Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
12-09-2008
IDEEÃNDAG
Vandaag is een typische ideeëndag. Ik denk na over sommige zaken, mede vanwege het weer en een latere shift. Mijn zoon geeft vandaag bijles aan een jongere leerling. Wiskunde en zo. Hij zal ook iets bijleren, dat is geduld opbrengen als men iemand iets probeert bij te brengen. Wees geduldig - maan ik hem aan. De laatste dagen is er weer een polarisatie van de samenleving aan de gang. In het nieuws. Toch ben ik ervan overtuigd dat alle extreme fanatiekers geen kans op overleven hebben, als men zich niet al te veel op hun gedachtengoed concentreert. Dat geldt voor iedereen, voor alle kanten. Een voorbeeldje : als men zich op het woord "oorlog" concentreert, roept men energieën gepaard gaande met oorlog op en een materiële manifestatie hiervan. Beter is zich op vrede te concentreren. Hetzelfde met werkloosheid : beter is zich op "werkgelegenheid" te concentreren. Door een bepaald fenomeen of gebeuren bij naam te noemen, creëer je dit. De boeddhistische leer pleit onder andere voor een soort gematigheid in de dingen. Woorden zijn erg belangrijk. Toen mijn ouders mij grootbrachten, deed ik vakantiejobs waarmee ik mijn studies bekostigde. We hadden geen studiebeurs, minder mensen kregen toen cadeautjes... maar er bleef meer over van het loon. Premies van dit en premies van dat... Het OCMW lijkt wel hot in de berichtgeving... Prachtige folders in de bibliotheek, het lijkt hier wel het land van melk en honing. Misschien toch maar beter de nadruk leggen op een maatschappij waar men niets voor niets krijgt en verantwoordelijkheden heeft. Achter de politiek zou er een filosofische denktankgroep of zoiets moeten bestaan.
ene mijnheer Marino Keulen tegen het lijf gelopen bij het oversteken aan de Beurs. Anders zal het toch wel een perfecte dubbelganger geweest zijn. Hij had een glimlach om zijn lippen, ik denk dat hij in gedachten verzonken was. s' Avonds verneem ik op de radio dat hij één gemeenschappelijke inburgeringscursus voor allochtonen zal samenstellen, zodat iedereen de spelregels leert kennen. Raar. Soms komt iemand in het nieuws en even voordien kom ik die persoon toevallig tegen. Strange. Op dezelfde plaats kwam ik ook eens één van de ex-mannen (acteur) van Jenny (actrice) uit Thuis tegen met zijn vrouw. In de Sint-Gorikshallen gaf ik uitleg in het Frans aan een franstalige moslima die zich interesseerde voor opleidingen in het Nederlands. Ik moet toegeven, ik ben een goede gids al is dat niet mijn beroep. Alle initiatieven moeten aangemoedigd worden, vind ik. Tot slot duik ik gretig de boeken in met mijn jongste dochter, sjonge, sjonge, nooit gedacht dat ik me zo voor economie zou interesseren. Ik word nog een echte zakenvrouw. Hopelijk blijft ons budget dan wat vaker boven nul. Hoewel, we komen toch nog altijd toe, al is het vaak wringen en rekken. Met een vijfkoppig gezin is dat wellicht normaal.
Toen ik vandaag zapte naar tv-brussel, zag ik een hele leuke reportage. Over een zekere Max Morton, kunstenaar uit Brussel. Hij woont hier al zo'n dertig jaar ongeveer. Op een appartement in Schaarbeek. Als kind trok hij met zijn ouders de wereld rond. Naar zijn zeggen zijn er in het leven leuke en minder leuke momenten, maar alles is de moeite waard om geschilderd te worden. Max Morton schildert op muziek. Muziek gespeeld door een vriend(in). Hij houdt van vrijheid. Toch is deze vrijheid beperkt, er is altijd de verantwoordelijkheid tegenover jezelf. Je moet houden van al wat je doet - zegt hij. Zelfs al doe je een routineuze kantoorjob. Every color has a sound... (Max Morton)
Weinige kennissen en vrienden zijn van het bestaan van deze blog op de hoogte. Ooit zullen ze er wel op uit komen, ooit... Aan hen om het te ontdekken. Deze week spreken mensen me spontaan aan. Ik maak (graag) even tijd voor hen. Een jonggepensioneerde dame koopt kleren voor haar kleinkinderen. We geraken aan de babbel over studerende kinderen. Een mijnheer op de lijnbus wil per sé met mij een gesprek voeren. Hij heeft in de "priba" in mijn gemeente gewerkt. Nu "super GB". Ik blijf kalm als de bibliotheekbeambte zegt dat een boek gereserveerd moet worden en ik een blauw papier moet invullen. Gelukkig is het boek na drie dagen beschikbaar. Meteen betaal ik ook mijn jaarlijkse bijdrage van vijf euro. In de selfbank betaal ik netjes de boekenrekening van de kinderen. Schoolboeken en kopijen. Een vrouw wordt boos (niet om mij) op een bankbediende omdat er een toestel niet werkt. Mensen zijn verwend, ze willen dat alles altijd werkt. Ze zouden eens in Afrika moeten wonen. Maar goed, dit is Afrika niet. Anderzijds begrijp ik die zelfstandigen van onze gemeente wel. Als ze hun briefjesgeld willen deponeren op de bank en het toestel om briefjes te deponeren werkt niet, kan dat behoorlijk irritant zijn. Chantal mist Michel. Ze verveelt zich zonder hem. Ondanks de poes die veel liever op de schoot van haar vader zit. Picknick onder de platanen, op het kerkhof, in november. Moet kunnen. Mensen sterven niet helemaal. Ze leven verder met diegenen die hen liefhadden. Voilà Michel. Je bent een grapjas, zeker weten...
