Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
14-05-2008
MEIKIND
Ik ben een meikind, nu ja geboren in mei, einde mei, en dat is een constante. Hetgeen een heleboel zaken impliceert. Zoals jullie weten leef ik al achttien jaren samen met Dageraad. Na eerst heel wat gescharreld te hebben zoals het een goede "tweeling" (sterrenteken) betaamt. Aan het scharrelen behoud ik zeer goede herinneringen, alsof de slechte herinneringen verdwijnen of weggedoken zijn. Veel leute dus. Ja, als je jong bent... De stabiliteit van mijn gezinssituatie heeft echter weinig van doen met mijn professionele situatie. Veel veranderingen aldaar. Geloof het of niet, maar ik wil weer van werk veranderen. Niet dat ik mijn droomjob zal vinden, maar goed, waar ik nu werk, heb ik teveel stress vanwege de moeilijke regio waarop ik moet werken en de verdiensten zijn navenant, dus wordt het tijd dat ik naar iets anders uitkijk. Ik wil er ook wel wat aan hebben. Bovendien sta ik toch nog onder interimcontract, dus, waar wacht ik nog op... Eigenlijk heb ik zeer weinig te verliezen, tenzij het feit dat ik er met de fiets naartoe kon gaan. Mijn zoon mag vandaag een test voor een vakantiejob afleggen op één van mijn betere interims, dus de jobhopping is zeker niet voor niets geweest. "Het komt wel in orde," vertel ik hem bij het weggaan. "En, als je te laat zou komen met het openbaar vervoer, vergeet hen dan niet vooraf een seintje te geven." Een rits raadgevingen maar hij zal het tenslotte moeten doen. Mijn oudste dochter heeft het druk, is bijzonder vrolijk en goedgemutst en stapt om één of andere reden zingend door het leven. Het is haar gegund. De jongste maakt er zelfs versjes op. Af en toe vang ik een flard op van een geheim gesprek tussen de beide zussen maar ik laat ze doen. Los-laten, weet u wel.
"Bellissimo," zei Michelangelo tegen zijn beeld David. "Nu moet je het zelf doen, de blikken trotseren, ook als ik weg ben van deze wereld..." David voelde zich sterk om de confrontatie aan te gaan. Heel sterk. "Mama, ik twijfel tussen Latijn-moderne talen, economie-moderne talen en economie-wiskunde," zegt mijn jongste zonder echt op mijn antwoord te wachten. "Wat wil je nu zelf, schat, wat wil je worden? Of wat denk je dat je wil worden?" "Ooh, mama, iets creatiefs, iets in verband met schrijven en communicatie, misschien een eigen reclamebureau, niet iets saais..." Ik knik. Alles lijkt en alles is mogelijk. Haar toekomst lijkt vooralsnog briljant. Ze is jong, groot, zelfverzekerd. "Mama, ze zeggen altijd dat ik originele ideeën heb. In plaats van flyers te ontwerpen, denk ik bijvoorbeeld aan ballonnen. Dat gooien de mensen soms minder rap weg." Even krijgt mijn ecologisch bewustzijn een kleine schok maar ik blijf lachen... Ik denk : "Verras me, lieve schat, blaas me van mijn sokken, toon me dat je creatief bent tot aan de sterren." Ik voel me - heel even - Michelangela. Bestel bij het gelatokraampje met artisanaal ijs een bolletje meloen voor haar en een bolletje citroen voor mij in het Spaans en excuseer mezelf dat ik Spaans en Italiaans door elkaar gebruik. We moeten er flink om lachen. Hoog tijd dat ik nog eens naar Toscane ga. "Schat, je moet iets doen wat je graag doet." Na het natuurreservaat wandelen we nog even rond op de plaatselijke rommelmarkt. Ik word verleid door een schilderij van Rembrandt : één van zijn zelfportretten. "Mama, koop dat niet, dat is ... oud! Dat is voor het huis van opa en oma..." Mijn koolpotloodtekeningen vindt ze leuk, omdat ze van mij afkomstig zijn. Omdat ze er iets van mij in terugvindt. Hoe zou ik een zelfportret maken? Zeker niet naar de natuur. Er zijn foto's nu. Eerder symbolisch. Dit weekend heb ik voor het eerst sinds lange tijd heel veel geluk ervaren. Weliswaar af en toe met uitgedunde kroost omdat de helft regelmatig gaat vliegen, nu het nog kan en nu ze nog tijd hebben vóór de examens. Als ze maar gelukkig zijn...
