Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
01-10-2009
Michelleke wo bist du???
Mijn goede vriend of buddy, Michel zaliger, die op nog iets jongere leeftijd dan Patrick Swayze dit driedimensionale leven inruilde voor de overkant, zei altijd : "Ils disent toujours qu'il n'y a pas de sous-métiers mais ..." Ach, die "Mais" altijd... Hij kon het weten. Ervaringsdeskundige in het "wroeten". "J'ai beaucoup ramé, tu sais..." Afkomstig van een Franse boerenfamilie, besloot hij om vanwege de ruzie met zijn vader zijn geluk te zoeken in ons Belgenlandje. De jobs volgden elkaar op als kralen aan een incoherent halssnoer. Het nieuws in de media alsook bepaalde werkervaringen die ikzelf placht mee te maken, doen me aan hem denken. En ook aan de sous-métiers. Het geld is op, zoveel is duidelijk. Dus wordt het beknibbelen. Onderwijzers en onderwijzeressen en lesgevend personeel moeten wat inleveren. Alternatieve postbodes zouden met een halftijds contract werken voor 8 knotsen per uur. In een halftijds contract. Ondertussen dwingt de RVA mensen om het even wat te aanvaarden op straffe van sancties. Dus zullen er altijd wel mensen gevonden worden die dergelijke arbeidsvoorwaarden aanvaarden. Het syndicaat... Welk syndicaat? Ooit werd er door een assistent van het syndicaat tegen mij verteld - bij een obligaat bezoek aan de RVA tussen 2 jobs in - dat er geen rechten zijn, doppen is bijvoorbeeld geen "recht". Er zouden enkel plichten zijn. Betalen zullen we... Tussen crisis- en andere negatieve berichten in, denk ik aan Michel. Waar hij is, moet hij zich geen zorgen meer maken over een euro meer of minder. "Ma chère copine, ici, cela ne fonctionne pas comme ça, ici, cela fonctionne différemment. Tiens, regarde ma décoration d'intérieur, superbe non???"
in Jette. Als inwoonster van Jette kan ik toch niet voorbijgaan aan de roof van het schilderij van Magritte "Olympia" genaamd. Een schilderij dat dateert van 1948. Net na WO II dus. Op het doek ziet men een naakte vrouw met een schelp op haar buik, liggend op een doek in het duingras vóór de zee. Het zou gaan om de vrouw van de kunstenaar. Anyway, ze mag (mocht) er zijn wat haar uiterlijk betreft. Meestal lees ik door de week enkel de gratis metrokrant maar nu wou ik absoluut de krant kopen vanwege het schilderij dat op de voorpagina prijkt. Een sensueel erotisch schilderij. De "marchandise" (borsten) van de madam nodigen haar geliefde uit en de schelp op de buik vergroot de lustgevoelens van de vrouw vanwege het aangenaam strelen van de buik (door het niet al te zware gewicht van de schelp). Ze is klaar voor een intieme date met haar geliefde, man, enzovoort... Ze kan natuurlijk ook maar alleen liggen mooi te wezen maar de houding doet vermoeden dat ze iets meer wil. Hoe dan ook, wie steelt nu zoiets? Ik zou het best willen bezitten, maar stelen, neen... Niet alles is te koop of te krijg... Er zijn zo van die zaken zoals de liefde die men niet kan kopen. Nu de ramadan achter de rug is voor mijn partner en mijn chéri zich weer tot een echte Brusselaar ontpopt, zijn we weer wat gevoeliger voor dat soort zaken. Ik duw hem de uitgeknipte foto van het schilderij onder de neus : "Cela te donne envie, chéri?" "On va voir cela sous les draps." (BTW : de pose op het schilderij is enkel voor hele warme dagen bestemd en dan nog een dag bijvoorbeeld, waarop er geen volk rondloopt in huis) "Viens, on va faire "pannecouck"." Als een opgerolde pannenkoek met suiker. Il y a quelque chose dans l'air... à Jette. (Als je het mij vraagt, ligt het aan de bomen die de emoties van de mensen capteren, in zich houden, distilleren,...)
