Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
03-08-2010
ROOSJES VOOR MARIE-ROOS
en al diegenen die met de K geconfronteerd worden. Hopelijk vindt men ooit een middel om deze ziekte volledig uit te roeien. Op de Franstalige zender was er ooit sprake van een research-team dat ermee bezig was slapende cellen te isoleren en uit te roeien door een bepaalde methode. Het ging dan wel over het aids-virus. Hoe dan ook, research is en blijft belangrijk. Ook al ben ik ultra-progressistisch en deel ik allesbehalve het gedachtengoed van bovenstaande madam, toch wens ik haar het allerbeste en hoop ik dat ze nog lang en gelukkig met haar zoontjes mag leven en hen zien opgroeien. Zelf ga ik zelden of nooit naar een dokter vanwege "geen middelen". Als ik mijn kinderen al alles kan schenken wat ze nodig hebben, ben ik tevreden. Een aantal jaren geleden voelde ik me vaak futloos en moe. Misschien droeg ik toen wel één of andere ziekte in mij. Maar schulden noopten en nopen mij altijd door te gaan. Hopelijk blijf ik nog lang leven zodat ik al mijn schulden kan afbetalen. Neen, ik sta niet onder collectieve schuldbemiddeling of wat dan ook. Ik heb gewoon teveel kredieten omdat het inkomen ontoereikend is. Ik leef als een asceet maar heb wel drie kinderen die ik zo normaal mogelijk heb grootgebracht en verder grootbreng, want ze doen hogere studies. The sky is the limit. Het moet gezegd. Ik ben fortuinlijk in die zin dat ik veel geluk heb. Altijd ving één of andere mecenas (werkgever) me op uit de goot (als ik heel erg in het rood stond). Nu zal ik half augustus opnieuw beginnen zoeken. Restart from zero. Ik vertrouw erop dat het ditmaal goedkomt. Net als ik erop hoop dat zoveel mogelijk mensen K te boven komen. Ook Marie-Roos. Van mij krijgt ze alvast een bos virtuele roderoze rozen.
hing met bolle buik over de donkere velden. Hoe romantisch... Op weg naar het buitenland. Van Brussel naar het iets verdere Pajottenland. "Schatje, we kiezen liefst de grote wegen..." Ergens opzij van die grote weg hing de maan met bolle buik over de donkere velden. "Hoe romantisch," dacht ik bij mezelf. Mijn hartje werd heel klein en piepte en een soft gevoel maakte zich van mij meester. "Papa, maman s'est trompée de chemin..." Maar mama vergiste zich niet. Heel veel jonge mensen in groepjes bijeen. Luide muziek. Het "moussefeest" kon beginnen.
liggen zeer veel boeken waaronder Aladdin in Brussel van Piet Joostens (goh, ik was aangenaam verrast door dit ongewoon maar vlot geschreven boek, zo op en top Brussels!) en Les émigrants van W.G. Sebald. Soms vraag ik me af tot welk land ik behoor. Op mijn e-idkaart staat Belg. Officieel dus. Officieus behoor ik tot het land van mijn gedachten. Ik verkies dit laatste land omdat het niet overbevolkt is, ruimte heeft (4D!), zowel verleden als heden en toekomst in zich draagt. Home is wherever I lay my head en dat is goed zo. Het kapitaal regeert de wereld maar ik ben baas in eigen hoofd.
van vreemde afkomst (Aramees?) huilt op het kerkhof. Ze jankt het ganse perk bijeen. Ze jankt bij een graf. Vermoedelijk het graf van haar zoon. Er is een mooie grote foto van een mooie jongeman. De jongeman moet al een ganse tijd dood zijn - vermoed ik. Ik troost haar want ik voel zijn aanwezigheid dicht bij haar. "Il est près de vous, il ne faut pas pleurer, il vous aime et il aime que vous soyez heureuse..." "Merci," prevelt ze nog. Andere mensen kijken haar verwijtend aan, ze is het storend element voor hen op deze rustige namiddag. Onze pa heeft dan toch zijn grafzerk gekregen en opschrift in Engels schrift. Ons ma heeft er hele mooie plantjes bijgezet. Vier plantjes. Voor de vier kinderen? Uit lage containerbakken op het kerkhof recupereer ik een begoniaplant. Mits wat liefde en goede zorgen en wat snoeien en wat verpotten kan ik er opnieuw een mooi plantje van maken. Ik neem meteen ook een heleboel bruine potjes mee die ik zal gebruiken om mijn groentezaadjes in te doen. In de ban van de winkel "Nature et découvertes" heb ik me de laatste tijd ontpopt tot een echte tuinierster. Op de dag van de biodiversiteit kreeg ik vele zakjes zaad van bloemen. De potjes recupereerde ik in de containerbakken op het kerkhof. Enkel de teelaarde moest ik aanschaffen. Alles floreert prima zodat ik het eens met groenten wil proberen. Mijn dakterras is groot genoeg om er een biotuin van te maken. De laatste tijd doe ik meer en meer zelf. Mijn plan is om ook kleren te actualiseren. Zodat ik van oude kleren iets nieuws kan maken. Mijn dochters zijn erop uit met hun vriendinnen. Eerst picknicken en dan naar de film. Ik weet nog dat ik vroeger met hen ging picknicken bij het Jubelparkmuseum en daarna naar Egypte (de Egyptische afdeling, farao's e.d) en Griekenland (de witte zuilen) en Rome ging. Alles in het Jubelparkmuseum. Er zou een parkieteninvasie in het Brusselse zijn. Moke roept : "Notre voisin du quartier à la télé, l'Italien est interviewé sur les perruches à Bruxelles au parc Elisabeth..."
