Vanmorgen was ik -in tegenstelling tot gisteren- voor 9u wakker. De rollen werden dus voor een keertje omgedraaid. De ontbijttafel werd voor de verandering, want lang geleden, nog eens gezellig aangekleed door mij, voor Erik. Een voldane nachtrust doet veel. Op m'n gemak ging het me allemaal goed af. En, ik heb het leukste geschenk van den dag gekregen, toen hij beneden kwam en blij was. Kleinigheidjes hé... 'k Heb het altijd al geweten. Daarom noem ik deze blog ook zo natuurlijk. En, zeg nu zelf... zo je dag beginnen, dan is die toch al half geslaagd.
Gisteren was ik om 5u opgestaan, na al 3u wakker te hebben gelegen. Daar het kleintje van Angel en Loide er dringend zit aan te komen, heb ik me noest aan het dekentje gezet. Het moet af. Hoewel ik denk dat dit niet tijdig zal lukken, moet ik blijven doorgaan hé. Zo snel mogelijk is ook goed. Om eerlijk te zijn, ben ik niet tevreden met het resultaat. Maar toch blijf ik verder werken. Ik heb besloten alles op alles te zetten om het zo goed mogelijk te doen. Zo'n twee lapjes aan mekaar haken, is niet zo simpel. Die haakpen ligt niet goed in m'n handen. Onhandig dat ik nu ben. Niet te schatten. Maar... ook in het woord "on-handig" zit het woord "handig", denk ik dan maar. Als ik nu weer een tijdje alle dagen verder werk, moet het toch binnen de redelijke termijn lukken.
De reuzen zijn dus in Antwerpen. Ik schreef het al eerder. De stad op een leuke manier op z'n kop. Want dit is heel tof voor de volgers, maar minder voor het verkeer met momenten. Goed zo! Zo beseffen mensen (misschien) nog eens dat een gezellige stad, meestal eentje is zonder overdaad aan verkeer. Organisatorisch vraagt dit heel wat. De kleinkindjes zijn er ook geweest. Gisteren hebben we nog getelefoneerd en Gabriel en Elias hebben me piekfijn op de hoogte gebracht van het reilen en zeilen. Enthousiasme alom. Loide ocharme heeft het hard te verduren. Ze krijgt al met regelmaat voorweeën. Spannend hoor. Mij, geeft het allemaal een fantastisch gevoel. Ik zit om één of andere reden op rozen.
's Middags ben ik naar een drink geweest van een collega die op pensioen gaat. Hartje stad, Italiëlei, daar moest ik zijn. Erik heeft me gebracht en haalde me op. Met de auto, en dat viel nog heel goed mee eigenlijk. De drink op zich was best gezellig. 'k Heb niet al m'n collega's gezien, maar het zij zo. We hebben heerlijk bijgepraat over vanalles en nog wat. Vooral over het werk, maar dat stoorde me niet in het minst. Wij, Erik en ik overwogen nadien of we effe een kijkje zouden nemen bij de Reuzen, maar deden het toch maar niet. Oost West Thuis Best, besloten we. Toen ik later naar de live beelden op ATV keek, betreffende het Reuzenevenement, herkende ik twee collega's bij het uitoefenen van hun job. Controle van thuis uit. Leutig. Moet kunnen hé.
En tot slot, ben ik in de boekjes begonnen die Els me geleend heeft. Toon Hermans. Kàn ik gewoonweg niet links laten liggen. Ik lees alle versjes en noteer degene die me heel diep raken. Voor mezelf natuurlijk. Wat een woordkunstenaar. Ook z'n positieve nootjes in rijmpjes gegoten, mogen me smaken. Ondertussen was Erik aan 't boren en bedrading leggen voor de radio, die we willen laten spelen in onze eetplaats. Een stuk eenvoudiger dan telkens een kabel af te rollen en over de vloer te drapperen voor de aansluiting. Dan, met ons hoofd in de wolken, na het avondeten en de pillen te hebben geslikt, voel ik me weer opperbest. Het moment bij uitstek om te doen wat Erik eerder nog wilde. Gaan fietsen. Deurne. Heeft best mooie gezellige straten om rustig te fietsen. De temperatuur is net goed. De regen wil spel breken, maar doet het toch maar niet. Dat valt mee. Dat zal wel bijgedragen hebben tot de goede nachtrust, denk ik...
Amai mijn klak. Gisteren nog eens zo'n krampaanval gehad. Een kleine pijncrisis die ik weer effe zal onthouden. Niet gewoon. Maar goed dat 'k het heb weten te verhelpen. Anders had mijn dagje lang niet zo leuk geweest als het uiteindelijk toch was. Mijn koelbloedig optreden mocht goed resulteren en heeft het wrede onheil afgewend. Goed hé!!! Wat ben ik toch knap jaaaahhhh... Ik bedoel wijs, want ik weet wel dat ik geen fotomodel ben hoor. 't Komt er op neer dat ik, vroeg in de morgen, weer zo'n verdomd harde soort kramp kreeg in de slokdarm. Vorig jaar heeft men me onderzocht op het moment dat ik het kreeg in 't ziekenhuis. Men dacht aan een hartinfarct, omdat ik net alle symptomen beschreef, die dan vandoen zijn. Het gebeurt wel meer, maar zelden heb ik het in zo'n hoge mate. Mijn hart is oké, dat weet ik. 'k Ben altijd al een goedhartig mens geweest. (haha hoho hihi) maar nu heb ik me gepermitteerd om morfinepillen te nemen om de pijn te overmeesteren. Het lukte. Oef!
Gisteren was immers ook moekesdag hé. Niet te versmaden, zo'n luxedagje. 'k Zou het echt vreselijk gevonden hebben, moest ik niet naar Angel en Loide kunnen gaan hebben. Uiteindelijk was het een zalig dagje. Vol zen-toestanden, zelfs met de kleine schattebollen die toch altijd heel wat te vertellen hebben. Toen Loide thuis kwam met de kinderen, kwam eerst Noemi naar me. Pruillip, haast wenend. Ik ontving haar daarom met een keuzeknuffel en aanmoediging. Ze luchtte haar hartje, want had geruzied met haar broertje. Een luttele maar zéér belangrijke kinderruzie. Toen ze opgelucht aan tafel ging zitten, want papa schotelde haar een formidabele zelfgemaakte pizza voor en daardoor verdwijnen je grootste zorgen in het niets... toen, kwam Gabriel met een evengrote pruillip naar me z'n beklag doen over z'n zus. Hij, heeft een heel gevoelig hartje en hij kreeg het niet verteld zonder het bijhorend vloeien van waterlanders. Er werd toen dapper besloten dat hier dringend en streng moest worden opgetreden. Geen ontkomen aan. Men moet soms met harde hand optreden. Hij werd over de knie gelegd en dus kwam er een kriebelmoment. Z'n leed was al snel geleden, wellicht mee door het genoegdoening schenkende aroma van diezelfde pizza op tafel, bovenop de ondergane marteling van mijnentwege. Ruzie??? Welke ruzie??? O, wat gaat dat toch snel. Vergeven. Bij kinderen... Daar kunnen wij heel wat van opsteken. Elias was een pak rustiger. Hij is dan ook de man met meeste levenservaring, zijnde de jongste en trekt het zich allemaal niet aan. Hij verdiende dus zo'n knuffel, gewoon omdat hij Elias is en het moekesdag was. Simpel toch.
Erik haalde me later op en we reden naar de stad om de nieuwste attractie van http://apen.be/waar-zijn-de-reuzen-antwerpen Royal de Luxe te gaan bewonderen. Niet dat we lang zijn gebleven. Er heen, wat rondwandelen, goed kijken, en hopla naar huis.
's Avonds nog een leuk telefoontje met Sabina. Daar zal je me ook nooit over horen klagen. Als wij tweetjes maar lekker kunnen bijpraten, dan is't leven goed en met veel mededogen.
En, vandaag, is het toch nog gelukt een beetje te zingen met de zussen. Ook m'n broer Frank en Vera waren erbij. Om eerlijk te zijn hebben we veel meer gepraat dan gezongen. Dus stel ik voor om in't vervolg eerst wat te zingen en nadien ons gemak te nemen met sjauwelen, wat ook niet onbelangrijk is. Frank en Vera zijn dat zingen niet gewoon natuurlijk. Da's wennen hé... maar toch had ik de indruk dat ze't ook best leuk vonden. Wat wilt ge...? Met die gitaar in m'n handen, zing ik een nummertje, vrij gekend, en zij zingen dan met z'n allen samen, tussendoor. Dat geeft een heerlijk gevoel. Ik merk het dikwijls bij de mensen in het algemeen. Ook bij optredens van artiesten. Die gebruiken dat dikwijls meer aan het einde van de show, om hun fans een extra goed gevoel te geven. Dat pept op.
Hmmmmmm... zou dat ook een goed kankergeneesmiddeltje zijn...? Voor tussen de oortjes alleszins wél!!!
Stillekes aan grijp ik weer naar m'n projecten. Er moet dringend één en ander afgewerkt worden. Dra wordt het kleintje geboren en het dekentje is helemaal nog niet klaar. 'k Heb ondertussen wel de juiste haaknaald, dankzij Patricia en voldoende wol ('k ben eindelijk met Erik naar de winkel geraakt). Het staat ook vast welke stof ik zal gebruiken als voering (onderkant) zodat het properkes afgewerkt kan worden. Maar... er is meer nodig om het klaar te krijgen. Hoe ga je best te werk? 'k Ben niet bepaald een krack in dat soort zaken. Ik moet dat eerst goed bestuderen. Het is een klein beetje ten oorlog trekken. Strategie is ook belangrijk bij handwerk. Hoewel ik terug meer energie heb, is het helemaal niet vanzelfsprekend dat ik me er lang mee kan bezig houden. Een uur is snel om als je met zulke dingen bezig bent. Maar nu nog extra pijnstillers gaan nemen om het dekentje te kunnen afwerken, heb ik er voorlopig niet voor over. Dat ligt dan misschien ook weer aan het feit dat die aften in m'n mond opspelen als ik zo'n morfinepil moet laten smelten in m'n mond. Die aften zijn momenteel m'n vervelendste item.
