Over een nazomer gesproken. Deze mag er wel zijn. Hoewel, nu ik de luxe van een rolstoel tot één van mijn geneugten mag noemen, is zo'n ding vreselijk koud als je'r in zit. Ocharme kleine kindjes in buggy's, die door mama's of papa's door weer en wind worden heen of terug gereden. Je schept als het ware de wind, regen... enfin... alles wat er maar te scheppen valt. Met 25°C in de zomer kan dat best leuk zijn. Maar met regen of wind, het mag onbenullig lijken, je krijgt het allemaal over je lijf. Natuurlijk zit je ook muisstil in zo'n ding. Dat, terwijl je begeleider net meer krachtinspanningen onderneemt. Ik durf mezelf wel eens vergelijken met een zak cement, qua gewicht. Om daar een uur mee rond te sjorren, da's toch ook niet niks. Natuurlijk geef ik wel toe dat het tegelijkertijd ook een enorm gemak is. Ik kan terug mee naar de winkel, wat voor Erik toch een pakje aangenamer is. Ik ben relaxed in die rolstoel, terwijl Erik rustig enkele artikelen vergelijkt, sta ik niet meer te zuchten van vermoeidheid. Het is eerst wel wat oefenen geblazen. Hoe manouevreer je best met zo'n stoel.
Gisteren was het grootouderdag in de kleuterschool. Angel reed me er heen en schrok wel effe van de voetpaden die er zo slecht hobbel de sobbel bij liggen. De stoel heeft steeds de nijging om schuin weg te rollen. Ja hoor, ik ben nog lang de periode met mijn moeder niet vergeten. Ook zij is een tijdlang rolstoelpatiënt geweest. Maar al te dikwijls was ik dagen nadien nog stijf in m'n armen. Met haar kon ik niet in het park gaan wandelen, tenzij ik braaf op de asfaltweggetjes bleef, als die er al waren. Mij moeder was ook dubbel zo zwaar als ik.
Wat de grootouderdag betreft, die is goed meegevallen. Elk kindje doet zo erg z'n best. Sommigen bevangen door schrik, huilen het hart uit hun lijfje. Anderen dapper en wat overmoedig durven soms te veel, maar steeds smelten al die grootouderharten. En ik bleef me maar afvragen hoe zo'n kleine dreumesjes al schoolplichtig kunnen zijn. Sommigen zijn nog zo klein, dat ze maar amper geboren lijken. Mijn eigen kleine telgen zijn even oud of jong, maar zo groot van was. Elias staat helemaal achteraan, zowat de grootste van de hoop. Flink kereltje, doet goed mee en ik ben er verdorie erg trots op.
Naderhand drinken we nog een koffie met een collega die we hebben verwittigd. Haar oudste kindje gaat ondertussen ook al naar de kleuterklas. Na de voorstelling echter blijven de kindjes bij hun juf. Ze lopen niet naar mama's of papa's of oma's enz... Ik geniet van het samenzijn. Een onschuldig praatje moet kunnen, maar je raakt toch al snel geïsoleerd. Dat gevoel geldt toch voor mij... Het was ook wel een tijdje geleden dat ik nog eens op deze manier buiten kwam.
Tussendoor, thuis uiteraard, blijf ik aan de trui breien. Dapper alsof er heel wat van af hangt. Dat doet het eigenlijk ook wel wat. Ze moet klaar. Ik moet nadien nog eentje breien voor Erik, die ook klaar moet geraken alvorens ik besluit het hier op te geven. Maar zover is het lang nog niet. Wacht maar af!
Winteruur. Winter... het jaargetijde dat ik moet doorkauwen. 'k Zal wel niet alleen zijn, in deze situatie. Hoewel de winter ook best z'n mooie kantjes heeft, moet ik tijdens deze koudere maanden meer m'n best doen om lachend door te komen. Heel eerlijk, denk ik wel eens makkelijker; deze winter haal ik 'het' wel, of niet. 't Doet er niet toe. Nog meer toegegeven; stillekesaan interesseert het me niet meer of ik het wel of niet haal. Toch, is er een geesteskabouterke dat in m'n oren fluistert dat ik liever de winter doorsta, haal, overleef. Samen met m'n lieve familie. Een klein traantje wegpinkend, als ik aan hen denk. Ja, zeker en vast. Familie, ze lijken heel gewoon. 's Toch normaal dat je van hen houdt. Nee, dat is het niet. Punt uit. Dat is het zeker niet. Binnenin tintelt het. Het lijkt het moment bij uitstek om te besluiten; ik ga er voor! Zij zijn het dubbel en dik waard. Liefde is onvoorwaardelijk! Het is veel meer dan zeggen; Ik Hou Van Je! Het is dat gevoel vanbinnen. Het kan je maken, maar ook kraken. Daar hou ik wel van *** s m i l e ***.
Enkele dagen geleden namen we het supermoedige besluit om met het openbaar vervoer naar de stad te tenen. Deze uitdrukking geeft me een lacherig extra-gevoel, nu, bij deze. Ik heb namelijk al een tijdje een vervelende maar licht ontstoken dikke teen. Ik verzorg deze eigenzinnige teen zo goed als mogelijk, maar dit superkleine lichaamsdeeltje laat zich gelden als de beste. Het betert, maar nooit in die orde dat het volledig geneest. Koppig ding, die teen. Nu vooral, met het koudere weer wordt verwacht dat gesloten schoeisel meer nodig is. Mijn lichaam acht het ook belangrijk, water vast te houden. Dat wil dan weer zeggen, dat ik met voeten zo dik als een koeienpoot, (hoewel ik dikwijls denk dat die nog elegant zijn, vergeleken met mijn waterhoudende, dikke benen en knoesels) in niks van m'n eigen schoeisel geraak. Ondertussen heb ik Erik zijn voetbeschermende garderobe al meermaals aangesproken. En, meer dan dat alleen. Hij heeft sandalen met gespen boven op de voet. Die kan hij apart aantrekken, voor zover dat nodig is. In dit geval, is dat nodig. Dank U Erik. Zo los als het maar kan, mag ik zijn leren sandalen aantrekken, liefst zonder kousen. Teentjes lichtjes beschermd tegen de koude, en voetjes tegen de harde straatkasseien, kan ik nu tenminste buiten komen, zonder al te veel onnodig omhaal. Je kent dat wel... er hoeft niet in hondenpoep getrapt te worden, of scherven ontwijken, plassen, je noemt het maar op, ontwijken is de boodschap. Zo'n dikke voeten zijn maar niks. Het is een primeur voor me, dat staat vast, maar juichen doe ik er niet om. Ook al besluiten we om met het openbaar vervoer de wijde wereld in te trekken.
Het is lang geleden, het nemen van die tram. Eigenaardig gevoel, die tram. Een beetje terug thuis komen. Wie had gedacht dat ik dàt gevoel ooit zou hebben, bij het nemen ervan? En toch... Aan de halte wachten. Geen probleem what so ever. Alsof ik de pest heb, maakt men zonder omhaal plaats voor me in het wachthokje. Ik krijg direct een zitplaatske. Ik vraag me (toch met wat zwarte humor) af of ik er zo erbarmelijk uitzie? Maar oké dan maar, alles heeft ook zo z'n voordelen. Ik zet me neer, tussen alle staanders, waartussen ook mijn Erik behoort. Hij zet zich niet naast me neer, maar blijft beschermend bij me rechtop staan. Zo groot als hij al is, lijkt hij alsnog een portie Erik meer in de hoogte, de lieverd. Hoewel de stad op z'n kop staat, (in het hartje van de stad is de waterleiding gesprongen vanmorgen vroeg, dus er staat nogal wat stadsdeel onder water, waardoor het openbaar vervoer willens nillens verhinderd wordt), komt de tram er redelijk snel aan gerold. Met een kinderlijk vreugdegevoel, kriebeltjes in buikje enzo, geraak ik met wandelstok op het oude pcc model (voor de kenners), mits enig duwtje onder m'n achterste, gegeven door -wie dacht je??? Erik gniffelt, ik gniffel en wellicht gniffelen ook ander passagiers wie hun ogen onze richting uit wagen. Het werkwoord gniffelen, kan fijntjes volledig grammaticaal vervoegd worden, maar dat zullen we maar houden voor gebruikers van het volwassenonderwijs, gegeven aan enkele moedige vreemden die onze taal wilen bijschaven op een deftige manier, enige gebouwen verder. Niet ver van hier dus. Meer verplichtingen zouden wel mogen daaromtrent. Mijn bewondering voor hen die de scholing volgen, omdat men vindt dat het nodig is, wil ik dan ook niet wegsteken. Deze mensen hebben gelijk. Ze helpen vooral zichzelf ermee vooruit en halen -wat mij betreft- enkel voordeel uit deze lessen. Gniffel, gniffelde, gegniffeld... Als ik er aan denk dat ik vorig jaar besloot om me aan te bieden om vreemden Nederlands te leren. Zo gauw ik van de eerste kanker meer hersteld zou zijn, wilde ik me hiervoor aanbieden. Gniffel, gniffelend, gegniffel...
De stad staat op haar kop! Wij hebben tijd. Gelukkig dacht ik eraan m'n medicatie mee te nemen, die neem ik seffens in, geen probleem dus. Wij, hebben tijd. Niet gekocht, niet verbruikt, niet tweede hands, gewoon tijd, meegebracht alsof het niks is. Geen ergernis daar waar we 20 minuten moeten wachten. Even verder nog een 10-tal minuten wachten achter een vrachtwagen. Stopt die dan nooit met lossen? Nee, geen ergernis. Na langer dan anderhalf uur, kunnen we (moest ik wat fitter zijn) lenig uit de tram springen. Ik hou het bij voorzichtig. Eriks handen steunen me onder dezelfe lichaamsdelen als eerder om erg voorzichtig de trapjes af te komen. Eerst gaan we naar een spaanse winkel. Vanavond zullen we chorizo bij het eten voegen. Ook daarover zullen we niet klagen. Wat later zitten we in een coffeeshop, waar het té lang geleden was, dat we'r nog eentje gingen meepikken. Het water in m'n lichaam mag worden geloosd (gniffelde gniffel... het blijft maar lekker hangen in m'n grammaticaal gericht hoofd). Het water mag er uit, en er in, of moet het in de andere volgorde? Bon, het wordt meer dan dàt. Eens we terug op straat staan, ik leunend op m'n stok, Erik met z'n handen in z'n broekzakken, denk ik: "Oei, verdorie toch, ik ben vergeten die pil in te nemen". Met koffie en een koekje had het perfect gekund. Nee dus. Vergeten. Ik zie er tegenop om dra weer een établissement binnen te glippen, enkel en alleen om een pilleke in te nemen. Er moet iets bij worden gegeten, anders gaat m'n maag reclameren, waartegen ik niet zo gewapend ben. M'n maag. Een redelijk zwak ding, ondervond ik de laatste tijd. En nee, ik heb er echt geen behoefte aan om te staan spuwen op straat. Dubbel en dik: NEE!!!
Wat is het toch steeds weer genieten, denk ik gniffelend, ja hoor, gniffelend, Je ziet zoveel Leuke, Grappige, Onverwachte Maar O Zo'n Menselijke Dingen in die stad. M'n winterhumeur kan er enkel maar op verbeteren. Hoe dikwijls Erik moet horen: Kijk nu daar! Of, Zie ginder nou! Heb je dàt gezien? Hahaha... moet je horen wat die zei... en ga zo maar door. Ik krijg hoe langer hoe meer het gevoel dat ik meewerk aan één of ander scenario. Zalig om die eer te krijgen. Ik word er heus niet malleurig om!
