Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
28-04-2008
WAAR HAAL JE DE TIJD?
"Waar haal je de tijd?" zegt ons ma als ze de tekening aan de muur bekijkt. "O, dat is nog van vorig jaar," antwoord ik stilletjes. Ze denkt dat het twee mensen in de woestijn zijn vanwege de palmbomen. Maar het is "Jette". Ik denk aan mijn opa, de kunstschilder, en hoe blij hij zou zijn als hij de tekening zou zien. "Gaat het op het werk?" vraagt ons ma, bezorgd voor het antwoord. "Stress, ma, stress... maar ja, ik ben "gepantserd"... ik ben een harde tante. Ik ben het gewoon om in een salesomgeving te wreken." Harde tante, dat denken sommige mensen nog van mij, onder andere een jongere collega, die zich afvraagt hoe ik dat volhoud. Zijzelf is té gevoelig, zegt ze. Was ik vroeger ook, maar nu geef ik de gevoelens een plaats. Teveel gevoelens drijven je naar een soort niemandsland en het is zeer de vraag of iemand mij zou daar komen oppikken. Zelfs Dageraad (mijn partner) laat af en toe een steek vallen en zijn geduld is niet oneindig. Mannen, hee... Het grote voordeel is eigenlijk dat ik een tweeling ben van sterreteken. Tweelingen passen zich gemakkelijk aan, ze horen overal en nergens bij - ik toch. Ik heb het gevoel alsof ik soms acteer. Een soort overlevingsinstinct. Ondanks mijn 44 jaren probeer ik me af en toe nog wat "piep" te voelen. Af en toe ga ik uit de bol en gun ik mezelf wat speeltijd. Anders is dit natuurlijk niet vol te houden. Het bedrijf waar ik nu werk is niet het eerste en laatste waar ik zal werken. Ik heb al op zovéél plaatsen gewerkt. Werk vinden is nooit een probleem geweest. Het komt erop neer je tanden in iets te zetten en nu komt het, vooral niet teveel na te denken. Doe wel en zie niet om. Hoe houdt men het vol om van werk te veranderen en geen "burnout" te ontwikkelen. Daar heb ik geen pasklaar antwoord op. Gewoon, ga ervoor. Concentreer je op het goede van de dag. De toffe momenten. De adrenaline bij een goed resultaat. Vele mensen zullen in de toekomst meermaals van plaats veranderen. Men sterft er bijlange niet van. Men moet gewoon telkens kunnen herbeginnen. Leuk toch, al die nieuwe ontmoetingen? Ik ben zo blij dat ik de dood van Michel, een goede vriend, een plaats heb kunnen geven. Duizendmaal dank aan allen die mij hierdoor hielpen. Het voelde goed aan.
met deze mooie muziek van Don Omar. De kinderen hebben een superweek met de school beleefd. Ze hadden een mooi kleurtje. Wat de buitenlucht al niet vermag. Ik deed de was en maakte het eten klaar. Een terrasje zal voor morgen zijn. Toch kon ik mijn boodschappen met de fiets doen. Het plein in Jette was vol. De mensen genoten zichtbaar van het prachtige weer.
Onze blikken kruisen elkaar. We kijken elkaar ondeugend aan. Ik trek iets leuks aan voor hem. "As-tu reçu encore un sms des enfants?" vraagt hij verweesd. Van een bezorgde papa gesproken... "Non, chéri, plus rien, juste un bureau d'intérim qui m'a laissé un message. Ils ont un boulot quelque part...mais pour l'instant je reste où je suis." Gisterennacht kregen we een smsje van onze oudste dochter die toen net ging slapen. Ze stelt het prima. Ik kijk hem spelerig aan. "Tu aimes la couleur, chéri? La couleur rouge framboise te plaît?" "Framboise ou pas framboise, j'aime tout ce que tu portes." Soms is hij echt geen moeilijke man. Alleen wat eigenzinnig. Toen ging de deur dicht.
