Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
25-10-2008
GEZELLIGE NAMIDDAG
Een zeer gezellige namiddag achter de kiezen. Mijn jongste dochter had een nieuwe jas nodig en troonde mij mee doorheen winkelend Brussel. Eerst stapten we af in Sint-Katelijne omdat ik haar het stylistenparcours wilde tonen. Een visitekaartje voor wat er reilt en zeilt in Brusselse modecreaties. De prijzen joegen mij de boom in maar zij was zeer geïnteresseerd door sommige modelletjes. Ik hou van veredelde recyclagekleding, zij van luxe en verfijning. Daarna ging het voorbij de Sint-Gorikshallen richting Anspachlaan waar we tussen een zee van mensen verstrikt raakten in de winkel Pêle-Mêle waar ik wat Franse boeken voor mijn zoon ging kopen, onder andere "Stupeur et tremblements" van Amélie Nothomb. Het personeel was zo vriendelijk geweest om "Le lion" van Joseph Kessel opzij te zetten na een telefoontje van mijnentwege in de late voormiddag. Als zoetekauw kon ik het niet nalaten om een zakje snoep te kopen. Dat terwijl ik gisteren bij hoog en laag beweerde dat ik geen pralines wou bij Fortis omdat ik geen diabetes wil krijgen. Normaal gezien ben ik de beminnelijkheid zelve maar mijn humeur stond gisteren onder nul omdat de twintig euro die ik uit de automaat had gehaald en in een ander toestel wilde wisselen tegen twee briefjes van tien door de machine werd ingeslikt. Het toestel sloeg tilt. Dit gebeurt heel zelden en ik was ditmaal de ongelukkige. Ik moet een week op de terugstorting wachten, maar ik denk niet dat er kwade wil mee gemoeid was omdat het machines in onderaannneming zijn. Maar goed, na een week krijg ik het terug. Ik was blij dat mijn dochter haar nieuwe jas zo vlug gevonden had, hij stond haar als gegoten. Ik ging nog even in de HOB langs om geleende boeken terug te brengen en toen ik de wc binnenging, was er een zwarte dame die zich waste aan de lavabo's. Ik liet haar doen alsof ik niets merkte maar uit angst voor de security guard die zijn ronde deed stopte ze vlug met zich te wassen. Daarbij overdenk ik dan dat men maar eens mens zonder papieren zal zijn of dakloze of whatever, waar moet men dan in godsnaam naar toe in het weekend. Mijn oudste dochter blijft bij een vriendin slapen, mijn zoon brengt een logee mee naar huis. Commentaar van ons ma : "Ze kunnen tenminste nog ergens slapen, het zijn geen daklozen." Of er daklozen zijn aan gene zijde (de zogeheten "dood") weet ik niet. Maar ik droomde over het gezellige Pyreneeënstulpje waar mijn overleden buddy Michel verblijft. Het beeld dat ik doorkreeg. Wat was hij druk bezig. Een vernissage of zo. Hij maakt een groot schilderij over Chantal en hemzelf, hun leven samen, wat ze gedaan hebben, hun beleving van de liefde. "Il n'y a pas que le sexe, il y a mille autres choses..." fluisterde hij me toe. Hij krijgt veel bezoek van een actrice die de ganse dag rozen schildert. Ze is gefascineerd door het simpele back to basicsleven van Michel. De ruwe bolster met het gouden hart. Heel wat anders dan glamour op aarde. Voor haar is dit dus een nieuwe beleving. Ook voor mij heeft hij een schilderij gemaakt. Het had evengoed een andere persoon kunnen zijn maar hij kruiste mijn pad of ik kruiste zijn pad, vandaar. Pour une amie. Een vrouw geïnspireerd op de beeldjes van primitieve gemeenschappen waaruit drie kinderen floepen en met tientallen handen (de hare) rond haar en vele rode hartjes (haar hartjes) en op haar lendenen rusten de zalvende handen van haar man. "C'est moi???" "Oui c'est toi, mais regarde ton regard, il change d'heure en heure, c'est formidable, il y a de la musique dans ton regard, tu sais..."
Ik trippel door het leven. Af en toe verkouden, griep. Dafalgan. 3 dagen per maand hoofdpijn. Voor de rest mag ik niet klagen. Gezond als een vis. In het hoofd loopt alles op rolletjes. De ene dag olé, de andere dag iets minder maar toch ok. Vandaag op jacht. Afspraak met de Hollander. In verband met een potentiële job. Dageraad : "Je ne sais pas si tu sais, chérie, mais il y a 5 % de travail intérimaire en moins." Ikzelf : "Je m'en fous, tu sais..." Motivatie. Wo bist du? Ondertussen genieten van de goudgekleurde bladeren. Sexypull uit, serieuze kleren aan. "Hou vooral je mondje," maan ik mezelf aan. "Laat hem spreken." Aarde aan Tosca : "De speeltijd is over..."
Het leven neemt graag vreemde bochten. Dingen gebeuren vaak anders dan men verwacht. Het resultaat valt ook dikwijls beter mee dan men denkt. Welke weg inslaan? Ik zou nog dieper op de huid willen gaan van het leven. Intens. Magisch. Positieve dingen boden zich aan. De gebraden kippen vielen vandaag in de bek. Genieten dus. Ik wentel me in een gezellige herstcape, mijn geliefkoosd seizoen. Een lief heel lief briefje van de beste werkgever ooit. Een interimbureau van negen, acht, zeven, zes jaar geleden dat me zeer goede jobs verschafte. Spontaan zochten ze contact. Een Hollands accent aan de lijn. Jongeman. Heb meer geluk met buitenlanders. Ziet er goed uit. Begin te dromen van een topperiode uit mijn leven toen ik zeer goed mijn brood verdiende. Fantastische jobs deden ze mij aan de hand, nu plots die brief. Misschien zijn de zes magerder jaren achter de rug. Ik ben geen bijbelkenner. Of waren het zeven jaren? Vandaag slaap ik met dat bureau onder mijn kussen, teveel zoete herinneringen. Een periode die top was. Terugkomen? Ooit? Het lot kan keren en niet altijd in slechte zin. Merci... Merci... Bedankt... (eventjes de afknapper verteerd op dat bedrijf, dat vooraanstaand bedrijf met "plenty of possibilities" waar ze tijdens een horror-kennismakingsgesprek mijn jobhopping volledig hebben afgebroken en mij bijna tegen de muur executeerden (geen nood, ik ben een zeer sterke vrouw en heb geen traan gelaten, WTF), zo voelde het aan, snobistische mensen, teveel verwend door het leven tot nu toe edoch sympathiek, ik neem het hen niet kwalijk, ze begrijpen het niet, maar nu ga ik slapen met de charmante brief en de lieve telefoon onder mijn hoofdkussen en ik weet zeker dat dit een heel goed teken is, het interimbureau heeft mij gezocht en ik moest hen niet zoeken, ze waardeerden mijn interims en ze zeggen dat ze veel goede dingen in de korf hebben, ik mag kiezen...) Het leven verliep en verloopt altijd anders dan verwacht. Ik voel me weer als een verliefde puber. Verliefd op het leven.
