Alweer thuis van eergisteren, geniet ik volop van elk leuk nanomoment dat op me afkomt. En zo zijn er wel wat. Het is zalig om samen met Erik een hoop kleine momentjes te delen. Al gaat het maar over alledaagse dingen, een glimlach tijdens het passeren, een glaasje drank voor me halen... wat heeft hij me al goei gevoelens bezorgd. Niet te beschrijven.
M'n chemo heb ik goed doorstaan. Een pilleke voor dit, en eentje voor dàt... Maar al die ditjes en datjes zorgen er toch maar voor dat ik me weer beter voel. Het was echt nodig, want de lever was er weer slechter aan toe. Niet zo erg als vorig jaar -gelukkig maar- maar het ging beslist niet de goeie kant op. Tja, dit bewijst dat ik het helemaal niet kan stellen zonder chemo. Ook niet na een jaar behandeling. Ik mocht kiezen of ik donderdag of vrijdag naar huis zou. Dat, noem ik niet kiezen hoor. Gewoon doen. Als de dokter je die keuze geeft, wil het zeggen dat het medisch verantwoord is, anders zou ik die keuze echt niet voorgeschoteld krijgen. Resultaat... Samen van het weekeinde genieten.
De zoveelste verjaardag van het stadhuis en andere stadsaangelegenheden om de politiek te proberen in een positief daglicht te stellen, zijn aanzet tot een bloementapijt met wat meer allure dan andere jaren, op de Grote Markt. Annemie Van Kerckhoven was de trotse kunstenares die het geheel mocht besturen. Weg met het klassieke ouwbollige bloementapijt als andere jaren. Hoewel het veel geld -spijts de besparingen- zal gekost hebben, was ik heel nieuwsgierig. Gisteren gingen we kijken. Ik voelde me goed genoeg. Rustig aan gaat ook. Niet met het openbaar vervoer, maar met de auto, zodat we zo dicht mogelijk zouden parkeren, begaven we ons naar centrum stad. We wandelden van de kaaien naar de Grote Markt via de stillere tussendoortjes. Nog effe de Vlaaikesgang meegepikt, aan Eriks arm, vanwege de kinderkoppekes waar ik m'n voeten onzeker voel wegdraaien. Maar ook dàt gaat zonder problemen. Zoals we verwachtten was het niet té druk, want velen zijn nog aan't werk op vrijdagmiddag. Ik vind het zeker de moeite waard, alleen al omdat het anders is dan anders. We wandelen er omheen. Nemen uiteraard ook wel enkele foto's en genieten van de kleine commentaartjes die we horen van toeristen en genieters. Iedereen is goed geluimd in 't stad! Lang blijven we niet. De terrasjes zijn te druk, dus zoeken we een stille weg naar de auto terug. We kunnen nog plaats nemen bij een theehuisje, waar we nog rustig in de schaduw een heerlijk frisse drank verteren. En, terug wat op krachten, wandelen we naar de auto om dan weer naar huis te rijden. Al bij al, waren we ongeveer 3u weg, op ons dooie gemak.
Gisteren ben ik gescand. Ach ja, we wisten het al. De lever is weer terug gezwollen. Dus is het best om zo snel mogelijk terug chemo te krijgen. Weer een broertje -want de chemofamilie is erg talrijk- van een chemo die ik tijdens die borstkanker kreeg maar nu te straf is. Maar goed dat ik kleine broer krijg, want het zit me nog allemaal te goed in het geheugen in negatieve zin. Met een klein hartje vroeg ik aan de dokter of ik erg ziek zou worden, info over haarverlies en andere bijverschijnselen. Maar eigenlijk besef ik maar al te goed dat dit voor iedereen anders is. Men kan me vertellen wat kàn zijn, maar daarom wil dit niet zeggen dat ik persé deze klachten zal ondergaan. Dat hou ik in m'n achterhoofd in het kleine geheugenbewaarkamertje om op een minder moment boven te halen.
Ik krijg meer pijnstillers, maar dit moet nog wat beter besproken worden. In plaats van drie of vier maal 's nachts een pijnstiller te nemen, zou ik veel liever wat zwaarder spul nemen voor het slapengaan bijvoorbeeld. Een onderbroken nachtrust bevordert het gemoed niet bepaald. Ik kan een hekel krijgen aan mezelf als ik de dag humeurig begin. Als het begin al niet goed is, is het eind al snel zoek. Maw, als ik niet van mezelf kan houden, zou ik wellicht al snel onhebbelijk worden tegen de mensen rondom mij. Daar voorkomen beter is dan genezen (mag ik wat kankercinysme tonen?) wil ik aan mezelf werken en daarom zorgen dat ik een -op z'n minst- tot de aangename medemens mag gerekend worden.
Lang zal ik niet in het ziekenhuis moeten blijven, zo werd me beloofd. Hoewel m'n kamergenote een aangename patiënte is, ga haar toch maar liever niet onnodig lang met mijn gezelschap plezieren. Zo ben ik, egoïstisch persoontje. Er zijn sukkelaars genoeg die in dit bed, in deze kamer mogen vertoeven buiten hun wil. Bon... seffes zou ik de chemo krijgen en wie weet mag ik morgen wel naar huis. Dàt zou nog eens tof zijn.
Thuis is het veel makkelijker om in positieve modus te blijven.
Ondertussen is 'onze' donderdagmiddag alweer voorbij. M'n zonen weten wat ze horen te weten. 't Zonneke komt af en toe door de wolken piepen. En wij hebben het nieuws z'n plaatske gegeven, voor zover mogelijk.
Gisteren belde -zoals afgesproken- de oncologe me. Het gaat niet goed met me. Bloedwaarden gaan bergafwaarts. Er moet dringend weer gescand worden. Misschien kan ik maar beter mezelf herdopen met de naam Scannemie ipv Annemie. Het moet liefst zo snel mogelijk. Maar, men neemt niet zomaar een patiënt tussen de andere afspraken. Blijkbaar ook niet als de oncologe zelf hierop aandringt. In het hospitaal waar ik ga is iedereen gelijk en moet iedereen dus braaf zijn of haar beurt afwachten. Lang leve gelijkheid!!! Dààr ga ik beslist voor. Truukjes kunnen altijd toegepast worden natuurlijk. Ik moet me laten opnemen om sneller een scan te mogen ondergaan. Opgenomen patiënten gaan voor, zie je. Ergens, houdt dit wel steek. Toegegeven. Met een beetje overleg, zal ik dinsdagmorgen opgenomen worden om dan -hopelijk- zo snel mogelijk de nodige onderzoeken te kunnen ondergaan. Ik liet voelen dat ik liever niet eerstdaags opgenomen word. Dat ik nog steeds een leven heb, en nogal wat mensen zou moeten afbellen, daar ik toevallig de komende dagen visites verwacht. Vandaar dat ik niet vandaag of morgen binnen moest. Net voor een weekeinde, zie ik echt niet zitten. Dan wordt er toch niks ondernomen. En... ik krijg toch zo graag het laatste woord hé.
Een beetje angstig schuif ik té snel naar m'n zin richting afscheid. Er is nog zoveel dat ik wil doen, zien, meemaken. Dankzij m'n familie in de eerste plaats, maar ook al die andere leukerds en zeker niet te vergeten, die lieve vrienden van me. Er zijn mensen waaraan ik m'n hart verpand heb. Het is moeilijk, te weten dat je hen gaat mislopen, hen nooit meer zal zien. Het is iets dat we allemaal zullen ondergaan, maar als je'r voor staat, is het idee alles behalve.
Oké. Er uren over doorgaan helpt niemand. Maar je moet eerlijk zijn. Het vertellen. Vooral aan diegenen die er recht hebben om het te weten. Het aan hen vertellen, is net het allermoeilijkste. Enfin, da's iets dat ik heel slecht kan. Kijk je lieverd in de ogen en vertel dat het echt niet goed met je gaat. Mensen toch, dat snijdt als een scherp mes door zachte boter. Telkens weer, schiet m'n gemoed vol en dan word ik boos op mezelf omdat ik m'n controle verlies. Gisteren vertelde ik het over de telefoon aan Loide. Gelukkig sprak ik eerst met Noemi, m'n kleindochter. Dat kind kan toveren. Als ik haar opgewekt stemmetje hoor door de foon, slaat mijn stemming altijd in super-positieve-overdrive. Dankzij dit gegeven, lukte het me aardig om in grote lijnen die hele uitleg te doen. Godzijdank, bestaat niet. Noemizijdank, wél. Vandaag zou ik 'het' vertellen aan m'n zussen, maar eerst mocht ik oefenen met de sociale assistente die zou komen om een aanvraag in te dienen voor bijstand van de zorgkas. Een beetje krakend moest ik het relaas wel doen, want ze stelde nogal wat vragen. Maar, het ging wel. Kort nadien belde David. En ook bij hem lukte het. Oef! Ik heb een hekel aan mezelf als ik ga zitten janken aan de telefoon. Maar nee, dat gebeurde niet dus. Het ligt er ook altijd wel aan, hoe die ander klinkt. En, aan de telefoon kan je niemand in de ogen kijken terwijl je je ding vertelt.
