Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
24-08-2008
EEN OPEN BLIK
Terwijl mijn oren geteisterd worden door de loeiharde maar smaakvolle muziek van mijn oudste dochter, stel ik vast dat dit mijn eerste brilloze dag is sedert een tiental jaren. Ik droeg vroeger lenzen maar plots liepen de kosten voor ons huis zo hoog op dat ik gewoon terug mijn bril aandeed. Nu zag ik een interessant aanbod voor driemaandelijkse zachte lenzen en ik was meteen verkocht. Ik wist nog welke oogsterkte ik vroeger nodig had en blijkbaar is mijn zicht hetzelfde gebleven. Het was wel wennen om ze aan te doen maar ook dat ben ik weer gewoon. Een lenzendragende Tosca dus. Iemand vertelde me over een man die drinkt. Op zich niets ongewoon, ware het niet dat de man uit het buitenland komt, universitair geschoold is, zonder werk zit en ergens in een Vlaams dorp woont. Afgelegen zeg maar. Hij gaat scheiden van zijn vrouw en de kinderen vinden het niet erg. Liever dat dan... "Wat een voorbeeld voor de kinderen!" zegt iemand. Maar ik antwoord : "Stel je gewoon in die man zijn plaats. Wat be-leef je? Cultuurschok, misschien komend uit een traditioneel land tegen een redelijk materialistisch vrij land. Mensen te lande zijn open en gastvrij maar toch ook wat hermetisch, afgesloten voor wie niet tot hun wereld behoort en tenslotte, wie weet in welke afgelegen plek die man woont." Ik begrijp die man volkomen. Zelf ben ik een kameleon en zou ik jobs onder mijn zogezegde opleidingsniveau uitvoeren - heb ik trouwens al vaak gedaan. Maar niet iedereen is een kameleon. Bovendien is het als buitenlander wellicht niet altijd gemakkelijk om geïntroduceerd te worden al lees je geïdealiseerde verhalen van professoren van universiteiten die assistenten uit bijvoorbeeld Indië met open armen ontvangen en wegwijs maken. Maar het leven is niet altijd een sprookje. Jammer. Want ik hou van magie. Tenslotte, welke dromen heeft die man gekoesterd? Wie weet welke uitstekende vooruitzichten men die man beloofd heeft? Ach, niemand kiest het land waar hij geboren wordt. Ik keur drinken niet goed, maar soms zitten mensen muurvast en als men geen deftige oplossing kan bieden, moet men maar niet veroordelen. Het lijkt alsof de zelfmoord van mijn kennis S. (zelfmoord omwille van een vrouw, liefdesverdriet) me de zaken in meerdere dimensies laat zien. Niet goed of slecht maar verschillende uitvalshoeken. Mijn Dageraad komt ook uit het buitenland maar deed geen universitaire studies. Hij is "un Bruxellois pur sang" van mentaliteit. Dageraad is praktisch aangelegd, steekt kasten in elkaar, is handig. Dat maakte hem steeds geliefd bij de middle class mensen zodat hij nooit zonder werk zat en altijd aanvaard werd. Zolang de wereld draait, zullen er verschillen zijn tussen mensen.
Ik heb in eeuwen niets meer geschreven omdat ik geen tijd had. Teveel werk! Ik heb een zeer druk leven, zeker nu het vakantie is. Er wordt dan al wat meer gekookt enzo... Ik stel vast dat er zeer weinig disharmonie is in het leven van mijn broer in Zuid-Duitsland. Sissi leeft al lang niet meer, maar het is en blijft een sprookjesachtige omgeving en het plaatje klopt volledig. In deze warme protestantse omgeving wordt hij erkend en gewaardeerd als bekwame huisarts. Duits is de voertaal natuurlijk. De jongste zoon krijgt nu pianoles van een Russische muzieklerares. Alles fantastisch dus. Misschien heeft hij - heel soms - toch wat heimwee naar dat kleine landje aan de Noordzee. Hij is niet de enige die dat zou hebben. Zou ik ooit heimwee hebben? Honestly, probably not. Ik ben nogal een gootkat. Wherever I lay my head, that's my home... Of het gaat - vraagt mijn broer. Een aarzelende "ça va" kan er net af... Het zou dus beter kunnen - zegt hij. Bwaah, ja, ik heb betere tijden gekend, maar bon, ik klaag niet... De kinderen zijn goed geslaagd (ik verzwijg erbij dat ze soms lastig kunnen zijn, maar ja, pubers, wat wil je) en financieel trek ik mijn plan. Geen woord over de juridische kwestie van Dageraad. Ik hang mijn vuile was niet meer buiten. Allee, ge ziet er goed uit. Ja, jullie ook,... De man van de mutualiteit vond ook dat ik er goed uitzag, dat ik een goed voorkomen had. Hoe het toch kwam dat ik geen vaste job had gevonden? "Och, mijnheer, dat is een lang verhaal. Misschien niet het gepaste diploma, misschien terechtkomen in de verkeerde situaties, het is allemaal niet zo simpel, hee..." Hij keek me niet begrijpend aan. "Maar ik trek mijn plan wel, ik vind altijd wel iets." De voorspelling van mijn broer - achttien jaren geleden- dat ik de toer van de Brusselse firma's zou doen is bewaarheid gebleken. Al stak ik soms de grens over naar het Vlaamse gewest. Dageraad bracht de oudste dochter en haar vriendin weg naar een festival. En nu komt ons ma nog langs. Ik ga druiven wassen.
