Meestal schrijf ik m'n blog als ik uitrust. Ik mag dan wel niet te moe zijn. Soms moet ik echt onderuit. Soms niet en dan durf ik makkelijk plaats nemen om m'n blog bij te werken. Dat is het leukst. Alles nog eens op een rijtje zetten. Het herinnert me ook aan de korte periode dat ik naar de chiro ging. Beurtelings werd verwacht dat een kind van de groep een dagverslag schreef over de activiteiten die we deden. Nu, jaren later, denk ik, dat zo'n verslag werd verwacht bij de leiding als een soort van controle. Onze leiding -die misschien niet graag schreven ofzo- loste dat op deze wijze op. Ik schreef zo graag dat ik me regelmatig opgaf voor deze job. Eén van de weinige dingen die ik echt graag deed bij de chiro. De gezamenlijke activiteiten vond ik maar stom. Verplicht pret maken, kan -en kon toen ook niet- in mijn ogen ook maar enige vorm van vermaak bieden. Nu doe ik nog steeds hetzelfde eigenlijk. Schrijven over wat was en wat ik deed of wat zou kunnen...
Gisterenmiddag voelde ik me goed. Het nemen van een morfinepil tussendoor kan me echt wel een portie energie geven. Dan kan ik tenminste eens wat doen. Erik en ik begonnen onze tuin te overzien en we bespraken nog enkele mogelijkheden voor het verder bewerken. Achteraan hebben we een opgehoopte berg met zand. Dat zand is door de weersomstandigheden erg hard geworden en staat ondertussen weer vol met onkruid allerhande. Op m'n gemak wilde ik het onkruid gaan wieden. Op het eerste zicht zou dit een job worden van toch enkele weken, rekening houdend met mijn tempo. 'k Had al wel eens overwogen te vragen aan m'n zussen of we dit samen eens zouden kunnen doen. Maar telkens ik iemand van hen zie, vergeet ik het te vragen. Tja, we babbelen over zoveel andere dingen... Oké dus, ik begon er aan. Tegen Erik zei ik dat hij niet moest helpen. Hij is meestal met heel andere zaken in de weer en dit wilde ik nu toch wel graag voor mijn rekening nemen. Maar ik zag z'n blik. De bekende Erik-blik. Zo van: dit is niks voor jou, je gaat je te erg vermoeien en dat wil ik niet. Ik stelde hem dus gerust dat ik het echt wel kalm aan zou doen. Voor ik het besefte was hij mee in de weer. Nogal wat trossen onkruid en grashoopjes kreeg ik zonder hulp niet uit de grond. Het zit allemaal zo stevig geworteld. Eigenlijk was z'n hulp heel erg welkom. Ongeveer een half uur heb ik dit uitgehouden. Dan daverde ik op m'n benen. Het ging niet meer. 'k Was zo leeg als wat. De zon bleef van de partij. Dus heb ik me in de ligstoel in de tuin gezet. Erik heeft verder gewerkt alsof de tuin in orde moest zijn tegen de avond.
Hard gewerkt, maar de tuin lang nog niet klaar. Hij besloot dat het genoeg was geweest. Het liep al tegen 18u. Overschot van het lekkere stoofvlees dat Angel een tijd geleden bereidde uit de diepvries gehaald. Frieten gebakken (ook diepvries) en het avondeten was snel klaar en lekker bovendien. Hoewel m'n gehavende kaak het eten bemoeilijkt, ging het er goed in. Merels en mezen vlogen nog dikwijls heen en weer, tsjirpend en zingend. Ik nam de gitaar nog eventjes ter hand. Niet lang, want oei, die rug... Maar vandaag had de dag een echte vakantie spirit en zorgt daarom voor een voldaan gevoel.
's Avonds voor de tv. Boek in de hand na het zien van een film. Want slapen gaan zonder lezen, is als slikken zonder kauwen. Of zoiets...
Eén mei. Dag Van De Arbeid. Dat vier ik niet echt, maar ik sta er dan toch altijd wel even bij stil. Eens nadenken over hoe 'we' het vroeger hadden. Hoe zwaar het leven was, 100 jaar terug, of langer. Rechten die we ondertussen hebben kunnen opbouwen. Proletariaat door rijken gehaat??? Of begeerd voor de te verrichten arbeid waarvoor zij zich absoluut niet wilden inspannen, maar verder geweerd. Wat wij, blanken trouwens ook deden (en nog doen) tegenover landen wiens ertsen en andere rijkdommen we op die manier hebben ontnomen van hun inwoners. Overdrijf ik? In mijn ogen niet. Ik vind het nodig om daar regelmatig bij stil te staan. Er met onze jongeren over te praten, zodat zij op hun beurt leren alles en iedereen te respecteren. Zodat zij leren dat rijkdom veel meer is dan geld en materieel.
Geen krant vandaag. Da's goed nieuws. Zo kan ik me niet laten meeslepen door het lezen van een hoop onvolledige maar in overvloed negatieve en vooral sensatie-gerichte berichten. Titels van artikels kunnen me soms overrompelen en danig boos maken. Het verdraaien van toestanden, of moedwillig achterwege laten van belangrijke punten, jaagt me dikwijls genoeg de hoogte in. Vandaag niet. Ik hoef me niet te vermannen om de krant terzijde te schuiven. Wat er niet is, kan men niet lezen. Ook al overheerst ochtendgrijs. M'n dag start goed. Allebei genieten we rustig van ons simpel ontbijt en mekaars stille gezelschap. Een heerlijke manier om wakker te worden.Tegenwoordig ben ik 's morgens een oud vrouwtje. Stijf als een hark. Een lichaam dat aanvoelt of ik de dag voorheen heel wat krachtinspanningen zou hebben gedaan. Wat helemaal niet waar is. Integendeel! Maar rustig bewegen. Rustig in de dagelijkse flow geraken, doet goed. Vandaag kan dat samen met Erik.
Gisteren had ik een formidabel fijne dag. Ten eerste zorgde de Gabrielstress die wegviel al voor een fantastisch gevoel. M'n kleinzoon is oké. Terug thuis, maar vooral oké! Hij speelt, grapt en maakt weer ruzie met z'n broertje over domme dingen, maar vooral omdat kleine broer ook een deugnietje is. De ouders, mijn zoon en schoondochter kunnen terug zuchten over minder belangrijke -zelfs leuke- dingen, zoals kinderen die lawaai maken. En ik? Greetje, m'n zus haalt me op. Spijtig genoeg komen twee zussen niet opdagen op het laatste nippertje. Maar Patricia, m'n oudste zus, wél. Ook Els is thuis. We maken pret over de onnozelste dingen. We lachen met onze ouderdomspijntjes. We lachen om en met mekaar. Als we later in de voortuin wachten op Erik, die me komt ophalen, zwaaien we naar de voorbijrijdende chauffeurs die naar ons staren. Tja, het is enorm leuk om verschillende reacties te zien. We zingen 'vrolijke vrienden' al wiegend. En hopen op één of ander publiek dat eventueel onze inzet op prijs zou stellen. Doch, dàt blijft achterwege, maar zorgt voor nog meer fantasierijke pretjes. Gelukkig laat Erik op zich wachten.
Natuurlijk komt hij toch nog wel opdagen en op weg naar huis zit ik nog lekker overvol goede energie. Ik vertel, en vertel, en vertel. En hij...? Hij glimlacht en luistert natuurlijk...
Heel nieuwsgierig wachten we af of ons kleinzoontje Gabriel morgen uit het ziekenhuis wordt ontslagen. Het enige ontslag dat ons lief is. Sinds donderdag is hij daar al, vandaag is het maandag. Straks bellen, dan weet ik meer. Indien nodig ga ik hem morgen zeker nog eens bezoeken. M'n zoon en schoondochter zijn zeer verantwoordelijke ouders. Maar toch kan m'n zoon geen vrij blijven krijgen van z'n werk om zowel de kleine zieke als de twee gezonde kindertjes mee op te vangen. Tot hiertoe deden ze het zonder enige hulp. Veel zou ik niet kunnen doen, maar ik denk altijd maar dat ik hen toch een beetje zou kunnen helpen verlichten. Even zus en broertje opvangen om de ouders op rust te laten komen. Loide is tenslotte 7maanden zwanger. Nee, dit is beslist niet leuk.
Vandaag kwamen m'n zussen op bezoek. De afspraak was al een keertje verzet vandaar dat ik het liet doorgaan. Anders was ik met de fiets naar het hospitaal gereden. Ons gebabbel heeft me niettegenstaande voldoende afgeleid en ook effe weer een fris hoofd bezorgd. Het was zeer aangenaam. We installeerden ons in de tuin. Het weer zou frisser worden, maar de zon bleef hardnekkig door de wolken dringen en een uurtje of twee was het heerlijk warm in de tuin. De merel die al heel wat stukjes touw uit onze tuin haalde om haar nest mee te verstevigen hield ook m'n zussen in de ban. En de poes van de buren die er steeds op uit is de merel haar leven te verkorten, kreeg van onzentwege de kans niet. De moordmachine werd tijdig gestopt zodat merel haar kroost groot zal krijgen zoals de natuur verlangt. Poes krijgt eten van haar mensenmeesters en hoeft dus niks te doden.
Nog efkes de gitaar boven gehaald, maar 't gaat me niet goed af. Wat pijn in m'n rug zorgt ervoor dat ik niet lang in dezelfde houding kan zitten. Dus kruip ik maar weer in de zetel onder een warm dekentje. Da's nodig want ondertussen is het alweer knap koeler dan daarstraks. En vanavond, dwalen m'n gedachten weer naar Gabriel. Hopelijk vinden de dokters snel wat er scheelt en nog hopelijk'er' mag hij snel naar huis!
M'n echtgenoot was deze week thuis. Ons ritme hing dus enkel en alleen van onszelf af. Hoewel... hier en daar toch met enkele dingen rekening moet worden gehouden. Op aanraden van de dokter, ging ik naar de tandarts. Er moet nog heel wat verzorging aan m'n tanden gebeuren alvorens de beruchte baxters te kunnen krijgen om botkanker tegen te werken. Tja, ik had dan ook verstek laten gaan de laatste jaren. Sinds m'n eerste kanker was ik niet meer naar de tandarts geweest. Witte-jassen-moeheid noem ik dat. Een belangrijk syndroom dat niet zomaar over het hoofd mag gezien worden. 'k Had natuurlijk helemaal niet verwacht dat m'n tanden er zo erg op achteruit waren gegaan. Bon. So be it. Ik ben god-de-moeder niet en zal me dus moeten houden aan de wetenschap die de dokter me voorlegt. De baxter zal nog moeten wachten tot juli. Eerst een hele resem tandartsbezoeken plegen.