Ja, Frank Deboosere, het mag dan wel nog lente zijn, voor mij is dit puur zomer en dus ook een prachtige zomeravond. Mijn dochter - vertrokken naar één of andere fuif - liet me even dit nog horen. Mooi, ik geniet.
Heerlijk toch, dat mediterrane weertje... Jammer dat de zeer getalenteerde voetballer en spits van Club Brugge François Sterquele er niet meer van kan genieten. 26 jaar. Veel te jong... Stom auto-ongeval. Het noodlot. Mijn jongere mannelijke collega die een vurig voetbalfan is, is er het hart van in. Misschien gaat hij wel naar de begrafenis. Eigenlijk had ik best veel sympathie voor deze voetballer, al verschilt zijn flamboyante levensstijl met blitse sportauto's en de rest mijlenver van mijn rustige biotoop. Maar verschillen kruiden de wereld. Ik ben eigenlijk een beetje YAWN. Een term die ik gisteren in de metrokrant ontdekte. Young and wealthy but normal. Young : mja, van geest toch. Wealthy : niet echt maar toch, ik heb een goede opleiding. Normal : eenvoudig met een bepaalde missie, sociaal bewust en ecologisch verantwoord. Weg met de mizerie op aarde, leve een natuurlijk, gezond, eenvoudig leven. Volgens David Grusky, socioloog aan de Stanford University zit er in de komende decennia een extreme vorm van postmaterialisme aan te komen. Het heeft veel te maken met het integreren van een bepaalde visie in het leven, een beetje langetermijndenken. Na mij komen er nog mensen op deze aardbol en die willen ook nog wel leven... en iedereen heeft recht op een plek onder de zon. Als ik het groene grasveld naast het gebouw bekijk waar ik werk, zie ik paardenbloemen, kruipende boterbloemen, onkruid en klaver welig naast elkaar tieren. Er is voor elk wat wils. Op het terras vóór het hotel in de buurt van mijn werk, zitten de mensen te genieten van drankjes en van elkaars gezelschap. Ik geniet van mijn zomerse jurk, die perfect zit en mijn betere kantjes doet uitkomen en mijn mindere kantjes camoufleert. Dan duik ik het werk in, de laatste dagen op automatische piloot vanwege het moeilijke van de opdracht.
Iedereen is van de wereld gezongen door Günther Neefs
"Mon mari, il est toujours là, on ne se quitte pas d'une semelle," zegt mijn collega met Marokkaanse roots. "Il doit être heureux avec sa fée du logis," antwoord ik stellig."Il doit être très amoureux de toi." "Oh oui, on ne peut pas vivre l'un sans l'autre." Drie jaar getrouwd, of was het twee jaar? Nog geen kindje. Ze is negenentwintig. "Et le tien, comment ça va et comment vous vous êtes rencontrés?" vraagt ze nieuwsgierig. "D'abord, il m'aime à sa façon, il est un peu excentrique (zoals ikzelf ). "Et l'on s'est rencontré à la rue, avec un large sourire." Inmiddels zijn we vandaag zo ongeveer achttien jaren samen. Dank u voor de kussen en felicitaties, maar het hoeft echt niet. Het is voorbijgevlogen. Alsof het gisteren was. "Cela fait un beau bail, dix-huit ans, ce n'est pas rien," zegt ze nog. "Disons qu'il y a eu des hauts et des bas, mais chacun essaie de mettre de l'eau dans son vin." Het komt misschien ook omdat ik niet geloof - tot op heden - dat één manspersoon alle wensen van de vrouw kan beantwoorden. Omgekeerd ook misschien? Sorry voor sommige romantische zielen but I just don't believe it. Er is altijd wel iets en geef toe, hoe zijn we zelf soms. Sommige vrienden of vriendinnen geven wat ik mis bij Dageraad. Af en toe een luisterend oor, als hij teveel met zichzelf bezig is om de één of andere reden. Een goed gesprek, een goede babbel. Ik heb het groot geluk dat ik zeer zelfstandig ben. Gisteren weer. Zieken op het werk. "Kan jij die moeilijke regio doen?" vroegen ze aan mij. "Ja, komt in orde," schudde ik uit mijn mouw. Ik had twijfels maar borg ze op, drukte mijn tanden in het project en het lukte. In mezelf dacht ik, of ik nu hier werk of elders, het "wezen", allez de "essentie" blijft hetzelfde. "Tu as du métier..." zei een chef bewonderend die inmiddels alweer weg is vanwege promotie. Toch heb ik het gevoel dat ik er alleen doorheen moet en waar ik de sterkte haal, Joost mag het weten. Never easy. Dit is toch echt niet één van mijn gemakkelijkste jobs. Als bewijs, het grote verloop van mensen op het project. Ik heb de indruk dat Dageraad ook niet had kunnen leven met een vrouw die teveel bescherming nodig had. Dat is niets voor hem. Hij moet zijn ding kunnen doen. Op zijn manier.
