Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
23-05-2008
AQUAREL VAN EEN DAG
Er zijn veranderingen op til in de werkomgeving, buiten mijn wil om. We hebben heel wat nieuwe bazen en collega's gekregen. Vandaag kregen mijn Nederlandstalige collega en ikzelf vrijaf omdat de targets al behaald zijn en er niet voldoende werk is. Onbetaald verlof, zeg maar. Ach, op één dag zal het nu ook niet aankomen en dit dagje komt ontzettend goed van pas omdat ik een boel klussen af te werken heb. Ergens stemt het toch ook wel tot nadenken maar ik heb geen zin om me er het hoofd over te breken want ik voel me goed en wil het zo houden. Zoals gezegd, dit was niet mijn eerste en dit zal niet mijn laatste werkplek zijn. Dankzij het feit dat ik een tweeling van sterrenteken ben, kan ik beter met veranderingen om. Ik sta sterker, heb ik reeds meermaals gemerkt. Ik lig er dus niet wakker van. Gisteren werden we toch even opgeschrikt tijdens het werk. Een dame van een andere dienst (een ander project) begon plots te schokken op haar stoel. Hyperventilatie, dacht ik aanvankelijk, maar het was ernstiger. Ze had pijn ter hoogte van de thorax en volgens de geruchten (na de komst van de ambulanciers) zou het ook om een hartprobleem gaan. Ieder was er een beetje stil door geworden. Haar man en kinderen zullen ook wel geschokt geweest zijn als ze het nieuws 's avonds vernamen. Het weer was betrokken en de stemming van de mensen ook, vanwege het voorval. Mensen zijn bang dat ze hetzelfde zullen meemaken. Gezondheid is zeer belangrijk. Zeker in een stressante werkomgeving. Nu ben ik blij dat ik in mijn vorig leven zoveel aan sport heb gedaan. Het komt goed van pas. Mijn hooikoortsinvasie is achter de rug. 's Avonds had ik nog een feelgoodmoment op het dakterras, waar ik de parfums van de bloemen van de burentuinen kan opsnuiven en mij kan inleven in het vogelgefluit en vogelgeflirt. Verstand op nul, eenheid met de natuur. Het overweldigende groen in de Jetse tuinen. Achteraf hielp ik mijn jongste nog om een poster te maken voor zedenleer. Een affiche die zou moeten aansporen tot liefdadigheid. Ze wou een waterzuiveringsinstallatie promoten die ergens op de poster een plekje kreeg. In het centrum tekende ik vier arme kindjes in een dorre woestijn. Ze kleurde alles mooi in en drukte een prachtige tekst af op de comp en het geheel was de moeite. Als pro-actief denker denk ik dan aan de toekomst van die ondervoede mensen, zelfs als ze later beter terechtkomen, kennen ze misschien nog gezondheidsperikelen te wijten aan de ondervoeding in hun jongste jaren. Vóór het slapengaan valt mijn oog nog op een folder van de Colruyt ivm voedselbanken en ik besluit ditmaal iets te schenken bij de boodschappen. Op een paar euro meer of minder zal het ook niet komen en het is de geste die telt. Het idee dat iemand er iets aan heeft. Alvorens in slaap te vallen, deed ik weer een sprong in mijn bed. Dageraad kan daar best mee om. Hij zegt altijd dat ik een "specialleke" ben, "une drôle de cocotte". Hijzelf vloog vroeger vaak tussen de wolken toen hij sliep. 's Nachts droomde ik van een rimpelloos effen wit strand en een oneindige zee. Zonder bebouwing of menselijke sporen in de omgeving. Onmetelijk lang. Ik beschouw dit dan als een scène uit Zomerland.
Zelden laat ik reacties na op andermans blog, vooral vanwege tijdsgebrek en het feit dat we maar één computer hebben ten huize Dageraad-Tosca en de drie artiesten. Maar goed, deze vond ik wel iets hebben. Ik liet een reactie na op de blog "Gedachtenkronkelingen". Titel : Uitkomen voor mening. Vroeger hield ik meer voor mezelf. Nu zeg ik waar het op staat. Bijvoorbeeld, op het werk heb je altijd anderen (buiten de chefs) die andermans werk willen controleren. Ik stel nu vlugger de grenzen. Zeg dat ik de inbreng waardeer maar oud en wijs genoeg ben om te weten wat ik moet doen. Ook aan het bureaugeflirt stel ik paal en perk. Ik zeg "doe maar" maar laat mij met rust. Als ik geen zin heb in spelletjes, zeg ik dit ook. Nog nooit zo goed gevoeld, ik zeg eerlijk wat ik vind en neem geen troubles mee naar huis. Ik probeer wel steeds een diplomatisch antwoord te vinden.
Tot slot : kent iemand een middel (liefst natuurlijk) tegen hooikoorts? Tot nu toe ben ik er gespaard van gebleven, maar nu steekt de hooikoorts de kop op.
