25-02-2008 om 09:26 geschreven door tosca  

Eureka.
Vond dit een leuk bijvoegsel voor de titel.
Aanleiding was een uitnodiging voor een feestje in en na het werk.
Of ik er ook bij wou zijn?
Kon moeilijk neen zeggen want de anderen van de directe ploeg waren reeds huiswaarts.
Het ging van "Brusselaars zijn gemakkelijke mensen en het feit dat ik één van de enige oude Belgen op de werkvloer was". Exotische omgeving. Zelfs de lieve "causeur" bleek Franse roots te hebben.
Yep, de bananen van Kongo hebben gesmaakt (geflambeerde bananen) en de Marokkaanse kippepasteitjes evenzeer. Een dame zei dat ze geen witte wijn dronk in een halal-omgeving maar ik liet het niet aan mijn hart komen en dronk een glaasje witte wijn. That is me. Ik doe mijn ding in een wereld waar ieder zijn ding doet. Daarom hoor ik nergens en overal bij. De vingers beginnen te kriebelen om weer wat aan kunst te doen, om de "indrukken" die ik opdoe te verteren. Zoals jullie reeds weten, ben ik "impressionabel".
Gisteren begon ik bijna te dansen in de stad toen ik de file deed in Bershka.
Opzwepend technoritme.
"Mama, met dit zou je mooi staan en doe dat aan..."
"Jaja, 't is al goed, maar ik kies zelf wel wat ik aandoe."
Tosca heeft dringend nood aan wat buitenlucht die ze vandaag zal opsnuiven.

24-02-2008 om 11:43 geschreven door tosca  

zei de "causeur" en hij maakte een buiging.
Best leuk, zo'n mooiprater.
"Mensen geven elkaar te weinig complimentjes", zei hij.
Ik laat hem maar praten en speel het spel mee.
"Hoe was de wintersportvakantie? Leuk zeker?"
"Ik was ziek..."
Nooit vertrouwen op een eerste indruk. Niets is wat het lijkt.
Soms - als ik mijn geschriften herlees - lijkt het alsof ik tril van poëzie.
Maar ik ben zo down to earth als wat.
En sociaal...
Dus geen einzelgänger.
Of, hoe schijn bedriegt.

21-02-2008 om 22:28 geschreven door tosca  

Ik weet het niet.
Het is sterker dan mezelf.
Het is een vorm van communiceren.
Dingen op een rijtje zetten.
De ene dag is de verpakking mooier dan de andere.
Er zijn massa's linten rond.
Ik heb iets met linten.
En met labyrinthen.
En met Marylyns.
Marylyns als marshmallows.
Ze vrijden vijf minuten op een parking.
De bazin vroeg waar ze bleef.
Leugens om bestwil.
Er was iets met de school van de kleinste.
Marylyn in Djerba.
Marylyn bijt in de dag.
Krullen als een Marylyn.
Groot en welgevormd.
Rubens is te vroeg geboren.
Of ik kon helpen
met vertalen?
Vergeet de taal nou
Blijf jezelf
Marylyn
als marshmallow.
Zo zijn er duizenden fragmenten.
Hoe ik zo kalm kan zijn?
Ik zou het zelf niet weten.

