Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
08-06-2008
MET DE NOORDERZON VERTREKKEN
Dageraad is de last beu en wil met de noorderzon vertrekken. Terug naar zijn thuisland. "Chéri, si tu es plus heureux là-bas, vas-y alors..." "Dans notre famille on n'abandonne pas sa femme et les enfants..." "Ce n'est pas bon de vivre dans un mensonge... Si tu es plus heureux là-bas, vas-y, je ne te retiens pas..." Het is een beetje veel geweest de laatste tijd, de tegenslagen. Achteraf doet hij weer poeslief. Maar iets in mij is geknakt. Het is nochtans niet de eerste keer. Ik verlang naar de brede vriendschapsschouder van Michel. Hij begreep me veel te goed. Maar Michel is dood. Ik slik mijn tranen in. Ik ben een sterke madam (geworden) en kan desnoods de kar van het gezin alleen voorttrekken. Toch is er liefde tussen ons, er is altijd een sterke fysieke band geweest. We zijn nu achttien jaar samen. Dat gooi je niet meteen weg. Hij is als een tatouage in mijn huid. Oh Lord. Dromen van betere tijden. Ondertussen uit de bol gaan. En alles vergeten... FF mineur...
"Ca plane pour moi..." zeg ik tegen mezelf. "Das leben ist wunderschön", "Ca plane pour moi", "the best is yet to come, Bonita la vida..." Zo pep ik mezelf op. In een schaduwachtige periode. Une période en dents de scie. Misschien ga ik de volgende hit nog duizend keer opzetten. Tot het echt tot me doordringt. Op de Euroferia Español of is het Euroferia Andaluz (tijdens het weekend) plan ik ook wat uit de bol te gaan. Ik heb het verdiend. En dan nu, the "real" Plastic Bertrand... Opgelet, het fragment komt uit "Kultnacht" niet uit "Kutnacht". Grapje...
Aan allen die een dipje hebben, dans mee op de muziek, het is net wat men nodig heeft...
Ik weet totaal niet wat mij vandaag te wachten staat. Naar het schijnt mag ik spelen in een vervolgverhaal op mijn vorige job. Ik zal mijn beste beentje weer moeten voorzetten. Mij opnieuw moeten aanpassen aan de "bureauwereld". Ik was er al wat uitgegroeid. Vakantiestemming, vive la liberté. Retour aux sources. Gelukkig ben ik flexibel met dank aan het gesternte dat bij mijn geboorte boven in de hemel stond te bengelen. Chantal, het lief van Michel zaliger, teruggezien. Ze mist, mist, mist hem... In haar ogen ontdek ik een andere wereld. Ze koestert haar verdriet als een bewijs van liefde voor hem. Als een ragfijn kunstwerk van tere liefde. Ook dit is kunst. De smogmist die over onze heimat hangt, versterkt het missen. Ik mis hem ook, maar niet uit liefde, als gewone vriend. Life goes on without Michel. Op het thuisfront alles kits. Mijn oudste dochter van 15 en een half is heel gelukkig. Prille ? Maar ze wil het niet toegeven aan zichzelf. In tegenstelling tot mezelf schiet ze niet zo vlug in vuur en vlam. Misschien beter... wie zal het zeggen. Voor de rest wil ze niet figureren in deze blog en dat respecteer ik. De jongste van bijna veertien vond dan weer een schat aan zakgeld in een schuif. Ze wist niet waar ze het verstopt had. Ze wil haar garderobe uitbreiden met een kleedje uit de Joepie. "Bellen, mama, bellen..." Mijn zoon van zestien en een half heeft zijn eerste examen van de examenreeks. Frans. Camus, Merle, grammatica, vocabulaire. Ik heb hem gisteren nog wat geholpen. Hij zit nu in het voorlaatste jaar. Volgend jaar wordt het spannend uitkijken naar een kot. Want hij wil op kot. Hier thuis is er teveel lawaai om deftig te kunnen studeren, vindt hij. Het is waarschijnlijk ook wel zo. Komaan, Tosca, maak je op en neem je plaats in. Add meaning........
Vanaf morgen moet ik terug aan de slag - meldt het interimbureau mij. Mijn tikker slaat over. Dit had ik echt niet verwacht. O my God... Ben ik blij, happy? Ik voel me een speelbal... Weet niet meer hoe ik moet reageren. Al komt het geld wel van pas. Maar het voelt alsof ik geen controle meer heb over het leven.
Souvenir, souvenir... We wandelden naast de atletiekpiste op de universiteit. Nico (naam veranderd), een collega-student, en ikzelf. Hij droeg een lange grijze regenmantel en ik een gelijkaardige jas die ik me ergens op een uitverkoop had aangeschaft. Mooi model, dat wel. We kleedden ons graag in een soort new-wave, romantische stijl die bij onze studies (Romaanse taal- en letterkunde) paste. Vintage vóór vintage, halfweg de jaren tachtig van vorige eeuw. "Hoe jij door die studies glipt? Je bent zo speels, zo jong, en toch slaag je in de examens, je glipt als een mysterie overal door." Hij was vroeger in de humaniora nog met een vriendin geweest die ik ook op de univ leerde kennen. Nu kwam hij openlijk uit voor het feit dat hij homo was. Hij was ook zo een beetje mijn "maat" geworden, een vriend - zonder meer, een close, close, close vriend. "Ach, Nico, ik leer snel. Ik was altijd bij de eersten van de klas." Als kind beleefde ik continu de zonnezijde van de zon, besef ik nu, terwijl ik nu - af en toe - het genoegen krijg kennis te maken met de schaduwzijde. Boeiend, dat wel, maar niet altijd gemakkelijk. Nico en ik werden erg close, we vertelden veel, legden onze ziel bloot, vertelden over kunst en onze favoriete schrijvers. Meer nog, hij liet me ooit een jointje proeven, met mijn akkoord weliswaar. "Dat moet je een keer in je leven gedaan hebben, Tosca..." klonk het. Nadien heb ik het nooit meer gedaan. Op de metro praatten we in een groepje over onze toekomst. Sommigen zouden nog verder studeren. "Wat ga jij doen? " vroeg een collega-studente met Oostenrijkse roots. "Ze gaat werken, tiens..." antwoordde hij in mijn plaats. "Ons Tosca heeft het hoofd op haar schouders (lees "is realistisch"- zo zag hij mij), ze gaat werken om haar boterham te verdienen en een gezinnetje stichten met man en kinderen..." Gisterenavond vroeg Dageraad mij waar de tranen in mijn ogen vandaan kwamen. Maar ik dacht aan Nico. Plus, ik dacht aan de voorbije dag. Het interimkantoor stuurde me een contract voor deze week. Heen-en-weer getelefoneer. Ik ben toch thuis? Niemand vroeg me om opnieuw te gaan werken. Ik vraag beleefd ijzig maar dat laatste adjectief kan ik goed verbergen of ze me op de hoogte willen blijven houden. Of ik moet gaan werken of niet. Surfend op het internet stel ik vast dat Nico al heel wat artistieke dingen heeft gedaan. Als ik aan Nico denk, denk ik aan "Vintage vóór vintage"... Wisten we veel