Ons huizeke begint meer en meer op een hotel te lijken. Mijn zoon komt als een wervelwind binnen en buiten. Vertrekt deze middag rechtstreeks van de school naar de camping in de Ardennen (ecologische week). Zal aansluitend bij een vriend blijven slapen, één of andere fuif en komt niet voor zondag terug. Maar goed, hij is jong en ik voel dat ik hem moet loslaten. Ik wil niet de al te strenge ouder zijn. Soms hebben jongeren het nodig om hun ervaringen op te doen, ik was ook zo. Beschikbaar zijn en blijven is mijn rol. Gisteren viel er goed nieuws in mijn mailbox. Mijn zoon zou een test mogen afleggen voor een vakantiejob bij een goede kennis van mij. Misschien is er ook een plaats voor zijn goede vriend. De jongen zou het ook leuk vinden. Op het werk zal een jongere collega niet meer terugkomen. Ze was nogal veel ziek (iets chronisch of zo) en heeft nog twee jonge kindjes. Ik vind het spijtig, het was zo'n lieve persoon. Maar de arbeidsmarkt of de bedrijfswereld is niet tot in het oneindige rekbaar qua begrip voor familiale situaties. Zelfs ik moet met mijn parttime vaak op mijn tippen lopen, ik bedoel dat ik zeker geen steek mag laten vallen of het is "au revoir". Gelukkig kan ik vaak met de fiets heen en weer naar het werk, zodat ik alles kan kanaliseren, lees "aftrappen". Hierbij stel ik vast dat de lente nu echt in het land is. Genieten is de boodschap. Met zo'n weer moet men vooral buiten zijn. Lichtere kleding dragen. De zonnestralen op de huid voelen.
Ik kies voor een staatssecretaris voor voorspoed. Hetgeen ik elke medeburger dan ook toewens. Vlaams Progressieven? Geef mij maar Progressieven tout court. Vlaams ben ik al genoeg. Gezien mijn stamboom. Gek dat het me vooral succes geeft bij "vreemde" mensen. Het Vlaams zijn, bedoel ik dan. Ik wil ook wel een stukje van de wereld zien. Om maar te zeggen dat de politiek me koud laat dezer dagen. De politiek staat te ver van de mensen. We leven niet meer in 1900 toen het Vlaams krampachtig verdedigd moest worden. Dat stadium zijn we inmiddels voorbij. Denk niet dat ik geen respect heb voor mijn Vlaamse voorouders, maar ik plaats hun geestelijke erfenis in dit tijdskader. Kwam tot de synthese : sociaal, open, internationaal en welvarend. Daarvoor hebben zij zich ingezet. Er moet voorspoed gecreëerd worden en de rest volgt wel.
LES ROIS DU MONDE
(opgedragen aan de sympathiekste aller blèters, mezelf, sorrykes)
De buurman laat zijn deur open. Heeft nood aan een babbel. "Elle est entre la vie et la mort. Le docteur m'a dit qu'elle n'aura plus longtemps à vivre." De tranen in zijn ogen leggen alles uit. Eén brok verdriet. 79 jaar. Zij - iets ouder - ver van hem, in de kliniek in Vilvoorde, klaar om de eeuwigheid in te glijden. Ik laat het gesprek overglijden op hem, zie dat er heel wat meubels zijn weggehaald. Waar zijn de bloemen die hij voor haar kocht? Waar is de cognac? Waar is het leven in dit huis? Ik krijg het er benauwd van maar kan wel koelbloedig omgaan met dergelijke situaties. "Qu'allez vous faire? Vous allez déménager?" "Demain, je vais voir s'il y a une place dans un home." "Je vous comprends..." Teveel herinneringen. Vluchten is dan de optie. Vluchten voor de herinnering. Mijn jongste hangt rond mijn hals als ik binnenkom. "Mama, jij bent alles voor mij, de liefste in mijn leven, de nummer één." Ze vertrekt op Ardennenweek, is héél lang, zo'n meter zevenenzeventig of achtenzeventig, maar toch nog een moederskindje, puber en toch nog kind tegelijk. Ik geef haar een dikke smakkerd terug. We zijn erg close. De oudste dochter vertrekt gezwind op fietsweek. Ze omhelst me en zegt dat ze een sms zal sturen. Op MSN ontdek ik even later een heel mooie foto van haar en God, wat is ze mooi maar ze is niet helemaal mijn kleine meisje meer. Anderen zijn nu even veel belangrijker voor haar. Mijn zoon vertrekt als een hazewind. "Dag mama, tot vanavond." Hij trekt zijn plan wel, heeft vooral vrijheid nodig en ik herken mijzelf toch wel het meest in hem. "Geniet van je jeugd," denk ik vanbinnen. Hij gaat deze week iets rond het milieu doen. En woensdag vertrekt hij naar een camping bezuiden Liège met de school. Ik denk aan de zelfopblaasbare matras die hij zal meenemen. "Chéri, tu sais quoi, c'est des matelas autogonflants comme cela qu'ils devraient donner aux sans-abris (daklozen)." "De quoi tu t'occupes, chérie." "Tu sais, si je n'étais pas avec toi et les enfants, si j'étais seule, j'irais apporter des tartines et du café aux sans-abris (daklozen)." "Ils n'ont qu'à travailler..." Ik slik van zijn hardheid, maar stel vast dat de meeste mensen denken zoals Dageraad. En toch... Ik zou het doen. Als ik de tijd zou hebben. Je krijgt er heel veel voor terug, denk ik. Op de muur in de keuken hang ik één van mijn houtskooltekeningen. Twee parkwachters in Jette. Het kan ook Zomer-land zijn .