Chantal marchait lentement dans une de ces rues jettoises et mangeait des pâtes à la Bolognaise. Dans ses yeux, la tristesse. Quand elle m'a vue, elle affichait un large sourire. Dieu, pensai-je, quelle chance que je sois sur la terre. Je donne une lueur d'espoir à beaucoup de personnes.
Ondanks zijn gezwam over "naaien" (neuken) en dergelijke, lees ik graag Herman Brusselmans. Ik vind dat hij een zeer vlotte stijl heeft, weliswaar een eigen stijl. Soms wat recht voor de raap. Maar hij faket tenminste niet. Zoals elke schrijver en schrijfster heeft hij dus een unieke stijl. Zes kortverhalen van hem worden nu vertaald in een eenvoudiger taal via de uitgeverij "Lezen voor iedereen". Zoiets is mogelijk omdat het kortverhalen betreft - zegt hij - want met het vereenvoudigen van romans zou de ziel van het verhaal wat verloren gaan. De "jus" zeg maar. Volgens mij is het ook een prima idee om anderstaligen kennis te laten maken met zaken zoals De Gentse Feesten. Dat moet je een keer meemaken... Het boek heet de "Verhalen van Herman Brusselmans". Ik heb het wel voor korte synthetische zinnen. Zelf gebruik ik meestal een korte, eenvoudige schrijfstijl. De neerslag van een druk chaotisch leven. Je zoekt dan naar eenvoud. Het ingewikkelde ligt 'm in de compositie. Het is als een aquarel. Je schildert wat hier, je schildert wat daar, dingen vermengen zich tot een geheel. Op het einde is er soms een hoogtepunt. Soms. Boem, pardaf... De finishing touch - zeg maar. Blogs zeggen heel wat over het leven van mensen. Nu moet ik de "harirasoep" van mijn partner op het vuur controleren. Dat ze niet overkookt. Ikzelf ga een kringlooptrui voor mezelf actualiseren met grote moderne knopen van Veritas. De zondag is heilig? De zondag is zoet.
Mijn portemonnee kreunt onder het schooljaarbegin. Ik moet mijn zuurverdiende spaarrekening aanspreken. Mijn orthodontiekosten voor de jongste zijn na vier weken nog altijd niet terugbetaald. Het gaat van langsom slechter in dit land. Toch ook vrolijk nieuws. Mijn zoon schreef zich in in een lokale basketbalclub. Een nieuwe en leuke passie. Hij doet het voor de fun - zegt hij. Voertaal Frans of wat dacht u, in Brussel. Als vijfjarige deed hij de deur open toen ik terugkwam van mijn zaterdagse job en zei : "Kem zjust de deur open gedaan..." Misschien wordt hij later nog voorzitter van de één of andere club. Wie zal het zeggen? Elke dag sta ik hier voor een nieuwe verrassing. Feit is dat mijn zoon ook een rasechte Brusselaar is. Het leven kan schoon zijn in den Broekzel. (Broekzele = plaats in het moeras)
Er werd enkel Russisch gesproken. Het kan ook een andere Oosteuropese taal geweest zijn, maar het klonk als Russisch. Een vrouw deed haar post open. Facturen van Electrabel, Proximus, het OCMW (huur?). Eigenlijk gaat het mij niet aan maar toch... Het leek me alsof de vrouwen ergens bij mensen hielpen kuisen. Het huishouden doen of zoiets. Op de radio hoort men dat nieuwkomers het bevolkingsaantal op peil houden. Sommigen vinden hen parasieten. Het is een feit dat ze een groot deel van hun inkomen hier opdoen. Ze laten Aldi en Liddl leven. In Brussel maakt men elke dag een wereldreis. Een kalende man kijkt met grote ogen naar mij. Djees, ik voel me niet tot hem aangetrokken en draai mijn ogen weg. Ik moest de tv-editie van Gossip Girl nog reserveren voor mijn dochter. Netjes een voorschot betaald. Bij de lokale kopieerzaak kocht ik nog wat kaften. De man deed er een percentje af. Hij is altijd vriendelijk tegen mij en doet zijn best om Nederlands te praten. Dezer dagen doet hij gouden zaken. Om de één of andere reden denken zijn vrouw en hij dat ik in het onderwijs sta en ik laat hen in de waan. Ergens ben ik wel bezig met pedagogie. Ik moet vaak mensen opleiden op mijn interims. Of gewoon maar thuis de kinderen bij hun studies ondersteunen. De jongste is verkouden met keelpijn. Ik bracht siroop mee, jammer dat ze geen honing lust, natuurlijker dan siroop. Maar ze wou toch naar school. Ze had toets economie. Is het goed om vriendelijk te zijn, vraag ik me af. Barack Obama ontzag Sarah Palin ivm de zwangerschap van haar dochter en zei dat privé en werk gescheiden moesten blijven. Sarah Palin gaf een sneer naar Barack waarmee ze te kennen gaf dat ze niet echt in hem geloofde. Zwangerschap op 17? De pil is al zo lang in voege. Patches zijn niet zeker, dat weet ik, want een jonge Marokkaanse van 18 die nog studeerde en ik op een job leerde kennen, geraakte zwanger met patches. Meer en meer raak ik ervan overtuigd dat ze het hierboven goed met me voor hadden en ik het geluk had in een redelijk ontwikkelde omgeving op te groeien.
