Mooi waren de avonden georganiseerd door de school van de kinderen in een gezellige gerestaureerde theaterzaal die me onwillekeurig deed denken aan mijn jeugdjaren. Heel wat jong talent verscheen op het podium, dat bruiste van creativiteit. Dans, poëzie, muziek, acteren. Ik liet alles op me afkomen en was aangenaam verrast. Wat zijn jonge mensen toch mooi! Geen is identiek aan de andere, ze zijn allen verschillend. Mijn dochter danste ook mee en ze deed het heel elegant en zwierig alsof ze nooit iets anders gedaan heeft. Ze stond er... Ze straalde... Ze is veel minder emotioneel dan haar ma, moet ik toegeven. Ze lijkt, sterker. De dans was geen aanhangsel van haarzelf, maar kwam uit haar. De ganse show was trouwens authentiek. Het enige moment waarop ik het benauwd kreeg was bij het vioolspel tussendoor. Prachtig gespeeld, daar niet van, maar de muziek bracht me in verre oorden in de milky way waar ik liever even wegbleef na de rouw om mijn overleden vriend Michel.
In Rusland gaan de mensen soms picknicken bij het graf van hun geliefde overledenen.
Moet kunnen maar het moet wel warm genoeg zijn.
Het is het overwegen waard. De groene omgeving op het grote kerkhof van Sint-Agatha-Berchem (? of is het Bijgaarden?) leent er zich wel toe.
Tijdens de avond zag ik een aantal bekenden terug en dat bracht me stante pede terug op aarde.
Ik was oprecht blij dat de Afrikaanse mama van een vriendin van mijn dochter de liefde opnieuw gevonden heeft bij een Afrikaanse mijnheer. Mooi toch hoe een fantastische kracht de mensen samenbrengt. Ze zagen er stralend gelukkig uit. Ze vroeg hoe het met mijn werk ging en we konden beiden moeilijk een glimlach onderdrukken.
Yep, ze herinnerde zich nog de details ivm mijn vorige job. In alle geval kreeg ik een warm gevoel van de ontmoeting met deze mensen. Ook met andere bekenden was het een blij weerzien. 

 

10-03-2008 om 09:32 geschreven door tosca  

07-03-2008 om 10:53 geschreven door tosca  

Een rouwproces verwerken gaat niet op één dag.
Ik heb een speciale band met geliefde overledenen, meestal vrienden of vriendinnen.
Het komt doordat ik als kind in een bosrijke omgeving mijn vakanties doorbracht en als een half indiaantje opgroeide, een beetje in het wild in diep contact met de natuurelementen.
Koppel dat aan een puur karakter en je krijgt wat je leest.
Deze nacht had ik een hele speciale droom.
Ik bevond me zowaar temidden van een Frans Pyreneeëndorpje. Met allemaal kleine huisjes in artisanale bergsteen (?) opgetrokken. De huisjes stonden los van elkaar, er was heel wat ruimte tussen. Bij één van die huisjes klopte ik aan. Michel zaliger deed open.
"Ma petite Flamande (zo noemt men mij in de buurt), ma chère (H)i-i-i-lde, viens, rentre..."
Ik had net als Roodkapje een rieten mand aan mijn arm bengelen met baguettes (stokbroden), Franse kazen en wijn.
"Hilde, tu n'aurais pas dû prendre tout cela, ici, ma chère, cela ne fonctionne pas comme cela... Il n'y a pas d'euro ici, ni de budget, rien de tout cela..."
Hij knipperde met zijn vingers en een heerlijke feestdis verscheen op de tafel. Hij had zijn stulpje reeds mooi ingericht.
Ik besloot het gesprek op zijn bezoek aan de dokter te brengen. Gisteren (nog steeds in de droomwereld) had ik hem bij "le toubib" gebracht, een ver familielid van mij die dokter was geweest maar nu op pensioen is.
"Est-ce que le docteur a pu faire quelque chose pour toi?"
"C'est trop tard... Mais bon, c'est vrai qu'il est gentil, ton toubib..." Het kwam erop neer dat de toubib de mensen echt wilde verzorgen en het niet deed voor het geld.
Michel zou dus niet meer terugkeren naar planeet aarde, voorlopig althans.
Chantal huilde in het keukentje.
"Michel, serre-la très très fort..."
Michel nam Chantal op de knieën en de poes tussen hen beiden en de jankende poes hield op met miauwen en Chantal hield op met wenen.
"Tiens, toi, imagine-toi que j'ai fait un beau tableau," sprak hij me toe.
Ik bewonderde het canvas aan de muur. Geometrische figuren die warme kleuren hadden en waarbij ik een blij gevoel kreeg.
"Michel, j'aimerais prendre le tableau avec moi..."
"Il restera ici, c'est mieux ici pour le tableau... avec tous tes tracas sur la terre, tu n'aurais pas le temps de le regarder vraiment..."
Ik gaf Michel een warme vriendschapskus en Chantal een knuffel en liet hen achter in het gezellige Pyreneeënstulpje. Ergens, een onbestemde plaats, tussen hemel en aarde. Maar ik was er welkom en het was leuk. Blij dat Mich het zo goed stelde.

