Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
17-09-2008
ENGELEN VAN MIJN KINDERTIJD
Gisteren verliet ik het huis om de beste huisarts van noordwest Brussel te bezoeken en boven mijn hoofd cirkelden de vliegtuigen. Het lijkt wel alsof ze voortaan een ommetje via onze buurt maken. Het is vooral te merken vanaf vijf uur 's avonds. De mensen schudden berustend het hoofd : "Tout est politisé maintenant." De ravage van een kerkhof in Essene door minderjarige nog tamelijk jonge kinderen doet menig bewoner van de streek het hoofd schudden. Hoe is zoiets mogelijk? Waaraan ligt het? Slechte opvoeding zonder twijfel. De kinderen verveelden zich. Eén van de mama's is Roemeense, woont al een hele tijd in dit land, werkt 's nachts. Ik heb ook af en toe 's nachts gewerkt maar ik kon rekenen op een man die naast me stond. In plaats van op café te gaan, hield hij zich met de kinderen bezig. Ik gooi geen stenen. Niet iedereen heeft hetzelfde geluk. Verder moet ik toegeven dat ik als kind in een bevoorrecht milieu vertoefde. Niet rijk. Bevoorrecht. Een klein katholiek schooltje in een Brusselse randgemeente. Nonnetjes die vaak dezelfde jas droegen maar altijd goedlachs waren. Ze wisten wat "liefde" is. Zonder het toen te beseffen genoten we allen van een vip-behandeling. Kinderen die problemen hadden met lezen en schrijven, kregen bijles in de speeltijd. Kinderen die een beetje verwaarloosd waren en geen boterhammen meekregen, kregen een boterham. Er werd gedeeld. De nonnetjes waren tegelijk logopedist, centrum voor racismebestrijding, centrum voor gelijke kansen enzovoort... Niets ontging aan hun alziend oog. Vooral, ze bleven eenvoudig. Een kind van een dame van lichte zeden (die met mannen op café ging) en een oudere heer, kreeg een zelfde behandeling. Geen onderscheid, geen discriminatie. Life was simple and beautiful. We leerden ook delen. Eén van de kinderen die nu de ravage heeft aangericht, gooide al met stenen naar auto's, kraste al auto's. Misschien ligt het aan het feit dat er geen nonnetjes meer zijn,... Ik heb dan ook het allergrootste respect voor de jongste zoon van de vriendin van ons ma die aan huiswerkbegeleiding doet van kinderen. "Ik wil later zoals Fellaini de voetballer worden," zegt het jongetje. "Dat zal lukken, maar maak nu maar eerst je huiswerk, dat zou Fellaini ook goed vinden," antwoordt de zoon van ons ma's vriendin "en als je wat uitleg nodig hebt, zal ik die geven." Het zijn de schouderklopjes die het 'm doen. Het vullen van de gaatjes...
Als Brusselse kan ik niet aan dit assisenproces voorbijgaan. Joe Van Holsbeeck. Vermoord op 12 april 2006 omwille van een MP3-speler.
Joe zou vandaag gitaar spelen om de gemoederen te bedaren.
De moeder van Joe die haar zoon met alle liefde van de wereld omringd heeft en zoals vele mama's heel veel tijd in hem heeft gestoken, is gebroken. Hoe zou je zelf zijn? De vader van Joe verwoordt dit heel mooi : "Wij hebben onze zonen opgevoed tot schapen maar Adam G. en Mariusz O. zijn wolven." (Het Nieuwsblad 13/09/2008)
Sommige jongeren groeien in het "wild" op om het zo te zeggen. Ze hebben andere normen, andere waarden. Wat zij niet gekregen hebben, nemen ze van een ander af. Adam G. stal niet alleen, hij stak ook, hij gaf Joe verschillende doodssteken. Misschien nam hij drugs of ander spul, wie zal het zeggen. Hij was in alle geval zeer agressief en reageerde zich af op Joe. Waarom heeft niemand dat opgemerkt? Waarom stond er niemand naast hem om hem terecht te wijzen? Rook niet teveel joints... Pas op voor dat spul... Drink niet teveel...
Tot slot voelen de ouders van Joe dat men hen toch wel in de kou laat staan. Zelfs op praktisch vlak : niemand heeft hen ook maar voorgesteld om een materiële tegemoetkoming te doen terwijl ze het assisenproces gedurende een week bijwonen en hun winkel moeten sluiten. Het blijft een moeilijke zaak.