Gisteren naar de tandarts geweest. De mondverzorging wordt verder gezet. Zowel aan de oncologe als aan de tandarts heb ik gevraagd of het niet makkelijker is dat zij samen een keer overleggen. Ik speel niet graag die tussenrol. Zij zijn de dokters hé. Allebei waren ze'r voor te vinden. Vanmiddag moet ik terug naar de tandarts. Er is nog veel werk aan mijn gebitswinkel. Maar ik ben zeer tevreden van deze arts. Het is ook niet ver. Ik ga er daarom maar al te graag te voet heen. Erna, een vriendin is gisteren speciaal langs gekomen om me te begeleiden, zodat Erik geen vrij zou moeten nemen. Ze was al lekker vroeg bij mij, dus hebben we nog heel wat kunnen konkelfoezend bijpraten. Heerlijk! Zij kent ook heel wat van quilten. Dus begon ik haar m'n dekenstrategie uiteen te zetten. Zonder omwegen gaf ze haar goed geduide mening over het waarom ik haar raad maar best zou opvolgen. Ze heeft me een heel goed idee aan de hand gedaan. Nu krijg ik terug veel zin om van het woord een daad te maken natuurlijk. En of ik gemotiveerd ben!
Gisteravond besloot ik ook om nog eens poolshoogte te nemen van het andere project. Het Moeke Bee-boek. Nog maar eens wat aan de tekst veranderd. Ik vraag me af, of een schrijver dat ook blijft overdoen, telkens hij de tekst weer doorneemt. Het lijkt me zo'n beetje als de kapper die maar niet kan stoppen met bijknippen. Gevaarlijk dus. Je mag HET PUNT niet overschrijden. Deze morgen ben ik nog maar niet verder gegaan met het dekentje, maar ben beginnen foto's scannen voor het boek. Ook een werkje dat tijd in beslag neemt, want ik scan ze één voor één. Ondertussen nostalgie troef. En, dan moet ik ze naderhand niet meer verwerken met een ander programma. De tijd die ik er nu dus in steek, win ik later. Enfin, dat hoop toch. Hoewel het zinloos is me op het subjectief tijd te gaan richten. Zou ik niet beter beseffen dat net tijd, tijdloos is? En toch... belangrijk genoeg. Want gisteren, oversliep Erik zich bijna omdat ie z'n wekker niet had gezet. Doordat ik 'tijdig' wakker werd en hem zo romantisch mogelijk wekte, zo'n kwartiertje te laat, heeft hij geen mores gehad op het werk. Dàt mag toch tellen... dacht ik.
Na het doktersbezoek en bloedonderzoek van afgelopen vrijdag, voel ik me terug beter. Ten eerste heeft de assistent waarbij ik terecht kwam echt veel tijd uitgetrokken. Oké, ik heb dan wel de oncologe niet gesproken, maar ze kreeg een dringende oproep. Daarvoor breng ik begrip op natuurlijk. 't Zou maar eens om mezelf moeten gaan, 'k zou het ook appreciëren dat men me in slechte omstandigheden zou opvangen. We hebben goed en vooral duidelijk gepraat. Als hij niet zeker was, belde hij de oncologe op. Daardoor weet ik nu bijv. dat ik maar beter niet teveel aan m'n tanden mag laten doen nu. De chemo die ik nu neem verdunt het bloed namelijk. Tanden trekken of toestanden die het bloeden bevorderen, laat ik maar beter niet doen. 't Is allemaal wat, sinds ze over mijn gebit zijn begonnen... Maar 't gaat niet enkel daarover. De pijnstillende geneesmiddelen worden nog maar wat verzwaard. Langzaamaan, zodat ik geen neveneffecten krijg te verduren. Vorige nacht heb ik m'n eerste echte nacht nog eens geslapen. Toen ik m'n ogen opende, had ik een goed gevoel. Ik kon glimlachen, voelde me helemaal niet zo ellendig als de laatste weken.
Aan Angel en Loide had ik eergisteren gevraagd of ik een kindje mocht lenen. Er was de mogelijkheid dat Erik een dagje zou uitgaan. Richting Parijs. En toen dacht ik dat ik evengoed gezelschap zou kunnen genieten van één van m'n kleinkindjes. Kwestie om de klepel wat in de goei richting te laten luiden. Het zou allemaal maar kunnen bijdragen om wat hopsasa-blij-gevoel te bewerkstelligen voor mezelf. Uiteindelijk is Erik helemaal niet naar Parijs gegaan, maar is Gabriel toch komen logeren. Reken daarbij de nieuwe zege van m'n pijnstillers en dan kom je al snel tot de slotsom dat ik totaal geen reden had tot onheilspellend zagen en zeveren. Laat staan mopperen. Toch, heb ik me nog betrapt op weinig geduld toestanden. Gabriel ten spijt, wanneer hij meende dat hij ditjes en datjes niet lust. Hoewel dat het enige was waar m'n lieve schat zich negatief over uitliet.
We hadden een geweldig weekeinde, met z'n drietjes. Redeneren met Gabriel is filosoferen. Het is ook heel veel verklaren. Het is rekenen en vooral uitleggen waarom je tot een bepaalde uitkomst nijgt. Enkel tijdens de maaltijden probeerde hij onze grenzen te verkennen. Groot gelijk natuurlijk. Wie niet waagt niet wint. En hij... zie ik toch de kant van de winners uitgaan. We plukten aardbeien. We converseerden met de merels. We keken naar de meesjes. Hij zocht met de verrekijker naar de dubbeldekker die over vloog. Tekenen, lezen, spelen, een film kijken. Naar het Middelheim kunst leren kijken, maar toch liever in de speeltuin van het Nachtegalenpark klimmen in de touwpiramide. En... als top of the bill, een body voor kleine baby-op-komst verfraaien met een supermooie tekening. Cadeau voor z'n kleine, komende zus of broertje, binnen een tweetal weken. Teveel om op te noemen, maar als iedereen zo'n weekeinde had als wij, kan er enkel positief nieuws over de wereld dwalen.
En, 't is dwaas, dat weet ik ook wel, maar tegelijkertijd voel ik me schuldig voor de machteloosheid die ik voel voor m'n schoonzus. Echt weten doe ik het niet, maar ik kan het me verdomd goed inbeelden hoe zij en m'n broer zich voelen. Nu, wachtende op een operatie en verder verloop van haar 'aandoening'. Zo noemde ik mijn eerste kanker ook. Nijgend naar een negatieve balans, wil ik het van me afzetten. Want het is wel degelijk zo, dat mensen kunnen genezen van kanker. Voorlopig weegt het wachten als lood in schoenen. Ik heb ondertussen geleerd om genot te halen uit momenten. Zulke dingen wens ik hen toe. Goei momenten met hopen en de kracht om mooie dingen te blijven zien. Maar, ze hebben prachtige kinderen. Zij zijn er beslist voor hun moeder hoor. Dat voelde ik direct wanneer ik effe een dieper gesprekje onderhield met Jorn.
Toch nog effe een heel grappig gegeven noteren. Toen ik aan Greetje m'n status doorgaf en schreef dat de lever nog duidelijk niet ontzwollen is, antwoordde ze: 'Wette wà. We gon dien is goe laten verschieten se. Zoedanig hard, dat 'm ineenkrimpt en nooit meer opzwelt!' Dat vond ik zo'n goei mop, dat dit zinnetje al de hele dag in m'n hoofd rond hangt...
Wit, zacht gestoofd haaienvlees. Met hazelnootpasta, overgoten met een weinig bieslooksaus. Niet trop gekruid afgemaakt met wat peterselie, heel fijntjes gesnipperd. Nee, ik heb geen honger. Maar om één of andere reden is dit wat in m'n hoofd, van de ene wand naar de andere, kaatst tegen gladde muren. Steeds maar denk ik aan wit, zacht gestoofd haaienvlees met hazelnootpasta, overgoten met bieslooksaus. Nooit heb ik zoiets gegeten en wellicht zal ik dat ook nooit in m'n toekomst.
Om 2u word ik wakker. Niks speciaals aan. Gebeurt wel meer. Zeker de laatste tijd. Net daarom, denk ik, na het innemen van een morfinepil, dat het beter is om toch maar op te staan. Ondertussen loopt het tegen 3u, zie je. Anders ga ik toch maar weer veel te lang liggen roeren in bed. Elk geluidje horen en elke gedachtensprong zal blijven hangen. Wat -wéér op zich- natuurlijk geen probleem is. Maar... deze keer wil ik m'n gedachten kunnen plaatsen. Ze zijn immers bij m'n schoonzus, Vera. Bij m'n broer Frank. Bij hun gezinnetje. Kak kak ka-a-aàk!!! Gisteren viel een bom. Middenin m'n (ja, mijn egoistisch zelve) hoofd, leven, gedoe, lieve leventje... daarin viel die bom. Niet lang nadat ik vertelde dat ik had besloten om m'n kanker voor een tijdje (als het lukt) te taboeïseren, of hoe noem je zoiets? vertelde m'n broer, die ook op visite kwam, (Jorn en Dorien waren trouwens ook van de partij. Echt leutig op het moment zelve!) dat Vera kanker heeft. De anderen wisten het allemaal. Tja zeg... hoe vertel je je zus met haar kankerbekommernissen dat je vrouw kanker heeft? Hoe wil je iemand sparen? Hoe, hoe, hoe??? Ik begrijp hun gedachtengang heel goed. Het siert hen erg om op die manier te denken. Maar wat ben ik opgelucht dat ze't me hebben verteld, want ik moet, ik wil, ik lééf enorm mee. En de bom sloeg in. Ik bedoel maar... het is een sluipende vernietiger, die bom. Geen grootse explosie hoor. Nee, een échte kankerbom. Sluipend, groeiend kwaad. Pas binnen 2 weken wordt ze geopereerd. Klieren. Haar hals, keel... Ze zijn zeker. Slechte cellen. Wat zou ik haar graag in m'n armen nemen. Haar zodanig omarmen, dat met elke aanraking enkele cellen zouden vernietigd worden. Moorden die ik maar al te graag zou plegen.
Jorn en Dorien kwamen ons eigenlijk op de hoogte brengen van hun nakend huwelijk. Fantastisch leuk nieuws natuurlijk! Dàt nieuws hoorde ik voor de bom insloeg. Dus reageerde ik nog heerlijk à-la-ikke opgewekt vrolijk. Of, toch zoveel als nog in m'n mogelijkheden ligt. Want kom, laat me een kat een kat noemen; de laatste tijd is wel wat van m'n impulsieve overreageren verdwenen. Ik ben zwaarder geladen tegenwoordig. Het doet er niet toe, hoewel ik hun nieuws al kende, ben ik blij dat ik nog normaal heb gereageerd. Jonge mensen die hun huwelijk plannen, zo'n grote stap in hun leventje besluiten te zetten, mogen best zien dat je blij bent voor hen. De bominslag kwam daarna. Zeer tactvol van m'n broer en zussen om het zo aan te pakken. Vera, echter wordt er niet beter van. Vlam! Door slammed in her face! My brothers' face. Her childrens' faces.