20-02-2008 om 10:50 geschreven door tosca  

19-02-2008 om 11:12 geschreven door tosca  

Op het werk barst één van mijn collega's in snikken uit. Gezien ik er 's morgens niet ben, kende ik de voorgeschiedenis niet. Wat te doen? Ik probeer haar te sussen, bied zakdoeken aan, een andere collega verwittigt de verantwoordelijke. Ze is nog maar 4 maanden of 5 maanden geleden bevallen van een tweede kindje en ze is freel en fragiel. Ik begrijp dat wel. Mensen onderschatten soms het werk van de bevalling en van de zwangerschap en de maanden achteraf. Dit vergt allemaal veel van een vrouw. Of van haar lichaam. Tenzij ze de ganse tijd kan rusten natuurlijk. Of veel hulp heeft.  
Naast mij is het frele oude dametje ziek. "Ze wil niets eten," zeurt haar man. Dageraad (mijn partner) ziet dat de fles cognac naast haar bed ligt. Haar man bereidt soepen die ze met moeite opdrinkt. We bieden hen aan haar naar het ziekenhuis te brengen maar ze wil niet. Haar man heeft tranen in zijn ogen en ik begrijp het allemaal, maar kan niet meer doen dan hen af en toe wat eten te brengen. Ze is vierentachtig, hij is zes of zeven jaar jonger en veel kwieker. Op die leeftijd telt elk jaar waarschijnlijk.
Met mij gaat het "berekend" goed. Ik heb op dit ogenblik een goede controle over mijn leven, hoewel men niet alles kan plannen. Soms gebeuren er onvoorziene dingen en in een gezin met vijf is die factor maal vijf vermenigvuldigd. Alles bolt gemoedelijk verder. Ik werk maar behoud toch nog wat vrijheid, omdat ik 's morgens vrij ben. Na het weekend ligt het huis er soms bij alsof er een aardbeving heeft plaatsgegrepen. Terwijl ik de rommel opraap, denk ik aan mijn schatten.  
"C'est le temps que tu as perdu pour ta rose, qui fait ta rose si importante." (Antoine De Saint-Exupéry)
Dat gaat voor allerlei zaken in het leven op. Ook voor de dwazigheden die men heeft begaan. Men is achteraf niet meer hetzelfde dan voordien. Het tikkeltje meer (bewustzijn). Sorry voor het niet luchtige intermezzo maar af en toe mag dat wel eens. Filosoferen. Op een moonday. Het is overigens volle maan, niet?

18-02-2008 om 20:09 geschreven door tosca  

Tijdens onze fietstocht heen en terug naar de bakker kwamen we minstens vier Kosovaarse gezinnen tegen. 4 kindersnoeten die vanuit een meer dan bescheiden appartement naar ons lachten en met rode vlaggen wapperden. 3 gezinnen in auto's die met rode vlaggen wapperden en juichkreten riepen. Enthousiasme alom. Ik dacht eerst dat het voetbalfans waren. Dan legde ik de link met de onafhankelijkheid van Kosovo. Ik spreek me niet voor of tegen uit, ik stel alleen vast... Wat heb ik met die mensen gemeen? Misschien het feit dat we allen in Brussel wonen. De taal en de cultuur zijn mijlenver verwijderd van elkaar. Maar we storen elkaar niet en leven hier allemaal vreedzaam naast elkaar. Ieder doet zijn ding, beweegt zich in zijn of haar eigen kring. Veel van die mensen hebben wel echt grote gezinnen. 5 kinderen zijn geen uitzondering. Hoe doen ze het? Ik kom al tijd tekort met drie kinderen. Het ligt wellicht in de cultuur van die mensen. Op zondagen kan je hier eigenlijk nog heel rustig fietsen. Aan de hoeveelheid smog die we binnenkrijgen, zullen we ook wel gewoon worden op de duur. Volgens mij past het lichaam zich hieraan aan. Net zoals de lichamen gewoon zullen worden aan gemodifieerde voeding. Ik weet wel, bio is de max, bio hier en bio daar, maar mensen zijn sterk en hun lichamen passen zich aan, zelfs aan veranderde voeding. Het beste is waarschijnlijk overal een beetje van te eten. Mijn oudste gaat misschien volgend jaar naar Polen voor de laatstejaarsreis. Vermoedelijk zullen ze dan ook Auschwitz bezoeken. Oswiecim in het Pools.    

