Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
09-08-2009
LEKKER ROMANTISCH DOEN
tussen de soep en de patatten. Tussen de chaos (kapotte auto en de garagist is in zijn thuisland Italië tot 10 augustus) en het geldgebrek in (hoe moet ik in hemelsnaam de univ betalen voor de oudste-met afgeroomde salarissen? Studiebeurs, ja hallo, cumul van de beide inkomens en Van den Broecke is er ook al niet meer bij). Dan is er ook nog het feit dat ik geen vakantie kan krijgen op mijn job, maar de oudste moet worden ingeschreven in de univ, dus dat wordt een paar dagen ziekte. Je zou van minder "depri" worden. Ik ben niet depri maar de omstandigheden maken dat ik me depri moet verklaren, vandaar. Maar gelukkig brengt de muziek soelaas. 2 oplossingen : 1. Ander werk zoeken, niet noodzakelijkerwijze beter betaald, goh, neen, dat is niet te vinden, maar dichterbij wel, het moet uit de lucht vallen als een zevende mirakel. 2. Geld is er altijd, er ligt zoveel geld in kluizen en banken en op rekeningen. Niet op de mijne. Ach, de rijken zullen me wel weer één of ander krediet toestaan. De interesten volgen wel achteraf. Maar, beste lezer, wees gerust, ik ben springlevend en heel tevreden dat ik de crisis zonder al te veel kleerscheuren doorkom. De jeugd stelt het wel en gaat een schitterende toekomst tegemoet. Hoop ik toch - voor hen. Ze houden heel veel van mij maar zijn boos als ik zeg dat ik altijd wel mijn plan zou kunnen trekken, ook als ik zonder huis zou vallen... Ik ben, beste lezer, onthecht. Heb van tijd tot tijd wel wat liefde nodig, wat aandacht, wat gecharmeer, nog meer van al die zaken. Ook zonder seks zou ik niet kunnen leven, maar zeker niet met om het even wie. Maar dat is geen probleem. Wie goed doet, goed ontmoet, heb ik al opgemerkt. Wees gerust, ik ben nog altijd geen zwerfster, al benijd ik wel hun vrijheid. Maar alleen dat dan...
Ik doe het om mijn dochters een plezier te doen. In het weekend hou ikzelf het graag rustig. Ik navetteer al zoveel doorheen de week. Vanmorgen weer de achtervolgingskoers. De lijnbus net gemist. Moke als een gek achter het stuur proberend de lijnbus in te halen. Gelukkig bifurkeerde deze ergens in Laken zodat we de bus konden inhalen op het uiteinde van de Romeinse Steenweg, net voor de inslag naar Grimbergen dorp en Koningslo en de velden daarachter en Het Huis van de Toekomst enzovoort... Een leven met ons is nooit een makkie, er gebeurt altijd wel wat. Ik heb het wel even genepen. Anders was ik te laat geweest en moest ik de uren weer inhalen. Lateness noemen ze dat dan. Ik kom haast nooit te laat maar net die ene keer zou er teveel aan zijn. 's Nachts heb ik een "lelijke" hoest. Misschien één of ander verschijnsel van de Mexicaanse griep. Mijn huisgenoten zijn bezorgd om mij. Ik ben soms te lui en toe moe 's avonds om siroop te nemen. Zo'n plakkerige boel. Maar 's morgens spring ik gezwind uit bed, net als de boeren. Nochtans ben ik een avondmens. Het kan verkeren. "Mijn jongste kindjes zijn naar Plopsa Coo geweest," zegt iemand tegen mij. "Waaw, tof," zeg ik. Deze avond zie ik de reclame op televisie. Of de invloed van het medium... Ik ben een "groot" commercieel talent naar mijn bescheiden mening. Ik deed een grote ontdekking. Klanten haken af en nieuwe komen bij, een eeuwige rotatie noodzakelijk om de boel te laten draaien. Komen en gaan. Ik deelde deze ontdekking mede aan jongere medemensen. Bijna iedereen is daar jonger dan mij, vermoed ik. Op uitzonderingen na. Maar het heeft wel iets, er haken mensen af, er komen er nieuwe bij. Dat is handel drijven. Een eeuwige rotatie. Het lakenwevende volk en de specerijenmensen. Commerce.
