Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
26-03-2010
BEVOORRECHT
Als kind werd ik in het schoolmilieu zeer goed omringd. Door lieve, lieve nonnetjes die tegelijk psychologe, opvoedster, mama, onderwijzeres waren voor vele kinderen. Warme, warme mensen. Ver weg van onheilsberichten van Het Laatste Nieuws online. Ook waren er vriendelijke (niet pedofiele) priesters. Mensen die gaven om hun medemens. Ik herinner me nog een zeer vooruitstrevende pastoor die een bol wol gooide naar ons kommunikanten. Iedereen kreeg een stuk draad van de wol. Symbolisch voor het leven. Ik had het voorrecht vooruitstrevende moderne warmhartige mensen te ontmoeten zonder al die poespas... Ook dat mag eens gezegd worden en ik ben er blij om. Uiteraard hangt veel af van de mensen die je tegenkomt of ontmoet. Ik heb ook "andere" dingen gezien in mijn jeugd. Pooiers die meisjes ronselen in cafés bijvoorbeeld. Maar steeds die beschermende hand boven mij. Ik ben er dankbaar om. Liever geen geld dan dat geld. Soms pel ik nu de relaties in mijn leven af. Als een ajuin. De schillen ervan afnemen. Als er iets overblijft, zit het goed. Alles is ook niet altijd rozegeur in mijn leven. Met mijn oudste dochter (tweede kind) zijn er momenteel problemen. Ik wijk niet. Tot daar en niet verder. In mijn hart weet ik dat ik het allemaal nog niet zo slecht gedaan heb. Gelukkig is de band met mijn partner goed. Een ontpelde ajuin maar kom, de band zit goed. Mijn dochter legt ons op de rooster. Ik ween omdat zij wil dat ik denk dat we een beetje gefaald hebben in de opvoeding. Maar ik mag dergelijke dingen niet denken. Meer dan ooit wil ik me creatief uitleven. Zij wil op kot gaan en zal op kot gaan... We kunnen niet veel goeds doen in haar ogen. Mensen, ik wist niet dat het hebben van kinderen zo complex kon zijn. Van mijn (goed) hart wordt soms een vloermat gemaakt. Gelukkig is er de beschermende hand boven mij. Dat te voelen doet goed, heel goed...
Deze nacht heb ik van onze pa zaliger gedroomd. Hij vond het rot dat ik het financieel zo moeilijk heb en beloofde van "daarboven" te helpen. Nochtans, ik wou hier niet over dromen. Ik was net begonnen om zijn dood een "plaats" te geven. Sommige dingen hebben we gewoon niet in de hand. Sommige dingen wel. Zoals de informatiedag voor mijn dochter op de universiteit. Ik kreeg de informatie die ik wou zowel wat de huisvesting (koten) als de studierichting betreft. Een lekkere gratis maaltijd in het restaurant op de koop toe en een lekkere koffie in één van de cafés. Ik sprong ook even binnen bij de proffen van mijn oudste. Goede student - vinden zij. Ze waren ook op de hoogte van het ongeval op oudejaarsavond ingevolge de mails die ik verzonden heb. "Of hij niet een beetje te veel uitgaat?" "Er zijn twee soorten studenten in 't eerste jaar, zij die nooit uitgaan en zij die altijd uitgaan..." Ik blijf er toch nog vertrouwen in hebben. Hij is nog zo jong. In een krant ben ik getuige van de blitzcarrière van een ex- lief, een beetje mijn eerste lief (voor mij, niet voor hem...) Uiteraard is hij gelukkig geworden met iemand anders, zoals het altijd gaat in de sprookjes van het leven. Al houd ik veel van mijn eigen sprookje. 't Is alleen dat ik soms zo platzak ben. De kinderen doen het goed. Zeer goed tot nu toe. Later komen ze waarschijnlijk veel beter rond dan ikzelf. Ik trek me terug in mijn heiligdom, tussen mijn tekeningen die nooit afgeraken vanwege de facturen en het werk (de jobs buitenshuis) om die facturen te betalen. Ik steek een "keirske" aan. Je weet nooit dat ze hierboven wat gul willen zijn voor mij. Ik kan het goed gebruiken momenteel. "Pa, weet je, 't zal allemaal wel in orde komen. Heb je 't daarboven al goed naar je zin?"
