Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
21-11-2010
STERFT DEZE BLOG EEN STILLE DOOD
Het antwoord is neen. Ik stop niet met deze blog. Alleen, mijn home computer is gecrasht en de kinderen zijn met hun laptop op kot en ieder heeft graag zijn gerief. Maar vooral heb ik het véél te druk, in mijn professioneel leven. Ik heb mijn directrice gezegd dat ik ermee wil kappen en ze vond het fantastisch dat ik het al zo lang volhield. Om niet te zeggen hoe weinig amateurs er zijn voor deze job. Ik mag het mezelf niet meer aandoen. Ik verdien beter. Toch heb ik haar beloofd het nog vijf weken vol te houden. Dus, lieve mensen, ik ben niet dood, mijn blog ook niet, alleen, het zat allemaal wat tegen de laatste tijd. Hopelijk brengt volgend jaar beterschap. Waarin ik wel geëvolueerd ben, is in de reactie op bepaalde dingen. Ik ben veel meer zen geworden in het beheersen en controleren van situaties. Ik heb ook veel tijd voor mezelf nodig want ik ben leeg als een leeggeprikte ballon. Dus zorg ik vooral goed voor mezelf op dit moment. "Chéris toi-même et le monde te chériras..." Een doordenkertje.
Mijn partner is een gematigde tot zeer gematigde moslim. Zelf ben ik een zeer gematigde katholiek. Mijn jongste gelooft NIET in God. Heeft ze me daarnet verteld. Maar ze gelooft in mij, in zichzelf, in het leven. Of ik in God geloof? Ik geloof in een sterke kracht die dingen samenbrengt, maar ik denk niet dat ik als mensje het niveau, de trilling, van God kan bereiken. Erover discuteren heeft dus geen zin. Er zijn hogere energieën, wezens, entiteiten. Daar ben ik van overtuigd. Ook is er leven voor het leven en leven na de dood. Mijn jongste dochter heeft een vriendin die op school haar hoofddoek afneemt en buiten de school haar hoofddoek draagt. Sommigen zeggen haar buiten de school geen goedendag meer. Mijn dochter wel. Ik ben er blij om. Een opvoeding zonder vooroordelen. We zijn wie we zijn hier thuis en sluiten bij geen enkele groep aan. We doen het zelf en zijn de acteurs van ons eigen leven. Als kind al was iedereen voor mij gelijk.
dat iets nooit meer zal gebeuren of toch niet op zo'n manier. Dan pats en boem, gebeurt het toch. Er is geen ontkomen aan. Vraag is natuurlijk, welke de kracht is die hierachter schuilt. Een mama voelt wat goed is voor haar kinderen. Ik liet haar 2 dagen gerust, zonder te bellen naar haar kot. Ze moest studeren, belangrijke dingen doen. En zie, ze heeft het toch maar gedaan. 18/20. Word niet te perfectionistisch, schattie, maar ik ben fier op jou. Mama's zijn psychologen voor hun kinderen. Omgekeerd zijn kinderen spiegels voor hun mama. Nu ik veel met kinderen (van anderen) bezig ben, kijk ik naar hun mama en hun papa. Elk kind op zich is een perfecte mengeling van twee wezens. Het gaat verder dan intelligentie, ego of schoonheid. Het gaat over de "ziel". Soms is de ziel wat ziek, soms is ze gelukkig, soms stralend. Een bepaald persoon zoekt oogcontact, knikt en ik keer bescheiden terug in mijn schulp van samenwonende en trouwe vrouw. "Hij heeft wel iets," denk ik dan en "ja, we zouden wel goed overeenkomen." Maar thuis wacht mijn maatje, mijn makker zonder Maes. Ik drink rode wijn bij de spaghetti samen met mijn jongste. "Laat ons doen als echte Italianen doen." Moke trekt zijn neus op : "Il ne faut pas les inciter à boire." "On ne boit pas, chéri, on déguste..." "On fait comme les Italiens." Een kennis zegt dat het warm is in haar houten chalet. Goed voor de liefde - denk ik dan. "Ja, als je niet veel kleren aanhebt, " zegt iemand. "Het is niet alleen dat, de warmte is een positief gegeven voor de liefde," antwoord ik.
