Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
17-04-2008
EXPOBROOD EN SECRETARESSEDAG
Misschien krijg ik straks wel zo'n expobrood cadeau van twee verdwaalde studenten, net zoals vorige keer toen ik Sultanakoekjes cadeau kreeg. De eenzame fietster Tosca reed niet onopgemerkt voorbij en kreeg vriendelijk de Sultanakoekjes toegestopt. Ok, ik had mijn goede daad die dag al volbracht door in de Industrielaan waar ik werk een medeburger in bestelwagen vriendelijk en beleefd de weg te wijzen. De GPS liet het blijkbaar afweten want de man moest in de buurt van het UZ-VUB zijn, al iets verder daarvandaan in de andere richting. De bloemenwinkels hadden het gisteren druk vanwege de secretaressedag. Een job aan de telefoon is een zeer goede barometer voor wat er reilt en zeilt in dit land. Zéér interessant. Enige positieve inborst is wel aanbevolen. Empathie noemen ze dat. Het vrouwelijk deel van het koppel op leeftijd hiernaast ligt nog steeds in de kliniek van Vilvoorde. De man gaat er elke dag heen met de tram en aansluitend de bus. Een hele expeditie. Twee jaren geleden had hij nog een auto maar dat werd te duur. Hij had niets dan "klodden" met zijn tweedehandswagen en deze buren leven van een veel te klein pensioen als zelfstandige schilder. Sedert hij gestopt is met schilderen vanwege evenwichtsproblemen op torenhoge ladders (ooit was hij op het nippertje aan de dood ontsnapt), is zijn inkomen dusdanig gezakt dat leven overleven is. Af en toe spelen wij voor OCMW door wat eten te bereiden. Een lekkere maaltijd smaakt altijd en we koken hier altijd in het groot. Op een bord meer of minder komt het hier niet aan. Anders gooien we het toch maar weg. Gisterenavond dus de deur bij de buren wagenwijd open. Ik ging net mijn fiets op stal doen. "Bonjour, madame,... " "Comment ça va avec madame à Vilvorde?" "Oh, c'est comme l'hôtel et les infirmières lui mettent tous les jours des autres vêtements." "Elle mange de nouveau?" "Presque rien, c'est une squelette..." "Et elle était déjà si maigre,..." Hij stopt me de twee borden van de voorbije dagen toe. Zijn ogen zijn glazig en afwezig, het koppel is echt op elkaar toegespitst. Een twee-eenheid als het ware. Best mooi om zien... Misschien smokkelt hij de cognac wel binnen, denk ik vanbinnen. Het houdt haar misschien nog wat op de been. "Tu sais, je la vois revenir... Elle est bien sognée là à Vilvorde," zeg ik om hem te troosten. "Oh, je l'espère." Zij is één van de slankste vrouwen die ik ooit ontmoet heb. Natuurlijk slank dan. Freel, freel, freel. Een luxepop. Vroeger toch. Dageraad is ook wel vrij slank. Als man dan. "On sent les os de la jambe de papa," zegt de jongste. Meestal spreekt ze Nederlands maar met haar papa niet, eigenlijk is ze goed tweetalig. Maar het Nederlands is toch haar moedertaal. In Wallonië wonen veel verfranste Vlamingen die daar al generaties lang wonen. Vroeger uitgeweken omwille van werk. Dat merk je aan hun naam. Dergelijke dingen heb ik allemaal ontdekt aan de telefoon. Niet uit boeken of cursussen.