We schrijven 1963. Boven het huis dat mijn toekomstige ouders in één van de lieflijkste Brusselse gemeentes gekocht hadden (op krediet natuurlijk of wat dacht u?), circelde ik rond als een vrije, jonge en ongeschonden ziel, één brok liefde. 24 karaat. Klaar om een baarmoeder te zoeken. "Hier zal je terechtkomen." "Ik wil nog wat boven blijven bij jullie." "Kan niet, je hebt een taak te vervullen." "Welke taak?" "Liefde brengen tussen de mensen." "Ik wil graag nog wat in Zomerland blijven, daar is iedereen lief voor elkaar." "De aarde heeft nood aan gezanten van Zomerland." Ik belandde in de baarmoeder van een jonge moeder als vierde telg na een reeks van jongens. De geboorte verliep vlot op één van de regenachtigste dagen van de lente, ergens tegen het einde van de meimaand. De zwaluwen bouwden een nest op de vensterbank van de kamer waarin ik het levenslicht zag. "Dat kindje zal geluk brengen," zei de verpleegster in het ziekenhuis. Het kindje vond alles maar vreemd. Het kindje zocht naar tekenen van Zomerland, herinneringen, maar vond slechts kleine deeltjes van Zomerland terug. Als vijfjarige huilde ze soms op de zetel. Ze wilde terug naar waar ze vandaan kwam. Naar de mooie landschappen en warme wereld. Ze sprak tegen een kindje dat ze in de lucht zag en haar mama vroeg zich af tegen wie ze aan het spreken was. Maar zij zag. Witte zwevende dingen, warme wezens, liefdevolle wezens. Ze had vele vriendjes en vriendinnetjes en was graag gezien omdat ze zo open en lief was. Dat trok aan. Maar de mooie dingen die ze in zich droeg, botsten soms met de driedimensionale structuren. Ze leerde langzamerhand de gevoelens te kanaliseren. Af en toe kregen die nog wel de vrije loop. Als haar opa, de kunstschilder, stierf en met hem een stuk warmte uit haar wereld verdween. Als haar vertrouwen in de mensen geschonden werd en eigenlijk is dat een totaal verkeerde uitdrukking. Als haar grote warme vriendelijke gevoelens botsten met de driedimensionale structuren van de aardbol. Of het nu over mensen of dingen gaat. Of dingen voortgebracht door mensen. Of systemen. Af en toe droomt ze over Zomerland. Dan springt ze alvorens ze in slaap valt. Alsof haar ziel naar Zomerland terugkeert. Haar man deed dat vroeger ook, tot hij haar leerde kennen. Zwevende zielen naar elkaar op zoek. Vonden elkaar. Tenslotte. De band met Zomerland blijft bestaan, als ze droomt. In Zomerland ziet ze dan haar vriend terug die kortelings de aarde verliet. Zomerland is bosrijk. Zomerland is kunst, warmte en liefde. Vele mensen voelen de liefde in hun buik. Zij voelt de liefde in haar keel en hartstreek. Dàt is het, dat is de reden waarom liefde en relaties soms misliepen. Wat heeft het ook voor belang, elke ervaring is goed. Gewoon, ze kwam van Zomerland. Met die gedachte kan ze leven.
al allemaal niet voor zijn kroost doen. Zorgen voor een vakantiejob voor mijn zoon door e-mails te verzenden naar speciaal uitgekozen adressen, lees "adressen die resultaat zouden kunnen geven op een vakantiejob". Na enige spontane pogingen bij warenhuisketens kwam hij van een kale reis thuis (?) Men nam de CV aan zonder meer. Ja, 't is hier Brussel, hee. Maar hij is goed opgevoed in de school van mama, dus hij kan tegen een stoot en weet wat het leven te bieden heeft. Zorgen voor een veilige thuiskomst van mijn dochter na een party ergens in het putteke van de Vlaamse rand rond Brussel (ze was zo mooi met haar zwarte kleedje). Vroeg opstaan voor de jongste zodat ze meekan met haar beste vriendin naar Walibi Belgium. Hoe sensationeler de attractie, hoe liever ze het heeft. Dat is het leuke. Nu over naar droeviger zaken. Een vader van iemand uit mijn omgeving ligt in het ziekenhuis en mijn gedachten dwalen weer af naar Michel. Zeg me, hoe moet ik zijn dood verwerken? Naar het schijnt waren er vele doden de laatste maanden. Beseffen dat je een goede, zeer goede vriend kwijt bent en dat de diepgaande gesprekken tot het verleden behoren. Ik ontmoet honderden mensen of meer, maar geen Michel meer. Gelukkig heb ik nog mijn man. Ik weet het, er sterven dagelijks mensen, maar Michel was iets speciaal voor mij. We hadden een goede vriendschapsband. Hij begreep me tenminste of liet me toch die indruk. Niet dat ik een eenzaat ben,hoor, ik ben zeer sociaal. Maar Michel zat op dezelfde golflengte. Veel te jong gestorven, nog maar net vijftig. Volgende week staat een bezoek aan zijn graf op het programma. De kinderen zijn op reis en ik heb even de tijd. Plus de film "Bienvenu chez les Ch'tis" die op me wacht in de bioscoop. Beste mensen, als jullie dit lezen, besef dan hoe gelukkig jullie zijn als jullie goede vriend of vriendin nog leeft. Ik heb het niet over jullie man of vrouw of lief of zo... maar over hele goede vrienden. Koester de vriendschap zolang jullie kunnen.
