Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
15-02-2008
MIRACULO MIRACULORUM
Trouwe lezers van deze blog zullen weten dat ik een rare "madam" ben. Ik ben niet voor niets twaalf dagen ouder dan de u allen bekende Johnny Depp (zelfde geboortejaar 1963 en geboorteteken namelijk tweeling). Daar houdt de vergelijking dan ook mee op, tenzij het "raar" zijn en dezelfde smaak wat vrouwen betreft, moest ik een man zijn. Maar ik ben een vrouw en in mijn geval hetero, dus... die vergelijking is ook niet helemaal gerechtvaardigd. Mijn leven kent ups and downs. Ik kan maanden werken voor een karig loon, alsook mijn partner, we leven tenslotte in 2008 en dat is in de privésector hét tijdperk van de minimumlonen tenzij je al jaren op dezelfde plaats werkt. Maar voor ons, die regelmatig op een nieuwe plek begonnen zijn, is het dus "krabben" en "wroeten". Gisteren viel er een mooi Valentijnsgeschenk op onze hoofdjes. Mijn schatje won 1500 euro. Ik kreeg geld om een prachtige moderne fiets mee te kopen. Ik was natuurlijk blij maar nog blijer omdat hij mij zo graag ziet en zoveel voor mij over heeft. Tenslotte zou hij het ook voor zichzelf kunnen houden. Maar niet dus... Baby loves me, zeggen ze dan. Ik heb er heel lang over gedaan om te aanvaarden dat hij de ware was voor mij. Zoiets in de zin van : "Ik ben zijn type, maar is hij het mijne?" Mijn liefde is er alleen maar dieper door geworden. Wars van alle clichés zie ik hem liever dan ooit. Raar om te beseffen dat je iemands droomvrouw bent. Ook al loopt er veel mooier en lelijker rond op deze aardbol. Dat speelt allemaal geen rol. Een beetje zoals de Franse schrijver Alphonse de Lamartine schreef : "Un seul être vous manque et tout est dépeuplé." Dageraad ziet me dus graag, al is het niet altijd gemakkelijk samenleven, vanwege zijn artistiekerig karakter. Maar met de jaren ben ik véél verdraagzamer geworden. Tenslotte ben ik ook wat lunatiek van karakter, al is dat verminderd. Soms vind ik de opmerkingen van jongeren hard, ook die van mijn tieners. Vlijmscherp soms. Ik zeg dan altijd tegen mezelf : "Jij bent ouder, stel je dan verdraagzaam op." Relativeren helpt. Eén van mijn jongere collega's zit in een dipje en zegt dat dit niet haar droomjob is (stressant?) en een andere collega vraagt of ik ook werk voor het geld. Ik zeg dat ik dit werk graag doe, maar dat zeg ik ook om mezelf te stimuleren want natuurlijk doe ik dit werk niet voor het geld (een minimumloon en dan nog eens 1/2, komaan zeg...) Eigenlijk ligt de ganse kunst in het invullen van het werk zoals er mensen zijn wiens kunst ligt in het invullen van het leven. Een paar maanden geleden besloot ik om alles te nemen wat komt, de goede en de kwade dagen. Daar begin ik de laatste tijd beter in te slagen. De dramaqueen ligt ver achter mij...