Noot : ik wil niemand overtuigen om in een soort hiernamaals (wat een brrrrrr woord) te geloven maar er is iets.... Een soort bewustzijn op een andere frequentie...
In de file tussen Oudergem en Overijse. Mensen klaxoneren erop los. Deze morgen een dode kat gezien. Een prachtbeest (lag voor de basiliek). De begrafenisdienst van de huisdieren reed voorbij. Iemand heeft gebeld en het dier werd waardig begraven. In de lucht eten de wolken de vogels op. De man van de bank gesproken. Ik denk aan pa en mijn gemoed schiet vol. Weer eens... Afscheid nemen is nooit gemakkelijk en zal het ook nooit zijn. Schoolfuiven en verjaardagsfeestjes. Leven zullen we...
Nooit alleen in een groot huis. "Doet alles u daar niet aan uwe man denken?" vraagt de dame aan ons ma. Ons ma antwoordt : "'t Hangt allemaal af vanuit welke hoek ge het bekijkt." Overal schilderijen, boeken, de schoenen van onze pa staan er nog, zijn boekentas ook... Gelukkig blijft ze in het huis wonen. Ze zouden er morgen al 46 jaar wonen. Officieel is onze ma nu weduwe. Gisteren is ze voor het eerst opnieuw naar het kerkhof gegaan. Ze heeft heel wat meegemaakt de laatste dagen. De laatste maand. Gelukkig heeft ze nog haar kinderen en haar vriendinnen. Mensen vragen of ze niet liever naar een appartement zal verhuizen. Maar wij geven haar de raad in het huis te blijven wonen. Waarom veranderen? Ze is zo gewoon aan de buurt, aan de mensen. "Make, wacht nog maar wat met opruimen, je hebt (hopelijk) nog zeeën van tijd voor je..." "Er zijn mensen die 115 jaar worden, daartegen ben jij nog een "jong veulen"..." Hopelijk blijft ze nog heel lang bij ons...
Wenn Sie die Liebe haben sind Sie niemals allein...
Een voorstel voor een hele goede job ligt in mijn mailbox. Ik kijk naar boven en denk : "Dat is een knipoog van onze pa (zaliger)..." Het is nog niet voor meteen, maar ik heb goede hoop. Ons ma slaat er zich doorheen. Ze beantwoordt de laatste kaartjes die ze gekregen heeft. Ik denk - meer dan ooit - dat de dood niet echt bestaat, dat de dode verdergaat op een ander plan. Noem het een paradijs, noem het de hemel.
Toen ik 4 was - sweet sweet memories. Vader moest voor zijn baas een zaak afhandelen in Luxemburg. "Papa, breng je mij een zwart popje mee van Luxemburg?" Onze pa tegen ons ma : "Waar ga ik dat vinden,..." "Papa, ik wil niets anders, alleen een zwart popje..." Hij kwam na één week terug ipv na drie dagen maar wel mét een zwart popje. Oogverblindend mooi. Ik dolgelukkig.
Op de dag van zijn begrafenis moest ik zijn kleinzoon (mijn zoon) wakker bellen. Hij was bij vrienden blijven slapen en nog naar een fuif geweest de nacht voordien. Hij heeft wel hele goede punten op een zeer moeilijk examen. Hij heeft een aardje naar zijn grootvaartje. Een lach en een traan. Ach, iedereen verwerkt de rouw op zijn manier.
De begrafenis was mooi. De muziek innemend. De pastoor sprak de juiste woorden. Mijn partner (moslim) verwonderde zich over het bewieroken en het kussen van de pateen waarbij men iets in de schaal kon werpen en een kaartje kreeg. Mensen die we zo lang niet meer hadden gezien, zagen we plots terug. Nadien ging het richting kerkhof gelegen naast het natuurreservaat. Op het moment dat de kist in de aarde neerplofte, begon ik hardop te snikken. Mijn zoon en mijn oudste dochter hielden me vast en ik voelde veel steun. Kraaien schreeuwden, het was bitterkoud maar gelukkig bleef het droog. De koffietafel was een goede afsluiter want ik zag hele vriendelijke mensen terug die ik al gans mijn leven ken. Weet je nog... Sweet sweet memories...
Ons ma herpakt zich. Ik gaf haar de raad zijn schoenen nog niet meteen weg te doen. "Make, neem de tijd om op te ruimen... Laat het een beetje een overgang zijn. Daarboven zal alles ook wel op het gemakske gebeuren..."
