Het gaat goed met de levensverwachting van de mensen. Zo is er het lieve oude dametje Romanie Pollet (mooie naam overigens!) die 109 jaar is en in een rustoord verblijft in mijn buurgemeente Ganshoren. Sedert Marcelle Droogmans zaterdag begraven werd op de respectabele leeftijd van 109 jaar, is zij nu de oudste Belg.
Romanie Pollet werd op 21 december 1898 geboren en telt nu dus 109 lentes.
Een dikke bravo voor dit charmante madammeke.
De Franse Jeanne Calmant werd 122 jaar.
Die mensen hebben heel wat geschiedenis meegemaakt.
Maar vooral, ze hebben hun eigen weg gevolgd.
En dat, is het mooiste aan de ganse zaak...

21-01-2008 om 10:12 geschreven door tosca  

De Britse cineast Ken Loach heeft weer een prachtige film gemaakt, ditmaal over een vrouw Angie, jong en intelligent, die haar job verliest in een uitzendbureau voor Oost-Europese arbeiders en met haar goede vriendin Rose zelf een firma opstart. Wat aanvankelijk een nobel initiatief was, zal stranden in een duistere zaak waar illegale praktijken de bovenhand voeren (ronselen van mensen voor bedrijven in London enz...)
De film speelt in UGC De Brouckère maar ook in andere bioscopen overal te lande. Een aanrader die ik waarschijnlijk binnen twee jaar zal bekijken als ik de dvd in de lokale bib uitleen. Zoals de film Brokeback Mountain me nu ook enorm bevallen heeft (zij het drie jaar na datum). Met dank aan de bib!

20-01-2008 om 22:20 geschreven door tosca  

De laatste dagen spreken vele mensen me spontaan aan.
De chauffeur van de lijnbus, een paar collega's met Afrikaanse roots (Kameroen, waar ligt dat?), een paar anderen die ik toevallig ontmoet. Strange, very strange.
Meestal zet ik de eerste stap.
Ik ben niet zo van het afwachtende type. Maar nu laat ik de lawine van vriendelijke toenadering over me heen komen. Enjoy the moment! Een beetje schmink doet wonderen. Nu nog een kappersbezoek proberen te versieren. 
Op dit moment voel ik me een beetje leeg.
Vidée.
De parttime is veeleisend omdat ik elke dag op de werkplek aanwezig moet zijn én de vorige collega's ziek zijn én ik anderen al moet opleiden. Uiteraard, weer geen droomjob maar goed, het is vlakbij en ik klaag niet. Ondertussen ben ik toch maar aan de slag. Nog nooit trok ik me zo weinig aan van wat anderen over me denken. Ik ben minder impressionabel geworden.
Hierna volgt een gedicht van de Afrikaanse dichter Kasele Laisi Watuta over Jette (als ik tenminste tijd vind om het te typen, het is een mooi en verfrissend gedicht, een beetje "weirdo" maar niet slecht).

vertaald naar het Brussels door Claude Lammens (Brussels Volkstejoeter)
In 't Nourde van 't Zoeide, van Uust noe West
Da's ni neeverans
Want ee es Jet'
Ën lapke vroegtiekes dei
oeitreuptiekes arseire
't pleksen op de peer uut Jet' :
bekke Belzjik, bekke Brussel
bekke Vloindere, bekke Woêlekant,
bekke Vloms, bekke Neiderlans,
bekke stat, bekke boorenboeite
den univêr in iene mozaic
van vruchtboere grond, zu goot,
Terroir

In het noorden van het zuiden van oost
naar west
Hier is niet nergens
Want zie Jette
een strook
van vraagtekens die
uitroeptekens arceren
het plekje op de pier is Jette :
ietsje België ietsje Brussel
ietsje Vlaanderen ietsje Wallonië
ietsje Vlaams ietsje Nederlands
ietsje stad ietsje platteland
het universum in een mozaïek
van vruchtbare aarde zo goed
Streek en bodem