Het kan zo gek niet zijn of ik droom ervan. Aanleiding was een feit dat zich gisteren afspeelde op de werkplek. Eén van de jonge collega's wapperde een briefje van vijftig euro naar mijn vrouwelijke chef, omdat haar man gisteren vijftig werd. Hij wou het haar schenken en zei dat hij de loterij Euromillions gewonnen had. Daarna vertelde hij dat hij de zaak had overgekocht en voortaan halftime kwam werken met een knipoog naar mij. Ik moest even lachen. Ik weet dat hij vaak door het lint gaat, het is er vaak over maar ja, hij is jong... Ik weet niet wat de chef ervan dacht, ze ziet er mooi uit en is van goeden huize waarschijnlijk, zo komt ze toch over, maar ze is niet gemakkelijk te doorgronden en als mensen zich niet laten doorgronden, voel ik me niet geroepen onder de oppervlakte te kijken. Al zou ik het kunnen proberen... maar het is niet proper. Dat heet respect voor anderen. Enfin, het is een mooie vrouw. De droom dus. We gingen een feestje vieren op een dakterras. Niet op ons dakterras, neen op het dak van een wolkenkrabber, ergens in Brussel. De tafeltjes stonden gedekt. 2 tafeltjes voor twee koppels. Dageraad en Honnepon (wij dus) en mijn vriendin en haar man. De tafeltjes waren keurig gedekt, heel helder met zachte servietten en licht porselein dat de avondzon nog kon vatten. De zon ging nog niet helemaal onder. Dageraad voerde mij tot de rand van het dak en zei : "Schatje, we blijven op een meter afstand van de rand zitten, ik wil niet dat je je duizelig gaat voelen vanwege de hoogte." We gingen zitten, heel dicht bij elkaar. Ik kon zijn hart voelen kloppen. Hij begon me teder te kussen en het andere koppel ging ook helemaal in elkaar op en vergat ons nog meer dan wij hen vergaten. Op de achtergrond speelde Avalon van Roxy Music. (Voor de jongere generatie : ik ben niet echt piep meer, dit is een liedje uit mijn jonge jaren). "Een testje, schat, ik wil een testje doen...", sprak Dageraad me toe. "Wat voor test? Ik dacht dat je me graag zag...", stamelde ik hem toe. "Dat weet je toch. Eerst, het testje... Je mag kompas spelen. Zeg me waar het Noorden, het Zuiden, het Oosten en het Westen zijn." Ik gaf hem een nauwkeurige beschrijving van de windstreken. De zon was in het Westen, ertegenover was het Oosten, het Noorden lag er vanboven ergens tussen en het Zuiden aan de overkant van het Noorden. "Je bent met glas geslaagd", knipoogde hij tegen mij. "Kom, we gaan oesters eten."
De laatste tijd vind ik veel vreugde in kleine dingen. Heel erg uiteenlopende dingen weliswaar... Naar het schijnt zou de woning van de overleden fietser uit de buurt overgekocht worden door zijn kleinzoon (21 of 22) met de hulp van zijn alleenstaande mama. Hopelijk komt het in orde. De andere tante en nonkel zullen ook nog hun deel van de erfenis moeten krijgen. Hoe dan ook, de woning blijft in de familie. Toen mijn kroost nog in de kinderwagen of ernaast wandelde, fietste deze jongen vaak op het voetpad. Een hele vriendelijke jongen die voor electrieker heeft gestudeerd. Charmante familie. Het leven is eigenlijk een continue flow. Dan, die lieve sms'jes die mijn jongste me stuurt en die mijn hart verwarmen na een hektische dag. Minou die deze morgen op mijn dakterras zat te wachten. Prachtige witte poes met madammenkuren. Ons ma die zo kranig is voor haar zeventig jaren maar nu wel te horen kreeg dat haar schildklier niet goed werkt. Ze moet naar het schijnt af en toe een banaan eten ipv een boterham. Straks googlet deze dokter "Tournesol" naar info over schildklieractivatie op het internet. Naar mijn bescheiden mening kunnen bananen geen kwaad, ze zitten vol oligo-elementen. Mijn plannen om mezelf op een nieuwe fiets te trakteren. Met mijn oude maar oerdegelijke fiets (zo worden ze niet meer gemaakt) durf ik niet echt naar het werk te rijden. Ik werk naast een sjiek hotel waar ik de fiets mag plaatsen in de fietsstallingen (akkoord van de kelners). Ik kan moeilijk mijn oude fiets een ganse dag laten staan naast dit poepsjiek hotel. Bovendien heeft mijn jongste dochter een fiets nodig. Al beweert ze dat ze met haar 1 meter 76 en later misschien 1 meter 80 een andere fiets nodig heeft dan haar mama van 1 meter 64 en een half. We zien wel. Mijn franstalige collega (de collega die er al het langste werkt) die vindt dat ik steeds goedgemutst ben. Dat is Honnepon (ikzelf dus) ten voeten uit. Een gelukkig kind dat de dag neemt zoals hij komt zonder al te veel zorgen en kommer en kwel. Vroeger was ik zo, als tiener. Ik hoop dat die tijd terugkomt en ja, blijkbaar wel... De crèmes die ik kocht om mijn illusoire schoonheid terug te krijgen. Een crème tegen walletjes, een crème voor gezichtsmaskers en een doodgewone maar naar het schijnt efficiënte dagcrème. Zeggen dat ik vroeger zo'n babyhuidje had. Maar ja, de tand des tijds... Enfin, het is misschien nog niet te laat. Ijdelheid der ijdelheden. Jullie, die af en toe deze blog bezoeken en die ik niet ken. Wie weet wat voor schoon volk jullie zijn... Vrouwen en mannen. Sommige dagen maken me echt gelukkig.
