Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
23-07-2011
RIP of requiescat in pace (rust in vrede)
Mensen uit mijn kennissenkring sterven soms aan kanker. Mensen van net geen vijftig of de vijftig voorbij. Ouders van medestudenten van de kinderen. Wat hangt er toch in de lucht? Zelf ga ik zelden of nooit naar de dokter. Wat niet weet, niet deert.Toch denk ik - neen ik weet het - dat ik nog heel, heel lang zal leven omdat ik nu eenmaal teveel shit had in dit leven op andere vlakken : stresserende jobs, inkomen behoorlijk ontoereikend, veel drukte met vier levendige huisgenoten, veel financieel koorddansen, veel chaos. Ik zweer het, ik word heel, heel oud. Op mijn fietske. Jammer dat een vriendin van mijn zoon haar moeder verloren is aan deze vreselijke ziekte. Too young to die.
ging ik uit de bol. Het was eigenlijk een "deftig" feest, zoiets voor Brusselse Vlamingen of wat daar nog van overblijft in een gemeente. De locatie : wonderful. De huisjes naast de gemeentetuin : witgelakt en met een mooie haag, ik voelde me in Heist in Nederland, ergens ondefinieerbaar aan zee. Ik genoot van de gratis wijn en champagne à volonté. Neen, ik ben geen tafelhoer, edoch... als het gratis is en lekker, why not.... Ik zag hoe andere mensen een stuk in hun kraag hadden en samen een fles soldaat maakten. Uiteraard ging ik met de fiets naar huis, niemand merkte het gezigzag op. De Oosteuropeanen die ik tegenkwam, waren teveel met zichzelf en hun eigen leven bezig. Een beetje een heel klein beetje tipsy viel ik in slaap naast mijn partner en ik droomde dat ik op de zee sliep. De volgende morgen : "Tu as gigoté, chérie, tu as gigoté..."
Ofwel vacation at home. De laatste examens zijn afgelegd, de kinderen ergens aanwezig op barbecues en festivals. Ik permitteer me af en toe ook een gratis festivalletje. Vorige week heb ik het ervan genomen. Het hoofd wat lichter, de muziek wat beter, bekende en onbekende gezichten tegengekomen. Of ook wel, dat ene gezicht dat wat bleef hangen. Dat ene gezicht dat ook naar mij keek. Waarom? Ik heb er het raden naar. Nieuwsgierig naar het vervolg. Voor één keer was het echt mijn ding. Zou het "oud zot" beginnen boven te komen? Ik denk het niet. Want ik was nuchter hoewel ook wat niet nuchter. Schuif de zorgen aan de kant, ga mee op trip in het zomerland. Deze week verkocht ik de pannen van het dak. Ergens in mijn achterhoofd een muziekje. Mijn jongste mag volgend jaar naar het laatste jaar van de humaniora. Er valt al heel wat te betalen in september. Het leven wordt alsmaar duurder. I pray to God hoping that money falls down from heaven. Though I still believe more in angels. God himself or herself of itself is so far away... Ik ga met mijn jongste op citytrip naar Parijs. Shoppingtrip La Fayette. Ze heeft het hotel zelf betaald. Ik betaalde de Thalys. We vertrekken op 5 augustus. Dat wordt een dagje onbetaald verlof. Mijn oudste zoon is er ook op alles door met schitterende punten, behalve op één vak. Hij was te laat in een les gekomen en de prof heeft zich wat gewroken. Intelligente mensen, sè... We zien wel. De oudste dochter moet nog wat wroeten deze vakantie. Maar het zal ook wel in orde komen als de "klik" er komt. Iedereen komt altijd op zijn pootjes terecht. Ook "poor me" die bijna net weer failliet is... Wat wil je : studies moeten betalen met een preeke van twee keer niets. Geen ouders die helpen. Een niet al te rijke vent. Misschien nog wat zure rode besjes eten. Het past uitstekend bij mijn gemoedstoestand. But I love staycation, more than whatever... Chillen, niksen, dromen en plannetje broeden.
