16-02-2009 om 10:32 geschreven door tosca  

15-02-2009 om 12:06 geschreven door tosca  

13-02-2009 om 00:00 geschreven door tosca  

Sommige mensen vragen zich af hoe men zoveel kredieten kan opstapelen, als men al eigenaar is.
Het antwoord is vrij simpel.
Ten eerste heb ik meestal pech bij terugbetalingen van het één of het ander.
Het is alsof ze het erom doen.
Neem nu het orthodontisch apparaat van de jongste, plaatsing onderkant van het apparaat.
Achteraf zal ze mooie rechte tanden hebben, zoals de meeste jonge mensen - het wordt trouwens aangeraden op scholen, maar dat is een andere zaak - ...
Maar ondertussen betaalde ik wel 500 euro waarvan ik ocharme slechts 100 euro moet terugtrekken en dan na veel omzwervingen. Soms vraag ik me af in wat voor land we leven en of het geoorloofd is nog meer mizerie binnen te halen als men zelfs niet de rechten van de bevolking kan respecteren...
Ten eerste voerde de orthodontiste een verkeerde nomenclatuur in.
Mijn zesde zintuig merkte dit op maar aangezien ze twee weken afwezig was, duurde het twee weken eer de juiste nomenclatuur werd ingevuld.
Ten tweede is het plaatselijk mutualiteitskantoor vaak dicht en stak ik het voorschrift in de brievenbus met duidelijke referentie van naam en voornaam en al de rest. Ooit behaalde ik een prijs voor kalligrafie, so what's the problem..
Nu blijkt dat het voorschrift niet is toegekomen, het is "lost".
Dus opnieuw een duplicaat aanvragen, morgen, als de orthodontiste tenminste aanwezig is.
Ze is niet geaccrediteerd en dus betalen we sowieso elke keer 50 euro.
Maar wel bereikbaar op voetafstand.
Ik rekende op de 100 euro terugbetaling voor mijn budget van de laatstejaarsreis van de oudste.
Weer zal ik het elders tevoorschijn moeten halen.
Ik en de administratie, het is een slechte combinatie.
Ik heb er veel problemen mee.
Nochtans ben ik niet kansarm.
Wel glijd ik momenteel in de armoede, beetje bij beetje.
Momenteel bevind ik me nog op de koord ertussen.
Zelf heb ik altijd al rechte tanden, niet perfect maar toch...
Stel dat ik ooit kanker krijg (misschien heb ik het al), ik zou me niet eens laten verzorgen.
Voor mijn kinderen zou ik een uitzondering maken.
Hun gezondheid gaat voor alles.
Om maar te zeggen dat dit voor mij een klotejaar is in alle opzichten.
Teveel shit.
Ik zoek dus oplossingen.
Die komen er niet van vandaag op morgen.
Er zal gezocht moeten worden.
Er zal gewerkt moeten worden.
Er zal geklust moeten worden.
Het enige dat nog lukt is seks met mijn Valentijn.
Seks.
Nu weet ik waarom die van hierboven dat heeft uitgevonden.
Sorry voor de gevoelige lezers.
Ik wil jullie niet met mijn problemen overladen.
Na regen kwam toch zonneschijn, of niet soms...

11-02-2009 om 11:05 geschreven door tosca  

09-02-2009 om 10:59 geschreven door tosca  

Neergeveld door griep.
Maar toch vroeg opstaan, ontbijt klaarmaken, lunchdozen bereiden, strijk en was doen, wat kuisen.
Moke zal de boodschappen voor zijn rekening nemen.
Hij zal ook lekker verse soep bereiden.
Gisteren de sollicitatie.
Bediendenwerk in de sociale sector.
Viel redelijk goed mee moet ik zeggen, toch wat de sollicitatie betreft.
De dame was correct en gaf een rondleiding ter plekke.
Of ik zal aangenomen worden, betwijfel ik, want ze vond dat er een groot verschil was tussen sales (vorige job tele account manager) en seniorenflats en dat is ook zo, daar heeft die dame gelijk in. Ik heb wel het voordeel dat ik een vriendelijk persoon ben en respect heb voor oude mensen. De dame vreesde echter dat ik me wel eens vlug zou kunnen vervelen. Het zou in elk geval iets totaal nieuws zijn.  
Ik heb ook een vacature lopen als vertaalster. Anders hoop ik in scholen terecht te kunnen voor huiswerkklassen. Tenslotte heb ik drie kinderen opgevoed en zeven jaar speelpleinwerking gedaan.
Ik heb veel geduld.
We zien wel.
Intussen duikelt er weer een factuur in de bus.
Ditmaal voor de kabeltelevisie.
"Zal voor maart zijn," zeg ik tegen mezelf.
Ik ben gewend geraakt aan een minder royale levensstijl. Maak van oude dingen nieuwe dingen.
Morgen ga ik naar het vakantiesalon om wat vakantiesfeer op te snuiven.
Misschien win ik wel een reis!
Misschien moet ik gewoon risico's durven nemen, mijn leven wat minder laten afhangen van enkel betaalde arbeid, wat meer creativiteit inlassen. Anders leven kortom...