Ze doet het weer. Met de hulp van hierboven. Engelbewaarders presteren overuren. Er komt een betere oplossing uit de bus. Daling van de rentevoeten. Een krediet wordt herzien. Er komt wat geld vrij. Tijdelijk ademruimte. Mijn oudste is goed gestart op de univ. Een telefoontje mijnentwege vanop de lijnbus. Mijn benen raken per ongeluk een niet oncharmant heerschap tegenover mij, maar ik doe alsof ik hem niet gezien heb al bespeur ik wel een glimlach. Ik keerde huiswaarts van het werk. "Hoe was't, den tweeden dag?" "Goe, ma, ik ben nu bij de "studentenkring"...." "Och, neen, zeg, ge gaat u toch niet laten dopen..." "Ma, da's gewoon om kennis te maken enzo..." Volgt een uitleg over alles behalve het uitgaan. "Hebben z'u gezegd dat ge ook veel moet studeren..." "Elke dag een beetje..." Ik controleer wat, stel bij, verlies controle, laat gaan, hoop dat alles in orde komt. Je kan niet alles blijven controleren, zeker niet bij jonge mensen op die leeftijd. Eén ding is zeker : als ik hem opbel, hoor ik verdacht veel lawaai en muziek en studenten- en studentinnenstemmen. Mijn zoon is duidelijk geen pater. Een nieuwe wereld gaat open. Om acht uur 's avonds warm ik zijn eten op in de microgolf. "Wat hebde gegeten 's middags?" "Een broodje, er was teveel file om aan te schuiven..."
rijd ik met de bus doorheen de Kanaalzone. Hartje Molenbeek. Waar er 's avonds rellen waren tussen politie en jongerenbendes. Vandaag waren er opvallend veel politieauto's rond het gemeentehuis van Molenbeek. Mijn dochter wist te vertellen dat een Marokkaanse vriendin uit haar jaar - die in deze buurt woont - niet kon slapen vanwege de helikopters die rondcirkelden. Ze is twee jaar ouder (vermoedelijk vanwege taalachterstand) maar volgt nu met succes dezelfde opleiding als mijn dochter in het aso. Er rijzen toch wat vragen bij de rellen. Hoe komt het dat niemand deze jongeren activeert? Hoe komt het dat niemand deze jongeren opleidt zodat ze zich kunnen inzetten in de maatschappij. De jongeren moeten zich gedragen, natuurlijk, maar ook de politiek schiet tekort. Neen, in de plaats daarvan richt Actiris en consoorten zijn grof geschut op mensen die al een ganse loopbaan achter de rug hebben en verplicht worden om het even welke job te aanvaarden op straffe van schorsing uit het systeem. Activering tot zestig en ouder maar de jongeren, no way... Een beetje de omgekeerde wereld, in feite. Misschien ook een verklaring voor de jongerenwerkloosheid. Natuurlijk heeft niet iedereen dezelfde kansen gekregen voor opleiding en dergelijke. Maar er is voor iedereen een plek, daar ben ik van overtuigd. Gisteren was mijn oudste dochter wat verontwaardigd. Ze zit in het laatste jaar van de humaniora en dan wordt er al eens veel gedebatteerd. Een jongen komt uit de Vlaamse rand, zij uit Brussel. Hij wil niet dat zijn gemeente bij Brussel hoort, hij zou er zelfs een petitie voor maken en laten tekenen. Zij verdedigt "Brussel" met hand en tand. Ja, mijn meisjes zijn niet op hun mondje gevallen. Hij heeft gelijk en jij hebt gelijk - zeg ik dan. Jullie hebben alletwee gelijk. Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is. Mijn dochter baadt al vanaf haar wieg in een Brusselse mentaliteit. Hij woont in de sjieke Vlaamse rand. Twee verschillende werelden - toch wel. Die naast elkaar kunnen bestaan en toch in vrede samenleven. "Mama, misschien ga ik later wel naar Parijs..." "Of woon ik in een loft in het centrum..." Maar in de herfstvakantie trekken we naar Liège. Dat hebben we zonet beslist. Om het nieuwe station Liège-Guillemins te bewonderen, een parel van de architectuur. Architect van dienst was Santiago Calatrava, een Spanjaard. Een mooie koepel van glas en staal en veel wit beton voor de infrastructuur. Zij wil shoppen, ik window-shoppen. Of impressies van een leuke stad in de herfst. Het doet me ook wat denken aan het Opera House van Sidney... Ergens onderaan de wereldbol, heel ver hier vandaan, toch met het fietske.