De lente heeft al voor enkele vreugdesprongetjes gezorgd. Ik ben helemaal niet van zin om dit seizoen aan me voorbij te laten gaan. Een eerste fietstochtje werd voorzichtig gemaakt. Al snel gevolgd door een volgende. Een wandelingetje in het Middelheim is altijd de moeite waard. Zelfs een wandelingetje in de kalmthoutse heide. Het geeft me veel voldoening. Geen verkeer te horen. De stilte van de natuur. Vogels, een eekhoorntje, spinnen, slakken, een konijntje. Bloesem en licht-nieuw-groene blaadjes aan bomen en struiken. Oud wordt vervangen door nieuw. Zo gaat het met planten. Ook met mensen. Alleen... als je zoiets zegt over mensen, zeg je dat respectvoller, of je wordt er op na gewezen. Maar in mijn ogen is het net hetzelfde. Bij zo'n wandeling kan ik altijd m'n gedachten beter ordenen. Dan word ik een beetje zen.
M'n kleinzoontje ligt in het hospitaal. Men vreesde iets ergs, maar gelukkig werd hersenvliesontsteking uitgesloten. Oef!!! Hij is aan de beterhand nu. Dank Je Wel, denk ik heel bescheiden bij mezelf, 'Het' of 'De' bedankend voor het prille leven dat mag doorgaan. M'n zoon en schoondochter moeten heel wat angsten hebben uitgestaan op het moment dat het slecht ging. Maar dat moment is gelukkig voorbij. Zelf kan ik ook terug weer ontspannen.
Rustig. Ontspannen. Ook al wordt het weekeinde grijs. Grijs is ook mooi...
Afgelopen vrijdag kregen we dan maar officieel het verdict. 'k Kan het niet geloven. 'k Kan het niet vatten eigelijk. Er zit dus blijkbaar een gezwel in m'n botweefsel in m'n rug. Blijkbaar, is het groter geworden dan enkele maanden geleden. En, nòg meer blijkbaar, heeft het slechte cellen. Meer uitleg heeft een mens niet nodig natuurlijk. Maar toch... is en blijft het moeilijk te vatten. Ik moet een afspraak maken met de tandarts omdat m'n tanden in goeie staat moeten zijn als ik baxters moet krijgen om deze nieuwe kanker zoveel mogelijk tegen te gaan. Naar het schijnt valt het helemaal niet mee, als je die baxters krijgt en er moet een tand getrokken worden... Weet ik veel... ik schrijf maar wat de dokter me zegt. M'n chemo wordt ook weer aangepast. Het wordt ene op basis van hormonen en de bijverschijnselen zouden meevallen. Men heeft me beloofd dat ik m'n haar niet zal verliezen. Ik zag dat niet zitten voor een derde keer.
Oké. Leuk is anders. Maar m'n knauw kreeg ik vorige week al. Ik was dus gewapend en stond flink in m'n verdediging bij het aanhoren van dit nieuws. M'n oudste kleinkind kwam logeren en haar charmes werken heel opfleurend. Wat heb ik een fijn weekeinde achter de rug. We hebben ons op dames-wijze verzorgd in de badkamer. Het duurde natuurlijk wel wat lang, maar wat wil je? Verzorging is belangrijk en moet goed gedaan worden. We kijken op zo'n moment niet op een minuutje hé. Zaterdag gingen we naar Wiels in Brussel. Er werd daar gedanst. Het was een dans-tentoonstelling van Ana De Keersmaker: Work/Arbeid/Travail. Waarbij we ons de vraag stelden, vanaf wanneer worden bewegingen 'dans'? Waar ligt de grens tussen gewoon bewegen en dansen? Het was alleszins geslaagd. Daarna trokken we -op Erik's aanraden- naar de koninklijke serres. Opengesteld voor het publiek. Groot, de moeite, veel volk, mooi weer, blauwe lucht en goed gezelschap. Wat meer heeft een mens nodig? Totaal bekaf reden we huiswaarts. Toen we Noemi thuis afzetten, mocht ze direct aanschuiven bij de bbq van de buren. Eens thuis, legde ik me in de sofa. Uitgeteld.
Zondag. Nog best mooi weer, hoewel een frisse wind waaide. Het is tenslotte april, nietwaar... We besloten eens te fietsen. Dat lukte aardig. We reden tot aan het Middelheim park. Daarna, thuis gekomen, heb ik me in de tuin gezet om te lezen in de zon. Mijn huid kleurt al knap. Toch moet ik oppassen met die medicamenten is het eigenlijk niet goed om in de zon te zitten. Tot hiertoe gaat het alleszins. Zolang het me lukt niet teveel na te denken over mijn gezondheidstoestand, kom ik de dagen goed door. Hopelijk kan ik dit nog lang volhouden.
Het lukt wel. De week wordt doorgekauwd en de emoties blijven onder controle. Het is vakantie en de kleinkinderen zorgden weeral voor een dikke smile on my face. Die kindjes kunnen toveren!
Een sociale assistente kwam vanmorgen langs. 's Kijken of ik voldoe aan de normen om te kunnen 'genieten' van een tegemoetkoming van de Vlaamse Zorgkas. Er komt wat bij kijken. En tja, ik ben nog niet halfdood. Ik lig niet te kreunen en -woops- ik kan mezelf nog wassen. Het valt nog te bekijken of ik dan wel rechten heb... Hoewel ik vanaf volgende maand nog een ferme financiële snee krijg, want dan zal ik nog 40% krijgen van m'n halftijdse loon dat ik tussen de 2 kankers door verdiende, omdat ik toch zo graag terug wilde gaan werken. Ik had schrik m'n job te verliezen en bij De Lijn wordt je na 2 jaar ziekte de boot uit gestuurd. Geen compassie. Pas, toen ik door kreeg dat ik voor De Lijn nog steeds als zieke werd beschouwd, als ik halftijds in ziekenkas was en tegelijk halftijds werkte, kreeg ik spijt dat ik wel degelijk terug aan het werk was gegaan. Daardoor heb ik die flater moeten slaan en heb ik financieel ferm wat armslag verloren. Dank U, werkgever! Ze kunnen de pot op, wat mij betreft...
Vandaag is Erik jarig, maar spijtig genoeg loopt hij er wat verslagen bij. Zo spijtig. Ik heb al afgesproken met m'n zussen. Ze komen me halen vanmiddag en nu laat ik hem alleen thuis. Op zijn verjaardag. Hopelijk kan ik hem overreden om mee te komen. Misschien... heel misschien wil de mooie hemel wel meewerken. Dan, lukt het zeker en vast!
Vandaag, komen de artsen samen. Ze overleggen met mekaar over eventuele probleempatiënten. Vandaag hoor ik daarbij. Tegen m'n zin, uiteraard. Ik zou liever een voorbeeldige patiënt zijn. Eentje die geneest. Maar het is niet zo... Om heel eerlijk te zijn, moet ik toegeven af en toe tevreden te zijn met m'n dwarse houding. Hoewel ik mezelf een meeloper zou noemen, ben ik dat lang niet altijd. Op zulke momenten erger ik beslist de mensen die dit moeten slikken van me. Als ik daarbij dan nog m'n gelijk kan halen, kan het helemaal niet op. Dan ben ik koningin te rijk! Nu, als patiënt, zou ik liever meeloper zijn en braaf genezen door te doen wat de dokters me voorstellen. Maar mijn wens wordt niet altijd bewerkstelligd. Ik heb tijd nodig om alles maar weer eens een plaats te geven. Materieel opgeven kan soms moeilijk zijn. Mentaal iets opgeven is veel zwaarder. Beseffen dat je iets niet meer kan. Beseffen dat je alles kan willen, maar dat het daarom nog niet gebeurt... is heel wat anders. Ik wil m'n kleinkinderen zien opgroeien, m'n zonen gelukkig zien zijn met hun vrouw en gezin en bij alles wat ze doen. Ik wil nog heel wat tijd doorbrengen met m'n man. Reizen. De natuur bewonderen. Boeken lezen. Muziek maken. Lachen met m'n zussen en m'n broers. Dromen. De bijtjes en vlinders zien fladderen in onze tuin en de merels horen zingen. Musea bezoeken. De volgende show van Kommil Foo zien. Wandelen en de wind m'n kaken voelen strelen. Van de daken schreeuwen dat ik van het leven hou! Zal ik nog...?
Vandaag beslist men hoe m'n behandeling zal worden verder gezet. Wat gaan de andere specialisten denken, kijkend naar de testuitslag? Wordt er vastgesteld dat er ook botkanker is? Ik wil er niet teveel mee bezig zijn, maar schuif het maar eens van je af. De knopjes om die gedachten uit te schakelen ontbreken. Gelukkig ken ik mezelf wat en heb ik een druk bezette week. Daarvoor heb ik wel gezorgd! Gisteravond kwam een bevriend koppel op bezoek. Elle en William. Zij is Thaïse, heeft m'n voeten en handen gemasseerd. Vooral aan m'n handen deed dat goed. En m'n voeten zullen sowieso wel een betere bloedcirculatie hebben voor een tijdje. Ondertussen keken we naar onze laatste grote reisfoto's. Dat was in Thailand. Het was gezellig. En vandaag kwam m'n hele goeie vriendin, Sabina langs. Ik had haar gebeld want wilde niet de hele dag alleen doorbrengen. Natuurlijk heb ik haar m'n situatie uiteengezet. Maar we hebben ook vooral over leuke dingen gebabbeld. Gezellig in de tuin gezeten, in de warme zon. Genoten.
En zo, heb ik deze week alle dagen wel iets aan de hand. M'n man is steeds ongerust dat ik me te moe maak. Maar fysieke vermoeidheid is niet zo erg. Daar kan je wat aan doen. Mentale vermoeidheid of diepgang vind ik veel moeilijker te bestrijden en kan ook erg nefast zijn. Ik wil niet in een depressie belanden. Gelukkig heb ik, na bijna 11 maanden thuis, nog steeds veel mensen om me heen waar ik kan op terugvallen. Dat onderschat ik niet. Da's een enorme steun! Ik zeg het hen soms wel. Niet elke keer wanneer ik hen zie. Maar ik hoop dat ik het voldoende aangeef en soms zeg ik het echt wel, met woorden. Ik denk, dat zij zelf niet volledig beseffen wat een grote morele steun ze me bieden. 'k Moet het hier niet te dik uitsmeren want als ze't lezen gaat hun neus misschien wel krullen...