"Soms droomt men van een ideaalbeeld en krijgt men een slechte karikatuur voorgeschoteld," zeg ik tegen hem. Hij knikt en zegt dat ik gelijk heb. Maar ik zie wel dat het pijn doet. Maar hij vergeeft het mij. Liever een eerlijke vriendin dan, ja dan wat eigenlijk... Ik zou zo graag hebben dat hij kan drinken uit de fontein van het geluk. Niet met mij natuurlijk, maar met een ander. Dat hij vindt wat hij zoekt. De schakelaar. Ik heb gemakkelijk spreken, vanwege erg zelfstandig. Waarom alles zoeken in één mens? Misschien moet hij zich niet enkel op de vorm concentreren, ook op de rest. Op geluk enzo. In mijn betere dagen ben ik een goede psycholoog. Ergens vindt hij mij de max. Goede raad van 24 karaat.
Ondanks het feit dat ik niet zo'n stokjesfreak ben, nam ik toch het stokje aan van Annemiek, een zeer ruimdenkende, artistieke, intelligente blogster met zeer veel soul. Ik geniet regelmatig van de levenslustige stukjes die ze schrijft. Ze geven me ontzettend veel zin om erbij te zijn. Haar blog (en mijn stokje) zijn te vinden op http://www.bloggen.be/gedachtenkronkelingen/ Enjoy the whole thing!!!
op mijn dakterras. Minou speelt verstoppertje en kijkt ons uitdagend aan. Vandaag speelde hij wat gitaar voor mij. Een vreemde melodie die ik niet onmiddellijk kon thuisbrengen. Maar ik was even... weg. "A quoi tu penses?" "A rien..." "Si, tu penses à quelque chose, mais tu ne veux pas me le dire." "C'est trop compliqué, laisse tomber, ce n'est pas important." "Tout est important." Hij kijkt veel te diep in mij. Ik zwijg en zeg niets meer. Sommige dingen zegt men beter niet. Het papier is geduldig en de lijnen op de tekening nog meer.
Het lot bracht ons vandaag ergens in het Pajottenland, meer bepaald in Liedekerke dorp. Een mooie heuvelachtige groene streek met veel nieuwe huizen en villa's. De weg naar de Stationsstraat was niet zo gemakkelijk te vinden. Dageraad hield wijselijk zijn mond vanwege zijn gebrekkig Nederlands (je weet maar nooit in deze tijden) en ik vroeg de weg aan twee gezonde vrouwen van respectabele leeftijd. We zijn er uiteindelijk geraakt (zonder GPS en zonder mappy en zonder kaart). We waren nogal gehaast vóór het vertrek vanwege een heerlijk lange uitslaapdag. Maar mijn jongste moet een groepswerk voorbereiden met haar beste vriendin en omdat wij geen videocamera hebben en zij wel, gaat het groepswerk in Liedekerke door. Iets in verband met een antirookcampagne. In de namiddag zouden ze naar Aalst trekken en wat gaan shoppen of wat aan windows shopping doen. "Mag ik mijn ballerina's aan?" "Ja, schat, ik denk niet dat het zal regenen en Aalst is een propere stad." "De buren van mijn vriendin willen niet met hen spreken omdat ze onder elkaar Frans spreken." "Ja, maar vandaag zal dat geen probleem zijn. Jij spreekt Nederlands en dan zullen ze met jou ook Nederlands spreken." Het zijn vriendelijke mensen, ze spreken redelijk goed Nederlands maar omdat ze alletwee van Franstalige origine zijn spreken ze onder elkaar Frans. Zé zijn de mama en de stiefvader ofwel echte papa van haar jonge zusje. De echte papa van de vriendin van mijn dochter woont elders, haar ouders zijn dus gescheiden. Al een hele tijd, van toen ze twee jaar was of zo. Met een andere man dan Dageraad was ik misschien ook al gescheiden, denk ik plots. Maar Dageraad houdt me in toom. Bovendien ziet hij in mij nog altijd de mademoiselle die hij achttien jaren geleden leerde kennen. Dageraad heeft inmiddels de verwarming uitgedaan (ja hallo we zijn in mei, wanneer wordt het eindelijk wat warmer?) en ik draag een warme trui. "Si tu veux, chérie, je remets le chauffage..." Ik denk aan de factuur en zeg nope. We verwarmen met aardgas. Gisteren moesten mijn kinderen veel schoolwerk maken op de computer. Ik raadpleegde mijn e-mails in een internetcafé met klavieren van Amerika en Engeland, waar ik na een bezoek bij de bakker langskwam. De toetsen komen niet overeen voor bepaalde letters. Je moet het maar weten. Maar bon, het voelde alsof ik even in New York was, ook al vanwege de jonge zwarte uitbater.
