Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
04-12-2009
STIR IT UP
In een wassalon wacht ik op mijn lijnbus die me naar het werk moet brengen. Het regent bakken. Kyoto, het is misschien al te laat... What a fucking weather!!!! Leuke muziekjes alom waaronder stir it up van Bob Marley. Rondom mij enkel jeugd die ook op de lijnbus wacht. Buiten wacht een man die ik heb leren kennen doordat hij in de namiddag dezelfde lijnbus neemt en een dame. Af en toe knopen we een gesprek aan maar zeker niet altijd. Hangt af van het moment. Op het werk stort een ouder zijn hart uit bij mij. Hij is een alleenstaande vader. Heeft al een paar tromboses achter de rug. Luisteren en chapeau. Sommige mensen verdienen een medaille. Make belt aan met slecht nieuws. Ze is bestolen. Een dief of dieven houden huis in de buurt. Belangrijk is om de deur goed op slot te houden. Ze kwam terug van de Colruyt. Met heel veel zakken. De deur niet goed dichtgedaan. Een man, volledig in wit kostuum, liep rond in de gang. "Mon chat, mon chat..." Ons ma - eventjes te naïef - ging in de tuin kijken of de kat er was. Geen kat te bespeuren. Ondertussen moet hij toch de weg gevonden hebben naar de jaszak van ons pa en met grijpgrage handen stal hij geld en kaarten. Ons ma had dat niet gezien. Pas een halve dag later had ze het gemerkt. De kater viel zeker niet mee. De man stamelde nog iets van : "Excusez-moi madame du dérangement", schudde haar de hand en liep vlug weg in de straat. Voor hen wordt dit dus een maand zonder pensioen. Een schamel jaareinde als het ware. Gelukkig hebben ze vroeger nog kunnen sparen. Ze zijn niet alleen. Vele oudere mensen zijn bestolen in hun buurt. Politiebezoek en achteraf een eventuele dader aanpikken tussen dertig misdadigershoofden die op een scherm defileren. Ach, ons land is zeker niet veilig meer. De politie vindt dat ze er nog goed van af is gekomen, ze is niet neergeslagen of zo. Djeez... Ooit merkte ik een wagen op in de buurt. Het was alsof die prospectie deed. Zo van : die wonen daar en die wonen daar. Georganiseerde misdaad. Er zijn er die hier van leven. Als het heel even misgaat, lopen ze tegen de lamp. Anders vrijuit.
Vorige week was het winderig en regenachtig op de koop toe. Ik verloor 2 paraplu's en kocht een nieuwe bij Wibra voor een prikje. Op de trappen van het Noordstation speelde een jongbejaarde man balkanmuziek. Een vrouw vertelde me haar leven : ze is alleen, weduwe en won een reis van Sunjet. Of ze naar Turkije, Marokko, Tunesië zou gaan... Il faut faire attention aux suppléments de prix... Leuk dat ze op vakantie kan gaan. Eén en al empathie. Vakantie zit er volgend jaar voor mij niet in vanwege mijn precaire financiële situatie. Misschien doe ik wel een fietstocht of een lange ellenlange voettocht kwestie van mijn veeleisende carrière wat te verteren bij gebrek aan feedback en een coach. Maar een wellness zie ik wel zitten. Naast de deur. In Sint-Agatha-Berchem. Een vrouw steekt me een folder toe op de Kerstmarkt in de buurt. Schwett, schwett... (chouette,chouette!!!) I hope I'm not that looking bad,... Ondertussen is mijn oudste achttien geworden. Liefhebben en loslaten. Is het pendelen beu en wil kost wat kost op kot. Ergens op de campus. Zijn lessen beginnen al om acht uur 's morgens. Het Chinese jaar van de Buffel loopt ten einde. Als persoon geboren met stamdag Schaap ben ik dit jaar meermaals opgegeten geweest. Geestelijk dan. Volgend jaar is het Chinese jaar van de Tijger, iets vriendelijker al voor personen geboren met stamdag Schaap. Ik kan haast niet wachten. Dit jaar werd er veel van mij gevraagd. Ik kreeg ook voor de allereerste keer gezondheidsproblemen onder de vorm van een tenniselleboog. Begrijpe wie kan. Toch flits ik nog over de Brusselse wegen per fiets. Ik plaatste een bakje op mijn dakterras zodat de engeltjes er centjes in kunnen gooien. Ze zijn me daarboven toch niet helemaal vergeten want einde december trek ik mijn belastingen terug. Er wordt altijd teveel afgehouden zodat ik wel terug moet trekken. Niet zoveel want ik zette de kinderen ten laste van mijn partner op de fiscale brief. Anders moet hij zovéél bijbetalen. Nu trekt hij een peulschil, maar goed, hij moet al niets betalen en dat is ook meegenomen. Een afbetalingsplan bekomen, is nooit leuk. Elke dag bedelaars, waar ik ga of sta. Van alle rassen. Van alle leeftijden. Gelukkig wil ik er nog niet tegen schoppen, ik ben een vrij vredelievend persoon. Geen geweld. Peace and love. Ze willen geen appels enkel centjes. Dan maar niets.
