Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
17-12-2008
SLEEPOVER
Deze nacht zullen vier jongeren mijn huisje bevolken. Vrienden van de kinderen. Filmavond op school. Mijn partner zal morgen om koffiekoeken gaan, ik moet natuurlijk al vroeg de deur uit. Voor dag en dauw. Toch sleep ik me niet naar het werk. Ik ontdek de geneugten van lectuur op de metro. Zo startte ik met een Engels boek dat ik voor een appel en een ei op de rommelmarkt heb gekocht. The Dubliners. Het Kerstgevoel sijpelt langzaam binnen. Ik geniet van mijn eigen kerstboom, van de lichtjes aan de majestueuze boom op het Astridplein, van de versierde woningen, de sfeer, ook bij anderen. Vivre par procuration faute de temps. Gesprek op het werk : "Qu'est-ce que toi tu voudrais changer si tu subissais une intervention de chirurgie esthétique?" Antwoord : "Liposuction des love handles." Een borstvergroting is niet aan de orde. Mother Nature voorzag me rijkelijk. Commentaar van een jongen die homo is of misschien bi : "Les hommes aiment bien les gros seins." Mijn antwoord : "Non, mon ami, la plupart des hommes n'aime pas cela, mais mon ami, lui, il aime cela." Iemand wou een make-over van het gezicht, lifting en alles erop en eraan. In een volgend leven wil ze in de Crazy Horse in Parijs optreden. Ik beloof haar te komen kijken, met mijn geliefde man of vrouw. Ik ben een liefdesmens... altijd geweest. Zelfs nu heb ik nog vlindertjes. Ik verlang ernaar 's nachts onder het donsdeken te liggen met mijn partner. Ben ik blij dat ik gevallen ben op iemand die me neemt zoals ik ben, met alles erop en eraan. Al dat gezeur over grammetjes en dit en dat... Mensen, leer genieten, denk ik dan... zonder te overdrijven. Neem jezelf zoals je bent, je bent wondermooi. Als je bent zoals je bent. Iedereen zou op de eerste plaats goed voor zichzelf moeten zorgen. Een klein beetje love handles of niet.
Inmiddels ben ik al weer twee maanden voltijds aan de slag. Toch werd ik gestalkt. Door de RVA, voor de gelegenheid ONEM. Ditmaal kreeg ik een brief in het Frans toegestuurd. Ik word uitgenodigd voor een eerste gesprek om de zoektocht naar werk op te sporen. Hallo zeg, ik werk al ongeveer 23 jaar (ben heel jong begonnen, vlak na studies), werkte omzeggens de ganse tijd, enkel heel korte onderbrekingen bij de geboortes van de kinderen... Maar, nu komt het, ik zal niet naar dat eerste gesprek moeten gaan, want ik werk dus. Is er dan echt geen coördinatie tussen al die diensten? Allez, zeg, het zal me weer een postzegel kosten - anders riskeer ik een schrapping uit het systeem. Wat een lulkoek! Ik nam kopijen van de brief omdat ik niet met de methode akkoord ga. Elke dag krijg ik berichtjes op de gsm, zelfs om borden te gaan wassen in het putje van Antwaarpe. Dat wil ik voorlopig nog niet doen al doet het mij denken aan een liedje dat me kippenvel en sensualiteit bezorgt. Mia van Gorki. Het is een lied dat ik in mijn eigenste bovenkamertje link aan de nacht, aan sensuele omhelzingen, aan een tedere lange kus, aan parken, aan bomen, aan ... de liefde met een L!
De Brusseles is solidair met al wat leeft, ze heeft een "groot" hart. Gisteren nog in de GB in City 2. Een vrouw kloeg over de grove woorden die haar zoon gebruikte, hij zat nochtans op internaat maar was beginnen roken, speelde vaak playstation enzovoort. Ik stak een pleidooi af over "le monde a changé, l'enseignement probablement aussi, on ne peut pas tout contrôler, il faut être présent mais pas trop et quand même surveiller le tout pour qu'il n'y ait pas de mauvaises fréquentations ..." De vrouw voelde zich stukken beter omdat ik haar vertelde dat de nieuwe generatie anders opgevoed moet worden dan wij vroeger, veel meer persoonsgebonden,... eigenlijk vragen ze vaak ook om aandacht, er zijn zulke parels tussen, allemaal verschillend. Ik was naar de stad getrokken om bij Free Record Shop de mp3-speler van de jongste op te halen, gespaard met punten uit het weekblad Joepie. De kortingsbon van Fortis kon ik dan weer gebruiken om korting te krijgen op de film Narnia Prince Caspian, een film die de oudste dochter van net geen zestien zal meenemen naar de sleepover bij een vriendin. De acteur William Moosley is inderdaad niet mis. Jongelui zoeken elkaar op, er worden al druk afspraken gemaakt voor na de examens in de deliberatieperiode en elke dag is wel bezet. Van de kerstvakantie ook bijna. Vannamiddag ga ik een nieuwe mat voor de badkamer kopen. Misschien is de Carrefour geopend, anders maak ik een lange natuurwandeling aan de overkant van de Carrefour, temiddden van een nieuw natuurreservaat. De velden van de laatste boer van Brussel zijn namelijk herdoopt tot een natuurplek met wandelpad. Ondertussen worden mijn oren getuige van een Russische die Russisch praat in het internetcafé met haar familie terwijl ze aan de computer zit, van een zwarte die met een accent Frans praat en ook wat lingala (iets ivm mariage foiré enzovoort, een Italiaanse vrouw vraagt of de telefoon wel werkt want "touletemps ocjoepee, ocjoepee (tout le temps occupé)),... Naast mij zit een gedistingeerde vrouw van rond de vijftig. Brussel in een notendop. Volgende week zijn de examens gedaan (op dinsdag) en kan ik weer thuis schrijven... Joepie! Ach, het is niet slecht af en toe wat contact te houden met de wereld van de heel gewone mensen. Zo blijft men met de voeten op de grond staan. Een internetcafé is daarvoor een ideale plek.