06-03-2008 om 10:00 geschreven door tosca  

Dead friends don't come back
Sometimes you talk to them
They answer you by signs
You meet them in your dreams
and they look always very kind
Dead friends don't come back
But they will always be there
In your heart
Dead friends don't come back

04-03-2008 om 10:07 geschreven door tosca  

Opgedragen aan zijn geliefde en vriendin Chantal (1965°)
Weer een goede kennis van mij overleden. Door de jaren heen deelden we heel wat lief en leed, onze levens kruisten elkaar. Ik ben er niet goed van. Vandaag drink ik geen koffie, de koffie smaakt naar tranen en een brok in de keel. Die man, zo'n acht jaar ouder dan mij en tien jaar ouder dan Chantal, was een close vriend zoals ze zeggen. 18 jaren terug, toen ik me op dit adres settelde om samen te wonen met Dageraad, zag ik dit koppel vaak in de naburige straattaverne zitten. Ze zwaaiden naar mij, zochten contact en zo werden we vrienden. Een romantisch koppel waarmee ik een goede band kreeg. Hij, afkomstig van Frankrijk, was thuis weggelopen, omdat hij de situatie met zijn vader op de familieboerderij in een klein Frans boerendorp niet meer aankon. Als man van vijfendertig moest hij met zijn loon mede de familie onderhouden, hij was het beu en trok op goed geluk de wijde wereld in, naar België, alwaar hij Chantal in deze buurt ontmoette, weliswaar 10 jaren jonger dan hemzelf. Hij vertelde me zijn eenzaamheid, zijn moed om allerhande jobs als arbeider in de interimsector uit te oefenen. Hij vroeg werk. Hij kreeg werk. Uiteindelijk liet zijn hart het afweten. Neen, hij was geen profiteur, kuiste straten, deed zwaar fabriekswerk. Verplaatste zich met het openbaar vervoer, niet met een wagen. Een haveloze cowboy met een big smile op zijn gezicht. Maar ondanks alles wat ons scheidde, konden we het goed met elkaar vinden. Ik had gestudeerd, had propere jobkes, sprak mooi maar de moed en de dapperheid  verenigden ons. Hij betaalde steeds netjes de huur aan oudere, Brusselse dametjes bij wie hij de loodgieterij en klusjes in huis deed.
Chantal is een geval apart. Ze leeft buiten de tijd. Ze is een exponent van mezelf. Ze wou niet met hem samenwonen en leeft nog steeds bij haar ouders in, overigens mensen uit de duizend. Na de zelfmoord van hun enige zoon leggen ze haar in de watten.
Hoe dan ook, deze ouders betaalden Michel's begrafenis en nodigden zelfs de Franse familie uit op hun appartement.
O, Michel, wat zal Chantal je missen, zorg goed voor jouw Chantalleke daarboven, want je hield van haar, dat weet ik, zonder jou is ze verloren. Klassevent. Een klassevent was je, al liep je erbij als een haveloze cowboy.
Michel liet Chantal enkel een zwarte kat na die haar draai niet kan vinden op het luxeappartement. Bij Michel had ze een piepklein tuintje. Remember, Michel en Chantal, jullie liefde is eeuwig, lijkt wel eeuwig, lijkt zich op te lossen in de eeuwigheid. Volgens de statistieken sterven arme mensen vlugger. Tiens, Michel, hoe zou dat komen?
Michel, je rust nu onder de platanen in de Kasterlindestraat. Weet dat een aantal mensen echt om je gaven en dat je jouw Chantal extra moet beschermen, want het leven voor haar zal moeilijk zijn zonder jou.
Alors, mon ami, once, one day we'll meet again all together.