is uiterst rustig en vlot verlopen. Op het werk heerste er een warrige sfeer. Mensen verlangden naar het verlengde weekend. "Les riches partent, les paumés restent..." zegt een jonge collega met Marokkaanse roots. Ze is "une fée du logis", zéér fwiew!!! (bewondering) en ik kan het uitstekend met haar vinden. Ze noemt me "cocotte", "mistinguette", ook wel "madame". Ze heeft een speciale humor waarin ik me goed kan vinden. Zo van thuiskomen bij de humor van. De golflengte zit goed ondanks het leeftijdsverschil. Ze vindt de "rosiers" (rozenstruiken) van de Aldi super. Ik hoop dat ze haar gading gevonden heeft. "L'Aldi, c'est un bon magasin parfois, pour certaines choses," vertrouwt ze me nog toe. Ondertussen slaag ik erin mijn targets te bereiken, de goden zijn me welgezind. Als deze madam haar tanden in iets zet, lukt het wel. Ondertussen leg ik aan mijn charmante mannelijke leeftijdsgenoot (?) uit hoe de procedure in zijn werk gaat. Ik voel me op mijn gemak, geef deze intelligente man een uitleg die hij goed kan pruimen. Als hij iets vroeger doorgaat, krijg ik zelfs een afscheidskus (voor het weekend dan). Een hele charmante mijnheer. Ik wens hem een fileloze thuiskomst toe. Altijd dat "zwarte" kantje. Mijn vrouwelijke collega's vinden dat ik fleurig gekleed loop de laatste dagen. Turquoise pull of is het Cyaan? Maar in mei leg ik mijn ei. In mei ben ik geboren en mei is altijd al één van mijn lievelingsmaanden geweest. Ik wens iedereen een rustige Dag van de Arbeid toe! Liefst zonder de frisse winterse wind die mij vandaag bijna van mijn fiets blies.
"Daar is juffrouw de actrice," zegt de leraar wiskunde tegen mijn jongste, hiermee verwijzend naar een acteerprestatie op een vrij podium tijdens de Ardennenweek toen ze weg was met de school. Ze vertolkte een jurylid. "Ja, acteren kun je," zeg ik tegen haar. Soms trap ik er zelfs in als ze humeurig doet en blijkbaar op haar bed ligt te huilen. Eens draaide ze zich om en zei ze : "Gefopt!" Zelfs ik was erin getrapt, hoewel ik haar zeer goed ken. Hij vroeg haar nog of ze toneelschool deed. Van wie zou ze dat hebben? Van haar opa, mijn vader dus. Of ook een beetje van mij, al is ze veel beter. Als kind was ze een heel gevoelige kleuter met grote, grote ogen. Waterlanders die soms meteen in pretlichtjes veranderden, lachen en huilen tegelijk. Wellicht zou ik vooral scoren in movies met een klein zwart kantje aan. Maar goed, ik beloof mezelf positivo te blijven. Gisteren was zo'n positivo-dag, ik geraakte zelfs tussen twee regenvlagen naar en van het werk en behaalde goede targets. Momenteel leef ik ver weg van de politiek. Maar ik kan de aard van het beestje niet onderdrukken en moet af en toe mijn ei kwijt over bepaalde zaken. Enkel dingen waar ik dan wel iets van afweet. Bijvoorbeeld : de schulden van de Brusselaars. Ik ben allesbehalve mediageil, maar af en toe heb ik mijn mening over bepaalde dingen en kom ik daar dan ook voor uit. Ik ben volledig onafhankelijk, moet niemand iets, ben niemand iets verplicht en dankzij deze positie kan ik dan ook vrijer mijn mening uiten dan mensen die dit minder kunnen vanwege verplichtingen tegenover deze of gene. Ik ben eigenzinnig en daar ben ik fier op!