Muziek moet op zo'n moment. Oké, er is niks mis met ingetogenheid. Maar muziek hebben we gemaakt. Ik mocht op de gitaar van m'n zus. Die met de mooie ventjes op getekend. Vrolijk. Simpel maar vrolijk. En we zongen samen Oh Lord, won't you buy me, a mercedes benz. Toen was m'n broer en z'n zoon al weer weg. Anders zou waarschijnlijk het zingen niet in ons zijn opgekomen, vermoed ik. Maar we zijn effe in Janis Joplin gekropen, zonder harddrugs dan... Samen zingen helpt. Stom? Nee hoor, helemaal niet. We kraakten ook nog effe onze hersentjes over een nr dat Greetje samen met Els zijn aan't maken. Dàt op zich, spreekt me enorm aan. Het raakt me, hen samen bezig te zien. Goele en Krisje en ik, proberen hen te helpen. Patricia zal ook wel helpen, maar zij zit vandaag op een groenere wei en we moesten het dus effe zonder haar stellen. We gaan van dit nr iets moois maken. Samenwerken, samen creëren of bijvullen want de creatie is eigenlijk al gemaakt. De basis staat vast. Het metsel- en voegwerk en bepleistering moet nog afgewerkt worden.
Erik haalt me op en moet (haast vergeten) 's avonds naar een receptie van de avondschool. In Brasschaat. Op het laatste nippertje besluiten we samen dat ik maar beter mee ga. We rijden (zoals het ons betaamt, met een omweg dus) naar het park in Brasschaat. Zomerweertje. Zomersfeertje. Hoewel dat niet geldt voor elke weggebruiker. Dubbel voorzichtig dus, om ongelukken te voorkomen, maar genietend van mekaars gezelschap, samen in de auto, rijden we door het groen. Veel meer groen dan Berchem rijk is. De avond is nog jong wanneer we terug thuis zijn. En ik voel het. Erik voelt het ook, merk ik aan z'n gedrag. Wij, zijn samen zen en dat doet erg goed.
De bom sluimert. Een heel moeilijke periode, die ik niemand toewens, is aangebroken. Vooral voor hen. En, ik wil, net als m'n andere zussen, dat Vera en Frank het weten. Weten, dat wij samen veel armen, schouders, oren en harten hebben om te delen en mee te dragen.
Haaienvlees -vermoed ik- is taai. Hazelnootpasta is zoet. De smaken accorderen beslist niet. En de lekkere (vind ik toch) bieslooksaus, verzacht en versmelt smaken en vergemakkelijkt het slikken. 'k Heb namelijk wat last van aften in mond en slikpoortje. Verzachting is welkom, vandaar. De fijngehakte peterselie, staat voor al die kleine dingen die niet opvallen maar wel tellen. Zeker en vast. Het recept mag afgrijselijk lijken. Maar elk onderdeel heeft z'n sterke kanten. Metafoor...(en ik ga seffens maar weer naar bed)
Wat ben ik toch een vijg. Soms geen botten waard. En soms... ach, een klein botinneke waard misschien. Langs de andere kant bekeken, zijn er momenten dat ik op kan gaan in glorie. Tevreden met niks. En dan weer, hopla, ben ik slecht geluimd. Op zich is daar niks mis mee hé. Daar kampt iedereen al wel eens mee. 'k Hou toch niet erg van mezelf op zulke momenten. Telkens weer, neem ik het mezelf kwalijk als ik vind dat ik teveel op Erik z'n kop zit. En dat zijn geen loze woorden hoor, ik doe dat echt wel. 'k Zal 't er vrijdag wel eens met de dokter over hebben, want ik vermoed dat die humeurigheden van de laatste week iets te maken hebben met m'n medicatie. Moest ik mezelf willen oppeppen, zou ik als tegenargument gebruiken, dat ik toch op de goeie weg ben, daar ik besef dat ik soms vervelend doe. Da's een goed begin, want dan kan je'r ook wat aan doen. Een waarheid als een... tja... waarheid zeker... Maar het is -vind ik toch- vermoeiend. Ik wil niet steeds met mezelf bezig zijn. Ik zou heel graag eens alles rondom dat verdomde ziekzijn willen vergeten. Daarom vond ik het zo fijn dat Greet en Luc, afgelopen zondag met geen woord hebben gerept over dat ziektegedoe. Toegegeven, ik begin er soms zelf over. Dat was ook zo zondag, maar 't was zo fijn dat ze het leken te minimaliseren. Het mag raar overkomen, maar écht, 'k ben er precies effe aan toe om van die kanker toch maar eens een taboe te maken voor een tijdje. 'k Weet wel, je kan niet iets wegdenken. Maar het blijkt toch op te luchten. 'k Ga dat toch eens proberen.
Enkele keertjes kort mijn gitaar nog eens afgestoft. Dat doet weer goed in de vingers die nu weer strammer worden. Tja, andere chemo, andere kwaaltjes. Maar de goesting is er ook terug meer. Lang hou ik ze niet vast, maar voldoende om er een tinteling aan over te houden. Na een drietal weken lusteloosheid, krijg ik ook weer zin in actie. Het dekentje voor ons klein wondertje dat één van dees op de wereld komt, zou ik moeten af maken. De body'tjes voor het kleintje mogen getekend worden. Gisteren hebben Noemi en Gabriel alvast een proeftekening gemaakt op papier. Die zal ik eventueel overtekenen op zo'n body. Elias moet ik ook nog zo ver krijgen, maar dat zal geen probleem zijn. En zo, geven broers en zusje elk afzonderlijk een verpersoonlijkte body aan hun nieuwe wondertje. Loide heeft het nu best zwaar, maar ze is zo mooi. Zo bol en rond vol leven en tegelijk snel moe en hongerig (merkte ik op). Toevallig kwam nog een ex-schoonzus op bezoek toen ik bij Angel was. Haar kleinzoontje, 10 maanden jong, heb ik ook nog effe op de schoot gehad. Schattig natuurlijk.
Eerder deze week waren we langs David en Maartje gereden. Walt was zo leutig en vol energie. Hoewel ik hem toch ook efkes met z'n aandacht kon vasthouden. Die kleintjes zijn zo'n hartendiefjes. Elk met z'n eigen maniertjes en charme, weten ze je te verleiden. Ik laat me ook graag door hen verleiden.
Vannacht heb ik maar weinig geslapen. Wat er allemaal toch door m'n hoofd spookte, jongens toch. Om 4u had ik zin om vanalles te doen. Ideeën met hopen had ik. En maar wakker liggen peinzen over hoe ik ditjes en datjes zou aanpakken. En nu... enkele uurtjes later, weet ik het niet goed meer. Vergeten. Weg. Stom hé... Dus, hou ik het maar rustig. Ik besluit om maar te doen wat er op me af komt. Straks is het trouwens zusjesmiddag. 't Zou wel eens goed kunnen dat ik daar de gitaar nog eens ter hand neem. Buiten in de tuin, want... 't zonneke zal op ons bolleke schijnen (bij wijze van spreken).
Niks gepland. Gewoon de boel op ons af laten komen, dit weekeinde. Natuurlijk hadden we wel enkele doelstellingen, maar lukt het niet, dan zij het zo. En, zo zij het dus...
Hoewel de temperatuur niet zo'n hele hoge toppen scoort, volgens Frank Deboosere, wordt het in onze tuin toch heet genoeg in 't zonneke. Ik heb m'n vestje nodig als ik in de schaduw zit, maar in de zon wordt het al snel te heet. Daar ik geen huidproblemen wil oplopen, doe ik voorzichtig aan en schuw ik de zon wat. Het is toch zo gezellig in onze tuin. En stil. Niet te geloven. Ik vraag me af waar de mensen toch altijd zitten met zo'n mooi weekeinde... Het enige lawaai dat we hoorden, waren de stijgende of landende vliegtuigen in Deurne. En natuurlijk in de namiddag, de kleine pleziervliegtuigjes, meestal koffiemolenlawaai. Zij cirkelen meestal rond, dus zorgen af en toe toch wel voor wat langere overlast. Ik doe niet veel. Erik staat het niet toe, maar het lukt ook niet. Net iets te laat zegt hij dat in het Rivierenhof rozendag is. De rozentuin zal beslist wel mooi staan nu. 'k Had er graag heen gegaan maar zie het toch niet zitten om me om te kleden, nog een pep-pilleke te nemen en tussen veel volk rond te zwalken. Het wandelen gaat me niet zo goed af en als er geen zitplaats is, ben ik niet veel waard. Eerder lastig, denk ik (voor Erik toch). 'k Heb mezelf al wel betrapt op ongracieus gedrag als ik pijn krijg. Meestal ben ik dan al onvriendelijk geweest voor mijne frank valt. Natuurlijk verontschuldig ik me naderhand wel, maar ik moet mezelf toch wat beter onder controle houden, denk ik soms. Erik wuift het weg. Lief van hem. Maar toch... In elk geval besluiten we om niet te gaan. In de plaats gaat hij nog wat tuinieren en spulletjes opruimen. Hij wil ook nog wel een cake bakken.
Greet en Luc komen op visite. Leuk!!! Nog eens wat bijpraten is zalig. En, zo komt Erik er nog eens bij zitten en heeft hij ook wat rust. Luc haalt een safke boven. De twee mannen zijn in hun lieve sas, maar daar Luc ook nogal wat onder stress staat vanwege verbouwingen, voor en na z'n job enzo, doet het hen allebei goed zo te zien. Het blijft erg gezellig. Ze hadden een fles bubbels bij. We kijken verwonderd naar het licht en schaduwspel van de zon en schaduw op de glazen. Geen kanker vanmiddag. Jippie!!! We maken afspraken om dra in het Rivierenhof een optreden bij te wonen. Gokje wagen. In eerste instantie denk ik 'nee'. Maar ik wil geen spelbreker zijn en besluit om mee te gaan. Stel, dat ik me niet goed voel op het moment, kan misschien nog iemand anders in mijn plaats gaan. We zien wel. Ik duw m'n gitaar nog effe in Luc z'n handen en hij brengt me nog wat blues-wetten bij, die ik maar al te graag aanvaard en zal proberen toe te passen als ik zelf m'n gitarreke nog eens zal strelen.
