Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
26-04-2011
MENSEN VRAGEN MIJ
of ik getrouwd ben. Niet dus. Ik woon al heel lang samen. Zoiets in de trend van : liefde staat niet op papier,maar in het hart, in de palm van mijn en zijn hand. Ik zal waarschijnlijk (99 procent kans) nooit huwen. Het is mijn ding niet. Ce n'est pas ma tasse de thé. Wil je met me trouwen? Nu effe niet schat, maar misschien, heel misschien in een volgend leven... Het heeft niets met vrijheid te maken. Eerder met het verlangen naar of de illusie van het eten van de verboden vrucht. Ik ben geboren in een kattenjaar, het jaar van de kat. Ik ben heel jaloers, een slechte verliezer. Liever geen banden dan stukgemaakte banden. Als ik zin heb om te werken, werk ik. Om te dromen, droom ik. Om te knuffelen, knuffel ik. Om te socializen, socialize ik. Om te kussen, kus ik. Om lief (en stout) te zijn, ben ik lief (en stout).
Wat was er eerst : de kip of het ei? Misschien het verlangen. Het verlangen naar de kip in wording dat eerst vorm vond in een ei. Voorbeeld : ik heb een zak met goudstukken nodig (weeral... sorry folks) Het verlangen naar de zak met goudstukken. Eén of andere commercial contacteert mij met de vraag of ik mijn kredietlimiet niet wil verhogen. See. Winnen in de loterij zou misschien beter geweest zijn. Alsook een erfenis. Maar goed, het zij zo. We passen ons aan. Daarboven doen ze ook maar wat ze kunnen.
Pasen viel net op een warme zonnige zomerdag. Eerder een weer om te barbecueën dan om chocolade eieren te rapen in de tuin. De chocolade eieren die onze baas ons cadeau deed waren dan ook al gans gesmolten vooraleer we vrijdag thuiskwamen. Gisteren werd het een shoppingnamiddag met mijn jongste. Voor haar geen gewone winkels, neen. Enkel "Alice-in-Wonderland-uitziende winkels" met de ganse sfeer erop en eraan dragen haar voorkeur weg. Ik kwam in een esoterische boetiek terecht waar ik mijn kaartencollectie wat uitbreidde. We ontmoetten leuke mensen. Een man had de dood van zijn moeder in de kaarten gezien. Op de terugweg namen we de trein en de lijnbus. Op de lijnbus werd ik spontaan aangesproken door een manspersoon. Een autochtoon. Een "oude Belg". Gebeurt zeer zelden moet ik toegeven. Mensen vinden mij wel lief, ze zeggen soms dat ik een mooie glimlach heb, vooral de buitenlanders. Het werd een interessant gesprek. In Canada verloopt de "immigratie" heel anders dan hier. Mensen worden beter begeleid en opgevangen. Iedereen werkt. Iedereen betaalt belastingen op zijn loon, zo'n 30 procent behalve als je maar 1150 euro of zo iets verdient. De tandarts is gratis. Ik vertelde hem mijn calvarietocht bij de dop toen ik een "kutjob" had opgezegd. Hoe ik geen recht had op ocmw. Hoe ik blij ben dat ik terug recht heb op dop en hoe ik blij ben dat ik terug werk. De bus kende vertraging omdat een "Afrikaanse mama" een abonnement van 2008 aan de chauffeur toonde. This is definitely not Canada. Volgende week wordt Johannes Paulus II zalig verklaard. Het was een brave mens. Te goed wellicht voor deze wereld. Als ik kan, ga ik naar de wake in de Basiliek van Koekelberg.
