Arras, dat ooit als Atrecht één van de mooiste en welvarendste steden van Zuid-Vlaanderen was, werd zwaar getroffen tijdens de Grote Oorlog. De strijd rond deze stad inspireerde de Schotse journalist, auteur en kunstcriticus Neil Munro (1863-1930) tot zijn gedicht 'Pipes in Arras':

In the borough toun of Arras
When gloaming had come on,
Fifty pipers played Retreat
As if they had been one,
And the Grande Place of Arras
Hummed with the Highland drone.

Then to that ravaged borough,
Champed into dust and sand,
Came with the pipers' playing,
Out of their own loved land,
Sea-sounds that moan for sorrow
On a dispeopled strand.

There are in France no voices
To speak of simple things,
And tell how winds will whistle
Through palaces of kings;
Now came the truth to Arras
In the chanter's warblings.

“O build in pride your towers,
But think not they will last;
The tall tower and the shealing
Alike must meet the blast,
And the world is strewn with shingle
From dwellings of the past.”

But to the Grande Place, Arras,
Came, too, the hum of bees,
That suck the sea-pink's sweetness
From isles of the Hebrides,
And in Iona fashion
Homes 'mid old effigies.

“Our cells the monks demolished
To make their mead of yore,
And still though we be ravished
Each Autumn of our store,
While the sun lasts and the flowers,
Tireless we'll gather more.”

Up then and spake with twitt'rings,
Out of the chanter reed,
Birds that each Spring to Appin,
Over the oceans speed,
And in its ruined castles,
Make love again and breed.

“Already see our brothers
Build in the tottering fane!
Though France should be a desert,
While love and Spring remain
Men will come back to Arras,
And build and weave again.”

So played the pipes in Arras
Their Gaelic symphony,
Filled with old wisdom gathered
In isles of the Highland sea,
And eastward towards Cambrai
Roared the artillery.

02-10-2016 om 12:02 geschreven door janhuijbrechts  

Als alles volgens planning verloopt, verschijnt overmorgen 'Onsterfelijk in uw steen - Soldatengraven, heldenhulde en de Groote Oorlog'. Onder eindredactie van Dr. Frank Seberechts van het ADVN heeft een team zich beziggehouden met het reconstrueren van het verhaal van de Vlaamse heldenhuldezerkjes en hoe ze verwikkeld raakten in een ideologische symbolenstrijd. Voor het eerst worden, op basis van nieuw bronnenonderzoek, feiten en fictie gescheiden. Als u wil te weten komen hoeveel Walen onder een zerk met het 'AVV/VVK' motief werden begraven of hoeveel heldenhuldezerken door de Belgische staat werden vernietigd, of gewoon wat meer wil weten over de manier waarop tijdens de Grote Oorlog het Belgische leger omsprong met de gesneuvelden dan is dit boek een absolute aanrader... Bovendien zal binnenkort ook nog een webstek operationeel worden waarop men de biografische gegevens van intussen meer dan 700 militairen kan terugvinden die ooit onder een heldenhuldezerk werden begraven.   Omdat ikzelf een bescheiden bijdrage tot dit werk mocht leveren, beveel ik het van harte aan:

'Onsterfelijk in uw steen - Soldatengraven, heldenhulde en de Groote Oorlog' is een uitgave van 'Vrijdag'. Paperback, kostprijs: 29,95 euro       ISBN: 9789460014895

01-10-2016 om 14:19 geschreven door janhuijbrechts  

28-09-2016 om 14:26 geschreven door janhuijbrechts  

Ik werk momenteel aan een boek over de inzet van de 16e (Ierse) Divisie in 1917 in Vlaanderens velden. Vorige week heb ik vier dagen lang in het Ieperse rondgestruind op zoek naar materiaal voor deze publicatie. Bij toeval stootte ik op Dikkebus New Military Cemetery op het graf van een voor mij onbekende dichter. Robert William Sterling  Hij werd in 1893 in Glasgow geboren en was in 1914 tweedejaars beursstudent aan Pembroke College in de prestigieuze universiteit van Oxford. Een paar weken voor het uitbreken van de oorlog had hij er de Newdigate Prize gekregen voor zijn gedicht 'The Burial of Sophocles'. Hij meldde zich meteen als oorlogsvrijwilliger en kreeg een commissie als luitenant in het 1e bataljon Royal Scots Fusiliers. In februari 1915 belandde hij aan het front waar hij een paar erg korte 'Lines from the Trenches' schreef. Dit is er een van :

