Tweeduizend vijftien, twee januari. That 's it folks!!! The new year is in town...
We hielden het zo rustig als mogelijk, die feestdagen. Dat wil zeggen, dat we kerst niet extra in de bloemetjes hebben gezet. Op oudejaarsavond lag ik net voor 24u in bed. Als je dat doet, klinkt het vuurwerk des te harder blijkbaar. Tjonge toch, vuurwerk op eigen houtje afschieten is verboden in Antwerpen. Maar nogal wat mensen trekken zich daarvan niks aan. Soms was de kamer helemaal verlicht door die knallers. Een beetje ongerust, schrik voor brandende daken of tuinhuisjes, hield me een stuk wakkerder dan ik wilde. We slapen weer in onze eerste klas slaapkamer. Ze is nog niet helemaal up to date, maar het is er een pak stiller dan de kamer langs de straatkant. En... tot hiertoe hoor ik de wansmakelijke badkamergeluidjes van de buurman niet. Volgende week zullen we echt weten of de isolatie voldoende is. Dan zal onze buurman z'n normale werkuren weer aanvatten, zoals de meesten onder ons.
De morfinepleisters zijn sinds vorige week verdubbeld. Het is beter. 'k Heb minder last. 's Nachts word ik nog steeds wakker, en neem ik een extra pil in, maar tijdens de dag gaat het veel beter nu. Blijkt dat die pleisters obstructie in de darmen veroorzaken. Ondervinding doet me herinneren dat iemand me dat vertelde toen ik bedlegerig was. Uit noodzaak grijp ik dus terug naar stimulerende medicatie, want fruit is niet voldoende. Voor de rest is alles oké, zolang ik het rustig hou. En da's soms moeilijk. Doeme toch! Ik heb er een enorme hekel aan steeds vanalles te moeten vragen aan E. Hij is zo dikwijls druk in de weer en moet dan zowat het hele huishouden erbij nemen. Dus wil ik af en toe m'n plan trekken. En dat gaat wel. Maar dan moet ik erbij nemen dat ik soms hijgend dubbel plooi en ter plekke rust moet nemen. Eigenlijk vind ik ook dàt niet zo erg. Alleen, kan E het niet aanzien en wordt hij wat chagrijnig. Ik begrijp het wel. Je partner zien afzien is alles behalve. Dat wil je voorkomen, en dat gaat enkel door die partner te vragen om rust te nemen. Als de situatie op E's zenuwen werkt, vraagt hij het me niet. Dan commandeert hij het me. De zenuwee enzo. Ergens begrijp ik dat ook wel natuurlijk. Maar dat wil er dan wel eens voor zorgen dat we één en ander moeten uitpraten. En dàn... krijg ik het helemaal moeilijk. Omdat ik door heb dat dit wel eens de rest van m'n levensverhaal zou kunnen worden. Niks kunnen. Niks doen. Niks, niks, niks.
Gelukkig hadden we afgesproken dat de zonen met gezinnetje zouden komen, gisteren, den eerste. Dat brak mijn sleur, mijn doemdenken waarmee ik bezig was. De kinderen waren weer overheerlijk om mee te redeneren. Na het lezen van de nieuwjaarsbrieven, tafelden we wat samen. Gezellig. En daarna, wanneer het wat te druk werd, trok ik me terug in de sofa. De kindjes nestelden zich bij me en hielden zich zalig rustig. Grote mensenbabbel heb ik niet veel gehad, maar ach, die schade wordt wel ingehaald.
We hebben een hele leuke nieuwe kalender uit het magazine 'Flow'. We moesten met behulp van geperforeerde lijnen een boel scheurwerk verrichten. Een kaartje per dag. Die bundel hangt nu in onze eetplaats. Het is de bedoeling dat we dagelijks zo'n plaatje omdraaien. Het is geen scheurkalender. Op elk plaatje, staat een tekeningetje of kriebel met een doordenkertje. Niet te diep. Heel gewoon. Vandaag stond er: "Mijn hart klopt zachter in het bos, omdat het stil staat bij de bomen." Ik vind het prachtig en zet me weer met beide voeten op de grond. Mens toch, ook al kan je niet veel en wil je man het beste voor je. Sta stil bij de schoonheid van de bedoeling en (be)leef elk moment zolang je met die twee veertigers (voetjes) rondloopt op deze aardkloot!
