Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
10-03-2011
LEVENSLESSEN
Mijn levensles (denk ik) : Wie het kleine niet eert is het grote niet weerd... of tevreden zijn met eenvoudige dingen, ... Door mijn job als inside sales executive ben ik tot de conclusie gekomen dat ik eigenlijk op een iets te grote voet leef en nog eenvoudiger moet worden. Ik geef te gemakkelijk geld uit,... Anyway, het geluk ligt ook in de kleine dingen.
Iemand roddelde : "Die vent gaat met meisjes die half zijn leeftijd zijn..." Mijn commentaar : "Ik voel wel dat hij aangetrokken wordt door jong..." Meer en meer denk ik dat ik de mensen soms echt aanvoel. Fijn natuurlijk, maar het mag nooit voyeuristisch worden.
dat ik meereed als mijn zoon achter het stuur zat. Mijn partner maakte af en toe wat opmerkingen. Ik was heel tevreden en ook een beetje trots op hem. Even later een belletje van ons ma. Een oude mevrouw zag haar rekening lichter worden met 800.000 euro. Wie of wat? Hoe of waarom? Op het werk stort ik mij in een nieuw project. Ik verkoop de pannen van het dak. Iedereen zegt ja behalve zij die neen zeggen. Dat is een prima filosofie. Everybody say yes, yes, yes... Maar we blijven wel eerlijk en transparant.
Vandaag bevond ik me in een déjà-vu vacuum. Of waartoe computers kunnen leiden. Een beetje matrix-achtig. Soms ben ik een zeer virtuele vrouw. Misschien ben ik teveel met de "overkant" bezig. De hemel. Het dodenrijk. Michelleke. Of onze pa die nu precies één jaar dood is. Dood en leven zijn verweven. De sluier is flinterdun. In het déjà-vu vacuum voelde ik mij gestuurd. Door hogere entiteiten? Er is iets, er is zoveel... We weten nog zo weinig. Het gaat jullie goed, daarboven...
en toch gaat ze sterk door het leven. Een sterke vrouw... Wat bewonder ik haar. Al ken ik haar niet zo goed. Ons ma viert de verjaardag van een kleinkind en denkt aan de dood van haar man. 1 jaar geleden. Ik heb vandaag gewerkt en was blij dat ik kon werken. Vrijdag heb ik recup. Gelukkig want ik moet dan naar een controlearts van de RVA. Morgen moet ik nog een boel administratie in orde brengen. Als ik niet naar de controlearts ga, word ik uit het systeem gezet. Na 25 jaren werken. Belgische sociale zekerheid, ik vind het (sorry folks) echte kloterij. Ik betaalde jaren voor een bioscoopticket en mag nu niet of nooit meer in de bioscoop. Ik betaal nu ook nog voor dit bioscoopticket, want ik werk, zelfs op zaterdag. Gelukkig heb ik voorlopig werk en zal ik misschien gaandeweg van een hobby een beroep kunnen maken. Inmiddels sponsor ik ingenieursstudies, een aso-opleiding. Toch voel ik me sterker worden. Ik relativeer alles, alles komt ooit wel op zijn pootjes terecht. Die van daarboven waakt over mij en pikt me altijd weer op als ik dreig te vallen.
Onze pa stierf bijna 1 jaar geleden. Ik zet jankerige maar prachtige muziek op : Pachelbel's canon in D. Nochtans ben ik niet depri maar heel sterk momenteel. Mijn zoon behaalde schitterende resultaten in zijn ingenieursstudies. Hij is er op alle vakken door. Een gemiddelde van 14 op 20. Mijn oudste dochter sloeg de bal helemaal mis op 2 of 3 vakken na. Ze zit wat in de put. Ze is altijd zo'n hazewind, zo enthousiast maar nu heeft ze het wat moeilijk. Er is een ganse wereld daarbuiten en die nam een te grote plaats in. 10 jongens aan elke hand. Maar waar zijn ze nu? Ik denk terug aan onze pa, die al zijn examens in de rechten voor de middenjury aflegde. Terwijl hij al werkte. Misschien zal ze ook die weg opgaan. Mijn jongste wil 1001 dingen doen, maar vooral dingen in de mode of kunst of die met mode en kunst te maken hebben. Gaande van stylisme tot kunstgeschiedenis. Ik houd haar niet tegen. 3 kinderen, allen verschillend. Mijn oog valt op het kersverse rijbewijs van mijn zoon. Mijn cofidisrekening is zo'n 1000 euro armer geworden, maar ik ben fier op mezelf dat ik hem die kans gegeven heb. De cofidisrekening wordt wel aangedikt als ik blijf werken. Het is vechten... Inside sales executive... Niet gemakkelijk in crisistijd, maar soms laten we bloemen groeien op stenen. Of we proberen althans.
