Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
17-07-2009
DE SALOON
"Ze ziet eruit en klinkt als een dame uit een saloon." Mijn partner is - moet u weten - een fan van westerns. Ik had het nooit zo bekeken maar vind de opmerking wel frappant. Ook wel lovend want saloontoestanden hebben wel iets. Schone madammen en soms wat ruig klinkende maar aandoenlijke liedjes. Een knappe madam en waarschijnlijk ook geen katje om zonder handschoenen aan te pakken.
Doodmoe was ik toen ik gisterenavond thuiskwam. Mijn zoon bracht zijn vriendin mee naar huis. Een heel mooi meisje, zeer jong en spontaan. Ik moet zeggen - hij heeft goede smaak. Ze zijn beiden nog erg jong. Even later kwam de papa haar ophalen. Een goed uitziende mijnheer, die er nog jong uitziet voor zijn 44 (?) jaren. Slank, net als zijn dochter. Ze heeft een zeer goede band met haar papa. Het was een mooi plaatje, papa en dochter naast elkaar. Zelf heb ik nooit zoiets gekend, ik had een "afwezige" papa. Maar, ik ben een zeer "aanwezige" mama voor mijn zoon. Ik ben het die hem aanzet tot studeren, tot het uitoefenen van een vakantiejob en dergelijke. Anyway, het was een aangename kennismaking. Mijn zoon gaat zeer veel uit, zijn vriendin nog niet zo veel, ze is beschermd door haar ouders. Ze lijkt zeer verliefd op hem.
De fietsendieven hebben hun slag geslagen. Twee fietsen werden gestolen, namelijk de mooiere fietsen van mijn oudste kinderen. Voortaan zweren we bij tweedehandsfietsen, zeker weten... Wie zou het gedaan hebben? De kinderen zijn niet de enigen wiens fietsen gestolen zijn, ook bij hun makkers haalden de dieven hun slag thuis. Is dat de nieuwe wereld die ons te wachten staat??? Zelf rijd ik met een fiets die zevenentwintig jaar oud is. Maar die nog steeds goed rijdt... Niemand steelt deze fiets die ooit nieuw was maar de jaren kranig heeft getrotseerd. Toch heb ik er zeer weinig kosten aan en is de verhouding kwaliteit prijs goud waard. Ik kan er - bij wijze van spreken - nog de ganse aardbol mee rondtrekken. Het is een fiets waarop ik ook mijn boodschappentassen kan laden. Net een metalen muilezel. Ik zweer zeer veel bij tweedehands. Gisteren had ik een crush met een Guatemalteekse tas in de lokale spullenhulpwinkel. Nieuw en toch voor een habbekrats gekocht. De tas geeft me een heerlijke grungelook. Mijn jongste ging gisteren met haar vriendin, die bij ons was blijven middageten, naar Rock Zottegem met de Lijn en de trein en werd deze namiddag netjes voor de deur afgezet door de ma van haar vriendin. Ze hadden een prima weekend beleefd samen. Zo wisselen positieve en iets minder positieve dingen elkaar af. Erger moet het zijn als je een carjacking meemaakt of je nieuwe auto gestolen wordt. Het kan allemaal. In deze nieuwe wereld. Hoelang kunnen we dit nog aanhouden? Er is zoveel fucking mizerie op de aardbol... Wat als de mizeriemensen zich eens echt beginnen te revolteren. Plunderen en stelen om ook een deel van de koek te krijgen... Ik kom thuis bij mezelf, bij mijn sobere ik en geniet van de welverdiende zondagavondrust. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. Hoewel, de strijk is er net iets teveel aan.
