Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
09-11-2009
GLANSKARTON
Mensen die deze blog af en toe eens bezoeken, kennen mijn voorliefde voor recyclage en het feit dat alles er al is maar toch nieuw kan gemaakt worden vertrekkend van bestaande dingen. Bij de papierophaling in de buurt vond ik borden wit glanskarton. Aan de andere kant stond reclame voor geox-schoenen. Het werd een alleen met mezelf-moment, het witte glanskarton, de rode markeerstift van de Wibra en ikzelf. Lijnen kregen vorm. De kinderen gaven alvast hun goedkeuring en nu prijkt het werkje op de kast. Het heet "Chaos Opus 1". Mijn volgend werk zal een ode aan Minou, de gootkat, worden. Wit glanskarton en zwarte markeerstift. Het doet even mijn zorgen vergeten. Een pree die nog niet gestort is. Maar niemand die voor mij manifesteert en ik heb er zelf ook geen zin in, de vakantie had best nog wat langer mogen duren, want, als ik moet werken, zoemt de wekker mij onverbiddellijk wakker om vijf uur in de ochtend. Gelukkig is er de herinnering aan de warme bedstee,... Gisteren floepte ik het er even uit. "Ik zou wel eens alleen op vakantie willen gaan, er eens alleen op uit trekken,..." "Ma, ik betrouw dat niet..." (Oudste dochter) "Schatteke, ik ben forty-six..." "En dan..., rekening houdend met al de lieven die jij gehad hebt vroeger." "Ach (dank u jongste dochter), ons ma heeft gewoon veel fun gehad..." Jaja, nu, je weet maar nooit met zo'n huppelend geitemachien als mezelf... Niet dat ik oeverloos knap ben om het met een eufemisme te zeggen, maar toch... als ik me amuseer, dan amuseer ik mij. Zonder scrupules van dit of dat. Zonder vooral te denken aan de dag van morgen die ongetwijfeld vol zit met allerhande beslommeringen. Gelijk nu, weerom die laattijdige pree. "La chance est avec vous," staat op een reclamekaart die ik vanwege de mooie lay-out in mijn kamer heb opgehangen. Ik waardeer de humor van de Creator. Hij heeft verdomd veel humor, hoe dan ook. Ach, ik weet tenminste tot welke categorie ik behoor. De "working poor". Maar geen gejank en tranengekletter, misschien wil een begoede Amerikaan wel mijn "Chaos Opus 1" kopen. Het is dat die films met Tom Hanks zo aandoenlijk zijn. In die Amerikaanse films zie je altijd van die mooie huizen en gezellige interieurs, ze kunnen hun waar bijzonder goed verpakken of verkopen. Soms wil een mens al eens iets anders. Als dat dan beelden zijn van over de plas die gelukkig maken, waarom niet.
Na een intermezzo vol zwarte romantiek, wat overhellen naar het creatieve. Oude oorringen een nieuwe look geven met zwarte pareltjes. Afkomstig uit Kringloopwinkels of Zeemantextiellocaties. "Je kunt ze ook laten bespuiten met bladgoud door een juwelier..." Maar eenvoud siert nietwaar... Een collage beginnen. Verbaasd zijn dat ik na al die jaren nog steeds zijn "type" ben. Een nieuwe fiets gekocht voor mijn oudste dochter, de vorige was gestolen. Fier zijn over mijn oudste die het goed doet op de univ. Verwonderd zijn over mijn jongste dochter die me heel speciale en hippe winkeltjes leert kennen. In Antwerpen, in de Dansaertwijk. Kortom, het héél héél druk hebben ondanks dit weekje vakantie.
Ons ma : "Ze zou haar haren toch eens mogen laten knippen, ze komen tot onder haar kont." Ze is Chantal, het lief van Michel zaliger, mijn grote vriend. En ons ma vervolgde : "Ze doet dat waarschijnlijk omdat hij haar zo nog gekend heeft, met dat lang haar. Er zijn toch mensen die in wanen leven, in het verleden. Ze moet precies nooit gaan werken." "Ach, make," antwoord ik, "laat haar zijn hoe ze is. By the way, het is een rijk maske, enige dochter van twee gepensioneerde én doodbrave mensen. Ze werkt niet maar, bon, ze kan het zich veroorloven. Michel zei altijd dat ze de druk niet aankan, zodus... Laat haar gelukkig zijn..." Ik verzwijg er wijselijk bij dat Michel zaliger me heel veel knipogen geeft van hierboven, bijvoorbeeld als ik een gemeenschappelijke kennis tegenkom op straat. Vrijdag toen ik op weg was naar de school om het tweede gedeelte van mijn halftijdse job in het schoolkader uit te voeren, zag ik Chantal, het lief van Michel, op de bus wachten. Ze was voorzeker Michel gaan bezoeken op het kerkhof, onder de platanen. By the way, een hoogst romantische setting, een beetje lijkend op een Wuthering Heightskerkhof, zeker in de regen die bij bakken uit de hemel viel, op deze Allerheiligen. Maar goed, ik wuifde vrijdag ostentatief naar Chantal op de manier waarop Michel zou wuiven. Russinnen houden picknicks op de graven van de overledenen. Maar ik had geen champagne bij, geen oesters, geen tapa's, nikske van dat alles. Ik was alleen gehaast. Toch fijn dat er een kracht de mensen samenbrengt op soms moeilijke momenten. Zo van... hee, je bent niet alleen, ik ben er ook nog, weet je. Michel waardeerde mijn vriendschap : ma copine flamande, tu es plus douce que la crème, plus fragile que les roses, plus légère qu'un papillon dans ton âme. Mais tu es aussi une femme très courageuse.