18-01-2008 om 00:00 geschreven door tosca  

17-01-2008 om 21:18 geschreven door tosca  

Neen, ik ben niet met mijn gat in de boter gevallen. Ondanks mijn parttime word ik onmiddellijk ingeschakeld om het grote werk te klaren. 2 collega's zijn ziek. Misschien zien ze mij als een reddende engel, iemand die uit de hemel gevallen is en hen
eindelijk toelaat zich ziek te laten melden. Sommigen komen misschien niet meer terug. Ik begrijp het wel, de telefoonjobs brengen stress met zich mee, er is ander en beter werk. Maar voor mij ligt deze job vlakbij wat de afstand betreft, dus dat is meegenomen. Parttime is het te doen, zij veeleisend wat de invulling betreft. Maar, het is overal iets en ik wil Dageraad niet teleurstellen. Dus spons erover.
Deze voormiddag doe ik rekenwerk, facturen betalen, in het oog houden, up to date houden, rekening in positief zetten. Een hele klus met het switchen tussen de kredietkaarten.
We trekken belastingen terug maar dat is pas binnen drie maanden en ondertussen dient er een orthodontist betaald te worden en ook de verplichte schoolreizen. Naar een studiebeurs voor de kinderen kan ik fluiten ondanks niet al te hoge inkomsten. Het heeft iets te maken met de kadastrale inkomentest. Het kadaster ligt te hoog ivm het inkomen. Gelukkig trek ik in 2009 3000 euro belastingen terug, daarmee kan ik dan de universitaire studies van de oudste bekostigen. Anders wordt het weer opsouperen van kredietkaarten. Gelukkig bestaan ze, zij het tegen 17 % interest. Zonder zou ik niet kunnen.
Mijn huis is afbetaald en ik zou misschien een goedkopere hypotheek kunnen nemen op het huis, maar daarmee wil ik nog wat wachten. Voorlopig heb ik veel hulp van mijn kredietkaarten die ik nooit helemaal opgebruik. Duur maar handig. Een oplossing. Mijn oplossing.
Dageraad gisterenavond : "Je t'aime chérie, ne me trompe pas..."
Honnepon (ik dus) : "Avec qui veux-tu que je te trompe? Je ne vois personne, je travaille comme une folle et je n'ai plus vingt ans. Et puis, je t'aime même si tu m'énerves parfois..."
Dageraad : "On sait jamais que quelqu'un te murmure de belles paroles..."
Honnepon : "C'est gentil de ta part de croire en mon pouvoir de séduction mais je suis fidèle, tu sais,... et puis les gens sont exigents maintenant pour le physique. Ma poitrine est trop forte."
Dageraad : "Tu es formidable (en m'embrassant), j'aime ton corps..."
Honnepon : "Oui, toi tu m'aimes..."
Soms moet ik terugdenken aan de vader van een goede vriendin uit mijn kindertijd. De man is gestorven op tamelijk jonge leeftijd. Hij was ook zo iemand : werk, gezin, papa zijn. Bij mij is het mama zijn maar het plaatje is identiek.
Ik heb het geluk in mezelf gevonden en heb het beredruk.
Voor flodders of fladders heb ik geen tijd.
De mensen hier thuis gelukkig houden of maken, is al een hele klus.
Ter beschikking zijn slorpt 80 procent van mijn tijd op.
Dit is mijn leven en het stemt me gelukkig. Simple soul but happy anyway.

16-01-2008 om 11:17 geschreven door tosca  

Lezen er mensen deze blog? Soms wel, soms niet vermoedelijk. Literair gezien is het als opgeklopt eiwit momenteel, verwerkt in een licht dessert. Ach, meer moet dat niet zijn en meer zou ik ook niet kunnen voortbrengen momenteel. Een blog is voor mij vooral een neerslag van de "mind" van iemand. De volgende periode zullen de stukjes heel kort zijn, mini, mini...

15-01-2008 om 11:45 geschreven door tosca  

Je krijgt het druk in de komende periode. Je bent totaal niet meer gewend om in een bedrijf te werken. 's Morgens moet je de noodzakelijke klussen thuis klaren en in de namiddag speel je je rol binnen in het bedrijf. Probeer dit voortreffelijk te doen en niet door de mand te vallen. Je kon toch goed acteren? Komaan, Toscaske, speel je rol en gooi je in het actieve leven.
Liefs en dikke knuffel,
de creatie.

Backup van de dag :
met glans geslaagd, hehe.
Houden zo.  