Gisteren kwam ik tot de volgende bedenking. Het feit dat ik niets heb tegen hoofddoeken en mensen die dit dragen, ligt wellicht aan mijn katholieke roots. Dankzij deze roots heb ik het ook niet moeilijk met de tradities van moslimmensen zoals morgen "het Offerfeest". Ik bedoel maar dat ik het veel beter kan begrijpen vanuit mijn katholieke opvoeding. Morgen gaan er vele kindjes niet naar school vanwege het Offerfeest. In Brussel zag ik van jongsaf aan mensen met hoofddoeken. Toch leefde ik grotendeels in een hoofddoekvrije omgeving. Misschien is het een optie. Mensen toleranter maken voor andere tradities door bepaalde zaken vanuit hun eigen traditie te beschouwen. Moke weet dat ik dol ben op kerstmarkten. Ik plaats ook elk jaar een stalletje en een kerstboom. Hij stoort zich hier ook niet aan. Het is maar hoe men het bekijkt. 1 ding is zeker : ik kan de moslims beter begrijpen als ik teruggrijp naar mijn katholieke roots, dan als ik hier niet naar teruggrijp. Toen de kinderen jong waren, bezocht ik de kerstalletjes met hen en zij vonden dit vreemd, als een soort theater, maar wel mooi. Ook het Offerfeest is hen een beetje vreemd. Maar ze kennen wel beide tradities. Belangrijk is om alles in zijn kader te plaatsen.
Een aanradertje. De film "Iris" waarin het leven beschreven wordt van Iris Murdoch, een Ierse schrijfster. De jonge Iris, de oudere Iris die spijtig genoeg tijdens haar laatste jaren dokter Alzheimer op bezoek kreeg. Maar goed, het is een mooie film. Die ik gratis en voor niks in de bib kon uitlenen. Samen met het nieuwe boek over advocate Michelle Obama. "C'est un menteur," zegt een veertienjarige Molenbeekse jongen tegen mij. Begint een ganse uitleg over politiek... "In politiek gaat alles traag. Men moet ook rekening houden met anderen. Hij heeft al wat positief gedaan (teweeggebracht) tot nu toe. Ooit - ooit komt er nog vrede in Afrika. Een soort pan-Afrikaanse staat. Obama heeft hier misschien nog een rol in te spelen," orakel ik. De jongen is misschien nog niet helemaal van gedachten veranderd, maar ergens is zijn nieuwsgierigheid geprikkeld. Er zouden meer intergenerationele gesprekken moeten zijn. Interculturele gesprekken. "Il faut parler Arab," zegt een klein meisje tegen mij. "Nu spreek ik Nederlands," zeg ik gewoon. Mijn taak is om met die kinderen Nederlands te spreken. De Nederlandse taal sijpelt met mondjesmaat binnen. Een moeilijke bevalling vooral bij de voltooid deelwoorden die ik voortdurend verbeter, maar het gaat wel.
Wat gebeurt er als je 's avonds nog naar de supermarkt moet. Dan vang je "rare" gesprekken op aan de kassa. Tussen de kassiersters. Mensen worden moe en beginnen hun leven te vertellen. Ze zijn al veertien keer uiteen gegaan, hij is een beetje een gewelddadig type. Vrouwen met een zwak kantje. Mannen met een destructief kantje. "Trekken die elkaar dan aan?" schiet het door mijn hoofd. Ik bekijk haar, ze ziet er nog jong uit, nog net geen dertig, maar inderdaad nogal soft en zacht. Haar uiterlijk is anders meer dan ok. De andere kassiersters spuien raad. "Niet bij blijven enz..." Liefde is een raar ding, het doet wat met mensen. Je moet er liefst niet teveel tussen komen. Ik slik eventuele commentaar in. Doe ik meermaals bij dergelijke zaken. Het zit allemaal nogal complex in elkaar. Mijn zoon en zijn lief zijn uit elkaar. Nu werpt hij zich met volle teugen in het studentenleven. Gelijk heeft hij. "Je hebt nog een gans leven voor jou, je moet het ervan nemen als je jong bent." Dat is mijn filosofie. Trouwens, je moet het er altijd van nemen, jong of niet meer zo jong. Zonder anderen pijn te doen natuurlijk,... Hij wil niet onmiddellijk een ander lief, hoewel een schattig blond meisje gisteren aanbelde en met hem in gesprek was. Een losse babbel. "Wat is de jeugd toch schoon," schiet het andermaal door mij heen. Mijn jongste dochter palmt mijn avond in. Ze moet wiskunde studeren (2 hoofdstukken alsjeblieft!) en dan is er nog die taak voor Frans. Gelukkig heb ik een academische vorming en vlotte pen en ligt er na een kwartier een verse tekst klaar. Mijn oudste dochter helpt haar met wiskunde. Ik weet nog dat een cirkel 360 graden heeft maar voor de rest,... Inmiddels is de goede Heilige Man aangekomen in Brussel. By the way : het Kanaal ligt er zo vuil bij, hoe kan dat...