Nacht. Woelen. Niet overdreven, maar toch... Denken. Overdenken. Emoties. Proberen, steeds maar weer, een positief sterker motief te vinden. En het lukt. Dan, wegzakken in een rustgevende leegte. Eén uur, twee uurtjes. En dan, doe 'k het nog eens over. Niettegenstaande ben ik redelijk fris 's morgens. M'n hoofd gonst. Nee, geen hoofdpijn, maar emoties in de hand proberen te houden, kan best vermoeiend zijn. Wenen, boos zijn, lachen... het zijn allemaal gezonde gevoelens. Een mens hoort ze te hebben, dan pas leef je immers.
Nog geen week geleden zei ik tegen Angel, m'n oudste zoon, die me naar het ziekenhuis reed voor verzorging, dat ik stilaan de moed terug kreeg om het woord 'hoop' te denken. Terwijl ik het zei, voelde ik, dat het woord uitspreken, ook moed vergde. Hij begreep me. Toen we gisteren naar het ziekenhuis reden, vertelde ik het Erik, m'n man. Maar toen voelde ik, dat het nog twijfelend, doch iets gemakkelijker was. Ik durfde het echt uitspreken. Tegen hèm. Ook hij begreep me. Gisteren moest ik foto's laten nemen en een ct-scan. Het was ook de dag voor m'n gewone bloedonderzoek en medicatievoorschriften na overleg met de dokter. Voor de zoveelste keer, had ik een andere dokter. Een hele jonge kerel, vriendelijk. Bovendien was het een type, aangenaam om naar te kijken. Daar ik eerst de röntgen alsook de scan had laten nemen en toch bijna 2 uren had moeten wachten voor ik bij de dokter mocht, vroeg ik of hij al iets van de uitslag wist. Het digitale tijdperk heeft z'n intrede gedaan en tijd is wel héél relatief geworden daardoor. Hij keek op de computer en ik haastte me om mee te mogen kijken. De scan viel positief uit. De longen, geen probleem. Maar het bloedonderzoek sprak de scan tegen. Hij ging polshoogte nemen bij een andere oncoloog. Naar het schijnt geeft de bloedmarker de laatste tijd geen verbetering meer aan. Integendeel, het ging de verkeerde kant uit. Nu was het verschil toch wel groot met vorige keer. Ik zag de cijfers, want keek mee. Wat wèl op de scan zichtbaar was -blijkbaar al van de eerste keer dat ik gescand ben- is, dat er duidelijk iets te merken is in het botweefsel van de ruggenwervel. Ik herinner me wel vaag dat de oncologe een hele tijd geleden me vertelde dat ze wat zag in het botweefsel maar dat het wellicht niks was om me zorgen over te maken. Nu, blijkbaar wel. Volgende week gaat men beraadslagen en ik zou woensdag terug verwacht worden in de kliniek om het verdict te horen. En hij, de jonge arts kreeg de eer. Hij, helemaal alleen, mocht me het fantastische, 'slechte' nieuws voorleggen. Z'n gezicht sprak boekdelen. Ik had compassie met hem, want geloof me, da's het laatste dat een dokter wil doen. Slecht nieuws overbrengen...
"I'm no puppet on a string" Nee! Nee! En nog es nee!!! Dan moet ik weer m'n zoon of iemand anders lastig vallen. Of Erik moet weer vrij vragen. Nee-ee!!! Laat ik kordaat maar uiteraard zo vriendelijk mogelijk weten. Vrijdag is goed genoeg, dacht ik zo. De jonge arts kijkt me aan. Ik kijk hem in de ogen en ga verder: "Van die twee dagen zal ik niet doodgaan zeker hé." Hij knikt en nogal stilletjes geeft hij toe. "We zullen het doen zoals jij het wil, je hebt gelijk." En ik, ik ben niet boos. Ik ben niks, qua gevoelens op dat moment. Leeg is misschien nog de beste beschrijving. Maar naderhand, wanneer we in de auto zitten, dringt alles tot me door. "Hoop" kan ik nog schrijven, maar niet uitspreken momenteel. Tranen dringen zich op. Ik wil niet wenen, ik wil lachen. Zoals eergisteren, donderdag, bij m'n zus en met m'n zussen. Dus stel ik voor aan Erik om ergens iets te gaan eten ipv het thuis in stilte te verwerken. We rijden via thuis -om toch eerst even te kijken hoe de gevelwerken vorderen- naar een horecazaak niet ver. We zetten ons in de overdadig warme zon op het terras en eten daar iets. Liever zo. Yin en yang. Het helpt wel hoor. Wat ben ik blij dat ik Erik heb!
'Haaa", denk ik plots. "Er zàl gebeuren wat moet gebeuren. Er mag gebeuren wat wil. Maar dàt, leuke dingen die ik doe of deed met anderen, plezier, kan niks of niemand van me afnemen. De pret die ik al beleefd heb, zit in me." Ik krijg het gevoel of ik moet me haasten. Ik wil nog dit, ik wil nog dat... doen! Ik wil, ik wil! En dan neem ik diep adem. Ik rust effe uit. Volgende vrijdag komt m'n kleindochtertje logeren. Dat is zo gepland. Na een hele lange tijd zonder vrolijke logeerpartijtjes, door m'n gezondheid, was het nu toch gepland, meer nog, beloofd. Ze is er op verheugd. Ze kijkt er erg naar uit. Goed zo!!! Diezelfde dag zal ik het verdict krijgen. Verandering van chemo, andere aanpak van medicatie, da's oké... Maar ik zal/wij zullen moeten verwerken wat er meer aan de hand is. En die dag, zal ik plezier maken met Noemi en Erik. We zullen de dag nadien naar Brussel trekken en niks of niemand zal me tegenhouden.
En naderhand, zal niks of niemand het me weer kunnen afnemen...
Verzuchting... De Lente Is In't Land!!! Het kriebelt. Ja hoor, op z'n minst. Eens ik recht kom, want, zin heb in een wandeling, liefst in't groen, weet ik het. Ahum... njet, 't is niet voor vandaag. Alleen in huis, ongemakje hier, pijntje daar, misselijkheidje ginder... Maar ach, ik kan me ook in de zon zetten thuis. Ik leg me'r niet bij neer, maar ik ben flexibel. Gisteren heb ik zelfs de hele voormiddag in de zetel gelegen. Het was het waard, want naderhand voelde ik me beter. Dat wil niet zeggen dat ik niks doe. Als ik even naar boven ga, naar de badkamer, dan profiteer ik ervan om in ene keer de wasmachine te vullen en op te zetten. Als ik even naar de keuken ga om iets te drinken te halen, ledig ik in ene keer de afwasmachine. Daarna hijg ik uit in de schommelstoel. Maar met horten en stoten maak ik het avondeten klaar. Gisteravond aten we een koude schotel met pasta. Heerlijk vind ik dat. En Erik was ook tevreden. En zo lukt er wel wat. Gitaar spelen was er gisteren niet bij, maar de vorige dagen heb ik geoefend.
Ondertussen krijg ik her en der weer wat info bij mekaar om nog eens aan de brustenblog te werken. Ik bedank m'n neef, die zo lief is het één en ander op fb te zetten. 'k Verzamel de boel en zet het in de blog. Regelmatig krijg ik leuke reacties van de familie als ze nog eens op de blog zijn gaan kijken. Ik beloofde het m'n engelse familie. Ik zou het volhouden. Zolang ik aan info over de familie kom, blijft de blog doorgaan. Ook een slak gaat vooruit, ja toch. Daar Erik me nog maar eens heeft uiteengezet dat ik in m'n blogs net iets te weinig links vermeld, zet ik er -bij deze- nu dan die voor de blog in: brustenblog. Nu dàt karweitje ook weeral is geklaard, ga ik me in de zon zetten.
Ik lees, lees en lees nog meer. Men spreekt wel eens over 'boeken verslinden', maar ik heb het gevoel dat de boeken mij verslinden. Ik kan de verhalen niet lossen. Ik neem ze overal mee naartoe. Ze bezitten me, overheersen me. Dat gevoel krijg ik soms. En, als het weemoedig wordt, ween ik. Echte, zoute boekentranen. 't Zou beter zijn, moest ik dat soort emoties onder controle kunnen houden. Ik hou niet echt van mezelf als ik voel dat een fantast-verhaal het commando in m'n brein overneemt. Maar toch, kan ik het lezen niet laten. Net zoals ik dat met muziek ook niet kan. O, en er zijn nog van die dingen hoor. 'Maar' een mens zijnde, zal het wel normaal zijn zeker. Iedereen heeft zo z'n 'op' en 'afje', of op z'n engels z'n 'up' en 'down-tje'...
Vanmiddag ga ik naar m'n zus Greetje. De gitaar gaat mee. Hopelijk komen er nog zussen, dan kunnen we samen wat muziek beleven. Samen zingen onder gitaarbegeleiding. Als er dan tranen bij komen, zullen het er zijn van geluk en plezier. Emoties? Laat ze maar komen!
Het is paasmaandag. De rust overheerst. De tijd genomen voor het ontbijt, maar nu ook weer niet te lang getafeld. De laatste tijd blijken we op dat moment de zwaardere gesprekken des levens te voeren. Er wordt gereageerd op krantenartikels. Er wordt gefilosofeerd. Onze persoonlijke politieke mening doet ons beiden lichtjes dwalen en mekaar vinden. Meestal toch. Steeds weer, besluiten we dat het leven hoe dan ook geleefd moet worden. Liefst op een zo positief mogelijke manier. Zucht. Ingeademd. Het besluit. Da's dan het startsein om op te ruimen.