Ze keek in de kristallen bol en ontmoette even later in dit leven een "karikatuur" van de witte dominee. De witte dominee was volgens haar ook de man met wie ze in de Middeleeuwen in een hut samenleefde, in een nog vroeger leven. Een jongere man van het Zuiden (Spanje) die geen problemen had met haar heks zijn in de Middeleeuwen. Die haar bijstond toen ze (nog jong) stierf en voor haar kinderen zorgde. "Go for the real stuff," zei ze tegen zichzelf. Geen karikaturen. The real stuff. Toen kwam de klik. Pats. Boem. Het licht ging aan. Hij betrad haar magnetisch veld. "Nu worden de dingen serieus," dacht ze. "Gedaan met spelen..." Ze kwam hem tegen die ze al die jaren met zich meegedragen had in haar geest. The real stuff. Het ontbrekende stuk van de in tweeën geknapte ziel. De witte dominee. De Spaanse vriend uit de Middeleeuwen. The real stuff. De reïncarnatie van de heer van de plantage kreeg voor altijd een speciaal plekje in haar hart. Maar de nieuwe uitgave van de witte dominee kwam op de proppen en alles veranderde. Moraal van het verhaal : men moet niet teveel oordelen want men weet nooit hoe de vork in de steel zit. Het ene leven vloeit in het andere voort. Maar sjjjt, niet verder vertellen of ze verklaren je vooralsnog gek. En toch... Het zou vele dingen uitleggen. Men is wie men is.
Ze keek naar de spiegel. Ze zag haar gezicht langzamerhand veranderen. "Kaarsen heb ik nodig," dacht ze nog. Dat had die jongere collega vrijgezel haar vorig jaar verteld. Een jongen die zich bij het vreemdelingenlegioen in Frankrijk wilde laten inschrijven. Zijn vader hield zich bezig met een soortement "sorcellerie". "Ach, zonder die kaarsen zal het ook wel lukken...Ik zal mij inbeelden dat er kaarsen zijn." Even later veranderde haar gezicht in dat van een zwarte vrouw. Ze zag zichzelf op een plantage. Een soort bediende, kamermeid, noem maar op. Maar wel een zeer gewaardeerde bediende. Elke nacht ruilde ze de eigen woning in voor de mooiste kamer van de villa van de heer van de plantage. Dan werd ze de vrouw van de heer van de plantage die weduwnaar was. Ze vrijden lang en goed. Ze waren nooit officieel getrouwd. Ze kreeg een aantal kinderen met hem en niemand die hier verwonderd over deed. Haar grote boezemvriend (een blanke dominee) leerde haar lezen en schrijven en zelfs Latijn en Grieks en Frans. Ze leerde snel en goed. Haar boezemvriend en zij hadden een innige doch nooit geconsumeerde relatie want het paste niet dat hij als dominee met haar zou gaan. Maar het klikte wonderwel... Ze werd terug gekatapulteerd in het heden. Ze dacht eraan dat dingen als ringen met elkaar verbonden zijn. Het verleden kan je nooit helemaal uitwissen. Misschien bestond er wel zoiets als reïncarnatie. Het zou zovele dingen uitleggen en oplossen. "De geschiedenis is nooit wat ze lijkt. Altijd anders. Er moet ook niet teveel geoordeeld worden," dacht ze. Misschien klopte het verhaaltje wel. Of liever gezegd het "sprookje"...
"Papa, breng je voor mij een zwart popje mee, alstublieft," vroeg ze toen ze amper drie of vier jaar oud was.
Britse wetenschappers zijn tot de conclusie gekomen dat de kip er was vóór het ei. In de cellen van de kip zit een bepaalde proteïne die ervoor zou zorgen dat er eieren worden gelegd. Ik schreef ooit neer dat de gedachte aan de kip eerst bestond, die dan vorm kreeg onder de gedaante van het ei. Een soort "eidos" dus, een beeld van een kip dat ervoor zorgt dat er uit een ei een kip komt. Hoe dan ook, stof tot nadenken. In mijn humanioratijd leerde ik over Plato en "eidos" (beeld). Mijn jongste dochter vindt dat ik een "krak" ben omdat ik op het nippertje een Pukkelpopcombiticket wist te bemachtigen. Ik noem het een "neus" voor ... nu ja, geen zaken, maar andere dingen... Intuïtie... "Mama is een goede "heks"," zeg ik tegen haar. "Zeker weten," zegt ze. Zelf ben ik geen festivalganger (of het zou gratis moeten zijn), maar de kinderen gaan bijzonder graag naar festivals. Voor de sfeer, de muziek... Ik speur het internet af op zoek naar gratis filmvoorstellingen in de buurt. De combinatie avond, zonsondergang, publiek, open lucht, film doet ook wonderen. Hapjes én tapjes doen de rest.
onder een andere gedaante. Als een zwarte vrouw bijvoorbeeld. Dit dacht ik toen ik deze morgen voor de spiegel stond. Ik zou het best leuk vinden. Ik zou me - eerlijk gezegd - meteen thuisvoelen in mijn nieuwe gedaante. Ik weet het, het is warm, maar toch... Zouden er zwarte mensen zijn die zich inbeelden dat ze op een dag eens wit worden? Waarschijnlijk wel.