De eerste werkdag is prima verlopen, al kwam ik per ongeluk 10 minuten te laat. Ik was niet zeker om welk uur ik juist moest beginnen, ik dacht 12 u 20 maar eigenlijk was het 12 uur. Ik heb het me dankzij een easy goingattitude kunnen laten vergeven en zal de 10 minuutjes vrijdag inhalen. De collega's zijn vriendelijk en de bazen correct, het valt allemaal reuze mee. Tegen alle verwachting in. Merci Michelleke, die van daarboven over mij waakt. Hier is steun van bovenaf mee gemoeid, het kan niet anders. Want het is niet gemakkelijk om op je 47ste nog een job te versieren, al ben ik meertalig en vriendelijk en soepel en taalvaardig. Maar goed, ik ben er terug ingevlogen en blijf zolang ze me niet aan de deur zetten. De uitnodiging van de RVA-dokter heb ik nog niet ontvangen maar mijn dossier is wel gedeblokkeerd momenteel. En ik werk terug en betaal dus RSZ en belastingen... Maar ik doe de job graag en probeer me daaraan op te trekken. Niet teveel nadenken over het hoe en waarom, gewoon doen. Ik ga ook elke dag met de fiets naar het werk.
het berichtje gekregen dat ik ergens mag starten morgenmiddag. Ik durfde het niet meer hopen... Als de nood het hoogst is... Bedankt engelen van hierboven,... Voor de sceptici onder jullie, ik heb gebeden. De situatie leek hopeloos, extreem hopeloos. En zie...
Het is een lugubere titel, lieve lezer, ik weet het wel. Maar het antwoord is ja, definitely ja. Hoe ik daar zo zeker van ben? Wel, soms voel ik gewoon de aanwezigheid van Michel, een buddy die veel te jong gestorven is en in mijn buurt woonde. Er was nooit iets erotisch tussen ons maar wel hechte vriendschap. Hij had me graag. Hij had niet gestudeerd maar had veel respect voor mijn studies en mijn zijn. Omgekeerd hield ik van zijn bohémien zijn, zijn nonchalante speelse houding in het leven. We houden dikwijls lange gesprekken, ook al is hij dood. Vandaag heb ik nog geen nieuwe job gevonden, maar hij laat me weten dat het voor binnenkort is. Ik google op het internet en ben terechtgekomen op de blog van Frank Van Hecke. Ik heb te doen met die man. Wat moet Valentijn droevig zijn zonder zijn lieve schat aan zijn zijde. Ik vond de franstalige reportage over de uitvaart van zijn vrouw totaal ongenuanceerd en zonder respect voor de gevoelens van die mensen. Maar, ik denk dat de meeste franstalige landgenoten dusdanig geëndoctrineerd zijn dat voor hen elke rechtsere houding taboe is. Wat nodig is, zijn meer nuances. Nuances waarbij de dingen in hun context begrepen worden. Zelf ben ik totaal a-politiek geworden. Ik ben niet links, niet rechts, niet centrum en niet groen. Ik ben niets en overweeg voortaan blanco te stemmen. Ik zweef buiten elk systeem momenteel, ik heb zelfs geen inkomen, niets. Gelukkig heeft mijn lieve schat een vast (hoewel klein) inkomen. O ja, ik ben heel rijk vanbinnen. Wie kan er zeggen dat hij of zij met het hiernamaals contact heeft? Mijn overleden (doodgeboren) zus. Mijn buddy Michel. Een goede schoolvriendin. Vele vrienden die zijn overgegaan. Met onze pa is het contact heel moeilijk want we hadden nooit een goede band om godweetwelke reden. Maar na zijn dood viel de electriciteit soms uit in huis. Ik heb veel gebeden voor zijn overgang. Maar Michel verschijnt vaak en spontaan. Voor hem blijf ik altijd de eeuwige studente. Er is ook nog een hogere entiteit die ik vaak waarneem. Een opgestegen meester? Het is een hele mooie, grotere man die heel de muur inpalmt. Hij heeft beloofd me te steunen bij de zoektocht naar een job. Maar ik moet mijn vrije wil behouden en vooral aan mezelf denken - zei hij. U ziet het, een hele boterham. De hemel bestaat en zeker niet in het klad. Ondertussen vieren we Valentijn in ons hart bij gebrek aan geld om cadeautjes te kopen. Ik kwam vandaag 1001 mensen tegen. "Alles goed?" "Ja, fantastisch," loog ik. Alles gaat fantastisch goed, ik ben blut, ik heb geen centjes meer maar... mijn Valentijn wiegt me in slaap en morgen zijn er plannen om een tijdelijke lening te bekomen. "Ja, pa, uw jongste zit heel diep in de shit op financieel vlak."