Misschien krijg ik straks wel zo'n expobrood cadeau van twee verdwaalde studenten, net zoals vorige keer toen ik Sultanakoekjes cadeau kreeg. De eenzame fietster Tosca reed niet onopgemerkt voorbij en kreeg vriendelijk de Sultanakoekjes toegestopt. Ok, ik had mijn goede daad die dag al volbracht door in de Industrielaan waar ik werk een medeburger in bestelwagen vriendelijk en beleefd de weg te wijzen. De GPS liet het blijkbaar afweten want de man moest in de buurt van het UZ-VUB zijn, al iets verder daarvandaan in de andere richting. De bloemenwinkels hadden het gisteren druk vanwege de secretaressedag. Een job aan de telefoon is een zeer goede barometer voor wat er reilt en zeilt in dit land. Zéér interessant. Enige positieve inborst is wel aanbevolen. Empathie noemen ze dat. Het vrouwelijk deel van het koppel op leeftijd hiernaast ligt nog steeds in de kliniek van Vilvoorde. De man gaat er elke dag heen met de tram en aansluitend de bus. Een hele expeditie. Twee jaren geleden had hij nog een auto maar dat werd te duur. Hij had niets dan "klodden" met zijn tweedehandswagen en deze buren leven van een veel te klein pensioen als zelfstandige schilder. Sedert hij gestopt is met schilderen vanwege evenwichtsproblemen op torenhoge ladders (ooit was hij op het nippertje aan de dood ontsnapt), is zijn inkomen dusdanig gezakt dat leven overleven is. Af en toe spelen wij voor OCMW door wat eten te bereiden. Een lekkere maaltijd smaakt altijd en we koken hier altijd in het groot. Op een bord meer of minder komt het hier niet aan. Anders gooien we het toch maar weg. Gisterenavond dus de deur bij de buren wagenwijd open. Ik ging net mijn fiets op stal doen. "Bonjour, madame,... " "Comment ça va avec madame à Vilvorde?" "Oh, c'est comme l'hôtel et les infirmières lui mettent tous les jours des autres vêtements." "Elle mange de nouveau?" "Presque rien, c'est une squelette..." "Et elle était déjà si maigre,..." Hij stopt me de twee borden van de voorbije dagen toe. Zijn ogen zijn glazig en afwezig, het koppel is echt op elkaar toegespitst. Een twee-eenheid als het ware. Best mooi om zien... Misschien smokkelt hij de cognac wel binnen, denk ik vanbinnen. Het houdt haar misschien nog wat op de been. "Tu sais, je la vois revenir... Elle est bien sognée là à Vilvorde," zeg ik om hem te troosten. "Oh, je l'espère." Zij is één van de slankste vrouwen die ik ooit ontmoet heb. Natuurlijk slank dan. Freel, freel, freel. Een luxepop. Vroeger toch. Dageraad is ook wel vrij slank. Als man dan. "On sent les os de la jambe de papa," zegt de jongste. Meestal spreekt ze Nederlands maar met haar papa niet, eigenlijk is ze goed tweetalig. Maar het Nederlands is toch haar moedertaal. In Wallonië wonen veel verfranste Vlamingen die daar al generaties lang wonen. Vroeger uitgeweken omwille van werk. Dat merk je aan hun naam. Dergelijke dingen heb ik allemaal ontdekt aan de telefoon. Niet uit boeken of cursussen.