'Au ! Hate like this would freeze our human tears, and stab  the morning star; not it, not it command s and mourns and bearst the storm and bitter glory of red war...' Tijdens de Tweede Slag om Iepet, werd hij in vooravond van 23 april '15 dodelijk getroffen in de eerste lijn. Hij kreeg een laatste rustplaats in Dikkebus waar op zijn grafzerk ook zijn jongere broer John Lockhart Sterling wordt herdacht, die als Second Lieutenant van de Royal Scots Fusiliers op 28 september 1915 bij Loos het leven liet... 

25-09-2016 om 10:08 geschreven door janhuijbrechts  

Op 16 september 1922 werd in Newport Borough, de hoofdplaats op het eiland Wight een monument onthuld voor de inwoners die tijdens de Grote Oorlog waren gesneuveld. Eén van hen was de 31-jarige beroepsvrijwilliger Frederick Oakley die bij het uitbreken van de oorlog met zijn vrouw Alice in Victoria Street woonde. Deze serjeant in het 2 Bataljon van het Suffolk Regiment sneuvelde op 11 mei ‘’15 in de eindfase van de ‘Tweede Slag om Ieper’ waar zijn bataljon een kleine 400 man had verloren. Hij werd begraven in graf IV A 3 op Wytschaete Military Cemetery en zijn zerk in witte Portlandsteen - van het ‘buur’eiland  naast Wight  -  bevat op verzoek van zijn weduwe het volgende epitaaf : At rest  with the poppy of Flanders his duty done for all’….

24-09-2016 om 09:42 geschreven door janhuijbrechts  

Ik weet niet wat het is maar ik word altijd een beetje vrolijk bij het aankondigen van een nieuw boek van Jan Vancoillie. Op 14 oktober wordt zijn nieuwste boek ‘Bissegem 1914-1918: Tussen Flugplatz en Munitionslager’ voorgesteld. (klik op foto voor vergroting kaft)

Bissegem was in 1914 een gemeente in volle expansie door de bloeiende vlasindustrie. In oktober 1914 bezetten de Duitsers de gemeente, die gedurende de hele bezetting in het Operationsgebiet lag. Dit betekent dat de burgers telkens toelating moesten vragen om de gemeente te mogen verlaten. Zonder gegronde reden werd die toelating niet gegeven. Tezelfdertijd werden Duitse eenheden ingekwartierd. Voor de vlasindustrie was de Duitse bezetting een drama. Heel wat gezinnen vielen zonder inkomen en ook de voedselbevoorrading was problematisch. Het plaatselijk Hulp- en Voedingscomité probeerde de grootste nood te lenigen. De Duitsers eisten eind 1915 burgers op om voor hen te werken. De werkweigering leidde ertoe dat heel wat burgers dagenlang opgesloten werden zonder voedsel of drank. Werken voor de bezetter bleef als enige optie over om te overleven, eerst om vlaken (matten met gevlochten twijgen) te maken, later om het munitiedepot aan te leggen en uiteindelijk om op het munitiedepot te werken of aan het front bunkers te bouwen.
Vanaf januari 1917 werd ook een vliegveld in gebruik genomen tussen het dorpscentrum en Wevelgem. Aan de oostelijke kant van de gemeente lag het munitiedepot. Het was dan ook geen verrassing als op 20 oktober 1916 Bissegem voor het eerst gebombardeerd werd met twee doden tot gevolg. De ligging tussen het vliegveld en het munitiedepot leidde tot tientallen burgerslachtoffers door luchtbombardementen. Het meest tragische bombardement gebeurde op 24 maart 1918 wanneer de drie zonen van brouwer Vandoorne en een buurmeisje omkwamen door Britse bommen. Ook het werk op het munitiedepot eiste heel wat slachtoffers.
Het vliegveld groeide intussen en bood onderdak aan belangrijke verkenningseenheden, maar ook jachteenheden. Zelfs Manfred Freiherr von Richthofen, de “Rode Baron”, kwam naar Bissegem om er de jachtpiloten te feliciteren met hun pas verkregen medailles.