Ze zegt dat ze het warm heeft en veegt de sporen van haar gezicht. Ze vertelt haar leven. Ze gebruikt een spiraaltje en zit in de overgang. Mensen met een spiraaltje zitten vlug in de overgang - denk ik dan. Ik heb er gelukkig nog geen last van, maar ik gebruik de pil. Plus ik drink thee, sloten thee, om mezelf te "kalmeren". Ik heb een stresserende job en een stresserende thuis. Thee helpt. Het feelgood-moment. Het moment van de bezinning dat ik dagelijks inlas. Ik probeer enkel aan leuke dingen te denken. Er is zoveel rottigheid in de wereld. Op de site van Het Laatste Nieuws lees ik dat een slachtoffer van die vieze bisschop R.V. zelfmoord heeft gepleegd. Erg. Een kind is zo weerloos tegen al die dingen. Hoe zal die man zich voelen als hij voelt wat hij zijn slachtoffers heeft aangedaan?
"Bravo," zegt de baas van het project. "Dat heb je weer goed voor mekaar gekregen..." Ik heb goed verkocht. Handengeklap. Voor sommigen. Anderen zitten even op de reservebank. It's a tough world, out there... Maar goed, voorlopig drijf ik op mijn kwaliteiten. Voorlopig mag ik nog wat meedraaien. Zeker niet voor mijn mooie ogen. Mijn droom om te schilderen ligt nog wat opgeborgen. Ik moet nog zoveel centjes bijeenscharrelen om mijn leningen terug te betalen. Gelukkig ben ik een harde tante geworden die haar doel niet of nooit meer uit het oog verliest.
ONVEILIG (realistische beschrijving) of ook dieven en tags
"Awel, nu is er weer iets ergs gebeurd?" klaagt ons ma. "Hoe dan, ze hebben toch weer niet gestolen bij u???" vraag ik vol medeleven. "Bwa, neen, gij, ze hebben met rode verf op mijn rolluik gespoten..." "Bij ons hebben ze dat ook al gedaan..." "Ja, maar, ze hebben het in de ganse straat gedaan, op alle witte rolluiken..." "Ach, ge moet gewoon een spuitbus halen in de Brico en dan erop spuiten, zoef, zo dat alles weg is..." "Ik zou liever dood zijn..." "Komaan ma, het is zo erg niet, er zijn rolluiken die er erger aan toe zijn.." (misschien is ze nog niet over het verlies van ons vader heen, denk ik dan) "Ik had echt willen zelfmoord plegen, het is mij allemaal te veel, eerst die dieven, twee weken geleden en nu dit." (Het is de weerslag na al die evenementen, denk ik dan) Ik durf er haar niet over aanspreken, maar ze hebben zelfs het graf van ons pa verplaatst omdat er een mijnheer bij zijn vrouw in de grond gestoken moest worden. Het zal een opeenstapeling van zaken zijn - denk ik dan. Ik zwijg, want ik ben zelf moe van mijn werk in de "bediendenfabriek". Het is een zware week geweest, vol aanpassingen en opleidingen en veranderingen en stukvallende computers en de vakantie voor sommigen en ditjes en datjes. "Allee, ma, kop op, als je de deur goed op slot doet, zullen ze al niet meer komen stelen en we zullen eerst telefoneren als we voor de deur staan. Zo kom je niet meer voor verrassingen te staan." Ze lijkt weer wat opgemonterd. De voorstad wordt onveilig. "Er blijft iemand slapen," zegt mijn zoon. Hij vraagt het niet eens meer. Ons ma : "Ze moeten braaf zijn, want ge moet al twee weken werken om hun kot te betalen." Ik antwoord niet, denk : "nu effe niet ma. Nu echt niet." "We gaan naar zee en blijven bij iemand slapen," zegt mijn zoon. "Ge gaat toch niet in een tentje slapen..." "Maar neen, de oma van een vriend heeft een appartementje, hebt ge nog een go-pass?" "Ja, er ligt er wel ergens één," antwoord ik stilletjes. "Make, ge klaagt altijd dat we geen of weinig geld hebben en ge zijt frieten gaan halen en een bicky voor de meisjes." "Maar ze hebben de ganse dag een studentenjob gedaan. Ze mogen ook wat vakantie hebben," zeg ik. Ik zeg er nog bij : "Hier zie, ge moogt tien euro hebben om iets te eten aan de zee." "Pourquoi vous n'allez pas manger chez la madame qui tient le petit snack là-bas," mengt Moke zich in het gesprek. "Elle donne beaucoup de vol-au-vent ou des carbonades." "On verra ça," zegt mijn zoon. Volgt een discussie over het uitgaan met de fiets of de auto. Er is een fuif, een gratis fuif bij een meisje dat verjaart. Eerst wil mijn zoon met zijn vriend met de fiets gaan, maar dan wil mijn dochter met haar vriendin met de fiets gaan, uiteindelijk gaan ze met de auto bij gebrek aan één fiets. Deze keer leen ik mijn fiets niet meer uit, ik ben te bang dat hij gestolen wordt want ik ga ermee naar de bediendenfabriek. Het is een beetje mijn auto, see. "Allee, pa, waar zijn de sleutels?" zegt mijn zoon. Hij speelt voor chauffeur. Kleine kinderen werden groot. Alleluia.
