Ter afsluiting van het Verdunweekendop deze blog wat leestips m.b.t. een aantal non-fictieboeken
die ik persoonlijk méér dan het lezen waard vind. Een Nederlandstalige klassieker
is Dr. H. Jonkers Sporen van een slag
Een pelgrimage naar Verdun 1916., dat in 2009 werd heruitgegeven door Just
Publishers.In dit boek nam deze
Nederlandse theologiedocent ons mee in de geschiedenis van de Slag om Verdun
door een aantal plaatsbezoeken. Voor wie op zoek is naar een degelijke Nederlandstalige
gids kan ik nog steeds Richard Heijsters Een
bezoek aan Verdun Breuklijn der beschaving aanraden. Een beknopte maar desalniettemin boeiende
reisgids die ook door Just Publishers werd heruitgegeven. Voor een degelijke
Franse gids verwijs ik graag naar het compacte Au coeur de la Bataille: 25 Février 1916 / 2
Novembre 1916 Forts et Ouvrages nord-est de Verdun van A. Meignier. Een
uitgave van L Officine uit 2009.
In 1962 schreef Alistair Horne met The
price of glory naar mijn aanvoelen één van de beste boeken ooit over
Verdun. Dit boek verscheen in de, naar mijn weten recentste herdruk, onder de
titel De prijs van de eer: Verdun 1916
in 2005 bij Anthos / Manteau. Een andere Engelstalige auteur die een méér dan
boeiend boek over deze slag schreef is Malcolm Browne met Verdun 1916 dat in 2009 bij Perrin van de persen rolde.
Voor wie een poging wil doenom de
Franse ziel te begrijpen is Verdun : Ce
jour-là: le 24 Octobre 1916 van Arthur Conte verplichte kost. Het is een
minutieuze reconstructie van één van de belangrijkste dagen in de langst
aanslepende veldslag uit de Grote Oorlog. Er werden in de loop der jaren heel
wat persoonlijke getuigenissen gepubliceerd maar La-bas avec ceux qui souffrent: Carnet dun Poilu Rouennais à Verdun door
G. Hallé vond ik een van meest ontroerende. Uit de fotoboeken die deze slag evoceren kies
ik zonder aarzelen Verdun Images de l
enfer dat ter gelegenheid van de 80e herdenking van de slag bij
Tallandier werd uitgegeven. Yves Buffetaut die we onder meer kennen van al even
uitstekende werken als ' Les Batailles
de Verdun en LAssaut Allemande:
Verdun Février-Avril 1916 (samen met E. Ladé) maakte een meer dan
verantwoorde selectie uit duizenden, vaak nooit eerder gepubliceerde fotos.
Het voorwoord van dit fotoboek werd verzorgd door Pierre Miquel van wie we
allemaal het topboek Mourir à Verdun
kennen dat onlangs nog een herdruk kende bij Tallandier. Om te eindigen een van
de meest recente publicaties. Een paar maanden geleden verscheen bij Tallandier
het erg lezenswaardige Verdun 16: Une
bataille de légende vue des deux cotés.Wat dit boek zo interessant maakt is dat de twee auteurs, de Fransman
Antoine Prost en de Duitser Gerd Krumeich elk vanuit hun standpunt het drama
van Verdun analyseren. Een aanpak die een verfrissende kijk garandeert en een meer dan aanbevelenswaardig
boek heeft opgeleverd
VERDUNWEEKEND - PIERRE DRIEU LA ROCHELLE EN VERDUN...
Ik beken dat ik al jaren een boontje heb voor de Franse schrijver,
journalist, socialistische fascist en hartenbreker Pierre Drieu la Rochelle.