(Ik zal altijd "artiest-fantaziest" blijven - denk ik en hoop ik, ik wil trouwens niet veranderen,...) (Uit vrolijk timmeren aan de weg)
Een komeet van liefde heeft zonet de aardbol verlaten. Soeur Emmanuelle stierf op 99-jarige leeftijd, ze was bijna 100 jaar geworden (16 november). Haar ganse leven was ze op een onafhankelijke manier bezig om het leed in de wereld te verzachten. Ze hield zich een ganse tijd bezig met de voddenrapers van Caïro. Kinderen die door te graaien op de vuilnisbelt moeten zien te overleven. Ze richtte er scholen op, stichtte jeugdbewegingen en ziekenhuizen. Ze ontdekte er ook "echte liefde". Verder hield ze zich ook nog bezig met daklozen en mensen zonder papieren. Hopelijk is ze nog niet te ver van ons vandaan zodat ze de aarde en haar bewoners nog wat kan helpen met haar grote gedachten. Un clin d'oeil coquin de l'éternité. Sans nous juger - elle incite à nous dépasser, à faire quelque chose les uns pour les autres et à faire preuve d'amour pour l'autre. Les Amis de Soeur Emmanuelle zetten haar werk voort. Haar laatste boek : J'ai cent ans et je voudrais vous dire."
Filosofische bedenkingen: Stoppen met polarisatie arm en rijk. Armoede uit de vergeethoek halen door het leed te verzachten, sociale restaurants te creëren, kringloopwinkels op te starten, sociaal ethische jobs te creëren. Ook introductie van de pil in de ontwikkelingslanden. Geen wapens meer verkopen aan corrupte oorlogsvoerende regimes enzovoort... Neen, ik hing geen wit laken uit mijn raam omdat de "armoede" gebruikt wordt door politiek en dergelijke om zich in het zadel te houden. Er is geen aan- en afknop voor armoede en mizerie. Altijd vallen er mensen uit de boot. Doe er dan iets aan en haal hen af en toe uit de sloot. Al is het maar één keer. Zoals die human resources mij nu ook weer uit een financiëel dal haalt, al weten zij het niet. Ik zwijg, smile op de lippen en dank de lieverdjes van hierboven. Rollercoaster, yeah, yeah, zonder inkomprijs. Deze avond. Ontbijtboodschappen in de Carrefour. Logees van dochterlief. Fuif hier in de gemeente, eigenlijk de gemeente hiernaast. Allemaal mooie blonde meisjes. En zo jong nog. Mijn knappe Italiaanse renaissancekrullebol (dochter) is dan weer donker van haar. Een resultaat van de vermenging van mijn donkere stijle haren met het zwarte kroezelhaar van mijn partner. Gesprek met de kassierster in de Carrefour. "Toi, tu comprends cela, tu es une brave femme, tu sais..." Ze vertrekt op prepensioen na lange jaren half-time gewerkt te hebben en weet nu reeds dat ze minder zal trekken. En ze woont ook in Jette waar ze flink wat kadaster betaalt op haar appartement. Ik dacht dat ze in Namur woonde maar goed. Haar zoon is dertig en verandert vaak van job. Haar zoon denkt ook te moeten werken tot de gezegende leeftijd van zeventig jaar. "C'est quelque chose, toi tu as aussi vécu cela, les intérims et tout cela..." "Oh, ma chère dame, je vis toujours cela, mais bon, je n'en suis pas morte..." "Oui, tu as beaucoup de courage..." Hilde - Betekende dat niet "moedig in de strijd?" Maar goed, forget it, nu ben ik Tosca, in de blog. Soms "chameau" voor mijn partner maar hij komt dan ook uit een kamelenland. Chameau zoals "gémeaux" (tweelingen - sterrenteken) en deugnietachtig persoon. Morgen werkt mijn zoon als jobstudent. Vroeg uit de veren om zijn bookes te smeren. Het brunchen zal voor zondag zijn.
Een berichtje op mijn gsm. Die ik overigens zelden gebruik. "Kun je terugbellen voor een afspraak voor een kennismakingsgesprek." Een lieve dame aan de lijn. Human resources. Klonk veelbelovend. Actie, klaar voor een nieuwe challenge. Zeer vroeg beginnen. Enige minpuntje. Voor de rest plenty of possibilities. Daarboven hebben ze me nog niet vergeten... Zover zijn we nog niet, maar het is weer eens een eerste stap.
