Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
16-03-2008
GARDENIA
I dedicate this flower to the love of Michel and Chantal outside the limits of space and time their never ending love will still remain
Focus op Minou, de witte gootkat, die zo parmantig op ons dakterras defileert. "Tu lui ressembles," zegt Dageraad maar, o neen, ze is bloedmooi... Het enige waarin we gelijkend zijn, is onze sensuele natuur. "Misschien is Dageraad daardoor verblind," denk ik maar zeg ik niet, om mijn kaarten niet uit te spelen. Focus (tijdens mijn droom) op Chantal, de vriendin van Michel zaliger. "Regarde comme elle est simple, regarde comme elle est pure et belle..." Chantal met lange lichtbruine-licht grijzende lokken, freel uiterlijk, zeer bleke ogen. De focus duurde lang, erg lang en het was alsof ik Chantal bekeek vanuit de ogen van Michel zaliger. Vreemd, heel vreemd. Zelf ben ik eens bij de kapster langsgegaan en heb ik de schaar laten zetten in mijn lange lokken. Het is niet mijn beste kappersbezoek ooit wegens gebrek aan tijd en afwezigheid van een kapster die beter knipte dan deze zeurderige dame op wie ik viel, maar goed, het had slechter gekund en met wat styling gel kan men wonderen verrichten. Eerlijk gezegd, heb ik ook niet het gemakkelijkste haar. Wegens heel stijl, heel fijn, heel talrijk. Op het werk is een collega ontslagen, een andere is ziek, nog een andere is met vakantie en biebie (Honnepon) is er altijd, zij het parttime, aanwezig als een rots in de branding en ik steek een hart onder de riem van andere jonge collega's die het soms niet meer zien zitten in de job. Niks dramatiseren, alles komt op zijn pootjes terecht. Alles komt altijd op zijn pootjes terecht, na vreemde bochten weliswaar maar de wereld blijft draaien. De rol van all-round psychologe bevalt me wel. Met de leeftijd wordt men milder, zeker als men heel wat watertjes heeft doorzwommen. Vandaag kwam ik een leger katholieke jonge mensen (validen en andersvaliden) tegen die de palmzaterdag (morgen is het palmzondag) gingen vieren, waarschijnlijk geïnspireerd door Kardinaal Danneels. Volgde een bezoek aan een bakker uit de buurt (waar het altijd zo lekker ruikt naar versgebakken brood enzovoort...) en een aankoop van heerlijke chocolade in mooie figuurtjes ter gelegenheid van Pasen. Nog één week en het is zover...
Soms is het leuk om met iets speciaals verrast te worden, zo helemaal out of the blue. Jongste dochter moest een krantje schrijven voor Latijn, samen met haar vriendinnen. Nu bleek dat haar beste vriendin met haar pa even op zakenreis moest en een paar artikels van de groep in haar bezit had. Toen ze die vanuit Frankrijk (wat heb ik toch met dat land?) moest doorsturen, kwam het niet goed door en daardoor kwam een assistent van de papa (het voordeel van een goede job te hebben) de artikels in een grote witte omslag per luxecamionette brengen. Blijkbaar had hij ze wel goed doorgekregen. Ik vond het in elk geval grappig. Een collega van mij bevindt zich momenteel in héél zonnige oorden op één of ander tropisch eiland. Haar man heeft een hoge positie maar kan het professionele leven nooit helemaal achter zich laten en dus is het blackberry hier en blackberry daar on the beach. Zij heeft nog niets van zich laten horen. Op een dag vroeg ze mij voor de lol : "Tu me prêtes ton mari..." (zijn kookkunsten indachtig). Mais je ne le prêterais pas, pas pour tout l'or du monde... Voorlopig reis ik wel, in de geest.
Om de dood van Michel, een zeer goede vriend zaliger, te verwerken, zoek ik mijn heil in de sport en in de natuur. Bij het fietsen trap ik de dood van me af en het ontluikend leven in de natuur helpt me om alles te relativeren. De storm en de wind mag wel wat gaan liggen,... het maakt er alles wat moeilijker op. Als ik voorbij zijn appartement wandel, krijg ik het benauwd. Ik stel me vragen waarop ik geen antwoord weet. Dit heeft tijd nodig... De komende tijd zullen mijn teksten nog korter worden.