De Zwitserse tekenaar Zep heeft een nieuw album klaargestoomd. Le sens de la vie. 2 miljoen exemplaren. Absoluut de moeite. Het verhaal zit vol humor. Titeuf stelt zich vragen over de zin van het leven, de dood, het geweld, afpersing, werkloosheid (zijn papa wordt werkloos tengevolge van delocalisatie), depressie. Maar verwacht geen drama, het ganse tekenverhaal zit vol ontwapenende humor. Titeuf praat vaak over de meisjes en vooral over Nadia, "hoe moet het nu met die kus?" Titeuf lijdt ook wat aan het Peter Pansyndroom en wil zo lang mogelijk een kind blijven. Naïef, fris en grappig tegelijk. Wel het resultaat van heel hard werken. De tekenaar bewaart enkel de allerbeste ideeën en scènes. Super en een aanrader tegelijk...
brengt heel wat drukte met zich mee. Papieren invullen, kaften, voorbladen afprinten, nog wat schoolgerief aanschaffen,... Gelukkig heb ik een paar dagen vrijaf genomen. De tweede mocht een uur later naar school vertrekken. De jongste zal een uur vroeger thuiskomen omdat het nieuwe uurrooster dat impliceert. Ze wil met mij naar de Delhaize gaan om haar bestelling van La Redoute af te halen. Een kleedje. Ze heeft gevoel voor mode. De jongste zit in een nieuwe klas, ze liet Latijn voor wat het is en koos voor de richting economie-wiskunde. Onmiddellijk een "bad" in de echte Brusselse realiteit. Er zitten jongeren van 16 in haar klas, jongeren die soms overkomen van een andere school. Ook jongeren wiens voertaal Frans is. Veelal van allochtone afkomst. Nu, mijn kinderen zijn ook voor de helft allochtoon. Maar ze spreken perfect Nederlands. Ze zijn geen moslims. Ook geen katholieken. Ze volgen zedenleer. Mijn dochter zegt dat ze vooral in zichzelf gelooft. "Goed zo," zeg ik tegen haar. Geloven in zichzelf en het leven, meer moet dat niet zijn. Met respect voor de overtuiging van andere mensen. "Je had ook in de Latijnse kunnen blijven, je was toch zo goed in Latijn," zeg ik tegen haar. "Mama, in Latijn zit geen toekomst voor mij." Ze wil economie studeren. Wiskunde. Mijn zoon bleef wat langer Latijn studeren tot hij de twee laatste jaren voor wetenschappen-wiskunde koos. De oudste dochter doet Latijn-wiskunde. Een verstandig meisje van op school die een paar jaren ouder is, slaagde niet voor haar ingangsexamen dokterstudies. Ik denk niet dat één van de kinderen dokter wil worden. Mijn zoon wil ingenieur worden, maar zal hard moeten studeren. Ondanks zijn wiskundeknobbel. "Je kan ook handelsingenieur worden," denk ik enthousiast. Lekker veel contacten met het buitenland, reizen, en dergelijke... Maar ik houd me in... Ze moeten zelf hun ervaringen opdoen. Ik denk aan mijn laatste humaniorajaar en mijn eerste stapjes op de univ. "Hij is minder naïef dan ik destijds," denk ik maar zeg dat niet tegen hem. Het voordeel aan de "jeunesse" in mijn hoofd is dat ik me ergens nog altijd jong voel. Soms voelt het alsof ik opnieuw naar de univ zal gaan. Zo groot is de empathie met de kinderen.