Toch nog vind ik de moed, de energie, de goesting om een kledingszaak binnen te glippen. Erik is natuurlijk de leidraad. Hij vindt steeds wel een manier om me ergens binnen te krijgen, hoewel ik niks bepaald nodig heb van kledij. Bon, eigenlijk vind ik dat we in mijn omstandigheden geen geld meer moeten uitgeven aan kleding en dergelijke. Erik daarentegen vindt dat ik mooi 'moet' zijn tot mijn dood. Smijten we hier met complimentjes of wàtte??? Het reslutaat is alleszins dat ik de winkel buitenga met een kleed/overgooier/omhulsel (begrijp je't??? en broek, aan zeer democratische prijs. En het zit nog goed ook. Maar... het wordt nu toch wel zeer hoog tijd (uhhhh... ging ik me niet, niet laten vangen aan onnodige tijdstresstoestanden? ) om een pijntablet in te nemen. Ja, tijdens het eten van... iets! Zin om speciaal daarvoor iets te gaan verorberen, heb ik absoluut niet. Gniffelen doe ik nu, tijdens het typen. Echt niet tijdens het zoeken naar eten, drinken of watdanook... ;-) Het wafelkraam staat uitdagend te wachten. Een vriendelijk jong meisje wil me wel een pannenkoek of wafel aan de hand doen. Geen onnodig omhaal, maar zo vriendelijk als wat. Ter compensatie (buiten het betalen van de rekening dan) vraag ik haar of ik een foto'tje mag nemen van 'haar' kraampje. Het lieve ding wil wel worden gekiekt. Om het maar eens een keertje niet over geniffelen te hebben. Het lukt me al pannenkoekenvretend een tablet m'n keelgat door te duwen zonder al te veel problemen. De metro wenkt uitdagend. Kom maar af! Plaats genoeg! Die uitnodiging laten we niet voorbij glippen. Eens beneden, zet ik me naast een jonge manneke, waarmee ik een praatje begin. Dat doe ik al wachtend op ons voertuig dat ons snel beloont door de tijd die we eerder verloren met veel gemak in te halen. Maw, de tram blijft niet lang weg.
Bij het uitstappen worden we beloond met enkel regendruppels die trachten ons nat te maken. Pech! Het lukt niet. We zijn thuis alvorens de échte bui zich laat gelden. Parapluuke, parasolleke... Heel erg moe. Maar, buiten geweest. Geprikkeld door allerhande toestanden. Gegniffel alsof een nieuwe wereld open ging. Ik val in slaap in de sofa. M'n brei moet nog effe wachten om verder gezet te worden. Af, zal die wel geraken. Zodat ik de trui deze winter nog zal kunnen dragen.
Het is lang, te lang, geleden, dat ik nog iets schreef in m'n miekemotblog. Ondertussen is er natuurlijk wel één en ander gebeurd. Om kort te gaan, zijn we nog een week op cruise geweest naar Noorwegen. De Fjorden. Zeker en vast de moeite hoewel wij niet mogen gerekend worden tot cruise-fanaten. De eerste keer in ons nog te korte leventje dat we dit deden. Fysiek gezien was die cruise voor mij de beste manier om te reizen. Veel kan, niks moet. Dat was onze ingesteldheid zo'n beetje en daarmee ging het goed hoor.
Nadien namen de klachten, (vooral over de neveneffecten van de chemo) toe. Pijn, misselijkheid, onmogelijk te aanvaarden klachten en nog maar eens klachten allerhande. Dit alles tezamen werd teveel en te zwaar. Het ging niet meer. 'k Voelde me zieker en zieker worden. Het werd me allemaal veel te zwaar en kon het niet dragen. Toen heb ik samen met m'n man Erik, besloten om te stoppen met de chemo. Deze beslissing was eigenlijk snel genomen. We hadden hier al meermaals over nagedacht, gesproken, mekaar vragen gesteld enz. We hebben gewikt en gewogen, Geen Chemo Meer... Basta! Tussen zoiets zeggen en echt voelen, echt doen, zeggen tegen je naasten dat er afscheid zal moeten worden genomen, is niet bepaald kinderspel. Je wordt een emotionele spons. Tranen vloeien. Bij mij misschien al sneller dan bij een ander, dat kan. In elk geval, er zijn wat zakdoeken nat geworden. Ken je dat liedje van de Strangers van jaren geleden? 'k Hem geblet voor mijne eerste keer. 'k Hem geblet, mor ik doen dat nooit niet meer. 't Water stond in kassen. In d' ingemaakte kassen. En tussen d' ondertassen, dreef mijne schoofzak, schoofzak...
Heel erg veel gepraat met de oncologe en de huisarts, man, familie, vrienden. Hoe, wat, wanneer, waarom, beseffen we wel voldoende wat het inhoudt??? En nog meer van die vragen, die toch belangrijk zijn en waarom we onze antwoorden moeten kennen. Die zijn belangrijk. Ook de begrafenisondernemer kwam al langs met hopen uitleg. Hierover praten met Erik doet goed. Zo staat hij er dra niet alleen voor. Een détail mag dan klein zijn, het maakt het niet minder belangrijk. Met de man met de zeis solt met niet. De tijd blijft doortikken. Ondertussen is het oktober.
Ik probeerde terug m'n handen, waarmee ik haast niet meer kon werken, chemo-effectje, zie je, in de plooi te krijgen door te breien of één of ander knutselwerkje te maken. Dikwijls een verjaardagskaartje, hoewel die kaartjes altijd te laat klaar kwamen. Ze mislukten soms, maar m'n vingers oefenden volop. Nu loop ik ondertussen met een wandelstok. Al een tijdje. En nu, hebben we (nou, Erik ging alleen) een rolstoel aangevraagd bij de ziekenkas. Op straat stappen lukt echt niet goed meer. Afgelopen zondag ben ik nog maar eens gevallen met de fiets. Blijven proberen fietsen kan dan goed zijn, 'k zou toch liever niets breken, zoals een goei kennis van me dat wel deed. Knie gebroken. Nee, dat hoef ik niet. Een dikke knie, gelukkig niet te pijnlijk en helemaal kapot doet me dan wel nadenken. De fiets wordt opzij gezet en dan toch maar toegegeven aan die rolstoel waar ik zo erg tegenop zie.
Vandaag ging ik dus terug aan het blogschrijven. We waren naar onze binnenstad getrokken. Ik dacht dat ik maar weer eens moest gaan schrijven dus. Maar... Het te dichten schrijversgat, tussen augustus en oktober is zo groot, dat dit een veel te lang epistel gaat worden. Wat ik vandaag wilde schrijven, zal morgen of overmorgen worden neergepend. Zo blijft alles rustig leesbaar. En zolang het in m'n mogelijkheid mag liggen, hou ik de boel hier bij. Ik, probeer er het beste van te maken en laat me verder lezen, zolang m'n korte toekomst dit toestaat...
Sinds eergisteren ben ik weer thuis. Het ging best wel snel. M'n witte bloedlichaampjes stegen sneller dan gedacht en ik kwam daarom ook sneller dan gedacht op de gewenste hoogte, zodat m'n bloed weer normaal is. Het genezingsproces van al die bijkomende kwalen kwam vlug op gang en alles ging superbe. Wie ga je horen klagen? Mij niet hoor! De naprikkels nog effe verwerken, dat wel natuurlijk. En de natuur, geholpen door de chemo z'n gangetje laten gaan. Aanpassen geblazen. Waarmee ik bedoel, een voetbadje thuis of in 't ziekenhuis is niet hetzelfde. Zelf terug in het pillenslikken m'n weg vinden, is net iets minder evident dan haast alle medicatie in je baxter meekrijgen.
Ondertussen had Erik met volle moed al weer z'n antennetjes ietwat gericht op de herschikking van de kasten in de kamers op het eerste verdiep. Een groot deel uitgeladen, gespreid over de vloer, geeft het gevoel dat er ergens, dichtbij net een bom is ontploft. Da's illusie. Maar wat lijkt, of wat je voelt is wat telt. Ik werd op voorhand verwittigd en schrok me dus niet dood. Nee. Ik schrok me enkel een apin. Dat valt nog mee... In elk geval, kan ik gaan zeuren en mokken en wat nog allemaal. Maar ik besluit om met Jazz Middelheim in gedachten, met Django Reinhardt 's muziek op de achtergrond, een voetbadje te nemen. Thuis. Daar, tippen ze niet aan in het ziekenhuis.
Momenteel is m'n grootste probleem in slaap vallen. Ik kan het vermijden als er bezoek is, maar niet als ik zit te typen, lezen of ander van dat soort dingen doe. Dan val ik gewoonweg in slaap in de houding waarin ik me bevind en word dan verwonderd wakker of wakker gebeld. Schrik me nog maar eens een aapje en voel me een tijdje radeloos tot ik tot m'n positieven kom. Vreemd gevoel.
Maartje kwam gisteren nog op bezoek met haar zus. We keken toffe boeken in, die Erik net had gekocht op de bewuste boekenverkoop. Zoals steeds waren daar heel interessante boeken bij. 't Was zo gezellig... En, hoe kan het anders... we praatten nog over vanalles en nog wat. Een ware kunst ;-)
Gisteren merkte ik plots op, dat we alles wat aan het prikbord hing in het ziekenhuis, waaronder oa een leuke foto van David & Maartje met spaanse familie, hadden achter gelaten. Niet goed natuurlijk. Ik belde dus snel om te horen of mijn leuke herinneringen de vuilnisbak waren ingekieperd, of men de boel had gelaten zoals het was. En... spannend moment, dat afwachten... het hing er nog allemaal. In tegenstelling tot wat ik soms zeg, ben ik momenteel zeer tevreden over poetsvrouwen die al wel eens ergens over zien. Men zal het bewaren tot ik volgende week weer deel mag uitmaken van de dienst. Lief toch! Zo kan ik weer van de kunstwerken genieten. Het ging me vooral om die foto natuurlijk. De mooie prenten die ik kreeg opgestuurd van kleine familieliedjes zet ik er nu bij als afbeelding. Die kindertekeningetjes maken me soms zo week dat ik er van ga wenen. Maar 't zijn de liefste tranen. Zo zoet als honing.
Toch wel effe wat buiten strijd geweest door allerlei omstandigheden, waaronder GEEN gebroken been. Echt waar, die i-pad is een goed ding. Nochtans is het geen garantie dat ik ermee kan werken. Momenteel zit ik in de beruchte chemo-dip. Mijn bloedwaarden zijn enorm gezakt. Geen wittekes meer. Nee, 'k heb het niet over jenever... Mijn soldaatjes zijn effe uitgestreden. Door dat de chemo z'n werk doet en ik dus die lage bloedwaarden heb, recupereer ik ook niet van alle andere bijkomende neveneffecten die ik krijg door die chemo. Kan je niet meer volgen? De aften, talrijk en gezellig aanwezig, geraken niet opgelost zonder die verdomde witte bloedcellen. Gevoelige handen... En voeten... Slijmvliesproblemen in mond en neus... Misselijkheid (maar da's ondertussen al weer veel beter)... Draaierig... Kortom, teveel om op te noemen. Trouwens, door er over te zeuren, geraak ik het ook niet kwijt.
