Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
02-04-2008
MIJMERING OVER EEN PROGRAMMA
Wie wordt de man van? Ja, wie zal de volgende zijn die aan zo'n programma meedoet? Met alle respect voor het programma, voor de schoonheid van de deelnemende personen, het concept. Maar, er zit iets niet in de haak volgens mij. Men "wordt" de man niet, men moet het "zijn"... See? Echt gaan voor de vrouw, haar steunen in wat ze ook maar wil ondernemen. Haar kussen, tonen dat je van haar houdt, haar strelen, haar op iets "geks" verrassen, ludiek en serieus uit de hoek komen. "But she must always be the one"... Als men zich teveel concentreert op het "worden", als men al zijn energie en tijd steekt in het "worden", dan gaat het "zijn" eraan voorbij. Eigenlijk is het "zijn" belangrijk. "Worden" leidt af. Men zoekt teveel dingen om te plezieren. "Zijn" daarentegen is degusteren. De liefde degusteren. Zich eens goed laten gaan. Maar dit alles is eigenlijk heel persoonlijk, persoonsgebonden. Dageraad is gevallen voor een boel dingen die ik niet aan de neus ga hangen, maar vooral ook voor mijn "eenvoud". Voor hem waren er een aantal anderen. "Je kunt heel lief zijn, zo lief..." zei een wanhopige vrijer ooit. "Maar ook zo wereldvreemd!" (lichtjes kwaad en zucht-zucht). Een goede raad aan Phaedra en aan de toekomstige kandidates : "Wees jezelf, blijf jezelf".
Help me in dit neerwaartse tranendal. Ik nam gisteren een dagje verlof op het werk en kreeg vandaag de onaangename verrassing dat de verantwoordelijke voor wie wij de opdracht uitvoeren helemaal niet tevreden was dat er gisteren niemand was van de Nederlandstalige ploeg. Ja zeg, ik had dus wel verlof ! dat ik nota bene reeds drie weken geleden had aangevraagd bij mijn directe chef en vrijdag opnieuw via mail had laten weten. Dus, er was weerom één zieke, één die haar kat gestuurd had (ze is net begonnen) en mezelf, die op verlof was en vandaag bij haar terugkeer de ganse stal heeft uitgeklaard. Ach ja, zo is het leven. Ik stel meer en meer vast dat ze hier in dit werk echt op mij rekenen, zij het dan dat ik slechts halftime werk. Maar een wel erg gevulde halftime. Dageraad vraagt wat er scheelt maar ik bijt nog liever mijn tong af... Ach, een beetje troubles op het werk, een klein beetje maar... Hij zou eens een vlieg moeten zijn, zijn tikker zou overslaan... Michelleke zaliger (of moet ik zeggen Michel want hij was een boom van een vent) zou zeggen : "Tu dois t'en foutre de tout cela..."
Vandaag naar Arno's stad getrokken. Brussel is evengoed zijn stad, maar Oostende ook en omdat ik in Brussel woon, is het duidelijk dat we naar Oostende zijn geweest. We hadden - godzijdank - redelijk wat geluk met het weer. De visschoteltjes hebben lekker gesmaakt en de shopping met de puberdochters bleef binnen de perken. Morgen komt een vriendin van de oudste op bezoek en dus wordt het gauw nog wat poetsen.
met uittreksels van vorig jaar zag ik mezelf figureren onder de naam "Artiest". Het is net alsof de naam aan iemand anders toebehoort. Ik voel me - eerlijk gezegd - veel beter onder de nickname Tosca. Tosca Vandamme sluit perfect aan bij mijn ware aard. No-nonsense, sympathiek, charmant, eenvoudig, nuchter, romantisch en romanesk. Landadel en neen... ik ben niet van adel. Geen kat reageert op mijn blog, het is alsof de mensen een beetje "bang" van mij zijn. Mij niet gelaten, ik vind het perfect zo. Virtueel leven is voor mij nog altijd ondergeschikt aan het echte leven. Toch is het virtueel leven ook wel leuk. Sommige mensen lijken althans méér dan sympathiek. Maar het blijft virtueel. In real life ben ik zeer actief, ook wel "geliefd". In het virtuele leven ben ik een vreemde eend in de bijt, ook al omdat ik zeer weinig reageer op anderen. Deels uit luiheid, deels uit gebrek aan tijd. Maar ik lees wel andere blogs, met véél plezier. Vandaag een super dagje uit in Antwerpen beleefd.