Het goede aan deze blog is dat deze blog authentiek is. Ik schrijf niet om jan en alleman een plezier te doen, ik schrijf omdat ik de dingen zo ervaar. Toen ik vorig jaar meer interactief was, hield ik me soms wat in. Voor de mensen. Men (zeker ik) zegt vlug iets verkeerd. Nu hou ik me dus niet meer in. Ik doe mijn ding. Punt. Ik raakte heel wat mensen kwijt, het zij zo. Ik loop er ook niet achter. Ik heb mezelf en mijn wereldje teruggevonden en ik ben zeer gelukkig. Wat wil je nog meer? Deze mooie morgen werd ik halsoverkop gewekt door de verse koffie van Dageraad die in de keuken het ontbijt verzorgde voor mijn zoon en een vriend die was blijven overnachten. Ondanks hun late thuiskomst na een bowlingavond, waren ze al vroeg op de been om naar de gerenoveerde Carrefour te gaan. De eerste 100 klanten kregen een gratis dvd-speler. Ik zei tegen mijn zoon dat er waarschijnlijk niets van aan zou zijn maar hij bracht warempel een dvd-speler mee naar huis. Hij maakte kennis met de agressiviteit van de mensen, mens als wolf tussen wolven, afgunst, geduw, getrek enzovoort... Het is eigenlijk een goede ervaring. Zou het er ook zo aan toe gaan in vluchtelingenkampen of als mensen honger hebben of als er oorlog is of... Vragen tollen door mijn hoofd. Normaal gezien zou ik vandaag naar Diksmuide zijn gegaan vanwege de Ijzerbedevaart. Niet dat ik hou van wapperende vlaggen. Eerder als respect voor voorouders die in de loopgraven hebben gevochten tijdens WO I, lakens 's nachts rond de lichamen gebonden vanwege de ratten en af en toe met de zorg voor gekwetste paarden. Maar geen Diksmuide vandaag. Mijn voorouders zouden zich omdraaien in hun graf. Corruptie troef in dit land waar eerlijke werknemers gekl*t worden en anderen soms door fraude zomaar kunnen profiteren van een uitkering, terwijl ze nooit gewerkt hebben. Ik ontmoette verscheidene mensen die moeilijkheden hebben om hun rechten te bekomen, zelfs als ze gewerkt hebben. Arme gepensioneerden wachten het einde van de markt af om resten van fruit en groenten op te halen. Er zijn dus wel degelijk dingen die niet meer in de haak zitten. Vandaag was het kermis in de gemeente maar meer dan geld voor smoutebollen heb ik niet uitgegeven. De jeugd hier heeft andere interesses dan hun ma naar een kermis te vergezellen en zelf was ik aangetrokken door de gratis bloemententoonstelling in de kerk. Ik die anders zelden nog in kerken kom. De pimpelroze gladiolen staken de kroon af maar het moet gezegd, een bloemist was verantwoordelijk voor de schikking van de bloemen, dus een kennersfamilie. Dageraad was vandaag een echte schat. De jongen die bleef overnachten, zal van school veranderen en vergat de infomap van zijn nieuwe school bij ons thuis. Mijn zoon wou de map opsturen want de jongen woont tamelijk veraf maar Dageraad wou de map teruggeven aan de jongen. Het is een hele lieve jongen, die vriend van mijn zoon, maar nogal verstrooid. Jonge mensen hebben ook zoveel om aan te denken. Mijn dochter zei gisteren dat Dageraad en ik een mooi koppel vormen. Ik denk dat ze vooral een goed koppel bedoelde. We hebben verschillende achtergronden, religies en dergelijke en toch zijn we al zolang samen. "Hij moet ook water in zijn wijn (munt in zijn muntthee) doen om jou te verdragen, mama; je hebt veel stemmingen, impulsies, dan wil je schrijven, dan weer tekenen, dan werk je hier, dan weer daar." Ik denk dat we een goed koppel vormen vanwege de twilight zone. Vele vrouwen bekeren zich tot de religie van hun partner. Ik niet. Ik bleef op afstand. Hij van zijn kant maakte ook kennis met een zoekende geest, een vrouw die zocht naar de zin van alles en uiteindelijk besefte dat er geen zin moet gezocht worden want alles is er. Gewoon wat drijven op de stroom en that's it. Dat op zich is al een hele kunst want meestal verzet een mens zich tegen de dingen. Ik geloof dus een beetje in de Grote Geest van de Indianen. Dageraad en ikzelf vinden elkaar dus in de twilight zone, de zone waar we elk ons rugzakje met cultuur, tradities en de ganse reutemeteut afnemen, en elkaar vinden. Denk nu niet dat het met alle andere andersgelovigen of mensen met andere tradities zou klikken. C'est parce que c'est lui, parce que c'est moi... We zijn allebei een beetje crazy in een al te dolle wereld. Daardoor valt het misschien niet op.
De lokale Super GB kreeg het bezoek van een dief die de kassa bestolen heeft en een bediende van de supermarkt een flinke stoot in de borst gaf. Meer details weet ik er ook niet van, gezien ik later dan het gebeuren ben toegekomen en enkel op de parking moest zijn om mijn fiets weg te zetten alvorens een bezoek te brengen aan de bank. "Ils veulent pas travailler, alors ils volent..." zegt een Brusselse madam tegen mij. Haar zoon beaamt en breit er nog een historie aan. "Pourvu qu'on le relâche pas trop vite," zeg ik om ook maar iets te zeggen. Daarna merk ik de twee politiewagens op, zie ik de bediende die pijn heeft aan zijn borst en hartstreek en vraag ik of de ziekenwagen reeds werd opgebeld. Ja dus. Ik hoop dat de man in shock en met fysieke pijn er geen gevolgen van ondervindt. In wat voor wereld leven we, denk ik naïef. Tegen zo iets kan men niet op. Hopelijk laat men die vent niet te vlug los.