hangt vast aan zijn religie zoals Tarzan aan een touw. En ik? Ik geloof ook maar anders. Ik geloof in de liefde, in vriendschap, in gezellige avonden, in Indian Summergevoelens, in de overgang tussen zomer en herfst en blaadjes die hier en daar wat kleur krijgen, in zovele dingen die ik nooit op papier kan zetten. Ik geloof in pareltjes van de architectuur zoals het Japans en het Chinees paviljoen waar ik elke dag met de bus voorbijkom. Ik rijd veel te vroeg voorbij de wachters van het koninklijk paleis zodat ik geen glimlach op hun snoet kan loswrikken. Er is een snorrenman bij - zeker weten. Kinderen tonen mij een tekening die zij aan hun ouders zullen geven op het einde van de Ramadan voor het feest Aid Mobarak. Ik bewonder de tekeningen, ze zien er allemaal anders uit. Ook de tekst is mooi en doet me zoveel denken aan mijn katholiek schoolverleden. De lagere school. Een puur mensenzieltje maar toch rebels. Wat was Jezus een mooie jonge man op de tekening op de muur. Ja, ik was altijd al wat visueel ingesteld. En ik wil Jezus nooit met iemand anders vergelijken. Jezus zal wel iemand formidabel geweest zijn. Maar vandaag zag ik een bloedmooie hoer in de buurt van de Lakensestraat in Brussel. Russische afkomst. Benenlang. Heel kort gerokt in een mooi rood jurkje in een heel mooie stof. Met netkousen. En hoge hakken. Ze mocht er wezen. Ze was uitzonderlijk mooi. Maar ze was misschien te mooi om model te zijn, ze had een heel lief gezichtje en weinig mimiek, ze was nogal naturel. Ik hoop dat het kind geen ziektes oploopt. Wat verder at een Brusseles caricollen. Werd er gezwanst. Iedereen is hetzelfde maar roos is anders. Of zoiets stond er op de tekst van de kinderen voor de Aid Mobarak. En wie ben ik? Een eigenwijze, zelfstandige, chaotische madam die heel graag zwanst over heel serieuze zaken. Zien jullie mij nog graag? A tiny little bit...
Niemand of zeer weinigen spreken over deze vent. U weet wel, de mijnheer van "Les restos du coeur". Jaren tachtig of zo. Welnu, een collega van mij die met veel kredieten opgezadeld zit, sprak vandaag over Coluche. Die man geeft hem moed. Hij kijkt ernaar op. Zei wijze dingen - vond hij. Of hoe bepaalde mensen heel veel waarde hebben en gehad hebben voor anderen. Ik zeg altijd tegen mensen die het moeilijk hebben - financieel dan - wat truukjes te zoeken. Zoals tweedehandskleren, zoals sociale restaurants, zoals beknibbelen in uitgaven, zoals bonnenboekjes, zoals de geneugten van het simpele leven terugvinden. Een tikkeltje ouderwets, toegegeven. Maar efficiënt. Misschien kunnen we ons licht opsteken bij de (reeds gestorven) overgrootouders. Zij moesten ook de tering naar de nering zetten. Zij deden het met veel minder.