Als ik thuis kwam, was de jongste vertrokken naar een sleepover bij haar vriendinnen. Gisteren had ze vol liefde een reuzenkader samengesteld met foto's van de vriendinnen ter ere van de verjaardag van één vriendin. Fantastisch hoe close die dertien-veertienjarige meisjes zijn, hun vriendschap dateert al van de kleutertijd. Het kader was puur kunst. Mijn jongste heeft een ongelooflijke warme creativiteit. Ik ben ook zeer creatief maar kan van mijn jongste veel leren wat betreft de "warmte" die van het gecreëerde uitgaat. Het doet me haast denken aan het doek met de geometrische figuren van Mich zaliger (zie droom). De foto's waren pasfoto's en prints van internetfoto's. Op het werk was er een evaluatie van de voorbije maanden en ik ben met glans geslaagd. Ik verwonder me over de positieve indruk die ik tot nu toe heb achtergelaten. Ik heb me ingezet, ok, maar het ging echt over superlatieven. Het tij kan echter vlug verkeren, dus waakzaamheid is geboden. Het is wel niet evident om een halftime uit te voeren in de privésector, omdat de uren die je werkt echt intensief moeten besteed worden. Met tijd kan dan minder gemorst worden. Dageraad is vlees gaan kopen voor de volgende maand. Inpakken en diepvriezer in. Vanavond is het mijn cooking time. Spaghetti carbonara. A la façon de Tosca.
Nog 24 uurtjes en ik geniet ook van een paar welverdiende vakantiedagen (niet betaald overigens!) Maar het zal goed doen om er eens uit te zijn. Al steekt een griep de kop op (en ik was nog zo gezond de voorbije maanden)... Tot veel zinnigs ben ik vanavond niet in staat. Maar ik heb wel zin in heel mooie muziek. Muziek die een beetje aan mijn dag kleeft vanwege de honderden telefoons die ik placht te doen.
Mijn Franstalige collega is terug van de Dominicaanse Republiek. Zij neemt de doelgroep Wallonië van me over. Ze ziet er heerlijk gebruind uit en zegt dat ze tussen de gevoede haaien heeft gezwommen, koffielikeur en veel rhum heeft gedronken en geflambeerde pannenkoeken en bananen heeft gegeten. Ginder aten ze ook varkenvlees, kalfs- en rundvlees. Geen schapen- of geitenvlees. Ze maakte zelfs een mini-tsunami mee (had ik het haar niet voorspeld!) maar ze is nu dus in levende lijve terug. Zelf word ik overgeplaatst naar een ander project nu er een paar voltijdse krachten zijn aangeworven. We zien wel... ik ben het gewoon om te veranderen. Gelukkig behoud ik mijn halftijdse opdracht. Of ik mijn luxepositie van 13 u 30 tot 17 u 30 zal kunnen handhaven is zeer de vraag. Waarschijnlijk moet ik me flexibeler opstellen qua uurrooster. That's life!!! Vanavond kreeg ik weer een raar gevoel in mijn hoofd en in mijn keel. Het had alles te maken met de zelfgerolde cigarillo's van Michel zaliger, een redelijk jong gestorven close vriend. De ouders van Chantal, de vriendin van Mich, gaven die langs ons ma mee om aan Dageraad, mijn partner, te geven. Dageraad vindt ze niet zo te pruimen en wil ze weggeven aan een vriend. Eerst dacht ik : "Ik hou ze bij als herinnering aan Mich...." maar Mich is in mijn hart gesloten, voor altijd, en daar zullen zelfgerolde cigarillo's die na verloop van tijd vergaan niks aan veranderen. Het gaat tenslotte om driedimensionale materie en Mich is allang naar andere en hopelijk schitterende dimensies vertrokken. Edoch, soms voelt het alsof hij met me praat en me sloten moed inspreekt. Zijn appartementje staat inmiddels alweer te huur. Of ik hem mis? Of course maar ik had hem nog meer gemist, als ik hem nooit gekend had.