Toch wel even slikken als we de eindafrekening van gas en electriciteit in de bus krijgen. 911,08 Euro bijbetalen tegen 31 mei. Net vóór de vakantie. Vanaf juni betalen we dan 264 euro maandelijks forfait ipv 155 euro, zo'n goede 100 euro meer. Het leven is duur geworden. Op de factuur ontwaar ik ook een soort solidariteitsbijdrage, zodat de netwerkbeheerder zijn verplichtingen als openbare dienstverlener, zoals gesteld door het Brussels hoofdstedelijk gewest, kan naleven. Moet te maken hebben met minimale dienstverlening enzovoort. Het is nu wel zo dat we met aardgas verwarmen en niet met stookolie. We zijn nochtans niet kwistig met energie maar goed we leven toch met vijf mensen onder één dak. Dageraad kijkt me zorgelijk aan. Eerst het dak, nu dit. "Dat wordt weer switchen met kredietkaarten zoals gewoonlijk", zeg ik nuchter. Op zo'n momenten ben ik blij ze te hebben. In rustige maanden betaal ik dan bij deeltjes netjes mijn kredietopening terug met vaste regelmaat. Gedurende vier maanden had ik mijn kaarten niet moeten gebruiken. Op het werk is er een zeer boeiende en toffe collega bijgekomen. Een Vlaming die in Frankrijk is verbleven maar teruggekeerd is na een stukgelopen relatie. Hij zoekt een appartement maar onder de 500 euro is er niet veel te vinden en hij kan ook geen sociale woning bekomen vanwege de duur van de wachttijd en vanwege het feit dat hij de taal machtig is. "Ooit vroeg ik een sociale woning aan", vertel ik hem, "toen ik nog alleen woonde en een appartement zocht. Maar mijn loon lag te hoog", zeiden ze in de gemeente. "Er zijn mensen die met een ganse familie daarvan leven," ging het dan. Dus betaalde ik netjes 13500 Bef per maand. Later 15000 Bef. Maar goed, de electriciteitsprijzen lagen nog niet zo hoog. Ik werkte gezwind, verdiende zelfs op zaterdag wat bij als degustatrice in warenhuizen, zelfs toen ik in 1991 een kind verwachtte. Ik beloof mijn collega de Vlan mee te nemen naar het werk. In de regio Zellik en Asse is er misschien het één en ander te vinden. Maar vandaag zal hij er niet zijn vanwege de treinstaking. Anders is hij op zijn minst drie uur onderweg met een puzzel van lijnbussen. Lijnbussen functioneren goed maar er is er soms maar één per uur. Vandaar. Om van punt a naar punt c te gaan moet hij lang wachten in punt b. Van de staking hebben we hier geen last tenzij het feit dat de kinderen te voet naar school moesten gaan deze morgen in plaats van met de auto vanwege te veel verkeer aan de Basiliek. Ook met de fiets zal ik straks rustigere paden moeten zoeken. Niet via de Basiliek. Auto's, fietsen, brommers blijken eens te meer een volwaardig alternatief te zijn voor een gebrekkig openbaar vervoer. De weergoden zijn ons gunstig gezind en op een paar dagen zou het dak hersteld moeten zijn. Op de stapel studieboeken van mijn zoon kijken twee vrouwenogen me aan. Een boek van Marc Levy. "Et si c'était vrai..." van de Franse schrijver Marc Levy die voltijds schrijver is geworden en pendelt tussen Londen en New York. Het boek werd in dertig talen vertaald. "If only it were true..." Er is zelfs een film over gemaakt : "Just like heaven" (2005) met Reese Witherspoon en Mark Ruffalo. Lezen en kijken maar.
Dageraad herstelt het dak van het huis. Samen met zijn vriend. Maakt zich zorgen over het budget. No worries, ik ben er, zeg ik dan. Die van hierboven gaf me een hoofd en handen en een goede gezondheid, dus werken maar. Targets halen en knokken, hopelijk met wat meer wind in de zeilen. Sales blijft sales. De jongste zal na lang aarzelen kiezen voor de richting economie-wiskunde; Ze was Latijn een beetje beu geworden. Volgens de directrice een richting voor "the new Bill Gates" maar mijn oogappel wil vooral een eigen bedrijf, zonder bazen liefst. Zou mijn jobhopping de kinderen getraumatiseerd hebben, vraag ik me overdreven bezorgd af. Maar neen, natuurlijk niet. Toch hebben ze me 's avonds vaak moeten missen. De tweede (oudste dochter) zal Latijn-wiskunde blijven volgen en de oudste zal volgend jaar zijn laatste jaar wetenschappen-wiskunde aanvatten, als hij mag overgaan. Maar normaal gezien zou er geen probleem zijn. Dankzij Dageraad zal het deze zomer niet binnenregenen in huis, geen druppels op mijn bed vanwege wateroverlast. Men kan maar beter zijn voorzorgen nemen in dit nieuwe klimaat. Ergens bij buren zijn er kuren. Ik moei me er niet mee, hoop enkel dat de tijdelijk gek geworden man Dageraad en mijn kinderen niet neerknalt. De politie vond een geweer in zijn huis. Sommige mensen lijken soms gek te worden. Grenzen stellen is belangrijk. In dat opzicht ben ik braaf extravagant, ik doe mijn eigen ding maar val er niemand mee lastig. Dageraad krijgt een extra warme knuffel vanwege het dak.