Dit jaar kies ik voor een minimalistische kerststal. Lichte houten beeldjes uit de wereldwinkel. Gewoon, Jozef, Maria en het kind. Ik krijg er een minimalistisch gevoel bij. In deze geglobaliseerde wereld zijn de gevoelens tweeërlei. Enerzijds ben ik open minded. Iedereen verdient een plek in de kribbe. Anderzijds niet van plan om het met nog minder te moeten stellen door solidariteit met weet ik veel. Ik leef tenslotte al vrij eenvoudig. Brussel leeft, Brussel bruist maar Brussel barst uit haar voegen als men het openbaar vervoer neemt. Haringen in een ton (metro). Hoeveel illegale mensen zouden hier niet rondlopen? Iedereen heeft recht op een plaats in de kribbe maar soms is de kribbe te klein. De plastieken kerstboom daarentegen zal weelderig versierd worden door mijn dochters. Gelukkig hebben zij veel zin voor decoratie. We hebben de boom al vijftien jaren en ik wil hem nog niet weggooien omdat ik er heel wat mooie herinneringen aan heb verbonden met de kinderen toen ze nog kleuters waren. Ze spreken al af met vrienden en vriendinnen voor na de examens, dus dat worden weer wat sleepovers thuis. Als ze maar kunnen rusten na de examens. Mijn zoon wil voor ingenieur studeren. Misschien trekt hij wel naar Afrika om de mensen te helpen met waterzuiveringsinstallaties en dergelijke. Afrika een mooi relatief jong continent maar zo veel oorlogen. Volkeren groeien nochtans naar elkaar toe. Ik heb drie dagen schaap gegeten deze week om mijn partner Mo een plezier te doen. Vanavond weer wat andere keuken. Croque-monsieur en croque-madame. Blij dat de examens bijna gedaan zijn. Blij dat ik een griepje doorsparteld heb zonder kleerscheuren, ik was niet eens afwezig op het werk. Blij dat ik mijn strijdvaardigheid heb teruggevonden op werkvlak, ik heb heel wat vervelende klussen afgewerkt deze week, moeilijk te bereiken klanten en dergelijke opbellen. Het leuke aan de zaterdag, je kan uitslapen. Sedert ik er elke dag om zes uur uit moet, kan ik dat zeer waarderen. Ik wens iedereen een schitterend weekend toe.