02-03-2008 om 00:00 geschreven door tosca  

Opa was een zondagschilder.
Toen ik nog maar twee jaren op deze aardbol rondliep, schilderde hij prachtige stripfiguren op de muren van de kelder. Ik keek met grote bewonderende ogen naar mijn grote held die al die mooie zaken op de muur toverde.
Daarna werden de muren witgekalkt op vraag van onze pa en ik weet nog dat ik boos was omdat mijn geliefde stripfiguren niet meer op de muur te zien waren. Dat was mijn eerste kunstervaring.
Nu zoek ik kunst al lang niet meer in musea.
Ik zie kunst overal, in de grillige vormen van bomen, in een eenzame narcis die aan de voet van de autosnelweg in Groot-Bijgaarden helemaal opduikt uit het niets en stand houdt tussen liggende softdrinkblikjes, in de wind die me op mijn fiets huiswaarts blaast (ik werk in een industriepark in Groot-Bijgaarden nvdr), in de wolken die zwanger zijn van de regen.
Ik zie kunst in de trillingen tussen mensen, soms lukt het hen op dezelfde golflengte te komen (wat een droom!), soms niet.
De menselijke ziel zit erg ingewikkeld in elkaar, nog veel ingewikkelder dan een muziekstuk.
Meestal krijgt men maar het topje van de ijsberg te zien.
Boeiend, in alle geval...

29-02-2008 om 23:35 geschreven door tosca  

28-02-2008 om 10:55 geschreven door tosca  

kind of forty years
white white skin
I won't let cut my hair
the best of everything
I've got
I like the pictures
after all
live is a movie
where I play one of those parts

26-02-2008 om 22:44 geschreven door tosca  

25-02-2008 om 09:26 geschreven door tosca  

Eureka.
Vond dit een leuk bijvoegsel voor de titel.
Aanleiding was een uitnodiging voor een feestje in en na het werk.
Of ik er ook bij wou zijn?
Kon moeilijk neen zeggen want de anderen van de directe ploeg waren reeds huiswaarts.
Het ging van "Brusselaars zijn gemakkelijke mensen en het feit dat ik één van de enige oude Belgen op de werkvloer was". Exotische omgeving. Zelfs de lieve "causeur" bleek Franse roots te hebben.
Yep, de bananen van Kongo hebben gesmaakt (geflambeerde bananen) en de Marokkaanse kippepasteitjes evenzeer. Een dame zei dat ze geen witte wijn dronk in een halal-omgeving maar ik liet het niet aan mijn hart komen en dronk een glaasje witte wijn. That is me. Ik doe mijn ding in een wereld waar ieder zijn ding doet. Daarom hoor ik nergens en overal bij. De vingers beginnen te kriebelen om weer wat aan kunst te doen, om de "indrukken" die ik opdoe te verteren. Zoals jullie reeds weten, ben ik "impressionabel".
Gisteren begon ik bijna te dansen in de stad toen ik de file deed in Bershka.
Opzwepend technoritme.
"Mama, met dit zou je mooi staan en doe dat aan..."
"Jaja, 't is al goed, maar ik kies zelf wel wat ik aandoe."
Tosca heeft dringend nood aan wat buitenlucht die ze vandaag zal opsnuiven.