Hier is mijn verlanglijstje... Dat de mensen wat bewuster zouden omspringen met het klimaat. Meer de fiets of de benenwagen zouden nemen in de plaats van de heilige koe, de wagen. Van het openbaar vervoer spreek ik niet, want dat is niet altijd zeker en wat je zelf doet, doe je beter, nietwaar... Want als we zo voort blijven vervuilen, woon ik binnenkort aan zee. Jette-sur-mer. Jette-aan-zee. Stel je voor. Het zou wel leuk zijn, Sint, om aan zee te wonen, maar het is toch ook wel een beetje angstaanjagend dat al die stukken land (boven Jette) plaats moeten ruimen voor de zee, opgeslokt worden door de zee. Daarna Jette misschien ook. Dus, lieve Sint, zorg voor fietspaden, ruimere wegen, meer begripvolle werkgevers. Mag ik u ook vragen, lieve Sint, om de fietsendieven in de gaten te houden. Het krioelt ervan. Iedereen moet leven, natuurlijk, maar leven van diefstal is toch ook geen leven, nietwaar. Ziezo, dat was het, lieve Sint. Doe ook de groetjes aan Zwarte Piet.
van Jeweetwel....
Volgens mijn oudste dochter die altijd zegt zoveel slimmer te zijn dan mij - toch in scheikunde en fysica - is men momenteel bezig oplossingen te zoeken voor bovengenoemde problemen. Niet voor de diefstal van de fietsen, maar voor het klimaat. Hoewel, deze morgen (18/11) was de wind ijselijk koud, er waren al te hevige windstoten, het klimaat maakt rare sprongen. Zeker weten. Ik bespaar jullie de wetenschappelijke uitleg van de oplossing. Maar er wordt aan gewerkt. Oefff.... Meanwhile, geniet van het leven, geef jullie liefsten, poezen, honden, vogels, cavia's en kippen een warme knuffel. Vergeet ook niet naar de klimaatmanifestatie van 5 december te komen. Ik zal er zijn, met de fiets. Jullie komen toch ook???
Soms is 't hier de zoeten inval. Een recordaantal muffins gebakken. Dochterlief zorgt voor mee voor de desserts op een schooletentje. In huis resideren eveneens een chocoladetaart alsook cookies van andere bakkers, lees leerlingen. Morgen worden de desserts naar school gebracht. Mijn zoon is weer op de lappen gegaan vanavond. "We zijn maar één keer jong...." "Hoe was de doop?" "Later, ma.... later vertel ik u alle details". Wil ik dat allemaal wel horen, godtenhere.... Zijn vriend is eveneens gedoopt, zij het dat hij een andere opleiding volgt. Dus waarschijnlijk bij een andere kring. Maar vanavond ging hij samen met zijn vriend uit, in de stad. "Hé, touriste, quand est-ce que tu reviens?" dixit Moke. "Oh, vandaag nog..." Toen ik zijn leeftijd had, ging ik ook vaak uit.
Ik stuur heel veel warme groetjes toe aan al de kinderen en jongeren waarmee ik me dagelijks bezighoud. Geen sms, geen echte postkaart, een geteleporteerde postkaart. Als ik de krant opensla, zie ik het gezichtje van Y., het jongetje wiens lijkje kortelings ontdekt werd, en dan denk ik aan haar en ben ik blij haar gezichtje 's morgens terug te zien en wens ik haar een lang leven toe uit de grond van mijn hart. Mijn zoon is gisteren gedoopt en bleef bij een vriend op de campus slapen. Wat er allemaal gebeurd is, zal ik wellicht achteraf bij mondjesmaat vernemen. Zijn doopmeester is een hele toffe gast - zei hij - en dat stemde me wat gerust. Ik moest een prei meegeven, een maïskorrel, 5 kilo bloem, 30 eieren, een teentje knoflook. Ik heb nog niets van mijn student vernomen, maar ik voel vanop afstand dat hij op zijn pootjes is terechtgekomen. Het is maar goed dat je als ouder niet alles weet en dat hoeft ook niet. Soms................LET GO..................................................