Egidius waer bestu bleven Mi lanct na di gheselle mijn Du coors die doot du liets mi tleven Dat was gheselscap goet ende fijn Het sceen teen moeste ghestorven sijn
Egidius, waar ben je gebleven? Ik mis je zo, mijn kameraad. Jij koos de dood, liet mij het leven. Je vriendschap was er vroeg en laat, maar 't moest zo zijn, een van ons gaat.
uit het Egidiuslied (Middeleeuws lied uit de Nederlandse literatuur ca 1400 auteur onbekend)
Dit weekend naar Andaloesië geweest. In mijn eigenste biotoop. Er kwamen twee vrienden van mijn zoon eten, één met Sevillaanse roots (Sevilla = hoofdstad van Andaloesië in Spanje), één met Pakistaanse roots. We aten Pangasiusfilets van den Aldi met puree maar Dageraad kan die altijd zo lekker klaarmaken, met saffraan enzo. In de namiddag trok ik met de dochters de stad in en wou de oudste dochter per sé een mooi zwart kleedje kopen in de Zara. "Hoe staat het mij? Ik lijk op een Spaanse, hee mama?" "Mooi, schat (goh, op 15 hebben ze allen veel "beauté du diable", enne ja... je lijkt op een Spaanse, op een Andaloesische..." "Op school vragen ze soms of ik van Spanje kom..." zegt ze me nog. Vandaag ging ik met de dochters naar een Marokkaanse broodjeszaak van hele toffe mensen in Sint-Agatha-Berchem. Een koppel dat een paar jaar geleden uit Marokko is gekomen en hier een zaak heeft opgestart. Het is altijd leuk, de wekelijkse babbel op zondag. "Cela se passe bien, les vacances..." "Oui, ils ont bien travaillé à l'école..." "Et vous partez...?" "Oh, on ira un jour à la mer et un jour à Anvers, Antwerpen..." "Oui, Antwerpen est devenue une très belle ville,..." De belegde broodjes waren overheerlijk. Dageraad hield het bij de couscous van 's middags. Een hele bereiding. Zo verjagen wij een beetje de halfwinter tijdens dit paasweekend. Ook de klokken zijn gekomen met lekkere chocolade. "Mama, mag ik gaan paintballen?" vraagt de jongste van 13 en een half. "De pa van M. zal ons brengen... toe ma..." De pa van M. is een man uit de duizend, een fantastische chauffeur die de vier vriendinnen altijd naar hun geliefde uitjes brengt en terug naar huis voert. Een gescheiden man (met een vriendin samenwonend) die ongelooflijk goed voor zijn enige dochter zorgt. Een man uit de duizend. Paintballen is een niet ongevaarlijke sport en ik moet nog een formulier ondertekenen, een soort volmacht. Daarmee is de vakantie goed van start gegaan. Ik voel me "al andaluz".