Af en toe komt mijn broer en zijn familie over uit Zuid-Duitsland alwaar ze een artsenpraktijk hebben. Nu, meer dan twintig jaren geleden, verliet mijn broer dit landje om zich ginder te vestigen, huwde er een plaatselijke schone en is er gebleven. Mijn zoon spreekt ook al van naar het buitenland te gaan, al wil hij eerst zijn studies afmaken. Afrika, Amerika... Of ik er moeite mee heb? Ik denk dat het pas achteraf moeilijk moet zijn voor een ouder. Maar wat telt is dat kinderen gelukkig worden en hun plek vinden. Sommigen reizen hun ganse leven. Zelf reis ik elke dag in de geest. Verbeelding is mijn kruid. De verbeelding schiet wortel en brengt een plantje voort. Het ene plantje blijft steviger overeind dan het andere. Maar sommige bloeien mooi. Magisch is de man die morgenvroeg koffie zal zetten en reeds vroeg brood haalt bij Panos. Dageraad. "Je me sens "ta chose" (om een tegenreactie op te roepen)." "Oh, mais tu es plus que "ma chose", tu es aussi "une personne à part entière", tu es comme un chat..." Daarmee kan ik leven. Zijn uitleg is bizar maar hij houdt van mij zoals niemand anders.
Heel erg genoten van ons tripje naar Londen. De winkels in Oxford Street zijn prachtig maar erg duur maar de ervaring loont de moeite. "Excuse me, Madam, are you a local," vroeg er iemand me toen ik me ergens had neergezet terwijl de kids aan inside-window-shopping deden. Helaas moest ik de dame teleurstellen. Ik een "local"? Ik weet het, ik heb een bleke huid annex blauwgrijze ogen maar de rest heeft eerder vandoen met een kruising tussen een Duitse, een Spaanse en een Chinese. Een fameus "zinneke", zeg maar. Voor al wie oog heeft voor vrouwelijk én mannelijk schoon, de buurten van Oxford Street en Oxford Street zelf zijn "the place to be". Heel wat knap volk ontmoet, extravagant dat wel. Mijn paarse satijnen ballerina's die ik 's morgens in allerijl had aangetrokken, staken echt niet af. Een hele groep mannen, gay of niet-gay of whatever, mogen er ook zijn. Een lust voor mensen die gevoelig zijn aan stijl, designerkleding en dergelijke. Ik hou van het element "show". Voor de rest is het boven mijn budget maar de dochters dragen graag al eens merkenkleding. Onder andere bij Bik Bok konden ze hun gading vinden (20 ponden moesten volstaan). Mijn zoon paste jasjes bij Top Man maar vond de prijs te duur en wil liever kleren kopen in Antwerpen of Brussel. Hij kocht een basket-hoofdband bij Niketown. De mensen begrepen mijn Engels al heb ik een Brussels accent. De winkel Borders is een aanrader op het vlak van boeken. Cosy à n'en plus finir. Zeer vriendelijk personeel, het scheelde niet veel of ik had een date met mmm... een hele vlotte mijnheer. Maar Dageraad spookt steeds in mijn achterhoofd en zorgt voor orde en stabiliteit. U ziet, het loont de moeite om eens de grenzen over te steken. Het komt ook doordat ik een mentaliteit heb van "verras me", "toon me iets leuks" en dat brengt dan positieve ervaringen teweeg. In het St-Jamespark liepen de eekhoorntjes (grijze) naast ons en in the classical English tradition waren er katoenen strandstoelen op het gazon. Zogezegd tegen betaling volgens de kinderen. De queen heb ik niet gezien, maar wel de wachters met berenmuts en Britse bobbies. Bij de Big Ben, de Houses of Parliament en Westminster Abbey raakten we bijna verstrikt in een betoging voor de vrede, tegen de oorlog, door mensen van Georgische origine en sympathisanten. Mijn dochter nam veel foto's op haar gsm. Een soort skeletachtig wezen liep rond op straat en nodigde ons uit voor de London Dungeon experience, een soort Middeleeuws griezelmuseum, tentoonstellingen over Jack the Ripper, heksenverbrandingen en dergelijke. Deze heks trakteerde zichzelf op een promo-dvd (English spoken and English subtitles for the hearing impaired) Edward Scissorhands voor drie pond. De Tower Bridge boven de Thames is nog altijd uniek. Ik vond London absoluut niet overcrowded. De metro's zijn gerieflijk en comfortabel en rijden bijzonder vlot. De lijnen bestrijken de ganse stad. De straten liggen er zeer proper bij, ik heb de indruk dat er minder "mizerie" is dan in Brussel. De droom van vele "havelozen", "mensen die in mizerie leven" is Engeland, maar ze stranden in Brussel. Engeland heeft de allures van een wereldstad maar bevat met mondjesmaat mensen van overal. Brussel is een gezellige provinciestad maar bevat overvloedig alle nationaliteiten van de aardbol. Ik weet niet of een geordende aanpak zoals in Engeland hier zou werken. Dus blijft Brussel een laissez-vivre-plek waar iedereen zicht thuisvoelt als men van nature nogal nonchalant is.