Het pijnlijkst was, toen men me tijdens die chemo veel vocht moest toedienen. Dat is om nierschade te voorkomen. Ik zwol zo erg op dat ik op een dag 5 kg bij kwam. Dat deed zo'n pijn, vooral in de romp. Ik werd zo dik als toen ik zwanger was. Natuurlijk niet op m'n negende maand, maar het was echt van m'n zwangerschap geleden dat ik nog zo'n big big belly had. En nu, doordat ik niet kan eten (aften weetjewel) zit ik al even plots onder m'n gewicht. Ping-Pong. Aan energie had ik het grootste gebrek. Vandaar dat ik maar geen blog meer schreef. Ik kwam er niet toe. En toen... Kwam het digitale net-monster in beeld. Ik ben er zeker van dat je me nu in je fantasie ziet wegebben, kronkelend van ellende en deernis. Ocharme ons miekemot(je). Wel, ja, af en toe moet ik m'n nood wel eens klagen en voel ik me ellendig. Pijn en ik zijn heus geen vrienden. Maar dan komt plots Erna binnen, of Erik en heeft hij daarenboven nog het vreselijk leutige lef om me te plagen. Fantastisch hoe dat werkt. Weg miserie. Weg ellende, want ik wil m'n mannetje staan tegen hem. Ik verdedig m'n standpunt en vergeet op dat moment al de rest. Hmmm... Vergeten... Geen slecht idee... Soms...
Toen de oncologe me vanmiddag bezocht, vertelde ze me dat ik het zwaarste deel van de chemo achter de rug had. Wel, oké, dat zag ik heus wel zitten. Een tijd later moest ik nog eens op de weegschaal en wat bleek? Miekemot weegt bijkanst 5kg meer dan gisteren. M'n buik staat gezwollen, precies of een vel werd opgespannen over een te klein raam en staat scheurensklaar. Wat ik ook zou kunnen omschrijven als 'ik sta op springen.' Letterlijk en figuurlijk. 'k Heb me al beter gevoeld... Pijnloos zou ik dit ook niet bepaald noemen. De nachtverpleegster ziet het wat moedeloos aan. Ik krijg bijna compassie met haar. 'k Ga in op haar voorstel om toch de dr maar op te bellen met de vraag of ik een vochtafdrijver mag krijgen. Ja hoor, ik heb het er voor over om veel naar toilet te moeten lopen, in dit geval. We krijgen groen licht, wat ik als zeer bevredigend ervaar. Ik krijg immers hoe langer hoe meer moeite met bewegingsvrijheid en moet lachen met de dr haar bewering eerder vanmiddag. Ik vind dit deel van de chemo zwaarder. 't Is maar hoe je't bekijkt natuurlijk. Maar ik begrijp natuurlijk wel wat ze, de dr, bedoelde... In elk geval, ga ik gemiddeld elk kwartier naar het toilet. Dat zal me deze nacht wel zoet houden.
Het was rustig vandaag. Erik kwam. Heerlijk! Patricia en René ook. Rustig praten. Niet teveel door mekaar, want dan slaat m'n hoofd zowat op hol. Zij, m'n zus, heeft daar ook wat last van. Niks mis mee. Het gewoon simpel en rustig houden en dan lukt het. Slapen echter, zal komende nacht niet eenvoudig zijn. In dit geval zal ik in het ergste geval morgen 'een houten hamer vragen...' Een leuk verslag over Jorn en Dorien hun huwelijk werd me voorgeschoteld. En ook nu weer, zink ik tijdens het typen stilletjes weg in een welgemaakte roes waaraan ik behoefte heb. Voor alle duidelijkheid, is dit geen verwijzing naar een saaie huwelijksdag of manier van vertellen, maar eerder naar de slaperigheid ten gevolge van de verhoogde dosering van de medicatie. Geen omzwervingen dus. De blog een halte toeroepen om onderuit te gaan, hoewel in graag nog wel één en ander had willen neerpennen. Een halfzngatblogje mag ook... Soms...
'k Gaf het eerder al aan. De afgelopen maand verliep niet echt heel goed, wat pijn betreft. Woensdag bracht ik in zalig gezelschap door. Angel kwam me zoals gewoonlijk halen. Er was echter ook een surpriezeke voorzien. David en Maartje zijn terug uit vakantie en kwamen op bezoek. En, ooo, wat is Walt gegroeid. Baby af, peuter in volle glorie! Zo lief, zo knap, zo schattig, serieus en vrolijk. Gabriel en Noemi waren op chocoladekamp en heb ik niet gezien. Voor mij spijtig, maar ik denk dat zij zich erg goed amuseren. En dat is toch het belangrijkste. Het was echt leuk om nog eens samen te zijn met m'n gezinnetje. Zoals gewoonlijk was ik naderhand heel moe, maar het was het dubbel en dik waard.
Gisteren, donderdag brachten Patricia en René me naar het ziekenhuis voor m'n chemobehandeling. Die kon niet doorgaan. Bloed zit niet goed. Teveel zwelling, te zieke lever en dus vandaar ook die kakpijn. Het komt er op neer dat ik een nieuwe, zwaardere chemo ga krijgen. Elke 3 weken, zal ik een week opgenomen worden voor de chemo. Da's vrij intens. Maar, als m'n levenskwaliteit goed zit, is het 't waard. Ook maar afwachten, hoe het zal zitten met de nevenwerkingen... De pijnstillers werden al snel verhoogd, wat sowieso al voor een belangrijke verbetering garant staat. M'n humeur verbetert al direct. We krijgen wel een heuse veeg uit de pan als de dr ons vertelt hoe ik er met die zieke lever voor sta. Effe verwerken, die info. Momenteel moet ik in het hospitaal blijven tot eind volgende week. Halsoverkoptoestanden... Niet echt ons ding. Net als slecht nieuws verwerken voor iedereen moeilijk is. Ik neem me alleszins voor om te knokken.
Ik schrijf deze blog met de i-pad. Voor mij is het wat onhandiger dan thuis, op de computer. Geen foto's dus, voorlopig. Het is te vermoeiend om mogelijkheden op te zoeken. Ik val haast al typend in slaap. Ophouden is aan de orde. En morgen, meer en ander nieuws ter aanvulling. Hopelijk... We zien wel.
Tomorrowland, Borgermuziekdingesrock, Boechout euh... Sfinckx dus, en wat nog meer. Festivals met hopen. Uitgeregend. Tja, je kiest het weer niet hé. Een hoop festivals dit weekeinde die nattigheid voelden. Eigenlijk had m'n man graag naar Borgerhout gegaan. Toch denk ik, dat, ook met mooi weer, het niet zou zijn gelukt. Hij heeft weer eens gevanallest. Dat zijn momenten dat hij 's morgens nog niet weet wat hij gaat doen, maar wel één en ander in gedachten heeft. Zo'n dag kan helemaal anders uitdraaien dan we zouden durven denken. Hoe lossen we dat op? Als dat al moet opgelost worden dan... Gewoon door niet vooruit te denken. Op gevoel dingen doen of laten. Toegegeven, als je echt wat moet gedaan krijgen binnen een tijdstip, is dit niet echt de meest adequate manier. Maar ik vind wel dat een weekeinde relaxed moet zijn. Als dàt voor hem op die manier kan, dan wordt het zo gedaan.
Zaterdag is niet echt mijn dagje. Op een bepaald ogenblik overweeg ik zelfs om naar het hospitaal te gaan. Ik kan niet overweg met dat opgezwollen gevoel in de buik. Als ik heb geslikt wat toegelaten is, kan ik nog steeds niet goed overweg met de pijn. Maar toch wil ik nog afwachten. Zondag is wat beter. Ik hou me erg rustig en hoef niks tussendoor te slikken. De zon komt in de voormiddag nog groeten. De hangmat wordt opgehangen en ik leg me er als een queen of sheba in te rusten. Als ik die buikspieren maar volledig kan ontspannen, lukt het me aardig om me een stapje hoger in de comfortzone te hijsen. De zon haar bijdrage helpt ook natuurlijk. Ondanks de zon, is mijn gevecht ook een belangrijke reden waarom Erik zich niet volledig kan concentreren op wat hij allemaal op z'n to-do-lijstje heeft staan. Weet ik wel... Eens de zon besluit zich terug te trekken achter een pak grijze regenwolken, zet ik me aan de computer. Er moet werk gemaakt worden van m'n project 'Moeke Bee'. Ik had een reeks foto's gescand, maar niet goed. Dat moest dus over gedaan worden. Tijdrovend. Niet erg. Maar lang aan de computer blijven zitten, lukt me niet goed. Toch speel ik het klaar, om dan terug te vallen in de zetel onder een dekentje om m'n voeten warm te houden. Goed tegen de krampen waar ik ook veel last van heb.
M'n nichtje is ondertussen bevallen van een babymeisje. Fantastisch hé! Bijna 3 weken te vroeg, maar toch een wijs voldragenlijkend kindje. Alles is prima met beiden en ik heb zo'n flauw vermoeden dat het met papa Bert ook goed gaat. Haar mama, mijn zus, weet met haar feestgevoelens geen blijf daarvan ben ik zeker. Zij is nu een brok zenuwen want wil nog vanalles in orde krijgen, zoals oa het vikingbedje dat ze is aan't maken voor kleine Isa. Ik laat haar dus nog maar effe gerust zodat ze ongestoord haar ding kan doen.
'k Weet niet meer of dit de vorige maand ook zo was. Een maand tussen elke chemo is lang om specifieke periodes te onthouden. Dat onthouden op zich gaat vaneigens al veel moeilijker dan vroeger, merk ik. Ik steek al wat niet goed gaat maar op die chemo natuurlijk. Maar soms ben ik echt zo suf als wat en dàt, moet toch echt wel aan die medicatie liggen. Wat ik wel degelijk weet is, dat ik pijn heb. En ook, dat ik me herinner in de vorige chemoperiode ook zo'n pijnaanvallen te hebben gehad. Maar, was dat nu ook die laatste periode voor de nieuwe chemo?
M'n dagje was goed begonnen hoor. Maar ik was alweer enkele dagen aan meer Oxynorm (morfine) toe. Zolang het de spuigaten niet uitloopt, is er niet echt een probleem. Feit is, dat, wanneer ik dit tussendoor inneem, ik wel degelijk pijn heb. En dat op zich wijst op ongemak, da's nogal wiedes. We trokken gisteren naar onze Koekenstad. Lang geleden weeral. We gingen het rustig aan doen. En zo belandden we via de kruidentuin, heerlijk rustig aan Erik's arm, eerst naar de Kampeerder. Ja, het is zover, ik heb me een wandelstok aangeschaft. In de Bourla een koffietje gedronken. Maar toen begonnen de krampen, dus snel een Oxynorm ingenomen, zodat de boel niet helemaal zou door zetten. Kramp, kramp, kra-amp... Dus, blijven zitten tot het een ietwat beter ging. Als je dat op zo' n plaats krijgt, moet ge'r door hé. Thuis ga ik dan neerliggen, in 't stad kan ik moeilijk op straat gaan liggen... Maar ook dat gaat inderdaad wel over na een tijd. Dan via de Huidevetterstraat, effe één en ander in orde brengen in de basestore. En van daar trokken we richting Stadsbibliotheek. De tentoonstelling 'zeven zeeën' wilde ik al een tijdje bekijken. 't Is er van gekomen! We waren wat vroeg, maar zijn dan in de Via Via een kleinigheidje gaan eten, zodat ik m'n middagpillekes kon slikken. 't Is toch wel wat. Maar, oké, het verliep allemaal op z'n best.