Mensen die deze blog af en toe eens bezoeken, kennen mijn voorliefde voor recyclage en het feit dat alles er al is maar toch nieuw kan gemaakt worden vertrekkend van bestaande dingen. Bij de papierophaling in de buurt vond ik borden wit glanskarton. Aan de andere kant stond reclame voor geox-schoenen. Het werd een alleen met mezelf-moment, het witte glanskarton, de rode markeerstift van de Wibra en ikzelf. Lijnen kregen vorm. De kinderen gaven alvast hun goedkeuring en nu prijkt het werkje op de kast. Het heet "Chaos Opus 1". Mijn volgend werk zal een ode aan Minou, de gootkat, worden. Wit glanskarton en zwarte markeerstift. Het doet even mijn zorgen vergeten. Een pree die nog niet gestort is. Maar niemand die voor mij manifesteert en ik heb er zelf ook geen zin in, de vakantie had best nog wat langer mogen duren, want, als ik moet werken, zoemt de wekker mij onverbiddellijk wakker om vijf uur in de ochtend. Gelukkig is er de herinnering aan de warme bedstee,... Gisteren floepte ik het er even uit. "Ik zou wel eens alleen op vakantie willen gaan, er eens alleen op uit trekken,..." "Ma, ik betrouw dat niet..." (Oudste dochter) "Schatteke, ik ben forty-six..." "En dan..., rekening houdend met al de lieven die jij gehad hebt vroeger." "Ach (dank u jongste dochter), ons ma heeft gewoon veel fun gehad..." Jaja, nu, je weet maar nooit met zo'n huppelend geitemachien als mezelf... Niet dat ik oeverloos knap ben om het met een eufemisme te zeggen, maar toch... als ik me amuseer, dan amuseer ik mij. Zonder scrupules van dit of dat. Zonder vooral te denken aan de dag van morgen die ongetwijfeld vol zit met allerhande beslommeringen. Gelijk nu, weerom die laattijdige pree. "La chance est avec vous," staat op een reclamekaart die ik vanwege de mooie lay-out in mijn kamer heb opgehangen. Ik waardeer de humor van de Creator. Hij heeft verdomd veel humor, hoe dan ook. Ach, ik weet tenminste tot welke categorie ik behoor. De "working poor". Maar geen gejank en tranengekletter, misschien wil een begoede Amerikaan wel mijn "Chaos Opus 1" kopen. Het is dat die films met Tom Hanks zo aandoenlijk zijn. In die Amerikaanse films zie je altijd van die mooie huizen en gezellige interieurs, ze kunnen hun waar bijzonder goed verpakken of verkopen. Soms wil een mens al eens iets anders. Als dat dan beelden zijn van over de plas die gelukkig maken, waarom niet.
Na een intermezzo vol zwarte romantiek, wat overhellen naar het creatieve. Oude oorringen een nieuwe look geven met zwarte pareltjes. Afkomstig uit Kringloopwinkels of Zeemantextiellocaties. "Je kunt ze ook laten bespuiten met bladgoud door een juwelier..." Maar eenvoud siert nietwaar... Een collage beginnen. Verbaasd zijn dat ik na al die jaren nog steeds zijn "type" ben. Een nieuwe fiets gekocht voor mijn oudste dochter, de vorige was gestolen. Fier zijn over mijn oudste die het goed doet op de univ. Verwonderd zijn over mijn jongste dochter die me heel speciale en hippe winkeltjes leert kennen. In Antwerpen, in de Dansaertwijk. Kortom, het héél héél druk hebben ondanks dit weekje vakantie.