Greetje en Sinita kwamen me ophalen. Weer moest ik m'n verhaal doen. Ik kan hen echt niet in het ongewisse laten. Lap! Waterlanders. Maar ook een arm om me heen. Een schouder om m'n snottebellen aan af te kuisen. (Niet verklappen, want ze weet niet dat ik dat deed.) Maar opluchten doet het wel. Eens bij haar thuis, waren Patricia en René er ook. Zij, met een gescheurde tuinbroek, een pet en... tja... een straatjong leek ze wel. Maar ze was zo jolig dat de pannen van het dak zwiepten. René, rustig afwachtend typisch zichzelve. Raar hoor. Hier klopte duidelijk iets niet. Ik had iets gemist. 'k Moet toegeven, als mijn zussen iets willen verzwijgen, doen ze't goed. Ik merkte vanalles maar had toch niet door dat ze iets samen hadden bekokstooft, tot helemaal le moment suprème. Goele en Astrid kwamen er ook nog door. Toevallig ook in zo'n streetware-achtige outfit. Toegegeven, niet zò verschillend met hoe ze zich anders kleden, maar toch... anders dan anders. Plots zag ik Greetje zich ook opsmukken met een sjaaltje en pet. En toen gingen de bellekes rinkelen. Hier was wat loos. De bel ging. Broer Frank kwam er ook nog aan. Precies opendeurdag vandaag bij m'n zus. En ik, stil in die stoel, want ojee, 'k voelde me niet opperbest. Ze hadden een rap in mekaar gestoken. De titel: Mieke. Leutig hoor!!! Over mij, voor mij, in mij... zoiets... 'k Merkte dat ze er echt wel voor hadden geoefend. Voor de zoveelste keer liep ik weeral over. Tranen met tuiten. Maar, ach, zeker niet van geweeklaag. De geste is zo mooi. En de pret die ze er hebben aan beleefd. Zo leuk om aan te horen. 't Is dat lachen nu ook wat pijnlijk is. Maar da's niet erg. Met plezier hou ik m'n buikje wel vast tegen het schudden. Dank jullie!!! Dat was een oppepper van formaat. Ge moet geen kanker krijgen om dit plezier te kunnen delen. Maar als je't dan toch hebt, maakt het veel krommigheid, weer recht. Loodrecht. Die zusmiddagen zijn met niks te vergelijken. Daarin zie ik pure schoonheid. 'k Zie ze niet alleen, ik voel ze ook.
Gisteren is Angel me komen ophalen na z'n werk. Tegen 14u wilde ik graag naar het hospitaal om nog maar eens m'n mond te laten verzorgen. En, blijkbaar was het echt nodig, want m'n kaak ligt zowat helemaal open. Eigenlijk valt wat ik voel dus nog goed mee. Het bemoeilijkt zowiezo het eten, kauwen enz. Omdat ik m'n huisarts heel moeilijk kan bereiken, tenzij om een afspraak te maken voor een onderzoek, bracht ik een lijst mee met voor te schrijven medicatie. Zowat alles wat ik neem. Daar ik pas in juli terug naar het hospitaal moet, dacht ik dat dit dan in ene keer zou in orde kunnen gebracht worden. Vervelend is, dat ik terug alle ongemakken -...oké, ik zal het pijn noemen- heb, als toen ik moest worden opgenomen. Ik heb terug dat gezwollen gevoel en neem nogal wat pijnstillers.
We, de verpleegster die me steeds helpt met m'n kaak te verzorgen, en ik, overnamen de medicatielijst. En ze vroeg me welke chemo ik neem. Ik antwoordde Femara. Ze vertelde me dat dit geen chemo is, maar een hormoonbehandeling. Men geeft dit om de groei van de hormonen die oorzaak zijn voor de kanker, oestrogeen in mijn geval, te blokkeren. Dit remt dus de kanker op zich ook af. Wel, ik had eerder begrepen dat Femara een hormonenchemokuur is. Dat is niet zo, maar het kan wel effect hebben. Ze (de verpleegster) ging de dokter zoeken om een voorschrift te schrijven. Ondertussen bleef ik met m'n zoon daarover nog wat napraten. Toen vertelde ik hem wat ik de laatste tijd fysiek heb ondervonden en ik trok de conclusie dat het dan wel echt kan zijn, dat het gezwel terug groeit. Hij vond dat ik dit toch maar beter kon zeggen, nu we daar toch waren. Ik... was het niet zinnens, uit schrik dat ik zou moeten blijven voor verder onderzoek. Maar, ik begreep wel dat hij groot gelijk had. Dus, toch maar weer heel die uitleg tegen de verpleegster gedaan, als ze terug kwam met het voorschrift. Resultaat... ze trok direct weer naar de oncologe en kwam weer met gegevens om bloed te laten nemen. Dat kon ik onmiddellijk doen en zou morgen -vandaag dus- een telefoontje krijgen met de uitslag. Op weg naar huis heb ik Angel bedankt voor zijn duwke. Ik voelde me opgelucht.
Ik wacht dus. Maar ik heb geduld. Een slechte nacht gehad en daardoor voel ik me een voos kieken. Op gegeven moment had ik genoeg energie om effe naar de badkamer te trekken en de was te sorteren om een machientje te draaien. Gelukkig bleef ik nog effe boven. Het water gutste onderaan uit de machine. Langs de filter. Direct de boel afgezet. Hoe snel zo'n vloer onder water staat, niet te geloven. Tijd om te vloeken, zuchten of treuren had ik niet. 'k Vloog er direct in. Hoewel ik ondertussen binnensmonds toch enige bezwering op wasmachinefilters liet ontsnappen. 'k Kreeg het in orde, maar ben nadien direct onderuit gaan liggen om te bekomen.Vandaag las ik onze kalender nog niet. Gisteren echter, nam ik toevallig zelfs een foto van de 'wijsheid-van-den-dag'.
Pinkstermaandag. Of Sinksenmaandag, hoewel ik die benaming nog nooit heb gehoord... Allez vooruit, de Sinksenfoor is geopend en het openingsweekend is voor de foorkramers wellicht hoopgevend geweest. Gisteren was een prachtige zomerdag. 'k Heb zowat de hele dag in de tuin gezeten en m'n spannend boek (alweer een ander) uitgelezen. Energieloos als ik ben, kan ik toch enorm genieten van het e-boek dat ik nog niet zo lang geleden kreeg van Erik. Hij, Erik dus, loopt van hot naar her. Hij is zowat overal tegelijk in huis in de weer. Toch komt hij af en toe met momenten effe mee in de tuin zitten. En, dat laat ik me wel gevallen.
Spijtig toch, al enkele dagen merk ik geen mees-activiteiten meer. Ik hoor de kleintjes niet. Eén van de ouders heb ik nog een keertje rond het nest zien vliegen met veel lawaai. Maar ging er niet in. Toen ik het m'n man vertelde, had hij het ook al opgemerkt. Voorzichtig ging hij kijken. We hoorden helemaal geen jong meer. Zouden ze uitgevlogen zijn? Zo vlug? Ik weet niet voldoende over die vogeltjes, maar vind het toch wat vroeg. We ruiken, een dood vogeltje zou in de warmte toch moeten stinken. Dus, dan toch maar heel voorzichtig besloten om het dakje op te lichten, zodat we zekerheid krijgen. En, gelukkig, geen dode vogeltjes te zien, maar een mooi onderhouden maar leeg nest. Zelfs de eierschalen ontbreken. Ik vermoed dat de ouders zich daarvan eerder hebben ontdaan om voldoende plaats te hebben in het nestje. Op de grond liggen ook geen dode vogeltjes. We merken helemaal niks van hen. Het is stil en het zal stil blijven. Ik mis hen, geloof het of niet. Maar goed dat de merels nog wat leven in onze tuin brengen. De buurkatten komen nu ook niet meer zo veel op bezoek. Tevoren -de laatste tijd toch- was dat verschillende malen dagelijks. Ik begon al te vrezen dat ik stillekesaan katbezitster was geworden. De vraag blijft door m'n hoofd spoken. Hebben die twee gluiperds er iets mee te maken, ja of nee?
Ik ben geen 100% en doe niet veel fysieks. Erik haalde de oude foto's weer naar beneden. Af en toe rommel ik wat in de doos, met de bedoeling om m'n boek 'Moeke Bee' te illustreren. Natuurlijk zit er veel materiaal tussen dat hiervoor niet geschikt is. Maar het is daarom niet minder leuk om er tussen te rommelen. Veel foto's van m'n zonen als kind, opgroeiend. Op vakantie, thuis of pret makend tijdens uitstapjes of in één van de parken of groene zones dichterbij. Er zitten niet enkel foto's in de dozen. Ik vind ook stapels postzegels, die ik nog beter moet bekijken. Ik vind enkele uitgesneden afbeeldingen van stekkedozekes. Lucifersdoosjes voor diegenen die me niet goed begrijpen. Toevallig zitten er ook meesjes bij. Properkes afgebeeld, ingekleurd. Het heeft wel iets. Weggooien? Maar nee, dat doe ik niet. Scannen wél.