Ik heb mijn vorige blog gedeleted. De dag ervoor lag er een dode zwarte merel op het voetpad. Niet op het mijne maar op het voetpad van de laan waar ik werk. Het dier ruste in vrede. Dezelfde dag liet ik een mok vallen waaraan ik emotioneel gehecht was. Ik kreeg deze kop toen mijn jongste één jaar oud was. Sleeping beauty op de mok. Mooie fijne tekening. Anno 1995. Zal niet zo vlug vervangen kunnen worden want het was een dunne mok. De materie van de vorige blog zit echter veilig opgeborgen achter een kluis. Figuurlijk wel te verstaan. Op een mooie dag, als de sterren wat gunstiger gezind zijn, kan dat nog materie voor een boek opleveren. Moet wel grondig herwerkt worden, zegt een kritische stem in mij. Er is iets van te maken. Maar voorlopig heb ik de ganse zaak tijdelijk ten grave gedragen. Ik heb andere zaken af te handelen. De blog Parelstuif (minder controversieel) zal nog lang blijven bestaan. As long as I may live. Hierop wil ik klinken met een zoete melodij.
Textiel glijdt van de schouders Haar lichaam is als een schilderij Zijn handen blijven soms aan stukjes hangen Zij kent zijn favourite places to be Geen reisje voor deze twee Geen begin geen einde Wel de Brusselse regen exclusief Voor deze koningen van de nacht
Een frisse rustgevende melodie, aangeboren charme en "milles cordes à son arc". Een vrouwtje om u tegen te zeggen. Of hoe iemand eenvoudig kan blijven ondanks de spotlights.
Ondergetekende heeft voeling met wat leeft onder de mensen. Op een overvolle lijnbus (vrijdag heb ik net iets te vroeg gedaan met werken om aan de drukte te ontsnappen) vertelden 2 vrouwen over het feit dat ze nu drie trams of bussen in Brussel moesten nemen ipv vroeger slechts één. De MIVB heeft vorig jaar een wijziging van het net doorgevoerd en daardoor moeten sommige mensen puzzelen om van a naar b te geraken. "Le tram 55... Et alors le tram 91,92..." Ik kan het alleen maar beamen en denk zonder weemoed terug aan mijn werkplek in Elsene vorig jaar. De trams lieten soms lang op zich wachten, vooral in de zomer. "Et vous savez, madame, qui a fait tout cela? A ce qu'il paraît, c'est un Français qui a eu ce projet de modifier le réseau des trams..." Ik antwoord met "Ah oui, qu'est-ce que vous voulez, il y a toujours quelque chose", lach vriendelijk en ben blij dat ik voorlopig geen dergelijk traject moet afleggen. Vanavond op RTL volg ik het ontroerende verhaal van 2 koppels van gevorderde leeftijd (familie van elkaar) die samenwonen in een typisch Ardens huisje achter de Vesdre en die volledig afgesloten zijn omdat de brug van de rivier is ingestort en meegenomen door de mannen van het leger. De vrouwen huilen een potje, één van de mannen maakt een hele grote omweg door een bos om aan proviand (etenswaren e.d.) te geraken. Sommige mensen leven mooi maar erg afgezonderd. Hopelijk zorgen de mannen van het leger vlug voor een nieuwe brug. Een andere man maakt mensen warm voor een nieuw alternatief en ecologisch leven. Soms worden dergelijke initiatieven in de kiem gesmoord. Van horen zeggen. De economie primeert. Misschien heb ik teveel indiaantje gespeeld vroeger, maar eigenlijk spraken die wijze indianen soms wel de waarheid. Edoch, ik doe mee aan het systeem, maar of ik daar zoveel beter van word???