Sommige mensen denken wellicht, hoe moet het nu verder met haar? Ze heeft iemand verloren die haar heel dierbaar was en gaat ze er niet onderdoor? Welneen, het leven bolt verder. Ik heb een hele lieve man met wie ik niet altijd op dezelfde golflengte zit (things are what they are) maar de sex is honderd procent (ik ben zijn type vrouw!) en houdt ons vermoedelijk nog heel lang bijeen en ik ben trouw, ik heb hele fijne kinderen met een eigen verschillend karakter en vele talenten, ik heb nog een paar close vrienden en vriendinnen (en ook een paar dode, is minder luguber dan het lijkt) en binnen een paar jaren verhuis ik naar een plekje in the middle of nowhere waar ik net zoals in mijn kindertijd het dichte contact met de natuur zal hervinden. Ondertussen bevolk ik de statistieken van de werkende Brusselaars en heb ik het bijgevolg zeer druk want cadeaus worden niet meer gegeven, waarmee ik bedoel dat in bepaalde werkomgevingen een cijfer dient behaald te worden. Niemand zal ooit de diepgaande gesprekken met mijn vriend zaliger kunnen vervangen. Dat hoeft ook niet, wat geweest is, is geweest en ergens heb ik het gevoel dat hij er nog altijd ergens is. Het zal wel iets met vriendschap te maken hebben.
Mooi waren de avonden georganiseerd door de school van de kinderen in een gezellige gerestaureerde theaterzaal die me onwillekeurig deed denken aan mijn jeugdjaren. Heel wat jong talent verscheen op het podium, dat bruiste van creativiteit. Dans, poëzie, muziek, acteren. Ik liet alles op me afkomen en was aangenaam verrast. Wat zijn jonge mensen toch mooi! Geen is identiek aan de andere, ze zijn allen verschillend. Mijn dochter danste ook mee en ze deed het heel elegant en zwierig alsof ze nooit iets anders gedaan heeft. Ze stond er... Ze straalde... Ze is veel minder emotioneel dan haar ma, moet ik toegeven. Ze lijkt, sterker. De dans was geen aanhangsel van haarzelf, maar kwam uit haar. De ganse show was trouwens authentiek. Het enige moment waarop ik het benauwd kreeg was bij het vioolspel tussendoor. Prachtig gespeeld, daar niet van, maar de muziek bracht me in verre oorden in de milky way waar ik liever even wegbleef na de rouw om mijn overleden vriend Michel. In Rusland gaan de mensen soms picknicken bij het graf van hun geliefde overledenen. Moet kunnen maar het moet wel warm genoeg zijn. Het is het overwegen waard. De groene omgeving op het grote kerkhof van Sint-Agatha-Berchem (? of is het Bijgaarden?) leent er zich wel toe. Tijdens de avond zag ik een aantal bekenden terug en dat bracht me stante pede terug op aarde. Ik was oprecht blij dat de Afrikaanse mama van een vriendin van mijn dochter de liefde opnieuw gevonden heeft bij een Afrikaanse mijnheer. Mooi toch hoe een fantastische kracht de mensen samenbrengt. Ze zagen er stralend gelukkig uit. Ze vroeg hoe het met mijn werk ging en we konden beiden moeilijk een glimlach onderdrukken. Yep, ze herinnerde zich nog de details ivm mijn vorige job. In alle geval kreeg ik een warm gevoel van de ontmoeting met deze mensen. Ook met andere bekenden was het een blij weerzien.
"Mich komt niet meer terug," zeg ik tegen mezelf en ik krijg een traanopwelling in mijn keel. "Gone, forever, verschwunden, dood, weg..." Maar natuurlijk krijgt hij een plekje in mijn hart. We zaten op dezelfde golflengte en van hoeveel mensen kan je dat zeggen? Freundschaft, vriendschap, friendship... Je kunt ze tellen op de vingers van je handen. Waarom hij, verdomme? Hij had het wel voor mij, had me graag, we hadden goede en diepgaande babbels. We begrepen elkaar : er heerst een enorme solidariteit tussen mensen die in hun leven hoogtes en laagtes kennen, een sympathieke solidariteit. We hadden beiden het één en ander meegemaakt. Het erotische was al vanaf dag één uitgeklaard, ik was zijn type niet. Hij hield van "slanke","magere" types en ik was gezegend met een volle boezem. Dus zijn type niet, maar wèl zijn charmante vriendin. Diegene met wie hij kon babbelen. Ik vind het zo érg voor zijn Chantalleke. Ze waren beiden voor elkaar geschapen. Praktische beslommeringen verplichten mij mijn rouw soms tijdelijk te begraven. Mijn dochter doet mee aan een paar culturele avonden op school en zal dansen in de dansvoorstelling. Ze danst mooi en ik hoop dat ik niet teveel zal janken. Verder heb ik mijn halftime in de privésector. Ik wou dat ik kon toveren en Mich levend maken. Anderzijds wil ik hem niet bezwaren met verdriet. Afscheid nemen is moeilijk...
