Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
19-09-2010
NAMEN
Namen, namen, namen... Hele vreemde namen... Wie was Madegöl ook weer? En wie Ezra, wie Ibtissam??? Een leger vol namen... Mijn job is niet te onderschatten. Mensen rekenen op mij. Tijdelijk onmisbaar. Toch verlang ik naar een easier leven, wat meer comfort in het dagelijks leven en dan heb ik het niet over geld. Ik moet elke dag om klokslag vijf opstaan, anders ben ik te laat op het werk. Gelukkig moet ik maar één bus nemen. Mijn eigen kroost vertrekt deze week op kot. Waar is de tijd dat zij klein waren? Grote kinderen, grote zorgen. Mijn zoon moest een bed aanschaffen voor op zijn kot, want er lagen enkel matrassen in de kamer. De bureaus waren tijdelijk uitgeput. Voorlopig heeft hij nog een grote tafel op zijn kot die teveel plaats in beslag neemt. Hoofdzaak is dat het een betaalbaar kot is, want jullie weten dat ik allesbehalve in het geld zwem. Tekort aan ingenieurs - lees ik. Wel, ik heb dan toch die bijdrage geleverd aan de staat, door een zoon in die richting te laten studeren. Staat, welke staat? Is er hoegenaamd nog een staat? Wat verwachten de mensen? Volgens mij is een lobby erop uit de sociale zekerheid te kelderen. Deze lobby steunt radicalere partijen. Hoe dan ook, niets is nog zeker. Achter mijn pensioen zal ik later ook kunnen fluiten, denk ik. Daarom volg ik vanaf volgend jaar een cursus aan de academie voor Schone Kunsten. Mijn dochter gaat ook op kot met een vriendin. Ons ma zegt : "Bij ons thuis was het niet waar geweest, een kot wilden wij niet betalen..." Maar ma, de tijden veranderen,... Zelf heb ik mijn winteroutfit bij elkaar gesprokkeld in een hippe kringloopwinkel waar een lange stevige Oosteuropese schone met een grote glimlach de kleren behandelt alsof het haute couture betreft en waar een jonge hippe zwarte man nooit om een mopje verlegen is. Leuke winkel. Een paarse korte jas waarvan ik de knopen opnieuw aannaaide en een slim jeans in een leuke stof. Op mijn kast brandt een kaars om in de lotto te winnen. Voorlopig win ik kleine winsten. Wie het kleine niet eert... Gisteren naar de kapper geweest om mijn lange haren wat te degraderen. Ze vonden mijn kleur mooi. Ze vroegen wat ik erop deed. Wel een pigmentering en dan natuurlijke shampoos op basis van henna, "vinaigre de mûre", gefilterd koffiedik, soms wat eigeel, arganolie. Een heel ritueel maar met resultaat. Je ziet niet echt uitgroei. Het resultaat is opnieuw bruin haar. Bij de conditioner zorg ik wel voor een goede geur, zeer belangrijk. Zo zie je maar, natuurlijk kan ook goed zijn.
staan even op een lager pitje. Vanwege te druk. Vanwege het "gouvernante" zijn op grote schaal. Ik heb een druk onregelmatig uurrooster. In het begin waren er veel problemen ivm het contract. Waarschijnlijk mag ik het deze week tekenen. Het leven is niet easy going tegenwoordig. Het wordt er allemaal niet gemakkelijker op. Veel liever was ik een tijdje gewoon thuis gebleven maar ik word altijd gestalkt door de RVA alsof ik de enige beschikbare ben voor de arbeidsmarkt. Er is jonger, nietwaar? Maar bibie is veelzijdig en ze kunnen haar altijd goed gebruiken. Ik droom ervan een kansspel te winnen. Honderdduizend euro of zo. Er bestaat een kans, ik voel het. Mijn jongste dochter zegt dat kansspelen en lotto voor laaggeschoolden zijn. Maar ik ben een simpele madam ondanks veel bagage. Maar de bagage laat ik in mijn backpack. Ik loop er niet mee te koop. Een pure ziel, zeg maar. De laatste tijd heb ik me echt alleen gevoeld. Ik word een veel te sterke madam naar mijn goesting. Er is weinig dat me nog van mijn sokkel kan blazen. Wanneer krijg ik wat ademruimte? Een telefoontje in de vroege vooravond. Of we eens op bezoek willen komen in New York, altijd welkom bij mijnheer Ali. Een familielid van Moke. Graag genoeg maar het geld voor de tickets ontbreekt. Vliegtuigtickets. Misschien toch maar meedoen aan dat kansspel, je weet maar nooit. Ik heb altijd al een "raar" leven gehad. "I'd love to visit Central Park and the Museum of Modern Art," sis ik in de telefoon. Alles goed met Ali, zijn Amerikaanse (protestantse) madam en hun zoon van achttien of negentien die nu ook op de univ zit. "Ze komen precies nog goed rond..." zeg ik tegen Moke, denkend aan het feit dat er in de VS niet zoveel sociale zekerheid zit ingebakken in het systeem. "Ils ont hérité des parents de la dame." Ze werkte vroeger in een advocatenkantoor en werkt er misschien nog. Ali in één of andere superette. "We come with our backpack and sleeping bags, a little place is enough for us..." droom ik verder aan de telefoon. "Oh, our house is very big with plenty of space and large rooms..." antwoordt Ali nog. Het moet er eens van komen. In de Colruyt heb ik getoast op mijn nieuwe job. Met degustatie Argentijnse wijn. Ik stond er gans alleen.