Genieten door anderen te zien genieten. Praten tegen bomen. (Is heel heilzaam!) Een goed gevoel naar anderen sturen. Mezelf belonen op een puntzakje patat. Denken aan de festivals van 't weekend. Je leeft maar één keer nietwaar...
is ingegaan, de jongeren gaan uit en genieten met volle teugen van hun zomervakantie en ik heb een abonnement genomen op een drukke job, waar men mij voorlopig niet kan missen. "Waar wil je naartoe, honey," pep ik mezelf op. Naar dromenland, for sure. Dromenland waar ik lui picknick aan de rand van een rivier. Apéro sur l'herbe. Muziekje op de achtergrond, lekker hapje en drankje, een warm briesje... "Mama, de verantwoordelijke was heel vriendelijk tegen mij op de job..." "Schatje toch, de mensen waarderen echt wel mijn vriendelijkheid, zele, ze vergeten mij niet vlug en als ze mij vergeten, dan is het zo maar..."
Een schone madam die in een nabije firma werkt, neemt dezelfde lijnbus als ikzelf en we delen een stukje route. Gisteren waren we zo in gesprek gewikkeld dat we vergeten waren ostentatief de hand op te steken en de lijnbus reeds ons straal voorbij. Vandaag hadden we ons lesje wel geleerd. Het zal ons geen twee keer gebeuren. Ik werk ergens ver... van de bewoonde wereld. Buiten is een draaiorgel, iemand bedelt om wat centjes, tiens, bestaat dat nog???
Ze mogen allen overgaan. De jongste is erin geslaagd schitterende punten te halen op talen en er door te zijn op wiskunde en wetenschapsvakken. Gewoon voldoende. Ze is heel blij met haar A-attest. "Ik wil verder in die richting gaan," zegt ze. Ze zit in economie, wiskunde. Het is een richting waar ze later hun eigen bedrijfje opstarten, zo tegen het einde van de humaniora. "Ze wil baas zijn, " zegt ze. En ik geloof in haar. Het zou een goede baas zijn want ze is correct. Ze zou niet over lijken gaan. Maar ze is nog net geen vijftien (ze verjaart begin juli). Ze wil dat ik haar een kleedje bestel uit een catalogus, iets heel wit, iets heel romantisch, iets heeel jong... Mijn portemonnee kreunt maar geld komt en gaat... Mijn zoon heeft met veel tamtam het einde van de humaniora gevierd. Zijn diploma blinkt in een kaft. Er zijn drie exemplaren van. De tweede heeft een vakantietaak aan haar been. Zij die anders altijd overal bovenuit steekt in het leren, heeft een slecht examen wiskunde afgelegd. Zulke dingen gebeuren - soms. Ik ben één en al positieve aandacht en opvang en realiteitszinhebbende persoon. Ook met de kanjers. Maar ze wil toch gaan jobben als jobstudent. "Je kunt ook twee weken werken of drie in plaats van vier," zeg ik nog tegen haar. Maar ze wil ervoor gaan, zich amuseren, werken en studeren. Ze wil het allemaal doen. Ze zegt dat ik het roosje - dat ze van een vriend gekregen heeft - mag wegdoen. Maar ik laat het drogen, in een telefoonboek...
Zomerfestival. De avond valt in in het Elisabethpark. Aan de ene kant de lichtjes van Dexia. Aan de andere kant de Basiliek. Ertussen. Veel groen, veel ruimte, spelende kindjes, pleziermakende volwassenen. Martha Wainwright zingt met brio. Guy Swinnen laat ons rocken in "a free world". De kinderen waren laaiend enthousiast over Couleur Café. Shameboy, Arno en vele anderen. Lekker veel exotisch eten. Zelf zag ik een lagereschoolvriendin terug. Vandaag, maandag, krijgen mijn 2 dochters hun rapport. De oudste dochter en tweedeoudste van de kinderen mag overgaan naar het laatste humaniorajaar maar heeft een vakantietaak voor ruimtelijke meetkunde. "Excuseer, professor..." (tijdens de diploma-uitreiking van de oudste vrijdag) "Zeg maar leraar, hoor,..." "Ja, leraar, wat is er met haar gebeurd, ze heeft altijd zo'n goede resultaten..." "Ja, ditmaal was het wat minder, vandaar die vakantietaak,... ze moet oefeningen maken." "Het is de eerste keer dat dit gebeurt, ik moest het haar wat helpen verwerken..." "Ja, ze heeft ook nog nooit zo'n slecht examen gedaan..." "Ok, dan, en sorry dat ik u stoorde maar ik werk in shifts, maandag weer tot halfzes en dan kan ik niet naar de ouderavond komen..." "Het is niks, mevrouw..." De jongste mag vermoedelijk ook doorgaan naar naar het volgende jaar. Ze vreest ook een vakantietaak te hebben maar dat is nog niet zeker. Anyway, de vakantie is begonnen maar niet voor mij. Hier op het werk staat de telefoon roodgloeiend.