een zelf opblaasbare matras voor mijn zoon. Ze vertrekken volgende week met de school een paar dagen naar een Ardeense camping en ze hebben iets dergelijks nodig. Hopelijk vind ik mijn gerief. Fingers crossed. We hebben hier thuis nog een paar bredere opblaasbare matrassen maar zo'n lichter spul lijkt me beter. Kan bovendien altijd gebruikt worden. Hopelijk krijg ik het vandaag wat minder druk op het werk (altijd die zieken, het lijkt wel een epidemie!) zodat ik geen overuren moet doen en op tijd kan vertrekken naar AS adventure. Gisteren had de jongste nog rubberen laarzen van maat 41 nodig voor een vakantieweek met de school in de Ardennen. Liefst blauw, geen groen, want groen vond ze niet zo mooi. Gelukkig moest ik niet al te lang zoeken en stond er ook geen file aan de kassa. De oudste dochter had een reservebinnenband nodig voor een fietsweek. 's Morgens is de jongste boos dat ik haar niet eerder gewekt heb, ze moest nog een deel van haar geschiedeniscursus leren. Maar er is zoveel te doen, als je jong bent en nog net geen veertien,... Zaterdag gaat ze met haar beste vriendin naar Walibi Belgium. De oudste dochter is uitgenodigd op een avondparty en mijn zoon... ja die gaat er graag alleen op uit met zijn vrienden. Er wordt hier op regelmatige tijdstippen gekookt door Dageraad of mezelf maar al te vaak moet het eten opnieuw opgewarmd worden. Rustig samenzijn behoort tot de verleden tijd. Volgende week zijn we dus een paar daagjes alleen in huis. Gebeurt maar één keer per jaar!
Iemand vertelde mij dat ik een stille blogster geworden ben tegenover vroeger. Het is waar dat ik veel minder reageer, maar dat komt door een gebrek aan tijd. Misschien ook wat te wijten aan luiheid maar ik lees nog wel degelijk de andere blogs. Het komt doordat... ik het ontzettend druk heb in de buitenwereld. Ik leef ten volle, tast af, zoek nog wat mijn weg, doe ervaringen op. Mensen hebben me soms nodig in de buitenwereld, ze verwachten reacties en steun en antwoorden van mij. Vooral de jongere garde. Kortom, ik speel in een nieuwe film. Ik noem het "Groot-Bijgaarden movie". Hoe lang dit zal duren, weet ik niet, het duurt nu al vier maanden. Vorig jaar speelde ik in de "Elsense movie" en hiervan kreeg ik vandaag de 281.10 fiche in de bus gedropt. Grapje. Er zijn de "ervaringen" en die zijn het allerbelangrijkste. Ondertussen ligt één van mijn beste vrienden wel onder de grond en dat gaf me een fameuze knak. Ach, Michel blijft altijd wel leven in mijn hart maar ondertussen is hij toch maar dood. Al probeer ik af en toe wat met hem te praten en ,geloof het of niet, maar dan begin ik te lachen. Hij was een grappenmaker, met hem praten was alsof ik soms in het circus was. Cirque du soleil de France. Ik beloof hem naar de film "Bienvenu chez les Ch'tis" te gaan kijken. Dus geen sleeping customer, geen stille blogster, ik leef wel degelijk en hoe... Mijn man lijkt verliefder met de dag te worden, ik heb hem nochtans geen toverdrank ingeschonken en ik ben er niet jonger op geworden. Maar goed, ik weet hoe ik hem gelukkig maak en hij vindt mij nog altijd de max. Soms moet hij mij wel ver gaan zoeken in "Fantasyland". Als ik verdwaald rondloop in één of andere dimensie, lees "zweef". In mijn gedachten. De kinderen beschouwen mij als warme, altijd beschikbare mama. En ik? Ik heb tijd nodig voor mezelf. Als het maar even kan, trek ik de natuur in. Ver weg van het nieuws.
houden sommige blogs op te bestaan en dat is zeer jammer. Misschien moeten mensen hun blog niet teveel laten afhangen van wat de goegemeente denkt of wil. Zie je, ik ben een "rare", een "weirdo", kom heel vlot over maar ben heel eigenzinnig. Ik doe mijn ding. People like it or not. Wat mij betreft, mijn blog - deze toch - komt van binnenuit en zal dus nog lang bestaan. In de toekomst hoop ik wat interactiever aan de slag te kunnen met filmpjes enzo maar dat is niet voor onmiddellijk. Leest er iemand de blog? Wel, ja, er zijn een paar lezers (?). Maar mijn hoofddoel is de blog te behouden als geschenk voor mijn kinderen als de wereld dan tenminste nog niet ten gronde is gegaan. Maar dat geloof ik niet... Zij kunnen dan ontdekken hoe ik dacht over bepaalde zaken, wat ik voelde, een mens is tenslotte meer dan een nummer. Hun charmante Tosca Vandamme. Met het peperkoeken hart. Dus mijn raad aan anderen : doe je ding. Doe het vooral voor jezelf. Op de eerste plaats. Dan voor de anderen. De tekst zal altijd wel iemand raken of plezier doen. Ik plaatste een simpele gsm-foto van mezelf op het net. Inmiddels zie ik er alweer anders uit, haarcoupe in dégradé enzovoort... Ik metamorfoseer graag.