Na het zeven zeeënbezoekje, namen we tram 11 huiswaarts en alles verliep vlotjes. Ik was ten einde m'n latijn en heb me in de tuin neergekwakt. In de hangmat, want die hebben we terug geïnstalleerd. Doet zo goed! Voldoende zon om te genieten van warme temperaturen. Maar m'n middenrif is zo onaangenaam gezwollen dat ik me niet goed voel bij elke stap die ik zet. Heb ik misschien teveel gedaan gisteren, of vorige dagen? 't Is vrij moeilijk om er achter te komen. Je kan toch niet continue bezig zijn met het hoe en wat en waarom en hoeveel je doet? Ik denk soms dat het sommige ongemakken waard is, om even niet aan die kanker te denken en je goed te voelen met de dingen die je gewoonweg doet. Als je dus naderhand 'last' hebt, is het dat soms waard. Maar tja... dan moet het wel met mate zijn natuurlijk. De proporties kloppen nu eventjes niet.
Vingertjes zeer bewust aan't verzorgen nu, want gitaarspelen heeft me kloven bezorgd, die redelijk diep zijn en niet genezen. Enkele dagen geen gitaar is mijn straf. 's Avond zalf en een pleister, zodat het goed kan intrekken. Het is ondertussen al weer beter. Dus zo gauw ik me beter voel, kan ik ook weer met die beste vriend op amusement rekenen. Jajaaaa... tralala la liere.
Een vermoeiend weekeinde achter de rug. Echt, heel vermoeiend, maar tegelijkertijd een fantastisch weekeinde. Het begon natuurlijk al met het avondje OpenluchtTheater Rivierenhof. Dat was donderdagavond. Vrijdag, eerst nog medicatie ophalen bij de apotheker. Erik loopt van de ene winkel naar de andere. Ik zelf blijf rustig in m'n coconnetje thuis. Dat moet wel, want Erik zijn tempo is moordend. Ik dacht: Terwijl hij naar de stad is, pak ik op m'n dooie gemakje spulletjes in. Maar ook dat vergt veel meer energie dan ik kan verbruiken. Het pakken vordert dus uiterst langzaam en is lang niet klaar tegen dat Erik thuis komt. Het is al middag geweest en heb ik al wat gegeten om mijn medicamenten in te kunnen nemen. Eens we de baan op zijn, daalt de rust op ons neer. Oef! Ik hou niet van haasten en ander zenuwengedoe...
Hoge Rielen. Bij Kasterlee, Lichtaart, Turhout. Vroeger ben ik er al wel eens geweest met de Kindervreugdkampen. Toen, verbleven we in één van de paviljoenen met een grote groep kinderen. Vroeger was het militair domein. Nu, vooral bos- en heigebied zonder veel omhaal, waar je zelf wat voor je ontspanning instaat. Nee, geen tropische zwembaden of andere effecten toverende voorgeschotelde toestanden. Je Doet Het Zelf Amusement. Men heeft er redelijk recent nog een hostel gezet. Een modern, vooral houten constructie die mooi opgaat in de natuur. Basic maar goed. En, vooral proper. We waren zo nieuwsgierig dat we't absoluut eens wilden uitproberen. Dat doen we nu dus. We huurden een kamer met 4 bedden. Dezelfde prijs als 2. De eerste nacht verbleven we met ons tweetjes. De tweede, mochten Noemi en Gabriel komen slapen. Ik was er heilig van overtuigd dat ze dit wel ferm oké zouden vinden. Kikkerpoelen en bomenklimmen zijn dingen die altijd wel voor amusement zorgen. De krassen op Gabriel zijn benen, nadat ie in inplaats van over een grachtje springt, horen er beslist ook bij.
Het domein is groot. Wandelen ging moeizaam. Te moeizaam. Ik zat er helemaal door, die eerste dag. Het fantastische weer zal wel de schuldige niet geweest zijn. Eerder de moeilijkere grond om te stappen. We besloten dus twee fietsen te huren voor de volgende dag. Eén damesfiets en een bakfiets, waar we de kinderen in zouden kunnen laten zitten. Toen Angel en Loide kwamen, maakten we dus een wandeling op die manier. En òf de kinderen tevreden waren. Ze joelden, gezeten in die bak en Angel had de eer volledig aan zichzelf om door putjes en over bultjes te kwakkelen met zijn sterke voetballersbenen. Ook Loide trok effe van leer met de fiets, terwijl wij in het gras onderuit gingen, babysittend over kleine Aaron. Wat een weertje, wat een vakantiegevoel. Wat een chanse!
Zondagmorgen naar huis. 's Nachts haast geen oog toegedaan. Lag niet aan de kinderen. Die sliepen als roosjes. Ontbijt was ook nog prettig én lekker. Een genot om te zie hoe die twee overeen komen. Noemi zorgt heel erg goed voor haar broertje. Zo ook gisteravond met het douchen. We lieten de badkamer volledig aan hen tweetjes. Nadien leek het meer een zwembad, maar ze waren proper en wij hebben genoten van de onderlinge conversaties tussen hen. Voor hen ging het allemaal veel te snel. Daar wij 's namiddags naar een 65-jarige jubileum moesten, wilde ik thuis nog wat rusten alvorens te vertrekken. Daarom moesten we vroeg vertrekken, de kindjes ten spijt. Ik ben op bed gaan liggen en stante pede in slaap gevallen tot we ons klaar moesten maken. Maar goed dat ik dat deed. Ik had anders echt niet mee gekund naar het feest van Leon & Elza. En nu hou ik het maar best enkele dagen heel rustig, voel ik. Hoewel ik vandaag voor was en plas heb gezorgd, een wenskaartje heb geknutseld en Erik maar weer van de zes naar de negen is gehold, voel ik me goed. Maar nu is m'n pijp uit. Ondertussen dwingt regen me binnen te blijven. Maar oké, dat mooie weekeinde neemt niemand ons nog af!
Moekesdag. Woensdag dus. Hoewel de twee oudste kleinkinderen op de creatieve kamptoer zijn, ga ik toch graag naar Angel en Loide. Zolang het hen niet stoort dat ik daar uren aan stuk zit of rondhang. Vorige week was het toen ongelooflijk rustig, want Elias was ook wel thuis, maar blijkbaar had hij heel wat slaap in te halen en hij heeft toen langer dan 3 uren geslapen. Vandaag was het tegenovergestelde. Elias had een massa energie die hij niet kwijt kon. Misschien door het minder goede weer waardoor hij niet buiten kon spelen. Maar erg is dat niet natuurlijk. We hebben nog eens lekker wat bijgepraat. Iets dat ik heel graag doe, op de hoogte blijven van tja... zowat alles dat m'n familie aanbelangt. Aaron vordert goed, hij groeit als kool.
Morgen wordt erg warm weer voorspeld. Je voelde het vandaag al. Het was zwoel vanmiddag. Maar af en toe bleef het miezeren. Toen Erik me kwam ophalen, vertrok Angel direct want hij moest Noemi en Gabriel ophalen en dan zouden ze in ene keer naar de cinema gaan. Loide bleef met Aaron thuis. Effe alles op haar tempo doen, vermoed ik. Gisteren was Noemi jarig, en ik heb haar niet gezien, maar we hebben wel getelefoneerd. Zondag is Elias jarig en ik had een kaartje mee, dat ik stiekem aan Loide heb afgegeven (waaraan ik gisteren enkele uurtjes heb gewerkt, dus hoop ik dat ze't mooi vinden). Ik vermoed dat we ook komend weekeinde niet tot daar geraken, dus had ik het vandaag moeten op de post doen. 'k Heb toch grote zin om iets af te spreken met Angel & David. 'k Probeer dat elke zomer, maar da's niet zo evident. Eind volgende week, of de week daarop zou ik graag hebben dat dit lukt. BBQ ofzo bij ons thuis, simpel mag.
Eigenlijk is het de laatste tijd wat te druk voor me. 'k Moet rustdagen voorzien, wat me wel lukte tot hiertoe, maar nu effe niet. Of, zou dat gevoel met de chemo te maken hebben? Kan natuurlijk. Gisteren naar OLT Rivierenhof geweest. Naar Public Enemy geweest, met vrienden. Best tof! Hoewel rap niet echt mijn ding is. En, ik hou ook niet zo van die verkoopcultuur rond een optreden. Al na het eerste nr proberen ze hun verkoop aan te moedigen. Dan heb ik zoiets van: 'Mannekes asjeblieft, ik kom om jullie bezig te zien en te horen.' Doe dat na een half uur zingen ofzo... Soit, so be it. Ook door de chemo, is m'n gehoor erg gevoelig. Sommige klanken gaan door m'n hoofd als knallende uitlaatpijpen of 't scheelt niet veel. Dus was Greet oordopjes voor me gaan halen. Die heb ik gebruikt, als enige toeschouwer, vrees ik. Naderhand besefte ik hoeveel invloed dit heeft gehad op de sfeer. Het allerlaatste nr deed ik ze uit en de klank was natuurlijk ook veel rijker. De avond is geslaagd hoor. Het was half één voor we in bed lagen. Korte nacht, want ook regelmatig wakker geworden. En dat speelt allemaal wel mee tot je wel of niet goed voelen.
Mondkwaaltjes steken ook weer op. Tja... goed verzorgen dan maar weer. Wat een sukkelaarke ben ik toch hé... Vandaag toch maar besloten om rijstpap, yoghurt, en zachte spullen te eten om m'n mond te sparen. Gelukkig kon ik frietjes eten. Oef... Daar had ik al een tijdje zin in.
De laatste dagen zijn lekker druk geweest. De tijd om nog wat te schrijven had ik wel, maar de fut niet meer. Maar als 't dat maar is... Vrijdagmorgen wilde ik persé naar de begrafenis van Peter's vader. Er zijn leukere dingen. Maar 'k ben erg blij dat ik Sabina en Peter gezien heb. Dirk en Marijke kwamen 's namiddags nog een surprisebezoekje brengen. Leuk natuurlijk! We zetten ons in de tuin, want het weer was heerlijk. Zaterdagavond gingen we naar een feestje. 'k Had er m'n zinnen op gezet, dus tijdens de dag goed gerust natuurlijk. We hebben ook die hele avond buiten kunnen zitten en genoten met volle teugen van sfeer, muziek, eten én, het allerbelangrijkste, het gezelschap. 's Zondags waren we allebei veel te vroeg wakker. Om vijf uur besloten we om op te staan en enkele blokjes rond te gaan wandelen. Zachtjes praten tijdens onze wandeling en in ene keer naar de bank om wat cash af te halen. Voilà, dat was dan ook weeral gebeurd. Dan, eens terug thuis, een kop warme chocomelk gedronken en terug ons bed in. Omstreeks 9u ben ik m'n pillen gaan slikken met drinkyoghurt, zodat m'n maag niet lastig zou worden. Dan terug bed in en nog geslapen tot 11u. Erik had het ook nodig.
Ondertussen al zondagmiddag, besloten we naar c-mine te trekken. Natuurlijk moet ik altijd eerst m'n hele routine van medicatie en eventuele voorzorgen doornemen. Maar we waren heel blij dat we dit gedaan hebben. De dag was zeer geslaagd. C-mine is een aangename site. De kolenmijnen, toch een cultureel erfgoed ondertussen, in samenspraak met tentoonstellingsruimten, komen zeer goed tot hun recht. Nu loopt er de tentoonstelling 'Labyrint' van Gijs Van Vaerenbergh. De moeite!!! Echt alles bekijken op de site was wat te hoog gegrepen voor me, maar ik was dik tevreden met wat we hebben gedaan. Ook daar nog iets gegeten, want, hoewel ik het uur voor pillenslikkerij goed in't oog hou, liepen de maaltijden redelijk uit de hand. Da's lang geleden, dat we nog eens zo typisch onszelf waren wat dit betreft.