In de zomer van 1918 was het vliegveld één van de grootste Duitse frontvliegvelden.
Vanaf 30 september 1918 werden de burgers gedwongen de gemeente te verlaten. Midden oktober 1918 namen Britse troepen Bissegem in en ze sloegen tijdelijke bruggen over de Leie om hun opmars verder te zetten. De inwoners keerden daarop terug en herstelden de schade na vier jaar bezetting en de bombardementen en beschietingen. Naast een uitgebreid historisch overzicht van de gebeurtenissen in de gemeente, bevat het boek ook lijsten met alle oorlogsslachtoffers, daarbij ook heel wat namen die niet op het Bissegemse oorlogsgedenkteken vermeld worden. Daarnaast worden de Britse oorlogsdoden te Bissegem vermeld en tenslotte is er een uitgebreide lijst met door de Duitsers tewerkgestelde arbeiders.

Het boek telt 360 bladzijden en is rijk geïllustreerd met hoofdzakelijk niet eerder gepubliceerde afbeeldingen. Het wordt uitgegeven door Jan Vancoillie. De verkoopprijs bedraagt 34,95 euro. Bestellen kan via aok4@telenet.be. Het boek kan bij de auteur/uitgever in Wevelgem afgehaald worden na afspraak. Verzending binnen België kost 5,50 euro.

20-09-2016 om 15:42 geschreven door janhuijbrechts  

De Engelse essayist en novelleschrijver Edward Thomas (1878-1917) was 37 jaar oud toen hij in juli 1915 vrijwillig dienst nam in het regiment Artists Rifles. Door zijn leeftijd, het feit dat hij gehuwd en vader van drie kinderen was, kwam hij helemaal niet in aanmerking voor legerdienst maar hij voelde zich wellicht moreel verplicht nadat één van zijn vrienden, de Amerikaanse dichter Robert Frost in zijn gedicht ‘The Road Not Taken’ in weinig verhullende termen de draak had gestoken met Thomas’ besluitloosheid… Aanvankelijk bleef hij in een opleidingskamp in Engeland waar hij al snel korporaal werd. In november 1916 kreeg hij een aanstelling tot second lieutenant in de Royal Garrison Artillery en een paar maanden later werd hij naar het front gestuurd. Kort na zijn aankomst in Frankrijk sneuvelde hij. Op 9 april ’17, tweede Paasdag, werd hij dodelijk getroffen bij Arras. Hij werd begraven op de CWGC-site in Agny waar hij tot op de dag van vandaag rust in graf  C – 43. Hoewel hij heel wat minder bekend is als Owen of Sassoon, blijft zijn werk nog steeds overeind staan en behoort hij zonder enige twijfel tot de sterkste dichters van zijn generatie.

This is No Case of Petty Right or Wrong

This is no case of petty right or wrong
That politicians or philosophers
Can judge. I hate not Germans, nor grow hot
With love of Englishmen, to please newspapers.
Beside my hate for one fat patriot
My hatred of the Kaiser is love true:--
A kind of god he is, banging a gong.
But I have not to choose between the two,
Or between justice and injustice. Dinned
With war and argument I read no more
Than in the storm smoking along the wind
Athwart the wood. Two witches' cauldrons roar.
From one the weather shall rise clear and gay;
Out of the other an England beautiful
And like her mother that died yesterday.
Little I know or care if, being dull,
I shall miss something that historians
Can rake out of the ashes when perchance
The phoenix broods serene above their ken.
But with the best and meanest Englishmen
I am one in crying, God save England, lest
We lose what never slaves and cattle blessed.
The ages made her that made us from dust:
She is all we know and live by, and we trust
She is good and must endure, loving her so:
And as we love ourselves we hate her foe.

18-09-2016 om 09:02 geschreven door janhuijbrechts  

15 September 1916 zorgde voor een nieuwe dodelijke primeur in de Eerste Wereldoorlog: Voor het eerst in de militaire geschiedenis werden tanks ingezet. De plaats van handeling was Flers-Courcelette waar de Britten een doorbraak probeerden te forceren voor hun vastgelopen Somme-offensief. Al in januari ’16 had het Britse opperbevel groen licht gekregen om  de eerste 100 van  hun prototype  Mark I - tanks in productie te nemen. Toch waren ze pas in september ’16 inzetbaar.