Hij behoorde net als Céline, Genevoix en Barbusse tot die generatie van
schrijvers die in het vuur van de Grote Oorlog gestaald werden en die door dat
zelfde vuur voor de rest van hun leven zowel figuurlijk als letterlijk getekend
werden. Voor Drieu la Rochelle begon de oorlog die zijn leven zo ingrijpend
veranderde op de snikhete 23e augustus 1914,toen hij als 21-jarige korporaal n het 5e Régiment d
Infanterie, met een stukgelezen exemplaar van Nietzsches Also sprachZarathustra in
zijn binnenzak, in de vlakte voor
Charleroi zijn vuurdoop kreeg. Een vuurdoop die hij twintig jaar later in zijn
meesterlijke La comédie de Charleroi
vergeleek met een orgasme. Dit laatste bleek alvast van korte duur want nog
diezelfde dag sneuvelde niet alleen zn vriend André Jéramec - met wiens zuster
Colette hij drie jaar later zou trouwen - naast hem, maar werd hijzelf ernstig
gewond door een schrapnelkogel die zijn hersenpan doorboorde. Terwijl hij in een hospitaal in Deauville recupereerde van
deze kwetsuur komt hij langzaam tot het besef dat hij die een échte chef, een vrij man die leidde had moeten zijn, in
feite herleid was tot ...een kalf tussen
tien miljoen andere kalveren en runderen.
De amper herstelde en intussen tot sergeant bevorderde Drieu la Rochelle werd in de
herfst van 14 al opnieuw naar de slachtbank geleid wanneer hij met zijn
eenheid de Champagnestreek met de al snel berucht geworden Chemin des Dames
verdedigd.. Een paar maanden later was hij één van de duizenden Fransen die
naar een uithoek van Centraal -Europa werd gestuurd in het raam van de
geallieerde operaties in de Dardanellen. Opnieuw sneuvelden een aantal
illusies. Elk vleugje Oriëntaals exotisme werd meteen opgelost onder de
zinderende zon: Jai des
morpions que ma crasse engraisse. Jai pioché et jai des ampoules. Mes muscles
me font mal. Jai soif tout le temps. Tondu et barbu, je suis laid. Je ne
reçois pas de lettres. Je mourrai totalement ignoré , schreef hij later in Voyage
du Dardanelles. Wanneer hij in de nazomer van 15, naar Frankrijk
terugkeerde, was hij getekend door syphilis en dysenterie.
Dit verhinderde niet dat we hem in februari 16 opnieuw
aan het front terugvinden en wel bij Verdun, waar hij op 26 februari 16
deelnam aan één van de zovele nutteloze tegenaanvallen .op bevel van chefs
derrière [ ] chargés de déverser des trains de viande dans le néant
De nochtans in de strijd geharde Drieu werd bevangen door afgrijzen : Qui
na vu le vide dun champ de bataille moderne ne peut rien soupçonner du
malheur perfide qui est tombé sur les hommes et qui anéantira lEurope noteerde
een profetische Drieu. Hij dwaalde verdwaasd door het verwoeste landschap .
Een « pays lunaire, où
les volcans pressaient les gueules béantes les unes contre les autres
en waar toute la ligne était calomniée par la continuelle diatribe que
vomissaient dix mille bouches noires. Een andere wereld geteisterd door een nooit ophoudende en alles
vernietigende regen van staal . Een regen die ook Drieu niet ontzag. Met
gesprongen trommelvliezen en een zwaar gehavende arm werd hij een paar uur
later van het slagveld geëvacueerd. Pas in december 16 werd hij uit het hospitaal
ontstagen maar niet langer geschikt geacht voor frontdienst. Aan die
noodlottige dag in de hel van Verdun hield Drieu - die als jongeman droomde van de ridderlijke strijdersethos
een levenslange afkeer van de geïndustrialiseerde oorlog over : On
fabrique des masses de ferraille dans les usines, et puis on se les jette à la
tête, de loin sans se regarder et en geignant. [ ] Nous sommes loin de la
guerre décrite par Joinville ou même par Montluc schreef hij in Le
lieutenant des tirailleurs. In La comédie de Charleroi klonk
het zo : Et cette guerre est mauvaise, qui a vaincu les hommes.
Cette guerre moderne, cette guerre de fer et non de muscles. Cette guerre de
science et non dart. Cette guerre dindustrie et de commerce. [ ] Cette
guerre de généraux et non de chefs. [ ] Cette guerre faite par tout le
monde, sauf par ceux qui la faisaient. Cette guerre de civilisation avancée.
[ ] Il faut que lhomme apprenne à maîtriser la machine, qui la outrepassé dans cette guerre
et maintenant loutrepasse dans la paix. Niet voor niets schreef
hij ooit, terugdenkend aan Verdun : Je
sentais cela. Je sentais lHomme mourir en moi.
