Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
29-09-2008
BOTTEN RADIJZEN
Zondagnamiddag. Ik stap uit de Fortisbank waar ik mijn uittreksels ben gaan halen aan de selfbankterminal. Een paar sukkelaars zoeken restanten van rot fruit en groenten in overgebleven bakken op de marktplaats. Ze hebben een caddy mee. Zeggen dat er in sommige gebieden op aarde kinderen de vuilnisbelt moeten onderzoeken in plaats van naar school te gaan. Of hoe sommigen overleven. Een marktkramerskoppel wuift me toe. "God, wat word ik populair," denk ik in mezelf. "Madame, pour cinq euros, vous voulez..." Ik ben goedgezind en stap op hen af. Twee gezonde buitenmensen. Blozende wangen en zo. Leeftijd in de dertig. De vrouw voert het woord. Ik schakel over op het Nederlands, maar ze blijven Frans praten. Ze komen uit Leuven, nu daar wordt in de omtrek al wel veel Frans gesproken, hoewel... Ze spreken Frans met een accent. Misschien Russen of zo. Ze zijn groot van gestalte. Maar goed dus. Ik spreek sneller Frans dan Nederlands. Nederlands spreek ik op een tragere manier, Frans sneller dan mijn tong de woorden kan vormen. Nochtans ben en voel en denk ik in het Nederlands. In het Vlaams. In het Vlaams-Brussels. Ook dat bestaat. Mijn band met Vlaanderen is het Westvlaams en het Rijmenams. De rest ken ik niet zo goed. Maar goed, ze willen Frans spreken dus ik spreek - uit beleefdheid - Frans tegen hen. Yep, de radijzen wil ik wel, drie schone botten radijzen voor 1 euro vijftig, maar de aardbeien hoef ik niet zonodig. Ik heb geen goestinkjes ingevolge zwangerschappen of zo en het is het einde van de maand en wat voor een maand. Ik koorddans op een negatief saldo op mijn bankrekening maar het valt nog mee. Vooral sedert ik een low impactpersoon geworden ben. U kent dat wel, fiets ipv de auto, spaarzaam met water, goedkope discounters enzovoort. Toch ben ik vaak ontrouw aan mijn budget en spring ik vaak uit de band wat de uitgaven betreft. Voor mezelf hoef ik zeer weinig, maar ik zit hier met een kroost en die heeft heel veel goestinkjes. Op alle vlakken. "Mama, ik ga donderdag naar de kapper..." Nu ben ik nogal een handig persoon en onlangs knipte ik de mooie krullende haren van de jongste (14 1/2) en dat was een groot succes al had zij ze liever nog iets langer gehad. Maar haren groeien snel. De oudste dochter heeft geen zin om zich door mama te laten kappen, dus de kapper dan maar. Weeral dertig euro armer denk ik dan. Maar het weekend is goed verlopen en achteraf maakte ik nog een mooie boswandeling in het Laerbeekbos waar ik de zwammen op de bomen mocht bewonderen en een praatje sloeg met andere wandelaars die vooral hun honden uitlieten. "Tu vois, chéri, cesse de parler à Titou parce que sinon les autres vont s'exciter." Zei de dame tegen haar man die op een omgekantelde eik zat en tegen een Fox Terrier sprak. Les autres waren twee schattige Pekineeshondjes die op haar schoot zaten aan een houten tafeltje in het bos. Of ook de dame die me aansprak en soms te voet naar het UZ-VUB ging waar haar man lag. Ze had haar hondje bij dat zichtbaar genoot van de wandeling in het groen naast het natuurreservaat waar sommige borden met tags besmeurd zijn. Zeer veel tags. No respect at all. Of ook een noodkreet van jongeren : "I exist, I exist... in a fucking material world..." Ons ma kwam een bezoekje brengen. In Ierland is er recessie, hier zal het nog komen. Ik beet in een pannenkoek met cassonade. Eerst eten en dan nadenken. Over de recessie. Men kan natuurlijk ook low impact blijven. Dan voelt men het minder.
2 jonge mensen staan in de deuropening. Hij is artistiek, zij één en al muziek. Geen notenleer, geen partituur, zelfs geen lied. Zij is muziek omdat ze altijd danst en zingt. Hij is in haar ban. Zij heeft hoge verwachtingen. Misschien weet ze het niet zo goed. Wat ze moet doen met zijn aandacht. Misschien wil ze zich niet prikken aan een cactus. Flou artistique. Ach, het leven is nog simpel als je jong bent. Later staat er dikwijls een bos van bomen tussen mensen.