Neen, ik heb geen glühwein of iets anders gedronken... Het is maar dat mijn leven momenteel nogal in grillige lijn verloopt. Het werk verloopt niet zoals ik zou willen dat het verloopt, ondanks uitstekende resultaten. Maar... het is de omgeving... het is niet echt mijn ding. Soms kom je goed terecht, soms slecht en wat voor de ene goed is, is het voor de andere nog niet. Toch slaan we er ons door. Alleen, ik heb de indruk dat ik me steeds moet "rechtvaardigen" op de job, ik word continu "gescand" en in de Matrix past dat wel maar in dit plaatje niet. Gelukkig stak mijn ander interimbureau me een hart onder de riem met hun belofte een goede interim te zoeken voor de periode vanaf februari. Ik doe liever interims dan contracten van bepaalde duur te ondertekenen. Met een interim ben je vrij. Valt het tegen, kan je veranderen op het einde van de week. Met een contract van bepaalde duur zit je vast. Het is wel voordeliger voor de firma. Kost minder dan een interimbureau te moeten betalen. Komt daarbij dat een eindejaarspremie van een vroegere interim aan mijn neus voorbijgaat. Ik had slechts 50 dagen interim ipv 65. Doordat een firma bepaalde dagen samengekletst heeft, door technische werkloosheid. Er is overal wel een uitleg voor. Toch overkomt het me niet vaak maar zaterdag in de GB had ik het zitten. Saldo ontoereikend. Shame on me. Gelukkig komt er woensdag geld op mijn rekening. Het is geen leuk gevoel en het komt bijna nooit voor in mijn leven. Ik die zo op mijn tellen pas. Maar ik heb een paar dure maanden achter de rug. Gelukkig kon ik geld overhevelen van mijn spaarrekening. Een goede les, steeds een spaarrekening blijven houden wat er ook gebeurt. De kassierster keek me aan alsof het de doodgewoonste zaak van de wereld was, blijkbaar ben ik niet de enige aan wie dit overkomt. Maar goed... Gelukkig ligt de bank rechtover de GB en kon ik het nodige geld van de spaarrekening afhalen. De kinderen studeren naarstig verder, de jongste zelfs bij de grootouders omdat het daar rustiger is voor haar. Volgend jaar, als de oudste op kot is, heeft zij dan weer meer plaats thuis en kan ze opnieuw thuis studeren. Om zes uur komt ze wel naar huis. Ze vindt het huis van de grootouders dan te "spooky..." met die grote tuin, de verlichte basiliek in de verte en de jankende hond in de tuin van één van de buren. Ik vertel haar dat er ooit een boer zijn vrouw zou vermoord hebben op die plaats, er was een groot veld, zo'n 100 jaar geleden toen het nog een boerengemeente was in de nabijheid van Brussel. "Mama, je maakt me bang..." "Schatje, je moet leren omgaan met je angsten, soms zijn er dingen die ons bang maken maar als je je er niet teveel door wil laten beïnvloeden, kunnen deze dingen je niet raken..." Ze lijkt gerustgesteld. Ons ma mag dan wel een dynamische senior zijn, ze moet volgend jaar onder het mes. Iets ivm een lichte vorm van kataract op de ogen. Het zou om een dagoperatie gaan al is er altijd een herstelperiode nodig. Het komt wel in orde, verzeker ik haar nog. Voor de rest verkeert ze in goede gezondheid. Ze is ook nog niet zo oud tenslotte. "We wonen hier in een rommelig gezellig huis," zegt de jongste nog tegen mij. Overal tekeningen, versiersels... Enig minimalisme is me vreemd, hoewel, op materieel vlak ben ik minimalistisch. Zeker de laatste tijd.
In de metro kwam ik mezelf tegen, eerst als "kind" (een kindje met gelijkende trekken), dan als "meisje" (een meisje met dito haar zoals ik vroeger). Ik bekeek mezelf en vergeleek het leven met een bol wol en draad die verderloopt, altijd verder. Terug in de tijd moet soms kunnen, voorlopig alleen in de geest. Een teletijdmachine is nog niet voor nu, enkel in de geest. Ik ging naar de kapper en bewonderde mijn nieuwe ik.
De kinderen zijn gestart met hun blokperiode. Mijn oudste is gisteren net 17 geworden. Sint is langsgeweest (net voor de examens) en de verjaardag is gevierd. Sint brengt nog steeds snoep en - nu ze groter zijn - geld ipv speelgoed. Jongeren zijn graag onafhankelijk. De oudste geeft naast zijn zomerse studentenjob bijles in wiskunde. Gaat er zelf naartoe, per fiets. Droomde steeds van een jonger broertje, dat er nooit gekomen is, omdat ik het bij drie wou houden en mijn andere twee kinderen meisjes zijn. Mag nu bijles geven aan een jongere gast. De kinderen gingen deze week met de school naar "Los" kijken in Kinepolis. Een film over vanalles en nog wat, ook over "Borgerocco?" Ach, mijn man is ook allochtoon maar ik heb sterk de indruk dat ik mijn kinderen eerder "Westers" heb opgevoed. Ik ben geen musulmaanse al heb ik respect voor de overtuiging van anderen en zeker voor mijn partner die volgende week weer "schaap" mag klaarmaken voor het feest. "Mouton à la vapeur", heel lekker trouwens. Mijn voornamen zijn Hilde Heidi (Tirol ontbreek er nog aan), ik ben Brusselse met oervlaamse roots, maar wereldburger in de eerste plaats. Ik kan met iedereen omgaan, ben heel ruimdenkend en ik hou van Mo omdat hij de vader van mijn kinderen is en geen enkele man ooit meer van mij heeft gehouden, maar daar houdt het bij op. Allochtoon of autochtoon, deze begrippen kunnen mij gestolen worden. Nothing matters except love. En love is een woord dat veel te gemakkelijk wordt gebruikt. Als kind maakte ik huiswerk in de "voorplaats" onder het intelligent en waakzaam oog van een voorvader op zwart-witfoto die gans zijn leven vocht voor de Vlaamse zaak. Ik interpreteer zijn boodschap als een soort sociale boodschap, iets doen voor hen die uit de boot vallen op de één of andere manier. Dat wil ik ooit blijven doen. Toen mijn voorouders in WO I in regio Poperingen en dergelijke mensen met een kleurtje op paarden zagen voorbijhossen, zullen ze er ook niet aan gedacht hebben dat één van hun nakomelingen kinderen zou hebben met een man van vreemde origine. Het is zo... en het lot heeft mij in zijn handen gestuurd al botste ik op onbegrip van familie en kennissen. Maar goed, inmiddels is de wereld op 18 jaren tijd veel individualistischer en materialistischer geworden en speelt het allemaal zo geen rol meer. Wat ik uit de ganse zaak geleerd heb, is dat men enkel naar zijn of haar stemmetje binnenin moet luisteren. Ik zal voorlopig weinig bloggen vanwege mijn job en vanwege de examens. De computer is quasi onbereikbaar. Dit blogstukje typ ik bijvoorbeeld vanuit een internetcafé. Alwaar ik omringd ben door jongeren van allerhande origine. Niemand valt me lastig... Men zou hier zelfs een boek kunnen schrijven. Om zes uur zal ik per fiets durum gaan halen. Durum met hamburger en kip en andalous en groentjes voor de oudste, durum met hamburger en worteltjes en ketchup voor de tweede. De jongste wil sandwiches op mama's wijze. Home made. Home sweet home.