we are going to London! Gewapend met een boekje met kaart van London en een paar ponden. Meer moet dat niet zijn. Het avontuur kan beginnen. Hopelijk ontdekken we weer speciale plekjes. Gisteren reageerde ik op iemands blog ivm televerkoop. Het is omdat dat een domein is waarin ik gespecialiseerd ben. Als ik eerlijk mag zijn, mag ik wel zeggen dat ik er een gave voor heb. In 1995 - na een onderbreking van mijn carrière als vertaalster wegens bevallingen en dergelijke - volgde ik een "pilootopleiding" in de telemarketing. Betaald door een firma. Telemarketing op "Amerikaanse" wijze. Geen miserabilisme, pure "Fun", het is een "Spel" waarbij men wint of verliest. Sommige prospecten aan de telefoon zijn gewonnen voor het "Spel" en zeggen "Yes" en dan zijn de targets voor een deel bereikt. Het is geen gemakkelijke job, vele mensen zeggen "No" maar dat is zo... Dat maakt deel uit van het "Spel". Je moet hard werken om iets kleins te oogsten. Heel hard werken! Er zijn zachtere kanten in de telemarketing, zoals de enquêtes en dergelijke. Televerkoop, hard selling, is het moeilijkste. Daartussen heb je dan nog het gans gamma van klantendiensten van a tot z. Je leert omgaan met moeilijkere klanten. Mensen die onmiddellijk "neen" zeggen, groet ik beleefd. Het is hun recht. Dat doen maar weinig telemarketeers. De meesten vloeken. Met vriendelijkheid bereik je al veel. De persoon die je aan de lijn hebt, is op dat ogenblik het allerbelangrijkste in de wereld. Je eigen problemen neem je liefst niet naar je werk mee. In geen enkele job trouwens. Dat is weinig professioneel. Het lot heeft me een beetje in die richting geduwd, al heb ik ook administratieve jobs uitgeoefend. Ik slaagde zelfs examens voor gemeentes enzo maar de politiek besliste er anders over en na een paar jaar zijn die examenresultaten verjaard. De "pilootopleiding" telemarketing mocht er zijn. Het was nog in de "golden nineties". Er was een positieve geest. Mijn zoon - inmiddels terug thuis - is moe na een lange fietstocht inclusief lange nacht. De ouders van de jongen waar hij en zijn vrienden overnacht hebben, waren in het buitenland voor een congres. Het zouden protestanten zijn. Mensen hebben allemaal verschillende overtuigingen. Mij stoort dat allemaal niet. Gesprek met mijn jongste : "Volgend jaar een weekend in één of ander zonnig land, aan een zwembad, cocktailtjes in de nabijheid, me eens goed in de watten laten leggen..." Vooraf wel zo'n 5 kilo vermageren.