Ik kijk in de spiegel en zie de kruising van een Joodse, een Indiaanse, een Vlaamse en een Keltische. Een zinneke, què... Op het werk liep het deze week helemaal mis, ik kreeg vooral moeilijke mensen aan de lijn en kon met veel moeite verkopen. Het wrong. Inmiddels ben ik 48 jaar jong. Qua "attitude" is er nog niets veranderd. Vanaf mijn eerste studentenjob op mijn zestiende tot nu, werken is en blijft de boodschap. De kredietlasten zijn wel wat verminderd zodat ik thanksgod een verhoging kreeg op twee kredietkaarten en moeilijke maanden kon overbruggen. Deze nacht droomde ik van witte beelden in blauw water. Mijn jongste wil kostwatkost op citytrip met mij in Bongoland. "Ja, schat, ik zal de reis eerstdaags bestellen, maar ik heb een drukke periode gehad, so..." Het wordt een shoppingweekend in London. Ik ga mee voor de sfeer, boho, soho, nice quoi... In september ga ik met mijn jongste een paar kunsthogescholen bezoeken, want ze wil ervoor gaan. Ze wil geen univ volgen zoals mijn twee oudsten. Kunst is haar ding, decoratie, concepten,... Overigens had ze een prachtige kaart voor mijn verjaardag gemaakt alsook de nodige ambiance erbij gecreëerd en ik loop nu rond op Chinese reflexologiesandalen van de winkel Natures et découvertes. Eigenlijk ben ik nog geen meter veranderd. Ik ben en blijf een straatkat. Straks ga ik Turkse pizza's kopen voor een fluitje van een cent en Turkse worstenbroodjes, ik ga me ook nog aan de Turkse yoghourt wagen en voor de rest koop ik nog twee durums voor mijn studenten. Het is weer blok ondanks het schitterende weer.
huilt aan de telefoon. Tussen professionalisme en empathie, tussen haar en mij ontstaat een gesprek. Always look at the bright side of life, het is mijn motto. Ik heb vandaag alleszins iets betekend voor één iemand voor wie ik het verschil heb gemaakt. Het is als muziek, als het vinden van het juiste akkoord, de juiste trilling. Eigenlijk is alles tot de trilling van Liefde te herleiden. Muziek, wiskunde, empathie,... Ik houd van het universum. Hawkings denkt dat er niets is. Voor mij is er veel, heel veel. Helemaal vanboven een wolkenbed van liefde.
Een bankautomaat op zondag. Ik moest het kot van mijn dochter betalen. De markt net gedaan en marktkramers die hun waren opbergen. Overal rommel. Ik raap een gevallen plantje op. Zal ik thuis verpotten. "Qu'est-ce que tu fais maintenant, olà, ça va???" Een stem roept in mijn rug. "Ah oui, c'est toi, comment ça va dis..." "C'est à toi que je voulais le demander..." Alex. Heel af en toe kruist hij mijn pad. Een Portugees, ik schat, zo'n tien jaar jonger dan mezelf. Heeft er een zwaar leven opzitten. Maar goed, het is een toffe gast. Ik vertel hem mijn gediversifieerd parcours. Hoe ik opvoedster was op een kutconcentratieschool. Hoe van mij geprofiteerd werd. Hoe ik mijn job opzegde. Hoe de RVA me uit het systeem wou zetten. Hoe ik uiteindelijk dankzij de advocaat van het syndicaat mijn zaak gewonnen heb en mijn rechten herwonnen heb. Hoe de controledokter zeer begripvol en vol sympathie was. Hoe ik eigenlijk maar zes weken zonder werk zat. Hoe het ocmw me niet wou helpen vanwege het (kleine) inkomen van mijn partner. Hoe ik geknokt en gevochten heb de laatste maanden om me nu weer te bewijzen op mijn nieuwe plaats. Hoe ik "topverkoopster" (aan de telefoon) werd. Hoe ik vooral geleerd heb op mezelf te rekenen. Hoe ik zelfs op zaterdag werk om volgende maand in juni wat verlof te hebben aan zee in Oostende.
Alex werkt, komt net rond, betaalt netjes zijn huur. Ik vertelde hem over mijn grote studerende kinderen. Hoe ik veel moet werken om hun studies te betalen. "J'espère qu'ils vont comprendre un jour que leur maman s'est sacrifiée pour eux..." Hij zei me op de socialisten te stemmen. Voor hem de franstalige weliswaar. Maar ik stem op die ganse rotzooi niet meer. Noch de roden, noch de blauwen, noch de groenen, noch de gelen, noch de zwarten, noch de oranjes. Blanco. Reken vooral op jezelf - is mijn motto. Ze verdedigen me toch niet, ik betaal de politiekers maar zij doen niets voor mij. Dat heb ik ervaren toen ik in de shit zat met het syndicaat en de RVA. Neen. Geef mij maar een wereld zonder grenzen. Zonder wapperende vlaggen. Een wereld zoals in het liedje van John Lennon.