Wat zal het zijn? Waarover zou ik schrijven? M'n kaastaart voor kerstavond, die mislukte. Maar... net zoals dat gaat met het leven, kon ook hier nog één en ander verholpen worden. Kerstavond hebben we trouwens niet gevierd. Tenzij, het zowat élke avond kerstavond is thuis. We maakten het ons gezellig naar onze maatstaven. We aten niet wat we (nouja, wat E...) voorzien hadden. Wegens onvoorziene omstandigheden. Maar wat we aten was lekker. We dronken ons niet groggy. Waarom zouden we? Om daarna niet meer te kunnen herinneren hoe gezellig het wel was? Komaan zeg. Heus niet. Ipv kalkoen (jaja... klassiekertje) werd het vis. Een snel door E in mekaar gefikst maaltje. Voor die taart zorgde ik, mits het slikken van een extra pijnstiller. We zullen het dan maar daar op steken (die pijnstiller dus) dat ik het dubbele van de inhoud melk in de mix deed. Maar ach, dan maar bloem en suiker verdubbeld. De eieren durfde ik niet te verdubbelen. Tja, die lever ook hé... En dan... wat zou er erger zijn dan het mislukken van die kaastaart? Euhhhh... géén kaastaart??? Ojee, alsof wij dààr nou van wakker liggen... Als de medicatie en mijn lijf willen meewerken, maak ik de taart opnieuw voor nieuwjaarsdag. Speciaal voor mijn zonen. Het betekent wat voor mij om dat te doen. En dan zal ze perfect zijn! Weet ik.
Of zal ik schrijven over het harde werk dat E levert? Hij is alle dagen in de weer in de toekomstige slaapkamer. Hij schilderde ze in "poederdoos". *smile* Ik noem het "poederdoosRoos". Ik zit dan meestal beneden in onze fantastische feauteuil. Ik hoor dan het kraken van de houten vloer in de slaapkamer, bij elke voetstap die hij zet. Hij is dichter bij me op zo'n moment dan je je kan inbeelden. En nee, hij werkt geen 8 uren per dag in die kamer. Hij doet dat goed. Geen stress. Hij weet wat een slimmerd doet met tijd. Hij verdeelt die. Wijs!
Of, zal ik schrijven over de begrafenismis waar we vandaag heen gingen? Cool!!! Zit er een boodschap in misschien? Kerst en NIEUWjaar. Meestal draait het om nieuw (een nieuwe start, een nieuw begin), vrede (oorlogen werden aan het front stilgelegd om mekaar te omhelzen), houden van mekaar (mekaar vergeven, liefde). Onze lieve overbuurvrouw, 90 jaar, wist wel beter. Ze stierf, op bezoek bij haar jongste zoon in Thailand. Ze wilde persé naar ginder, hem bezoeken. "De laatste keer", en dat soort gedachtengang begrijp je... Ja, ik begrijp haar. Ze stierf in haar slaap. Ze was een lieve dame en verdient het om weg te gaan in haar slaap. Ze droomde haar leven weg wellicht, denk ik, hoop ik. Cool dus, om dat te doen in deze kitscherige dagen, onecht gemaakt om de economie te laten draaien. Mensen geven mekaar cadeau's, die daarna op het internet tweedehands weer worden verkocht, want, "het is niet wat ik graag had gewild meneer, mevrouw". Toch geniet ik van deze tijd. Met z'n voor en tegens. Zolang het écht is. Dat gevoel van ik zie je graag.
Of schrijf ik over de sneeuw.? Die viel vandaag niet met bakken, maar als watjes naar beneden. Maakt de sfeer een beetje weemoedig. Grijze lucht, sneeuwvlokjes als kristallen die uit het oneindige vallen en blijven komen. Zalig om naar boven te kijken als het sneeuwt. Vreselijk om er door te moeten stappen. De kerk is net geen halve km ver van ons huis. Te dicht om de auto te nemen. Ook voor mij. E heeft een formidabele arm. Hij geeft me lekker steun. Als een erg oud dametje hang ik aan hem gekluisterd. Op weg naar de begrafenismis voor een écht oud dametje. Ik beslis om zo weinig mogelijk nog buiten te komen, zolang er sneeuw ligt. En denk: Gohhhh... wat was het leuk, toen... de jongens nog klein waren en de vijver in het park was toegevrozen. En we gingen sleeën en baantje glijden en sneeuwballen werpen en gewoon, vallen. En pijntjes hebben en die pijntjes wegzoenen. Witte verse sneeuw is mooi. Maar het wordt al snel een vuile blubber, maar daarop niet gefocust. Je kiest zelf waarvan je geniet en ik weet het wel, zonder enige twijfel!