De opmars naar de aanvalsposities in de nacht van 13 op 14 september ‘16 werd op diverse plaatsen een chaos. Het zicht vanuit de tanks was bij nacht zeer slecht en door gebrek aan tijd en ervaring was slechts in een enkel geval gezorgd voor een verkenning van de te rijden route. Ook het lawaai van de volop aan gang zijnde beschietingen en de toestand van de vaak kapot geschoten ‘wegen’ die naar het front leidden, waren de commandanten en tankbestuurders volkomen vreemd. In sommige gevallen moesten de commandanten vanwege het slechte zicht en de slechte oriëntatie uitstappen om hun tank hoogst persoonlijk met behulp van een afgeschermde zaklantaarn naar hun startpositie te dirigeren.
Het was daarom geen wonder dat 17 van de 49 tanks die vanuit Bray-sur-Somme waren vertrokken, hun startpositie niet wisten te bereiken als gevolg van mechanische mankementen, ongelukken onderweg en, in één geval, door de hardnekkige weigering van een tankbestuurder om over een weg te rijden die bezaaid lag met lijken…

Bij het begin van de aanval in de vroege ochtenduren van 15 september ’16 bleken veel Duitsers compleet overdonderd door dit nieuwe ‘wonderwapen’ dat schijnbaar niet tegen te houden bleek. Maar dit verassingseffect ging gedeeltelijk verloren door de mechanische problemen die veel tanks parten speelden. De tanks die toch inzetbaar bleken hadden moeite de infanterie bij te houden, die oprukte vlak achter de artilleriebarrage. De drie aanvallende divisies namen, ondanks de gebrekkige ondersteuning door de tanks, de loopgraven en versterkte punten van de tussenliggende Duitse stellingen de een na de ander in bezit. Tussen de vijandelijke verdedigingswerken slaagden de tanks er uiteindelijk in de infanterie in te halen. In de buurt van Flers werd de Britse infanterie die zware verliezen had geleden, hevig onder vuur genomen, waardoor de aanval stagneerde. Vanuit de achterhoede kwam toen tank D17 al ratelend en schietend naar voren en rolde de hoofdstraat van het verwoeste Flers binnen, waar vaart werd geminderd en ze 'vuur spuwde uit zijn kanonnen'. Drie andere tanks, de D6, de D9 en de D16, waren evenwijdig hieraan aan de oostzijde de ruïnes van Flers binnengedrongen en bestookten de Duitse stellingen in de flank. Door deze gedurfde opmars van de tanks realiseerden de Britten zich plotseling wat de tanks hadden klaargespeeld waarop de manschappen juichend tevoorschijn kwamen uit hun dekking om achter de Dl7 aan, het opruimingswerk te voltooien. De Britten hadden een succes geboekt maar wisten dit niet te verzilveren omdat men had nagelaten cavalerie in te zetten die door de door de tanks veroorzaakte bres in de Duitse lijnen had kunnen infiltreren. Uit het oogpunt van technische ontwikkeling was deze tankaanval veel te vroeg gelanceerd en uit tactisch oogpunt verkeerd ingeschat. De Britse bevelhebber Haig verspeelde daarmee voor eens en voor altijd de kans op een totale verrassing en op de mogelijkheid op een beslissende doorbraak van het Duitse front.