Het doek is gevallen over de meester. Hugo Claus is niet meer. Deze fantastische schrijver uit het Nederlandstalig taalgebied laat een grote leegte na, al was het maar omdat hij zo modern en open van geest was. Geen kat die wist dat hij al 78 was. Een collega van mij die 24 is, had hem nooit die 78 jaren aangegeven. Sommigen laten een spoor van jeugdigheid na. Op de humaniora vond ik hem hot. We leerden dat deze man een relatie had of gehad had met Sylvia Kristel, een actrice bekend uit de film "Emmanuelle". Dat ze zo mooi was werd er niet bij gezegd. Maar naakt werd mooi en seks werd kunst. Aanvankelijk had ik meer interesse voor de man achter de boeken dan voor de boeken zelf, omdat hij zo'n moderne, ruimdenkende wereldburger was met Vlaamse roots. Door de jaren heen begon ik meer en meer zijn boeken te waarderen. Het boek "Het verdriet van België" heb ik thuis liggen, ook in Franse vertaling "Le chagrin des Belges". De vertaling in het Frans van Alain Van Crugten (lijkt me een hele oude Vlaamse naam) is een juweeltje dat het oorspronkelijk boek alle eer aandoet. Claus is ook door Walen en Franstaligen zeer gewaardeerd, dat mocht ik meemaken op een rommelmarkt waar een Franstalige Brusselaar de loftrompet blies over deze authentieke Vlaamse schrijver. Vlaamse roots, Vlaamse realiteit in zijn boeken en toneelstukken, perfecte penbeheersing van de Nederlandse taal. Maar de personages uit de boeken en toneelstukken spreken het "Vlaams". Geen dialect maar toch ook geen Nederlands. Alain Van Crugten : "En effet, la situation des deux langues nationales belges est loin d'être claire et les interactions nombreuses font qu'il est hélas assez fréquent de constater qu'on ne parle là ni un néerlandais pur ni un français correct. L'oeuvre de Claus est, entre autre choses, une illustration subtile, intelligente et moqueuse de la difficulté qu'il y a, dans ce pays bizarre, à être considéré comme un patriote si l'on parle trop bien." Fragment uit "Vrijdag" van Hugo Claus. 1969. Toneelstuk. Georges komt terug uit de gevangenis. Jeanne : "Mannen zijn rare gasten." (Stilte) Georges : "Ja, en vrouwen niet? Godverdomme, Jeanne!" (Springt op, gooit de deur van de keuken open, wijst) "En mijn hof? Bezie dat! De prei, de winterselder. En bezie die perelaar! En die rabarber. En dat kruid! Godverdomme, Jeanne, is 't te veel, dat ge het onkruid uitdoet?" Jeanne : (bijna op dezelfde heftige toon) "En wie moest dat doen misschien? 'k Kom alle avonden thuis van de Filatex met mijn tong op mijn kin!" Georges : "Maar toch, Jeanne! Zo die hof naar de kloten laten gaan. Bezie dat. (Wuift met de rabarberstengel. Zachter ineens, dreigend bijna) 't Is lijk een matrak." Jeanne : "Ik wilde confiture maken d'rvan, ik ben d'r aan begonnen, maar als ge een hele dag rechtgestaan hebt in de Filatex..." Georges : "Gij had andere dingen aan uw hoofd, zeker?" Jeanne (trekt aan zijn regenjas) "Trekt dat uit. (Zij helpt hem uit zijn jas, hangt de jas in de gang) Wat zit er in die zakken, hij weegt zo zwaar?" Georges : "Dingen, die in mijn koffer niet konden. Blijf er af." Jeanne : (als zij terugkomt) "Gij spant in uw hemd lijk een lookworst. Uw buik is dikker." Georges : "Hoort ge me niet goed? Ik zeg dat ge misschien andere dingen aan uw hoofd had." Jeanne : "Misschien." Georges : "Komt ge nu van bij hem? Zat je bij hem dat "kwartier"?" Jeanne : "Ja. Zijn moeder is niet al te wel. Aan haar maag.- Ze mag geen koffie meer drinken van de dokter." Georges : "En hem-was hij daar ook?" Jeanne : "Vaneigen. Hij scheidt uit te vijven. En hij komt altijd recht naar huis." Georges : "Hier, is dat zijn huis niet, hier?" Jeanne : "'t Is dezelfde niet meer, Georges. Gij zoudt hem niet meer herkennen. Hij werkt, hij brengt zijn pree naar huis, hij is lijk een andere." Georges : "Hij is lijk een andere, ik ben lijk een andere, ik herken mij hier niet meer in Marke. En hij kaart zeker niet meer?" Jeanne : "Ja, dat nog wel. Maar dat is zijn enigste plezier." Georges : "Zijn enigste. En gij, zijt gij zijn plezier niet dan?" Jeanne : "Ja, ik ook. Wat gaan we daar mee doen, Georges?" Georges : (neemt de fles jenever uit de kast. Zij zet glaasjes neer, neemt de fles uit zijn handen en schenkt in) "Santé." Jeanne : "Santé." Georges : "A nos amours, lijk dat ze zeggen."