Vertrouwen in het leven. Vertrouwen in mijn zoon die met vier vrienden van zijn school bij één van de vrienden gaat logeren in Schaarbeek. Ze zijn met de fiets vertrokken. Blijkbaar had hij al gegeten vanavond. Durum ofzo. In één of andere snackbar rond de Basiliek van Koekelberg. Jongens onder elkaar. "Mama, je kan je niet voorstellen hoe lekker de durums daar zijn, met worteltjes enzo..." Of hij een fiets mocht lenen voor een vriend die geen fiets bijhad. "Ja, natuurlijk, doe maar..." Mijn dochter was dan weer op stap met vrienden en vriendinnen uit de rand rond Brussel. Goed dat ze verschillende werelden leren kennen. De jongste moest met mij naar de orthodontist. De bovenste tanden zetten zich al goed recht en binnen twee maanden betaal ik de tweede schijf van 500 euro als ze de blokjes aan de onderkant plaatst. Nu betaal ik elke maand vijftig euro waarvan slechts een deeltje wordt terugbetaald. Waarschijnlijk is de orthodontist een niet-geconventioneerde orthodontist, dus een specialist die het honorarium vrij bepaalt en niet akkoord gaat met de ziekenfondstarieven. Ach, wat wil je, als je dan ergens zo'n orthodontist zou vinden die minder duur is, is daar wellicht een file of een wachtlijst van mensen en daar kan ik het geduld niet voor opbrengen. Ik bespaar dan wel op een andere manier. Ik schrijf graag en merk dat deze blog gelezen wordt. Lezers zijn verdwenen of reageren niet meer, nieuwe lezers komen erbij. Iedereen is welkom, hoe dan ook. Af en toe zweef ik al eens, maar over het algemeen ben ik een "nuchtere" persoon. Op televisie zag ik een deel van een clip over "ontbossing" en dan denk ik aan de bomen en bossen uit mijn kindertijd. Ik ging vaak alleen wandelen in het bos of ik liep achter mijn broers in het bos, klom in de bomen, speelde met het buurmeisje naast het huis van de grootouders. Volgens mij voelen bomen alles veel scherper aan, de "pijn", de "regen", de "zon". Bomen zijn ontzettend wijs en dragen een verhaal in zich. Ze pikken heel wat op uit de wereld van de mensen. Als ik een dip heb, ga ik wandelen in het Laarbeekbos en dan is de dip zo over. Of ik keer terug naar het bos uit mijn kindertijd. Nu, momenteel heb ik geen dip - zelden trouwens - en toch geniet ik als ik terugdenk aan het bos uit mijn kindertijd en hoe ik me toen voelde. Eén met de bomen, de wind, de dennennaalden op de zandgrond, de krekels en de eekhoorns. One of them. In Krekel-dal. Aangezien ik een wildebras was, moest er af en toe iets gehecht worden, voorbeeld een klein litteken op mijn voorhoofd dat onder mijn haren verborgen is. Ons ma presteerde overuren met haar bende kapoenen. Een fijne dame liet een lief berichtje na in mijn gastenboek en ik bewonderde de foto van haar poes Smoky op haar blog.
"Hoe kun jij nog sparen met drie kinderen?" Het antwoord is niet, ware het niet dat er zo'n ultieme oplossing bestaat, de kous uit de tijd van mijn overgrootmoeder, vervangen door een doos met mooie kleuren. Niet te mooi zodat de doos niet te veel de aandacht lokt. Gewoon een doos dus. Hierin stopt men af en toe wat kleingeld, als men in een gulle bui is. Maar nu komt het, dan verbergt men de doos op een geheim plekje waar men zelden komt. Twee keer per jaar stort men de inhoud op de spaarrekening, desnoods een aparte rekening. Dan komt men er niet meer aan. Eraf blijven is de boodschap. Het is een truuk, zo oud als de wereld, maar het helpt... Het is nog beter als men een deel ervan aan één of ander "goed" doel schenkt, maar vergeet uzelf ook niet...
Mijn zoon zaagde al maanden voor dat toestel (Weider ofzo), maar ik gaf niet toe. Uiteindelijk ben ik dan toch gezwicht, hij kocht het met een deel van zijn geld van zijn vakantiejob. Dageraad speelde voor chauffeur en ze moesten tot in Go Sport Waterloo gaan, een kant waar we zelden naartoe gaan. De ganse namiddag heeft mijn zoon het spul gemonteerd en het staat te blinken in zijn kamer. De laatste tijd doet hij veel sport en, neen, het heeft niets met de overdosis Olympische Spelen te maken. Hij gaat dan lopen met vrienden, in het Elisabethpark. Eén ding is zeker : als het met zijn studies niet lukt, kan hij altijd nog monteur van fitnesstoestellen worden.
ontbreekt me om veel te bloggen, maar ik schrijf alles wel op papiertjes op zodat ik het later eventueel op de blog kan plaatsen. Werk aan de winkel... Ik ben ook terug beginnen tekenen, eindelijk... Bepaalde zaken van vroeger zien er plots kristalhelder uit. Als Swarovskikristallen... magisch mooi. Taal zou wat tekort schieten momenteel. Ik beleef het liever in mezelf. Dus, even geduld.
Een broeierige augustusmaand. Muggen overal. Bomen overal. Sjirpende krekels. Laatavonden. Ergens in Rijmenam. Sixties beginperiode van de pil. Een ongelukje of toch niet... Chaos bleef chaos en voegde chaos toe. Rien n'a été simple In dit tranendal Ik ben een gelukkige chaoot in het heelal...