Een brunette komt de zaak binnen. Ze draagt een heuplange paarse knopenpull met riem en een jeans met rechte pijpen. Geen baskets zoals het overige publiek maar zwarte hakschoenen. De zaak ziet eruit als een wachtzaal met desk. Een vriendelijke blonde jongeman wil zijn plaats afstaan, maar dat is niet nodig want er komt plots een plaats vrij. De vrouw kijkt rond, merkt het opschrift "veuillez prendre un ticket" op (alles in het Frans Ixelles oblige!) en gaat in de rij staan om een ticket te bekomen. Ze draagt een coolbag met een dvd-speler die haar zoon gekregen had ter gelegenheid van de opening van een winkel als één van de 100 eerste klanten. Als ze het ticket bekomen heeft, gaat ze zitten en wacht geduldig haar beurt af. Gesprekken worden aangeknoopt, want de wachttijd duurt lang. "Vous venez aussi pour vendre quelque chose madame", zegt een vrouw van in de dertig met kindje en kinderwagen voor de pop van het kind. Ze rolt sigaretten. "Oui c'est pour mon fils, il veut acheter quelque chose et m'a demandé de vendre ceci," antwoordt de brunette. "Il faut demander un pourcentage," zegt de blonde jongeman, "5 euros ou quelque chose." "Non, c'est tout pour lui," zegt de brunette, toegewijd als altijd aan haar kroost. "J'ai mal à la tête," oppert de vrouw met kind. Het kind springt op en neer, trap op, trap af. Het is een lief meisje van zeven jaar. De brunette biedt haar een aspirientje aan, dat de vrouw laat smelten op haar tong. Tot verbazing van de brunette. "C'est mieux de prendre cela avec de l'eau..." "Oh non, ça va..." De vrouw met kind vertelt haar leven. "Je suis seule avec ma fille, le père n'a pas voulu reconnaître sa fille." "Félicitations," zegt de brunette die door de jaren heen haar klassiek traditioneel gedachtenpatroon heeft herzien. "Il faut être papa et maman à la fois." "Oui, je suis papa quand je me fâche et sinon souvent maman." De brunette is vertederd door de moed van deze vrouw die erin slaagt om met weinig middelen rond te komen. Ze heeft gewerkt maar is momenteel op ziekenkas. "Tu as quand même quelques avantages sociaux?" vraagt de brunette bezorgd. "Oui, un abonnement à la STIB à prix mensuel réduit et aussi pour le gaz et l'électricité." "C'est déjà quelque chose..." "Oui, mais, comme pour ma fille, ils disent, l'enseignement est gratuit, mais je paie quand même 100 euros par mois..." De brunette spreekt niet over de maximumfactuur op Nederlandstalige scholen en laat de vrouw praten. Ze is één en al empathie, een soort van beroepsmisvorming ingevolge haar jobs aan de telefoon of in contact met het publiek. Als een spons neemt ze alles in zich op. "Elle doit prendre la rilatine, ma fille, mais je ne lui donne pas beaucoup," vertelt de vrouw met kind. ADHD dus. "Mais elle est en avance pour son âge, sauf pour la lecture." De brunette kijkt het zevenjarige kind lachend aan terwijl het kind met haar schoenen speelt. "Je porte toujours des baskets, les mêmes depuis 4 ans," zegt de vrouw. "Je préfère tout donner à ma fille." "C'est bien," antwoordt de brunette die meer en meer beseft dat ze in "real life of Brussels" is terechtgekomen. Een andere vrouw komt binnen met haar dochtertje. Een tienjarig meisje. Ook zij vertelt haar leven. "Cela fait six ans que je suis malade et mon mari est malade depuis un an." "Et vous arrivez à vous débrouiller comme cela?" "Oh, madame, si vous saviez, ce n'est pas facile." Ze heeft twee autistische kinderen en in totaal heeft ze vier kinderen. De brunette overschouwt haar eigen situatie. Ik heb drie kinderen gebaard. Elk met een verschillend karakter. Nochtans van dezelfde vader. Alle drie gewenst. Dan vanaf mijn 31 jaar en één maand neem ik de pil (eerst de minipil tijdens de borstvoeding van de jongste, dan de gewone driefazenpil), al wou mijn partner aanvankelijk nog een vierde kind. Maar ik had genoeg met drie. Drie schatten - waar toch heel wat tijd in kruipt en is gekropen. De moeder van de vier kinderen gaat verder. "La rentrée fut difficile. Les écoles, cela coûte cher. On plus, on a déménagé et on a du payer la garantie." Ze toont een gsm in een doos en een graveerder voor PC. "Je les dépose jusqu'à ce que je touche mon allocation de maladie. Après je viens les chercher et je rembourse l'argent qu'ils m'ont avancé." "On cherche tous à se débrouiller," zegt de brunette die gewoon gekomen is om de dvd-speler te verkopen. De blonde jongeman mengt zich in het gesprek. "Moi, j'ai été dans une école catholique à Namur. Avec des curés et tout cela. Il fallait obéir sinon..." "Oui, mais le monde a beaucoup changé, c'est devenu plus laxiste maintenant," bevestigt de moeder van