17-02-2008 om 17:24 geschreven door tosca  

Trouwe lezers van deze blog zullen weten dat ik een rare "madam" ben. Ik ben niet voor niets twaalf dagen ouder dan de u allen bekende Johnny Depp (zelfde geboortejaar 1963 en geboorteteken namelijk tweeling). Daar houdt de vergelijking dan ook mee op, tenzij het "raar" zijn en dezelfde smaak wat vrouwen betreft, moest ik een man zijn. Maar ik ben een vrouw en in mijn geval hetero, dus... die vergelijking is ook niet helemaal gerechtvaardigd.
Mijn leven kent ups and downs. Ik kan maanden werken voor een karig loon, alsook mijn partner, we leven tenslotte in 2008 en dat is in de privésector hét tijdperk van de minimumlonen tenzij je al jaren op dezelfde plaats werkt. Maar voor ons, die regelmatig op een nieuwe plek begonnen zijn, is het dus "krabben" en "wroeten". Gisteren viel er een mooi Valentijnsgeschenk op onze hoofdjes. Mijn schatje won 1500 euro. Ik kreeg geld om een prachtige moderne fiets mee te kopen. Ik was natuurlijk blij maar nog blijer omdat hij mij zo graag ziet en zoveel voor mij over heeft. Tenslotte zou hij het ook voor zichzelf kunnen houden. Maar niet dus... Baby loves me, zeggen ze dan. Ik heb er heel lang over gedaan om te aanvaarden dat hij de ware was voor mij. Zoiets in de zin van : "Ik ben zijn type, maar is hij het mijne?" Mijn liefde is er alleen maar dieper door geworden. Wars van alle clichés zie ik hem liever dan ooit. Raar om te beseffen dat je iemands droomvrouw bent. Ook al loopt er veel mooier en lelijker rond op deze aardbol. Dat speelt allemaal geen rol. Een beetje zoals de Franse schrijver Alphonse de Lamartine schreef : "Un seul être vous manque et tout est dépeuplé." Dageraad ziet me dus graag, al is het niet altijd gemakkelijk samenleven, vanwege zijn artistiekerig karakter. Maar met de jaren ben ik véél verdraagzamer geworden. Tenslotte ben ik ook wat lunatiek van karakter, al is dat verminderd.
Soms vind ik de opmerkingen van jongeren hard, ook die van mijn tieners. Vlijmscherp soms. Ik zeg dan altijd tegen mezelf : "Jij bent ouder, stel je dan verdraagzaam op." Relativeren helpt.
Eén van mijn jongere collega's zit in een dipje en zegt dat dit niet haar droomjob is (stressant?) en een andere collega vraagt of ik ook werk voor het geld. Ik zeg dat ik dit werk graag doe, maar dat zeg ik ook om mezelf te stimuleren want natuurlijk doe ik dit werk niet voor het geld (een minimumloon en dan nog eens 1/2, komaan zeg...) Eigenlijk ligt de ganse kunst in het invullen van het werk zoals er mensen zijn wiens kunst ligt in het invullen van het leven. Een paar maanden geleden besloot ik om alles te nemen wat komt, de goede en de kwade dagen. Daar begin ik de laatste tijd beter in te slagen. De dramaqueen ligt ver achter mij...

15-02-2008 om 22:33 geschreven door tosca  

Het kan zo gek niet zijn of ik droom ervan.
Aanleiding was een feit dat zich gisteren afspeelde op de werkplek.
Eén van de jonge collega's wapperde een briefje van vijftig euro naar mijn vrouwelijke chef, omdat haar man gisteren vijftig werd. Hij wou het haar schenken en zei dat hij de loterij Euromillions gewonnen had. Daarna vertelde hij dat hij de zaak had overgekocht en voortaan halftime kwam werken met een knipoog naar mij. Ik moest even lachen. Ik weet dat hij vaak door het lint gaat, het is er vaak over maar ja, hij is jong... Ik weet niet wat de chef ervan dacht, ze ziet er mooi uit en is van goeden huize waarschijnlijk, zo komt ze toch over, maar ze is niet gemakkelijk te doorgronden en als mensen zich niet laten doorgronden, voel ik me niet geroepen onder de oppervlakte te kijken. Al zou ik het kunnen proberen... maar het is niet proper. Dat heet respect voor anderen. Enfin, het is een mooie vrouw.
De droom dus.
We gingen een feestje vieren op een dakterras. Niet op ons dakterras, neen op het dak van een wolkenkrabber, ergens in Brussel. De tafeltjes stonden gedekt. 2 tafeltjes voor twee koppels.
Dageraad en Honnepon (wij dus) en mijn vriendin en haar man. De tafeltjes waren keurig gedekt, heel helder met zachte servietten en licht porselein dat de avondzon nog kon vatten.
De zon ging nog niet helemaal onder.
Dageraad voerde mij tot de rand van het dak en zei : "Schatje, we blijven op een meter afstand van de rand zitten, ik wil niet dat je je duizelig gaat voelen vanwege de hoogte." We gingen zitten, heel dicht bij elkaar. Ik kon zijn hart voelen kloppen. Hij begon me teder te kussen en het andere koppel ging ook helemaal in elkaar op en vergat ons nog meer dan wij hen vergaten. Op de achtergrond speelde Avalon van Roxy Music. (Voor de jongere generatie : ik ben niet echt piep meer, dit is een liedje uit mijn jonge jaren).
"Een testje, schat, ik wil een testje doen...", sprak Dageraad me toe.
"Wat voor test? Ik dacht dat je me graag zag...", stamelde ik hem toe.
"Dat weet je toch. Eerst, het testje... Je mag kompas spelen. Zeg me waar het Noorden, het Zuiden, het Oosten en het Westen zijn."
Ik gaf hem een nauwkeurige beschrijving van de windstreken. De zon was in het Westen, ertegenover was het Oosten, het Noorden lag er vanboven ergens tussen en het Zuiden aan de overkant van het Noorden.
"Je bent met glas geslaagd", knipoogde hij tegen mij. "Kom, we gaan oesters eten."