In de weekendkrant van Het Laatste Nieuws viel mijn oog op het relaas van ene Patje Blauwers. Op zijn manier een levenskunstenaar. Leeft heel sober in zijn woonwagen op een stuk wei dat hij huurt. Leeft al heel lang van een uitkering. 28 jaren ongeveer. Maar vult zijn leven toch in op een charmante manier. Kampvuren organiseren, punkavonden, voetbalt met een paar vrienden, doet klapkes met mensen en bevordert aldus het sociaal contact, zorgt goed voor zijn honden en heeft een goede band met zijn kinderen - die wel niet bij hem wonen. Wordt af en toe opgeroepen door de VDAB voor sollicitatietrainingen en dergelijke. Voelt zich dan gestresst en confused. Moeilijk om hem in het systeem te doen passen. Quasi onmogelijk. Zou beter functioneren in een soort ruilmaatschappij. Is zeer gelukkig met zijn vrijheid. Moet kunnen natuurlijk. Zelf zou ik daar nooit van kunnen genieten. Mij zouden ze al eeuwen uit het systeem gezwierd hebben. Omdat ik samenwoon en anders ook. Mensen zijn nogal veeleisend voor mij. Soms strenger dan voor anderen. Of beeld ik me dat in. Ik wil vrij zijn en tekenen en schilderen. In de plek daarvan bereid ik me voor op de volgende job. Please, be tender with me, I am only human. Toch ben ik goedgezind. Laat komen wat komt. In mijn virtuele dvd-kast van mijn leven, liggen de dvd's van al mijn jobs. Ervaringen. Nog niet verwerkt. Who cares. Baat het niet dan schaadt het niet?
Deze nacht - volgens F. Deboosere - schouwspel van vallende sterren te bewonderen. Dit wordt dus een bezoekje aan mijn dakterras. Even na middernacht. Benieuwd welke geluiden ik in de nacht zal ontwaren. Benieuwd of de krekels nog zullen sjirpen en of ik uilen of vleermuizen zal ontwaren. Gisteren was ik enthousiast over de Olympische Spelen. Mensen dichter bij elkaar brengen enzo... Er is nochtans weer een oorlog aan de gang. Het zou simpel kunnen zijn. Vrede vinden in en met en rond zichzelf. Lief zijn voor Moeder Aarde. Het andere ritme, eens te voet, eens per fiets,... Deze nacht weer eens een te gekke droom gehad. Ik beklom een gevelwaartse ladder op een flatgebouw, again and again and again... Bovenaan het flatgebouw, reikte een dame mij de hand : "Kom erbij, kom erbij..." Achter mij bengelde de hoogte, auto's en mensen als mieren onderaan. Hopelijk wordt de juridische kwestie van Dageraad binnenkort vreedzaam opgelost. Loopt mijn volgende interim beter af dan verwacht. Alles zonder creepy dissonanties. Deep respect. Very deep respect. Voor de nacht, de hemel en de vallende sterren.
Ze hebben ons daar echt een poepje laten ruiken in dat niet meer zo verre China. Prachtige openingsceremonie, ik heb ervan genoten, kleur, beeld, choreografie, synchroniciteit, noem maar op. Voor elk wat wils. Toch iets positiefs dat de mensen wat dichter bij elkaar brengt, vanwaar ze ook komen. Het blijft natuurlijk een andere cultuur, net zoals de Arabische cultuur bijvoorbeeld. Voor mensen zoals ik die nergens en overal bijhoren, is zo'n evenement altijd leuk. Bij zo'n "internationale" dingen voel ik me als een vis in het water. Af en toe kreeg ik reeds de gelegenheid een job uit te oefenen met internationale betrekkingen, voorbeeld bij Leonidas. Ik kreeg het er wel niet gemakkelijk ten tijde van de dioxinecrisis in België toen de mensen overal ter wereld op de hoogte moesten worden gebracht van de evolutie hier te lande. Dat was ten tijde van mijn "chocoladejob". Ik ben en blijf een vreemde eend in de bijt in Blogland. Ik hoor ook nergens bij. Maar ik vind dat best zo. Heerlijk vertoeven aan de rand van Blogland. Het geeft me de gelegenheid met iedereen bevriend (?) te blijven. Synthese van dit leven - tot nu toe. Soms dragen mensen me op handen. Soms laten ze me vallen als een steen. Ik heb het allemaal meegemaakt en blijf dus altijd filosofisch, onder alles. Gisteren weer een toffe ontdekking gedaan. Een mooi plekje in Oostende, het doet wat denken aan Engeland, je hebt er een ruim zicht. Een leuk etablissement, dat luistert naar de naam Melody. Charmante bediening en leuk ingericht. Lekkere koffie met poeskaffee. Bij deze doe ik dan ook de groeten aan Madame, die gisterenmiddag twee doorregende Brusselaars opving. Alvorens we de oudste dochter gingen ophalen in Knokke. Ze heeft er heel wat celebs gezien op de dijk. Voor ons dagje London op 16/8 heb ik wat ponden gekocht in de bank. Met de "Queen" erop. Ferme madam - voor haar leeftijd. Ze heeft het allemaal overleefd.