het zevenjarige kindje met klem. De kindjes spelen samen. Het tienjarige meisje van het zieke koppel en het zevenjarige meisje van de vrouw die hoofdpijn had. Kinderen voeden deels elkaar op of ook... Al die zogeheten stoornissen bij kinderen, misschien is dat een les voor ons allen. Kinderen hebben veel liefde te geven, dragen veel liefde in zich, komen terecht in een kille ieder-voor-zich wereld. Ze nopen ons even tot stilstaan en nadenken over hoe alles beter zou kunnen, hoe er meer liefde zou moeten komen in een kille wereld. Tiens, niet zo slecht bekeken. Door negatieve energie trekken we positieve energie aan, maar die positieve energie van die kinderen heeft moeite om zich een weg te banen in de negatieve energie, vandaar die stoornissen en de ganse reutemeteut. Wat nodig is : veel engelengeduld... "Mamy porte des piercings et des brios sur les dents," vertelt het zevenjarige kind tegen het tienjarige kind dat ook een tandjuweel op haar tand draagt. Ijdelheid der ijdelheden Een Marokkaanse mijnheer komt opnieuw binnen, hij is snoep gaan kopen voor de het zevenjarige kind dat haar snoep deelt met het tienjarige kind. De kinderen zijn even zoet. "Attention aux caries..." roept de moeder van het zevenjarige kind. "Qui a le numéro 605?" vraagt de vrouw vanachter de desk. Een lange man slungelt zich naar de desk, camera in de hand. De camera is goed bevonden en er wordt een prijs afgesproken. Hopelijk wordt hij niet beroofd - denkt de brunette. Dan is het de beurt van de brunette. De brunette verkoopt de dvd-speler, ontvangt het geld en slingert zich een weg doorheen de Matongéwijk. Opvallend jonge bevolking.
Welcome to real world, madammeke, die op het kruispunt van verschillende werelden leeft. Welcome to real world... zegt de brunette tegen zichzelf.
Gisteren was echt zo'n Indian Summerday. Prachtig weer, geen wolkje in of aan de lucht, laat opstaan, brunchen, chillen, whatever... De jeugd in huis stortte zich in allerhande bezigheden, ik maakte er een namiddagje voor mezelf van. Ik sloeg de deur achter me dicht en even ook alle beslommeringen. "Dag, schat, tot straks..." Geen kus want Ramadan (voor mijn partner dan) oblige. De bedoeling was om een lange ecowandeling in het groen te maken, het Boudewijnpark en het aanliggende Laerbeekbos waar het ongelooflijk goed vertoeven is. De Romeinen doorkruisten die weg nog om naar Asse (Axis) te gaan, maar goed, dat is verleden hoewel de locatie identiek is. Enkel de toeschouwers zijn veranderd, de toevallige passanten in hun respectievelijke levensloop. Er stopte net een bus voor mijn neus en ik had zin om mijn tocht wat verder te beginnen, dus stapte ik op de bus. Het was gratis vanwege de autoloze zondag. Op de bus zat de moeder van een overleden klasgenoot. Een vrouw van in de zeventig maar met een uitstekend voorkomen. Het was de verkeerde bus en toch weer niet. Verkeerd in die mate dat ik niet richting bos ging maar wel richting Kasterlinden. Het voelde alsof ik ernaar toe gedreven werd. Ik stapte af in de idyllische Maricollendreef. Uit de mooie witte taverne "In de linde" kwamen flarden van muziek. Zelf ging ik mijn makker een bezoekje brengen. Op het kerkhof. Ja, het kan verkeren. Terwijl hij tijdens zijn leven moest vechten voor een plek (hij was in het begin van 1990 apatride omdat hij van Frankrijk kwam en op goed geluk naar hier is vertrokken), plaats, werk (interims maar dan ook alle mogelijke kl-jobs), inkomen, ja zelfs voor de liefde van zijn iets eigenzinnigere levensgezellin Chantal, ligt hij nu in alle pracht en glorie op een plek in het begin van het kerkhof. Grote foto op zijn graftombe van een joviale man die in het leven hapt, nog jong (hij was 52), prachtige bloemen zij het dan in plastiek maar zo fijn dat men het niet opmerkt, mooi opschrift op de tombe. Hij had een goed hart Gekristalliseerd op een steen. Even slikken, niet voor lang. Ik ben erover. Even lachen ook alsof hij me deed lachen. Kijken door hoevele vrouwen hij omringd wordt op het kerkhof. Nu dat valt niet mee, rondom hem liggen mijnheren maar achter hem toch één mevrouw. Grapje natuurlijk. Het voelde alsof hij tegen me sprak. Hij vond mijn tussenseizoenkleedje (geen vintage maar nieuw ditmaal) mooi, "de natural look, quoi..." Bij Michel heb ik het gevoel dat hij niet echt dood is, maar nog sterk tussen ons leeft, alsof hij waakt en dingen wil meebeleven. Het is hem van harte gegund. Ik maakte een trip tot Dilbeek, zag beige en bruine schapen, gezonde koeien en slanke paarden en keerde dan op mijn stappen terug. Dankzij mijn buddy heb ik een fameuze boost gekregen waarop ik nog heel lang kan teren.