Proclamatie van mijn zoon. Al dat jongvolk mooi uitgedost... luisterend naar toespraken en zelf ook af en toe naar voren geroepen om één of andere prijs af te halen. De mijne kreeg de prijs voor wiskunde net als een aantal andere bollebozen. Vele meisjes van zijn jaar kregen prijzen voor talen en andere zaken. Ze zijn jong. Ze zijn mooi. Ze zijn lief. Ze hebben talent; Dus dat belooft... de toekomst is verzekerd. Ik kwam ook een ex-medestudente tegen met haar man en haar mama die ik al zo lang niet meer gezien had; So many emotions. De man herkende me onmiddellijk, de medestudente en haar mama eerst niet. Ze heeft twee dochters, waarvan de jongste in het jaar van mijn zoon zat. Naar het schijnt ben ik nog altijd een "even zotte blaar" als toen. Met de leeftijd wordt het er inderdaad niet beter op. Er is een groot verlangen naar vrijheid, uit de bol gaan, iets geks en creatief doen. Soms doe ik dat ook. Ik heb vandaag heel wat traantjes gelaten, het is ook wel wat, een bladzijde die omgeslagen wordt. Maar down-to-earth als ik ben socializede ik met andere ouders en genoot ik van de champagne en de lekkere hapjes. Zo lyrisch ben ik nu ook weer niet. Het doet goed te weten dat iedereen het goed stelt. Toch even een wee gevoel als ik denk aan Michael Jackson, één van mijn jeugdhelden, en Yasmine die nu beiden niet meer van deze wereld zijn. Yasmine, fuck, zo'n mooie lesbienne, waarom toch... Een paar weken geleden zag ik haar op tv, ze zag er zo intriest uit dat ik het klef kreeg in mijn keel. Ik had haar misschien eens moeten opbellen of opzoeken, niet dat ik haar ken of zo, maar aangezien ik een sterke en zotte blaar ben tegelijk en anderzijds dingen aanvoel had ik haar misschien kunnen overreden het niet te doen. Het is natuurlijk haar keuze maar toch... Waarom alles zo absoluut maken... Ik begrijp haar, ik ben voorzeker niet op haar niveau maar toch, soms is het beter eens om zichzelf te kunnen lachen. Voorbeeld. Ooit ontmoette ik Moke, die me een koffie aanbood op straat en mijn appartement op orde stelde. Welnu, is hij Mister Perfect voor mij? We kunnen het gewoon goed samen vinden ondanks onze miljarden verschillen. We vullen elkaar aan. Maar, ik geloof nooit dat één persoon ALLES kan bieden, neen, dat bestaat niet. Je hebt nog andere mensen nodig bij wie je dingen vindt die je bij anderen niet vindt. Ik ben een "gekke" blaar, Moke is een man die graag orde op zaken stelt. Nu ben ik gelukkig want ik schrijf graag. Met of zonder publiek.Mijn zoon is nu naar een bal en daarna naar een openluchtfuif, mijn dochters alletwee naar de openluchtfuif en morgen is het Couleur Café. Ik heb voorwaar een kroost die graag en veel uitgaat. Mijnheer van het Secretariaat, als hij iets op school geleerd heeft, dan is het ook dat hij graag uitgaat. Och, mevrouw, ze zijn maar één keer jong. Ik was al een mieke plezierke, maar de kinderen zijn dat in het exponent. Begrijpende knipoog zegt : "Ach, ze hebben het verdiend." Dit vond ik nog heel mooi als beschrijving van mijn zoon : Hij is zoals een cocktail, hij is ook een mengeling van allemaal verschillende onderdelen die soms sterk van elkaar verschillen, maar die een perfect geheel vormen.... De rechten op de cocktail zouden overgenomen zijn door zijn vriendin, waardoor het verboden is deze fantastische cocktail te bereiden en te verspreiden. Ik noem hem een "fruit de l'amour" maar dan op zijn Moke en Hildijaans. In oktober begint hij aan de universiteit. Bless'm. (zegening).