Kanye West ft Chris Martin Homecoming (with lyrics)
Ik broed op een boek. Ooit werkte ik mee aan een boek. Ditmaal schrijf ik het helemaal zelf. De titel is nog een beetje zoeken, zal zichzelf aanwijzen als de tijd rijp is. Het wordt een experiment au jour le jour, ik kan niet voorspellen hoe het af zal lopen vermits de werkelijkheid zich nog moet openbaren. Het is een sociaal-economische roman. Gaat over ... Nu hoor ik jullie lachen... I know, maar wie niet waagt, die niet wint...
Opmerking : gelieve negatieve reacties voor jullie zelf te houden. Een mens moet kunnen dromen, de juiste sfeer creëren voor het schrijven. Daarna wordt het krabben en schrappen zoals Jeroen Brouwers ooit zei. "Een boek schrijven is hard werken, veel herbeginnen, schrappen en nog eens schrappen..."
Vandaag is een typische ideeëndag. Ik denk na over sommige zaken, mede vanwege het weer en een latere shift. Mijn zoon geeft vandaag bijles aan een jongere leerling. Wiskunde en zo. Hij zal ook iets bijleren, dat is geduld opbrengen als men iemand iets probeert bij te brengen. Wees geduldig - maan ik hem aan. De laatste dagen is er weer een polarisatie van de samenleving aan de gang. In het nieuws. Toch ben ik ervan overtuigd dat alle extreme fanatiekers geen kans op overleven hebben, als men zich niet al te veel op hun gedachtengoed concentreert. Dat geldt voor iedereen, voor alle kanten. Een voorbeeldje : als men zich op het woord "oorlog" concentreert, roept men energieën gepaard gaande met oorlog op en een materiële manifestatie hiervan. Beter is zich op vrede te concentreren. Hetzelfde met werkloosheid : beter is zich op "werkgelegenheid" te concentreren. Door een bepaald fenomeen of gebeuren bij naam te noemen, creëer je dit. De boeddhistische leer pleit onder andere voor een soort gematigheid in de dingen. Woorden zijn erg belangrijk. Toen mijn ouders mij grootbrachten, deed ik vakantiejobs waarmee ik mijn studies bekostigde. We hadden geen studiebeurs, minder mensen kregen toen cadeautjes... maar er bleef meer over van het loon. Premies van dit en premies van dat... Het OCMW lijkt wel hot in de berichtgeving... Prachtige folders in de bibliotheek, het lijkt hier wel het land van melk en honing. Misschien toch maar beter de nadruk leggen op een maatschappij waar men niets voor niets krijgt en verantwoordelijkheden heeft. Achter de politiek zou er een filosofische denktankgroep of zoiets moeten bestaan.
ene mijnheer Marino Keulen tegen het lijf gelopen bij het oversteken aan de Beurs. Anders zal het toch wel een perfecte dubbelganger geweest zijn. Hij had een glimlach om zijn lippen, ik denk dat hij in gedachten verzonken was. s' Avonds verneem ik op de radio dat hij één gemeenschappelijke inburgeringscursus voor allochtonen zal samenstellen, zodat iedereen de spelregels leert kennen. Raar. Soms komt iemand in het nieuws en even voordien kom ik die persoon toevallig tegen. Strange. Op dezelfde plaats kwam ik ook eens één van de ex-mannen (acteur) van Jenny (actrice) uit Thuis tegen met zijn vrouw. In de Sint-Gorikshallen gaf ik uitleg in het Frans aan een franstalige moslima die zich interesseerde voor opleidingen in het Nederlands. Ik moet toegeven, ik ben een goede gids al is dat niet mijn beroep. Alle initiatieven moeten aangemoedigd worden, vind ik. Tot slot duik ik gretig de boeken in met mijn jongste dochter, sjonge, sjonge, nooit gedacht dat ik me zo voor economie zou interesseren. Ik word nog een echte zakenvrouw. Hopelijk blijft ons budget dan wat vaker boven nul. Hoewel, we komen toch nog altijd toe, al is het vaak wringen en rekken. Met een vijfkoppig gezin is dat wellicht normaal.