Toen ze nog aan de univ studeerde, leerde ze Eli kennen. Eli kwam haar ophalen aan de VUB, ergens in de buurt van het metrostation Petillon. Ze had hem toevallig leren kennen op een fuif. In een garage onder de universiteitsgebouwen. Eli ging altijd uit in studentenmilieus maar studeerde zelf niet. Hij was zo'n tweetal jaren jonger dan haar. Een brok puur natuur. Hij rook ook altijd zeer lekker. Ze herinnerde zich het parfum dat hij droeg net als ze zich zijn kledingsstijl herinnerde. Een beetje new wave-achtig, een beetje sportief. Elke vezel in haar lichaam veranderde ernaar om hem te zien. Ze deden niets liever dan in elkaars armen wegglijden en de tijd leek vaker dan ooit stil te staan. Met andere woorden, ze had het flink te pakken. Eli ook. Hun relatie bestond vooral uit spannende dates en onverwachte afspraakjes. Eli woonde samen met zijn broers en vader (zijn moeder was gestorven aan kanker) in een niet al te groot appartement. Zij woonde met haar ouders en broers in een rijhuis in één van de Brusselse randgemeentes. Ze ontmoetten elkaar in parken maar hun privéplek was het Legermuseum in het Jubelpark te Brussel. Eli trok haar dicht tegen zich aan in één van de nissen van het Legermuseum terwijl de bewaker van dienst zich duidelijk amuseerde. "Schenk er geen aandacht aan, schat, laat je gaan, go with the flow..." "Ik hou van jou, Eli, ik hou van jou,..." "Ik ook, ik zal altijd van je houden..." Zijn handen zochten de rondingen van haar lichaam en zij vond bescherming in zijn lange en stevige armen. Ze liet haar hoofd rusten op zijn brede schouders, ze drukten zich innig en intiem tegen elkaar aan. Haar borsten waren als zachte kussens. Bij momenten was de erotische spanning tussen hen haast niet te houden. Hij gaf haar een tongkus waar ze gretig op inspeelde. Haar lichaam en haar liefde was als een kleed voor zijn hart. Ze droeg hem op haar huid. Elke vlinder in haar werd wakker en ze gaf zich aan hem. Totaal. Volledig. Sans regrets. Maar het sprookje kon niet blijven duren. Op een dag vertelde hij haar dat hij bij het Belgisch Leger had ingetekend. "Ik moet gaan, schat, het is als een roeping voor mij, als een droom. Ik wil me nog niet binden, nog niet voor altijd. Ik ben nog niet aan een lange vaste relatie toe. Jij, je zal vlug een man ontmoeten die lief voor je zal zijn en met wie je kinderen zult hebben. Maar, ik zal je nooit vergeten, lieve schattebout." "Eli, ik begrijp het, je hebt me héél gelukkig gemaakt, ik zal ook altijd van je houden... Kom, laat ons nog wat vrijen." Eli liet zich dat geen twee keer zeggen en ze genoten van de liefde en van elkaars lichaam. Een jonge man en een jonge vrouw. De bewaker keek glimlachend en wijs de andere kant op, de vogels floten en de warme wind streelde hun verhitte lichamen. Ze heeft Eli nooit teruggezien. Maar in haar hart voelt ze dat hij ergens het geluk gevonden heeft. Met een Oosteuropese schone of zo... uit één van de landen van ex-Joegoslavië met wie hij waarschijnlijk nog jonge kindjes heeft. Een mooie vrouw, jonger dan Eli, met lange donkere haren en een stille gratie die hem zeer gelukkig maakt. En ja, in zijn hart denkt hij misschien nog eens terug aan die lachende brunette van vroeger. Zijn voorspelling kwam uit. Ze ging samenwonen en kreeg kinderen. But there is this one small thing : ze lacht altijd zo speciaal als ze nog eens het liedje van Renaud op de radio hoort, een liedje dat hij haar toen liet ontdekken. Niemand weet waarom. Maar zij wel...