Laat dit duidelijk zijn. Ik werp geen steen naar wie dan ook en ben zelf moeder van een kroostrijk gezin van drie kinderen. Scène uit de Colruyt Jette : "Ouain...ouain...." "Enfin, ils pourraient quand même se taire, ces enfants. Une bonne fessée n'a jamais fait du tort à personne..." zegt een Franstalige grootmoeder. "Oui, et ce sont toujours les enfants des étrangers qui pleurent le plus..." zegt haar dochter. Ik luister hun gesprek af en bedenk dat we momenteel al met zeven miljard mensen op de aardbol zijn. Het zijn zeker niet de rijksten die steeds de meeste kinderen hebben. De mama duwde een winkelwagen voort met in haar zog vier kindjes.
Op de lijnbus naar Aalst kwamen er kindjes van vluchtelingen naast mij zitten. Ze spraken heel slecht Nederlands maar ik begreep hen en na vijf minuten wist ik dat ze uit Kosovo kwamen. Kosovo. Het woord alleen al toverde een glimlach op hun onschuldige gezichtjes. Ze waren lief maar héél nerveus. De papa sprak Kosovaars tegen hen en zag eruit als een sympathieke papa met heel donker glad haar en een flashy bril. Die mannen zijn graag "fier" op hun uiterlijk. De kindjes vroegen mij : "Hoe het je?" Eén meisje heette Lutitja. Het jongetje droeg kapotte schoenen.
Mijn dochters doen een studentenjob op dit moment. Mijn zoon gaat naar festivals, oefent voor zijn rijbewijs en trekt op met zijn vrienden. Hij studeert een hele moeilijke richting op de universiteit. We zijn niet rijk maar ook niet kansarm. Er zou zoveel meer moeten gebeuren op het vlak van die vluchtelingenzaken. Er is zoveel ingeweken armoede in ons land. Hoe gaat men dit ooit oplossen, vraag ik me af. Misschien niet al te veel vermenigvuldigen... Het is een optie. Maar ik kan het weten, kinderen kosten veel, veel geld, zeker als ze studeren...
Het moet gezegd, in onze gemeente hebben ze inspiratie zat om hun inwoners eens leuk te verrassen. Bij deze vergeef ik dan ook hun dure gemeentebelasting, kadaster en dergelijke. Er zijn ergere plaatsen om te wonen. De sfeer tussen de inwoners - zowel Frans- als Nederlandstaligen - zit zeer goed. Of komt het door het zwanzen..., anyway we hebben samen met de Franstaligen de "Vlaamse" feestdag gevierd. We hebben geklonken en getoast dat het een lieve lust was. Witte schuinwijn (vin mousseux), rode wijn, fruitsap van de wereldwinkel en spuitwater. Alles van zeer goede kwaliteit. We mochten ons ook aan een buffet bedienen en aten een heleboel lekkere Italiaanse hapjes. Voor herhaling vatbaar. Merci, madame de Schepen, u verricht voortreffelijk werk in deze crisistijden. We werden ook uitgenodigd voor een gratis filmvoorstelling in het Franstalig cultureel centrum. Op - 1. Daar werd de film Daens vertoond en zelfs al heb ik de film al een aantal keren gezien, de film lijkt steeds nieuw omdat ik onbewust de neiging heb deze minder fraaie toestanden te onderdrukken, zijnde de uitbuiting van de werkende mens, toendertijd in de fabrieken. Zeer de moeite. By the way, beste lezers, ik heb mijn loon nog steeds niet ontvangen. Nu ligt het aan de banken, zeggen ze. Als ik het dinsdag nog niet gekregen heb, zal ik hen eens een bezoekje moeten brengen, al ben ik momenteel in vakantie. Het is toch godgeklaagd dat werknemers zó behandeld worden. "Allez, Tosca, waar is je humor nu, waar is je relativeringsvermogen, jij kan toch tegen een stootje of niet soms?" Elixir d'Anvers. Een prachtige naam. Heel veel kruiden ook. Een beetje duur voor mij. Kruidenthee houdt me gezond. En al de rest ook natuurlijk,...