Toen ik vandaag zapte naar tv-brussel, zag ik een hele leuke reportage. Over een zekere Max Morton, kunstenaar uit Brussel. Hij woont hier al zo'n dertig jaar ongeveer. Op een appartement in Schaarbeek. Als kind trok hij met zijn ouders de wereld rond. Naar zijn zeggen zijn er in het leven leuke en minder leuke momenten, maar alles is de moeite waard om geschilderd te worden. Max Morton schildert op muziek. Muziek gespeeld door een vriend(in). Hij houdt van vrijheid. Toch is deze vrijheid beperkt, er is altijd de verantwoordelijkheid tegenover jezelf. Je moet houden van al wat je doet - zegt hij. Zelfs al doe je een routineuze kantoorjob. Every color has a sound... (Max Morton)
Weinige kennissen en vrienden zijn van het bestaan van deze blog op de hoogte. Ooit zullen ze er wel op uit komen, ooit... Aan hen om het te ontdekken. Deze week spreken mensen me spontaan aan. Ik maak (graag) even tijd voor hen. Een jonggepensioneerde dame koopt kleren voor haar kleinkinderen. We geraken aan de babbel over studerende kinderen. Een mijnheer op de lijnbus wil per sé met mij een gesprek voeren. Hij heeft in de "priba" in mijn gemeente gewerkt. Nu "super GB". Ik blijf kalm als de bibliotheekbeambte zegt dat een boek gereserveerd moet worden en ik een blauw papier moet invullen. Gelukkig is het boek na drie dagen beschikbaar. Meteen betaal ik ook mijn jaarlijkse bijdrage van vijf euro. In de selfbank betaal ik netjes de boekenrekening van de kinderen. Schoolboeken en kopijen. Een vrouw wordt boos (niet om mij) op een bankbediende omdat er een toestel niet werkt. Mensen zijn verwend, ze willen dat alles altijd werkt. Ze zouden eens in Afrika moeten wonen. Maar goed, dit is Afrika niet. Anderzijds begrijp ik die zelfstandigen van onze gemeente wel. Als ze hun briefjesgeld willen deponeren op de bank en het toestel om briefjes te deponeren werkt niet, kan dat behoorlijk irritant zijn. Chantal mist Michel. Ze verveelt zich zonder hem. Ondanks de poes die veel liever op de schoot van haar vader zit. Picknick onder de platanen, op het kerkhof, in november. Moet kunnen. Mensen sterven niet helemaal. Ze leven verder met diegenen die hen liefhadden. Voilà Michel. Je bent een grapjas, zeker weten...
Chantal marchait lentement dans une de ces rues jettoises et mangeait des pâtes à la Bolognaise. Dans ses yeux, la tristesse. Quand elle m'a vue, elle affichait un large sourire. Dieu, pensai-je, quelle chance que je sois sur la terre. Je donne une lueur d'espoir à beaucoup de personnes.
Ondanks zijn gezwam over "naaien" (neuken) en dergelijke, lees ik graag Herman Brusselmans. Ik vind dat hij een zeer vlotte stijl heeft, weliswaar een eigen stijl. Soms wat recht voor de raap. Maar hij faket tenminste niet. Zoals elke schrijver en schrijfster heeft hij dus een unieke stijl. Zes kortverhalen van hem worden nu vertaald in een eenvoudiger taal via de uitgeverij "Lezen voor iedereen". Zoiets is mogelijk omdat het kortverhalen betreft - zegt hij - want met het vereenvoudigen van romans zou de ziel van het verhaal wat verloren gaan. De "jus" zeg maar. Volgens mij is het ook een prima idee om anderstaligen kennis te laten maken met zaken zoals De Gentse Feesten. Dat moet je een keer meemaken... Het boek heet de "Verhalen van Herman Brusselmans". Ik heb het wel voor korte synthetische zinnen. Zelf gebruik ik meestal een korte, eenvoudige schrijfstijl. De neerslag van een druk chaotisch leven. Je zoekt dan naar eenvoud. Het ingewikkelde ligt 'm in de compositie. Het is als een aquarel. Je schildert wat hier, je schildert wat daar, dingen vermengen zich tot een geheel. Op het einde is er soms een hoogtepunt. Soms. Boem, pardaf... De finishing touch - zeg maar. Blogs zeggen heel wat over het leven van mensen. Nu moet ik de "harirasoep" van mijn partner op het vuur controleren. Dat ze niet overkookt. Ikzelf ga een kringlooptrui voor mezelf actualiseren met grote moderne knopen van Veritas. De zondag is heilig? De zondag is zoet.