05-02-2009 om 14:36 geschreven door tosca  

reageert op mijn sollicitatie.
De GSM rinkelt.
Ik klink buitengewoon positief aan de lijn.
Mijn Neptuniaans kantje. (Lunatiek?)
Zo'n vleugje optimisme van Chris Duchausoit?
Wat heb ik te verliezen?
Morgen heb ik afspraak om 10 uur.
We zien wel.
Enfin, we blijven (voorlopig) in de running.
De dop heeft nog niet betaald (400 euro) en de zichtrekening kreunt onder de afbetalingen van de "overlevingskredieten".
Mijn huis is afbetaald maar ik heb overlevingskredieten.
Hout vasthouden dat het dossier in orde is, normalerwijze wel, maar met de RVA weet je nooit.
Er loopt soms iets mank ivm de coördinatie.
Ik heb zin om naar het Min van Financiën te bellen maar ze hebben het al zo moeilijk om hun budget rond te krijgen.
Mijn partner betaalde reeds 800 euro aan belastingen.
Ik zou volgens de computer 4000 euro moeten terugtrekken maar ik heb de afrekening (natuurlijk!) nog niet eens ontvangen. Wachten dus tot einde augustus eventueel.
Ik kan er de universitaire inschrijving en het kot en de laptop en de studieboeken voor mijn zoon mee betalen.
Ooit zal ik het toch moeten terugtrekken.
Geduld is de boodschap bij deze.
De crisis is nu wel echt in het land : op de markt van onze gemeente steelt men zelfs aardappelen...
In het land steelt men het koper van de spoorwegen.
Ik laat het niet aan mijn hart komen, verzorg mijn zere keel met een kop warme koffie met lekker veel melk en kaneel en reken uit hoeveel ik bij de boodschappen mag uitgeven.
Deze middag eet ik gebakken appeltjes met kaneel en poedersuiker en wat brood erbij.
Een ware lekkernij.
 

03-02-2009 om 11:19 geschreven door tosca  

bij de buren in één van de achtertuinen zijn buiten blijven hangen ondanks de sneeuw.
Witte maagdelijke lakens met een bloemetjesmotief.
Deze namiddag rommel ik wat op het internet.
Ik heb een profiel aangemaakt op één of andere site en via die site gesolliciteerd.
Benieuwd of er iets van komt.
Ik zal per e-mail verwittigd worden.
Aan de andere kant word ik door de RVA verplicht me in te schrijven bij het PWA. Huistaakbegeleiding zou me nog interesseren. Ik zou het goed kunnen maar in deze oorden vindt men heel zelden de juiste man of vrouw op de juiste plaats. De conclusie die ik uit dit alles trek, is dat al mijn vorige werkervaringen en jobs door de RVA niet op zijn juiste plaats gewaardeerd worden en dat men mensen lastigvalt die eigenlijk al een flinke carrière achter de rug hebben in plaats van het geschut te richten op jonge mensen die ook eens eindelijk aan een werkervaring toe zijn en al veel te lang in de zijlijn van de arbeidsmarkt geparkeerd zijn.
Bovendien zit ik nog altijd in mijn maag met het feit dat ik slechts 400 euro trek ondanks al die fulltime-arbeid vooraf. Ik weet het, het is beter dan niets, maar niets kan eventueel nog komen ingeval van schrapping uit het systeem en zal er ook komen als ik geen verdere buitenhuisjob doe. Ligt aan de "samenwoonst". Op OCMW's zal ik ook nooit kunnen rekenen want ik ben eigenaar (gelukkig maar!) van een woning. Op straat zal ik vooralsnog nog niet belanden maar het blijft oppassen geblazen. Het feit of ik al dan niet een nieuwe interim zal vinden, is gewoon een kwestie van goed geluk. Al heb ik het gevoel dat deze maand positiever ligt dan de vorige maand.
Ik ging op het voetpad de Boudewijnstraat omhoog. Vergezeld van mijn jongste dochter van net geen 15. Een schat maar die ook een eigen karakter begint te ontwikkelen. Ze worden groot...
Hier liep ik  als twaalfjarige, samen met mijn vriendin. Mijn innerlijk is hetzelfde gebleven - dacht ik toen.
Ego, heb ik wel een ego? Voor mij staat het ego los van het innerlijk. Was ik apothekeres geworden, had ik me misschien (zoals zovelen) met een titel vereenzelvigd. Nu ben ik enkel mezelf. Mijn ego is mezelf. De neerslag van mijn innerlijk. Vandaar wellicht ook de naam parelstuif.