Imagine there's no countries It isn't hard to do Nothing to kill or die for And no religion too Imagine all the people Living life in peace
You may say that I'm a dreamer But I'm not the only one I hope someday you'll join us And the world will be as one
Alex gaf me een kusje op mijn wang bij het vertrek. Volgende maand neem ik wat vakantie in Oostende. Een familielid van mij wou er met haar man gaan wonen. Jammer genoeg is de man gestorven. Soms gaat een verhaal niet door. Au revoir, Alex. A la prochaine.
In sommige religies beweert men van wel. Ik kan er enigszins inkomen. Kijk, dingen gebeuren en het lijkt alsof men hier zelf de hand in heeft maar misschien is dat maar een illusie. Dingen zijn soms voorspelbaar. Anyway, ik ben een hevige fan en nu komt het van Hildegarde Von Bingen, mystica, paranormaal overbegaafd, geniaal maar vooral een kruidenkundige; Toch moet ik jullie teleurstellen, ik ben geen reïncarnatie van deze superdame. Ik denk wel dat ik in de Middeleeuwen geleefd heb als "dokteres". Een soort "genezeres" met evenwel eveneens paranormale gaven, kruiden in mijn tuin (rond mijn hut), vroedvrouw. Ik leefde (hokte) samen met een jongere man die de leiding over het gezin overnam toen ik stierf aan een opgedane ziekte. Gelukkig werd ik niet verbrand. Mijn "heksenkwaliteiten" heb ik dus wel ergens gehaald. Maar een heks is eigenlijk een goed persoon, een zorgend liefdevol persoon. Ik heb brandnetels geplukt, gedroogd, verpulverd en ik heb er thee van gemaakt. Hele lekkere thee. Goedkope thee ook. Men moet met die kruidenthees nooit overdrijven. Een slokje hier, een slokje daar maar vooral niet teveel. Anders bestaat het gevaar van gewenning. De toekomst. Hij komt stilletjes in mijn aura. Out of the blue. Weerstand is onmogelijk. Ik speel de ijskoningin maar dat is slechts een façade. Ik dacht dat hij niet bestond.Dat hij nooit zou bestaan. Hij neemt alles maar dan ook alles erbij. Hij is anders dan al die miljarden andere mensen. Toch is hij geen aliëns. Het is slechts een kwestie van timing. Zijn blik dringt diep door de mijne. Gaat verder dan waar iemand ooit geweest is. Zoals ik anderen diep vanbinnen aanvoel (empathie), zo lees ik in zijn blik alle schakeringen van aanvoelen van anderen. Oftewel mijn aanvoelen veruiterlijkt in zijn blik en zijn blik verinnerlijkt in mezelf. Twin souls????????????????
of ik getrouwd ben. Niet dus. Ik woon al heel lang samen. Zoiets in de trend van : liefde staat niet op papier,maar in het hart, in de palm van mijn en zijn hand. Ik zal waarschijnlijk (99 procent kans) nooit huwen. Het is mijn ding niet. Ce n'est pas ma tasse de thé. Wil je met me trouwen? Nu effe niet schat, maar misschien, heel misschien in een volgend leven... Het heeft niets met vrijheid te maken. Eerder met het verlangen naar of de illusie van het eten van de verboden vrucht. Ik ben geboren in een kattenjaar, het jaar van de kat. Ik ben heel jaloers, een slechte verliezer. Liever geen banden dan stukgemaakte banden. Als ik zin heb om te werken, werk ik. Om te dromen, droom ik. Om te knuffelen, knuffel ik. Om te socializen, socialize ik. Om te kussen, kus ik. Om lief (en stout) te zijn, ben ik lief (en stout).
Wat was er eerst : de kip of het ei? Misschien het verlangen. Het verlangen naar de kip in wording dat eerst vorm vond in een ei. Voorbeeld : ik heb een zak met goudstukken nodig (weeral... sorry folks) Het verlangen naar de zak met goudstukken. Eén of andere commercial contacteert mij met de vraag of ik mijn kredietlimiet niet wil verhogen. See. Winnen in de loterij zou misschien beter geweest zijn. Alsook een erfenis. Maar goed, het zij zo. We passen ons aan. Daarboven doen ze ook maar wat ze kunnen.
