Tweeduizend vijftien, twee januari. That 's it folks!!! The new year is in town...
We hielden het zo rustig als mogelijk, die feestdagen. Dat wil zeggen, dat we kerst niet extra in de bloemetjes hebben gezet. Op oudejaarsavond lag ik net voor 24u in bed. Als je dat doet, klinkt het vuurwerk des te harder blijkbaar. Tjonge toch, vuurwerk op eigen houtje afschieten is verboden in Antwerpen. Maar nogal wat mensen trekken zich daarvan niks aan. Soms was de kamer helemaal verlicht door die knallers. Een beetje ongerust, schrik voor brandende daken of tuinhuisjes, hield me een stuk wakkerder dan ik wilde. We slapen weer in onze eerste klas slaapkamer. Ze is nog niet helemaal up to date, maar het is er een pak stiller dan de kamer langs de straatkant. En... tot hiertoe hoor ik de wansmakelijke badkamergeluidjes van de buurman niet. Volgende week zullen we echt weten of de isolatie voldoende is. Dan zal onze buurman z'n normale werkuren weer aanvatten, zoals de meesten onder ons.
De morfinepleisters zijn sinds vorige week verdubbeld. Het is beter. 'k Heb minder last. 's Nachts word ik nog steeds wakker, en neem ik een extra pil in, maar tijdens de dag gaat het veel beter nu. Blijkt dat die pleisters obstructie in de darmen veroorzaken. Ondervinding doet me herinneren dat iemand me dat vertelde toen ik bedlegerig was. Uit noodzaak grijp ik dus terug naar stimulerende medicatie, want fruit is niet voldoende. Voor de rest is alles oké, zolang ik het rustig hou. En da's soms moeilijk. Doeme toch! Ik heb er een enorme hekel aan steeds vanalles te moeten vragen aan E. Hij is zo dikwijls druk in de weer en moet dan zowat het hele huishouden erbij nemen. Dus wil ik af en toe m'n plan trekken. En dat gaat wel. Maar dan moet ik erbij nemen dat ik soms hijgend dubbel plooi en ter plekke rust moet nemen. Eigenlijk vind ik ook dàt niet zo erg. Alleen, kan E het niet aanzien en wordt hij wat chagrijnig. Ik begrijp het wel. Je partner zien afzien is alles behalve. Dat wil je voorkomen, en dat gaat enkel door die partner te vragen om rust te nemen. Als de situatie op E's zenuwen werkt, vraagt hij het me niet. Dan commandeert hij het me. De zenuwee enzo. Ergens begrijp ik dat ook wel natuurlijk. Maar dat wil er dan wel eens voor zorgen dat we één en ander moeten uitpraten. En dàn... krijg ik het helemaal moeilijk. Omdat ik door heb dat dit wel eens de rest van m'n levensverhaal zou kunnen worden. Niks kunnen. Niks doen. Niks, niks, niks.
Gelukkig hadden we afgesproken dat de zonen met gezinnetje zouden komen, gisteren, den eerste. Dat brak mijn sleur, mijn doemdenken waarmee ik bezig was. De kinderen waren weer overheerlijk om mee te redeneren. Na het lezen van de nieuwjaarsbrieven, tafelden we wat samen. Gezellig. En daarna, wanneer het wat te druk werd, trok ik me terug in de sofa. De kindjes nestelden zich bij me en hielden zich zalig rustig. Grote mensenbabbel heb ik niet veel gehad, maar ach, die schade wordt wel ingehaald.
We hebben een hele leuke nieuwe kalender uit het magazine 'Flow'. We moesten met behulp van geperforeerde lijnen een boel scheurwerk verrichten. Een kaartje per dag. Die bundel hangt nu in onze eetplaats. Het is de bedoeling dat we dagelijks zo'n plaatje omdraaien. Het is geen scheurkalender. Op elk plaatje, staat een tekeningetje of kriebel met een doordenkertje. Niet te diep. Heel gewoon. Vandaag stond er: "Mijn hart klopt zachter in het bos, omdat het stil staat bij de bomen." Ik vind het prachtig en zet me weer met beide voeten op de grond. Mens toch, ook al kan je niet veel en wil je man het beste voor je. Sta stil bij de schoonheid van de bedoeling en (be)leef elk moment zolang je met die twee veertigers (voetjes) rondloopt op deze aardkloot!