Het zal komen doordat ik tussen de buildings werk, maar ik moest onverwijld aan Central Park denken toen ik deze late namiddag rond de Basiliek wandelde om een chocoladebrood te kopen in een zeer exclusieve bakkerij. Goudgeel waren de blaadjes van de bomen. De Marokkaanse bruid die poseerde zag eruit als een snoepje. Rozen in het donkere haar. Mijn oma en overgrootmoeder hebben ook nog geposeerd op foto's bij of rond hun huwelijk. Het heeft iets weg van Titanic. Sjiek en met heel veel kant en krullen. Maar goed, de late namiddag had goud in de mond en het was heel aangenaam vertoeven buiten. In dit leven zal ik dus niet of nooit trouwen. Het is misschien een vervolg van een vorig leven waarin ik als zwarte slavin werkte bij een rijke weduwnaar en tijdens de nacht zijn sponde deelde. Veel liefde dus maar niks officieel. Het is raar. Het zou wel kunnen kloppen eigenlijk. Officieel stellen we ook in dit leven weinig voor, we wonen samen. We hebben wel drie kinderen en die doen het voorlopig goed in het leven en ondanks het feit dat ze op kot zijn, komen ze nog heel vaak naar huis om te verpozen en dan vertoef ik veel in de keuken en hou ik me bezig met de was en de strijk. Soms brengen ze ook iemand mee, het liefst onverwacht. Er is een jongen wiens mama ik enkel aan de telefoon gesproken heb, omdat ze even later stierf aan één of andere ziekte. Ik zou zo graag hebben dat hij zijn weg vindt in het leven. Hij had een hele lieve mama. Soms sterven de lieve mensen het eerst. Een traan, een prentje en weg zijn ze... Voor heel lang... De overblijvenden moeten het met elkaar zien te redden. Als ze voor elkaar wat zorgen, is de dode blij. Denk ik toch... Misschien bezoek ik morgen het graf van onze pa. Misschien ook niet. Ik weet het nog niet. Hij zal er nog heel lang liggen. Het is aangenaam herfstweer, niet zo koud. Binnen een paar weken vieren de moslims het offerfeest. "C'est depuis qu'on n'achète plus de mouton, que je n'ai plus de chance..." zaagt Moke. Ik hoop in stilte dat zijn vriend ons wat schaap meebrengt, maar dat is weer een egoïstische economische gedachte van mijn kant. Als Moke nu toch eens zijn zin krijgt... Ik ben wel ongeveer de enige hier thuis die graag schaap lust. Het leven is als een film. Brussel. De clash van culturen. Een beetje gezwans. 's Avonds wordt er lekker gegeten : pitta, Marokkaans brood, pompoensoep, Croque Monsieur, Rustlers, Chocoladebrood. Het is hier altijd de zoete inval.
dan kom ik er morgen. Dat is mijn nieuwe filozofie. Ik kijk de laatste tijd heel anders tegen de dingen aan. Mijn jongste zit in het voorlaatste jaar ASO richting moderne talen en ze stelt me vragen over Assisenzaken. Denkend aan het feit dat mijn zoon bijna de leeftijd heeft van die jongen die beschuldigd wordt van moord op zijn familieleden, stel ik me even in de plaats van die jongen. Welk leven gaat hij tegemoet? Hoelang moet hij vastzitten? Ok, een paar moorden is niet niks, maar stel dat hij nu eens schizofreen is. Of een overdosis had geslikt en rare dingen is beginnen doen. Dingen zijn eigenlijk niet zo simpel als we wel willen denken. Het is allemaal niet zo eenvoudig. De ene reageert zus en de andere zo. Ondertussen leren we allemaal wat bij. Want dat is het leven toch... Een beetje een leerschool. En dan die Clottemans. Veroordeeld vooraleer er een proces had plaatsgevonden. Nu, ze zocht aandacht maar dat is normaal als men geen vaderfiguur heeft gekend. Ze heeft misschien de mediatizering van het proces in de hand gewerkt. Het zal je dochter maar zijn die in zo'n proces verwikkeld is. Gisteren had ik een mooie droom. Ik droomde over een "wintertuin" in zwart-wit-goud. U ziet het, beste lezers, aan "mooie fantazie" geen gebrek. Ik ben oprecht blij dat die invalide man de lotto heeft gewonnen. Eindelijk iemand die niet op straat moet gaan voor de verhoging van de pensioenleeftijd. Want daar gaat het om, centen, centen, centen... Morgen is het misschien "Sainte Touche" in mijn leven. Het manna valt uit de hemel, enfin, dat hoop ik toch... Al zijn de bruintjes altijd vlug op. Alleen de "wintertuin" is niet te betalen. Immaterieel. Ik was er graag gebleven maar moet om vijf uur mijn warme bedje uit om de toekomst van de Brusselse jeugd te verzekeren.
zou ik het toch niet zo slecht gedaan hebben in het leven. Dixit een klasgenootje van vroeger die me van jongsaf aan gekend heeft en ook het stijfdeftige milieu van waaruit ik kom. Ze praatte over mij met een ander vriendinnetje van vroeger, een echte losbol toen. "Ze was wel tof maar een beetje "seutig" met die witte haarband en die vlechtjes." (over mij dan) Toen ik tien jaar was, moest ik van mijn ma met dergelijk kapsel rondlopen. Aangezien ik een "braafke" was... Maar ja, op mijn zestiende brak ik los. Ik heb mezelf voor een groot deel zelf opgevoed. Trok de stad in... In Brussel bestond mijn eerste ontmoeting overdag uit een halve pooier en een stel meiden om hem heen. Het werd me meteen duidelijk dat dit ook niet de weg was die ik zou volgen maar ergens tussenin... Mijn klasgenootje vindt dat ik het goed gedaan heb. Van puur traditioneel stijfdeftig naar een "vrijere" levenswandel. Ze moest eens weten welke watertjes ik allemaal doorzwommen heb. Ergens hou ik nog van al de liefdes die ik gehad heb. Ze maakten me losser en los. Eén ding is gebleven : ik ben nog altijd even puur. Niet maagdelijk dan maar puur wat de "mind" betreft. Meer moet dat niet zijn. Een beetje Eli, een beetje Dirk, een beetje Luc, een beetje Eric, een beetje Rudy, een beetje Nouredin, een beetje Abdelmajid, een beetje Ronny, een beetje Mike, een beetje Bart, een beetje Hans, een beetje vanalles en nog wat. Een beetje heel veel Moke. Sorry, als ik iemand vergeten ben. Ze zijn nu allemaal "gelukkig" getrouwd. Ik ook trouwens, al ben ikzelf niet getrouwd en zal dit ook nooit zijn.