Ik moet een jaar of twaalf zijn geweest toen ik voor het eerst Verdun
bezocht en sindsdien houdt deze plek mij in zijn greep. Ik vind het een van de
meest bevreemdende plaatsen ter wereld, en geloof me vrij, ik heb héél wat
vreemde plaatsen op deze aardkloot bezocht Bij elk bezoek grijpt de
onwezenlijke sfeer die hier hangt mij opnieuw bij de keel. Het is moeilijk te
omschrijven maar al wie ooit op een mistige herfstochtend heeft rondgedwaald op
de Mort Homme, in het Bois des Caures of Côte 304, weet ongetwijfeld waarover
ik het heb
Na de oorlog keerden de bewoners
terug naar de grotendeels in puin geschoten stad aan de oevers van de Maas. Ze herstelden
wat verwoest was, maar in negen dorpen rond de stad zoals Fleury en Douamont
keerden de bewoners nooit meer terug. Die dorpen waren letterlijk en figuurlijk
van de aardbodem geveegd. De diepe littekens van de natuur hadden langer, véél
langer nodig om te genezen. In Vlaanderens velden, de Champagne, Elzas of zelfs
aan de Somme slaagde men er, langzaam maar zeker en ondanks de af en toe
exploderende blindgangers en andere bovengeploegde Boodschappers van de Dood,
in het verwoeste land opnieuw in cultuur te brengen .en verdwenen gaandeweg de
sporen van het Geweld. Maar in Verdun was de ooit zo vruchtbare bovenlaag van
de aarde eenvoudig verdwenen door het eindeloze, nooit ophoudende granaatvuur.
De geblakerde en door de chemicaliën van de Dood geïmpregneerde grond lijkt tot
op de dag van vandaag weerstand te bieden aan de groene, helende balsem van de
natuur. Tot op de dag vandaag - honderd jaar na dato - zijn er plaatsen waar
er nauwelijks iets lijkt te groeien. Sir Alistair Horne beschreef het in 1962 treffend
in zijn magistrale Verdunboek The Price
of Glory: Het was alsof de
Almachtige Verdun wenste te bewaren voor het nageslacht als een oppermachtig
voorbeeld van de onmenselijkheid bij de mensen onderling. Ter illustratie
een paar fotos van het Verdun van vandaag .
In het vreselijke conflict dat de Eerste Wereldoorlog was, vormde Verdun wellicht de overtreffende trap van de horror die men op het slagveld kon ervaren.Voor het eerst in de wereldgeschiedenis werd de mensheid met de gruwel op een industriële schaal geconfronteerd.... Een aantal opnames uit de sector Verdun die dateren uit de lente van 1916....
De Hel van Verdun, samengevat in 45 minuten. Graag uw aandacht voor de documentaire 'Verdun 1916: The Mill on the Meuse' . Een aanrader, niet alleen voor de manier waarop deze vreselijke veldslag uitstekend wordt geanalyseerd maar ook omwille van de keuze aan filmfragmenten...
VERDUNWEEKEND - CHANT FUNEBRE POUR LES MORTS DE VERDUN
Zondag Frontpoëziedag staat vandaag in het teken van Verdun. In 1925 verscheen bij de Parijse uitgeverij Grasset 'Chant Funèbre pour les morts de Verdun' , één van de eerste werken van de Franse schrijver, dramaturg en essayist Henry De Montherlant. Vandaag breng ik u een fragment:
'J' ai lavé ton front, tête vide / défait les cuirs sur tes reins étroits / défait le col sur ton sein aride / pauve corps, qu' a-t-on fait de toi !
Tu priait que passât ce calice / je tairai tes yeux tournoyants / frère du choix plus fort que le sang / qu' avais - tu fait pour qu' on te punisse ?