De regen viel bij bakken neer, de hemelsluizen stonden open en de tranen in mijn hart versmolten met de regen. Het werd donker, het waaide... "Toon mij dat je bestaat, heel even..." "Dis, je te donne assez de clins d'oeil de là-haut,..." Plots voelde ik een koude wind in mijn rug en wist ik dat hij er was. Michel zaliger. Mijn buddy. Hét lief, de grote liefde van Chantal. Let the trees whisper your name, beyond eternity...
Eén van de kinderen is een Sambameisje. Gekneed en gesculpteerd in het warme Brazilië en dan om één of andere reden hier aanbeland. Ze maakte gisteren een prachtig liedje voor een vriend. Ze is nog erg jong, heeft wat taalachterstand, er is ook het probleem met de zogezegde adhd (het kind moet een naam krijgen), maar goh, ze heeft talent... De tekst was mooi, het klonk mooi, ze zong mooi... Ik applaudisseerde voor haar, misschien treedt ze later wel op in idool of x-factor of andere programma's en dan zal ik zeker voor haar stemmen. Ja, ze woont nu ergens samen met andere mensen in hartje Brussel en Brussel voedt nu eenmaal de creativiteit. Het is hier een echt laboratorium van allerhande kunstenaars die zoeken en bevallen van schitterende ideeën. But down to earth as I am, houd ik me bezig met veel praktische zaken momenteel. Ergens zag ik in Brussel een glimp van Ramseh tOdisse, een voormalige collega die zo lief was op deze blog te reageren. Hij zag er top uit, waarmee ik zeker ook de kleding bedoel, hip en trendy, maar ik zag alleen zijn rug. Thuis zit ik met één zieke dochter en een zoon die de eerste examens op de univ aflegt. Nu, ik sta toch op om vijf uur in de ochtend zodat ik hem op tijd kan wakker maken. Modules. Doe wat je kunt - zeg ik hem dan - al doe je drie jaar over de bachelors. Hij koos een zeer zware richting uit, maar wel met toekomstmogelijkheden. Soms begeleid ik anderen op een manier waarop ik zelf begeleid had willen worden. Het kind in jezelf, weet je wel. Ach, jongen - zeg ik tegen mijn zoon - ik had ooit een lief en die deed heel lang over zijn studies en hij is uiteindelijk toch dokkie geworden, zo zie je maar, het leven is aan de doorzetters... Waar is de tijd??? De eerste echte zoen en muziek speelt op de achtergrond, de vlindertjes die nooit meer zouden weggaan, mijn hoofd in de wolken en de voeten in de aarde... Ik heb een zwak voor reality-programmas, genre Boer zoekt vrouw of Boerin zoekt vrouw. Of hobbykoktoestanden. Maar ik verkies nog altijd de reality van het dagdagelijkse bestaan. Boeiend en onverwacht. Je weet nooit wat je te wachten staat. Bij een bushokje zag ik haar staan, een ex-collega van ergens... Het duurde eeuwen eer mijn frank viel. Ik heb op ontelbare plekken gewerkt, vandaar. Maar ik groette haar, een mooie, jonge ex-collega van mij. And, she smiled. De meesten lachen als ze me zien, ze zullen me grappig vinden.
en de centen zijn op. Ik kan natuurlijk wat in het rood gaan. Of de spaarcentjes (als die er al zijn) aanspreken. Ach, ik leef eenvoudig en zo geraak ik er wel. Het is dat er zoveel afgaat van het loon. RSZ. Belastingen. Ik leef vrij eenvoudig, alles is er al, ziet u, recyclage tot en met... Af en toe vintage, hangt af van het aanbod... En toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat de gouden tijden achter ons liggen. De jaren zestig heb ik niet gekend, want ik was nog te klein. De jaren zeventig bijvoorbeeld, de jaren tachtig, zelfs de jaren negentig. Neen, het vet lijkt wel van de soep in dit land. In Europa? Vraag is natuurlijk hoe alles zal evolueren. Elke dag zie ik ze staan. De jonge krachtige Afrikanen die bedelen om een job. In het zwart natuurlijk. Ergens in hartje Brussel waar ik met de bus voorbijkom. Er zijn er heel veel.