Saltimbanqueske staat voor mezelf. Niet voor het oplossen van de situatie in dit ingewikkelde landje. Politiek is een ver-van-mijn-bedshow. Ooit was het anders. Nu interesseert het mij niet meer. Ik heb voorlopig genoeg aan mijn eigen sores. Interims? Laat me niet lachen! Waarom ben je zoveel veranderd van job, waarom, waarom? Het lijkt wel een kruisverhoor. Ik heb de ganse zaak gelaten voor wat het is. Ach, neen, als ik me telkens moet rechtvaardigen voor dit of dat (wat worden we toch sikkeneurig in dit allesbehalve stabiele landje), dan interesseert het me niet meer. Ik speel niet meer mee. Een gebedje naar hierboven : "Angels, I am in deep shit, really deep shit..." Met 400 euro uitkering kan ik geen studies betalen voor de kinderen... Dan hebben ze het toch gehoord daarboven. Waarschijnlijk ontlokt het geweeklaag van Saltimbanqueske een schaterlach daarboven. Ik surf op het internet en vind iets wat ik ooit nog gedaan heb als studentenjob in mijn prille leventje toen. Helaba, een opportuniteit. Ik vloog erop. Telefoneren in de Colruyt (het sympathieke aanvullen van de rekken door de bedienden werkt aanstekelijk op mijn activiteitsgraad), mailen op de laptop van mijn oudste dochter (tussen soep en patatten), wat heen-en-weer geloop en vooral heel veel enthousiasme. Wat ik doe, verklap ik niet, ik hou me bezig met het welzijn van de jeugd. Mijn intellectueel brein stop ik in een koffertje, nu moet ik vooral luisteren en helpen waar nodig. Mijn man kreeg het bijna aan zijn tikker. Dit is weer een uit de lucht gevallen job. Heel veeleisend. Heel onzeker, wat brengt de toekomst, maar alla, we zijn weer bezig. Aan de slag. Buiten een zere keel, ben ik er goed vanaf gekomen, uit mijn eerste werkweek. Op de job ontmoette ik een lagere schoolvriendin. Ze wist nog dat we altijd eerste en tweede van de klas waren. Al is "Mistinguetteke" nog een veel groter vedette dan mezelf. Da Bomb noem ik haar weleens. Ne numéro. Ik kreeg het warm aan mijn hartchacra van al de emoties deze week. Mensen. Niet twijfelen. De engelen bestaan echt. En ze zorgden voor Saltimbanqueske. Noot : als zelfs een hele verstandige mijnheer die 16 jaar interims op de Europese unie heeft gedaan, niet meer aan de bak komt vanwege concurrentie van nieuwe lidstaten momenteel, wat moet ik dan zeggen, het manusje-van-alles die zowat op elke plek interims heeft gedaan. Hetgeen hilarische toestanden geeft achteraf, want je komt die tegen of die die of die kent en zo kent de hele wereld elkaar. Altijd blij dat ik mezelf met een aura van mysterie omgeven heb.
Als je een nieuwe start neemt, staan alle wegen open. Deuren sluiten zich, andere gaan open. Ik mocht mijn eerste nieuwe "nederlaag" ondergaan. Vanwege niet geschikt voor de functie. Geen nood, ik vind wel iets anders. Het weer zat ook niet mee, de hemelsluizen braken letterlijk open en de mensen hadden me zo vlug niet verwacht. Het verwonderde hen dat ik op tijd was voor de sollicitatie, want de meesten verdwalen de allereerste keer. Ik liet me leiden door mijn intuïtie maar vond de mensen die het gesprek afnamen helemaal niet op dezelfde golflengte zitten. Wat een "vijandigheid". Ik heb toch niemand vermoord naar mijn weten. Het zal de jobhopping zijn en we zijn duidelijk niet in Amerika. Volgende keer beter. Ik schreef me dan maar bij een ander bureau in waar ik goed onthaald werd. Het ene bureau is het andere niet. Maar nu is er Olivia. Olivia zal ervoor zorgen dat ik goed op mijn pootjes terechtkom. Olivia. Voor haar naam alleen al zou ik mijn best doen. Een mooie naam. Een naam uit een stripverhaal, uit een feelgood tekenfilm. Ze was heel even de goede fee voor mij en gaf me weer wat hoop. Ach, misschien vind ik wel een leuke bijverdienste. Klein beginnen (wederom) is de boodschap. Vanaf volgende maand gaat mijn portemonnee op dieet. Ik moet dan twee koten betalen voor mijn univ-studenten en weet bij God niet hoe ik dit zal flikken. We zullen één dag op twee koken. Leven met 120 euro per week. Dan komen we er wel. Een soort selfmade budgetbegeleiding. "J'aime bien vos chaussures, ce n'est pas que je veux vous draguer, mais j'aime bien vos chaussures," zegt een man met een baardje tegen mij terwijl hij de rolluik van zijn winkel laat zakken. "Je ne me laisserais même pas draguer," zeg ik op een agressief toontje (als een soldaat uit het leger van Napoléon die met zijn laarshakken een paar slagen tegen de grond geeft) "mais c'est vrai que les chaussures, c'est mon truc..."