Ik houd van Frankrijk, van de mensen en de natuur, Les Landes, La Camargue, de Loire en de Kastelen errond. Ik heb zelfs niets tegen de president en zijn schone, in tegenstelling tot vele mensen. Ik vind hun relatie op zijn minst grappig, want ik heb binnenpretjes omdat ik terug moet denken aan een vroegere collega in één van de honderden jobs die ik heb uitgevoerd. Ze kreeg een relatie met een man aan de telefoon en in een wip hadden ze een afspraak en was zij zwanger van hem. Hoe het sprookjes verder is gegaan, weet ik niet, waarschijnlijk zijn ze al lang uiteen maar het had iets "flashy", iets "hevigs", iets "passioneels". Iets "funny". Gebrek aan snelheid kan aan de Franse president dan ook niet verweten worden. Zijn schone heeft iets "irreëels", iets "buiten de tijd". Een persoon uit de Franse geschiedenis die me zeer intrigeert is de Oostenrijkse Marie-Antoinette. Echtgenote van Lodewijk de Zestiende, die als vrouw van Lodewijk de Zestiende stierf door de guillotine maar ook goed kon zingen en de harp bespelen. In 2006 maakte Sofia Coppola een film over deze "grande dame", vertolkt door Kirsten Dunst. Vanaf het begin van haar relatie met Lodewijk de Zestiende, tot haar huwelijk en de val van Versailles (periode Franse revolutie). Sopraan Anne Cambier (een mooie en verfrissende verschijning zie letterlijk op website) vertolkt onder andere La musique pour Marie-Antoinette samen met Ann Fierens (harp) en Michael Pas (verteller). Van al dit engelengeweld krijg ik een vreemd gevoel in mijn buik.
vernam ik dat een vroegere ex-klasgenoot van mij gestorven is op een spijtige manier. Er is prettiger nieuws om een dag mee te beëindigen. Eigenlijk had ik dit nieuws liever helemaal niet geweten. Ik vind het jammer want het was een intelligent meisje vroeger. Ach, sommige mensen kunnen het leven moeilijk aan. De druk, de verwachtingen enzovoort... Ik heb duizenden watertjes doorzwommen en zie wat er van mij geworden is, een "grappige" persoon (raar maar waar met humor tussen de lijntjes) die veel relativeert. Het is de moeite om de tijd op aarde uit te lopen. Al was het maar om het resultaat te kennen, de "ultieme" les bijvoorbeeld. Maar elk mens vervolgt zijn weg en ik heb zeker het recht niet om daarover iets te zeggen. Het is wel zo dat ik van bepaalde mensen heel veel liefde heb gekregen in mijn eerste levensjaren, onder andere van een buurvrouw rechtover die tijdens de ziekte van mijn moeder voor mij zorgde als voor een eigen kind. Ik ben er haar nog altijd dankbaar voor. Een warme gezonde vrouw afkomstig van Beselaere. Een hele lieve dame die nu als flinke zeventigster door het leven dartelt al heeft ze de laatste tijd last van kniepijnen. Voor haar blijf ik altijd "Jildeke". Op het werk opereer ik op het Franstalig landsgedeelte en moet ik de ganse tijd Frans spreken. Het stoort me geenszins en ditmaal krijg ik geen opmerkingen aan de lijn over een eventueel accent. Eigenlijk valt het allemaal nog best mee. Ik gooi me in het werk zonder al te veel na te denken.