02-02-2009 om 15:52 geschreven door tosca  

30-01-2009 om 15:39 geschreven door tosca  

want ik voel me langzamerhand terug herboren worden.
Alsof de winterdip wat achter de rug is en de pech (eindelijk) wat verdwijnt.
Ik hield me aan een budget (yes, sir!)
en slaagde hierin.
Neen, ik ben niet manisch-depressief, of borderline, of wat dan ook...
Ik ben een artiest-fantaziest
en verdomd blij dat ik mijn evenwicht teruggevonden heb.
Drastische beslissingen...
Weet niet of ik mijn vrijheid nog wil opgeven voor een paar duiten.
Geniet momenteel van uitstekende literatuur :
Honing proeven van Salwa Al Neimi.
Een mooie erotische roman geschreven door een dichteres van Syrische afkomst die al jaren in Parijs woont.
Poëzie kan er altijd wel bij.
"Qu'est-ce que tu lis???"
"Ah, si tu le savais.... c'est en rapport avec... et ..."
(niet voor publicatie vatbaar)
De jongste bleef thuis van school met een zere keel.
"Mama, ik stuur jouw planning in de war..."
"Och, dat is niks, dat is al de ganse maand zo..."
Ik maak trouwens geen planning meer. Laat komen wat komt.

29-01-2009 om 14:59 geschreven door tosca  

was ik een romanticus.
Of moet men romantica zeggen.
Je kent dat wel.
De prins op het witte paard.
Lezen.
Schrijven.
Wat later ook ervaringen opdoen in de echte wereld.
Mensen van allerlei rangen en standen.
Een potpourri van zielen.
De wereld al vrij jong leren kennen.
Een halve jongen in een vrouwenlichaam.
Soms verlang ik ernaar terug.
Naar dat "halve jongen" zijn (lees "onbezorgd").
Maar ja,
ik werd een vrouw
met alle gevolgen vandien.
Je hebt geluk dat je op papa gevallen bent,
zegt mijn oudste dochter.
Het was niet zomaar vallen,
antwoord ik daarop,
het was mijn weg.
Ik zou niet weten of ik anders beter of slechter af was
en het interesseert me ook niet.
Wat is, is.
Het geschrevene.
Oude teksten bevatten grote waarheden.
Als men het stof ervan afveegt.