Of ik zijn tekst op de laptop even wou nakijken en verbeteren. In een ver verleden, vlak na mijn studies, werkte ik wat als vertaalster en secretaresse voor ingenieurs in het leger. Mijn gast zit wel nog maar in zijn eerste jaar op d'univ maar goed, ik vond zijn artikel best wel interessant. En, het deed me terugdenken aan vroeger. Het werd eerst wat zoeken voor mij, een laptop is tenslotte helemaal anders dan een pc. De muis zit in het toestel. Verder waren sommige functietoetsen ook wat verschillend. Maar goed, we leren snel bij, ik ben tenslotte geboren onder het gesternte van de Tweeling en die zijn leergierig. Hij was natuurlijk weer het huis uitgevlogen zodat hij me enkel via de gsm kon assisteren. Ik moest niet echt veel corrigeren, plaatste hier en daar wat woordjes tussen, om het geheel vlot te laten klinken. Ondertussen maalden duizenden gedachten door mijn hoofd... Zouden ze hem beoordelen op zijn vreemde naam? Neen toch, we leven in 2009. Ooit had ik een vriendin wiens pa in de mijnen gewerkt had en die had soms wat te lijden onder R maar dat was maar vanwege één persoon. Anyway, ik heb er een goed oog in. Een prof of assistent zei dat hij intelligent was. Maar of dat voldoende is om te slagen? Het zijn niet altijd de slimsten die slagen, ma... Ach, ik heb er een goed oog in. Al was het maar omdat de laatste zin van het artikel mij gelukkig stemde... Ergens heb ik toch iets bijgedragen, hij erkent het belang van de recyclage en het zuinig omspringen met bepaalde vervuilende materialen... De chemische termen laat ik achterwege. De toekomst is belangrijk. De toekomst van de planeet. Moeder Aarde zoals de Indianen het heel mooi zeggen.
De centrale verwarming stuk. De installateur is van de aardbodem verdwenen, geen spoor van die man terug te vinden. Dan bij toeval (eh oui, le hasard existe) een nummer zien op een camionette. Waar de wachttijd op de bus al wel goed voor is. Een easy-going persoon aan de lijn. Wil maar kan ons niet helpen vanwege ons verwarmingstoestel waarvoor we best naar de firma zouden bellen waarvan het toestel afkomstig is. En ja, we werden geholpen. De verwarming functioneert weer als voorheen. Dan in een gekke bui... Kraslotjes gekocht en keer op keer gewonnen. Niet nadat ik zorgvuldig de verkoopster had gescreend. Men wint niet bij iedereen. Intuïtie heet dat dan. Dan is er nog het boekenfestijn, waar ik een gratis boek koos en kreeg van Dirk Draulans. Dagboek voor mijn dochter. Dirk Draulans. Lijkt best een sympathieke knul. Nu het boek nog lezen. Verder wat andere literatuur en spullen bij elkaar gesprokkeld. Door de dag klus ik mijn parttime-job af. Er is een nieuwe leerlinge in de groep, afkomstig uit het verre Brezil. Haar ma heeft een zwarte huidskleur en haar pa is koffie met heel weinig melk. Zegt ze zelf. Zelf heeft ze de kleur van haar papa. Het is een schatje en ik kan er goed mee praten. Ze heeft een lichte vorm van adhd. Ik geloof in haar toekomst. Ik geloof in iedereens toekomst. Neem mij nu. Een prima leerlinge maar soms maakte ik er een zootje van. Toch is de chaos niet zonder resultaat geweest. Ik heb een bredere kijk op het leven. Al glip ik overal door. Eén ding heb ik geleerd : ik hoef niet zonodig bemind worden. Begrijpe wie kan. Vroeger wou ik altijd behagen en gans de rest. Nu ben ik wie ik ben en wie van me houdt is welkom, wie niet van me houdt byebye. Deze avond nog naar Ulrikskapelle getogen met onze auto. De oudste dochter oppikken. Haar vriendin met korenblond haar deed me de groeten. Soms verrast mijn dochter mij. Ze heeft helemaal alleen een heerlijke chocoladetaart gebakken. En of het smaakte... Een Engels recept. Wat mezelf betreft... Coachen, opvolgen, steunen, begeleiden, disponibel zijn. Welkom Madam Kwebbel in de mensenwereld, welkom aan mezelf. Welkom ook beste lezers die af en toe een stukje lezen.