Focus op Minou, de witte gootkat, die zo parmantig op ons dakterras defileert. "Tu lui ressembles," zegt Dageraad maar, o neen, ze is bloedmooi... Het enige waarin we gelijkend zijn, is onze sensuele natuur. "Misschien is Dageraad daardoor verblind," denk ik maar zeg ik niet, om mijn kaarten niet uit te spelen. Focus (tijdens mijn droom) op Chantal, de vriendin van Michel zaliger. "Regarde comme elle est simple, regarde comme elle est pure et belle..." Chantal met lange lichtbruine-licht grijzende lokken, freel uiterlijk, zeer bleke ogen. De focus duurde lang, erg lang en het was alsof ik Chantal bekeek vanuit de ogen van Michel zaliger. Vreemd, heel vreemd. Zelf ben ik eens bij de kapster langsgegaan en heb ik de schaar laten zetten in mijn lange lokken. Het is niet mijn beste kappersbezoek ooit wegens gebrek aan tijd en afwezigheid van een kapster die beter knipte dan deze zeurderige dame op wie ik viel, maar goed, het had slechter gekund en met wat styling gel kan men wonderen verrichten. Eerlijk gezegd, heb ik ook niet het gemakkelijkste haar. Wegens heel stijl, heel fijn, heel talrijk. Op het werk is een collega ontslagen, een andere is ziek, nog een andere is met vakantie en biebie (Honnepon) is er altijd, zij het parttime, aanwezig als een rots in de branding en ik steek een hart onder de riem van andere jonge collega's die het soms niet meer zien zitten in de job. Niks dramatiseren, alles komt op zijn pootjes terecht. Alles komt altijd op zijn pootjes terecht, na vreemde bochten weliswaar maar de wereld blijft draaien. De rol van all-round psychologe bevalt me wel. Met de leeftijd wordt men milder, zeker als men heel wat watertjes heeft doorzwommen. Vandaag kwam ik een leger katholieke jonge mensen (validen en andersvaliden) tegen die de palmzaterdag (morgen is het palmzondag) gingen vieren, waarschijnlijk geïnspireerd door Kardinaal Danneels. Volgde een bezoek aan een bakker uit de buurt (waar het altijd zo lekker ruikt naar versgebakken brood enzovoort...) en een aankoop van heerlijke chocolade in mooie figuurtjes ter gelegenheid van Pasen. Nog één week en het is zover...
Soms is het leuk om met iets speciaals verrast te worden, zo helemaal out of the blue. Jongste dochter moest een krantje schrijven voor Latijn, samen met haar vriendinnen. Nu bleek dat haar beste vriendin met haar pa even op zakenreis moest en een paar artikels van de groep in haar bezit had. Toen ze die vanuit Frankrijk (wat heb ik toch met dat land?) moest doorsturen, kwam het niet goed door en daardoor kwam een assistent van de papa (het voordeel van een goede job te hebben) de artikels in een grote witte omslag per luxecamionette brengen. Blijkbaar had hij ze wel goed doorgekregen. Ik vond het in elk geval grappig. Een collega van mij bevindt zich momenteel in héél zonnige oorden op één of ander tropisch eiland. Haar man heeft een hoge positie maar kan het professionele leven nooit helemaal achter zich laten en dus is het blackberry hier en blackberry daar on the beach. Zij heeft nog niets van zich laten horen. Op een dag vroeg ze mij voor de lol : "Tu me prêtes ton mari..." (zijn kookkunsten indachtig). Mais je ne le prêterais pas, pas pour tout l'or du monde... Voorlopig reis ik wel, in de geest.
Om de dood van Michel, een zeer goede vriend zaliger, te verwerken, zoek ik mijn heil in de sport en in de natuur. Bij het fietsen trap ik de dood van me af en het ontluikend leven in de natuur helpt me om alles te relativeren. De storm en de wind mag wel wat gaan liggen,... het maakt er alles wat moeilijker op. Als ik voorbij zijn appartement wandel, krijg ik het benauwd. Ik stel me vragen waarop ik geen antwoord weet. Dit heeft tijd nodig... De komende tijd zullen mijn teksten nog korter worden.