De lucht is grijs. Veel hemel. Meer dan anders. Kingsize, sinds gisteren. De tuin van de achterburen grenst naast de achterkant van de onze. Daar staat, sorry, stond een conifeer. Een hele hoge boom. Met de storm, niet lang geleden, zal hij dus heel wat wind gevangen hebben. Daarvan ben ik zeker. Enkele keren ben ik -toch een beetje ongerust- wezen kijken naar de achterliggende tuinen. Als een boom met die omvang zou omvallen, zou er beslist bij buren (niet bij ons, maar de anderen) schade zijn. Ik keek graag naar deze boom omdat die indrukwekkend was. En... er huisden volgens mij nogal wat vogels en nog heel wat ander leven. Voor mij een belangrijk punt.
Toen wij onze perenboom hebben gesnoeid en de andere omgedaan, hebben we rekening gehouden met de vogels. Ik wilde geen pasgebouwde nesten kapot maken en nog minder eitjes en/of jonge vogeltjes doden. Ik word graag gerespecteerd, maar ik moet ook voldoende respect opbrengen voor al wat leeft. Zo hoort het. En zo is het gegaan. Gisteren, werd de reuze conifeer omgezaagd op vrij primitieve methode. Gelukkig maar, waren de heren 'leken' zagers (geen boomhakkers, want er werd niet gehakt) toch slim genoeg om stuk per stuk te werken en de boom in delen naar beneden te halen. Met een elektrische en handzaag werd het karwei geklaard. We konden het redelijk goed volgen, door het duidelijke zicht dat we hebben. De schaduw is weg, we hebben meer licht. Telkens ik een foto van de wolken wilde nemen, stond de top van de boom er mee op. Het ging niet anders. O, wat een verschil aan zon en licht waar we meer van zullen genieten. Maar o jee, de vogels en hun nesten. Ze waren al zo ijverig in de weer, die te bouwen. Ik genoot er zo van.
Tijdens ons eerste ontbijt na deze frappante verandering in onze nabije omgeving, is het lichter in onze eetplaats die grenst aan de tuin. Beeld ik het me in? Het lijkt me ook stiller. Ik open de tuindeur even. Luister naar wat ik graag hoor. Het is er. Stilletjes. Verder weg, zou ik zeggen. Een beetje mijmerend moet ik er me toch bij neer leggen. De zaterdagkrant had ik nog niet gelezen en verzet m'n zinnen. Nou ja... de dood van Steve Stevaert, de vluchtelingen in Syrië, de vermindering van de taks op schenkingen... Het wekt eerder weer een bevestigend gesprek op tussen Erik en mij. Tot...
Een merel huppelt over het gras in onze tuin. Aha... onderbreek ik mezelf in het gesprek. 'Een merel' zeg ik opgewekt tegen m'n man. Hij kijkt ook op. Oef... die is er dan toch nog. Hij laat zich niet zomaar vermurwen, de dappere merel. Enige standvastigheid in het leven mag er zijn.
Oef... Vanmorgen had ik het weer effe moeilijk. Maar, als ik dan toch al zoveel pillen moet slikken, neem ik er nog maar eentje meer bij. Het resultaat is, dat ik me na enkele uurtjes weer fit genoeg voel om me uit de zetel te hijsen. Telkens weer, zijn de laatste dagen van m'n chemo zwaarder dan me lief is.
De darmen spelen op. Krampen waartegen ik me niet goed weet te wapenen. Hoewel... ik toch wel iets in de pap te brokken heb. Ik neem al sneller een pijnstillend middel in, goed voor de darmflora. Enfin, goed tegen pijn in de darmen, da's misschien toch iets beter uitgelegd. Als die krampen echt door komen, zie ik zwart voor m'n ogen. Aangenaam is anders. Ik voel m'n slokdarm toeknijpen, precies of seffens komt m'n eten er uit. En dan wordt het zwart. Uitkijken dus. Maar ik weet tijdig dat het er aan komt en meestal zit ik dan al. Zo gauw ik kan, vlei ik me tussen twee krampen door in de zetel. De pijn duurt geen uren hoor. Het pilletje werkt vlug. Maar het enge gevoel blijft wel hangen. Om te bekomen heb ik wel een uurtje of twee nodig. Dat gezegd of geschreven zijnde, merk ik plots op dat het niet meer regent. De zon is er ondertussen door gekomen. Dubbel opgefleurd, drink ik van m'n latte die Erik me voorschotelt. Oef... verlost. De komende week hoef ik geen chemo in te nemen en mag ik chemorust genieten.
Gisteren zijn we nog een keer naar het ziekenhuis gereden om m'n mond te verzorgen. De wonde is blijkbaar te groot en diep. Ook nu stel ik vast, dat we nogmaals zullen moeten laseren. Het is weekeinde. Zaterdag. Daar het paasweekeinde is, kan ik maandag niet terecht in het ziekenhuis. Ik wacht nog even af, maar zal wellicht iemand moeten zoeken die me eventueel dinsdagmiddag naar het hospitaal zou kunnen brengen om me te laten behandelen. Volgende week vrijdag moet ik alweer naar daar voor onderzoek en voorschriften. Die drie weken zijn altijd voorbij voor ik het besef. Maar goed dat ik het bij hou met een kalendertje. 'k Zou dikwijls 'vergeten' te gaan, denk ik, zonder die kalender.
Tussen de lentebuien door, zorgt de zon voor het botten van bomen en bloemen. Ijverige insecten storten zich zelfs al op de eerste bloemknoppen. Het jonge gras, fris groen van kleur, geeft me tintelingen als ik in de tuin staar. De merel, flink in de weer. Het roodborstje is ook weer van de partij. Mezen, schreef ik eerder al, vliegen in en uit hun nog onvoltooide nest. De storm zal wel vele vogelnesten beschadigd hebben, vrees ik. De specht is ook van de partij. We zien hem niet, maar horen hem z'n snavel tegen stam of tak hameren. Al is het nog te koud om me dagelijks in de tuin te installeren, ik kan al genieten van die lentegeluiden. Als de zon schijnt, gaat de tuindeur open en zet ik me in de zon, maar binnen. Dan hoor ik al die lentepreludes en is het soms moeilijk om me te concentreren op m'n boek dat ik ondertussen lees. Mooie muziek heeft me altijd al weerhouden iets anders te doen dan te luisteren met oor en hart. En Erik noteert dat ik zelfs al een tintje krijg op m'n gelaat. Jazeker, ik bruin lichtjes door de zon-achter-glas. Niks mis mee. Te wit, geeft een ziekelijke tint. Het oog wil worden gestreeld door een lichtjes getinte huidskleur. Da's bewezen, want iedereen vertelt me telkens weer dat ik er o, zo goed uitzie.
Krampen of niet. Bijverschijnselen of niet. Gelukkig maar, staan die niet op m'n gezicht geschreven. Ik... zie er GOED uit...
Deze week wordt extra rustig. Door omstandigheden heeft Erik één en ander moeten afspreken. Daardoor zou hij me niet kunnen ophalen bij Angel en Loide, woensdag. Hij kan dat wel natuurlijk, maar dan moet hij omrijden en verliest hij veel tijd. Vooral omdat dan het spitsmoment er aan komt. Hij zit er niet zo mee, maar ik vind het onnodig. Toevallig kan m'n zus Greetje, donderdag ook niet komen. Dat maakt dat ik tot vrijdag geen planning heb. Da's dus rust in de ware zin van het woord. Ik kijk er niet tegen op. Hoewel ik heel graag mensen om me heen heb. Gisteren heb ik alleszins ferm gitaar geoefend. Het lukt niet meer vlot. Ik moet die vingers blijven bewegen, want die zijn zo stram als hout. 'k Heb m'n ringen, die ik altijd draag, van m'n vinger geschoven. Het lukte haast niet. Tenen en vingers worden stilaan worstjes. Raar, telkens ik naar handen en voeten kijk. Immer heb ik van die benige handen en voeten gehad, maar nu niet meer. Vooral m'n voeten, lijken stilaan kussentjes te krijgen, bovenop de wreef. Ik wen er maar niet aan. Bij wijze van massage, stap ik rond op m'n blote voeten. Het geeft een heel vreemd gevoel. Ik doe dat heel traagjes, zodat ik zoveel mogelijk kan voelen. De huid is erg gevoelig, maar de wondjes blijven gelukkig uit. Tot hier toe. M'n mond is wat anders. Anderhalve week geleden, in het ziekenhuis, heeft men met een laser de wonden geheeld in m'n binnenkaak. Nu heb ik er weer last van. Echt last. Het eten wordt weer moeilijker omdat het pijnlijk is. Spoelen blijf ik natuurlijk doen. Daarmee ben ik niet gestopt. Maar ik deed het geen drie maal per dag meer. Nu wél dus. Ik denk dat het beter is om terug een afspraak te maken voor nog een laserbeurt.
Seffes neem ik m'n gitaar weer ter hand. M'n zus is een tijd geleden begonnen met Dust in the Wind van Arkansas in te oefenen. Ondertussen heb ik die microbe ook gekregen. Niet uit jaloezie natuurlijk. Dat zou pas dom zijn. Als ik dat nr ook kan spelen, kan ik haar proberen te helpen als ze problemen heeft. Dàt is het leuke. Trouwens, ik bedenk en vraag me af, hoe het komt dat ik nooit eerder zelf heb gedacht om dit nr in te oefenen. En zo zijn er nog heel wat nrs. Maar nu kan ik eventueel richtlijnen geven, daar waar Greetje moeilijkheden heeft om een vingerzetting onder de knie (of beter, in de vingers) te krijgen. Raf, m'n neef, heeft me ondertussen ook één van z'n nrs opgestuurd. Hij heeft het zelfs nog niet op cd staan. Maar het is een prachtnr. Ik was meteen helemaal weg van het gitaarwerk. Hij stuurde me een filmke, om de vingerzetting te tonen. Zoals steeds lijkt het makkelijk. Voor hem is het dat wellicht ook wel. Ik, zal er alleszins een ferm stukske voor moeten knokken om het een beetje goed te krijgen. Een uitdaging voor mezelf, met die worstenvingers. Maar ik kan de nrs niet tezamen oefenen. Lang in dezelfde houding zitten lukt me niet goed. Met alle pijnstillers die ik neem, krijg ik toch nog teveel last in m'n rug. Maar, de prestatiedrang is er beslist. Door Raf ben ik nu erg gemotiveerd om het Kansasnr geleerd te krijgen, zodat ik aan het zijne kan beginnen. 'k Kan me daar best in schikken. Stimulanskriebels kunnen alleen maar ten goede komen.