een zelf opblaasbare matras voor mijn zoon. Ze vertrekken volgende week met de school een paar dagen naar een Ardeense camping en ze hebben iets dergelijks nodig. Hopelijk vind ik mijn gerief. Fingers crossed. We hebben hier thuis nog een paar bredere opblaasbare matrassen maar zo'n lichter spul lijkt me beter. Kan bovendien altijd gebruikt worden. Hopelijk krijg ik het vandaag wat minder druk op het werk (altijd die zieken, het lijkt wel een epidemie!) zodat ik geen overuren moet doen en op tijd kan vertrekken naar AS adventure. Gisteren had de jongste nog rubberen laarzen van maat 41 nodig voor een vakantieweek met de school in de Ardennen. Liefst blauw, geen groen, want groen vond ze niet zo mooi. Gelukkig moest ik niet al te lang zoeken en stond er ook geen file aan de kassa. De oudste dochter had een reservebinnenband nodig voor een fietsweek. 's Morgens is de jongste boos dat ik haar niet eerder gewekt heb, ze moest nog een deel van haar geschiedeniscursus leren. Maar er is zoveel te doen, als je jong bent en nog net geen veertien,... Zaterdag gaat ze met haar beste vriendin naar Walibi Belgium. De oudste dochter is uitgenodigd op een avondparty en mijn zoon... ja die gaat er graag alleen op uit met zijn vrienden. Er wordt hier op regelmatige tijdstippen gekookt door Dageraad of mezelf maar al te vaak moet het eten opnieuw opgewarmd worden. Rustig samenzijn behoort tot de verleden tijd. Volgende week zijn we dus een paar daagjes alleen in huis. Gebeurt maar één keer per jaar!
Iemand vertelde mij dat ik een stille blogster geworden ben tegenover vroeger. Het is waar dat ik veel minder reageer, maar dat komt door een gebrek aan tijd. Misschien ook wat te wijten aan luiheid maar ik lees nog wel degelijk de andere blogs. Het komt doordat... ik het ontzettend druk heb in de buitenwereld. Ik leef ten volle, tast af, zoek nog wat mijn weg, doe ervaringen op. Mensen hebben me soms nodig in de buitenwereld, ze verwachten reacties en steun en antwoorden van mij. Vooral de jongere garde. Kortom, ik speel in een nieuwe film. Ik noem het "Groot-Bijgaarden movie". Hoe lang dit zal duren, weet ik niet, het duurt nu al vier maanden. Vorig jaar speelde ik in de "Elsense movie" en hiervan kreeg ik vandaag de 281.10 fiche in de bus gedropt. Grapje. Er zijn de "ervaringen" en die zijn het allerbelangrijkste. Ondertussen ligt één van mijn beste vrienden wel onder de grond en dat gaf me een fameuze knak. Ach, Michel blijft altijd wel leven in mijn hart maar ondertussen is hij toch maar dood. Al probeer ik af en toe wat met hem te praten en ,geloof het of niet, maar dan begin ik te lachen. Hij was een grappenmaker, met hem praten was alsof ik soms in het circus was. Cirque du soleil de France. Ik beloof hem naar de film "Bienvenu chez les Ch'tis" te gaan kijken. Dus geen sleeping customer, geen stille blogster, ik leef wel degelijk en hoe... Mijn man lijkt verliefder met de dag te worden, ik heb hem nochtans geen toverdrank ingeschonken en ik ben er niet jonger op geworden. Maar goed, ik weet hoe ik hem gelukkig maak en hij vindt mij nog altijd de max. Soms moet hij mij wel ver gaan zoeken in "Fantasyland". Als ik verdwaald rondloop in één of andere dimensie, lees "zweef". In mijn gedachten. De kinderen beschouwen mij als warme, altijd beschikbare mama. En ik? Ik heb tijd nodig voor mezelf. Als het maar even kan, trek ik de natuur in. Ver weg van het nieuws.
houden sommige blogs op te bestaan en dat is zeer jammer. Misschien moeten mensen hun blog niet teveel laten afhangen van wat de goegemeente denkt of wil. Zie je, ik ben een "rare", een "weirdo", kom heel vlot over maar ben heel eigenzinnig. Ik doe mijn ding. People like it or not. Wat mij betreft, mijn blog - deze toch - komt van binnenuit en zal dus nog lang bestaan. In de toekomst hoop ik wat interactiever aan de slag te kunnen met filmpjes enzo maar dat is niet voor onmiddellijk. Leest er iemand de blog? Wel, ja, er zijn een paar lezers (?). Maar mijn hoofddoel is de blog te behouden als geschenk voor mijn kinderen als de wereld dan tenminste nog niet ten gronde is gegaan. Maar dat geloof ik niet... Zij kunnen dan ontdekken hoe ik dacht over bepaalde zaken, wat ik voelde, een mens is tenslotte meer dan een nummer. Hun charmante Tosca Vandamme. Met het peperkoeken hart. Dus mijn raad aan anderen : doe je ding. Doe het vooral voor jezelf. Op de eerste plaats. Dan voor de anderen. De tekst zal altijd wel iemand raken of plezier doen. Ik plaatste een simpele gsm-foto van mezelf op het net. Inmiddels zie ik er alweer anders uit, haarcoupe in dégradé enzovoort... Ik metamorfoseer graag.