Een verweerde brug Wind die van alle kanten komt toewaaien Je komt me ophalen Bye bye busje komt zo 2 lippen drukken zich tegen de mijne Postromantisme Everything sucks for the moment Behalve jij Zeg me Hoe doe je dat Houden van Zo iemand Als ik Alles is moeilijk Maar ik leg het simpel uit Hou je mond nu maar Want ik wil je kussen Zeg je vol zen Was jij maar meer ik en ik maar meer jij Dan was alles simpel Maar het uitleggen Zou moeilijk gaan
"authentiek uit het leven gegrepen 30/01/2008 na een hektische 1/2 kl-werkdag die voor 10 telt"
Eens onder de brug door bereik ik al snel de industrieparklaan. Naast mij rijzen de gebouwen van de Coreliogroep op en links van mij stopt een grote bus, "Vlaschaard" genaamd. Een horde schooljeugd stapt uit vergezeld van een aantal leraren en leraressen. "Die willen weten hoe men een krant in elkaar steekt," flitst het door mijn hoofd. Ik moet onwillekeurig aan mijn eigen kinderen denken. Ze gaan ook veel op uitstap. Een beetje verder kijken de mensen me aan vanuit de luxueuze eetzaal van een tamelijk trendy hotel. Geen goor gevalletje in elk geval. Ze hebben fietsstallingen naast het hotel. Een zeldzaamheid. Ik neem de koe bij de horens en vraag aan één van de goedgeklede kelners of ik - als het weer wat beter wordt - mijn fiets in die stalling mag plaatsen. "Ik werk hiernaast, zie je..." "Geen probleem, doe maar..." Ik verlaat nonchalant het hotel en denk terug aan andere tijden toen ik zelf als interim hotels reserveerde voor particulieren. De verantwoordelijke verzorgde de grotere groepen (Duitsers en Japanners). Ik glimlach maar niet teveel want de betaalde werkdag is nog maar net begonnen voor mij en ik weet niet hoe de dag zal evolueren. Een overenthousiaste collega onthaalt me met een vriendelijke aanspreking en ook dat brengt me in verwarring. "Wat moet ik hier allemaal over denken? Is het allemaal niet een beetje té? Op mijn vorige werkplek was het soms dertig graden onder nul. Hier lijkt het meer op een Costa, hoewel... Schijn bedriegt zeggen ze dan." Ik stop mijn cynische gedachten in een doos en besluit de "je m'en fous-houding" te hanteren. Even later gooi ik me in het werk. 's Avonds is de jongste ziek. Mijn jongste puber van dertien jaar 1/2. Snipverkouden. Juffrouw wil plots weer mama's kleine meisje zijn en komt op mijn schoot zitten. Mijn zoon wil geen wiskundeuitleg geven aan zijn zus (oudste dochter) tenzij ik hem help het boek van Pieter Aspe "Grof wild" samen te vatten. Geen kolfje voor mijn bek maar ik heb het toch gedaan. "O my, wat laten ze die jongens toch allemaal lezen..." schiet het door mijn gedachten. Ik ben nu niet bepaald een nonachtig type of wat dan ook, maar er staan toch heel wat ruwe passages in te lezen. Volgende week is het krokussenvakantie.
Net nu ik een evenwicht in mezelf gevonden heb, net nu zoeken een aantal mensen toenadering. Net nu ik een beetje wantrouwig ben geworden. Vroeger was ik niet zo, open tot en met, maar de laatste tijd houd ik de boot af. Het lijkt of deze gesloten houding mensen iets meer aantrekt, want ze gaan op verkenning, willen het deurtje binnengaan, maar ik laat het wat op een kier. Niet ja, niet neen, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik blijf vriendelijk maar de lawine van vriendelijke toenadering verbaast me. Wat zoeken ze? Wat hopen ze in mij te vinden? Ik ben van plan gewoon mezelf te blijven. Het allemaal wat te rekken en mezelf maar met mondjesmaat te tonen. "Open your heart" is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Toch liever iets gesloten dan te open. Met deze delicate houding (niet ja, niet neen) wordt het leven eenvoudiger.
VOOR ROMANTISCHE ZIELEN : EEN MATCH VAN MUZIEK EN KUNST
Verrast, aangenaam verrast ben ik door deze wondermooie schilderijen. De muziek (een ouwertje van Demis Roussos) doet de schilderijen alle eer aan en de schilderijen laven zich aan de muziek.