Als kind sprak ik met de eekhoorntjes en de bomen in de Vlaams-brabantse bossen. Als volwassene verkoop ik de "hemel" aan de telefoon. Mijn conceptie verliep wellicht in krekel-dal.
Een broeierige augustusmaand. Muggen overal. Bomen overal. Sjirpende krekels. Laatavonden. Ergens in Rijmenam. Sixties beginperiode van de pil. Een ongelukje of toch niet... Chaos bleef chaos en voegde chaos toe. Rien n'a été simple In dit tranendal Ik ben een gelukkige chaoot in het heelal...
beseffen dat het gras nooit groener is aan de andere kant.
Haar leven leest als een roman. Ze is familie van de Vlasschaard. Rollebollen in het hooi. Blond en blauwe ogen. Doktertje spelen als kind. Veel, veel mannen. Ze trekt aan als een magneet. Goede herinneringen, slechte herinneringen. Ze heeft overduidelijk geleefd. Waar zijn die mannen nu? Ze heeft ze niet meer teruggezien. Eén dezer dagen wordt ze ontvoerd door een sjeik wellicht in een witte limo. Ik heb het in dit deel nu eens één keer niet over mezelf. Mensen zijn als parels fijn geslepen.
Yep, ik ben saai en braaf geworden en ik heb het mij nog geen moment beklaagd. Het gras is immers nooit groener aan de overkant. Sommigen noemen mij gesloten.
Ik mag terug de bioscoop binnen, ik mag nog wat in het systeem blijven dankzij de efficiëntie van de advocaat van het syndicaat. Dat is waarvoor syndicaten dienen tegenwoordig. Ik heb even gekoorddanst, maar goed, ik heb mijn zaak toch maar (eerlijk) gewonnen. Ondertussen ben ik alweer 6 weken aan het werk. Verkopen, verkopen, verkopen... Als dat maar geen pluim verdient, nietwaar... Misschien heb je mij morgen aan de lijn, misschien ook niet. Het is diegene met die warme zoetgevooisde stem. Al kan ik niet zingen. Als ik zing, sla ik de bal net mis, ik kan mezelf niet uitdrukken zoals ik zou willen in de muziek, ik kan geen tussentonen bereiken, kortom ik zing wat vals. Maar de stem is wel zoetgevooisd. Ik ben ook zeer vriendelijk. Zo zullen jullie mij herkennen. Always a smile. Het ergste lijkt nu wel achter de rug. Geloof is alles. Ik geloof dat alles op zijn katachtige pootjes terechtkomt. It will always be. That way. Ik ben blij dat ik nog leef, dat ik crisissen heb overleefd, er doorheen ben gesparteld. Ik sta er toch nog maar als een rots in de soms eenzame branding. Ik ontmoette op mijn werk een Georgiamadam, een Vlaamse die misschien ooit nog naar de States uitwijkt. Georgia on my mind. Protestantse mensen die elkaar uit de nood helpen. Elkaar steunen. Het kerkje, de bossen, de rivier, de taartenbak, de fancy fairs. Ze komt uit de streek van Roger de alombekende wielrenner die voor mij het Vlaanderen uit mijn prille kindertijd belichaamt. Oost-Vlaanderen, kermissen, kermiskoersen, frieten, heuvels, gezellige kafeetjes... Kasseien. Zou er dan toch nog een link zijn tussen Vlaanderen en Amerika. Ze heeft al een social security number. Dus als iemand wereldberoemd wordt in Amerika met één of ander Belgisch frietkot of wafelenbakkraam of restaurantje, zeg dan dat Tosca haar pad gekruist heeft. Ter informatie, ik verhuisde al op mijn tien maanden naar Brussel. Geboren en getogen in het Vlaamse land maar daarna heel vlug gezinnikt. (zinneke)