Op de achtergrond speelde een viool. Het geluid kwam vanuit een andere kamer en drong stiekem de slaapkamer binnen. Op het bed lagen twee mensen : zij was jong en rimpelloos, hij was lang, mager en een flink pak ouder. Zeker zo'n dertien jaar. Ze keek hem aan op haar eigen schalkse manier. Ze wist heel goed hoe ze hem in kon palmen maar iets weerhield haar. Was het de schaduw van zijn ex die advocate was en waarvan de "geest" het ganse appartement had doordrongen? Was het haar intellectuele superioriteit die nog was blijven hangen en waaraan hij maar eveneens zij niet kon tornen? Misschien was de advocate intellectueel sec. Weinig emotioneel. Terwijl zij hem dat kon bieden. Maar had hij daar wel behoefte aan? Ze lag met een man in bed die de jongen in zich veel te veel ruimte gaf. Een jongensachtige man. De slaapkamer was iets te rustiek naar haar mening maar het was wel rustbrengend. "Ik ben nog niet klaar om verder te gaan. Waarom houden we het niet bij strelen?" "Ik hoopte al dat je dat zou zeggen," vervolgde hij. "Ik ben nog niet over de breuk heen, toch niet helemaal." Maar ze was jong en hij hield ervan haar te strelen. Wel een halfuur lang. Haar hoofd vlijde zich op zijn schouder, al zou hij haar nooit de zekerheid kunnen bieden die een vrouw soms zoekt, maar wou ze dat wel? Zijn lange benen omstrengelden haar als een knuffelende liaan. Samen maakten ze onrealistische plannen en vertelden elkaar hele lieve dingen. Hij hield van vioolmuziek zoals zijn ex. Zij verkoos piano. Hij kon zijn ex niet uit zijn herinnering drammen en toch mocht hij haar wel. She was giving him a good time. Opgewonden stonden ze recht en kleden zich aan. Vele kleren behoefden ze niet in die warme meimaand. Hij zou haar autoles geven, zoals hij aan zijn ex had gedaan. Een verlaten Brusselse parking, zoals men ze alleen in Brussel tegenkomt. "Intellectuele vrouwen, het is moeilijk om ze te leren autorijden..." De dag nadien hadden ze opnieuw een date. "Je bent zó mooi, je bent precies een poppetje." Ze genoot van haar jonge vrouwelijkheid en keek hem in de ogen : "Jij ook, grote jongen." Samen gingen ze naar Kinepolis aan de Heyzel om naar Dangerous Liaisons te kijken. Hij was in de ban van Michelle Pfeiffer, zij van John Malkovich en samen keken ze naar de film, heel dicht tegen elkaar aan. Een bejaard koppeltje keek gegeneerd de andere kant op. Achteraf verwaterde hun contact. Zij had het te druk met haar carrière en andere vriendjes met wie het net nog iets beter klikte, hij verzoende zich waarschijnlijk met de advocate die hem meer kon bieden in hetgeen dat hij zocht. Alleen, de warmte van de meimaand deed haar aan hem terugdenken. Misschien wou hij haar iets zeggen? Na al die tijd? Ze blies de herinnering de ether in en alle deeltjes losten zich op in de lucht.
Ik ben een meikind, nu ja geboren in mei, einde mei, en dat is een constante. Hetgeen een heleboel zaken impliceert. Zoals jullie weten leef ik al achttien jaren samen met Dageraad. Na eerst heel wat gescharreld te hebben zoals het een goede "tweeling" (sterrenteken) betaamt. Aan het scharrelen behoud ik zeer goede herinneringen, alsof de slechte herinneringen verdwijnen of weggedoken zijn. Veel leute dus. Ja, als je jong bent... De stabiliteit van mijn gezinssituatie heeft echter weinig van doen met mijn professionele situatie. Veel veranderingen aldaar. Geloof het of niet, maar ik wil weer van werk veranderen. Niet dat ik mijn droomjob zal vinden, maar goed, waar ik nu werk, heb ik teveel stress vanwege de moeilijke regio waarop ik moet werken en de verdiensten zijn navenant, dus wordt het tijd dat ik naar iets anders uitkijk. Ik wil er ook wel wat aan hebben. Bovendien sta ik toch nog onder interimcontract, dus, waar wacht ik nog op... Eigenlijk heb ik zeer weinig te verliezen, tenzij het feit dat ik er met de fiets naartoe kon gaan. Mijn zoon mag vandaag een test voor een vakantiejob afleggen op één van mijn betere interims, dus de jobhopping is zeker niet voor niets geweest. "Het komt wel in orde," vertel ik hem bij het weggaan. "En, als je te laat zou komen met het openbaar vervoer, vergeet hen dan niet vooraf een seintje te geven." Een rits raadgevingen maar hij zal het tenslotte moeten doen. Mijn oudste dochter heeft het druk, is bijzonder vrolijk en goedgemutst en stapt om één of andere reden zingend door het leven. Het is haar gegund. De jongste maakt er zelfs versjes op. Af en toe vang ik een flard op van een geheim gesprek tussen de beide zussen maar ik laat ze doen. Los-laten, weet u wel.