is een zin die me is bijgebleven uit een heel oud boek dat ik ooit eens op de zolder bij mijn grootouders heb gevonden en waaruit ik stukjes las. Wat de bedoeling van de zin is, zal blijken uit de tekst onderaan. Een dagje verlof. En of ik genoot. Heel vroeg opstaan om de boterhammetjes voor de lunch van de meisjes te smeren en dan terug mijn bed inkruipen. Lekker warm en knus. Vergeet niet dat ik er anders al om 5 uur kwart uit moet. Maar vandaag dus niet. Ik moest vandaag in Anderlecht zijn. Jeugd lunchte op een terras. Een oude Brusselaar met veel wit haar wou het vrouwelijke deel van de aanwezige jeugd imponeren. "Tu m'as pas encore vu quand je suis tout nu..." Voor alle duidelijkheid, de man zwanste en was zeker geen exhibitionnist. De meisjes hoopten op een soort remake van één of ander theaterstuk "mannen gaan bloot" waarvan de echte titel mij ontsnapt. Een soort stripact of zoiets, natuurlijk zwansten zij ook. Een dame met baby in de kinderwagen en hoofddoek op bekeek me en zei : "C'est quand même quelque chose le jour d'aujourd'hui... N'importe quoi..." We deelden wat lief en leed en kwamen tot de conclusie dat de wereld heel veel veranderd is tegenover pakweg 15 à 20 jaar geleden. Ik zei dat ik vond dat alle jongeren veel assertiever waren dan vroeger en ook veel individueler... Iedereen verschillend,... Ze kloeg over haar puberende zoon waarmee ze zoveel last had op dit moment. Ik stak haar een hart onder de riem, zeggende dat ze zeker geen uitzondering was. Soms, heel soms, zag ik zelf het bos door de bomen niet meer. Opgroeiende kinderen, het is geen sinecure. "Mais ils étudient bien? C'est déjà ça." Puberende jongeren, er is veel dat nooit gezegd wordt, maar het kan verdomd lastig zijn. Ik zei haar dat alles wel in orde zou komen en dat ik - in tijden van moeilijkheden - veel bid. Niet dat ik een non ben of zo, maar gewoon, de ganse boel overlaten aan God, in mijn ogen, het universum, maar dat zei ik er niet bij. Steeds kreeg ik antwoord op één of andere manier. Het leven gaat soms ook een andere kant op. Het loopt wel los, zei ik er nog bij. "Allah ou Dieu va tout arranger..." Inch'Allah... Misschien moeten we met zijn allen wat minder analyseren, minder in kastjes stoppen, meer met het hart leven. Minder oordelen en gewoon back to basics, natuurlijk vriendelijk zijn. Uitslapen zal er morgen wel van komen maar zondag niet. Een sms'je van de jongste : Kunt ge my zondag me papa om 9:o0 op R T (festival) komn haln ...steenweg... Mijn antwoordje : ja xxx De x-kes staan natuurlijk voor kusjes en knuffels.
De eerste cantus. "Zou je er wel naartoe gaan?" zeg ik hem nog. Of ook : "Drink niet teveel, giet het in de emmer naast je stoel." Even na tienen bel ik hem op. Of hij vlug naar huis komt... "Ma, binnen een uur kom ik thuis." Metro en fiets. Ontwaken is moeilijk om zes uur 's morgens. Dus gebruik ik de grove middelen, zaagstem en volop licht in zijn kamer. Ik vind een cantusboekje terug in de gang. Drijfnat van de regen en wat bierparfum. Dat heeft hij ook weeral beleefd, denk ik in mezelf. Mijn schacht wordt groot. Ik heb ook ooit eens gecanteerd. "Dat juffrouwke mag niet teveel drinken, anders kunnen we die seffens buitendragen." Ik goot het merendeel in de emmer. Eigenlijk is het best fijn wat levenservaring te hebben en jongeren raad te kunnen geven. Ik klink nu soms wel als het orakel van Delphi. In het begin dat mijn troubadour uitzwermde, was ik wat ongerust. Nu laat ik mijn ongerustheid los. Het is alsof sommige "zielen" deugd hebben aan ervaringen. Ik vind mezelf terug. Of een stukje althans.
Io vivat ! io vivat ! Nostrorum sanitas Hoc est amoris poculum ! Doloris est antidotum !
2. Io vivat ! io vivat ! Nostrorum sanitas Dum nihil est in poculo, Jam repleatur denuo !
3. Io vivat ! io vivat ! Nostrorum sanitas Nos jungit amicitia, Et vinum praebet gaudia !
4. Io vivat ! io vivat ! Nostrorum sanitas Est vita nostra brevior, Et mors amara longior.
Moke is als allochtoon opgegroeid tussen de Europeanen. Ik zeg niet dat dat beter is maar daar ligt volgens mij het issue dat hij Westerse vrouwen respecteert. Ik zeg niet dat hij met alles akkoord gaat, maar hij staat toch voor vele dingen open. Uiteraard zijn er al eens discussies maar waar gebeurt dit niet... Hij is een voorbeeld ahw voor anderen. Want, respect moet van twee kanten komen. Fundamentalisme is sowieso uit den boze als men overeen wil komen. Soms heel soms voel ik me wat uitgesloten door franssprekende mensen van allochtone oorsprong. Dan is het water heel diep en probeer ik toch het Nederlands te verdedigen door het gewoon te spreken. Misschien is dat nu heel even mijn rol, bruggen slaan... Het is verdomd niet gemakkelijk. Vechten voor respect terwijl dat allemaal heel natuurlijk zou moeten gaan. Het is een langzaam proces, een processie van Echternach. Maar bij Moke stelt dat probleem zich niet. Ze hadden er meer mogen bakken van dat soort. Veel meer.