De weekendwas. Het weekendeten. De zorg voor en na. Het kot van mijn zoon betalen en de mededeling erbij vergeten. Een mailtje naar de huisbaas. Papieren lezen van mijn job. Een moeilijke opdracht staat op mij te wachten. Velen hebben zich ziek gemeld. What about me? Misschien perte totale. Misschien ook niet. Ik ben nooit vies geweest van uitdagingen en avontuur. When you have nothing, you have nothing to loose. Of ook : "Tu es une battante." (dixit een conciërge in 2001 bij een moeilijke veeleisende interim) Ondertussen tuinieren op mijn dakterras. Even later wat orde scheppen in het kot van mijn dochter. Mijn zoon trekt goed zijn plan. Hij is met een vriend kotwaarts getrokken, want morgen heeft hij al vroeg les. Mijn jongste gaat terug naar school. Haar vriendinnen zijn op skivakantie gegaan, zij heeft een ganse week gewerkt in een callcenter. Ze gaat wel mee op GWP maar de skivakantie kon er niet van af en was ook niet verplicht. Morgen zullen zij elkaar veel te vertellen hebben. Ik vraag hierboven om financiële hulp. De engelen, whatever, maakt niet uit... Het antwoord dat ik doorkrijg : "een lening herzien..." Geduld is een mooie deugd.
Mijn levensles (denk ik) : Wie het kleine niet eert is het grote niet weerd... of tevreden zijn met eenvoudige dingen, ... Door mijn job als inside sales executive ben ik tot de conclusie gekomen dat ik eigenlijk op een iets te grote voet leef en nog eenvoudiger moet worden. Ik geef te gemakkelijk geld uit,... Anyway, het geluk ligt ook in de kleine dingen.
Iemand roddelde : "Die vent gaat met meisjes die half zijn leeftijd zijn..." Mijn commentaar : "Ik voel wel dat hij aangetrokken wordt door jong..." Meer en meer denk ik dat ik de mensen soms echt aanvoel. Fijn natuurlijk, maar het mag nooit voyeuristisch worden.
dat ik meereed als mijn zoon achter het stuur zat. Mijn partner maakte af en toe wat opmerkingen. Ik was heel tevreden en ook een beetje trots op hem. Even later een belletje van ons ma. Een oude mevrouw zag haar rekening lichter worden met 800.000 euro. Wie of wat? Hoe of waarom? Op het werk stort ik mij in een nieuw project. Ik verkoop de pannen van het dak. Iedereen zegt ja behalve zij die neen zeggen. Dat is een prima filosofie. Everybody say yes, yes, yes... Maar we blijven wel eerlijk en transparant.
Vandaag bevond ik me in een déjà-vu vacuum. Of waartoe computers kunnen leiden. Een beetje matrix-achtig. Soms ben ik een zeer virtuele vrouw. Misschien ben ik teveel met de "overkant" bezig. De hemel. Het dodenrijk. Michelleke. Of onze pa die nu precies één jaar dood is. Dood en leven zijn verweven. De sluier is flinterdun. In het déjà-vu vacuum voelde ik mij gestuurd. Door hogere entiteiten? Er is iets, er is zoveel... We weten nog zo weinig. Het gaat jullie goed, daarboven...