Puur natuur zegt een oudere mijnheer tegen zijn zoon Ik doe alsof ik het niet hoor Altijd bezig Boodschappen Een rommelmarkt houdt me tegen Wat heb je deze week ook weer gebroken schat? Een schoteltje meer of minder Ik kick op Engelse boeken Ze is nog jong Een franstalige studente te goed voor deze wereld Kroaten, Turken, Marokkanen Overal muziek en soms ook waterpijpen Of ik een gebakje lust Nee, dank u, (er liggen er nog thuis) Je vous offre cela, madame (La Marquise), maar ik wimpel af en lach beleefd Deze morgen was ik een beetje ziek Maar ziek zijn past niet bij mij Sterk Fysiek dan toch Mentaal loop ik - heel soms - te janken Maar ook dat duurt niet lang want zinnekes zoeken altijd de zon
De bollen en de kokers van het Atomium waren feëriek verlicht. De muziek mocht er ook zijn. Alles voor het goede doel : Unicef, kinderen helpen overal ter wereld. Alvast een proevertje, enjoy...
Het is jullie waarschijnlijk niet ontgaan dat ik anders tegen de wereld aankijk dan de meeste mensen. Verschillen moeten kunnen is mijn motto. Deze morgen viel mijn oog op een artikel in het Laatste Nieuws betreffende de moeder van Tosca en Madeline die de doodrijder van haar dochters heeft vergeven en hem geregeld in de gevangenis bezoekt. De man zit momenteel een gevangenisstraf uit. Ze vindt troost bij hem in die mate dat ze hoopt dat die jonge man later een betere toekomst zal krijgen door zich afzijdig te houden van drugs en prostitutienetwerken. Chapeau. Verder denk ik aan een superman uit Brussel, een zesenzeventigjarige man, die zich inzet voor een beter en socialer Brussel tegen de vooroordelen in. Een evenwicht zoeken tussen menselijkheid en wat mogelijk is. Ik zie de asielproblematiek in een zeer ruim kader dat misschien mensen tegen de borst stoot maar het zij dan zo...Vroeger koloniseerde het Westen diverse landen waarvan de inwoners nu bij ons papieren proberen te krijgen. Het is alsof het karma ermee gemoeid is. Velen denken dat dat zever is maar toch... Alles is energie en geen energie gaat verloren. Deze nacht was het even schrikken toen ik een bonk hoorde in de keuken en mijn partner in katzwijm op de grond was gevallen*. Gelukkig kon ik hem vlug op de been helpen alsof ik door mijn aanwezigheid alleen een helende invloed uitoefende. Een koud glas water deed de rest. Overal lag coca op de keukenvloer die ik netjes gekuisd heb. Hij viel in mijn armen in slaap in bed. Ook dat is liefde natuurlijk. Op dat ogenblik is het net "wij twee alleen in de ganse wereld." * Hij had last van duizelingen.
Misschien kiest mijn zoon voor de richting handelsingenieur volgend jaar. Ik voel aan dat dit hem op het lijf geschreven zou zijn, maar zwijg... Dat "reizen", dat "internationale" ligt geblauwdrukt in zijn en mijn genen. Hij moet de keuze maken. Hij kan evengoed de klassiekere ingenieursstudies volgen, bouwkunde en dergelijke... Sowieso is hij een wereldburger. Gisteren viel er een folder van de VUB in de bus. Hij zou toch kiezen voor de VUB. Zou op kot gaan. Ik ben er ook geweest en beleefde er een op zijn minst heerlijke tijd. Ik was wel geen kotstudent. Ze doen veel voor hun studenten, lijkt het mij. Samen met zijn vrienden gaat hij er binnenkort een kijkje nemen. Ze moeten een puur wetenschappelijk werk maken en hiervoor de universitaire bibliotheek bezoeken. Normaal gezien krijgen ze als humaniorastudenten geen toegang, maar de broer van één van de medestudenten zit daar op kot. Dus, een eerste intro is verzekerd. Ik laat meer en meer los. Het huis is hier een beetje een duivenkot geworden dat ik zo gère zie. Er is altijd wel eten voorzien voor de hongerige magen. Soms blijft er één van de vrienden slapen. Mijn jongste vertrok met een mooi jurkje, een legging en laarzen naar school. Piepjong en al zo vrouwelijk. Mijn oudste dochter heeft haar eigen stijl, expressief, los en veel jeans. Ze danst door het leven. Straks moet ik weer richting Louizalaan voor mijn job. Ik kleed me casual. Ben véél te kalm naar mijn zin en ben van plan nog eens een stapje in de wereld te zetten.