Mijn portemonnee kreunt onder het schooljaarbegin. Ik moet mijn zuurverdiende spaarrekening aanspreken. Mijn orthodontiekosten voor de jongste zijn na vier weken nog altijd niet terugbetaald. Het gaat van langsom slechter in dit land. Toch ook vrolijk nieuws. Mijn zoon schreef zich in in een lokale basketbalclub. Een nieuwe en leuke passie. Hij doet het voor de fun - zegt hij. Voertaal Frans of wat dacht u, in Brussel. Als vijfjarige deed hij de deur open toen ik terugkwam van mijn zaterdagse job en zei : "Kem zjust de deur open gedaan..." Misschien wordt hij later nog voorzitter van de één of andere club. Wie zal het zeggen? Elke dag sta ik hier voor een nieuwe verrassing. Feit is dat mijn zoon ook een rasechte Brusselaar is. Het leven kan schoon zijn in den Broekzel. (Broekzele = plaats in het moeras)
Er werd enkel Russisch gesproken. Het kan ook een andere Oosteuropese taal geweest zijn, maar het klonk als Russisch. Een vrouw deed haar post open. Facturen van Electrabel, Proximus, het OCMW (huur?). Eigenlijk gaat het mij niet aan maar toch... Het leek me alsof de vrouwen ergens bij mensen hielpen kuisen. Het huishouden doen of zoiets. Op de radio hoort men dat nieuwkomers het bevolkingsaantal op peil houden. Sommigen vinden hen parasieten. Het is een feit dat ze een groot deel van hun inkomen hier opdoen. Ze laten Aldi en Liddl leven. In Brussel maakt men elke dag een wereldreis. Een kalende man kijkt met grote ogen naar mij. Djees, ik voel me niet tot hem aangetrokken en draai mijn ogen weg. Ik moest de tv-editie van Gossip Girl nog reserveren voor mijn dochter. Netjes een voorschot betaald. Bij de lokale kopieerzaak kocht ik nog wat kaften. De man deed er een percentje af. Hij is altijd vriendelijk tegen mij en doet zijn best om Nederlands te praten. Dezer dagen doet hij gouden zaken. Om de één of andere reden denken zijn vrouw en hij dat ik in het onderwijs sta en ik laat hen in de waan. Ergens ben ik wel bezig met pedagogie. Ik moet vaak mensen opleiden op mijn interims. Of gewoon maar thuis de kinderen bij hun studies ondersteunen. De jongste is verkouden met keelpijn. Ik bracht siroop mee, jammer dat ze geen honing lust, natuurlijker dan siroop. Maar ze wou toch naar school. Ze had toets economie. Is het goed om vriendelijk te zijn, vraag ik me af. Barack Obama ontzag Sarah Palin ivm de zwangerschap van haar dochter en zei dat privé en werk gescheiden moesten blijven. Sarah Palin gaf een sneer naar Barack waarmee ze te kennen gaf dat ze niet echt in hem geloofde. Zwangerschap op 17? De pil is al zo lang in voege. Patches zijn niet zeker, dat weet ik, want een jonge Marokkaanse van 18 die nog studeerde en ik op een job leerde kennen, geraakte zwanger met patches. Meer en meer raak ik ervan overtuigd dat ze het hierboven goed met me voor hadden en ik het geluk had in een redelijk ontwikkelde omgeving op te groeien.
De Zwitserse tekenaar Zep heeft een nieuw album klaargestoomd. Le sens de la vie. 2 miljoen exemplaren. Absoluut de moeite. Het verhaal zit vol humor. Titeuf stelt zich vragen over de zin van het leven, de dood, het geweld, afpersing, werkloosheid (zijn papa wordt werkloos tengevolge van delocalisatie), depressie. Maar verwacht geen drama, het ganse tekenverhaal zit vol ontwapenende humor. Titeuf praat vaak over de meisjes en vooral over Nadia, "hoe moet het nu met die kus?" Titeuf lijdt ook wat aan het Peter Pansyndroom en wil zo lang mogelijk een kind blijven. Naïef, fris en grappig tegelijk. Wel het resultaat van heel hard werken. De tekenaar bewaart enkel de allerbeste ideeën en scènes. Super en een aanrader tegelijk...
brengt heel wat drukte met zich mee. Papieren invullen, kaften, voorbladen afprinten, nog wat schoolgerief aanschaffen,... Gelukkig heb ik een paar dagen vrijaf genomen. De tweede mocht een uur later naar school vertrekken. De jongste zal een uur vroeger thuiskomen omdat het nieuwe uurrooster dat impliceert. Ze wil met mij naar de Delhaize gaan om haar bestelling van La Redoute af te halen. Een kleedje. Ze heeft gevoel voor mode. De jongste zit in een nieuwe klas, ze liet Latijn voor wat het is en koos voor de richting economie-wiskunde. Onmiddellijk een "bad" in de echte Brusselse realiteit. Er zitten jongeren van 16 in haar klas, jongeren die soms overkomen van een andere school. Ook jongeren wiens voertaal Frans is. Veelal van allochtone afkomst. Nu, mijn kinderen zijn ook voor de helft allochtoon. Maar ze spreken perfect Nederlands. Ze zijn geen moslims. Ook geen katholieken. Ze volgen zedenleer. Mijn dochter zegt dat ze vooral in zichzelf gelooft. "Goed zo," zeg ik tegen haar. Geloven in zichzelf en het leven, meer moet dat niet zijn. Met respect voor de overtuiging van andere mensen. "Je had ook in de Latijnse kunnen blijven, je was toch zo goed in Latijn," zeg ik tegen haar. "Mama, in Latijn zit geen toekomst voor mij." Ze wil economie studeren. Wiskunde. Mijn zoon bleef wat langer Latijn studeren tot hij de twee laatste jaren voor wetenschappen-wiskunde koos. De oudste dochter doet Latijn-wiskunde. Een verstandig meisje van op school die een paar jaren ouder is, slaagde niet voor haar ingangsexamen dokterstudies. Ik denk niet dat één van de kinderen dokter wil worden. Mijn zoon wil ingenieur worden, maar zal hard moeten studeren. Ondanks zijn wiskundeknobbel. "Je kan ook handelsingenieur worden," denk ik enthousiast. Lekker veel contacten met het buitenland, reizen, en dergelijke... Maar ik houd me in... Ze moeten zelf hun ervaringen opdoen. Ik denk aan mijn laatste humaniorajaar en mijn eerste stapjes op de univ. "Hij is minder naïef dan ik destijds," denk ik maar zeg dat niet tegen hem. Het voordeel aan de "jeunesse" in mijn hoofd is dat ik me ergens nog altijd jong voel. Soms voelt het alsof ik opnieuw naar de univ zal gaan. Zo groot is de empathie met de kinderen.