Mijn twee oudsten kwamen meestal naar huis met schitterende rapporten. En punten ook... De jongste haalt meestal ook goede punten maar ze beredeneert dit. "Mama, waarom maak je je druk als ik eens 5/10 op een toets heb? Ik haal dat bij de volgende toets weer op..." Ze redeneert in meerdere dimensies, die jongste van mij. Geen gepolariseerd denken. Geen goed of slecht. Het ganse scala wat errond hangt. "Als ik er maar door ben..." "Punten hebben niets te maken met hoe je je leven verder maakt..." Ik leer heel wat bij van die kinderen van mij. Ze maken me wat verstandiger. Door hen denk ik minder gepolariseerd. Een paar jaren geleden - bij de gemeenteraadverkiezingen van 2006 - stelde ik voor een kringloopwinkel te openen in onze gemeente waar de bevolking niet in het geld zwemt. Nu heeft het project dankzij de praktische creativiteit van een paar toffe mensen het licht gezien. Want - zo redeneerde ik - mensen zullen altijd uit de boot vallen op de één of andere manier. Vooral met de huidige recessie. Mizerie zal blijven bestaan maar het leed kan verzacht worden op de één of andere manier. Overigens kent de modern ingerichte winkel een groot succes. Een voorbeeld van positief multidimensionaal denken. Mizerie wordt hierbij uit de kooi van de polarisatie gesleurd. Ooit schreef ik een e-mail naar Minister Vanhengel waarbij ik uitlegde dat de regionale belasting een zware opdoffer was voor mensen met 1100 euro per maand. Hierbij dacht ik aan een kennis met motorfiets en kind ten laste. Hij vond het onrechtvaardig dat hij met zijn klein preeke die belasting moest betalen en een rijke CEO of weet ik veel met vier kinderen ten laste niet. Wat hebben die kinderen daar in godsnaam mee te maken, een stomme wet eigenlijk... In alle geval, de belasting viel achteraf terug op 89 euro per maand (de helft van vroeger) ondanks PS-protesten en al valt de beslissing geheel toe te schrijven aan deze honorabele minister, ik voelde me toch wat betrokken bij het idee. Op de één of andere manier. Polarisaties zijn niet meer aan mij besteed. Dat heb ik voor een deel aan de kinderen te danken. Vroeger was het zo dat je als ouder automatisch meer gezag afdwong. Nu wordt gezag bediscuteerd. De kinderen scannen me regelmatig. En ik relativeer...
voor mij momenteel. Ik loop op kousevoetjes door het leven. Ik laat de dingen op me afkomen in plaats van ze op te zoeken. En, ik vaar er wel bij. De jobresearch bijvoorbeeld. Ik kreeg gisteren een niet onaardig mailtje terug. Beste ... Ze zijn ermee bezig. Natuurlijk zitten ze niet op die vrouw uit Brussel te wachten die noodgedwongen haar carrière gevuld moet krijgen. Ach, de rest zal zichzelf wel uitwijzen. Willen zij mij, krijgen zij mij, willen zij mij niet, zoek ik betere horizonten op. Een filosofie zoals een andere. Had ik geen kinderen, ik gooide mijn carrière meteen over een andere boeg om de artistieke toer op te gaan. Met een minimum overleven maar lekker veel tijd om dingen te creëren. Uit verantwoordelijkheid houd ik het momenteel bij een betaalde job. Hoewel, momenteel moet ik ook met een minimum overleven want werkloosheid hangt niet af van hoeveel of waar overal je gewerkt hebt, maar van je statuut. Een samenwonende - zoals ik - trekt bijna niets. Het activeringsbeleid kunnen ze dus - wat mij betreft - in hun reet stoppen. Het is mijn gewoonte niet om vulgaire taal te gebruiken, want ik ben zeer goed opgevoed maar soms maken ze er een boeltje van. U ziet, beste lezer, (want deze blog wordt toch gelezen hoewel ik mijn blog hermetisch afsluit en neen, ik ben niet autistisch maar virtuele contacten blijven virtuele contacten en I like the real thing), leven wordt tijdelijk overleven althans op financieel vlak. De rest is best ok. Het ironische aan de ganse zaak is dat we bekegeld worden met de belofte van "snoepjes" op televisie en al die snoepjes als middenklassers aan onze neus voorbijgaan. Meer nog, we moeten flink wat belastingen betalen. Daarom reken ik enkel op mezelf en ik kom een bijzonder sterk persoon tegen met wie het aangenaam vertoeven is , al zeg ik het zelf. Enfin, ik kan op mezelf rekenen en daar gaat het om. Bovendien belooft volgend jaar weer een "actief" jaar te worden. Kalme jaren zijn me niet zo vaak gegund. Het lot heeft altijd heel wat activiteit voor mij in petto. Dit kalmere jaar is dus eigenlijk een uitzondering. En, volgend jaar gaat mijn oudste op kot. Waarschijnlijk via het Quartier Latin want op de campus zijn er een beperkt aantal plaatsen. Ik plan hem af en toe te bezoeken met een stapel boodschappen en dergelijke want zo ben ik. Bezorgde ouder. Bezorgd is een slecht woord. Eerder toegewijd.
Vandaag was een héél inspirerende dag. Interessante babbels gehad met leuke mensen. Weer wat bijgeleerd. Een mijnheer wist heel "sappig" te vertellen over vroeger. Van hoe ver we komen. Hoe vroeger de rijken enkel Frans spraken. De gewone Vlaams-Brabanders enkel Nederlands. Hoe er vroeger veel "gearrangeerde" huwelijken waren. Hij dus niet. Hij huwde uit liefde met zijn "chouke", een voortreffelijke kokkin die nu nog altijd de plak zwaait in zijn keuken thuis. Hij kookt graag maar zijn vrouw wil zelf de baas blijven in de keuken. Een mijnheer met veel interesses. Kende heel wat over de Koran en andere zaken. Was nochtans van hier afkomstig. Sprak over surats en dergelijke. "Al wat ik weet," zei ik, "is dat er ergens een vers in staat waarin vermeld wordt dat het geld moet circuleren, niet in potten opgepot blijven." Brandend actueel toch wel. Hijzelf is atheïst. Zelf ben ik van oorsprong straf katholiek. Nu ben ik geëvolueerd naar een soort quantumfysica-natuurgeloof. God als een soort intelligente harmonie in alles. Big Brother watching maar in de goede zin. Mijn partner is moslim maar zijn rugzak is slechts 1 maand per jaar effectief tijdens de ramadan. De rest van het jaar balanceren we op dezelfde koord zonder rugzakken. Of hoe liefde mensen kan samenbrengen. Boerin zoekt man. Marie-Harry. Fascinerende jonge vrouw. De naam doet een beetje Canadees, VS-achtig aan. Een grote innerlijke charme. Nog héél jong. Zal ze de liefde hier te lande vinden? Misschien de plas oversteken. Wie zal het zeggen? Soms moeten mensen hun vertrouwde omgeving verlaten om de liefde te vinden. Alles is een kwestie van keuzes.