Gisteren verliet ik het huis om de beste huisarts van noordwest Brussel te bezoeken en boven mijn hoofd cirkelden de vliegtuigen. Het lijkt wel alsof ze voortaan een ommetje via onze buurt maken. Het is vooral te merken vanaf vijf uur 's avonds. De mensen schudden berustend het hoofd : "Tout est politisé maintenant." De ravage van een kerkhof in Essene door minderjarige nog tamelijk jonge kinderen doet menig bewoner van de streek het hoofd schudden. Hoe is zoiets mogelijk? Waaraan ligt het? Slechte opvoeding zonder twijfel. De kinderen verveelden zich. Eén van de mama's is Roemeense, woont al een hele tijd in dit land, werkt 's nachts. Ik heb ook af en toe 's nachts gewerkt maar ik kon rekenen op een man die naast me stond. In plaats van op café te gaan, hield hij zich met de kinderen bezig. Ik gooi geen stenen. Niet iedereen heeft hetzelfde geluk. Verder moet ik toegeven dat ik als kind in een bevoorrecht milieu vertoefde. Niet rijk. Bevoorrecht. Een klein katholiek schooltje in een Brusselse randgemeente. Nonnetjes die vaak dezelfde jas droegen maar altijd goedlachs waren. Ze wisten wat "liefde" is. Zonder het toen te beseffen genoten we allen van een vip-behandeling. Kinderen die problemen hadden met lezen en schrijven, kregen bijles in de speeltijd. Kinderen die een beetje verwaarloosd waren en geen boterhammen meekregen, kregen een boterham. Er werd gedeeld. De nonnetjes waren tegelijk logopedist, centrum voor racismebestrijding, centrum voor gelijke kansen enzovoort... Niets ontging aan hun alziend oog. Vooral, ze bleven eenvoudig. Een kind van een dame van lichte zeden (die met mannen op café ging) en een oudere heer, kreeg een zelfde behandeling. Geen onderscheid, geen discriminatie. Life was simple and beautiful. We leerden ook delen. Eén van de kinderen die nu de ravage heeft aangericht, gooide al met stenen naar auto's, kraste al auto's. Misschien ligt het aan het feit dat er geen nonnetjes meer zijn,... Ik heb dan ook het allergrootste respect voor de jongste zoon van de vriendin van ons ma die aan huiswerkbegeleiding doet van kinderen. "Ik wil later zoals Fellaini de voetballer worden," zegt het jongetje. "Dat zal lukken, maar maak nu maar eerst je huiswerk, dat zou Fellaini ook goed vinden," antwoordt de zoon van ons ma's vriendin "en als je wat uitleg nodig hebt, zal ik die geven." Het zijn de schouderklopjes die het 'm doen. Het vullen van de gaatjes...
Als Brusselse kan ik niet aan dit assisenproces voorbijgaan. Joe Van Holsbeeck. Vermoord op 12 april 2006 omwille van een MP3-speler.
Joe zou vandaag gitaar spelen om de gemoederen te bedaren.
De moeder van Joe die haar zoon met alle liefde van de wereld omringd heeft en zoals vele mama's heel veel tijd in hem heeft gestoken, is gebroken. Hoe zou je zelf zijn? De vader van Joe verwoordt dit heel mooi : "Wij hebben onze zonen opgevoed tot schapen maar Adam G. en Mariusz O. zijn wolven." (Het Nieuwsblad 13/09/2008)
Sommige jongeren groeien in het "wild" op om het zo te zeggen. Ze hebben andere normen, andere waarden. Wat zij niet gekregen hebben, nemen ze van een ander af. Adam G. stal niet alleen, hij stak ook, hij gaf Joe verschillende doodssteken. Misschien nam hij drugs of ander spul, wie zal het zeggen. Hij was in alle geval zeer agressief en reageerde zich af op Joe. Waarom heeft niemand dat opgemerkt? Waarom stond er niemand naast hem om hem terecht te wijzen? Rook niet teveel joints... Pas op voor dat spul... Drink niet teveel...
Tot slot voelen de ouders van Joe dat men hen toch wel in de kou laat staan. Zelfs op praktisch vlak : niemand heeft hen ook maar voorgesteld om een materiële tegemoetkoming te doen terwijl ze het assisenproces gedurende een week bijwonen en hun winkel moeten sluiten. Het blijft een moeilijke zaak.
Kanye West ft Chris Martin Homecoming (with lyrics)
Ik broed op een boek. Ooit werkte ik mee aan een boek. Ditmaal schrijf ik het helemaal zelf. De titel is nog een beetje zoeken, zal zichzelf aanwijzen als de tijd rijp is. Het wordt een experiment au jour le jour, ik kan niet voorspellen hoe het af zal lopen vermits de werkelijkheid zich nog moet openbaren. Het is een sociaal-economische roman. Gaat over ... Nu hoor ik jullie lachen... I know, maar wie niet waagt, die niet wint...
Opmerking : gelieve negatieve reacties voor jullie zelf te houden. Een mens moet kunnen dromen, de juiste sfeer creëren voor het schrijven. Daarna wordt het krabben en schrappen zoals Jeroen Brouwers ooit zei. "Een boek schrijven is hard werken, veel herbeginnen, schrappen en nog eens schrappen..."