Iemand zei ooit dat ik mediumnieke eigenschappen heb. Ik weet het niet zeker maar ik laat de dingen tot mij komen. Vannacht droomde ik van Michel, een buddy die helaas veel te jong gestorven is. Ik hang aan één van zijn muren in zijn pyreneeënachtige stulpje in de hemel. Hij portretteerde mij als de eeuwige studente met squawlang haar. Afhankelijk van het seizoen draag ik andere outfits maar ik heb steeds een boek in mijn handen. De eeuwige studente. Een andere vriendin van hem - zijn buurvrouw - staat geportretteerd als een hele mooie dame met elke dag een ander kleedje - afhankelijk van het seizoen. Hij was - denk ik - stiekem verliefd op haar. Maar zijn grote liefde Chantal staat geportretteerd in zijn "rust"kamer. Ze draagt hele fijne gewaden en meestal in het zwart. Ze ziet er nog freler en bleker uit dan ze al is. Kortom, Michel staat niet stil - daar in de hemel. Hij is superactief. Hij schildert door middel van zijn geest. Het is allemaal heel virtueel. Hij heeft mij geportretteerd zoals hij me zag en ziet. Als een studente. Ik voel heel veel warmte en vriendschap uit het schilderij komen. Ook droomde ik van onze pa. "Ik kom van de vallei van de dood," zei hij en ging met andere mensen de trap op. Hij droeg een glanzend zwart kostuum. (Ja, sorry pa, dat ik weer niet bij je graf langskom maar ik heb het veel te druk. Jouw jongste heeft teveel shit in het leven momenteel. Waarschijnlijk heb ik een nieuwe job als inside sales executive maar het is niet van de poes. Het is muziek, weet je wel, muziek, kwestie van de juiste trilling te zoeken. Ach, pa, het leven is moeilijk voor mij op dit moment. Te moeilijk, mag ik wel zeggen). De hiernavolgende tekst is afkomstig van mijn blog 2008, het jaar waarin Michel het tijdelijke voor het eeuwige inwisselde.
Een rouwproces verwerken gaat niet op één dag. Ik heb een speciale band met geliefde overledenen, meestal vrienden of vriendinnen. Het komt doordat ik als kind in een bosrijke omgeving mijn vakanties doorbracht en als een half indiaantje opgroeide, een beetje in het wild in diep contact met de natuurelementen. Koppel dat aan een puur karakter en je krijgt wat je leest. Deze nacht had ik een hele speciale droom. Ik bevond me zowaar temidden van een Frans Pyreneeëndorpje. Met allemaal kleine huisjes in artisanale bergsteen (?) opgetrokken. De huisjes stonden los van elkaar, er was heel wat ruimte tussen. Bij één van die huisjes klopte ik aan. Michel zaliger deed open. "Ma petite Flamande (zo noemt men mij in de buurt), ma chère (H)i-i-i-lde, viens, rentre..." Ik had net als Roodkapje een rieten mand aan mijn arm bengelen met baguettes (stokbroden), Franse kazen en wijn. "Hilde, tu n'aurais pas dû prendre tout cela, ici, ma chère, cela ne fonctionne pas comme cela... Il n'y a pas d'euro ici, ni de budget, rien de tout cela..." Hij knipperde met zijn vingers en een heerlijke feestdis verscheen op de tafel. Hij had zijn stulpje reeds mooi ingericht. Ik besloot het gesprek op zijn bezoek aan de dokter te brengen. Gisteren (nog steeds in de droomwereld) had ik hem bij "le toubib" gebracht, een ver familielid van mij die dokter was geweest maar nu op pensioen is. "Est-ce que le docteur a pu faire quelque chose pour toi?" "C'est trop tard... Mais bon, c'est vrai qu'il est gentil, ton toubib..." Het kwam erop neer dat de toubib de mensen echt wilde verzorgen en het niet deed voor het geld. Michel zou dus niet meer terugkeren naar planeet aarde, voorlopig althans. Chantal huilde in het keukentje. "Michel, serre-la très très fort..." Michel nam Chantal op de knieën en de poes tussen hen beiden en de jankende poes hield op met miauwen en Chantal hield op met wenen. "Tiens, toi, imagine-toi que j'ai fait un beau tableau," sprak hij me toe. Ik bewonderde het canvas aan de muur. Geometrische figuren die warme kleuren hadden en waarbij ik een blij gevoel kreeg. "Michel, j'aimerais prendre le tableau avec moi..." "Il restera ici, c'est mieux ici pour le tableau... avec tous tes tracas sur la terre, tu n'aurais pas le temps de le regarder vraiment..." Ik gaf Michel een warme vriendschapskus en Chantal een knuffel en liet hen achter in het gezellige Pyreneeënstulpje. Ergens, een onbestemde plaats, tussen hemel en aarde. Maar ik was er welkom en het was leuk. Blij dat Mich het zo goed stelde.
