Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
30-06-2009
THE POSITIVE SIDE OF LIFE
Ze mogen allen overgaan. De jongste is erin geslaagd schitterende punten te halen op talen en er door te zijn op wiskunde en wetenschapsvakken. Gewoon voldoende. Ze is heel blij met haar A-attest. "Ik wil verder in die richting gaan," zegt ze. Ze zit in economie, wiskunde. Het is een richting waar ze later hun eigen bedrijfje opstarten, zo tegen het einde van de humaniora. "Ze wil baas zijn, " zegt ze. En ik geloof in haar. Het zou een goede baas zijn want ze is correct. Ze zou niet over lijken gaan. Maar ze is nog net geen vijftien (ze verjaart begin juli). Ze wil dat ik haar een kleedje bestel uit een catalogus, iets heel wit, iets heel romantisch, iets heeel jong... Mijn portemonnee kreunt maar geld komt en gaat... Mijn zoon heeft met veel tamtam het einde van de humaniora gevierd. Zijn diploma blinkt in een kaft. Er zijn drie exemplaren van. De tweede heeft een vakantietaak aan haar been. Zij die anders altijd overal bovenuit steekt in het leren, heeft een slecht examen wiskunde afgelegd. Zulke dingen gebeuren - soms. Ik ben één en al positieve aandacht en opvang en realiteitszinhebbende persoon. Ook met de kanjers. Maar ze wil toch gaan jobben als jobstudent. "Je kunt ook twee weken werken of drie in plaats van vier," zeg ik nog tegen haar. Maar ze wil ervoor gaan, zich amuseren, werken en studeren. Ze wil het allemaal doen. Ze zegt dat ik het roosje - dat ze van een vriend gekregen heeft - mag wegdoen. Maar ik laat het drogen, in een telefoonboek...
Zomerfestival. De avond valt in in het Elisabethpark. Aan de ene kant de lichtjes van Dexia. Aan de andere kant de Basiliek. Ertussen. Veel groen, veel ruimte, spelende kindjes, pleziermakende volwassenen. Martha Wainwright zingt met brio. Guy Swinnen laat ons rocken in "a free world". De kinderen waren laaiend enthousiast over Couleur Café. Shameboy, Arno en vele anderen. Lekker veel exotisch eten. Zelf zag ik een lagereschoolvriendin terug. Vandaag, maandag, krijgen mijn 2 dochters hun rapport. De oudste dochter en tweedeoudste van de kinderen mag overgaan naar het laatste humaniorajaar maar heeft een vakantietaak voor ruimtelijke meetkunde. "Excuseer, professor..." (tijdens de diploma-uitreiking van de oudste vrijdag) "Zeg maar leraar, hoor,..." "Ja, leraar, wat is er met haar gebeurd, ze heeft altijd zo'n goede resultaten..." "Ja, ditmaal was het wat minder, vandaar die vakantietaak,... ze moet oefeningen maken." "Het is de eerste keer dat dit gebeurt, ik moest het haar wat helpen verwerken..." "Ja, ze heeft ook nog nooit zo'n slecht examen gedaan..." "Ok, dan, en sorry dat ik u stoorde maar ik werk in shifts, maandag weer tot halfzes en dan kan ik niet naar de ouderavond komen..." "Het is niks, mevrouw..." De jongste mag vermoedelijk ook doorgaan naar naar het volgende jaar. Ze vreest ook een vakantietaak te hebben maar dat is nog niet zeker. Anyway, de vakantie is begonnen maar niet voor mij. Hier op het werk staat de telefoon roodgloeiend.