"Bellissimo," zei Michelangelo tegen zijn beeld David. "Nu moet je het zelf doen, de blikken trotseren, ook als ik weg ben van deze wereld..." David voelde zich sterk om de confrontatie aan te gaan. Heel sterk. "Mama, ik twijfel tussen Latijn-moderne talen, economie-moderne talen en economie-wiskunde," zegt mijn jongste zonder echt op mijn antwoord te wachten. "Wat wil je nu zelf, schat, wat wil je worden? Of wat denk je dat je wil worden?" "Ooh, mama, iets creatiefs, iets in verband met schrijven en communicatie, misschien een eigen reclamebureau, niet iets saais..." Ik knik. Alles lijkt en alles is mogelijk. Haar toekomst lijkt vooralsnog briljant. Ze is jong, groot, zelfverzekerd. "Mama, ze zeggen altijd dat ik originele ideeën heb. In plaats van flyers te ontwerpen, denk ik bijvoorbeeld aan ballonnen. Dat gooien de mensen soms minder rap weg." Even krijgt mijn ecologisch bewustzijn een kleine schok maar ik blijf lachen... Ik denk : "Verras me, lieve schat, blaas me van mijn sokken, toon me dat je creatief bent tot aan de sterren." Ik voel me - heel even - Michelangela. Bestel bij het gelatokraampje met artisanaal ijs een bolletje meloen voor haar en een bolletje citroen voor mij in het Spaans en excuseer mezelf dat ik Spaans en Italiaans door elkaar gebruik. We moeten er flink om lachen. Hoog tijd dat ik nog eens naar Toscane ga. "Schat, je moet iets doen wat je graag doet." Na het natuurreservaat wandelen we nog even rond op de plaatselijke rommelmarkt. Ik word verleid door een schilderij van Rembrandt : één van zijn zelfportretten. "Mama, koop dat niet, dat is ... oud! Dat is voor het huis van opa en oma..." Mijn koolpotloodtekeningen vindt ze leuk, omdat ze van mij afkomstig zijn. Omdat ze er iets van mij in terugvindt. Hoe zou ik een zelfportret maken? Zeker niet naar de natuur. Er zijn foto's nu. Eerder symbolisch. Dit weekend heb ik voor het eerst sinds lange tijd heel veel geluk ervaren. Weliswaar af en toe met uitgedunde kroost omdat de helft regelmatig gaat vliegen, nu het nog kan en nu ze nog tijd hebben vóór de examens. Als ze maar gelukkig zijn...
Ja, Frank Deboosere, het mag dan wel nog lente zijn, voor mij is dit puur zomer en dus ook een prachtige zomeravond. Mijn dochter - vertrokken naar één of andere fuif - liet me even dit nog horen. Mooi, ik geniet.
Heerlijk toch, dat mediterrane weertje... Jammer dat de zeer getalenteerde voetballer en spits van Club Brugge François Sterquele er niet meer van kan genieten. 26 jaar. Veel te jong... Stom auto-ongeval. Het noodlot. Mijn jongere mannelijke collega die een vurig voetbalfan is, is er het hart van in. Misschien gaat hij wel naar de begrafenis. Eigenlijk had ik best veel sympathie voor deze voetballer, al verschilt zijn flamboyante levensstijl met blitse sportauto's en de rest mijlenver van mijn rustige biotoop. Maar verschillen kruiden de wereld. Ik ben eigenlijk een beetje YAWN. Een term die ik gisteren in de metrokrant ontdekte. Young and wealthy but normal. Young : mja, van geest toch. Wealthy : niet echt maar toch, ik heb een goede opleiding. Normal : eenvoudig met een bepaalde missie, sociaal bewust en ecologisch verantwoord. Weg met de mizerie op aarde, leve een natuurlijk, gezond, eenvoudig leven. Volgens David Grusky, socioloog aan de Stanford University zit er in de komende decennia een extreme vorm van postmaterialisme aan te komen. Het heeft veel te maken met het integreren van een bepaalde visie in het leven, een beetje langetermijndenken. Na mij komen er nog mensen op deze aardbol en die willen ook nog wel leven... en iedereen heeft recht op een plek onder de zon. Als ik het groene grasveld naast het gebouw bekijk waar ik werk, zie ik paardenbloemen, kruipende boterbloemen, onkruid en klaver welig naast elkaar tieren. Er is voor elk wat wils. Op het terras vóór het hotel in de buurt van mijn werk, zitten de mensen te genieten van drankjes en van elkaars gezelschap. Ik geniet van mijn zomerse jurk, die perfect zit en mijn betere kantjes doet uitkomen en mijn mindere kantjes camoufleert. Dan duik ik het werk in, de laatste dagen op automatische piloot vanwege het moeilijke van de opdracht.