Een rouwproces verwerken gaat niet op één dag. Ik heb een speciale band met geliefde overledenen, meestal vrienden of vriendinnen. Het komt doordat ik als kind in een bosrijke omgeving mijn vakanties doorbracht en als een half indiaantje opgroeide, een beetje in het wild in diep contact met de natuurelementen. Koppel dat aan een puur karakter en je krijgt wat je leest. Deze nacht had ik een hele speciale droom. Ik bevond me zowaar temidden van een Frans Pyreneeëndorpje. Met allemaal kleine huisjes in artisanale bergsteen (?) opgetrokken. De huisjes stonden los van elkaar, er was heel wat ruimte tussen. Bij één van die huisjes klopte ik aan. Michel zaliger deed open. "Ma petite Flamande (zo noemt men mij in de buurt), ma chère (H)i-i-i-lde, viens, rentre..." Ik had net als Roodkapje een rieten mand aan mijn arm bengelen met baguettes (stokbroden), Franse kazen en wijn. "Hilde, tu n'aurais pas dû prendre tout cela, ici, ma chère, cela ne fonctionne pas comme cela... Il n'y a pas d'euro ici, ni de budget, rien de tout cela..." Hij knipperde met zijn vingers en een heerlijke feestdis verscheen op de tafel. Hij had zijn stulpje reeds mooi ingericht. Ik besloot het gesprek op zijn bezoek aan de dokter te brengen. Gisteren (nog steeds in de droomwereld) had ik hem bij "le toubib" gebracht, een ver familielid van mij die dokter was geweest maar nu op pensioen is. "Est-ce que le docteur a pu faire quelque chose pour toi?" "C'est trop tard... Mais bon, c'est vrai qu'il est gentil, ton toubib..." Het kwam erop neer dat de toubib de mensen echt wilde verzorgen en het niet deed voor het geld. Michel zou dus niet meer terugkeren naar planeet aarde, voorlopig althans. Chantal huilde in het keukentje. "Michel, serre-la très très fort..." Michel nam Chantal op de knieën en de poes tussen hen beiden en de jankende poes hield op met miauwen en Chantal hield op met wenen. "Tiens, toi, imagine-toi que j'ai fait un beau tableau," sprak hij me toe. Ik bewonderde het canvas aan de muur. Geometrische figuren die warme kleuren hadden en waarbij ik een blij gevoel kreeg. "Michel, j'aimerais prendre le tableau avec moi..." "Il restera ici, c'est mieux ici pour le tableau... avec tous tes tracas sur la terre, tu n'aurais pas le temps de le regarder vraiment..." Ik gaf Michel een warme vriendschapskus en Chantal een knuffel en liet hen achter in het gezellige Pyreneeënstulpje. Ergens, een onbestemde plaats, tussen hemel en aarde. Maar ik was er welkom en het was leuk. Blij dat Mich het zo goed stelde.