Proclamatie van mijn zoon. Al dat jongvolk mooi uitgedost... luisterend naar toespraken en zelf ook af en toe naar voren geroepen om één of andere prijs af te halen. De mijne kreeg de prijs voor wiskunde net als een aantal andere bollebozen. Vele meisjes van zijn jaar kregen prijzen voor talen en andere zaken. Ze zijn jong. Ze zijn mooi. Ze zijn lief. Ze hebben talent; Dus dat belooft... de toekomst is verzekerd. Ik kwam ook een ex-medestudente tegen met haar man en haar mama die ik al zo lang niet meer gezien had; So many emotions. De man herkende me onmiddellijk, de medestudente en haar mama eerst niet. Ze heeft twee dochters, waarvan de jongste in het jaar van mijn zoon zat. Naar het schijnt ben ik nog altijd een "even zotte blaar" als toen. Met de leeftijd wordt het er inderdaad niet beter op. Er is een groot verlangen naar vrijheid, uit de bol gaan, iets geks en creatief doen. Soms doe ik dat ook. Ik heb vandaag heel wat traantjes gelaten, het is ook wel wat, een bladzijde die omgeslagen wordt. Maar down-to-earth als ik ben socializede ik met andere ouders en genoot ik van de champagne en de lekkere hapjes. Zo lyrisch ben ik nu ook weer niet. Het doet goed te weten dat iedereen het goed stelt. Toch even een wee gevoel als ik denk aan Michael Jackson, één van mijn jeugdhelden, en Yasmine die nu beiden niet meer van deze wereld zijn. Yasmine, fuck, zo'n mooie lesbienne, waarom toch... Een paar weken geleden zag ik haar op tv, ze zag er zo intriest uit dat ik het klef kreeg in mijn keel. Ik had haar misschien eens moeten opbellen of opzoeken, niet dat ik haar ken of zo, maar aangezien ik een sterke en zotte blaar ben tegelijk en anderzijds dingen aanvoel had ik haar misschien kunnen overreden het niet te doen. Het is natuurlijk haar keuze maar toch... Waarom alles zo absoluut maken... Ik begrijp haar, ik ben voorzeker niet op haar niveau maar toch, soms is het beter eens om zichzelf te kunnen lachen. Voorbeeld. Ooit ontmoette ik Moke, die me een koffie aanbood op straat en mijn appartement op orde stelde. Welnu, is hij Mister Perfect voor mij? We kunnen het gewoon goed samen vinden ondanks onze miljarden verschillen. We vullen elkaar aan. Maar, ik geloof nooit dat één persoon ALLES kan bieden, neen, dat bestaat niet. Je hebt nog andere mensen nodig bij wie je dingen vindt die je bij anderen niet vindt. Ik ben een "gekke" blaar, Moke is een man die graag orde op zaken stelt. Nu ben ik gelukkig want ik schrijf graag. Met of zonder publiek.Mijn zoon is nu naar een bal en daarna naar een openluchtfuif, mijn dochters alletwee naar de openluchtfuif en morgen is het Couleur Café. Ik heb voorwaar een kroost die graag en veel uitgaat. Mijnheer van het Secretariaat, als hij iets op school geleerd heeft, dan is het ook dat hij graag uitgaat. Och, mevrouw, ze zijn maar één keer jong. Ik was al een mieke plezierke, maar de kinderen zijn dat in het exponent. Begrijpende knipoog zegt : "Ach, ze hebben het verdiend." Dit vond ik nog heel mooi als beschrijving van mijn zoon : Hij is zoals een cocktail, hij is ook een mengeling van allemaal verschillende onderdelen die soms sterk van elkaar verschillen, maar die een perfect geheel vormen.... De rechten op de cocktail zouden overgenomen zijn door zijn vriendin, waardoor het verboden is deze fantastische cocktail te bereiden en te verspreiden. Ik noem hem een "fruit de l'amour" maar dan op zijn Moke en Hildijaans. In oktober begint hij aan de universiteit. Bless'm. (zegening).
Karel Van Miert is niet meer... Hij ruste in vree... Zelf ken ik hem enkel van de lift op de VUB. Romaanse filologie. Ik kreeg nooit les van hem. Zag hem staan in de lift als een zeer dynamisch manspersoon maar nogal serieus. Was toen nog (veel te) piep en wou nog lang niet volwassen worden. Waarschijnlijk gaf hij les op de univ maar zelf heb ik er nooit les van gekregen. Vrijdag proclamatie van mijn zoon. Flash-back. Mijn eigen proclamatie. Mijn ouders konden niet komen en ikzelf had geen vast lief. Wel her en der wat verwante zielen, maar niet direct op die eliteschool. Ik herinner mij de gebeurtenis als zeer rumoerig. Er werd ook flink gedronken en veel gebabbeld. Ik was er toen niet echt bij. Dacht reeds aan mijn vakantiejob die me zou toelaten centjes te verdienen voor de univ. De univ waar ik Karel Van Miert heb gezien. In de lift nota bene... Jonge mensen kijken nu misschien ook zo naar mij. Als naar een volwassen persoon. Maar in mijn hoofd blijf ik nog steeds piep. Het vogeltje wil binnenkort terug vrij zijn. Nog even doorbijten...