Soms is het goed zichzelf van op afstand te bekijken. Je krijgt er humor door en relativeert meer. Dingen worden pakken minder dramatisch dan men op het eerste zicht zou denken. Het kan ook helpen als men zijn sporen in iets moet verdienen, bijvoorbeeld op een werk of zo, wanneer men zich moet bewijzen bij evaluatie.
Ik zag mezelf in de glazen ruiten van het gebouw waar ik werk en moest lachen vooraleer ik de drempel overschreed. Volgens mijn dochters word ik "crazy" maar ik weet wel beter.

14-01-2008 om 22:02 geschreven door tosca  

Ons ma verwijt me dat ik te "soft" met de kinderen ben, dat ik over me heen laat lopen.
Anderzijds heeft dat soft zijn ook wel voordelen : soms kunnen ze heel lief uit de hoek komen en helpen ze me elk op hun manier.
Boodschappen, opruimen, zelf gaan shoppen.
Gisteren hield ik even voet bij stuk, misschien was ik te streng.
Mijn zoon van 16 wou alleen naar huis komen na de fuif, nota bene per fiets.
Het werd neen en het bleef neen.
Het uur van terugkomst werd bepaald om half drie.
De papa speelde chauffeur.
Ons ma is een schat van een mens maar sommige dingen kan ze moeilijk begrijpen. Namelijk, hoe het is om pubers op te voeden in 2007. Er bestaat niet zoiets als een codex voor. Elke ouder moet het zelf uitdokteren.
Elke dag is anders. Elk gezin is anders. 

12-01-2008 om 22:51 geschreven door tosca  

Een nieuwe stem, een nieuw geluid, een ontdekking à la Honnepon...
Enjoy,    Christophe Maé    On s'attache 

11-01-2008 om 22:41 geschreven door tosca  

Gezwind trek ik elke middag naar de werkplek om mijn taak te vervullen. Het is niet gemakkelijk de eerste week. Ik moet een heleboel codes en procedures onder de knie krijgen. De parttime maakt veel goed, al heeft het ook nadelen omdat men minder snel ingewerkt raakt. De collega die samen met mij de opleiding begonnen is, was ziek vandaag. Keelproblemen en dat is nu net wat wij ons niet kunnen veroorloven aan de telefoon. Onze stem is ons middel om onze boterham te verdienen.
's Avonds nam ik nog een chocootje mee (ik heb een aan-uitrelatie met automaten, ojee, vreselijk sensueel, dat karton en dat betere of mindere drankje binnenin), zodat de terugweg te voet naar de lijnbus wat minder frisjes werd. In de verte wenkten duizenden lichtjes, ondermeer van de Koekelbergse basiliek. Ik wandelde voorbij de Coreliogroep (was dat vroeger niet de VUM, enfin, momenteel schijnt het dus Corelio te zijn) en het Colmarrestaurant en nam de weg onder de brug door. Bij de kerk van Groot-Bijgaarden stopte de lijnbus die me naast de Basiliek afzette. Gelukkig net niet gemist. In een sneltempo was ik toen thuis. Just a taxi. Joe le taxi. 's Avonds ervaar ik een euforisch geluksgevoel, komt misschien door de adrenaline van de job, I don't know. Ik hou van de ontspanning na de inspanning. In het Brussels zeggen ze dan :
"Het is weer in de sacoche..." Toch zijn de goden me gunstig gezind. Volgende week trek ik mijn loon van deze week (interim) en dan kan ik zonder problemen de orthodontische behandeling van mijn jongste betalen.
Het zal een mooie juffrouw zijn als de klus geklaard zal zijn. Gisteren begon ik weer te janken. Ze toonde me de kaarten die ze op haar verjaardag (2 juli) van haar vriendinnen gekregen had. Zo mooi... Hypergevoelig. Ik zal nooit veranderen.
 