Zaterdagmorgen. Rustig. Grijs. Na een nacht die ik bij de goei mag rekenen, een simpel ontbijt, vlieg ik als een tornado door de keuken en de eetplaats. De vloeren worden gepoetst. Is het een vorm van masochisme? Maar soms wil ik voelen (door pijn of vermoeidheid) dat ik iets heb gedaan. Daarna kan ik zonder zwaar geweten in m'n schommelstoel of zelfs in de zetel voor tv kruipen of m'n e-boek ter hand nemen.
Van Els, m'n schoonzusje, leende ik op 'onze' donderdag een boek. Geschreven door een collega, of toch iemand die ze kent van haar werk bij de politie. Frank Camberlain. Getiteld, Oorlogswouten. Ten eerste wist ik niet dat een wout, een scheldnaam is (of was) voor een politieman. Blijkbaar zou elke antwerpenaar dat moeten weten. 'k Ben genen echte, dat staat dus vast. Ik ben een geitenkop, geboren in Wilrijk en opgevoed door mensen die geen plat aantwaarps klapten. Dialect werd toegestaan, maar 't mocht niet te plat zijn of we kregen op onzen donder van vooral ons moeder. M'n zus Patricia kon lang niet plat praten zoals ik of andere broers of zussen. Zij werd dikwijls als voorbeeld gesteld omdat ze zo mooi sprak. Zou ze het zich nog herinneren? Ik zeker wel, want ik kreeg het dikwijls te horen. Niet dat ik me er veel van aantrok hoor. Maar toch, in zekere zin heeft m'n moeder me zowel het belang van taal, dixie en hoe je je uitspraak kan aanpassen naargelang de situatie, bijgebracht. Dat maakt dat ik, voor m'n beroep, soms heel plat sprak, maar zonder problemen overschakelde naar het mooie, beleefde, respect tonende algemeen beschaafd vlaams. Ooit heeft een nederlandse buurvrouw met wie ik overigens heel goed overeen kwam, me es gezegd dat ze lang heeft gedacht dat ik nederlandse roots had. Lollig wel...
Terug naar het boek. Het is geschreven in een zeer aangename stijl. Hoe akelig het onderwerp is, er zit -gelukkig maar- een fijne toegestane humor in, die het moeilijk te bevatten naar waarheid gebeurde, iets aangenamer maakt om te lezen. We weten ondertussen dat nogal wat politiemensen meezeulden met 'den duits' om welke reden dan ook. Want, wie ben ik om te oordelen? Ik wil, kan en hoop me nooit te moeten verplaatsen in vergelijkbare situaties als toen. Het is onmogelijk om me uit te spreken hoe ik me zou gedragen of reageren in soortgelijke omstandigheden. Maar, sommige mensen -in het boek gaat het specifiek over de 'wouten' van Deurne- probeerden onze wrede vijand tegen te werken op alle mogelijke manieren. Kleine of grote schaal, het doet er niet toe. Een toegebracht nadeel voor de vijand was altijd een klein voordeel voor het overwonnen volk.
Efkes, ben ik er niet goed van geweest. Even, heb ik het boek moeten neerleggen. Iets doen, om wat ik las én de echt gebeurde waarheid is, te laten zakken. Zo'n wreedheden, zo'n onmenselijk gedrag. Het gebeurt nog. Zet het nieuws op. Het gebeurt nog. We leren er niet uit, dacht ik bij mezelf. En dat, eens je dat ten volle beseft, komt hard aan. Je walgt van 'de mens' op zich.
Ik, in mijn situatie, weet dat m'n tijd bezegeld is. Maar als ik zou mogen kiezen tussen zo'n toestanden en kanker, zou ik voor m'n kanker kiezen. Ik zit in een ferm bevoordeelde situatie, vergeleken met die mensen toen. Eerder deze week bedacht ik ook al... Ouderen. Mensen van tegen de negentig, kijken wellicht, min of meer, op dezelfde naar hun laatste jaren als ik nu doe... durf ik denken. 'k Kan het mis hebben natuurlijk. Maar 'k kan me goed inbeelden dat ouderen (in goede gezondheid) ook het gevoel kunnen hebben dat ze elke dag het uiterste moeten halen uit wat het leven hen te bieden heeft. Toen m'n zus en ik, ons moeder naar het rvt brachten, omdat het niet anders meer kon, beseften wij én moeder, dat dit haar laatste stationneke was. Vreselijk hé. We hadden echter de luxe, het haar zo aangenaam mogelijk te maken. Hoe lang het ook zou duren. Het kan raar lijken, maar zelfs die jaren, of maanden, of weken, kan je nog aangenaam maken. Da's gene flauwe zever. Ik weet dat heel goed. Dat beseffende, voel ik me goed. En, nu m'n blog deze wending neemt, ga ik het niet meer hebben over m'n tandartsbezoeken, of bezoekjes naar het ziekenhuis om m'n kaak te laseren.
Zowel Erik als ik hebben bar slecht geslapen. Na zo'n nacht denk ik wel eens: 'ach, des te beter slaap ik de volgende nacht.' Meestal is dat wel zo. Ik hoop dus dat dit ook geldt voor Erik, zodat hij morgen, lekker uitgeslapen z'n laatste vakantiedag doorgaat en tegen woensdag goed uitgerust weer kan gaan werken. Niettegenstaande vind ik het best romantisch (zonder ook maar enige bijbedoelingen) om 's nachts samen op te staan, zich wat ellendig moe te voelen en dan samen een thee drinken. De rust die de nacht uitstraalt, ook al kan je niet slapen, geeft ook een 'zen'-gevoel. 'k Heb niet direct de neiging om te gaan uitzoeken waaraan het ligt. Ik aanvaard het als feit en in dit geval, op het moment zelve -midden in de nacht dus- is het niet relevant om oorzaken te zoeken, maar tot rust proberen te komen, zodat je de eerstvolgende uren eindelijk kan wegzinken in een heerlijke roes. Tussen 9u en 9.30u sta ik op. Medicatiemoment en licht ontbijt. Ik hou het zo stil mogelijk zodat Erik nog wat verder kan slapen. Als hij wakker is, heeft ontbeten en min of meer klaar voor de aanvang van watdanook hij wil doen, pas je je dagje aan naar hoe je je voelt. Zalig vind ik dat. Vandaag is dus een luie dag, want mijn vermogen ligt redelijk laag. Zo ook voor Erik. Hoewel hij na een tijdje toch één en ander onderneemt.
Bladgrond halen, want de rozen zouden moeten worden geplant. Maar eerst de houten rekken tegen de tuinmuur bevestigen, zodat zij die willen klimmen, de mogelijkheid krijgen. Ik besluit om me toch nog maar eens naar de kliniek te laten rijden om m'n mond te laten verzorgen. Telkens weer, komen de wonden terug. Hardleerse onhebbelijkheden, die me m'n heerlijk warme koffie of thee niet gunnen. Eens terug uit het ziekenhuis, plant ik me neer, zoals het een oud wijfje betaamt. Vanavond volgt Erik z'n laatste les 'apps' maken. Daarna volgt een afscheidsfeestje. Ik zou verder moeten werken aan het lappendekentje, maar heb nog steeds geen gepaste haaknaald, een nummer 7-naald. 'k Denk dat ik beter één van m'n zussen contacteer om te vragen eentje aan te schaffen. 'k Betaal het wel terug, maar ik geraak gewoonweg niet naar de winkel. 'k Ben steeds te moe... Dat ding moet af hé, straks is ons vijfde kleinukje daar. Het zou leuk zijn, moest ik het tijdig af krijgen. Enfin, voor vandaag zal het zeker niet zijn... lolllll... Lieve Loide, wacht nog efkes alstublieft.
Het avondeten zal vandaag niks speciaals worden. Eigenlijk, als het aan mij ligt, zal het niks worden. 'k Heb Erik gezegd dat ie misschien broodjes kan meenemen naar de avondles en iets in die zin trakteren. Da's dan in ene keer z'n avondeten. Hij lachte eens vrolijk met een argeloze uitdrukking op z'n gezicht, maar antwoordde niks. Gisteren bij Dirk en Marijke gaan eten. Superlekker!!! Da's altijd zo bij hen. Maar 'k heb duidelijk teveel gegeten en 'k heb nog steeds geen honger. Ik eet maar een beetje omdat het nodig is om de medicatie in te nemen. Anders krijg ik problemen met m'n maag. 't Was heel gezellig met David en Maartje erbij. En, natuurlijk onze kleine superWalt. Die kleintjes zijn enorme tovenaars. Ze doen je gelijk wanneer de zonnige kant van alles zien. Op z'n tractortje rijdt boer Walt stralend rond in huis. Hij speelt en zingt de blues met Dirk. Na de docu die we gisteravond op tv zagen over BB King, stel ik vast dat Walt beslist een opvolger eersteklas wordt in mijn ogen. Hehe... een muzikant in de familie!!! Vergeten te vragen of Marijke eventueel het filmke wilt doorsturen. Moet ik beslist nog doen! Van al dat moois, komt nog meer moois voort. Een walnoot belandde in de voortuin en is doorgeschoten. Mooi hoor. Nieuwe notenboom in de maak. Die gaat groeien en vruchten dragen als de beste, met al die muziek in huis.