15-09-2016 om 15:30 geschreven door janhuijbrechts  

Wanneer je zoals ik een paar weken geleden, op een late, zwoele zaterdagnamiddag Hospital Farm Cemetery bezoekt, kan je moeilijk anders dan onder de indruk geraken van deze kleine CWGC-site die aanschurkt tegen de eeuwenoude omwalling van de Hospitaalhoeve. Deze sfeerrijke kleine begraafplaats met rechthoekig grondplan aan de Hospitaalstraat in Elverdinge werd - naar een ontwerp van N.A. Rew - mogelijk aangelegd op de plaats waar de motte van deze, in de oorsprong uit de late middeleeuwen daterende hoeve van de Johannieter-Orde lag. Ze telt 115 Britse graven, waarvan 4 onbekenden en het graf - met lichtjes afwijkende zerk - van ene Marcel Top (°1897). Naar verluidt was deze Oostvleterenaar een knecht op de hoeve, die in augustus ’15 omkwam bij een beschieting. Een aantal van de gesneuvelden die hier een laatste rustplaats kregen bezweken in het veldhospitaal dat al in het begin van 1915 operationeel was in de nabijgelegen hoeve. De hoeve zelf werd grotendeels vernietigd bij een beschieting op 17 juni 1916. Op deze site kan ook de graven terugvinden van twee ‘kind-soldaten’. Albert Seal uit York, een soldaat uit het 5^e bataljon van het West Yorkshire (Prince of Wales’s Own) Regiment was amper 16 jaar oud toen hij zich als oorlogsvrijwilliger meldde. Op 23 juli 1915, nog geen maand na zijn 17^e verjaardag, werd hij dodelijk in het hoofd getroffen door een kogel. Hij rust nu in graf B - 16.

William Walton uit Pendleton was 15 jaar oud toen hij zich meldde. Hij sneuvelde als 16-jarige soldaat in het 2^e bataljon Lancashire Fusiliers op 22 juni ’15. Hij werd begraven in graf A - 2. Zijn twee jaar oudere broer James, soldaat in het 1^e bataljon Royal Irish Rifles was al op 9 mei ’15 gedood bij Ploegsteert. Zijn stoffelijke resten konden niet worden gevborgen en daarom wordt hij vandaag de dag herdacht op het Ploegsteert Memorial to the Missing’.  

14-09-2016 om 12:06 geschreven door janhuijbrechts  

Vandaag in ‘Zondag Frontpoëziedag’ de absolute klassieker ‘For the Fallen’ van de Britse kunstkenner,  dichter en dramaturg Laurence Binyon (1869-1943). Binyon, die te oud was om nog militaire dienst te moeten meldde zich in 1915 als vrijwilliger voor de dienst in een Brits noodhospitaal voor Franse militairen in het Noord-Franse Hôpital Temporaire d’Arc-en-Barrois waar hij als brancardier aan de slag ging. Zijn ervaringen in Frankrijk bundelde hij in 1918 in ‘For Dauntless France’. Zijn gedichten ‘Fetching the Wounded’  en ‘The Distant Guns’ werden geïnspireerd door zijn verblijf in Frankrijk.

‘For the Fallen’ schreef hij – geschokt door de hoge verliescijfers van de British Expeditionary Force - al in het begin van de oorlog. Het werd in september ’14 gepubliceerd in ‘The Times’ en werd al snel door de poëtische zeggingskracht één van de populairste oorlogsgedichten in het Verenigd koninkrijk.

‘FOR THE FALLEN’

With proud thanksgiving, a mother for her children, 

England mourns for her dead across the sea. 

Flesh of her flesh they were, spirit of her spirit, 

Fallen in the cause of the free.

Solemn the drums thrill; Death august and royal 

Sings sorrow up into immortal spheres, 

There is music in the midst of desolation 

And a glory that shines upon our tears.

They went with songs to the battle, they were young, 

Straight of limb, true of eye, steady and aglow. 

They were staunch to the end against odds uncounted; 

They fell with their faces to the foe.

They shall grow not old, as we that are left grow old: 

Age shall not weary them, nor the years contemn. 

At the going down of the sun and in the morning 

We will remember them.

They mingle not with their laughing comrades again; 

They sit no more at familiar tables of home; 

They have no lot in our labour of the day-time; 

They sleep beyond England's foam.

But where our desires are and our hopes profound, 

Felt as a well-spring that is hidden from sight, 

To the innermost heart of their own land they are known 

As the stars are known to the Night;

As the stars that shall be bright when we are dust, 

Moving in marches upon the heavenly plain; 

As the stars that are starry in the time of our darkness, 

To the end, to the end, they remain.