Ik heb er zomaar een titel aan gegeven. Maar vrijdag is het graduation day of proclamatie voor mijn zoon. Een tikkeltje meer want einde humaniora. Hopelijk is hij er zonder herexamens door. Tot hiertoe had hij nooit herexamens. De jongste maakt zich zorgen. Ze is vijftien en dan is men al eens gevoelig aan geruchten. Er zouden er maar drie door zijn voor een bepaald vak. Ik trek het me niet aan, heb er goed vertrouwen in. "Het zal wel in orde zijn..." De laatste weken deed ik niets anders dan huisgenoten coachen, stimuleren, opvangen en ondersteunen. Een hapje en een drankje (geen alcolhol). Al durft de jeugd hier thuis al eens redbull te drinken om zich door de massa's studiestof door te werken. Geen redbullcola maar toch. Zou dat wel goed zijn? Ik weet het niet... maar ze drinken dit enkel tijdens examens. Tijdens de moeilijke examens. Ik zweer nog altijd bij groene thee. Hymalajathee. Het laat me mediteren. Vakantie in de geest. Er is de bittere variant en de iets meer fruitige variant in groene thee.
Ik slaap zeer weinig tegenwoordig. Sta op voor dag en dauw om de studerende jeugd hier thuis tijdens de blok te ondersteunen. Ik dien ook als punchbal voor stressmomenten bij mijn studenten. Gelukkig ben ik gepantserd. Ik kan véél aan. Ook op het werk doe ik een jasje aan waarop de grieven van klanten terechtkomen. Ik geef soms ietske meer. Een beetje raad tussen de gaatjes door om de situatie te verzachten. Mensen maken vakantieplannen. Ik blijf dit jaar lekker thuis. De kinderen zullen uitzwermen tijdens het verlof. Spanje, de Côte d'Azur. Ik kruip in een boom. Bewonder het leven en de wereld van daarboven. Stel vast dat ik het nog niet zo slecht getroffen heb.
volgt er meer nieuws. Nu heb ik het eventjes te druk. De slechte verkiezingsuitslag van een vriendin heeft me overtuigd opnieuw iets te doen in de parapolitieke sector. Gecombineerd met mijn werkzaamheden, uiteraard,... Parapolitiek, wat is dat dan... Mails-versturen, mensen op "goede" posten bestoken met mails om dingen te bekomen, druk uitoefenen, en dergelijke... Parapolitiek, heb ik het woord uitgevonden? Wie zal het zeggen???? Dus voor diegenen die ongerust waren, ik Leef nog... Tsjuuuuuuuuuuusss.....
Mijn Angolese collega is niet meer teruggekeerd. Momenteel bijt ik door, al kan ik niet veel op hulp van wie dan ook rekenen. De materie, inhoud en procedures van de job zijn niet simpel, zelfs voor een intellectuele tweeling (sterrenteken) als ik. Maar ik heb de centjes nodig. Er is altijd wel iets te betalen, brandverzekering, noem maar op... De examentijd breekt aan voor de kinderen. Af en toe is mijn hulp aan de studenten (voor de talen dan) meer dan gewenst. Gisterenavond heb ik het heerlijk lange weekend uitgezongen met een boek dat heet : "In bed met John en Yoko (Ono)." De precieze titel ontgaat me en aangezien ik nu mijlenver van huis ben... Maar goed, het is een leuk en vlot boek met toffe foto's van twee vredesmensen. Ze bleven een week in een hotel logeren en probeerden samen een vredesboodschap uit te sturen. (1969) Mensen die wel jong waren voor hun tijd, ... Yoko is nu 76 maar ze was kunstenares en at gezonde macrobiotische kost, hetgeen haar op haar zesenderstigste jong deed lijken. Een voltreffer : "God is electriciteit en wij zijn de lampen" dixit John Lennon. Hij geloofde niet in God als instituut. Anyway, John en Yoko, twee toffe peren die ongelooflijk vooruit waren op hun tijd.
Dit jaar werd ik niet vergeten. Ik kreeg ontzettend lieve attenties van Moke, mijn dochters en ja, zelfs van het lief van mijn zoon. Ik voel me ongelooflijk blij ondanks de stress die zich aankondigt op mijn nieuwe job. Waar ik moeilijke procedures moet behandelen. Djeez, het is niet van de poes. Maar goed, ik ben graag gezien door de kroost en dat voelt warm aan. Bedankt, lieve schatten, ik zal het heel lang bewaren.