Muzieknoten, walnoten, wat maakt het uit...? Als 't maar kli(n)kt...
Wat ben ik blij dat Erik toch weer meer dan een week thuis is. Nog enkele dagen. Pas woensdag gaat hij weer werken. Die dag, zal ik waarschijnlijk naar Loide en Angel gaan, nou, opgehaald worden. Donderdag zal ik dan weer naar m'n zus Greetje gaan en misschien de andere zussen zien. Samen zullen we weer heel wat te vertellen hebben. O, ja, en dinsdag komt Sabina op bezoek. Daar kijk ik beslist naar uit. Zoals steeds hebben wij mekaar erg veel te vertellen. Het lijkt altijd of we mekaar eeuwen niet zagen. En, als we dan enkele uurtjes gekeuveld hebben, en we uit elkaar gaan, nog steeds met het gevoel dat we nog veel te vertellen hebben. Hoe we dat flikken, begrijpen we geen van beiden. Maar het is een feit. Da's misschien interessant om eens wetenschappelijk te onderzoeken... Hoe komt het dat sommige mensen maar niet uitgepraat geraken en mekaar maar niet beu worden? Neehee... durf nu niet te denken dat dit iets typisch vrouwelijks is. Trouwens wij roddelen (haast) niet. Wij converseren over interessante onderwerpen, vooral over mekaar (...) En vrijdag, volgende week vrijdag, is Erik alweer thuis. Dan moet ik starten met de tandartsbezoeken. Die mogen niet worden uitgesteld, want hoe sneller ik kan beginnen met de daaropvolgende baxters om het gezwel in de botten te bestrijden, hoe beter.
Vrijdag zal ook de dag zijn van Christine haar uitvaart. Wat zou ik daar graag bij zijn. Hoewel het nogal wat zal vragen op emotioneel vlak. Ik weet niet of ik zal kunnen gaan. Dat hangt af van het uur waarop we moeten samenkomen. Zij, laat me niet los. Maar, nogal wat collega's hebben via fb, privé berichten gestuurd. Het is zo fijn wat ze doen. Al lijkt het peanuts, zo'n berichtje sturen. Ik weet dat het voor sommige mensen vrij moeilijk is om tactvol te schrijven met iemand die kanker heeft over een gemeenschappelijke vriend die net is gestorven. Het is lang niet simpel. Ook het samenzijn met Erik helpt me enorm. Het help heel wat m'n gedachten verzetten en tegelijk haar dood te plaatsen.
Gisteren reden we naar Oudenburg, bij Jabbeke. We kochten daar rozen. Die gaan we een plaats geven in onze tuin. Dra zullen ze hopelijk bloeien en die rozen zullen me een kick van jewelste geven. Op weg huiswaarts passeerden we de Permeke-woning in Jabbeke. Het is een museum. De stijl deed me in eerste instantie denken aan Renaat Braem. Het bezoekje was zalig. Schilderijen, borstbeelden en andere sculpturen hadden een verdienstelijke plaats in de woning die hij zelf ontworp en bouwde. Een prachtige tuin gaf een heerlijk gevoel tijdens onze wandeling. En nee, ik voel me helemaal niet schuldig om de gedachte aan een gestorven vriendin weg te dringen op deze manier. Door mijn tranen komt ze echt niet meer tot leven. Ze heeft deze rust meer dan verdiend. Tranen zijn moeilijk onder controle te houden en wenen kan heel vermoeiend zijn. Deze volle week is meer dan welkom dus.
Enkele dagen al, heb ik volop genoten van onze tuin, het weer en al het mooie dat dit meebrengt. De verslaafde lezer uithangen, is heel makkelijk in een ligstoel. Misschien net omdat ik zoveel lees en dus stil zit, valt het me hoe langer hoe meer op, hoe veel energie inspanningen me kost. Maar de lente maakt de dagen mooi. En ik zie en voel de schoonheid. Ik wil ze eigenlijk niet lossen. Erik, die weer een aantal dagen vrij is, maakt het me natuurlijk ook makkelijker het hoofd te bieden aan humeurwisselingen.
Daar we zondag zijn uitgenodigd bij Dirk en Marijke, wilde ik een boek kopen om hen cadeau te doen. 'k Had ook een idee over een onderwerp. Maar, we vonden het niet direct. Twee winkels zijn we afgelopen, maar meer kon ik gewoonweg niet. Op zo'n moment moet ik me in de hand houden want ik nijg naar slecht humeur daardoor. Het zullen wellicht lege handen worden, zondag.
Al een tijdje heb ik geen contact meer met een collega die ook kanker heeft. Ook hervallen. Ik weet, geen nieuws is slecht nieuws. Daarvoor ken ik haar te goed. Door het mooie weer en minder energie-gedoe kom ik eigenlijk veel minder aan de computer te zitten. Daardoor ga ik maar gauw gauw kijken op fb. En telkens denk ik een tijdje later, 'verdorie, ik ben Christine vergeten te contacteren'. De laatste dagen dacht ik heel dikwijls aan haar. Contact nemen, was er echter nog steeds niet van gekomen. Ik voelde dat er wat scheelde. Heel misschien stelde ik wel uit, moet ik toegeven als ik in mezelf kijk.
Vijf minuten geleden, las ik op fb dat ze is overleden. 'k Ben er gedorie echt niet goed van. Dit, ga ik toch effe moeten laten zakken... Nu spookt het meest vervelende door m'n hoofd. Ik stop dus met schrijven en ga maar effe wat met mezelf knokken.
Zaterdagvoormiddag. Het loopt tegen 11u. Het typen gaat wat moeizaam, maar ik weet wel hoe het komt. Da's trouwens niet erg vind ik. Deze morgen heb ik na 7u nog een morfinepil genomen. Niet dat de pijn ondraaglijk was, maar op den duur werkt dat geknaag op m'n gemoed. Zo de dag beginnen is niet jedàt. 'k Heb al wel meer ondervonden dat als ik zo'n pil na 6u 's ochtends inneem, ik de dag moeilijker start dan gewoonlijk. Omdat ik in bed lig, blijf ik dan te slaperig en sta ik dikwijls wat te laat op om m'n andere medicijnen in te nemen. Ik neem die natuurlijk wel in. Maar... zou ik die pil niet geslikt hebben, zou het ook veel langer duren voor de andere hun heilzame werking voelbaar wordt. Nadien pluk ik daar de vruchten van. Dus, wat later dan gewoonlijk ontbeten en medicatie ingenomen, maar na dat ontbijt had ik een energieboost. Dan moét ik gewoon. Er is geen ontkomen aan. Erik teent naar de badkamer voor zijn ritueel. Ik begin de keuken op te rommelen en zie ditjes en datjes die ik anders niet zou oprommelen, maar doe dat nu wel. Ik neem daarna een dweil en veeg de keukenvloer. Als Erik beneden komt, verwittig ik hem: 'Niks zeggen, ik weet wat ik doe. En, weest gerust, ik ga seffens zeker en vast zitten.' Hij weet ondertussen, dat ie dit wicht gerust moet laten en trekt met een boodschappentas naar de winkel. Da's het juiste op zo'n moment. Onderbreek me niet, laat me gewoon doen. Wat ben ik content dat hij daaraan ondertussen kan toegeven. En nu, zit ik hier, met m'n kop thee en voze vingers. De huid voelt geraspt aan, maar da's normaal als ik even met water ben bezig geweest. Sinds één van de vorige chemo's, blijft dit euveltje, samen met nog enkele anderen me trachten het leven wat zuurder te maken. 'Saluut', denk ik bij mezelf. 'k Weet het en onderga gewoon. Straks is dat over. Het belangrijkste is, dat ik ervoor moet zorgen geen wondjes op te lopen. Maar als ik de keuze mag maken, kies ik eerder voor dit ongemak dan voor een chemo waarbij je niks kan proeven en moet overgeven.
De muziek staat op jazz. Dat gaat me ook goed af. Ik ben in een jazzybui, wat voor mij betekent dat het best wel eens een heel aangename dag zou kunnen worden. Na het prachtige weer van gisteren is voor vandaag minder goed weer voorspeld. Gisteren heb ik haast de hele dag in de tuin gezeten. In topje en korte broek. Erik heeft de spade kapot gemaakt in z'n tuin-ijver. Het repareren verloopt moeilijk, maar hij blijft er mee in de weer tot de job geklaard is. Af en toe onderbreekt hij z'n werk om samen te overleggen hoe we de tuin verder zullen afwerken hier of daar. Dat overleggen is nog het leukste vind ik. Mini minivergaderingetjes lijkt het wel. Onze huisdiertjes, de meesjes lijken gewend te raken aan ons en durven al makkelijker op- en afvliegen terwijl we dichter bij hun huisje zijn. Eventjes kan ik eentje van dichtbij goed bekijken. Hoe mooi, die lijntjes op het lijfje, wit en donker en dan de tekening op borst en hoofdje. Het zijn mooie vogeltjes. Wanneer Erik de compostbak wil verplaatsen -wat een heel karwei is- strooit hij het gerotte afval over de grond. Dikke, grote aardwormen kronkelen overdonderd door deze plotse overrompeling chaotisch over de grond. Wij gaan opzij en houden ons rustig, zodat de vogeltjes even naar het viersterren restaurant kunnen voor een heerlijke dis. Zalig om te zien. Tjonge, pieren op deze manier gepresenteerd, krijgen ze niet zo dikwijls aangeboden. In Thailand zijn we wel eens tijdens een wandeling op een plaats gekomen waar ik honderden pieren zag kronkelen. Toen had ik ook graag gebleven in de hoop veel vogels te zien genieten. Gisteren was een typische thuisdag, maar heel gezellig, net door die leuke dingen.