Ik ben aan het chillen in een soort niemandsland en ik voel me er goed bij. De werkgever heeft niet meer teruggebeld, dus zal er geen werk meer voorhanden zijn en trek ik alvast een streepje over het vorige werk. Contacten uit de "interimwereld" bereiken me via sms of per gsm. Maar ik wil even chillen, voor een paar weken toch. Jullie hebben opgemerkt dat ik met een meertalige blog gestart ben. Dat is omdat ik mijn horizon zo ruim mogelijk wil houden, omdat ikzelf ook nogal van het "nomadetype" ben en toch wel wat internationale contacten heb. Wat niet betekent dat ik geen stevige roots heb, in Vlaanderen of in Brussel. In Namur ken ik ook wat mensen, maar heb ik geen echte roots. Meertalige blog dus. Ik switch ook vaak van de ene naar de andere taal. Gisteren waren de kinderen vlugger thuis van school gezien het onderwijzend personeel een vergadering had die superbelangrijk was. Maar goed, de kinderen hebben werk genoeg nu de examens voor de deur staan. Ik hielp de jongste bij het in sneltempo maken van drie samenvattingen van Engelse boeken met een paar levels. Pride and Prejudice, Deadheads en The Brönte Family. Van het eerste is de film u wellicht niet onbekend, het tweede las gemakkelijk en het derde boek is eigenlijk een boek van Patrick Brönte, de vader, over zijn dochters en zoon. Een zeer artistieke schrijversfamilie die ook wel een tijd in het onderwijs stond of waar er als gouvernante gewerkt werd. Ik maakte eigenlijk een samenvatting van een samenvatting, ze is tenslotte maar veertien jaar. Mijn zoon had dan weer wat hulp nodig bij een boek van Robert Merle "La mort est mon métier." Een soort biografie in romanvorm van Rudolf Hess (in het boek Rudolf Lang), baas over het afschuwelijke concentratiekamp Auschwitz (Ozwiecim). Dan maar bedenken dat mensen nog altijd ergens ter wereld andere mensen doden of geweld aandoen. Mijn taak beperkte zich gisteren tot het opzoeken van moeilijke woorden en hun uitleg in het Frans; Een Larousse is een handig ding. 's Avonds moest ik de jongste nog helpen met Latijn. Ze is er goed in maar doet het niet meer graag. Vandaar dat ze dus van richting zal veranderen en voor economie-wiskunde zal kiezen. Ik breek mijn hoofd over conjunctief plusquamperfectum of infinitief perfectum actief enzovoort... Het volstaat eerst de vervoegingen te leren en dan de oefeningen te doen. Ze schiet in een lachbui en ik doe mee. Daar gaat mijn rustig filmavondje "The Bourne Supremacy." 's Nachts worden we nog wakker gebeld door een familielid van Dageraad die even buiten New York woont met vrouw en kind. 8 uur tijdsverschil natuurlijk. Hij werkt er in een soortement van superette en zijn vrouw geeft les. De brandverzekering (365 euro) en de afrekening van Electrabel (900 euro) plunderden mijn rekening zodat een reisje New York met het gezin er nog niet onmiddellijk inzit. Ook al is er ter plekke logeergelegenheid. Maar het zal er wel van komen. Ooit.
THE SHADOW SIDE OF THE SUN (freskebrussèlwaize 1)
Wachtzaal van het syndicaat in U-vorm. "Quand je travaillais comme serveur, je prenais deux plateaux en même temps et maintenant j'en porte les conséquences. Je devais chaque fois monter les escaliers à la Grande Place." Hij legt me zeer gedetailleerd uit dat hij arthrose heeft en zucht als hij me de oproepingsbrief toont van de Onem. "Regarde, on m'écrit "votre projet d'emploi". Quel projet?" Blijkt dat hij inmiddels 53 is. Ik zeg hem : "Vous êtes obligé de vous présenter sous peine de subir une sanction. Et peut-être devrez vous suivre une formation." Naast hem zit een man van 54, een beetje "ours", een beetje nors maar ook wel serieus. "Quand j'ai reçu le C4, je ne suis plus sorti pendant un mois, je ne parlais plus aux gens du building." Inmiddels is hij over de schok heen, ontslag na acht jaren in loondienst en opent hij zich terug voor de wereld rondom. Zijn dossier is al twee maanden geblokkeerd. "Tu sais pourquoi? L'employeur a payé 28 jours de préavis au lieu de 42." De kelner antwoordt : "Tu peux demander une avance au CPAS qui le récupérera ensuite auprès du syndicat ou de l'Onem." Een vrouw met kort kopje en geforceerde dynamische uitstraling komt binnen. Vorige keer moest ze ook al zo lang wachten en ze vreest dat ze vandaag niet meer aan de beurt zal komen. Ze werkt maar haar dossier is veranderd en daarom moet ze wachten. Zou ze ook een deeltijdse job beginnen? Ze vindt dat de wachttijd verkort moet worden maar wie zijn wij... De gewone mens heeft geen inspraak in al die zaken. Dan komt een kennis van Dageraad binnen die hij op de school van de kinderen heeft leren kennen aan de schoolpoort omdat die man daar ook kinderen heeft. Het is een schat van een papa. Zeer toegewijd en een goede opvoeder. Hij komt me een hart onder de riem steken. "Comment ça va?" Ik toon hem de C4 van de deeltijdse job en hij antwoordt : "Tu sais ce qui se passe, on