Karel Van Miert is niet meer... Hij ruste in vree... Zelf ken ik hem enkel van de lift op de VUB. Romaanse filologie. Ik kreeg nooit les van hem. Zag hem staan in de lift als een zeer dynamisch manspersoon maar nogal serieus. Was toen nog (veel te) piep en wou nog lang niet volwassen worden. Waarschijnlijk gaf hij les op de univ maar zelf heb ik er nooit les van gekregen. Vrijdag proclamatie van mijn zoon. Flash-back. Mijn eigen proclamatie. Mijn ouders konden niet komen en ikzelf had geen vast lief. Wel her en der wat verwante zielen, maar niet direct op die eliteschool. Ik herinner mij de gebeurtenis als zeer rumoerig. Er werd ook flink gedronken en veel gebabbeld. Ik was er toen niet echt bij. Dacht reeds aan mijn vakantiejob die me zou toelaten centjes te verdienen voor de univ. De univ waar ik Karel Van Miert heb gezien. In de lift nota bene... Jonge mensen kijken nu misschien ook zo naar mij. Als naar een volwassen persoon. Maar in mijn hoofd blijf ik nog steeds piep. Het vogeltje wil binnenkort terug vrij zijn. Nog even doorbijten...
Ik heb er zomaar een titel aan gegeven. Maar vrijdag is het graduation day of proclamatie voor mijn zoon. Een tikkeltje meer want einde humaniora. Hopelijk is hij er zonder herexamens door. Tot hiertoe had hij nooit herexamens. De jongste maakt zich zorgen. Ze is vijftien en dan is men al eens gevoelig aan geruchten. Er zouden er maar drie door zijn voor een bepaald vak. Ik trek het me niet aan, heb er goed vertrouwen in. "Het zal wel in orde zijn..." De laatste weken deed ik niets anders dan huisgenoten coachen, stimuleren, opvangen en ondersteunen. Een hapje en een drankje (geen alcolhol). Al durft de jeugd hier thuis al eens redbull te drinken om zich door de massa's studiestof door te werken. Geen redbullcola maar toch. Zou dat wel goed zijn? Ik weet het niet... maar ze drinken dit enkel tijdens examens. Tijdens de moeilijke examens. Ik zweer nog altijd bij groene thee. Hymalajathee. Het laat me mediteren. Vakantie in de geest. Er is de bittere variant en de iets meer fruitige variant in groene thee.
Ik slaap zeer weinig tegenwoordig. Sta op voor dag en dauw om de studerende jeugd hier thuis tijdens de blok te ondersteunen. Ik dien ook als punchbal voor stressmomenten bij mijn studenten. Gelukkig ben ik gepantserd. Ik kan véél aan. Ook op het werk doe ik een jasje aan waarop de grieven van klanten terechtkomen. Ik geef soms ietske meer. Een beetje raad tussen de gaatjes door om de situatie te verzachten. Mensen maken vakantieplannen. Ik blijf dit jaar lekker thuis. De kinderen zullen uitzwermen tijdens het verlof. Spanje, de Côte d'Azur. Ik kruip in een boom. Bewonder het leven en de wereld van daarboven. Stel vast dat ik het nog niet zo slecht getroffen heb.