Ons ma : "Ze zou haar haren toch eens mogen laten knippen, ze komen tot onder haar kont." Ze is Chantal, het lief van Michel zaliger, mijn grote vriend. En ons ma vervolgde : "Ze doet dat waarschijnlijk omdat hij haar zo nog gekend heeft, met dat lang haar. Er zijn toch mensen die in wanen leven, in het verleden. Ze moet precies nooit gaan werken." "Ach, make," antwoord ik, "laat haar zijn hoe ze is. By the way, het is een rijk maske, enige dochter van twee gepensioneerde én doodbrave mensen. Ze werkt niet maar, bon, ze kan het zich veroorloven. Michel zei altijd dat ze de druk niet aankan, zodus... Laat haar gelukkig zijn..." Ik verzwijg er wijselijk bij dat Michel zaliger me heel veel knipogen geeft van hierboven, bijvoorbeeld als ik een gemeenschappelijke kennis tegenkom op straat. Vrijdag toen ik op weg was naar de school om het tweede gedeelte van mijn halftijdse job in het schoolkader uit te voeren, zag ik Chantal, het lief van Michel, op de bus wachten. Ze was voorzeker Michel gaan bezoeken op het kerkhof, onder de platanen. By the way, een hoogst romantische setting, een beetje lijkend op een Wuthering Heightskerkhof, zeker in de regen die bij bakken uit de hemel viel, op deze Allerheiligen. Maar goed, ik wuifde vrijdag ostentatief naar Chantal op de manier waarop Michel zou wuiven. Russinnen houden picknicks op de graven van de overledenen. Maar ik had geen champagne bij, geen oesters, geen tapa's, nikske van dat alles. Ik was alleen gehaast. Toch fijn dat er een kracht de mensen samenbrengt op soms moeilijke momenten. Zo van... hee, je bent niet alleen, ik ben er ook nog, weet je. Michel waardeerde mijn vriendschap : ma copine flamande, tu es plus douce que la crème, plus fragile que les roses, plus légère qu'un papillon dans ton âme. Mais tu es aussi une femme très courageuse.
De regen viel bij bakken neer, de hemelsluizen stonden open en de tranen in mijn hart versmolten met de regen. Het werd donker, het waaide... "Toon mij dat je bestaat, heel even..." "Dis, je te donne assez de clins d'oeil de là-haut,..." Plots voelde ik een koude wind in mijn rug en wist ik dat hij er was. Michel zaliger. Mijn buddy. Hét lief, de grote liefde van Chantal. Let the trees whisper your name, beyond eternity...
Eén van de kinderen is een Sambameisje. Gekneed en gesculpteerd in het warme Brazilië en dan om één of andere reden hier aanbeland. Ze maakte gisteren een prachtig liedje voor een vriend. Ze is nog erg jong, heeft wat taalachterstand, er is ook het probleem met de zogezegde adhd (het kind moet een naam krijgen), maar goh, ze heeft talent... De tekst was mooi, het klonk mooi, ze zong mooi... Ik applaudisseerde voor haar, misschien treedt ze later wel op in idool of x-factor of andere programma's en dan zal ik zeker voor haar stemmen. Ja, ze woont nu ergens samen met andere mensen in hartje Brussel en Brussel voedt nu eenmaal de creativiteit. Het is hier een echt laboratorium van allerhande kunstenaars die zoeken en bevallen van schitterende ideeën. But down to earth as I am, houd ik me bezig met veel praktische zaken momenteel. Ergens zag ik in Brussel een glimp van Ramseh tOdisse, een voormalige collega die zo lief was op deze blog te reageren. Hij zag er top uit, waarmee ik zeker ook de kleding bedoel, hip en trendy, maar ik zag alleen zijn rug. Thuis zit ik met één zieke dochter en een zoon die de eerste examens op de univ aflegt. Nu, ik sta toch op om vijf uur in de ochtend zodat ik hem op tijd kan wakker maken. Modules. Doe wat je kunt - zeg ik hem dan - al doe je drie jaar over de bachelors. Hij koos een zeer zware richting uit, maar wel met toekomstmogelijkheden. Soms begeleid ik anderen op een manier waarop ik zelf begeleid had willen worden. Het kind in jezelf, weet je wel. Ach, jongen - zeg ik tegen mijn zoon - ik had ooit een lief en die deed heel lang over zijn studies en hij is uiteindelijk toch dokkie geworden, zo zie je maar, het leven is aan de doorzetters... Waar is de tijd??? De eerste echte zoen en muziek speelt op de achtergrond, de vlindertjes die nooit meer zouden weggaan, mijn hoofd in de wolken en de voeten in de aarde... Ik heb een zwak voor reality-programmas, genre Boer zoekt vrouw of Boerin zoekt vrouw. Of hobbykoktoestanden. Maar ik verkies nog altijd de reality van het dagdagelijkse bestaan. Boeiend en onverwacht. Je weet nooit wat je te wachten staat. Bij een bushokje zag ik haar staan, een ex-collega van ergens... Het duurde eeuwen eer mijn frank viel. Ik heb op ontelbare plekken gewerkt, vandaar. Maar ik groette haar, een mooie, jonge ex-collega van mij. And, she smiled. De meesten lachen als ze me zien, ze zullen me grappig vinden.