engage parfois des gens pour pas trop longtemps, ça les arrange." Ik lach en wil hem graag geloven. Hij vergezelt een man met donkere huidskleur die zijn maat is en wiens dossier ook geblokkeerd is omdat de werkgever ziektedagen verkeerdelijk in de C4 heeft verwerkt. "Tu ferais un bon coach pour le syndicat," zeg ik nog tegen hem als zijn vriend en hij mogen binnengaan bij de bediende. Een andere mijnheer doet ook zijn verhaal : "Je dois rembourser neuf cent euros au syndicat. Je ne saurais pas les rembourser en une seule fois et je demande un plan d'échelonnement. Cent euros par mois ou quelque chose comme cela. Le loyer c'est le plus important," vervolgt hij. "Le manger, on sait encore se débrouiller, mais le loyer, si ce n'est pas payé, les huissiers sonnent à la porte." In een vorig leven was hij syndicaal afgevaardigde en hij zegt dat de mensen het syndicaat als een werkplek moeten beschouwen en er geen ruzie mogen maken. Een andere man mengt zich in het gesprek : "Moi, j'ai eu de mauvaises expériences avec tout cela, on n'a pas pu me défendre quand j'avais des problèmes (sanctie? schorsing?") "On n'est jamais mieux servi que par soi-même," sleur ik de ether in op mijn typisch-nuchtere-Toscajaanse manier. Dan ben ik aan de beurt en in een wip is alles geregeld omdat alle papieren in orde zijn. Binnenkort zoek ik wel iets anders maar niet halsoverkop. It makes no sense want ik moet nog wat groeien uit mijn vorige job. Ik wacht op een gunstig moment en dan sla ik mijn slag. Ondertussen beginnen de kinderen aan hun blokperiode. Ze zitten op een school waar thuis ook veel gedaan moet worden, in vergelijking met mij vroeger krijgen zij de leerstof niet ingelepeld. De leerstof is ook meer uitgebreid geworden tegenover vroeger. Volgend weekend ben ik uitgenodigd door kennissen om wat te gaan chillen op de Euroferia Español. Aan sangriakes nippen, wat Flamenco dansen. Iedereen uit de bol op loeiharde Spaanse muziek en wie zou ik zijn om niet mee te doen? Gisterenavond werd ik andermaal verrast door de creativiteit van mijn jongste van bijna veertien. "Mama, ken je Fernand Léger?" "Nope." "Een schilder uit de twintigste eeuw. Heel speciaal met vormen enzo..." Op twee minuten legt ze mij uit wat ze zal tekenen voor haar examen plastische opvoeding. Gebaseerd op het werk van Léger. Ik vind het prachtig en denk : "Ik heb mijn meerdere gevonden in de creatie van kunst op mijn golflengte." Ze krijgt een dikke kus. Bij de buren klonk vioolmuziek, de jongetjes oefenden vermoedelijk voor hun examen op de muziekschool. Ik meende een liedje uit mijn kindertijd te herkennen namelijk "Des Winters als het Regent." Een oeroude Vlaamse klassieker. Dageraad voelt zich niet lekker en ik denk, ik denk : "This is for a while the shadow side of the sun..." Maar ik laat los. Loslaten zoals ik ooit een oerkreet ten berde bracht met Frank, een jongen die voor psychiatrisch verpleger studeerde. Hij had genoeg van zijn stages op al die moeilijke plaatsen, zag het even niet meer zitten en ik trok hem mee naar the middle of nowhere. Een brug ver van de bewoonde wereld waar ik hem liet roepen als een gek. Ik riep aardig mee. De nacht was koud, kristalhelder vol sterren. Bij een kop dampende chocola en bij wat gepoezewoef op de aftandse zetel op zijn kot hermaakten we de wereld of was het Atlantis?
Het klinkt misschien oneerbiedig maar ze was zo'n "fraai keun". Blauwe poppenogen en lichtblond geverfde haren. De nicht zaliger van ons opa zaliger, de kunstschilder. "Enne, wat gaat ons Tosca studeren?" vroeg de nicht toen aan ons ma. "Ze wil iets met talen doen," gaf ons ma ten antwoord. "Eigenlijk wil ik Farmacie studeren maar mama denkt dat dat nogal duur zal uitvallen als ik een apotheek zal overnemen." Een paar jaartjes later diezelfde nicht zaliger : "De broers zullen gemakkelijk werk vinden met hun diploma maar Tosca zal het moeilijker hebben met haar diploma van licentiate in de Franse letterkunde." Ik was tè jong om de profetie van haar woorden te vatten, maar ik kon ze toch op de één of andere manier assimileren. Inmiddels zijn we een ettelijk aantal jaren verder. Yep, ik heb nooit een levenslang contract gekregen. In die zin ben ik dus ervaringsdeskundige en ook een beetje voorop op de tijd. Ik maakte mee wat veel jongeren zullen meemaken. Toch kan ik heel wat leuke jobs op mijn palmares schrijven. Ik at van verschillende tafels, lees "werkte een beetje overal". Aan de jobs kwam meestal een einde - buiten mijn wil om. Nieuwe chefs, nieuwe bazen, nieuwe wetten. Zoals nu ook weer : gezien ik halftijds werk, vlieg ik eerst. "Achter iedere deur die dichtgaat, gaat er een andere weer open," zeg ik filosofisch-lachend tegen mijn voltijdse collega's. "Goed zo, Tosca, goed zo, that's the spirit," coach ik mezelf. Iedereen kijkt me bewonderend aan om zoveel controle over de zaken. "Go with the flow, honey," denk ik, hierbij niet goed wetend waar ik terecht zal komen of wat voor toverkunsten ik uit mijn mouw zal moeten schudden op een volgende job. Ik vind wel iets anders. Ik vind altijd iets anders. Vrij gemakkelijk zelfs. Go with the flow, Tosca, go, go, go... Een leger mensen supportert aan de zijlijn. Tussen hen staat de causeur die véél te vriendelijk is voor deze wereld : "Je bent me er toch ook eentje, hee." Ik flits weg : "Bye, bye, see you, next time. Kiss to all of you." Deze keer laat ik een goede herinnering na. Thuisgekomen neem ik de fiets om Michel's graf te bezoeken. Zijn graf ligt onder de Platanen. Druppels vallen op mijn jasje. Ik ben niet depri. The best is yet to come.