Sommige mensen denken wellicht, hoe moet het nu verder met haar? Ze heeft iemand verloren die haar heel dierbaar was en gaat ze er niet onderdoor? Welneen, het leven bolt verder. Ik heb een hele lieve man met wie ik niet altijd op dezelfde golflengte zit (things are what they are) maar de sex is honderd procent (ik ben zijn type vrouw!) en houdt ons vermoedelijk nog heel lang bijeen en ik ben trouw, ik heb hele fijne kinderen met een eigen verschillend karakter en vele talenten, ik heb nog een paar close vrienden en vriendinnen (en ook een paar dode, is minder luguber dan het lijkt) en binnen een paar jaren verhuis ik naar een plekje in the middle of nowhere waar ik net zoals in mijn kindertijd het dichte contact met de natuur zal hervinden. Ondertussen bevolk ik de statistieken van de werkende Brusselaars en heb ik het bijgevolg zeer druk want cadeaus worden niet meer gegeven, waarmee ik bedoel dat in bepaalde werkomgevingen een cijfer dient behaald te worden. Niemand zal ooit de diepgaande gesprekken met mijn vriend zaliger kunnen vervangen. Dat hoeft ook niet, wat geweest is, is geweest en ergens heb ik het gevoel dat hij er nog altijd ergens is. Het zal wel iets met vriendschap te maken hebben.
Mooi waren de avonden georganiseerd door de school van de kinderen in een gezellige gerestaureerde theaterzaal die me onwillekeurig deed denken aan mijn jeugdjaren. Heel wat jong talent verscheen op het podium, dat bruiste van creativiteit. Dans, poëzie, muziek, acteren. Ik liet alles op me afkomen en was aangenaam verrast. Wat zijn jonge mensen toch mooi! Geen is identiek aan de andere, ze zijn allen verschillend. Mijn dochter danste ook mee en ze deed het heel elegant en zwierig alsof ze nooit iets anders gedaan heeft. Ze stond er... Ze straalde... Ze is veel minder emotioneel dan haar ma, moet ik toegeven. Ze lijkt, sterker. De dans was geen aanhangsel van haarzelf, maar kwam uit haar. De ganse show was trouwens authentiek. Het enige moment waarop ik het benauwd kreeg was bij het vioolspel tussendoor. Prachtig gespeeld, daar niet van, maar de muziek bracht me in verre oorden in de milky way waar ik liever even wegbleef na de rouw om mijn overleden vriend Michel. In Rusland gaan de mensen soms picknicken bij het graf van hun geliefde overledenen. Moet kunnen maar het moet wel warm genoeg zijn. Het is het overwegen waard. De groene omgeving op het grote kerkhof van Sint-Agatha-Berchem (? of is het Bijgaarden?) leent er zich wel toe. Tijdens de avond zag ik een aantal bekenden terug en dat bracht me stante pede terug op aarde. Ik was oprecht blij dat de Afrikaanse mama van een vriendin van mijn dochter de liefde opnieuw gevonden heeft bij een Afrikaanse mijnheer. Mooi toch hoe een fantastische kracht de mensen samenbrengt. Ze zagen er stralend gelukkig uit. Ze vroeg hoe het met mijn werk ging en we konden beiden moeilijk een glimlach onderdrukken. Yep, ze herinnerde zich nog de details ivm mijn vorige job. In alle geval kreeg ik een warm gevoel van de ontmoeting met deze mensen. Ook met andere bekenden was het een blij weerzien.