Wachtzaal van de dokter. Vele zieke mensen. Deftige oudere dametjes, mooi gekapt. Een paar heren van mijn leeftijd of iets jonger. Een paar vrouwen van rond de vijfendertig. Ikzelf. Een man van Arabische of Turkse afkomst komt binnen, met een wandelstok. Hij gaat zitten. Zijn vrouw vergezelt hem en verlaat de wachtzaal. De dokter begint met de consultaties. We wachten allemaal. Na een uur komt de dochter van de Arabische (dat had ik ondertussen uit de taal begrepen) man binnen. De dokter laat een behandelde patiënt buiten en ze overvalt hem met haar assertiviteit. Die wil haar vader laten voorsteken, zoveel is duidelijk. De man zegt : "La la la..." (Neeje, neeje, neeje) Hij voelt zich gegeneerd. De dokter kan niet op tegen de assertiviteit van de Arabische dochter van de man en vraagt de mensen drie minuutjes geduld uit te oefenen. Achteraf volgt protest in de geledingen. Blijkt nogmaals dat we in een "kastenmaatschappij" leven en iedereen er andere normen op nahoudt. "Ils me volent un quart d'heure," zegt een dametje. Uiteindelijk is het mijn beurt (met een kwartier vertraging) en kom ik na 2 uur 20 aan de beurt. Tekort aan huisartsen?
Het "item" heeft al vele namen gehad. Nu noemen ze het "loopbaanbeheer". Een uittreksel, een jaaruittreksel met betrekking tot mijn loopbaan als werknemer in België. 1 keer per jaar ligt het in de bus. Ik leg het bij de rest van de loopbaanpapieren en stel vast dat ik reeds actief ben op de arbeidsmarkt sedert einde 1985. Toch al een hele prestatie - moet ik zeggen. Ik kluste ook bij als student. Daarnaast bracht ik drie kinderen groot. Misschien daarom dat ik me goed in anderen kan inleven. "On a dit cela à mon fils..." De dame doet haar verhaal. Ik zeg dat haar zoon zeer intelligent is. Ook zeer gevoelig. "Il a eu des troubles de comportement... Cela m'a déjà pris beaucoup de temps..." Ik zeg dat hij niet opvallend moeilijk doet. Er is veel "moeilijker". Bovendien is het een intelligente jongen. En dan... op de manier die me zo eigen is, misschien is dat nog het meest eigen aan mezelf, laat ik mezelf een beetje de visionair spelen. Ja, mevrouwtje, ik zie hem slagen in de lagere school, het ASO en verder nog hogere studies. Dat gedrag komt wel in orde. Eigenlijk mankeert er aan iedereen iets. "Quelqu'un voulait le mettre dans une école d'enseignement spécial..." "Surtout pas..." antwoord ik. Ik geef hem een schouderklopje en feliciteer hem over zijn goede kennis van de hoofdsteden van België. Zelf ben ik ook niet Miss Perfect. Misschien lijd ik ook aan één of andere vorm van ADHD bij momenten. Bij momenten ben ik zeer actief en wil ik dit en dat ondernemen. Sommige momenten ben ik wat uitgeblust. Aan iedereen mankeert iets en de jongere generaties hebben nog veel fijnere tentakels omdat ze in een andere periode zijn grootgebracht waarin er veel meer trillingen en stralingen zijn. Het ADN verandert dus van structuur. Maar liefde en proberen anderen wat meer te begrijpen, verandert alles. Het is natuurlijk niet op 1,2,3 gedaan en het vraagt tijd.
Ze komen uit landen met de meest vreemde namen Ze vullen mijn dag Ze zijn allemaal anders Ze luisteren niet altijd even goed Ik doe een "mise en scène" en ze luisteren beter Een bus voert me langs een gammele kasseienweg naar huis Ik word heen en weer geschokt en zo ook vanbinnen Alle vaste gedachten vallen als een kaartenhuis uiteen Ik denk aan vroeger Ik denk aan nu In de kringloopwinkel vind ik een fruitmand voor het kot van mijn zoon Bij Blokker een vuilbak en een rode staanlamp Het was iets te donker op zijn kot Mijn dochter hing de eerste dagen veel met ons aan de telefoon Vandaag stilte, ze begint het er naar haar zin te krijgen Of ligt de verzonden code van de gsmkaart die ik haar kocht daar voor iets tussen "Maandag ga ik naar Gent, ma, om mijn andere vrienden te bezoeken" De herfst sijpelt binnen op de speelplaats van de school Ik loop onder een paraplu Singing in the rain Een Arabische oma vertelt me haar leven Haar zeven mooie kinderen Haar lastige man die al eens een avontuurtje heeft met een ander Voor haar zijn mannen "poubelle" Haar kinderen en kleinkinderen vullen haar leven Ze spreekt op haar manier zeer "poëtisch" Een beetje theatraal Ik herken Moke in haar als hij begint te vertellen Het is als de wind van de woestijn Een zin die veel gedachten met zich meetrekt Een ganse karavaan Zandtinten "J'aime bien les produits artisanaux au marché de Jette le dimanche..." Arganolie, rozenzalf, allemaal poedertjes en zalfjes en serums en oliën om jezelf eens goed in de watten te leggen... Een back to naturebad Ik schrijf mijn opdrachten op in een kalender van Ecolo die ik gratis op het sociaal forum kreeg Mensen zullen me een vreemde snuiter vinden Voor hen ben ik de vreemde... Inch'allah... In de frigo ligt er eten van Kongo Een soort bladerdeeg met gehakt Volgende keer wil ik Moambe proeven...