Francis Cabrel La fille qui m'accompagne (voor Dageraad)
Ergens las ik als antwoord hierop : De gedachte achter het ei dat een kip wil worden. De proactieve gedachte. (Op voorhand dus) Er is wel iets van aan, het is aannemelijk. Gisteren was ik zeer positief maar het werk wrong een beetje. Ik behaalde mijn targets (doelstellingen) niet (meestal wel). De mensen reageerden kortaf en bot. Vandaag kwam ik aan de telefoon bij supercharmante Franstalige landgenoten terecht. Het lag misschien aan mijn stem maar velen gaven een positieve reactie. En de targets werden bereikt. Dus kies ik als antwoord : de gedachte wil kip worden maar krijgt eerst de vorm van het ei.
Deze morgen was het vrij frisjes maar het bescheiden zonnetje wenkte mij vrij vroeg naar buiten. Ik belde aan bij de huisarts om een driemaandelijks voorschrift voor de pil. De lieve zachtaardige dokter leek meer dan drukbezet en had deze keer niet echt tijd voor een babbel. Maar hij kent ons, we zijn halvelings buren langs de achterkant van onze resp. huizen, al liggen er een aantal tuinen tussen. "Comment ça va?" en het aansluitend antwoord zal voor een volgende keer zijn. Ik zei hem nog dat ik met de dochters zou langskomen voor een preventieve injectie tegen baarmoederhalskanker. Op school wordt daar veel reclame over gemaakt. "Mama, je moet dat doen vooraleer je seks hebt met een jongen." Het is de natuurlijkste zaak van de wereld maar ik heb toch even geslikt en vrij vlug geantwoord : "Ja, natuurlijk schat, ik zal ervoor zorgen dat de huisarts jou die injecties geeft." Van opzij bewonder ik mijn groter wordende knappe jongedames. Waar zijn mijn kleutertjes gebleven? Ook op het werk word ik omringd door jeugd en schoonheid. Of ik hiertussen afsteek als veertiger? Bwa, ik krijg zelfs de tijd niet om hierover na te denken want een leeftijdsgenoot knikt me heel charmant goedenavond toe. Blijkbaar zit de golflengte tamelijk goed tussen ons. Eigenlijk is het allemaal best leuk. Ik heb zelfs een collega met hele mooie donkere haren en prachtige blauwe ogen, diep als de zee, van Italiaanse afkomst, nog geen eenentwintig. Een Franstalige collega zou graag willen dat ik fulltime ipv parttime werk omdat ze vindt dat ik kalm en "cool" ben. Blijkbaar behoor ik tot de mensen op wie de jaren een goede invloed hebben. Maar mijn besluit is genomen. Werken is niet alles in dit leven. Mijn man heeft graag dat Toscaatje er voor hem is. Hij is een artiest, een groot klein kind en ik heb eerlijk gezegd ook tijd nodig voor mezelf. De voorbije jaren waren nogal hektisch. Toscaatje die als baby groot geworden is door Amerikaanse melk omdat ze de inlandse melk zogezegd niet kon verdragen. See, kosmopoliet vanin de kindertijd. Ach, zo'n slechte melk zal het wel niet geweest zijn want de gezondheid is opperbest. Als het zonnetje schijnt en ik met de fiets terugkeer van mijn werk, hoor ik de vogels fluiten. Alsof ze zich van de mensenwereld niets aantrekken. Ze fluiten maar door. Op hun frequentie. De lichten zijn mij genadig en ik ben in een wip van tijd thuis.