11-09-2016 om 08:00 geschreven door janhuijbrechts  

Het zal u wellicht niet ontgaan zijn dat het morgen Open Monumentendag is. Uit het grote aanbod pik ik even de Open Deurdag op de Bayernwald-site uit. Tussen 10.00 u. en 18.00 u. kan u gratis dit erg bezoekwaardig én vooral historisch verantwoord loopgravencomplex bezoeken. Warm aanbevolen…

Adres: Voormezelestraat in Wijtschate

10-09-2016 om 22:46 geschreven door janhuijbrechts  

De Nieuw-Zeelandse regisseur Peter Jackson,  die wereldfaam verwierf met de ‘In de ban van de Ring’-trilogie en  ‘De Hobbit’ nam dinsdag laatstleden deel aan de ‘Last Post’ ceremonie aan de Menenpoort in Ieper. In mei 2014 was hij al een eerste keer in het Ieperse opgemerkt toen hij onder meer een bezoek bracht aan ' Messines Ridge Cemetery' (zie foto) en het Nieuw-Zeelandse monument in Mesen. Net als twee jaar geleden bracht hij nu opnieuw een bezoek aan de Menenpoort waar één van zijn oudooms wordt herdacht.

08-09-2016 om 12:13 geschreven door janhuijbrechts  

Vanavond om 21.10 u. zendt Canvas de beklijvende en erg recente documentaire 'Apocalypse Verdun' uit van Isabelle Clarke en Daniel Costelle. Als u niet zo lang kan wachten, kan u ze nu al op deze blog bekijken via deze link:

https://youtu.be/XwSR8l0n2Os

06-09-2016 om 10:11 geschreven door janhuijbrechts  

Op deze ‘Zondag – Frontpoëziedag’  even aandacht voor een aantal van de bekendste Duitse frontdichters zoals Walter Flex en Heinrich Lersch in de reeks ‘ Lyrik für Allle ‘ op het Youtube-kanaal van Lutz Görner:

04-09-2016 om 12:58 geschreven door janhuijbrechts  

Ik heb de laatste 40 jaar pakweg een kleine 500 militaire begraafplaatsen bezocht van het dorre Gallipoli over de ijzige gletsjers van het Alpenfront tot de blonde duinen van de Noordzeekust. Nooit heb ik een korter maar zo voor zichzelf sprekend grafschrift gevonden dan op het graf van de 23-jarige rifleman Harry Lindsday Joynson. Zijn graf op het schilderachtige ‘Ramparts Cemetery’ op de Ieperse stadswallen bevat naast de obligate biografische gegevens enkel het epitaaf  ‘Gone’.

H.L. Joynson was de oudste zoon van John Henry Joynston, een advocaat in Liverpool en Agnes Jane Joynson. Hij had school gelopen in zijn geboorteplaats Wallasey in Cheshire en was bij het uitbreken van de Grote Oorlog boekhouder bij het accountantskantoor Whright & Eldridge in Liverpool. Op 10  augustus ’14 meldde Harry zich samen met zijn broer John als oorlogsvrijwilliger. Beide broers werden ingedeeld bij het 6^e bataljon van het King’s (Liverpool) Regiment.  Begin ’15 waren ze, na hun basisopleiding, in ‘Flanders Fields’ aanbeland. Terwijl zijn regiment zich opmaakte om stelling te gaan nemen bij de felomstreden Hill 60, werd Harry op 18 april ’15 op bevoorradingscorvee gestuurd. Er moesten rantsoenen, zandzakken en granaten naar het hoofdkwartier van de 13 Brigade worden gebracht. Maar daar zou Harry nooit geraken. Hij werd het slachtoffer van het Duitse storingsvuur. Een granaat die in de buurt van de  Rijselpoort insloeg doodde Harry en een muilezel en verwondde twee andere Britten. Harry kreeg dus een laatste rustplaats vlak bij de plaats waar hij sneuvelde. Hij rust er nu in graf F - 2. ‘Gone’ maar niet vergeten….