Het weer van de laatste dagen brengt me een beetje in een vroege herfststemming. Om eerlijk te zijn hou ik zeer veel van de herfst, maar een beetje zon kan er natuurlijk nog altijd bij. Het is een vreemde dag geweest. Ik ging met de dochters schoolspullen kopen in de Carrefour en we kregen zowaar een lift terug naar huis van een goede vriend die daar ook zijn boodschappen deed. Niet voor schoolspullen maar voor eten. Ik weet wel dat de meeste mensen tegenwoordig GPS hebben maar ik was toch blij verrast te zien dat onze vriend ook GPS heeft. Het heeft toch iets. Wijzelf, Dageraad en ikzelf, behelpen ons nog steeds met de kaarten en vinden altijd de weg op die manier. Enkel in Liedekerke was het een beetje moeilijk... Hetgeen niets afdoet aan de charme van dit kleine dorp. Maar ik wijk af... Binnenkort terug school, "la rentrée scolaire" zegt Dageraad. Ik probeer een budget samen te stellen maar overschrijd het telkens weer. Het weekblad Télemoustique goochelt met bedragen zoals 2014,50 euro per jaar voor een humaniorastudent, 9061 euro voor iemand die hogere studies doet en op kot zit. Die 2014,50 euro lijkt me realiseerbaar. De 9061 euro iets minder. Maar voor alles is een oplossing - zeggen ze toch - en hierbij jaagt mijn oudste dochter Spring in 't Veld me weer van de computer. Het leven is schoon voor sweet sixteen... En voor mij natuurlijk ook.
stel ik dingen in vraag. Voorbeeld : hoe lang denk ik nog te bloggen? Het kan raar klinken maar ik denk nog heel lang. Voor mij is dit een virtueel dagboek en respons is welkom maar hoeft niet zodanig. Ik probeer me ook niet te veel aan te trekken van wat anderen over me denken. Dat gaat ten koste van creativiteit. Ik doe mijn ding, punt, voilà. Met af en toe wat psychologie en filosofie achter de kiezen. Mijn vogels zijn vandaag allemaal uitgevlogen. Ze krijgen van mij een klerenbudget (schoenen incluis) en daarmee moeten ze het doen. Elk krijgt wel 170 euro maar dat is ook maar eenmaal per jaar. De rest (behalve een nieuw paar schoenen of laarzen doorheen het jaar) kopen ze met hun zakgeld. De jongste is weg met een vriendin (opgehaald en gebracht door de pa van de vriendin), de tweede is naar de stad met vrienden en de oudste is net terug van een sportactiviteit in het park. Zelf deed ik vandaag al mijn boodschappen per fiets. Daarmee ben ik dan ook een goede vertegenwoordigster van de Brusselaars die per fiets naar de winkel gaan. Soms ga ik in twee keren omdat ik anders te zwaar geladen ben maar ik heb goede zakken aan mijn fiets. Het is een mechanische fiets, ik doe dus al het werk. Het is geen electrische fiets. Nu ga ik me aan het knutselen zetten. Maar eerst het avondeten bereiden voor de hongerige magen. Ik hoorde iets over de Optimistenbond op de radio. Ik doe mee, jullie ook? Optimist tot in de kist.
Het jongste boek van de Belgische schrijfster Amélie Nothomb ligt zowaar in de rekken. Le fait du prince. Het is opnieuw een extravagant boek geworden, over een man die de identiteit overneemt van een andere man die in zijn salon gestorven is. De rest moet u zelf maar lezen maar u kunt ervan op aan dat het boek weer de originele extravagante toer opgaat. Waar blijft ze het halen? Eigenlijk is ze een veelschrijfster die al 23 jaren door de schrijfmicrobe gebeten is. Gelukkig voor de lezer. Dat wel. Op de cover staat Amélie Nothomb in een pose gefotografeerd door topfotografen Pierres et Gilles. Een beetje gelijk de valentijnskaarten uit het begin van de twintigste eeuw, als een vrouw met pijpekrullen, bloedrode lippen en bebloede vingertoppen, witte porseleinachtige huid met een heel mooie hoed - het moet gezegd. Ze kijkt naar boven alsof ze een verschijning heeft gezien. Ze staat vóór een kerkhof. Autobiografisch in de roman zijn de musea en de champagne. Als jong kind hield ze niet zo van musea, nu daarentegen wel. Dom Perignon zou haar favoriete champagne zijn. Amélie Nothomb heeft reeds 63 boeken geschreven waarvan er sommige in schuiven liggen. Haar zus heeft alle werken gelezen. Dit is haar 17de roman. Ze kiest zelf welk boek uitgegeven wordt. Haar boeken zijn als haar kinderen. In een metrostation in Sint-Lambrechts-Woluwe (tijdens één of andere interim) heb ik haar eens gezien op de roltrap. Ze lijkt me een leuke vrouw met pit. Ze zou afwisselend in Brussel en in Parijs wonen.