Van ganser harte een gelukkige verjaardag toegewenst, met veel geluk, goede momenten en vooral voldoende goud om te doen wat je graag doet... Wat je echt wil. Ik zal een cocktail drinken op jouw gezondheid. Geniet van de zon. En van het "schoon" gezelschap.
Ielt.
Noot : ik ben zeer goed omringd momenteel, maar ik ben nog maar in de opleidingsfaze. Ik moet heel veel studeren (tussendoor). De term "goud" in bovenstaande tekst heb ik opgestoken bij een nieuwe collega, die in Holland is opgegroeid. Ze is van Angolese afkomst. Ze is heel welbespraakt en gebruikt hele mooie woorden. Wat een verrijking!!!
Ik heb reeds een heel avontuurlijke week (voor mijn doen toch) achter de rug. Er is de nieuwe job. Een hele toestand om er met de lijnbus te geraken, maar het gaat vlot moet ik zeggen. Vandaag moest ik echter training volgen in een andere locatie en dat werd treinen, dus heel wat minder vlot. Mijn hoofdje werd goed volgestoken. Gelukkig valt de crew mee. 's Nachts droom ik over "rare" dingen. Stel je voor : een park met een lange laan bestaande uit een kathedraal van bomen die zich boven in de hemel in elkaar vlechten en temidden van dat alles, een rivier. Aan de boorden wordt er gepicknickt. Af en toe is er ook een meevaller : er wordt een bonus op mijn loon gestort ingevolge een vroegere telesalesactie. Ik zal er niet om rouwen. Iemand stort haar hart bij mij uit in verband met een scheiding. Ik luister. Ben blij voor haar dat ze zo gelukkig is met haar vriend. Het zal een echt nieuw samengesteld gezin worden. En ik, temidden van dat alles. Ik luister en slik en probeer trouw te blijven aan mijn nieuwe motto. Me niet laten beïnvloeden door de chaos van anderen. Om me af te schermen. Om me te beschermen. Af en toe vat ik de nieuwe leerstof samen als ik een hoek of een moment vind om wat te studeren. Ik bezoek soms het dagbladwinkeltje in het UZ-VUB. Als ik er "deftig" bijloop, krijg ik de indruk dat patiënten mij zien als... Ja, als wat eigenlijk... In de wc-ruimte kijkt een dame me met grote (gedrogeerde?) kijkers aan. Ze heeft blondgrijs sluikhaar tot aan haar schouders. Ik lach vriendelijk en draai mijn hoofd de andere kant op. Het spreekuur is voorbij. Ik keer te voet terug langs het Boudewijnpark en het Jetse groen. Spaanse gepensioneerden bewonderen de wilde bloemen. Ik bewonder de zwanenpopulatie. En de eksters... Uit een auto wordt "hee" geroepen. Om me aan het schrikken te brengen (en het is nog gelukt ook...) Heel veel gezichten uit een ver verleden teruggezien, deze week... Dat moet ik morgen allemaal ff verwerken. "Volgende week (28 mei) is het jouw verjaardag," zegt de jongste. "Mama, wat wil je krijgen..." Mama is heel vlug tevreden. Een boek, een knuffel, wat groen, wat chillen, lekker tafelen. Mijn dierbaren zijn mijn allermooiste geschenk. Toch aan Moke zeggen dat hij me mag verrassen met een grote bos rozen.
mag ik maandag beginnen op de nieuwe werkplek. Eerst moest ik 2 testen ondergaan, één test op woensdag en één test op donderdag. Eerlijk gezegd had ik het niet verwacht, maar goed, ik mag blijkbaar toch beginnen. Ik moet een lijnbus nemen aan het UZ-VUB. Eerst neem ik de fiets tot daar. Als de bussen staken, ga ik door per fiets. Laat ons zeggen dat het nog te doen is. Het is wat verder gelegen dan de Vlaamse televisiemaatschappij. Gisteren moest ik al vroeg uit de veren en omdat ik bijna niet ontbeten had, nuttigde ik een ontbijt in de buurt van de toekomstige werkplek, namelijk bij de Foodmaker. Een caffè ristretto en een knapperige croissant. De caffè ristretto was heel mini, mini, net als de koffie in een poppenservies. Wel heel straf. Daarmee kon ik mijn suikerspiegel op peil houden. Of de nieuwe job mee zal vallen, weet ik niet. De vereisten zijn stressbestendigheid. Afwachten is de boodschap. In die streek ben ik duidelijk in Vlaanderen en niet meer in Brussel. Ik zal dus weer het potentieel Brusselaars vertegenwoordigen die in de rand werken. In de verre rand dan, eigenlijk verder dan de rand, maar het is nog niet in de provincie Antwerpen of Oost-Vlaanderen. Ik voel me echt als een pionier die de wereld intrekt. Laat komen wat komt. Inmiddels puilt de brievenbus uit van verkiezingspropaganda. Moke moet niet stemmen. Wel betalen natuurlijk. Het kan hem ook niet veel schelen. Gisteren verscheen er iets in verband met de verkiezingen op VTM; "Cela devrait s'appeler "ES", "TEE", "M" maintenant," zei Moke. (zie "ST(E)M". Hij komt altijd nogal alert uit de hoek. De nieuwe job ziet hij ook wel zitten, het is nog niet te ver...