allez, ne pas bouder sur les efforts, flink zijn en tegen bakken kritiek kunnen. Gisteren, in de helft van een regenachtige morgen, bezocht ik het interimkantoor. Het plaatje oogde weinig positief, de consulente vroeg zich af wat ze tegen de werkgevers moest zeggen vanwege de jobhopping. Maar ik bleef ijzig kalm, deed een goede test voor een bedrijf en zei dat, als het van de eerste keer niet zou lukken, het de tweede of derde keer misschien wel lukt. Ik wàs en bleef kalm. En zie... Vandaag al twee positieve antwoorden, allez, al twee plaatsen waar ik mij mag aanbieden. Ergens ben ik heel blij dat ik 47 ben en al een heel parcours achter de rug heb. Het is allemaal niet zo evident momenteel. Het is ook gemakkelijker als men het zich allemaal niet zo aantrekt. Een neen heb je, een ja kun je krijgen, see... Misschien ben ik gewoon een sterke vrouw geworden. O ja, ik huil ook soms, maar alleen als niemand het ziet. Stilletjes op mijn kussen. "Hallo, daarboven, wanneer houden jullie je eens met mij bezig, verdorie... Waarom moet ik altijd zo sterk zijn... Give me a break..." Moke - volop in de Ramadan - heeft geen oren naar mijn sores. De kinderen leiden hun leven. Maar de jongste van 16 voelt net altijd wat ik nodig heb en verwent mij met een extra knuffel. Voor haar ben ik top. Gisteren naar Bokes in het Park geweest met Els de Schepper erbovenop. Wat een schwung zit in die "mademoiselle." Haar muziek of performance kan ik heel zeker waarderen. De Fixkes waren ook goed, maar ik ben minder vertrouwd met het Antwerps dialect. Het is raar maar ik zie me al naar mijn toekomstig werk vertrekken, waar het ook is. Je kunt het plaatsen in het "dimensieverhaal". Je doet je ding, je speelt je rol, je staat op, wast jezelf, neemt een ontbijt en vertrekt naar een plaats waar je werkt. Derde dimensie.
Met dank aan mijn doodgeboren zuske daarboven in de wolken die waarschijnlijk weer gans haar trukendoos heeft moeten bovenhalen om mij weer in de running te krijgen. Mijn zuske en ik, een dubbelplaneet, maar daarover later meer. Het is zo dat haar wezen in het mijne resoneert als een soort echo, alsof ik dingen beleef hier beneden en zij die dingen beleeft via mij en vice versa. Via haar treed ik een wereld van kleuren en muziek en decoratie binnen. Als kind legde ik mijn pop in de wieg toen ze niet mee uit de kliniek kwam tot onststeltenis van mijn tante die hiervoor boos was. 's Nachts bad ik tot Jezeke om haar terug levend te maken. Als kind zag ik kindjes spelen in een tv'tje in de lucht. Een soort verschijning maar niet van Maria of zo. Gewoon een blik op de andere dimensie, vermoed ik. Mama vroeg : "Met wie praat je?" maar ik zweeg en droeg het geheim in mij. Bovendien speelde ik toch met mijn poppen zodat het ongemerkt voorbijging. Later verdrong ik het beeld een beetje maar ik hield ervan boeken te lezen met fantazieverhalen alsof zij mij hierdoor iets wou zeggen. Op mijn zestiende hoorde ik een stem die me zei met wie ik zou samenwonen. Even later voelde het alsof ik een donkere zak over mijn hoofd kreeg, om te vergeten. Maar ik vergat niets. Ik kreeg een druk leven met heel veel steun van bovenaf (waarschijnlijk via haar). Meermalen ben ik aan de dood of het gevaar ontsnapt. Mijn partner en kinderen eveneens. Eén maand vóór de dood van mijn pa begin maart heb ik haar echt gezien zoals ze nu leeft in de vierde dimensie. Het hiernamaals zoals ze dat zeggen. Ze heeft er een mooie kleurrijke stek met gevarieerd landschap rondom en veel prachtige kleuren. Het klikte meteen. Ze heeft korte donkere haren in tegenstelling tot mezelf (ik heb lange haren). Ze is stralend en groter dan mezelf. Mijn jongste dochter heeft veel weg van haar (mijn zus zou haar tante zijn, voor mij is ze ook haar tante) en als ik haar horoscoop bereken heeft ze een horoscoop die lijkt op die van mezelf en ook wat op die van mijn jongste dochter. Soulmates (Zielemaatjes) zeg maar (Niet te verwarren met Twin Souls of Tweelingzielen). Anyway, ze zei toen (één maand vóór de dood van mijn pa) : "Hilde, zeg aan mama dat ik haar heel graag zie..." Hetgeen ik ook gedaan heb. (Zie blog van 1/2/2010 "Sister here I am") Ik denk dat ze mama steunt na de dood van onze pa. Ze zou nu bijna 44 zijn in aardse tijd maar ziet er hooguit 35 uit. Daarboven "conserveren" ze goed zonder Q10 of Dokter Botox of Perricone of wie of wat dan ook.