Soms ben ik blij dat ik een zekere anonimiteit heb weten te bewaren. Een beetje mysterie is nooit slecht. Via via via via... Een ex van mij (20 jaar terug in de tijd) is ook ergens actief in Blogland. Misschien leest hij me wel. Ik heb nog nooit iets over hem geschreven, al verdient hij het wel. Waarschijnlijk is er ook familie actief in Blogland. Familie of kennissen. Ik wil geen detectiefje spelen, als de tijd rijp is, kom ik hen misschien nog eens tegen. Voorlopig houd ik het graag simpel. As simple as could be. Vandaag heb ik heel erg genoten van de schilderijen van ene Edmond Jamoulle. Surrealisme. Prachtige kleuren. Ons ma bracht vanavond een lading verse abrikozen binnen. Ik droeg een zwarte zomerjurk. De jongen van weleer in mij (als kind was ik een halve jongen) is volledig zoek. Dat hij blijft waar hij is. Want het is leuk om een vrouw te zijn. Even if I play to much. But I always will. Ik voel vanavond heel veel liefde. Ik stuur een stukje naar iedereen op de aardbol maar houd ook wat voor mezelf. Morgen gaan we onze oudste dochter ophalen aan zee. Alweer iets om naar uit te kijken. Haar telefoontje. Zo ver en zo dichtbij...
Gedicht van Emily Dickinson
The Moon is distant from the Sea, And yet with amber hands She leads him, docile as a boy, Along appointed sands.
He never misses a degree; Obedient to her eye, He comes just so far toward the town, Just so far goes away.
O, Signor, thine the amber hand, And mine the distant sea,- Obedient to the least command Thine eyes impose on me.
Een zeer vreemde dag. Nadat ik het middageten had klaargemaakt, voor mijn twee overblijvende koters in huis, trok ik richting stad, richting Actiris. Eerst maakte ik nog een ommetje via Go Sport, om een slaapzak om te wisselen. Mijn zoon wou een opplooibaar model ipv een groter model. Een model dat hij in zijn rugzak kan stoppen. Het was dringend en de andere slaapzak kon worden omgeruild tegen dit opplooibaar model mits betaling van een supplement.De klokken begonnen weer te rinkelen. Ik slaagde er toch in op die korte tijd de halve inhoud van een zakje met Lijn- en mivbkaarten te laten vallen, maar ik recupereerde de ganse zaak toen ik terugkwam van Actiris. Ze wouden niets aannemen als dank maar ik zal hen morgen een pak pralines via de post opsturen. Bij Actiris was het gewoon een vluggertje. De collectieve info-sessie was afgelast voor de Nederlandstaligen omdat ik meestal gewerkt heb en er weinig Nederlandstaligen zijn. Het werd dus een face to face, voor de duizendste keer legde ik mijn carrière en mijn levensloop uit en ik had er echt moeite mee om enthousiast te klinken. Ik zei dat ik in de toekomst liever bij de lokale antenne in een naburige gemeente langs zou gaan. Daar kan ik dan met de fiets naartoe. Ik zei ook dat het interimbureau een job zou zoeken voor einde augustus. "De wie krijgen we hier op ons dak"-werkgevers zijn gewaarschuwd. To take or to leave. One thing is for sure : ik mag dan al niet de gemakkelijkste werknemer zijn, soms zet ik mensen aan tot zelfonderzoek. Nog iets. Als men iedereen zo op de hielen zat als men mij op de hielen zit, is er binnenkort geen enkele langdurige werkloze meer in Brussel. Toen ik thuiskwam, was er telefoon uit New York. De neef van Dageraad werkt daar in een superette. Volgend jaar - als de vliegtuigtickets niet tè duur zijn - vliegen we heen en terug naar New York en blijven we bij zijn neef overnachten. Als ik dan werk, neem ik wel een week onbetaald verlof. Ik wil het Museum of Modern Art bezoeken, de kinderen zullen willen shoppen en ook wil ik Broadway zien. "Hello, Mrs, what's your name?" "I guess it is Pearl Stuff, my name is Pearl Stuff..."
en denkt... waar zijn we aan begonnen? De jeugd in huis is niet altijd gemakkelijk en doet graag zijn of haar eigen ding. Ik stel me geen vragen, herwin controle over de dingen. Morgen komt er bruusk een einde aan mijn zomervakantie 2008 vanwege lastiggevallen worden door de dop. Konden ze geen ander slachtoffer vinden? Maar neen dus... Ik ben en blijf een populaire madam, daarvoor toch... Enfin, ik ben en blijf een sterke madam en ga er weer eens tegenaan. Wie weet op welke leuke plek ik terecht zal komen. Ja toch? The sky is the limit, aheum... De oudste dochter vertrekt drie dagen naar Knokke, waar ze bij een vriendin mag logeren samen met een andere vriendin. Dageraad zal hen naar het station brengen. Dageraad. Ik ga hem eens goed "soigneren". Hij verdient het. In zijn armen ben ik als een wassen poppemieke.