Zeer veel leven in huis. De vader van een vriendin van mijn dochter belt op. Of hij de fiets van zijn dochter bij ons mag plaatsen zodat ze samen naar de school kunnen fietsen in het kader van de sportdag. No prob. Er is altijd wel iemand thuis in dit bezige bijgezin. Af en toe is er een bijtje ziek Mijn zoon. Veel te licht gekleed voor het seizoen. Of is het liefdesverdriet nu zijn schone een weekje op studiereis is in het kader van de school. Hij is snipverkouden. Morgen heb ik de test voor de nieuwe job. Zoals eerder vermeld - niet naast de deur. Maar het lijkt me wel iets interessant. Ik wil me laten verrassen door wat er gebeurt. Niet verassen. Misschien beantwoord ik niet aan het profiel, misschien wel. Alles is mogelijk. Hoewel, het is weer een "specialleke", de nieuwe opdracht. Speciallekes en ikzelf, we kennen elkaar. Weird. Raar. Echo's van een barbecue. "Ik zou een glas wijn mogen meedrinken bij die mensen," zegt ze nog. Andere echo's van een concert. Gratis. Bij het Atomium. Moke liet een kapotte fiets repareren bij een fietsenhandelaar bij de vaart. Kan een paar dagen duren. Banden oppompen en vervangen gaat goed, maar als er iets met de versnellingen is, wordt het meteen een stukje moeilijker. De meisjes gaan morgen samen op stap. In de stad. Schoolspullen en een dvd kopen. Ach, als de resultaten maar behoorlijk zijn. "Ik wil een echt maatpak voor het eindejaar," zegt de oudste. Voorlopig droeg hij een H en M-kostuum. Plots stond het achterstallige geld van de interim op mijn rekening. Als je maar geduld hebt, komt alles in orde. Ooit.
Mensen vragen zich misschien af : "Wat doet ze nu?" Wel, een nieuwe job kondigt zich weer aan aan de horizon en ik kan u verzekeren, het ligt niet naast de deur. Mensen vragen zich af : "Waar blijft ze de drive halen om steeds te (her)beginnen. Als interim (her)begin je vaak." Wel, de reden is "aards". Mijn drie grotere kinderen kosten handenvol geld en het geld moet van ergens komen. Dat is niet de enige drive, want zo lucratief is interimwerk ook niet. Het is ook de zin om af te wisselen en nieuwe horizonten te verkennen. Een zekere zin in avontuur, niet in avontuurtjes (hihi...). Lig ik goed in de markt? Ik zou het begot niet weten. Ik ben efficiënt en daarmee is zowat alles gezegd. De concurrentie is zeer groot en dat is normaal in tijden van economische crisis. Maar goed, men moet zichzelf niet altijd wegcijferen of neerhalen. So be it. Zelf zijn ding doen, dat is waar het om gaat. Ondertussen is mijn leven gevuld als een pralinendoos. "Mama, ik wil met jou naar de film van Coco Chanel gaan kijken..." "Wil je dat eens gaan halen voor mij???" "Of ik voor zijn vriendin ook een cadeautje wil kopen." Ze verjaart. "Haar ouders zouden dit ook doen voor mij..." Zelf maakte hij iets heel origineels van een bestaand geschenk. Ergens ontdekte ik spuitbussen met verf.
Binnenkort, voor mezelf dan, de trein of meest waarschijnlijk de lijnbus (als ze niet staken tenminste!!!!!) op en werken. Pendelen heet dat dan.Ik verheug me op de gezellige momenten met mezelf, als ik boeken kan lezen, terwijl ik geniet van een lekkere versnapering. Dit weekend zag ik de "Da Vinci Code". Smaakt naar meer... Het hielp wel dat ik het boek in het Nederlands gelezen had. Zo goed is mijn Engels nu ook weer niet.
