15 September 1916 zorgde voor een nieuwe dodelijke primeur in de Eerste Wereldoorlog: Voor het eerst in de militaire geschiedenis werden tanks ingezet. De plaats van handeling was Flers-Courcelette waar de Britten een doorbraak probeerden te forceren voor hun vastgelopen Somme-offensief. Al in januari ’16 had het Britse opperbevel groen licht gekregen om  de eerste 100 van  hun prototype  Mark I - tanks in productie te nemen. Toch waren ze pas in september ’16 inzetbaar.

De opmars naar de aanvalsposities in de nacht van 13 op 14 september ‘16 werd op diverse plaatsen een chaos. Het zicht vanuit de tanks was bij nacht zeer slecht en door gebrek aan tijd en ervaring was slechts in een enkel geval gezorgd voor een verkenning van de te rijden route. Ook het lawaai van de volop aan gang zijnde beschietingen en de toestand van de vaak kapot geschoten ‘wegen’ die naar het front leidden, waren de commandanten en tankbestuurders volkomen vreemd. In sommige gevallen moesten de commandanten vanwege het slechte zicht en de slechte oriëntatie uitstappen om hun tank hoogst persoonlijk met behulp van een afgeschermde zaklantaarn naar hun startpositie te dirigeren.
Het was daarom geen wonder dat 17 van de 49 tanks die vanuit Bray-sur-Somme waren vertrokken, hun startpositie niet wisten te bereiken als gevolg van mechanische mankementen, ongelukken onderweg en, in één geval, door de hardnekkige weigering van een tankbestuurder om over een weg te rijden die bezaaid lag met lijken…

Bij het begin van de aanval in de vroege ochtenduren van 15 september ’16 bleken veel Duitsers compleet overdonderd door dit nieuwe ‘wonderwapen’ dat schijnbaar niet tegen te houden bleek. Maar dit verassingseffect ging gedeeltelijk verloren door de mechanische problemen die veel tanks parten speelden. De tanks die toch inzetbaar bleken hadden moeite de infanterie bij te houden, die oprukte vlak achter de artilleriebarrage. De drie aanvallende divisies namen, ondanks de gebrekkige ondersteuning door de tanks, de loopgraven en versterkte punten van de tussenliggende Duitse stellingen de een na de ander in bezit. Tussen de vijandelijke verdedigingswerken slaagden de tanks er uiteindelijk in de infanterie in te halen. In de buurt van Flers werd de Britse infanterie die zware verliezen had geleden, hevig onder vuur genomen, waardoor de aanval stagneerde. Vanuit de achterhoede kwam toen tank D17 al ratelend en schietend naar voren en rolde de hoofdstraat van het verwoeste Flers binnen, waar vaart werd geminderd en ze 'vuur spuwde uit zijn kanonnen'. Drie andere tanks, de D6, de D9 en de D16, waren evenwijdig hieraan aan de oostzijde de ruïnes van Flers binnengedrongen en bestookten de Duitse stellingen in de flank. Door deze gedurfde opmars van de tanks realiseerden de Britten zich plotseling wat de tanks hadden klaargespeeld waarop de manschappen juichend tevoorschijn kwamen uit hun dekking om achter de Dl7 aan, het opruimingswerk te voltooien. De Britten hadden een succes geboekt maar wisten dit niet te verzilveren omdat men had nagelaten cavalerie in te zetten die door de door de tanks veroorzaakte bres in de Duitse lijnen had kunnen infiltreren. Uit het oogpunt van technische ontwikkeling was deze tankaanval veel te vroeg gelanceerd en uit tactisch oogpunt verkeerd ingeschat. De Britse bevelhebber Haig verspeelde daarmee voor eens en voor altijd de kans op een totale verrassing en op de mogelijkheid op een beslissende doorbraak van het Duitse front.