heb ik zoveel lezers gehad. Wie ze zijn, ik heb er het raden naar. Maar goed, dat geeft ook niet, ik hou wel van wat mysterie. Het zijn drukke tijden voor mij. Ik werk me te pletter op een concentratieschool maar vraag me af wanneer ik betaald zal worden want het contract is nog niet getekend. Ze zouden betalen - hebben ze gezegd. Nu voor mij is het duidelijk : betalen ze vrijdag niet, bye bye. Mijn idealisme kent grenzen. Ik krijg wel heel veel terug van de kinderen. Morgen is het Europese manifestatie tegen de besparingen en ligt gans Brussel plat. We zullen de fietsen van Jc Decaux eens uittesten. Of zou ik het wagen om met mijn eigen fiets te gaan? Neen, liever niet en ik heb toch een villo abonnement. De kinderen beginnen zich op hun kot te settelen en ze lijken het goed naar hun zin te hebben. Met vriendenkring uiteraard. En er is de gsm waardoor communiceren zoveel gemakkelijker is. De jongste leert Duits. "Schattie, luister wat naar Rammstein..." "Pffff... mama, wat is het meervoud van der Sohn, we moeten dat zelf opzoeken..." "Die Söhne" denk ik, ... Een Frans-Duits Duits-Frans woordenboek uit de Kringloopwinkel hielp ons zo uit de nood.
Ik heb veel nagedacht de laatste tijd. Mensen kiezen niet waar ze geboren worden. Daarom : gelijke kansen voor iedereen, in de mate van het mogelijke. Nog nooit was ik zo democratisch ingesteld. Erg toch dat mensen zoals ik, met een democratische rechtvaardige ingesteldheid, het zo moeilijk hebben om te over-leven, telkens moeten vechten voor hun rechten. Toch ga ik morgen niet manifesteren. De kinderen op de school wachten op mij, rekenen op mij, en stabiliteit is zeer belangrijk in deze on-stabiele wereld. Een klein lichtje maakt soms het verschil, zeker weten. De besparingen zullen er sowieso komen. Misschien organiseren ze zulke manifestaties alleen om de gevoelens van het plebs (waartoe ik ook behoor) te kanaliseren. Om de gevoelens wat te filteren, allez, de onvrede met de besparingen enzo... Er is zoveel dubbel discours. Ik zie mijn ziel wederom in mijn lichaam afdalen, net voor mijn geboorte, net voor het allemaal begon. De verdedigster van de underdog. De stille verdedigster. Ik had rijk geboren kunnen worden. Handen vol goud. In ruil ervoor kreeg ik een warm hart.
Het zou een paar keer in een leven voorkomen. Well, here we are... Soms zie ik het echt niet meer zitten. Het komt ook door de overlast op het werk, een zieke collega en je staat er alleen voor. Mijn stem is 's avonds geen stem meer. We hebben een juridische kwestie gewonnen maar de andere partij is insolvabel (ocmw) en de advocaat vraagt nog honoraria. "Pourra-t-on payer par échelonnement, maître..." "Bien sûr..." Het is dat ik ik de kinderen niet met schulden wil achterlaten, anders... OMG, dit zit werkelijk diep, heel diep... Y en a marre... By the way, de RVA wil me weer oproepen voor een activeringsgesprek maar het zal nog een negen maanden duren of zo, zeggen ze, want ik heb gewerkt en werk opnieuw. Hallo zeg, hebben die lui niets anders te doen dan brave werkende burgers te couilloneren.
Het wordt tijd dat ik weer kaarsjes brand want het gaat echt niet meer. Toch zal ik deze mindere stonde ook weer over-leven. Vallen en opstaan - wordt er beweerd. Maar de val lijkt niet te stuiten en ik ben nog slechts een schim van wie ik ben. Wanneer de hergeboorte?