Demis ROUSSOS (muziek) Quand je t'aime De neo-impressionistische Russische schilder Nurkhatim Bikulov (schilderijen)
We zijn ruimdenkend. We zijn vooruitstrevend hoewel af en toe een beetje old-fashioned, maar goed, je kunt niet alle trends volgen. Alleen, dit vond ik erover. Toen ik mijn mail openklikte en informatie kreeg over één of ander bankproduct van één of andere maatschappij, kreeg ik eerst een défilé van naakte madammen voorgeschoteld. Niets op tegen, maar bon, als je het dan toch goed wil spelen, dan liever naakte mannen. Ik ben tenslotte een vrouw. En voor de gelijkheid van seksen. Vrouwen lustobject? Mannen dan ook. Ergens vind ik het er wel over. Als ik bankinformatie wil, hoef ik geen naakt en zeker niet op mijn nuchtere maag. Dan zoek ik informatie. Er is een plaats en tijd voor alles. Overigens heb ik niets tegen mensen die naakt poseren. Het brengt goed geld op en er zal altijd wel een publiek voor zijn. Als vrije geest mag dat allemaal van mij. Maar niet in combinatie met een aan te prijzen product. Dan vind ik het goedkoop. En een beetje storend. Die mensen zullen dus geen klant hebben aan mij. Toch jammer want het leek op het eerste zicht een aantrekkelijk product. Zou ik als man ook zo reageren? Mmm, misschien wel... een vrouw in een fladderend opwaaiend zomerjurkje zou dan misschien nog beter scoren. Een heel klein beetje textiel mag wel. Is iets minder agressief en iets meer suggestief soms. Uiteraard, dit is een persoonlijke mening.
Honnepon en Dageraad sloten een deal. Gedurende een paar daagjes switchen zij van gedachten. Honnepon wordt grappig, vlug tevreden en mja, een klein beetje oppervlakkig misschien maar in alle geval meer "easy going" (gemakkelijk in de omgang). Dageraad wordt een beetje nomade, verruimt de horizon, maakt plannen, organiseert. Raar maar waar. Honnepon wordt Dageraad en Dageraad Honnepon. Honnepon zit in Dageraad en Dageraad zit in Honnepon. Als dat maar goed afloopt... Het vergoelijkt een beetje de moeilijke kantjes van het leven, zoals nu weer, met die kapotte wc. Niet verstopt of zo. Enkel het doortreksysteem dat het laat afweten. Maar voor de rest is alles rimpelloos in onze hut. Het stro beelden we ons wel in en de verbeelding doet de rest. Eventjes slikken toch wel nu die fantastische acteur Heath Ledger er niet meer is (Australische acteur, speelde onder andere in Brokeback Mountain). Vermoedelijk gestorven aan een overdosis slaappillen of... misschien een slechte reactie van het hart op de slaappillen. Uitputting ten gevolge van een vermoeiende rol als Joker in een komende Batmanfilm. Dageraad : "C'est que c'était son heure..." Honnepon : "Dommage, dommage, dommage, un si bon acteur... beaucoup trop jeune pour mourir." Dageraad : "La mort connaît pas d'heure,..." Een collega van mij is ook achtentwintig. Veel te jong eigenlijk om te sterven. Bij deze wens ik iedereen een lang en gelukkig leven toe.
Het gaat goed met de levensverwachting van de mensen. Zo is er het lieve oude dametje Romanie Pollet (mooie naam overigens!) die 109 jaar is en in een rustoord verblijft in mijn buurgemeente Ganshoren. Sedert Marcelle Droogmans zaterdag begraven werd op de respectabele leeftijd van 109 jaar, is zij nu de oudste Belg. Romanie Pollet werd op 21 december 1898 geboren en telt nu dus 109 lentes. Een dikke bravo voor dit charmante madammeke. De Franse Jeanne Calmant werd 122 jaar. Die mensen hebben heel wat geschiedenis meegemaakt. Maar vooral, ze hebben hun eigen weg gevolgd. En dat, is het mooiste aan de ganse zaak...
De Britse cineast Ken Loach heeft weer een prachtige film gemaakt, ditmaal over een vrouw Angie, jong en intelligent, die haar job verliest in een uitzendbureau voor Oost-Europese arbeiders en met haar goede vriendin Rose zelf een firma opstart. Wat aanvankelijk een nobel initiatief was, zal stranden in een duistere zaak waar illegale praktijken de bovenhand voeren (ronselen van mensen voor bedrijven in London enz...) De film speelt in UGC De Brouckère maar ook in andere bioscopen overal te lande. Een aanrader die ik waarschijnlijk binnen twee jaar zal bekijken als ik de dvd in de lokale bib uitleen. Zoals de film Brokeback Mountain me nu ook enorm bevallen heeft (zij het drie jaar na datum). Met dank aan de bib!