een boek schrijven... Zoals jij kan vertellen... (Ze is charmant, mooi, jong, lief en spontaan) "Ach, ik schrijf een blog", antwoord ik. Het is niet zomaar een blog voor mij, het is ook een spelen met innerlijke motivaties, denkpistes, verlangens, ervaringen, enzovoort... My own special creation. Maar dat vertel ik er niet bij. Wat de goegemeente ervan denkt, laat me volledig koud. Het is mijn experiment. Ik ben van plan meer uit mezelf te leven. Ik blijf sociaal, maar in de eerste plaats sociaal met mezelf. Gedaan met negatieve gedachten. Gedaan met me af te stemmen op de verkeerde golflengtes. Waiste of time and energy! Vanaf nu wil ik enkel nog de wereld door een roze bril zien. Het kussengevecht maakt plaats voor ... een kussenknuffelarij. Het leven omarmen en wat erin zit. Vooral het positieve.
Ik ben een grote fan van Delphine, Delphine Boël. Ik vind haar een hele mooie vrouw en ze maakt haar man waarschijnlijk héél gelukkig. Ze lijkt me een vrouw met vele facetten en I like it. Sterk en kwetsbaar tegelijk. Als de journalist haar tijdens het RTL-journaal ondervraagt over het boek "Couper le cordon" (de navelstreng doorknippen in casu met haar vader en het verleden), lijkt ze soms achter haar woorden te zoeken. Ze dènkt na over het leven, ze zegt interessante dingen. Ze staat er. Ze is er zelf doorheen gekomen. Als kind van een vader die vaak afwezig was, begrijp ik haar. Zeer goed zelfs. Jammer dat Albert haar niet in zijn armen sluit. Het zou zo mooi kunnen zijn. Maar Albert kiest voor de ratio. Deze keer. Hoe dan ook, ze heeft prachtige ogen en ze is een zeer mooie vrouw. And, she did it all herself.
Vanaf nu slaat deze blog nog een nieuw wegje in. De weg van de dagreality. Het is een nieuw concept, iets nieuws dus. Heel modaal en toch zo romanesk. Zoals ik ben. Het is alsof ik dergelijke zaken aantrek. Ik leer elke dag bij. Zo ook vandaag. We stonden beiden aan de bushalte te wachten. Ik moest hier normaal niet staan maar mijn partner zei dat het ging sneeuwregenen en dus liet ik de fiets op stal. De koude brengt mij en de zwarte dame bij elkaar en we knopen een gesprek aan. Een mooie dame met een vol evenwichtig gezicht en niet al te mager maar elegant gekleed. De iets rijpere zon van Afrika. "Le bus de 17 heures 54 arrive toujours en retard." Ik knik en lach. Tosca (ikzelf dus) heeft iets Duchausoitiaans over zich, iets dat anderen op hun gemak stelt. Laat ons stellen dat ik het graag gemakkelijk houd en dus uit gemak vriendelijk overkom. Cool, noemen ze het soms. Relax. Dat breekt het ijs en ze vertelt me dat ze in de buurt woont. "Mooie buurt, gezellig, rustig..." "Ah oui, madame, c'est la campagne ici..." Soms gaat ze eieren, tomaten en kippen halen in de nabijgelegen boerderij. "Cela a du goût, pas le goût des congelés..." De levende kippen laat ze soms slachten door Arabieren. "Poule moambé," zeg ik vertrouwd. "Ah oui, mais aussi avec la sauce tomate et les haricots." Ik vind deze dame lief maar verlang naar mijn warm nest thuis. Ik ben niet warm genoeg gekleed om in de koude te wachten. De dame verlangt ook naar de zon, naar de zon van Kongo. Al 18 jaar woont ze hier. Haar twee jongsten zijn hier geboren. "Pourtant, je n'aime pas trop le luxe ici, je voudrais retourner