Vandaag is een typische ideeëndag. Ik denk na over sommige zaken, mede vanwege het weer en een latere shift. Mijn zoon geeft vandaag bijles aan een jongere leerling. Wiskunde en zo. Hij zal ook iets bijleren, dat is geduld opbrengen als men iemand iets probeert bij te brengen. Wees geduldig - maan ik hem aan. De laatste dagen is er weer een polarisatie van de samenleving aan de gang. In het nieuws. Toch ben ik ervan overtuigd dat alle extreme fanatiekers geen kans op overleven hebben, als men zich niet al te veel op hun gedachtengoed concentreert. Dat geldt voor iedereen, voor alle kanten. Een voorbeeldje : als men zich op het woord "oorlog" concentreert, roept men energieën gepaard gaande met oorlog op en een materiële manifestatie hiervan. Beter is zich op vrede te concentreren. Hetzelfde met werkloosheid : beter is zich op "werkgelegenheid" te concentreren. Door een bepaald fenomeen of gebeuren bij naam te noemen, creëer je dit. De boeddhistische leer pleit onder andere voor een soort gematigheid in de dingen. Woorden zijn erg belangrijk. Toen mijn ouders mij grootbrachten, deed ik vakantiejobs waarmee ik mijn studies bekostigde. We hadden geen studiebeurs, minder mensen kregen toen cadeautjes... maar er bleef meer over van het loon. Premies van dit en premies van dat... Het OCMW lijkt wel hot in de berichtgeving... Prachtige folders in de bibliotheek, het lijkt hier wel het land van melk en honing. Misschien toch maar beter de nadruk leggen op een maatschappij waar men niets voor niets krijgt en verantwoordelijkheden heeft. Achter de politiek zou er een filosofische denktankgroep of zoiets moeten bestaan.
ene mijnheer Marino Keulen tegen het lijf gelopen bij het oversteken aan de Beurs. Anders zal het toch wel een perfecte dubbelganger geweest zijn. Hij had een glimlach om zijn lippen, ik denk dat hij in gedachten verzonken was. s' Avonds verneem ik op de radio dat hij één gemeenschappelijke inburgeringscursus voor allochtonen zal samenstellen, zodat iedereen de spelregels leert kennen. Raar. Soms komt iemand in het nieuws en even voordien kom ik die persoon toevallig tegen. Strange. Op dezelfde plaats kwam ik ook eens één van de ex-mannen (acteur) van Jenny (actrice) uit Thuis tegen met zijn vrouw. In de Sint-Gorikshallen gaf ik uitleg in het Frans aan een franstalige moslima die zich interesseerde voor opleidingen in het Nederlands. Ik moet toegeven, ik ben een goede gids al is dat niet mijn beroep. Alle initiatieven moeten aangemoedigd worden, vind ik. Tot slot duik ik gretig de boeken in met mijn jongste dochter, sjonge, sjonge, nooit gedacht dat ik me zo voor economie zou interesseren. Ik word nog een echte zakenvrouw. Hopelijk blijft ons budget dan wat vaker boven nul. Hoewel, we komen toch nog altijd toe, al is het vaak wringen en rekken. Met een vijfkoppig gezin is dat wellicht normaal.
Toen ik vandaag zapte naar tv-brussel, zag ik een hele leuke reportage. Over een zekere Max Morton, kunstenaar uit Brussel. Hij woont hier al zo'n dertig jaar ongeveer. Op een appartement in Schaarbeek. Als kind trok hij met zijn ouders de wereld rond. Naar zijn zeggen zijn er in het leven leuke en minder leuke momenten, maar alles is de moeite waard om geschilderd te worden. Max Morton schildert op muziek. Muziek gespeeld door een vriend(in). Hij houdt van vrijheid. Toch is deze vrijheid beperkt, er is altijd de verantwoordelijkheid tegenover jezelf. Je moet houden van al wat je doet - zegt hij. Zelfs al doe je een routineuze kantoorjob. Every color has a sound... (Max Morton)
Weinige kennissen en vrienden zijn van het bestaan van deze blog op de hoogte. Ooit zullen ze er wel op uit komen, ooit... Aan hen om het te ontdekken. Deze week spreken mensen me spontaan aan. Ik maak (graag) even tijd voor hen. Een jonggepensioneerde dame koopt kleren voor haar kleinkinderen. We geraken aan de babbel over studerende kinderen. Een mijnheer op de lijnbus wil per sé met mij een gesprek voeren. Hij heeft in de "priba" in mijn gemeente gewerkt. Nu "super GB". Ik blijf kalm als de bibliotheekbeambte zegt dat een boek gereserveerd moet worden en ik een blauw papier moet invullen. Gelukkig is het boek na drie dagen beschikbaar. Meteen betaal ik ook mijn jaarlijkse bijdrage van vijf euro. In de selfbank betaal ik netjes de boekenrekening van de kinderen. Schoolboeken en kopijen. Een vrouw wordt boos (niet om mij) op een bankbediende omdat er een toestel niet werkt. Mensen zijn verwend, ze willen dat alles altijd werkt. Ze zouden eens in Afrika moeten wonen. Maar goed, dit is Afrika niet. Anderzijds begrijp ik die zelfstandigen van onze gemeente wel. Als ze hun briefjesgeld willen deponeren op de bank en het toestel om briefjes te deponeren werkt niet, kan dat behoorlijk irritant zijn. Chantal mist Michel. Ze verveelt zich zonder hem. Ondanks de poes die veel liever op de schoot van haar vader zit. Picknick onder de platanen, op het kerkhof, in november. Moet kunnen. Mensen sterven niet helemaal. Ze leven verder met diegenen die hen liefhadden. Voilà Michel. Je bent een grapjas, zeker weten...