't Was of ik het geweten had, maar ik had 's morgens 2 zoete aardappelen gekookt op het dooie gemak. Het avondeten was snel klaar en best smakelijk bovendien.
Met stramme vingers typen gaat wat trager, maar het gaat. Tempo aanpassen. Smile. Tijd met hopen, of juist niet. Doet er niet toe. Tijd kan je niet rekken of laten krimpen. Tijd is gewoon wat het is. Heb je't niet, kan je't nemen, of maken. Zo noemen we dat dan... Tijd, niks om je druk over te maken. Hoewel ik dat dikwijls genoeg deed wanneer ik werkte of ergens heen moest. Van heel jongs af aan, werd ik oerzenuwachtig als ik dacht dat ik 'het' niet tijdig ging halen. 'Het'. Gelijk wat. Wat een zenuwpees was ik. Nou, wat dat betreft. Nu kan ik dat allemaal veel beter van me afzetten. Hoewel ik de tijd om -ergens uitgenodigd- te arriveren steeds erg respecteer hoor. Da's iets anders vind ik. Het is geen respect naar die tijd toe, maar naar de organisatoren. Het doet zo goed om alles rustigjes aan te doen. Echt, een grote druk valt weg.
'k Dacht bij mezelf, 'k moet nog een ditje en dàtje doen op de computer. Wel, eerder ditjeSSSSS en dàtjeSSSSS... Ondertussen kan ik de cd via de computer beluisteren. Eentje die Lea (ze is een echte schat) me bezorgde. Met m'n favoriete muziek. Flairck. Ik word er zo heerlijk rustig van. Zen. Grote artiesten. Ik wil muziek selecteren. Maar op m'n gemak. En daar steek je dus veel van die tijd in. Ondertussen vervolledig ik m'n blogs. Kijk ik m'n e-mails na. En dan, Facebook. Nog zoiets. Tijd en Facebook. Nee, dat gaat absoluut niet samen. Je verslikt je daar enorm. Daardoor ben ik er al een pak slordiger in geworden om daar info te verzamelen. Maar ik blijf er toch bij, want uiteindelijk heb ik een hecht contact met nogal wat van m'n fb-vrienden. Nauwgezet selecteren is hier wel handig. Enfin, het maakt dat ik al enkele uren aan de computer zit vandaag. Dat lukt lang niet altijd. Daarvoor moet ik me goed voelen. Voldoende energie hebben. Ik volgde een blog over de activiteiten die Noemi en Gabriel doen, tijdens de vakantie. Een bouwkamp en zo van die dingen. Zij, als enige meisje tussen een groep jongens. Ze zouden met 2 meisjes zijn, maar dat andere meisje zie ik niet op de foto's. Ze voelt zich er duidelijk in haar sas. En Gabriel lijkt zich ook goed te amuseren. Foto's zeggen lang niet alles. Dat zijn momentopnames, maar toch...
Toen ik gisteren bij hen was, zoals gewoonlijk op woensdag, waren ze enthousiast genoeg, vertellende wat ze zoal hadden gedaan. Elias is nog wat te jong. Hij kan nu thuis rustig genieten van een ietsje meer aandacht van mama en papa (en moeke als ze op bezoek komt). En... z'n kleine broer is zeker ook in goede handen met hem. Het was zo rustig gisteren, dat ik bijna in slaap viel. Niet dat het saai was hoor. Integendeel. We hebben nog eens zalig kunnen bijpraten, wat ik heerlijk vind, zonder dat kindjes alsmaar hun verhaaltjes willen doen, net op het moment dat je in't midden van een zeer belangrijk gesprek zit. Met mijn soms wel erg korte nachten, word ik al makkelijk slaperig. Toen we thuis kwamen ben ik zelfs in bed gekropen. Dat doe ik maar zeer zelden. En ik heb 2u geslapen. De dag ervoor heb ik ook een ferme middagdut gedaan. En nu voel ik de energie ook wegebben. Toch proberen wakker te blijven vandaag.
En... om wakker te blijven... Straks toch eens voorstellen aan Erik of ie geen zin heeft om naar de erfgoedbibliotheek te gaan, want er is een mooie tentoonstelling in de Nottebohmzaal over de zeven zeeën. Ik ga graag naar die zaal, enkel en alleen al voor de sfeer, de oudheid, de geur, de inrichting, het kraken van de vloeren, het fluisteren van bezoekers...
En, lukt het niet... besteden we onze tijd aan iets anders...
De wereld moet het weten. Antwerpen, het middelpunt van het universum had een tourstart. Jaja, als ge me niet gelooft, kijk de archieven maar na op 6 juni 2015. Er hangt zo'n sfeertje in de lucht. Kermis. Volksfeest. Het weer speelt de hoofdrol want bepaalt het meest hoe de dag zal verlopen. En we klagen niet! Muziek, gekweel, reclame, het gonst door luidsprekers. Ik hoor het van alle kanten op me af komen wanneer ik in de tuin zit. Maar hinderen doet het zeer zeker niet. De overvliegende helicopters kunnen er nog net door. Converseren is op zulke momenten haast niet mogelijk. Zelfs dàt neem ik erbij, zolang ze maar niet te lang blijven rondcirkelen. Natuurlijk doen ze dat niet, ze volgen het hele circus dat zich richting Lier verwijdert van ons mooie Antwerpen.
Iets plannen op zo'n dag is niet wijs. Tenzij het met die tour te maken heeft. Mijn planning, onze planning -Goele, Krisje en ikke- had daar helemaal niks mee te maken. Het kon dus maar mislopen natuurlijk. Hoewel, wat heet mislopen? Ze zijn er geraakt. Ipv eerst te poetsen en dan gezellig wat te tafelen, hebben we't omgedraaid. Eerst eten en dan poetsen. Zelf heb ik het altijd moeilijk gehad om met een volle maag te kuisen. Maar bij die twee zussen leek het toch niet zo in eerste instantie. Hoewel... jawelle... ze hebben allebei last gehad van hun maag, 't is waar. We hebben dat opgelost hé, voor zover het kon. Er is hard gewerkt en tijdig rust genomen. Ze roken allebei en hebben er behoefte aan zoals ik aan mij medicatie. Maar dat kwam dan goed uit. Telkens er effe bij gaan zitten en een praatje maken. Oké, oké, zo duurt het langer. Dat maakte niet uit. 'k Zou zeggen, ze hebben bergen verzet, maar hier is alles plat. Niettegenstaande heb ik een fantastisch cadeau gekregen, want 't is zo proper in huis dat ik kriel van genoegen. Vandaag helemaal niks gepland dan buitenmatig genieten van die schone vloeren, geen stof meer dat opwaait. Zelfs de stoep werd schoon gemaakt. Het onkruid vantussen de stenen gehaald en da's echt een veel frisser beeld. Erik heeft tijdens het weekend de tuin en serre voor z'n rekening genomen. Ik mag dus kijken waar ik wil. 't Is proper, properder, properst!!!
Vandaag vroeg wakker. Niet erg. Om 7u de strijk voor m'n rekening genomen. Nadien een verfrissende douche en zoals ik me nu voel, denk ik, da'k seffens m'n gitaar in de hand neem om wat te jodelen. 'k Heb ook nog 2 versleten kniekousen liggen waar ik handpoppen van wil maken. Weer zo'n nieuw projectje. Er ligt nog een body te wachten voor Aaron. Eentje die ik zal 'be'tekenen voor Erik en mij, maar 'k moet nog een ontwerpje maken. Foto's bij mekaar sprokkelen voor m'n boekje is ook nog aan de orde. En... 'k zou wenskaartjes moeten/willen knutselen. En... enz enz... Haja, tussendoor effe onderuit zal wellicht ook af en toe aan bod komen.
Nou, 't zal allemaal niet voor vandaag zijn, maar iets doen... zeker en vast wél!
Goede voornemens en klein hartje ingepakt en gezakt in m'n tas naar het ziekenhuis. Ik kom er binnen met een air van; " 'k Zal dat hier es een keer goed komen arrangeren se." Maar da's eerder om m'n lichte vrees of alles wel gaat zoals het hoort, te verbergen. Typische symptomen die ook ik vertoon. En mijnen Erik weet dat ook wel, maar laat me in m'n roes roezen. Alles verloopt zoals het hoort. Ik kom voor de honderdmiljoenste keer in kamer 18 terecht. 'k Kan daar toch maar best een optie op nemen, zodat ik in't vervolg m'n zussen niet meer hoef te verwittigen over waar ik lig. Zo weet gewoon iedereen altijd en immer waar mijn privélogies zijn als ik in St Augustinus mijn intrek neem. Makkelijk!
Bloed wordt genomen. Check! Medicatie genoteerd. Check! Weegschaal. Check! Bloeddruk. Check! Zuurstof in het bloed. Check! En... de verpleger is maar net terug uit vakantie. Zijn ervaringen worden dan ook gecheckt, door mij. Al direct krijg ik een voorspoeling met de baxter. Mijn kamergenote is Lieve. Haar ken ik van eerdere bezoeken daar. Het klikt best tussen ons. Zij is enkele jaartjes ouder dan ik, maar geen oud oudje hoor. Er zijn mensen die jonger zijn dan ik, waarvan ik soms denk dat die veel ouder zijn. Ze heeft wel moeite met 'het glas vol te houden'. Negatieve dingen blijven bij haar meer hangen. Maar ze is echt een fijne dame. Ze reageert impulsief heel tevreden wanneer ze me herkent. Zij, is vermagerd, wat meer afgepeigerd. Maar dat zeg ik haar niet natuurlijk. Het is toch zeker een half jaar geleden dat we mekaar zagen. Ze heeft dus nog een verhaal dat moet ingehaald worden. Erik laat ons al snel achter, rustig vertellend en luisterend. Hij gaat één en ander aflopen en zal pas tegen de avond terug komen. M'n zussen zullen vroeger komen en zo kunnen al die madammen lekker bijklappen. Deze opname krijgt meer iets van een koffiekransje op die manier. Want als nel komen Lieve en ik in een ontspannen modus. Bijpraten over de kinderen en familie allerhande ipv kanker. Hoewel we ook over doodgaan, euthanasie, behandelingen allerhande enz praten hoor. Maar de sfeer zit goed. Wanneer Krisje en Goeleke komen kan ik hen al vertellen dat -hoewel ik meer pijnen heb en ongerust was daarom- de dokter denkt dat de chemo meer tijd nodig heeft om volledig in werking te treden. 't Is nen trage...