maar het schrijfsalonnetje is tijdelijk gesloten geweest. Vanwege veel werk in het driedimensionale leven. Hopelijk wordt het vlug wat rustiger, zodat ik jullie weer van mijn schrijfsels kan laten genieten of jullie ermee vervelen. Eerlijkheid duurt het langst. Om een lang verhaal kort te maken, mijn oudste begint volgende week met d'univ, er moest een laptop worden aangekocht (enige schroom verhindert mij om jullie het nummer van mijn bankrekening door te geven maar ach, flauwe grap), ik moest mijn oude modem laten vervangen door een nieuwe wireless, ik moest een paar praktische zaken regelen, ik ben een luisterend oor voor nieuwe collega's. Armoede in een rijke wereld (mijn vorige blog), het was zo slecht nog niet gevonden, want velen steken zich in de schulden om mee te kunnen met de vereisten van het moderne leven. Velen vervallen in budgetbegeleiding of andere schuldbemiddelingstrajecten. Zelf heb ik daar een oplossing voor, nogal drastisch, geen vakanties meer, enkel het noodzakelijke. Wél internet want je moet meekunnen met de tredmolen. Kleren kunnen perfect vintage of tweedehands vanaf een bepaalde leeftijd. Je kunt er dan nog leuk uitzien. Het ligt aan de combinaties. Zo zie je maar, het leven gaat aardig zijn gangetje. Ik heb wel twee zaken vastgesteld, ik heb last om te roepen vanwege fragiele stembanden. Ik heb tijdelijk een tenniselleboog, ergens opgelopen, of het kan natuurlijk ook een gevolg zijn van de wiplash op mijn fiets toen ik een paar jaren geleden op het nippertje aan de dood ontsnapte vanwege een openslaand portier. Maar zagen doen we niet meer. Er is overal een oplossing voor. Vroeg of laat. Heel leuk toen ik op een bus een jonge kunstenaar uit de streek zag zitten die een bepaalde graad van autisme heeft. Soms zie ik een kindje met een handicap op straat en dan zwaai ik naar de papa en het kind. Ze vinden dit allebei leuk en waarom ook niet. Verschillen moeten kunnen. Bij mij is er ook een kantje af. Zeker weten. Ik ben een aangename fantast en een chaoot pur sang. Ik beweeg zeer veel. In het leven. Tussen de mensen. Laat een spoor van positieve chaos na. Mijn zoon is een exponent van mij, ik denk dat hij ooit nog naar Afrika zal trekken als ingenieur. Mensen gelukkig maken met zuiver water. Of oplossingen hiervoor. In mijn knusse stulp zal zijn bed altijd klaarstaan. Arm maar warm. Eerder "ascetisch" maar warm.
Ze is Indisch. Ze is 12 jaar oud. Haar mama draagt ook Indische kleren. Een mooie madam in "Indische" stijl. Misschien werkt haar papa in de informaticasector. Ze bewonen een appartement in een kraaknet huisje met voortuin. Het doet fameus denken aan Birmingham of London. Alle kinderen tronen mij een beetje mee in hun leefwereld. Waar ze vandaan komen. Ik informeer naar hun "dag", hoe het was, praat met de ouders over een vaccinatie die het kind moest krijgen. Een interimbureau vraagt of ik niet in Mechelen wil gaan werken. Maar ik heb het ditmaal getroffen met mijn nieuwe job. Kon ik dit maar blijven doen.... Ik smelt als een lief snoetje mij haar mondje toont waarin de tandenfee een tandje is komen halen. Elke dag laat ik me weer verrassen door al die mensen. Misschien brengt er iemand wel shebaquia mee? Mijn zoon kocht een chichatoestel (= een waterpijp) met appeltabak. Hij doet geen ramadan omdat hij net als de dochters zedenleer heeft gevolgd, maar het is goed dat hij openstaat voor verschillende culturen. Wat de moslims speciaal vinden zijn onze kerken met heiligenbeelden.
Ja toch? Laundry? Katoenen jurken en de rest dat hangt te wapperen in de wind na een flinke wasbeurt te hebben ondergaan. Maar neen, zoonlief trekt naar een festival richting Antwerpen. Zijn makkers gaan ook. Laundry day of zo... Mijn dochter zegt dat er ergens een papa van iemand moppert als de school vraagt wat bij te betalen voor extramurosactiviteiten. "Hij moet zijn huis nog afbetalen en is niet meer samen met de mama..." Sommige mannen komen bekaaid af van een scheiding. "Daar zou ik nog wel willen wonen," zeg ik dan. "Dat is schmett, mama,..." "Ach, lieverd toch, ik ken die man niet en we zijn 100 procent zeker weten elkaars type toch niet..." Moke en geen ander dus. Tenzij ik ooit (waarschijnlijk nooit) mijn "droombeeld" kruis maar die moet nog gebakken worden ergens tussen hemel en aarde. En aangezien ik nooit iets met iemand veel jonger zou beginnen. Hij zou avontuurlijk moeten zijn maar niet te. Hij zou zeer brede schouders moeten hebben (letterlijk en figuurlijk) maar niet dik zijn. Hij zou mij en mijn ganse cocon erbij moeten nemen. Hij zou een artistiek type moeten zijn. Hij zou een goede autorijder moeten zijn. Hij zou nog heel wat moeten en kunnen zijn, maar dit is toch het allerbelangrijkste. Baardtoestanden zijn wel uit den boze. Tot op heden beantwoordt Moke het best aan dit beeld. Maar soms steekt mijn beeld de kop op zoals nu als de religie Moke en mij verder uit mekaar haalt. Nooit kussen tussen zonsopgang en zonsondergang. Of als geldzorgen als een zwaard van Damocles boven het hoofd cirkelen. Het probleem met het beeld is dat het iets is dat blijft sluimeren. Dan vraag ik me af... Bestaat deze Tijl wel? Het gekke is dat ik het beeld niet uit mijn hoofd kan zetten. Toch hou ik van Moke en is onze liefde als iets dat "van boven uit" beschermd is. Ik ben niet gek maar zoals bij alle creatieve mensen is er een kantje af.