en ruimt op. Papier, bergen papier en verzamelde papieren verdwijnen in de gele zakken van Net Brussel. "Oh, la pauvre veuve qui reste avec tout cela," probeer ik ma te troosten. Bij de papierophaling in de buurt stoot ze als bij toeval op massa's Duitse boeken. Interessante oogst. Een gewezen kenner van kunst en Duitse literatuur. Misschien een professor. Hoe dan ook, ze kunnen er hierboven wat van. Om humor zijn ze niet verlegen. Laat dat nu net het soort boeken zijn waar onze pa zo van hield. Het leven zit bijzonder vreemd en toch eenvoudig in elkaar. Laat het ons als een knipoog van hierboven beschouwen. Zo van : "Hee, ik ben niet weg, ik ben er nog..." De steen is (eindelijk) boven het graf geplaatst. "We kunnen eens samen gaan zien..." "Als ik tijd heb, ma, dan kom ik mee..." Momenteel ben ik niet in een kerkhoffaze. De jeugd floreert hier thuis. Mijn portemonnee suddert in het rood, ik kon nog net de inschrijving van de oudste dochter aan de univ betalen, maar het loon staat nog niet op de rekening as usual. Dat staat er pas rond de achtste op. Mijn planten op het dakterras gedijen goed dit jaar, ze zien er gelukkig uit en ik krijg vaak het gezelschap van vogels. We eten watermeloen bij valavond. De jongste komt thuis van haar vakantiejob en is blij ons weer te zien. Op televisie word ik geïrriteerd door de politieke toestand. "C'est du n'importe quoi..." zeg ik schamper tegen Moke. "Er zijn vele glazen gebroken," dacht ik deze morgen. Moke - alsof hij mijn gedachten kon lezen - kocht glazen in de Kringloopwinkel. 10 glazen voor één euro. Tching tching...
vertelde dat hij erdoor was. Even later belde ik hem op zijn gsm en belde ik hem nogmaals terug want zijn belkrediet was weeral op. Ik was oprecht blij want mijn zoon heeft dit jaar heel wat watertjes doorzwommen. Veel gefeest, veel gefuifd, dan die opdoffer met het ongeval en de dood van zijn opa, dan weer wat feesten en op het einde een zware blokperiode. Hij studeert gemakkelijk en heeft inzicht in de leerstof maar hij is nog zo speels. Ik was ook speels op die leeftijd en slaagde ook in 1ste kandidatuur, inmiddels tot 1ste bachelor herdoopt. Wie ben ik om hem te verhinderen zich af en toe uit te leven. Hij is jong en wil de wereld ontdekken, zoveel is duidelijk. "Mam, maak me vlug een hamburger klaar, ik ga met een paar vrienden kamperen..." Wederom weg in vogelvlucht. Kamperen in de buurt van een heel bekend festival. De oudste dochter is wel op het festival aanwezig en dat heeft haar veel spaarcentjes gekost, maar dat kan haar niets schelen, de muziek, de vriendinnen, jong zijn, weg van huis zijn... De jongste is zestien geworden. Een minifeestje. Een verwendagje shopping voor haar. Samen nog naar Coco Chanel kijken. Zondag trakteert ze haar vriendinnen. Deze nacht ben ik opgesprongen in mijn bed en heb ik gegild. We beleefden net geen ongeval met ons "schoolbusje." Moke was heel ongerust. Hij wil dat ik zout onder de hoofdkussens strooi om de atmosfeer te zuiveren. Maar het lag aan gisteren. Ik moest papieren in orde brengen in het syndicaat. Ik was al heel vroeg aanwezig. Een lief Marokkaans madammeke voor mij. Maar ook een man die al vaak in gevangenissen was verbleven - naar hij vertelde - en al heel vroeg op de morgen whisky dronk. Hij moest zijn belastingspapieren laten invullen. Hij vertelde over zijn leven. "Je suis un artiste..." "Il y a aussi des artistes ratés..." siste een deftige oudere dame met hoofddoek. De man was in Nijvel geweest waar ook Dutroux was geweest en Dutroux kreeg bergen cadeaus van vele mensen. Hij voelde zich onrechtvaardig behandeld door het gerecht dat hem in de cel had geplaatst omdat hij veroordeeld werd op de dag dat L'Hermitte werd veroordeeld. "Une bête coïncidence..." zei hij nog. "On a tous de la chance de vivre dans ce pays..." zei ik nog. Ons mooie kleine landje. Goed om te leven. Morgen begint de jongste aan haar vakantiejob. Ze moest vandaag in het Frans bellen met haar werkgever. "Kijk, schat, dat is het leven. Er is de school en er is nog een ganse wereld daarbuiten. Nu kun je echt je kennis van het Frans in praktijk brengen." Ik reik je de hand maar je moet zelf de overkant bereiken. Dat kan jij alleen.