Tandartsbezoek voor vrijdag afgezegd. Daar ik naar het ziekenhuis moet voor bloedonderzoek en consultatie. Zo, dat is dan ook alweer geregeld en vandaag voor de rest m'n Donna Tartt-boek verder lezen in de tuin.
Alweer thuis van eergisteren, geniet ik volop van elk leuk nanomoment dat op me afkomt. En zo zijn er wel wat. Het is zalig om samen met Erik een hoop kleine momentjes te delen. Al gaat het maar over alledaagse dingen, een glimlach tijdens het passeren, een glaasje drank voor me halen... wat heeft hij me al goei gevoelens bezorgd. Niet te beschrijven.
M'n chemo heb ik goed doorstaan. Een pilleke voor dit, en eentje voor dàt... Maar al die ditjes en datjes zorgen er toch maar voor dat ik me weer beter voel. Het was echt nodig, want de lever was er weer slechter aan toe. Niet zo erg als vorig jaar -gelukkig maar- maar het ging beslist niet de goeie kant op. Tja, dit bewijst dat ik het helemaal niet kan stellen zonder chemo. Ook niet na een jaar behandeling. Ik mocht kiezen of ik donderdag of vrijdag naar huis zou. Dat, noem ik niet kiezen hoor. Gewoon doen. Als de dokter je die keuze geeft, wil het zeggen dat het medisch verantwoord is, anders zou ik die keuze echt niet voorgeschoteld krijgen. Resultaat... Samen van het weekeinde genieten.
De zoveelste verjaardag van het stadhuis en andere stadsaangelegenheden om de politiek te proberen in een positief daglicht te stellen, zijn aanzet tot een bloementapijt met wat meer allure dan andere jaren, op de Grote Markt. Annemie Van Kerckhoven was de trotse kunstenares die het geheel mocht besturen. Weg met het klassieke ouwbollige bloementapijt als andere jaren. Hoewel het veel geld -spijts de besparingen- zal gekost hebben, was ik heel nieuwsgierig. Gisteren gingen we kijken. Ik voelde me goed genoeg. Rustig aan gaat ook. Niet met het openbaar vervoer, maar met de auto, zodat we zo dicht mogelijk zouden parkeren, begaven we ons naar centrum stad. We wandelden van de kaaien naar de Grote Markt via de stillere tussendoortjes. Nog effe de Vlaaikesgang meegepikt, aan Eriks arm, vanwege de kinderkoppekes waar ik m'n voeten onzeker voel wegdraaien. Maar ook dàt gaat zonder problemen. Zoals we verwachtten was het niet té druk, want velen zijn nog aan't werk op vrijdagmiddag. Ik vind het zeker de moeite waard, alleen al omdat het anders is dan anders. We wandelen er omheen. Nemen uiteraard ook wel enkele foto's en genieten van de kleine commentaartjes die we horen van toeristen en genieters. Iedereen is goed geluimd in 't stad! Lang blijven we niet. De terrasjes zijn te druk, dus zoeken we een stille weg naar de auto terug. We kunnen nog plaats nemen bij een theehuisje, waar we nog rustig in de schaduw een heerlijk frisse drank verteren. En, terug wat op krachten, wandelen we naar de auto om dan weer naar huis te rijden. Al bij al, waren we ongeveer 3u weg, op ons dooie gemak.
Gisteren ben ik gescand. Ach ja, we wisten het al. De lever is weer terug gezwollen. Dus is het best om zo snel mogelijk terug chemo te krijgen. Weer een broertje -want de chemofamilie is erg talrijk- van een chemo die ik tijdens die borstkanker kreeg maar nu te straf is. Maar goed dat ik kleine broer krijg, want het zit me nog allemaal te goed in het geheugen in negatieve zin. Met een klein hartje vroeg ik aan de dokter of ik erg ziek zou worden, info over haarverlies en andere bijverschijnselen. Maar eigenlijk besef ik maar al te goed dat dit voor iedereen anders is. Men kan me vertellen wat kàn zijn, maar daarom wil dit niet zeggen dat ik persé deze klachten zal ondergaan. Dat hou ik in m'n achterhoofd in het kleine geheugenbewaarkamertje om op een minder moment boven te halen.
Ik krijg meer pijnstillers, maar dit moet nog wat beter besproken worden. In plaats van drie of vier maal 's nachts een pijnstiller te nemen, zou ik veel liever wat zwaarder spul nemen voor het slapengaan bijvoorbeeld. Een onderbroken nachtrust bevordert het gemoed niet bepaald. Ik kan een hekel krijgen aan mezelf als ik de dag humeurig begin. Als het begin al niet goed is, is het eind al snel zoek. Maw, als ik niet van mezelf kan houden, zou ik wellicht al snel onhebbelijk worden tegen de mensen rondom mij. Daar voorkomen beter is dan genezen (mag ik wat kankercinysme tonen?) wil ik aan mezelf werken en daarom zorgen dat ik een -op z'n minst- tot de aangename medemens mag gerekend worden.
Lang zal ik niet in het ziekenhuis moeten blijven, zo werd me beloofd. Hoewel m'n kamergenote een aangename patiënte is, ga haar toch maar liever niet onnodig lang met mijn gezelschap plezieren. Zo ben ik, egoïstisch persoontje. Er zijn sukkelaars genoeg die in dit bed, in deze kamer mogen vertoeven buiten hun wil. Bon... seffes zou ik de chemo krijgen en wie weet mag ik morgen wel naar huis. Dàt zou nog eens tof zijn.
Thuis is het veel makkelijker om in positieve modus te blijven.
Ondertussen is 'onze' donderdagmiddag alweer voorbij. M'n zonen weten wat ze horen te weten. 't Zonneke komt af en toe door de wolken piepen. En wij hebben het nieuws z'n plaatske gegeven, voor zover mogelijk.
Gisteren belde -zoals afgesproken- de oncologe me. Het gaat niet goed met me. Bloedwaarden gaan bergafwaarts. Er moet dringend weer gescand worden. Misschien kan ik maar beter mezelf herdopen met de naam Scannemie ipv Annemie. Het moet liefst zo snel mogelijk. Maar, men neemt niet zomaar een patiënt tussen de andere afspraken. Blijkbaar ook niet als de oncologe zelf hierop aandringt. In het hospitaal waar ik ga is iedereen gelijk en moet iedereen dus braaf zijn of haar beurt afwachten. Lang leve gelijkheid!!! Dààr ga ik beslist voor. Truukjes kunnen altijd toegepast worden natuurlijk. Ik moet me laten opnemen om sneller een scan te mogen ondergaan. Opgenomen patiënten gaan voor, zie je. Ergens, houdt dit wel steek. Toegegeven. Met een beetje overleg, zal ik dinsdagmorgen opgenomen worden om dan -hopelijk- zo snel mogelijk de nodige onderzoeken te kunnen ondergaan. Ik liet voelen dat ik liever niet eerstdaags opgenomen word. Dat ik nog steeds een leven heb, en nogal wat mensen zou moeten afbellen, daar ik toevallig de komende dagen visites verwacht. Vandaar dat ik niet vandaag of morgen binnen moest. Net voor een weekeinde, zie ik echt niet zitten. Dan wordt er toch niks ondernomen. En... ik krijg toch zo graag het laatste woord hé.
Een beetje angstig schuif ik té snel naar m'n zin richting afscheid. Er is nog zoveel dat ik wil doen, zien, meemaken. Dankzij m'n familie in de eerste plaats, maar ook al die andere leukerds en zeker niet te vergeten, die lieve vrienden van me. Er zijn mensen waaraan ik m'n hart verpand heb. Het is moeilijk, te weten dat je hen gaat mislopen, hen nooit meer zal zien. Het is iets dat we allemaal zullen ondergaan, maar als je'r voor staat, is het idee alles behalve.
Oké. Er uren over doorgaan helpt niemand. Maar je moet eerlijk zijn. Het vertellen. Vooral aan diegenen die er recht hebben om het te weten. Het aan hen vertellen, is net het allermoeilijkste. Enfin, da's iets dat ik heel slecht kan. Kijk je lieverd in de ogen en vertel dat het echt niet goed met je gaat. Mensen toch, dat snijdt als een scherp mes door zachte boter. Telkens weer, schiet m'n gemoed vol en dan word ik boos op mezelf omdat ik m'n controle verlies. Gisteren vertelde ik het over de telefoon aan Loide. Gelukkig sprak ik eerst met Noemi, m'n kleindochter. Dat kind kan toveren. Als ik haar opgewekt stemmetje hoor door de foon, slaat mijn stemming altijd in super-positieve-overdrive. Dankzij dit gegeven, lukte het me aardig om in grote lijnen die hele uitleg te doen. Godzijdank, bestaat niet. Noemizijdank, wél. Vandaag zou ik 'het' vertellen aan m'n zussen, maar eerst mocht ik oefenen met de sociale assistente die zou komen om een aanvraag in te dienen voor bijstand van de zorgkas. Een beetje krakend moest ik het relaas wel doen, want ze stelde nogal wat vragen. Maar, het ging wel. Kort nadien belde David. En ook bij hem lukte het. Oef! Ik heb een hekel aan mezelf als ik ga zitten janken aan de telefoon. Maar nee, dat gebeurde niet dus. Het ligt er ook altijd wel aan, hoe die ander klinkt. En, aan de telefoon kan je niemand in de ogen kijken terwijl je je ding vertelt.