De laatste dagen reis ik veel doorheen Brussel. Een wirwar van straten, pleinen, lanen. Mensen willen vooral één ding : het beste voor hun kindjes. Elk kind is verschillend en de papa's en de mama's glunderen als ze hun oogappel 's avonds terugzien. Zoveel verschillende cocons, zoveel verschillende mensen. Ik reis ook een beetje doorheen de wereld. In Molenbeek word ik vooral ondergedompeld in de Arabische cultuur. Grote verontwaardiging van een Marokkaanse collega als ik zeg nog nooit van shebaquia gehoord te hebben. Maar de zoete amandel- en honinggebakjes en parfumpapillenstrelende smaken ken ik wel. Harira natuurlijk ook. Het is niet omdat ik met Moke samenleef dat ik alles van de Arabische cultuur afweet. Ik laat me altijd liever verrassen met mondjesmaat. Beetje bij beetje. Beetje bij beetje hebben de kapoenen mijn hart gestolen. Niet tonen natuurlijk, want anders verlies ik wat gezag. Anyway, u hoort het, ik heb het erg naar mijn zin. Als ik thuiskom geeft dochter 1 les aan dochter 2. Bijles in wiskunde en chemie. Voor wat hoort wat, heb ik haar beloofd. Ze kan er de festivalletjes mee bekostigen. Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen. De oudste is na de bioscoop samen met een vriend door een bende lastiggevallen toen hij op de tram wachtte. Gelukkig hebben ze niets gestolen. Sedert mijn zoon fitness doet, is hij veel sterker geworden en hij heeft zich goed verdedigd. Uiteindelijk zette de bende het op een lopen vanwege mensen die uit de huizen kwamen vanwege het lawaai. Ook de politie kwam ter plaatse en ze legden een verklaring af. That's life. Ik vraag aan die van hierboven om hem te beschermen en tot nu toe heeft hij mij nog niet in de steek gelaten. "Je had de bus moeten nemen in plaats van de tram in die lugubere straat." "Ma, dergelijke dingen gebeuren nu eenmaal..." Wat wouden die jongeren? Geld... Altijd maar geld... Voor softies is er niet echt plek meer in deze wereld. Al ben ik er één maar tegen niemand zeggen, hee...
Waar heb je pijn, kindje. Au ventre, madame. In je buik? Ja. Even later viel ze op haar zetel in slaap. Moe van het spelen. Moe van de vele indrukken opgedaan tijdens de dag. Het is niet elke dag 1 september.
zegt de man tegen mij. Ik knik, zeg vooral niet teveel. Tong twee keer in de mond omdraaien vooraleer je iets zegt, klinkt het stemmetje in mij. Ik zie het wel zitten. De chauffeur van de school komt nog even langs om alles te bespreken. In de gang staat veel rommel, een tent, een rugzak, een kampeerbackpack, een frigobox en dergelijke zaken. Alles ademt vakantie. Ik geneer me bijna voor de niet opgeruimde troep. Ik bekijk de lijst van vrije dagen en vakanties en word er duizelig van. Zoveel vrije dagen. Onmiddellijk gaan mijn gedachten uit naar de ouders van de kinderen die hun kroost die dagen onder hun hoede krijgen. Ik voel empathie. Het zijn kinderen die door het leven gaan met een bepaalde vorm van autisme, een gehoor- of gezichtsstoornis, taalproblemen. Ik heb hier geen ervaring mee maar wil het leven iets teruggeven. Het is een geschenk, een dergelijke job, omdat het je rijker maakt als mens. Je staat anders in het leven en begint de zaken anders te bekijken. Ik denk dat ik fameus als mens zal evolueren. Maar ik ben er klaar voor...