zegt mijn partner terwijl ik me in een sensuele pose neervlij op de divan. "Je ne parle pas de toi, chérie... C'est le charme qui compte." Hij kijkt me aan met een "ik-wil-je-opeten-blik". Ik laat hem maar doen en zeggen, op zijn eigen schattige manier. Dan krijg ik weer zin om hem eens extra te verwennen. Ik verwen en word verwend. Je moet er wel tijd voor maken. Gisterenavond ook iets leuks meegemaakt. De vriend van mijn dochter dacht zelfs aan ons en deed ons de groeten. Een beetje slijmerig, vond ze. Maar ik geniet daarvan. Ik hou van die kleine attenties. De kinderen vliegen dit weekend uit naar één of ander rockfestival. Een blik op de schoolagenda geeft aan dat het rapport voorlopig goed is. Ik laat ze vrij, want ervaringen zijn ook belangrijk. Zo'n heilig Treesje ben ik ook nooit geweest. Nu wel. Devoted to... mijn partner. Al heb ik er 18 jaren over gedaan om dat te beseffen. Nu nog een landgoed met jacuzzi en al de rest. Paarden bijvoorbeeld. Al is het niet het moment om daarover te beginnen, gezien de recessie. Maar ach, een mens moet af en toe zijn grenzen verleggen. Fantaseren in andere woorden. Sweet dreams...
Brussel, je kunt dat niet op één, twee, drie uitleggen. Veel chaos maar ook veel warmte, zelfs bij de minst fortuinlijken dezer stad. Waartoe ik dus nog niet behoor (kanttekening). Hoewel, als ik niet werk, niet buitenhuis werk, moet ik oplossingen uitdokteren om in mijn levensonderhoud te voorzien. Zo ver zal het dus (weer eens) niet komen. Djuu, gemiste kans om mijn leven over een andere boord te gooien en te doen wat ik echt wil. Maar ja... de tijd is er nog niet rijp voor. Het begon allemaal dinsdagavond. "Ma, de pa van X is zijn werk kwijt..." "Het is toch niet waar zeker, hoe is dat kunnen gebeuren, zo'n verstandige, bekwame man, een pàrel zeg maar." (en dat heeft niets met de naam van mijn blog te maken-tussenopmerking) De man in kwestie heeft zich opgewerkt tot commerciële CEO in een vooraanstaande firma. Nochtans onderaan de ladder begonnen. Gewoon eigen competenties. "Hij heeft zelf ontslag genomen." Iemand zou onder zijn paswoord dingen besteld hebben. Meteen denk ik aan intriges, jaloezie, concurrentie,... Mensen kunnen elkaar soms lelijke streken lappen. Hoge bomen vangen véél wind. "Ik hoop, schatje, dat die vader van X vlug een andere, goede job vindt. Hij verdient het." Ik méénde het, ik draag die persoon een warm hart toe, hij is diegene die vaak de groep vriendinnen vervoerde van her naar der, hij zorgt supergoed voor zijn dochter als gescheiden vader. De mama die zijn ex dus is, mag in haar handen wrijven. Ze is verwend met zo'n ex-man. De volgende dag bracht ik schoolliteratuur van de kinderen binnen in een lokale bib die gans hernieuwd is. Ik kreeg de gelegenheid om gratis een halfuurtje te surfen, kranten en tijdschriften door te nemen en wat dvd's bij elkaar te sprokkelen. Ik nam de serie "Stille Waters" mee met ons aller geliefde Antje De Boeck, topactrice van eigen bodem en de laatste tijd danig gekoeioneerd door RVA en consoorten. Mij hebben ze nochtans altijd geleerd dat talent moest gerespecteerd worden. Enfin, tijden veranderen. Ook bracht ik de dvd Amistad mee. Een film van 2006 Dreamworks Pictures en olv Steven Spielberg. Een groep Afrikaanse slaven slagen erin het schip "La Amistad" waarop ze zich bevinden te overmeesteren en dwingen de stuurman koers te zetten naar hun geliefde vaderland. De slaven worden misleid en komen tenslotte in de VS terecht, waar ze door de kustwacht worden ingerekend. Dan ontstaat een bikkelhard juridisch gevecht... In een vijfkoppig gezin heeft er altijd wel iemand iets nodig, heeft er altijd wel iemand honger en dat bracht me daarna bij de Delhaize waar ik op een vriendin wachtte met wie ik afgesproken had om naar huis te gaan. Tijdens die wachttijd sloeg ik de krant open en viel mijn oog op een aantrekkelijke jobaanbieding. Iets dat me (misschien) op het lijf geschreven is voor zolang het duurt. Solliciteren dan maar? Vandaag zal ik evenwel onbereikbaar blijven vanwege een présence op het boekenfestijn, een soort alternatieve boekenbeurs en een ommetje in de stad om een gereserveerd schoolboek op te halen. Tussendoor zet ik wat muziek van Brel op, de man is tenslotte 30 jaren dood. C'était au temps où Bruxelles brusselait...