Greetje en Sinita kwamen me ophalen. Weer moest ik m'n verhaal doen. Ik kan hen echt niet in het ongewisse laten. Lap! Waterlanders. Maar ook een arm om me heen. Een schouder om m'n snottebellen aan af te kuisen. (Niet verklappen, want ze weet niet dat ik dat deed.) Maar opluchten doet het wel. Eens bij haar thuis, waren Patricia en René er ook. Zij, met een gescheurde tuinbroek, een pet en... tja... een straatjong leek ze wel. Maar ze was zo jolig dat de pannen van het dak zwiepten. René, rustig afwachtend typisch zichzelve. Raar hoor. Hier klopte duidelijk iets niet. Ik had iets gemist. 'k Moet toegeven, als mijn zussen iets willen verzwijgen, doen ze't goed. Ik merkte vanalles maar had toch niet door dat ze iets samen hadden bekokstooft, tot helemaal le moment suprème. Goele en Astrid kwamen er ook nog door. Toevallig ook in zo'n streetware-achtige outfit. Toegegeven, niet zò verschillend met hoe ze zich anders kleden, maar toch... anders dan anders. Plots zag ik Greetje zich ook opsmukken met een sjaaltje en pet. En toen gingen de bellekes rinkelen. Hier was wat loos. De bel ging. Broer Frank kwam er ook nog aan. Precies opendeurdag vandaag bij m'n zus. En ik, stil in die stoel, want ojee, 'k voelde me niet opperbest. Ze hadden een rap in mekaar gestoken. De titel: Mieke. Leutig hoor!!! Over mij, voor mij, in mij... zoiets... 'k Merkte dat ze er echt wel voor hadden geoefend. Voor de zoveelste keer liep ik weeral over. Tranen met tuiten. Maar, ach, zeker niet van geweeklaag. De geste is zo mooi. En de pret die ze er hebben aan beleefd. Zo leuk om aan te horen. 't Is dat lachen nu ook wat pijnlijk is. Maar da's niet erg. Met plezier hou ik m'n buikje wel vast tegen het schudden. Dank jullie!!! Dat was een oppepper van formaat. Ge moet geen kanker krijgen om dit plezier te kunnen delen. Maar als je't dan toch hebt, maakt het veel krommigheid, weer recht. Loodrecht. Die zusmiddagen zijn met niks te vergelijken. Daarin zie ik pure schoonheid. 'k Zie ze niet alleen, ik voel ze ook.
Gisteren is Angel me komen ophalen na z'n werk. Tegen 14u wilde ik graag naar het hospitaal om nog maar eens m'n mond te laten verzorgen. En, blijkbaar was het echt nodig, want m'n kaak ligt zowat helemaal open. Eigenlijk valt wat ik voel dus nog goed mee. Het bemoeilijkt zowiezo het eten, kauwen enz. Omdat ik m'n huisarts heel moeilijk kan bereiken, tenzij om een afspraak te maken voor een onderzoek, bracht ik een lijst mee met voor te schrijven medicatie. Zowat alles wat ik neem. Daar ik pas in juli terug naar het hospitaal moet, dacht ik dat dit dan in ene keer zou in orde kunnen gebracht worden. Vervelend is, dat ik terug alle ongemakken -...oké, ik zal het pijn noemen- heb, als toen ik moest worden opgenomen. Ik heb terug dat gezwollen gevoel en neem nogal wat pijnstillers.
We, de verpleegster die me steeds helpt met m'n kaak te verzorgen, en ik, overnamen de medicatielijst. En ze vroeg me welke chemo ik neem. Ik antwoordde Femara. Ze vertelde me dat dit geen chemo is, maar een hormoonbehandeling. Men geeft dit om de groei van de hormonen die oorzaak zijn voor de kanker, oestrogeen in mijn geval, te blokkeren. Dit remt dus de kanker op zich ook af. Wel, ik had eerder begrepen dat Femara een hormonenchemokuur is. Dat is niet zo, maar het kan wel effect hebben. Ze (de verpleegster) ging de dokter zoeken om een voorschrift te schrijven. Ondertussen bleef ik met m'n zoon daarover nog wat napraten. Toen vertelde ik hem wat ik de laatste tijd fysiek heb ondervonden en ik trok de conclusie dat het dan wel echt kan zijn, dat het gezwel terug groeit. Hij vond dat ik dit toch maar beter kon zeggen, nu we daar toch waren. Ik... was het niet zinnens, uit schrik dat ik zou moeten blijven voor verder onderzoek. Maar, ik begreep wel dat hij groot gelijk had. Dus, toch maar weer heel die uitleg tegen de verpleegster gedaan, als ze terug kwam met het voorschrift. Resultaat... ze trok direct weer naar de oncologe en kwam weer met gegevens om bloed te laten nemen. Dat kon ik onmiddellijk doen en zou morgen -vandaag dus- een telefoontje krijgen met de uitslag. Op weg naar huis heb ik Angel bedankt voor zijn duwke. Ik voelde me opgelucht.
Ik wacht dus. Maar ik heb geduld. Een slechte nacht gehad en daardoor voel ik me een voos kieken. Op gegeven moment had ik genoeg energie om effe naar de badkamer te trekken en de was te sorteren om een machientje te draaien. Gelukkig bleef ik nog effe boven. Het water gutste onderaan uit de machine. Langs de filter. Direct de boel afgezet. Hoe snel zo'n vloer onder water staat, niet te geloven. Tijd om te vloeken, zuchten of treuren had ik niet. 'k Vloog er direct in. Hoewel ik ondertussen binnensmonds toch enige bezwering op wasmachinefilters liet ontsnappen. 'k Kreeg het in orde, maar ben nadien direct onderuit gaan liggen om te bekomen.Vandaag las ik onze kalender nog niet. Gisteren echter, nam ik toevallig zelfs een foto van de 'wijsheid-van-den-dag'.
Pinkstermaandag. Of Sinksenmaandag, hoewel ik die benaming nog nooit heb gehoord... Allez vooruit, de Sinksenfoor is geopend en het openingsweekend is voor de foorkramers wellicht hoopgevend geweest. Gisteren was een prachtige zomerdag. 'k Heb zowat de hele dag in de tuin gezeten en m'n spannend boek (alweer een ander) uitgelezen. Energieloos als ik ben, kan ik toch enorm genieten van het e-boek dat ik nog niet zo lang geleden kreeg van Erik. Hij, Erik dus, loopt van hot naar her. Hij is zowat overal tegelijk in huis in de weer. Toch komt hij af en toe met momenten effe mee in de tuin zitten. En, dat laat ik me wel gevallen.
Spijtig toch, al enkele dagen merk ik geen mees-activiteiten meer. Ik hoor de kleintjes niet. Eén van de ouders heb ik nog een keertje rond het nest zien vliegen met veel lawaai. Maar ging er niet in. Toen ik het m'n man vertelde, had hij het ook al opgemerkt. Voorzichtig ging hij kijken. We hoorden helemaal geen jong meer. Zouden ze uitgevlogen zijn? Zo vlug? Ik weet niet voldoende over die vogeltjes, maar vind het toch wat vroeg. We ruiken, een dood vogeltje zou in de warmte toch moeten stinken. Dus, dan toch maar heel voorzichtig besloten om het dakje op te lichten, zodat we zekerheid krijgen. En, gelukkig, geen dode vogeltjes te zien, maar een mooi onderhouden maar leeg nest. Zelfs de eierschalen ontbreken. Ik vermoed dat de ouders zich daarvan eerder hebben ontdaan om voldoende plaats te hebben in het nestje. Op de grond liggen ook geen dode vogeltjes. We merken helemaal niks van hen. Het is stil en het zal stil blijven. Ik mis hen, geloof het of niet. Maar goed dat de merels nog wat leven in onze tuin brengen. De buurkatten komen nu ook niet meer zo veel op bezoek. Tevoren -de laatste tijd toch- was dat verschillende malen dagelijks. Ik begon al te vrezen dat ik stillekesaan katbezitster was geworden. De vraag blijft door m'n hoofd spoken. Hebben die twee gluiperds er iets mee te maken, ja of nee?
Ik ben geen 100% en doe niet veel fysieks. Erik haalde de oude foto's weer naar beneden. Af en toe rommel ik wat in de doos, met de bedoeling om m'n boek 'Moeke Bee' te illustreren. Natuurlijk zit er veel materiaal tussen dat hiervoor niet geschikt is. Maar het is daarom niet minder leuk om er tussen te rommelen. Veel foto's van m'n zonen als kind, opgroeiend. Op vakantie, thuis of pret makend tijdens uitstapjes of in één van de parken of groene zones dichterbij. Er zitten niet enkel foto's in de dozen. Ik vind ook stapels postzegels, die ik nog beter moet bekijken. Ik vind enkele uitgesneden afbeeldingen van stekkedozekes. Lucifersdoosjes voor diegenen die me niet goed begrijpen. Toevallig zitten er ook meesjes bij. Properkes afgebeeld, ingekleurd. Het heeft wel iets. Weggooien? Maar nee, dat doe ik niet. Scannen wél.
Zaterdagmorgen. Rustig. Grijs. Na een nacht die ik bij de goei mag rekenen, een simpel ontbijt, vlieg ik als een tornado door de keuken en de eetplaats. De vloeren worden gepoetst. Is het een vorm van masochisme? Maar soms wil ik voelen (door pijn of vermoeidheid) dat ik iets heb gedaan. Daarna kan ik zonder zwaar geweten in m'n schommelstoel of zelfs in de zetel voor tv kruipen of m'n e-boek ter hand nemen.
Van Els, m'n schoonzusje, leende ik op 'onze' donderdag een boek. Geschreven door een collega, of toch iemand die ze kent van haar werk bij de politie. Frank Camberlain. Getiteld, Oorlogswouten. Ten eerste wist ik niet dat een wout, een scheldnaam is (of was) voor een politieman. Blijkbaar zou elke antwerpenaar dat moeten weten. 'k Ben genen echte, dat staat dus vast. Ik ben een geitenkop, geboren in Wilrijk en opgevoed door mensen die geen plat aantwaarps klapten. Dialect werd toegestaan, maar 't mocht niet te plat zijn of we kregen op onzen donder van vooral ons moeder. M'n zus Patricia kon lang niet plat praten zoals ik of andere broers of zussen. Zij werd dikwijls als voorbeeld gesteld omdat ze zo mooi sprak. Zou ze het zich nog herinneren? Ik zeker wel, want ik kreeg het dikwijls te horen. Niet dat ik me er veel van aantrok hoor. Maar toch, in zekere zin heeft m'n moeder me zowel het belang van taal, dixie en hoe je je uitspraak kan aanpassen naargelang de situatie, bijgebracht. Dat maakt dat ik, voor m'n beroep, soms heel plat sprak, maar zonder problemen overschakelde naar het mooie, beleefde, respect tonende algemeen beschaafd vlaams. Ooit heeft een nederlandse buurvrouw met wie ik overigens heel goed overeen kwam, me es gezegd dat ze lang heeft gedacht dat ik nederlandse roots had. Lollig wel...