Ik kom haar tegen in de supermarkt. Haar haren op kinlengte met een froufrou vooraan het voorhoofd. Ze ziet er goed uit. Werkte halftime in de zuigelingenconsultatie en het NWK/ONE van de gemeente. "Quel âge ils ont déjà maintenant les enfants?" Volgt een korte uitleg. Volgend jaar 2 studenten die univ volgen en de jongste die net zestien geworden is en naar het vijfde jaar van de humaniora gaat. "Ils grandissent vite..." "Oui, ils sont partis au festival pendant cinq jours... On est seul à la maison." "Monsieur ça va?" "Oui, monsieur va bien, il fait son ramadan." (il = mijnheer Parelstuif) "Et vous et votre mari?" "On est divorcé, je suis avec un algérien maintenant.." "Qui fait aussi son ramadan?" "Oui, je me lève très tôt (trois heures) pour faire son petit-déj..." "Moi, non, je mets le réveil, et il prépare ça tout seul comme un grand..." (Il = mijnheer Parelstuif) Mijnheer Parelstuif. Vraagt me honderdmaal per dag om de kinderen te sms'en. Er zou eens iets moeten misgaan. Ik laat los. Ze moeten hun ding kunnen doen, zich amuseren. Natuurlijk is het erg dat een bandlid van een bekende groep dood is. Mijn oudste dochter heeft het liedje nog gezongen alvorens ze vertrok. Dood en leven. Het is allemaal verweven.
"Neen, ma, God bestaat niet..." zegt mijn oudste (zoon) vol overtuiging. "God bestaat wel, maar wij misschien niet..." antwoord ik bescheiden. Nu ik begrijp hem wel. Hij heeft veel meegemaakt het voorbije jaar. (zie ook archief blog ivm wat er op oudejaarsnacht gebeurd is) Wat mij betreft, geloof ik in het bestaan van God. Een soort superintelligentie. De mens bevindt zich dan ergens in een derde dimensie (tussen drie en vier). Ergens op de rand van de derde dimensie. In hogere dimensies is men verder ontwikkeld. Maar als men teruggaat in de tijd kunnen die van de lagere dimensie u niet zien. Als alles tegelijkertijd gebeurt, verleden heden toekomst, dan is men misschien in een hogere dimensie diegene waarvan men nog niet weet dat men hem of haar is als men in de lagere dimensie is. Heel ingewikkeld? Toch niet. Momenteel ben ik echt into de derde dimensie. Ik doe wat ik als kind deed. Spelen met poppen. De zorg voor mijn kinderen. Ze gaan naar festivals, gaan uit, maar komen thuis eten en slapen. Er zijn dan nog die bergen was en afwas. Enerzijds ben ik down to earth. Anderzijds is mijn hoofd in de wolken. Ik weet dat ik nog zeker niet alles weet, enkel een tipje van de sluier. Van de sluier van God. We zitten eigenlijk allemaal in een materialisatie van de ervaring van God. De big bang is voor mij een soort orgasme. Misschien vergis ik mij maar het is waard om even over na te denken. Ondertussen maak ik mij gereed, mentaal gereed, om terug aan de slag te gaan. In de krant lees ik een artikel over een baas van de politie van Gent(?) die echte rampspoed heeft doorstaan en zijn plaats is kwijtgeraakt. Hopelijk vindt hij nog een nieuwe job. Want een leefloon van 923 euro of zo is veel te weinig om van te leven. Niet voor mij want ik zou een cent in twee bijten en kan desnoods van recyclage leven. Maar die man had een zeer goede positie. Dan heeft hij ook nog twee studenten. Zelf zou ik