Namen, namen, namen... Hele vreemde namen... Wie was Madegöl ook weer? En wie Ezra, wie Ibtissam??? Een leger vol namen... Mijn job is niet te onderschatten. Mensen rekenen op mij. Tijdelijk onmisbaar. Toch verlang ik naar een easier leven, wat meer comfort in het dagelijks leven en dan heb ik het niet over geld. Ik moet elke dag om klokslag vijf opstaan, anders ben ik te laat op het werk. Gelukkig moet ik maar één bus nemen. Mijn eigen kroost vertrekt deze week op kot. Waar is de tijd dat zij klein waren? Grote kinderen, grote zorgen. Mijn zoon moest een bed aanschaffen voor op zijn kot, want er lagen enkel matrassen in de kamer. De bureaus waren tijdelijk uitgeput. Voorlopig heeft hij nog een grote tafel op zijn kot die teveel plaats in beslag neemt. Hoofdzaak is dat het een betaalbaar kot is, want jullie weten dat ik allesbehalve in het geld zwem. Tekort aan ingenieurs - lees ik. Wel, ik heb dan toch die bijdrage geleverd aan de staat, door een zoon in die richting te laten studeren. Staat, welke staat? Is er hoegenaamd nog een staat? Wat verwachten de mensen? Volgens mij is een lobby erop uit de sociale zekerheid te kelderen. Deze lobby steunt radicalere partijen. Hoe dan ook, niets is nog zeker. Achter mijn pensioen zal ik later ook kunnen fluiten, denk ik. Daarom volg ik vanaf volgend jaar een cursus aan de academie voor Schone Kunsten. Mijn dochter gaat ook op kot met een vriendin. Ons ma zegt : "Bij ons thuis was het niet waar geweest, een kot wilden wij niet betalen..." Maar ma, de tijden veranderen,... Zelf heb ik mijn winteroutfit bij elkaar gesprokkeld in een hippe kringloopwinkel waar een lange stevige Oosteuropese schone met een grote glimlach de kleren behandelt alsof het haute couture betreft en waar een jonge hippe zwarte man nooit om een mopje verlegen is. Leuke winkel. Een paarse korte jas waarvan ik de knopen opnieuw aannaaide en een slim jeans in een leuke stof. Op mijn kast brandt een kaars om in de lotto te winnen. Voorlopig win ik kleine winsten. Wie het kleine niet eert... Gisteren naar de kapper geweest om mijn lange haren wat te degraderen. Ze vonden mijn kleur mooi. Ze vroegen wat ik erop deed. Wel een pigmentering en dan natuurlijke shampoos op basis van henna, "vinaigre de mûre", gefilterd koffiedik, soms wat eigeel, arganolie. Een heel ritueel maar met resultaat. Je ziet niet echt uitgroei. Het resultaat is opnieuw bruin haar. Bij de conditioner zorg ik wel voor een goede geur, zeer belangrijk. Zo zie je maar, natuurlijk kan ook goed zijn.
staan even op een lager pitje. Vanwege te druk. Vanwege het "gouvernante" zijn op grote schaal. Ik heb een druk onregelmatig uurrooster. In het begin waren er veel problemen ivm het contract. Waarschijnlijk mag ik het deze week tekenen. Het leven is niet easy going tegenwoordig. Het wordt er allemaal niet gemakkelijker op. Veel liever was ik een tijdje gewoon thuis gebleven maar ik word altijd gestalkt door de RVA alsof ik de enige beschikbare ben voor de arbeidsmarkt. Er is jonger, nietwaar? Maar bibie is veelzijdig en ze kunnen haar altijd goed gebruiken. Ik droom ervan een kansspel te winnen. Honderdduizend euro of zo. Er bestaat een kans, ik voel het. Mijn jongste dochter zegt dat kansspelen en lotto voor laaggeschoolden zijn. Maar ik ben een simpele madam ondanks veel bagage. Maar de bagage laat ik in mijn backpack. Ik loop er niet mee te koop. Een pure ziel, zeg maar. De laatste tijd heb ik me echt alleen gevoeld. Ik word een veel te sterke madam naar mijn goesting. Er is weinig dat me nog van mijn sokkel kan blazen. Wanneer krijg ik wat ademruimte? Een telefoontje in de vroege vooravond. Of we eens op bezoek willen komen in New York, altijd welkom bij mijnheer Ali. Een familielid van Moke. Graag genoeg maar het geld voor de tickets ontbreekt. Vliegtuigtickets. Misschien toch maar meedoen aan dat kansspel, je weet maar nooit. Ik heb altijd al een "raar" leven gehad. "I'd love to visit Central Park and the Museum of Modern Art," sis ik in de telefoon. Alles goed met Ali, zijn Amerikaanse (protestantse) madam en hun zoon van achttien of negentien die nu ook op de univ zit. "Ze komen precies nog goed rond..." zeg ik tegen Moke, denkend aan het feit dat er in de VS niet zoveel sociale zekerheid zit ingebakken in het systeem. "Ils ont hérité des parents de la dame." Ze werkte vroeger in een advocatenkantoor en werkt er misschien nog. Ali in één of andere superette. "We come with our backpack and sleeping bags, a little place is enough for us..." droom ik verder aan de telefoon. "Oh, our house is very big with plenty of space and large rooms..." antwoordt Ali nog. Het moet er eens van komen. In de Colruyt heb ik getoast op mijn nieuwe job. Met degustatie Argentijnse wijn. Ik stond er gans alleen.