Terug naar het boek. Het is geschreven in een zeer aangename stijl. Hoe akelig het onderwerp is, er zit -gelukkig maar- een fijne toegestane humor in, die het moeilijk te bevatten naar waarheid gebeurde, iets aangenamer maakt om te lezen. We weten ondertussen dat nogal wat politiemensen meezeulden met 'den duits' om welke reden dan ook. Want, wie ben ik om te oordelen? Ik wil, kan en hoop me nooit te moeten verplaatsen in vergelijkbare situaties als toen. Het is onmogelijk om me uit te spreken hoe ik me zou gedragen of reageren in soortgelijke omstandigheden. Maar, sommige mensen -in het boek gaat het specifiek over de 'wouten' van Deurne- probeerden onze wrede vijand tegen te werken op alle mogelijke manieren. Kleine of grote schaal, het doet er niet toe. Een toegebracht nadeel voor de vijand was altijd een klein voordeel voor het overwonnen volk.
Efkes, ben ik er niet goed van geweest. Even, heb ik het boek moeten neerleggen. Iets doen, om wat ik las én de echt gebeurde waarheid is, te laten zakken. Zo'n wreedheden, zo'n onmenselijk gedrag. Het gebeurt nog. Zet het nieuws op. Het gebeurt nog. We leren er niet uit, dacht ik bij mezelf. En dat, eens je dat ten volle beseft, komt hard aan. Je walgt van 'de mens' op zich.
Ik, in mijn situatie, weet dat m'n tijd bezegeld is. Maar als ik zou mogen kiezen tussen zo'n toestanden en kanker, zou ik voor m'n kanker kiezen. Ik zit in een ferm bevoordeelde situatie, vergeleken met die mensen toen. Eerder deze week bedacht ik ook al... Ouderen. Mensen van tegen de negentig, kijken wellicht, min of meer, op dezelfde naar hun laatste jaren als ik nu doe... durf ik denken. 'k Kan het mis hebben natuurlijk. Maar 'k kan me goed inbeelden dat ouderen (in goede gezondheid) ook het gevoel kunnen hebben dat ze elke dag het uiterste moeten halen uit wat het leven hen te bieden heeft. Toen m'n zus en ik, ons moeder naar het rvt brachten, omdat het niet anders meer kon, beseften wij én moeder, dat dit haar laatste stationneke was. Vreselijk hé. We hadden echter de luxe, het haar zo aangenaam mogelijk te maken. Hoe lang het ook zou duren. Het kan raar lijken, maar zelfs die jaren, of maanden, of weken, kan je nog aangenaam maken. Da's gene flauwe zever. Ik weet dat heel goed. Dat beseffende, voel ik me goed. En, nu m'n blog deze wending neemt, ga ik het niet meer hebben over m'n tandartsbezoeken, of bezoekjes naar het ziekenhuis om m'n kaak te laseren.
Zowel Erik als ik hebben bar slecht geslapen. Na zo'n nacht denk ik wel eens: 'ach, des te beter slaap ik de volgende nacht.' Meestal is dat wel zo. Ik hoop dus dat dit ook geldt voor Erik, zodat hij morgen, lekker uitgeslapen z'n laatste vakantiedag doorgaat en tegen woensdag goed uitgerust weer kan gaan werken. Niettegenstaande vind ik het best romantisch (zonder ook maar enige bijbedoelingen) om 's nachts samen op te staan, zich wat ellendig moe te voelen en dan samen een thee drinken. De rust die de nacht uitstraalt, ook al kan je niet slapen, geeft ook een 'zen'-gevoel. 'k Heb niet direct de neiging om te gaan uitzoeken waaraan het ligt. Ik aanvaard het als feit en in dit geval, op het moment zelve -midden in de nacht dus- is het niet relevant om oorzaken te zoeken, maar tot rust proberen te komen, zodat je de eerstvolgende uren eindelijk kan wegzinken in een heerlijke roes. Tussen 9u en 9.30u sta ik op. Medicatiemoment en licht ontbijt. Ik hou het zo stil mogelijk zodat Erik nog wat verder kan slapen. Als hij wakker is, heeft ontbeten en min of meer klaar voor de aanvang van watdanook hij wil doen, pas je je dagje aan naar hoe je je voelt. Zalig vind ik dat. Vandaag is dus een luie dag, want mijn vermogen ligt redelijk laag. Zo ook voor Erik. Hoewel hij na een tijdje toch één en ander onderneemt.
Bladgrond halen, want de rozen zouden moeten worden geplant. Maar eerst de houten rekken tegen de tuinmuur bevestigen, zodat zij die willen klimmen, de mogelijkheid krijgen. Ik besluit om me toch nog maar eens naar de kliniek te laten rijden om m'n mond te laten verzorgen. Telkens weer, komen de wonden terug. Hardleerse onhebbelijkheden, die me m'n heerlijk warme koffie of thee niet gunnen. Eens terug uit het ziekenhuis, plant ik me neer, zoals het een oud wijfje betaamt. Vanavond volgt Erik z'n laatste les 'apps' maken. Daarna volgt een afscheidsfeestje. Ik zou verder moeten werken aan het lappendekentje, maar heb nog steeds geen gepaste haaknaald, een nummer 7-naald. 'k Denk dat ik beter één van m'n zussen contacteer om te vragen eentje aan te schaffen. 'k Betaal het wel terug, maar ik geraak gewoonweg niet naar de winkel. 'k Ben steeds te moe... Dat ding moet af hé, straks is ons vijfde kleinukje daar. Het zou leuk zijn, moest ik het tijdig af krijgen. Enfin, voor vandaag zal het zeker niet zijn... lolllll... Lieve Loide, wacht nog efkes alstublieft.
Het avondeten zal vandaag niks speciaals worden. Eigenlijk, als het aan mij ligt, zal het niks worden. 'k Heb Erik gezegd dat ie misschien broodjes kan meenemen naar de avondles en iets in die zin trakteren. Da's dan in ene keer z'n avondeten. Hij lachte eens vrolijk met een argeloze uitdrukking op z'n gezicht, maar antwoordde niks. Gisteren bij Dirk en Marijke gaan eten. Superlekker!!! Da's altijd zo bij hen. Maar 'k heb duidelijk teveel gegeten en 'k heb nog steeds geen honger. Ik eet maar een beetje omdat het nodig is om de medicatie in te nemen. Anders krijg ik problemen met m'n maag. 't Was heel gezellig met David en Maartje erbij. En, natuurlijk onze kleine superWalt. Die kleintjes zijn enorme tovenaars. Ze doen je gelijk wanneer de zonnige kant van alles zien. Op z'n tractortje rijdt boer Walt stralend rond in huis. Hij speelt en zingt de blues met Dirk. Na de docu die we gisteravond op tv zagen over BB King, stel ik vast dat Walt beslist een opvolger eersteklas wordt in mijn ogen. Hehe... een muzikant in de familie!!! Vergeten te vragen of Marijke eventueel het filmke wilt doorsturen. Moet ik beslist nog doen! Van al dat moois, komt nog meer moois voort. Een walnoot belandde in de voortuin en is doorgeschoten. Mooi hoor. Nieuwe notenboom in de maak. Die gaat groeien en vruchten dragen als de beste, met al die muziek in huis.
Muzieknoten, walnoten, wat maakt het uit...? Als 't maar kli(n)kt...
Wat ben ik blij dat Erik toch weer meer dan een week thuis is. Nog enkele dagen. Pas woensdag gaat hij weer werken. Die dag, zal ik waarschijnlijk naar Loide en Angel gaan, nou, opgehaald worden. Donderdag zal ik dan weer naar m'n zus Greetje gaan en misschien de andere zussen zien. Samen zullen we weer heel wat te vertellen hebben. O, ja, en dinsdag komt Sabina op bezoek. Daar kijk ik beslist naar uit. Zoals steeds hebben wij mekaar erg veel te vertellen. Het lijkt altijd of we mekaar eeuwen niet zagen. En, als we dan enkele uurtjes gekeuveld hebben, en we uit elkaar gaan, nog steeds met het gevoel dat we nog veel te vertellen hebben. Hoe we dat flikken, begrijpen we geen van beiden. Maar het is een feit. Da's misschien interessant om eens wetenschappelijk te onderzoeken... Hoe komt het dat sommige mensen maar niet uitgepraat geraken en mekaar maar niet beu worden? Neehee... durf nu niet te denken dat dit iets typisch vrouwelijks is. Trouwens wij roddelen (haast) niet. Wij converseren over interessante onderwerpen, vooral over mekaar (...) En vrijdag, volgende week vrijdag, is Erik alweer thuis. Dan moet ik starten met de tandartsbezoeken. Die mogen niet worden uitgesteld, want hoe sneller ik kan beginnen met de daaropvolgende baxters om het gezwel in de botten te bestrijden, hoe beter.
Vrijdag zal ook de dag zijn van Christine haar uitvaart. Wat zou ik daar graag bij zijn. Hoewel het nogal wat zal vragen op emotioneel vlak. Ik weet niet of ik zal kunnen gaan. Dat hangt af van het uur waarop we moeten samenkomen. Zij, laat me niet los. Maar, nogal wat collega's hebben via fb, privé berichten gestuurd. Het is zo fijn wat ze doen. Al lijkt het peanuts, zo'n berichtje sturen. Ik weet dat het voor sommige mensen vrij moeilijk is om tactvol te schrijven met iemand die kanker heeft over een gemeenschappelijke vriend die net is gestorven. Het is lang niet simpel. Ook het samenzijn met Erik helpt me enorm. Het help heel wat m'n gedachten verzetten en tegelijk haar dood te plaatsen.
Gisteren reden we naar Oudenburg, bij Jabbeke. We kochten daar rozen. Die gaan we een plaats geven in onze tuin. Dra zullen ze hopelijk bloeien en die rozen zullen me een kick van jewelste geven. Op weg huiswaarts passeerden we de Permeke-woning in Jabbeke. Het is een museum. De stijl deed me in eerste instantie denken aan Renaat Braem. Het bezoekje was zalig. Schilderijen, borstbeelden en andere sculpturen hadden een verdienstelijke plaats in de woning die hij zelf ontworp en bouwde. Een prachtige tuin gaf een heerlijk gevoel tijdens onze wandeling. En nee, ik voel me helemaal niet schuldig om de gedachte aan een gestorven vriendin weg te dringen op deze manier. Door mijn tranen komt ze echt niet meer tot leven. Ze heeft deze rust meer dan verdiend. Tranen zijn moeilijk onder controle te houden en wenen kan heel vermoeiend zijn. Deze volle week is meer dan welkom dus.