Francis Cabrel La fille qui m'accompagne (voor Dageraad)
Ergens las ik als antwoord hierop : De gedachte achter het ei dat een kip wil worden. De proactieve gedachte. (Op voorhand dus) Er is wel iets van aan, het is aannemelijk. Gisteren was ik zeer positief maar het werk wrong een beetje. Ik behaalde mijn targets (doelstellingen) niet (meestal wel). De mensen reageerden kortaf en bot. Vandaag kwam ik aan de telefoon bij supercharmante Franstalige landgenoten terecht. Het lag misschien aan mijn stem maar velen gaven een positieve reactie. En de targets werden bereikt. Dus kies ik als antwoord : de gedachte wil kip worden maar krijgt eerst de vorm van het ei.
Deze morgen was het vrij frisjes maar het bescheiden zonnetje wenkte mij vrij vroeg naar buiten. Ik belde aan bij de huisarts om een driemaandelijks voorschrift voor de pil. De lieve zachtaardige dokter leek meer dan drukbezet en had deze keer niet echt tijd voor een babbel. Maar hij kent ons, we zijn halvelings buren langs de achterkant van onze resp. huizen, al liggen er een aantal tuinen tussen. "Comment ça va?" en het aansluitend antwoord zal voor een volgende keer zijn. Ik zei hem nog dat ik met de dochters zou langskomen voor een preventieve injectie tegen baarmoederhalskanker. Op school wordt daar veel reclame over gemaakt. "Mama, je moet dat doen vooraleer je seks hebt met een jongen." Het is de natuurlijkste zaak van de wereld maar ik heb toch even geslikt en vrij vlug geantwoord : "Ja, natuurlijk schat, ik zal ervoor zorgen dat de huisarts jou die injecties geeft." Van opzij bewonder ik mijn groter wordende knappe jongedames. Waar zijn mijn kleutertjes gebleven? Ook op het werk word ik omringd door jeugd en schoonheid. Of ik hiertussen afsteek als veertiger? Bwa, ik krijg zelfs de tijd niet om hierover na te denken want een leeftijdsgenoot knikt me heel charmant goedenavond toe. Blijkbaar zit de golflengte tamelijk goed tussen ons. Eigenlijk is het allemaal best leuk. Ik heb zelfs een collega met hele mooie donkere haren en prachtige blauwe ogen, diep als de zee, van Italiaanse afkomst, nog geen eenentwintig. Een Franstalige collega zou graag willen dat ik fulltime ipv parttime werk omdat ze vindt dat ik kalm en "cool" ben. Blijkbaar behoor ik tot de mensen op wie de jaren een goede invloed hebben. Maar mijn besluit is genomen. Werken is niet alles in dit leven. Mijn man heeft graag dat Toscaatje er voor hem is. Hij is een artiest, een groot klein kind en ik heb eerlijk gezegd ook tijd nodig voor mezelf. De voorbije jaren waren nogal hektisch. Toscaatje die als baby groot geworden is door Amerikaanse melk omdat ze de inlandse melk zogezegd niet kon verdragen. See, kosmopoliet vanin de kindertijd. Ach, zo'n slechte melk zal het wel niet geweest zijn want de gezondheid is opperbest. Als het zonnetje schijnt en ik met de fiets terugkeer van mijn werk, hoor ik de vogels fluiten. Alsof ze zich van de mensenwereld niets aantrekken. Ze fluiten maar door. Op hun frequentie. De lichten zijn mij genadig en ik ben in een wip van tijd thuis.
een boek schrijven... Zoals jij kan vertellen... (Ze is charmant, mooi, jong, lief en spontaan) "Ach, ik schrijf een blog", antwoord ik. Het is niet zomaar een blog voor mij, het is ook een spelen met innerlijke motivaties, denkpistes, verlangens, ervaringen, enzovoort... My own special creation. Maar dat vertel ik er niet bij. Wat de goegemeente ervan denkt, laat me volledig koud. Het is mijn experiment. Ik ben van plan meer uit mezelf te leven. Ik blijf sociaal, maar in de eerste plaats sociaal met mezelf. Gedaan met negatieve gedachten. Gedaan met me af te stemmen op de verkeerde golflengtes. Waiste of time and energy! Vanaf nu wil ik enkel nog de wereld door een roze bril zien. Het kussengevecht maakt plaats voor ... een kussenknuffelarij. Het leven omarmen en wat erin zit. Vooral het positieve.