Mais va, descends pas un coeur lourd / on n'a pas besoin de leur justice / emporte au fond du noir séjour / tes medailles protecttrices
Aves ses noms de régulatrices / descendra la guerre à son tour / je reste pour juger un jour / quels bonheurs valaient que tu périsses'
De ochtend van maandag 21 februari 1916 hield de belofte van een mooie dag
in toen een bleke winterzon die over de Maasvlakte bij Verdun was opgegaan met
haar eerste, aarzelende stralen de eeuwenoude muren van deze vestingstad begon te verwarmen. Charles
L. Delvert, kapitein in het 101ième Régiment dInfanterie lag die dag bij
Massiges, op een kleine 30 km. van Verdun en noteerde in zijn dagboek dat na de
winterse buien sinds het begin van de maand: De maandagmorgen van de 21e februari stralend verschijnt met
een lichte droge vorst. Van alle kanten zingen de vogels. Het is lente. Maar
een paar minuten later brak de hel los toen meer dan 1200 Duitse kanonnen het
vuur openden Het handvol Franse piloten dat die ochtend in deze sector in de
lucht was, zagen een doorlopende, boogvormige vlam van Avocourt in het westen
tot Etain in het oosten. Negen uur lang werd het gebied rond Verdun met haar
verouderde en onderbemande forten genadeloos kapot gebeukt door de Duitse keizerlijke
artillerie. Tot het vuren plotseling omstreeks 16.30 u. ophield en een
onwezenlijke stilte intrad. Terwijl de eerste sneeuwvlokken in het vallende
duister de rookwolken verdreven en de overlevenden verdwaasd uit hun
schuilplaatsen kropen, werd de stilte opnieuw verscheurd. Ditmaal door het
rauwe gebrul van tienduizenden Duitse infanteristen, goed voor 62 bataljons, die vanuit de dichte bossen storm liepen tegen
de verbijsterde Franse verdedigers. De slag om Verdun was begonnen
Er zijn weinig veldslagen waarover zoveel is geschreven dan over Verdun. Ik
heb een propvolle boekenkast over wat er
zich in 1916 in de Maasvlakte heeft afgespeeld en dit is slechts een fractie
van wat er ooit over gepubliceerd werd . Het is wellicht niet overdreven om de
slag bij Verdun als de ergste veldslag
uit de geschiedenis voor te stellen. De
door mij erg gerespecteerde auteur Richard Heijster noemde Verdun ooit breuklijn der beschaving en hij had het
ongetwijfeld bij het rechte eind. De industriële schaal waarmee hier dood en
verderf werden gezaaid kende geen voorgaande. Bijna tien maanden lang werd hier
ten koste van een hele generatie dag en nacht strijd geleverd op een nooit
eerder vertoonde schaal. Tot op de dag van vandaag heeft men geen zicht op de
exacte verliescijfers. Men was in die bloedige oorlogsmaanden niet erg
zorgvuldig in het bijhouden van de boekhouding van de Dood De officiële Franse
oorlogsgeschiedenis, die uit 1936 dateert hield het op 377.231 Franse verliezen
waarvan 162.308 gesneuveld of vermist De betrouwbaarste schatting van de
Duitse verliezen beloopt 337.000 man aan doden, gewonden en vermisten ..Wij
kunnen het ons vandaag de dag nauwelijks voorstellen hoe het en eeuw geleden
moet geweest zijn voor die duizenden jongemannen die hun leven lieten of voor
de rest van hun leven verminkt werden door een meestal onzichtbare vijand, door
de dood van bovenaf, de anonieme aangierende granaat die vanuit een loopgracht
niet te bestrijden was in een strijd voor een stad die nauwelijks een
strategische waarde had, maar die door het Duitse opperbevel was geselecteerd
om een demoraliserend symbool te worden in een uitzichtloos conflict. Daarom
zal ik heel dit weekend op deze blog aandacht besteden aan het Verdun van toen
en nu, opdat we nooit zouden vergeten
Vorig jaar werden in
oktober op de rijksgrens tussen Wuustwezel en Zundert 24.000 witte krokussen
geplant. Deze bloemenrij moet dit voorjaar de plaats markeren waar tijdens de
Eerste Wereldoorlog de infame Dodendraad liep.Op zondag 6 maart vindt de eerste
krokustocht plaats: een wandeltocht en een fietstocht langs 24.000 bloeiende
witte krokussen op het traject van de dodendraad in Wuustwezel/Zundert.
Langs het voormalige traject van de dodendraad, een elektrische
grensafscheiding uit de Eerste Wereldoorlog, bloeien dit voorjaar 24.000 witte
krokussen, over een lengte van 11,5 kilometer. Dit landkunstwerk van stichting
Verhalis is tot stand gekomen met medewerking van de gemeente Wuustwezel en de
gemeente Zundert, KWB, geocachers en scholieren.