Of schrijf ik over mezelf? Rapport uitbrengen. Heel stilletjes denk ik; hoelang heb ik nog? Maar niet hardop. Heel misschien zou dat de pret kunnen bederven. En die pret wil ik nog wel wat beleven. Ik heb er goede redenen voor. Tien hele échte. Voor elke vinger één dus. Wie weet, komen er voor m'n tenen ook nog redenen bij... wie weet... De dokter besloot om de morfine pleisters te verdubbelen. Wat nog niet erg veel is hoor. Gisteravond de eerste gekleefd en ik heb de indruk dat het terug beter gaat. Maar ik hou me rustig, zeker na de wandeling naar de kerk die we samen deden vandaag. Verder gaat het goed. Ik ben tevreden. Ik heb -daardoor wellicht- toch nog een vurige wens. Zou het mogen....? Nog een tijdje zo goed te blijven? Genieten van die 10 redenen?
Kort en bondig. Vandaag zit het niet zo goed. Afgelopen nacht teveel pijn gehad. Daardoor slaap ik natuurlijk niet voldoende en da's zo'n beetje een straatje zonder eind. 'k Weet het wel. Waarschijnlijk heeft dat met de chemo te maken. De week da'k gene moet slikken is blijkbaar de zwaarste week. Dat was met die andere chemo niet zo. Moedeloos... tot daar aan toe. Maar pijn, da's minder. Ik had me al voorgenomen, (want het werkte heus op m'n systeem) van uit m'n krammen te schieten bij de eerste die vandaag zou opmerken da'k er weer zo goed uit zie. Gelukkig heeft E dàt niet gezegd. Hem heb ik wel direct op de hoogte gebracht van m'n slecht humeur. Een verwittigd mens is er immers twee waard. Ocharme.
Gisteren heb ik heel wat tijd besteed met het maken van een kerstkaartje. Vanalles geprobeerd, maar niks was goed. Er was zelfs een ideetje bij dat ik als foto geslaagd vond, maar uiteindelijk als eindresultaat, leek het geheel een innige deelnemingskaart. Nee dus. Niet goed. Eindelijk heb ik dan een idee gestolen van het internet. Bewerkt. Geprobeerd om het te kunnen versturen via B-post. Maar dat gaat blijkbaar niet meer. 'k Heb dat ooit eens gedaan. Uitgetest en op die manier een ontwerp naar m'n zoon gestuurd. Dat was helemaal niet duur en goede kwaliteit. Nu, kan dat niet meer. Spijtig. Dan maar via zo'n netwerksysteem -site geprobeerd. Kaarten samenstellen en verzenden. Maar de prijs kwaliteit verhouding was niet naar m'n zin. Dus, had ik voorgenomen om vandaag langs de Fnac te gaan. De kaarten daar als foto af te drukken, instant. Dat valt goed mee van prijs hoor. Had ik toch vergeten rekening te houden met de extensie en die niet aangepast. Het programma kon de afbeelding niet tonen. Nog eventjes rondgewandeld in de drukke stad en dan terug naar huis. Niet meer zo humeurig, maar nog steeds heel ongemakkelijk. Pffff, stappen ging haast niet, ik slenterde aan E's arme arm.
Ondertussen is het 16u en al bijna donker. De kortste dag van 't jaar. Als ik dan al een dagje humeurig ben, zal dat rap om zijn...
De tweede reeks chemopillen zit er op. Goed zo!!! Vandaag begint een weekje pillekesrust. Telkens geeft het een vrijheidsgevoel. Ik moét niet meer. Hoewel de context vertekend wordt. Het is eerder: Ik màg niet meer! 't Komt er toch maar op neer dat ik een weekje enkel pijnstillers neem. Dat m'n lippen kunnen helen. De kloofjes verdwijnen. De binnenkant van m'n mond idem dito. Maar dat zijn geen kloofjes, da's een overgevoeligheid. Gekruide voeding moet ik laten of m'n mond voelt aan als een vulkaanuitbarsting. De ongemakken blijven voorlopig mooi binnen de perken. Vandaar dat ik er meestal goed geluimd bij loop. Of zit. Of lig. Of hang...
