspreid stuif en parels.
Parelstuif.
Voortaan gebruik ik opnieuw de comic sans ms.
Past beter bij mezelf.

27-03-2009 om 22:29 geschreven door tosca  

20-03-2009 om 19:55 geschreven door tosca  

16-03-2009 om 18:21 geschreven door tosca  

héhé, eindelijk weekend...
Zuurverdiende centjes uitgeven, kleren kopen, kinderen naar schoolfuif voeren ergens te lande en een paar vriendinnetjes oppikken en mee vervoeren, boodschappen doen, huis opruimen, de wekelijkse was doen...
De gewone routine.
Achterstallige rekeningen werden eindelijk betaald.
Volgende week wordt het contract verlengd, hetgeen betekent dat we voorlopig mogen blijven werken.
Op zoveel geluk had ik niet meer durven hopen. Einde 2008 begin 2009 was nochtans in een sukkelstraatje begonnen. Blijkbaar zijn de planeten me nu gunstiger gezind.
Naar het schijnt is de gemeente Jette verkozen tot tweede mooiste gemeente van Brussel. Waarschijnlijk is Jette een stemmenkanon. Niet dat het geen mooie gemeente is maar of het nu de tweede mooiste gemeente van Brussel is... Er zijn wel mooie groene kanten.
Mijn collega heeft een paar paranormale vermogens en is erop uit gekomen dat ik in een vorig leven "Jerome" heette.
Best griezelig, stel je voor dat dat waar is, één van de voorvaderen of groot-grootnonkels heette zo.
Wat nog meer freaky is, mijn collega is 4 dagen voor mij geboren weliswaar in een ander geboortejaar. Hij is een pakske jonger. Maar we zijn van hetzelfde sterrenteken, enkel de ascendant verschilt. Zijn ascendant is boogschutter en zoals u wel weet heb ik ascendant steenbok (op de grens met waterman).
Misschien zijn we (en de andere collega's) rechten die elkaar ergens in het heelal kruisen en dan weer uiteen zullen gaan. Wat nog meer freaky is, is dat er een andere collega een echt zesde zintuig heeft en dingen aanvoelt. Hij heeft dit waarschijnlijk geërfd van zijn pa.
Zelf hou ik het graag aards.
In tegenstelling tot wat sommige mensen denken, ben ik down-to-earth.
Tactiel...
En ik ben er blij om, ik zou het niet anders willen.
Ooit vond één of ander lief (uit een ver verleden) me een beetje saai maar ongelooflijk charmant.
Ik voel wel dat de zin in avontuur -geen avontuurtjes- weer in me bovenkomt.
Misschien trek ik deze zomer wel (uiteraard low cost) naar Zuid-Frankrijk.
La douce France...

13-03-2009 om 21:13 geschreven door tosca  

Het is heel stilletjes in mijn bloghut, waarmee ik bedoel dat ik maar weinig tijd heb om te schrijven.
Maar ik "timmer" aan mijn carrière, met andere woorden, ik moet ervoor zorgen dat er zaad in het bakje komt en ik ben dus heel actief in het actieve leven van betaalde buitenhuisarbeid.
Het valt best wel mee, moet ik toegeven, de collega's zijn allemaal bijzonder sympathiek, we zien wel hoe het verder verloopt.
Ik sla dus weer een heleboel ervaringen op op mijn dvdeeke.
Welk dvdeeke?
Het dvdeeke van het leven.
Ik zou ik niet zijn als ik niet blij zou zijn me 's avonds in mijn gezellige warme training te wurmen.
Renifler l'écurie.
Ik verlang ernaar na een dag buitenhuiswerken...

11-03-2009 om 18:10 geschreven door tosca  

dit mooie tussendoortje...
Geniet ervan...

07-03-2009 om 21:01 geschreven door tosca  

Ik gaf aan een collega het adres van mijn blog.
Doe ik anders nooit...
Het is leuk om ook eens de mening van iemand nieuw te horen, al verwacht ik niet onmiddellijk een reactie of zo.
Momenteel zit ik weer gezellig in een internetcafé.
In de gemeente waar ik werk, zijn ze er goed op voorzien.
Er zijn veel low cost internetcafés en de drukte valt best mee.
Binnen een paar jaren wil ik graag op het platteland wonen, maar op dit moment bevalt de stad me uitstekend.
Mijn zoon bestelde een hoofdtelefoon in het verre Engeland en nu moet ik de verkeerd ontvangen hoofdtelefoon (voor de computer enzovoort) per postpack terugsturen. De kleur was verkeerd. Mijnheer Rorie beloofde een nieuwe en ditmaal de juiste op te sturen. We'll see....
Black is good for me maar jonge mensen zijn soms veeleisender en willen de hoofdtelefoon in de juiste kleur.
Met de juiste details...
Het zal een druk en busy weekend worden.