24-02-2008 om 11:43 geschreven door tosca  

zei de "causeur" en hij maakte een buiging.
Best leuk, zo'n mooiprater.
"Mensen geven elkaar te weinig complimentjes", zei hij.
Ik laat hem maar praten en speel het spel mee.
"Hoe was de wintersportvakantie? Leuk zeker?"
"Ik was ziek..."
Nooit vertrouwen op een eerste indruk. Niets is wat het lijkt.
Soms - als ik mijn geschriften herlees - lijkt het alsof ik tril van poëzie.
Maar ik ben zo down to earth als wat.
En sociaal...
Dus geen einzelgänger.
Of, hoe schijn bedriegt.

21-02-2008 om 22:28 geschreven door tosca  

Ik weet het niet.
Het is sterker dan mezelf.
Het is een vorm van communiceren.
Dingen op een rijtje zetten.
De ene dag is de verpakking mooier dan de andere.
Er zijn massa's linten rond.
Ik heb iets met linten.
En met labyrinthen.
En met Marylyns.
Marylyns als marshmallows.
Ze vrijden vijf minuten op een parking.
De bazin vroeg waar ze bleef.
Leugens om bestwil.
Er was iets met de school van de kleinste.
Marylyn in Djerba.
Marylyn bijt in de dag.
Krullen als een Marylyn.
Groot en welgevormd.
Rubens is te vroeg geboren.
Of ik kon helpen
met vertalen?
Vergeet de taal nou
Blijf jezelf
Marylyn
als marshmallow.
Zo zijn er duizenden fragmenten.
Hoe ik zo kalm kan zijn?
Ik zou het zelf niet weten.

20-02-2008 om 10:50 geschreven door tosca  

19-02-2008 om 11:12 geschreven door tosca  

Op het werk barst één van mijn collega's in snikken uit. Gezien ik er 's morgens niet ben, kende ik de voorgeschiedenis niet. Wat te doen? Ik probeer haar te sussen, bied zakdoeken aan, een andere collega verwittigt de verantwoordelijke. Ze is nog maar 4 maanden of 5 maanden geleden bevallen van een tweede kindje en ze is freel en fragiel. Ik begrijp dat wel. Mensen onderschatten soms het werk van de bevalling en van de zwangerschap en de maanden achteraf. Dit vergt allemaal veel van een vrouw. Of van haar lichaam. Tenzij ze de ganse tijd kan rusten natuurlijk. Of veel hulp heeft.  
Naast mij is het frele oude dametje ziek. "Ze wil niets eten," zeurt haar man. Dageraad (mijn partner) ziet dat de fles cognac naast haar bed ligt. Haar man bereidt soepen die ze met moeite opdrinkt. We bieden hen aan haar naar het ziekenhuis te brengen maar ze wil niet. Haar man heeft tranen in zijn ogen en ik begrijp het allemaal, maar kan niet meer doen dan hen af en toe wat eten te brengen. Ze is vierentachtig, hij is zes of zeven jaar jonger en veel kwieker. Op die leeftijd telt elk jaar waarschijnlijk.
Met mij gaat het "berekend" goed. Ik heb op dit ogenblik een goede controle over mijn leven, hoewel men niet alles kan plannen. Soms gebeuren er onvoorziene dingen en in een gezin met vijf is die factor maal vijf vermenigvuldigd. Alles bolt gemoedelijk verder. Ik werk maar behoud toch nog wat vrijheid, omdat ik 's morgens vrij ben. Na het weekend ligt het huis er soms bij alsof er een aardbeving heeft plaatsgegrepen. Terwijl ik de rommel opraap, denk ik aan mijn schatten.  
"C'est le temps que tu as perdu pour ta rose, qui fait ta rose si importante." (Antoine De Saint-Exupéry)
Dat gaat voor allerlei zaken in het leven op. Ook voor de dwazigheden die men heeft begaan. Men is achteraf niet meer hetzelfde dan voordien. Het tikkeltje meer (bewustzijn). Sorry voor het niet luchtige intermezzo maar af en toe mag dat wel eens. Filosoferen. Op een moonday. Het is overigens volle maan, niet?