Vanaf dinsdag begin ik een nieuwe job. Uit de lucht gevallen. Even gesurft vorig jaar. Een berichtje op mijn gsm. Onmiddellijk toehappen. Gelukkig is de huidige job ingeblikt op 31/8. Ik heb er zin in. Misschien een carrièreswitch. Half-time, meer moet dat niet zijn na een overdosis moeilijke personen in de arbeidsomgeving en aan de telefoon. Vakanties tijdens de schoolvakanties.
Het tofste in het leven zijn de dingen die verrassen. Vandaag had ik weer een crush met een kruidenierswinkeltje op een hoek van een straat in Ganshoren. Fruit, mooi uitgestald als een kunstwerk, niet duur en vers. Ik stalde mijn fiets naast de bank en deed mijn inkopen. Druiven, rode appelen, sla, een komkommer. Van Bancontact hadden ze nog niet gehoord maar ze konden wel geld wisselen. Ze komen uit een ver land en ik wil niet eens weten waar ze vandaan komen. Ze zijn vriendelijk, werkzaam en proper. Het zijn mijn medeburgers. De kinderen sprongen in het rond, van hier naar daar. "C'est bientôt l'école, encore une semaine," knipoogde ik naar de mama. "Oh oui, c'est bien, je suis contente," zei de mama tegen mij. Het jongste kindje was zo lief dat het mij goedendag toewuifde. Ik zoefde weg op de fiets. In de zonovergoten straten. Net op tijd om mijn festivalganger (zoon) op te vangen. Met bergen was en een leeuwenhonger. Gelukkig voor de kinderen ben ik als huismus vaak beschikbaar. Ons ma sprong even binnen. Ze had eergisteren zere voeten, voor de rest gaat ze als een kwieke zeventiger door het leven. Maar het ging beter. Ik gaf haar eergisteren een kruidenrecept mee. Ze waste haar voeten in een afkooksel van muntbladeren. Doet de pijn afnemen, had ik ergens gelezen. Het werkte nog ook. Vandaag herneemt ze de behandeling. Ze heeft ook prima geslapen. Totaal relaxed. Deze morgen hoorde ik Arno op de radio. Een fragment van Couleur Café. Mijn dag was goed vandaag. Sober maar goed. Minou, de gootkat, lag lui te zonnen op ons dakterras. Spinnen en zonnen, met een heel mooi snoetje. Zo gelukkig...
Jong zijn is naar zee gaan met een paar vrienden. "Mama, we blijven waarschijnlijk bij een vriend logeren..." Ons ma zei doodnuchter: "Ze zullen misschien buiten slapen." Het zij zo. Slapen in de duinen. In een warme slaapzak. Met dank aan de goede raadgevingen van het personeel van as Adventure. "Were there any rats?"' "Ratten zijn er alleen in Brussel, mama, bij het Noordstation, toen ik deze morgen terugkwam." "Tja, de kanaalzone, filosofeer ik al mijmerend..." Deze week staat er een festival op het programma, ergens in de buurt van Hasselt om geen namen te noemen. Ze zullen in een tentje kamperen. Ik ben de sponsor want de festivals zijn erg duur wat drankjes en eten betreft. Bovendien moet hij zes weken wachten op het geld van zijn vakantiejob. Ach, de festivalmensen moeten ook leven en het doet de economie draaien. Nochtans. Paul D'Hoore had het zo goed met me voor. Ik heb zijn boek in de solden gekocht. Om te (leren) besparen. Het is leuke bedliteratuur. Al hoort er een Frans wijntje bij. Van de beste cuvée.