nooit een leefloon krijgen, want ik woon samen en heb een huis. Maar goed, ik ben wel een manusje-doet-alles, heb niet te lang gestudeerd (iets met talen), kan ook niet zoveel maar toch vanalles. Ik droomde deze nacht over de univ. In eerste masters ontmoet mijn zoon zijn toekomstige. Ik kan me vergissen maar het is hetgeen ik doorkrijg. Voorlopig gaat hij nog veel uit en is niet meteen toe aan een vaste relatie na een eerste liefje waarmee de relatie afgelopen is. Zou ik hem vertellen wat ik doorkrijg? Nu, als ik eerste masters doorkrijg, ziet het er goed uit voor het vervolg van zijn studie. Een diploma is en blijft belangrijk. Beste mensen, ik weet ook niet waar ik bij mijn volgende job ga terechtkomen. Het is ook allemaal niet zo belangrijk, ik neem mijn bagage mee. Trust. Vertrouwen. In God (het leven) we trust. Dat dimensiegedoe is eigenlijk een toffe gedachte die hoop geeft. Waarom wanhopen als je vastzit in shit. Ooit geraak je er wel uit en je zit toch nog maar tussen drie en vier (dimensie). Hoeveel verdien ik (Tosca) als ik werk? 1250 euro netto of zo. 300 euro er bovenop die volledig naar de RSZ gaat. 400 euro die onmiddellijk naar de belastingen gaat. Als samenwonende betaal ik 30 procent belastingen. Maar goed, ik word dan niet gestalkt door de RVA en kan netjes mijn schulden afbetalen. Een fijne 15 augustus voor iedereen. Halfoogst. De helft van de oogst is binnen. Maria Hemelvaart.
We hebben hier thuis thee in alle soorten variaties. De vrienden van mijn dochter vinden dat hier in huis superlekkere thee is. Maar ja, om één uur 's nachts smaakt alles, zeker? Nu, ik hou van thee. Moke maakt altijd muntthee op basis van muntbladeren, wat groene Chinese thee als basis en heel veel suiker. Ik hou het graag bij zakjes thee. Mijn gezondheid is pico bello sedert ik thee drink, dus ik kan het aan iedereen aanraden;
die ik de afgelopen tijd mocht horen, zijn de woorden van S. Hawking, een Britse ruimtespecialist en nog zoveel meer. Het klimaat is nu echt om zeep en inderdaad, we hebben er alle belang bij de ruimte in te trekken. Aan mij zal het niet liggen want mijn ecologische voetafdruk is nogal beperkt. Maar sommigen hebben drie, vier planeten nodig met hun levenswijze. Het huis van de Vader kent vele woningen. Dimensies bijvoorbeeld. Wij leven hier op Aarde in de Derde Dimensie. Op dit moment nog. Nu, wat staat er eigenlijk te gebeuren? Vele klimatologische rampen én doden. Waar gaan die naartoe als die reïncarneren en misschien niet meer op een kapotte aardbol geboren kunnen worden? Waarschijnlijk naar een andere planeet. Zelf hou ik veel van de Egyptische sfinkswezens en Egyptische jakhalswezens die op muren geportretteerd staan. Wie weet waren zij buitenaardse wezens. Uiteraard zijn we niet alleen in de ruimte. Of wat dacht u? Bruxelles-sur-Mer, Brussel-aan-Zee, het zal misschien ooit nog werkelijkheid worden. Als de ijskap nog meer smelt en het oceaanwater naar voren duwt. Overstromingen, migraties, volksverhuizingen. In afwachting leef ik nog bewuster. Laat die kl-regering stoppen met verkwisting. We moeten weer de autobelasting betalen. Gelukkig is er nog geen fietsbelasting.