"Waar haal je de tijd?" zegt ons ma als ze de tekening aan de muur bekijkt. "O, dat is nog van vorig jaar," antwoord ik stilletjes. Ze denkt dat het twee mensen in de woestijn zijn vanwege de palmbomen. Maar het is "Jette". Ik denk aan mijn opa, de kunstschilder, en hoe blij hij zou zijn als hij de tekening zou zien. "Gaat het op het werk?" vraagt ons ma, bezorgd voor het antwoord. "Stress, ma, stress... maar ja, ik ben "gepantserd"... ik ben een harde tante. Ik ben het gewoon om in een salesomgeving te wreken." Harde tante, dat denken sommige mensen nog van mij, onder andere een jongere collega, die zich afvraagt hoe ik dat volhoud. Zijzelf is té gevoelig, zegt ze. Was ik vroeger ook, maar nu geef ik de gevoelens een plaats. Teveel gevoelens drijven je naar een soort niemandsland en het is zeer de vraag of iemand mij zou daar komen oppikken. Zelfs Dageraad (mijn partner) laat af en toe een steek vallen en zijn geduld is niet oneindig. Mannen, hee... Het grote voordeel is eigenlijk dat ik een tweeling ben van sterreteken. Tweelingen passen zich gemakkelijk aan, ze horen overal en nergens bij - ik toch. Ik heb het gevoel alsof ik soms acteer. Een soort overlevingsinstinct. Ondanks mijn 44 jaren probeer ik me af en toe nog wat "piep" te voelen. Af en toe ga ik uit de bol en gun ik mezelf wat speeltijd. Anders is dit natuurlijk niet vol te houden. Het bedrijf waar ik nu werk is niet het eerste en laatste waar ik zal werken. Ik heb al op zovéél plaatsen gewerkt. Werk vinden is nooit een probleem geweest. Het komt erop neer je tanden in iets te zetten en nu komt het, vooral niet teveel na te denken. Doe wel en zie niet om. Hoe houdt men het vol om van werk te veranderen en geen "burnout" te ontwikkelen. Daar heb ik geen pasklaar antwoord op. Gewoon, ga ervoor. Concentreer je op het goede van de dag. De toffe momenten. De adrenaline bij een goed resultaat. Vele mensen zullen in de toekomst meermaals van plaats veranderen. Men sterft er bijlange niet van. Men moet gewoon telkens kunnen herbeginnen. Leuk toch, al die nieuwe ontmoetingen? Ik ben zo blij dat ik de dood van Michel, een goede vriend, een plaats heb kunnen geven. Duizendmaal dank aan allen die mij hierdoor hielpen. Het voelde goed aan.
met deze mooie muziek van Don Omar. De kinderen hebben een superweek met de school beleefd. Ze hadden een mooi kleurtje. Wat de buitenlucht al niet vermag. Ik deed de was en maakte het eten klaar. Een terrasje zal voor morgen zijn. Toch kon ik mijn boodschappen met de fiets doen. Het plein in Jette was vol. De mensen genoten zichtbaar van het prachtige weer.
Onze blikken kruisen elkaar. We kijken elkaar ondeugend aan. Ik trek iets leuks aan voor hem. "As-tu reçu encore un sms des enfants?" vraagt hij verweesd. Van een bezorgde papa gesproken... "Non, chéri, plus rien, juste un bureau d'intérim qui m'a laissé un message. Ils ont un boulot quelque part...mais pour l'instant je reste où je suis." Gisterennacht kregen we een smsje van onze oudste dochter die toen net ging slapen. Ze stelt het prima. Ik kijk hem spelerig aan. "Tu aimes la couleur, chéri? La couleur rouge framboise te plaît?" "Framboise ou pas framboise, j'aime tout ce que tu portes." Soms is hij echt geen moeilijke man. Alleen wat eigenzinnig. Toen ging de deur dicht.
Ons huizeke begint meer en meer op een hotel te lijken. Mijn zoon komt als een wervelwind binnen en buiten. Vertrekt deze middag rechtstreeks van de school naar de camping in de Ardennen (ecologische week). Zal aansluitend bij een vriend blijven slapen, één of andere fuif en komt niet voor zondag terug. Maar goed, hij is jong en ik voel dat ik hem moet loslaten. Ik wil niet de al te strenge ouder zijn. Soms hebben jongeren het nodig om hun ervaringen op te doen, ik was ook zo. Beschikbaar zijn en blijven is mijn rol. Gisteren viel er goed nieuws in mijn mailbox. Mijn zoon zou een test mogen afleggen voor een vakantiejob bij een goede kennis van mij. Misschien is er ook een plaats voor zijn goede vriend. De jongen zou het ook leuk vinden. Op het werk zal een jongere collega niet meer terugkomen. Ze was nogal veel ziek (iets chronisch of zo) en heeft nog twee jonge kindjes. Ik vind het spijtig, het was zo'n lieve persoon. Maar de arbeidsmarkt of de bedrijfswereld is niet tot in het oneindige rekbaar qua begrip voor familiale situaties. Zelfs ik moet met mijn parttime vaak op mijn tippen lopen, ik bedoel dat ik zeker geen steek mag laten vallen of het is "au revoir". Gelukkig kan ik vaak met de fiets heen en weer naar het werk, zodat ik alles kan kanaliseren, lees "aftrappen". Hierbij stel ik vast dat de lente nu echt in het land is. Genieten is de boodschap. Met zo'n weer moet men vooral buiten zijn. Lichtere kleding dragen. De zonnestralen op de huid voelen.