Het goede aan deze blog is dat deze blog authentiek is. Ik schrijf niet om jan en alleman een plezier te doen, ik schrijf omdat ik de dingen zo ervaar. Toen ik vorig jaar meer interactief was, hield ik me soms wat in. Voor de mensen. Men (zeker ik) zegt vlug iets verkeerd. Nu hou ik me dus niet meer in. Ik doe mijn ding. Punt. Ik raakte heel wat mensen kwijt, het zij zo. Ik loop er ook niet achter. Ik heb mezelf en mijn wereldje teruggevonden en ik ben zeer gelukkig. Wat wil je nog meer? Deze mooie morgen werd ik halsoverkop gewekt door de verse koffie van Dageraad die in de keuken het ontbijt verzorgde voor mijn zoon en een vriend die was blijven overnachten. Ondanks hun late thuiskomst na een bowlingavond, waren ze al vroeg op de been om naar de gerenoveerde Carrefour te gaan. De eerste 100 klanten kregen een gratis dvd-speler. Ik zei tegen mijn zoon dat er waarschijnlijk niets van aan zou zijn maar hij bracht warempel een dvd-speler mee naar huis. Hij maakte kennis met de agressiviteit van de mensen, mens als wolf tussen wolven, afgunst, geduw, getrek enzovoort... Het is eigenlijk een goede ervaring. Zou het er ook zo aan toe gaan in vluchtelingenkampen of als mensen honger hebben of als er oorlog is of... Vragen tollen door mijn hoofd. Normaal gezien zou ik vandaag naar Diksmuide zijn gegaan vanwege de Ijzerbedevaart. Niet dat ik hou van wapperende vlaggen. Eerder als respect voor voorouders die in de loopgraven hebben gevochten tijdens WO I, lakens 's nachts rond de lichamen gebonden vanwege de ratten en af en toe met de zorg voor gekwetste paarden. Maar geen Diksmuide vandaag. Mijn voorouders zouden zich omdraaien in hun graf. Corruptie troef in dit land waar eerlijke werknemers gekl*t worden en anderen soms door fraude zomaar kunnen profiteren van een uitkering, terwijl ze nooit gewerkt hebben. Ik ontmoette verscheidene mensen die moeilijkheden hebben om hun rechten te bekomen, zelfs als ze gewerkt hebben. Arme gepensioneerden wachten het einde van de markt af om resten van fruit en groenten op te halen. Er zijn dus wel degelijk dingen die niet meer in de haak zitten. Vandaag was het kermis in de gemeente maar meer dan geld voor smoutebollen heb ik niet uitgegeven. De jeugd hier heeft andere interesses dan hun ma naar een kermis te vergezellen en zelf was ik aangetrokken door de gratis bloemententoonstelling in de kerk. Ik die anders zelden nog in kerken kom. De pimpelroze gladiolen staken de kroon af maar het moet gezegd, een bloemist was verantwoordelijk voor de schikking van de bloemen, dus een kennersfamilie. Dageraad was vandaag een echte schat. De jongen die bleef overnachten, zal van school veranderen en vergat de infomap van zijn nieuwe school bij ons thuis. Mijn zoon wou de map opsturen want de jongen woont tamelijk veraf maar Dageraad wou de map teruggeven aan de jongen. Het is een hele lieve jongen, die vriend van mijn zoon, maar nogal verstrooid. Jonge mensen hebben ook zoveel om aan te denken. Mijn dochter zei gisteren dat Dageraad en ik een mooi koppel vormen. Ik denk dat ze vooral een goed koppel bedoelde. We hebben verschillende achtergronden, religies en dergelijke en toch zijn we al zolang samen. "Hij moet ook water in zijn wijn (munt in zijn muntthee) doen om jou te verdragen, mama; je hebt veel stemmingen, impulsies, dan wil je schrijven, dan weer tekenen, dan werk je hier, dan weer daar." Ik denk dat we een goed koppel vormen vanwege de twilight zone. Vele vrouwen bekeren zich tot de religie van hun partner. Ik niet. Ik bleef op afstand. Hij van zijn kant maakte ook kennis met een zoekende geest, een vrouw die zocht naar de zin van alles en uiteindelijk besefte dat er geen zin moet gezocht worden want alles is er. Gewoon wat drijven op de stroom en that's it. Dat op zich is al een hele kunst want meestal verzet een mens zich tegen de dingen. Ik geloof dus een beetje in de Grote Geest van de Indianen. Dageraad en ikzelf vinden elkaar dus in de twilight zone, de zone waar we elk ons rugzakje met cultuur, tradities en de ganse reutemeteut afnemen, en elkaar vinden. Denk nu niet dat het met alle andere andersgelovigen of mensen met andere tradities zou klikken. C'est parce que c'est lui, parce que c'est moi... We zijn allebei een beetje crazy in een al te dolle wereld. Daardoor valt het misschien niet op.