Ik tekende bloemen op een blanco blocnote. Hij boog zich over me heen en tekende andere bloemen. "Je tekent vlinderbloemen," zei hij. Het was zijn laatste dag, hij gaat iets anders doen, iets nieuws. "Was je jonger geweest - het is niet alsof je oud bent of zo, maar allee - was je jonger geweest, had het wel iets kunnen worden tussen ons." We kwamen inderdaad zeer goed overeen; Ondanks 20 jaar verschil. "Ik begrijp je, hoor," zei ik, "en mijn oudste wordt nu ook al achttien in november." Maar ergens voel ik me nog altijd zeer jong, in mijn hoofd. Het zal dat zijn...
Kamperen in bos of hei Haus am See whatever vakantie in het hoofd ondanks een drukke job... mijn huis een duiventil ook 's nachts mama van een kroostrijk gezin maar ik voel me even geen mama maar vriendin Vriendin van iedereen die het niet al te slecht met mij meent. Verdraagzamer dan ooit.
"Chérie, qu'est-ce que tu as, tu ne dis pas grand chose..." "Qu'est-ce que tu veux que je te dise..." "Si ce n'est pas bon, tu n'as qu'à changer de boulot..." "C'est ce que je vais faire,..." Ander en beter maar nog niet meteen.
Soms zijn er hele "rare" mensen. Ik vind mezelf niet "raar" misschien wat "grappig", wat "kolderesk"... wat "clownesk soms" maar niet raar. Maar deze persoon was dus wel "raar". Nu er moet vanalles zijn op deze wereld, ik ben de laatste om dat tegen te spreken. Leve de verschillen. Maar dit was echt wel raar. "Ik heb griep," zei hij, "ik heb een rode keel, een zere keel, pijnlijke spieren en ik ben niet helemaal ok..." "Toch geen varkensgriep???" placht ik te zeggen. "O, misschien, ik ga er mij op laten testen..." Even later moet ik kuchen. Ik ben zelfs zo van mijn melk dat ik mijn badge kwijtspeel. Later verneem ik nog dat hij naar huis vertrokken is vanwege "ziekte" en volgende week is hij in verlof en dan vertrekt hij naar een andere werkplek. De meesten nemen chips en snoepjes mee als ze weggaan, hier was er niets, hij ging in stilte weg. Als een trippelende muis. Nochtans was hij altijd de eerste om een gesprek aan te knopen, om te willen praten, ook met mij als nieuweling. Soms weet je niet wat er in de mensen hun hoofd omgaat. Mij stoort het niet. Live and let live...
"Of ik iets mee ga drinken achteraf om het afscheid van X te vieren?" X is een plusminus leeftijdsgenoot van mij als men mensen dan toch in hokjes wil zetten. Ze wiegt haar frele figuurtje (om u tegen te zeggen) heen en weer en duwt haar gezicht in een veel te ernstige plooi, terwijl ik haar zoveel mooier vind als ze de guitige bitchy glimps heeft. "Neen, bedankt voor de uitnodiging, maar ik moet vanavond nog ergens anders zijn..." Hét excuus, hét excuus om geen slecht gevoel te krijgen achteraf. "Bovendien verplaats ik me per bus, ik ben niet met de wagen..." gooi ik er als verontschuldiging tussen. "Ik ook, " zegt X nog. Hij is sympathiek, zou me er graag bij zien, maar ik vind hem té (sympathiek). Hij is natuurlijk zo vrij als een vogel, heeft wel een vriendin maar zeker geen krijsende kroost die 's avonds op hem wacht. "Ik heb het niet zo voor Vilvoorde city," besluit ik om een lang verhaal kort te maken. Eerlijk gezegd moet ik dan altijd denken aan massa's stof (en het is geen maanstof), industrialisatie en working poor, massa's working poor, een confrontatie met het kleffe keurslijf waarin ik sedert mijn laatste job ben beland. By the way geven sommige locaties er mij het gevoel alsof ik op zaterdagochtend in een callcentrum ga werken na een avondje stappen en de enige begroeting er één is met een overjaarse hoer in een vitrine die tegen mijn zin met mij wil socializen en me een glimlach in de strot duwt. Niet dus! Not! Soms is het beter dingen te filteren vooraleer ze gebeuren, denkend aan Spa Reine het zuiverende water. Hoewel moest X volledig aan het plaatje van mijn droomman beantwoord hebben, ik had voorzeker niet neen gezegd. Maar ik ben, blijf en word een moeilijk zoniet onmogelijk geval. Op dat vlak toch. Op de terugweg van het UZ VUB (waar de lijnbus stopt en ik elke dag het traject te voet naar huis afleg) kwam ik een dame tegen die naar de psycholoog moest gaan. "Hoe laat is het?" vroeg ze beleefd. "O, ik schat zo'n zes uur, ik ben mijn gsm thuis vergeten