Ik kies voor een staatssecretaris voor voorspoed. Hetgeen ik elke medeburger dan ook toewens. Vlaams Progressieven? Geef mij maar Progressieven tout court. Vlaams ben ik al genoeg. Gezien mijn stamboom. Gek dat het me vooral succes geeft bij "vreemde" mensen. Het Vlaams zijn, bedoel ik dan. Ik wil ook wel een stukje van de wereld zien. Om maar te zeggen dat de politiek me koud laat dezer dagen. De politiek staat te ver van de mensen. We leven niet meer in 1900 toen het Vlaams krampachtig verdedigd moest worden. Dat stadium zijn we inmiddels voorbij. Denk niet dat ik geen respect heb voor mijn Vlaamse voorouders, maar ik plaats hun geestelijke erfenis in dit tijdskader. Kwam tot de synthese : sociaal, open, internationaal en welvarend. Daarvoor hebben zij zich ingezet. Er moet voorspoed gecreëerd worden en de rest volgt wel.
LES ROIS DU MONDE
(opgedragen aan de sympathiekste aller blèters, mezelf, sorrykes)
De buurman laat zijn deur open. Heeft nood aan een babbel. "Elle est entre la vie et la mort. Le docteur m'a dit qu'elle n'aura plus longtemps à vivre." De tranen in zijn ogen leggen alles uit. Eén brok verdriet. 79 jaar. Zij - iets ouder - ver van hem, in de kliniek in Vilvoorde, klaar om de eeuwigheid in te glijden. Ik laat het gesprek overglijden op hem, zie dat er heel wat meubels zijn weggehaald. Waar zijn de bloemen die hij voor haar kocht? Waar is de cognac? Waar is het leven in dit huis? Ik krijg het er benauwd van maar kan wel koelbloedig omgaan met dergelijke situaties. "Qu'allez vous faire? Vous allez déménager?" "Demain, je vais voir s'il y a une place dans un home." "Je vous comprends..." Teveel herinneringen. Vluchten is dan de optie. Vluchten voor de herinnering. Mijn jongste hangt rond mijn hals als ik binnenkom. "Mama, jij bent alles voor mij, de liefste in mijn leven, de nummer één." Ze vertrekt op Ardennenweek, is héél lang, zo'n meter zevenenzeventig of achtenzeventig, maar toch nog een moederskindje, puber en toch nog kind tegelijk. Ik geef haar een dikke smakkerd terug. We zijn erg close. De oudste dochter vertrekt gezwind op fietsweek. Ze omhelst me en zegt dat ze een sms zal sturen. Op MSN ontdek ik even later een heel mooie foto van haar en God, wat is ze mooi maar ze is niet helemaal mijn kleine meisje meer. Anderen zijn nu even veel belangrijker voor haar. Mijn zoon vertrekt als een hazewind. "Dag mama, tot vanavond." Hij trekt zijn plan wel, heeft vooral vrijheid nodig en ik herken mijzelf toch wel het meest in hem. "Geniet van je jeugd," denk ik vanbinnen. Hij gaat deze week iets rond het milieu doen. En woensdag vertrekt hij naar een camping bezuiden Liège met de school. Ik denk aan de zelfopblaasbare matras die hij zal meenemen. "Chéri, tu sais quoi, c'est des matelas autogonflants comme cela qu'ils devraient donner aux sans-abris (daklozen)." "De quoi tu t'occupes, chérie." "Tu sais, si je n'étais pas avec toi et les enfants, si j'étais seule, j'irais apporter des tartines et du café aux sans-abris (daklozen)." "Ils n'ont qu'à travailler..." Ik slik van zijn hardheid, maar stel vast dat de meeste mensen denken zoals Dageraad. En toch... Ik zou het doen. Als ik de tijd zou hebben. Je krijgt er heel veel voor terug, denk ik. Op de muur in de keuken hang ik één van mijn houtskooltekeningen. Twee parkwachters in Jette. Het kan ook Zomer-land zijn .