Ik had boodschappen gedaan met mijn dochters en vanwege het goede weer, gingen we te voet terug naar huis. De meisjes keuvelden over bikini's en kleuren en motieven en plots kreeg ik hen in het oog. Hen zijn de ouders van Chantal die terugkwamen van een wandeling in het Elisabethpark. Chantal is het lief van Michel zaliger en zij zijn zo'n beetje zijn schoonouders. "Regarde comme ils s'aiment après toutes ces années, c'est cela aussi l'amour, la durée, il n'y a pas que la passion, il y a la tendresse..." Het was alsof Michel mij een duw gaf en de aandacht op hen vestigde. Ik keek de twee bejaarde redelijk fitte (zeker nu ze op hun cholesterol letten op advies van de beste huisarts van Noordwest Brussel) mensen van 69 (zij) en 73 (hij) vertederd na. Dit wordt vanavond weer een schets, een tekening van ruggen van mensen, charmante mensen onder een kathedraal van bomen. Haar kort kopje staat de moeder van Chantal bijzonder goed en ze had een leuke blauwe driekwartbroek aan. Mijnheer's witte haren omkaderen zijn gezicht en je zou denken dat hij een kunstenaar is als je hem zo ziet met zijn potske aan. Maar het was een mooie close-up, alleen de muziek ontbrak, al klonk er zuiderse muziek in één of andere auto. Ik keek naar de lucht, zei : "Hello, Michel, leuk dat je me hierop attent maakte" en luisterde verder naar mijn fashionista's in spe. "Jij draagt graag een zwarte bikini, hee mama." "Ja, schat, ik ben nogal goed voorzien van boezem en zwart flatteert." Die nacht droomde ik over Michel, Chantal en een ex-collega van mij die ik reeds tijdens twee interims ben tegengekomen. Michel wou mij iets duidelijk maken. "Jij gaat terug aan de slag," zei hij. "Beschouw het als een spel, wees wat soepel, niet te serieus..." Slik-slik. Ik begrijp dat sommige mensen het moeilijk hebben met mensen die stemmen horen of contacten met overleden mensen, maar ik doe geen readings of zo, het is gewoon omdat ik tamelijk close was met Michel en zo sta ik open voor bepaalde zaken. Sommigen die een dierbaar iemand verloren zijn, zullen me wel kunnen begrijpen. Ik probeer de doden ook zoveel mogelijk met rust te laten. Het moet spontaan komen. Ik keer terug naar mijn virtuele fermette aan de rand van Blogland en ben blij dat ik in mijn binnenste weer een octaafje hoger mocht zingen. Een opkikker voor de ziel, noemen ze zoiets.
Mijn zoon doet vandaag de laatste dag van zijn zomerse studentenjob. Maximum 23 dagen. De chefs zijn tevreden over hem, dus ik denk wel dat hij daar mag terugkeren. Hij spaart voor een tweedehandsauto op de univ. Hij begint in september aan zijn laatste humaniorajaar en dan begint hij aan universitaire studies. Waarschijnlijk ingenieur en waarschijnlijk op kot. Het rustige familieleventje zal een fikse omwenteling kennen als er één van hen op kot gaat. Maar hij heeft ruimte nodig en vrijheid. Ons huis is niet klein maar ook niet supergroot voor vijf mensen. Ik werk ook al vanaf mijn 16 jaren. Ik deed speelpleinen, begon als hulpmonitrice en onderhoudspersoneel en evolueerde on the floor tot monitrice. Het was de leuke tijd van de toenmalige NCC-speelpleinen. Heel ludiek, de kinderen kregen toen nog een warme maaltijd 's middags en een tien- en vieruurtje. Nu zou dat wellicht niet meer mogelijk zijn, wellicht ook vanwege het succes van dergelijke speelpleinen bij alle lagen van de bevolking, rijk en arm, autochtoon en allochtoon. Toen waren het vooral kinderen van 2 buitenhuiswerkende ouders of alleenstaande werkende moeders. Mijn zoon zou tijdens het schooljaar graag nog 23 dagen werken buiten de zomermaanden maar als het voorstel van Milquet erdoor komt, is dit niet meer mogelijk onder dezelfde voorwaarden. Jammer voor kinderen van minder gefortuneerde ouders. Ik heb deze nacht veel nagedacht alvorens we gevrijd hebben en ik daarna op één minuut ingeslapen ben. Ik ga me van het systeem niets meer aantrekken. Zwieren ze mij eruit, dan zwieren ze mij eruit. Dageraad zegt wel dat dit niet mogelijk is, omdat ik altijd gewerkt heb. Maar je weet maar nooit... Ik weet wel dat ik bijna altijd werk kan vinden, zeker tot mijn vijftigste, maar de plek moet ook wat leuk zijn. Daarna kan ik zelfstandige worden. Free-lance en dergelijke. Alleen, dat gepamper van de dop, Actiris of wat het ook mag zijn, kan ik missen als kiespijn. Tenslotte vond ik altijd zelf werk, heb ik van de dop heel weinig getrokken... Ik trok zelf mijn plan. En dat zal ik blijven doen.