"Mich komt niet meer terug," zeg ik tegen mezelf en ik krijg een traanopwelling in mijn keel. "Gone, forever, verschwunden, dood, weg..." Maar natuurlijk krijgt hij een plekje in mijn hart. We zaten op dezelfde golflengte en van hoeveel mensen kan je dat zeggen? Freundschaft, vriendschap, friendship... Je kunt ze tellen op de vingers van je handen. Waarom hij, verdomme? Hij had het wel voor mij, had me graag, we hadden goede en diepgaande babbels. We begrepen elkaar : er heerst een enorme solidariteit tussen mensen die in hun leven hoogtes en laagtes kennen, een sympathieke solidariteit. We hadden beiden het één en ander meegemaakt. Het erotische was al vanaf dag één uitgeklaard, ik was zijn type niet. Hij hield van "slanke","magere" types en ik was gezegend met een volle boezem. Dus zijn type niet, maar wèl zijn charmante vriendin. Diegene met wie hij kon babbelen. Ik vind het zo érg voor zijn Chantalleke. Ze waren beiden voor elkaar geschapen. Praktische beslommeringen verplichten mij mijn rouw soms tijdelijk te begraven. Mijn dochter doet mee aan een paar culturele avonden op school en zal dansen in de dansvoorstelling. Ze danst mooi en ik hoop dat ik niet teveel zal janken. Verder heb ik mijn halftime in de privésector. Ik wou dat ik kon toveren en Mich levend maken. Anderzijds wil ik hem niet bezwaren met verdriet. Afscheid nemen is moeilijk...
Een rouwproces verwerken gaat niet op één dag. Ik heb een speciale band met geliefde overledenen, meestal vrienden of vriendinnen. Het komt doordat ik als kind in een bosrijke omgeving mijn vakanties doorbracht en als een half indiaantje opgroeide, een beetje in het wild in diep contact met de natuurelementen. Koppel dat aan een puur karakter en je krijgt wat je leest. Deze nacht had ik een hele speciale droom. Ik bevond me zowaar temidden van een Frans Pyreneeëndorpje. Met allemaal kleine huisjes in artisanale bergsteen (?) opgetrokken. De huisjes stonden los van elkaar, er was heel wat ruimte tussen. Bij één van die huisjes klopte ik aan. Michel zaliger deed open. "Ma petite Flamande (zo noemt men mij in de buurt), ma chère (H)i-i-i-lde, viens, rentre..." Ik had net als Roodkapje een rieten mand aan mijn arm bengelen met baguettes (stokbroden), Franse kazen en wijn. "Hilde, tu n'aurais pas dû prendre tout cela, ici, ma chère, cela ne fonctionne pas comme cela... Il n'y a pas d'euro ici, ni de budget, rien de tout cela..." Hij knipperde met zijn vingers en een heerlijke feestdis verscheen op de tafel. Hij had zijn stulpje reeds mooi ingericht. Ik besloot het gesprek op zijn bezoek aan de dokter te brengen. Gisteren (nog steeds in de droomwereld) had ik hem bij "le toubib" gebracht, een ver familielid van mij die dokter was geweest maar nu op pensioen is. "Est-ce que le docteur a pu faire quelque chose pour toi?" "C'est trop tard... Mais bon, c'est vrai qu'il est gentil, ton toubib..." Het kwam erop neer dat de toubib de mensen echt wilde verzorgen en het niet deed voor het geld. Michel zou dus niet meer terugkeren naar planeet aarde, voorlopig althans. Chantal huilde in het keukentje. "Michel, serre-la très très fort..." Michel nam Chantal op de knieën en de poes tussen hen beiden en de jankende poes hield op met miauwen en Chantal hield op met wenen. "Tiens, toi, imagine-toi que j'ai fait un beau tableau," sprak hij me toe. Ik bewonderde het canvas aan de muur. Geometrische figuren die warme kleuren hadden en waarbij ik een blij gevoel kreeg. "Michel, j'aimerais prendre le tableau avec moi..." "Il restera ici, c'est mieux ici pour le tableau... avec tous tes tracas sur la terre, tu n'aurais pas le temps de le regarder vraiment..." Ik gaf Michel een warme vriendschapskus en Chantal een knuffel en liet hen achter in het gezellige Pyreneeënstulpje. Ergens, een onbestemde plaats, tussen hemel en aarde. Maar ik was er welkom en het was leuk. Blij dat Mich het zo goed stelde.
Dead friends don't come back Sometimes you talk to them They answer you by signs You meet them in your dreams and they look always very kind Dead friends don't come back But they will always be there In your heart Dead friends don't come back
 "Mad"){kind=icon}
 "Shocked"){kind=icon}