Mensen trekken elkaar aan Mensen stoten elkaar af Afwisselend De maalstroom van het leven Ik zit op een bus Mensen stappen op Mensen stappen af Mensen blijven erop zitten De bus is als het leven Wie ben ik om daar tegenin te gaan? In mijn job deel ik cadeautjes uit aan hen die in cadeautjes willen geloven. De realiteit blijkt een illusie. Toch niet helemaal. Sommige dingen worden nooit een illusie. Vul zelf in dewelke. Als ik mezelf uit de tijd trek, even uit deze logge derde dimensie, is het alsof ik in een scène mee probeer te spelen van een Franse film. Zo ziet mijn rommelig werkleven er momenteel uit. Je cartonne... Ik speel niet zo goed momenteel omdat het al eens wringt met de omgeving. Maar, ik win aan authenticiteit en dat is het belangrijkste. Nooit geweten dat ik soms zo slecht kon acteren... Ik dacht dat ik meer talent had om te doen alsof... mijn scherpzinnigheid functioneert ten volle, hypocrisie wordt snel doorprikt en dat staat doen alsof in de weg. Ik zoek evenwicht in deze nieuwe toestand.
De schitterende eenzaamheid van een park dat in de prille sneeuw gedompeld is. Koning Boudewijpark. Goudhaantjes. Mannen van B.I.M. oftewel I.B.G.E. zoeken zich een weg door de sneeuw. Mijn blauwe winterjas draagt een vacht van sneeuw. Thuis hang ik hem te drogen. Gratis nieuwkuis. De sneeuw is goed voor tapijten en winterjassen. Liet ik me ooit vertellen. Achteraf wel te drogen hangen. Mijn huid voelt babyachtig aan. Zacht en koud. Flash-back. Namur 1990. Op bezoek in een sociale woning. Een breed en hoog appartement. Niet te hoog. Prachtig zicht over de streek. Appartement met alles erop en eraan, de mensen hadden drie kindjes. Mijn prille liefde (mijn man van nu) en ik kochten kleren voor de kindjes. Ik was nog vrijgezel. Maar pril verliefd. Namur is mooi in de sneeuw. Winter 1990. Nadien vrijden we weken aan een stuk. We oefenden. Drie maanden later was ik zwanger van mijn zoon. Maar Namur zal ik nooit vergeten. Mijn oudste wordt zeventien op zaterdag. 1990-1991, het voelt alsof het gisteren was.
Ik voel alsof ik een meesterwerk volbreng op het nieuwe werk. Als een virtuoos die de zaak onder controle heeft. Ondanks de titanenklus. Ook roeien tegen de stroom in want ik krijg niets op een presenteerblaadje aangeboden. Ik krijg geen negatieve feedback tot nu toe en de mensen reageren op mijn telefoon. De verkoop gaat goed. La fée commerce - klinkt beter dan la sorcière commerce. Ik herken een vroegere melodie, klantenrelaties, business, business, business. Ik goochel met bedragen die helaas niet in mijn zak terechtkomen en ook niet in de zak van hen die onder de recessie lijden. Zoals ik ooit met woorden goochelde. Andere zaken spoken door mijn hoofd, taal is een beetje op de achtergrond verschoven. Voor mij is de opdracht als een spel. Al ben ik bloedserieus. Mijn oudste dochter wil net voor de examens nog uitgaan. No way. Of ze zal luisteren? Haar resultaten zijn wel goed, maar het zint me niet dat ze tot elf uur studeert. Ze moet veel thuis doen, in plaats van alles voorgekauwd te krijgen in de les. Het zal aan de manier van lesgeven liggen, zeker... Ach, dan leert ze haar plan trekken. Selfconfidence. Zelfvertrouwen. Daar komt het op aan. Ook, la débrouillardise. Momenteel beweeg ik me alle dagen in metro's. De metrodromen duiken weer op. De laatste tijd vrijen we nochtans elke nacht. Ik geniet ervan om me week als was te voelen in zijn handen. Je me sens "sa chose". Voor het ogenblik toch. Het heeft me wel door de eerste veeleisende weken op mijn nieuwe job geholpen. Hij vindt het leuk dat ik niet 's avonds moet werken. Dat ik bij hem kan zijn.