De laatste dagen spreken vele mensen me spontaan aan. De chauffeur van de lijnbus, een paar collega's met Afrikaanse roots (Kameroen, waar ligt dat?), een paar anderen die ik toevallig ontmoet. Strange, very strange. Meestal zet ik de eerste stap. Ik ben niet zo van het afwachtende type. Maar nu laat ik de lawine van vriendelijke toenadering over me heen komen. Enjoy the moment! Een beetje schmink doet wonderen. Nu nog een kappersbezoek proberen te versieren. Op dit moment voel ik me een beetje leeg. Vidée. De parttime is veeleisend omdat ik elke dag op de werkplek aanwezig moet zijn én de vorige collega's ziek zijn én ik anderen al moet opleiden. Uiteraard, weer geen droomjob maar goed, het is vlakbij en ik klaag niet. Ondertussen ben ik toch maar aan de slag. Nog nooit trok ik me zo weinig aan van wat anderen over me denken. Ik ben minder impressionabel geworden. Hierna volgt een gedicht van de Afrikaanse dichter Kasele Laisi Watuta over Jette (als ik tenminste tijd vind om het te typen, het is een mooi en verfrissend gedicht, een beetje "weirdo" maar niet slecht).
vertaald naar het Brussels door Claude Lammens (Brussels Volkstejoeter) In 't Nourde van 't Zoeide, van Uust noe West Da's ni neeverans Want ee es Jet' Ën lapke vroegtiekes dei oeitreuptiekes arseire 't pleksen op de peer uut Jet' : bekke Belzjik, bekke Brussel bekke Vloindere, bekke Woêlekant, bekke Vloms, bekke Neiderlans, bekke stat, bekke boorenboeite den univêr in iene mozaic van vruchtboere grond, zu goot, Terroir
In het noorden van het zuiden van oost naar west Hier is niet nergens Want zie Jette een strook van vraagtekens die uitroeptekens arceren het plekje op de pier is Jette : ietsje België ietsje Brussel ietsje Vlaanderen ietsje Wallonië ietsje Vlaams ietsje Nederlands ietsje stad ietsje platteland het universum in een mozaïek van vruchtbare aarde zo goed Streek en bodem
De laatste dagen ben ik echt populair. Zo ook vanavond. Een zwoele nog redelijk jonge stem van een intelligente man aan de lijn, ik vermoed rond de zesendertig. Heb er een half uur mee aan de lijn gehangen. Heeft beloofd om me info te e-mailen. Belde naar aanleiding van een pensioenspaarfonds via een vorige werkgever. Geld dat ergens vastzit, de tweede pijler van het pensioensparen. Kan niet gemengd worden met privépensioensparen want is een ander systeem. Kan eventueel overgeheveld worden naar een onthaalstructuur van een bank. Ik vond het leuk én interessant om te vernemen, welke formules ze nu allemaal uitgedokterd hebben. De persoon was heel vriendelijk. I felt like the queen of Katamancha. Graag zou ik altijd zo lief reageren als ik vanavond deed. Maar ik zou mezelf niet zijn als ik af en toe geen steekje zou prikken. Zal de staat later niet dat pensioenspaargeld gebruiken door het wettelijk pensioen in te houden zolang dat het pensioenspaargeld niet opgesoupeerd is. Voorbeeld : men heeft recht op x wettelijk pensioen, men houdt dit in zolang x pensioenspaargeld gedeeld door x wettelijk pensioen per maand niet opgebruikt is. Of, wie zegt dat de staat later dit pensioensparen niet tegen 50 procent zal belasten. Een ver-van-mijn bedshow en ik lig er niet wakker van. Ik ben wel nog even van mijn melk. Zo'n charmante stem hoor je één keer op honderdduizend.