Met m'n zussen, die me wekelijks op vaste dagen komen bezoeken, heb ik een time-out afgesproken. De feestdagen zorgen voor een drukte. Wij, E en ik, ontlopen die. Dat lukt aardig. M'n zonen kennen me natuurlijk vanbinnen en vanbuiten en maken daar geen punt van. Zij hebben hùn familie en vrienden waarmee ze makkelijker iets kunnen afspreken. Als ze er zin in hebben uiteraard. Ik, (en ik vermoed dat dit ook voor hen geldt) hou echt niet van die morele druk tijdens deze feestdagen. Feest kan geen feest zijn met verplichtingen. Niettegenstaande ben ik toch erg blij dat ze op 1 januari samen kunnen langs komen. Toevallig lukt het dit jaar. Meestal is dat niet zo. En zo zal het ook gaan met m'n zussen. Ook zij hebben hun familie en vrienden waarmee ze de tijd willen doorbrengen.
E is terug in het werk gevlogen. De slaapkamer lijkt in orde te komen. Wat zal ik blij zijn, als die klaar is en we eindelijk terug in de oorspronkelijk voorziene kamer kunnen slapen. Hopelijk zonder rommel. Dat ademt beter... Het is dan toch zo ver gekomen. 'k Word het beu. We hebben nu lang genoeg in de rommel gezeten. Ik wil ons huisje nu heel erg graag als ons coconnetje kunnen beschouwen. Zonder me te ergeren aan stapels ditjes en datjes. 'k Verlang helemaal niet dat E de hele dag, 7 op 7, moet karweien, boren, hameren, schilderen, schuren enz. Maar ik wil nu echt wel vorderingen. En dan zal er, vooral voor hem, een grote stressfactor weg vallen. Zo ook voor mij. Als m'n toestand er niet op achteruit gaat, kunnen we af en toe enkele kleinkindjes laten komen logeren. Daar kijk ik naar uit!
Vandaag is m'n jongste kleinkind jarig. Eén,1... jaar! Hip hip hoera!!! Voor z'n ouders is dat jaartje voorbij gevlogen. Twee tandjes komen heimelijk piepen. Het wankele stapje zonder houvast heb ik nog niet gezien, maar het evenwicht wordt allengs gezocht. De haartjes krijgen die lengte dat zich net iets te lange piekjes vormen. Dus dra zal voor de eerste keer een schaar worden gezet in z'n goudblonde haar. Misschien mag hij langharigste onder de langharigen worden van z'n ouders. Wie zal het zeggen? Ik heb het hen niet gevraagd. Het feestje was zo leutig dat ik op dat moment helemaal niet dacht aan dat soort levensbelangrijke vragen over m'n jongste kleinzoon.
Hij blijft stoïcijns onder alle materiële en filosofische bedenkingen die familie en vrienden heeft ivm z'n toekomst op onze aardbol. Hij heeft andere eitjes te pellen. Hoewel, echte zorgen houden hem helemaal nog niet bezig. Hij, weet al hoe je chocoladetaart eet. Hij toont het z'n kleine maatje, naast hem gezeten. Het lepeltje (nee geen vorkje. Puntige voorwerpen worden wijselijk ver weg gehouden door de liefhebbende slimme ouders) hou je zo, ...ja... zo... vast. En lukt het niet met dat lepeltje... what the heck! Dan eet je toch met je handen. Simpel toch... Kijk, zo.
Mama, een zeer handig ding voor zo'n klein ukje, heeft de taart gebakken. Ik kan het weten, want ik vroeg het haar. Cho-co-la-de-taart! Er bestaan geen kindjes die dàt niet lusten. Hij is geen uitzondering. Integendeel. Hij is dé bevestiging bij uitstek. Lang Zal Hij Leven!!! werd gezongen. Verwonderd, maar niet met afschuw keek hij het zingende gezelschap, familie en vrienden geheten, aan. Effe dacht ik dat hij mee zou zingen, maar hij liet het aan ons over en luisterde, wellicht op zoek naar valse noten. Die waren er niet. Jaren oefenen binnen het gezelschap, zorgde ervoor dat het lied subliem door de huiskamer schalde. Klanken om nooit meer te vergeten.