Ons ma's jongste kleindochter (van één van mijn broers) is negen jaar oud. Ons ma rakelde een herinnering op. "Ze is even oud als jij was toen ik meningitis kreeg..." Negen jaar oud. December. Ma lag op de vloer in de woonkamer. "Mama, wat is er, je gaat toch niet sterven???" Oudste broer komt binnen. Telefoneert naar het werk van mijn pa. Toen bestond er nog geen gsm. "Of hij vlug naar huis wou komen, ma is doodziek..." De ambulance. We blijven verweesd achter. Ze ligt in coma, voor weken. De familie haalt zijn neus op, neen, ze wensen niet besmet te worden. Pa erft plots een gezin. Hij die liever op reis was. Geen meevaller voor een man die liever vrij is. De verbanning naar een dorpje rond Ieper. 2 groottantes ontfermen zich over ons. Voor een tiental dagen. Stadskind ontdekt de boeren buiten. Mist hangt over het kanaal Ieper-Ijzer. Witte mist. De geesten van WO I. Het is koud buiten. Ratten bevroren in het kanaal. De tantes leren ons streekkost kennen. Tonen foto's van hun Jeruzalemreis. Groottante kijkt naar een film over "Cleopatra." Het bed is koud en ik ween. Ik dacht dat ik altijd zou blijven wenen. Achteraf hebben bedden mij heel gelukkig gemaakt. Leve de donsdekens. Ik ben een plantrekker. Mijn broers zijn wild en breken vazen bij het voetballen. Buiten ga ik eitjes rapen. Iemand zegt dat mama "berecht" is. Achteraf gebeurt er een mirakel. De wederopstanding uit "de dood". Haar gehoor is een beetje aangetast maar ze wordt toch weer wat als vroeger. Negen jaar oud. Het kind wordt plots een grote meid. Mijn kinderen zijn ouder dan ik toen was. Niet op hun mondje gevallen. "Iets van megabalkon..." Allemaal invloed van de televisie. Iedereen heeft appelsienen en ik zou meloenen hebben. Ik ben wie ik ben en daar ben ik blij om. Tenminste puur natuur. Ach, er is altijd wel iemand die om me geeft. Om te beginnen, ikzelf.
niet met mannen of zo, laat dat duidelijk zijn... Dat behoort tot een ver verleden. Tot mijn zesentwintigste hing ik het zotteke uit en ik ben er niet rouwig over. Ik voel me van langsom gelukkiger in dit cocooning familiegezinsleven. Man en kinderen en vrienden/vriendinnen. Ik probeer zo lang mogelijk fit te blijven, met dank aan de fiets en diegene die dit uitgevonden heeft. Neen, ik experimenteer met taal. Soms korte vluchtige zinnen getuige van een druk leven. Momenteel. In kalmere momenten zal de stijl weer lyrischer en trager worden. Deze morgen. Gesprek met 16-jarige dochter in de badkamer. Over hoofdpijn. "Mama, waarom slik je die aspirine?" "Schatje, het is weer één van de drie hoofdpijndagen." Man mengt zich in het gesprek : "C'est sûrement à cause du métro..." "Non, chou, c'est parce que j'ai les règles et j'ai quand même 45 ans. Je ne suis pas docteur mais il est possible que comme tout fonctionne encore très bien, le corps doit fournir un effort en "oestrogènes/progesteron" ou quelque chose comme cela et que c'est ça qui provoque le mal de tête pendant l'ovulation ainsi que lors des derniers jours des règles..." "Tu n'y es pas encore..." dixit mijn man. Mijn dochter : "Mama, als je ooit geen regels meer hebt, zal je dat erg vinden? Vind je het erg om ouder te worden? Allee, ge ziet er eigenlijk nog goed uit..." Ikzelf : "Neen, schatje, absoluut niet... Ik voel me goed in elke periode." In mezelf : "Hehe, ik blijf me toch altijd achttien voelen... in mijn hoofd." Leuk om de natuur zelf te kunnen aanvoelen. Niets is leuker dan zelf doktertje te spelen.