03-09-2016 om 17:22 geschreven door janhuijbrechts  

Erich Ludendorff (1865-1937) was wellicht de machtigste militaire leidersfiguur uit de moderne Duitse geschiedenis. Het is daarom toch wel merkwaardig dat pas in 2010, bijna een eeuw nadat Ludendorff zijn stempel op de geschiedenis begon te drukken, de eerste academisch verantwoorde biografie over deze fascinerende figuur van de persen rolde. De Duitse historicus en hoogleraar Manfred Nebelin (°1955) heeft met zijn vuistdikke ‘Ludendorff - Diktator in Ersten Weltkrieg’ een meer dan verdienstelijke poging gedaan om een tip van de sluier op te lichten van wat hij zelf omschrijft als ‘het raadsel Ludendorff’. In 749 pagina’s schildert Nebelin de steile, ja zelfs spectaculaire opgang van een ambitieuze en eerzuchtige jongen uit een burgerlijk milieu tot stafchef van het Duitse keizerlijke leger. Voor wie een beter inzicht wil krijgen in het denken en handelen van de bijna tot een mythische status verheven ‘Overwinnaar van Luik en Tannenberg’ is dit boek een absolute aanrader. Met veel oog voor detail worden de opkomst en val van Ludendorff gereconstrueerd. Of Ludendorff het etiket van dictator verdient laat ik in het midden, want het was eigenlijk pas na de limogering van rijkskanselier Theobald von Bethmann Hollweg in juli 1917 dat Ludendorff met de onontbeerlijke steun van Paul von Hindenburg, vrijwel onbeperkte macht in het keizerrijk kreeg. Als bedenker van totalitaire concepten zoals de ‘Totale Mobilmachung’ en de  ‘Totalen Krieg’ flirtte hij ongetwijfeld met de grenzen van een dictatoriaal optreden, maar ik ben door het lezen van dit werk er niet van overtuigd geraakt dat Ludendorff ook effectief het predicaat van dictator verdiende want het militaire & politieke beleid van het Duitse keizerrijk tijdens de Eerste Wereldoorlog was naar mijn aanvoelen een gedeelde verantwoordelijkheid van heel wat actoren, gaande van de regering over de generale staf tot de keizer. Toch moet ik toegeven dat ik dit vlot geschreven boek in één ruk heb uitgelezen. In vind het alleen een beetje jammer dat dit boek eindigt in november ’18 met de vlucht van Ludendorff naar Zweden. Men kan immers niet ontkennen dat Ludendorff ook tijdens het interbellum nog een belangrijke politieke rol heeft gespeeld die – misschien terecht – niet binnen de context van deze studie paste. Hierdoor is dit verdienstelijke boek niet dé alomvattende Ludendorff-biografie geworden waarop ik gehoopt had, maar zéker de aanzet voor verdere Ludendorff-studie.

Het boek werd uitgegeven bij Siedler Verlag, München ISBN: 978-3-88680-965-3

01-09-2016 om 19:13 geschreven door janhuijbrechts  

Je hebt er maandenlang naar uitgekeken… Nee, niet naar die ellendige, poriënvullende pokke-hittegolf en ook niet naar de gekmakende muggenconcentraties…  Vanavond kan je op de VRT terecht voor de eerste aflevering van de langverwachte ‘Ten Oorlogspecial – Onder Vlaamse Velden’, waarin de onnavolgbare  Arnout Hauben  deze keer gewapend met veiligheidshelm, truweel en schop als een volleerde amateur-archeoloog drie afleveringen lang op zoek gaat naar de fysieke sporen van de Grote Oorlog in de Westhoek. Ongetwijfeld bieden zijn ‘avonturen’ weer stof voor mooie, boeiende én ontroerende televisie….

Vanaf 29 augustus, drie weken lang op maandag om 21.15 u. op Eén. Niet te missen..!

29-08-2016 om 14:13 geschreven door janhuijbrechts  

22-08-2016 om 14:28 geschreven door janhuijbrechts  

Onwaarschijnlijk maar waar: Er worden steeds vaker zgn. ‘gamers’ opgemerkt op de militaire begraafplaatsen van de Grote Oorlog. Onder meer op Tyne Cot in Passendale en Essex Farm in Ieper kan men hen aantreffen op jacht naar de populaire Pokémons. De Commonwealth War Graves Commission  (CWGC) is, als beheerder van deze begraafplaatsen, begrijpelijkerwijs niet écht gelukkig met deze onverdeelde aandacht. Een paar weken geleden zond de CWGC volgende mededeling de wereld in: ‘Uit respect voor al wie op de CWGC- begraafplaatsen en gedenktekens begraven ligt of herdacht wordt, vragen we aan bezoekers om zich te onthouden van het spelen van Pokémon Go of andere smartphonegames in de vestingen van de CWGC’… Zonder commentaar…

21-08-2016 om 19:27 geschreven door janhuijbrechts  

21-08-2016 om 12:24 geschreven door janhuijbrechts