Dead friends don't come back Sometimes you talk to them They answer you by signs You meet them in your dreams and they look always very kind Dead friends don't come back But they will always be there In your heart Dead friends don't come back
Opgedragen aan zijn geliefde en vriendin Chantal (1965°) Weer een goede kennis van mij overleden. Door de jaren heen deelden we heel wat lief en leed, onze levens kruisten elkaar. Ik ben er niet goed van. Vandaag drink ik geen koffie, de koffie smaakt naar tranen en een brok in de keel. Die man, zo'n acht jaar ouder dan mij en tien jaar ouder dan Chantal, was een close vriend zoals ze zeggen. 18 jaren terug, toen ik me op dit adres settelde om samen te wonen met Dageraad, zag ik dit koppel vaak in de naburige straattaverne zitten. Ze zwaaiden naar mij, zochten contact en zo werden we vrienden. Een romantisch koppel waarmee ik een goede band kreeg. Hij, afkomstig van Frankrijk, was thuis weggelopen, omdat hij de situatie met zijn vader op de familieboerderij in een klein Frans boerendorp niet meer aankon. Als man van vijfendertig moest hij met zijn loon mede de familie onderhouden, hij was het beu en trok op goed geluk de wijde wereld in, naar België, alwaar hij Chantal in deze buurt ontmoette, weliswaar 10 jaren jonger dan hemzelf. Hij vertelde me zijn eenzaamheid, zijn moed om allerhande jobs als arbeider in de interimsector uit te oefenen. Hij vroeg werk. Hij kreeg werk. Uiteindelijk liet zijn hart het afweten. Neen, hij was geen profiteur, kuiste straten, deed zwaar fabriekswerk. Verplaatste zich met het openbaar vervoer, niet met een wagen. Een haveloze cowboy met een big smile op zijn gezicht. Maar ondanks alles wat ons scheidde, konden we het goed met elkaar vinden. Ik had gestudeerd, had propere jobkes, sprak mooi maar de moed en de dapperheid verenigden ons. Hij betaalde steeds netjes de huur aan oudere, Brusselse dametjes bij wie hij de loodgieterij en klusjes in huis deed. Chantal is een geval apart. Ze leeft buiten de tijd. Ze is een exponent van mezelf. Ze wou niet met hem samenwonen en leeft nog steeds bij haar ouders in, overigens mensen uit de duizend. Na de zelfmoord van hun enige zoon leggen ze haar in de watten. Hoe dan ook, deze ouders betaalden Michel's begrafenis en nodigden zelfs de Franse familie uit op hun appartement. O, Michel, wat zal Chantal je missen, zorg goed voor jouw Chantalleke daarboven, want je hield van haar, dat weet ik, zonder jou is ze verloren. Klassevent. Een klassevent was je, al liep je erbij als een haveloze cowboy. Michel liet Chantal enkel een zwarte kat na die haar draai niet kan vinden op het luxeappartement. Bij Michel had ze een piepklein tuintje. Remember, Michel en Chantal, jullie liefde is eeuwig, lijkt wel eeuwig, lijkt zich op te lossen in de eeuwigheid. Volgens de statistieken sterven arme mensen vlugger. Tiens, Michel, hoe zou dat komen? Michel, je rust nu onder de platanen in de Kasterlindestraat. Weet dat een aantal mensen echt om je gaven en dat je jouw Chantal extra moet beschermen, want het leven voor haar zal moeilijk zijn zonder jou. Alors, mon ami, once, one day we'll meet again all together.
Opa was een zondagschilder. Toen ik nog maar twee jaren op deze aardbol rondliep, schilderde hij prachtige stripfiguren op de muren van de kelder. Ik keek met grote bewonderende ogen naar mijn grote held die al die mooie zaken op de muur toverde. Daarna werden de muren witgekalkt op vraag van onze pa en ik weet nog dat ik boos was omdat mijn geliefde stripfiguren niet meer op de muur te zien waren. Dat was mijn eerste kunstervaring. Nu zoek ik kunst al lang niet meer in musea. Ik zie kunst overal, in de grillige vormen van bomen, in een eenzame narcis die aan de voet van de autosnelweg in Groot-Bijgaarden helemaal opduikt uit het niets en stand houdt tussen liggende softdrinkblikjes, in de wind die me op mijn fiets huiswaarts blaast (ik werk in een industriepark in Groot-Bijgaarden nvdr), in de wolken die zwanger zijn van de regen. Ik zie kunst in de trillingen tussen mensen, soms lukt het hen op dezelfde golflengte te komen (wat een droom!), soms niet. De menselijke ziel zit erg ingewikkeld in elkaar, nog veel ingewikkelder dan een muziekstuk. Meestal krijgt men maar het topje van de ijsberg te zien. Boeiend, in alle geval...