Momenteel is het zeer druk in mijn leven al ben ik niet echt aan het werk op dit moment. Maar er zijn veel klussen af te werken, manlief is in een superromantische bui en iedereen in huis wil wel wat op zijn wenken bediend worden. Zo ben ik soms uren zoet met het nemen van kopies van schoolboeken in het dichtsbijzijnde kopieercentrum waar mijn hoofd gewiegd wordt door Franstalige of Engelse muziek (op school worden de schoolboeken gehuurd). Boeken ivm beschrijvende statistiek en goniometrie ofwel driehoeksmeetkunde, met het oog op de universitaire studies van de oudste volgend jaar. Verder benut ik deze periode om een stapje in de wereld te zetten en een aantal evenementen te bezoeken. Daarna vlieg ik er weer in. Vandaag zal ik zeker niet staken. Al begrijp ik de stakers wel... Je ne suis pas concernée - zoals ze zeggen. Mijn belangen worden niet onmiddellijk verdedigd. Om te betalen ben ik een graag gezien persoon, om iets te krijgen is het andere koek. Vandaar het feit dat ik vooral op mezelf reken. Een begroting opstelling, zij het dan op minihuishoudschaal. Bonnen uitknippen, promoties napluizen, economisch met dingen omgaan. Verpleegster spelen voor de oudste die een peesverrekking heeft ingevolge het basket spelen. Af en toe vertaalster spelen voor de jongste die in het derde jaar zit, richting economie-wiskunde, en ondanks haar talenknobbel liever een beroep doet op de vertaling van haar ma dan moeilijke woorden van een Engels boek op te zoeken. Psychologische achtergronduitleg geven bij teksten Latijn. Interpretatie kan men zoiets noemen. "Hoe voelt Aeneas zich, mama, in Vergilius' tekst?" Antwoord aan mijn oudste dochter : "Hij is wanhopig. De man heft zijn handen ten hemel." Die Zuiderse volkeren kennen wat van drama en theatraliteit - denk ik in mezelf. Mijn nuchtere ik gelooft vooral in zichzelf. Je moet de dingen zelf in beweging zetten. Je af en toe ook terugtrekken als de dingen niet meezitten. Niet teveel forceren wat niet moet geforceerd worden. Maar ik dwaal af. Er wacht een ganse wereld daarbuiten...
Ik stap af in metrostation Sint-Katelijne en mijn tocht voert langs de hippe Dansaert- en Sint-Gorikswijk. In mijn handen draag ik twee tassen met boeken die ik bij Pêle-Mêle zal proberen te verkopen. Met het geld financier ik een deel van het bijkomende schoolboek dat ik voor mijn dochter nog moet bijbestellen bij Standaard-Boekhandel op het Muntplein. Opvallend veel volk op de straat. Het zonnetje schijnt al is het frisjes. Een waterig zonnetje als het ware. Een heerschap van middelbare leeftijd, aktentas in de hand, spreekt me toe op zachte toon. "Puis-je vous offrir un café?" Ik antwoord vlugger dan mijn tong kan spreken : "Je suis mariée, monsieur". Hij blijft vriendelijk, totaal niet verbouwereerd door mijn antwoord. Om het gesprek af te handelen vraag ik nog : "Vous venez d'où comme ça?" "La France, je viens de la France," antwoordt hij als een knipoog van Michel zaliger die ook uit Frankrijk kwam. Misschien een regisseur of zo, van één of ander theaterstuk in artistieke middens? Of, een Europese Uniebediende. Shit, ik heb mijn kans gemist om daar binnen te geraken, maar emoties zijn een slechte uitvalsbasis om zaken te beginnen. Nooit doen... Ik laat de vriendelijke man vertrokken, die er volledig koosjer uitzag, suggererend dat hij met iemand anders beter af zou zijn... Ik vraag me af waaraan het ligt dat ik plots zoveel aandacht krijg. Het zal liggen aan de goede match van de vintagekleren die ik draag. Zeker niet aan de looks want "Da bomb" ben en wil ik niet zijn. Het geeft alleen maar verplichtingen, denk ik, je bent niet meer zo vrij, ook al liggen velen in katzwijm voor mensen met de looks. Ik ben naturel, zoals ze zeggen. Het zou kunnen liggen aan de deels omfloerste blik die ik al heel mijn leven meetors. Een soort ticket voor Fantasmagia, een uitnodiging voor het Sprookjesbos dat elk moment van de dag andere kleuren krijgt. Beware... Dat zeg ik zelfs aan mezelf. Want soms verandert het Sprookjesbos in een slangenkuil waar tedere lammetjes zoals ikzelf opgegeten worden. Bij Pêle-Mêle viel ik op een vriendelijke dertiger die de helft van de boeken opkocht. Met het geld reserveerde ik dan het schoolboek dat ik voor de helft op voorhand moest betalen. Qui a dit que la vie n'est pas un jeu? Hij heeft ongelijk. Af en toe.
Telefoontje naar de bank. Even wachten zoals gebruikelijk. Dan een beleefde stem aan de telefoon, niet te jong, niet te oud, net tussenin. Kleine situatieschets van mijnentwege. Het is nog vroeg in de morgen. "Als een bank failliet gaat - hypothetisch weliswaar maar goed, men weet maar nooit - worden de kredieten dan overgenomen, de kredietopeningen bijvoorbeeld of moet men de ganse zaak op 1,2,3 terug betalen?" Antwoord klinkt tamelijk hoopgevend. De curator beslist wat er gebeurt. (Ai - curators - kan beter...) Maar in dergelijke gevallen zijn er genoeg amateurs op de markt om de kredietopeningen over te nemen. Oef. Gerustgesteld... Al bij al een zeer goed gesprekje met een vriendelijke dame. Heel anders verliep het gesprek bij Actiris. "Dus je bent vertaalster (eigenlijk niet want ik ben letterkundige in de Romaanse talen, maar goed, geen zin om in discussie te treden), enfin, je hebt toch twee jaren gewerkt als vertaalster... En, je doet ook televerkoop, marketing,..." "Soft selling, geen hard selling..." (wie weet waar ze me anders nog overal naar toe sturen) Ik verzwijg erbij dat ik jàren als bediende heb gewerkt in vele vooraanstaande en minder vooraanstaande bedrijven, onder andere de "chocoladejob" die mij de meest zoete smaak nalaat op alle vlakken. "Je werkt ook maar deze week dus niet..." "De interimopdracht was net afgelopen." Dan vraag ik me af, verdienen ze premies als ze mij zogezegd een werk geven. Klopt dus niet, want ik heb altijd zelf werk gevonden. Bovendien kunnen ze beter anderen eens een stamp onder hun gat geven dan mijzelf die bijna altijd aan het werk is en als samenwonende bijna niets trekt van dop of whatever. Mijn agenda is overvol. Soms neem ik een break. Zoals nu. Het lijkt wel of ik topwerkzoekende ben. Ik ken niemand die zoveel wordt lastiggevallen als mijzelf. Het scheelde niet veel of ik had de ganse maaginhoud van het middageten leeggekotst op die persoon. "Je kunt ook taalexamens doen voor de publieke sector?" vervolgt de man. Mijn antwoord : "Heb ik gedaan, ze liggen te blinken in een doos. By the way, ik heb altijd in de privésector gewerkt." "Je kunt 100 euro meer verdienen in de publieke sector met zo'n taalexamendiploma." "Je moet dan wel in de openbare sector werken... Nogmaals, ik heb altijd ofwel in banken, ofwel in de privésector gewerkt." Ik was blij toen ik het opdringerige sujet verliet. Teveel energie om kalm met mensen om te gaan. Geen greintje psychologie. Was het Georges Clooney geweest, ik was misschien wat "braver" gebleven. Maar ik laat me niet doen en geef lik op stuk. Zouden meer mensen moeten doen.