om te bloggen maar om de nieuwsgierigheid van de lezers te bevredigen, hier een paar nieuwtjes : wat de daklozenproblematiek betreft, jiepieke krijgt later een ereartikel. Wat de examens betreft, de meisjes zijn allebei geslaagd met A-attest, ze mogen dus overgaan. De oudste kreeg het diploma van het ASO, de jongste (vrijdag ook al 16!) een A-attest in het vierde jaar. Ze had een kleine buis op een vak dat ze volgend jaar toch niet meer heeft, dus gelukkig geen herexamens. Mijn zoon doet het ook goed tot nu toe, ik denk dat hij er goed door is maar hij laat me nog wat in spanning. De activiteiten van zijn kring op de univ nemen hem in beslag maar het was fijn dat de ganse familie toch aanwezig was op de proclamatie van de oudste dochter. Achteraf gingen ze allemaal samen naar het bal en wat was ze mooi, net een plaatje. Ze had de krullen uit haar haren laten stylen om de elegantie van de jurk beter tot zijn recht te laten komen en vindt me vreselijk conservatief als ik zeg dat ik haar nog altijd het liefst met haar natuurlijke krullen zie. Jullie kennen mij, ik zweer nog altijd bij puur natuur. Ze poseerde met een ellenlange gast voor een foto. In alle geval zaten of zitten er heel veel mooie meisjes in haar jaar. Op de receptie dronk ik (goedkope?) champagne en at ik wat donkere olijven. Het was snikheet en de dag was lang geweest want ik was al van half vijf op. Zaterdag had ik het geluk een hele sjieke receptie bij te wonen van de bib met hemelse champagne en heel veel hapjes. Onderwijl luisterde ik naar Les Liseuses Fabuleuses en bewonderde ik de rug van een Brusselse vrouwelijke minister. Wat de warmte met een mens allemaal niet kan doen. Mijn collega begon (bijna) te wenen : "Ik zal je missen..." De nadelen zijn echter groter dan de voordelen en ik sla begin augustus een nieuwe weg in. Mijn engelbewaarder heeft overuren gedraaid toen ik me dagelijks samen met X op de weg moest begeven en wil het wat rustiger aan doen. Het wordt een schitterende job, zeker weten. Eerst was er het idee dan de realisatie. Je suis l'artisan de mon propre futur. (Hopelijk verkloot ik het weer niet....)
Ondergetekende baalt van de hedendaagse politiek. Een afkeurend gemiauw. Het is niet mijn ding. Geef mij maar vernieuwing. Neen, ik raak niet bewogen door de rethoriek van deze alpha man die door iedereen als een heel bekwame en intelligente politicus wordt beschouwd. Zelfs door Lanoye in de zevende dag. Neen, de man (ik heb het niet over Lanoye maar over de alpha man van de politiek en niet die van het Zuiden) kan me absoluut niet beroeren. Misschien heb ik slechte smaak, zou kunnen... Ik weet het, zelfs mijn pa zou zich in zijn graf omdraaien mocht hij me bezig horen. En toch... Dé politieke erfenis van mijn Vlaamsgezinde voorvader is anders. Geen gezwaai met vlaggen. Neen. Sociaal-economisch. Dat is waar het om gaat. Dat is de erfenis van mijn Vlaamsgezinde voorvader. Het verdedigen van de underdog. Zolang, tot er geen underdogs meer hoeven te zijn. Nu, de hedendaagse politiek speelt grandioos in de kaart van de rijken, van de rijkste families ter wereld, van de kapitalisten alom. Hoe? Mensen worden tot slaven gereduceerd. Economische slaven. Stel dat men twee weken werkzoekende is en men tijdens die twee weken verplicht wordt om een vrijwilligersjob te aanvaarden die in feite een twee derde arbeidstijd betreft, wat kan men daar dan tegen inbrengen. Het loon zal navenant zijn en levert goedkope arbeidskrachten. Opruimen dus die handel. De RVA gaat zeer arbitrair te werk en er zijn mensen zoals ik die steeds gestalkt werden ondanks het feit dat ze bijna altijd werken en zelf werk vinden. Men activeert (in mijn geval stalking) ook enkel hen die kunnen geactiveerd worden. Dat is één van de redenen dat ik baal van de hedendaagse politiek. Toch zijn er nog lichtpuntjes. Vanuit de Lijnbus die voorbijreed kon ik de inhuldiging van het monument van Alexander Poesjkin vanop afstand meemaken. In Laken op het kruispunt van de Bockstaellaan met de Charles Demeerlaan. De nazaten van de beroemde Russische dichter waren aanwezig alsook anderen en er werden gedichten en teksten voorgelezen. Daarna ging ik naar de Euroferia om de Spaanse feesten bij te wonen. Mijn jeugd hier thuis (de kinderen dus) slingert zich door de examens, zo goed en zo kwaad als het kan. Ik nam een abonnement op Villo van JcDecaux. Zo kan ik me overal vlot met de fiets in de stad verplaatsen en het eerste jaar is het abonnement gratis. Volgende woensdag neem ik deel aan een daklozenwandeling. Zo kan ik de echte armoede in Brussel eens van nabij meemaken. Misschien toch maar kleren aantrekken die tegen een stootje kunnen kwestie van geen schurft op te rapen. "Une pièce, s'il vous plaît, madame," vroeg ze met uitgezakte blik en roodomrande ogen. "Allez, on n'est pas encore la fin du mois et vous êtes déjà là, vous venez de plus en plus tôt..." merkte ik ironisch op. Haar levensverhaal ken ik al vanbuiten. Opruimen die handel. Laat ons pannenkoeken bakken, soepen klaarmaken en een groot gemeenschappelijk diner organiseren. By the way, Victoria van Zweden heeft hele goede smaak en we wensen haar het allerbeste toe, ze leek supergelukkig. Dolverliefd. Het is altijd al een schoon kind geweest...