dat Marie-Rose het onderspit moest delven tegen de vreselijke ziekte K. Erg vooral voor hen die verweesd achterblijven. Haar kersverse echtgenoot die zich over haar zoontjes ontfermt. "Komt mama dan echt nooit meer terug?" Maar mama is weg. Ze is er nog in de harten van velen. Ze was een echte Vlaamse. Voor ons - in Brussel - is Vlaanderen het buitenland. Anyway, sommige ziektes kan men niet oplossen met homeopathie. Ik had conjunctivitis. Heb ook een dokter moeten raadplegen. Zalfje in en ander zalfje rond het oog. Mijn homeopathie hielp niet meer. Misschien ligt het aan de vervuiling. Mijn RVA-bezoek krijgt nog een staartje. Ik moet - pas na uitnodiging - bij een RVA-dokter gaan. Die zal beslissen of ik in staat was op mijn vorige werkplek te blijven, t.t.z. of mijn gezondheid het toeliet. Hierop volgt een eventuele sanctie. So far is alles geblokkeerd, dus zit ik zonder inkomen. Voor de verzekering is alles ok. Dat is allemaal in orde. Alleen, mijn dossier is geblokkeerd. Nieuw werk heb ik nog niet gevonden, het is zo dat ik een vijftal sollicitaties lopen heb. Het brengt mij in de meest uiteenlopende bedrijven. 1 troost, een supertroost : I'm not alone. Ze komen van Antwerpen, ze komen van de kust, van overal te lande. Veelal Vlamingen. Ze moeten hetzelfde lot ondergaan als mezelf. Solliciteren, soms tot 3 keer terugkeren, testen afleggen enzovoort. Soms slaag ik voor de test, maar is het njet voor de rest. I'm not alone. Ik voelde hoe de depressiviteit van een medekandidaat afdroop. Hij was getrouwd. Misschien zat zijn vrouw achter zijn biezen, who knows. Ja, folks, we leven in een moeilijkere virtuele wereld. Toch schiet ik vuurwerk af omdat mijn oudste zijn rijbewijs heeft. Jipieeeeeeeeee.... Zelf kan ik rijden, maar heb ik mijn rijbewijs nooit gehaald omdat de centen op waren, ik er alleen voor stond en zwanger was en het te druk had en het is er achteraf niet meer van gekomen. Maar ik trek mijn plan met plooifiets en openbaar vervoer. Stemmen zal ik evenwel nooit meer doen. De RVA-dame was koud en kil en de advocaat van het syndicaat zeer begripvol. Ik zei nog dat ik in de dieperik zakte op financieel vlak maar het kon niet baten... They don't give a damn about it... SHIT SHIT SHIT... Overal waar ik solliciteer, ontmoet ik wel toffe medekandidaten. Hoe ze het tot hun 65ste zullen bolwerken, is evenwel een andere vraag. Is er überhaupt wel voldoende jobaanbod. Er zijn veel nepadvertenties. Het is CRISIS en dat wordt door de politici doodgezwegen, maar neem het van mij aan, het gaat niet zo goed met de economie. Men vist steeds in kleinere vijvers. Doch, lieve lezers, ik wil jullie niet depressief maken. Ik ben het soms zat maar ik ben niet zat en er komt dus zeer nuchtere (en interessante) praat uit. Ik leef in de onderbuik van de maatschappij en in deze onderbuik broeit er heel wat. Ondertussen kweekt de Brusselse bevolking als konijnen. Goh, ik houd van kinderen maar trop is trop. Men moet ze ook nog opvoeden. Voilà, Tosca zit een beetje in de dieperik. Au fond de la piscine. (dixit Serge Gainsbourg) J'ai touché le fond d'lapiscine dans l'petit pull marine ... J'me sens tellement abandonnée. Liedje gezongen door Isabelle Adjani.