Pasen viel net op een warme zonnige zomerdag. Eerder een weer om te barbecueën dan om chocolade eieren te rapen in de tuin. De chocolade eieren die onze baas ons cadeau deed waren dan ook al gans gesmolten vooraleer we vrijdag thuiskwamen. Gisteren werd het een shoppingnamiddag met mijn jongste. Voor haar geen gewone winkels, neen. Enkel "Alice-in-Wonderland-uitziende winkels" met de ganse sfeer erop en eraan dragen haar voorkeur weg. Ik kwam in een esoterische boetiek terecht waar ik mijn kaartencollectie wat uitbreidde. We ontmoetten leuke mensen. Een man had de dood van zijn moeder in de kaarten gezien. Op de terugweg namen we de trein en de lijnbus. Op de lijnbus werd ik spontaan aangesproken door een manspersoon. Een autochtoon. Een "oude Belg". Gebeurt zeer zelden moet ik toegeven. Mensen vinden mij wel lief, ze zeggen soms dat ik een mooie glimlach heb, vooral de buitenlanders. Het werd een interessant gesprek. In Canada verloopt de "immigratie" heel anders dan hier. Mensen worden beter begeleid en opgevangen. Iedereen werkt. Iedereen betaalt belastingen op zijn loon, zo'n 30 procent behalve als je maar 1150 euro of zo iets verdient. De tandarts is gratis. Ik vertelde hem mijn calvarietocht bij de dop toen ik een "kutjob" had opgezegd. Hoe ik geen recht had op ocmw. Hoe ik blij ben dat ik terug recht heb op dop en hoe ik blij ben dat ik terug werk. De bus kende vertraging omdat een "Afrikaanse mama" een abonnement van 2008 aan de chauffeur toonde. This is definitely not Canada. Volgende week wordt Johannes Paulus II zalig verklaard. Het was een brave mens. Te goed wellicht voor deze wereld. Als ik kan, ga ik naar de wake in de Basiliek van Koekelberg.
Ze zegt dat ze het warm heeft en veegt de sporen van haar gezicht. Ze vertelt haar leven. Ze gebruikt een spiraaltje en zit in de overgang. Mensen met een spiraaltje zitten vlug in de overgang - denk ik dan. Ik heb er gelukkig nog geen last van, maar ik gebruik de pil. Plus ik drink thee, sloten thee, om mezelf te "kalmeren". Ik heb een stresserende job en een stresserende thuis. Thee helpt. Het feelgood-moment. Het moment van de bezinning dat ik dagelijks inlas. Ik probeer enkel aan leuke dingen te denken. Er is zoveel rottigheid in de wereld. Op de site van Het Laatste Nieuws lees ik dat een slachtoffer van die vieze bisschop R.V. zelfmoord heeft gepleegd. Erg. Een kind is zo weerloos tegen al die dingen. Hoe zal die man zich voelen als hij voelt wat hij zijn slachtoffers heeft aangedaan?
"Bravo," zegt de baas van het project. "Dat heb je weer goed voor mekaar gekregen..." Ik heb goed verkocht. Handengeklap. Voor sommigen. Anderen zitten even op de reservebank. It's a tough world, out there... Maar goed, voorlopig drijf ik op mijn kwaliteiten. Voorlopig mag ik nog wat meedraaien. Zeker niet voor mijn mooie ogen. Mijn droom om te schilderen ligt nog wat opgeborgen. Ik moet nog zoveel centjes bijeenscharrelen om mijn leningen terug te betalen. Gelukkig ben ik een harde tante geworden die haar doel niet of nooit meer uit het oog verliest.