Terwijl mijn oren geteisterd worden door de loeiharde maar smaakvolle muziek van mijn oudste dochter, stel ik vast dat dit mijn eerste brilloze dag is sedert een tiental jaren. Ik droeg vroeger lenzen maar plots liepen de kosten voor ons huis zo hoog op dat ik gewoon terug mijn bril aandeed. Nu zag ik een interessant aanbod voor driemaandelijkse zachte lenzen en ik was meteen verkocht. Ik wist nog welke oogsterkte ik vroeger nodig had en blijkbaar is mijn zicht hetzelfde gebleven. Het was wel wennen om ze aan te doen maar ook dat ben ik weer gewoon. Een lenzendragende Tosca dus. Iemand vertelde me over een man die drinkt. Op zich niets ongewoon, ware het niet dat de man uit het buitenland komt, universitair geschoold is, zonder werk zit en ergens in een Vlaams dorp woont. Afgelegen zeg maar. Hij gaat scheiden van zijn vrouw en de kinderen vinden het niet erg. Liever dat dan... "Wat een voorbeeld voor de kinderen!" zegt iemand. Maar ik antwoord : "Stel je gewoon in die man zijn plaats. Wat be-leef je? Cultuurschok, misschien komend uit een traditioneel land tegen een redelijk materialistisch vrij land. Mensen te lande zijn open en gastvrij maar toch ook wat hermetisch, afgesloten voor wie niet tot hun wereld behoort en tenslotte, wie weet in welke afgelegen plek die man woont." Ik begrijp die man volkomen. Zelf ben ik een kameleon en zou ik jobs onder mijn zogezegde opleidingsniveau uitvoeren - heb ik trouwens al vaak gedaan. Maar niet iedereen is een kameleon. Bovendien is het als buitenlander wellicht niet altijd gemakkelijk om geïntroduceerd te worden al lees je geïdealiseerde verhalen van professoren van universiteiten die assistenten uit bijvoorbeeld Indië met open armen ontvangen en wegwijs maken. Maar het leven is niet altijd een sprookje. Jammer. Want ik hou van magie. Tenslotte, welke dromen heeft die man gekoesterd? Wie weet welke uitstekende vooruitzichten men die man beloofd heeft? Ach, niemand kiest het land waar hij geboren wordt. Ik keur drinken niet goed, maar soms zitten mensen muurvast en als men geen deftige oplossing kan bieden, moet men maar niet veroordelen. Het lijkt alsof de zelfmoord van mijn kennis S. (zelfmoord omwille van een vrouw, liefdesverdriet) me de zaken in meerdere dimensies laat zien. Niet goed of slecht maar verschillende uitvalshoeken. Mijn Dageraad komt ook uit het buitenland maar deed geen universitaire studies. Hij is "un Bruxellois pur sang" van mentaliteit. Dageraad is praktisch aangelegd, steekt kasten in elkaar, is handig. Dat maakte hem steeds geliefd bij de middle class mensen zodat hij nooit zonder werk zat en altijd aanvaard werd. Zolang de wereld draait, zullen er verschillen zijn tussen mensen.
Ik heb in eeuwen niets meer geschreven omdat ik geen tijd had. Teveel werk! Ik heb een zeer druk leven, zeker nu het vakantie is. Er wordt dan al wat meer gekookt enzo... Ik stel vast dat er zeer weinig disharmonie is in het leven van mijn broer in Zuid-Duitsland. Sissi leeft al lang niet meer, maar het is en blijft een sprookjesachtige omgeving en het plaatje klopt volledig. In deze warme protestantse omgeving wordt hij erkend en gewaardeerd als bekwame huisarts. Duits is de voertaal natuurlijk. De jongste zoon krijgt nu pianoles van een Russische muzieklerares. Alles fantastisch dus. Misschien heeft hij - heel soms - toch wat heimwee naar dat kleine landje aan de Noordzee. Hij is niet de enige die dat zou hebben. Zou ik ooit heimwee hebben? Honestly, probably not. Ik ben nogal een gootkat. Wherever I lay my head, that's my home... Of het gaat - vraagt mijn broer. Een aarzelende "ça va" kan er net af... Het zou dus beter kunnen - zegt hij. Bwaah, ja, ik heb betere tijden gekend, maar bon, ik klaag niet... De kinderen zijn goed geslaagd (ik verzwijg erbij dat ze soms lastig kunnen zijn, maar ja, pubers, wat wil je) en financieel trek ik mijn plan. Geen woord over de juridische kwestie van Dageraad. Ik hang mijn vuile was niet meer buiten. Allee, ge ziet er goed uit. Ja, jullie ook,... De man van de mutualiteit vond ook dat ik er goed uitzag, dat ik een goed voorkomen had. Hoe het toch kwam dat ik geen vaste job had gevonden? "Och, mijnheer, dat is een lang verhaal. Misschien niet het gepaste diploma, misschien terechtkomen in de verkeerde situaties, het is allemaal niet zo simpel, hee..." Hij keek me niet begrijpend aan. "Maar ik trek mijn plan wel, ik vind altijd wel iets." De voorspelling van mijn broer - achttien jaren geleden- dat ik de toer van de Brusselse firma's zou doen is bewaarheid gebleken. Al stak ik soms de grens over naar het Vlaamse gewest. Dageraad bracht de oudste dochter en haar vriendin weg naar een festival. En nu komt ons ma nog langs. Ik ga druiven wassen.