Neen, ik ben niet met mijn gat in de boter gevallen. Ondanks mijn parttime word ik onmiddellijk ingeschakeld om het grote werk te klaren. 2 collega's zijn ziek. Misschien zien ze mij als een reddende engel, iemand die uit de hemel gevallen is en hen eindelijk toelaat zich ziek te laten melden. Sommigen komen misschien niet meer terug. Ik begrijp het wel, de telefoonjobs brengen stress met zich mee, er is ander en beter werk. Maar voor mij ligt deze job vlakbij wat de afstand betreft, dus dat is meegenomen. Parttime is het te doen, zij veeleisend wat de invulling betreft. Maar, het is overal iets en ik wil Dageraad niet teleurstellen. Dus spons erover. Deze voormiddag doe ik rekenwerk, facturen betalen, in het oog houden, up to date houden, rekening in positief zetten. Een hele klus met het switchen tussen de kredietkaarten. We trekken belastingen terug maar dat is pas binnen drie maanden en ondertussen dient er een orthodontist betaald te worden en ook de verplichte schoolreizen. Naar een studiebeurs voor de kinderen kan ik fluiten ondanks niet al te hoge inkomsten. Het heeft iets te maken met de kadastrale inkomentest. Het kadaster ligt te hoog ivm het inkomen. Gelukkig trek ik in 2009 3000 euro belastingen terug, daarmee kan ik dan de universitaire studies van de oudste bekostigen. Anders wordt het weer opsouperen van kredietkaarten. Gelukkig bestaan ze, zij het tegen 17 % interest. Zonder zou ik niet kunnen. Mijn huis is afbetaald en ik zou misschien een goedkopere hypotheek kunnen nemen op het huis, maar daarmee wil ik nog wat wachten. Voorlopig heb ik veel hulp van mijn kredietkaarten die ik nooit helemaal opgebruik. Duur maar handig. Een oplossing. Mijn oplossing. Dageraad gisterenavond : "Je t'aime chérie, ne me trompe pas..." Honnepon (ik dus) : "Avec qui veux-tu que je te trompe? Je ne vois personne, je travaille comme une folle et je n'ai plus vingt ans. Et puis, je t'aime même si tu m'énerves parfois..." Dageraad : "On sait jamais que quelqu'un te murmure de belles paroles..." Honnepon : "C'est gentil de ta part de croire en mon pouvoir de séduction mais je suis fidèle, tu sais,... et puis les gens sont exigents maintenant pour le physique. Ma poitrine est trop forte." Dageraad : "Tu es formidable (en m'embrassant), j'aime ton corps..." Honnepon : "Oui, toi tu m'aimes..." Soms moet ik terugdenken aan de vader van een goede vriendin uit mijn kindertijd. De man is gestorven op tamelijk jonge leeftijd. Hij was ook zo iemand : werk, gezin, papa zijn. Bij mij is het mama zijn maar het plaatje is identiek. Ik heb het geluk in mezelf gevonden en heb het beredruk. Voor flodders of fladders heb ik geen tijd. De mensen hier thuis gelukkig houden of maken, is al een hele klus. Ter beschikking zijn slorpt 80 procent van mijn tijd op. Dit is mijn leven en het stemt me gelukkig. Simple soul but happy anyway.
Lezen er mensen deze blog? Soms wel, soms niet vermoedelijk. Literair gezien is het als opgeklopt eiwit momenteel, verwerkt in een licht dessert. Ach, meer moet dat niet zijn en meer zou ik ook niet kunnen voortbrengen momenteel. Een blog is voor mij vooral een neerslag van de "mind" van iemand. De volgende periode zullen de stukjes heel kort zijn, mini, mini...
Je krijgt het druk in de komende periode. Je bent totaal niet meer gewend om in een bedrijf te werken. 's Morgens moet je de noodzakelijke klussen thuis klaren en in de namiddag speel je je rol binnen in het bedrijf. Probeer dit voortreffelijk te doen en niet door de mand te vallen. Je kon toch goed acteren? Komaan, Toscaske, speel je rol en gooi je in het actieve leven. Liefs en dikke knuffel, de creatie.
Backup van de dag : met glans geslaagd, hehe. Houden zo.
Soms is het goed zichzelf van op afstand te bekijken. Je krijgt er humor door en relativeert meer. Dingen worden pakken minder dramatisch dan men op het eerste zicht zou denken. Het kan ook helpen als men zijn sporen in iets moet verdienen, bijvoorbeeld op een werk of zo, wanneer men zich moet bewijzen bij evaluatie. Ik zag mezelf in de glazen ruiten van het gebouw waar ik werk en moest lachen vooraleer ik de drempel overschreed. Volgens mijn dochters word ik "crazy" maar ik weet wel beter.
 "Cool"){kind=icon}