Ik dacht dit weekend onverwijld aan een interview met de ambassadeur van over de plas. Hij wou "alle dorpen en steden bezoeken". De laatste tijd komt het vaak voor dat het lot me hier of daar brengt. Mijn dochter is nogal sociaal, heeft een resem vriendinnen en het lot bracht ons ditmaal in Ninove. Een mooi stadje weliswaar dat niets vandoen heeft met een afgelegen stulp. Mooie winkels, aangename straatjes en één van die straatjes leek zo weggeplukt uit een boek van wijlen Felix Timmermans maar "vraag me niet waarom." Het was gewoon zo. Ze bleef er bij een vriendin in een loft overnachten. We konden er vlot met de lijnbus naartoe. Eigenlijk is er een rechtstreekse en minder rechtstreekse verbinding. De minder rechtstreekse verbinding gaat door al de kleine dorpjes van het Pajottenland. Kartonnen borden met Garry Hagger, ergens een optreden van Willy Sommers, ontelbaar veel bochten, hier en daar leeuwenvlaggen in tuinen en ja, waarom ook niet, het is tenslotte de heimat voor die mensen, tuinen met witte beeldjes (niet echt mijn ding, die witte toestanden in de tuin, ik heb het liever wild), schapenhoeders (bestaat dat nog?), veel frituren, kapelletjes maar evengoed wat verderop een erotische lunchtent langs een grote weg, kortom de boerenbuiten voor iemand die van 't stad komt. Dankzij Google Maps kenden we vlug de weg ter plaatse. "De ambassadeur had hier moeten zijn", dacht ik dan, ik zou hem wat rondleiden, alsook aan zijn vrouw, maar ik zou wel een gratis etentje van hunnentwege verwachten. Voor wat hoort wat. Nikske Chinees of Japans, gewoon degelijke streekgerechten. De hotelscholen zijn hier toch van een uitstekend niveau. Maar geen ambassadeur of aanhang te bespeuren. Toen ik thuiskwam, sprong mijn zoon op de fiets om "Nuit Blanche" te gaan doen met andere fuifbeesten. "Studeren kan later nog... en ma, ik zal er géén nuit blanche van maken." Ik stak nog een was in de wasmachine, haalde de rest uit de droger, plooide de stukken, terwijl mijn oog viel op een artikel van Paul D'Hoore. Altijd interessant die artikels met en rond Paul D'Hoore. Hij laat de mensen tenminste nog "dromen" in plaats van een negatief discours te verspreiden. Alles lijkt mogelijk, in zijn wereld... Heel anders was het discours van de franstalige turnlerares die ik tegenkwam toen ik van mijn ochtendlijke job in het schoolmilieu terugkwam. "Geen gymnastiekzaal, dus werd het buiten sporten." Of ook iets ivm de heisa in het schoolmilieu, beknibbelen op lonen en dergelijke. Ik speelde madam sympatica en zei dat het gelukkig niet regende en wenste de vrouw en haar studenten een leuk loopuurtje toe. Gelukkig deed ze haar job graag. "Et puis, c'est partout quelque chose,..."
Mijn goede vriend of buddy, Michel zaliger, die op nog iets jongere leeftijd dan Patrick Swayze dit driedimensionale leven inruilde voor de overkant, zei altijd : "Ils disent toujours qu'il n'y a pas de sous-métiers mais ..." Ach, die "Mais" altijd... Hij kon het weten. Ervaringsdeskundige in het "wroeten". "J'ai beaucoup ramé, tu sais..." Afkomstig van een Franse boerenfamilie, besloot hij om vanwege de ruzie met zijn vader zijn geluk te zoeken in ons Belgenlandje. De jobs volgden elkaar op als kralen aan een incoherent halssnoer. Het nieuws in de media alsook bepaalde werkervaringen die ikzelf placht mee te maken, doen me aan hem denken. En ook aan de sous-métiers. Het geld is op, zoveel is duidelijk. Dus wordt het beknibbelen. Onderwijzers en onderwijzeressen en lesgevend personeel moeten wat inleveren. Alternatieve postbodes zouden met een halftijds contract werken voor 8 knotsen per uur. In een halftijds contract. Ondertussen dwingt de RVA mensen om het even wat te aanvaarden op straffe van sancties. Dus zullen er altijd wel mensen gevonden worden die dergelijke arbeidsvoorwaarden aanvaarden. Het syndicaat... Welk syndicaat? Ooit werd er door een assistent van het syndicaat tegen mij verteld - bij een obligaat bezoek aan de RVA tussen 2 jobs in - dat er geen rechten zijn, doppen is bijvoorbeeld geen "recht". Er zouden enkel plichten zijn. Betalen zullen we... Tussen crisis- en andere negatieve berichten in, denk ik aan Michel. Waar hij is, moet hij zich geen zorgen meer maken over een euro meer of minder. "Ma chère copine, ici, cela ne fonctionne pas comme ça, ici, cela fonctionne différemment. Tiens, regarde ma décoration d'intérieur, superbe non???"