Via het internet vond ik het adres van een kozijn (langs vaderskant) terug, meer bepaald het adres van zijn firma. Ik belde naar de firma en de receptioniste gaf me het gsm-nummer en het adres door. Uiteraard had ik duidelijk vermeld dat het over een overlijden ging. Mijn kozijn was aangedaan door het nieuws. "Ik zal gans de dag weemoedig zijn," zei hij nog. Voor hem was zijn jonge nonkel (hij was 4 jaren jonger dan zijn moeder, de zus van mijn vader) een flamboyante vrijgezel. Zeer intelligent op het geniale af. "Hij had tot het topkader van X kunnen behoren indien hij zich niet bij het syndicaat had aangesloten." "Of een toppoliticus kunnen worden indien hij beter omkaderd was." "Hij had al zijn examens voor de rechten voor de middenjury moeten doen." Mijn kozijn herinnerde zich de prachtige tekeningen in zijn poëzie. De manier waarop mijn vader soms kon articuleren. Hij was zeer taalvaardig - zei hij. "Weet je dat jouw vader ooit een zweefvliegtuigje kocht?" "Weet je dat jouw vader - toen hij nog niet getrouwd was - met een décapotable rondreed." (Het merk ongaat me maar mijn kozijn kende het wel) Mijn kozijn was zeer aangedaan door het sterfgeval.
Ik herinnerde me deze morgen de dag waarop mijn vader me inschreef aan de VUB. "Zou je echt geen rechten gaan studeren?" "Neen, ik wil Romaanse doen..." (Ik was vastbesloten).
Hij was zeer Vlaamsgezind. Op de doodsbrief prijken de iets vreemder klinkende namen van mijn kinderen tussen de Vlaamse en Duitse (1 broer woont in Duitsland) namen van de neefjes en de nichtjes.
Mijn vader is vannacht overleden. In tegenstelling met vele andere mensen die een goede band hebben met hun vader was onze band nooit zo goed. Ik zal nooit vergeten hoe ik de deur gewezen werd met slechts 1000 frank op de rekening. Maar goed, met ons ma is de band altijd goed gebleven. Nu is hij dood. Gestorven omstreeks drie uur in de morgen. Een harde klap voor ons ma die hem altijd nabij was, hij was ouder dan haar en zij heeft hem altijd geholpen, toen de aftakeling begon. Hij was vooral een afwezige vader. Maar ook een vader die de poort opende naar de buitenwereld, hij ruilde een provinciestad in voor een hoofdstad, hij nam ons mee naar internationale tentoonstellingen. Hij was ook bekend in literaire kringen als liefhebber van de taal en literatuur en kende van nabij Jeroen Brouwers. Het deed raar aan. Een sterk intens droevig moment. Het groeten van het lijk in de slaapkamer van mijn ouders. De aalmoezenier, het bidden... Moeder brak. De broers (ouder dan mij) organiseerden alles. 1 broer uit Duitsland zal nog overkomen met zijn familie. Ik voelde sterk de steun van mijn overleden zuster Els die drie jaren jonger was dan mij. Ergens is het goed dat hij niet te vèr is moeten aftakelen. Maar ik heb al zolang afscheid van hem genomen. Het was op de duur meer een formele relatie die we hadden en al hield hij van zijn nageslacht, misschien waren mijn kinderen afkomstig uit mijn relatie met Mo, een "allochtoon" die verdomd meer Brusselaar is dan mezelf, een beetje een nieuwigheid op zijn gedachtengoed. Multicultureel was niet echt zijn ding, ook al hield hij van hen,... Met mijn zoon ging hij graag naar het natuurhistorisch museum. Toen mijn zoon nog jonger was. Straks moet ik het aan mijn kroost vertellen. Ik heb hier een ontzettend dubbel gevoel bij, weet niet hoe ik me moet houden. Op het einde van de week is het begrafenis... Hopelijk houden ze het simpel. Al hield hij veel van zware muziek.
Pachelbel Canon in D Major
Verdomd, nu moet ik alweer janken. Soms een afwezige vader, soms een extravagante vader, onze band was eigenlijk nooit zo goed. Maar zonder hem was ik nooit geworden wie ik nu ben... Een vader zal altijd een vader blijven...