vanwege mijn vroegere shift." "Maar ik moet daar maar om zeven uur zijn, " klonk het beteuterd. "O maar er is een schitterend plein, hier vlakbij, het marktplein van Jette, met hele toffe cafés, echt een aanrader, waar je een lekkere koffie of zoiets kunt drinken." Zie je, I do care about people. Ik zou zelfs levenscoach moeten worden om anderen op te peppen, al maak ik er zelf een zootje van. Thuisgekomen wacht me de melding dat mijn stalen ros stuk is. Mijn zoon is erin geslaagd het voorwiel van het vehikel stuk te rijden. Bovendien ligt er een bruine enveloppe in de bus met de onroerende voorheffing. "They want that much your money," klinkt het in mijn hoofd. Toch nog wat gezelligheid 's avonds voor de buis. De herinnering aan de eerste maanlanding. "Opa, mag ik op jouw schoot, om de maan(landing) te bekijken." "Opa, opa, kijk de maan..." Ik voel me weer zijn kleine popje dat hij zo graag zag en de dingen waren wat ze waren. Klaar als een klontje. Eddy Merckx en de maanlanding. Allemaal op één dag. Opa was alles voor mij. Daar kunnen honderd uitjes niet aan tippen. Spa Reine. Het zuiverende water.
"Ze ziet eruit en klinkt als een dame uit een saloon." Mijn partner is - moet u weten - een fan van westerns. Ik had het nooit zo bekeken maar vind de opmerking wel frappant. Ook wel lovend want saloontoestanden hebben wel iets. Schone madammen en soms wat ruig klinkende maar aandoenlijke liedjes. Een knappe madam en waarschijnlijk ook geen katje om zonder handschoenen aan te pakken.
Doodmoe was ik toen ik gisterenavond thuiskwam. Mijn zoon bracht zijn vriendin mee naar huis. Een heel mooi meisje, zeer jong en spontaan. Ik moet zeggen - hij heeft goede smaak. Ze zijn beiden nog erg jong. Even later kwam de papa haar ophalen. Een goed uitziende mijnheer, die er nog jong uitziet voor zijn 44 (?) jaren. Slank, net als zijn dochter. Ze heeft een zeer goede band met haar papa. Het was een mooi plaatje, papa en dochter naast elkaar. Zelf heb ik nooit zoiets gekend, ik had een "afwezige" papa. Maar, ik ben een zeer "aanwezige" mama voor mijn zoon. Ik ben het die hem aanzet tot studeren, tot het uitoefenen van een vakantiejob en dergelijke. Anyway, het was een aangename kennismaking. Mijn zoon gaat zeer veel uit, zijn vriendin nog niet zo veel, ze is beschermd door haar ouders. Ze lijkt zeer verliefd op hem.
De fietsendieven hebben hun slag geslagen. Twee fietsen werden gestolen, namelijk de mooiere fietsen van mijn oudste kinderen. Voortaan zweren we bij tweedehandsfietsen, zeker weten... Wie zou het gedaan hebben? De kinderen zijn niet de enigen wiens fietsen gestolen zijn, ook bij hun makkers haalden de dieven hun slag thuis. Is dat de nieuwe wereld die ons te wachten staat??? Zelf rijd ik met een fiets die zevenentwintig jaar oud is. Maar die nog steeds goed rijdt... Niemand steelt deze fiets die ooit nieuw was maar de jaren kranig heeft getrotseerd. Toch heb ik er zeer weinig kosten aan en is de verhouding kwaliteit prijs goud waard. Ik kan er - bij wijze van spreken - nog de ganse aardbol mee rondtrekken. Het is een fiets waarop ik ook mijn boodschappentassen kan laden. Net een metalen muilezel. Ik zweer zeer veel bij tweedehands. Gisteren had ik een crush met een Guatemalteekse tas in de lokale spullenhulpwinkel. Nieuw en toch voor een habbekrats gekocht. De tas geeft me een heerlijke grungelook. Mijn jongste ging gisteren met haar vriendin, die bij ons was blijven middageten, naar Rock Zottegem met de Lijn en de trein en werd deze namiddag netjes voor de deur afgezet door de ma van haar vriendin. Ze hadden een prima weekend beleefd samen. Zo wisselen positieve en iets minder positieve dingen elkaar af. Erger moet het zijn als je een carjacking meemaakt of je nieuwe auto gestolen wordt. Het kan allemaal. In deze nieuwe wereld. Hoelang kunnen we dit nog aanhouden? Er is zoveel fucking mizerie op de aardbol... Wat als de mizeriemensen zich eens echt beginnen te revolteren. Plunderen en stelen om ook een deel van de koek te krijgen... Ik kom thuis bij mezelf, bij mijn sobere ik en geniet van de welverdiende zondagavondrust. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. Hoewel, de strijk is er net iets teveel aan.