Af en toe komt mijn broer en zijn familie over uit Zuid-Duitsland alwaar ze een artsenpraktijk hebben. Nu, meer dan twintig jaren geleden, verliet mijn broer dit landje om zich ginder te vestigen, huwde er een plaatselijke schone en is er gebleven. Mijn zoon spreekt ook al van naar het buitenland te gaan, al wil hij eerst zijn studies afmaken. Afrika, Amerika... Of ik er moeite mee heb? Ik denk dat het pas achteraf moeilijk moet zijn voor een ouder. Maar wat telt is dat kinderen gelukkig worden en hun plek vinden. Sommigen reizen hun ganse leven. Zelf reis ik elke dag in de geest. Verbeelding is mijn kruid. De verbeelding schiet wortel en brengt een plantje voort. Het ene plantje blijft steviger overeind dan het andere. Maar sommige bloeien mooi. Magisch is de man die morgenvroeg koffie zal zetten en reeds vroeg brood haalt bij Panos. Dageraad. "Je me sens "ta chose" (om een tegenreactie op te roepen)." "Oh, mais tu es plus que "ma chose", tu es aussi "une personne à part entière", tu es comme un chat..." Daarmee kan ik leven. Zijn uitleg is bizar maar hij houdt van mij zoals niemand anders.
Heel erg genoten van ons tripje naar Londen. De winkels in Oxford Street zijn prachtig maar erg duur maar de ervaring loont de moeite. "Excuse me, Madam, are you a local," vroeg er iemand me toen ik me ergens had neergezet terwijl de kids aan inside-window-shopping deden. Helaas moest ik de dame teleurstellen. Ik een "local"? Ik weet het, ik heb een bleke huid annex blauwgrijze ogen maar de rest heeft eerder vandoen met een kruising tussen een Duitse, een Spaanse en een Chinese. Een fameus "zinneke", zeg maar. Voor al wie oog heeft voor vrouwelijk én mannelijk schoon, de buurten van Oxford Street en Oxford Street zelf zijn "the place to be". Heel wat knap volk ontmoet, extravagant dat wel. Mijn paarse satijnen ballerina's die ik 's morgens in allerijl had aangetrokken, staken echt niet af. Een hele groep mannen, gay of niet-gay of whatever, mogen er ook zijn. Een lust voor mensen die gevoelig zijn aan stijl, designerkleding en dergelijke. Ik hou van het element "show". Voor de rest is het boven mijn budget maar de dochters dragen graag al eens merkenkleding. Onder andere bij Bik Bok konden ze hun gading vinden (20 ponden moesten volstaan). Mijn zoon paste jasjes bij Top Man maar vond de prijs te duur en wil liever kleren kopen in Antwerpen of Brussel. Hij kocht een basket-hoofdband bij Niketown. De mensen begrepen mijn Engels al heb ik een Brussels accent. De winkel Borders is een aanrader op het vlak van boeken. Cosy à n'en plus finir. Zeer vriendelijk personeel, het scheelde niet veel of ik had een date met mmm... een hele vlotte mijnheer. Maar Dageraad spookt steeds in mijn achterhoofd en zorgt voor orde en stabiliteit. U ziet, het loont de moeite om eens de grenzen over te steken. Het komt ook doordat ik een mentaliteit heb van "verras me", "toon me iets leuks" en dat brengt dan positieve ervaringen teweeg. In het St-Jamespark liepen de eekhoorntjes (grijze) naast ons en in the classical English tradition waren er katoenen strandstoelen op het gazon. Zogezegd tegen betaling volgens de kinderen. De queen heb ik niet gezien, maar wel de wachters met berenmuts en Britse bobbies. Bij de Big Ben, de Houses of Parliament en Westminster Abbey raakten we bijna verstrikt in een betoging voor de vrede, tegen de oorlog, door mensen van Georgische origine en sympathisanten. Mijn dochter nam veel foto's op haar gsm. Een soort skeletachtig wezen liep rond op straat en nodigde ons uit voor de London Dungeon experience, een soort Middeleeuws griezelmuseum, tentoonstellingen over Jack the Ripper, heksenverbrandingen en dergelijke. Deze heks trakteerde zichzelf op een promo-dvd (English spoken and English subtitles for the hearing impaired) Edward Scissorhands voor drie pond. De Tower Bridge boven de Thames is nog altijd uniek. Ik vond London absoluut niet overcrowded. De metro's zijn gerieflijk en comfortabel en rijden bijzonder vlot. De lijnen bestrijken de ganse stad. De straten liggen er zeer proper bij, ik heb de indruk dat er minder "mizerie" is dan in Brussel. De droom van vele "havelozen", "mensen die in mizerie leven" is Engeland, maar ze stranden in Brussel. Engeland heeft de allures van een wereldstad maar bevat met mondjesmaat mensen van overal. Brussel is een gezellige provinciestad maar bevat overvloedig alle nationaliteiten van de aardbol. Ik weet niet of een geordende aanpak zoals in Engeland hier zou werken. Dus blijft Brussel een laissez-vivre-plek waar iedereen zicht thuisvoelt als men van nature nogal nonchalant is.