18-02-2008 om 20:09 geschreven door tosca  

Tijdens onze fietstocht heen en terug naar de bakker kwamen we minstens vier Kosovaarse gezinnen tegen. 4 kindersnoeten die vanuit een meer dan bescheiden appartement naar ons lachten en met rode vlaggen wapperden. 3 gezinnen in auto's die met rode vlaggen wapperden en juichkreten riepen. Enthousiasme alom. Ik dacht eerst dat het voetbalfans waren. Dan legde ik de link met de onafhankelijkheid van Kosovo. Ik spreek me niet voor of tegen uit, ik stel alleen vast... Wat heb ik met die mensen gemeen? Misschien het feit dat we allen in Brussel wonen. De taal en de cultuur zijn mijlenver verwijderd van elkaar. Maar we storen elkaar niet en leven hier allemaal vreedzaam naast elkaar. Ieder doet zijn ding, beweegt zich in zijn of haar eigen kring. Veel van die mensen hebben wel echt grote gezinnen. 5 kinderen zijn geen uitzondering. Hoe doen ze het? Ik kom al tijd tekort met drie kinderen. Het ligt wellicht in de cultuur van die mensen. Op zondagen kan je hier eigenlijk nog heel rustig fietsen. Aan de hoeveelheid smog die we binnenkrijgen, zullen we ook wel gewoon worden op de duur. Volgens mij past het lichaam zich hieraan aan. Net zoals de lichamen gewoon zullen worden aan gemodifieerde voeding. Ik weet wel, bio is de max, bio hier en bio daar, maar mensen zijn sterk en hun lichamen passen zich aan, zelfs aan veranderde voeding. Het beste is waarschijnlijk overal een beetje van te eten. Mijn oudste gaat misschien volgend jaar naar Polen voor de laatstejaarsreis. Vermoedelijk zullen ze dan ook Auschwitz bezoeken. Oswiecim in het Pools.    

17-02-2008 om 17:24 geschreven door tosca  

Trouwe lezers van deze blog zullen weten dat ik een rare "madam" ben. Ik ben niet voor niets twaalf dagen ouder dan de u allen bekende Johnny Depp (zelfde geboortejaar 1963 en geboorteteken namelijk tweeling). Daar houdt de vergelijking dan ook mee op, tenzij het "raar" zijn en dezelfde smaak wat vrouwen betreft, moest ik een man zijn. Maar ik ben een vrouw en in mijn geval hetero, dus... die vergelijking is ook niet helemaal gerechtvaardigd.
Mijn leven kent ups and downs. Ik kan maanden werken voor een karig loon, alsook mijn partner, we leven tenslotte in 2008 en dat is in de privésector hét tijdperk van de minimumlonen tenzij je al jaren op dezelfde plaats werkt. Maar voor ons, die regelmatig op een nieuwe plek begonnen zijn, is het dus "krabben" en "wroeten". Gisteren viel er een mooi Valentijnsgeschenk op onze hoofdjes. Mijn schatje won 1500 euro. Ik kreeg geld om een prachtige moderne fiets mee te kopen. Ik was natuurlijk blij maar nog blijer omdat hij mij zo graag ziet en zoveel voor mij over heeft. Tenslotte zou hij het ook voor zichzelf kunnen houden. Maar niet dus... Baby loves me, zeggen ze dan. Ik heb er heel lang over gedaan om te aanvaarden dat hij de ware was voor mij. Zoiets in de zin van : "Ik ben zijn type, maar is hij het mijne?" Mijn liefde is er alleen maar dieper door geworden. Wars van alle clichés zie ik hem liever dan ooit. Raar om te beseffen dat je iemands droomvrouw bent. Ook al loopt er veel mooier en lelijker rond op deze aardbol. Dat speelt allemaal geen rol. Een beetje zoals de Franse schrijver Alphonse de Lamartine schreef : "Un seul être vous manque et tout est dépeuplé." Dageraad ziet me dus graag, al is het niet altijd gemakkelijk samenleven, vanwege zijn artistiekerig karakter. Maar met de jaren ben ik véél verdraagzamer geworden. Tenslotte ben ik ook wat lunatiek van karakter, al is dat verminderd.
Soms vind ik de opmerkingen van jongeren hard, ook die van mijn tieners. Vlijmscherp soms. Ik zeg dan altijd tegen mezelf : "Jij bent ouder, stel je dan verdraagzaam op." Relativeren helpt.
Eén van mijn jongere collega's zit in een dipje en zegt dat dit niet haar droomjob is (stressant?) en een andere collega vraagt of ik ook werk voor het geld. Ik zeg dat ik dit werk graag doe, maar dat zeg ik ook om mezelf te stimuleren want natuurlijk doe ik dit werk niet voor het geld (een minimumloon en dan nog eens 1/2, komaan zeg...) Eigenlijk ligt de ganse kunst in het invullen van het werk zoals er mensen zijn wiens kunst ligt in het invullen van het leven. Een paar maanden geleden besloot ik om alles te nemen wat komt, de goede en de kwade dagen. Daar begin ik de laatste tijd beter in te slagen. De dramaqueen ligt ver achter mij...