De wandelroute loopt onder andere langs de uitkijktoren de Klot en de
reconstructie van de Dodendraad. Hier vertelt een gids over de geschiedenis van
Den Draad. De fietsroute loopt zowat evenwijdig met het historische traject
van deze beruchte grensversperring. De wandeltocht van 5 km. ( laarzen aanbevolen) vertrekt ieder half uur
vanaf 12.00 u. aan de kantine van de visclub De Maatjes in Nieuwmoer. De
fietstocht van ongeveer 30 km vertrekt aan het Oud Klooster op de Werhoutseweg
in Wernhout. s van deze
grensversperring uit de Groote Oorlog. De wandeling voert u ook door
natuurgebied de Maatjes. Het is een nat gebied, dus u wordt aangeraden om
laarzen mee te nemen. In de kantine van de Visclub is koffie en thee
verkrijgbaar. Er is daar ook parkeergelegenheid.
De fietsroute loopt vrijwel langs het hele landkunstwerk van 24.000 witte
krokussen. Soms echter steekt de sliert met witte krokussen het weiland of de
akker in en komt u hem even later weer tegen in de berm van de weg. De tocht
loopt voor een gedeelte over Nederlands grondgebied en komt ook langs
uitkijktoren de Klot en de reconstructie van de dodendraad. Halverwege de
route is er verse koffie en thee te koop in de kantine van visclub de
Maatjes.
Let op: de wandeltocht en de fietstocht vertrekken ieder vanaf een ander punt!
De wandeltocht vertrekt ieder half uur, onder leiding van een gids, vanaf 12.00
uur. Vertrekken vanaf de kantine van visclub de Maatjes, adres: Hanneke
Wiewau, Nieuwmoer. Vertrekken mogelijk tot 14.00 uur. Het is een wandelroute
van 5 kilometer.
Fietsers kunnen vertrekken vanaf 12 uur vanaf pannenkoekenhuis Jaislings
Specials (voorheen het klooster), Wernhoutseweg 181-183, Wernhout (op de
Belgisch-Nederlandse grens) De fietsroute is ongeveer 30 kilometer.
Organisatie: Stichting Verhalis i.s.m. Toerisme Wuustwezel, VVV Zundert, KWB
Wuustwezels van deze grensversperring uit de Groote
Oorlog. De wandeling voert u ook door natuurgebied de Maatjes. Het is een nat
gebied, dus u wordt aangeraden om laarzen mee te nemen. In de kantine van de
Visclub is koffie en thee verkrijgbaar. Er is daar ook parkeergelegenheid.
De fietsroute loopt vrijwel langs het hele landkunstwerk van 24.000 witte
krokussen. Soms echter steekt de sliert met witte krokussen het weiland of de
akker in en komt u hem even later weer tegen in de berm van de weg. De tocht
loopt voor een gedeelte over Nederlands grondgebied en komt ook langs
uitkijktoren de Klot en de reconstructie van de dodendraad. Halverwege de
route is er verse koffie en thee te koop in de kantine van visclub de Maatjes.
Let op: de wandeltocht en de fietstocht vertrekken ieder vanaf een ander punt!
De wandeltocht vertrekt ieder half uur, onder leiding van een gids, vanaf 12.00
uur. Vertrekken vanaf de kantine van visclub de Maatjes, adres: Hanneke
Wiewau, Nieuwmoer. Vertrekken mogelijk tot 14.00 uur. Het is een wandelroute
van 5 kilometer.
Fietsers kunnen vertrekken vanaf 12 uur vanaf pannenkoekenhuis Jaislings
Specials (voorheen het klooster), Wernhoutseweg 181-183, Wernhout (op de
Belgisch-Nederlandse grens) De fietsroute is ongeveer 30 kilometer.
In de schaduw van het Bos
van Ploegsteert zijn behoorlijk wat CWGC-begraafplaatsen terug te vinden. Het
wellicht minst bezochte is Underhill Farm dat aan de Kleine Brugstraat bij
het Bois de la Hutte ligt. Deze
kleine begraafplaats naar een ontwerp van G.H. Goldsmith stond aanvankelijk bekend
als the military cemetery at the foot of
the Nightingale Hill (op de
stafkaarten beter bekend als Hill 63) maar kreeg haar definitieve benaming als
een verwijzing naar een nabijgelegen hoevecomplex dat door de geallieerden als
verbandpost werd gebruikt. De eerste doden werden hier in juni 1917 bijgezet.