en toch gaat ze sterk door het leven. Een sterke vrouw... Wat bewonder ik haar. Al ken ik haar niet zo goed. Ons ma viert de verjaardag van een kleinkind en denkt aan de dood van haar man. 1 jaar geleden. Ik heb vandaag gewerkt en was blij dat ik kon werken. Vrijdag heb ik recup. Gelukkig want ik moet dan naar een controlearts van de RVA. Morgen moet ik nog een boel administratie in orde brengen. Als ik niet naar de controlearts ga, word ik uit het systeem gezet. Na 25 jaren werken. Belgische sociale zekerheid, ik vind het (sorry folks) echte kloterij. Ik betaalde jaren voor een bioscoopticket en mag nu niet of nooit meer in de bioscoop. Ik betaal nu ook nog voor dit bioscoopticket, want ik werk, zelfs op zaterdag. Gelukkig heb ik voorlopig werk en zal ik misschien gaandeweg van een hobby een beroep kunnen maken. Inmiddels sponsor ik ingenieursstudies, een aso-opleiding. Toch voel ik me sterker worden. Ik relativeer alles, alles komt ooit wel op zijn pootjes terecht. Die van daarboven waakt over mij en pikt me altijd weer op als ik dreig te vallen.
Onze pa stierf bijna 1 jaar geleden. Ik zet jankerige maar prachtige muziek op : Pachelbel's canon in D. Nochtans ben ik niet depri maar heel sterk momenteel. Mijn zoon behaalde schitterende resultaten in zijn ingenieursstudies. Hij is er op alle vakken door. Een gemiddelde van 14 op 20. Mijn oudste dochter sloeg de bal helemaal mis op 2 of 3 vakken na. Ze zit wat in de put. Ze is altijd zo'n hazewind, zo enthousiast maar nu heeft ze het wat moeilijk. Er is een ganse wereld daarbuiten en die nam een te grote plaats in. 10 jongens aan elke hand. Maar waar zijn ze nu? Ik denk terug aan onze pa, die al zijn examens in de rechten voor de middenjury aflegde. Terwijl hij al werkte. Misschien zal ze ook die weg opgaan. Mijn jongste wil 1001 dingen doen, maar vooral dingen in de mode of kunst of die met mode en kunst te maken hebben. Gaande van stylisme tot kunstgeschiedenis. Ik houd haar niet tegen. 3 kinderen, allen verschillend. Mijn oog valt op het kersverse rijbewijs van mijn zoon. Mijn cofidisrekening is zo'n 1000 euro armer geworden, maar ik ben fier op mezelf dat ik hem die kans gegeven heb. De cofidisrekening wordt wel aangedikt als ik blijf werken. Het is vechten... Inside sales executive... Niet gemakkelijk in crisistijd, maar soms laten we bloemen groeien op stenen. Of we proberen althans.
De eerste werkdag is prima verlopen, al kwam ik per ongeluk 10 minuten te laat. Ik was niet zeker om welk uur ik juist moest beginnen, ik dacht 12 u 20 maar eigenlijk was het 12 uur. Ik heb het me dankzij een easy goingattitude kunnen laten vergeven en zal de 10 minuutjes vrijdag inhalen. De collega's zijn vriendelijk en de bazen correct, het valt allemaal reuze mee. Tegen alle verwachting in. Merci Michelleke, die van daarboven over mij waakt. Hier is steun van bovenaf mee gemoeid, het kan niet anders. Want het is niet gemakkelijk om op je 47ste nog een job te versieren, al ben ik meertalig en vriendelijk en soepel en taalvaardig. Maar goed, ik ben er terug ingevlogen en blijf zolang ze me niet aan de deur zetten. De uitnodiging van de RVA-dokter heb ik nog niet ontvangen maar mijn dossier is wel gedeblokkeerd momenteel. En ik werk terug en betaal dus RSZ en belastingen... Maar ik doe de job graag en probeer me daaraan op te trekken. Niet teveel nadenken over het hoe en waarom, gewoon doen. Ik ga ook elke dag met de fiets naar het werk.
het berichtje gekregen dat ik ergens mag starten morgenmiddag. Ik durfde het niet meer hopen... Als de nood het hoogst is... Bedankt engelen van hierboven,... Voor de sceptici onder jullie, ik heb gebeden. De situatie leek hopeloos, extreem hopeloos. En zie...