15-02-2008 om 22:33 geschreven door tosca  

Het kan zo gek niet zijn of ik droom ervan.
Aanleiding was een feit dat zich gisteren afspeelde op de werkplek.
Eén van de jonge collega's wapperde een briefje van vijftig euro naar mijn vrouwelijke chef, omdat haar man gisteren vijftig werd. Hij wou het haar schenken en zei dat hij de loterij Euromillions gewonnen had. Daarna vertelde hij dat hij de zaak had overgekocht en voortaan halftime kwam werken met een knipoog naar mij. Ik moest even lachen. Ik weet dat hij vaak door het lint gaat, het is er vaak over maar ja, hij is jong... Ik weet niet wat de chef ervan dacht, ze ziet er mooi uit en is van goeden huize waarschijnlijk, zo komt ze toch over, maar ze is niet gemakkelijk te doorgronden en als mensen zich niet laten doorgronden, voel ik me niet geroepen onder de oppervlakte te kijken. Al zou ik het kunnen proberen... maar het is niet proper. Dat heet respect voor anderen. Enfin, het is een mooie vrouw.
De droom dus.
We gingen een feestje vieren op een dakterras. Niet op ons dakterras, neen op het dak van een wolkenkrabber, ergens in Brussel. De tafeltjes stonden gedekt. 2 tafeltjes voor twee koppels.
Dageraad en Honnepon (wij dus) en mijn vriendin en haar man. De tafeltjes waren keurig gedekt, heel helder met zachte servietten en licht porselein dat de avondzon nog kon vatten.
De zon ging nog niet helemaal onder.
Dageraad voerde mij tot de rand van het dak en zei : "Schatje, we blijven op een meter afstand van de rand zitten, ik wil niet dat je je duizelig gaat voelen vanwege de hoogte." We gingen zitten, heel dicht bij elkaar. Ik kon zijn hart voelen kloppen. Hij begon me teder te kussen en het andere koppel ging ook helemaal in elkaar op en vergat ons nog meer dan wij hen vergaten. Op de achtergrond speelde Avalon van Roxy Music. (Voor de jongere generatie : ik ben niet echt piep meer, dit is een liedje uit mijn jonge jaren).
"Een testje, schat, ik wil een testje doen...", sprak Dageraad me toe.
"Wat voor test? Ik dacht dat je me graag zag...", stamelde ik hem toe.
"Dat weet je toch. Eerst, het testje... Je mag kompas spelen. Zeg me waar het Noorden, het Zuiden, het Oosten en het Westen zijn."
Ik gaf hem een nauwkeurige beschrijving van de windstreken. De zon was in het Westen, ertegenover was het Oosten, het Noorden lag er vanboven ergens tussen en het Zuiden aan de overkant van het Noorden.
"Je bent met glas geslaagd", knipoogde hij tegen mij. "Kom, we gaan oesters eten."