Iedereen is van de wereld gezongen door Günther Neefs
"Mon mari, il est toujours là, on ne se quitte pas d'une semelle," zegt mijn collega met Marokkaanse roots. "Il doit être heureux avec sa fée du logis," antwoord ik stellig."Il doit être très amoureux de toi." "Oh oui, on ne peut pas vivre l'un sans l'autre." Drie jaar getrouwd, of was het twee jaar? Nog geen kindje. Ze is negenentwintig. "Et le tien, comment ça va et comment vous vous êtes rencontrés?" vraagt ze nieuwsgierig. "D'abord, il m'aime à sa façon, il est un peu excentrique (zoals ikzelf ). "Et l'on s'est rencontré à la rue, avec un large sourire." Inmiddels zijn we vandaag zo ongeveer achttien jaren samen. Dank u voor de kussen en felicitaties, maar het hoeft echt niet. Het is voorbijgevlogen. Alsof het gisteren was. "Cela fait un beau bail, dix-huit ans, ce n'est pas rien," zegt ze nog. "Disons qu'il y a eu des hauts et des bas, mais chacun essaie de mettre de l'eau dans son vin." Het komt misschien ook omdat ik niet geloof - tot op heden - dat één manspersoon alle wensen van de vrouw kan beantwoorden. Omgekeerd ook misschien? Sorry voor sommige romantische zielen but I just don't believe it. Er is altijd wel iets en geef toe, hoe zijn we zelf soms. Sommige vrienden of vriendinnen geven wat ik mis bij Dageraad. Af en toe een luisterend oor, als hij teveel met zichzelf bezig is om de één of andere reden. Een goed gesprek, een goede babbel. Ik heb het groot geluk dat ik zeer zelfstandig ben. Gisteren weer. Zieken op het werk. "Kan jij die moeilijke regio doen?" vroegen ze aan mij. "Ja, komt in orde," schudde ik uit mijn mouw. Ik had twijfels maar borg ze op, drukte mijn tanden in het project en het lukte. In mezelf dacht ik, of ik nu hier werk of elders, het "wezen", allez de "essentie" blijft hetzelfde. "Tu as du métier..." zei een chef bewonderend die inmiddels alweer weg is vanwege promotie. Toch heb ik het gevoel dat ik er alleen doorheen moet en waar ik de sterkte haal, Joost mag het weten. Never easy. Dit is toch echt niet één van mijn gemakkelijkste jobs. Als bewijs, het grote verloop van mensen op het project. Ik heb de indruk dat Dageraad ook niet had kunnen leven met een vrouw die teveel bescherming nodig had. Dat is niets voor hem. Hij moet zijn ding kunnen doen. Op zijn manier.
"Soms droomt men van een ideaalbeeld en krijgt men een slechte karikatuur voorgeschoteld," zeg ik tegen hem. Hij knikt en zegt dat ik gelijk heb. Maar ik zie wel dat het pijn doet. Maar hij vergeeft het mij. Liever een eerlijke vriendin dan, ja dan wat eigenlijk... Ik zou zo graag hebben dat hij kan drinken uit de fontein van het geluk. Niet met mij natuurlijk, maar met een ander. Dat hij vindt wat hij zoekt. De schakelaar. Ik heb gemakkelijk spreken, vanwege erg zelfstandig. Waarom alles zoeken in één mens? Misschien moet hij zich niet enkel op de vorm concentreren, ook op de rest. Op geluk enzo. In mijn betere dagen ben ik een goede psycholoog. Ergens vindt hij mij de max. Goede raad van 24 karaat.
Ondanks het feit dat ik niet zo'n stokjesfreak ben, nam ik toch het stokje aan van Annemiek, een zeer ruimdenkende, artistieke, intelligente blogster met zeer veel soul. Ik geniet regelmatig van de levenslustige stukjes die ze schrijft. Ze geven me ontzettend veel zin om erbij te zijn. Haar blog (en mijn stokje) zijn te vinden op http://www.bloggen.be/gedachtenkronkelingen/ Enjoy the whole thing!!!
op mijn dakterras. Minou speelt verstoppertje en kijkt ons uitdagend aan. Vandaag speelde hij wat gitaar voor mij. Een vreemde melodie die ik niet onmiddellijk kon thuisbrengen. Maar ik was even... weg. "A quoi tu penses?" "A rien..." "Si, tu penses à quelque chose, mais tu ne veux pas me le dire." "C'est trop compliqué, laisse tomber, ce n'est pas important." "Tout est important." Hij kijkt veel te diep in mij. Ik zwijg en zeg niets meer. Sommige dingen zegt men beter niet. Het papier is geduldig en de lijnen op de tekening nog meer.