Sorry als ik sommige Vlaamse lezers tegen de borst stoot met het begin van de tekst van vandaag maar dat is hoe ik erover denk en ach, wie ben ik, een niet zo rijke Brusselaar met een weliswaar grote bagage maar met zeer links progressieve ideeën. Neen, conservatief-rechts is niet echt mijn ding. Ik begrijp de Vlamingen die in Vlaanderen wonen. Ze willen niet verliezen wat ze hebben. Maar Vlaanderen is voor een Brusselaar het buitenland geworden. Hier in Brussel moet men wel progressief zijn. Ook inventief en soepel.
"Mijn nationaliteit is 't leeuwke," zei ze een jaar geleden tegen mij. "Pardon, wat bedoelt u... aah ja, ik snap het," antwoordde ik beleefd. Ze kwam uit het Pajottenland. Keek een beetje vreemd naar dat "perfect tweetalig mens uit Brussel." Hoe dan ook, de verkiezingen zijn achter de rug. Conservatief rechts won in het Noorden. Links in het Zuiden. In Brussel behaalden de progressisten een goede score. Ik stond niet op de lijst. Zoals reeds gezegd, vind ik dat partijgedoe veel te ouderwets. Kost veel te veel centen aan de werkende mens. Een hoop troelies en troelas raken "toevallig" verkozen en mogen even flink hun zakken vullen. Een paar politici zijn er wel nodig. Jammer dat Tinneke haar zitje kwijt is. Een zeer gedegen persoon die op de groene lijst stond. Ze zat echt in met de "armoede in Brussel", was gedreven en gemotiveerd. Zo verdwijnt andermaal een uitstekende politica even van het toneel. Toch nog even dit : Als ze de werkzoekenden zullen verplichten vrijwilligerswerk te aanvaarden, ga ik in protest. Eén : ik heb reeds meer gewerkt in de privésector dan al die zakkenvullers tezamen. Twee : ik werk momenteel halftime voor een kleine 700 euro's per maand. Eigenlijk werk ik zes uren per dag, maar er worden er maar vier betaald. Als ik deze job zou moeten uitoefenen als werkzoekende die vrijwilligerswerk moet doen, zou ik amper 438 euro's per dag trekken. Non c'est non, ik ben meestal madame oui (hangt af wie voor mijn ogen staat), maar dan zou ik madame neen zijn. Dat ze zelf hun vrijwilligersjobkes, sous-métiers en dergelijke uitvoeren. Wie werkt moet betaald worden of niet soms. Ik wacht dus vol ongeduld af op wat er uit de mouw komt. Jullie horen nog van mij... Ik weet het, ergens in mijn familie stam ik af van zéér Vlaamsgezinde personen, maar in die tijd was dat normaal. Nu primeert het sociaal-economische in mijn ogen. Denk niet dat ik een verfranste Brusselaar ben, o neen. Mensen spreken graag Nederlands tegen mij. Als ik zelf niet in de taal van Molière begin. Dus Non, Njet tegen elke vorm van uitbuiting van de werkende mens.
Hoe ziet mijn ziel eruit? Blauw laserblauw -wit en rozerood. Spring in't veld. Ik probeer ook andere zielen te zien. Héél mooi... Ondertussen zijn het hier wederom examens. Ik speel mental coach voor mijn zoon en oudste dochter. De jongste glijdt pas vandaag in de examens. Moed geven. Relativeren. Het glas is al halfvol, misschien kan er nog iets bij? Het loon stond pas de achtste op de rekening, volgens het syndicaat moet dat de vijfde zijn. Wettelijk dan. Maar wie zijn wij? Ik bedoel, je staat daar toch maar mooi te wezen met "wetten" en dergelijke, uiteindelijk moet het geld van hen komen en worden de rechten van de werknemers met de voeten getreden. Ach, na regen komt zonneschijn en na een welverdiende vakantie staat er mij misschien iets "positiever" te wachten. Uiteindelijk kan je aan sommige dingen heel weinig doen. In mij schuilt "iemand om de underdog" te verdedigen maar ik krijg meer en meer de indruk dat elke underdog van de maatschappij beter zichzelf verdedigt en op de eerste plaats goed voor zichzelf zorgt. Mijn oudste dochter breekt haar tanden over de wiskunde. Zó moeilijk. Ja, haar broer heeft een wiskundeknobbel, zij moet er wat meer voor doen. Ze had het moeilijk de afgelopen dagen maar ze is zo jong nog. Ze is een jaartje te vroeg. Als je moet blijven zitten in dat laatste jaar, is het geen ramp, schattie... Maar ik zie ze dus niet blijven zitten, al zal het kantje boord zijn voor wiskunde. Haar broer trekt zich goed van slag op de univ. De jongste had een acht op tien voor het mondeling examen Frans. Een tekst die ik notabene nog heb helpen vertalen. "De punten liggen laag," zei ze. "Er zijn gebuisden." Ik vind acht op tien schitterend. Zondag moet ik twee keer gaan stemmen, één keer zelf en één keer met een volmacht van mijn zoon. Gelukkig is het op de zelfde plaats. Met de fiets en rond het middaguur, dan moet ik zeker geen file doen. We "mogen" gaan stemmen, zeggen ze nog. Zou een denktank niet beter zijn? Een paar goede ideeën die worden doorgevoerd na eventuele discussie hieromtrent. Dat partijgedoe is zo ouderwets. De affiches - zeker in Brussel, er zijn er teveel - hangen ons wat de keel uit. Ooit stond ik als "progressist" ook op een lijst... Nu laat ik af en toe mijn stem horen op sociaal filosofisch vlak. Hier dus...