Genieten door anderen te zien genieten. Praten tegen bomen. (Is heel heilzaam!) Een goed gevoel naar anderen sturen. Mezelf belonen op een puntzakje patat. Denken aan de festivals van 't weekend. Je leeft maar één keer nietwaar...
is ingegaan, de jongeren gaan uit en genieten met volle teugen van hun zomervakantie en ik heb een abonnement genomen op een drukke job, waar men mij voorlopig niet kan missen. "Waar wil je naartoe, honey," pep ik mezelf op. Naar dromenland, for sure. Dromenland waar ik lui picknick aan de rand van een rivier. Apéro sur l'herbe. Muziekje op de achtergrond, lekker hapje en drankje, een warm briesje... "Mama, de verantwoordelijke was heel vriendelijk tegen mij op de job..." "Schatje toch, de mensen waarderen echt wel mijn vriendelijkheid, zele, ze vergeten mij niet vlug en als ze mij vergeten, dan is het zo maar..."
Een schone madam die in een nabije firma werkt, neemt dezelfde lijnbus als ikzelf en we delen een stukje route. Gisteren waren we zo in gesprek gewikkeld dat we vergeten waren ostentatief de hand op te steken en de lijnbus reeds ons straal voorbij. Vandaag hadden we ons lesje wel geleerd. Het zal ons geen twee keer gebeuren. Ik werk ergens ver... van de bewoonde wereld. Buiten is een draaiorgel, iemand bedelt om wat centjes, tiens, bestaat dat nog???
Ze mogen allen overgaan. De jongste is erin geslaagd schitterende punten te halen op talen en er door te zijn op wiskunde en wetenschapsvakken. Gewoon voldoende. Ze is heel blij met haar A-attest. "Ik wil verder in die richting gaan," zegt ze. Ze zit in economie, wiskunde. Het is een richting waar ze later hun eigen bedrijfje opstarten, zo tegen het einde van de humaniora. "Ze wil baas zijn, " zegt ze. En ik geloof in haar. Het zou een goede baas zijn want ze is correct. Ze zou niet over lijken gaan. Maar ze is nog net geen vijftien (ze verjaart begin juli). Ze wil dat ik haar een kleedje bestel uit een catalogus, iets heel wit, iets heel romantisch, iets heeel jong... Mijn portemonnee kreunt maar geld komt en gaat... Mijn zoon heeft met veel tamtam het einde van de humaniora gevierd. Zijn diploma blinkt in een kaft. Er zijn drie exemplaren van. De tweede heeft een vakantietaak aan haar been. Zij die anders altijd overal bovenuit steekt in het leren, heeft een slecht examen wiskunde afgelegd. Zulke dingen gebeuren - soms. Ik ben één en al positieve aandacht en opvang en realiteitszinhebbende persoon. Ook met de kanjers. Maar ze wil toch gaan jobben als jobstudent. "Je kunt ook twee weken werken of drie in plaats van vier," zeg ik nog tegen haar. Maar ze wil ervoor gaan, zich amuseren, werken en studeren. Ze wil het allemaal doen. Ze zegt dat ik het roosje - dat ze van een vriend gekregen heeft - mag wegdoen. Maar ik laat het drogen, in een telefoonboek...