Als je het mij vraagt, is er toch een luchtje aan... Wat te doen als men spaargeld heeft en de overheid bijna failliet is, moet men dan eerst zijn spaargeld opgebruiken vooraleer men pas jaren later een eventuele tussenkomst krijgt ingeval van ziekte, werkloosheid of pensioen? De ene spaart en zal zijn spaargeld moeten aanspreken alvorens een tussenkomst van de overheid te krijgen. De andere heeft niets, geen geld en komt dus als eerste in aanmerking voor een tussenkomst ingeval van ziekte, werkloosheid en pensioen. Allemaal niet zo rooskleurig. Ondertussen blijven betalen. Belasting op het loon en dergelijke. Waarvoor eigenlijk? Misschien ben ik een doemdenkster maar ik vrees dat ik het bij het rechte eind kan hebben. Zeer zwart scenario maar toch... Dit is een originele kijk op de dingen. In een zeepbelscenario is alles mogelijk. Misschien begrijpen jullie mij niet helemaal, maar toch, het zou kunnen... Misschien het geld opnieuw in een kous bewaren?
Zondagnamiddag. Ik stap uit de Fortisbank waar ik mijn uittreksels ben gaan halen aan de selfbankterminal. Een paar sukkelaars zoeken restanten van rot fruit en groenten in overgebleven bakken op de marktplaats. Ze hebben een caddy mee. Zeggen dat er in sommige gebieden op aarde kinderen de vuilnisbelt moeten onderzoeken in plaats van naar school te gaan. Of hoe sommigen overleven. Een marktkramerskoppel wuift me toe. "God, wat word ik populair," denk ik in mezelf. "Madame, pour cinq euros, vous voulez..." Ik ben goedgezind en stap op hen af. Twee gezonde buitenmensen. Blozende wangen en zo. Leeftijd in de dertig. De vrouw voert het woord. Ik schakel over op het Nederlands, maar ze blijven Frans praten. Ze komen uit Leuven, nu daar wordt in de omtrek al wel veel Frans gesproken, hoewel... Ze spreken Frans met een accent. Misschien Russen of zo. Ze zijn groot van gestalte. Maar goed dus. Ik spreek sneller Frans dan Nederlands. Nederlands spreek ik op een tragere manier, Frans sneller dan mijn tong de woorden kan vormen. Nochtans ben en voel en denk ik in het Nederlands. In het Vlaams. In het Vlaams-Brussels. Ook dat bestaat. Mijn band met Vlaanderen is het Westvlaams en het Rijmenams. De rest ken ik niet zo goed. Maar goed, ze willen Frans spreken dus ik spreek - uit beleefdheid - Frans tegen hen. Yep, de radijzen wil ik wel, drie schone botten radijzen voor 1 euro vijftig, maar de aardbeien hoef ik niet zonodig. Ik heb geen goestinkjes ingevolge zwangerschappen of zo en het is het einde van de maand en wat voor een maand. Ik koorddans op een negatief saldo op mijn bankrekening maar het valt nog mee. Vooral sedert ik een low impactpersoon geworden ben. U kent dat wel, fiets ipv de auto, spaarzaam met water, goedkope discounters enzovoort. Toch ben ik vaak ontrouw aan mijn budget en spring ik vaak uit de band wat de uitgaven betreft. Voor mezelf hoef ik zeer weinig, maar ik zit hier met een kroost en die heeft heel veel goestinkjes. Op alle vlakken. "Mama, ik ga donderdag naar de kapper..." Nu ben ik nogal een handig persoon en onlangs knipte ik de mooie krullende haren van de jongste (14 1/2) en dat was een groot succes al had zij ze liever nog iets langer gehad. Maar haren groeien snel. De oudste dochter heeft geen zin om zich door mama te laten kappen, dus de kapper dan maar. Weeral dertig euro armer denk ik dan. Maar het weekend is goed verlopen en achteraf maakte ik nog een mooie boswandeling in het Laerbeekbos waar ik de zwammen op de bomen mocht bewonderen en een praatje sloeg met andere wandelaars die vooral hun honden uitlieten. "Tu vois, chéri, cesse de parler à Titou parce que sinon les autres vont s'exciter." Zei de dame tegen haar man die op een omgekantelde eik zat en tegen een Fox Terrier sprak. Les autres waren twee schattige Pekineeshondjes die op haar schoot zaten aan een houten tafeltje in het bos. Of ook de dame die me aansprak en soms te voet naar het UZ-VUB ging waar haar man lag. Ze had haar hondje bij dat zichtbaar genoot van de wandeling in het groen naast het natuurreservaat waar sommige borden met tags besmeurd zijn. Zeer veel tags. No respect at all. Of ook een noodkreet van jongeren : "I exist, I exist... in a fucking material world..." Ons ma kwam een bezoekje brengen. In Ierland is er recessie, hier zal het nog komen. Ik beet in een pannenkoek met cassonade. Eerst eten en dan nadenken. Over de recessie. Men kan natuurlijk ook low impact blijven. Dan voelt men het minder.