ONVEILIG (realistische beschrijving) of ook dieven en tags
"Awel, nu is er weer iets ergs gebeurd?" klaagt ons ma. "Hoe dan, ze hebben toch weer niet gestolen bij u???" vraag ik vol medeleven. "Bwa, neen, gij, ze hebben met rode verf op mijn rolluik gespoten..." "Bij ons hebben ze dat ook al gedaan..." "Ja, maar, ze hebben het in de ganse straat gedaan, op alle witte rolluiken..." "Ach, ge moet gewoon een spuitbus halen in de Brico en dan erop spuiten, zoef, zo dat alles weg is..." "Ik zou liever dood zijn..." "Komaan ma, het is zo erg niet, er zijn rolluiken die er erger aan toe zijn.." (misschien is ze nog niet over het verlies van ons vader heen, denk ik dan) "Ik had echt willen zelfmoord plegen, het is mij allemaal te veel, eerst die dieven, twee weken geleden en nu dit." (Het is de weerslag na al die evenementen, denk ik dan) Ik durf er haar niet over aanspreken, maar ze hebben zelfs het graf van ons pa verplaatst omdat er een mijnheer bij zijn vrouw in de grond gestoken moest worden. Het zal een opeenstapeling van zaken zijn - denk ik dan. Ik zwijg, want ik ben zelf moe van mijn werk in de "bediendenfabriek". Het is een zware week geweest, vol aanpassingen en opleidingen en veranderingen en stukvallende computers en de vakantie voor sommigen en ditjes en datjes. "Allee, ma, kop op, als je de deur goed op slot doet, zullen ze al niet meer komen stelen en we zullen eerst telefoneren als we voor de deur staan. Zo kom je niet meer voor verrassingen te staan." Ze lijkt weer wat opgemonterd. De voorstad wordt onveilig. "Er blijft iemand slapen," zegt mijn zoon. Hij vraagt het niet eens meer. Ons ma : "Ze moeten braaf zijn, want ge moet al twee weken werken om hun kot te betalen." Ik antwoord niet, denk : "nu effe niet ma. Nu echt niet." "We gaan naar zee en blijven bij iemand slapen," zegt mijn zoon. "Ge gaat toch niet in een tentje slapen..." "Maar neen, de oma van een vriend heeft een appartementje, hebt ge nog een go-pass?" "Ja, er ligt er wel ergens één," antwoord ik stilletjes. "Make, ge klaagt altijd dat we geen of weinig geld hebben en ge zijt frieten gaan halen en een bicky voor de meisjes." "Maar ze hebben de ganse dag een studentenjob gedaan. Ze mogen ook wat vakantie hebben," zeg ik. Ik zeg er nog bij : "Hier zie, ge moogt tien euro hebben om iets te eten aan de zee." "Pourquoi vous n'allez pas manger chez la madame qui tient le petit snack là-bas," mengt Moke zich in het gesprek. "Elle donne beaucoup de vol-au-vent ou des carbonades." "On verra ça," zegt mijn zoon. Volgt een discussie over het uitgaan met de fiets of de auto. Er is een fuif, een gratis fuif bij een meisje dat verjaart. Eerst wil mijn zoon met zijn vriend met de fiets gaan, maar dan wil mijn dochter met haar vriendin met de fiets gaan, uiteindelijk gaan ze met de auto bij gebrek aan één fiets. Deze keer leen ik mijn fiets niet meer uit, ik ben te bang dat hij gestolen wordt want ik ga ermee naar de bediendenfabriek. Het is een beetje mijn auto, see. "Allee, pa, waar zijn de sleutels?" zegt mijn zoon. Hij speelt voor chauffeur. Kleine kinderen werden groot. Alleluia.
Als kind sprak ik met de eekhoorntjes en de bomen in de Vlaams-brabantse bossen. Als volwassene verkoop ik de "hemel" aan de telefoon. Mijn conceptie verliep wellicht in krekel-dal.
Een broeierige augustusmaand. Muggen overal. Bomen overal. Sjirpende krekels. Laatavonden. Ergens in Rijmenam. Sixties beginperiode van de pil. Een ongelukje of toch niet... Chaos bleef chaos en voegde chaos toe. Rien n'a été simple In dit tranendal Ik ben een gelukkige chaoot in het heelal...
beseffen dat het gras nooit groener is aan de andere kant.
Haar leven leest als een roman. Ze is familie van de Vlasschaard. Rollebollen in het hooi. Blond en blauwe ogen. Doktertje spelen als kind. Veel, veel mannen. Ze trekt aan als een magneet. Goede herinneringen, slechte herinneringen. Ze heeft overduidelijk geleefd. Waar zijn die mannen nu? Ze heeft ze niet meer teruggezien. Eén dezer dagen wordt ze ontvoerd door een sjeik wellicht in een witte limo. Ik heb het in dit deel nu eens één keer niet over mezelf. Mensen zijn als parels fijn geslepen.
Yep, ik ben saai en braaf geworden en ik heb het mij nog geen moment beklaagd. Het gras is immers nooit groener aan de overkant. Sommigen noemen mij gesloten.