een boskind later een studente-avonturierster nog later een leuke vrijgezel(lin) nog wat later een warme liefdevolle jonge mama wat later een hop-on hop-off in de privésector nog wat later een filosofe en homeopaat en pedagoge en Keltische runenlegster en goede witte heks nu is er alleen nog mij met heel veel stukjes erin Proef je nog het vers brood uit je kindertijd? En die lekkere verse melk? Weet je nog hoe je het Afrika-probleem wou oplossen? Ze moesten de "pil" nemen (27 jaar geleden) Als kind was je "wijs" en als volwassene ben je een "kind"
en al diegenen die met de K geconfronteerd worden. Hopelijk vindt men ooit een middel om deze ziekte volledig uit te roeien. Op de Franstalige zender was er ooit sprake van een research-team dat ermee bezig was slapende cellen te isoleren en uit te roeien door een bepaalde methode. Het ging dan wel over het aids-virus. Hoe dan ook, research is en blijft belangrijk. Ook al ben ik ultra-progressistisch en deel ik allesbehalve het gedachtengoed van bovenstaande madam, toch wens ik haar het allerbeste en hoop ik dat ze nog lang en gelukkig met haar zoontjes mag leven en hen zien opgroeien. Zelf ga ik zelden of nooit naar een dokter vanwege "geen middelen". Als ik mijn kinderen al alles kan schenken wat ze nodig hebben, ben ik tevreden. Een aantal jaren geleden voelde ik me vaak futloos en moe. Misschien droeg ik toen wel één of andere ziekte in mij. Maar schulden noopten en nopen mij altijd door te gaan. Hopelijk blijf ik nog lang leven zodat ik al mijn schulden kan afbetalen. Neen, ik sta niet onder collectieve schuldbemiddeling of wat dan ook. Ik heb gewoon teveel kredieten omdat het inkomen ontoereikend is. Ik leef als een asceet maar heb wel drie kinderen die ik zo normaal mogelijk heb grootgebracht en verder grootbreng, want ze doen hogere studies. The sky is the limit. Het moet gezegd. Ik ben fortuinlijk in die zin dat ik veel geluk heb. Altijd ving één of andere mecenas (werkgever) me op uit de goot (als ik heel erg in het rood stond). Nu zal ik half augustus opnieuw beginnen zoeken. Restart from zero. Ik vertrouw erop dat het ditmaal goedkomt. Net als ik erop hoop dat zoveel mogelijk mensen K te boven komen. Ook Marie-Roos. Van mij krijgt ze alvast een bos virtuele roderoze rozen.
hing met bolle buik over de donkere velden. Hoe romantisch... Op weg naar het buitenland. Van Brussel naar het iets verdere Pajottenland. "Schatje, we kiezen liefst de grote wegen..." Ergens opzij van die grote weg hing de maan met bolle buik over de donkere velden. "Hoe romantisch," dacht ik bij mezelf. Mijn hartje werd heel klein en piepte en een soft gevoel maakte zich van mij meester. "Papa, maman s'est trompée de chemin..." Maar mama vergiste zich niet. Heel veel jonge mensen in groepjes bijeen. Luide muziek. Het "moussefeest" kon beginnen.
liggen zeer veel boeken waaronder Aladdin in Brussel van Piet Joostens (goh, ik was aangenaam verrast door dit ongewoon maar vlot geschreven boek, zo op en top Brussels!) en Les émigrants van W.G. Sebald. Soms vraag ik me af tot welk land ik behoor. Op mijn e-idkaart staat Belg. Officieel dus. Officieus behoor ik tot het land van mijn gedachten. Ik verkies dit laatste land omdat het niet overbevolkt is, ruimte heeft (4D!), zowel verleden als heden en toekomst in zich draagt. Home is wherever I lay my head en dat is goed zo. Het kapitaal regeert de wereld maar ik ben baas in eigen hoofd.
van vreemde afkomst (Aramees?) huilt op het kerkhof. Ze jankt het ganse perk bijeen. Ze jankt bij een graf. Vermoedelijk het graf van haar zoon. Er is een mooie grote foto van een mooie jongeman. De jongeman moet al een ganse tijd dood zijn - vermoed ik. Ik troost haar want ik voel zijn aanwezigheid dicht bij haar. "Il est près de vous, il ne faut pas pleurer, il vous aime et il aime que vous soyez heureuse..." "Merci," prevelt ze nog. Andere mensen kijken haar verwijtend aan, ze is het storend element voor hen op deze rustige namiddag. Onze pa heeft dan toch zijn grafzerk gekregen en opschrift in Engels schrift. Ons ma heeft er hele mooie plantjes bijgezet. Vier plantjes. Voor de vier kinderen? Uit lage containerbakken op het kerkhof recupereer ik een begoniaplant. Mits wat liefde en goede zorgen en wat snoeien en wat verpotten kan ik er opnieuw een mooi plantje van maken. Ik neem meteen ook een heleboel bruine potjes mee die ik zal gebruiken om mijn groentezaadjes in te doen. In de ban van de winkel "Nature et découvertes" heb ik me de laatste tijd ontpopt tot een echte tuinierster. Op de dag van de biodiversiteit kreeg ik vele zakjes zaad van bloemen. De potjes recupereerde ik in de containerbakken op het kerkhof. Enkel de teelaarde moest ik aanschaffen. Alles floreert prima zodat ik het eens met groenten wil proberen. Mijn dakterras is groot genoeg om er een biotuin van te maken. De laatste tijd doe ik meer en meer zelf. Mijn plan is om ook kleren te actualiseren. Zodat ik van oude kleren iets nieuws kan maken. Mijn dochters zijn erop uit met hun vriendinnen. Eerst picknicken en dan naar de film. Ik weet nog dat ik vroeger met hen ging picknicken bij het Jubelparkmuseum en daarna naar Egypte (de Egyptische afdeling, farao's e.d) en Griekenland (de witte zuilen) en Rome ging. Alles in het Jubelparkmuseum. Er zou een parkieteninvasie in het Brusselse zijn. Moke roept : "Notre voisin du quartier à la télé, l'Italien est interviewé sur les perruches à Bruxelles au parc Elisabeth..."