Chantal marchait lentement dans une de ces rues jettoises et mangeait des pâtes à la Bolognaise. Dans ses yeux, la tristesse. Quand elle m'a vue, elle affichait un large sourire. Dieu, pensai-je, quelle chance que je sois sur la terre. Je donne une lueur d'espoir à beaucoup de personnes.
Ondanks zijn gezwam over "naaien" (neuken) en dergelijke, lees ik graag Herman Brusselmans. Ik vind dat hij een zeer vlotte stijl heeft, weliswaar een eigen stijl. Soms wat recht voor de raap. Maar hij faket tenminste niet. Zoals elke schrijver en schrijfster heeft hij dus een unieke stijl. Zes kortverhalen van hem worden nu vertaald in een eenvoudiger taal via de uitgeverij "Lezen voor iedereen". Zoiets is mogelijk omdat het kortverhalen betreft - zegt hij - want met het vereenvoudigen van romans zou de ziel van het verhaal wat verloren gaan. De "jus" zeg maar. Volgens mij is het ook een prima idee om anderstaligen kennis te laten maken met zaken zoals De Gentse Feesten. Dat moet je een keer meemaken... Het boek heet de "Verhalen van Herman Brusselmans". Ik heb het wel voor korte synthetische zinnen. Zelf gebruik ik meestal een korte, eenvoudige schrijfstijl. De neerslag van een druk chaotisch leven. Je zoekt dan naar eenvoud. Het ingewikkelde ligt 'm in de compositie. Het is als een aquarel. Je schildert wat hier, je schildert wat daar, dingen vermengen zich tot een geheel. Op het einde is er soms een hoogtepunt. Soms. Boem, pardaf... De finishing touch - zeg maar. Blogs zeggen heel wat over het leven van mensen. Nu moet ik de "harirasoep" van mijn partner op het vuur controleren. Dat ze niet overkookt. Ikzelf ga een kringlooptrui voor mezelf actualiseren met grote moderne knopen van Veritas. De zondag is heilig? De zondag is zoet.
Mijn portemonnee kreunt onder het schooljaarbegin. Ik moet mijn zuurverdiende spaarrekening aanspreken. Mijn orthodontiekosten voor de jongste zijn na vier weken nog altijd niet terugbetaald. Het gaat van langsom slechter in dit land. Toch ook vrolijk nieuws. Mijn zoon schreef zich in in een lokale basketbalclub. Een nieuwe en leuke passie. Hij doet het voor de fun - zegt hij. Voertaal Frans of wat dacht u, in Brussel. Als vijfjarige deed hij de deur open toen ik terugkwam van mijn zaterdagse job en zei : "Kem zjust de deur open gedaan..." Misschien wordt hij later nog voorzitter van de één of andere club. Wie zal het zeggen? Elke dag sta ik hier voor een nieuwe verrassing. Feit is dat mijn zoon ook een rasechte Brusselaar is. Het leven kan schoon zijn in den Broekzel. (Broekzele = plaats in het moeras)
Er werd enkel Russisch gesproken. Het kan ook een andere Oosteuropese taal geweest zijn, maar het klonk als Russisch. Een vrouw deed haar post open. Facturen van Electrabel, Proximus, het OCMW (huur?). Eigenlijk gaat het mij niet aan maar toch... Het leek me alsof de vrouwen ergens bij mensen hielpen kuisen. Het huishouden doen of zoiets. Op de radio hoort men dat nieuwkomers het bevolkingsaantal op peil houden. Sommigen vinden hen parasieten. Het is een feit dat ze een groot deel van hun inkomen hier opdoen. Ze laten Aldi en Liddl leven. In Brussel maakt men elke dag een wereldreis. Een kalende man kijkt met grote ogen naar mij. Djees, ik voel me niet tot hem aangetrokken en draai mijn ogen weg. Ik moest de tv-editie van Gossip Girl nog reserveren voor mijn dochter. Netjes een voorschot betaald. Bij de lokale kopieerzaak kocht ik nog wat kaften. De man deed er een percentje af. Hij is altijd vriendelijk tegen mij en doet zijn best om Nederlands te praten. Dezer dagen doet hij gouden zaken. Om de één of andere reden denken zijn vrouw en hij dat ik in het onderwijs sta en ik laat hen in de waan. Ergens ben ik wel bezig met pedagogie. Ik moet vaak mensen opleiden op mijn interims. Of gewoon maar thuis de kinderen bij hun studies ondersteunen. De jongste is verkouden met keelpijn. Ik bracht siroop mee, jammer dat ze geen honing lust, natuurlijker dan siroop. Maar ze wou toch naar school. Ze had toets economie. Is het goed om vriendelijk te zijn, vraag ik me af. Barack Obama ontzag Sarah Palin ivm de zwangerschap van haar dochter en zei dat privé en werk gescheiden moesten blijven. Sarah Palin gaf een sneer naar Barack waarmee ze te kennen gaf dat ze niet echt in hem geloofde. Zwangerschap op 17? De pil is al zo lang in voege. Patches zijn niet zeker, dat weet ik, want een jonge Marokkaanse van 18 die nog studeerde en ik op een job leerde kennen, geraakte zwanger met patches. Meer en meer raak ik ervan overtuigd dat ze het hierboven goed met me voor hadden en ik het geluk had in een redelijk ontwikkelde omgeving op te groeien.