Ik mag terug de bioscoop binnen, ik mag nog wat in het systeem blijven dankzij de efficiëntie van de advocaat van het syndicaat. Dat is waarvoor syndicaten dienen tegenwoordig. Ik heb even gekoorddanst, maar goed, ik heb mijn zaak toch maar (eerlijk) gewonnen. Ondertussen ben ik alweer 6 weken aan het werk. Verkopen, verkopen, verkopen... Als dat maar geen pluim verdient, nietwaar... Misschien heb je mij morgen aan de lijn, misschien ook niet. Het is diegene met die warme zoetgevooisde stem. Al kan ik niet zingen. Als ik zing, sla ik de bal net mis, ik kan mezelf niet uitdrukken zoals ik zou willen in de muziek, ik kan geen tussentonen bereiken, kortom ik zing wat vals. Maar de stem is wel zoetgevooisd. Ik ben ook zeer vriendelijk. Zo zullen jullie mij herkennen. Always a smile. Het ergste lijkt nu wel achter de rug. Geloof is alles. Ik geloof dat alles op zijn katachtige pootjes terechtkomt. It will always be. That way. Ik ben blij dat ik nog leef, dat ik crisissen heb overleefd, er doorheen ben gesparteld. Ik sta er toch nog maar als een rots in de soms eenzame branding. Ik ontmoette op mijn werk een Georgiamadam, een Vlaamse die misschien ooit nog naar de States uitwijkt. Georgia on my mind. Protestantse mensen die elkaar uit de nood helpen. Elkaar steunen. Het kerkje, de bossen, de rivier, de taartenbak, de fancy fairs. Ze komt uit de streek van Roger de alombekende wielrenner die voor mij het Vlaanderen uit mijn prille kindertijd belichaamt. Oost-Vlaanderen, kermissen, kermiskoersen, frieten, heuvels, gezellige kafeetjes... Kasseien. Zou er dan toch nog een link zijn tussen Vlaanderen en Amerika. Ze heeft al een social security number. Dus als iemand wereldberoemd wordt in Amerika met één of ander Belgisch frietkot of wafelenbakkraam of restaurantje, zeg dan dat Tosca haar pad gekruist heeft. Ter informatie, ik verhuisde al op mijn tien maanden naar Brussel. Geboren en getogen in het Vlaamse land maar daarna heel vlug gezinnikt. (zinneke)
De weekendwas. Het weekendeten. De zorg voor en na. Het kot van mijn zoon betalen en de mededeling erbij vergeten. Een mailtje naar de huisbaas. Papieren lezen van mijn job. Een moeilijke opdracht staat op mij te wachten. Velen hebben zich ziek gemeld. What about me? Misschien perte totale. Misschien ook niet. Ik ben nooit vies geweest van uitdagingen en avontuur. When you have nothing, you have nothing to loose. Of ook : "Tu es une battante." (dixit een conciërge in 2001 bij een moeilijke veeleisende interim) Ondertussen tuinieren op mijn dakterras. Even later wat orde scheppen in het kot van mijn dochter. Mijn zoon trekt goed zijn plan. Hij is met een vriend kotwaarts getrokken, want morgen heeft hij al vroeg les. Mijn jongste gaat terug naar school. Haar vriendinnen zijn op skivakantie gegaan, zij heeft een ganse week gewerkt in een callcenter. Ze gaat wel mee op GWP maar de skivakantie kon er niet van af en was ook niet verplicht. Morgen zullen zij elkaar veel te vertellen hebben. Ik vraag hierboven om financiële hulp. De engelen, whatever, maakt niet uit... Het antwoord dat ik doorkrijg : "een lening herzien..." Geduld is een mooie deugd.
Mijn levensles (denk ik) : Wie het kleine niet eert is het grote niet weerd... of tevreden zijn met eenvoudige dingen, ... Door mijn job als inside sales executive ben ik tot de conclusie gekomen dat ik eigenlijk op een iets te grote voet leef en nog eenvoudiger moet worden. Ik geef te gemakkelijk geld uit,... Anyway, het geluk ligt ook in de kleine dingen.
Iemand roddelde : "Die vent gaat met meisjes die half zijn leeftijd zijn..." Mijn commentaar : "Ik voel wel dat hij aangetrokken wordt door jong..." Meer en meer denk ik dat ik de mensen soms echt aanvoel. Fijn natuurlijk, maar het mag nooit voyeuristisch worden.
dat ik meereed als mijn zoon achter het stuur zat. Mijn partner maakte af en toe wat opmerkingen. Ik was heel tevreden en ook een beetje trots op hem. Even later een belletje van ons ma. Een oude mevrouw zag haar rekening lichter worden met 800.000 euro. Wie of wat? Hoe of waarom? Op het werk stort ik mij in een nieuw project. Ik verkoop de pannen van het dak. Iedereen zegt ja behalve zij die neen zeggen. Dat is een prima filosofie. Everybody say yes, yes, yes... Maar we blijven wel eerlijk en transparant.
 "Wink"){kind=icon}