10-01-2008 om 20:36 geschreven door tosca  

Oh my, amper 2 dagen aan het werk en ik mis de vrijheid al.
Lucky me dat ik verder halftime aan de slag kan.
4 in plaats van 8 uren.
We worden (werden) eindelijk intelligent!
Beter laat dan nooit.
Hillary of de knappe Barack Obama?
Hillary.
Jammer, zo jammer dat ze geen 15 jaren jonger is.
Ze ziet er af en toe vermoeid uit.
Speelt natuurlijk in haar nadeel.
Life can be a bitch, Hillary.
Mijn stem krijg je alvast.
Al is Barack Obama best een hele knappe vent.
Exotisch met alles erop en eraan.
Hillary staat daar op het verkeerde moment.
Ze had er 15 of 10 jaar geleden moeten staan.
De mensheid wordt kapotgecatapulteerd door jeugd en schoonheid, zij het vergankelijk.
Mensen laten zich leiden door clichés.
Granny Power is vooralsnog niet aan de orde.
De mensen zien de "intelligentie" van Hillary niet.
De wijsheid van een delicate vrouw.
Leve Hillary!!!!
I always love you (and the books you wrote...)
Ooit las ik een boek van haar : "Il faut tout un village pour élever des enfants..."
En of ze gelijk heeft...

08-01-2008 om 21:06 geschreven door tosca  

op de nieuwe werkplek. Verfrissende atmosfeer, duizenden dingen te verwerken en in mijn 40-jarig hoofdje te stoppen. Lukt wel met een glimlach als olie die alles doet passeren. Tot mijn hypervreugde een collega van 2 jobs geleden tegengekomen en met hem mogen meeluisteren aan de telefoon. Na eerst een halve dag opleiding. Hij stelt het wel, de olijke rakker en ex-collega, nu terug collega. Behaalde zijn rijbewijs en kocht een auto. Bye bye treingesukkel, voor hem alleszins... Toffe gast. Morgen vliegen we erin. 

07-01-2008 om 21:00 geschreven door tosca  

Ik bekijk mezelf in de spiegel, loop wat rond met mijn nieuwe tas (solden-rabajos Springfield), probeer mimieken uit,...
Vooral de eerste indruk is belangrijk, zeggen ze dan.
Morgen start ik op mijn nieuwe werkplek.
Een paar ganse dagen opleiding om dan halftijds aan de slag te gaan.
Benieuwd wat het worden zal.
Heb er reeds over gedroomd, maar het was geen nachtmerrie.
Dit wordt totaal iets nieuws, helemaal niet te vergelijken met de vorige werkplek.
Weet u, ik heb zelfs een agenda op zak, iets wat ik vroeger nooit deed.
Vanaf nu ga ik de loopbaan wat managen, wat organiseren.
Interims doen geeft een gevoel van zelfstandigheid. Eigenlijk is men nog erg vrij.
Het is ergens in Vlaams-Brabant.
Meestal heb ik in Brussel gewerkt, dat scheelt.
Le phénix renaît de ses cendres. Ik voel me anders en nieuw.

06-01-2008 om 21:37 geschreven door tosca  

Gelukkig zijn in een microwereld
dat overkwam me vandaag
Zou zomerland dan toch bestaan?
Er is beter en veel beter
zeggen de kranten elke dag
Er is slechter en veel slechter
zeggen de boeken zonder lach
Ik maak een schilderij van het moment
Enkel door liefde wordt men verwend
Men zegt zoveel dingen
Maar wie hoort nog de bomen swingen