Somewhere over the rainbow... Misschien moet ik van mijn hobby mijn beroep maken.
1. Vandaag ging ik in Leuven solliciteren voor een nieuwe potentiële job dichtbij Zaventem. Who knows? Bij bizarre zaken maak ik altijd een kans. Hoe bizarrer de job, hoe meer het in mijn voordeel speelt. Ik zie me werken dichtbij een brug en daar is een brug in de omgeving. We zien wel. Cross my fingers. Ik maakte gebruik van de lijnbus en dat is zoveel goedkoper dan de trein. 2. Dinsdag zal een advocaat (ik ken hem nog niet maar zijn naam belooft veel goeds) mij verdedigen tijdens het RVA-verhoor. "Vous n'êtes pas la seule, vous savez," zei de ONEM-dame aan de lijn. Ik heb een waterdicht dossier en veel bewijzen in mijn voordeel. Ik zal dus zeker niet levenslang geschorst worden. Het is toch godgeklaagd dat men dergelijke toestanden moet meemaken na een carrière van pakweg 25 jaar. 3. Mijn zoon heeft het er zeer goed van afgebracht in eerste zit, mijn dochter ook mits een paar herkansingen. Ze is nog zo jong, nog maar pas achttien. 4. Gelukkig mag ik nog in negatief gaan op mijn rekening. Ik had een afspraak in het kantoor met een redelijk jong persoon die zeer begrijpend was en zeker niet moeilijk deed. Ik kreeg haar (gelukkig) aan mijn kant. 5. Zappen. Zappen is mijn nieuwe stopwoord. Ik zap veel en continu tegenwoordig. Wat mij niet aanstaat, zap ik weg. In mijn gedachten. 6. Er broeit een artistiek project in mijn hoofd. Ik ga eerst een hobby opnieuw oppakken en die dan verder uitbouwen. Kwestie om wat achter de hand te hebben als ik ooit nog moeilijke tijden meemaak. Die hobby kan ik levenslang blijven doen desnoods als beroep. Dus samengevat kan men stellen dat ik het nog één keer waag in de privésector, als dat gedaan is en ik heb recht op dop maak ik daarna van mijn hobby een beroep dat ik kan uitoefenen.
dat ik nog geschreven heb. Het is dat ik het te druk heb in het dagelijkse leven, al is de stress van de voorbije maanden van me afgevallen. Vorige week was er nog een vervelende brief in de bus over de nieuwe wet op het consumentenkrediet en de gevolgen voor mij als rekeninghouder. Die ministers weten niet wat ze mij aandoen. Konden die klojo's daar geen vier jaar mee wachten zodat mijn kroost afgestudeerd is ondertussen. Waar ik het geld zal halen, weet ik niet. Feit is dat ik flink de broeksriem zal moeten aanhalen. Hopelijk mag ik nog in negatief gaan op mijn rekening maar niets is zeker. Afwachten alvast. Ik had wel het lumineuze idee om een permanente opdracht een paar dagen in de maand naar achter te verschuiven en gelukkig mocht het. Kijk, aan vindingrijkheid geen gebrek. Toch stel ik één ding vast. De kapitalisten houden de touwtjes in handen - zij het achter de schermen. Er is pro en contra Bart De Wever. Mij laat de man onverschillig. Hij (of een andere) mag er zijn. Ik heb niets tegen die man. Maar hij laat me koud. Zoals de andere politiekers me koud laten. Het is allemaal hetzelfde. Wat ik zeker weet, is dat we in een moeilijkere tijd leven. Deze morgen. Een halfuur file in het Fortisbankagentschap. Vooral met jonge mensen die hun leven nog moeten beginnen, voel ik mee. Probeer maar eens een lening te verkrijgen. Je hebt meer dan voldoende inkomen en een onderpand nodig. Een garantie, een borg. Het spaargeld van de middenklasse is naar de flosjkes. Verschwunden. Opgeslokt door één of andere grootkapitalist. Ik ben niet links meer en ook niet rechts en ook geen centrum en geen groen. Ik ben "niets" meer. Het interesseert me niet. Ik betaal heel veel als ik werk. Nu mijn dossier geblokkeerd is bij de RVA en ik niets trek, moet ik zo maar out of the blue mijn boontjes doppen. Hopelijk win ik in één of andere loterij. In de creatieve loterij heb ik alvast gewonnen. Naast het Elisabethpark zag ik op de ruit van een etablissement een poster hangen met reclame voor één of andere franstalige zanger. De zoon van de buren van ons ma. Hoe goed kent men andere mensen? Ons ma dacht dat hij in het onderwijs stond, want hij heeft net als ik Romaanse filologie gevolgd. Hij is wel dertien jaar jonger. Maar zie, hij is een gerenommeerd zanger-gitarist geworden, aan het worden, zal het worden. Chapeau!