Het systeem werkte vandaag en ook gisteren op mijn systeem. Vandaag lag er een brief van Actiris (de VDAB van Brussel) in de bus. Betreffende een contract voor beroepsproject. Hallo, ik mag toch wat vakantie nemen of niet soms? Bovendien is het onbetaalde vakantie want ik heb dat vakantiegeld al vorig jaar getrokken bij mijn werkgever, maar toch dubbel belast wegens de belastingspolitiek van Reynders (ik heb niets tegen de man himself - ze zijn elkaar allemaal waard van de eerste tot de laatste) en anderen. Voor 2007 moet ik dan ook pakken terugtrekken van de belastingen maar daar kan ik misschien nog een jaar of langer op wachten. In alle geval word ik volgende dinsdagnamiddag opgeroepen om een collectieve informatiesessie te volgen en een individueel gesprek te hebben met een beroepsconsulent. Djeezes, het interimbureau zou een job voor mij hebben tegen half augustus maar daar zullen ze wel geen oren naar hebben. Ik voorzie weer een geloop van hier naar daar en dat terwijl ik als werkzoekende - tussen de jobs (interims) door - maar 400 euro per maand trek of zelfs niets als ik vakantie neem. Als ik werk, betaal ik wel het maximum aan belastingen want ik heb een partner. Vragen tollen door mijn hoofd. Zou ik toch niet liever zelfstandige worden, maar dan moet ik wel cursussen volgen in bedrijfsmanagement. Ach neen, ik doe gewoon opnieuw vollen bak interims. Alsof ze mensen zomaar een contract van onbepaalde duur aanbieden. De jobs waar ik werk vond, waren ook zogezegd "voor altijd" en dan neemt men je aan onder interimcontract. Enfin, we zijn altijd vechters geweest, tenslotte ben ik geboren op een dinsdag, de dag van Mars, al bevolkten Venus en Neptunus ook gretig het luchtruim bij mijn geboorte. Vandaar wellicht ook die "romantic quest" of life. Met Mars erbij heeft de ganse zaak iets ridderlijks, chevaleresque à la madame. Je moet het maar doen op je vijfenveertigste, maar ik ben jong van geest, gelukkig. Ik begrijp dat er zovele mensen zich "ziek" of "invalide" melden. Of het misschien worden. Ik begin het allemaal als een spelletje te beschouwen. Maar tussen de interims door heb ik soms nood aan wat "beschouwend" leven om me te herbronnen. Dat is normaal want daarna moet ik me weer 100 procent inleven in een nieuwe functie. I have to go on, always... Cijfers. Statistieken. Ik ben een nummertje dat de Brusselse werkgelegenheidsstatistieken moet bevolken, alleen maar dat. Een dankbaar nummer. Een efficiënt nummer. Een getalenteerd (meertalig) zij het te braaf nummer. Als ik wat geld achter de hand heb, richt ik misschien een artistiek boerderijtje op. Binnen tien jaren of zo. Dromen mag altijd.
26 of 27 graden, een bank naast een beek in een beschermd natuurgebied, geen levende ziel te bespeuren in de omtrek behoudens mijn lang opgeschoten oogappel van 14 juli's die mij vergezelt, gesjirp van krekels, heerlijke braambessen in het wild geplukt, meer heeft een mens niet nodig om gelukkig te zijn. Daarna gingen we te voet terug naar de marktplaats van onze gemeente om de maandelijkse electriciteitsfactuur te betalen aan de terminal. Een sms'je van een vriendin die even wat steun nodig had. Ze is geruime tijd (een paar jaar) inactief, heeft bericht ontvangen dat ze opgeroepen wordt door RVA of dergelijke. Ze is ouder dan mezelf en vraagt zich af waarom ze de jongeren niet activeren. Ze is ziek geweest, haar vader is lange tijd ziek geweest alvorens te sterven, eigenlijk deed ze aan einde-levensbegeleiding, daarna was ze depri en nu weer werkloos. Bovendien is ze alleenstaande met een zoon. "Kijk, x, het is nu eenmaal zo, mensen zullen geactiveerd kunnen worden tot 60 pakweg 65 jaar. Als het geld op is, doet men moeilijk. Het best is de draad weer op te nemen en beschikbaar te zijn of te blijven voor de arbeidsmarkt." "Dat is het 'm nu. Ik voel me er niet klaar voor." "Kom, we zullen eens ene gaan drinken en erover praten... Iedereen wordt vroeg of laat opgeroepen, hoor!" Beslissingen worden boven de hoofden van mensen genomen en dat botst vaak met de individuele weg van mensen. Ze heeft meer dan 20 jaren gewerkt, ze voelde zich een beetje bedreigd door de oproeping. Maar, ze zal zich terug moeten aanpassen aan het systeem. Ik wou dat ze de lotto won.
 "Wink"){kind=icon}