Ecologisch bewustzijn gevangen in een materialistische sjieke cocon. Of hoe men soms in verschillende werelden tegelijk kan leven. Acteren moet en mag. Deze ene keer. De vechtlust drijft boven. Ik sta mijn mannetje. Het doel komt altijd in zicht. Zekerheden verdwijnen en maken plaats voor nieuwe zekerheden. Rijke gemeente waar ik werk. Naast de metro stuiken twee daklozen in elkaar. De politie rijdt door. Ze zijn nog niet dood. Ik geef wat muntjes aan een derde die bedelt op de grond. Het is een vrouw zonder antirimpelcrème. Ze ziet wit en rood in haar aangezicht. De bomen wuiven sierlijk in de wind. Herfstweelde voor iedereen. Mijn hoofd is druk, druk, druk...
Nacht. Slapen. Dromen. Ik vlieg. Ooit geloofd dat de heksen op bezems echt konden zijn? 5 kilometer boven de grond. Ik daal af. Michel en Chantal komen me tegemoet. "Comment elle va ma bonne copine?" Ik hoef geen uitleg te geven. Onmiddellijk begrepen. De vernissage. Michel's schilderijen zweven aan de bomen. De kleuren komen beter uit in het donker. Overal muziek. Opzwepend ritme. Overal mensen. Habla español. Si si. Michel en Chantal. Royalty in het park. Ze hebben tijd. Ze hebben de eeuwigheid. Mo trekt aan mijn arm. "Viens dans mes bras ma chérie..." Ik laat me even in zijn wereld catapulteren. Daarna vlieg ik terug weg op mijn bezem. Bye, bye folks, heb wat geduld met mij. Twee werelden waarvan ik soms de andere verkies.
Lange tijd niet geweend. Nu, vanavond, de waterlanders. Eindelijk... Een serieuze dip na een week vol stress. Wat had ik gedacht? Dat ze mij voor mijn mooie ogen zouden aannemen, neen toch... Als je vlug wordt aangeworven als veertiger is er een reukje aan. Na een paar dagen begreep ik al waarom. En toch, we hebben de klus toch maar weer mooi voor elkaar gebracht. Ik zit wel vast aan een "contract". Komt voordeliger uit voor de firma. Rauw cynisme but that's it... Sommige mensen vallen bijzonder goed mee, anderen daarentegen. L'attitude mesquine. De jongen waarvan ik denk dat hij "homo" is, is zeer vriendelijk. "C'est comme ça ici," zei hij toen ik mijn eerste plantrekkerijweek beschreef. Ik weet al wat me te wachten staat. Cijfer, cijfer, cijfer en nooit genoeg... Ils n'en ont rien à cirer, les actionnaires... Zo gaat het er wellicht op vele plaatsen aan toe. Mo biedt me vandaag niet de schouder die ik wil. Michel, een supergoede buddy, is dood. Een lichte huivering gleed over mijn rug toen ik langs zijn appartement wandelde. Zeggen dat er zovele klootzakken mogen blijven leven. Ik wou hem terug tot leven roepen, voelde zijn aanwezigheid, ergens en nergens. Het regende net niet. Een belastingbrief maakte Mo slechtgezind. Hij moet betalen. Ik daarentegen zal pakken moeten terugtrekken. Pas volgend jaar waarschijnlijk. Op de limiet. Hopelijk voor het begin van het universiteitsjaar. Als de oudste bouwkundig ingenieur zal studeren. Ik was niet alleen met mijn verdriet. Mijn jongste kwam me troosten. "Mama, ik sta altijd aan jouw kant." "Of er iets is...," vraagt ze heel lief. "Ach schatje, er is zoveel..." Je suis si heureuse d'avoir pu pleurer dans l'intimité. Janken, het doet goed... Soms...
Ik heb het ongelooflijk druk op mijn nieuwe veeleisende job. De eerste dag woonde ik reeds een meeting met champagne en broodjes en alles erop en eraan bij. Het is een hele ervaring voor mij. Je moet weten dat ik zoveel luxe niet gewend was op vorige jobs. Het is een andere wereld, de wereld van de bevoorrechten. Niet dat ik de maatschappij in stukjes wil opdelen, maar sommigen begrijpen me wellicht. Het is geen plat telecommunicatiebedrijf, maar een serieuze goeddraaiende firma. Ik zei dat ik account manager werd genoemd maar eigenlijk op telefonisch vlak. De challenge is er, in het begin wist ik niet hoe ik aan de titanentaak moest beginnen. Meer details mag ik er niet over kwijt geven, beroepsgeheim, see... Ik ben blij dat Amerika voor Obama gekozen heeft. Trouwe lezers van de blog zullen weten waarom. Ik hou van een wereld zonder vooroordelen. Ook wel een beetje van de underdog. Misschien omdat ik zelf - af en toe - een underdog ben (of speel?). Ik ben er nog niet goed uit. Nu moet ik de rol spelen van een madam op niveau, ik zal wat meer kleren op niveau moeten aandoen, al moet de inhoud er ook zijn en dat is moeilijk want ik ben een zeer eenvoudig persoon, tamelijk recht voor de raap, straight from the heart. We zien wel. Een leven als een rollercoaster. Ik heb me lang geparkeerd in een blog. Nu groei ik er af en toe uit. Uit de blog. Maar ik kom af en toe nog eens piepen. Gewoonte, see...