05-01-2008 om 21:03 geschreven door tosca  

04-01-2008 om 22:53 geschreven door tosca  

02-01-2008 om 22:44 geschreven door tosca  

Ik heb wel vaker symbolische of telepathische dromen. Zo droomde ik dat een persoon van mijn vorige werkplek mij iets wou meedelen. Ze had een negen maandencontract ondertekend en was dus drie maanden langer aan de slag op de vorige werkplek dan mezelf. Aangezien de werkomgeving mij daar niet zo lag, ondertekende ik slechts een zes maandencontract na eerst drie maanden als interim. Leve de intuïtie!!! In gans haar carrière had deze collega nog niet zoveel gewerkt, omdat ze enerzijds jonger is dan mij (37 versus 44) en ten tweede werd ze bijna nooit opgeroepen door de werkgelegenheidsdienst. Ze is wel franstalig en ik behoor tot de nederlandstalige taalrol. Niet dat men mij daar ooit een werk heeft aangeboden of toch geen werk van betekenis. Dat heb ik steeds zelf gevonden. Maar tussen de jobs door werd ik zeer frequent opgeroepen door deze dienst. Deze nacht, deze nieuwjaarsnacht wou ze mij iets zeggen in mijn droom. 
"Honnepon, het is mijn laatste dag..."
Ja, telepathie werkt vermoedelijk minder snel dan een gsm want we hebben geen contact meer. Moest ik per gsm contact houden met alle mensen die ik leer kennen , zou het te druk worden. 
Wat wil ze eigenlijk zeggen, vraag ik me dan af. Voelt ze zich leeg, onzeker??? Ja, hoe zou je zelf zijn, natuurlijk voelt ze zich leeg en onzeker. Ze heeft zich negen maanden ingespannen en nu, wat nu... Hopelijk voor haar heeft ze de middelen om een reisje te maken. Ze is vrijgezel, heeft een vriendin, dus ja, waarom niet... als de middelen er zijn.
Ooit gaf ze me de verzamelde werken van Immanuel Kant, een filosoof, cadeau. Ze wou er vanaf zijn, literatuur moet circuleren...
Door haar moest ik denken aan Leopold Flam (1912-1995), een professor filosofie die ik in eerste kandidatuur had.
Van hem is het prachtige citaat : "In een denkende kop bliksemt het dikwijls. Wat hij dan schrijft of zegt kan niet vervelen, het is ook belangrijk en wie het leest, bevindt zich op een zwierig feest, al kan hij niet dansen." Als jonge achttienjarige vond ik hem een vreemde man die bij het examen achter een kast ging staan en mijn reactie afwachtte. Het examen verliep vlotjes omdat ik een vlotte prater was maar eigenlijk heb ik spijt dat ik niet meer ingegaan ben op zijn reactie. Deze man had in zijn leven al heel wat meegemaakt, onder andere jodenvervolgingen in de Dossinkazerne te Mechelen en een verblijf in het horrorconcentratiekamp Buchenwald. Nadien werd hij inspecteur geschiedenis en hoogleraar aan de VUB. Een originele, sterke, gevoelige man die de studenten graag aanzette tot zelf filosoferen, zelf na te denken over de dingen.
Sorry professor, maar ik wist je toen niet te waarderen als mens zoals ik nu wel zou doen...
Ik wist ook niet dat je al die horror had meegemaakt, zowel in de Dossinkazerne als in Buchenwald.
Dat heb ik tenminste geleerd. Respect. Een beetje laat maar beter laat dan nooit.
Respect, professor. Rust in vrede.
Van een bewonderaarster.

01-01-2008 om 23:04 geschreven door tosca  

Alvorens in het feestgewoel te duiken, kan ik het toch niet nalaten om iedereen een schitterend 2008 toe te wensen, veel vreugde in de grote en kleine dingen, voor elk wat wils.
Voorlopig is het nog vrij rustig in Brussel en van terroristische aanslagen zijn we voorlopig gespaard gebleven. Geef elkaar een stevige knuffel en vooral, vergeet niet te springen bij de jaarovergang, zoals Dimitri Leue voorstelde... Aan iedereen een schitterend 2008 toegewenst!!!

31-12-2007 om 20:01 geschreven door tosca  

Plannen voor 2008. Die zijn er zeker.
Ten eerste wil ik mijn vorige blog (zonder reacties en muziek) tot een boek herwerken en in twee talen vertalen.
Niet dat ik mijn literaire kwaliteiten zo hoog inschat, maar het gaat om het thema. Van deze blog zou ik moeilijk een boek kunnen maken, gezien Parelstuif een luchtige blog is. Mijn vorige blog leent zich hier beter toe.
Parelstuif blijft een luchtige blog, waar niet teveel achter gezocht moet worden. Ik heb eindeloos veel zin om te chillen, het "cool" aan te doen en het land van de magere koeien definitief achter mij te laten. Deze laatste zin is uiteraard figuurlijk bedoeld.  
Desalniettemin wil ik de toevallige lezers blijven verrassen met gebeurtenissen en voorvallen uit het dagelijks leven. Het leven is als een film. Het leven is als een web. Alsof mensen met onzichtbare draden aan elkaar vasthangen of beter gezegd met elkaar verbonden zijn.
Honnepon surfde op google in verband met haar gezondheidsproblemen. Ze kwam bij hem terecht. Of liever gezegd bij een artikel dat hij recent geschreven had. Had hij niet haar eerste echte kus gegeven en de queeste naar "liefde" in beweging gezet? Had hij haar niet wakker gemaakt? Had een andere evenveel in haar losgeweekt? Honnepon deed de lade dicht en besloot dat haar lot nu bij Dageraad lag. Al zeventien jaar lang. Uiteindelijk zijn de dingen zoals ze moeten zijn. Dageraad, het is een cliché maar mijn tikker klopt nog steeds voor jou...