13-02-2008 om 10:40 geschreven door tosca  

De laatste tijd vind ik veel vreugde in kleine dingen. Heel erg uiteenlopende dingen weliswaar...
Naar het schijnt zou de woning van de overleden fietser uit de buurt overgekocht worden door zijn kleinzoon (21 of 22) met de hulp van zijn alleenstaande mama. Hopelijk komt het in orde. De andere tante en nonkel zullen ook nog hun deel van de erfenis moeten krijgen. Hoe dan ook, de woning blijft in de familie. Toen mijn kroost nog in de kinderwagen of ernaast wandelde, fietste deze jongen vaak op het voetpad. Een hele vriendelijke jongen die voor electrieker heeft gestudeerd. Charmante familie. Het leven is eigenlijk een continue flow.
Dan, die lieve sms'jes die mijn jongste me stuurt en die mijn hart verwarmen na een hektische dag.
Minou die deze morgen op mijn dakterras zat te wachten. Prachtige witte poes met madammenkuren.
Ons ma die zo kranig is voor haar zeventig jaren maar nu wel te horen kreeg dat haar schildklier niet goed werkt. Ze moet naar het schijnt af en toe een banaan eten ipv een boterham. Straks googlet deze dokter "Tournesol" naar info over schildklieractivatie op het internet. Naar mijn bescheiden mening kunnen bananen geen kwaad, ze zitten vol oligo-elementen.
Mijn plannen om mezelf op een nieuwe fiets te trakteren. Met mijn oude maar oerdegelijke fiets (zo worden ze niet meer gemaakt) durf ik niet echt naar het werk te rijden. Ik werk naast een sjiek hotel waar ik de fiets mag plaatsen in de fietsstallingen (akkoord van de kelners). Ik kan moeilijk mijn oude fiets een ganse dag laten staan naast dit poepsjiek hotel. Bovendien heeft mijn jongste dochter een fiets nodig. Al beweert ze dat ze met haar 1 meter 76 en later misschien 1 meter 80 een andere fiets nodig heeft dan haar mama van 1 meter 64 en een half. We zien wel.
Mijn franstalige collega (de collega die er al het langste werkt) die vindt dat ik steeds goedgemutst ben.
Dat is Honnepon (ikzelf dus) ten voeten uit. Een gelukkig kind dat de dag neemt zoals hij komt zonder al te veel zorgen en kommer en kwel. Vroeger was ik zo, als tiener. Ik hoop dat die tijd terugkomt en ja, blijkbaar wel...
De crèmes die ik kocht om mijn illusoire schoonheid terug te krijgen.
Een crème tegen walletjes, een crème voor gezichtsmaskers en een doodgewone maar naar het schijnt efficiënte dagcrème. Zeggen dat ik vroeger zo'n babyhuidje had. Maar ja, de tand des tijds... Enfin, het is misschien nog niet te laat. Ijdelheid der ijdelheden.
Jullie, die af en toe deze blog bezoeken en die ik niet ken. Wie weet wat voor schoon volk jullie zijn... Vrouwen en mannen. 
Sommige dagen maken me echt gelukkig.   

09-02-2008 om 22:04 geschreven door tosca  

Ik heb mijn vorige blog gedeleted.
De dag ervoor lag er een dode zwarte merel op het voetpad. Niet op het mijne maar op het voetpad van de laan waar ik werk. Het dier ruste in vrede. Dezelfde dag liet ik een mok vallen waaraan ik emotioneel gehecht was. Ik kreeg deze kop toen mijn jongste één jaar oud was. Sleeping beauty op de mok. Mooie fijne tekening. Anno 1995. Zal niet zo vlug vervangen kunnen worden want het was een dunne mok.
De materie van de vorige blog zit echter veilig opgeborgen achter een kluis. Figuurlijk wel te verstaan.
Op een mooie dag, als de sterren wat gunstiger gezind zijn, kan dat nog materie voor een boek opleveren.
Moet wel grondig herwerkt worden, zegt een kritische stem in mij. Er is iets van te maken.
Maar voorlopig heb ik de ganse zaak tijdelijk ten grave gedragen. Ik heb andere zaken af te handelen.
De blog Parelstuif (minder controversieel) zal nog lang blijven bestaan. As long as I may live. 
Hierop wil ik klinken met een zoete melodij.