Eigenlijk bekijk ik meestal alles door een roze bril. Voor de mindere dagen heb ik stapels herinneringen, flash-backs. Eén van de mooiste, one of the prettiest of my life. Een mooie jongen (zelfde leeftijd), rank en slank, met donkere krullen, mijn eerste... Had iets te maken met bossen, bossen, eindeloze bossen,... Meer wil ik er niet over kwijt. Uiteraard is hij met iemand anders gehuwd of wat dacht u... Hij heeft het héél ver geschopt in het leven. Hij leeft nog steeds verder in een kamertje van mijn hart. Zoals hij toen was uiteraard en zoals ik toen was uiteraard. Maar het kamertje is gesloten. Ik doe het alleen open op dagen dat ik wat frisse lucht nodig heb. Het valt niet altijd mee een stressante job uit te oefenen, pubers op te voeden met bergen schoolwerk (en af en toe assistentie van de mama, boeken terugbrengen in één of andere bib, docu bijeen helpen zoeken, dingen verbeteren of uitleggen om negen uur 's avonds) en een charmante partner te zijn voor Dageraad. Trop c'est trop en ik heb soms wat vakantie nodig. Die vind ik in één van de vele kamertjes van mijn hart. Ik voel dat niet als ontrouw zijn aan, integendeel. Iedereen heeft dat wel eens. Oh my, he was beautiful. Ik ook natuurlijk. We both were. Youngsters. Dageraad maakt me wakker. "You're so far away from me today..." Gelukkig hou ik van hem. Alles is zoals het is. And I like it.
kind of forty years white white skin I won't let cut my hair the best of everything I've got I like the pictures after all live is a movie where I play one of those parts
Eureka. Vond dit een leuk bijvoegsel voor de titel. Aanleiding was een uitnodiging voor een feestje in en na het werk. Of ik er ook bij wou zijn? Kon moeilijk neen zeggen want de anderen van de directe ploeg waren reeds huiswaarts. Het ging van "Brusselaars zijn gemakkelijke mensen en het feit dat ik één van de enige oude Belgen op de werkvloer was". Exotische omgeving. Zelfs de lieve "causeur" bleek Franse roots te hebben. Yep, de bananen van Kongo hebben gesmaakt (geflambeerde bananen) en de Marokkaanse kippepasteitjes evenzeer. Een dame zei dat ze geen witte wijn dronk in een halal-omgeving maar ik liet het niet aan mijn hart komen en dronk een glaasje witte wijn. That is me. Ik doe mijn ding in een wereld waar ieder zijn ding doet. Daarom hoor ik nergens en overal bij. De vingers beginnen te kriebelen om weer wat aan kunst te doen, om de "indrukken" die ik opdoe te verteren. Zoals jullie reeds weten, ben ik "impressionabel". Gisteren begon ik bijna te dansen in de stad toen ik de file deed in Bershka. Opzwepend technoritme. "Mama, met dit zou je mooi staan en doe dat aan..." "Jaja, 't is al goed, maar ik kies zelf wel wat ik aandoe." Tosca heeft dringend nood aan wat buitenlucht die ze vandaag zal opsnuiven.
zei de "causeur" en hij maakte een buiging. Best leuk, zo'n mooiprater. "Mensen geven elkaar te weinig complimentjes", zei hij. Ik laat hem maar praten en speel het spel mee. "Hoe was de wintersportvakantie? Leuk zeker?" "Ik was ziek..." Nooit vertrouwen op een eerste indruk. Niets is wat het lijkt. Soms - als ik mijn geschriften herlees - lijkt het alsof ik tril van poëzie. Maar ik ben zo down to earth als wat. En sociaal... Dus geen einzelgänger. Of, hoe schijn bedriegt.
Ik weet het niet. Het is sterker dan mezelf. Het is een vorm van communiceren. Dingen op een rijtje zetten. De ene dag is de verpakking mooier dan de andere. Er zijn massa's linten rond. Ik heb iets met linten. En met labyrinthen. En met Marylyns. Marylyns als marshmallows. Ze vrijden vijf minuten op een parking. De bazin vroeg waar ze bleef. Leugens om bestwil. Er was iets met de school van de kleinste. Marylyn in Djerba. Marylyn bijt in de dag. Krullen als een Marylyn. Groot en welgevormd. Rubens is te vroeg geboren. Of ik kon helpen met vertalen? Vergeet de taal nou Blijf jezelf Marylyn als marshmallow. Zo zijn er duizenden fragmenten. Hoe ik zo kalm kan zijn? Ik zou het zelf niet weten.
Het lijkt alsof ik erbij hoor... Dat is schijn... Ik zal altijd anders zijn, niet beter, anders... Ik ben heel gelukkig. Ik pas me aan. Ik loop mee in het rijtje waarin ik niet thuishoor. Dat valt wel mee, voor even toch... Humor is mijn wapen. Vooral, ik neem alles zoals het komt. Geen zekerheden of toch wel... een paar alvast. Continu misbegrepen but I don't care. Any more. Misschien is het leven wel een spel voor mij? Ik speel het serieus. Veel te serieus...