Ik veranderde de inhoud van mijn blog naar "life is a romantic quest". Niet dat ik op zoek ben, hoor... Ik heb evenmin last van een midlifecrisis. Moeilijke woorden die ons worden opgedrongen door een maatschappij die alles in vakjes giet. Ik voel me zeer goed, zelfs al is er een jaartje bijgekomen. Mijn jongere (veelal vrouwelijke) collega's vinden dat ik er nog goed door kan voor mijn leeftijd. Mannen - dat is geweten - vallen over het algemeen op "jong" en dat is normaal. Ik kan daar zeer goed mee leven, misschien ook door het feit dat ik vroeger veel relaties had. Lees "veel gescharreld" heb. Een periode die ik met plezier oprakel, niet dat ik er fier over ben, maar ik heb het toch maar gehad. Als je jong bent, moet je genieten. Mijn jongere vrouwelijke collega's vinden dat ik "een mooie boezem" heb. Over het leuke snoetje van vroeger werd niets gezegd, waar is het gebleven, vraag ik me dan af. Hallo, je bent 45, zegt "het stemmetje binnenin" op subtiele wijze om me niet te kwetsen. Nu ja, mijn geliefkoosd lichaamsdeel is toch de boezem. Bij elke zwangerschap werd de boezem wat voller en dat is zo gebleven. Het herinnert me aan mijn vrouw-zijn, aan de "liefde", aan de "kroost", aan mijn "man". Mijn man heeft me leren kennen toen ik nog jong was (27 maar ik zag er zeer jong uit) en misschien is het daardoor dat ik me bij hem en in zijn handen nog steeds jong voel. Hij gaat ook niet op zoek naar een ander, zegt altijd dat ik voor hem "de ware" ben, de "droomvrouw". Door de jaren heen ben ik dat dan ook gaan geloven én zeer gaan waarderen. Ik toon hem dan ook mijn liefde op meer dan geregelde basis. De romantiek tussen ons heeft het nochtans zwaar te verduren gekregen, vooral op financieel vlak hebben we het niet gemakkelijk gehad. Maar goed, we zijn erdoor gekomen... Moest ik alleen zijn, zou ik zeker niet op zoek gaan in de virtuele wereld. Ook niet via dating en andere zaken. Met alle respect voor de mensen die er wel in geloven en soms loopt het nog goed af ook, maar ik geloof in "the real thing". Mensen in levende lijve. Waarmee ik niet wil zeggen dat relaties ontstaan via het internet niet kunnen lukken. Het kàn en des te mooier dat het kan, maar zeker niet altijd. Op zich is het dan een klein mirakel. Want, wie zegt dat alle mensen op het "internet" nobele, integere bedoelingen hebben? Het kan misschien om een "weddenschap" gaan : "Kom, we zullen die eens proberen te verleiden..." enzovoort. Het kan natuurlijk ook goed aflopen. Waarom is life dan a romantic quest? Want, daar heb ik nog altijd niet op geantwoord. Wel, omdat de werkelijkheid voor mij altijd een "roos" randje zal dragen dat het hart doet "pimpelen" om welke reden dan ook. Ik ben zeer gelukkig maar ook onrustig en die onrust doet me schrijven. Ik heb het waarschijnlijk overgeërfd van mijn opa, de kunstschilder. Dat gevoel zal wellicht nooit overgaan. Het helpt wel om creatief te zijn. De liefde is altijd op de één of andere manier naar me toe gekomen. In al zijn eenvoud.
VOOR DAGERAAD EN MEZELF : 18 jaar knuffelen dag op dag
45 jaar en 18 jaar knuffelen vandaag In mijn droom bekijk ik het water van de rivier Mensen picknicken naast de rivier Déjeuner sur l'herbe Groen gras en witte kleding De droom is kort Bij het ontwaken word ik gedragen door jouw handen Je raakt mijn borsten aan alsof het kostbaar fruit betreft Ik word wakker en twee wordt één
In een zaaltje met een bont allegaartje van niet aftandse zetels en stoelen mochten we deze surrealistische, niet-alledaagse film aanschouwen. Een waar meesterwerk van eigen bodem onder de regie van Guy De Simpele, Jetse kunstenaar-duizendpoot, en met choreografie van Bakyt Baimyrzaev, een jonge beroepsdanser die een opleiding in Kirgizië genoot en voorstellingen bracht tijdens "Brugge 2002". Locatie : het nog meer surrealistische atelier 340 in Jette, een eigenzinnig museum van de moderne kunst onder de directie van de charmante mijnheer Wodek. Een kunstzinnig man met Poolse roots waarvan de naam doet denken aan Waldek uit de populaire serie "Thuis". Vooraleer de film begon brachten de Fanfakids mooie muziek op hun trommels en tambourines. Er werd ook doedelzak gespeeld door Dirk de Prins en dat bracht ons meteen in de stemming voor deze toch wel alternatieve film. De film gaat over "de ket", grootgebracht door de gemeenschap, school, werk, geld verdienen, vakantie, ontspanning, show, feest, romantiek, rust, dans en terugdenken aan het verleden met op het einde de omarming van het nieuwe leven of de jonge ket. De ket blijft door de jaren heen steeds in het geel (kanariegeel) gekleed. Zelfs de koets van de ket was geel. In de film zijn een paar pittige anecdotes zoals het gooien van de moederkoek in de kanaal vlak na de geboorte. Hierbij kleurt het kanaalwater rood. Vroeger werd dit vaak gedaan. Er zijn scènes die zich afspelen in de Regenboogschool, de schouwburg van de VCA, de inkomhallen van het Kaaitheater, de KVS-box, de Ancienne Belgique, het Klein Kasteeltje, de omgeving van het Saincteletteplein, het KBC-gebouw, de Citroën-garages. Het blijft allemaal op de huid zitten, zeker voor autochtone Brusselaars, vanwege de herkenbaarheid. De muziek van Guy De Simpele en Peter Boone dienen als basis voor deze dansfilm. De choreograaf Bakyt Baimyrzaev bereide de dansen voor. Helemaal op het einde van de film ziet de oude man van inmiddels 81 jaar een nieuwe ket in een gele box liggen, vlak naast het kanaal. Mooi hoe de realisateur Guy De Simpele de film inleidde met een romantisch breed uitlopend gedicht en de film beeindigde met een zelf gezongen lied en hij deed het niet slecht... We mochten de "Meester" zelf aanschouwen terwijl hij aan het werk was. Echte kunst (zoals hier) ligt trouwens in de eenvoud. De film was (denk ik) opgedragen aan zijn vader. In de film meende ik ook nog een dame uit de bib te herkennen, die me ooit tot een gedicht inspireerde vanwege haar eigen kledingsstijl en mooi evenwichtig gezicht, en die me ooit nog tot een tekening zal inspireren, zeker weten. Het lied op het einde van de film draagt de titel "Gewoon verder"