28-01-2009 om 09:31 geschreven door tosca  

27-01-2009 om 00:00 geschreven door tosca  

Waarom doet iemand zoiets?
Baby's vermoorden.
Een jongere.
Ik heb thuis ook drie jonge mensen rondlopen.
In hun opvoeding is heel wat tijd gekropen en kruipt heel wat tijd.
Dit wordt onderschat.
Mensen praten er niet genoeg over, enkel als er problemen zijn.
Laat ons zeggen dat ik drie creatieve kinderen heb.
Elk is verschillend.
Voor elk is er een verschillende aanpak.
Individueel.
Neen, niet iedereen heeft zin om in hetzelfde lijntje te lopen.
Dat is het.
In onze wereld van vandaag moet alles snel gaan, iedereen hop in de rij en volgen.
Niet teveel fantaziekes.
Soms worden kinderen voor televisie gedropt als men te weinig tijd heeft.
Welke opvoeding?
Een opvoeding van cadeautjes om het gebrek aan kwali-tijd te compenseren?
Een opvoeding waarin ze bekegeld worden door vedettendom vanuit de media? Door de aantrek van het gemakkelijke geld?
Ik laat soms ook steken vallen in de opvoeding.
Maar heb hen wel realistisch opgevoed.
Ze weten wat het is "om eindjes aan elkaar te knopen".
Ze weten wat het is om een job te verliezen en het hoofd boven water te houden, steeds te herbeginnen.
In die mate vind ik het ook belachelijk dat men op de radio zei dat de jongen, de dader, niet "in armoede" was grootgebracht.
Alsof mensen met minder financiële draagkracht geen goede opvoeding kunnen geven.
In de opvoeding van mijn kinderen heb ik iets wat "onbetaalbaar" is moeten investeren.
Het heeft te maken met veel tijd, veel kosteloze inzet, veel afstand nemen van voorafgemaakte plannetjes.
Zo wou de oudste nooit naar een "jeugdbeweging".
Toch heeft hij nu veel vrienden en ontpopt hij zich tot een zeer sociale jongen.
Het is wellicht veel gemakkelijker om een vastgelijnd stramien te volgen in het leven.
Vroeg of laat breekt de koord echter.
Misschien wou de jongen zich wreken over een levensparcours dat hem niet echt lag.
Ik denk dat men het daar moet zoeken.
De veroorzaakte "horror" is een spijtig gevolg hiervan.
Belangrijk is dat men elk kind als individu beschouwt en zeer veel aandacht heeft voor wat het kind wil.
Men kan dan nog een goede structuur aanbieden in aansluiting hierop.
Belangrijk is dat men ook in discussie treedt met zijn kind.
Wat houdt het kind bezig?
Wat wil het kind echt? Wat wil het kind zelf?
Soms wil het niets kwijt, dat moet dan weer discreet gerespecteerd worden.
Maar ergens is er toch altijd een deurtje waar men als ouder binnen kan treden.
Dan kan men op kousevoeten binnengaan en het gesprek aanknopen.
Geen gemoraliseer maar een realistische aanpak.
Kinderen zijn de "regisseur" van hun eigen leven, zeker als ze al wat groter worden.
Vandaar dat het belangrijk is om "duurzaam" te denken.
Om kinderen aan te zetten om wat "verder te denken".
Denk ook eens aan de "leraren", zeg ik soms.
Bekijk het eens vanuit hun standpunt.
U ziet het, kinderen opvoeden is een hele klus waar veel tijd in kruipt.
Maar de dag dat ze zeggen dat ze je eigenlijk toch wel "heel graag zien", breekt de hemel open en voel je wat geluk eigenlijk is.
De inspanningen waren blijkbaar niet tevergeefs.
Ondertussen heb je wel wat mooie levensrimpeltjes bijgekregen.
Materiële dingen kunnen nooit de geestelijke dingen vervangen.
Misschien vinden mensen mij een "moraalridder", dan is dat maar zo.
Ik wou mijn eigen ei even kwijt.
Om eerlijk te zijn, jongeren respecteren wel af en toe een "moraalridder".

26-01-2009 om 11:12 geschreven door tosca  

Een jongeman van 20, naar het schijnt opgegroeid in een warm gezin en naar het schijnt de oudste van drie kinderen, doodt en verwondt baby's en een kinderverzorgster in een kribbe.

"Moest één van jullie ooit zoiets doen, ik zou die ene op staande voet neerknallen..."
"Niet neerknallen, mama, zelfmoord plegen... jouw leven is dan toch al kapot", zegt mijn jongste.
"Een moordenaar is "schmet"", zegt de oudste dochter.
Mijn zoon zegt niets want hij socializet met vrienden.
Natuurlijk is niemand er goed van.
Verschrikkelijk voor de familie van de slachtoffers.
Verschrikkelijk voor al die jonge kinderen die dit meemaakten.
Verschrikkelijk ook voor de familie van de dader.
Verschrikkelijk voor de ganse maatschappij.
Wat gaat er toch mis...
Je zult niet doden (één van de geboden)
Kan alles niet wat eenvoudiger, zoals vroeger...