13-02-2008 om 10:40 geschreven door tosca  

De laatste tijd vind ik veel vreugde in kleine dingen. Heel erg uiteenlopende dingen weliswaar...
Naar het schijnt zou de woning van de overleden fietser uit de buurt overgekocht worden door zijn kleinzoon (21 of 22) met de hulp van zijn alleenstaande mama. Hopelijk komt het in orde. De andere tante en nonkel zullen ook nog hun deel van de erfenis moeten krijgen. Hoe dan ook, de woning blijft in de familie. Toen mijn kroost nog in de kinderwagen of ernaast wandelde, fietste deze jongen vaak op het voetpad. Een hele vriendelijke jongen die voor electrieker heeft gestudeerd. Charmante familie. Het leven is eigenlijk een continue flow.
Dan, die lieve sms'jes die mijn jongste me stuurt en die mijn hart verwarmen na een hektische dag.
Minou die deze morgen op mijn dakterras zat te wachten. Prachtige witte poes met madammenkuren.
Ons ma die zo kranig is voor haar zeventig jaren maar nu wel te horen kreeg dat haar schildklier niet goed werkt. Ze moet naar het schijnt af en toe een banaan eten ipv een boterham. Straks googlet deze dokter "Tournesol" naar info over schildklieractivatie op het internet. Naar mijn bescheiden mening kunnen bananen geen kwaad, ze zitten vol oligo-elementen.
Mijn plannen om mezelf op een nieuwe fiets te trakteren. Met mijn oude maar oerdegelijke fiets (zo worden ze niet meer gemaakt) durf ik niet echt naar het werk te rijden. Ik werk naast een sjiek hotel waar ik de fiets mag plaatsen in de fietsstallingen (akkoord van de kelners). Ik kan moeilijk mijn oude fiets een ganse dag laten staan naast dit poepsjiek hotel. Bovendien heeft mijn jongste dochter een fiets nodig. Al beweert ze dat ze met haar 1 meter 76 en later misschien 1 meter 80 een andere fiets nodig heeft dan haar mama van 1 meter 64 en een half. We zien wel.
Mijn franstalige collega (de collega die er al het langste werkt) die vindt dat ik steeds goedgemutst ben.
Dat is Honnepon (ikzelf dus) ten voeten uit. Een gelukkig kind dat de dag neemt zoals hij komt zonder al te veel zorgen en kommer en kwel. Vroeger was ik zo, als tiener. Ik hoop dat die tijd terugkomt en ja, blijkbaar wel...
De crèmes die ik kocht om mijn illusoire schoonheid terug te krijgen.
Een crème tegen walletjes, een crème voor gezichtsmaskers en een doodgewone maar naar het schijnt efficiënte dagcrème. Zeggen dat ik vroeger zo'n babyhuidje had. Maar ja, de tand des tijds... Enfin, het is misschien nog niet te laat. Ijdelheid der ijdelheden.
Jullie, die af en toe deze blog bezoeken en die ik niet ken. Wie weet wat voor schoon volk jullie zijn... Vrouwen en mannen. 
Sommige dagen maken me echt gelukkig.   

09-02-2008 om 22:04 geschreven door tosca  

Ik heb mijn vorige blog gedeleted.
De dag ervoor lag er een dode zwarte merel op het voetpad. Niet op het mijne maar op het voetpad van de laan waar ik werk. Het dier ruste in vrede. Dezelfde dag liet ik een mok vallen waaraan ik emotioneel gehecht was. Ik kreeg deze kop toen mijn jongste één jaar oud was. Sleeping beauty op de mok. Mooie fijne tekening. Anno 1995. Zal niet zo vlug vervangen kunnen worden want het was een dunne mok.
De materie van de vorige blog zit echter veilig opgeborgen achter een kluis. Figuurlijk wel te verstaan.
Op een mooie dag, als de sterren wat gunstiger gezind zijn, kan dat nog materie voor een boek opleveren.
Moet wel grondig herwerkt worden, zegt een kritische stem in mij. Er is iets van te maken.
Maar voorlopig heb ik de ganse zaak tijdelijk ten grave gedragen. Ik heb andere zaken af te handelen.
De blog Parelstuif (minder controversieel) zal nog lang blijven bestaan. As long as I may live. 
Hierop wil ik klinken met een zoete melodij.


 

07-02-2008 om 23:01 geschreven door tosca  

05-02-2008 om 11:16 geschreven door tosca