Mijn collega had me graag nog een poosje bij zich gehouden. Maar mijn besluit staat vast : einde deze maand hou ik het voor bekeken. Onderbetaald, tè lastig met de morgen- en avondshift en werkloos gedurende de zomervakantie. Niet dus. Het was een leerrijke ervaring, maar ook niet meer dan dat. Bovendien ga ik de job altijd vereenzelvigen met de dood van mijn vader en het ongeval van mijn zoon en de verlamming van zijn vriend. Niet dus. Op naar iets anders. Ik zie mezelf als in een film naar een werkplek vertrekken. Met de bagage en het psychologisch doorzicht dat ik nu heb, moet het lukken. Het is mogelijk dat ik me wat moet bijscholen (één of andere kanjer doorworstelen) maar ook daar zijn ze we klaar voor. Wanneer zie ik dit alles voor mij? Wel, in augustus of zo. In juli ga ik herbronnen in de natuur, ik ga op "ecologisch verantwoorde" vakantie, met bus en fiets en slapen bij gastgezinnen. Een soort bed- en breakfast. In augustus gooi ik me terug op de arbeidsmarkt. Ik zie mezelf vaak de metro nemen, heen en terug. Sommigen vragen zich af : "Hoe komt het dat jij altijd aan jobs geraakt..." Wel, het ligt in mijn genen, denk ik. Ik ben niet vies maar dan ook absoluut niet vies van risico's nemen en avontuur. Soms kom ik slecht terecht, soms goed.
Overal lachen politiekers (mannen en vrouwen van alle leeftijden, geuren en kleuren) met toe. Ik heb ontzettend veel zin om vogelpik te spelen, darts of wat dan ook. Wie krijgt de pijl, wie is de gelukkige.
Houden van. Ik hou nog ontzettend veel van Moke die me heel veel gegeven heeft én geeft. Wat betekent die mister X dan, ik ben er nog niet uit. Ik zou mijn pantoffeltjes en mijn nestje nog niet zo vlug inruilen voor iets anders. Blue cocoon.
Een iets oudere collega-student van mijn zoon heeft een fietsongeluk gehad. "Hij is nu een plant, zijn verstand is op het niveau van een driejarige gekomen..." Ik slik even, dergelijke tijding kan ik nu best missen. "Ma, als dat mij ooit overkomt, wil ik gegarandeerd euthanasie..." "Alsof één van je vrienden dat zou doen," oppert mijn dochter. "Ik zou het doen..." antwoord ik. "Maar goed, je bent aan het ergste ontsnapt op oudejaarsavond." We zijn het trauma beiden nog niet vergeten en hij al zeker niet want hij bezoekt zijn vriend regelmatig in het revalidatiecentrum. Mijn zoon zat vooraan tijdens het ongeval, naast de chauffeur, en de zwaargewonde vriend zat midden achteraan naast twee meisjes waarvan er ook één zwaargewond was, namelijk aan de kant van de deur. De slag gebeurde net achter de rug van mijn zoon. Hij is op een milimeter na aan het ergste ontsnapt.
Bezoek aan het kerkhof Er zijn leuker dingen te doen dan op een kerkhof rond te wandelen. Ik wou het graf van onze pa bezoeken maar bleef niet lang staan vanwege het feit dat onze pa dicht bij de overleden tante van een ex-klasgenoot ligt (een tante die steeds voor mijn vroegere klasgenoot gezorgd heeft aangezien deze haar mama op zeer jonge leeftijd was verloren) en de andere tante (zus van de overleden tante) stond te bidden en ik zocht de eenzaamheid op en wist mijn gevoelens of gemoed geen houding te geven en ik keerde schuins dwars over de groene plek met boterbloemen en madelieven terug. Op mijn wangen biggelde één traan. Uit de propere containerbakken diepte ik een nog frisse bos rozen op van een paar dagen oud en een mooie Lobeliaplant die thuis een prachtig plaatsje kreeg op de vensterbank. Leven van de overschotten van de consumptiemaatschappij, het moet kunnen... Ongelofelijk wat mensen allemaal weggooien. Thuisgekomen wachtte me het verwijt dat ik de kinderen (ook zijn kinderen) teveel verwend heb. Ik denk : "Vent, zwijg toch..." en begin te dromen over iemand met wie ik zelfde gedachten en gevoelens zal delen en op wiens zelfde golflengte ik zal zitten. Hij mag wat lijken op Eli, een jongen die ik in mijn studententijd gekend heb met de verpakking van Jaak Schoep (naam wat door elkaar geschud, gewoon paar letters weggelaten). Hij moet ruimdenkend zijn want mijn kinderen zijn halfbloed, half Vlaams en half Marokkaans (van hun papa). Maar hij moet dit, hij moet dat is bullshit. Hij moet helemaal niets, ik ook niet, we zijn twee onafhankelijke wezens die elk hun ding doen. Ik voel dat mister X naar me toe komt, het is vreselijk romantisch, een wagen en hij die me een lift geeft en een schouder om mijn lyrisch kattengejank op kwijt te geraken. We zullen samen over het kerkhof huppelen en het graf van mijn pa bezoeken en later als we oud zijn over het kerkhof strompelen. Hand in hand. Mister x en mezelf. Ik zoek hem niet. Ik voel hem al. Er is geen weg terug. Alsjeblieft, veroordeel me niet, ik ga gewoon mee met de flow van het leven en de dingen zijn wat ze zijn. Mister X zal me nemen zoals ik ben. "Lieve mister X, ik sta voor "trouble", "chaos", "verwarring", niets loopt soms zoals het moet..." "Kan me niet schelen, want ik wil jou..." Met dat antwoord kan ik leven.