De lijnbus is een uitgelezen plek om ontmoetingen te hebben. De bushokjes ook. Vanwege de wachttijden. Gesprekken rijgen zich aan elkaar. Ik luister en begrijp. Ze is jong, getrouwd en heeft kindjes. Ze vertelt over "pesterijen" op het werk, over klotejobs en minimumlonen. Ik luister en laat zo nu en dan een vriendelijk woord vallen : "Ooit zei een madam op een werk tegen mij, " (ze was een interim die mij als interim zou vervangen), "les places à prendre, ce sont souvent des places de merde." "Niet dat ik negatief wil zijn of zo, maar, ach, je begrijpt wel wat ik bedoel." Ze voelt zich gesteund door mijn woorden. Ik geef haar de raad iets in het onderwijs te doen, ze is nog jong, misschien liggen er wat mogelijkheden open. Ze lijkt me de liefste en beste mama ter wereld en toch draagt ze de stress van haar werk met zich mee, zodat ze soms moe is als de kindjes bij haar op de schoot willen komen. "Je moet de boel van je afgooien," geef ik haar de raad. "Als je thuiskomt, ben je een andere vrouw, mama van de kindjes en vrouw van jouw lieve man." Ik heb gemakkelijk praten, er schuilen zovele madammekes in mij. Maar ook dat is niet gemakkelijk, want je hebt een partner nodig die dat begrijpt. Ik heb natuurlijk ook de leeftijd mee. Heerlijk. "Weet je hoe ik erover denk, " zeg ik dan, "als je een mindere job achter de kiezen hebt, sla die dan gewoon op op een soort fictieve dvd die je dan in een soort lade wegsteekt." Homo homini lupus. Ze heeft het de laatste tijd vaak ervaren. Ik ook maar ik zit er minder mee in. Ik kan de boel gemakkelijker van me afgooien. Dan denk ik aan Moke en ons bed, aan het weekend, aan de lekkere expresso, aan de kinderen, aan leuke aardse dingen. Aan een lekker avondmaal in elkaar flansen, aan mojito's, aan muntthee, aan vanalles en nog wat. Zelfs aan vorige liefjes van lang vervlogen tijden. Er was de jongen met wie ik scènes uit films overspeelde, de romanticus, de apotheker, de dokter in spe, de oudere vriend, mijn drie jaar jongere vriend Eli en nog zovele andere schimmen. Ze hebben allemaal een stukje van mijn liefde meegenomen. Niet dat ik miss popular ben of was of de mooiste of zo. Het zat hem in de details. Liefde is een muziekstuk waar je de noten leert bespelen. Een ontdekkingstocht. Een sirenenzang. Het zit er nog altijd in, dat speelse. Er wordt niet meer gefloten. En toch... Ontmoeting in de lift... Een kuisman van Arabische origine. "Tu as quel âge, toi... On dirait 39, 40..." "J'ai 45 ans..." (ik lieg opnieuw, want ik ben net 46 geworden) "Tu as fait du sport avant? Je vois cela à ton corps." "J'ai beaucoup couru, déjà à l'école... Maintenant, je marche et je fais du vélo. Et toi?" "J'ai fait 20 ans de football au Maroc..." Sister- of brotherhood. Ik vind zijn trainingbroeken mooi. Een sportieve kuisman. Elke leeftijd heeft zijn charme.