Enkele dagen al, heb ik volop genoten van onze tuin, het weer en al het mooie dat dit meebrengt. De verslaafde lezer uithangen, is heel makkelijk in een ligstoel. Misschien net omdat ik zoveel lees en dus stil zit, valt het me hoe langer hoe meer op, hoe veel energie inspanningen me kost. Maar de lente maakt de dagen mooi. En ik zie en voel de schoonheid. Ik wil ze eigenlijk niet lossen. Erik, die weer een aantal dagen vrij is, maakt het me natuurlijk ook makkelijker het hoofd te bieden aan humeurwisselingen.
Daar we zondag zijn uitgenodigd bij Dirk en Marijke, wilde ik een boek kopen om hen cadeau te doen. 'k Had ook een idee over een onderwerp. Maar, we vonden het niet direct. Twee winkels zijn we afgelopen, maar meer kon ik gewoonweg niet. Op zo'n moment moet ik me in de hand houden want ik nijg naar slecht humeur daardoor. Het zullen wellicht lege handen worden, zondag.
Al een tijdje heb ik geen contact meer met een collega die ook kanker heeft. Ook hervallen. Ik weet, geen nieuws is slecht nieuws. Daarvoor ken ik haar te goed. Door het mooie weer en minder energie-gedoe kom ik eigenlijk veel minder aan de computer te zitten. Daardoor ga ik maar gauw gauw kijken op fb. En telkens denk ik een tijdje later, 'verdorie, ik ben Christine vergeten te contacteren'. De laatste dagen dacht ik heel dikwijls aan haar. Contact nemen, was er echter nog steeds niet van gekomen. Ik voelde dat er wat scheelde. Heel misschien stelde ik wel uit, moet ik toegeven als ik in mezelf kijk.
Vijf minuten geleden, las ik op fb dat ze is overleden. 'k Ben er gedorie echt niet goed van. Dit, ga ik toch effe moeten laten zakken... Nu spookt het meest vervelende door m'n hoofd. Ik stop dus met schrijven en ga maar effe wat met mezelf knokken.
Zaterdagvoormiddag. Het loopt tegen 11u. Het typen gaat wat moeizaam, maar ik weet wel hoe het komt. Da's trouwens niet erg vind ik. Deze morgen heb ik na 7u nog een morfinepil genomen. Niet dat de pijn ondraaglijk was, maar op den duur werkt dat geknaag op m'n gemoed. Zo de dag beginnen is niet jedàt. 'k Heb al wel meer ondervonden dat als ik zo'n pil na 6u 's ochtends inneem, ik de dag moeilijker start dan gewoonlijk. Omdat ik in bed lig, blijf ik dan te slaperig en sta ik dikwijls wat te laat op om m'n andere medicijnen in te nemen. Ik neem die natuurlijk wel in. Maar... zou ik die pil niet geslikt hebben, zou het ook veel langer duren voor de andere hun heilzame werking voelbaar wordt. Nadien pluk ik daar de vruchten van. Dus, wat later dan gewoonlijk ontbeten en medicatie ingenomen, maar na dat ontbijt had ik een energieboost. Dan moét ik gewoon. Er is geen ontkomen aan. Erik teent naar de badkamer voor zijn ritueel. Ik begin de keuken op te rommelen en zie ditjes en datjes die ik anders niet zou oprommelen, maar doe dat nu wel. Ik neem daarna een dweil en veeg de keukenvloer. Als Erik beneden komt, verwittig ik hem: 'Niks zeggen, ik weet wat ik doe. En, weest gerust, ik ga seffens zeker en vast zitten.' Hij weet ondertussen, dat ie dit wicht gerust moet laten en trekt met een boodschappentas naar de winkel. Da's het juiste op zo'n moment. Onderbreek me niet, laat me gewoon doen. Wat ben ik content dat hij daaraan ondertussen kan toegeven. En nu, zit ik hier, met m'n kop thee en voze vingers. De huid voelt geraspt aan, maar da's normaal als ik even met water ben bezig geweest. Sinds één van de vorige chemo's, blijft dit euveltje, samen met nog enkele anderen me trachten het leven wat zuurder te maken. 'Saluut', denk ik bij mezelf. 'k Weet het en onderga gewoon. Straks is dat over. Het belangrijkste is, dat ik ervoor moet zorgen geen wondjes op te lopen. Maar als ik de keuze mag maken, kies ik eerder voor dit ongemak dan voor een chemo waarbij je niks kan proeven en moet overgeven.
De muziek staat op jazz. Dat gaat me ook goed af. Ik ben in een jazzybui, wat voor mij betekent dat het best wel eens een heel aangename dag zou kunnen worden. Na het prachtige weer van gisteren is voor vandaag minder goed weer voorspeld. Gisteren heb ik haast de hele dag in de tuin gezeten. In topje en korte broek. Erik heeft de spade kapot gemaakt in z'n tuin-ijver. Het repareren verloopt moeilijk, maar hij blijft er mee in de weer tot de job geklaard is. Af en toe onderbreekt hij z'n werk om samen te overleggen hoe we de tuin verder zullen afwerken hier of daar. Dat overleggen is nog het leukste vind ik. Mini minivergaderingetjes lijkt het wel. Onze huisdiertjes, de meesjes lijken gewend te raken aan ons en durven al makkelijker op- en afvliegen terwijl we dichter bij hun huisje zijn. Eventjes kan ik eentje van dichtbij goed bekijken. Hoe mooi, die lijntjes op het lijfje, wit en donker en dan de tekening op borst en hoofdje. Het zijn mooie vogeltjes. Wanneer Erik de compostbak wil verplaatsen -wat een heel karwei is- strooit hij het gerotte afval over de grond. Dikke, grote aardwormen kronkelen overdonderd door deze plotse overrompeling chaotisch over de grond. Wij gaan opzij en houden ons rustig, zodat de vogeltjes even naar het viersterren restaurant kunnen voor een heerlijke dis. Zalig om te zien. Tjonge, pieren op deze manier gepresenteerd, krijgen ze niet zo dikwijls aangeboden. In Thailand zijn we wel eens tijdens een wandeling op een plaats gekomen waar ik honderden pieren zag kronkelen. Toen had ik ook graag gebleven in de hoop veel vogels te zien genieten. Gisteren was een typische thuisdag, maar heel gezellig, net door die leuke dingen.
Donderdagmiddag was heel wat anders. Afspraak bij Greetje thuis. Hard werken geblazen. En plezier? Ja natuurlijk datte! Met hopen zelfs. We waren compleet, wat de zussen betreft. En ik... Ik was weer lekker mezelf. Ik wilde iets constructiefs doen. Een simpel liedje wil ik meertonig kunnen zingen met ons vijven. Voor drie gaat het, daar we er toch al wat ervaring mee opdeden samen. Lang geleden wel, maar toch. De andere twee plus Sinita, hebben daar niet zo'n ervaring in. Hoewel Sinita een bijzonder mooie stem heeft én kan zingen is het voor haar zeker wennen. Zet daar ons Greetje en Patricia bij en er is leute. Zij hebben altijd al meer problemen gehad om de juiste toon te vinden. Ze kunnen het hoor. Maar ze moeten zich daarvoor net iets meer inspannen dan dat ik gewend ben. Als zij een andere melodie horen, laten ze zich allengs meeslepen en verschuift hun melodie tot ze één is met die andere. Giechel giechel... En toch weet ik dat het gaat lukken. En, ik weet dat ik dat zal meemaken ook. Heel misschien, als het lukt, nemen we het een keertje op en zet ik hier een link. Maar dat zal nog wel effe duren. 'k Had nogal wat van mezelf gegeven die middag en was helemaal opgebrand toen Erik me kwam halen. Dus, eens thuis was ik heel stillekes, heel rustig, heel gedwee.
Vandaar misschien dat ik vond dat ik deze morgen wel eens een beetje energiek tegengewicht mocht leveren...
Net belde Erik me. Hij geeft er op z'n werk de brui aan voor de rest van de dag. Hij komt dus naar huis en vanmiddag eten we gezellig samen. Hoeft niks speciaals te zijn, maar het gegeven op zich maakt me zo vrolijk als een klein kind met een nieuw speeltje. Hij moest het eens lezen. Hem, vergelijken met een speeltje... Dat maakt alleszins dat we weer een lange week samen thuis zullen zijn. Hij moet z'n educatief verlof opnemen alvorens de avondschool eindigt. Daar hij nog maar twee studiedagen heeft, kan het niet wachten. Ladies and gentlemen, thisss izzzzz... The Good News Show!!!
'k Ben een beetje onuitgeslapen wakker geworden en heb toch maar eerst m'n badkamerritueel gehouden alvorens naar beneden te gaan. Dikwijls laat ik dat ritueel voor wat later, als ik in zo'n modus wakker word. Dat maakt dat ik redelijk vroeg opgeruimd en goedgeluimd in m'n schommelstoel zit te lezen. Helemaal in m'n boek gekropen, beleef ik het verhaal mee. Fantasie is iets wonderbaarlijks. Ik benijd mensen die dat niet hebben, echt niet. En, het is voor mij een hele goeie manier om dat mindere ochtendgevoel te vergeten. Meestal voel ik me dan al snel veel beter. Vandaag, wordt sowieso al een leuke dag, daar ik straks m'n zussen zal zien en vooral horen. De gitaren gaan mee, de kelen worden gesmeerd en we zullen es kijken of er na het tateren eindelijk ook eens iets constructiefs wordt gedaan met muziek. 'k Heb er al dikwijls naar getracht, maar meestal verloopt het meer op leute-rond-het-kampvuur-achtige toestanden.
Wellicht ben ik nog wat vermoeid van gisteren. Angel en Loide kwamen me al vroeg halen. Noemi, m'n kleindochtertje zou deelnemen aan de musical 'Nello en Patrasche'. Een schoolgebeuren. Tuurlijk wilde ik dat wel meemaken. We kwamen maar net op tijd, maar vonden nog een zitplaats. Er waren zes Hobokense scholen aanwezig die ook deelnamen. Hoewel het helemaal niet was wat ik verwachtte, is het altijd heel aangenaam om kinderen het beste van zichzelf te zien geven. Het Nello en Patrascheverhaal werd verteld. Ondertussen werden foto's of tekeningen getoond en tussendoor werd het verhaal onderbroken door één van de scholen die een liedje kwam zingen over het verhaal. Enkele bejaarde mensen (enfin, zo leek het toch) hadden alles in mekaar gestoken en het de kinderen gaan aanleren. Maar het verschil tussen klassen die er meer tijd hadden ingestoken dan anderen, was heel merkbaar.