Saltimbanqueske staat voor mezelf. Niet voor het oplossen van de situatie in dit ingewikkelde landje. Politiek is een ver-van-mijn-bedshow. Ooit was het anders. Nu interesseert het mij niet meer. Ik heb voorlopig genoeg aan mijn eigen sores. Interims? Laat me niet lachen! Waarom ben je zoveel veranderd van job, waarom, waarom? Het lijkt wel een kruisverhoor. Ik heb de ganse zaak gelaten voor wat het is. Ach, neen, als ik me telkens moet rechtvaardigen voor dit of dat (wat worden we toch sikkeneurig in dit allesbehalve stabiele landje), dan interesseert het me niet meer. Ik speel niet meer mee. Een gebedje naar hierboven : "Angels, I am in deep shit, really deep shit..." Met 400 euro uitkering kan ik geen studies betalen voor de kinderen... Dan hebben ze het toch gehoord daarboven. Waarschijnlijk ontlokt het geweeklaag van Saltimbanqueske een schaterlach daarboven. Ik surf op het internet en vind iets wat ik ooit nog gedaan heb als studentenjob in mijn prille leventje toen. Helaba, een opportuniteit. Ik vloog erop. Telefoneren in de Colruyt (het sympathieke aanvullen van de rekken door de bedienden werkt aanstekelijk op mijn activiteitsgraad), mailen op de laptop van mijn oudste dochter (tussen soep en patatten), wat heen-en-weer geloop en vooral heel veel enthousiasme. Wat ik doe, verklap ik niet, ik hou me bezig met het welzijn van de jeugd. Mijn intellectueel brein stop ik in een koffertje, nu moet ik vooral luisteren en helpen waar nodig. Mijn man kreeg het bijna aan zijn tikker. Dit is weer een uit de lucht gevallen job. Heel veeleisend. Heel onzeker, wat brengt de toekomst, maar alla, we zijn weer bezig. Aan de slag. Buiten een zere keel, ben ik er goed vanaf gekomen, uit mijn eerste werkweek. Op de job ontmoette ik een lagere schoolvriendin. Ze wist nog dat we altijd eerste en tweede van de klas waren. Al is "Mistinguetteke" nog een veel groter vedette dan mezelf. Da Bomb noem ik haar weleens. Ne numéro. Ik kreeg het warm aan mijn hartchacra van al de emoties deze week. Mensen. Niet twijfelen. De engelen bestaan echt. En ze zorgden voor Saltimbanqueske. Noot : als zelfs een hele verstandige mijnheer die 16 jaar interims op de Europese unie heeft gedaan, niet meer aan de bak komt vanwege concurrentie van nieuwe lidstaten momenteel, wat moet ik dan zeggen, het manusje-van-alles die zowat op elke plek interims heeft gedaan. Hetgeen hilarische toestanden geeft achteraf, want je komt die tegen of die die of die kent en zo kent de hele wereld elkaar. Altijd blij dat ik mezelf met een aura van mysterie omgeven heb.
Als je een nieuwe start neemt, staan alle wegen open. Deuren sluiten zich, andere gaan open. Ik mocht mijn eerste nieuwe "nederlaag" ondergaan. Vanwege niet geschikt voor de functie. Geen nood, ik vind wel iets anders. Het weer zat ook niet mee, de hemelsluizen braken letterlijk open en de mensen hadden me zo vlug niet verwacht. Het verwonderde hen dat ik op tijd was voor de sollicitatie, want de meesten verdwalen de allereerste keer. Ik liet me leiden door mijn intuïtie maar vond de mensen die het gesprek afnamen helemaal niet op dezelfde golflengte zitten. Wat een "vijandigheid". Ik heb toch niemand vermoord naar mijn weten. Het zal de jobhopping zijn en we zijn duidelijk niet in Amerika. Volgende keer beter. Ik schreef me dan maar bij een ander bureau in waar ik goed onthaald werd. Het ene bureau is het andere niet. Maar nu is er Olivia. Olivia zal ervoor zorgen dat ik goed op mijn pootjes terechtkom. Olivia. Voor haar naam alleen al zou ik mijn best doen. Een mooie naam. Een naam uit een stripverhaal, uit een feelgood tekenfilm. Ze was heel even de goede fee voor mij en gaf me weer wat hoop. Ach, misschien vind ik wel een leuke bijverdienste. Klein beginnen (wederom) is de boodschap. Vanaf volgende maand gaat mijn portemonnee op dieet. Ik moet dan twee koten betalen voor mijn univ-studenten en weet bij God niet hoe ik dit zal flikken. We zullen één dag op twee koken. Leven met 120 euro per week. Dan komen we er wel. Een soort selfmade budgetbegeleiding. "J'aime bien vos chaussures, ce n'est pas que je veux vous draguer, mais j'aime bien vos chaussures," zegt een man met een baardje tegen mij terwijl hij de rolluik van zijn winkel laat zakken. "Je ne me laisserais même pas draguer," zeg ik op een agressief toontje (als een soldaat uit het leger van Napoléon die met zijn laarshakken een paar slagen tegen de grond geeft) "mais c'est vrai que les chaussures, c'est mon truc..."
allez, ne pas bouder sur les efforts, flink zijn en tegen bakken kritiek kunnen. Gisteren, in de helft van een regenachtige morgen, bezocht ik het interimkantoor. Het plaatje oogde weinig positief, de consulente vroeg zich af wat ze tegen de werkgevers moest zeggen vanwege de jobhopping. Maar ik bleef ijzig kalm, deed een goede test voor een bedrijf en zei dat, als het van de eerste keer niet zou lukken, het de tweede of derde keer misschien wel lukt. Ik wàs en bleef kalm. En zie... Vandaag al twee positieve antwoorden, allez, al twee plaatsen waar ik mij mag aanbieden. Ergens ben ik heel blij dat ik 47 ben en al een heel parcours achter de rug heb. Het is allemaal niet zo evident momenteel. Het is ook gemakkelijker als men het zich allemaal niet zo aantrekt. Een neen heb je, een ja kun je krijgen, see... Misschien ben ik gewoon een sterke vrouw geworden. O ja, ik huil ook soms, maar alleen als niemand het ziet. Stilletjes op mijn kussen. "Hallo, daarboven, wanneer houden jullie je eens met mij bezig, verdorie... Waarom moet ik altijd zo sterk zijn... Give me a break..." Moke - volop in de Ramadan - heeft geen oren naar mijn sores. De kinderen leiden hun leven. Maar de jongste van 16 voelt net altijd wat ik nodig heb en verwent mij met een extra knuffel. Voor haar ben ik top. Gisteren naar Bokes in het Park geweest met Els de Schepper erbovenop. Wat een schwung zit in die "mademoiselle." Haar muziek of performance kan ik heel zeker waarderen. De Fixkes waren ook goed, maar ik ben minder vertrouwd met het Antwerps dialect. Het is raar maar ik zie me al naar mijn toekomstig werk vertrekken, waar het ook is. Je kunt het plaatsen in het "dimensieverhaal". Je doet je ding, je speelt je rol, je staat op, wast jezelf, neemt een ontbijt en vertrekt naar een plaats waar je werkt. Derde dimensie.