Noot : de "bougiekes" hebben precies hun werk gedaan???
Omdat hij niet in het verleden en in de toekomst leeft... Omdat hij heel aanwezig is in het heden... Omdat hij een krans bloemen met een kussentje bestelt voor de begrafenis van de moeder van de vriend van mijn zoon... "Chéri, tu sais ce que tu as en commun avec Barack Obama??? Vous êtes tous les deux présents dans la vie, vous êtes très présents dans le moment actuel..."
"Mama, de mama van x is overleden..." Even slikken. "Toch niet waar zeker..." "Jawel, aan kanker." Veel te jong. Een paar jaar jonger dan mezelf, ik schat zo'n drie, vier aan de stem te horen. "Of haar zoon mocht blijven slapen..." "Natuurlijk, het is zo'n fijne, vriendelijke, (mooie) jongen, altijd zo beleefd..." Ze zal het niet meer moeten vragen aan de telefoon. De laatste keer vroeg ik haar of alles goed was met haar... "Alles ging goed..." Wat weten mensen eigenlijk van elkaar. Haar kende ik alleen over de telefoon. Wat ons bond waren de kinderen. Het feit dat we ons leven deelden met iemand van allochtone afkomst. Ik weet vaag iets over een huwelijk met iemand van Pakistan of India of daar tussenin. Evenveel kinderen als ikzelf. Later een scheiding. Ze leek me een warme mama en ze kon goed koken. De papa is terug naar zijn geboortestreek, ver van hier. Ze waren vorig jaar gescheiden. Wie weet wat deze "universitair geschoolde" mens hier allemaal heeft meegemaakt. Tijdelijke werkloosheid? Daarna dan toch een job in een bedrijf. Het wordt vlug gezegd : "Allochtoon". Maar wat schuilt er allemaal achter de levens en de gevels. What the hell do we know about other people... Ieder geval is apart. Iemand van hun familie zal nu de voogdij uitoefenen. Hier blijft hij altijd welkom, ook al is het vier uur in de morgen, als de jongemannen weer eens op stap gaan. En zij... haar warme stem blijft altijd in mijn hart. Ze zal haar kinderen alle liefde schenken van aan de overkant.
Mijn zoon zei niet veel. Boys don't cry. Hij heeft het boek dat hij moest uitlezen voor de lessen Nederlands uitgelezen. Deze morgen : "Mama, kun je deo en scheergel kopen voor mij..."
Bijgeloof? Nope. Energieën. Het liep weeral uit de hand. Daarom is er een klein duwtje in de rug nodig. Van hogerhand.
Vroegtijdige gelukwensen voor mijn verjaardag. Een tante. Oudere zus van ons ma. Of ik het nummer van mijn rekening wil doorgeven. Iedereen : "Yes". Ik denk dat ik even naar het kleine kamertje moet. Denkend aan de brief van de bank van vorige week. Een saldo dat ik dankzij de belastingweergave kon aanzuiveren. Let me be a goat, for heaven sake. Just be a goat... In een grasgroene wei. B'cause money wasn't there when I needed it.