Toen de dokter me onderzocht en ik m'n nood kloeg, drukte ze onderzoekend op m'n middenrif. Tastend naar gezweltoestanden en zowat overal waar ze (voorzichtig) drukte, ondervond ik last. Daarvan schrok ze toch wel wat. Goed in 't oog houden dus, zei ze me. Ik verweet haar speels dat ik precies zeer eng zit ingesnoerd in een veel te nauw corset. Dat ze dat nu nog eens extra komt toetrekken en bovendien er wat gaat op staan dansen. Ze verkleint haar oogjes tot spleetjes en ageert verbouwereerd dat zij... ZIJ... zoiets nooit zou doen. Ik ga verder, haar negerend en klagend, dat ik toch maar chanse heb. Ze heeft immers geen naaldhakken aan. En dat apprecieer ik ten zeerste. Zij ook. Zij, is me dankbaar voor het mooie eind van het verhaaltje. De bloedwaarden zijn niet achteruit. Die bloedwaarden (rode bloedlichaampjes ed) was de grootste reden voor haar vrees. Maar niet nodig dus. Vooral daarom denkt ze dat de chemo nog niet helemaal z'n werk doet en we wat langer zullen moeten wachten voor een degelijke uitslag. Uiteindelijk vind ik dat een heel aannemelijke uitleg. Hoe raar het ook mag klinken, maar ik voel me erg opgepept door wat ze me vertelt. Een strohalm? Een houvast! Zeker!!! Eens ik zo'n impuls krijg, blijft het gevoel lekker lang hangen. Emoties. 't Is wat hé. Wat ben ik content dat er negatieve zijn, vandaar dat ik maar al te graag toelaat dat de positieve me zo kunnen overstijgen. En of ik het toelaat! De volgende chemo zal zijn op... yep... 31 juli. Jorn en Dorien huwen die dag. Een week vroeger of later chemo toedienen wordt niet getolereerd. Streng. Ik kan eventueel wel een dagje vroeger komen. Tja, 'k ga er nog efkes over nadenken en dan m'n besluit telefoneren naar de dokter. ge zult zien hé, heel dikwijls vallen zo'n data samen. Maar dan kennen ze mij nog niet. Ik, ben flexibel se. 'k Zal me wel een oplossing kronkelen, want ik wil echt wel graag effe naar Jorns huwelijk. Nog eerst een vergaderingske houden met Erik daarover en dan komt dat wel allemaal goed.
Snikheet is het vandaag. Als ik naar huis kan, loopt het even over 11u. Bij het buiten komen, lijkt het wel of ik in een oven stap ipv gewoon op de stoep. Wilrijk bestaat dit jaar uhhhhh.... véél jaren... om precies te zijn, 'k heb het opgezocht, 1250 jaar. Een feestjaar dus. Zowat op alle strategische plaatsen in Wilrijk staan geiten opgesteld. Allerhande geiten, allerhande vormen en gewichten en toestanden. Best leuk. Zo ook staan er geitenbeestjes aan de inkom van het ziekenhuis. Mij vrolijkt het alleszins op. 'k Neem er snel kiekjes van. Da's het plezierige aan die smartphone van me. 'k Doe een toerke rond al die beestjes want wil ze toch allemaal gezien hebben. Kleurrijke dingen. En hupsake, dan naar de auto om naar huis te rijden. Daar waar m'n alles staat. Eens ik gesetteld ben in huis, zweef ik tussen slaap en wakker de hele middag door, terwijl Erik nog een miljoen-tal winkels afloopt. Ongelooflijk hoe hij in de weer is met deze temperaturen. En ik, hang onderuit. Lezen lukt niet. Ook daarvoor ben ik te moe. Maar 'k ben toch blij dat ik weer lekker m'n eigen tempo kan zoeken.
Belangrijk is wel, dat ik moet bellen met Sabina. Haar schoonvader is vorige week overleden. Daar ik niet tot bij haar geraak, de eerste week, moet ik bellen. Het hart... riem... praten... schouders... Ik schrijf, voor hààr, maar uiteraard, zeker en vast ook voor Peter. Je vader mag dan al heel erg oud worden (Peters vader is 90). Sterven doen we allemaal. En dat uitzwaaien is soms verdomd moeilijk. 'k Ben blij dat ik haar hoor. En, omgekeerd idem dito, hoor ik. Volgende week vrijdag zal hij begraven worden. Daar ga ik zowiezo heen. Niks of niemand die me tegenhoudt. Erik kan me brengen, dan is hij thuis. Voor zover ik begrijp zal hij ook de dienst bijwonen, waartoe ik hem helemaal niet wil dwingen. Hij kent Peter z'n familie niet. Maar 't is wel superlief dat hij dit dan weer voor mij wil doen. Met Sabina spreek ik al wel halvelings af om naderhand mekaar nog eens op te zoeken. We hebben het allebei nodig. Nog eens bijpraten. Want aan de telefoon... 't is toch niet echt hetzelfde hé.
De zomervakantie start heet. Niks mis mee natuurlijk. Het is voor iedeen even warm. Eergisteren bleef Elias overnachten, gisteren Noemi. Elias mocht wel iets meer profiteren. Een dag is snel om. Elias werd 's avond naar huis gebracht. Noemi echter, haalden we pas 's avonds op, vanwege de taekwando die ze doet. Gemotiveerde kinderen mogen natuurlijk eerst de sport beoefenen om dan pas daarna te komen logeren. Vandaag werden we tegen de middag opgehaald door Angel en Loide. Dat maakt dat we nogal intens tekeer gingen, want als een dag al snel om is, wat dacht je dan van een halve? Eén ding was duidelijk. De body voor Aaron zou in orde komen. Nog zo één van de projectjes waar ik m'n schouders onder wilde zetten. Onder toezicht zouden de 2 broers en zusje elk een tekening ontwerpen om die dan op een witte body voor hun kleinste aanwinst te zetten. De maat, groot genoeg om nogal wat respijt te hebben (mt 74). Maar, het ijzer smeden als het warm is, is een zeer nuttig spreekwoord. Ten eerste is de motivatie veel dieper dan wanneer je't laat aanslepen. Een gemotiveerd mens presteert beter.
Genoten heb ik. Overleggen met een 4-jarige bijvoorbeeld, over wàt hij er op zal zetten. Waarom nou net dat? Hoe? Hoe groot, of tot waar mag de tekening reiken? Of, waar zet je de tekening? Kàn je't zelf tekenen? Eerst oefenen op een blad papier. Is het zo goed? Of, kunnen we hier of daar nog iets verbeteren? En ga zo maar door. Elias, zet zich in de tuin aan de tafel. Veilig uit de zon, want die brandt hels ongezond. Eerst heeft hij heerlijk met water gespeeld. Een playmobil bootje en Indiaan en pottekes allerhande. Voetjes natspuiten. Voetsporen maken op het terras. Dan pas, zou hij tekenen. Concentratieprobleem? Huhhhh??? Nee hoor, Elias zeker en vast niet. Hij wil een tuintafereel tekenen. Onze tuin verschilt erg van die thuis. Wij hebben veel minder speelruimte, maar toch is er wel wat. De kinderen trippelen ook graag over het bakstenen gangpadje dat we maakten tussen de planten door. Voor hen is het daardoor een beetje een beleef-tuin, denk ik. Hij kijkt met kunstenaarsoogjes naar de tuin. Hij tekent planten over. Het serrehuis. Best moeilijk, maar duidelijk herkenbaar. Een bij, een vlinder. Maar die blijven niet stilletjes in dezelfde houding wachten tot ze vereeuwigd zijn natuurlijk. Moeilijk zeg! Gras, dat lukt ook wel. Zie je't voor je? Af en toe slurpend van z'n glaasje water, ijverig het hoofdje heen en weer slingerend en kijkend naar verhoudingen, kleuren en vormen, doet hij heel erg en nog meer serieus, z'n beste best. Ik smelt vertederd voor de ijver die hij aan de dag legt voor het mooie cadeau'tje dat hij maakt voor z'n broertje. Dàt, moet men later toch doorvertellen aan de kinderen. Dat zijn zo'n mooie verhalen, echt gebeurd. Oké, niet spannend, maar zo lief!
Karin kwam langs. Een digitale vriendin, al jaren lang. Voor de eerste keer een life-ontmoeting. En... geslaagd. Zo fijn! Het leek of we mekaar al jaren kenden... o, ja, natuurlijk, dat deden we dus al... dohhhhhh... We hadden een leuke babbel en het duurde niet té lang voor Elias ook z'n mondje roerde.
De nacht verliep weer op z'n amai-mijn-klak 's. Ondergaan dus. Noemi was er ook dus. En ook zij had wat last om goed te kunnen slapen. Hoewel, het tweede deel van de nacht deed ze't nog goed. Om 7u was ze fris en vrolijk uit de veren. Ik... ik was toe aan pijnstillers. Als ik die neem, blijf ik graag nog een tijd in bed tot die goed werken. Krampen vellen me. De laatste weken spelen krampen hoe langer hoe meer een vervelende rol in m'n leventje. Erik, al vertrokken naar z'n werk, liet het paradijs voor ons, dames in huis. Ze mag zich dus naast me scharen in bed. Slapen zal ik toch niet meer. Ze neemt een letterpuzzel. Een hele mooie die we in een museum kochten en zo'n beetje design speelgoed is, met zich mee. Ze vormt namen en zoekt andere manieren uit dan aangegeven om letters te vormen. Yep, van 's morgens vroeg wordt die grijze massa al gestimuleerd. En toch noemen de kindjes het vakantie bij moeke. Ik hou wel van dat prikkelen. En, zij ook, zo te merken. De body die zij beschildert is helemaal niet mis. We doen hetzelfde als met de broertjes. Bedisselen, denken, uitproberen, oefenen, kortom, goed voorbereiden. Ze is er handig in, merk ik al snel. Ze heeft opgemerkt hoe ik de stof tegen hou als je 'r op tekent en heeft het snel te pakken. Ze gaat vlotjes met de stiften over de potloodlijntjes en heeft haast geen hulp nodig. Fijn zo!!! Na ons ontbijt, zorg ik ervoor dat we van de ene actie naar de ander overgaan zonder teveel stilvallen, want de tijd vliegt en we hadden zoveel plannen. Het lukt me om tussendoor af en toe wat rust te nemen terwijl zij nog één en ander opknapt. We maken muziek, ze danst, beeldt ingestudeerde bewegingen uit op een liedje dat ik ooit maakte. We lezen en komen tja... tijd te kort.
Angel en Loide zien de tekenresultaten van hun telgen. Ze zijn terecht fier! Zelf mag ik nog een portie emoties doorslikken wanneer ik met de post enkele tekeningen ontvang van de kindjes van Tim en Wendy, m'n neef. Zo fijn!!! Ongelooflijk tof. Getroffen tot heel diep van binnen veeg ik een traan vol geluk weg. Dit zijn zo van die dingen die me enorm aangrijpen. 'k Mag echt niet vergeten hen nog een dankmail te sturen. Best vanavond nog. Ja, ik voel wel dat ik achteruit ga. Ik steek het ook bewust niet onder stoelen of banken. Niks struisvogelgedoe. Het is wat het is. M'n haren zijn nog niet zodanig uitgevallen dat ik kale plekken krijg. Maar, spannend is het zeker wel. De haartooi is gekortwiekt, de kapster heeft het geriskeerd. En ik voel me alweer stukken beter op dat vlak. Ik mòet er goed uit zien. Niet omdat iedereen me dat telkens zegt. Maar omdat ik me veel beter voel als ik kijk in de spiegel en mezelf zie, ipv zo'n ocharme-scharminkeltje. Als die korte haren nu zo lief willen zijn om me dat te gunnen, ga ik heel dankbaar zijn.
En al die lieve steuntjes onder gelijk welke vorm dan ook, draag ik mee, heel diep van binnen. Ingemetseld tussen mijn diepste geheime schatten zodat ze ermee versmelten.
Neeeeeee... nee nee en nog eens nee. Ik wil dit niet!