Huiselijk gezellig. Niet te onderschatten, dit soort geluk. De kleintjes in het gezelschap waren stuk voor stuk voorbeeldjes. Lief, aardig, nice en braaf. Daarenboven nog mooi ook. Het valt me op, dat, hoe braver een kindje is, hoe mooier volwassenen het kindje vinden. Maar ik weet, lelijke kinderen bestaan niet, net als stoute kindjes. De middag is geslaagd voor iedereen.
Vanmorgen was ik nog even moe als gisteravond alvorens naar bed te gaan. Elk uur van de nacht heb ik m'n ogen open gehad. Gelukkig slaap ik de laatste tijd goed, zodat zo'n slecht nachtje niet onoverkomelijk is. Afmattend is het sowieso. E stelde voor om na het ontbijt weer naar bed te gaan. Maar nee, dat wil ik niet. In bed liggen kan ik enkel maar als ik me echt ziek voel. 'k Weet wel dat ik onder die bepaalde categorie val (ziek), maar als ik daarmee begin, dan vrees ik dat ik me maar al te gemakkelijk zal laten hangen. Als ik echt te moe ben, vang ik wel een uiltje al zittend in de fatboy of sofa, om wat energie te sprokkelen voor de rest van de dag.
Wat zouden we aanvangen vandaag? Eerder schreef ik het al. Wat mij betreft, zijn de feestdagen reeds begonnen... Dus, waarom niet... wandelen? Daar had ik wel zin in. E wilde weten waarheen. Bwaahhh.... de koekenstad ofzo. Nu is 't rustig. Volgende week zal het vreselijk druk zijn omdat het dan kerstvakantie is. ...Ofzo... Niks moet, veel kan en mag. En E? Wat wil E? kaatste ik terug. Den deugniet zei dat hij dat al lang niet meer wist van zichzelf. Ooohhhh... mijn sukkelaartje toch... Knuffeltijd, dat is duidelijk. Hij stelde voor om de auto te nemen.
We dronken een koffie in coffeelab. Daar hangen we tegenwoordig wel graag rond. 't Is daar best gezellig en men kan er niet duur en toch lekker iets knabbelen. Vandaar trokken we verder, met de auto. Naar de haven. Met momenten heel rustig rijden. Maar ook, rekening houden met vrachtwagens. Mastodonten die 'ergens' op tijd moeten zijn, zo te merken aan de rijstijl. E liet hen -waar het kon- makkelijk passeren. Geen stress voor ons. Tijd speelt geen rol. De petrochemie is indrukwekkend. Grote, stalen monsterlijke buizen, tanks, vervoer- of bewaarsystemen en kranen. Schouwen allerhande met rookpluimen die de lucht nog dramatischer verzwaren dan die al is. Het is zo lelijk dat het mooi wordt. Ons havengebied zit zo vol tegenstellingen dat ik er een beetje melancholisch van word.
Uiteindelijk belanden we in Lillo. Zo dood als een dode pier, in tegenstelling tot de weekends. Dan is het daar over koppen lopen. We wandelen over een pier, maar dan geen dooie. Aangelegd om tijdens de zomermaanden de overzet naar Doel te nemen. Ganzen nemen de straten in. Zij zijn de baas! Luid kwekkend laten ze weten dat ze niet akkoord zijn met ons bezoek. Maar verder laat het hen koud. Het zal hen worst wezen wat we komen doen in Hun Dorp. Zolang we hen maar gerust laten. En dat doen we uiteraard. Er staat een flinke frisse wind, aan het water. Lang blijven we niet, maar da's niet erg. De tranen dwarrelen over onze kaken van de wind. Maar die frisse neus doet goed. Het riet beweegt golvend, een elegante dans tonend. Goudachtig torend uit het zwarte slib. Mooi! Ik zou het wel willen filmen. Maar het is me te koud ondertussen. Dat, doen we wel wat later, als het zachter weer is.