Met dank aan mijn doodgeboren zuske daarboven in de wolken die waarschijnlijk weer gans haar trukendoos heeft moeten bovenhalen om mij weer in de running te krijgen. Mijn zuske en ik, een dubbelplaneet, maar daarover later meer. Het is zo dat haar wezen in het mijne resoneert als een soort echo, alsof ik dingen beleef hier beneden en zij die dingen beleeft via mij en vice versa. Via haar treed ik een wereld van kleuren en muziek en decoratie binnen. Als kind legde ik mijn pop in de wieg toen ze niet mee uit de kliniek kwam tot onststeltenis van mijn tante die hiervoor boos was. 's Nachts bad ik tot Jezeke om haar terug levend te maken. Als kind zag ik kindjes spelen in een tv'tje in de lucht. Een soort verschijning maar niet van Maria of zo. Gewoon een blik op de andere dimensie, vermoed ik. Mama vroeg : "Met wie praat je?" maar ik zweeg en droeg het geheim in mij. Bovendien speelde ik toch met mijn poppen zodat het ongemerkt voorbijging. Later verdrong ik het beeld een beetje maar ik hield ervan boeken te lezen met fantazieverhalen alsof zij mij hierdoor iets wou zeggen. Op mijn zestiende hoorde ik een stem die me zei met wie ik zou samenwonen. Even later voelde het alsof ik een donkere zak over mijn hoofd kreeg, om te vergeten. Maar ik vergat niets. Ik kreeg een druk leven met heel veel steun van bovenaf (waarschijnlijk via haar). Meermalen ben ik aan de dood of het gevaar ontsnapt. Mijn partner en kinderen eveneens. Eén maand vóór de dood van mijn pa begin maart heb ik haar echt gezien zoals ze nu leeft in de vierde dimensie. Het hiernamaals zoals ze dat zeggen. Ze heeft er een mooie kleurrijke stek met gevarieerd landschap rondom en veel prachtige kleuren. Het klikte meteen. Ze heeft korte donkere haren in tegenstelling tot mezelf (ik heb lange haren). Ze is stralend en groter dan mezelf. Mijn jongste dochter heeft veel weg van haar (mijn zus zou haar tante zijn, voor mij is ze ook haar tante) en als ik haar horoscoop bereken heeft ze een horoscoop die lijkt op die van mezelf en ook wat op die van mijn jongste dochter. Soulmates (Zielemaatjes) zeg maar (Niet te verwarren met Twin Souls of Tweelingzielen). Anyway, ze zei toen (één maand vóór de dood van mijn pa) : "Hilde, zeg aan mama dat ik haar heel graag zie..." Hetgeen ik ook gedaan heb. (Zie blog van 1/2/2010 "Sister here I am") Ik denk dat ze mama steunt na de dood van onze pa. Ze zou nu bijna 44 zijn in aardse tijd maar ziet er hooguit 35 uit. Daarboven "conserveren" ze goed zonder Q10 of Dokter Botox of Perricone of wie of wat dan ook.
Ik kom haar tegen in de supermarkt. Haar haren op kinlengte met een froufrou vooraan het voorhoofd. Ze ziet er goed uit. Werkte halftime in de zuigelingenconsultatie en het NWK/ONE van de gemeente. "Quel âge ils ont déjà maintenant les enfants?" Volgt een korte uitleg. Volgend jaar 2 studenten die univ volgen en de jongste die net zestien geworden is en naar het vijfde jaar van de humaniora gaat. "Ils grandissent vite..." "Oui, ils sont partis au festival pendant cinq jours... On est seul à la maison." "Monsieur ça va?" "Oui, monsieur va bien, il fait son ramadan." (il = mijnheer Parelstuif) "Et vous et votre mari?" "On est divorcé, je suis avec un algérien maintenant.." "Qui fait aussi son ramadan?" "Oui, je me lève très tôt (trois heures) pour faire son petit-déj..." "Moi, non, je mets le réveil, et il prépare ça tout seul comme un grand..." (Il = mijnheer Parelstuif) Mijnheer Parelstuif. Vraagt me honderdmaal per dag om de kinderen te sms'en. Er zou eens iets moeten misgaan. Ik laat los. Ze moeten hun ding kunnen doen, zich amuseren. Natuurlijk is het erg dat een bandlid van een bekende groep dood is. Mijn oudste dochter heeft het liedje nog gezongen alvorens ze vertrok. Dood en leven. Het is allemaal verweven.