Loide kon niet mee, ze had een afspraak met de gynaecoloog. Zo spijtig. Angel was er natuurlijk wel bij. En hij wist maar al te goed dat het bij mij enorm zou kriebelen, gezien mijn verleden. 'k Heb nog een partituur met verschillende van de liedjes gevonden. Misschien kan ik daar nog wel wat mee aanvangen voor m'n kleindochter, die zo graag en veel zingt. Na afloop mocht Noemi's schooltje nog twee liedjes speciaal brengen voor de aanwezige ouders. Ze waren de enigen die toch een basischoreografie toonden tijdens het zingen én gekleed waren naar de tijd en spirit van het verhaal.
Biebie, met leica in de hand hoopte op z'n minst één nummertje op te nemen in toonbare staat. En, het leek min of meer te lukken. 'k Dacht dat het heel leuk zou zijn voor Loide, die het had moeten missen. Dus, thuisgekomen bij Angel, zette ik het direct op de computer. De kinderen én mama vonden het uiteraard erg goed. Later, toen ik weer thuis was, in m'n eigen stekje, prutste ik wat met het fotoapparaat. En prutsen zou ik beter laten. Heb ik toch wel het filmpje verwijderd zeker. Kieken toch! Maar goed dat ik weet dat het niet echt verloren is. Ik kan het nog terug halen bij m'n zoon. Dikke chanse! Ik heb nog wel een verschrikkelijk mislukte foto, die ik kan tonen. Zelfs zo'n miskleun kan voor een prettige herinnering zorgen.
't Was toch maar weer zo'n fijn dagje... Zorgeloos, en ook al lijkt het zo gewoontjes. Dat is het niet. Voor mij, is zo'n dagje een groot geschenk met een grandioze grote, mooie strik versierd.
Het is duidelijk. Meer pijn vraagt om meer pijnstillers. Die 'tussendoortjes' zijn nu toch al haast twee weken een constante. Bovendien was ik zondagavond vergeten m'n morfinepleister te vervangen. Dat moet elke drie dagen. Zo'n nieuwe pleister heeft 12 uren nodig alvorens te werken. Maar, wanneer je een pleister verwijdert, blijft ook deze nog 12 uren nawerken. Zo overbrug je telkens een zekere grens. Als je dus een beetje te laat je pleister verwijdert, heb je nog een overbrugging. Maar 24u later, da's natuurlijk wat veel gevraagd. Ik was in de namiddag al ongemakkelijk. Het ging me niet zo goed af en ja, m'n lichaam knaagde. Plots schoot het me te binnen... Die pleister...!!! Om 18u, dus haast 24u te laat, heb ik een nieuwe gekleefd en de oude verwijderd. Het heeft me een ongemakkelijke nacht bezorgd. Maar nu is alles weer oké. Ik moet beter opletten, want wachten tot ik pijn heb is natuurlijk niet wijs. Des te beter heb ik de volgende nacht geslapen natuurlijk. Da's yin en yang.
'k Ben naar de kapper geweest. M'n zachte babyhaartjes staken me te veel. Het korte haar staat me wel. Erik vind het ook mooi. Hij zou liever hebben dat ik het heel kort hou. Maar té kort is niet goed. Ik heb nogal een diepe uitgroei aan m'n voorhoofd en dat vind ik niet geslaagd. De lengte van m'n haar moet minstens die diepte bedekken. Het was een aangenaam enthousiast weerzien met m'n Roemeense kapster. Zij laat haar haren groeien en als je ziet hoe lang het wordt op een jaar tijd, sta je toch versteld. Ik alleszins toch. Toen ze m'n haren waste en ik haar vertelde hoe goed dat deed, kreeg ik een extra hoofdmassage. Dat deed goed zeg! Hoewel ik het vrij moeilijk vind om dan stil te blijven zitten. Maar ze nam er helemaal de tijd voor. Zo superlief! En het resultaat mag er zijn. Een mooi verzorgd hoofd geeft me toch maar een aangenaam gevoel. Geen pieken meer. Het hoeft helemaal niet volledig in de plooi, maar die onverzorgde puntjes stoorden me.
Hoewel er nogal wat buien werden voorspeld, scheen de zon in de namiddag. Er schoven af en toe wat wolken voorbij, maar de zon liet zich beslist niet buiten sluiten. Dus heb ik me nog een uurtje buiten gezet met m'n e-boek. Toen Erik thuis kwam van het werk, is hij nog een tijdje rustig naast me komen zitten. Avondschool op maandagavond. Dat wil zeggen, niet te lang treuzelen. Maar een kwartiertje rust kan er beslist af. Ondertussen vertelde ik hem het poezenverhaal dat ik vandaag mocht meemaken. Ik was binnen en hoorde luid kattengejank. Toen ik ging kijken, zag ik de twee bekende burenpoezen met mekaar vechten. De witte pluizen (ze zijn allebei wit, maar de ene veel zwaarder dan de andere) vlogen in het rond. De grootste bolde haar rug en bleef standbeeld-stok-stijf-stil staan, terwijl de kleinste ook roerloos bleef, maar meer in een onderdanige houding. Hun koppen op amper één cm van mekaar verwijderd. De kleinste bewoog enkel haar hoofd, op den duur. Ze keek naar overal behalve haar kompaan. Heel bewust keek ze niet in de ogen van de dikkerd. Die dikkerd bewoog niet. Geen haartje zag je bewegen. En dat, minuten lang. Ik was zo geïnteresseerd dat ik het dringende toiletbezoek waar ik aan toe was, uitstelde. Misschien dat het me daarom nog veel langer leek, maar ik werd stilaan ongeduldig. En die twee bleven daar zo maar staan. En dan, na die lange tijd dus, bewoog de dikkerd in slow, very- super-slow motion. Het hoofd bleef op korte afstand van de kleinere, maar ze verzette heel langzaam eerst de ene poot, dan de andere. Even traag keek ze dan uiteindelijk in de richting waarin ze zou verdwijnen. De rug bleef gebold, haar lichaam heel geconcentreerd langzaam bewegend ging ze weg. De andere negerend. Toen dikkerd weg was, ging de kleinere de andere kant uit. Behoedzaam, toch, leek ze me wat onzeker.
Eeuwen was het geleden. Nou, voor zover 18 jaar eeuwen lijkt... Maar zoiets moet het toch zeker zijn geweest. Angel neemt jaarlijks een abonnement bij de zoo. Een goed iets om regelmatig te doen met je kinderen, zo'n zoobezoek. Bij het abonnement krijg je dan enkele voordelen en daarbij zitten twee vrijkaarten voor Planckendael. Best leuk natuurlijk. Elk jaar weer, vindt hij wel iemand om die kaarten cadeau te doen. Dit jaar waren wij aan de beurt. Het liefst zou ik ons bezoekje samen met hen gedaan hebben. Maar dat zou wellicht te vermoeiend zijn. De kleinkinderen putten een enorme hoeveelheid energie uit kleine dingen wanneer ze naar zo'n plaatsen gaan. Er staan wel banken, maar dan zouden zij teveel tijd verliezen omdat ik telkens moet rusten tussendoor. We zijn dus onder ons tweetjes gegaan. Een waterzonnetje probeerde de wolken meester te worden. Af en toe lukte het, wat zorgde voor een aangename temperatuur. Geen wind, of haast geen wind. Kortom, de omstandigheden waren ideaal.
Drie uren hebben we rondgedoold. We hebben lang niet alles gezien of gedaan. De vraag is, of dat wel hoeft, 'alles doen'? Natuurlijk niet! Eén ding moet liefst wel, en dat is genieten. Geen probleem. Daarin ben ik best fenomenaal als ik m'n bescheiden mening mag schrijven. Snel snel, had ik een flesje water gevuld. Een chocolade wafel en nog twee pakjes droge koekjes en twee bananen bij mekaar geschraapt. Ik was wel m'n paracetamol vergeten bij te vullen. Dom dom dom. Maar, goeie plantrekker die ik ben, heb ik dan maar wanneer het me teveel werd, een extra morfinepil genomen. Daarvan maak ik zeer zeker geen gewoonte. Maar als oplossing kan het wel voor een keer.
Alle dieren (waaronder ook het specimen 'zoogdier mens') waren interessant om te observeren. Toen we aan een tafel plaats namen om iets te eten, vertelde Erik dat het natuurlijk niet anders kan, maar toch, dat de vele kinderen voor een te grote drukte zorgden. Dit moet toch belastend zijn voor de dieren. Trouwens, voegde hij er aan toe, de natuur vraagt stilte. En daarin kan ik hem enkel maar beamen. Maar op een plaats als deze stoorde het mij niet in het minst. Op plaatsen als De Hoge Venen bijvoorbeeld zou het me zeker wél storen, wanneer mensen lawaai maken, terwijl je vogels observeert, of daar waar je de natuur wil beleven. Weinig mensen voelen dit zo aan, spijtig genoeg. Ik, daarentegen, zei dat ik het zalig vond om hier in Planckendael, kinderen te horen wenen en me geen zorgen te hoeven maken. De ouders hun verantwoordelijkheid, die ik telkens weer zag opsteken als er iets mis liep. Maar tja, inderdaad, het moet gezegd dat sommige mensen op zulke plaatsen menen te moeten schreeuwen om iets te zeggen of om te willen opvallen wellicht
Het deed zo goed!!! Planckendael. Pinguïns, uilen, miereneters, buffels, reeën, leeuwen, patrijzen, gieren, hoenders allerhande, apen, zebra's en noem maar op. Teveel om allemaal op te sommen. Allemaal met veel te weinig ruimte. Allemaal beperkt. Allemaal hun vrijheid ontnomen of zelfs geboren in gevangenschap. Omdat wij, mensen, hoogste in de hiërarchie der natuur? zouden kunnen zien, of leren? of genieten van hen, over hen. O ja, juist. We kweken. Zodat de dieren de wij uitmoordden in het wild, niet zouden uitsterven. God? WatZijnWeTochgoed!!! Misschien, heel misschien... durf ik te denken... is dit wat we nu de natuur op z'n minst verschuldigd zijn. De dieren die daar zijn, een goed onderkomen geven. Hen goed te verzorgen. Maar vooral, onze jeugd te leren, hoe je respectvol met de natuur omgaat.
'Ik mag dan al kanker hebben. Maar, de mens op zich is één grote kanker!' denk ik wat treurig. Mag het einde van m'n blog voor een keertje in mineur? Of, zou ik toch maar eindigen met het gegeven dat deze dieren, buiten, in hun beperkte toegestane plaats, me een enorme kick hebben gegeven...?