Onderzoeken ondergaan. Alles behalve. Zeker, als je met kanker in je achterhoofd zit. Bij 't minste ga je zo denken, op de duur. Relativeren wil je wel, maar dat lukt niet altijd. Zo ongeveer zit het in mekaar. Ik hoor het van veel mensen die het hebben of hebben gehad. De schrik zit er dan in. Zelf had ik dat ook wel na de eerste keer. Ik wilde het niet persé over doen, maar het lot besliste anders. Het over doen, was ook een ander proces. Uitzaaiingen zitten niet persé in het zelfde lichaamsdeel. Dus viel het voor mij anders uit. Ik dacht niet aan kanker in eerste instantie. Voor de uitzaaiingen werden vastgesteld, had ik wel enkele malen schrik gehad. Bij pijntjes allerhande of een knobbeltje dat ik ergens voelde. Nu dacht ik aan spierklachten. Maar oké, het bleek wat anders. Ondertussen voel ik me redelijk goed. De behandeling helpt in die zin, dat de pijn onder controle blijft en de kanker niet verder groeit. Daar doe ik het mee. Er is ook die man van me. Die schat, die me zoveel helpt. Bezorgd is. Er onvoorwaardelijk is. Altijd. Toezjoer. Immer. Always. Siempre.
Hij stond al een tijdje onder controle. Wat groen lachend spreekt hij steeds over 'de-ouw-mannekes-ziekte'. Maar net als andere kankers, is prostaatkanker niet om mee te lachen. Chemo is rot, gelijk voor welke kanker. Deze keer deelt de uroloog ons mee dat verder onderzoek heel noodzakelijk is. Nou, dat deelde hij mee, enkele maanden geleden. De voorgeschreven medicatie werd braaf ingenomen zoals het moest. Maar het vorderde niet zoals het hoorde. Integendeel. Verder onderzoeken was noodzaak dus. Elke test zorgde voor meer onrust, want de kans werd alsmaar groter. Kankerkans. De laatste week afwachten, na de biopsie, was toch enerverend. We hadden besloten niet enkel maar daaraan te denken. Maar we drongen ook niks weg. Toch was ik blij en bang tegelijk toen we eindelijk naar de specialist mochten voor de uitslag.
Negatief!!! De enkele keren dat een mens superblij kan zijn op iets negatief, is wel degelijk na zo'n testen. Het is een hardnekkige ontsteking. Te verhelpen met antibiotica. Pillen blijven slikken dus. Maar oeffffff!!! Wat zeg ik? OEFFFFFFF...!!!
Ik wilde graag en ik mocht nog op de koop toe. Totaal onverwacht, maar het was me toegestaan. En dus... Was ik effe die bewuste vlieg, die we soms willen zijn. Wie heeft dat nog nooit gedacht bij zichzelf? "Ik wou da'k een vlieg was." ...als je heel graag de reactie wil zien op een situatie. Voor mij was dit niet minder. Ik zei het hem nog. Dat ik o zo graag een vlieg wilde zijn, als ze het zouden vertellen aan de kids. Zij, wist het niet. Dat van die vlieg. Ze was immers niet thuis. Ze is Portugese en ik weet trouwens niet of ze daar die uitdrukking wel kennen. Maar ik ben er zeker van, dat mensen daar, even nieuwsgierig zouden zijn als ik in dezelfde situatie. Toen ze thuiskwam, liet ze de echo-foto zien. Zeer blij dat alles goed is met 't kleintje. Uitgerekend voor eind juni.
Het zal je maar overkomen. Je gaat naar het ziekenhuis. Pijn. Veel pijn. Niet normaal. Men vermoedt een ontstoken appendix. Dat is het ook. Verder onderzoek dus. Oa een echo, je-weet-wel, voor alle zekerheid. Hoort en ziet men daar een hartje kloppen. Nee, niet het hare. Een piepklein hartje. Ojee... dit was niet de bedoeling. Die appendix wordt niet geopereerd, da's onveilig. Maar met de nodige medicatie komt dat in orde. Maar wat nu? Ze hebben niks babygerief meer in huis. Daaraan zullen we dan wel een mouw weten te passen. Toch nog maar effe zwijgen tegen de kinderen, tot ze zeker zijn dat alles oké is. Die bevestiging kreeg ze nu dus.