Over berg en dal Langs waters en zeeën Draaien als een Dansende vlinder Rond ieder ons hoofd Bewegen in de laatste stralen van de zon glinsters en flitsen van feestelijk vuur en massa's wapperende vlaggen en gordijnen rond ons hoofd
laat mij laat me niet alleen X2
we vliegen over berg en dal over velden en kanalen
laat mij laat me niet alleen X2
langs de rook op het water roeien we verder samen met de armen die we hebben laat me niet alleen dansen met buik en heupen bewegen in vertraagde beelden vol hoop kijken in het donker naar een belovende horizon ieder alleen en toch samen
laat me niet alleen X3 we gaan verder samen
we vliegen over wolken en ravijnen over golven en rivieren zeeën en woestijnen
Er zijn veranderingen op til in de werkomgeving, buiten mijn wil om. We hebben heel wat nieuwe bazen en collega's gekregen. Vandaag kregen mijn Nederlandstalige collega en ikzelf vrijaf omdat de targets al behaald zijn en er niet voldoende werk is. Onbetaald verlof, zeg maar. Ach, op één dag zal het nu ook niet aankomen en dit dagje komt ontzettend goed van pas omdat ik een boel klussen af te werken heb. Ergens stemt het toch ook wel tot nadenken maar ik heb geen zin om me er het hoofd over te breken want ik voel me goed en wil het zo houden. Zoals gezegd, dit was niet mijn eerste en dit zal niet mijn laatste werkplek zijn. Dankzij het feit dat ik een tweeling van sterrenteken ben, kan ik beter met veranderingen om. Ik sta sterker, heb ik reeds meermaals gemerkt. Ik lig er dus niet wakker van. Gisteren werden we toch even opgeschrikt tijdens het werk. Een dame van een andere dienst (een ander project) begon plots te schokken op haar stoel. Hyperventilatie, dacht ik aanvankelijk, maar het was ernstiger. Ze had pijn ter hoogte van de thorax en volgens de geruchten (na de komst van de ambulanciers) zou het ook om een hartprobleem gaan. Ieder was er een beetje stil door geworden. Haar man en kinderen zullen ook wel geschokt geweest zijn als ze het nieuws 's avonds vernamen. Het weer was betrokken en de stemming van de mensen ook, vanwege het voorval. Mensen zijn bang dat ze hetzelfde zullen meemaken. Gezondheid is zeer belangrijk. Zeker in een stressante werkomgeving. Nu ben ik blij dat ik in mijn vorig leven zoveel aan sport heb gedaan. Het komt goed van pas. Mijn hooikoortsinvasie is achter de rug. 's Avonds had ik nog een feelgoodmoment op het dakterras, waar ik de parfums van de bloemen van de burentuinen kan opsnuiven en mij kan inleven in het vogelgefluit en vogelgeflirt. Verstand op nul, eenheid met de natuur. Het overweldigende groen in de Jetse tuinen. Achteraf hielp ik mijn jongste nog om een poster te maken voor zedenleer. Een affiche die zou moeten aansporen tot liefdadigheid. Ze wou een waterzuiveringsinstallatie promoten die ergens op de poster een plekje kreeg. In het centrum tekende ik vier arme kindjes in een dorre woestijn. Ze kleurde alles mooi in en drukte een prachtige tekst af op de comp en het geheel was de moeite. Als pro-actief denker denk ik dan aan de toekomst van die ondervoede mensen, zelfs als ze later beter terechtkomen, kennen ze misschien nog gezondheidsperikelen te wijten aan de ondervoeding in hun jongste jaren. Vóór het slapengaan valt mijn oog nog op een folder van de Colruyt ivm voedselbanken en ik besluit ditmaal iets te schenken bij de boodschappen. Op een paar euro meer of minder zal het ook niet komen en het is de geste die telt. Het idee dat iemand er iets aan heeft. Alvorens in slaap te vallen, deed ik weer een sprong in mijn bed. Dageraad kan daar best mee om. Hij zegt altijd dat ik een "specialleke" ben, "une drôle de cocotte". Hijzelf vloog vroeger vaak tussen de wolken toen hij sliep. 's Nachts droomde ik van een rimpelloos effen wit strand en een oneindige zee. Zonder bebouwing of menselijke sporen in de omgeving. Onmetelijk lang. Ik beschouw dit dan als een scène uit Zomerland.
Zelden laat ik reacties na op andermans blog, vooral vanwege tijdsgebrek en het feit dat we maar één computer hebben ten huize Dageraad-Tosca en de drie artiesten. Maar goed, deze vond ik wel iets hebben. Ik liet een reactie na op de blog "Gedachtenkronkelingen". Titel : Uitkomen voor mening. Vroeger hield ik meer voor mezelf. Nu zeg ik waar het op staat. Bijvoorbeeld, op het werk heb je altijd anderen (buiten de chefs) die andermans werk willen controleren. Ik stel nu vlugger de grenzen. Zeg dat ik de inbreng waardeer maar oud en wijs genoeg ben om te weten wat ik moet doen. Ook aan het bureaugeflirt stel ik paal en perk. Ik zeg "doe maar" maar laat mij met rust. Als ik geen zin heb in spelletjes, zeg ik dit ook. Nog nooit zo goed gevoeld, ik zeg eerlijk wat ik vind en neem geen troubles mee naar huis. Ik probeer wel steeds een diplomatisch antwoord te vinden.
Tot slot : kent iemand een middel (liefst natuurlijk) tegen hooikoorts? Tot nu toe ben ik er gespaard van gebleven, maar nu steekt de hooikoorts de kop op.