Het is een lugubere titel, lieve lezer, ik weet het wel. Maar het antwoord is ja, definitely ja. Hoe ik daar zo zeker van ben? Wel, soms voel ik gewoon de aanwezigheid van Michel, een buddy die veel te jong gestorven is en in mijn buurt woonde. Er was nooit iets erotisch tussen ons maar wel hechte vriendschap. Hij had me graag. Hij had niet gestudeerd maar had veel respect voor mijn studies en mijn zijn. Omgekeerd hield ik van zijn bohémien zijn, zijn nonchalante speelse houding in het leven. We houden dikwijls lange gesprekken, ook al is hij dood. Vandaag heb ik nog geen nieuwe job gevonden, maar hij laat me weten dat het voor binnenkort is. Ik google op het internet en ben terechtgekomen op de blog van Frank Van Hecke. Ik heb te doen met die man. Wat moet Valentijn droevig zijn zonder zijn lieve schat aan zijn zijde. Ik vond de franstalige reportage over de uitvaart van zijn vrouw totaal ongenuanceerd en zonder respect voor de gevoelens van die mensen. Maar, ik denk dat de meeste franstalige landgenoten dusdanig geëndoctrineerd zijn dat voor hen elke rechtsere houding taboe is. Wat nodig is, zijn meer nuances. Nuances waarbij de dingen in hun context begrepen worden. Zelf ben ik totaal a-politiek geworden. Ik ben niet links, niet rechts, niet centrum en niet groen. Ik ben niets en overweeg voortaan blanco te stemmen. Ik zweef buiten elk systeem momenteel, ik heb zelfs geen inkomen, niets. Gelukkig heeft mijn lieve schat een vast (hoewel klein) inkomen. O ja, ik ben heel rijk vanbinnen. Wie kan er zeggen dat hij of zij met het hiernamaals contact heeft? Mijn overleden (doodgeboren) zus. Mijn buddy Michel. Een goede schoolvriendin. Vele vrienden die zijn overgegaan. Met onze pa is het contact heel moeilijk want we hadden nooit een goede band om godweetwelke reden. Maar na zijn dood viel de electriciteit soms uit in huis. Ik heb veel gebeden voor zijn overgang. Maar Michel verschijnt vaak en spontaan. Voor hem blijf ik altijd de eeuwige studente. Er is ook nog een hogere entiteit die ik vaak waarneem. Een opgestegen meester? Het is een hele mooie, grotere man die heel de muur inpalmt. Hij heeft beloofd me te steunen bij de zoektocht naar een job. Maar ik moet mijn vrije wil behouden en vooral aan mezelf denken - zei hij. U ziet het, een hele boterham. De hemel bestaat en zeker niet in het klad. Ondertussen vieren we Valentijn in ons hart bij gebrek aan geld om cadeautjes te kopen. Ik kwam vandaag 1001 mensen tegen. "Alles goed?" "Ja, fantastisch," loog ik. Alles gaat fantastisch goed, ik ben blut, ik heb geen centjes meer maar... mijn Valentijn wiegt me in slaap en morgen zijn er plannen om een tijdelijke lening te bekomen. "Ja, pa, uw jongste zit heel diep in de shit op financieel vlak."