Het lot bracht ons vandaag ergens in het Pajottenland, meer bepaald in Liedekerke dorp. Een mooie heuvelachtige groene streek met veel nieuwe huizen en villa's. De weg naar de Stationsstraat was niet zo gemakkelijk te vinden. Dageraad hield wijselijk zijn mond vanwege zijn gebrekkig Nederlands (je weet maar nooit in deze tijden) en ik vroeg de weg aan twee gezonde vrouwen van respectabele leeftijd. We zijn er uiteindelijk geraakt (zonder GPS en zonder mappy en zonder kaart). We waren nogal gehaast vóór het vertrek vanwege een heerlijk lange uitslaapdag. Maar mijn jongste moet een groepswerk voorbereiden met haar beste vriendin en omdat wij geen videocamera hebben en zij wel, gaat het groepswerk in Liedekerke door. Iets in verband met een antirookcampagne. In de namiddag zouden ze naar Aalst trekken en wat gaan shoppen of wat aan windows shopping doen. "Mag ik mijn ballerina's aan?" "Ja, schat, ik denk niet dat het zal regenen en Aalst is een propere stad." "De buren van mijn vriendin willen niet met hen spreken omdat ze onder elkaar Frans spreken." "Ja, maar vandaag zal dat geen probleem zijn. Jij spreekt Nederlands en dan zullen ze met jou ook Nederlands spreken." Het zijn vriendelijke mensen, ze spreken redelijk goed Nederlands maar omdat ze alletwee van Franstalige origine zijn spreken ze onder elkaar Frans. Zé zijn de mama en de stiefvader ofwel echte papa van haar jonge zusje. De echte papa van de vriendin van mijn dochter woont elders, haar ouders zijn dus gescheiden. Al een hele tijd, van toen ze twee jaar was of zo. Met een andere man dan Dageraad was ik misschien ook al gescheiden, denk ik plots. Maar Dageraad houdt me in toom. Bovendien ziet hij in mij nog altijd de mademoiselle die hij achttien jaren geleden leerde kennen. Dageraad heeft inmiddels de verwarming uitgedaan (ja hallo we zijn in mei, wanneer wordt het eindelijk wat warmer?) en ik draag een warme trui. "Si tu veux, chérie, je remets le chauffage..." Ik denk aan de factuur en zeg nope. We verwarmen met aardgas. Gisteren moesten mijn kinderen veel schoolwerk maken op de computer. Ik raadpleegde mijn e-mails in een internetcafé met klavieren van Amerika en Engeland, waar ik na een bezoek bij de bakker langskwam. De toetsen komen niet overeen voor bepaalde letters. Je moet het maar weten. Maar bon, het voelde alsof ik even in New York was, ook al vanwege de jonge zwarte uitbater.
is uiterst rustig en vlot verlopen. Op het werk heerste er een warrige sfeer. Mensen verlangden naar het verlengde weekend. "Les riches partent, les paumés restent..." zegt een jonge collega met Marokkaanse roots. Ze is "une fée du logis", zéér fwiew!!! (bewondering) en ik kan het uitstekend met haar vinden. Ze noemt me "cocotte", "mistinguette", ook wel "madame". Ze heeft een speciale humor waarin ik me goed kan vinden. Zo van thuiskomen bij de humor van. De golflengte zit goed ondanks het leeftijdsverschil. Ze vindt de "rosiers" (rozenstruiken) van de Aldi super. Ik hoop dat ze haar gading gevonden heeft. "L'Aldi, c'est un bon magasin parfois, pour certaines choses," vertrouwt ze me nog toe. Ondertussen slaag ik erin mijn targets te bereiken, de goden zijn me welgezind. Als deze madam haar tanden in iets zet, lukt het wel. Ondertussen leg ik aan mijn charmante mannelijke leeftijdsgenoot (?) uit hoe de procedure in zijn werk gaat. Ik voel me op mijn gemak, geef deze intelligente man een uitleg die hij goed kan pruimen. Als hij iets vroeger doorgaat, krijg ik zelfs een afscheidskus (voor het weekend dan). Een hele charmante mijnheer. Ik wens hem een fileloze thuiskomst toe. Altijd dat "zwarte" kantje. Mijn vrouwelijke collega's vinden dat ik fleurig gekleed loop de laatste dagen. Turquoise pull of is het Cyaan? Maar in mei leg ik mijn ei. In mei ben ik geboren en mei is altijd al één van mijn lievelingsmaanden geweest. Ik wens iedereen een rustige Dag van de Arbeid toe! Liefst zonder de frisse winterse wind die mij vandaag bijna van mijn fiets blies.