Toch wel even slikken als we de eindafrekening van gas en electriciteit in de bus krijgen. 911,08 Euro bijbetalen tegen 31 mei. Net vóór de vakantie. Vanaf juni betalen we dan 264 euro maandelijks forfait ipv 155 euro, zo'n goede 100 euro meer. Het leven is duur geworden. Op de factuur ontwaar ik ook een soort solidariteitsbijdrage, zodat de netwerkbeheerder zijn verplichtingen als openbare dienstverlener, zoals gesteld door het Brussels hoofdstedelijk gewest, kan naleven. Moet te maken hebben met minimale dienstverlening enzovoort. Het is nu wel zo dat we met aardgas verwarmen en niet met stookolie. We zijn nochtans niet kwistig met energie maar goed we leven toch met vijf mensen onder één dak. Dageraad kijkt me zorgelijk aan. Eerst het dak, nu dit. "Dat wordt weer switchen met kredietkaarten zoals gewoonlijk", zeg ik nuchter. Op zo'n momenten ben ik blij ze te hebben. In rustige maanden betaal ik dan bij deeltjes netjes mijn kredietopening terug met vaste regelmaat. Gedurende vier maanden had ik mijn kaarten niet moeten gebruiken. Op het werk is er een zeer boeiende en toffe collega bijgekomen. Een Vlaming die in Frankrijk is verbleven maar teruggekeerd is na een stukgelopen relatie. Hij zoekt een appartement maar onder de 500 euro is er niet veel te vinden en hij kan ook geen sociale woning bekomen vanwege de duur van de wachttijd en vanwege het feit dat hij de taal machtig is. "Ooit vroeg ik een sociale woning aan", vertel ik hem, "toen ik nog alleen woonde en een appartement zocht. Maar mijn loon lag te hoog", zeiden ze in de gemeente. "Er zijn mensen die met een ganse familie daarvan leven," ging het dan. Dus betaalde ik netjes 13500 Bef per maand. Later 15000 Bef. Maar goed, de electriciteitsprijzen lagen nog niet zo hoog. Ik werkte gezwind, verdiende zelfs op zaterdag wat bij als degustatrice in warenhuizen, zelfs toen ik in 1991 een kind verwachtte. Ik beloof mijn collega de Vlan mee te nemen naar het werk. In de regio Zellik en Asse is er misschien het één en ander te vinden. Maar vandaag zal hij er niet zijn vanwege de treinstaking. Anders is hij op zijn minst drie uur onderweg met een puzzel van lijnbussen. Lijnbussen functioneren goed maar er is er soms maar één per uur. Vandaar. Om van punt a naar punt c te gaan moet hij lang wachten in punt b. Van de staking hebben we hier geen last tenzij het feit dat de kinderen te voet naar school moesten gaan deze morgen in plaats van met de auto vanwege te veel verkeer aan de Basiliek. Ook met de fiets zal ik straks rustigere paden moeten zoeken. Niet via de Basiliek. Auto's, fietsen, brommers blijken eens te meer een volwaardig alternatief te zijn voor een gebrekkig openbaar vervoer. De weergoden zijn ons gunstig gezind en op een paar dagen zou het dak hersteld moeten zijn. Op de stapel studieboeken van mijn zoon kijken twee vrouwenogen me aan. Een boek van Marc Levy. "Et si c'était vrai..." van de Franse schrijver Marc Levy die voltijds schrijver is geworden en pendelt tussen Londen en New York. Het boek werd in dertig talen vertaald. "If only it were true..." Er is zelfs een film over gemaakt : "Just like heaven" (2005) met Reese Witherspoon en Mark Ruffalo. Lezen en kijken maar.
Dageraad herstelt het dak van het huis. Samen met zijn vriend. Maakt zich zorgen over het budget. No worries, ik ben er, zeg ik dan. Die van hierboven gaf me een hoofd en handen en een goede gezondheid, dus werken maar. Targets halen en knokken, hopelijk met wat meer wind in de zeilen. Sales blijft sales. De jongste zal na lang aarzelen kiezen voor de richting economie-wiskunde; Ze was Latijn een beetje beu geworden. Volgens de directrice een richting voor "the new Bill Gates" maar mijn oogappel wil vooral een eigen bedrijf, zonder bazen liefst. Zou mijn jobhopping de kinderen getraumatiseerd hebben, vraag ik me overdreven bezorgd af. Maar neen, natuurlijk niet. Toch hebben ze me 's avonds vaak moeten missen. De tweede (oudste dochter) zal Latijn-wiskunde blijven volgen en de oudste zal volgend jaar zijn laatste jaar wetenschappen-wiskunde aanvatten, als hij mag overgaan. Maar normaal gezien zou er geen probleem zijn. Dankzij Dageraad zal het deze zomer niet binnenregenen in huis, geen druppels op mijn bed vanwege wateroverlast. Men kan maar beter zijn voorzorgen nemen in dit nieuwe klimaat. Ergens bij buren zijn er kuren. Ik moei me er niet mee, hoop enkel dat de tijdelijk gek geworden man Dageraad en mijn kinderen niet neerknalt. De politie vond een geweer in zijn huis. Sommige mensen lijken soms gek te worden. Grenzen stellen is belangrijk. In dat opzicht ben ik braaf extravagant, ik doe mijn eigen ding maar val er niemand mee lastig. Dageraad krijgt een extra warme knuffel vanwege het dak.