Ook al blaast de wind hard. Voorlopig regent het niet. Mag ik het toch maar storm noemen? Het snijden van wind door kieren, geeft een fantastische gewaarwording. Als ik een suspense film, zit ik alleen in huis. Kijk ik een beetje zenuwachtig op bij de stormachtige geluiden. Wat als...? iets kapot waait? Wat als...? het serieuze beschadiging wordt? Naar Apeldoorn bellen??? 'k Ben toch al enkele malen gaan kijken. Wat hoorde ik nu weer? Het geeft me een soort interne spanning, maar niet overdreven of al zeker niet onheilspellend. Iets meer dan een week geleden keek de mensheid goedkeurend lachend naar de hemel. Een eclips. De moeite waard! Hier, in België met moeite zichtbaar wegens bewolkt, maar niettegenstaande... Ik treur er niet om dat ik thuis geankerd zit. Ik geniet evengoed van de vele foto's die ik zag van de eclips. De wind fotograferen is niet nodig. Die hoor ik...
Nu moet ik toch echt een keer focussen op wanneer ik hoe reageer op m'n chemo. Sinds ik deze chemo (Capecitabine Accord) neem, hou ik m'n fysieke toestand niet meer bij. De laatste tijd was ik -hoe moet ik zeggen- gelatener geworden wat dat betreft. Uit een zekere zin van verdediging tegen emotionele toestanden (maw ik wilde me niet verdiepen, uit schrik om uit emotioneel evenwicht te geraken) had ik een houding aangenomen van; 'ik weet dat er bijwerkingen zijn van chemo in het algemeen. Ik wil er niet echt meer bij stilstaan hoe ik me dagelijks voel, want dan ben ik teveel met m'n eigen miserie bezig. Waardoor ik me slechter zou gaan voelen.' Ik nam afstand van m'n fysieke lichaam voor zover dat kan, als het ware. Enfin, dat was de beweegreden. Ik wilde me focussen op 'me goed voelen.' Dat ging me wel af. Iemand die m'n blogs regelmatig leest, weet dat ik me vorige week heel goed voelde. Het kan niet anders dan dat je naderhand aan een afdaling zal moeten beginnen natuurlijk. Goede en minder goede dagen dus, blablabla. Deze week begon die afdaling. Normaal. Ik wist dat het zou komen. Maar, nu denk ik, dat ik me beter zou kunnen wapenen, als ik ongeveer zou weten wanneer de betere of mindere dagen er zouden aankomen. Met de vorige chemokuren was dat heel voorspelbaar. Je moet je natuurlijk evengoed door die moeilijke dagen worstelen, maar je weet op voorhand dat die er aan komen. Je weet het haast tot in de puntjes. Met deze chemo heb ik die wetenschap niet. Maar, er zijn ook die momenten. Dus heb ik besloten me daar toch wat beter op te richten. De eerste week, zit ik niet goed in m'n vel. Energieloos. Fysiek gevoeliger. Emotioneel zwakker. Daardoor, dreig ik (dreigt men) in een vicieuze cirkel te belanden. Als ik dit op voorhand weet, kan ik daar wat aan doen. Preventief. Proberen maar...
Een zeer rustige week gehad. Enkel woensdag bij Angel en Loide geweest. We zijn de kindjes met de auto (omdat ik mee ging) gaan ophalen. Gabriel ging van school rechtstreeks mee met een vriendje die een feestje hield. Ik mocht dus mee naar school om hem daar nog een dikke knuffel te geven. Dinsdagavond had hij me gebeld met die vraag. Hij zou me anders missen. Schattig toch!!! Dat manneke doet me smelten. Noemi showde me haar beschermingskledij die ze net had gekregen. Amai mijn klak. Een soort harnas waar ze zich moet inwringen. Ze doet dat best handig. Heel fier liet ze me alles zien. Het feit dat ze die bescherming aan had, was voldoende voor Elias om haar te mogen toetakelen. Veel te wild -naar mijn inzicht- stormde hij op z'n zus af. Ze is frèle gebouwd en had moeite rechtop te blijven bij deze vierjarige stormram, maar bleef wel degelijk op de voet. Ik verwachtte op z'n minst een reactie van haar. Daarom niet lichamelijk, maar op z'n minst verbaal. Daarin is ze heel sterk. Maar die bleef uit. Ze nam het erbij. Grote zus, die kleine broer tolereert. Iets in die zin. Kleine (grote) Elias toch maar gewezen op het feit dat men z'n zusje niet zo hoeft te stampen en slaan, ook al is ze beschermd. Het hielp, hij hield op.
Gisteren, vrijdag... fijn, fijn, fijn. Een resum dames op bezoek gehad. Afgesproken natuurlijk. Maria, Loide's mama kwam ook. Ze liet ons zien hoe men in Portugal breit. Met een haakpen. Ongelooflijk onhandig in mijn ogen. Maar als ik haar bezig zag, stond ik versteld hoe handig zij dat doet. Ze moest zich behelpen met mijn haakpen en een breinaald. Als ze de volgende keer naar Portugal gaat, zal ze een paar meebrengen. Dan nodig ik haar terug uit. Dan wil ik het leren. Ze heeft nog andere dingen getoond en lijkt me een goede lerares in creatief haken en breien. 'k Weet dat ze ook heel erg handig is in naad. Het was gezellig. We waren met een tiental. Soms was het dus erg rumoerig, wanneer we allemaal door mekaar praatten. Op zo'n momenten lijkt het of m'n hoofd barst. Maar het ging toch. Uitgebreider verslag (met foto's) komt in onze gezamenlijke familieblog. Maartje was er ook, met kleine Walt. Eens hij al dat vrouwengeleuter aanvaardde en op z'n gemak was, werd hij echt wel een verleidelijke hartveroveraar. Die kleine, grote schat. Het was een volmaakte middag.
De rustige week is totaal in evenwicht gebracht. Het lijkt vandaag wel of ik heb bergen verzet. Het allerfijnste aan zo'n moment is, dat iedereen me volgt in m'n situatie. Daarom moeten we'r ook niet steeds over praten. Als ze vragen hebben, worden die gesteld. Er wordt telkens wel over gepraat, maar het primeert niet. Er is leven buiten kanker. Of, hoe ging die spot ook weer van dreft? ipv 'het leven is meer dan afwassen alleen', 'Het Leven Is Meer Dan Kanker Alleen'. S M I L E. Een mooie kant aan kanker, of een levensbedreigende ziekte in het algemeen is, dat je Met Die Ziekte Ook Nog Kan Leven!
't Is nog gezellig geweest met Goele, afgelopen vrijdag. We hebben oa foto's bekeken. Foto's uit de goeie ouwe tijd. Teruggaande tot zelfs onze overgrootouders. Ik ben meer op de hoogte van sommige dingen, daar ik vooral de laatste levensjaren van onze moeder regelmatig met haar hierover praatte. Ik nam dan van die ouwtjes mee naar het rvt en merkte al gauw dat dit voor moeder een heel aangenaam verzetje was. Veel luisteren, en hier en daar opschrijven wie wie is op welke foto enz, maakt dat ik mensen die ik nooit gekend heb, herken. Ik ken enkele anekdotes die ik van moeder hoorde en nu op mijn beurt door vertel. Moet ik het saga's noemen? Nee natuurlijk. Het zijn familieverhaaltjes die leuk zijn. Dingen waardoor we onze voorouders in leven houden, buiten onze genen. Om eerlijk te zijn, geniet ik er van, maar ook m'n zus, merk ik. Ze is nog laat gebleven. Het wordt cliché om het te schrijven, maar ik was gewoonweg bekaf, toen ze vertrok.
Verder verloopt het weekeinde ongelooflijk rustig. Ik doe haast niks. Zetel. Boek. Film. Computer. Terwijl Erik rommelt en oprommelt. Fluitend en neuriënd. Ook de radio neemt deel aan de sfeervorming. Sluit je ogen en voel het. Bijzonder fijn. Is dàt ouder worden? Ik denk het. Ik voel me niet oud, maar wel veel ouder dan twee jaar geleden. Voor ik m'n borstkanker kreeg, was ik (soms) vitaal. Vooral als de kleinkinderen in de omgeving waren. Spring in 't veld. Naderhand moest ik daar dan wel de gevolgen van dragen. Dat ging soms van een verrokken spier tot sterrekes zien omdat ik stond te hijgen als een half doodgelopen paard. Maar het voelde altijd enorm goed, want de pret, kon me niet kraken. Geweldig! Nu kan en dus doe ik dat niet meer. Daarom voel ik me dus ouder, maar zeker niet in negatieve zin. Dat is puur fysiek.
Er is nog iets. Iets heel belangrijk. Het is me heel kort geleden opgevallen dat we logé's hebben. Er nestelt een mezenpaartje in onze gekortwiekte perenboom. Ik zet m'n schommelstoel zodanig op, dat ik ze kan in 't oog houden. Observeren. Hoewel, ik geen uren naar die boom kan zitten staren. Het lijkt wel of ze het weten wanneer ik me daarvoor installeer. Ze willen me beetnemen en blijven uit de buurt. Maar tijdens het eten, kan ik ze zonder meer lang aanstaren. Dan hebben ze 't blijkbaar niet door. Dan zie ik hen hun actieve gangetje gaan. De natuur op z'n best. Heel ijverig brengen ze allerhande nestmateriaal aan. Jonge merels wippen op de tuinmuur heen en weer. Zelfs de ekster trippelt nu over de muur of jaagt de duif weg om plaats te nemen op de takken.
De lente is begonnen! Paasbloemen staan overal al mooi sierlijk open. Ze lokken vroege insecten met hun gele kelken sexy uitdagend de lente toewuivend. Het mooiste seizoen. Het seizoen van het leven! Groot en klein, mooi en drakerig, nuttig... wellicht steeds nuttig, voor de natuur. 56 jaar ben ik. Zovele keren heb ik de lente al mogen begroeten. Ik word het niet beu. Mooie dingen wordt men nooit moe. De eerstkomende dagen zullen rustig verlopen. Geen planning, geen bezoekjes. Alleen in huis. Tijd om te kijken naar nieuw leven.
M'n lever zal er dan wellicht niet beter van worden. M'n hart des te meer...