We brachten onze oudste dochter weg vanwege een fuif ergens buiten Brussel. We verdwaalden, wat wil je, zonder GPS en zonder een kaartje van google maps. De printer liet verstek en er was geen tijd meer om het euvel te verhelpen, dus bekeek ik in de gauwte het plan van de streek. Ik wist het zeker, we moesten die straat volgen en dan kwamen we daar uit en dan... Op het platteland kan een straatje ver leiden. Mijn dochter vroeg per gsm raad aan haar vriendin maar die gaf de gsm aan de papa vanwege enige onwetendheid betreffende de stratengeografie. Mijn dochter gaf mij de gsm over. "Ja, excuus mijnheer, maar we zijn een beetje verdwaald, we zijn hier een beetje in de middle of nowhere... Een straat leidt omhoog en er is ook een wei." Om toch niet helemaal onwerelds te klinken, bracht ik het gesprek op het centrum. Het is misschien dicht bij het centrum... "Ja, het is vlakbij..." Volgde een ietwat moeilijkere uitleg. Gelukkig kwam een fietser aanfietsen. Hij toonde me in een wip en een zwaai de weg naar het centrum. Vandaar wist ik het wel. Google maps heeft toch wat voordelen. De mensen wonen in een heel mooie moderne grote woning. Een innovatie op het gebied van architectuur. "Sjieke dinges..." "Amaai, da's groot..." De weg terug was eenvoudiger, we lieten ons niet meer leiden door plannetjes maar namen een weg die ons naar de grote Ninoofse steenweg leidde. 's Morgens bij het ontbijt : "Chérie, toi tu t'en fous...Tu ne te fais jamais des soucis quand les enfants sortent." De vogels zijn allemaal uitgevlogen maar zoon en jongste dochter hadden vervoer. Zoon met de fiets en dochter met de papa van een vriendin en haar vriendin. De papa die onlangs een heel goede nieuwe job vond. Ik bekijk Moke en lach hem toe. "Oui, chéri, je m'en fous... Tout rentre toujours en ordre dans la vie. C'est ma conviction. Je crois dans la nature et aussi un tout petit peu dans le bon dieu." Mijn schatjes zullen heus niet met een bolle buik thuiskomen, ze weten dat hun studies belangrijk zijn, zijn goed voorgelicht. Het is ook goed dat ze wat van de wereld proeven. Moke zou hen willen bijhouden, maar moet hen loslaten. Hij leert dit wel. In ons gezin is het de papa die moeite heeft met hen los te laten. Ik weet het, ik ben soms een beetje "m'en foutist", maar dat helpt in het leven om er altijd tegenaan te kunnen gaan. Ik vertrouw erop dat ik binnenkort weer ergens aan de slag geraak, als het geval zich voordoet. Ik neem wat komt. Goede en slechte ervaringen, het hoort erbij en aangezien ik vorig jaar wat slechte ervaringen had en ook begin dit jaar, zal het goede er wel aankomen. Dat is mijn overtuiging. Mensen vullen elkaar aan. De één wil de zaken controleren, de ander wil de zaken wat laten gaan, zien waar ze uitkomen als verf onder een kraan. Deze week zoek ik al kuierend een nieuwe job. Ik ga er iets ludiek van maken en tussendoor een filmpje op het middaguur (minder duur) meepikken. Zien waar de verf uitkomt. Ik zal nooit zo rijk worden als vele anderen, ook nooit zo arm als sommige anderen. Ik leef van wat het leven me schenkt als een vogeltje dat fluit, als een welriekende bloem op de keukentafel. Daarom maak ik me geen zorgen meer.
Moke maakt er een punt van om steeds meiklokjes mee te brengen op 1 mei. Feest van de arbeid? Nope, feest van de meiklokjes. "Tu sais, chou, chez le Pakistanais, on les vend à 4 euros..." Ik was al vroeg uit de veren op deze heuglijke morgen. Het ging richting bakker om koeken te halen voor de kinderen en de vriend van mijn zoon die was blijven slapen. Achten, chocoladekoeken, koeken met amandelen... Heerlijk om even niet meer in negatief te staan. Maar ik blijf natuurlijk voorzichtig en zet af en toe wat geld opzij voor een laptop voor mijn oudste die in oktober naar de univ gaat, voor zijn boeken, voor zijn kot (?)