Zomerfestival. De avond valt in in het Elisabethpark. Aan de ene kant de lichtjes van Dexia. Aan de andere kant de Basiliek. Ertussen. Veel groen, veel ruimte, spelende kindjes, pleziermakende volwassenen. Martha Wainwright zingt met brio. Guy Swinnen laat ons rocken in "a free world". De kinderen waren laaiend enthousiast over Couleur Café. Shameboy, Arno en vele anderen. Lekker veel exotisch eten. Zelf zag ik een lagereschoolvriendin terug. Vandaag, maandag, krijgen mijn 2 dochters hun rapport. De oudste dochter en tweedeoudste van de kinderen mag overgaan naar het laatste humaniorajaar maar heeft een vakantietaak voor ruimtelijke meetkunde. "Excuseer, professor..." (tijdens de diploma-uitreiking van de oudste vrijdag) "Zeg maar leraar, hoor,..." "Ja, leraar, wat is er met haar gebeurd, ze heeft altijd zo'n goede resultaten..." "Ja, ditmaal was het wat minder, vandaar die vakantietaak,... ze moet oefeningen maken." "Het is de eerste keer dat dit gebeurt, ik moest het haar wat helpen verwerken..." "Ja, ze heeft ook nog nooit zo'n slecht examen gedaan..." "Ok, dan, en sorry dat ik u stoorde maar ik werk in shifts, maandag weer tot halfzes en dan kan ik niet naar de ouderavond komen..." "Het is niks, mevrouw..." De jongste mag vermoedelijk ook doorgaan naar naar het volgende jaar. Ze vreest ook een vakantietaak te hebben maar dat is nog niet zeker. Anyway, de vakantie is begonnen maar niet voor mij. Hier op het werk staat de telefoon roodgloeiend.
Proclamatie van mijn zoon. Al dat jongvolk mooi uitgedost... luisterend naar toespraken en zelf ook af en toe naar voren geroepen om één of andere prijs af te halen. De mijne kreeg de prijs voor wiskunde net als een aantal andere bollebozen. Vele meisjes van zijn jaar kregen prijzen voor talen en andere zaken. Ze zijn jong. Ze zijn mooi. Ze zijn lief. Ze hebben talent; Dus dat belooft... de toekomst is verzekerd. Ik kwam ook een ex-medestudente tegen met haar man en haar mama die ik al zo lang niet meer gezien had; So many emotions. De man herkende me onmiddellijk, de medestudente en haar mama eerst niet. Ze heeft twee dochters, waarvan de jongste in het jaar van mijn zoon zat. Naar het schijnt ben ik nog altijd een "even zotte blaar" als toen. Met de leeftijd wordt het er inderdaad niet beter op. Er is een groot verlangen naar vrijheid, uit de bol gaan, iets geks en creatief doen. Soms doe ik dat ook. Ik heb vandaag heel wat traantjes gelaten, het is ook wel wat, een bladzijde die omgeslagen wordt. Maar down-to-earth als ik ben socializede ik met andere ouders en genoot ik van de champagne en de lekkere hapjes. Zo lyrisch ben ik nu ook weer niet. Het doet goed te weten dat iedereen het goed stelt. Toch even een wee gevoel als ik denk aan Michael Jackson, één van mijn jeugdhelden, en Yasmine die nu beiden niet meer van deze wereld zijn. Yasmine, fuck, zo'n mooie lesbienne, waarom toch... Een paar weken geleden zag ik haar op tv, ze zag er zo intriest uit dat ik het klef kreeg in mijn keel. Ik had haar misschien eens moeten opbellen of opzoeken, niet dat ik haar ken of zo, maar aangezien ik een sterke en zotte blaar ben tegelijk en anderzijds dingen aanvoel had ik haar misschien kunnen overreden het niet te doen. Het is natuurlijk haar keuze maar toch... Waarom alles zo absoluut maken... Ik begrijp haar, ik ben voorzeker niet op haar niveau maar toch, soms is het beter eens om zichzelf te kunnen lachen. Voorbeeld. Ooit ontmoette ik Moke, die me een koffie aanbood op straat en mijn appartement op orde stelde. Welnu, is hij Mister Perfect voor mij? We kunnen het gewoon goed samen vinden ondanks onze miljarden verschillen. We vullen elkaar aan. Maar, ik geloof nooit dat één persoon ALLES kan bieden, neen, dat bestaat niet. Je hebt nog andere mensen nodig bij wie je dingen vindt die je bij anderen niet vindt. Ik ben een "gekke" blaar, Moke is een man die graag orde op zaken stelt. Nu ben ik gelukkig want ik schrijf graag. Met of zonder publiek.Mijn zoon is nu naar een bal en daarna naar een openluchtfuif, mijn dochters alletwee naar de openluchtfuif en morgen is het Couleur Café. Ik heb voorwaar een kroost die graag en veel uitgaat. Mijnheer van het Secretariaat, als hij iets op school geleerd heeft, dan is het ook dat hij graag uitgaat. Och, mevrouw, ze zijn maar één keer jong. Ik was al een mieke plezierke, maar de kinderen zijn dat in het exponent. Begrijpende knipoog zegt : "Ach, ze hebben het verdiend." Dit vond ik nog heel mooi als beschrijving van mijn zoon : Hij is zoals een cocktail, hij is ook een mengeling van allemaal verschillende onderdelen die soms sterk van elkaar verschillen, maar die een perfect geheel vormen.... De rechten op de cocktail zouden overgenomen zijn door zijn vriendin, waardoor het verboden is deze fantastische cocktail te bereiden en te verspreiden. Ik noem hem een "fruit de l'amour" maar dan op zijn Moke en Hildijaans. In oktober begint hij aan de universiteit. Bless'm. (zegening).