ben ik aan het bloggen. Eerst een maatschappelijk relevante blog. Nu een blog over mijn eigen biotoop. De laatste dagen vertoef ik nog heel weinig op het internet. De kinderen zijn thuis en -zoals u al weet- bezit ik slechts één computer. Bovendien zal ik vanaf nu weer veel meer uithuizig worden. Een serieuze veeleisende job als account manager wacht op mij. Ik zal het ALLEEN moeten doen. De job ligt in een aangenaam kader wat de omgeving betreft. Mijn (artistiekerige) zinnen zullen dus geprikkeld worden door het vele groen, lees momenteel goud geelbruin dat in de natuur zo talrijk aanwezig is. Boven mijn wieg bengelden Venus, Neptunus en Mars. Ik heb er jaren over gedaan om te begrijpen waarom ik anders ben dan de anderen. Sommige anderen denken wellicht hetzelfde over zichzelf. Anders. Niet beter. Niet slechter. Anders. Een leven als een rollercoaster - hetgeen mijn huisgenoten beamen. Een serieus jobke wacht op mij. Maar ik heb er zin in en dat is goed. Deze maal heb ik ook geen zin om te soft te zijn, ik zal dus flink van me af bijten. Zeker niet te vriendelijk zijn, hoewel dit tegen mijn natuur indruist maar zaken zijn zaken. Ik heb dit weekend geen graven bezocht, ik heb nu even geen zin in de dood maar wel in het leven. Het kan zijn dat ik het de eerstvolgende periode zeer druk krijg maar ik ga ervoor... Groeten aan iedereen!!!
ben ik dan toch in de prijzen gevallen. Ik krijg de tijdelijke job. Wel veeleisend. Commercieel gezien dan. Ze zochten iemand mét ervaring die de uitdaging aan zal kunnen. Geen negatieve gedachten vooraf, ik houd het voorlopig positief en zie wel. Als een volbloed tweeling (sterrenteken) met ascendant steenbok en waterman (op de grens van deze laatste twee) ben ik het gewoon om pirouettes te maken en uitdagingen aan te nemen. Met mij erbij is nog nooit iemand failliet gegaan. Une main de fer dans un gant de velours. Het is ook een job op niveau. Veel customer contacten, heel wat anders dan de telemarketing. Ditmaal gaat het over serieuze zaken. Maandag mag ik beginnen. Blij dat ik een tijdje zal kunnen leven zonder te over-leven. De weekends ben ik vrij.
22 uur woensdagavond (net terug van een rit naar een afgelegen dorpje waar mijn dochter een filmavond en sleepover meemaakt bij een vriendin samen met andere jonge mensen uit hun school). Mist hangt over de velden. Het ruikt naar gezonde mest. Weg van de bewoonde wereld. Een restaurant. Huizen mooi maar afgelegen. We rijden voorbij een kerk met een paar graven errond. Hoevele gezonde boerenmensen liggen hier onder de grond. Vaneigens. Halloween op zijn Vlaams. Geen ziel te bespeuren in de omtrek. Of toch wel. Mijn schat die me dichter op de huid zit dan mezelf. Het is koud. Maar mooi... buiten. (uit Leven is om een ander geven)
Via via... Mijn gsm rinkelt terwijl ik op de fiets rijd doorheen de liefelijke Jetse straten. Een vlotte dame. Heeft via het interimkantoor mijn cv gekregen en is zeer geïnteresseerd. Tweetalig, van franstalige oorsprong. Ziet er goed uit. Regio Oudergem of zo. OMG. Mijn zoon volgt vandaag en morgen een seminarie voor laatstejaars humaniora op de VUB. Petillon (metrostation), Vrijwilligerslaan, VUB, ff herinneringen die in mijn hoofd opduiken. Ik mag de metro tot een verdere halte nemen. Deze job voelt goed aan, al is het maar voor zes maanden. Daarna zien we wel weer. Als ik de job krijg, zal ik wel niet op de vergadering over "armoede" aanwezig kunnen zijn. Mijn standpunt even toelichten. Positief is dan weer dat deze nieuwe opportuniteit mij uit een financieel dalletje zal halen. Leuke nieuwe belevenis. Ik ben ook niet bang voor deze nieuwe ervaring en gooi me erin. Lieve mensen, ik zou feesten, balzalen kunnen vullen met alle mensen die ik tijdens mijn loopbaan ontmoet heb en nog zal ontmoeten. Jullie volgden mijn verhaal tot nu toe. Ik laat jullie niet graag in de steek, al ken ik jullie niet. Ik bedoel dat ik graag de avonturen en belevenissen met jullie deel. Niet dat ze zo wereldschokkend zijn... Maar dat hoeft ook niet.