Ik ben een grote fan van Delphine, Delphine Boël. Ik vind haar een hele mooie vrouw en ze maakt haar man waarschijnlijk héél gelukkig. Ze lijkt me een vrouw met vele facetten en I like it. Sterk en kwetsbaar tegelijk. Als de journalist haar tijdens het RTL-journaal ondervraagt over het boek "Couper le cordon" (de navelstreng doorknippen in casu met haar vader en het verleden), lijkt ze soms achter haar woorden te zoeken. Ze dènkt na over het leven, ze zegt interessante dingen. Ze staat er. Ze is er zelf doorheen gekomen. Als kind van een vader die vaak afwezig was, begrijp ik haar. Zeer goed zelfs. Jammer dat Albert haar niet in zijn armen sluit. Het zou zo mooi kunnen zijn. Maar Albert kiest voor de ratio. Deze keer. Hoe dan ook, ze heeft prachtige ogen en ze is een zeer mooie vrouw. And, she did it all herself.
Vanaf nu slaat deze blog nog een nieuw wegje in. De weg van de dagreality. Het is een nieuw concept, iets nieuws dus. Heel modaal en toch zo romanesk. Zoals ik ben. Het is alsof ik dergelijke zaken aantrek. Ik leer elke dag bij. Zo ook vandaag. We stonden beiden aan de bushalte te wachten. Ik moest hier normaal niet staan maar mijn partner zei dat het ging sneeuwregenen en dus liet ik de fiets op stal. De koude brengt mij en de zwarte dame bij elkaar en we knopen een gesprek aan. Een mooie dame met een vol evenwichtig gezicht en niet al te mager maar elegant gekleed. De iets rijpere zon van Afrika. "Le bus de 17 heures 54 arrive toujours en retard." Ik knik en lach. Tosca (ikzelf dus) heeft iets Duchausoitiaans over zich, iets dat anderen op hun gemak stelt. Laat ons stellen dat ik het graag gemakkelijk houd en dus uit gemak vriendelijk overkom. Cool, noemen ze het soms. Relax. Dat breekt het ijs en ze vertelt me dat ze in de buurt woont. "Mooie buurt, gezellig, rustig..." "Ah oui, madame, c'est la campagne ici..." Soms gaat ze eieren, tomaten en kippen halen in de nabijgelegen boerderij. "Cela a du goût, pas le goût des congelés..." De levende kippen laat ze soms slachten door Arabieren. "Poule moambé," zeg ik vertrouwd. "Ah oui, mais aussi avec la sauce tomate et les haricots." Ik vind deze dame lief maar verlang naar mijn warm nest thuis. Ik ben niet warm genoeg gekleed om in de koude te wachten. De dame verlangt ook naar de zon, naar de zon van Kongo. Al 18 jaar woont ze hier. Haar twee jongsten zijn hier geboren. "Pourtant, je n'aime pas trop le luxe ici, je voudrais retourner là-bas, mais c'est dangereux pour les enfants." Blijkt dat Kongo een land vol terreur is, vol mizerie en hongersnood. "Nochtans hebben jullie diamanten in de bodem en nog veel meer schatten..." "La dernière fois que je suis retournée au Congo, mon petit frère a été tué..." Hoeveel kan een mens slikken, denk ik in mezelf. Ze deed als "infirmière" de ronde van de ziekenhuizen aldaar en stootte op lijken, mensen die in ziekenhuizen op de grond lagen, ... "Les docteurs là-bas ne sont payés que tous les trois mois, les professeurs, ce n'est pas mieux... Il y a des retards dans le paiement de leurs salaires. Il n'y a pas d'infrastructure là-bas. Il y a partout les armées des autres pays environnants armées par d'autres puissances. Les gens meurent de faim..." "Et sous Mobutu?" "Oh, là, les gens avaient au moins encore à manger." Ze is geboren in de jaren van de Indépendance, de Onafhankelijkheid, ze heeft Mobutu nog gekend. Niet persoonlijk. Interessant om ook eens een vrouw des volks aan het woord te horen. De media geven dikwijls toch maar voorgekauwde koek . Geen queen van dit of dat, een echte vrouw van ginder, geen slachtoffer, geen sukkel, geen protégée du régime. Toen ik thuiskwam vernam ik dat het oude dametje van hiernaast met de ambulancewagen was weggevoerd. Haar man wou haar voorlopig niet vergezellen naar het ziekenhuis. "J'ai dit aux gens de l'ambulance qu'elle boit deux litres de cognac tous les deux jours." Ik zei hem dat ze in het hospitaal geen cognac zou krijgen. Alhoewel, een alcoholvervangend middel zou misschien nuttig voor haar zijn. Tot nu toe hield ze zich sterk op alcolhol, ze kon haast niets meer eten. De plotse overstap naar een alcoholvrij dieet zal moeilijk voor haar zijn. What's in a day, zeggen ze dan. Elke dag leer ik bij.