De lokale Super GB kreeg het bezoek van een dief die de kassa bestolen heeft en een bediende van de supermarkt een flinke stoot in de borst gaf. Meer details weet ik er ook niet van, gezien ik later dan het gebeuren ben toegekomen en enkel op de parking moest zijn om mijn fiets weg te zetten alvorens een bezoek te brengen aan de bank. "Ils veulent pas travailler, alors ils volent..." zegt een Brusselse madam tegen mij. Haar zoon beaamt en breit er nog een historie aan. "Pourvu qu'on le relâche pas trop vite," zeg ik om ook maar iets te zeggen. Daarna merk ik de twee politiewagens op, zie ik de bediende die pijn heeft aan zijn borst en hartstreek en vraag ik of de ziekenwagen reeds werd opgebeld. Ja dus. Ik hoop dat de man in shock en met fysieke pijn er geen gevolgen van ondervindt. In wat voor wereld leven we, denk ik naïef. Tegen zo iets kan men niet op. Hopelijk laat men die vent niet te vlug los.
Het weer van de laatste dagen brengt me een beetje in een vroege herfststemming. Om eerlijk te zijn hou ik zeer veel van de herfst, maar een beetje zon kan er natuurlijk nog altijd bij. Het is een vreemde dag geweest. Ik ging met de dochters schoolspullen kopen in de Carrefour en we kregen zowaar een lift terug naar huis van een goede vriend die daar ook zijn boodschappen deed. Niet voor schoolspullen maar voor eten. Ik weet wel dat de meeste mensen tegenwoordig GPS hebben maar ik was toch blij verrast te zien dat onze vriend ook GPS heeft. Het heeft toch iets. Wijzelf, Dageraad en ikzelf, behelpen ons nog steeds met de kaarten en vinden altijd de weg op die manier. Enkel in Liedekerke was het een beetje moeilijk... Hetgeen niets afdoet aan de charme van dit kleine dorp. Maar ik wijk af... Binnenkort terug school, "la rentrée scolaire" zegt Dageraad. Ik probeer een budget samen te stellen maar overschrijd het telkens weer. Het weekblad Télemoustique goochelt met bedragen zoals 2014,50 euro per jaar voor een humaniorastudent, 9061 euro voor iemand die hogere studies doet en op kot zit. Die 2014,50 euro lijkt me realiseerbaar. De 9061 euro iets minder. Maar voor alles is een oplossing - zeggen ze toch - en hierbij jaagt mijn oudste dochter Spring in 't Veld me weer van de computer. Het leven is schoon voor sweet sixteen... En voor mij natuurlijk ook.