06-03-2009 om 16:12 geschreven door tosca  

Rechtover het werk is een internetcafé.
Handig als de computer thuis altijd bezet is.
Mijn zoon nodigde vrienden uit en ze moesten een wetenschappelijk werk afmaken.
Ze hebben heel laat doorgewerkt en ze bleven slapen.
Gelukkig zorg ik altijd voor voldoende inktcartouches voor de printer.
Je zal het maar meemaken dat je een dringend werk moet afmaken en je geen inktcartouche meer hebt.
In een telefooncabine hoor ik het gekrijs van een jonge baby .
De moeder telefoneert waarschijnlijk naar familie in het buitenland.
Deze buurt (waar ik nu werk) leeft echt en is de laatste tien jaren zeer aangenaam veranderd.
Op het werk zijn ze zeer tevreden.
Ik goochel met de computer en behaal goede resultaten.
Dat ligt grotendeels aan de ervaring en de aanpak.
Het is als een diamant.
Die geslepen werd.
Al die ervaring heeft toch ergens toe geleid.
Uit een auto klinkt Noordafrikaanse muziek.
Het voelt hier echt alsof ik op vakantie ben.
Er zijn hier ook mooie klerenwinkels in de buurt.
Misschien van Turkse of Noordafrikaanse ontwerpers, wie weet...
Mijn artistieke collega heeft een tas gemaakt waar ik jaloers op ben.
Hij volgde een breicursus bij de VDAB, kan stikken en knutselde een trendy tas in elkaar.
Dan denk ik, tiens, de VDAB is toch ergens goed voor.
Vandaag kregen we twee uren opleiding en morgen eveneens.
It's a virtual world.
Naar het schijnt werk ik op een plaats waar vroeger een cinéma of bioscoop was.
Soort zoekt soort zullen we maar zeggen.
De artiest-fantaziest heeft haar stekje gevonden.
Mijn financiële troubles zijn bijna achter de rug.
Maar ik heb gekoorddanst en geswitcht tussen rekeningen.
Mijn eerste interimloon wordt morgen gestort.
Het contract heb ik wel nog niet gekregen vanwege de poststaking.
Tsjuus...

05-03-2009 om 18:03 geschreven door tosca  

is voor mij geen verplichting, ik doe het enkel wanneer ik er zin in heb.
Ik doe enkel dingen die ik graag doe, overigens.
Niet meer afhangen van anderen, wat zij erover vinden.
Terug - eindelijk - de band met mezelf terugvinden.
Waar was die zo lang gebleven?
Heel gelukkig zijn met mezelf en de paar dierbaren die mij omringen.
Af en toe een vriend helpen.
Voorbeeld : bussen met het oog op ... Nu ja, de verkiezingen van juni.
Zelf geloof ik er geen sikkepit meer in, je helpt jezelf nog altijd het meeste, maar mijn goed hart is nooit verlegen om een goede daad of een handje toe te steken.
Teveel mensen leven in mizerie en daar heb ik het moeilijk mee...
Dus, de politiek is niet echt mijn ding meer...
Wat wel mijn ding is, is mensen helpen bij het "overleven" in deze structurele crisis.
2 van mijn kroost hadden een voedselvergiftiging.
Soep, pompoensoep,...
Nochtans staat Colr. garant voor kwaliteit.
Het zal een ongelukje zijn.
C. D. is goede soep beweert ons ma...
Toch maar liever verse soep in het vervolg...
Zelf had ik niets.
Increvable.
Boodschappen doen in de stad.
Het kanaal over per fiets.
Best een lenteachtige ervaring.
Water dat flikkert en glinstert.
Overal lang aanschuiven.
Verjaardagscadeaus voor vriendinnen van mijn dochter.
Bibi doet dat allemaal.
Bibi of Tosca.
Wat maakt het uit.
"Mama, kan je me helpen met een manifest in het Frans???"
WTF....
Even googelen, want mijn inspiratie is dood als een pier.
Omgekeerd evenredig met mijn staat van gelukkig zijn.

01-03-2009 om 18:27 geschreven door tosca  

And kicking...
Een loft als werkplaats...
Een job waarbij ik de adrenaline door het lichaam voel gieren (sales, you know)...
Originele collega's...
De buurt waar ik werk is als een hip Marokkaans stadje...
De combinatie fiets-benenfiets maakt dat ik fit door de week trappel...
Kortom, ik heb het meer dan druk, maar stel het superwel...
Ik drink veel expressochocolade in kartonnen bekertjes...
Mijn dochter is met gezwollen kaakjes uit het ziekenhuis gekomen (wegnemen van de wijsheidstanden).
Na de operatie moest ze continu overgeven en was ze tot de dag nadien van de kaart.
Ze overnachtte in het ziekenhuis.
Het ziekenhuis is als een burcht by night waar men niet binnengeraakt.
Vandaag ziet ze er al veel beter uit maar ze moet volgende week terug naar het ziekenhuis om de draadjes weg te nemen.
Ik ontmoet veel interessant volk en last but not least ontdekte de naam van een oude studiecollega in de lijst van de ouders van de laatstejaarshumaniorastudenten. Enfin, het e-mailadres.
 It's a small world where we live in.
Misschien kom ik één van jullie één dezer wel tegen aan de telefoon. Zonder dat jullie mij herkennen of dat ik jullie herken. Could be... So be nice...
Noot : ik promoot wel serieuze dingen dezer dagen.

27-02-2009 om 21:34 geschreven door tosca