We schrijven 1963. Boven het huis dat mijn toekomstige ouders in één van de lieflijkste Brusselse gemeentes gekocht hadden (op krediet natuurlijk of wat dacht u?), circelde ik rond als een vrije, jonge en ongeschonden ziel, één brok liefde. 24 karaat. Klaar om een baarmoeder te zoeken. "Hier zal je terechtkomen." "Ik wil nog wat boven blijven bij jullie." "Kan niet, je hebt een taak te vervullen." "Welke taak?" "Liefde brengen tussen de mensen." "Ik wil graag nog wat in Zomerland blijven, daar is iedereen lief voor elkaar." "De aarde heeft nood aan gezanten van Zomerland." Ik belandde in de baarmoeder van een jonge moeder als vierde telg na een reeks van jongens. De geboorte verliep vlot op één van de regenachtigste dagen van de lente, ergens tegen het einde van de meimaand. De zwaluwen bouwden een nest op de vensterbank van de kamer waarin ik het levenslicht zag. "Dat kindje zal geluk brengen," zei de verpleegster in het ziekenhuis. Het kindje vond alles maar vreemd. Het kindje zocht naar tekenen van Zomerland, herinneringen, maar vond slechts kleine deeltjes van Zomerland terug. Als vijfjarige huilde ze soms op de zetel. Ze wilde terug naar waar ze vandaan kwam. Naar de mooie landschappen en warme wereld. Ze sprak tegen een kindje dat ze in de lucht zag en haar mama vroeg zich af tegen wie ze aan het spreken was. Maar zij zag. Witte zwevende dingen, warme wezens, liefdevolle wezens. Ze had vele vriendjes en vriendinnetjes en was graag gezien omdat ze zo open en lief was. Dat trok aan. Maar de mooie dingen die ze in zich droeg, botsten soms met de driedimensionale structuren. Ze leerde langzamerhand de gevoelens te kanaliseren. Af en toe kregen die nog wel de vrije loop. Als haar opa, de kunstschilder, stierf en met hem een stuk warmte uit haar wereld verdween. Als haar vertrouwen in de mensen geschonden werd en eigenlijk is dat een totaal verkeerde uitdrukking. Als haar grote warme vriendelijke gevoelens botsten met de driedimensionale structuren van de aardbol. Of het nu over mensen of dingen gaat. Of dingen voortgebracht door mensen. Of systemen. Af en toe droomt ze over Zomerland. Dan springt ze alvorens ze in slaap valt. Alsof haar ziel naar Zomerland terugkeert. Haar man deed dat vroeger ook, tot hij haar leerde kennen. Zwevende zielen naar elkaar op zoek. Vonden elkaar. Tenslotte. De band met Zomerland blijft bestaan, als ze droomt. In Zomerland ziet ze dan haar vriend terug die kortelings de aarde verliet. Zomerland is bosrijk. Zomerland is kunst, warmte en liefde. Vele mensen voelen de liefde in hun buik. Zij voelt de liefde in haar keel en hartstreek. Dàt is het, dat is de reden waarom liefde en relaties soms misliepen. Wat heeft het ook voor belang, elke ervaring is goed. Gewoon, ze kwam van Zomerland. Met die gedachte kan ze leven.
al allemaal niet voor zijn kroost doen. Zorgen voor een vakantiejob voor mijn zoon door e-mails te verzenden naar speciaal uitgekozen adressen, lees "adressen die resultaat zouden kunnen geven op een vakantiejob". Na enige spontane pogingen bij warenhuisketens kwam hij van een kale reis thuis (?) Men nam de CV aan zonder meer. Ja, 't is hier Brussel, hee. Maar hij is goed opgevoed in de school van mama, dus hij kan tegen een stoot en weet wat het leven te bieden heeft. Zorgen voor een veilige thuiskomst van mijn dochter na een party ergens in het putteke van de Vlaamse rand rond Brussel (ze was zo mooi met haar zwarte kleedje). Vroeg opstaan voor de jongste zodat ze meekan met haar beste vriendin naar Walibi Belgium. Hoe sensationeler de attractie, hoe liever ze het heeft. Dat is het leuke. Nu over naar droeviger zaken. Een vader van iemand uit mijn omgeving ligt in het ziekenhuis en mijn gedachten dwalen weer af naar Michel. Zeg me, hoe moet ik zijn dood verwerken? Naar het schijnt waren er vele doden de laatste maanden. Beseffen dat je een goede, zeer goede vriend kwijt bent en dat de diepgaande gesprekken tot het verleden behoren. Ik ontmoet honderden mensen of meer, maar geen Michel meer. Gelukkig heb ik nog mijn man. Ik weet het, er sterven dagelijks mensen, maar Michel was iets speciaal voor mij. We hadden een goede vriendschapsband. Hij begreep me tenminste of liet me toch die indruk. Niet dat ik een eenzaat ben,hoor, ik ben zeer sociaal. Maar Michel zat op dezelfde golflengte. Veel te jong gestorven, nog maar net vijftig. Volgende week staat een bezoek aan zijn graf op het programma. De kinderen zijn op reis en ik heb even de tijd. Plus de film "Bienvenu chez les Ch'tis" die op me wacht in de bioscoop. Beste mensen, als jullie dit lezen, besef dan hoe gelukkig jullie zijn als jullie goede vriend of vriendin nog leeft. Ik heb het niet over jullie man of vrouw of lief of zo... maar over hele goede vrienden. Koester de vriendschap zolang jullie kunnen.