... Hijzelf zal ook wat werken onder het studentenstatuut. Vandaag kondigt zich een rustige dag aan. Na het ontbijt vlogen de kinderen uit. Mijn zoon ging mee met zijn vriend om een groepswerk voor de school af te maken. Mijn dochters werden opgehaald door de pa van hun vriendinnen die hen samen met de vriendinnen op resp. plaatsen afzette om groepswerken af te maken. De school hecht blijkbaar veel belang aan groepswerk. Wat dan met mensen met moeilijkere sociale contacten - vraag ik me af. Is er voor hen nog plaats? Wat met mensen die een lichte vorm van autisme hebben? Gisteren had ik met de tandarts een geanimeerd gesprek over stress. Naar het schijnt stijgt haar bloeddruk volgens haar collega als ze met de consultaties begint. "C'est une grande responsabilité," beweert ze. Ik haal er Mother Nature bij. Die zorgt er toch voor voor dat alles op zijn pootjes terechtkomt, vertrouwen, ja toch... "Oui, mais il faut pousser la nature dans un sens. C'est une grande responsabilité." Ze zegt ook dat ze het superdruk heeft en zelfs geen tijd heeft om haar mails open te klikken. Er is veel stress in het huidige leven, beweert ze. Om halfnegen komt ze thuis en moet ze soms nog beginnen koken. "C'est un choix..." antwoord ik. Ik vertel er nog bij dat ik enkel stressvolle jobs heb gehad, tot nu toe, maar dat dit een keuze was. Men kiest zijn leven. Men kiest ervoor een gezin te stichten. Men kiest dit alles. Enige verduidelijking : een paar jaren geleden wou ik alles omwentelen en low-impact leven, leven van recyclage enzo... Helaas werd ik niet ten volle gesteund door mijn omgeving, maar toch, ik heb er veel uit geleerd. Consumptie maakt afhankelijk. Natuurlijk, als er geen consumptie is, valt de economie stil. Het is echter goed een evenwicht te zoeken tussen consumptie en matige consumptie. Zich niet volledig afhankelijk te maken. Daar wordt niemand beter van, zeker de maatschappij niet die opdraait voor diegenen die hun schulden niet kunnen afbetalen. Mijn tandarts zoekt nu een interessante offerte met het oog op het krediet voor een wagen. Van lease wil ze niets weten, ook niet van cambio (huursysteem per dag). "J'ai trop de matériel à prendre et puis, je veux que la voiture soit ma propriété..." Tja, wat kan je daarop inbrengen? Vandaag heeft ze het weer druk, ze moet koken voor gasten. "Et le traiteur..." "Oh, je n'ai pas les moyens pour cela et puis on aime bien les petits plats que je prépare..." Ik denk dan : "Leve de microgolfoven." Vandaag ga ik bloemen toveren op gerecycleerd glanspapier.
Ik kots de ziel uit mijn lijf, 's morgens tijdens de maandelijkse migrainedag. Ik heb een soort griep die zich ingenesteld heeft in mijn lichaam en doorkomt op de maandelijkse migrainedag. "Chéri, peut-être ai-je la grippe mexicaine..." Het is niet om mee te lachen, noch de Mexicaanse griep, noch mijn mottige toestand van deze ochtend. Ik drink niet en als ik drink, word ik er nooit zo ziek van. Maar het is de migraine en de aspirine op mijn nuchtere maag die hiervoor zorgden. Ik ben een zeer fysiek iemand met duizend tentakels. Als ik ziek ben, ben ik ff wreed ziek... Moke denkt dan dat ik komedie speel, maar gelukkig heb ik een sterke tikker. De postbode bracht een dreigbrief mee van de bank om mijn negatief saldo aan te zuiveren. Zoniet zou dit gemeld worden aan de Nationale Bank. Alsjeblieft, zeg, laat dit me geen tweemaal overkomen. Maar het zijn vrij dure maanden geweest, studiereizen van de kinderen, orthodontieapparaat voor de jongste, niet geconventioneerde orthodontist, Moke die wèl belastingen moest betalen, onregelmatig loon... Gelukkig werd het tegoed van de belastingen gestort hetgeen me weer uit de penarie haalde. Dat is mijn leven, beste mensen, hoogtes en laagtes. Maak kennis met een ervaringsdeskundige in de "survivaltechnieken". Morgen is het één mei, ik kreeg een uitnodiging om vanavond naar Vitalski te gaan op zijn evenement, maar zoonlief nodigt iemand uit en zijn kamer moet opgeruimd worden. Op zijn bureau een parfum Diesel fuel for life. Hij heeft een vriendin uit een tamelijk sjiek milieu. Soms zeg ik tegen hem : de geitewollensokkenwereld ontmoet de betere middenklasse of burgerij of wat dan ook; "Je verstaat dit nog niet," zeg ik tegen hem. "Jawel, ik versta het heel goed." Die fijngevoeligheid heeft hij van mij geërfd. Maar goed, als er liefde is. Hij is wel vrij jong, vind ik, ik was meer een flierefluiter en deed en doe er vrij lang over om de ware te vinden. Wie is de ware? Zijn er meerdere wares? Tot nu toe is het Moke. Blijft Moke dit altijd? Vermoedelijk wel, want wie wil er nu een kotsend vrouwtje (1 dag per maand) die door het leven dwarrelt als een brave maar zotte doos met evenwel goede manieren op de koop toe. Toch één ontdekking: vast werk is niet mijn ding, ik lig slecht in de markt momenteel; het zullen dus interims blijven. Als dit lang weekend achter de rug is, ga ik opnieuw op zoek, naar anders en beter (voor mij). Hopelijk ben ik ditmaal wel gewenst.