Plechtig legt ze de echoafdruk op tafel. Ze is benieuwd hoe snel de kinderen dit zullen opmerken. Welke vragen, reacties, verwonderingen en pleziertjes er zullen volgen. En net op dat moment ben ik daar ook. Ik, een vlieg. Ik moet zeggen, dat ik me ongelooflijk goed voel in deze hoedanigheid. Bijna komen ze thuis nu en het kriebelt vanbinnen in m'n vliegenbuikje van de pret. Nog geen minuut zijn de kids thuis of N, de oudste ziet de foto. Uitleg wordt gevraagd en het antwoord geëist. In verstaanbare taal aub. Vragen worden als kogels afgevuurd tot ongeloof (want mama neemt toch alle dagen een pil om geen kindjes te krijgen...? ) omslaat in, geluk, juichen, sexevoorspelling, toekomstdromen, toekomstplannen. Er worden grapjes gemaakt. Bijna alles mag. De tolerantiegrens ligt hoog. En ik ben een blije vlieg!!! Mijn besluit: Yep!!! "De feestdagen zijn begonnen!" Feestdagen waar ik normaal gezien nooit wakker van lig. Maar dit, is de mooie nieuws show. Da's nog eens een feestgevoel.
Ook m'n zus doet mee, zonder het te beseffen. Bij het binnen komen vertelt ze me dat de sint en kerstman volop aan het muteren zijn. Die mutatie stond vanmorgen voor haar deur. Belde weliswaar aan. Een duidelijke beschrijving van het monster... sorry, die lieve goedheilig man, volgt. Ik gier ondertussen van het lachen. Buik stevig vast gehouden, want dat schuddebuiken gaat me iets te pijnlijk af. Hij, die mutant dus, vernam dat ik al een tijdje geen kapodaster (schrijf je dat wel zo? (een klem voor de gitaar)) meer heb. Omdat ik (da's geen verrassing) altijd zo braaf ben, mocht ze me van zijnentwege ene cadeau doen. Mooi verpakt. Gieren en nog eens gieren (en dan gaat het hier niet over kadaver-verscheurende gore vogels). Uiteraard zeer dankbaar m'n zusje gekust, omarmd, geknuffeld, nog eens gekust en bedankt dat 't niet schoon is. Tja, een spontane reactie hé... Bovendien, bleef E vanmorgen liggen in bed, na de wekker te hebben afgezet. Nee, niet omdat hij zich ziek voelde. Hij heeft vakantie tot na de feestdagen. En ik wist dat niet. Ik voel me net zo'n kindersurprise-eitje. 'k Zou de hele wereld wel kunnen omhelzen. Ja dus. De feestdagen zijn dubbel en dik begonnen.
Echtgenoot en vrienden vonden nog een keertje de kracht en goesting om hard werk te verzetten in huis. Weekeinde binnen gebleven dus. Je kan niet van alle walletjes snoepen, of is het eten...? Daar ik zaterdag terug met een nieuwe chemosessie moest starten, hield ik het maar rustig, want een mens wordt dat gewaar. Boekje, filmpje, oké ook een beetje karweien in de zin van stofzuigen, maar E nam het al snel over.
Een mij onbekende vroeg me per mail of ik hem het liedje dat ik in-den-tijd inzond voor 'ode aan Antwerpen' naar ATV kon opsturen. Waarom, heb ik hem niet gevraagd. Nu stel ik me die vraag wel, maar daar stond ik helemaal niet bij stil toen ik hem antwoordde. Die opname heb ik niet meer. Ik was er niet tevreden over en het nr is ondertussen ook wat gewijzigd. Kleine veranderingen, moet kunnen hé... De gitaar was dus nog maar weer eens m'n goeie vriend dit weekeinde. Het zat niet meer in de vingers. En, met die vingers heb ik nu wel wat meer problemen dan tokkelen op die gitaar. Maar... 't is niet de eerste keer dat ik dit schrijf. Voor mij is die gitaar mijn toeverlaat aan 't worden. Nee, eigenlijk is die gitaar dat al ja-ren, decennia, eeuwen. Alleen... die eerste maanden van m'n ziekte had ik de fut niet om ze te betokkelen. Dankzij m'n zus, heb ik dat de laatste tijd wél. En verdorie nog-an-toe, zoals Toon Hermans het zegt in één van z'n sketchen, da's beter dan de beste krukken, de snelste rolstoel, de duurste medicijnen.
Vandaag, terwijl E naar z'n werk was, heb ik het nr gewoontjes opgenomen met m'n smartphone. De boel omgezet naar een audioversie en hupsakee, voor een keertje staat er eens muziek in m'n blog. Niet foutloos, verre van. Niet super gezongen, nog verder dan verre van. Maar ach, het gaat over mijn koekenstad. Die mag al ne keer bezongen worden, vind ik.