De begraafplaats bleef in gebruik tot januari 1918. Tijdens het Duitse
Lenteoffensief viel deze site in handen van de Duitsers, maar ze kon in september
heroverd worden. Ze werd meteen terug, zij het slechts voor een paar weken, in gebruik genomen. De graven van
de twee jongste gesneuvelden die op deze site terug te vinden zijn, de 18 jarige
Private R.J. Davies, 11e Bn. Lancashire Regiment uit Liverpool (+
28.09.1918) en de eveneens 18-jarige Private J. Windross, 15e Bn.
West Yorkshire Regiment, die een dag na Davies sneuvelde, dateren uit deze
laatste periode.
In totaal vonden hier 190
gesneuvelden uit het Britse Gemenebest een laatste rustplaats. 39 Graven zijn
van Nieuw-Zeelanders waaronder heel wat Maoris. Na de Mijnenslag bij Mesen,
was het grotendeels uit Maoris samengestelde New Zealand Pioneer Battalion in
de zomer van 17 aangewezen voor het aanleggen van verbindingsloopgraven in
deze sector. Dit ging ten koste van hoge verliescijfers: meer dan 150 van deze
manschappen werden uitgeschakeld, waaronder 17 gesneuvelden.
Twee interessante graven
zijn deze van PrivateR.L. Stevenson,
Royal Scots Fusiliers die werd onderscheiden met de Military Medal en het graf
van Corporal Francis H. Vercoe, Royal Garrisn Artillery. Deze laatste ontving
in januari 15 de Distinguished Conduct Medal voor moedig gedrag bij Ieper. Een
paar maanden later kreeg hij een baar bij zijn DMC omdat hij ondanks zijn eigen
verwondingen, een ernstig gewonde officier onder vijandelijk vuur in veiligheid
bracht. De 26-jarige Vercoe werd op 4 juni 17 op slag gedood door een
artillerievoltreffer.
Ik werk momenteel aan een publicatie rond 'Blok 31', het vak op de immense Duitse militaire begraafplaats in Lommel waar 542 Duitse militairen die in de Eerste Wereldoorlog omkwamen een laatste rustplaats kregen. Alhoewel ik in de loop der jaren al behoorlijk wat informatie kon verzamelen blijven er heel wat lacunes bestaan vooral omdat er met betrekking tot deze specifieke militairen bitter weinig archiefmateriaal bewaard is gebleven. Daarom een oproep aan al wie mogelijk over biografische gegevens over deze gesneuvelden beschikt. Alle informatie is welkom....
Ik heb nooit verdoezeld dat ik Wilfred Owen als één van de grootste dichters van zijn generatie beschouw. Vandaag geen gedicht maar de erg degelijke en bekijkenswaardige BBC-documentaire uit 2015 'War Poet Wilfred Owen - A Remembrance Tale'
Opnieuw een opname uit mijn rijke verzameling met foto's van inmiddels al lang verdwenen Duitse militaire begraafplaatsen in Vlaanderens velden. Deze foto ( klik voor een vergroting) dateert uit het voorjaar van 1916 maar dat is dan ook het enige wat ik weet want naar de exacte locatie heb ik het raden. Iemand enig idee waar deze opname werd gemaakt ?
Een week geleden vestigde ik uw aandacht op 'Es ist an der Zeit' een Duitse bewerking van Eric Bogle's 'No man's Land'. Deze in Schotland geboren artiest en songwriter schreef een paar van de bekendste WO I - balades zoals 'And the Band played Waltzing Mathilda' en het eerder vermelde 'No Man's Land dat als 'The Green Fields of France' de wereld rond ging'. Vandaag een minder bekende maar erg beklijvende song over de lotgevallen van een pakpaard dat werd opgeofferd tijdens de bloedige en vooral nutteloze ANZAC-campagne bij Gallipoli....
OVER DE SCHREVE - JOHN KIPLING EINDELIJK TERECHT...