Karel Van Miert is niet meer... Hij ruste in vree... Zelf ken ik hem enkel van de lift op de VUB. Romaanse filologie. Ik kreeg nooit les van hem. Zag hem staan in de lift als een zeer dynamisch manspersoon maar nogal serieus. Was toen nog (veel te) piep en wou nog lang niet volwassen worden. Waarschijnlijk gaf hij les op de univ maar zelf heb ik er nooit les van gekregen. Vrijdag proclamatie van mijn zoon. Flash-back. Mijn eigen proclamatie. Mijn ouders konden niet komen en ikzelf had geen vast lief. Wel her en der wat verwante zielen, maar niet direct op die eliteschool. Ik herinner mij de gebeurtenis als zeer rumoerig. Er werd ook flink gedronken en veel gebabbeld. Ik was er toen niet echt bij. Dacht reeds aan mijn vakantiejob die me zou toelaten centjes te verdienen voor de univ. De univ waar ik Karel Van Miert heb gezien. In de lift nota bene... Jonge mensen kijken nu misschien ook zo naar mij. Als naar een volwassen persoon. Maar in mijn hoofd blijf ik nog steeds piep. Het vogeltje wil binnenkort terug vrij zijn. Nog even doorbijten...
Ik heb er zomaar een titel aan gegeven. Maar vrijdag is het graduation day of proclamatie voor mijn zoon. Een tikkeltje meer want einde humaniora. Hopelijk is hij er zonder herexamens door. Tot hiertoe had hij nooit herexamens. De jongste maakt zich zorgen. Ze is vijftien en dan is men al eens gevoelig aan geruchten. Er zouden er maar drie door zijn voor een bepaald vak. Ik trek het me niet aan, heb er goed vertrouwen in. "Het zal wel in orde zijn..." De laatste weken deed ik niets anders dan huisgenoten coachen, stimuleren, opvangen en ondersteunen. Een hapje en een drankje (geen alcolhol). Al durft de jeugd hier thuis al eens redbull te drinken om zich door de massa's studiestof door te werken. Geen redbullcola maar toch. Zou dat wel goed zijn? Ik weet het niet... maar ze drinken dit enkel tijdens examens. Tijdens de moeilijke examens. Ik zweer nog altijd bij groene thee. Hymalajathee. Het laat me mediteren. Vakantie in de geest. Er is de bittere variant en de iets meer fruitige variant in groene thee.
Ik slaap zeer weinig tegenwoordig. Sta op voor dag en dauw om de studerende jeugd hier thuis tijdens de blok te ondersteunen. Ik dien ook als punchbal voor stressmomenten bij mijn studenten. Gelukkig ben ik gepantserd. Ik kan véél aan. Ook op het werk doe ik een jasje aan waarop de grieven van klanten terechtkomen. Ik geef soms ietske meer. Een beetje raad tussen de gaatjes door om de situatie te verzachten. Mensen maken vakantieplannen. Ik blijf dit jaar lekker thuis. De kinderen zullen uitzwermen tijdens het verlof. Spanje, de Côte d'Azur. Ik kruip in een boom. Bewonder het leven en de wereld van daarboven. Stel vast dat ik het nog niet zo slecht getroffen heb.
volgt er meer nieuws. Nu heb ik het eventjes te druk. De slechte verkiezingsuitslag van een vriendin heeft me overtuigd opnieuw iets te doen in de parapolitieke sector. Gecombineerd met mijn werkzaamheden, uiteraard,... Parapolitiek, wat is dat dan... Mails-versturen, mensen op "goede" posten bestoken met mails om dingen te bekomen, druk uitoefenen, en dergelijke... Parapolitiek, heb ik het woord uitgevonden? Wie zal het zeggen???? Dus voor diegenen die ongerust waren, ik Leef nog... Tsjuuuuuuuuuuusss.....