là-bas, mais c'est dangereux pour les enfants." Blijkt dat Kongo een land vol terreur is, vol mizerie en hongersnood. "Nochtans hebben jullie diamanten in de bodem en nog veel meer schatten..." "La dernière fois que je suis retournée au Congo, mon petit frère a été tué..." Hoeveel kan een mens slikken, denk ik in mezelf. Ze deed als "infirmière" de ronde van de ziekenhuizen aldaar en stootte op lijken, mensen die in ziekenhuizen op de grond lagen, ... "Les docteurs là-bas ne sont payés que tous les trois mois, les professeurs, ce n'est pas mieux... Il y a des retards dans le paiement de leurs salaires. Il n'y a pas d'infrastructure là-bas. Il y a partout les armées des autres pays environnants armées par d'autres puissances. Les gens meurent de faim..." "Et sous Mobutu?" "Oh, là, les gens avaient au moins encore à manger." Ze is geboren in de jaren van de Indépendance, de Onafhankelijkheid, ze heeft Mobutu nog gekend. Niet persoonlijk. Interessant om ook eens een vrouw des volks aan het woord te horen. De media geven dikwijls toch maar voorgekauwde koek . Geen queen van dit of dat, een echte vrouw van ginder, geen slachtoffer, geen sukkel, geen protégée du régime. Toen ik thuiskwam vernam ik dat het oude dametje van hiernaast met de ambulancewagen was weggevoerd. Haar man wou haar voorlopig niet vergezellen naar het ziekenhuis. "J'ai dit aux gens de l'ambulance qu'elle boit deux litres de cognac tous les deux jours." Ik zei hem dat ze in het hospitaal geen cognac zou krijgen. Alhoewel, een alcoholvervangend middel zou misschien nuttig voor haar zijn. Tot nu toe hield ze zich sterk op alcolhol, ze kon haast niets meer eten. De plotse overstap naar een alcoholvrij dieet zal moeilijk voor haar zijn. What's in a day, zeggen ze dan. Elke dag leer ik bij.
Toen ik met de fiets om broodjes reed bij de bakker, reed ik heel rustig alleen op de weg. Het kan op zondag soms echt kalm zijn, zeker als het weer niet al te schitterend is. Ik reed voorbij een vrachtwagen die meubels vervoert en waarop reclame stond voor de film van Mourad Boucif "Au-delà du sacrifice." Een film over mannen die in de Tweede wereldoorlog van elders kwamen, o.a. van Noord-Afrika en die zich onder dwang inschreven in het leger. Zij speelden een belangrijke rol in het verloop van de oorlog en de bevrijding maar hun naam wordt doodgezwegen. Ze worden genegeerd door de Franse overheid, ze trekken een pensioen als militair van slechts 50 à 60 euro per maand... ze leven in een kamer van 2 meter op 4. Mourad Boucif blijkt een uiterst getalenteerde filmmaker te zijn. Een film die tegenwoordig ook hoge toppen scoort in de bioscoop is "Bienvenue chez les Ch'tis". Meest succesvolle film uit de Franse filmgeschiedenis sedert 1945. Over Philippe Abrams, een post-directeur in Salon-de Provence. Zijn vrouw Julie is depri. Om zijn vrouw een plezier te doen vraagt hij zijn overplaatsing naar de Côte dAzur. Zijn plan mislukt echter en men stelt hem tewerk in Bergues (Sint-Winoksbergen) een boerendorpje in het noorden. Mijn nieuwsgierigheid is alvast geprikkeld. De ronde van Vlaanderen was mooi om te zien en de twee Stijnen scheerden hoge toppen. Stijn Devolder omdat hij won en Stijn Coninckx vanwege het filmpje dat hij realiseerde.