Ze keek in de kristallen bol en ontmoette even later in dit leven een "karikatuur" van de witte dominee. De witte dominee was volgens haar ook de man met wie ze in de Middeleeuwen in een hut samenleefde, in een nog vroeger leven. Een jongere man van het Zuiden (Spanje) die geen problemen had met haar heks zijn in de Middeleeuwen. Die haar bijstond toen ze (nog jong) stierf en voor haar kinderen zorgde. "Go for the real stuff," zei ze tegen zichzelf. Geen karikaturen. The real stuff. Toen kwam de klik. Pats. Boem. Het licht ging aan. Hij betrad haar magnetisch veld. "Nu worden de dingen serieus," dacht ze. "Gedaan met spelen..." Ze kwam hem tegen die ze al die jaren met zich meegedragen had in haar geest. The real stuff. Het ontbrekende stuk van de in tweeën geknapte ziel. De witte dominee. De Spaanse vriend uit de Middeleeuwen. The real stuff. De reïncarnatie van de heer van de plantage kreeg voor altijd een speciaal plekje in haar hart. Maar de nieuwe uitgave van de witte dominee kwam op de proppen en alles veranderde. Moraal van het verhaal : men moet niet teveel oordelen want men weet nooit hoe de vork in de steel zit. Het ene leven vloeit in het andere voort. Maar sjjjt, niet verder vertellen of ze verklaren je vooralsnog gek. En toch... Het zou vele dingen uitleggen. Men is wie men is.
Ze keek naar de spiegel. Ze zag haar gezicht langzamerhand veranderen. "Kaarsen heb ik nodig," dacht ze nog. Dat had die jongere collega vrijgezel haar vorig jaar verteld. Een jongen die zich bij het vreemdelingenlegioen in Frankrijk wilde laten inschrijven. Zijn vader hield zich bezig met een soortement "sorcellerie". "Ach, zonder die kaarsen zal het ook wel lukken...Ik zal mij inbeelden dat er kaarsen zijn." Even later veranderde haar gezicht in dat van een zwarte vrouw. Ze zag zichzelf op een plantage. Een soort bediende, kamermeid, noem maar op. Maar wel een zeer gewaardeerde bediende. Elke nacht ruilde ze de eigen woning in voor de mooiste kamer van de villa van de heer van de plantage. Dan werd ze de vrouw van de heer van de plantage die weduwnaar was. Ze vrijden lang en goed. Ze waren nooit officieel getrouwd. Ze kreeg een aantal kinderen met hem en niemand die hier verwonderd over deed. Haar grote boezemvriend (een blanke dominee) leerde haar lezen en schrijven en zelfs Latijn en Grieks en Frans. Ze leerde snel en goed. Haar boezemvriend en zij hadden een innige doch nooit geconsumeerde relatie want het paste niet dat hij als dominee met haar zou gaan. Maar het klikte wonderwel... Ze werd terug gekatapulteerd in het heden. Ze dacht eraan dat dingen als ringen met elkaar verbonden zijn. Het verleden kan je nooit helemaal uitwissen. Misschien bestond er wel zoiets als reïncarnatie. Het zou zovele dingen uitleggen en oplossen. "De geschiedenis is nooit wat ze lijkt. Altijd anders. Er moet ook niet teveel geoordeeld worden," dacht ze. Misschien klopte het verhaaltje wel. Of liever gezegd het "sprookje"...
"Papa, breng je voor mij een zwart popje mee, alstublieft," vroeg ze toen ze amper drie of vier jaar oud was.
Britse wetenschappers zijn tot de conclusie gekomen dat de kip er was vóór het ei. In de cellen van de kip zit een bepaalde proteïne die ervoor zou zorgen dat er eieren worden gelegd. Ik schreef ooit neer dat de gedachte aan de kip eerst bestond, die dan vorm kreeg onder de gedaante van het ei. Een soort "eidos" dus, een beeld van een kip dat ervoor zorgt dat er uit een ei een kip komt. Hoe dan ook, stof tot nadenken. In mijn humanioratijd leerde ik over Plato en "eidos" (beeld). Mijn jongste dochter vindt dat ik een "krak" ben omdat ik op het nippertje een Pukkelpopcombiticket wist te bemachtigen. Ik noem het een "neus" voor ... nu ja, geen zaken, maar andere dingen... Intuïtie... "Mama is een goede "heks"," zeg ik tegen haar. "Zeker weten," zegt ze. Zelf ben ik geen festivalganger (of het zou gratis moeten zijn), maar de kinderen gaan bijzonder graag naar festivals. Voor de sfeer, de muziek... Ik speur het internet af op zoek naar gratis filmvoorstellingen in de buurt. De combinatie avond, zonsondergang, publiek, open lucht, film doet ook wonderen. Hapjes én tapjes doen de rest.