en de centen zijn op. Ik kan natuurlijk wat in het rood gaan. Of de spaarcentjes (als die er al zijn) aanspreken. Ach, ik leef eenvoudig en zo geraak ik er wel. Het is dat er zoveel afgaat van het loon. RSZ. Belastingen. Ik leef vrij eenvoudig, alles is er al, ziet u, recyclage tot en met... Af en toe vintage, hangt af van het aanbod... En toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat de gouden tijden achter ons liggen. De jaren zestig heb ik niet gekend, want ik was nog te klein. De jaren zeventig bijvoorbeeld, de jaren tachtig, zelfs de jaren negentig. Neen, het vet lijkt wel van de soep in dit land. In Europa? Vraag is natuurlijk hoe alles zal evolueren. Elke dag zie ik ze staan. De jonge krachtige Afrikanen die bedelen om een job. In het zwart natuurlijk. Ergens in hartje Brussel waar ik met de bus voorbijkom. Er zijn er heel veel.
Of ik zijn tekst op de laptop even wou nakijken en verbeteren. In een ver verleden, vlak na mijn studies, werkte ik wat als vertaalster en secretaresse voor ingenieurs in het leger. Mijn gast zit wel nog maar in zijn eerste jaar op d'univ maar goed, ik vond zijn artikel best wel interessant. En, het deed me terugdenken aan vroeger. Het werd eerst wat zoeken voor mij, een laptop is tenslotte helemaal anders dan een pc. De muis zit in het toestel. Verder waren sommige functietoetsen ook wat verschillend. Maar goed, we leren snel bij, ik ben tenslotte geboren onder het gesternte van de Tweeling en die zijn leergierig. Hij was natuurlijk weer het huis uitgevlogen zodat hij me enkel via de gsm kon assisteren. Ik moest niet echt veel corrigeren, plaatste hier en daar wat woordjes tussen, om het geheel vlot te laten klinken. Ondertussen maalden duizenden gedachten door mijn hoofd... Zouden ze hem beoordelen op zijn vreemde naam? Neen toch, we leven in 2009. Ooit had ik een vriendin wiens pa in de mijnen gewerkt had en die had soms wat te lijden onder R maar dat was maar vanwege één persoon. Anyway, ik heb er een goed oog in. Een prof of assistent zei dat hij intelligent was. Maar of dat voldoende is om te slagen? Het zijn niet altijd de slimsten die slagen, ma... Ach, ik heb er een goed oog in. Al was het maar omdat de laatste zin van het artikel mij gelukkig stemde... Ergens heb ik toch iets bijgedragen, hij erkent het belang van de recyclage en het zuinig omspringen met bepaalde vervuilende materialen... De chemische termen laat ik achterwege. De toekomst is belangrijk. De toekomst van de planeet. Moeder Aarde zoals de Indianen het heel mooi zeggen.
De centrale verwarming stuk. De installateur is van de aardbodem verdwenen, geen spoor van die man terug te vinden. Dan bij toeval (eh oui, le hasard existe) een nummer zien op een camionette. Waar de wachttijd op de bus al wel goed voor is. Een easy-going persoon aan de lijn. Wil maar kan ons niet helpen vanwege ons verwarmingstoestel waarvoor we best naar de firma zouden bellen waarvan het toestel afkomstig is. En ja, we werden geholpen. De verwarming functioneert weer als voorheen. Dan in een gekke bui... Kraslotjes gekocht en keer op keer gewonnen. Niet nadat ik zorgvuldig de verkoopster had gescreend. Men wint niet bij iedereen. Intuïtie heet dat dan. Dan is er nog het boekenfestijn, waar ik een gratis boek koos en kreeg van Dirk Draulans. Dagboek voor mijn dochter. Dirk Draulans. Lijkt best een sympathieke knul. Nu het boek nog lezen. Verder wat andere literatuur en spullen bij elkaar gesprokkeld. Door de dag klus ik mijn parttime-job af. Er is een nieuwe leerlinge in de groep, afkomstig uit het verre Brezil. Haar ma heeft een zwarte huidskleur en haar pa is koffie met heel weinig melk. Zegt ze zelf. Zelf heeft ze de kleur van haar papa. Het is een schatje en ik kan er goed mee praten. Ze heeft een lichte vorm van adhd. Ik geloof in haar toekomst. Ik geloof in iedereens toekomst. Neem mij nu. Een prima leerlinge maar soms maakte ik er een zootje van. Toch is de chaos niet zonder resultaat geweest. Ik heb een bredere kijk op het leven. Al glip ik overal door. Eén ding heb ik geleerd : ik hoef niet zonodig bemind worden. Begrijpe wie kan. Vroeger wou ik altijd behagen en gans de rest. Nu ben ik wie ik ben en wie van me houdt is welkom, wie niet van me houdt byebye. Deze avond nog naar Ulrikskapelle getogen met onze auto. De oudste dochter oppikken. Haar vriendin met korenblond haar deed me de groeten. Soms verrast mijn dochter mij. Ze heeft helemaal alleen een heerlijke chocoladetaart gebakken. En of het smaakte... Een Engels recept. Wat mezelf betreft... Coachen, opvolgen, steunen, begeleiden, disponibel zijn. Welkom Madam Kwebbel in de mensenwereld, welkom aan mezelf. Welkom ook beste lezers die af en toe een stukje lezen.