Stijn Coninckx Nieuwsbladspot Ronde Van Vlaanderen
Chantal kan maar moeilijk over Michels dood heenkomen. Zelfs de poes maakt het haar en haar ouders moeilijk. Baasje dood, poesje boos, poesje eigenzinnig. Chantal en Michels poes kampen met véél verdriet. Chantal wil asap sterven om bij Michel te zijn. Maar de dood is geen oplossing. Ik hoop dat Michel van hierboven Chantal kan helpen, over haar kan waken, positieve dingen in haar leven kan bewerkstelligen. Hoe zou ik reageren in dergelijke situatie, moest mijn geliefde sterven? Ik zou héél héél treurig zijn maar ook moedig want ik zit met een ganse familie waarvoor ik beschikbaar wil zijn. Een tijd later zou ik dan misschien mijn hart terug openstellen voor een nieuwe vlam die vrij en beschikbaar en conditio sine qua non charmant is. Charmant en genegen. En passioneel. Zonder te zoeken. Ik zou erop moeten vallen, krak boem... Hopelijk krijgen de mensen geen verkeerd beeld van mij, neen, ik ben heel trouw. Maar het leven moet ook zijn kansen krijgen. And God knows how I enjoy life... In mei vieren wij de meerderjarigheid van onze liefde (18 jaren!) Twee niet gefortuneerde levensgenieters die nog altijd tortelen dat het een lieve lust is.
Straks maakt manlief brochettes klaar met een slaatje en stokbrood. Deze morgen had hij tijd om mij naar het werk te voeren (op vrijdag begin ik vroeger) samen met mijn oudste dochter die bij Dreamland een slot en helm moest kopen voor haar fietsweek op school. "Mama, werk jij in deze buurt? Het lijkt hier net de zee qua omgeving." "Ja, schat, het ligt hier naast de autosnelweg." Even later : "Wat een mooi gebouw, waar je werkt." "Ja, schat, maar ik moet er wel hard werken hoor." Eigenlijk heb ik altijd in mooie gebouwen gewerkt. Dit gebouw is spiksplinternieuw, lijkt me. Even later krijg ik de doelgroep Wallonië voorgeschoteld. Een collega van mij deed een minitrombose. Ja, anticonceptiepil, roken, stressante job, wat wil je... De verantwoordelijke vraagt wat onze plannen zijn. "We zien wel, van week tot week," antwoord ik. Een collega gaf hetzelfde antwoord. Bij mijn thuiskomst word ik verwelkomd door een prachtige grenen kast die mijn schat van iemand heeft gekregen. Heel modern, heel licht, net wat ons nog ontbrak in de badkamer.
Een vreemde virtuele ervaring : je zoekt beroepshalve adresinfo op over een bepaalde klant en je komt ergens uit op één of andere blog van een vermoedelijke kennis van de klant waarvan je de gegevens opzocht en waarnaar google verwijst. Gek of hoe de virtuele wereld en de beroepswereld elkaar kruisen. De wereld is klein - zeggen ze dan. Vanavond stort ik mij in het leven van mijnheer en mevrouw Sarkozy, kingdom of the Elysee, (paleis in Parijs en ambtswoning van de Franse president) om mijn zoon te helpen die samenvattingen en schema's in het Frans moet maken. Eerst had ik hier geen zin in maar dan bedacht ik mij. Hij heeft tenslotte al heel wat voorbereid en had ik mij niet voorgenomen dat ik steeds beschikbaar zou zijn. Om mij in de sfeer te brengen bekijk ik de grappige video rond Sarkozy op youtube. De vodka is een gevaarlijk drankje of is het de slibovitch die zijn werk heeft gedaan. Enfin, soit, ook de groten der aarde hebben hun kleine kantjes natuurlijk of wat dacht u...
Wie wordt de man van? Ja, wie zal de volgende zijn die aan zo'n programma meedoet? Met alle respect voor het programma, voor de schoonheid van de deelnemende personen, het concept. Maar, er zit iets niet in de haak volgens mij. Men "wordt" de man niet, men moet het "zijn"... See? Echt gaan voor de vrouw, haar steunen in wat ze ook maar wil ondernemen. Haar kussen, tonen dat je van haar houdt, haar strelen, haar op iets "geks" verrassen, ludiek en serieus uit de hoek komen. "But she must always be the one"... Als men zich teveel concentreert op het "worden", als men al zijn energie en tijd steekt in het "worden", dan gaat het "zijn" eraan voorbij. Eigenlijk is het "zijn" belangrijk. "Worden" leidt af. Men zoekt teveel dingen om te plezieren. "Zijn" daarentegen is degusteren. De liefde degusteren. Zich eens goed laten gaan. Maar dit alles is eigenlijk heel persoonlijk, persoonsgebonden. Dageraad is gevallen voor een boel dingen die ik niet aan de neus ga hangen, maar vooral ook voor mijn "eenvoud". Voor hem waren er een aantal anderen. "Je kunt heel lief zijn, zo lief..." zei een wanhopige vrijer ooit. "Maar ook zo wereldvreemd!" (lichtjes kwaad en zucht-zucht). Een goede raad aan Phaedra en aan de toekomstige kandidates : "Wees jezelf, blijf jezelf".