25-01-2009 om 00:00 geschreven door tosca  

Leuven is een mooie stad.
We zien waar het geld zit.
Kortenberg een lieflijk dorpje.
Lieve zwarte medeburgers.
"Il faut croire en Dieu..."
Ik denk alleen aan mijn overleden tante die vandaar afkomstig was.
Jongens willen een interview afnemen bij voorbijgangers.
Ben gehaast.
Sorry voor een andere keer.
De lijnbus rijdt goed en snel.
Dat is alvast een zekerheid.
Iemand vraagt of ik een beroepsactrice ben.
Omdat ik sprak van een ingelaste sabbatmaand.
"Nee, spijtig genoeg niet."
Ik voel dat dit niet mijn beste periode is.
Mijn geluksster staat verkeerd.
Vandaag vind ik mezelf terug.
In rust en stilte.
Peace and quiet.
Oplossingen zoeken.
De facturen zijn betaald.
Maar er is geen geld meer.
Berg van Barmhartigheid.
Iets in pand geven tot ik mijn loon of dop trek.
Cash Converters.
Laat open en overal bereikbaar.
Direct cash geld als ze het "spul" kopen.
Lenen...
Poeh, moet je terugbetalen...
Een oude visakaart in een lade terugvinden.
Waar was de code weer gebleven?
Misschien kan ik de lening (comfortkrediet) laten herzien.
Een nieuwe lening en 1000 euro bovenop.
Mama, wanneer schaffen we ons wifi aan?
Ik wil schoenen kopen, ze zijn stuk.
Ik wil een warme trui.
Ze schieten het voor met hun kaart.
Misschien moet ik maar eens echt in gang schieten.
Echt leven als artiest fantaziest.
Chipoteren en bricoleren.
Maar vooral overleven.
Toch voel ik me niet depri.
Ik trakteer mezelf op een koffie met marshmallows.
Mijn andere tweedehandsfiets rammelt maar de lichten zijn uitstekend.
Heb opgemerkt dat Molenbeek city 's avonds leeft.
Snacks.
Kapper.
Beenhouwerij.
Ieder doet zijn ding.
Jette is wat rustiger.
Mijn partner vraagt wat we vanavond zullen eten.
Epinards à la crème.
Gezond.
Overal sleur ik mijn boterhamtrommeltje mee.
Water van de kraan, ijsgekoeld, in een plastieken fles die 3 maand meegaat en telkens hervuld kan worden.
Soberheid maakt creatief.
Vrijheid ook.
De beste dingen in mijn leven hebben weinig met geld vandoen.
Mijn dokter is niet zo duur.
Hij is er, als een rots in de branding.
Alles gaat prima, okido,
bedankt voor het voorschrift.
"Mama, mijn oor is gezwollen, met een oorring..."
Lichte, heel lichte infectie.
"Il faut croire en Dieu..." zei de vrouw.
Dieu speelt eventjes verstoppertje.
Of misschien, ben ik het zelf die verstoppertje speelt.