De Britse schrijver, dichter en Nobelprijswinnaar
Rudyard Kipling bracht het grootste deel van zijn laatste levensjaren door met
het zoeken naar de omstandigheden waarin zijn enige zoon John My boy Jack op
27 september 1915 bij Chalk Pit Wood in Loos vermist raakte. De eerder voor
de dienst ongeschikt verklaarde want bijziende John Kipling had na stevig
aandringen van zijn vader in juni 15 kort na zijn 17e verjaardag
- een aanstelling gekregen als luitenant in het 2e Bataljon van de
Irish Guards. Met deze eenheid belandde hij midden augustus 15 aan het front
in Frans-Vlaanderen. Nog geen twee maanden later sneuvelde hij bij Loos waar
hij, wegens het niet terugvinden van zijn lichaam, officieel als vermist werd geregistreerd. In
1992 werd door de CWGC bekendgemaakt dat zijn stoffelijke resten waren
geïdentificeerd in het tot dan als het van een onbekende officier van de Irish
Guards bekend staand graf op de militaire begraafplaats van St. Marys ADS Cemetery
in Haisnes. Het omwille van hun slagveldgidsen bekend staande schrijversduo
Majoor Tonie en Valmai Holt suggereerde echter in 2002 dat de CWGC fout zat en
dat het lichaam in dit bewuste graf wellicht dat van luitenant Arthur Jacob van
de London Rifles was. Deze officier raakte twee dagen voor John Kipling in dezelfde
sector vermist. Vorige maand maakte de BBC echter bekend dat na een uitgebreid
en bijzonder diepgaand onderzoek door de historici Graham Parker en Joanna
Legg, bevestigd werd dat het hier wel degelijk over het graf van John Kipling
gaat Meer dan een eeuw nadat John Kipling vermist raakte en 80 jaar na het
overlijden van Rudyard Kipling lijkt er een definitief einde aan zijn queeste
te zijn gekomen
In 1975 componeerde de Schotse artiest Eric Bogle zijn 'No Man's Land'. Een beklijvend anti-oorlogslied dat als 'The Green Fields of France' in de versie van Davey Arthur & The Fureys een wereldwijd succes kende. Vandaag breng ik u een eigenzinnige hertaling van de vooral als linkse protestzanger bekend geworden Hannes Wader:
NIEUWE BLOG - ZIJ DIENDEN ONDER DE FRANSE VAANDELS
Een paar dagen geleden heb ik 'Onze jongens onder de Franse vaandels', een nieuwe historisch-militaire blog opgestart. Deze blog is gewijd aan de duizenden jongemannen uit onze gewesten die tussen 1798 en 1814 in militaire dienst gedwongen werden om de belangen van de Franse republiek en later het keizerrijk te dienen. Aan de hand van vooral persoonlijke verhalen zal ik proberen hen opnieuw een gezicht en stem te geven....
De Schotse dichter Charles Hamilton Sorley was amper 20 jaar oud toen hij 13 oktober 1915 in de zuidelijkste van Vlaanderens Velden, bij Loos op slag werd gedood door een Duitse sluipschutter. Ondanks de beperkte omvang van zijn poëtische nalatenschap geldt hij vandaag de dag als één van de belangrijkste 'War Poets'. In zijn ransel vond men het beklijvende gedicht: ' When Yousee Millions of the Mouthless Dead':
When you see millions of the mouthless dead
Across your dreams in pale battalions go,
Say not soft things as other men have said,
That you'll remember. For you need not so.
Give them not praise. For, deaf, how should they know
It is not curses heaped on each gashed head?
Nor tears. Their blind eyes see not your tears flow.
Nor honour. It is easy to be dead.
Say only this, They are dead. Then add thereto,
Yet many a better one has died before.
Then, scanning all the o'ercrowded mass, should you
Op de foto het Belgische militaire ereperk bij de stedelijke begraafplaats van het Frans-Vlaamse Duinkerken. Hier werd op 8 februari 1916 Leon Peenen begraven. Deze oorlogsvrijwilliger uit Rijkevorsel was soldaat in het 2e Regiment Karabiniers. Hij bezweek vandaag precies een eeuw geleden aan cerebro spinale menginitis en menginokokken in hospitaal nr. 32 in Rosendael bij Duinkerken. Hij was een ongehuwde zoon van Lodewijk Peenen en Maria Van Nevel en woonde op het ogenblik dat hij in dienst ging bij zijn ouders op Vrouwkensblok. Op 19 september 1922 werden zijn stoffelijke resten vanuit Duinkerke overgebracht naar Rijkevorsel waar ze werden bijgezet aan het oorlogsmonument aan de zuidzijde van de kerk.