 

07-02-2008 om 23:01 geschreven door tosca  

05-02-2008 om 11:16 geschreven door tosca  

Een frisse rustgevende melodie, aangeboren charme en "milles cordes à son arc".
Een vrouwtje om u tegen te zeggen.
Of hoe iemand eenvoudig kan blijven ondanks de spotlights.

02-02-2008 om 21:59 geschreven door tosca  

Ondergetekende heeft voeling met wat leeft onder de mensen.
Op een overvolle lijnbus (vrijdag heb ik net iets te vroeg gedaan met werken om aan de drukte te ontsnappen) vertelden 2 vrouwen over het feit dat ze nu drie trams of bussen in Brussel moesten nemen ipv vroeger slechts één. De MIVB heeft vorig jaar een wijziging van het net doorgevoerd en daardoor moeten sommige mensen puzzelen om van a naar b te geraken.
"Le tram 55... Et alors le tram 91,92..."
Ik kan het alleen maar beamen en denk zonder weemoed terug aan mijn werkplek in Elsene vorig jaar.
De trams lieten soms lang op zich wachten, vooral in de zomer.
"Et vous savez, madame, qui a fait tout cela? A ce qu'il paraît, c'est un Français qui a eu ce projet de modifier le réseau des trams..."
Ik antwoord met "Ah oui, qu'est-ce que vous voulez, il y a toujours quelque chose", lach vriendelijk en ben blij dat ik voorlopig geen dergelijk traject moet afleggen.
Vanavond op RTL volg ik het ontroerende verhaal van 2 koppels van gevorderde leeftijd (familie van elkaar) die samenwonen in een typisch Ardens huisje achter de Vesdre en die volledig afgesloten zijn omdat de brug van de rivier is ingestort en meegenomen door de mannen van het leger. De vrouwen huilen een potje, één van de mannen maakt een hele grote omweg door een bos om aan proviand (etenswaren e.d.) te geraken.
Sommige mensen leven mooi maar erg afgezonderd. Hopelijk zorgen de mannen van het leger vlug voor een nieuwe brug.
Een andere man maakt mensen warm voor een nieuw alternatief en ecologisch leven.
Soms worden dergelijke initiatieven in de kiem gesmoord.
Van horen zeggen.
De economie primeert.
Misschien heb ik teveel indiaantje gespeeld vroeger, maar eigenlijk spraken die wijze indianen soms wel de waarheid.
Edoch, ik doe mee aan het systeem, maar of ik daar zoveel beter van word???

01-02-2008 om 20:43 geschreven door tosca  

Een verweerde brug
Wind die van alle kanten komt toewaaien
Je komt me ophalen
Bye bye busje komt zo
2 lippen drukken zich tegen de mijne
Postromantisme
Everything sucks for the moment
Behalve jij
Zeg me
Hoe doe je dat
Houden van
Zo iemand
Als ik
Alles is moeilijk
Maar ik leg het simpel uit
Hou je mond nu maar
Want ik wil je kussen
Zeg je vol zen
Was jij maar meer ik
en ik maar meer jij
Dan was alles simpel
Maar het uitleggen
Zou moeilijk gaan

"authentiek uit het leven gegrepen 30/01/2008 na een hektische 1/2 kl-werkdag die voor 10 telt"