22-01-2009 om 10:44 geschreven door tosca  

Ergens in Vlaams-Brabant is er kans op een nieuwe job.
Morgen is er eerst opleiding voorzien plus selectie en dan kom ik eventueel in aanmerking.
Ze zoeken verschillende mensen hetgeen mijn kansen vergroot want als ze maar één persoon zoeken, kom ik niet in aanmerking tenzij er geen andere medespelers zijn. Mijn groot geluk is dat ik meerdere talen spreek maar daarmee is ook zowat alles gezegd.
Het gaat om een halftime, uiteraard.
Het kennismakingsgesprek verliep gisteren uitstekend.
Wel kwam ik per ongeluk een uur te laat maar dat kwam door het feit dat de plek moeilijk vindbaar is.
Dan maar telefoneren in een sympathiek hotelletje.
De man (ongeveer zo'n 37 jaar oud) was heel joviaal en ik moest zelfs niet betalen voor de telefoon maar deed dit toch. Waarom niet per gsm? Wel, mijn belkrediet was erg laag en ik had geen zin om al een nieuwe kaart te kopen. Maar de goede ouderwetse methode gaat ook...
De persoon die normaal het kennismakingsgesprek moest leiden, was ziek, dus had ik geluk...
Ik beschouwde het zowat als een avontuur.
Thuisgekomen, na grote omzwervingen met de lijnbus, via eindeloze industrieparken, trok Mo een gezicht...
"Ga je zover werken, schat..." Hij heeft er bijna niet van geslapen.
Maar heb ik de keus?
De hete adem van de RVA in de nek.
Ik mag dan wel heel vaak interimmen, ze laten niet los...
Zoals gezegd, blijf ik nog graag zo'n 60 maanden in het "systeem".
Het zou zonde zijn om mijn rechten te verspelen.
De collega van de vrouw die het kennismakingsgesprek gisteren leidde, zei dat ik waarschijnlijk nog iets bij zou trekken van de RVA, maar als samenwonende krijgt men niets bij. Als halftime trek ik ongeveer het dubbele van mijn dopgeld van 400 euro. Dit volstaat voor mij. Want - zoals vermeld - ben ik low impact.
Binnen 60 maanden kan ik als zelfstandige aan de slag om studies en dergelijke te maken.
Niet als ingenieur of architect.
Zo opgeleid ben ik niet.
Neen, het gaat om steekproeven.
Moke vindt het allemaal maar niets.
Zo ver gaan werken.
In andere landen zoals in de VS doen ze dit vaak.
Het wordt aanvankelijk wat puzzelen.
Wat is de goedkoopste en snelste manier om er te geraken?
Lijnbus, trein of de twee in combinatie?
Ik kan opgaan met lijnbussen en met lijnbus, trein en lijnbus terugkomen.
Dat is "the cheapest way".
In de voormiddag ben ik vrij, ik werk pas vanaf de late namiddag.
Tegenwoordig mag men niet moeilijk doen.
Een Marokkaanse mijnheer, een mooie tiep van rond de vijftig, legde met mij het traject af en werkt ook ver van huis. Hij woont in Etterbeek. 
Een Zuid-Amerikaanse dame zat ook op de bus. Misschien heeft zij zelfs geen papieren en probeert ze rond te komen door te kuisen bij particulieren. Big respect...
In de Middeleeuwen bestond geen werkweek. Men werkte wanneer men geld nodig had.
Men deed dingen die men graag deed.
Ik zwerf graag rond en ik babbel graag. 2 dingen die ik gelukkig zou kunnen verwezenlijken bij deze eventuele nieuwe opdracht.

20-01-2009 om 10:38 geschreven door tosca  

19-01-2009 om 11:11 geschreven door tosca  

Bij de volgende verkiezingen wil ik opkomen als onafhankelijke.
Waarom?
Omdat er mensen zijn die hun gans leven hun tikker hebben afgedraaid en slechts 625 euro pensioen krijgen.
Omdat er mensen zijn zoals ik die een rijkgevulde interimcarrière hebben vanwege jobhopping en achteraf slechts 400 euro trekken als samenwonende en omdat ik me steeds opnieuw moet rechtvaardigen. Rechtvaardigen waarvoor?
Activering van werklozen?
Vorig jaar werkte ik 8 maanden zonder onderbreking.
Acht maanden.
Ik krijg nu 16 maanden respijt van de RVA omdat ik bij het eerste gesprek gunstig beoordeeld werd (jawadde, ik heb gewerkt verdomme!!!) en ik heb hier een bewijs van (dat ze mij pas binnen 16 maanden terug op het matje roepen).
Via het syndicaat bemerkte ik echter een grove vergissing.  Vanaf mei 2009 zouden ze mij terug oproepen ter verantwoording terwijl ik normaal pas in mei 2010 kan worden opgeroepen als de wetgeving wordt nageleefd.
Ik heb die wet niet gemaakt, ik ben geen Minister van Werk.
Wat een kl-boel!!!
Of ik nog werk zoek?
Ja, wat dachten ze dan...
Kijk, het gaat om rechten.
Om een correcte toepassing van de wetgeving.
Ik begrijp dat - als ik ooit geen interims meer doe na mijn vijftigste - men mij er ooit uit zal zwieren.
Al is dat niet logisch na een carrière maar soit, de wet is de wet.
Ik haat dat dilettantengedoe, dat geklungel.
Op OCMW-steun zal ik nooit kunnen rekenen vanwege het bezit van een huis.
Leefloon nope.
Hopelijk win ik een grote som die ik in een kous kan bewaren of op een depositorekening kan beleggen.
Al die  jaren (vanaf 1985 want ik begon al héél jong te werken) is mijn geld (belastingen) dus naar de zee gevloeid...
Enfin, ik heb de liefste man van Noordwest Brussel, misschien ook van het heelal, maar het ligt niet in mijn aard om teveel met bloemen te gooien.
Wat als er met hem iets gebeurt?
Nooit gedacht dat ik ooit zoveel van iemand zou houden.
Het is alsof de engelen hiermee gemoeid zijn.
Liefde is zien in iemand wat anderen niet in die persoon zien. Liefde is seks. Liefde is fusie. Liefde is houden van de geur van de andere. Liefde is rommel maken en de rommel door de andere laten oplossen. Liefde is een relatie die niet door anderen aanvaard wordt maar wel door de twee protagonisten. Liefde is een chemisch proces vermengd met onderbewuste toestanden en spelden die elkaar in een hooiberg gevonden hebben. Liefde is seks met dé Ander alsof het altijd de allereerste keer is. Zelfs al wordt men 500 jaar oud.  
Ik kan creatief uit de hoek komen en eventueel hiermee wat rondkomen.
Maar het blijft puzzelen.
Af en toe meer fantaziest dan artiest.
Ik ben ook heel moeilijk in de liefde dus een vervanging voor mijn partner - mocht ik hem verliezen - zou ik nooit willen, het zou op zijn minst een even grote liefde moeten worden.
Waar zou ik die ooit nog vinden?
Ik heb gelukkig schatten van kinderen die me wat zouden kunnen helpen.
Maar ik wil geen financiële steun.
Van niemand...
Ik wil altijd mijn vrijheid bewaren.
Gelukkig ben ik een plantrekster.
Volgend op het vorige kan ik maar één ding concluderen : carpe diem, pluk de dag en morgen zien we wel weer. Alleen het nu telt.