De paper. Ik hielp mijn zoon een klein beetje bij het maken van een paper. Voordeel is dat ik veel met ingenieurs gewerkt heb en een beetje weet wat ze verwachten. Gelukkig woon ik ook in een ecologische gemeente waar een fantastisch biodiversiteitsplan op punt staat. Namen als compostmeesters, ecologische duurzaamheid en dergelijke klinken mij als muziek in de oren. Het is ook een domein waarbij ik me als een vis in het water voel. De prof stuurde de paper niet terug om te hermaken, dus zo slecht zal het niet geweest zijn. Mijn zoon rekende nog uit hoeveel we met spaarlampen zouden kunnen besparen.
Vreemde dagen achter de rug. Géén tijd voor mezelf. Volmacht in orde brengen (+ attest van de universiteit) voor mijn zoon die tijdens de stemdag volop aan het blokken is voor zijn examens. Studenten vroegen of ik voor hen ook de klus wou klaren maar ik heb al genoeg omhanden met mijn "kastaars". Laptop kopen voor mijn oudste dochter die er toch één nodig had in september als ze op de univ zit. Baljurk betalen voor mijn oudste dochter. De jurken van de "Rue de Brabant" bevielen haar niet vanwege een overdaad aan parels (mediterrane culturen hebben een andere kijk op de dingen maar spijtig, want ze waren niet zo duur...) en de soiréejurken in bepaalde winkels in de stad lagen sowieso boven mijn budget, dus werd het internetshoppen in London. Benieuwd wanneer de jurk toekomt, maar het moet gezegd, ze ziet er formidabel uit. "Je zou zelfs mooi zijn in een doek," placht ik te zeggen want ze is jong en mooi en strak en goed gevormd op de juiste plaatsen. Ik belde ook naar de fiscus om mijn collega een dienst te bewijzen en te vragen wanneer ze zullen helpen bij het invullen van het belastingsformulier in zijn gemeente. "Of ik hem wil helpen..." "Kijk," antwoordde ik vriendelijk en beleefd, "ik wil wel helpen maar ik wil het risico niet nemen want jij bent getrouwd en ik heb geen ervaring met links en rechts op belastingsformulieren en je hebt verschillende inkomsten en een eigendom van jezelf en van je vrouw en één of andere hypothecaire lening, dus neen, ik wil het risico niet nemen... " Zó close zijn we tenslotte ook niet al klikt het wel. Ik die één en al toewijding ben tijdens de jongste week, kreeg even later een geschenk uit de hemel en vond een grote som geld in een witte omslag op de grond. Ik ben zo rijk als de zee diep is... Op den duur zou ik het nog gaan geloven ook, maar herejee, het geluk stond voor één keer aan mijn kant. Het begint te draaien. Na regen komt zonneschijn. Deze keer lacht het einde van de maand me toe. En dan nog dat ene... "Kan je mij vergeven dat ik je ooit de deur wees al had je maar 800 Bef op zak?" (vader zaliger) "Ja, pa, ik kan je vergeven, iedereen moest en moet zijn lessen leren (ikzelf incluis) maar het is allang goed, het is je vergeven, zonder jou was ik nooit geworden wie ik ben (redelijk zelfstandige vrouw, misschien tè maar ja...) maar goed, het is je vergeven, fly to heaven, vlieg naar het licht, stel het goed daarboven..." Een dag later vond ik de som op de grond. Zonder adres, zonder naam... Voor de eerlijke vinder. Binnenkort mijn verjaardag. Ik weet en voel in mijn binnenste dat er volgend jaar heel wat gaat gebeuren.
van de politiek en de dans der ego's doe ik mijn eigen ding. En dat bevalt me zeer. Tot later, ik geniet... Voor een keer... Ik weet nu weer waarom ik verliefd op hem werd en waarom mijn kinderen mijn leven vullen en rijker maken. Ik ben zo rijk als de zee diep is. Op de grond vind ik een maaltijdcheque en een ecocheque. Zou ik die terugsturen naar die mensen of zelf gebruiken en cash betalen, ik ben er nog niet uit... Misschien ligt het er omdat ik het kan gebruiken. Ik ben zo rijk als de zee diep is. Het is maar een gedacht...