31-01-2008 om 10:06 geschreven door tosca  

Eens onder de brug door bereik ik al snel de industrieparklaan. Naast mij rijzen de gebouwen van de Coreliogroep op en links van mij stopt een grote bus, "Vlaschaard" genaamd. Een horde schooljeugd stapt uit vergezeld van een aantal leraren en leraressen.
"Die willen weten hoe men een krant in elkaar steekt," flitst het door mijn hoofd.
Ik moet onwillekeurig aan mijn eigen kinderen denken. Ze gaan ook veel op uitstap.
Een beetje verder kijken de mensen me aan vanuit de luxueuze eetzaal van een tamelijk trendy hotel. Geen goor gevalletje in elk geval. Ze hebben fietsstallingen naast het hotel. Een zeldzaamheid. Ik neem de koe bij de horens en vraag aan één van de goedgeklede kelners of ik - als het weer wat beter wordt - mijn fiets in die stalling mag plaatsen.
"Ik werk hiernaast, zie je..."
"Geen probleem, doe maar..."
Ik verlaat nonchalant het hotel en denk terug aan andere tijden toen ik zelf als interim hotels reserveerde voor particulieren. De verantwoordelijke verzorgde de grotere groepen (Duitsers en Japanners). Ik glimlach maar niet teveel want de betaalde werkdag is nog maar net begonnen voor mij en ik weet niet hoe de dag zal evolueren. Een overenthousiaste collega onthaalt me met een vriendelijke aanspreking en ook dat brengt me in verwarring.
"Wat moet ik hier allemaal over denken? Is het allemaal niet een beetje té? Op mijn vorige werkplek was het soms dertig graden onder nul. Hier lijkt het meer op een Costa, hoewel... Schijn bedriegt zeggen ze dan."
Ik stop mijn cynische gedachten in een doos en besluit de "je m'en fous-houding" te hanteren.
Even later gooi ik me in het werk.
's Avonds is de jongste ziek. Mijn jongste puber van dertien jaar 1/2. Snipverkouden. Juffrouw wil plots weer mama's kleine meisje zijn en komt op mijn schoot zitten.
Mijn zoon wil geen wiskundeuitleg geven aan zijn zus (oudste dochter) tenzij ik hem help het boek van Pieter Aspe "Grof wild" samen te vatten. Geen kolfje voor mijn bek maar ik heb het toch gedaan. "O my, wat laten ze die jongens toch allemaal lezen..." schiet het door mijn gedachten. Ik ben nu niet bepaald een nonachtig type of wat dan ook, maar er staan toch heel wat ruwe passages in te lezen.
Volgende week is het krokussenvakantie.

29-01-2008 om 10:45 geschreven door tosca  

Net nu ik een evenwicht in mezelf gevonden heb, net nu zoeken een aantal mensen toenadering. Net nu ik een beetje wantrouwig ben geworden. Vroeger was ik niet zo, open tot en met, maar de laatste tijd houd ik de boot af. Het lijkt of deze gesloten houding mensen iets meer aantrekt, want ze gaan op verkenning, willen het deurtje binnengaan, maar ik laat het wat op een kier. Niet ja, niet neen, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik blijf vriendelijk maar de lawine van vriendelijke toenadering verbaast me. Wat zoeken ze? Wat hopen ze in mij te vinden? Ik ben van plan gewoon mezelf te blijven. Het allemaal wat te rekken en mezelf maar met mondjesmaat te tonen.  
"Open your heart" is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Toch liever iets gesloten dan te open. Met deze delicate houding (niet ja, niet neen) wordt het leven eenvoudiger. 

27-01-2008 om 21:16 geschreven door tosca  

24-01-2008 om 22:01 geschreven door tosca  

24-01-2008 om 12:09 geschreven door tosca  

Honnepon en Dageraad sloten een deal. Gedurende een paar daagjes switchen zij van gedachten.
Honnepon wordt grappig, vlug tevreden en mja, een klein beetje oppervlakkig misschien maar in alle geval meer "easy going" (gemakkelijk in de omgang). Dageraad wordt een beetje nomade, verruimt de horizon, maakt plannen, organiseert. Raar maar waar. Honnepon wordt Dageraad en Dageraad Honnepon.
Honnepon zit in Dageraad en Dageraad zit in Honnepon. Als dat maar goed afloopt...
Het vergoelijkt een beetje de moeilijke kantjes van het leven, zoals nu weer, met die kapotte wc.
Niet verstopt of zo. Enkel het doortreksysteem dat het laat afweten.
Maar voor de rest is alles rimpelloos in onze hut.
Het stro beelden we ons wel in en de verbeelding doet de rest.
Eventjes slikken toch wel nu die fantastische acteur Heath Ledger er niet meer is (Australische acteur, speelde onder andere in Brokeback Mountain). Vermoedelijk gestorven aan een overdosis slaappillen of... misschien een slechte reactie van het hart op de slaappillen. Uitputting ten gevolge van een vermoeiende rol als Joker in een komende Batmanfilm.
Dageraad : "C'est que c'était son heure..."
Honnepon : "Dommage, dommage, dommage, un si bon acteur... beaucoup trop jeune pour mourir."
Dageraad : "La mort connaît pas d'heure,..."
Een collega van mij is ook achtentwintig. Veel te jong eigenlijk om te sterven.
Bij deze wens ik iedereen een lang en gelukkig leven toe.

23-01-2008 om 00:00 geschreven door tosca