volgt er meer nieuws. Nu heb ik het eventjes te druk. De slechte verkiezingsuitslag van een vriendin heeft me overtuigd opnieuw iets te doen in de parapolitieke sector. Gecombineerd met mijn werkzaamheden, uiteraard,... Parapolitiek, wat is dat dan... Mails-versturen, mensen op "goede" posten bestoken met mails om dingen te bekomen, druk uitoefenen, en dergelijke... Parapolitiek, heb ik het woord uitgevonden? Wie zal het zeggen???? Dus voor diegenen die ongerust waren, ik Leef nog... Tsjuuuuuuuuuuusss.....
Mijn Angolese collega is niet meer teruggekeerd. Momenteel bijt ik door, al kan ik niet veel op hulp van wie dan ook rekenen. De materie, inhoud en procedures van de job zijn niet simpel, zelfs voor een intellectuele tweeling (sterrenteken) als ik. Maar ik heb de centjes nodig. Er is altijd wel iets te betalen, brandverzekering, noem maar op... De examentijd breekt aan voor de kinderen. Af en toe is mijn hulp aan de studenten (voor de talen dan) meer dan gewenst. Gisterenavond heb ik het heerlijk lange weekend uitgezongen met een boek dat heet : "In bed met John en Yoko (Ono)." De precieze titel ontgaat me en aangezien ik nu mijlenver van huis ben... Maar goed, het is een leuk en vlot boek met toffe foto's van twee vredesmensen. Ze bleven een week in een hotel logeren en probeerden samen een vredesboodschap uit te sturen. (1969) Mensen die wel jong waren voor hun tijd, ... Yoko is nu 76 maar ze was kunstenares en at gezonde macrobiotische kost, hetgeen haar op haar zesenderstigste jong deed lijken. Een voltreffer : "God is electriciteit en wij zijn de lampen" dixit John Lennon. Hij geloofde niet in God als instituut. Anyway, John en Yoko, twee toffe peren die ongelooflijk vooruit waren op hun tijd.
Dit jaar werd ik niet vergeten. Ik kreeg ontzettend lieve attenties van Moke, mijn dochters en ja, zelfs van het lief van mijn zoon. Ik voel me ongelooflijk blij ondanks de stress die zich aankondigt op mijn nieuwe job. Waar ik moeilijke procedures moet behandelen. Djeez, het is niet van de poes. Maar goed, ik ben graag gezien door de kroost en dat voelt warm aan. Bedankt, lieve schatten, ik zal het heel lang bewaren.
Van ganser harte een gelukkige verjaardag toegewenst, met veel geluk, goede momenten en vooral voldoende goud om te doen wat je graag doet... Wat je echt wil. Ik zal een cocktail drinken op jouw gezondheid. Geniet van de zon. En van het "schoon" gezelschap.
Ielt.
Noot : ik ben zeer goed omringd momenteel, maar ik ben nog maar in de opleidingsfaze. Ik moet heel veel studeren (tussendoor). De term "goud" in bovenstaande tekst heb ik opgestoken bij een nieuwe collega, die in Holland is opgegroeid. Ze is van Angolese afkomst. Ze is heel welbespraakt en gebruikt hele mooie woorden. Wat een verrijking!!!