29-12-2007 om 22:15 geschreven door tosca  

2008 is in zicht. Ik lig er hoegenaamd niet wakker van. Het leven is zoet, het leven is goed hier te lande. Overstromingen lijken voorlopig niet in zicht, de poolkap zal nog niet onmiddellijk helemaal smelten en het water van de oceanen naar omhoog doen drijven. Wel heeft dit eindejaar voor mij de allures van het land van de magere koeien maar dat is persoonlijk want door een stom toeval kwam ik twee dagen te kort op mijn vorige job om in aanmerking te komen voor een eindejaarspremie als uitzendkracht. Dus financiën noppes maar niet getreurd, de rest zit wel mee behoudens het wel en wee van soms te assertieve pubers. Waarschijnlijk heb ik hen als kinderen te veel verwend maar iedereen laat wel eens steken vallen in de opvoeding. Jan modaal dus wat het gezin betreft.
Van Jannen en Jeanninnekes gesproken, ze leven nog. Ze bestaan nog. Gisteren had ik de eer op amper een boogscheut van onze hoofdstad, twee charmante mensen te ontmoeten die me zorgvuldig monsterden maar toch meteen een goedendag toeknikten. Jan en Jeanninne of  was het Gerard en Jeanninne. Zij, een kranige dame van om en bij de zeventig jaren, in een satijnen lichtblauwe bloemetjesschort gehuld, zoals ze er elke zondag nog tientallen verkopen op de markt van Jette (overproductie van de jaren zeventig?) en hij, Gerard, een gewezen melkboer op pensioen. Beiden wonen heel gelukkig én ecologisch in een rustige straat waar de tijd bleef stille staan, in een heel net huisje met een mooie moestuin achter slot en grendel. Beveiligd tegen diefstal. Elke dag wassen aan de lavabo en één keer per week een groot bad. Enkel verwarming in de grootste plaatsen. Voor verplaatsingen de fiets en héél soms de auto. Géén vlieger of toch wel héél af en toe, als de kinderen waarvan 2 zoons op 4 gescheiden zijn (maar ze hebben al terug een vriendin, 't zijn zulke felle mannen!) hen een reisje naar Tenerife cadeau doen.
"Evelyne Huytebroeck van Ecolo? Ah, dat is het Frans voor Groen. Nooit van gehoord..." maar ondertussen dragen ze toch maar hun steentje bij tot het planetaire ecobewustzijn en hebben ze een bescheiden ecologische voetafdruk.
Als Jeanninne ooit (maar liefst zo laat mogelijk, het zou een verlies zijn voor deze aardkloot) zou sterven, zou Gerard verloren zijn en haar héél vlug vervoegen en omgekeerd zou ze elke dag wenen om haar Gerard indien die vóór haar het tijdelijke met het eeuwige zou verwisselen.
Gerard bleef haar altijd trouw. Een keer had hij wel een oogske op de knappe kapster die inmiddels ook al drieënveertig is. Jeanninneke wist dat (een soort zesde zintuig) en beschermde Gerard tegen zichzelf.
Ze was blij toen de kapster in verwachting was van haar man Tony en vanaf dat moment gesetteld leek.
Gerard bleef gewoon veel sympathie voelen voor Nadine maar meer niet. Hij had een vrouw die zijn "bookes" klaarmaakte en koffie voor hem zette. Die zijn maaltijden met liefde bereidde.
"Dat is toch stout, hee, wat die journalist zegt over een vrouw die als een soort plant naast hare vent staat..."
"Och, Jeanninneke, daar moeten wij onze kop niet meer over breken..."
Gerard nam zijn Jeanninneke bij haar middel want het nieuws met Martine Tanghe ging beginnen.
Aan de overkant van de straat stond een kerstboom te flikkeren met helblauwe lampjes. De man van het café keek me vanachter de ruiten aan alsof ik van Mars kwam.  

28-12-2007 om 00:00 geschreven door tosca