17-01-2009 om 12:33 geschreven door tosca  

De kinderen brengen graag hun vrienden/vriendinnen mee naar huis om na een fuif te blijven slapen.
Ik laat hen maar doen.
Mijn partner zal morgenvroeg om koffiekoeken gaan.
Het is hier in alle geval lekker warm.
Eigenlijk zijn we geen "contraare" mensen en brengen we het er nog goed vanaf met de kinderen.
Op werkvlak komt (eindelijk!) wat beweging.
Maandag mag ik me aanbieden bij een bureau in Zaventem.
Verandering van lucht doet eten.
Waarmee ik bedoel dat er misschien iets in zit op werkvlak.
De leeftijd scheen alvast geen probleem te zijn.
Ach, we voelen ons nog altijd jong. Vooral in ons hoofd.
Het is wel recessie, see, maar ik ben zó flexibel ondertussen dat ik het klappen van de zweep wel ken.
Ik kies voortaan voor een deeltijdse job.
Want stillekesaan begint het verlangen te groeien om meer creatief bezig te zijn.
In my very own way... 
Morgen bak ik zelf een mozzarellapizza.
Jammer dat de kinderen niet zoveel van donkere olijven houden.
We eten ook couscous dit weekend maar eigenlijk heb ik ook eens zin in een lekker ouderwetse hutsepot.
Heel gezond vanwege de groenten.
Il y a des femmes qui ont voulu me courtiser aujourd'hui
Oh, chéri, ce que je ne vois pas, je m'en fiche pas mal... Je n'étais pas là, je n'ai rien vu...
Ooit kwam hij Kadja Nin tegen bij een lokale kruidenier. Een heel mooie madam.
Ze nam mijn zoon - toen zoontje - in de armen. "Un beau bébé, monsieur..."
Ik werkte toen op een gemeentebestuur. Pennenlikster. Met losse katoenen zomerkleren. Er leek aan de zomer geen einde te komen toen en de dagen duurden lang. Vroeg, vroeg opstaan. Werken en denken aan het kindje in de buik. Een vroegere klasgenoot tegen het lijf lopen. Ze was medisch vertegenwoordigster geworden. Wat ben ik geworden? Vanalles en nog wat. In my very own way... Maar met een goede dosis gezond verstand, van tijd tot tijd. Dat zal aan ons ma liggen.
"Een goede emmer koud water," zei ze als ik teveel ging "zweven".
Het heeft ook geholpen, die aanpak.

16-01-2009 om 00:00 geschreven door tosca  

15-01-2009 om 10:36 geschreven door tosca