Iemand zei ooit dat ik mediumnieke eigenschappen heb. Ik weet het niet zeker maar ik laat de dingen tot mij komen. Vannacht droomde ik van Michel, een buddy die helaas veel te jong gestorven is. Ik hang aan één van zijn muren in zijn pyreneeënachtige stulpje in de hemel. Hij portretteerde mij als de eeuwige studente met squawlang haar. Afhankelijk van het seizoen draag ik andere outfits maar ik heb steeds een boek in mijn handen. De eeuwige studente. Een andere vriendin van hem - zijn buurvrouw - staat geportretteerd als een hele mooie dame met elke dag een ander kleedje - afhankelijk van het seizoen. Hij was - denk ik - stiekem verliefd op haar. Maar zijn grote liefde Chantal staat geportretteerd in zijn "rust"kamer. Ze draagt hele fijne gewaden en meestal in het zwart. Ze ziet er nog freler en bleker uit dan ze al is. Kortom, Michel staat niet stil - daar in de hemel. Hij is superactief. Hij schildert door middel van zijn geest. Het is allemaal heel virtueel. Hij heeft mij geportretteerd zoals hij me zag en ziet. Als een studente. Ik voel heel veel warmte en vriendschap uit het schilderij komen. Ook droomde ik van onze pa. "Ik kom van de vallei van de dood," zei hij en ging met andere mensen de trap op. Hij droeg een glanzend zwart kostuum. (Ja, sorry pa, dat ik weer niet bij je graf langskom maar ik heb het veel te druk. Jouw jongste heeft teveel shit in het leven momenteel. Waarschijnlijk heb ik een nieuwe job als inside sales executive maar het is niet van de poes. Het is muziek, weet je wel, muziek, kwestie van de juiste trilling te zoeken. Ach, pa, het leven is moeilijk voor mij op dit moment. Te moeilijk, mag ik wel zeggen). De hiernavolgende tekst is afkomstig van mijn blog 2008, het jaar waarin Michel het tijdelijke voor het eeuwige inwisselde.
Een rouwproces verwerken gaat niet op één dag. Ik heb een speciale band met geliefde overledenen, meestal vrienden of vriendinnen. Het komt doordat ik als kind in een bosrijke omgeving mijn vakanties doorbracht en als een half indiaantje opgroeide, een beetje in het wild in diep contact met de natuurelementen. Koppel dat aan een puur karakter en je krijgt wat je leest. Deze nacht had ik een hele speciale droom. Ik bevond me zowaar temidden van een Frans Pyreneeëndorpje. Met allemaal kleine huisjes in artisanale bergsteen (?) opgetrokken. De huisjes stonden los van elkaar, er was heel wat ruimte tussen. Bij één van die huisjes klopte ik aan. Michel zaliger deed open. "Ma petite Flamande (zo noemt men mij in de buurt), ma chère (H)i-i-i-lde, viens, rentre..." Ik had net als Roodkapje een rieten mand aan mijn arm bengelen met baguettes (stokbroden), Franse kazen en wijn. "Hilde, tu n'aurais pas dû prendre tout cela, ici, ma chère, cela ne fonctionne pas comme cela... Il n'y a pas d'euro ici, ni de budget, rien de tout cela..." Hij knipperde met zijn vingers en een heerlijke feestdis verscheen op de tafel. Hij had zijn stulpje reeds mooi ingericht. Ik besloot het gesprek op zijn bezoek aan de dokter te brengen. Gisteren (nog steeds in de droomwereld) had ik hem bij "le toubib" gebracht, een ver familielid van mij die dokter was geweest maar nu op pensioen is. "Est-ce que le docteur a pu faire quelque chose pour toi?" "C'est trop tard... Mais bon, c'est vrai qu'il est gentil, ton toubib..." Het kwam erop neer dat de toubib de mensen echt wilde verzorgen en het niet deed voor het geld. Michel zou dus niet meer terugkeren naar planeet aarde, voorlopig althans. Chantal huilde in het keukentje. "Michel, serre-la très très fort..." Michel nam Chantal op de knieën en de poes tussen hen beiden en de jankende poes hield op met miauwen en Chantal hield op met wenen. "Tiens, toi, imagine-toi que j'ai fait un beau tableau," sprak hij me toe. Ik bewonderde het canvas aan de muur. Geometrische figuren die warme kleuren hadden en waarbij ik een blij gevoel kreeg. "Michel, j'aimerais prendre le tableau avec moi..." "Il restera ici, c'est mieux ici pour le tableau... avec tous tes tracas sur la terre, tu n'aurais pas le temps de le regarder vraiment..." Ik gaf Michel een warme vriendschapskus en Chantal een knuffel en liet hen achter in het gezellige Pyreneeënstulpje. Ergens, een onbestemde plaats, tussen hemel en aarde. Maar ik was er welkom en het was leuk. Blij dat Mich het zo goed stelde.
 "Wink"){kind=icon}