Grote kunst, de boeken van Tiny. Martine in het Frans. Vertaald in heel veel talen. Uitgegeven in heel veel landen. De schilder of tekenaar. Een eenvoudige mijnheer. Maar toch zo groot. De wereld ziet er beter uit in de Tinyboeken.
is verschrikkelijk slecht begonnen. Ik ben flauwgevallen (griepje?) en kwam met mijn gezichtje op een scherpe tafelhoek terecht. Bovendien liep ik een conjunctivitis op. Met andere woorden, we zien er momenteel niet uit. Een sollicitatie zag er veelbelovend uit maar gaat niet door aangezien ik geen recht heb op een activakaart. Ik heb namelijk gewerkt. Een andere sollicitatie is goed verlopen (ik ben bij de tweede ronde), maar dat wil niets zeggen. Ik ben geen eerste keuze meer. Mijn dossier is geblokkeerd bij de RVA en ik heb dus geen recht op dop. Wat zullen we doen? Een bank overvallen? Maybe... Hoewel... Wat was er eerst, de kip of het ei? Geen van beiden... Alleen was er een ei (of de gedachte ervan) dat zocht om geboren te worden. Dit wou ik ook, enfin, mijn ziel ging op zoek naarstig geassisteerd door engelen, zo'n 48 jaar geleden dus, op zoek naar een nestje om geboren te worden. Het resultaat kunt u lezen. Ik wou dat dat Chinees klotejaar van de tijger eindelijk achter de rug was. Ik moet nog tot februari wachten eer het Chinese jaar van de kat aanbreekt (mijn geboortejaar, dus dat kan normaal niet slecht zijn). Dus als men vraagt, wat was er eerst, de kip of het ei, zeg dan dat het ei zocht om geboren te worden. Zeg dat Tosca het gezegd heeft.
Ofwel moet er in mijn leven een wonder gebeuren... Ofwel ben ik bijna failliet... Maar aangezien ik geloof in mijn gelukssterretje, enfin, geloof tout court, zal iets of iemand me wel weeral uit de nood helpen. Misschien is dit met ons Belgenlandje ook het geval, mochten we te diep in het rood afglijden. Mijn jongste dochter heeft een nieuwe creatie op het oog. Ze wil een bestaand jasje een hele andere look geven. Gedurfd en mooi. Verse nieuwe ideeën. Mijn zoon studeert de pannen van het dak. Zo moeilijk. Uiteindelijk komt men met dergelijk diploma goed terecht. Voor ingenieurs heeft men respect. Men laat ze gerust, ze mogen hun ding doen. Mijn jobs als interim hebben als voordeel gehad dat ik uitstekend kon observeren vanaf de zijlijn en zag hoe alles eigenlijk in elkaar stak. Mijn oudste dochter waagt zich aan handelsingenieur. "Als het te moeilijk is, moet je maar van richting veranderen..." sus ik haar. Ondertussen zorg ik voor morele ondersteuning en catering. Ik spreek niet met hen over mijn financiële toestand. Ik spreek met mezelf en hoop op een wondertje. Mijn God, ik leef en hoe... Wat een wonder... Ondertussen vecht ene Marie-Rose Morel voor haar leven. Ook al deel ik niet haar politieke overtuiging, toch heb ik sympathie voor haar levenslust. Jammer, zo jammer dat een toch nog jonge (in de dertig) vrouw zo iets meemaakt, al is ze niet de enige. Vele jaargenoten van mijn kroost verloren ooit hun papa, mama... Het leven is een wonder, hoe dan ook. We leren elke dag bij. Voor ik het vergeet, wens ik aan iedereen een schitterend 2011 toe. Met veel liefde, zon, sneeuw (niet te veel om geen overstromingen te hebben achteraf), en alles wat uw hart verlangt.