Opgetogen ben ik! Het gevoel of ik kan een wereld verzetten. Niet dat het voor iets nodig is. Maar energie voelen, binnenin, doet zo goed. Het is ondertussen wel even geleden dat ik dit gevoel nog eens had. Iets, wat dan ook, zou ik van de daken willen schreeuwen. Op tafel dansen. Juichen. Springen in de rondte. Joelen en zingen. Maar van dit alles doe ik niks. Met de spreekwoordelijke voetjes blijf ik toch maar op de grond. Want tegelijkertijd voel ik, dat, als ik zou springen of dansen, het niet lang zou duren. Hihihi... eerder deze week heb ik zachtjes geprobeerd om te springen. Lollig wel, ons ouwe mie... Twee jaar geleden deed ik allerhande apekuren. Vooral in de aanwezigheid van de kleinkinderen, die dit heel erg apprecieerden en dat niet onder stoelen of banken staken. Da's gedaan nu. Maar 't is superleuk het gevoel te hebben alsof ik het kan. Tja, nogal moeilijk uit te leggen in aannemelijke, verstaanbare taal. M'n sterren staan goed, vermoed ik. Niet dat ik me enigszins bezighoud met horoscoop-doenerij en/of sterrenkunde hoor. Maar soms valt alles mooi samen en ben je een geestelijke supermens. Zoiets zal het wel zijn. 'k Schreef het in m'n vorige blog al. Ik was moe de afgelopen dagen en heb veel moeten rusten. En moe ben ik nog zeer snel en haast permanent. Maar ik doe ook wel vanalles. Het geboortekaartje voor het op komst zijnde kleinkindje ontwerpen -vooral rekening houdend met de wensen van Loide en Angel- is één van die dingen. Ik doe het zo graag en het houdt me bezig. Het is nuttig. Niet van wereldbelang, maar voor hen is het dat wel.
Gisteravond ging ik met Sabina, m'n zalige vriendin, m'n zonen en schoondochters naar de voorstelling 'Jongen toch' van Raf, kijken. Heel onverwacht liep ik daar m'n nicht Ann met haar man tegen het lijf. Op zich zorgde dit voor een zeer positieve boost. We waren redelijk vroeg, dus was er voldoende tijd om bij te praten. Daar we mekaar niet dikwijls zien, was dit uiterst welkom. 'k Denk dat het een jaar geleden moet zijn geweest, of misschien wat langer, dat ik haar zag. Het was ook erg lang geleden dat ik nog met Angel en David naar theater was geweest. Godlief, wat was dat lang geleden. En dan nu met de meisjes er bij. Moeten we beslist over doen. We zaten niet samen, maar ach, tijdens de voorstelling ga je toch niet zitten praten hé. Naderhand dingen ophalen uit de voorstelling is zo leuk. Daardoor dubbele pret. Ik had de voorstelling al eens bijgewoond. Maar dat doet niks af aan de avond. Er komt zoveel in voor dat ik al snel één en ander vergeet. Regelmatig denk ik dan, wanneer Raf met een frats of verhaal begint; 'O, ja... juist! Dat was zus of zo...' of 'Hoe ging dat ook alweer?' En dan heb ik het nog niet over z'n muziek. Zucht... genieten en nog eens genieten. Sabina zat wél naast me. Tussendoor, op gepaste momenten geven we kleine commentaartjes aan mekaar. Steeds zijn we't met mekaar eens. Op één lijn zitten. Yep, het draagt beslist bij tot een goed humeur. De voorstelling is van begin tot eind perfect. Raf betrekt hier en daar het publiek. Hij speelt in op iemand die z'n gsm rinkelt en weet de zaal ook daarmee aan 't lachen te krijgen. Alles is één geheel.
We wachten hem op, want ik wil hem beslist groeten. Ook al moet Angel 's morgens om 4u alweer op z'n werk zijn. Een tintje egoïsme van moeder, maakt zoonlief daarom nog niet slecht gemutst. Hopelijk zal hij volgende nacht wat kunnen bijslapen. Eerder had ik nog een prettige middag met zus Greetje. Steeds weer brengt ze haar gitaar mee. Hier en daar geef ik haar wat trucjes, zowel voor zang als gitaarspel. Ze doet zo erg haar best en vordert dan ook prima. Hoewel ze het daar niet mee eens is. Het is geen slijmen, ik meen het. Ze doet het heel goed! Tuurlijk tateren we ook bij. Want op een week kan heel wat gebeuren. Da's al duidelijk te merken, enkel aan de grootte van m'n blogs... De donderdagvibes zitten dus ook al ferm goed.
Ziekenhuis. 3-wekelijks bezoek voor de chemo en controle. Vrijdag dus. Weer een andere dokter. Bij hem was ik al twee maal. Hij is de hoofddokter. Een aangename man. Hij luistert. Hij geeft heel duidelijk de redenen weer, waarom je iets wel degelijk beter zou innemen. Goed zo! Dàt heb ik nodig. Het waarom wel of waarom niet. M'n kleine ongemakken, wondjes enz worden onderzocht en onder handen genomen. Hij praat ook met z'n ogen. Een kunst die hij goed onder de knie heeft en die ik warm op waarde schat. Ik vraag en mag de beelden van m'n kankerlichaam zien. Eindelijk. Spijtig dat ik het eerst moest vragen. Dàt, ligt echter niet aan hem, maar aan het systeem, vermoed ik. Hij legt m'n kankerproces uit van toen tot nu. Ik zie de vlekken, het ontzwellen van m'n lever. Littekens. En het resultaat is... ik voel me veel, maar dan ook véél beter wanneer we naar huis rijden. Erik is het volledig met me eens. Ook hij prijst deze dokter. Die man is de grootste reden van m'n opgewektheid en positieve gevoel. Ik weet natuurlijk wel dat ik vandaag of morgen -of liever, veel later nog- een terugval zal krijgen. Maar, dàt wat ik nu voel, neemt niemand van me af. Elke dag wil ik me hieraan herinneren.
Seffes komt zus Goele. Niks gepland, dan enkel het feit dat ze komt. Maar ik ben er zeker van dat het een toffe middag zal worden. Naderhand heb ik tijd genoeg om te rusten. Laat haar maar eerst komen.
De laatste dagen heb ik -zo lijkt het toch- slaapkoorts. Bestaat dat? M'n weekeindje is intensief geweest. Ik was moe. Heel moe. Maar, gezond moe. 'k Was tenminste moe door iets te hebben verricht. Elke grootouder zal na een bezoek van de kleinkindjes vermoeid zijn. Da's normaal. Je bent er zowat uit gegroeid en die spruitjes zijn overvolle bronnen van energie. Op het moment zelf voel je dat niet zo, maar pas als ze weg zijn. De stilte overheerst plots en doet die eerste stille momenten de energieke vibraties nog heviger naboosten (lees na boesten) in je hoofd. Niks mis mee dus. Als ik mezelf zou laten gaan, zou ik nu een uiteenzetting kunnen schrijven. Vergelijkingen met zwarte punten waarnaar je even staart en als je je ogen sluit, zie je ze terug. Weliswaar in negatieve afbeelding, zijnde witte punten. Hoe en wat daarrond, zou ik in saai geschreven bewoordingen, haast in boekvorm kunnen neerzetten. Maar nee, dat doe ik toch maar niet. Het komt er gewoon op neer dat ik eigenlijk wilde zeggen dat ik sinds het weekeinde al geslapen heb of m'n leven ervan af hangt. Het fijne is natuurlijk dat ik het me kan permitteren. Of ik nou iets of niets doe van karweitjes, is niet belangrijk. Ook m'n man maakt daar helemaal geen punt van.
Woensdag wil echter zeggen; 'Inspanning gevraagd'. Niet verkeerd te begrijpen hé. Ik moet me heus niet over één of andere grens slepen om 's woensdags enkele uurtjes samen te zijn met m'n oudste zoon z'n gezinnetje. Integendeel, ik kijk er enorm naar uit. Maar telkens weer, ben ik naderhand wat afhankelijk van de kookkunst van manlief. Elke keer weer, staat hij er dan alleen voor om op te ruimen. Ook hij is moe, want z'n werk mag niet worden onderschat. Hij wordt er ook niet jonger op. Volgende maand wordt hij 63. Dan gaat fysieke arbeid je echt wel onder de ledematen zitten. Hij is daarin geen uitzondering. Maar ik krijg het voorrecht om te mogen neerzijgen in de zetel. Lang leve kanker... Nou, ja, voorrecht... sarcasme mag soms. Zeker als het mezelf betreft. Ik kan gewoon niet anders. Het lukt me niet meer mezelf over fysieke grenzen te sleuren. Verder mag ik niet klagen. Ik had de afgelopen dagen dus al veel uiltjes geknapt en was daardoor eigenlijk ik m'n 'beste' doen binnen m'n grenzen van het mogelijke.
Het was weer zo'n heerlijke woensdagmiddag met veel kinderpraat. Loide, m'n schoondochter was 's morgens op onderzoek geweest. Het baby'tje is gedraaid en zit nu min of meer in de juiste houding. Opluchting. Hoewel ik haar had gezegd dat ze nog ruimschoots tijd had en dus niet ongerust hoefde te zijn. Ik begrijp haar opluchting maar al te goed. Angel was me zoals altijd, komen ophalen thuis. Met z'n nieuwe wagen. Ze wilden een grotere, mits vier kinderstoeltjes niet in de huidige wagen konden. Als ik er nog aan denk dat wij vroeger met 8 kinderen en 2 volwassenen in een Renauld 4 plaats namen... Maar tja, veiligheid primeert. Kinderstoeltjes zijn verplicht zolang de kindjes niet het gewenste gewicht en/of lengte hebben. Hoewel Noemi de komende zomer 9 wordt, moet ze nog steeds in zo'n zitje. Dat neemt meer plaats in. Niks aan te doen. Veiligheid gaat uiteraard vòòr. Loide laat mij steeds vooraan zitten als ze me komen ophalen. Ik merk het science fiction aandoende dashboard op en geef natuurlijk opmerkingen. De nodige vragen volgen. Waaronder ook info over de ingebouwde gps. Angel voegt na al wat antwoorden te hebben gegeven, toe, dat de gps ook op stemherkenning reageert. 'Makkelijk zat', voegt hij er vrolijk luchtig aan toe. Ik, denk dat hij grapjes maakt. 't Zou niet de eerste keer zijn. Hij drukt op een knopje en er verschijnt een tekst met oa de vraag waarheen. Waarop hij eenvoudig zegt: 'Ik wil naar huis. Breng me naar huis.' Het scherm verandert onmiddellijk met het plannetje van z'n woonbuurt. Prettig gestoord!!! Hahaha.... ik bulder het uit. Als ik dan vergelijk met ons autootje. Het allersimpelste C1-tje met als enige optie de lichten die automatisch uit gaan als je uitstapt. Om tegen te gaan dat je je batterij laat leeg lopen, door je lichten te laten branden. Wij hebben geen radio, geen automatische vergrendeling, noch voor deuren of raampjes. Uiteraard geen ingebouwde gps. Het weze ons worst. Het kleine ding rijdt. Meer moet 'onze' auto niet hebben. Allez, het ding moet natuurlijk waterdicht zijn en verwarming hebben. Luxe is verleidelijk. Ik zal de laatste zijn om te zeggen dat ik van luxe niet zou genieten. Dàt zou een leugen zijn. Maar goed en wel afgewogen, heeft luxe voor ons niet die waarde die anderen er aan geven.
