Ik heb de laatste 40 jaar pakweg een kleine 500 militaire begraafplaatsen bezocht van het dorre Gallipoli over de ijzige gletsjers van het Alpenfront tot de blonde duinen van de Noordzeekust. Nooit heb ik een korter maar zo voor zichzelf sprekend grafschrift gevonden dan op het graf van de 23-jarige rifleman Harry Lindsday Joynson. Zijn graf op het schilderachtige ‘Ramparts Cemetery’ op de Ieperse stadswallen bevat naast de obligate biografische gegevens enkel het epitaaf  ‘Gone’.

H.L. Joynson was de oudste zoon van John Henry Joynston, een advocaat in Liverpool en Agnes Jane Joynson. Hij had school gelopen in zijn geboorteplaats Wallasey in Cheshire en was bij het uitbreken van de Grote Oorlog boekhouder bij het accountantskantoor Whright & Eldridge in Liverpool. Op 10  augustus ’14 meldde Harry zich samen met zijn broer John als oorlogsvrijwilliger. Beide broers werden ingedeeld bij het 6^e bataljon van het King’s (Liverpool) Regiment.  Begin ’15 waren ze, na hun basisopleiding, in ‘Flanders Fields’ aanbeland. Terwijl zijn regiment zich opmaakte om stelling te gaan nemen bij de felomstreden Hill 60, werd Harry op 18 april ’15 op bevoorradingscorvee gestuurd. Er moesten rantsoenen, zandzakken en granaten naar het hoofdkwartier van de 13 Brigade worden gebracht. Maar daar zou Harry nooit geraken. Hij werd het slachtoffer van het Duitse storingsvuur. Een granaat die in de buurt van de  Rijselpoort insloeg doodde Harry en een muilezel en verwondde twee andere Britten. Harry kreeg dus een laatste rustplaats vlak bij de plaats waar hij sneuvelde. Hij rust er nu in graf F - 2. ‘Gone’ maar niet vergeten….