Donderdagmiddag was heel wat anders. Afspraak bij Greetje thuis. Hard werken geblazen. En plezier? Ja natuurlijk datte! Met hopen zelfs. We waren compleet, wat de zussen betreft. En ik... Ik was weer lekker mezelf. Ik wilde iets constructiefs doen. Een simpel liedje wil ik meertonig kunnen zingen met ons vijven. Voor drie gaat het, daar we er toch al wat ervaring mee opdeden samen. Lang geleden wel, maar toch. De andere twee plus Sinita, hebben daar niet zo'n ervaring in. Hoewel Sinita een bijzonder mooie stem heeft én kan zingen is het voor haar zeker wennen. Zet daar ons Greetje en Patricia bij en er is leute. Zij hebben altijd al meer problemen gehad om de juiste toon te vinden. Ze kunnen het hoor. Maar ze moeten zich daarvoor net iets meer inspannen dan dat ik gewend ben. Als zij een andere melodie horen, laten ze zich allengs meeslepen en verschuift hun melodie tot ze één is met die andere. Giechel giechel... En toch weet ik dat het gaat lukken. En, ik weet dat ik dat zal meemaken ook. Heel misschien, als het lukt, nemen we het een keertje op en zet ik hier een link. Maar dat zal nog wel effe duren. 'k Had nogal wat van mezelf gegeven die middag en was helemaal opgebrand toen Erik me kwam halen. Dus, eens thuis was ik heel stillekes, heel rustig, heel gedwee.
Vandaar misschien dat ik vond dat ik deze morgen wel eens een beetje energiek tegengewicht mocht leveren...
Net belde Erik me. Hij geeft er op z'n werk de brui aan voor de rest van de dag. Hij komt dus naar huis en vanmiddag eten we gezellig samen. Hoeft niks speciaals te zijn, maar het gegeven op zich maakt me zo vrolijk als een klein kind met een nieuw speeltje. Hij moest het eens lezen. Hem, vergelijken met een speeltje... Dat maakt alleszins dat we weer een lange week samen thuis zullen zijn. Hij moet z'n educatief verlof opnemen alvorens de avondschool eindigt. Daar hij nog maar twee studiedagen heeft, kan het niet wachten. Ladies and gentlemen, thisss izzzzz... The Good News Show!!!
'k Ben een beetje onuitgeslapen wakker geworden en heb toch maar eerst m'n badkamerritueel gehouden alvorens naar beneden te gaan. Dikwijls laat ik dat ritueel voor wat later, als ik in zo'n modus wakker word. Dat maakt dat ik redelijk vroeg opgeruimd en goedgeluimd in m'n schommelstoel zit te lezen. Helemaal in m'n boek gekropen, beleef ik het verhaal mee. Fantasie is iets wonderbaarlijks. Ik benijd mensen die dat niet hebben, echt niet. En, het is voor mij een hele goeie manier om dat mindere ochtendgevoel te vergeten. Meestal voel ik me dan al snel veel beter. Vandaag, wordt sowieso al een leuke dag, daar ik straks m'n zussen zal zien en vooral horen. De gitaren gaan mee, de kelen worden gesmeerd en we zullen es kijken of er na het tateren eindelijk ook eens iets constructiefs wordt gedaan met muziek. 'k Heb er al dikwijls naar getracht, maar meestal verloopt het meer op leute-rond-het-kampvuur-achtige toestanden.
Wellicht ben ik nog wat vermoeid van gisteren. Angel en Loide kwamen me al vroeg halen. Noemi, m'n kleindochtertje zou deelnemen aan de musical 'Nello en Patrasche'. Een schoolgebeuren. Tuurlijk wilde ik dat wel meemaken. We kwamen maar net op tijd, maar vonden nog een zitplaats. Er waren zes Hobokense scholen aanwezig die ook deelnamen. Hoewel het helemaal niet was wat ik verwachtte, is het altijd heel aangenaam om kinderen het beste van zichzelf te zien geven. Het Nello en Patrascheverhaal werd verteld. Ondertussen werden foto's of tekeningen getoond en tussendoor werd het verhaal onderbroken door één van de scholen die een liedje kwam zingen over het verhaal. Enkele bejaarde mensen (enfin, zo leek het toch) hadden alles in mekaar gestoken en het de kinderen gaan aanleren. Maar het verschil tussen klassen die er meer tijd hadden ingestoken dan anderen, was heel merkbaar.
Loide kon niet mee, ze had een afspraak met de gynaecoloog. Zo spijtig. Angel was er natuurlijk wel bij. En hij wist maar al te goed dat het bij mij enorm zou kriebelen, gezien mijn verleden. 'k Heb nog een partituur met verschillende van de liedjes gevonden. Misschien kan ik daar nog wel wat mee aanvangen voor m'n kleindochter, die zo graag en veel zingt. Na afloop mocht Noemi's schooltje nog twee liedjes speciaal brengen voor de aanwezige ouders. Ze waren de enigen die toch een basischoreografie toonden tijdens het zingen én gekleed waren naar de tijd en spirit van het verhaal.
Biebie, met leica in de hand hoopte op z'n minst één nummertje op te nemen in toonbare staat. En, het leek min of meer te lukken. 'k Dacht dat het heel leuk zou zijn voor Loide, die het had moeten missen. Dus, thuisgekomen bij Angel, zette ik het direct op de computer. De kinderen én mama vonden het uiteraard erg goed. Later, toen ik weer thuis was, in m'n eigen stekje, prutste ik wat met het fotoapparaat. En prutsen zou ik beter laten. Heb ik toch wel het filmpje verwijderd zeker. Kieken toch! Maar goed dat ik weet dat het niet echt verloren is. Ik kan het nog terug halen bij m'n zoon. Dikke chanse! Ik heb nog wel een verschrikkelijk mislukte foto, die ik kan tonen. Zelfs zo'n miskleun kan voor een prettige herinnering zorgen.
't Was toch maar weer zo'n fijn dagje... Zorgeloos, en ook al lijkt het zo gewoontjes. Dat is het niet. Voor mij, is zo'n dagje een groot geschenk met een grandioze grote, mooie strik versierd.
Het is duidelijk. Meer pijn vraagt om meer pijnstillers. Die 'tussendoortjes' zijn nu toch al haast twee weken een constante. Bovendien was ik zondagavond vergeten m'n morfinepleister te vervangen. Dat moet elke drie dagen. Zo'n nieuwe pleister heeft 12 uren nodig alvorens te werken. Maar, wanneer je een pleister verwijdert, blijft ook deze nog 12 uren nawerken. Zo overbrug je telkens een zekere grens. Als je dus een beetje te laat je pleister verwijdert, heb je nog een overbrugging. Maar 24u later, da's natuurlijk wat veel gevraagd. Ik was in de namiddag al ongemakkelijk. Het ging me niet zo goed af en ja, m'n lichaam knaagde. Plots schoot het me te binnen... Die pleister...!!! Om 18u, dus haast 24u te laat, heb ik een nieuwe gekleefd en de oude verwijderd. Het heeft me een ongemakkelijke nacht bezorgd. Maar nu is alles weer oké. Ik moet beter opletten, want wachten tot ik pijn heb is natuurlijk niet wijs. Des te beter heb ik de volgende nacht geslapen natuurlijk. Da's yin en yang.
'k Ben naar de kapper geweest. M'n zachte babyhaartjes staken me te veel. Het korte haar staat me wel. Erik vind het ook mooi. Hij zou liever hebben dat ik het heel kort hou. Maar té kort is niet goed. Ik heb nogal een diepe uitgroei aan m'n voorhoofd en dat vind ik niet geslaagd. De lengte van m'n haar moet minstens die diepte bedekken. Het was een aangenaam enthousiast weerzien met m'n Roemeense kapster. Zij laat haar haren groeien en als je ziet hoe lang het wordt op een jaar tijd, sta je toch versteld. Ik alleszins toch. Toen ze m'n haren waste en ik haar vertelde hoe goed dat deed, kreeg ik een extra hoofdmassage. Dat deed goed zeg! Hoewel ik het vrij moeilijk vind om dan stil te blijven zitten. Maar ze nam er helemaal de tijd voor. Zo superlief! En het resultaat mag er zijn. Een mooi verzorgd hoofd geeft me toch maar een aangenaam gevoel. Geen pieken meer. Het hoeft helemaal niet volledig in de plooi, maar die onverzorgde puntjes stoorden me.