is een zin die me is bijgebleven uit een heel oud boek dat ik ooit eens op de zolder bij mijn grootouders heb gevonden en waaruit ik stukjes las. Wat de bedoeling van de zin is, zal blijken uit de tekst onderaan. Een dagje verlof. En of ik genoot. Heel vroeg opstaan om de boterhammetjes voor de lunch van de meisjes te smeren en dan terug mijn bed inkruipen. Lekker warm en knus. Vergeet niet dat ik er anders al om 5 uur kwart uit moet. Maar vandaag dus niet. Ik moest vandaag in Anderlecht zijn. Jeugd lunchte op een terras. Een oude Brusselaar met veel wit haar wou het vrouwelijke deel van de aanwezige jeugd imponeren. "Tu m'as pas encore vu quand je suis tout nu..." Voor alle duidelijkheid, de man zwanste en was zeker geen exhibitionnist. De meisjes hoopten op een soort remake van één of ander theaterstuk "mannen gaan bloot" waarvan de echte titel mij ontsnapt. Een soort stripact of zoiets, natuurlijk zwansten zij ook. Een dame met baby in de kinderwagen en hoofddoek op bekeek me en zei : "C'est quand même quelque chose le jour d'aujourd'hui... N'importe quoi..." We deelden wat lief en leed en kwamen tot de conclusie dat de wereld heel veel veranderd is tegenover pakweg 15 à 20 jaar geleden. Ik zei dat ik vond dat alle jongeren veel assertiever waren dan vroeger en ook veel individueler... Iedereen verschillend,... Ze kloeg over haar puberende zoon waarmee ze zoveel last had op dit moment. Ik stak haar een hart onder de riem, zeggende dat ze zeker geen uitzondering was. Soms, heel soms, zag ik zelf het bos door de bomen niet meer. Opgroeiende kinderen, het is geen sinecure. "Mais ils étudient bien? C'est déjà ça." Puberende jongeren, er is veel dat nooit gezegd wordt, maar het kan verdomd lastig zijn. Ik zei haar dat alles wel in orde zou komen en dat ik - in tijden van moeilijkheden - veel bid. Niet dat ik een non ben of zo, maar gewoon, de ganse boel overlaten aan God, in mijn ogen, het universum, maar dat zei ik er niet bij. Steeds kreeg ik antwoord op één of andere manier. Het leven gaat soms ook een andere kant op. Het loopt wel los, zei ik er nog bij. "Allah ou Dieu va tout arranger..." Inch'Allah... Misschien moeten we met zijn allen wat minder analyseren, minder in kastjes stoppen, meer met het hart leven. Minder oordelen en gewoon back to basics, natuurlijk vriendelijk zijn. Uitslapen zal er morgen wel van komen maar zondag niet. Een sms'je van de jongste : Kunt ge my zondag me papa om 9:o0 op R T (festival) komn haln ...steenweg... Mijn antwoordje : ja xxx De x-kes staan natuurlijk voor kusjes en knuffels.
De eerste cantus. "Zou je er wel naartoe gaan?" zeg ik hem nog. Of ook : "Drink niet teveel, giet het in de emmer naast je stoel." Even na tienen bel ik hem op. Of hij vlug naar huis komt... "Ma, binnen een uur kom ik thuis." Metro en fiets. Ontwaken is moeilijk om zes uur 's morgens. Dus gebruik ik de grove middelen, zaagstem en volop licht in zijn kamer. Ik vind een cantusboekje terug in de gang. Drijfnat van de regen en wat bierparfum. Dat heeft hij ook weeral beleefd, denk ik in mezelf. Mijn schacht wordt groot. Ik heb ook ooit eens gecanteerd. "Dat juffrouwke mag niet teveel drinken, anders kunnen we die seffens buitendragen." Ik goot het merendeel in de emmer. Eigenlijk is het best fijn wat levenservaring te hebben en jongeren raad te kunnen geven. Ik klink nu soms wel als het orakel van Delphi. In het begin dat mijn troubadour uitzwermde, was ik wat ongerust. Nu laat ik mijn ongerustheid los. Het is alsof sommige "zielen" deugd hebben aan ervaringen. Ik vind mezelf terug. Of een stukje althans.