Een mens kan veel wel of niet willen... soms heb je niks in de pap te brokken. Men had me verwittigd. En, oké, ik ging stoer zijn se. Stoer, in de zin van, me erbij neerleggen als 't niet anders kan. Keuze? Bwa, niejet gij... Rug tegen de muur en meelopen of volgen of ondergaan of of of... Met deze chemo was er een kans dat m'n haar zou uitvallen. Maar, er was ook die andere kans. Dat dit echter niet zou gebeuren. M'n gat ja! Al een tijd dacht ik bij mezelf; "o, ja, 'k moet Vera ervan op de hoogte brengen dat, als ze met de chemo begint, ze het enkele dagen op voorhand voelt wanneer het haar zal lossen." Dan heb je namelijk haarpijn. De wortels doen dan pijn. Nu niet om te zeggen dat dit zo erg is, maar toch voldoende om vervelend te zijn. Als ze dus die pijn zou voelen, zou ze weten dat het haar zou lossen. 'k Wilde haar er gewoonweg van op de hoogte brengen. Met die gedachte, kon ik mezelf wat opzij schuiven. Het versterkte bij mij het gevoel wat van: ik voel nog niks, alles loopt deze keer gesmeerd. Tegen Vera heb ik nog niks gezegd daarover. De kans nog niet gekregen, want daarvoor speciaal, ga ik toch niet telefoneren. Waarom haar op stang jagen als 't niet nodig is...?
De laatste week merk ik dat er haren lossen bij mij. 'k Heb het er natuurlijk wel met Erik over gehad. Maar verder heb ik enkel één keertje tegen m'n zussen gezegd dat ik heel erg hoop dat ik deze keer gevrijwaard blijf. 'k Werd toen zelfs effe emotioneel, maar ja, mijn mooie lokken... 'k zou ze wel eens een jaar lang op m'n hoofd zien prijken voor de verandering. Ik ben het haarverlies en de daarbij horende ongemakken echt wel beu. M'n zelfbeeld verandert ook telkens zo veel. Te veel. Maar oké dus, de laatste week was er die verandering. Vanmorgen, na nog maar eens een moeilijke nacht, schrok ik me een hoedje (of sjaaltje) bij het douchen. Plots had ik klotten haar in m'n hand. Geen wortelpijn om me te verwittigen. Haren haren en nog haren. Niet goed! Teleurgesteld. Boos. Ontmoedigd toch ook, ja. Ik had al een afspraak bij de kapper voor overmorgen. Ik wilde m'n haar wat expressiever laten knippen. Tot hiertoe hou ik me aan de afspraak. Maar 'k voel me maar kleintjes.
Gisteren bekeek ik mezelf nog aandachtiger dan anders. Ik zag haartjes op m'n handen. M'n armen en benen. Ik dacht nog: " 'k Zou me moeten epileren. M'n benen ontharen, da's lang geleden, maar jippie, 't wordt nodig." Jaja, 'k weet het wel. Akkefietje enzovoort. Deze keer til ik er zwaar aan. Het vergrootglas er op. Dubieus vergroot.
Erik komt speciaal van z'n werk om me op te halen voor de tandarts. Het moet niet altijd Erna zijn, hoewel ze daar gisteren nog voor belde. Ondertussen is hij alweer terug naar z'n werk. 'k Had dankzij hem een tussendoortje en kon me dus al wat afreageren. Nog geen kale plekken, zegt hij. Dat hij het maar goed in 't oog houdt, want dan moet het er toch helemaal af. Zo spijtig zou het zijn... zo spijtig. Maar eens weer thuis met tandjes die in orde zijn, neem ik geen tijd om te zeuren of kniezen. Straks komen Loide en Angel. Het dekentje moet worden ingepakt op een plezierige manier. Een kaartje moet worden geknutseld. Ik vlieg er in, want het moet klaar zijn. En, me afjagen is geen optie. Het beurt me wel op, dat gefrunnik en gedoe. En straks met Elias aan m'n zij, heb ik helemaal geen tijd om aan kletskoppentoestanden te denken. Vleesklak... zo noemt Erik dat...
Af en toe voel ik me als een slak tijdens een snelheidsrace formule 1 op Zolder. Zo snel gaat de tijd. Soms lijkt het, of ik plots ontwaak en iets heb gemist, want, ojee, is het nou weeral zondag? (Of welke dag dan ook) Door de komst van Aaron, lijkt deze week sneller te zijn voorbij gevlogen dan normaal. Je tijdsbesef verandert bij sterke emoties. Want, dàn... overheerst gevoel en is tijd niet van belang. Als grootouder kan ik me de luxe permitteren, om me niet druk te maken over Aarons' voeding, het verschonen, z'n slaapmomentjes. Enorm belangrijke dingen voor de baby, maar ik ben zo gerustgesteld in z'n ouders dat ik me helemaal niet druk hoef te maken. Loide, mama van vier, weet 'het' onderhand beter dan ik. Dàt op zich vind ik een echt leuke wetenschap. Mijn... Mìjn, MIJN schoondochtertje weet het beter dan ik... overjaarse vijftiger. Het soort volwassene dat, toen ikzelf nog kind was, ALTIJD gelijk had. Ook als ie er dik naast zat. Maar toen had ouderdom onverstoord het recht in handen. Terwijl ik mag ondervinden hoe gezellig het is, en vooruitstrevend, om jonge mensen te zien ontplooien in hun manier van opvoeding. Soms denk ik, dat ik me nog veel te veel moei met hen. Hopelijk ben ik mis en zien zij het niet zo. Eén ding is zeer zeker, ik bedoel het goed hoor...
Een foto van het bewuste dekentje zal ik pas in deze blog zetten, als ik het hen geschonken heb. Kwestie van respect hé. Vandaag lukt het helaas niet, want tja... we zijn niet alleen op de wereld. Plannen waren al gesmeed. Feestjes kunnen doorgaan, nu vooral, want er valt heel wat te vieren. Als dan het weer ook nog meevalt, mag je zoiets niet afzeggen. En morgen, morgen zie ik hen. Elias komt slapen, want hij moet dinsdag niet naar school. Eerst nog een gesprekje met de juf, een soort rapport waarvan ik zonder aarzelen verwacht dat alles goed zit. Elias is een zelfstandig kindje, zonder teveel schroom, hoewel toch de kat uit de boom kijkend. Hij kent de grenzen die wij als betamelijk aanduiden en -gelukkig maar- test hij die ook uit. Dinsdag zal dus Elias/moekesdag worden. Heel erg rustig, want we zijn dan alleen thuis. (Ondertussen ishet dekentje waar het hoort en yep, ik mag 'm hier zetten... )
Vandaag wordt ook een rustige dag. Net als gisteren trouwens. Vera is terug thuis, recupererend van de operatie. Het gezwel was ondertussen dubbel zo groot dan tijdens het laatste onderzoek. In mijn hoofd toeft sceptisme. Argwanend afwachten geblazen. Maar, zeer belangrijk, ze klonk vitaal krachtig aan de telefoon. Da's een opsteker. Wat ik toch nog kwijt moet is dat ze zal moeten leren rusten. Ze zal chemo- en radiotherapie krijgen. Dit durft aan je vreten. Een voorbereid mens is misschien net dat ietsje meer waard. Leren rusten... ook ik zit nog steeds in dat leerproces, want het lijkt simpel maar dat is het beslist niet. Regelmatig bespringt je het gevoel dat je je moet verantwoorden omdat je lijkt te zitten niksen. Op zo'n moment zit je dan wat energie op te sparen, of heel stilletjes te wachten tot die pijnstillers beginnen te werken en pijn weg ebt. Maar, dat leest men niet van je tronie. Het voordeel echter is groter. 't Is goed dat men je -terecht- complimenteert met 'je ziet er goed uit'. Als je je niet goed voelt, maar je straalt het niet uit, kan je jezelf tenminste nog bekijken in de spiegel en ten tweede, het wekt geen medelijden. Want dàt, is moordend. Tegen medelijden opknokken is geen makkie. Laat het maar. Wat mij betreft, zie ik er liever 'goed' uit.
Plots, als een harlekijntje uit een doosje kwam Maartje met haar zus Ine op bezoek. Ze waren naar de Roma afgezakt om stoelen op te halen die Ine kocht. Men is daar volop bezig met renovatie werkzaamheden. Ze hadden een warm gesprek met de bezieler van het Romagebeuren en waren erg opgetogen. Terecht denk ik. Als ik hen hoorde vertellen, had ik gewild dat ik erbij was. Het moet enorm opbeurend geweest zijn. Ze waren zo enthousiast als wat. En net datzelfde deed hun bezoekje met mij en Erik. Kleine Walt hield de boel goed mee in't oog. Hij stapt nu met Waltstapjes de grote wereld in en trekt op ontdekking in ons huis. Trippelt van de ene ruimte naar de andere, met grote oogjes fier lachend; Kijk es aan wat ik hier allemaal kan aanraken, opklimmen, tussendoor wringen, én... met deuren slaan! Het moment bij uitstek om toch maar best in z'n omgeving te blijven, maar da's dan lekker meegenomen. Zijn gezelschap is heus weldoend! Hij leerde high five dinges. Platte hand klinken, dan vuistje tegen vuistje en dan weer platte hand. Glunderend doet hij het, want z'n beloning is steevast een min of meer gillende: "Oooohhhhh... hahaha... hoe schattig!!!" En die gilletjes zijn terecht, want dat ìs het ook. Die kleine handjes met deze straatgroet-uiting voor stoere binken.
's Avonds krijg ik nog een telefoontje van een collega. Hij draait niet rond de pot. Heel lief vraagt hij hoe het met me zit. Of ik het nog zie zitten? Of ik stervend ben? Hij heeft nog raad voor me. Ene meneer Zenn (weet ik toch de voornaam niet meer zeker) zou een sterk 'iets' tegen kanker hebben uitgevoosd. Dus ga ik maar wat opzoeken, dat kan nooit kwaad. 'k Heb hem wel uitgelegd dat ik ondertussen al van erg veel mensen zulke artikels toegeschoven kreeg. Doornemen is één ding. Maar zijn bron is échter. Z'n vrouw is er beter mee. Zelf ondervonden dus. Je kan nooit oordelen zonder de feiten te kennen. Maar ik neem geen beslissing ivm medicatiewijzigingen zonder medeweten van de oncologe. Ik ben er sterk van overtuigd dat zonder de middelen die ik nu neem, ik niet lang meer zou leven. Ik voel trouwens wel dat ik achteruit ga, sinds m'n laatste terugval. Maar misschien kan het ook absoluut geen kwaad om te combineren. Hij heeft er begrip voor. Ik hou van mensen die hun aanbod niet opdringen, maar je gedachtegoed respecteren. Best lief van hem.
Perfectie? Bestaat beslist!! Het bewijs werd eergisteren geboren. 23 juni 2015 kondigde onze perfectie, Aaron, zich gezond en wel aan de aardse levensdeur (-duur). Loide heeft een goede, doch redelijk zware bevalling gehad. 10u voor een vierde kindje vind ik best lang. Ze had de laatste twee weken al heel wat energieverlies door voorweeën en bijhorende lichamelijke ongemakken. Dat telt ook mee. Aaron is het dubbel en dik waard. Dat is elk kindje natuurlijk. Maar Aaron is van 'ons' hé. 'Onze' familie z'n schatten zijn enorm vergroot. En voor mij, is hij die bijzondere grens, die ik (oef!!!) heb gehaald, wil overschrijden en me een boost geeft om door te gaan. Wie (met mijne rugzak, in mijn situatie, met mijn karakter) gaat nou zeggen; "Haja, hij is er. 'k Heb 'm gezien, nu mag ik me laten gaan. 't Interesseert me niet zo verder." 'k Zou mezelf gek verklaren.