"Neen, ma, God bestaat niet..." zegt mijn oudste (zoon) vol overtuiging. "God bestaat wel, maar wij misschien niet..." antwoord ik bescheiden. Nu ik begrijp hem wel. Hij heeft veel meegemaakt het voorbije jaar. (zie ook archief blog ivm wat er op oudejaarsnacht gebeurd is) Wat mij betreft, geloof ik in het bestaan van God. Een soort superintelligentie. De mens bevindt zich dan ergens in een derde dimensie (tussen drie en vier). Ergens op de rand van de derde dimensie. In hogere dimensies is men verder ontwikkeld. Maar als men teruggaat in de tijd kunnen die van de lagere dimensie u niet zien. Als alles tegelijkertijd gebeurt, verleden heden toekomst, dan is men misschien in een hogere dimensie diegene waarvan men nog niet weet dat men hem of haar is als men in de lagere dimensie is. Heel ingewikkeld? Toch niet. Momenteel ben ik echt into de derde dimensie. Ik doe wat ik als kind deed. Spelen met poppen. De zorg voor mijn kinderen. Ze gaan naar festivals, gaan uit, maar komen thuis eten en slapen. Er zijn dan nog die bergen was en afwas. Enerzijds ben ik down to earth. Anderzijds is mijn hoofd in de wolken. Ik weet dat ik nog zeker niet alles weet, enkel een tipje van de sluier. Van de sluier van God. We zitten eigenlijk allemaal in een materialisatie van de ervaring van God. De big bang is voor mij een soort orgasme. Misschien vergis ik mij maar het is waard om even over na te denken. Ondertussen maak ik mij gereed, mentaal gereed, om terug aan de slag te gaan. In de krant lees ik een artikel over een baas van de politie van Gent(?) die echte rampspoed heeft doorstaan en zijn plaats is kwijtgeraakt. Hopelijk vindt hij nog een nieuwe job. Want een leefloon van 923 euro of zo is veel te weinig om van te leven. Niet voor mij want ik zou een cent in twee bijten en kan desnoods van recyclage leven. Maar die man had een zeer goede positie. Dan heeft hij ook nog twee studenten. Zelf zou ik nooit een leefloon krijgen, want ik woon samen en heb een huis. Maar goed, ik ben wel een manusje-doet-alles, heb niet te lang gestudeerd (iets met talen), kan ook niet zoveel maar toch vanalles. Ik droomde deze nacht over de univ. In eerste masters ontmoet mijn zoon zijn toekomstige. Ik kan me vergissen maar het is hetgeen ik doorkrijg. Voorlopig gaat hij nog veel uit en is niet meteen toe aan een vaste relatie na een eerste liefje waarmee de relatie afgelopen is. Zou ik hem vertellen wat ik doorkrijg? Nu, als ik eerste masters doorkrijg, ziet het er goed uit voor het vervolg van zijn studie. Een diploma is en blijft belangrijk. Beste mensen, ik weet ook niet waar ik bij mijn volgende job ga terechtkomen. Het is ook allemaal niet zo belangrijk, ik neem mijn bagage mee. Trust. Vertrouwen. In God (het leven) we trust. Dat dimensiegedoe is eigenlijk een toffe gedachte die hoop geeft. Waarom wanhopen als je vastzit in shit. Ooit geraak je er wel uit en je zit toch nog maar tussen drie en vier (dimensie). Hoeveel verdien ik (Tosca) als ik werk? 1250 euro netto of zo. 300 euro er bovenop die volledig naar de RSZ gaat. 400 euro die onmiddellijk naar de belastingen gaat. Als samenwonende betaal ik 30 procent belastingen. Maar goed, ik word dan niet gestalkt door de RVA en kan netjes mijn schulden afbetalen. Een fijne 15 augustus voor iedereen. Halfoogst. De helft van de oogst is binnen. Maria Hemelvaart.
We hebben hier thuis thee in alle soorten variaties. De vrienden van mijn dochter vinden dat hier in huis superlekkere thee is. Maar ja, om één uur 's nachts smaakt alles, zeker? Nu, ik hou van thee. Moke maakt altijd muntthee op basis van muntbladeren, wat groene Chinese thee als basis en heel veel suiker. Ik hou het graag bij zakjes thee. Mijn gezondheid is pico bello sedert ik thee drink, dus ik kan het aan iedereen aanraden;
die ik de afgelopen tijd mocht horen, zijn de woorden van S. Hawking, een Britse ruimtespecialist en nog zoveel meer. Het klimaat is nu echt om zeep en inderdaad, we hebben er alle belang bij de ruimte in te trekken. Aan mij zal het niet liggen want mijn ecologische voetafdruk is nogal beperkt. Maar sommigen hebben drie, vier planeten nodig met hun levenswijze. Het huis van de Vader kent vele woningen. Dimensies bijvoorbeeld. Wij leven hier op Aarde in de Derde Dimensie. Op dit moment nog. Nu, wat staat er eigenlijk te gebeuren? Vele klimatologische rampen én doden. Waar gaan die naartoe als die reïncarneren en misschien niet meer op een kapotte aardbol geboren kunnen worden? Waarschijnlijk naar een andere planeet. Zelf hou ik veel van de Egyptische sfinkswezens en Egyptische jakhalswezens die op muren geportretteerd staan. Wie weet waren zij buitenaardse wezens. Uiteraard zijn we niet alleen in de ruimte. Of wat dacht u? Bruxelles-sur-Mer, Brussel-aan-Zee, het zal misschien ooit nog werkelijkheid worden. Als de ijskap nog meer smelt en het oceaanwater naar voren duwt. Overstromingen, migraties, volksverhuizingen. In afwachting leef ik nog bewuster. Laat die kl-regering stoppen met verkwisting. We moeten weer de autobelasting betalen. Gelukkig is er nog geen fietsbelasting.