Help me in dit neerwaartse tranendal. Ik nam gisteren een dagje verlof op het werk en kreeg vandaag de onaangename verrassing dat de verantwoordelijke voor wie wij de opdracht uitvoeren helemaal niet tevreden was dat er gisteren niemand was van de Nederlandstalige ploeg. Ja zeg, ik had dus wel verlof ! dat ik nota bene reeds drie weken geleden had aangevraagd bij mijn directe chef en vrijdag opnieuw via mail had laten weten. Dus, er was weerom één zieke, één die haar kat gestuurd had (ze is net begonnen) en mezelf, die op verlof was en vandaag bij haar terugkeer de ganse stal heeft uitgeklaard. Ach ja, zo is het leven. Ik stel meer en meer vast dat ze hier in dit werk echt op mij rekenen, zij het dan dat ik slechts halftime werk. Maar een wel erg gevulde halftime. Dageraad vraagt wat er scheelt maar ik bijt nog liever mijn tong af... Ach, een beetje troubles op het werk, een klein beetje maar... Hij zou eens een vlieg moeten zijn, zijn tikker zou overslaan... Michelleke zaliger (of moet ik zeggen Michel want hij was een boom van een vent) zou zeggen : "Tu dois t'en foutre de tout cela..."
Vandaag naar Arno's stad getrokken. Brussel is evengoed zijn stad, maar Oostende ook en omdat ik in Brussel woon, is het duidelijk dat we naar Oostende zijn geweest. We hadden - godzijdank - redelijk wat geluk met het weer. De visschoteltjes hebben lekker gesmaakt en de shopping met de puberdochters bleef binnen de perken. Morgen komt een vriendin van de oudste op bezoek en dus wordt het gauw nog wat poetsen.
met uittreksels van vorig jaar zag ik mezelf figureren onder de naam "Artiest". Het is net alsof de naam aan iemand anders toebehoort. Ik voel me - eerlijk gezegd - veel beter onder de nickname Tosca. Tosca Vandamme sluit perfect aan bij mijn ware aard. No-nonsense, sympathiek, charmant, eenvoudig, nuchter, romantisch en romanesk. Landadel en neen... ik ben niet van adel. Geen kat reageert op mijn blog, het is alsof de mensen een beetje "bang" van mij zijn. Mij niet gelaten, ik vind het perfect zo. Virtueel leven is voor mij nog altijd ondergeschikt aan het echte leven. Toch is het virtueel leven ook wel leuk. Sommige mensen lijken althans méér dan sympathiek. Maar het blijft virtueel. In real life ben ik zeer actief, ook wel "geliefd". In het virtuele leven ben ik een vreemde eend in de bijt, ook al omdat ik zeer weinig reageer op anderen. Deels uit luiheid, deels uit gebrek aan tijd. Maar ik lees wel andere blogs, met véél plezier. Vandaag een super dagje uit in Antwerpen beleefd.