Hoewel er nogal wat buien werden voorspeld, scheen de zon in de namiddag. Er schoven af en toe wat wolken voorbij, maar de zon liet zich beslist niet buiten sluiten. Dus heb ik me nog een uurtje buiten gezet met m'n e-boek. Toen Erik thuis kwam van het werk, is hij nog een tijdje rustig naast me komen zitten. Avondschool op maandagavond. Dat wil zeggen, niet te lang treuzelen. Maar een kwartiertje rust kan er beslist af. Ondertussen vertelde ik hem het poezenverhaal dat ik vandaag mocht meemaken. Ik was binnen en hoorde luid kattengejank. Toen ik ging kijken, zag ik de twee bekende burenpoezen met mekaar vechten. De witte pluizen (ze zijn allebei wit, maar de ene veel zwaarder dan de andere) vlogen in het rond. De grootste bolde haar rug en bleef standbeeld-stok-stijf-stil staan, terwijl de kleinste ook roerloos bleef, maar meer in een onderdanige houding. Hun koppen op amper één cm van mekaar verwijderd. De kleinste bewoog enkel haar hoofd, op den duur. Ze keek naar overal behalve haar kompaan. Heel bewust keek ze niet in de ogen van de dikkerd. Die dikkerd bewoog niet. Geen haartje zag je bewegen. En dat, minuten lang. Ik was zo geïnteresseerd dat ik het dringende toiletbezoek waar ik aan toe was, uitstelde. Misschien dat het me daarom nog veel langer leek, maar ik werd stilaan ongeduldig. En die twee bleven daar zo maar staan. En dan, na die lange tijd dus, bewoog de dikkerd in slow, very- super-slow motion. Het hoofd bleef op korte afstand van de kleinere, maar ze verzette heel langzaam eerst de ene poot, dan de andere. Even traag keek ze dan uiteindelijk in de richting waarin ze zou verdwijnen. De rug bleef gebold, haar lichaam heel geconcentreerd langzaam bewegend ging ze weg. De andere negerend. Toen dikkerd weg was, ging de kleinere de andere kant uit. Behoedzaam, toch, leek ze me wat onzeker.
Eeuwen was het geleden. Nou, voor zover 18 jaar eeuwen lijkt... Maar zoiets moet het toch zeker zijn geweest. Angel neemt jaarlijks een abonnement bij de zoo. Een goed iets om regelmatig te doen met je kinderen, zo'n zoobezoek. Bij het abonnement krijg je dan enkele voordelen en daarbij zitten twee vrijkaarten voor Planckendael. Best leuk natuurlijk. Elk jaar weer, vindt hij wel iemand om die kaarten cadeau te doen. Dit jaar waren wij aan de beurt. Het liefst zou ik ons bezoekje samen met hen gedaan hebben. Maar dat zou wellicht te vermoeiend zijn. De kleinkinderen putten een enorme hoeveelheid energie uit kleine dingen wanneer ze naar zo'n plaatsen gaan. Er staan wel banken, maar dan zouden zij teveel tijd verliezen omdat ik telkens moet rusten tussendoor. We zijn dus onder ons tweetjes gegaan. Een waterzonnetje probeerde de wolken meester te worden. Af en toe lukte het, wat zorgde voor een aangename temperatuur. Geen wind, of haast geen wind. Kortom, de omstandigheden waren ideaal.
Drie uren hebben we rondgedoold. We hebben lang niet alles gezien of gedaan. De vraag is, of dat wel hoeft, 'alles doen'? Natuurlijk niet! Eén ding moet liefst wel, en dat is genieten. Geen probleem. Daarin ben ik best fenomenaal als ik m'n bescheiden mening mag schrijven. Snel snel, had ik een flesje water gevuld. Een chocolade wafel en nog twee pakjes droge koekjes en twee bananen bij mekaar geschraapt. Ik was wel m'n paracetamol vergeten bij te vullen. Dom dom dom. Maar, goeie plantrekker die ik ben, heb ik dan maar wanneer het me teveel werd, een extra morfinepil genomen. Daarvan maak ik zeer zeker geen gewoonte. Maar als oplossing kan het wel voor een keer.
Alle dieren (waaronder ook het specimen 'zoogdier mens') waren interessant om te observeren. Toen we aan een tafel plaats namen om iets te eten, vertelde Erik dat het natuurlijk niet anders kan, maar toch, dat de vele kinderen voor een te grote drukte zorgden. Dit moet toch belastend zijn voor de dieren. Trouwens, voegde hij er aan toe, de natuur vraagt stilte. En daarin kan ik hem enkel maar beamen. Maar op een plaats als deze stoorde het mij niet in het minst. Op plaatsen als De Hoge Venen bijvoorbeeld zou het me zeker wél storen, wanneer mensen lawaai maken, terwijl je vogels observeert, of daar waar je de natuur wil beleven. Weinig mensen voelen dit zo aan, spijtig genoeg. Ik, daarentegen, zei dat ik het zalig vond om hier in Planckendael, kinderen te horen wenen en me geen zorgen te hoeven maken. De ouders hun verantwoordelijkheid, die ik telkens weer zag opsteken als er iets mis liep. Maar tja, inderdaad, het moet gezegd dat sommige mensen op zulke plaatsen menen te moeten schreeuwen om iets te zeggen of om te willen opvallen wellicht
Het deed zo goed!!! Planckendael. Pinguïns, uilen, miereneters, buffels, reeën, leeuwen, patrijzen, gieren, hoenders allerhande, apen, zebra's en noem maar op. Teveel om allemaal op te sommen. Allemaal met veel te weinig ruimte. Allemaal beperkt. Allemaal hun vrijheid ontnomen of zelfs geboren in gevangenschap. Omdat wij, mensen, hoogste in de hiërarchie der natuur? zouden kunnen zien, of leren? of genieten van hen, over hen. O ja, juist. We kweken. Zodat de dieren de wij uitmoordden in het wild, niet zouden uitsterven. God? WatZijnWeTochgoed!!! Misschien, heel misschien... durf ik te denken... is dit wat we nu de natuur op z'n minst verschuldigd zijn. De dieren die daar zijn, een goed onderkomen geven. Hen goed te verzorgen. Maar vooral, onze jeugd te leren, hoe je respectvol met de natuur omgaat.
'Ik mag dan al kanker hebben. Maar, de mens op zich is één grote kanker!' denk ik wat treurig. Mag het einde van m'n blog voor een keertje in mineur? Of, zou ik toch maar eindigen met het gegeven dat deze dieren, buiten, in hun beperkte toegestane plaats, me een enorme kick hebben gegeven...?
Meestal schrijf ik m'n blog als ik uitrust. Ik mag dan wel niet te moe zijn. Soms moet ik echt onderuit. Soms niet en dan durf ik makkelijk plaats nemen om m'n blog bij te werken. Dat is het leukst. Alles nog eens op een rijtje zetten. Het herinnert me ook aan de korte periode dat ik naar de chiro ging. Beurtelings werd verwacht dat een kind van de groep een dagverslag schreef over de activiteiten die we deden. Nu, jaren later, denk ik, dat zo'n verslag werd verwacht bij de leiding als een soort van controle. Onze leiding -die misschien niet graag schreven ofzo- loste dat op deze wijze op. Ik schreef zo graag dat ik me regelmatig opgaf voor deze job. Eén van de weinige dingen die ik echt graag deed bij de chiro. De gezamenlijke activiteiten vond ik maar stom. Verplicht pret maken, kan -en kon toen ook niet- in mijn ogen ook maar enige vorm van vermaak bieden. Nu doe ik nog steeds hetzelfde eigenlijk. Schrijven over wat was en wat ik deed of wat zou kunnen...
Gisterenmiddag voelde ik me goed. Het nemen van een morfinepil tussendoor kan me echt wel een portie energie geven. Dan kan ik tenminste eens wat doen. Erik en ik begonnen onze tuin te overzien en we bespraken nog enkele mogelijkheden voor het verder bewerken. Achteraan hebben we een opgehoopte berg met zand. Dat zand is door de weersomstandigheden erg hard geworden en staat ondertussen weer vol met onkruid allerhande. Op m'n gemak wilde ik het onkruid gaan wieden. Op het eerste zicht zou dit een job worden van toch enkele weken, rekening houdend met mijn tempo. 'k Had al wel eens overwogen te vragen aan m'n zussen of we dit samen eens zouden kunnen doen. Maar telkens ik iemand van hen zie, vergeet ik het te vragen. Tja, we babbelen over zoveel andere dingen... Oké dus, ik begon er aan. Tegen Erik zei ik dat hij niet moest helpen. Hij is meestal met heel andere zaken in de weer en dit wilde ik nu toch wel graag voor mijn rekening nemen. Maar ik zag z'n blik. De bekende Erik-blik. Zo van: dit is niks voor jou, je gaat je te erg vermoeien en dat wil ik niet. Ik stelde hem dus gerust dat ik het echt wel kalm aan zou doen. Voor ik het besefte was hij mee in de weer. Nogal wat trossen onkruid en grashoopjes kreeg ik zonder hulp niet uit de grond. Het zit allemaal zo stevig geworteld. Eigenlijk was z'n hulp heel erg welkom. Ongeveer een half uur heb ik dit uitgehouden. Dan daverde ik op m'n benen. Het ging niet meer. 'k Was zo leeg als wat. De zon bleef van de partij. Dus heb ik me in de ligstoel in de tuin gezet. Erik heeft verder gewerkt alsof de tuin in orde moest zijn tegen de avond.