Op het werk barst één van mijn collega's in snikken uit. Gezien ik er 's morgens niet ben, kende ik de voorgeschiedenis niet. Wat te doen? Ik probeer haar te sussen, bied zakdoeken aan, een andere collega verwittigt de verantwoordelijke. Ze is nog maar 4 maanden of 5 maanden geleden bevallen van een tweede kindje en ze is freel en fragiel. Ik begrijp dat wel. Mensen onderschatten soms het werk van de bevalling en van de zwangerschap en de maanden achteraf. Dit vergt allemaal veel van een vrouw. Of van haar lichaam. Tenzij ze de ganse tijd kan rusten natuurlijk. Of veel hulp heeft. Naast mij is het frele oude dametje ziek. "Ze wil niets eten," zeurt haar man. Dageraad (mijn partner) ziet dat de fles cognac naast haar bed ligt. Haar man bereidt soepen die ze met moeite opdrinkt. We bieden hen aan haar naar het ziekenhuis te brengen maar ze wil niet. Haar man heeft tranen in zijn ogen en ik begrijp het allemaal, maar kan niet meer doen dan hen af en toe wat eten te brengen. Ze is vierentachtig, hij is zes of zeven jaar jonger en veel kwieker. Op die leeftijd telt elk jaar waarschijnlijk. Met mij gaat het "berekend" goed. Ik heb op dit ogenblik een goede controle over mijn leven, hoewel men niet alles kan plannen. Soms gebeuren er onvoorziene dingen en in een gezin met vijf is die factor maal vijf vermenigvuldigd. Alles bolt gemoedelijk verder. Ik werk maar behoud toch nog wat vrijheid, omdat ik 's morgens vrij ben. Na het weekend ligt het huis er soms bij alsof er een aardbeving heeft plaatsgegrepen. Terwijl ik de rommel opraap, denk ik aan mijn schatten. "C'est le temps que tu as perdu pour ta rose, qui fait ta rose si importante." (Antoine De Saint-Exupéry) Dat gaat voor allerlei zaken in het leven op. Ook voor de dwazigheden die men heeft begaan. Men is achteraf niet meer hetzelfde dan voordien. Het tikkeltje meer (bewustzijn). Sorry voor het niet luchtige intermezzo maar af en toe mag dat wel eens. Filosoferen. Op een moonday. Het is overigens volle maan, niet?
Tijdens onze fietstocht heen en terug naar de bakker kwamen we minstens vier Kosovaarse gezinnen tegen. 4 kindersnoeten die vanuit een meer dan bescheiden appartement naar ons lachten en met rode vlaggen wapperden. 3 gezinnen in auto's die met rode vlaggen wapperden en juichkreten riepen. Enthousiasme alom. Ik dacht eerst dat het voetbalfans waren. Dan legde ik de link met de onafhankelijkheid van Kosovo. Ik spreek me niet voor of tegen uit, ik stel alleen vast... Wat heb ik met die mensen gemeen? Misschien het feit dat we allen in Brussel wonen. De taal en de cultuur zijn mijlenver verwijderd van elkaar. Maar we storen elkaar niet en leven hier allemaal vreedzaam naast elkaar. Ieder doet zijn ding, beweegt zich in zijn of haar eigen kring. Veel van die mensen hebben wel echt grote gezinnen. 5 kinderen zijn geen uitzondering. Hoe doen ze het? Ik kom al tijd tekort met drie kinderen. Het ligt wellicht in de cultuur van die mensen. Op zondagen kan je hier eigenlijk nog heel rustig fietsen. Aan de hoeveelheid smog die we binnenkrijgen, zullen we ook wel gewoon worden op de duur. Volgens mij past het lichaam zich hieraan aan. Net zoals de lichamen gewoon zullen worden aan gemodifieerde voeding. Ik weet wel, bio is de max, bio hier en bio daar, maar mensen zijn sterk en hun lichamen passen zich aan, zelfs aan veranderde voeding. Het beste is waarschijnlijk overal een beetje van te eten. Mijn oudste gaat misschien volgend jaar naar Polen voor de laatstejaarsreis. Vermoedelijk zullen ze dan ook Auschwitz bezoeken. Oswiecim in het Pools.
 "Wink"){kind=icon}