in Jette. Als inwoonster van Jette kan ik toch niet voorbijgaan aan de roof van het schilderij van Magritte "Olympia" genaamd. Een schilderij dat dateert van 1948. Net na WO II dus. Op het doek ziet men een naakte vrouw met een schelp op haar buik, liggend op een doek in het duingras vóór de zee. Het zou gaan om de vrouw van de kunstenaar. Anyway, ze mag (mocht) er zijn wat haar uiterlijk betreft. Meestal lees ik door de week enkel de gratis metrokrant maar nu wou ik absoluut de krant kopen vanwege het schilderij dat op de voorpagina prijkt. Een sensueel erotisch schilderij. De "marchandise" (borsten) van de madam nodigen haar geliefde uit en de schelp op de buik vergroot de lustgevoelens van de vrouw vanwege het aangenaam strelen van de buik (door het niet al te zware gewicht van de schelp). Ze is klaar voor een intieme date met haar geliefde, man, enzovoort... Ze kan natuurlijk ook maar alleen liggen mooi te wezen maar de houding doet vermoeden dat ze iets meer wil. Hoe dan ook, wie steelt nu zoiets? Ik zou het best willen bezitten, maar stelen, neen... Niet alles is te koop of te krijg... Er zijn zo van die zaken zoals de liefde die men niet kan kopen. Nu de ramadan achter de rug is voor mijn partner en mijn chéri zich weer tot een echte Brusselaar ontpopt, zijn we weer wat gevoeliger voor dat soort zaken. Ik duw hem de uitgeknipte foto van het schilderij onder de neus : "Cela te donne envie, chéri?" "On va voir cela sous les draps." (BTW : de pose op het schilderij is enkel voor hele warme dagen bestemd en dan nog een dag bijvoorbeeld, waarop er geen volk rondloopt in huis) "Viens, on va faire "pannecouck"." Als een opgerolde pannenkoek met suiker. Il y a quelque chose dans l'air... à Jette. (Als je het mij vraagt, ligt het aan de bomen die de emoties van de mensen capteren, in zich houden, distilleren,...)
Ze doet het weer. Met de hulp van hierboven. Engelbewaarders presteren overuren. Er komt een betere oplossing uit de bus. Daling van de rentevoeten. Een krediet wordt herzien. Er komt wat geld vrij. Tijdelijk ademruimte. Mijn oudste is goed gestart op de univ. Een telefoontje mijnentwege vanop de lijnbus. Mijn benen raken per ongeluk een niet oncharmant heerschap tegenover mij, maar ik doe alsof ik hem niet gezien heb al bespeur ik wel een glimlach. Ik keerde huiswaarts van het werk. "Hoe was't, den tweeden dag?" "Goe, ma, ik ben nu bij de "studentenkring"...." "Och, neen, zeg, ge gaat u toch niet laten dopen..." "Ma, da's gewoon om kennis te maken enzo..." Volgt een uitleg over alles behalve het uitgaan. "Hebben z'u gezegd dat ge ook veel moet studeren..." "Elke dag een beetje..." Ik controleer wat, stel bij, verlies controle, laat gaan, hoop dat alles in orde komt. Je kan niet alles blijven controleren, zeker niet bij jonge mensen op die leeftijd. Eén ding is zeker : als ik hem opbel, hoor ik verdacht veel lawaai en muziek en studenten- en studentinnenstemmen. Mijn zoon is duidelijk geen pater. Een nieuwe wereld gaat open. Om acht uur 's avonds warm ik zijn eten op in de microgolf. "Wat hebde gegeten 's middags?" "Een broodje, er was teveel file om aan te schuiven..."