Toen ze nog aan de univ studeerde, leerde ze Eli kennen. Eli kwam haar ophalen aan de VUB, ergens in de buurt van het metrostation Petillon. Ze had hem toevallig leren kennen op een fuif. In een garage onder de universiteitsgebouwen. Eli ging altijd uit in studentenmilieus maar studeerde zelf niet. Hij was zo'n tweetal jaren jonger dan haar. Een brok puur natuur. Hij rook ook altijd zeer lekker. Ze herinnerde zich het parfum dat hij droeg net als ze zich zijn kledingsstijl herinnerde. Een beetje new wave-achtig, een beetje sportief. Elke vezel in haar lichaam veranderde ernaar om hem te zien. Ze deden niets liever dan in elkaars armen wegglijden en de tijd leek vaker dan ooit stil te staan. Met andere woorden, ze had het flink te pakken. Eli ook. Hun relatie bestond vooral uit spannende dates en onverwachte afspraakjes. Eli woonde samen met zijn broers en vader (zijn moeder was gestorven aan kanker) in een niet al te groot appartement. Zij woonde met haar ouders en broers in een rijhuis in één van de Brusselse randgemeentes. Ze ontmoetten elkaar in parken maar hun privéplek was het Legermuseum in het Jubelpark te Brussel. Eli trok haar dicht tegen zich aan in één van de nissen van het Legermuseum terwijl de bewaker van dienst zich duidelijk amuseerde. "Schenk er geen aandacht aan, schat, laat je gaan, go with the flow..." "Ik hou van jou, Eli, ik hou van jou,..." "Ik ook, ik zal altijd van je houden..." Zijn handen zochten de rondingen van haar lichaam en zij vond bescherming in zijn lange en stevige armen. Ze liet haar hoofd rusten op zijn brede schouders, ze drukten zich innig en intiem tegen elkaar aan. Haar borsten waren als zachte kussens. Bij momenten was de erotische spanning tussen hen haast niet te houden. Hij gaf haar een tongkus waar ze gretig op inspeelde. Haar lichaam en haar liefde was als een kleed voor zijn hart. Ze droeg hem op haar huid. Elke vlinder in haar werd wakker en ze gaf zich aan hem. Totaal. Volledig. Sans regrets. Maar het sprookje kon niet blijven duren. Op een dag vertelde hij haar dat hij bij het Belgisch Leger had ingetekend. "Ik moet gaan, schat, het is als een roeping voor mij, als een droom. Ik wil me nog niet binden, nog niet voor altijd. Ik ben nog niet aan een lange vaste relatie toe. Jij, je zal vlug een man ontmoeten die lief voor je zal zijn en met wie je kinderen zult hebben. Maar, ik zal je nooit vergeten, lieve schattebout." "Eli, ik begrijp het, je hebt me héél gelukkig gemaakt, ik zal ook altijd van je houden... Kom, laat ons nog wat vrijen." Eli liet zich dat geen twee keer zeggen en ze genoten van de liefde en van elkaars lichaam. Een jonge man en een jonge vrouw. De bewaker keek glimlachend en wijs de andere kant op, de vogels floten en de warme wind streelde hun verhitte lichamen. Ze heeft Eli nooit teruggezien. Maar in haar hart voelt ze dat hij ergens het geluk gevonden heeft. Met een Oosteuropese schone of zo... uit één van de landen van ex-Joegoslavië met wie hij waarschijnlijk nog jonge kindjes heeft. Een mooie vrouw, jonger dan Eli, met lange donkere haren en een stille gratie die hem zeer gelukkig maakt. En ja, in zijn hart denkt hij misschien nog eens terug aan die lachende brunette van vroeger. Zijn voorspelling kwam uit. Ze ging samenwonen en kreeg kinderen. But there is this one small thing : ze lacht altijd zo speciaal als ze nog eens het liedje van Renaud op de radio hoort, een liedje dat hij haar toen liet ontdekken. Niemand weet waarom. Maar zij wel...
Op de achtergrond speelde een viool. Het geluid kwam vanuit een andere kamer en drong stiekem de slaapkamer binnen. Op het bed lagen twee mensen : zij was jong en rimpelloos, hij was lang, mager en een flink pak ouder. Zeker zo'n dertien jaar. Ze keek hem aan op haar eigen schalkse manier. Ze wist heel goed hoe ze hem in kon palmen maar iets weerhield haar. Was het de schaduw van zijn ex die advocate was en waarvan de "geest" het ganse appartement had doordrongen? Was het haar intellectuele superioriteit die nog was blijven hangen en waaraan hij maar eveneens zij niet kon tornen? Misschien was de advocate intellectueel sec. Weinig emotioneel. Terwijl zij hem dat kon bieden. Maar had hij daar wel behoefte aan? Ze lag met een man in bed die de jongen in zich veel te veel ruimte gaf. Een jongensachtige man. De slaapkamer was iets te rustiek naar haar mening maar het was wel rustbrengend. "Ik ben nog niet klaar om verder te gaan. Waarom houden we het niet bij strelen?" "Ik hoopte al dat je dat zou zeggen," vervolgde hij. "Ik ben nog niet over de breuk heen, toch niet helemaal." Maar ze was jong en hij hield ervan haar te strelen. Wel een halfuur lang. Haar hoofd vlijde zich op zijn schouder, al zou hij haar nooit de zekerheid kunnen bieden die een vrouw soms zoekt, maar wou ze dat wel? Zijn lange benen omstrengelden haar als een knuffelende liaan. Samen maakten ze onrealistische plannen en vertelden elkaar hele lieve dingen. Hij hield van vioolmuziek zoals zijn ex. Zij verkoos piano. Hij kon zijn ex niet uit zijn herinnering drammen en toch mocht hij haar wel. She was giving him a good time. Opgewonden stonden ze recht en kleden zich aan. Vele kleren behoefden ze niet in die warme meimaand. Hij zou haar autoles geven, zoals hij aan zijn ex had gedaan. Een verlaten Brusselse parking, zoals men ze alleen in Brussel tegenkomt. "Intellectuele vrouwen, het is moeilijk om ze te leren autorijden..." De dag nadien hadden ze opnieuw een date. "Je bent zó mooi, je bent precies een poppetje." Ze genoot van haar jonge vrouwelijkheid en keek hem in de ogen : "Jij ook, grote jongen." Samen gingen ze naar Kinepolis aan de Heyzel om naar Dangerous Liaisons te kijken. Hij was in de ban van Michelle Pfeiffer, zij van John Malkovich en samen keken ze naar de film, heel dicht tegen elkaar aan. Een bejaard koppeltje keek gegeneerd de andere kant op. Achteraf verwaterde hun contact. Zij had het te druk met haar carrière en andere vriendjes met wie het net nog iets beter klikte, hij verzoende zich waarschijnlijk met de advocate die hem meer kon bieden in hetgeen dat hij zocht. Alleen, de warmte van de meimaand deed haar aan hem terugdenken. Misschien wou hij haar iets zeggen? Na al die tijd? Ze blies de herinnering de ether in en alle deeltjes losten zich op in de lucht.