tussen de soep en de patatten. Tussen de chaos (kapotte auto en de garagist is in zijn thuisland Italië tot 10 augustus) en het geldgebrek in (hoe moet ik in hemelsnaam de univ betalen voor de oudste-met afgeroomde salarissen? Studiebeurs, ja hallo, cumul van de beide inkomens en Van den Broecke is er ook al niet meer bij). Dan is er ook nog het feit dat ik geen vakantie kan krijgen op mijn job, maar de oudste moet worden ingeschreven in de univ, dus dat wordt een paar dagen ziekte. Je zou van minder "depri" worden. Ik ben niet depri maar de omstandigheden maken dat ik me depri moet verklaren, vandaar. Maar gelukkig brengt de muziek soelaas. 2 oplossingen : 1. Ander werk zoeken, niet noodzakelijkerwijze beter betaald, goh, neen, dat is niet te vinden, maar dichterbij wel, het moet uit de lucht vallen als een zevende mirakel. 2. Geld is er altijd, er ligt zoveel geld in kluizen en banken en op rekeningen. Niet op de mijne. Ach, de rijken zullen me wel weer één of ander krediet toestaan. De interesten volgen wel achteraf. Maar, beste lezer, wees gerust, ik ben springlevend en heel tevreden dat ik de crisis zonder al te veel kleerscheuren doorkom. De jeugd stelt het wel en gaat een schitterende toekomst tegemoet. Hoop ik toch - voor hen. Ze houden heel veel van mij maar zijn boos als ik zeg dat ik altijd wel mijn plan zou kunnen trekken, ook als ik zonder huis zou vallen... Ik ben, beste lezer, onthecht. Heb van tijd tot tijd wel wat liefde nodig, wat aandacht, wat gecharmeer, nog meer van al die zaken. Ook zonder seks zou ik niet kunnen leven, maar zeker niet met om het even wie. Maar dat is geen probleem. Wie goed doet, goed ontmoet, heb ik al opgemerkt. Wees gerust, ik ben nog altijd geen zwerfster, al benijd ik wel hun vrijheid. Maar alleen dat dan...
Ik doe het om mijn dochters een plezier te doen. In het weekend hou ikzelf het graag rustig. Ik navetteer al zoveel doorheen de week. Vanmorgen weer de achtervolgingskoers. De lijnbus net gemist. Moke als een gek achter het stuur proberend de lijnbus in te halen. Gelukkig bifurkeerde deze ergens in Laken zodat we de bus konden inhalen op het uiteinde van de Romeinse Steenweg, net voor de inslag naar Grimbergen dorp en Koningslo en de velden daarachter en Het Huis van de Toekomst enzovoort... Een leven met ons is nooit een makkie, er gebeurt altijd wel wat. Ik heb het wel even genepen. Anders was ik te laat geweest en moest ik de uren weer inhalen. Lateness noemen ze dat dan. Ik kom haast nooit te laat maar net die ene keer zou er teveel aan zijn. 's Nachts heb ik een "lelijke" hoest. Misschien één of ander verschijnsel van de Mexicaanse griep. Mijn huisgenoten zijn bezorgd om mij. Ik ben soms te lui en toe moe 's avonds om siroop te nemen. Zo'n plakkerige boel. Maar 's morgens spring ik gezwind uit bed, net als de boeren. Nochtans ben ik een avondmens. Het kan verkeren. "Mijn jongste kindjes zijn naar Plopsa Coo geweest," zegt iemand tegen mij. "Waaw, tof," zeg ik. Deze avond zie ik de reclame op televisie. Of de invloed van het medium... Ik ben een "groot" commercieel talent naar mijn bescheiden mening. Ik deed een grote ontdekking. Klanten haken af en nieuwe komen bij, een eeuwige rotatie noodzakelijk om de boel te laten draaien. Komen en gaan. Ik deelde deze ontdekking mede aan jongere medemensen. Bijna iedereen is daar jonger dan mij, vermoed ik. Op uitzonderingen na. Maar het heeft wel iets, er haken mensen af, er komen er nieuwe bij. Dat is handel drijven. Een eeuwige rotatie. Het lakenwevende volk en de specerijenmensen. Commerce.
Ik tekende bloemen op een blanco blocnote. Hij boog zich over me heen en tekende andere bloemen. "Je tekent vlinderbloemen," zei hij. Het was zijn laatste dag, hij gaat iets anders doen, iets nieuws. "Was je jonger geweest - het is niet alsof je oud bent of zo, maar allee - was je jonger geweest, had het wel iets kunnen worden tussen ons." We kwamen inderdaad zeer goed overeen; Ondanks 20 jaar verschil. "Ik begrijp je, hoor," zei ik, "en mijn oudste wordt nu ook al achttien in november." Maar ergens voel ik me nog altijd zeer jong, in mijn hoofd. Het zal dat zijn...
Kamperen in bos of hei Haus am See whatever vakantie in het hoofd ondanks een drukke job... mijn huis een duiventil ook 's nachts mama van een kroostrijk gezin maar ik voel me even geen mama maar vriendin Vriendin van iedereen die het niet al te slecht met mij meent. Verdraagzamer dan ooit.