stel ik dingen in vraag. Voorbeeld : hoe lang denk ik nog te bloggen? Het kan raar klinken maar ik denk nog heel lang. Voor mij is dit een virtueel dagboek en respons is welkom maar hoeft niet zodanig. Ik probeer me ook niet te veel aan te trekken van wat anderen over me denken. Dat gaat ten koste van creativiteit. Ik doe mijn ding, punt, voilà. Met af en toe wat psychologie en filosofie achter de kiezen. Mijn vogels zijn vandaag allemaal uitgevlogen. Ze krijgen van mij een klerenbudget (schoenen incluis) en daarmee moeten ze het doen. Elk krijgt wel 170 euro maar dat is ook maar eenmaal per jaar. De rest (behalve een nieuw paar schoenen of laarzen doorheen het jaar) kopen ze met hun zakgeld. De jongste is weg met een vriendin (opgehaald en gebracht door de pa van de vriendin), de tweede is naar de stad met vrienden en de oudste is net terug van een sportactiviteit in het park. Zelf deed ik vandaag al mijn boodschappen per fiets. Daarmee ben ik dan ook een goede vertegenwoordigster van de Brusselaars die per fiets naar de winkel gaan. Soms ga ik in twee keren omdat ik anders te zwaar geladen ben maar ik heb goede zakken aan mijn fiets. Het is een mechanische fiets, ik doe dus al het werk. Het is geen electrische fiets. Nu ga ik me aan het knutselen zetten. Maar eerst het avondeten bereiden voor de hongerige magen. Ik hoorde iets over de Optimistenbond op de radio. Ik doe mee, jullie ook? Optimist tot in de kist.
Het jongste boek van de Belgische schrijfster Amélie Nothomb ligt zowaar in de rekken. Le fait du prince. Het is opnieuw een extravagant boek geworden, over een man die de identiteit overneemt van een andere man die in zijn salon gestorven is. De rest moet u zelf maar lezen maar u kunt ervan op aan dat het boek weer de originele extravagante toer opgaat. Waar blijft ze het halen? Eigenlijk is ze een veelschrijfster die al 23 jaren door de schrijfmicrobe gebeten is. Gelukkig voor de lezer. Dat wel. Op de cover staat Amélie Nothomb in een pose gefotografeerd door topfotografen Pierres et Gilles. Een beetje gelijk de valentijnskaarten uit het begin van de twintigste eeuw, als een vrouw met pijpekrullen, bloedrode lippen en bebloede vingertoppen, witte porseleinachtige huid met een heel mooie hoed - het moet gezegd. Ze kijkt naar boven alsof ze een verschijning heeft gezien. Ze staat vóór een kerkhof. Autobiografisch in de roman zijn de musea en de champagne. Als jong kind hield ze niet zo van musea, nu daarentegen wel. Dom Perignon zou haar favoriete champagne zijn. Amélie Nothomb heeft reeds 63 boeken geschreven waarvan er sommige in schuiven liggen. Haar zus heeft alle werken gelezen. Dit is haar 17de roman. Ze kiest zelf welk boek uitgegeven wordt. Haar boeken zijn als haar kinderen. In een metrostation in Sint-Lambrechts-Woluwe (tijdens één of andere interim) heb ik haar eens gezien op de roltrap. Ze lijkt me een leuke vrouw met pit. Ze zou afwisselend in Brussel en in Parijs wonen.
Terwijl mijn oren geteisterd worden door de loeiharde maar smaakvolle muziek van mijn oudste dochter, stel ik vast dat dit mijn eerste brilloze dag is sedert een tiental jaren. Ik droeg vroeger lenzen maar plots liepen de kosten voor ons huis zo hoog op dat ik gewoon terug mijn bril aandeed. Nu zag ik een interessant aanbod voor driemaandelijkse zachte lenzen en ik was meteen verkocht. Ik wist nog welke oogsterkte ik vroeger nodig had en blijkbaar is mijn zicht hetzelfde gebleven. Het was wel wennen om ze aan te doen maar ook dat ben ik weer gewoon. Een lenzendragende Tosca dus. Iemand vertelde me over een man die drinkt. Op zich niets ongewoon, ware het niet dat de man uit het buitenland komt, universitair geschoold is, zonder werk zit en ergens in een Vlaams dorp woont. Afgelegen zeg maar. Hij gaat scheiden van zijn vrouw en de kinderen vinden het niet erg. Liever dat dan... "Wat een voorbeeld voor de kinderen!" zegt iemand. Maar ik antwoord : "Stel je gewoon in die man zijn plaats. Wat be-leef je? Cultuurschok, misschien komend uit een traditioneel land tegen een redelijk materialistisch vrij land. Mensen te lande zijn open en gastvrij maar toch ook wat hermetisch, afgesloten voor wie niet tot hun wereld behoort en tenslotte, wie weet in welke afgelegen plek die man woont." Ik begrijp die man volkomen. Zelf ben ik een kameleon en zou ik jobs onder mijn zogezegde opleidingsniveau uitvoeren - heb ik trouwens al vaak gedaan. Maar niet iedereen is een kameleon. Bovendien is het als buitenlander wellicht niet altijd gemakkelijk om geïntroduceerd te worden al lees je geïdealiseerde verhalen van professoren van universiteiten die assistenten uit bijvoorbeeld Indië met open armen ontvangen en wegwijs maken. Maar het leven is niet altijd een sprookje. Jammer. Want ik hou van magie. Tenslotte, welke dromen heeft die man gekoesterd? Wie weet welke uitstekende vooruitzichten men die man beloofd heeft? Ach, niemand kiest het land waar hij geboren wordt. Ik keur drinken niet goed, maar soms zitten mensen muurvast en als men geen deftige oplossing kan bieden, moet men maar niet veroordelen. Het lijkt alsof de zelfmoord van mijn kennis S. (zelfmoord omwille van een vrouw, liefdesverdriet) me de zaken in meerdere dimensies laat zien. Niet goed of slecht maar verschillende uitvalshoeken. Mijn Dageraad komt ook uit het buitenland maar deed geen universitaire studies. Hij is "un Bruxellois pur sang" van mentaliteit. Dageraad is praktisch aangelegd, steekt kasten in elkaar, is handig. Dat maakte hem steeds geliefd bij de middle class mensen zodat hij nooit zonder werk zat en altijd aanvaard werd. Zolang de wereld draait, zullen er verschillen zijn tussen mensen.