rijd ik met de bus doorheen de Kanaalzone. Hartje Molenbeek. Waar er 's avonds rellen waren tussen politie en jongerenbendes. Vandaag waren er opvallend veel politieauto's rond het gemeentehuis van Molenbeek. Mijn dochter wist te vertellen dat een Marokkaanse vriendin uit haar jaar - die in deze buurt woont - niet kon slapen vanwege de helikopters die rondcirkelden. Ze is twee jaar ouder (vermoedelijk vanwege taalachterstand) maar volgt nu met succes dezelfde opleiding als mijn dochter in het aso. Er rijzen toch wat vragen bij de rellen. Hoe komt het dat niemand deze jongeren activeert? Hoe komt het dat niemand deze jongeren opleidt zodat ze zich kunnen inzetten in de maatschappij. De jongeren moeten zich gedragen, natuurlijk, maar ook de politiek schiet tekort. Neen, in de plaats daarvan richt Actiris en consoorten zijn grof geschut op mensen die al een ganse loopbaan achter de rug hebben en verplicht worden om het even welke job te aanvaarden op straffe van schorsing uit het systeem. Activering tot zestig en ouder maar de jongeren, no way... Een beetje de omgekeerde wereld, in feite. Misschien ook een verklaring voor de jongerenwerkloosheid. Natuurlijk heeft niet iedereen dezelfde kansen gekregen voor opleiding en dergelijke. Maar er is voor iedereen een plek, daar ben ik van overtuigd. Gisteren was mijn oudste dochter wat verontwaardigd. Ze zit in het laatste jaar van de humaniora en dan wordt er al eens veel gedebatteerd. Een jongen komt uit de Vlaamse rand, zij uit Brussel. Hij wil niet dat zijn gemeente bij Brussel hoort, hij zou er zelfs een petitie voor maken en laten tekenen. Zij verdedigt "Brussel" met hand en tand. Ja, mijn meisjes zijn niet op hun mondje gevallen. Hij heeft gelijk en jij hebt gelijk - zeg ik dan. Jullie hebben alletwee gelijk. Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is. Mijn dochter baadt al vanaf haar wieg in een Brusselse mentaliteit. Hij woont in de sjieke Vlaamse rand. Twee verschillende werelden - toch wel. Die naast elkaar kunnen bestaan en toch in vrede samenleven. "Mama, misschien ga ik later wel naar Parijs..." "Of woon ik in een loft in het centrum..." Maar in de herfstvakantie trekken we naar Liège. Dat hebben we zonet beslist. Om het nieuwe station Liège-Guillemins te bewonderen, een parel van de architectuur. Architect van dienst was Santiago Calatrava, een Spanjaard. Een mooie koepel van glas en staal en veel wit beton voor de infrastructuur. Zij wil shoppen, ik window-shoppen. Of impressies van een leuke stad in de herfst. Het doet me ook wat denken aan het Opera House van Sidney... Ergens onderaan de wereldbol, heel ver hier vandaan, toch met het fietske.
hangt vast aan zijn religie zoals Tarzan aan een touw. En ik? Ik geloof ook maar anders. Ik geloof in de liefde, in vriendschap, in gezellige avonden, in Indian Summergevoelens, in de overgang tussen zomer en herfst en blaadjes die hier en daar wat kleur krijgen, in zovele dingen die ik nooit op papier kan zetten. Ik geloof in pareltjes van de architectuur zoals het Japans en het Chinees paviljoen waar ik elke dag met de bus voorbijkom. Ik rijd veel te vroeg voorbij de wachters van het koninklijk paleis zodat ik geen glimlach op hun snoet kan loswrikken. Er is een snorrenman bij - zeker weten. Kinderen tonen mij een tekening die zij aan hun ouders zullen geven op het einde van de Ramadan voor het feest Aid Mobarak. Ik bewonder de tekeningen, ze zien er allemaal anders uit. Ook de tekst is mooi en doet me zoveel denken aan mijn katholiek schoolverleden. De lagere school. Een puur mensenzieltje maar toch rebels. Wat was Jezus een mooie jonge man op de tekening op de muur. Ja, ik was altijd al wat visueel ingesteld. En ik wil Jezus nooit met iemand anders vergelijken. Jezus zal wel iemand formidabel geweest zijn. Maar vandaag zag ik een bloedmooie hoer in de buurt van de Lakensestraat in Brussel. Russische afkomst. Benenlang. Heel kort gerokt in een mooi rood jurkje in een heel mooie stof. Met netkousen. En hoge hakken. Ze mocht er wezen. Ze was uitzonderlijk mooi. Maar ze was misschien te mooi om model te zijn, ze had een heel lief gezichtje en weinig mimiek, ze was nogal naturel. Ik hoop dat het kind geen ziektes oploopt. Wat verder at een Brusseles caricollen. Werd er gezwanst. Iedereen is hetzelfde maar roos is anders. Of zoiets stond er op de tekst van de kinderen voor de Aid Mobarak. En wie ben ik? Een eigenwijze, zelfstandige, chaotische madam die heel graag zwanst over heel serieuze zaken. Zien jullie mij nog graag? A tiny little bit...