Toen ik met de fiets om broodjes reed bij de bakker, reed ik heel rustig alleen op de weg. Het kan op zondag soms echt kalm zijn, zeker als het weer niet al te schitterend is. Ik reed voorbij een vrachtwagen die meubels vervoert en waarop reclame stond voor de film van Mourad Boucif "Au-delà du sacrifice." Een film over mannen die in de Tweede wereldoorlog van elders kwamen, o.a. van Noord-Afrika en die zich onder dwang inschreven in het leger. Zij speelden een belangrijke rol in het verloop van de oorlog en de bevrijding maar hun naam wordt doodgezwegen. Ze worden genegeerd door de Franse overheid, ze trekken een pensioen als militair van slechts 50 à 60 euro per maand... ze leven in een kamer van 2 meter op 4. Mourad Boucif blijkt een uiterst getalenteerde filmmaker te zijn. Een film die tegenwoordig ook hoge toppen scoort in de bioscoop is "Bienvenue chez les Ch'tis". Meest succesvolle film uit de Franse filmgeschiedenis sedert 1945. Over Philippe Abrams, een post-directeur in Salon-de Provence. Zijn vrouw Julie is depri. Om zijn vrouw een plezier te doen vraagt hij zijn overplaatsing naar de Côte dAzur. Zijn plan mislukt echter en men stelt hem tewerk in Bergues (Sint-Winoksbergen) een boerendorpje in het noorden. Mijn nieuwsgierigheid is alvast geprikkeld. De ronde van Vlaanderen was mooi om te zien en de twee Stijnen scheerden hoge toppen. Stijn Devolder omdat hij won en Stijn Coninckx vanwege het filmpje dat hij realiseerde.
Stijn Coninckx Nieuwsbladspot Ronde Van Vlaanderen
Chantal kan maar moeilijk over Michels dood heenkomen. Zelfs de poes maakt het haar en haar ouders moeilijk. Baasje dood, poesje boos, poesje eigenzinnig. Chantal en Michels poes kampen met véél verdriet. Chantal wil asap sterven om bij Michel te zijn. Maar de dood is geen oplossing. Ik hoop dat Michel van hierboven Chantal kan helpen, over haar kan waken, positieve dingen in haar leven kan bewerkstelligen. Hoe zou ik reageren in dergelijke situatie, moest mijn geliefde sterven? Ik zou héél héél treurig zijn maar ook moedig want ik zit met een ganse familie waarvoor ik beschikbaar wil zijn. Een tijd later zou ik dan misschien mijn hart terug openstellen voor een nieuwe vlam die vrij en beschikbaar en conditio sine qua non charmant is. Charmant en genegen. En passioneel. Zonder te zoeken. Ik zou erop moeten vallen, krak boem... Hopelijk krijgen de mensen geen verkeerd beeld van mij, neen, ik ben heel trouw. Maar het leven moet ook zijn kansen krijgen. And God knows how I enjoy life... In mei vieren wij de meerderjarigheid van onze liefde (18 jaren!) Twee niet gefortuneerde levensgenieters die nog altijd tortelen dat het een lieve lust is.
Straks maakt manlief brochettes klaar met een slaatje en stokbrood. Deze morgen had hij tijd om mij naar het werk te voeren (op vrijdag begin ik vroeger) samen met mijn oudste dochter die bij Dreamland een slot en helm moest kopen voor haar fietsweek op school. "Mama, werk jij in deze buurt? Het lijkt hier net de zee qua omgeving." "Ja, schat, het ligt hier naast de autosnelweg." Even later : "Wat een mooi gebouw, waar je werkt." "Ja, schat, maar ik moet er wel hard werken hoor." Eigenlijk heb ik altijd in mooie gebouwen gewerkt. Dit gebouw is spiksplinternieuw, lijkt me. Even later krijg ik de doelgroep Wallonië voorgeschoteld. Een collega van mij deed een minitrombose. Ja, anticonceptiepil, roken, stressante job, wat wil je... De verantwoordelijke vraagt wat onze plannen zijn. "We zien wel, van week tot week," antwoord ik. Een collega gaf hetzelfde antwoord. Bij mijn thuiskomst word ik verwelkomd door een prachtige grenen kast die mijn schat van iemand heeft gekregen. Heel modern, heel licht, net wat ons nog ontbrak in de badkamer.
 "Wink"){kind=icon}