Wat zal het zijn? Waarover zou ik schrijven? M'n kaastaart voor kerstavond, die mislukte. Maar... net zoals dat gaat met het leven, kon ook hier nog één en ander verholpen worden. Kerstavond hebben we trouwens niet gevierd. Tenzij, het zowat élke avond kerstavond is thuis. We maakten het ons gezellig naar onze maatstaven. We aten niet wat we (nouja, wat E...) voorzien hadden. Wegens onvoorziene omstandigheden. Maar wat we aten was lekker. We dronken ons niet groggy. Waarom zouden we? Om daarna niet meer te kunnen herinneren hoe gezellig het wel was? Komaan zeg. Heus niet. Ipv kalkoen (jaja... klassiekertje) werd het vis. Een snel door E in mekaar gefikst maaltje. Voor die taart zorgde ik, mits het slikken van een extra pijnstiller. We zullen het dan maar daar op steken (die pijnstiller dus) dat ik het dubbele van de inhoud melk in de mix deed. Maar ach, dan maar bloem en suiker verdubbeld. De eieren durfde ik niet te verdubbelen. Tja, die lever ook hé... En dan... wat zou er erger zijn dan het mislukken van die kaastaart? Euhhhh... géén kaastaart??? Ojee, alsof wij dààr nou van wakker liggen... Als de medicatie en mijn lijf willen meewerken, maak ik de taart opnieuw voor nieuwjaarsdag. Speciaal voor mijn zonen. Het betekent wat voor mij om dat te doen. En dan zal ze perfect zijn! Weet ik.
Of zal ik schrijven over het harde werk dat E levert? Hij is alle dagen in de weer in de toekomstige slaapkamer. Hij schilderde ze in "poederdoos". *smile* Ik noem het "poederdoosRoos". Ik zit dan meestal beneden in onze fantastische feauteuil. Ik hoor dan het kraken van de houten vloer in de slaapkamer, bij elke voetstap die hij zet. Hij is dichter bij me op zo'n moment dan je je kan inbeelden. En nee, hij werkt geen 8 uren per dag in die kamer. Hij doet dat goed. Geen stress. Hij weet wat een slimmerd doet met tijd. Hij verdeelt die. Wijs!
Of, zal ik schrijven over de begrafenismis waar we vandaag heen gingen? Cool!!! Zit er een boodschap in misschien? Kerst en NIEUWjaar. Meestal draait het om nieuw (een nieuwe start, een nieuw begin), vrede (oorlogen werden aan het front stilgelegd om mekaar te omhelzen), houden van mekaar (mekaar vergeven, liefde). Onze lieve overbuurvrouw, 90 jaar, wist wel beter. Ze stierf, op bezoek bij haar jongste zoon in Thailand. Ze wilde persé naar ginder, hem bezoeken. "De laatste keer", en dat soort gedachtengang begrijp je... Ja, ik begrijp haar. Ze stierf in haar slaap. Ze was een lieve dame en verdient het om weg te gaan in haar slaap. Ze droomde haar leven weg wellicht, denk ik, hoop ik. Cool dus, om dat te doen in deze kitscherige dagen, onecht gemaakt om de economie te laten draaien. Mensen geven mekaar cadeau's, die daarna op het internet tweedehands weer worden verkocht, want, "het is niet wat ik graag had gewild meneer, mevrouw". Toch geniet ik van deze tijd. Met z'n voor en tegens. Zolang het écht is. Dat gevoel van ik zie je graag.