Hoe het voelt om een flipperkast te zijn? Wel, er kaatst een balletje, gemaakt uit een zeer aangename materie. Namelijk gevoelens. Dat balletje kaatst tussen mijn hersenen, keel, giert door naar m'n maag, klopt en tintelt in m'n vingertoppen zodanig dat m'n oren ervan gaan tuiten. Neusvleugeltjes trillen terwijl dat balletje alweer de andere kant uitgaat en me doet zweten alsof ik aan een hoogoven sta te werken. M'n benen zouden willen een marathon lopen, maar m'n longen barsten alsof ik er al twee liep. De slagader in m'n nek zwelt alsof ik een grote krachtinspanning doe en ondertussen vallen m'n ogen toe en krijg ik ze met moeite weer open. Maar nee, ik voel me helemaal niet slecht. Super voel ik me. 'k Weet me alleen geen blijf met al die impulsen. De beschuldigde kan nog niet opstaan, zoals het feuilleton vroeger heette. Maar hij is bekend. Lieve, kleine, reuze Aaron! Gisteren in m'n armen, want 't mocht van de kinderspecialist. Grote verrassing, want ik dacht dat het niet zou mogen. Zo vertelde me de oncologe vorig jaar toch. Volgende week vraag ik het haar toch nog maar eens, voor alle zekerheid. De kinderarts gaf een uitleg over chemopatiënten die bacterie-vrij moeten blijven (uiteraard) en baby's die geen bacteriën kunnen doorgeven daar ze mama's weerstand mee hebben enzovoort. Maar daar had ik helemaal niet aan gedacht. Ik dacht net andersom, dat ik via m'n huid gif (van de chemo dus) zou doorgeven aan het kleintje. Dàt had de oncologe me vorig jaar uitgelegd. Maar daar het drie weken geleden is dat ik de eerste (nieuwe) chemo kreeg, dacht ik dat het misschien niet zo'n kwaad zou kunnen. Het meeste heb ik alweer uit m'n lichaam, dacht ik zo. Toch wil ik hier heel voorzichtig zijn... Het drukt de liefde en blijheid niet hoor. Helemaal niet.
Dekentje dekentje. Jij moet klaar. Haak en Naai. Je wordt Mooi, Groot en Zwaar. Het moet klaar geraken. Het alarm had al eerder geluid, dat schreef ik in één van de vorige blogs. Zo ijverig als mogelijk was ik er dus mee bezig, maar dat wil niet zeggen dat het ondertussen afgewerkt is. Toch ben ik nu tevredener over de vorderingen. Het is ondertussen zo'n soort karweitje geworden, waar je 'in' kruipt. Toen Angel me gisteren kwam ophalen had ik Tom Waits op een redelijk volume door de luidspreker gallen, terwijl ik alle gedachten de vrije loop liep en ik uit alle macht toverde met het dekentje. Angel snoof de sfeer en vond het blijkbaar wel leutig. En... ik kreeg lof over de kleurrijke prestatie. Hihihi... doet me wat denken aan een kleutertje dat van papa een speekmadol krijgt voor een supermooie tekening die werd gekribbeld. Maar hij meende het echt wel hoor. Al bij al, maakt het, dat ik ook hiervan enorm geniet, telkens weer. Geen idee waarvan al die good-vibes blijven komen, maar tussen de emotionele traantjes, (want die zijn er ook zeer zeker hoor) blijven die me stimuleren om te doen wat ik doe, om te zijn wie ik ben.
Of, zou het aan m'n gezond ontbijt liggen? Aardbeikes uit den hof, bannanneke, yoghurt, 'n bekke cereals, gezoet met een koffielepel confituur. Mmmmmm.... lekker!!!
Nachtelijk bezoekje. Hoewel... niet echt nachtelijk. Eerder vroege-ochtend-digitaalvisite. Zal ik er een gewoonte van maken? Niks moet, maar veel kan. Nu, zit ik hier in elk geval. Voor ons macske, niet starend in het niets. Zeer zeker niet. Klaarwakker. Als ik in bed lig te overwegen wat ik in m'n blog zou schrijven, of beter, hoe ik bepaalde frazen zou neerzetten, tja... dan kan ik het maar beter doen ipv slapeloos te liggen liggen. Als ik dan ondertussen, een kleine 2u later wel degelijk als een échte schrijver m'n plaats voor het scherm inneem, weet ik half niet meer hoe ik me had voorgenomen bepaalde dingen te schrijven. Op zich best grappig. M'n eerste glimlach bij het krieken van de regenachtige dag. Geen spoortje van zonsopgang in onze buurt. Tenzij binnenin mezelf.
Nee, geen pijn. Wel dat verdomde drukkend gevoel nonstop. Met pillen slikken wacht ik toch nog maar eventjes. Maar iets houdt me toch wakker deze keer. Niet op een problematische manier, maar het wringt wat. Zo kan ik het 't best formuleren. We kochten afgelopen zondag tickets voor Public Enemy. Het optreden gaat door in het Rivierenhof op 14 juli. Zelf zou ik nooit op het idee gekomen zijn om naar het optreden te gaan. Ik vind om eerlijk te zijn de kaarten te duur. Jaaahaaa, juist, de sfeer is daar wel erg leuk. Maar in mijn conditie hou ik graag rekening met het weer (het is tenslotte een openluchttheater), de erg harde zitplaatsen (kussens zijn beschikbaar, maar na een half uur voel je niet meer dat je op eentje zit), en ik ben niet bepaald een die-hard fan van PE, wat helemaal niet garant staat voor hun kwaliteit natuurlijk. We gaan met vrienden en dàt trok me over de schreef. Dàt is wat de meerwaarde geeft en waar ik wel behoefte aan heb. Ik moet blijven buiten komen en soms is zo'n duwke voldoende om er naderhand een zeer tevreden gevoel aan over te houden. Dat op zich is nog steeds één van m'n beste medicamenten. Nu... dàt gezegd zijnde, hebben we dus kaarten besteld. 33 pp. Als ge weet dat ik slechts het maatschappelijk recht heb op een inkomen van 23 dagelijks, zegt de leek econoom in mij dat dit geen goede investering is. Maar, gelukkig werkt Erik nog en mag ik hem parasiteren. Hij houdt immers van me. En, dàt is maatschappelijk gelukkig nog wel toegelaten.
Bon, het valt me op dat ik de sarcastische richting uitga. Inhouden, miekemot, diep inademen, denk aan je glimlach van daareven. Ik draai m'n denkbeeldig stuur 180° terug. Ga weer de hoofdweg op en volg de oorspronkelijke richting van m'n denkbeeld van daarnet, toen ik nog in bed lag. Een teug van m'n frisse, zoete instant chocomelk helpt me al flink op weg. Hersenprikkels, chemisch gevoed, heet dat dan. Het helpt. Wel, wat misliep met die tickets is het volgende. We hebben door een misverstand, twee teveel gekocht. Een misverstand is niet het ergste ter wereld. Zoiets kan je op z'n minst rechtzetten, of er alles aan doen om het recht te zetten. Digitale misverstanden echter... zijn uit andere deeg gebakken. Uit andere koek gesneden. Nee! Niet zomaar simpelweg recht te zetten. Telefoneren lukte gisteren niet, wegens afwezig op kantoor. Dat gaat ten vroegste woensdag. Een mail, ook een optie. Ik ben flexibel, dus mailde ik gisteren. Ik kreeg zelfs tegen de avond antwoord. Digitaal voordeel! Met de post zou het dagen duren. Nee, ik zaag dus niet hé. Antwoord, kort en bondig. 'Mevrouw, wij nemen geen tickets terug. U mag uw kaarten zelf doorverkopen.' Hoeraaaaahhhhh!!!! Da's leuk nieuws. Ik mag... rijmt op lach. Liefst zadel ik niemand op met onze misverstanden. Maar ik gooi in mijn omstandigheden helemaal niet graag 66 zomaar weg in het voordeel van de stad, de maatschappij die mij toch ook niet bepaald voortrekt. Ik wil trouwens helemaal niet voorgetrokken worden. Maar ik word wel verplicht om te overleven. Oké de omstandigheden ga ik hier niet uitleggen, het is een kruisen van lijnen met m'n werkgever, wetgeving, vakbondstoestanden en tataa... m'n ziekte, begrijp de ziekenkas, vooral. Je zou er de kanker van krijgen... Maw, verlies ik liefst niks op de vergissing die we (toegegeven) maakten. Ik dacht dat als ik tijdig aan de alarmbel trek, men deze via de ticketbalie nog makkelijk verkocht zou krijgen. Misschien verkopen ze niet goed genoeg en willen zij er niet mee blijven zitten. Dat kan natuurlijk. Ik dacht, eventueel kan ik ze dan nog ruilen, voor een ander optreden dat er ook zit aan te komen. Raf en Mich bijvoorbeeld. Die komen ook in juli. Hen zie ik maar al te graag. Liever niet in het openluchttheater om dezelfde reden die ik al opgaf. Maar onder deze omstandigheden zou ik het heus doen, omdat we nou eenmaal die vergissing begingen en er op deze manier toch nog een voldoende bevrediging uit zou volgen. En dan denk ik: 'Ben ik nou zo naïef? Kan eventueel ruilen niet? Ze kunnen echt wel makkelijk nagaan of wij dubieuze bedoelingen hebben hoor. Ik wil hier helemaal niks uit winnen. Wat ik wil is niks verliezen. Mag dat?' Zo, dat is wat ik denk. Maar je kan pas redeneren als je kan praten en dàt lukt niet voor woensdag. Ik neem dus een besluit... denk ik. Ik wacht tot woensdag, morgen dus. Alles hangt af van het eventuele (ben ik nou wéér naïef?) gesprek dat ik alsnog kan voeren met de mensen van de balie. Geeft men niet toe, word ik niet persoonlijk. Zij kunnen enkel hun opgelegde taak uitvoeren, de sukkelaars ocharme. Maar in het slechtste geval, kan ik het op fb gooien en zo proberen die tickets alsnog verkocht te krijgen. Dit doe ik echt niet graag. Nee, beslist niet! Maar ik weet geen andere optie.
Erik wuift het weg. Zo van: 't Is oké meisje, je kan alleen maar proberen. Maak je daar geen zorgen over. Hij is zo'n fijne tiep! Steeds weer legt hij de nadruk op goed, mooi, positief, knap, juist en heel soms, ook op neerleggen. (Tweede glimlach van de dag!!!) 'k Weet wel dat hij gelijk heeft. Maar af en toe zit er dat duiveltje in mij. Af en toe, vooral wanneer in mij die kleine onrechtvaardigheidsprikkel wordt gestimuleerd, prikkelt dat duiveltje met een venijnig speldje net daar waar ik door opspring en geen controle kan houden. Het zit diep, dat prikkeltje. Heel diep vanbinnen. Het lijkt dan of ik een knobbel misnoegen moet doorslikken. En dat lukt niet, daarvan moet ik braken. Braken gaat gepaard met enorme krampen. Ingewanden die samentrekken. Die met m'n lichaam dingen doen die ik wil tegenhouden, maar dat lukt niet. Machteloos moet ik die krampen, dat braken ondergaan. En het duurt lang. En, als het dan al voorbij wil gaan, eindelijk, blijft er een vieze wrange smaak en geur en sfeer hangen rond die ingewanden en in m'n hoofd.
Als ik niet beter wist, zou ik nog denken dat ik over chemoverschijnselen schrijf...
)