Ik heb in eeuwen niets meer geschreven omdat ik geen tijd had. Teveel werk! Ik heb een zeer druk leven, zeker nu het vakantie is. Er wordt dan al wat meer gekookt enzo... Ik stel vast dat er zeer weinig disharmonie is in het leven van mijn broer in Zuid-Duitsland. Sissi leeft al lang niet meer, maar het is en blijft een sprookjesachtige omgeving en het plaatje klopt volledig. In deze warme protestantse omgeving wordt hij erkend en gewaardeerd als bekwame huisarts. Duits is de voertaal natuurlijk. De jongste zoon krijgt nu pianoles van een Russische muzieklerares. Alles fantastisch dus. Misschien heeft hij - heel soms - toch wat heimwee naar dat kleine landje aan de Noordzee. Hij is niet de enige die dat zou hebben. Zou ik ooit heimwee hebben? Honestly, probably not. Ik ben nogal een gootkat. Wherever I lay my head, that's my home... Of het gaat - vraagt mijn broer. Een aarzelende "ça va" kan er net af... Het zou dus beter kunnen - zegt hij. Bwaah, ja, ik heb betere tijden gekend, maar bon, ik klaag niet... De kinderen zijn goed geslaagd (ik verzwijg erbij dat ze soms lastig kunnen zijn, maar ja, pubers, wat wil je) en financieel trek ik mijn plan. Geen woord over de juridische kwestie van Dageraad. Ik hang mijn vuile was niet meer buiten. Allee, ge ziet er goed uit. Ja, jullie ook,... De man van de mutualiteit vond ook dat ik er goed uitzag, dat ik een goed voorkomen had. Hoe het toch kwam dat ik geen vaste job had gevonden? "Och, mijnheer, dat is een lang verhaal. Misschien niet het gepaste diploma, misschien terechtkomen in de verkeerde situaties, het is allemaal niet zo simpel, hee..." Hij keek me niet begrijpend aan. "Maar ik trek mijn plan wel, ik vind altijd wel iets." De voorspelling van mijn broer - achttien jaren geleden- dat ik de toer van de Brusselse firma's zou doen is bewaarheid gebleken. Al stak ik soms de grens over naar het Vlaamse gewest. Dageraad bracht de oudste dochter en haar vriendin weg naar een festival. En nu komt ons ma nog langs. Ik ga druiven wassen.
Af en toe komt mijn broer en zijn familie over uit Zuid-Duitsland alwaar ze een artsenpraktijk hebben. Nu, meer dan twintig jaren geleden, verliet mijn broer dit landje om zich ginder te vestigen, huwde er een plaatselijke schone en is er gebleven. Mijn zoon spreekt ook al van naar het buitenland te gaan, al wil hij eerst zijn studies afmaken. Afrika, Amerika... Of ik er moeite mee heb? Ik denk dat het pas achteraf moeilijk moet zijn voor een ouder. Maar wat telt is dat kinderen gelukkig worden en hun plek vinden. Sommigen reizen hun ganse leven. Zelf reis ik elke dag in de geest. Verbeelding is mijn kruid. De verbeelding schiet wortel en brengt een plantje voort. Het ene plantje blijft steviger overeind dan het andere. Maar sommige bloeien mooi. Magisch is de man die morgenvroeg koffie zal zetten en reeds vroeg brood haalt bij Panos. Dageraad. "Je me sens "ta chose" (om een tegenreactie op te roepen)." "Oh, mais tu es plus que "ma chose", tu es aussi "une personne à part entière", tu es comme un chat..." Daarmee kan ik leven. Zijn uitleg is bizar maar hij houdt van mij zoals niemand anders.