2 jonge mensen staan in de deuropening. Hij is artistiek, zij één en al muziek. Geen notenleer, geen partituur, zelfs geen lied. Zij is muziek omdat ze altijd danst en zingt. Hij is in haar ban. Zij heeft hoge verwachtingen. Misschien weet ze het niet zo goed. Wat ze moet doen met zijn aandacht. Misschien wil ze zich niet prikken aan een cactus. Flou artistique. Ach, het leven is nog simpel als je jong bent. Later staat er dikwijls een bos van bomen tussen mensen.
Een brunette komt de zaak binnen. Ze draagt een heuplange paarse knopenpull met riem en een jeans met rechte pijpen. Geen baskets zoals het overige publiek maar zwarte hakschoenen. De zaak ziet eruit als een wachtzaal met desk. Een vriendelijke blonde jongeman wil zijn plaats afstaan, maar dat is niet nodig want er komt plots een plaats vrij. De vrouw kijkt rond, merkt het opschrift "veuillez prendre un ticket" op (alles in het Frans Ixelles oblige!) en gaat in de rij staan om een ticket te bekomen. Ze draagt een coolbag met een dvd-speler die haar zoon gekregen had ter gelegenheid van de opening van een winkel als één van de 100 eerste klanten. Als ze het ticket bekomen heeft, gaat ze zitten en wacht geduldig haar beurt af. Gesprekken worden aangeknoopt, want de wachttijd duurt lang. "Vous venez aussi pour vendre quelque chose madame", zegt een vrouw van in de dertig met kindje en kinderwagen voor de pop van het kind. Ze rolt sigaretten. "Oui c'est pour mon fils, il veut acheter quelque chose et m'a demandé de vendre ceci," antwoordt de brunette. "Il faut demander un pourcentage," zegt de blonde jongeman, "5 euros ou quelque chose." "Non, c'est tout pour lui," zegt de brunette, toegewijd als altijd aan haar kroost. "J'ai mal à la tête," oppert de vrouw met kind. Het kind springt op en neer, trap op, trap af. Het is een lief meisje van zeven jaar. De brunette biedt haar een aspirientje aan, dat de vrouw laat smelten op haar tong. Tot verbazing van de brunette. "C'est mieux de prendre cela avec de l'eau..." "Oh non, ça va..." De vrouw met kind vertelt haar leven. "Je suis seule avec ma fille, le père n'a pas voulu reconnaître sa fille." "Félicitations," zegt de brunette die door de jaren heen haar klassiek traditioneel gedachtenpatroon heeft herzien. "Il faut être papa et maman à la fois." "Oui, je suis papa quand je me fâche et sinon souvent maman." De brunette is vertederd door de moed van deze vrouw die erin slaagt om met weinig middelen rond te komen. Ze heeft gewerkt maar is momenteel op ziekenkas. "Tu as quand même quelques avantages sociaux?" vraagt de brunette bezorgd. "Oui, un abonnement à la STIB à prix mensuel réduit et aussi pour le gaz et l'électricité." "C'est déjà quelque chose..." "Oui, mais, comme pour ma fille, ils disent, l'enseignement est gratuit, mais je paie quand même 100 euros par mois..." De brunette spreekt niet over de maximumfactuur op Nederlandstalige scholen en laat de vrouw praten. Ze is één en al empathie, een soort van beroepsmisvorming ingevolge haar jobs aan de telefoon of in contact met het publiek. Als een spons neemt ze alles in zich op. "Elle doit prendre la rilatine, ma fille, mais je ne lui donne pas beaucoup," vertelt de vrouw met kind. ADHD dus. "Mais elle est en avance pour son âge, sauf pour la lecture." De brunette kijkt het zevenjarige kind lachend aan terwijl het kind met haar schoenen speelt. "Je porte toujours des baskets, les mêmes depuis 4 ans," zegt de vrouw. "Je préfère tout donner à ma fille." "C'est bien," antwoordt de brunette die meer en meer beseft dat ze in "real life of Brussels" is terechtgekomen. Een andere vrouw komt binnen met haar dochtertje. Een tienjarig meisje. Ook zij vertelt haar leven. "Cela fait six ans que je suis malade et mon mari est malade depuis un an." "Et vous arrivez à vous débrouiller comme cela?" "Oh, madame, si vous saviez, ce n'est pas facile." Ze heeft twee autistische kinderen en in totaal heeft ze vier kinderen. De brunette overschouwt haar eigen situatie. Ik heb drie kinderen gebaard. Elk met een verschillend karakter. Nochtans van dezelfde vader. Alle drie gewenst. Dan vanaf mijn 31 jaar en één maand neem ik de pil (eerst de minipil tijdens de borstvoeding van de jongste, dan de gewone driefazenpil), al wou mijn partner aanvankelijk nog een vierde kind. Maar ik had genoeg met drie. Drie schatten - waar toch heel wat tijd in kruipt en is gekropen. De moeder van de vier kinderen gaat verder. "La rentrée fut difficile. Les écoles, cela coûte cher. On plus, on a déménagé et on a du payer la garantie." Ze toont een gsm in een doos en een graveerder voor PC. "Je les dépose jusqu'à ce que je touche mon allocation de maladie. Après je viens les chercher et je rembourse l'argent qu'ils m'ont avancé." "On cherche tous à se débrouiller," zegt de brunette die gewoon gekomen is om de dvd-speler te verkopen. De blonde jongeman mengt zich in het gesprek. "Moi, j'ai été dans une école catholique à Namur. Avec des curés et tout cela. Il fallait obéir sinon..." "Oui, mais le monde a beaucoup changé, c'est devenu plus laxiste maintenant," bevestigt de moeder van het zevenjarige kindje met klem. De kindjes spelen samen. Het tienjarige meisje van het zieke koppel en het zevenjarige meisje van de vrouw die hoofdpijn had. Kinderen voeden deels elkaar op of ook... Al die zogeheten stoornissen bij kinderen, misschien is dat een les voor ons allen. Kinderen hebben veel liefde te geven, dragen veel liefde in zich, komen terecht in een kille ieder-voor-zich wereld. Ze nopen ons even tot stilstaan en nadenken over hoe alles beter zou kunnen, hoe er meer liefde zou moeten komen in een kille wereld. Tiens, niet zo slecht bekeken. Door negatieve energie trekken we positieve energie aan, maar die positieve energie van die kinderen heeft moeite om zich een weg te banen in de negatieve energie, vandaar die stoornissen en de ganse reutemeteut. Wat nodig is : veel engelengeduld... "Mamy porte des piercings et des brios sur les dents," vertelt het zevenjarige kind tegen het tienjarige kind dat ook een tandjuweel op haar tand draagt. Ijdelheid der ijdelheden Een Marokkaanse mijnheer komt opnieuw binnen, hij is snoep gaan kopen voor de het zevenjarige kind dat haar snoep deelt met het tienjarige kind. De kinderen zijn even zoet. "Attention aux caries..." roept de moeder van het zevenjarige kind. "Qui a le numéro 605?" vraagt de vrouw vanachter de desk. Een lange man slungelt zich naar de desk, camera in de hand. De camera is goed bevonden en er wordt een prijs afgesproken. Hopelijk wordt hij niet beroofd - denkt de brunette. Dan is het de beurt van de brunette. De brunette verkoopt de dvd-speler, ontvangt het geld en slingert zich een weg doorheen de Matongéwijk. Opvallend jonge bevolking.