De Zwitserse tekenaar Zep heeft een nieuw album klaargestoomd. Le sens de la vie. 2 miljoen exemplaren. Absoluut de moeite. Het verhaal zit vol humor. Titeuf stelt zich vragen over de zin van het leven, de dood, het geweld, afpersing, werkloosheid (zijn papa wordt werkloos tengevolge van delocalisatie), depressie. Maar verwacht geen drama, het ganse tekenverhaal zit vol ontwapenende humor. Titeuf praat vaak over de meisjes en vooral over Nadia, "hoe moet het nu met die kus?" Titeuf lijdt ook wat aan het Peter Pansyndroom en wil zo lang mogelijk een kind blijven. Naïef, fris en grappig tegelijk. Wel het resultaat van heel hard werken. De tekenaar bewaart enkel de allerbeste ideeën en scènes. Super en een aanrader tegelijk...
brengt heel wat drukte met zich mee. Papieren invullen, kaften, voorbladen afprinten, nog wat schoolgerief aanschaffen,... Gelukkig heb ik een paar dagen vrijaf genomen. De tweede mocht een uur later naar school vertrekken. De jongste zal een uur vroeger thuiskomen omdat het nieuwe uurrooster dat impliceert. Ze wil met mij naar de Delhaize gaan om haar bestelling van La Redoute af te halen. Een kleedje. Ze heeft gevoel voor mode. De jongste zit in een nieuwe klas, ze liet Latijn voor wat het is en koos voor de richting economie-wiskunde. Onmiddellijk een "bad" in de echte Brusselse realiteit. Er zitten jongeren van 16 in haar klas, jongeren die soms overkomen van een andere school. Ook jongeren wiens voertaal Frans is. Veelal van allochtone afkomst. Nu, mijn kinderen zijn ook voor de helft allochtoon. Maar ze spreken perfect Nederlands. Ze zijn geen moslims. Ook geen katholieken. Ze volgen zedenleer. Mijn dochter zegt dat ze vooral in zichzelf gelooft. "Goed zo," zeg ik tegen haar. Geloven in zichzelf en het leven, meer moet dat niet zijn. Met respect voor de overtuiging van andere mensen. "Je had ook in de Latijnse kunnen blijven, je was toch zo goed in Latijn," zeg ik tegen haar. "Mama, in Latijn zit geen toekomst voor mij." Ze wil economie studeren. Wiskunde. Mijn zoon bleef wat langer Latijn studeren tot hij de twee laatste jaren voor wetenschappen-wiskunde koos. De oudste dochter doet Latijn-wiskunde. Een verstandig meisje van op school die een paar jaren ouder is, slaagde niet voor haar ingangsexamen dokterstudies. Ik denk niet dat één van de kinderen dokter wil worden. Mijn zoon wil ingenieur worden, maar zal hard moeten studeren. Ondanks zijn wiskundeknobbel. "Je kan ook handelsingenieur worden," denk ik enthousiast. Lekker veel contacten met het buitenland, reizen, en dergelijke... Maar ik houd me in... Ze moeten zelf hun ervaringen opdoen. Ik denk aan mijn laatste humaniorajaar en mijn eerste stapjes op de univ. "Hij is minder naïef dan ik destijds," denk ik maar zeg dat niet tegen hem. Het voordeel aan de "jeunesse" in mijn hoofd is dat ik me ergens nog altijd jong voel. Soms voelt het alsof ik opnieuw naar de univ zal gaan. Zo groot is de empathie met de kinderen.