Ik heb reeds een heel avontuurlijke week (voor mijn doen toch) achter de rug. Er is de nieuwe job. Een hele toestand om er met de lijnbus te geraken, maar het gaat vlot moet ik zeggen. Vandaag moest ik echter training volgen in een andere locatie en dat werd treinen, dus heel wat minder vlot. Mijn hoofdje werd goed volgestoken. Gelukkig valt de crew mee. 's Nachts droom ik over "rare" dingen. Stel je voor : een park met een lange laan bestaande uit een kathedraal van bomen die zich boven in de hemel in elkaar vlechten en temidden van dat alles, een rivier. Aan de boorden wordt er gepicknickt. Af en toe is er ook een meevaller : er wordt een bonus op mijn loon gestort ingevolge een vroegere telesalesactie. Ik zal er niet om rouwen. Iemand stort haar hart bij mij uit in verband met een scheiding. Ik luister. Ben blij voor haar dat ze zo gelukkig is met haar vriend. Het zal een echt nieuw samengesteld gezin worden. En ik, temidden van dat alles. Ik luister en slik en probeer trouw te blijven aan mijn nieuwe motto. Me niet laten beïnvloeden door de chaos van anderen. Om me af te schermen. Om me te beschermen. Af en toe vat ik de nieuwe leerstof samen als ik een hoek of een moment vind om wat te studeren. Ik bezoek soms het dagbladwinkeltje in het UZ-VUB. Als ik er "deftig" bijloop, krijg ik de indruk dat patiënten mij zien als... Ja, als wat eigenlijk... In de wc-ruimte kijkt een dame me met grote (gedrogeerde?) kijkers aan. Ze heeft blondgrijs sluikhaar tot aan haar schouders. Ik lach vriendelijk en draai mijn hoofd de andere kant op. Het spreekuur is voorbij. Ik keer te voet terug langs het Boudewijnpark en het Jetse groen. Spaanse gepensioneerden bewonderen de wilde bloemen. Ik bewonder de zwanenpopulatie. En de eksters... Uit een auto wordt "hee" geroepen. Om me aan het schrikken te brengen (en het is nog gelukt ook...) Heel veel gezichten uit een ver verleden teruggezien, deze week... Dat moet ik morgen allemaal ff verwerken. "Volgende week (28 mei) is het jouw verjaardag," zegt de jongste. "Mama, wat wil je krijgen..." Mama is heel vlug tevreden. Een boek, een knuffel, wat groen, wat chillen, lekker tafelen. Mijn dierbaren zijn mijn allermooiste geschenk. Toch aan Moke zeggen dat hij me mag verrassen met een grote bos rozen.
mag ik maandag beginnen op de nieuwe werkplek. Eerst moest ik 2 testen ondergaan, één test op woensdag en één test op donderdag. Eerlijk gezegd had ik het niet verwacht, maar goed, ik mag blijkbaar toch beginnen. Ik moet een lijnbus nemen aan het UZ-VUB. Eerst neem ik de fiets tot daar. Als de bussen staken, ga ik door per fiets. Laat ons zeggen dat het nog te doen is. Het is wat verder gelegen dan de Vlaamse televisiemaatschappij. Gisteren moest ik al vroeg uit de veren en omdat ik bijna niet ontbeten had, nuttigde ik een ontbijt in de buurt van de toekomstige werkplek, namelijk bij de Foodmaker. Een caffè ristretto en een knapperige croissant. De caffè ristretto was heel mini, mini, net als de koffie in een poppenservies. Wel heel straf. Daarmee kon ik mijn suikerspiegel op peil houden. Of de nieuwe job mee zal vallen, weet ik niet. De vereisten zijn stressbestendigheid. Afwachten is de boodschap. In die streek ben ik duidelijk in Vlaanderen en niet meer in Brussel. Ik zal dus weer het potentieel Brusselaars vertegenwoordigen die in de rand werken. In de verre rand dan, eigenlijk verder dan de rand, maar het is nog niet in de provincie Antwerpen of Oost-Vlaanderen. Ik voel me echt als een pionier die de wereld intrekt. Laat komen wat komt. Inmiddels puilt de brievenbus uit van verkiezingspropaganda. Moke moet niet stemmen. Wel betalen natuurlijk. Het kan hem ook niet veel schelen. Gisteren verscheen er iets in verband met de verkiezingen op VTM; "Cela devrait s'appeler "ES", "TEE", "M" maintenant," zei Moke. (zie "ST(E)M". Hij komt altijd nogal alert uit de hoek. De nieuwe job ziet hij ook wel zitten, het is nog niet te ver...