Om heel eerlijk te zijn, durf ik wel eens te denken (gelijk of niet) dat luxe meer de ondergang van de mensheid zal betekenen dan kanker... Maar daar ben ik eigenlijk nog niet helemaal uit...
Mijn lieve echtgenoot, Erik, heeft ervoor gezorgd dat ik met gemak in onze zonnigste plaats kan werken aan m'n blog. Da's een heel fijn voorrecht vind ik. Soms vind ik het erg spijtig dat ik niet in de zon aan de computer kan werken. Nu, werk ik eigenlijk niet aan de computer maar op de I-pad. Vandaar is het dan weer eenvoudig m'n tekst in m'n blog te zetten. In de buurt wordt hard gewerkt. ik hoor machinerie allerhande die wordt gebruikt voor verbouwingen, maar ook in tuinen of straatwerkers. Belangrijker en vooral veel ontspannender zijn de vogels die deze geluiden overtroeven. De hoge tsjilpklanken moeten niet onderdoen en overtreffen de lage, zware tonen van machines.
Afgelopen weekeinde bleef m'n oudste kleinzoontje logeren. Eén nachtje maar. Maar zelfs één nachtje is ook leuk. Hij is een heel vaste slaper. We waren nog op, televisie kijken, toen we een harde bonk hoorden. Erik is natuurlijk veel sneller dan ik en dus eerst bij Gabriel, die naast bed op de grond lag verder te slapen. Hij was zelfs niet ontwaakt wanneer hij op de grond neer kwam. Voordeel; hij had geen pijn, zelfs geen blauwe plek. Hij praat graag en veel. Wat wil je? Hij wil zo graag alle antwoorden kennen op z'n vele vragen. Ik hou enorm van de wijze waarop hij redeneert. Logica troef bij Gabriel. Hij wil weten waarom onze badkamervloer niet helemaal onder water komt te staan als wij een douche nemen in onze inloopdouche. Hij wil weten waarom we juist dit weekeinde, wanneer hij komt logeren, witloof eten? Hij stelt zich heel wat vragen bij verschillende scénes in de film waarnaar we kijken. De gelaarsde kat. Feitelijk Puss in Boots. Engelstalige versie. Met ondertitels. Hij kan wel lezen, maar nu ook weer niet zo goed dat die ondertiteling al vlotjes gaat. Hij ziet trouwens liever naar de beelden, zegt ie zelf. Af en toe herhaalt hij een engels woord en vraagt dan de betekenis. Het spaans dat hij af en toe hoort, trekt ook z'n aandacht natuurlijk. Hij spreekt het niet echt, buiten enkele woordjes dan, maar hij herkent de taal zonder aarzelen en vraagt dan de betekenis. We spelen een kaartspel, zoals ik vroeger met m'n zusjes en broers speelde. Gewoon en simpel. Je legt een kaart op tafel en de hoogste wint. Je neemt steeds de bovenste kaart van je bundel. Hij kent nog niks van kaarten en dus leg ik hem de waarden uit. Hij heeft chanse want drie azen. Hij wint. Tevreden lacht hij, maar gloreren doet hij niet. Mooi! Regelmatig telt hij het verschil tussen de waarden van de kaarten op tafel. Hij gooit 8, ik 3, waarop hij zonder aarzelen zegt; dat zijn er 5 meer. Gewoon als opmerking, hij zit helemaal niet te rekenen. En fier dat ik ben! We knutselen. Ik heb een cd-rom die weg mag en we bedenken wat we er zoal mee kunnen aanvangen. Zo zie ik hem graag bezig. Steeds weer bekijkt hij dingen vanuit verschillende uitgangspunten en dat waardeer ik zeer erg aan m'n jonge kleinzoon. Volgens mij heeft hij heel wat potentieel en daar ben ik erg fier op. Da's trouwens ook geruststellend.
Tussendoor moet ik regelmatig in de zetel onderuit. Spijtig wel, maar ik kan het niet helpen. Langs de andere kant, draagt deze situatie ook bij tot de leerschool over het leven. Weer worden vragen -vooral over het waarom- afgevuurd en steeds weer probeer ik bevredigende antwoorden te geven, wat me wel schijnt te lukken aan z'n reactie te merken. Ik geef hem z'n eerste gitaarles. Dreumes heel content. Hij mag twee foto's nemen van z'n grootouders en Erik bewerkt een knutselwerkje van Gabriel -tot z'n bewondering- op de computer. In zowat alles is m'n teder beerke geïnteresseerd. Wanneer het tijd wordt om naar huis te gaan, oreert m'n lieve kleine filosoof nog bij het toesnoeren van z'n schoenen wat toch niet zo makkelijk is met veters; Door te proberen kan je leren! Wel, als dàt geen waarheid is, weet ik het ook niet meer. Spontaan reageer ik: 'Chapeau!!!' Waarop hij verbaasd naar me kijkt, want dat begrijpt hij niet. Weer leg ik het nog maar eens uit met veel plezier en begrip van zijnentwege.
Als we zonder hem weer huiswaarts rijden, zit ik nog overvol van hem. En Erik heeft ook genoten van onze kleine wijsgeer in wording. Z'n vader kreeg van mij dikwijls de bijnaam 'ons professorke'. De appel valt niet ver van de boom, merk ik. Da'k nog maar een hele tijd mag meegaan, is zowat m'n vurigste wens, telkens ik met m'n spruiten in contact ben geweest. Zij zijn beslist de moeite waard!!! En ik ben maar al te blij dat er nu weer een periode aanbreekt dat ze weer kunnen komen logeren, hoewel het fysiek heel wat van me vergt.
De relatie tussen m'n e-reader en mij is perfect. Het klikt enorm tussen ons tweetjes. Ik doe erg m'n best Erik niet buiten te sluiten, maar soms komt hij binnen of passeert hij en zegt dan iets, en dan heb ik dat niet eens gemerkt. Wat later dringt het dan door en dan vraag ik hem alsnog wat hij zei. Meestal gaat het maar om een kleinigheidje en is hij bijna vergeten wat hij zei of vroeg. Iets, bij wijze van groet bijvoorbeeld, of, gewoon retorisch. Maar zo gaat dat met boeken hé. Je kruipt er in. Zalig vind ik dat. Telkens weer, als me opvalt dat ik Erik heb genegeerd (onbewust weliswaar) verontschuldig ik me. Hij maalt er niet om. Hij kent me en weet wel beter. Gelukkig maar.
Deze week moest hij enkel maandag werken. De rest van de week is hij vrij. Het weer slaat om. De lente wil zich laten gelden. We hadden al een zeer mooi weekeinde. Zondag hebben we'r van geprofiteerd om naar Boom te trekken. Op zoek te gaan naar een steenbakkerij. Snel wat gegoogeld en Steenbakkerij - museum Frateur kwam te voorschijn. Natuurlijk de Leica mee genomen en nogal wat foto's genomen. Waarvan ik toch enkele als redelijk goed wil beschouwen. Dat, dankzij de mooie blauwe lucht en witte schaapwolkjes. Het zonlicht baadde de rode bakstenen gebouwen met gras in een kleurrijk decor. De warmte kneedde de huid met een overdaad aan voldoening. Wellness!
De weervoorspellingen zaten goed. We hadden dus een goei week uitgekozen om vrij te nemen, voor Erik. Dus dinsdag tegen de middag hadden we één en ander gepakt en trokken we er op uit. Ik wilde wel graag richting zee. Nood hebbende aan wijdsheid en natuur. Ik wilde veel hemel zien, dat gaat niet in het bos, noch de stad. We reden naar Cap gris Nez. Halt gehouden in Wissant, tussen Griz Nez en Blanche Nez. Wat is het daar mooi. Klippen, duinen, strand. Bunkers als herinnering aan de oorlog 40-45, zorgden voor de spijtige ondertoon. De harde realiteit in het verleden. We wilden er niet echt stil bij blijven staan. Men kan hopen bunkers van de duitse troepen zien, met daarbij horende info op borden. Geïnstalleerde kanonnen, die alles behalve aantrekkelijk ogen. Wat een tegenstelling met de steenbakkerij die we zondag bezochten. Geschiedenis... zeer interessant met z'n negatieve en positieve onderdelen. Hopelijk leert de mensheid er uit. Maar ik vrees dat, gezien de huidige politieke situatie over de wereld, de toekomst niet veel goeds voorspelt. Hopelijk sla ik de bal heel erg mis. Daar wil ik niet op doordenken. Ik wil genieten, nu ik buiten kom. Ver wandelen is er niet bij. Wandelen op zich wel. Met stukjes en beetjes. Korte afstanden, want al snel ben ik buiten adem. Het is mooi weer. De zon schijnt, maar een ijzig koude wind wil wat roet in het eten strooien. We hadden ons voorzien en kleden ons als westerse Innuïts. We vonden onderdak in Hotel La Plage in het centrum van Wissant. Een knus, proper kleine kamer met veel vensters en licht dus. Daar het nog lang geen toeristisch seizoen is, is er helemaal nog geen geluidsoverlast en slapen we heerlijk. Wat doet dat goed. Ik vergat wel oxynorm mee te brengen. Dat zijn m'n morfine pijnstillers die ik vooral 's nachts neem als ik wakker word. De laatste tijd moet ik ze haast niet meer nemen overdag, daar mijn medicatie goed is aangepast. Voor één nacht is dat niet echt een probleem. Ik neem wel extra paracetamol indien nodig.