Hard gewerkt, maar de tuin lang nog niet klaar. Hij besloot dat het genoeg was geweest. Het liep al tegen 18u. Overschot van het lekkere stoofvlees dat Angel een tijd geleden bereidde uit de diepvries gehaald. Frieten gebakken (ook diepvries) en het avondeten was snel klaar en lekker bovendien. Hoewel m'n gehavende kaak het eten bemoeilijkt, ging het er goed in. Merels en mezen vlogen nog dikwijls heen en weer, tsjirpend en zingend. Ik nam de gitaar nog eventjes ter hand. Niet lang, want oei, die rug... Maar vandaag had de dag een echte vakantie spirit en zorgt daarom voor een voldaan gevoel.
's Avonds voor de tv. Boek in de hand na het zien van een film. Want slapen gaan zonder lezen, is als slikken zonder kauwen. Of zoiets...
Eén mei. Dag Van De Arbeid. Dat vier ik niet echt, maar ik sta er dan toch altijd wel even bij stil. Eens nadenken over hoe 'we' het vroeger hadden. Hoe zwaar het leven was, 100 jaar terug, of langer. Rechten die we ondertussen hebben kunnen opbouwen. Proletariaat door rijken gehaat??? Of begeerd voor de te verrichten arbeid waarvoor zij zich absoluut niet wilden inspannen, maar verder geweerd. Wat wij, blanken trouwens ook deden (en nog doen) tegenover landen wiens ertsen en andere rijkdommen we op die manier hebben ontnomen van hun inwoners. Overdrijf ik? In mijn ogen niet. Ik vind het nodig om daar regelmatig bij stil te staan. Er met onze jongeren over te praten, zodat zij op hun beurt leren alles en iedereen te respecteren. Zodat zij leren dat rijkdom veel meer is dan geld en materieel.
Geen krant vandaag. Da's goed nieuws. Zo kan ik me niet laten meeslepen door het lezen van een hoop onvolledige maar in overvloed negatieve en vooral sensatie-gerichte berichten. Titels van artikels kunnen me soms overrompelen en danig boos maken. Het verdraaien van toestanden, of moedwillig achterwege laten van belangrijke punten, jaagt me dikwijls genoeg de hoogte in. Vandaag niet. Ik hoef me niet te vermannen om de krant terzijde te schuiven. Wat er niet is, kan men niet lezen. Ook al overheerst ochtendgrijs. M'n dag start goed. Allebei genieten we rustig van ons simpel ontbijt en mekaars stille gezelschap. Een heerlijke manier om wakker te worden.Tegenwoordig ben ik 's morgens een oud vrouwtje. Stijf als een hark. Een lichaam dat aanvoelt of ik de dag voorheen heel wat krachtinspanningen zou hebben gedaan. Wat helemaal niet waar is. Integendeel! Maar rustig bewegen. Rustig in de dagelijkse flow geraken, doet goed. Vandaag kan dat samen met Erik.
Gisteren had ik een formidabel fijne dag. Ten eerste zorgde de Gabrielstress die wegviel al voor een fantastisch gevoel. M'n kleinzoon is oké. Terug thuis, maar vooral oké! Hij speelt, grapt en maakt weer ruzie met z'n broertje over domme dingen, maar vooral omdat kleine broer ook een deugnietje is. De ouders, mijn zoon en schoondochter kunnen terug zuchten over minder belangrijke -zelfs leuke- dingen, zoals kinderen die lawaai maken. En ik? Greetje, m'n zus haalt me op. Spijtig genoeg komen twee zussen niet opdagen op het laatste nippertje. Maar Patricia, m'n oudste zus, wél. Ook Els is thuis. We maken pret over de onnozelste dingen. We lachen met onze ouderdomspijntjes. We lachen om en met mekaar. Als we later in de voortuin wachten op Erik, die me komt ophalen, zwaaien we naar de voorbijrijdende chauffeurs die naar ons staren. Tja, het is enorm leuk om verschillende reacties te zien. We zingen 'vrolijke vrienden' al wiegend. En hopen op één of ander publiek dat eventueel onze inzet op prijs zou stellen. Doch, dàt blijft achterwege, maar zorgt voor nog meer fantasierijke pretjes. Gelukkig laat Erik op zich wachten.
Natuurlijk komt hij toch nog wel opdagen en op weg naar huis zit ik nog lekker overvol goede energie. Ik vertel, en vertel, en vertel. En hij...? Hij glimlacht en luistert natuurlijk...
Heel nieuwsgierig wachten we af of ons kleinzoontje Gabriel morgen uit het ziekenhuis wordt ontslagen. Het enige ontslag dat ons lief is. Sinds donderdag is hij daar al, vandaag is het maandag. Straks bellen, dan weet ik meer. Indien nodig ga ik hem morgen zeker nog eens bezoeken. M'n zoon en schoondochter zijn zeer verantwoordelijke ouders. Maar toch kan m'n zoon geen vrij blijven krijgen van z'n werk om zowel de kleine zieke als de twee gezonde kindertjes mee op te vangen. Tot hiertoe deden ze het zonder enige hulp. Veel zou ik niet kunnen doen, maar ik denk altijd maar dat ik hen toch een beetje zou kunnen helpen verlichten. Even zus en broertje opvangen om de ouders op rust te laten komen. Loide is tenslotte 7maanden zwanger. Nee, dit is beslist niet leuk.
Vandaag kwamen m'n zussen op bezoek. De afspraak was al een keertje verzet vandaar dat ik het liet doorgaan. Anders was ik met de fiets naar het hospitaal gereden. Ons gebabbel heeft me niettegenstaande voldoende afgeleid en ook effe weer een fris hoofd bezorgd. Het was zeer aangenaam. We installeerden ons in de tuin. Het weer zou frisser worden, maar de zon bleef hardnekkig door de wolken dringen en een uurtje of twee was het heerlijk warm in de tuin. De merel die al heel wat stukjes touw uit onze tuin haalde om haar nest mee te verstevigen hield ook m'n zussen in de ban. En de poes van de buren die er steeds op uit is de merel haar leven te verkorten, kreeg van onzentwege de kans niet. De moordmachine werd tijdig gestopt zodat merel haar kroost groot zal krijgen zoals de natuur verlangt. Poes krijgt eten van haar mensenmeesters en hoeft dus niks te doden.
Nog efkes de gitaar boven gehaald, maar 't gaat me niet goed af. Wat pijn in m'n rug zorgt ervoor dat ik niet lang in dezelfde houding kan zitten. Dus kruip ik maar weer in de zetel onder een warm dekentje. Da's nodig want ondertussen is het alweer knap koeler dan daarstraks. En vanavond, dwalen m'n gedachten weer naar Gabriel. Hopelijk vinden de dokters snel wat er scheelt en nog hopelijk'er' mag hij snel naar huis!
M'n echtgenoot was deze week thuis. Ons ritme hing dus enkel en alleen van onszelf af. Hoewel... hier en daar toch met enkele dingen rekening moet worden gehouden. Op aanraden van de dokter, ging ik naar de tandarts. Er moet nog heel wat verzorging aan m'n tanden gebeuren alvorens de beruchte baxters te kunnen krijgen om botkanker tegen te werken. Tja, ik had dan ook verstek laten gaan de laatste jaren. Sinds m'n eerste kanker was ik niet meer naar de tandarts geweest. Witte-jassen-moeheid noem ik dat. Een belangrijk syndroom dat niet zomaar over het hoofd mag gezien worden. 'k Had natuurlijk helemaal niet verwacht dat m'n tanden er zo erg op achteruit waren gegaan. Bon. So be it. Ik ben god-de-moeder niet en zal me dus moeten houden aan de wetenschap die de dokter me voorlegt. De baxter zal nog moeten wachten tot juli. Eerst een hele resem tandartsbezoeken plegen.
De lente heeft al voor enkele vreugdesprongetjes gezorgd. Ik ben helemaal niet van zin om dit seizoen aan me voorbij te laten gaan. Een eerste fietstochtje werd voorzichtig gemaakt. Al snel gevolgd door een volgende. Een wandelingetje in het Middelheim is altijd de moeite waard. Zelfs een wandelingetje in de kalmthoutse heide. Het geeft me veel voldoening. Geen verkeer te horen. De stilte van de natuur. Vogels, een eekhoorntje, spinnen, slakken, een konijntje. Bloesem en licht-nieuw-groene blaadjes aan bomen en struiken. Oud wordt vervangen door nieuw. Zo gaat het met planten. Ook met mensen. Alleen... als je zoiets zegt over mensen, zeg je dat respectvoller, of je wordt er op na gewezen. Maar in mijn ogen is het net hetzelfde. Bij zo'n wandeling kan ik altijd m'n gedachten beter ordenen. Dan word ik een beetje zen.
M'n kleinzoontje ligt in het hospitaal. Men vreesde iets ergs, maar gelukkig werd hersenvliesontsteking uitgesloten. Oef!!! Hij is aan de beterhand nu. Dank Je Wel, denk ik heel bescheiden bij mezelf, 'Het' of 'De' bedankend voor het prille leven dat mag doorgaan. M'n zoon en schoondochter moeten heel wat angsten hebben uitgestaan op het moment dat het slecht ging. Maar dat moment is gelukkig voorbij. Zelf kan ik ook terug weer ontspannen.