Zeer veel leven in huis. De vader van een vriendin van mijn dochter belt op. Of hij de fiets van zijn dochter bij ons mag plaatsen zodat ze samen naar de school kunnen fietsen in het kader van de sportdag. No prob. Er is altijd wel iemand thuis in dit bezige bijgezin. Af en toe is er een bijtje ziek Mijn zoon. Veel te licht gekleed voor het seizoen. Of is het liefdesverdriet nu zijn schone een weekje op studiereis is in het kader van de school. Hij is snipverkouden. Morgen heb ik de test voor de nieuwe job. Zoals eerder vermeld - niet naast de deur. Maar het lijkt me wel iets interessant. Ik wil me laten verrassen door wat er gebeurt. Niet verassen. Misschien beantwoord ik niet aan het profiel, misschien wel. Alles is mogelijk. Hoewel, het is weer een "specialleke", de nieuwe opdracht. Speciallekes en ikzelf, we kennen elkaar. Weird. Raar. Echo's van een barbecue. "Ik zou een glas wijn mogen meedrinken bij die mensen," zegt ze nog. Andere echo's van een concert. Gratis. Bij het Atomium. Moke liet een kapotte fiets repareren bij een fietsenhandelaar bij de vaart. Kan een paar dagen duren. Banden oppompen en vervangen gaat goed, maar als er iets met de versnellingen is, wordt het meteen een stukje moeilijker. De meisjes gaan morgen samen op stap. In de stad. Schoolspullen en een dvd kopen. Ach, als de resultaten maar behoorlijk zijn. "Ik wil een echt maatpak voor het eindejaar," zegt de oudste. Voorlopig droeg hij een H en M-kostuum. Plots stond het achterstallige geld van de interim op mijn rekening. Als je maar geduld hebt, komt alles in orde. Ooit.
Mensen vragen zich misschien af : "Wat doet ze nu?" Wel, een nieuwe job kondigt zich weer aan aan de horizon en ik kan u verzekeren, het ligt niet naast de deur. Mensen vragen zich af : "Waar blijft ze de drive halen om steeds te (her)beginnen. Als interim (her)begin je vaak." Wel, de reden is "aards". Mijn drie grotere kinderen kosten handenvol geld en het geld moet van ergens komen. Dat is niet de enige drive, want zo lucratief is interimwerk ook niet. Het is ook de zin om af te wisselen en nieuwe horizonten te verkennen. Een zekere zin in avontuur, niet in avontuurtjes (hihi...). Lig ik goed in de markt? Ik zou het begot niet weten. Ik ben efficiënt en daarmee is zowat alles gezegd. De concurrentie is zeer groot en dat is normaal in tijden van economische crisis. Maar goed, men moet zichzelf niet altijd wegcijferen of neerhalen. So be it. Zelf zijn ding doen, dat is waar het om gaat. Ondertussen is mijn leven gevuld als een pralinendoos. "Mama, ik wil met jou naar de film van Coco Chanel gaan kijken..." "Wil je dat eens gaan halen voor mij???" "Of ik voor zijn vriendin ook een cadeautje wil kopen." Ze verjaart. "Haar ouders zouden dit ook doen voor mij..." Zelf maakte hij iets heel origineels van een bestaand geschenk. Ergens ontdekte ik spuitbussen met verf.
Binnenkort, voor mezelf dan, de trein of meest waarschijnlijk de lijnbus (als ze niet staken tenminste!!!!!) op en werken. Pendelen heet dat dan.Ik verheug me op de gezellige momenten met mezelf, als ik boeken kan lezen, terwijl ik geniet van een lekkere versnapering. Dit weekend zag ik de "Da Vinci Code". Smaakt naar meer... Het hielp wel dat ik het boek in het Nederlands gelezen had. Zo goed is mijn Engels nu ook weer niet.
Noot : de "bougiekes" hebben precies hun werk gedaan???