Vermits de geschiedenis nooit is wat ze lijkt... En we vandaag geschiedenis schrijven wat ons Belgenlandje betreft... Eén ding toch... Wordt Bart De Wever gebruikt door de kapitalisten, lees heel rijke families, aan wie het goed uitkomt dat hij in het poppentheater van België speelt? Ze laten hem zijn ding doen, ondertussen zinkt het land verder in het rood, in de kredieten, investeerders lopen weg... Ontelbare asiel- en andere gelukszoekers kunnen hun plekske veroveren want er is toch niemand om hen terug te sturen. Gepensioneerde autochtonen leven met kaarsen en wassen zich met koud water van mizerie. Zo erg is het nu ook weer niet, maar allez, bij wijze van cliché. Hoewel, u zoudt versteld staan van de mizerie bij de Belgen. Uiteindelijk telt voor die kapitalisten maar één ding : goedkoop werkvolk vinden, heel goedkoop werkvolk. Vanwaar ze ook komen, van Kirghizistan, van Jette, van n'importe où. Ik stel me ook vragen bij het Vlaanderen van Bart De Wever. Welk Vlaanderen? Ze komen er ook van overal, ze spreken zeer slecht de taal van Vondel. Hoe zou je willen, ze komen van elders. Persoonlijk heb ik meer affiniteit met Walen dan met bijvoorbeeld mensen met Afrikaanse roots uit Vlaanderen. Ik zie niet goed in hoe Bart De Wever die ganse melting pot wil assimileren. Toch ben ik open-minded maar teveel is teveel... Ook ik ken mijn grenzen. Ondertussen is men er weeral in geslaagd mij bij Actiris op te roepen tijdens mijn verlof in het onderwijs nota bene. Ik zat er tussen een invalide Belg, een jongeman met een bierbuik, een heleboel nieuwe Vlamingen die slecht de taal van Vondel spreken maar wel voor nieuwe kindjes gezorgd hebben en dat vult dan op zijn beurt weer de scholen, tussen een vrouw die vroeg of vrijwilligerswerk ook aanvaard wordt. "Definitely not," wou ik zeggen maar de consulent had hier geen antwoord op, hij twijfelde. Misschien lijd ik aan Actirismisvorming door het feit dat ik als enige Brusselaar continu gestalkt word. Ik toonde mijn lijsten met honderden jobs en de consulenten beaamden dat ik een slachtoffer van het systeem ben. Ondertussen heb ik kans op een nieuwe job.
in dit kleine stulpje op de wereldbol is fameus ziek geweest. Een griep? Een virus? Tuberculose? Een mens zou aan vanalles beginnen denken, rekening houdend met het feit dat ik vlakbij het Noordstation gewerkt heb. Feit is dat ik nog steeds hoest en het oude jaar al "ziekend" heb afgesloten. Enfin, het was dan ook een zeer zwaar jaar geweest. Een jaar waarvan ik me symbolisch heb ontdaan door op een godverlaten perron in the middle of nowhere in een Vlaamsbrabants stationnetje in de sneeuw te plassen. Bij gebrek aan wc in de omtrek (geen cafeetje, geen restaurant, nikske...) Geen levende ziel te bespeuren op het eerste gezicht, maar wel één of andere huisvrouw die haar raam opendeed en de lakens opschudde. Maar nu, plaats dus voor het nieuwe. Misschien win ik wel een reis naar Vancouver of Lapland. Voor de tweede plaats heb ik alvast een kandidate gevonden, mijn jongste dochter. Misschien en hopelijk win ik met een krasbiljet. Zodat ik de koten van de kinderen kan blijven betalen. Meer dan waarschijnlijk vind ik een nieuwe job. Ik krijg de nabijheid van een brug door. Tja, als je zoals ik het openbaar vervoer neemt - deels uit economische deels uit ecologische overwegingen - kom je vaak in de nabijheid van bruggen en dergelijke. Het kan de brug van Zellik of Oudergem zijn. We zien wel... Met de borstsiroop van ons ma zal ik wel genezen. Ons ma die zich serieus herpakt heeft na de dood van ons pa. Mooi hoe de mens steeds terug een evenwicht zoekt en vindt. Met deze gedachte en met de muziek van Boniver wil ik het nieuwe jaar ingaan terwijl ik geniet van de nieuwjaarstaart die een bevriend persoon ons schonk. Ik behoor namelijk tot die duizend euro per maand verdieners die heel wat creativiteit aan de dag leggen om deftig de dag door te komen en mijn kinderen te laten studeren. Momenteel is het blokperiode. Ik zorg voor de catering voor en na.