Als ik thuis kwam, was de jongste vertrokken naar een sleepover bij haar vriendinnen. Gisteren had ze vol liefde een reuzenkader samengesteld met foto's van de vriendinnen ter ere van de verjaardag van één vriendin. Fantastisch hoe close die dertien-veertienjarige meisjes zijn, hun vriendschap dateert al van de kleutertijd. Het kader was puur kunst. Mijn jongste heeft een ongelooflijke warme creativiteit. Ik ben ook zeer creatief maar kan van mijn jongste veel leren wat betreft de "warmte" die van het gecreëerde uitgaat. Het doet me haast denken aan het doek met de geometrische figuren van Mich zaliger (zie droom). De foto's waren pasfoto's en prints van internetfoto's. Op het werk was er een evaluatie van de voorbije maanden en ik ben met glans geslaagd. Ik verwonder me over de positieve indruk die ik tot nu toe heb achtergelaten. Ik heb me ingezet, ok, maar het ging echt over superlatieven. Het tij kan echter vlug verkeren, dus waakzaamheid is geboden. Het is wel niet evident om een halftime uit te voeren in de privésector, omdat de uren die je werkt echt intensief moeten besteed worden. Met tijd kan dan minder gemorst worden. Dageraad is vlees gaan kopen voor de volgende maand. Inpakken en diepvriezer in. Vanavond is het mijn cooking time. Spaghetti carbonara. A la façon de Tosca.
Nog 24 uurtjes en ik geniet ook van een paar welverdiende vakantiedagen (niet betaald overigens!) Maar het zal goed doen om er eens uit te zijn. Al steekt een griep de kop op (en ik was nog zo gezond de voorbije maanden)... Tot veel zinnigs ben ik vanavond niet in staat. Maar ik heb wel zin in heel mooie muziek. Muziek die een beetje aan mijn dag kleeft vanwege de honderden telefoons die ik placht te doen.
Mijn Franstalige collega is terug van de Dominicaanse Republiek. Zij neemt de doelgroep Wallonië van me over. Ze ziet er heerlijk gebruind uit en zegt dat ze tussen de gevoede haaien heeft gezwommen, koffielikeur en veel rhum heeft gedronken en geflambeerde pannenkoeken en bananen heeft gegeten. Ginder aten ze ook varkenvlees, kalfs- en rundvlees. Geen schapen- of geitenvlees. Ze maakte zelfs een mini-tsunami mee (had ik het haar niet voorspeld!) maar ze is nu dus in levende lijve terug. Zelf word ik overgeplaatst naar een ander project nu er een paar voltijdse krachten zijn aangeworven. We zien wel... ik ben het gewoon om te veranderen. Gelukkig behoud ik mijn halftijdse opdracht. Of ik mijn luxepositie van 13 u 30 tot 17 u 30 zal kunnen handhaven is zeer de vraag. Waarschijnlijk moet ik me flexibeler opstellen qua uurrooster. That's life!!! Vanavond kreeg ik weer een raar gevoel in mijn hoofd en in mijn keel. Het had alles te maken met de zelfgerolde cigarillo's van Michel zaliger, een redelijk jong gestorven close vriend. De ouders van Chantal, de vriendin van Mich, gaven die langs ons ma mee om aan Dageraad, mijn partner, te geven. Dageraad vindt ze niet zo te pruimen en wil ze weggeven aan een vriend. Eerst dacht ik : "Ik hou ze bij als herinnering aan Mich...." maar Mich is in mijn hart gesloten, voor altijd, en daar zullen zelfgerolde cigarillo's die na verloop van tijd vergaan niks aan veranderen. Het gaat tenslotte om driedimensionale materie en Mich is allang naar andere en hopelijk schitterende dimensies vertrokken. Edoch, soms voelt het alsof hij met me praat en me sloten moed inspreekt. Zijn appartementje staat inmiddels alweer te huur. Of ik hem mis? Of course maar ik had hem nog meer gemist, als ik hem nooit gekend had.
Egidius waer bestu bleven Mi lanct na di gheselle mijn Du coors die doot du liets mi tleven Dat was gheselscap goet ende fijn Het sceen teen moeste ghestorven sijn
Egidius, waar ben je gebleven? Ik mis je zo, mijn kameraad. Jij koos de dood, liet mij het leven. Je vriendschap was er vroeg en laat, maar 't moest zo zijn, een van ons gaat.
uit het Egidiuslied (Middeleeuws lied uit de Nederlandse literatuur ca 1400 auteur onbekend)
 "Mad"){kind=icon}
 "Shocked"){kind=icon}