Een zeer gezellige namiddag achter de kiezen. Mijn jongste dochter had een nieuwe jas nodig en troonde mij mee doorheen winkelend Brussel. Eerst stapten we af in Sint-Katelijne omdat ik haar het stylistenparcours wilde tonen. Een visitekaartje voor wat er reilt en zeilt in Brusselse modecreaties. De prijzen joegen mij de boom in maar zij was zeer geïnteresseerd door sommige modelletjes. Ik hou van veredelde recyclagekleding, zij van luxe en verfijning. Daarna ging het voorbij de Sint-Gorikshallen richting Anspachlaan waar we tussen een zee van mensen verstrikt raakten in de winkel Pêle-Mêle waar ik wat Franse boeken voor mijn zoon ging kopen, onder andere "Stupeur et tremblements" van Amélie Nothomb. Het personeel was zo vriendelijk geweest om "Le lion" van Joseph Kessel opzij te zetten na een telefoontje van mijnentwege in de late voormiddag. Als zoetekauw kon ik het niet nalaten om een zakje snoep te kopen. Dat terwijl ik gisteren bij hoog en laag beweerde dat ik geen pralines wou bij Fortis omdat ik geen diabetes wil krijgen. Normaal gezien ben ik de beminnelijkheid zelve maar mijn humeur stond gisteren onder nul omdat de twintig euro die ik uit de automaat had gehaald en in een ander toestel wilde wisselen tegen twee briefjes van tien door de machine werd ingeslikt. Het toestel sloeg tilt. Dit gebeurt heel zelden en ik was ditmaal de ongelukkige. Ik moet een week op de terugstorting wachten, maar ik denk niet dat er kwade wil mee gemoeid was omdat het machines in onderaannneming zijn. Maar goed, na een week krijg ik het terug. Ik was blij dat mijn dochter haar nieuwe jas zo vlug gevonden had, hij stond haar als gegoten. Ik ging nog even in de HOB langs om geleende boeken terug te brengen en toen ik de wc binnenging, was er een zwarte dame die zich waste aan de lavabo's. Ik liet haar doen alsof ik niets merkte maar uit angst voor de security guard die zijn ronde deed stopte ze vlug met zich te wassen. Daarbij overdenk ik dan dat men maar eens mens zonder papieren zal zijn of dakloze of whatever, waar moet men dan in godsnaam naar toe in het weekend. Mijn oudste dochter blijft bij een vriendin slapen, mijn zoon brengt een logee mee naar huis. Commentaar van ons ma : "Ze kunnen tenminste nog ergens slapen, het zijn geen daklozen." Of er daklozen zijn aan gene zijde (de zogeheten "dood") weet ik niet. Maar ik droomde over het gezellige Pyreneeënstulpje waar mijn overleden buddy Michel verblijft. Het beeld dat ik doorkreeg. Wat was hij druk bezig. Een vernissage of zo. Hij maakt een groot schilderij over Chantal en hemzelf, hun leven samen, wat ze gedaan hebben, hun beleving van de liefde. "Il n'y a pas que le sexe, il y a mille autres choses..." fluisterde hij me toe. Hij krijgt veel bezoek van een actrice die de ganse dag rozen schildert. Ze is gefascineerd door het simpele back to basicsleven van Michel. De ruwe bolster met het gouden hart. Heel wat anders dan glamour op aarde. Voor haar is dit dus een nieuwe beleving. Ook voor mij heeft hij een schilderij gemaakt. Het had evengoed een andere persoon kunnen zijn maar hij kruiste mijn pad of ik kruiste zijn pad, vandaar. Pour une amie. Een vrouw geïnspireerd op de beeldjes van primitieve gemeenschappen waaruit drie kinderen floepen en met tientallen handen (de hare) rond haar en vele rode hartjes (haar hartjes) en op haar lendenen rusten de zalvende handen van haar man. "C'est moi???" "Oui c'est toi, mais regarde ton regard, il change d'heure en heure, c'est formidable, il y a de la musique dans ton regard, tu sais..."
Ik trippel door het leven. Af en toe verkouden, griep. Dafalgan. 3 dagen per maand hoofdpijn. Voor de rest mag ik niet klagen. Gezond als een vis. In het hoofd loopt alles op rolletjes. De ene dag olé, de andere dag iets minder maar toch ok. Vandaag op jacht. Afspraak met de Hollander. In verband met een potentiële job. Dageraad : "Je ne sais pas si tu sais, chérie, mais il y a 5 % de travail intérimaire en moins." Ikzelf : "Je m'en fous, tu sais..." Motivatie. Wo bist du? Ondertussen genieten van de goudgekleurde bladeren. Sexypull uit, serieuze kleren aan. "Hou vooral je mondje," maan ik mezelf aan. "Laat hem spreken." Aarde aan Tosca : "De speeltijd is over..."