ligt in het verschiet. Ik weet (voel) dat een kennis daar werkt als industrieel ingenieur. Kan een voordeel zijn. Kan een nadeel zijn. Best zou zijn om met een nieuwe lei te beginnen. Zonder voorgeschiedenis. Ervaring wijst uit dat dit nog altijd het beste is. In alle geval ben ik blij dat ik niet meer van maandag tot vrijdag "fils de pute" moet aanhoren. Met alle respect voor de multiculturele samenleving waar ik ook aan heb deelgenomen gezien mijn partner moslim is. Maar... er is nog een lange weg te gaan. Deze blanke madam is ook verre van perfect maar ik had tenminste nog respect voor de mensen die mij onderwezen. Ik peperde dat ook mijn kroost in, op school heb je respect voor diegenen die je onderwijzen. In de mate van het mogelijke. Susceptibiliteiten zijn er altijd. Het multiculturele kan een verrijking zijn maar op voorwaarde dat iedereen mee-werkt. De ouders moeten hun kinderen ook opvoeden en niet alles aan de school overlaten of van de school vragen. Het is natuurlijk niet gemakkelijk als mensen de taal niet machtig zijn. Er zijn veel verzachtende omstandigheden. Maar ik ben geen moeder Theresa. Ik ben Tosca.
dat er mensen de weg naar deze blog weten te vinden. Mensen die ik (helaas!) niet ken. Van het thuisfront voorlopig niet zo veel goeds. De verwarmingsinstallatie is stuk. "Le chauffage est K.O.", zei een zekere Tarik... Voorlopig behelpen we ons met twee electrische verwarmingstoestellen. De twee kotstudenten (mijn oudste kinderen) klagen dat het hier niet meer zo warm is in huis. Ik wil echter eerst wat geld opzij zetten vooraleer ik de herstelling (een nieuw verwarmingstoestel als bron voor de radiatoren) laat uitvoeren. Ik wil definitely geen putten meer graven. No more. In geen duizend jaar. Tosca wordt (eindelijk) zuinig. Naar het schijnt kan men momenteel niet meer zo gemakkelijk lenen en men mag ook niet zo lang meer in het rood staan. Voorzichtigheid is dus geboden. A one way ticket naar gratis degustaties, gratis bonnen, gratis acties en dergelijke. Binnenkort val ik zonder werk maar het was een eigen keuze. Zie vorige blogervaringen van de afgelopen maanden. Ik zal zeer actief op zoek gaan naar deftiger werk. Waarom niet? Er zal iets beters uit de lucht vallen, zeker weten. In de kaarten lees ik "steun" van iemand met een positie. Ik zal er ongegeneerd gebruik van maken. Maar waarom zou iemand mij steunen? Misschien om mijn diplomatie, mijn meertaligheid, mijn zacht karakter. Daarmee is dan ook alles gezegd. Of toch niet? Zoals sommige mensen twee stenen kunnen laten vechten, smeed ik ze weer eens aaneen. Het kampvuurtje. Ik weet pertinent dat ik heel vaak gebruikt word door anderen vanwege mijn veelzijdigheid maar soms gebruik ik ook de anderen. Gewoon uit opportunisme. Het schaap wordt geofferd en laat zich offeren. Het niets vermoedende schaap. Het beminde schaap. Maar ik heb dringend wol nodig. Veel wol. Misschien iets voor 2011. Who knows???