Of schrijf ik over de sneeuw.? Die viel vandaag niet met bakken, maar als watjes naar beneden. Maakt de sfeer een beetje weemoedig. Grijze lucht, sneeuwvlokjes als kristallen die uit het oneindige vallen en blijven komen. Zalig om naar boven te kijken als het sneeuwt. Vreselijk om er door te moeten stappen. De kerk is net geen halve km ver van ons huis. Te dicht om de auto te nemen. Ook voor mij. E heeft een formidabele arm. Hij geeft me lekker steun. Als een erg oud dametje hang ik aan hem gekluisterd. Op weg naar de begrafenismis voor een écht oud dametje. Ik beslis om zo weinig mogelijk nog buiten te komen, zolang er sneeuw ligt. En denk: Gohhhh... wat was het leuk, toen... de jongens nog klein waren en de vijver in het park was toegevrozen. En we gingen sleeën en baantje glijden en sneeuwballen werpen en gewoon, vallen. En pijntjes hebben en die pijntjes wegzoenen. Witte verse sneeuw is mooi. Maar het wordt al snel een vuile blubber, maar daarop niet gefocust. Je kiest zelf waarvan je geniet en ik weet het wel, zonder enige twijfel!
Of schrijf ik over mezelf? Rapport uitbrengen. Heel stilletjes denk ik; hoelang heb ik nog? Maar niet hardop. Heel misschien zou dat de pret kunnen bederven. En die pret wil ik nog wel wat beleven. Ik heb er goede redenen voor. Tien hele échte. Voor elke vinger één dus. Wie weet, komen er voor m'n tenen ook nog redenen bij... wie weet... De dokter besloot om de morfine pleisters te verdubbelen. Wat nog niet erg veel is hoor. Gisteravond de eerste gekleefd en ik heb de indruk dat het terug beter gaat. Maar ik hou me rustig, zeker na de wandeling naar de kerk die we samen deden vandaag. Verder gaat het goed. Ik ben tevreden. Ik heb -daardoor wellicht- toch nog een vurige wens. Zou het mogen....? Nog een tijdje zo goed te blijven? Genieten van die 10 redenen?
Kort en bondig. Vandaag zit het niet zo goed. Afgelopen nacht teveel pijn gehad. Daardoor slaap ik natuurlijk niet voldoende en da's zo'n beetje een straatje zonder eind. 'k Weet het wel. Waarschijnlijk heeft dat met de chemo te maken. De week da'k gene moet slikken is blijkbaar de zwaarste week. Dat was met die andere chemo niet zo. Moedeloos... tot daar aan toe. Maar pijn, da's minder. Ik had me al voorgenomen, (want het werkte heus op m'n systeem) van uit m'n krammen te schieten bij de eerste die vandaag zou opmerken da'k er weer zo goed uit zie. Gelukkig heeft E dàt niet gezegd. Hem heb ik wel direct op de hoogte gebracht van m'n slecht humeur. Een verwittigd mens is er immers twee waard. Ocharme.
Gisteren heb ik heel wat tijd besteed met het maken van een kerstkaartje. Vanalles geprobeerd, maar niks was goed. Er was zelfs een ideetje bij dat ik als foto geslaagd vond, maar uiteindelijk als eindresultaat, leek het geheel een innige deelnemingskaart. Nee dus. Niet goed. Eindelijk heb ik dan een idee gestolen van het internet. Bewerkt. Geprobeerd om het te kunnen versturen via B-post. Maar dat gaat blijkbaar niet meer. 'k Heb dat ooit eens gedaan. Uitgetest en op die manier een ontwerp naar m'n zoon gestuurd. Dat was helemaal niet duur en goede kwaliteit. Nu, kan dat niet meer. Spijtig. Dan maar via zo'n netwerksysteem -site geprobeerd. Kaarten samenstellen en verzenden. Maar de prijs kwaliteit verhouding was niet naar m'n zin. Dus, had ik voorgenomen om vandaag langs de Fnac te gaan. De kaarten daar als foto af te drukken, instant. Dat valt goed mee van prijs hoor. Had ik toch vergeten rekening te houden met de extensie en die niet aangepast. Het programma kon de afbeelding niet tonen. Nog eventjes rondgewandeld in de drukke stad en dan terug naar huis. Niet meer zo humeurig, maar nog steeds heel ongemakkelijk. Pffff, stappen ging haast niet, ik slenterde aan E's arme arm.
Ondertussen is het 16u en al bijna donker. De kortste dag van 't jaar. Als ik dan al een dagje humeurig ben, zal dat rap om zijn...