Rustig. Ontspannen. Ook al wordt het weekeinde grijs. Grijs is ook mooi...
Afgelopen vrijdag kregen we dan maar officieel het verdict. 'k Kan het niet geloven. 'k Kan het niet vatten eigelijk. Er zit dus blijkbaar een gezwel in m'n botweefsel in m'n rug. Blijkbaar, is het groter geworden dan enkele maanden geleden. En, nòg meer blijkbaar, heeft het slechte cellen. Meer uitleg heeft een mens niet nodig natuurlijk. Maar toch... is en blijft het moeilijk te vatten. Ik moet een afspraak maken met de tandarts omdat m'n tanden in goeie staat moeten zijn als ik baxters moet krijgen om deze nieuwe kanker zoveel mogelijk tegen te gaan. Naar het schijnt valt het helemaal niet mee, als je die baxters krijgt en er moet een tand getrokken worden... Weet ik veel... ik schrijf maar wat de dokter me zegt. M'n chemo wordt ook weer aangepast. Het wordt ene op basis van hormonen en de bijverschijnselen zouden meevallen. Men heeft me beloofd dat ik m'n haar niet zal verliezen. Ik zag dat niet zitten voor een derde keer.
Oké. Leuk is anders. Maar m'n knauw kreeg ik vorige week al. Ik was dus gewapend en stond flink in m'n verdediging bij het aanhoren van dit nieuws. M'n oudste kleinkind kwam logeren en haar charmes werken heel opfleurend. Wat heb ik een fijn weekeinde achter de rug. We hebben ons op dames-wijze verzorgd in de badkamer. Het duurde natuurlijk wel wat lang, maar wat wil je? Verzorging is belangrijk en moet goed gedaan worden. We kijken op zo'n moment niet op een minuutje hé. Zaterdag gingen we naar Wiels in Brussel. Er werd daar gedanst. Het was een dans-tentoonstelling van Ana De Keersmaker: Work/Arbeid/Travail. Waarbij we ons de vraag stelden, vanaf wanneer worden bewegingen 'dans'? Waar ligt de grens tussen gewoon bewegen en dansen? Het was alleszins geslaagd. Daarna trokken we -op Erik's aanraden- naar de koninklijke serres. Opengesteld voor het publiek. Groot, de moeite, veel volk, mooi weer, blauwe lucht en goed gezelschap. Wat meer heeft een mens nodig? Totaal bekaf reden we huiswaarts. Toen we Noemi thuis afzetten, mocht ze direct aanschuiven bij de bbq van de buren. Eens thuis, legde ik me in de sofa. Uitgeteld.
Zondag. Nog best mooi weer, hoewel een frisse wind waaide. Het is tenslotte april, nietwaar... We besloten eens te fietsen. Dat lukte aardig. We reden tot aan het Middelheim park. Daarna, thuis gekomen, heb ik me in de tuin gezet om te lezen in de zon. Mijn huid kleurt al knap. Toch moet ik oppassen met die medicamenten is het eigenlijk niet goed om in de zon te zitten. Tot hiertoe gaat het alleszins. Zolang het me lukt niet teveel na te denken over mijn gezondheidstoestand, kom ik de dagen goed door. Hopelijk kan ik dit nog lang volhouden.
Het lukt wel. De week wordt doorgekauwd en de emoties blijven onder controle. Het is vakantie en de kleinkinderen zorgden weeral voor een dikke smile on my face. Die kindjes kunnen toveren!
Een sociale assistente kwam vanmorgen langs. 's Kijken of ik voldoe aan de normen om te kunnen 'genieten' van een tegemoetkoming van de Vlaamse Zorgkas. Er komt wat bij kijken. En tja, ik ben nog niet halfdood. Ik lig niet te kreunen en -woops- ik kan mezelf nog wassen. Het valt nog te bekijken of ik dan wel rechten heb... Hoewel ik vanaf volgende maand nog een ferme financiële snee krijg, want dan zal ik nog 40% krijgen van m'n halftijdse loon dat ik tussen de 2 kankers door verdiende, omdat ik toch zo graag terug wilde gaan werken. Ik had schrik m'n job te verliezen en bij De Lijn wordt je na 2 jaar ziekte de boot uit gestuurd. Geen compassie. Pas, toen ik door kreeg dat ik voor De Lijn nog steeds als zieke werd beschouwd, als ik halftijds in ziekenkas was en tegelijk halftijds werkte, kreeg ik spijt dat ik wel degelijk terug aan het werk was gegaan. Daardoor heb ik die flater moeten slaan en heb ik financieel ferm wat armslag verloren. Dank U, werkgever! Ze kunnen de pot op, wat mij betreft...
Vandaag is Erik jarig, maar spijtig genoeg loopt hij er wat verslagen bij. Zo spijtig. Ik heb al afgesproken met m'n zussen. Ze komen me halen vanmiddag en nu laat ik hem alleen thuis. Op zijn verjaardag. Hopelijk kan ik hem overreden om mee te komen. Misschien... heel misschien wil de mooie hemel wel meewerken. Dan, lukt het zeker en vast!
Vandaag, komen de artsen samen. Ze overleggen met mekaar over eventuele probleempatiënten. Vandaag hoor ik daarbij. Tegen m'n zin, uiteraard. Ik zou liever een voorbeeldige patiënt zijn. Eentje die geneest. Maar het is niet zo... Om heel eerlijk te zijn, moet ik toegeven af en toe tevreden te zijn met m'n dwarse houding. Hoewel ik mezelf een meeloper zou noemen, ben ik dat lang niet altijd. Op zulke momenten erger ik beslist de mensen die dit moeten slikken van me. Als ik daarbij dan nog m'n gelijk kan halen, kan het helemaal niet op. Dan ben ik koningin te rijk! Nu, als patiënt, zou ik liever meeloper zijn en braaf genezen door te doen wat de dokters me voorstellen. Maar mijn wens wordt niet altijd bewerkstelligd. Ik heb tijd nodig om alles maar weer eens een plaats te geven. Materieel opgeven kan soms moeilijk zijn. Mentaal iets opgeven is veel zwaarder. Beseffen dat je iets niet meer kan. Beseffen dat je alles kan willen, maar dat het daarom nog niet gebeurt... is heel wat anders. Ik wil m'n kleinkinderen zien opgroeien, m'n zonen gelukkig zien zijn met hun vrouw en gezin en bij alles wat ze doen. Ik wil nog heel wat tijd doorbrengen met m'n man. Reizen. De natuur bewonderen. Boeken lezen. Muziek maken. Lachen met m'n zussen en m'n broers. Dromen. De bijtjes en vlinders zien fladderen in onze tuin en de merels horen zingen. Musea bezoeken. De volgende show van Kommil Foo zien. Wandelen en de wind m'n kaken voelen strelen. Van de daken schreeuwen dat ik van het leven hou! Zal ik nog...?
Vandaag beslist men hoe m'n behandeling zal worden verder gezet. Wat gaan de andere specialisten denken, kijkend naar de testuitslag? Wordt er vastgesteld dat er ook botkanker is? Ik wil er niet teveel mee bezig zijn, maar schuif het maar eens van je af. De knopjes om die gedachten uit te schakelen ontbreken. Gelukkig ken ik mezelf wat en heb ik een druk bezette week. Daarvoor heb ik wel gezorgd! Gisteravond kwam een bevriend koppel op bezoek. Elle en William. Zij is Thaïse, heeft m'n voeten en handen gemasseerd. Vooral aan m'n handen deed dat goed. En m'n voeten zullen sowieso wel een betere bloedcirculatie hebben voor een tijdje. Ondertussen keken we naar onze laatste grote reisfoto's. Dat was in Thailand. Het was gezellig. En vandaag kwam m'n hele goeie vriendin, Sabina langs. Ik had haar gebeld want wilde niet de hele dag alleen doorbrengen. Natuurlijk heb ik haar m'n situatie uiteengezet. Maar we hebben ook vooral over leuke dingen gebabbeld. Gezellig in de tuin gezeten, in de warme zon. Genoten.
En zo, heb ik deze week alle dagen wel iets aan de hand. M'n man is steeds ongerust dat ik me te moe maak. Maar fysieke vermoeidheid is niet zo erg. Daar kan je wat aan doen. Mentale vermoeidheid of diepgang vind ik veel moeilijker te bestrijden en kan ook erg nefast zijn. Ik wil niet in een depressie belanden. Gelukkig heb ik, na bijna 11 maanden thuis, nog steeds veel mensen om me heen waar ik kan op terugvallen. Dat onderschat ik niet. Da's een enorme steun! Ik zeg het hen soms wel. Niet elke keer wanneer ik hen zie. Maar ik hoop dat ik het voldoende aangeef en soms zeg ik het echt wel, met woorden. Ik denk, dat zij zelf niet volledig beseffen wat een grote morele steun ze me bieden. 'k Moet het hier niet te dik uitsmeren want als ze't lezen gaat hun neus misschien wel krullen...