Als we huiswaarts rijden, houden we tot Calais de kustlijn aan, door dorpjes en langs de duinen. Best rustig. In Calais besluiten we de autosnelweg te nemen om er toch maar niet te lang over te doen. We eten frietjes met hamburger in een baanrestaurant. Zo moeten we vanavond thuis niet persé beginnen kokkerellen, laat ik Erik weten. Het laatste stuk, vanaf Kruibeke rijden we in file tot voorbij de Kennedytunnel. Tjonge tjonge, zou het beter zijn geweest om langs Brussel te rijden? vragen we ons af. Tja, dat zullen we niet weten. Wij hebben geen autoradio om het verkeersnieuws te volgen. Wij rijden (en reizen dus) altijd zeer basic. Dat heeft wel iets. En de daarbij horende nadelen, nemen we'r dan maar bij. Tegen 17u zijn we thuis. We hadden makkelijk om 15.30u thuis kunnen zijn. Maar waarom zouden we'r een punt van maken? We zijn helemaal niet tijd gebonden en maken ons niet druk. Zo blijft het een fijn over-en-weertje.
Nu kan ik er weer een tijdje tegen, denk ik. Vermoeidheid spreekt. 'k Trek het me niet aan. Er staan nog enkele mooi-weer-dagen in het verschiet. Ik zet me wel in m'n schommelstoel in de zon. Thuis. Met m'n e-reader.
Een vriendin, Greetje, had me al verschillende malen gevraagd of ik geen huishoudelijke hulp nodig had. Ik wilde daaraan niet toegeven. Ik heb zoiets van: je vraagt je vrienden of familie toch niet om je huishouden te komen doen... Maar de laatste weken lukt het me haast niet nog iets deftig onder handen te nemen. Een was in de machine steken, daar is niks aan. En toch durf ik na het sorteren van de kledingstukken en de zeepbakjes in de machine te vullen, zo moe zijn, dat ik moet uitblazen. Strijken doe ik ook nog steeds. Dat kan ik in stukjes doen als het zonodig moet. Na een uur strijken ben ik uitgeteld. Maar oké, het gaat. Heel af en toe zal ik stofzuigen en de badkamer neem ik ook nog wel vluchtig onder handen. Dat is het zowat. O, ja, koken met haken en stoten doe ik ook nog wel. Geen zware menu's, waarmee ik bedoel, als ik niet te lang moet kokkerellen. Iets dat niet teveel tijd in beslag neemt, zodat ik snel weer kan zitten, gaat me nog wel af. Niet dagelijks, ik moet er me goed genoeg voor voelen en dàt weet ik meestal pas op het moment zelf natuurlijk. Toch heb ik problemen om iemand te vragen iets te helpen. Erik helpt me natuurlijk, maar hij gaat ook werken en doet nog andere karweitjes in huis. Ook hij heeft recht op tijd voor zichzelf. Daar sta ik op.
En Greetje vroeg het weer. En ik wimpelde af. En ze vroeg het na een tijdje weer, en weer, en weer... Ze zeemt graag ramen, zegt ze. Om eerlijk te zijn, is ze de eerste die ik zoiets hoor zeggen. Ze geniet enorm van het resultaat, het geeft haar een grote voldoening. Nou, dàt wel ja, bij mij ook. Telkens er iets gepoetst is, heb ik ook zo'n enorm voldaan gevoel. Genieten van zuiverheid, daar is niks mis mee. Maar dat wil heus niet zeggen dat ik graag poets. Het ene kan niet zonder het andere, maar toch zie ik ze los van mekaar. Daarmee is natuurlijk het euvel niet opgeklaard, dat het soms echt wel overdreven stoffig kan zijn thuis. Niet goed. Eens ik pluizen zie, blijven ze hangen. Ik heb immers voldoende tijd om enkel maar naar die pluizen te staren en me er te gaan aan ergeren. Da's menselijk, maar niet wenselijk. Toch, zomaar antwoorden aan Greetje, of Greet, want ze laat me weten dat ze echt geen kind meer is, Greet dus, dat haar hulp welkom is (wat waar is eigenlijk), blijft moeilijk voor me. Dat zal ik maar wijten aan één of ander rugzak-item dat ik m'n leven meedraag. Elk mens draagt dingen mee in z'n rugzak. Elke dag, week, maand, jaar, moment, wordt die rugzak bijgevuld. Soms met leuke, soms met minder leuke dingen. Maar meedragen doet iedereen. Die 'items' maken of kraken je, dat hangt ervan af, hoe je 'r mee omspringt.
Greet is niet de enige die me hulp aanbood. Er zijn nog vrienden, en zussen die dat deden. M'n schoondochtertje heeft het deze zomer ook gedaan. Wekelijks. Zo fijn. Ze nam geen nee als antwoord. Ze hield vol. Bleef bij haar standpunt. Maar ze is nu vijf maanden zwanger en heeft een huishouden waar ze makkelijk haar weekje mee vult. Nee dus, Loide komt niet meer poetsen. De tijd ontbreekt. Greet is dus de ramen komen zemen. Het was heel erg nodig. Daarom heb ik de laatste maal dat ze't vroeg:'ja' geantwoord. In ruil maakte ik een haarlint (voor een muts had ik niet voldoende wol meer) voor haar Kimikopop.
Ondertussen voel ik zowat de wortels van m'n probleempje. Stil zitten. Kijken. Niks doen. Terwijl Greet volop in de weer is, hou ik haast niet uit. Een kwetsend gevoel maakt zich van me meester. Zeer, maar dan ook erg zeer onaangenaam, zo voel ik me. Ik zoek dat overschotje wol dat ik heb liggen. Meet het Kimikohoofdje en begin te breien. Het streelt me, nu ik wel degelijk iets om handen heb, terwijl Greet zo ijverig in de weer is. Wanneer ze klaar is, is het resultaat fantastisch. Zeker nu de zon door de wolken breekt. Ik kan in m'n schommelstoel door propere ruiten naar de tuin staren naar de ekster, de merel, mees, duif, spreeuw, uitzonderlijk zelfs een reiger. Dat, onderuit gezeten in de eerste binnenschijnende lentezon.
M'n zussen, Goele en Krisje, komen 's namiddags langs. Greet is dan al weg. Een beetje euforisch vertel en wijs ik hen op m'n mooie propere ramen, richting tuin. Vorige week had ik ook met hen gepraat over hulpverlening. Ze hadden ook hulp aangeboden. Dus dacht ik, zo zei ik hen, om het ijzer te smeden als het warm is. Als we nou eens met z'n drietjes, enkele keukenlades zouden uitkuisen? En prompt begonnen we'r aan. Leutig natuurlijk, zo met z'n drietjes, want dan wordt er gegrold en gegrapt. Naderhand zaten we nog effe gezellig bij mekaar. Keuvelen. Het was me het dagje wel. Na het avondeten viel ik in de zetel in slaap. Gelukkig werd ik net op tijd wakker om m'n favoriete detectievefeuilleton te kunnen bekijken. Daarin... wordt elke dood opgelost...
't Is er van gekomen, enkele dagen geleden. Dankzij Patricia, een zus, en m'n toffe schoonbroer, die op pensioen is. Ja, op pensioen... Dan veronderstelt men dat hij een zee, wat zeg ik? een oceaan van tijd heeft. Niks te doen hé, die gepensioneerden. Wat ik zelf ondervind, nu ik al langer dan een half jaar thuis zit, is dat tijd zeer relatief begrepen mag worden. René, mijn schoonbroer, heeft z'n gepensioneerde handen meer dan vol. Hij is altijd wel voor iemand in de weer. Als hij dan eens wat tijd over heeft, kan ie voor zichzelf wel eens een klusje opknappen. Nou, het is niet zo erg, dat z'n haren ervan ten berge rijzen hoor. Buiten tof, is hij ook intelligent. Hij weet waar hij dé grens moet trekken. Er wordt voldoende tijd uitgetrokken om samen met m'n zus te wandelen of andere leuke dingen te doen. 'k Denk niet dat hij er van de stress snel onderdoor zal gaan. In elk geval, is het wel dankzij en met hen, dat ik deze week mijn tante ben gaan bezoeken.
Hoe ouder je wordt, hoe meer mensen wegvallen. Zo is het nu eenmaal. Plots besef je dan dat je eigenlijk nog maar één tante in leven hebt. Mijn ouders kwamen niet uit grote gezinnen, dus veel genonkel was er al niet. Maar toen ik afgelopen zomer in het ziekenhuis lag, en ze (mijn tante) me was komen bezoeken, werd ze een beetje emotioneel, toen we over mijn ouders praatten. Zij heeft geen kinderen en verder ook niemand meer buiten haar levensgezellin en ons, ik met m'n broers en zussen. Enkele weken geleden belde ze me op met de boodschap dat ze me zo graag nog eens zou ontmoeten. Niks speciaals, maar... tja, ze zit met me in en daar ze ook de zeventig al voorbij is, begint haar lichaam ook hier en daar barstjes te vertonen. Ze is geen klaagvaak. Zeker niet. Maar op emotioneel vlak wordt ze wat meliger. Dus beloofde ik dat ik zou langs komen. Ik zou eventueel vragen aan m'n zus en schoonbroer of ze zin hadden om... enz... Mijn man werkt nog en is helemaal geen familiebezoeker. Hij doet dat wel voor mij, maar als ik hem daarvan kan ontlasten tijdens het weekeinde, doe ik dat maar. En deze week kwam het er dus van. Met z'n driekes reden we naar tante Lief.
Met haar kan je over de dood praten en een minuut later onder tafel kruipen van 't lachen, bij wijze van spreken. Dat hebben we dan ook min of meer gedaan. In eerste instantie moest ik natuurlijk mijn kankerverhaal nog eens overdoen. Begrijpelijk. Het toffe is, dat ze niet overdrijft in haar reacties. We praatten over euthanasie, over aandoeningen en ziektes en miserabele levensomstandigheden. Allemaal onderwerpen waarbij je niet direct gaat zitten gieren van 't lachen. Maar op één of andere manier, lukt het als je bij haar zit en meegaat in het gesprek, heel makkelijk om effe later de lachkriebels te krijgen. We hadden een heel gezellige middag. De nodige patisserie werd verorberd, waardoor ik 's avonds haast geen honger meer had. Lekker, zondig, suikerbom!!! Eens terug thuis was ik meurreg, zoals in Antwerpen gezegd wordt. Doodop met andere woorden.
Foto van Paûl