Niemand of zeer weinigen spreken over deze vent. U weet wel, de mijnheer van "Les restos du coeur". Jaren tachtig of zo. Welnu, een collega van mij die met veel kredieten opgezadeld zit, sprak vandaag over Coluche. Die man geeft hem moed. Hij kijkt ernaar op. Zei wijze dingen - vond hij. Of hoe bepaalde mensen heel veel waarde hebben en gehad hebben voor anderen. Ik zeg altijd tegen mensen die het moeilijk hebben - financieel dan - wat truukjes te zoeken. Zoals tweedehandskleren, zoals sociale restaurants, zoals beknibbelen in uitgaven, zoals bonnenboekjes, zoals de geneugten van het simpele leven terugvinden. Een tikkeltje ouderwets, toegegeven. Maar efficiënt. Misschien kunnen we ons licht opsteken bij de (reeds gestorven) overgrootouders. Zij moesten ook de tering naar de nering zetten. Zij deden het met veel minder.
maar het schrijfsalonnetje is tijdelijk gesloten geweest. Vanwege veel werk in het driedimensionale leven. Hopelijk wordt het vlug wat rustiger, zodat ik jullie weer van mijn schrijfsels kan laten genieten of jullie ermee vervelen. Eerlijkheid duurt het langst. Om een lang verhaal kort te maken, mijn oudste begint volgende week met d'univ, er moest een laptop worden aangekocht (enige schroom verhindert mij om jullie het nummer van mijn bankrekening door te geven maar ach, flauwe grap), ik moest mijn oude modem laten vervangen door een nieuwe wireless, ik moest een paar praktische zaken regelen, ik ben een luisterend oor voor nieuwe collega's. Armoede in een rijke wereld (mijn vorige blog), het was zo slecht nog niet gevonden, want velen steken zich in de schulden om mee te kunnen met de vereisten van het moderne leven. Velen vervallen in budgetbegeleiding of andere schuldbemiddelingstrajecten. Zelf heb ik daar een oplossing voor, nogal drastisch, geen vakanties meer, enkel het noodzakelijke. Wél internet want je moet meekunnen met de tredmolen. Kleren kunnen perfect vintage of tweedehands vanaf een bepaalde leeftijd. Je kunt er dan nog leuk uitzien. Het ligt aan de combinaties. Zo zie je maar, het leven gaat aardig zijn gangetje. Ik heb wel twee zaken vastgesteld, ik heb last om te roepen vanwege fragiele stembanden. Ik heb tijdelijk een tenniselleboog, ergens opgelopen, of het kan natuurlijk ook een gevolg zijn van de wiplash op mijn fiets toen ik een paar jaren geleden op het nippertje aan de dood ontsnapte vanwege een openslaand portier. Maar zagen doen we niet meer. Er is overal een oplossing voor. Vroeg of laat. Heel leuk toen ik op een bus een jonge kunstenaar uit de streek zag zitten die een bepaalde graad van autisme heeft. Soms zie ik een kindje met een handicap op straat en dan zwaai ik naar de papa en het kind. Ze vinden dit allebei leuk en waarom ook niet. Verschillen moeten kunnen. Bij mij is er ook een kantje af. Zeker weten. Ik ben een aangename fantast en een chaoot pur sang. Ik beweeg zeer veel. In het leven. Tussen de mensen. Laat een spoor van positieve chaos na. Mijn zoon is een exponent van mij, ik denk dat hij ooit nog naar Afrika zal trekken als ingenieur. Mensen gelukkig maken met zuiver water. Of oplossingen hiervoor. In mijn knusse stulp zal zijn bed altijd klaarstaan. Arm maar warm. Eerder "ascetisch" maar warm.
Ze is Indisch. Ze is 12 jaar oud. Haar mama draagt ook Indische kleren. Een mooie madam in "Indische" stijl. Misschien werkt haar papa in de informaticasector. Ze bewonen een appartement in een kraaknet huisje met voortuin. Het doet fameus denken aan Birmingham of London. Alle kinderen tronen mij een beetje mee in hun leefwereld. Waar ze vandaan komen. Ik informeer naar hun "dag", hoe het was, praat met de ouders over een vaccinatie die het kind moest krijgen. Een interimbureau vraagt of ik niet in Mechelen wil gaan werken. Maar ik heb het ditmaal getroffen met mijn nieuwe job. Kon ik dit maar blijven doen.... Ik smelt als een lief snoetje mij haar mondje toont waarin de tandenfee een tandje is komen halen. Elke dag laat ik me weer verrassen door al die mensen. Misschien brengt er iemand wel shebaquia mee? Mijn zoon kocht een chichatoestel (= een waterpijp) met appeltabak. Hij doet geen ramadan omdat hij net als de dochters zedenleer heeft gevolgd, maar het is goed dat hij openstaat voor verschillende culturen. Wat de moslims speciaal vinden zijn onze kerken met heiligenbeelden.