onder een andere gedaante. Als een zwarte vrouw bijvoorbeeld. Dit dacht ik toen ik deze morgen voor de spiegel stond. Ik zou het best leuk vinden. Ik zou me - eerlijk gezegd - meteen thuisvoelen in mijn nieuwe gedaante. Ik weet het, het is warm, maar toch... Zouden er zwarte mensen zijn die zich inbeelden dat ze op een dag eens wit worden? Waarschijnlijk wel.
Laat dit duidelijk zijn. Ik werp geen steen naar wie dan ook en ben zelf moeder van een kroostrijk gezin van drie kinderen. Scène uit de Colruyt Jette : "Ouain...ouain...." "Enfin, ils pourraient quand même se taire, ces enfants. Une bonne fessée n'a jamais fait du tort à personne..." zegt een Franstalige grootmoeder. "Oui, et ce sont toujours les enfants des étrangers qui pleurent le plus..." zegt haar dochter. Ik luister hun gesprek af en bedenk dat we momenteel al met zeven miljard mensen op de aardbol zijn. Het zijn zeker niet de rijksten die steeds de meeste kinderen hebben. De mama duwde een winkelwagen voort met in haar zog vier kindjes.
Op de lijnbus naar Aalst kwamen er kindjes van vluchtelingen naast mij zitten. Ze spraken heel slecht Nederlands maar ik begreep hen en na vijf minuten wist ik dat ze uit Kosovo kwamen. Kosovo. Het woord alleen al toverde een glimlach op hun onschuldige gezichtjes. Ze waren lief maar héél nerveus. De papa sprak Kosovaars tegen hen en zag eruit als een sympathieke papa met heel donker glad haar en een flashy bril. Die mannen zijn graag "fier" op hun uiterlijk. De kindjes vroegen mij : "Hoe het je?" Eén meisje heette Lutitja. Het jongetje droeg kapotte schoenen.
Mijn dochters doen een studentenjob op dit moment. Mijn zoon gaat naar festivals, oefent voor zijn rijbewijs en trekt op met zijn vrienden. Hij studeert een hele moeilijke richting op de universiteit. We zijn niet rijk maar ook niet kansarm. Er zou zoveel meer moeten gebeuren op het vlak van die vluchtelingenzaken. Er is zoveel ingeweken armoede in ons land. Hoe gaat men dit ooit oplossen, vraag ik me af. Misschien niet al te veel vermenigvuldigen... Het is een optie. Maar ik kan het weten, kinderen kosten veel, veel geld, zeker als ze studeren...
Het moet gezegd, in onze gemeente hebben ze inspiratie zat om hun inwoners eens leuk te verrassen. Bij deze vergeef ik dan ook hun dure gemeentebelasting, kadaster en dergelijke. Er zijn ergere plaatsen om te wonen. De sfeer tussen de inwoners - zowel Frans- als Nederlandstaligen - zit zeer goed. Of komt het door het zwanzen..., anyway we hebben samen met de Franstaligen de "Vlaamse" feestdag gevierd. We hebben geklonken en getoast dat het een lieve lust was. Witte schuinwijn (vin mousseux), rode wijn, fruitsap van de wereldwinkel en spuitwater. Alles van zeer goede kwaliteit. We mochten ons ook aan een buffet bedienen en aten een heleboel lekkere Italiaanse hapjes. Voor herhaling vatbaar. Merci, madame de Schepen, u verricht voortreffelijk werk in deze crisistijden. We werden ook uitgenodigd voor een gratis filmvoorstelling in het Franstalig cultureel centrum. Op - 1. Daar werd de film Daens vertoond en zelfs al heb ik de film al een aantal keren gezien, de film lijkt steeds nieuw omdat ik onbewust de neiging heb deze minder fraaie toestanden te onderdrukken, zijnde de uitbuiting van de werkende mens, toendertijd in de fabrieken. Zeer de moeite. By the way, beste lezers, ik heb mijn loon nog steeds niet ontvangen. Nu ligt het aan de banken, zeggen ze. Als ik het dinsdag nog niet gekregen heb, zal ik hen eens een bezoekje moeten brengen, al ben ik momenteel in vakantie. Het is toch godgeklaagd dat werknemers zó behandeld worden. "Allez, Tosca, waar is je humor nu, waar is je relativeringsvermogen, jij kan toch tegen een stootje of niet soms?" Elixir d'Anvers. Een prachtige naam. Heel veel kruiden ook. Een beetje duur voor mij. Kruidenthee houdt me gezond. En al de rest ook natuurlijk,...