"Daar is juffrouw de actrice," zegt de leraar wiskunde tegen mijn jongste, hiermee verwijzend naar een acteerprestatie op een vrij podium tijdens de Ardennenweek toen ze weg was met de school. Ze vertolkte een jurylid. "Ja, acteren kun je," zeg ik tegen haar. Soms trap ik er zelfs in als ze humeurig doet en blijkbaar op haar bed ligt te huilen. Eens draaide ze zich om en zei ze : "Gefopt!" Zelfs ik was erin getrapt, hoewel ik haar zeer goed ken. Hij vroeg haar nog of ze toneelschool deed. Van wie zou ze dat hebben? Van haar opa, mijn vader dus. Of ook een beetje van mij, al is ze veel beter. Als kind was ze een heel gevoelige kleuter met grote, grote ogen. Waterlanders die soms meteen in pretlichtjes veranderden, lachen en huilen tegelijk. Wellicht zou ik vooral scoren in movies met een klein zwart kantje aan. Maar goed, ik beloof mezelf positivo te blijven. Gisteren was zo'n positivo-dag, ik geraakte zelfs tussen twee regenvlagen naar en van het werk en behaalde goede targets. Momenteel leef ik ver weg van de politiek. Maar ik kan de aard van het beestje niet onderdrukken en moet af en toe mijn ei kwijt over bepaalde zaken. Enkel dingen waar ik dan wel iets van afweet. Bijvoorbeeld : de schulden van de Brusselaars. Ik ben allesbehalve mediageil, maar af en toe heb ik mijn mening over bepaalde dingen en kom ik daar dan ook voor uit. Ik ben volledig onafhankelijk, moet niemand iets, ben niemand iets verplicht en dankzij deze positie kan ik dan ook vrijer mijn mening uiten dan mensen die dit minder kunnen vanwege verplichtingen tegenover deze of gene. Ik ben eigenzinnig en daar ben ik fier op!
"Waar haal je de tijd?" zegt ons ma als ze de tekening aan de muur bekijkt. "O, dat is nog van vorig jaar," antwoord ik stilletjes. Ze denkt dat het twee mensen in de woestijn zijn vanwege de palmbomen. Maar het is "Jette". Ik denk aan mijn opa, de kunstschilder, en hoe blij hij zou zijn als hij de tekening zou zien. "Gaat het op het werk?" vraagt ons ma, bezorgd voor het antwoord. "Stress, ma, stress... maar ja, ik ben "gepantserd"... ik ben een harde tante. Ik ben het gewoon om in een salesomgeving te wreken." Harde tante, dat denken sommige mensen nog van mij, onder andere een jongere collega, die zich afvraagt hoe ik dat volhoud. Zijzelf is té gevoelig, zegt ze. Was ik vroeger ook, maar nu geef ik de gevoelens een plaats. Teveel gevoelens drijven je naar een soort niemandsland en het is zeer de vraag of iemand mij zou daar komen oppikken. Zelfs Dageraad (mijn partner) laat af en toe een steek vallen en zijn geduld is niet oneindig. Mannen, hee... Het grote voordeel is eigenlijk dat ik een tweeling ben van sterreteken. Tweelingen passen zich gemakkelijk aan, ze horen overal en nergens bij - ik toch. Ik heb het gevoel alsof ik soms acteer. Een soort overlevingsinstinct. Ondanks mijn 44 jaren probeer ik me af en toe nog wat "piep" te voelen. Af en toe ga ik uit de bol en gun ik mezelf wat speeltijd. Anders is dit natuurlijk niet vol te houden. Het bedrijf waar ik nu werk is niet het eerste en laatste waar ik zal werken. Ik heb al op zovéél plaatsen gewerkt. Werk vinden is nooit een probleem geweest. Het komt erop neer je tanden in iets te zetten en nu komt het, vooral niet teveel na te denken. Doe wel en zie niet om. Hoe houdt men het vol om van werk te veranderen en geen "burnout" te ontwikkelen. Daar heb ik geen pasklaar antwoord op. Gewoon, ga ervoor. Concentreer je op het goede van de dag. De toffe momenten. De adrenaline bij een goed resultaat. Vele mensen zullen in de toekomst meermaals van plaats veranderen. Men sterft er bijlange niet van. Men moet gewoon telkens kunnen herbeginnen. Leuk toch, al die nieuwe ontmoetingen? Ik ben zo blij dat ik de dood van Michel, een goede vriend, een plaats heb kunnen geven. Duizendmaal dank aan allen die mij hierdoor hielpen. Het voelde goed aan.
met deze mooie muziek van Don Omar. De kinderen hebben een superweek met de school beleefd. Ze hadden een mooi kleurtje. Wat de buitenlucht al niet vermag. Ik deed de was en maakte het eten klaar. Een terrasje zal voor morgen zijn. Toch kon ik mijn boodschappen met de fiets doen. Het plein in Jette was vol. De mensen genoten zichtbaar van het prachtige weer.
Onze blikken kruisen elkaar. We kijken elkaar ondeugend aan. Ik trek iets leuks aan voor hem. "As-tu reçu encore un sms des enfants?" vraagt hij verweesd. Van een bezorgde papa gesproken... "Non, chéri, plus rien, juste un bureau d'intérim qui m'a laissé un message. Ils ont un boulot quelque part...mais pour l'instant je reste où je suis." Gisterennacht kregen we een smsje van onze oudste dochter die toen net ging slapen. Ze stelt het prima. Ik kijk hem spelerig aan. "Tu aimes la couleur, chéri? La couleur rouge framboise te plaît?" "Framboise ou pas framboise, j'aime tout ce que tu portes." Soms is hij echt geen moeilijke man. Alleen wat eigenzinnig. Toen ging de deur dicht.
 "Wink"){kind=icon}