Io vivat ! io vivat ! Nostrorum sanitas Hoc est amoris poculum ! Doloris est antidotum !
2. Io vivat ! io vivat ! Nostrorum sanitas Dum nihil est in poculo, Jam repleatur denuo !
3. Io vivat ! io vivat ! Nostrorum sanitas Nos jungit amicitia, Et vinum praebet gaudia !
4. Io vivat ! io vivat ! Nostrorum sanitas Est vita nostra brevior, Et mors amara longior.
Moke is als allochtoon opgegroeid tussen de Europeanen. Ik zeg niet dat dat beter is maar daar ligt volgens mij het issue dat hij Westerse vrouwen respecteert. Ik zeg niet dat hij met alles akkoord gaat, maar hij staat toch voor vele dingen open. Uiteraard zijn er al eens discussies maar waar gebeurt dit niet... Hij is een voorbeeld ahw voor anderen. Want, respect moet van twee kanten komen. Fundamentalisme is sowieso uit den boze als men overeen wil komen. Soms heel soms voel ik me wat uitgesloten door franssprekende mensen van allochtone oorsprong. Dan is het water heel diep en probeer ik toch het Nederlands te verdedigen door het gewoon te spreken. Misschien is dat nu heel even mijn rol, bruggen slaan... Het is verdomd niet gemakkelijk. Vechten voor respect terwijl dat allemaal heel natuurlijk zou moeten gaan. Het is een langzaam proces, een processie van Echternach. Maar bij Moke stelt dat probleem zich niet. Ze hadden er meer mogen bakken van dat soort. Veel meer.
Ik dacht dit weekend onverwijld aan een interview met de ambassadeur van over de plas. Hij wou "alle dorpen en steden bezoeken". De laatste tijd komt het vaak voor dat het lot me hier of daar brengt. Mijn dochter is nogal sociaal, heeft een resem vriendinnen en het lot bracht ons ditmaal in Ninove. Een mooi stadje weliswaar dat niets vandoen heeft met een afgelegen stulp. Mooie winkels, aangename straatjes en één van die straatjes leek zo weggeplukt uit een boek van wijlen Felix Timmermans maar "vraag me niet waarom." Het was gewoon zo. Ze bleef er bij een vriendin in een loft overnachten. We konden er vlot met de lijnbus naartoe. Eigenlijk is er een rechtstreekse en minder rechtstreekse verbinding. De minder rechtstreekse verbinding gaat door al de kleine dorpjes van het Pajottenland. Kartonnen borden met Garry Hagger, ergens een optreden van Willy Sommers, ontelbaar veel bochten, hier en daar leeuwenvlaggen in tuinen en ja, waarom ook niet, het is tenslotte de heimat voor die mensen, tuinen met witte beeldjes (niet echt mijn ding, die witte toestanden in de tuin, ik heb het liever wild), schapenhoeders (bestaat dat nog?), veel frituren, kapelletjes maar evengoed wat verderop een erotische lunchtent langs een grote weg, kortom de boerenbuiten voor iemand die van 't stad komt. Dankzij Google Maps kenden we vlug de weg ter plaatse. "De ambassadeur had hier moeten zijn", dacht ik dan, ik zou hem wat rondleiden, alsook aan zijn vrouw, maar ik zou wel een gratis etentje van hunnentwege verwachten. Voor wat hoort wat. Nikske Chinees of Japans, gewoon degelijke streekgerechten. De hotelscholen zijn hier toch van een uitstekend niveau. Maar geen ambassadeur of aanhang te bespeuren. Toen ik thuiskwam, sprong mijn zoon op de fiets om "Nuit Blanche" te gaan doen met andere fuifbeesten. "Studeren kan later nog... en ma, ik zal er géén nuit blanche van maken." Ik stak nog een was in de wasmachine, haalde de rest uit de droger, plooide de stukken, terwijl mijn oog viel op een artikel van Paul D'Hoore. Altijd interessant die artikels met en rond Paul D'Hoore. Hij laat de mensen tenminste nog "dromen" in plaats van een negatief discours te verspreiden. Alles lijkt mogelijk, in zijn wereld... Heel anders was het discours van de franstalige turnlerares die ik tegenkwam toen ik van mijn ochtendlijke job in het schoolmilieu terugkwam. "Geen gymnastiekzaal, dus werd het buiten sporten." Of ook iets ivm de heisa in het schoolmilieu, beknibbelen op lonen en dergelijke. Ik speelde madam sympatica en zei dat het gelukkig niet regende en wenste de vrouw en haar studenten een leuk loopuurtje toe. Gelukkig deed ze haar job graag. "Et puis, c'est partout quelque chose,..."