Ik ben een meikind, nu ja geboren in mei, einde mei, en dat is een constante. Hetgeen een heleboel zaken impliceert. Zoals jullie weten leef ik al achttien jaren samen met Dageraad. Na eerst heel wat gescharreld te hebben zoals het een goede "tweeling" (sterrenteken) betaamt. Aan het scharrelen behoud ik zeer goede herinneringen, alsof de slechte herinneringen verdwijnen of weggedoken zijn. Veel leute dus. Ja, als je jong bent... De stabiliteit van mijn gezinssituatie heeft echter weinig van doen met mijn professionele situatie. Veel veranderingen aldaar. Geloof het of niet, maar ik wil weer van werk veranderen. Niet dat ik mijn droomjob zal vinden, maar goed, waar ik nu werk, heb ik teveel stress vanwege de moeilijke regio waarop ik moet werken en de verdiensten zijn navenant, dus wordt het tijd dat ik naar iets anders uitkijk. Ik wil er ook wel wat aan hebben. Bovendien sta ik toch nog onder interimcontract, dus, waar wacht ik nog op... Eigenlijk heb ik zeer weinig te verliezen, tenzij het feit dat ik er met de fiets naartoe kon gaan. Mijn zoon mag vandaag een test voor een vakantiejob afleggen op één van mijn betere interims, dus de jobhopping is zeker niet voor niets geweest. "Het komt wel in orde," vertel ik hem bij het weggaan. "En, als je te laat zou komen met het openbaar vervoer, vergeet hen dan niet vooraf een seintje te geven." Een rits raadgevingen maar hij zal het tenslotte moeten doen. Mijn oudste dochter heeft het druk, is bijzonder vrolijk en goedgemutst en stapt om één of andere reden zingend door het leven. Het is haar gegund. De jongste maakt er zelfs versjes op. Af en toe vang ik een flard op van een geheim gesprek tussen de beide zussen maar ik laat ze doen. Los-laten, weet u wel.
"Bellissimo," zei Michelangelo tegen zijn beeld David. "Nu moet je het zelf doen, de blikken trotseren, ook als ik weg ben van deze wereld..." David voelde zich sterk om de confrontatie aan te gaan. Heel sterk. "Mama, ik twijfel tussen Latijn-moderne talen, economie-moderne talen en economie-wiskunde," zegt mijn jongste zonder echt op mijn antwoord te wachten. "Wat wil je nu zelf, schat, wat wil je worden? Of wat denk je dat je wil worden?" "Ooh, mama, iets creatiefs, iets in verband met schrijven en communicatie, misschien een eigen reclamebureau, niet iets saais..." Ik knik. Alles lijkt en alles is mogelijk. Haar toekomst lijkt vooralsnog briljant. Ze is jong, groot, zelfverzekerd. "Mama, ze zeggen altijd dat ik originele ideeën heb. In plaats van flyers te ontwerpen, denk ik bijvoorbeeld aan ballonnen. Dat gooien de mensen soms minder rap weg." Even krijgt mijn ecologisch bewustzijn een kleine schok maar ik blijf lachen... Ik denk : "Verras me, lieve schat, blaas me van mijn sokken, toon me dat je creatief bent tot aan de sterren." Ik voel me - heel even - Michelangela. Bestel bij het gelatokraampje met artisanaal ijs een bolletje meloen voor haar en een bolletje citroen voor mij in het Spaans en excuseer mezelf dat ik Spaans en Italiaans door elkaar gebruik. We moeten er flink om lachen. Hoog tijd dat ik nog eens naar Toscane ga. "Schat, je moet iets doen wat je graag doet." Na het natuurreservaat wandelen we nog even rond op de plaatselijke rommelmarkt. Ik word verleid door een schilderij van Rembrandt : één van zijn zelfportretten. "Mama, koop dat niet, dat is ... oud! Dat is voor het huis van opa en oma..." Mijn koolpotloodtekeningen vindt ze leuk, omdat ze van mij afkomstig zijn. Omdat ze er iets van mij in terugvindt. Hoe zou ik een zelfportret maken? Zeker niet naar de natuur. Er zijn foto's nu. Eerder symbolisch. Dit weekend heb ik voor het eerst sinds lange tijd heel veel geluk ervaren. Weliswaar af en toe met uitgedunde kroost omdat de helft regelmatig gaat vliegen, nu het nog kan en nu ze nog tijd hebben vóór de examens. Als ze maar gelukkig zijn...
Ja, Frank Deboosere, het mag dan wel nog lente zijn, voor mij is dit puur zomer en dus ook een prachtige zomeravond. Mijn dochter - vertrokken naar één of andere fuif - liet me even dit nog horen. Mooi, ik geniet.
Heerlijk toch, dat mediterrane weertje... Jammer dat de zeer getalenteerde voetballer en spits van Club Brugge François Sterquele er niet meer van kan genieten. 26 jaar. Veel te jong... Stom auto-ongeval. Het noodlot. Mijn jongere mannelijke collega die een vurig voetbalfan is, is er het hart van in. Misschien gaat hij wel naar de begrafenis. Eigenlijk had ik best veel sympathie voor deze voetballer, al verschilt zijn flamboyante levensstijl met blitse sportauto's en de rest mijlenver van mijn rustige biotoop. Maar verschillen kruiden de wereld. Ik ben eigenlijk een beetje YAWN. Een term die ik gisteren in de metrokrant ontdekte. Young and wealthy but normal. Young : mja, van geest toch. Wealthy : niet echt maar toch, ik heb een goede opleiding. Normal : eenvoudig met een bepaalde missie, sociaal bewust en ecologisch verantwoord. Weg met de mizerie op aarde, leve een natuurlijk, gezond, eenvoudig leven. Volgens David Grusky, socioloog aan de Stanford University zit er in de komende decennia een extreme vorm van postmaterialisme aan te komen. Het heeft veel te maken met het integreren van een bepaalde visie in het leven, een beetje langetermijndenken. Na mij komen er nog mensen op deze aardbol en die willen ook nog wel leven... en iedereen heeft recht op een plek onder de zon. Als ik het groene grasveld naast het gebouw bekijk waar ik werk, zie ik paardenbloemen, kruipende boterbloemen, onkruid en klaver welig naast elkaar tieren. Er is voor elk wat wils. Op het terras vóór het hotel in de buurt van mijn werk, zitten de mensen te genieten van drankjes en van elkaars gezelschap. Ik geniet van mijn zomerse jurk, die perfect zit en mijn betere kantjes doet uitkomen en mijn mindere kantjes camoufleert. Dan duik ik het werk in, de laatste dagen op automatische piloot vanwege het moeilijke van de opdracht.
Iedereen is van de wereld gezongen door Günther Neefs