Welcome to real world, madammeke, die op het kruispunt van verschillende werelden leeft. Welcome to real world... zegt de brunette tegen zichzelf.
Gisteren was echt zo'n Indian Summerday. Prachtig weer, geen wolkje in of aan de lucht, laat opstaan, brunchen, chillen, whatever... De jeugd in huis stortte zich in allerhande bezigheden, ik maakte er een namiddagje voor mezelf van. Ik sloeg de deur achter me dicht en even ook alle beslommeringen. "Dag, schat, tot straks..." Geen kus want Ramadan (voor mijn partner dan) oblige. De bedoeling was om een lange ecowandeling in het groen te maken, het Boudewijnpark en het aanliggende Laerbeekbos waar het ongelooflijk goed vertoeven is. De Romeinen doorkruisten die weg nog om naar Asse (Axis) te gaan, maar goed, dat is verleden hoewel de locatie identiek is. Enkel de toeschouwers zijn veranderd, de toevallige passanten in hun respectievelijke levensloop. Er stopte net een bus voor mijn neus en ik had zin om mijn tocht wat verder te beginnen, dus stapte ik op de bus. Het was gratis vanwege de autoloze zondag. Op de bus zat de moeder van een overleden klasgenoot. Een vrouw van in de zeventig maar met een uitstekend voorkomen. Het was de verkeerde bus en toch weer niet. Verkeerd in die mate dat ik niet richting bos ging maar wel richting Kasterlinden. Het voelde alsof ik ernaar toe gedreven werd. Ik stapte af in de idyllische Maricollendreef. Uit de mooie witte taverne "In de linde" kwamen flarden van muziek. Zelf ging ik mijn makker een bezoekje brengen. Op het kerkhof. Ja, het kan verkeren. Terwijl hij tijdens zijn leven moest vechten voor een plek (hij was in het begin van 1990 apatride omdat hij van Frankrijk kwam en op goed geluk naar hier is vertrokken), plaats, werk (interims maar dan ook alle mogelijke kl-jobs), inkomen, ja zelfs voor de liefde van zijn iets eigenzinnigere levensgezellin Chantal, ligt hij nu in alle pracht en glorie op een plek in het begin van het kerkhof. Grote foto op zijn graftombe van een joviale man die in het leven hapt, nog jong (hij was 52), prachtige bloemen zij het dan in plastiek maar zo fijn dat men het niet opmerkt, mooi opschrift op de tombe. Hij had een goed hart Gekristalliseerd op een steen. Even slikken, niet voor lang. Ik ben erover. Even lachen ook alsof hij me deed lachen. Kijken door hoevele vrouwen hij omringd wordt op het kerkhof. Nu dat valt niet mee, rondom hem liggen mijnheren maar achter hem toch één mevrouw. Grapje natuurlijk. Het voelde alsof hij tegen me sprak. Hij vond mijn tussenseizoenkleedje (geen vintage maar nieuw ditmaal) mooi, "de natural look, quoi..." Bij Michel heb ik het gevoel dat hij niet echt dood is, maar nog sterk tussen ons leeft, alsof hij waakt en dingen wil meebeleven. Het is hem van harte gegund. Ik maakte een trip tot Dilbeek, zag beige en bruine schapen, gezonde koeien en slanke paarden en keerde dan op mijn stappen terug. Dankzij mijn buddy heb ik een fameuze boost gekregen waarop ik nog heel lang kan teren.
Puur natuur zegt een oudere mijnheer tegen zijn zoon Ik doe alsof ik het niet hoor Altijd bezig Boodschappen Een rommelmarkt houdt me tegen Wat heb je deze week ook weer gebroken schat? Een schoteltje meer of minder Ik kick op Engelse boeken Ze is nog jong Een franstalige studente te goed voor deze wereld Kroaten, Turken, Marokkanen Overal muziek en soms ook waterpijpen Of ik een gebakje lust Nee, dank u, (er liggen er nog thuis) Je vous offre cela, madame (La Marquise), maar ik wimpel af en lach beleefd Deze morgen was ik een beetje ziek Maar ziek zijn past niet bij mij Sterk Fysiek dan toch Mentaal loop ik - heel soms - te janken Maar ook dat duurt niet lang want zinnekes zoeken altijd de zon