Misschien krijg ik straks wel zo'n expobrood cadeau van twee verdwaalde studenten, net zoals vorige keer toen ik Sultanakoekjes cadeau kreeg. De eenzame fietster Tosca reed niet onopgemerkt voorbij en kreeg vriendelijk de Sultanakoekjes toegestopt. Ok, ik had mijn goede daad die dag al volbracht door in de Industrielaan waar ik werk een medeburger in bestelwagen vriendelijk en beleefd de weg te wijzen. De GPS liet het blijkbaar afweten want de man moest in de buurt van het UZ-VUB zijn, al iets verder daarvandaan in de andere richting. De bloemenwinkels hadden het gisteren druk vanwege de secretaressedag. Een job aan de telefoon is een zeer goede barometer voor wat er reilt en zeilt in dit land. Zéér interessant. Enige positieve inborst is wel aanbevolen. Empathie noemen ze dat. Het vrouwelijk deel van het koppel op leeftijd hiernaast ligt nog steeds in de kliniek van Vilvoorde. De man gaat er elke dag heen met de tram en aansluitend de bus. Een hele expeditie. Twee jaren geleden had hij nog een auto maar dat werd te duur. Hij had niets dan "klodden" met zijn tweedehandswagen en deze buren leven van een veel te klein pensioen als zelfstandige schilder. Sedert hij gestopt is met schilderen vanwege evenwichtsproblemen op torenhoge ladders (ooit was hij op het nippertje aan de dood ontsnapt), is zijn inkomen dusdanig gezakt dat leven overleven is. Af en toe spelen wij voor OCMW door wat eten te bereiden. Een lekkere maaltijd smaakt altijd en we koken hier altijd in het groot. Op een bord meer of minder komt het hier niet aan. Anders gooien we het toch maar weg. Gisterenavond dus de deur bij de buren wagenwijd open. Ik ging net mijn fiets op stal doen. "Bonjour, madame,... " "Comment ça va avec madame à Vilvorde?" "Oh, c'est comme l'hôtel et les infirmières lui mettent tous les jours des autres vêtements." "Elle mange de nouveau?" "Presque rien, c'est une squelette..." "Et elle était déjà si maigre,..." Hij stopt me de twee borden van de voorbije dagen toe. Zijn ogen zijn glazig en afwezig, het koppel is echt op elkaar toegespitst. Een twee-eenheid als het ware. Best mooi om zien... Misschien smokkelt hij de cognac wel binnen, denk ik vanbinnen. Het houdt haar misschien nog wat op de been. "Tu sais, je la vois revenir... Elle est bien sognée là à Vilvorde," zeg ik om hem te troosten. "Oh, je l'espère." Zij is één van de slankste vrouwen die ik ooit ontmoet heb. Natuurlijk slank dan. Freel, freel, freel. Een luxepop. Vroeger toch. Dageraad is ook wel vrij slank. Als man dan. "On sent les os de la jambe de papa," zegt de jongste. Meestal spreekt ze Nederlands maar met haar papa niet, eigenlijk is ze goed tweetalig. Maar het Nederlands is toch haar moedertaal. In Wallonië wonen veel verfranste Vlamingen die daar al generaties lang wonen. Vroeger uitgeweken omwille van werk. Dat merk je aan hun naam. Dergelijke dingen heb ik allemaal ontdekt aan de telefoon. Niet uit boeken of cursussen.
 "Wink"){kind=icon}