we are going to London! Gewapend met een boekje met kaart van London en een paar ponden. Meer moet dat niet zijn. Het avontuur kan beginnen. Hopelijk ontdekken we weer speciale plekjes. Gisteren reageerde ik op iemands blog ivm televerkoop. Het is omdat dat een domein is waarin ik gespecialiseerd ben. Als ik eerlijk mag zijn, mag ik wel zeggen dat ik er een gave voor heb. In 1995 - na een onderbreking van mijn carrière als vertaalster wegens bevallingen en dergelijke - volgde ik een "pilootopleiding" in de telemarketing. Betaald door een firma. Telemarketing op "Amerikaanse" wijze. Geen miserabilisme, pure "Fun", het is een "Spel" waarbij men wint of verliest. Sommige prospecten aan de telefoon zijn gewonnen voor het "Spel" en zeggen "Yes" en dan zijn de targets voor een deel bereikt. Het is geen gemakkelijke job, vele mensen zeggen "No" maar dat is zo... Dat maakt deel uit van het "Spel". Je moet hard werken om iets kleins te oogsten. Heel hard werken! Er zijn zachtere kanten in de telemarketing, zoals de enquêtes en dergelijke. Televerkoop, hard selling, is het moeilijkste. Daartussen heb je dan nog het gans gamma van klantendiensten van a tot z. Je leert omgaan met moeilijkere klanten. Mensen die onmiddellijk "neen" zeggen, groet ik beleefd. Het is hun recht. Dat doen maar weinig telemarketeers. De meesten vloeken. Met vriendelijkheid bereik je al veel. De persoon die je aan de lijn hebt, is op dat ogenblik het allerbelangrijkste in de wereld. Je eigen problemen neem je liefst niet naar je werk mee. In geen enkele job trouwens. Dat is weinig professioneel. Het lot heeft me een beetje in die richting geduwd, al heb ik ook administratieve jobs uitgeoefend. Ik slaagde zelfs examens voor gemeentes enzo maar de politiek besliste er anders over en na een paar jaar zijn die examenresultaten verjaard. De "pilootopleiding" telemarketing mocht er zijn. Het was nog in de "golden nineties". Er was een positieve geest. Mijn zoon - inmiddels terug thuis - is moe na een lange fietstocht inclusief lange nacht. De ouders van de jongen waar hij en zijn vrienden overnacht hebben, waren in het buitenland voor een congres. Het zouden protestanten zijn. Mensen hebben allemaal verschillende overtuigingen. Mij stoort dat allemaal niet. Gesprek met mijn jongste : "Volgend jaar een weekend in één of ander zonnig land, aan een zwembad, cocktailtjes in de nabijheid, me eens goed in de watten laten leggen..." Vooraf wel zo'n 5 kilo vermageren.
Vertrouwen in het leven. Vertrouwen in mijn zoon die met vier vrienden van zijn school bij één van de vrienden gaat logeren in Schaarbeek. Ze zijn met de fiets vertrokken. Blijkbaar had hij al gegeten vanavond. Durum ofzo. In één of andere snackbar rond de Basiliek van Koekelberg. Jongens onder elkaar. "Mama, je kan je niet voorstellen hoe lekker de durums daar zijn, met worteltjes enzo..." Of hij een fiets mocht lenen voor een vriend die geen fiets bijhad. "Ja, natuurlijk, doe maar..." Mijn dochter was dan weer op stap met vrienden en vriendinnen uit de rand rond Brussel. Goed dat ze verschillende werelden leren kennen. De jongste moest met mij naar de orthodontist. De bovenste tanden zetten zich al goed recht en binnen twee maanden betaal ik de tweede schijf van 500 euro als ze de blokjes aan de onderkant plaatst. Nu betaal ik elke maand vijftig euro waarvan slechts een deeltje wordt terugbetaald. Waarschijnlijk is de orthodontist een niet-geconventioneerde orthodontist, dus een specialist die het honorarium vrij bepaalt en niet akkoord gaat met de ziekenfondstarieven. Ach, wat wil je, als je dan ergens zo'n orthodontist zou vinden die minder duur is, is daar wellicht een file of een wachtlijst van mensen en daar kan ik het geduld niet voor opbrengen. Ik bespaar dan wel op een andere manier. Ik schrijf graag en merk dat deze blog gelezen wordt. Lezers zijn verdwenen of reageren niet meer, nieuwe lezers komen erbij. Iedereen is welkom, hoe dan ook. Af en toe zweef ik al eens, maar over het algemeen ben ik een "nuchtere" persoon. Op televisie zag ik een deel van een clip over "ontbossing" en dan denk ik aan de bomen en bossen uit mijn kindertijd. Ik ging vaak alleen wandelen in het bos of ik liep achter mijn broers in het bos, klom in de bomen, speelde met het buurmeisje naast het huis van de grootouders. Volgens mij voelen bomen alles veel scherper aan, de "pijn", de "regen", de "zon". Bomen zijn ontzettend wijs en dragen een verhaal in zich. Ze pikken heel wat op uit de wereld van de mensen. Als ik een dip heb, ga ik wandelen in het Laarbeekbos en dan is de dip zo over. Of ik keer terug naar het bos uit mijn kindertijd. Nu, momenteel heb ik geen dip - zelden trouwens - en toch geniet ik als ik terugdenk aan het bos uit mijn kindertijd en hoe ik me toen voelde. Eén met de bomen, de wind, de dennennaalden op de zandgrond, de krekels en de eekhoorns. One of them. In Krekel-dal. Aangezien ik een wildebras was, moest er af en toe iets gehecht worden, voorbeeld een klein litteken op mijn voorhoofd dat onder mijn haren verborgen is. Ons ma presteerde overuren met haar bende kapoenen. Een fijne dame liet een lief berichtje na in mijn gastenboek en ik bewonderde de foto van haar poes Smoky op haar blog.
